Anke - 31

Anton terug komend uit Engeland is zich ervan bewust dat vele mensen het aan zitten te staren op het vliegveld, zou dat die man kunnen zijn die, die twee vrouwen heeft ontvoerd. Met een schok luistert hij naar het geroezemoes om hem heen, snel loopt hij naar de toiletten, het is rustig hier, in de hoek ziet hij een krant liggen en hij raapt hem op. De twee vrouwen die beiden langere tijd vermist waren, zijn terug gevonden levend en wel op het oude industrie gebied in een pand wat verscholen lag. Een jongen man de neef van een van de slachtoffers, was er in zijn eentje op uit getrokken en heeft beide dames weten op te sporen.

Shit denkt Anton, nu zijn ze wel naar mij op zoek, haastig verlaat hij de toiletten en komt ongezien langs de politie die loopt op het vliegveld. Haastig snelt hij naar zijn auto, in stappend weet hij niet goed waar hij naar toe moet, naar huis is geen optie en ook naar de V&D niet. Het parkeerterrein afrijdend heeft hij totaal niet in de gaten dat hij wordt gevolgd door een zwarte bus, die hem nauwlettend in de gaten houd. Hij besluit richting Duitsland te rijden, het scheelt dat de grens overgangen open zijn, daar zal hij een motel boeken en besluiten hoe hij dit verder moet aanpakken. Genietend van het feit dat hij nog niet is gepakt, stuur hij zijn auto richting de A12. De zwarte bus, volgt hem op een ruime afstand.

In de bus zitten vier mannen, één van die mannen is Cor, een oude bekende van Anke's opa Kees en goede vriend René. Zijn vriendschap met de twee heren, is beëindigd nadat hij zich had laten gaan met Kees zijn kleindochter, toch is het hem ten gehore gekomen, wat Anke is overkomen en hij heeft besloten om de man op te wachten en hem zelf een persoonlijk lesje te leren. Zijn kameraden, die het nieuws nauwlettend hadden gevolgd, waren het volkomen met hem eens, dat de man een lesje van eigen deeg verdiende. Zo hadden ze iedere dag gespot, op het vliegveld, vandaag was het dan zover, meneer was eindelijk terug gekomen. Voor de zekerheid had Jos een zendertje geplaatst onder de auto van Anton, mochten ze hem kwijtraken, dat ze hem toch konden traceren waar hij naar toe zou gaan. Volgens mij gaat hij naar Duitsland roept Remco vanachter uit de bus, ik denk het ook Cor hoort hij Jos zeggen. Maakt me niet uit, desnoods volgen we hem tot de andere kant van de wereld, maar een lesje krijgt hij. Remco, Jos, Ivo en Cor beginnen hardop te lachen, de politie is misschien zo laks, maar wij niet roepen ze door elkaar heen. Als wij met hem klaar zijn krijgen zij hem op een presenteer blaadje aangeboden. Weer wordt er gelachen, ze hebben er allemaal zin in om die smerige kerel die zich vergrijpt aan vrouwen hun verkracht zonder toestemming, het goed betaald te zetten. Misschien kunnen we hem ook laten castreren roept Ivo. Ik ken nog wel iemand in Duitsland die daar de papieren voor heeft en ik heb nog wat van hem te goed. Wie weet zegt Cor, misschien kunnen we dat inderdaad nog eens toevoegen.

Gelukkig heb ik een volle tank denkt Anton, dus ik hoef niet eerder te tanken voordat ik in Duitsland ben, op het stuur slaand lacht hij nogmaals om zichzelf, kom er maar weer goed mee weg, rustig Anton, zegt hij tegen zichzelf, je bent Nederland nog niet uit, hou je nou maar gedeisd. Op het vliegveld heeft hij enkele broodjes gekocht en wat te drinken, smakelijk begint hij tijdens het rijden te eten, genietend kijkt hij om zich heen en geniet van de omgeving. Bij Arnhem aangekomen ziet hij dat er al iets meer heuvels beginnen te ontstaan, nog even denkt hij met de rug van zijn hand langs zijn mond vegend, nog even en ik ben in Duitsland.

De zwarte bus die hem volgt met de vier mannen erin, hebben nog steeds de grootste schik van hun leven, ohh straks gaat hij ons smeken om op te houden, roept Remco die het al helemaal voor zich ziet in zijn gedachten, smekend roept hij stop, stop, stop, ik wil dit niet, doet Jos er nu ook een schepje boven op, Ivo ligt dubbel van het lachen op de achterbank, hahaha, ik krijg er gewoon buikpijn van. Cor zegt tegen zijn vrienden; mannen die wordt geen plezier opdracht, dit wordt een straf voor hem, hij wijst naar voren, naar de rode oude auto die enkele auto's verderop rijd. De mannen zijn stil, wetend dat Cor gelijk heeft, toch lieten zij zich even gaan, maar weten donders goed, dat de man die daar verderop rijd, geen liefdadigheid verdiend en zeker geen beker krijgt wat betreft omgang met mensen. Cor, hoort hij Ivo vragen, wat is eigenlijk jou insteek geweest om die man te pakken? Je bent toch geen vrienden meer met Kees en René? Klopt Ivo, dat heb ik aan mezelf te danken, langzaam begint hij te vertellen, hoe hij zich destijds heeft laten gaan met Anke, teveel aan zijn eigen gedacht en te weinig aan het jonge meisje. Dit is het enige wat ik voor haar kan doen, om het een beetje goed te maken. Kees, had me destijds willen afstraffen, maar hij vond het niet waard, het is mijn eigen schuld geweest dat het zo is gelopen. Als de rollen omgedraaid waren geweest, had ik precies zo gereageerd. Jeetje Cor, dus dit is dan een soort verontschuldiging naar Anke toe, vraagt Remco hem nu. Ja, antwoord hij dit is inderdaad mijn verontschuldiging naar haar toe, wat er destijds is voorgevallen.

Een lange tijd is het stil in de auto ieder in gedachten verzonken, dan zien ze de rode auto een afslag nemen en rijden er achter aan, hij heeft wel lef zegt Cor, zo vlak over de grens er al af te gaan, bij het eerste en beste motel wat ze tegen komen zien ze hem het terrein op draaien.

Ze zien Anton uit zijn auto stappen en naar binnen lopen, niet veel later komt hij weer naar buiten, terug in zijn auto stappend volgen ze hem. Zat zeker vol hier, denk het wel, door straatjes rijdend, omgevend door heuvelachtig landschap rijden ze een druk stadje binnen, waar veel bedrijvigheid is. Even zijn ze hem kwijt, maar dankzij de zender kunnen ze hem goed volgen. Een steile weg omhoog brengt hun eindelijk bij een ander motel. Weer parkeert hij zijn auto en niet veel later zien ze hem een appartement binnen gaan. Nou Jos, probeer jij ook eens wat te regelen, het liefst een kamer aan weerszijden van die Anton, dan kunnen we afluisteren wat hij allemaal aan het doen is. Jos stapt de bus uit en kijkt eerst naar het kamernummer, richting de receptie lopend, komt hij na niet al te lange tijd terug en roept opgewonden. Gelukt, kostte wat moeite, maar het is me gelukt. Triomfantelijk houd hij twee sleutels omhoog. Wat is nu het plan Cor, vraagt Jos hem. Voorlopig doen we niks, we houden hem alleen in de gaten, we moeten kijken of we niet een kleine loods ergens op de kop kunnen tikken. Ha ja, een loods roept Ivo, net zoiets als waar hij Anke en Sandra vast hield. Juist ja, zoiets of tijdelijk kunnen huren. Ik ga wel even rond rijden zegt hij; misschien dat ik iets kan vinden, het liefst op een stille plek antwoord Cor, dan kan hij zo hard schreeuwen als hij wil, niemand die het hoort. Is goed en weg is hij.

Drie uur later krijgt hij een telefoontje, het is Ivo, het is gelukt Cor prachtige locatie middenin de bergen en hij kan hier brullen wat hij wil, niemand maar dan ook niemand zal hem horen. Ver rijden, nee valt wel mee, maar ik ben zo lang weg, omdat ik het graag gelijk geregeld wilde zien, goed dan zien we je straks en hij hangt op. Nu moeten we hem nog daar zien te krijgen, roept Remco. Cor wrijft met zijn hand over zijn kin, misschien wil de beste man, de omgeving wel verkennen, of kunnen wij een geintje uithalen met zijn auto en het dan verhelpen, denkt hij hardop. Met de auto lukt niet Cor, heb je al die camera's gezien die hier hangen, heb geen zin om het aan de stok te krijgen met de Duitse politie. Nee, dat willen we kost wat het kost vermijden, die trammelant wil ik ook niet. We zullen zien hoe het verloopt, antwoord Cor weer.

Ivo komt het terrein opgereden en heeft gelijk enkele boodschappen gedaan, hé man geweldig, roepen de overige jij denkt ook echt aan alles. Met zijn telefoon in de hand laat hij de overige mannen de loods zien die hij heeft gehuurd voor drie weken, ik wist niet hoelang, de man vroeg mij waarvoor het was, ik heb een verhaal opgehangen dat jij wijzend naar Cor gaat trouwen en dat we nog één keer met zijn allen lol willen hebben. Daar kon de beste man, goed inkomen. Hij zal ons dan ook niet storen tijdens onze drie weken durende vakantie. Goede fantasie heb je merkt Jos op, mij was dat niet gelukt. Grandioos man en Ivo voelt hoe zijn kameraden hem schouder klopjes toedienen. Ze duiken er allemaal vroeg in, morgen wordt al een bijzondere dag.

De volgende ochtend besluit Anton dat het tijd wordt om de omgeving eens beter te gaan verkennen, misschien is er hier wel iets interessants wat hij eventueel kan kopen om zich definitief te vestigen. Nederland daar hoeft hij voorlopig niet naar terug te keren, als hij dat doet weet hij zeker dat hij wordt gepakt. Gelukkig heeft hij altijd een dotje geld in zijn auto liggen voor noodgevallen, nu ook komt dat goed van pas, als hij had moeten pinnen weet hij zeker dat er binnen no time agenten voor zijn verblijfplaats zouden hebben gestaan. Nu kan hij het voorlopig nog wel even uitzingen. Zijn motel kamer deur openend stapt hij naar buiten, de deur op slot draaiend begeeft hij zich naar zijn auto, Remco die toevallig buiten is gaan zitten om een dikke stink sigaar te roken geeft een kort klopje op de ramen. De heren binnen pakken hun spullen en lopen richting hun bus. Plaatsnemend kruipt dit keer Ivo achter het stuur en volgen ze opnieuw de beste man. Het lijkt wel, horen ze Ivo zeggen, of de beste man daarboven wijzend naar de lucht het eens is met hun keus, hij rijdt precies in de goede richting van het pand, als het zich dan gemakkelijk aan dient kunnen we er beter gebruik van maken, denk je niet Cor? We wachten het nog even af, Ivo, niet te vlug toeslaan. Als Anton zijn auto neerzet op het parkeerterrein van de loods en dan tot de ontdekking komt dat hij een lekke band heeft stapt hij mopperend uit. Nu weet ook Cor dat ze deze kans niet moeten laten liggen. De bus uit stappend loopt hij naar Anton. Problemen meneer, vraagt hij zoetsappig. Ja, heb een lekke band roept Anton. U treft het, is Cor zijn antwoord, ziet u die loods, schuur, pand of hoe u het ook noemen wilt daar beneden, dat is toevallig onze garage, het enige wat u hoeft te doen, is uw auto zachtjes naar beneden te laten rollen. Dan maken mijn kameraden en ik voor u uw auto in orde en dan kunt u daarna weer vlug op weg. Echt, vraagt Anton, zou geweldig zijn.

Terug in zijn auto stappend, laat hij hem langzaam de weg afrollen, op de voet gevolgd door de zwarte bus. Dit gaat prima, hij komt geheel vrijblijvend mee, ha, ha, ha, Remco lacht om Cor zijn opmerking.

Beneden onderaan de helling aangekomen trekt Anton de auto op de handrem, binnen is er te zien, dat er in het verleden zeker auto's zijn opgelapt, dus het idee kwam heel goed uit, de auto naar binnen rollend draaien ze de licht schakelaar om en sluiten de deur achter zich. Voor Anton het beseft pakken Remco en Jos hem beet. Makkelijke prooi ben je Anton, roepen de mannen lachend uit. Nu dringt het pas tot Anton door, hoe hij in de val is gelopen, aangezien ze, zijn naam kennen. Zijn auto binnen staand in het pand zal niemand weten dat er hier iemand tegen zijn zin wordt vastgehouden. Kleed je uit Anton schreeuwt Cor tegen hem, Anton is niet van plan zich tegenover deze vier heren uit te kleden. Misschien moeten we je even helpen en Cor komt op hem afgelopen. De twee brede spierbundels naast hem, kijken hem doordringend aan, kan je het zelf of moeten we je een handje helpen, vraagt één van hen. Kan, het zelf wel antwoord hij, zijn broek en overhemd uittrekkend staat hij voor de vier heren gekleed in zijn ondergoed en sokken. Denk toch dat we hem even moeten helpen, antwoord nu de andere spierbundel naast hem. Met een ruk voelt hij hoe ze zijn boxer en hemd verwijderen. De man achter hem tilt zijn armen omhoog en hij voelt hoe er kettingen rondom zijn polsen worden gebonden. Omhoog met dit stuk afval schreeuwt de man. Hij heeft het gevoel dat zijn armen worden uitgetrokken als hij omhoog wordt gehesen. Snel word er een smerige doek in zijn mond gedrukt, en kan hij niets anders meer uitbrengen. Als een beetje steun geluiden. Kijk hem hier nou hangen, eigenlijk is het maar een zielig ventje. Een spreidstang wordt bevestigd aan zijn benen, beetje bij beetje voelt hij hoe zijn benen verder uit elkaar worden gezet, de pijn die hij voelt is te zien, uiteindelijk in de tranen die uit zijn ogen druppelen. Kijk nou, hij moet huilen, de mannen komen allemaal voor Anton staan, nu heb je ineens niet zoveel praatjes meer hé Anton, maar onschuldige vrouwen vasthouden, daar geniet je van. Wij genieten ervan om jou precies hetzelfde te laten ondergaan, wat je hen hebt aangedaan. Een smerig uitziende tafel wordt vol gestapeld met allerlei spullen die Anton van zijn levensdagen nog niet heeft gezien. Met grote ogen van angst kijkt hij van de één na de ander. Zij genieten zichtbaar van het feit hoe hij erbij hangt. Laten we hem harsen, hoort hij één van de mannen zeggen, dan weet hij ook hoe het voelt om een vrouw te zijn. Goed idee, stemt een andere. Voor hij het weet wordt hij ingesmeerd met een wel riekend goedje. De stank ervan is overweldigend en hij verliest al hangend het bewustzijn. Lang is hij niet buiten bewustzijn, want bij het eerste vel papier wat ze van hem aftrekken, schreeuwt hij het uit, door de vieze doek in zijn mond, wordt zijn schreeuw beperkt, kwaad kijkt hij naar de lachende mannen voor hem. Ieder stukje van zijn lijf moet eraan geloven, hij heeft zich nog nooit zo vernederend gevoeld als nu. Een van de spierbundels die hem eerder vast had gepakt ziet hij weglopen naar een gedeelte achter in de loods. Iemand anders gooit weer een ander goedje over hem heen, door de ontharing, voelt hij de vloeistof branden op zijn lijf, het is niets meer dan alles reiniger. Twee bezems komen eraan te pas en hij voelt zijn lijf gloeien van de pijn. Dan voelt hij een koude straal op zijn rug. De man heeft de brandslang uitgerold en hij word nu afgespoten. Zo nu je gereinigd bent, ben je misschien verlost van je kwade gedachtes. Langzaam laten ze hem zakken, zijn benen nog uiterst gespreid wat hij goed voelt in zijn bekken, laten ze hem zakken tot net boven de grond. De man die de hele tijd van alles naar iedereen brult laat de spreidstang schieten en zijn benen klappen pijnlijk tegen elkaar. Opnieuw rollen de tranen over zijn wangen.

Ach gut, Anton moet alweer huilen, wat een zielenpoot de mannen beginnen te lachen. De kettingen losmakend van zijn polsen zeulen ze hem door de loods, een trapje naar beneden afgaand droppen ze hem in een kamertje. Zijn ogen vluchtig door de ruimte laten gaand ziet hij een tafeltje met daarop wat te eten en te drinken. Een emmer en een rol toiletpapier geven hem te kennen dat, dat zijn wc zal zijn. Hem op een stoel duwend, de enige stoel in het hele vertrek laten ze hem achter. Tot morgen Anton, je kan schreeuwen wat je wilt maar niemand kan je horen. Lachend hoort hij hoe de mannen het gebouw verlaten. In het donker zittend met een klein peertje uit de gang wrijft hij over zijn polsen, zijn drinken bestaat uit een fles water en droog stokbrood. Verder ziet hij in de hoek een matras liggen met een dekentje. Voorzichtig opstaand van de stoel, loopt hij richting de matras, erop liggend trekt hij de deken over zich heen en in zijn gedachten ziet hij de hele dag nog eens aan zich voorbij flitsen. Zijn lichaam voelt kaal aan, zonder zijn haren, zelfs zijn oksels zijn op pijnlijke wijze onthaard, om nog maar niet te spreken van zijn bilnaad en balzak. Alles gloeit en doet pijn.

Hij had gedacht er gemakkelijk vanaf te zijn gekomen, maar nu is hij daar niet zo zeker meer van, misschien is dit nog wel erger dan gepakt worden door de politie. Ivo en Cor zitten in een discussie achter in de bus. Ivo is nog steeds van mening dat ze Anton moeten laten castreren, misschien zijn pik ook halveren, dan kan hij niks meer aanrichten. Dit gaat Cor eigenlijk te ver, maar hij kan Ivo zijn reactie wel begrijpen. Die man die daar nu zijn eigen zit af te vragen, of het wel zo verstandig is geweest om te vluchten naar Duitsland, verdient meer dan alleen een afstraffing. Wat krijgt hij in Nederland, misschien hoogstens vijf jaar gevangenisstraf, misschien als het lukt Tbs en dan kan hij weer doen en laten waar hij zin in heeft. Mijn mening is, zegt Ivo, dat hij de rest van zijn leven eraan herinnerd mag worden, wat hij Anke en Sandra heeft aangedaan, iedere dag dat hij opstaat dat hij word geconfronteerd wat hij heeft gedaan. Jeetje Ivo, ik dacht dat ik erg was, maar jij bent nog een tikkeltje extremer dan ik. Jos en Remco hebben de discussie ook aangehoord tussen Ivo en Cor, beide zeggen om beurten, ergens heeft Ivo wel gelijk Cor, in Nederland zijn de straffen, niks, stellen niks voor, als hij wordt gecastreerd, verminkt zal hij iedere dag opnieuw worden geconfronteerd met het feit welke misdaad hij heeft begaan. Ik weet het niet hoor jongens, zegt Cor, dit gaat wel erg ver.

Een paar kilometer verderop, ontwaakt Anke in het ziekenhuis bed naast haar ligt Sandra nog steeds in diepe slaap, naar de telefoon reikend op het kastje naast haar bed, belt ze naar Joris, het is half zes in de ochtend en ze kan niet meer slapen. Tring, tring, Joris, hoort ze een slaperige stem zeggen, Joris met mij, Joris gelijk wakker, schatje wat is er vraagt hij, gaat alles goed? Ik kon niet meer slapen, ik wilde even je stem horen, ohh..lieverd, zegt hij, je mag me altijd bellen, een tijdje lang praten ze over koetjes en kalfjes als de nachtzuster de kamer binnen komt wandelen. Dame, zegt ze, jij moet rusten. Ik hoor het al, hoort ze Joris zeggen, we moeten ophangen, wil je, zegt ze nog snel, straks mijn armband meenemen en de hangers? Tuurlijk lieverd, ik neem ze mee, zegt hij. Slaap lekker lieverd en tot straks. Anke legt de telefoon terug op de haak, zich omdraaiend naar de nachtzuster, ik kan niet meer slapen. Wil je dat ik iets voor je haal. Met haar hoofd knikkend, verlaat de zuster de kamer en komt even later terug met een glas water en een pilletje. Nadat ze dit heeft ingenomen schud ze haar kussens nog een keertje op en fluistert, mocht het niet lukken, druk maar op de bel dan kom ik wel even met je praten. Dankbaar kijkt Anke haar aan, zich goed leggend op de kussens, valt ze al snel weer in slaap.

Als ze weer wakker wordt ziet ze Joris naast haar bed zitten, hé slaapkopje, ben je eindelijk wakker, mm…komt eruit haar mond, opstaand van de stoel geeft hij haar een vluchtige kus op haar mond, ben je er al lang vraagt ze hem. Al vanaf negen uur, maar dat maakt helemaal niks uit, je armband heb je ook alweer om, haar arm omhoog tillend kijkt ze naar het mooie sieraad en hij ziet de tranen opwellen in haar ogen. Anke niet huilen, dat hoeft helemaal niet, de tranen wegvegend van haar wangen kijkt ze hem liefdevol aan. Sandra komt terug de kamer ingereden en ziet Anke haar armband, wat mooi fluistert ze zacht, goedkeurend knikt ze naar Joris, jij hebt verstand van sier raden dat kan je zeker zien antwoord ze zacht. Anke wenkt naar Joris en in het tasje graaiend haalt ze er een doosje uit. Haar naam staat erop geschreven. Joris overhandigd Sandra het kleine cadeautje, voor mij zegt ze zacht, het langzaam uitpakkend ziet ze een sier raden doosje. Het doosje openend ziet ze een sleutelhanger liggen met een gouden plaatje erin verwerkt daarop een zwarte boom met een groen blad en daarin weer een klein rode hartje verwerkt. De tranen stromen nu rijkelijk over Sandra haar wangen. Kijkend naar Joris en vervolgens naar Anke, weet Anke dat ze de juiste keuze heeft gemaakt door de sleutel hangers mee te nemen. Janneke en Nick komen juist de kamer ingelopen en zien hun dochter in tranen over iets wat ze vast heeft in haar handen. Snel graait Anke opnieuw in het tasje en nu overhandigd Joris een zelfde cadeautje aan Janneke en Nick. Als ook zij het hebben uitgepakt, zitten er nu al drie mensen te huilen in de kamer. Niet van verdriet, maar van het moois wat zij cadeau hebben gekregen.

Joris kan zich niet langer inhouden, dit is het juiste moment denkt hij, opstaand van de stoel loopt hij naar de tafel, van de tafel uit een zak pakt hij een doos, terug naar het bed lopend kijkt Anke hem met grote ogen aan. Wat is dat, vraagt ze hem. Maak het maar open dan kom je er snel genoeg achter. Janneke stoot Nick aan, zacht fluistert ze haar man in het oor, de ketting, ik durf te wedden de ketting. Anke benieuwd, wat Joris voor haar heeft meegenomen, opent snel maar voorzichtig het cadeau papier, eronder bevind zich een fluwelen doosje, het doosje openmakend kijkt ze naar de inhoud, haar ogen weer naar Joris gericht slaakt ze een gilletje, Joris roept ze verheugd uit, je bent gek. Ja, dat klopt zegt hij, gek van jou, stapel gek van jou verbeterd hij zijn eigen. De ketting uit het doosje halend buigt Anke haar hoofd naar voren en tilt haar haren op, zodat hij de sluiting gemakkelijk vast kan maken, haar haren loslatend, richt ze haar hoofd op, Joris is ontroerd, de ketting staat haar nog beter dan hij had verwacht, haar armen reikend, brengt hij zijn hoofd naar de hare, ze pakt zijn hoofd beet en kust hem innig op zijn mond, alles en iedereen om hen heen vergetend. Dan schraapt Sandra haar keel, ehh luitjes roept ze, lachend laten ze elkaar los, nu kunnen ook Janneke, Nick en Sandra de ketting bewonderen die om Anke haar nek hangt, ik wist het roept Janneke opgetogen uit, hij staat je beeldig Anke, het geeft je kracht, dat kan je gelijk zien. Joris zijn hand beetpakkend geeft hij haar een klein kneepje. Verliefd kijkt ze naar hem op, hun aanraking zegt meer dan duizend woorden. Niet veel later komt de zuster binnen met warme prak, hopelijk lust je het antwoord het vrouwtje, want je mannetje hier heeft het voor je uitgezocht. Dan zal ik het vast wel lusten, uit het bed stappend word ze ondersteunend door Joris en Nick naar de tafel begeleid, beiden lopen vervolgens naar Sandra en doen bij haar hetzelfde. Wij gaan ook even wat eten in de kantine, zijn zo weer terug. Joris geeft Anke nog snel een kus op haar mond, Sandra een kneepje in haar schouder en loopt dan achter Nick en Janneke aan de kamer uit. Beide dames zijn hongerig en tillen uitgehongerd de deksels van het bord. Ruikt goed is hun beide commentaar en ze beginnen te lachen.

Smakelijk beginnen ze te eten, dan vraagt Sandra aan Anke; zou hij al opgepakt zijn? Ik weet het niet, zegt Anke, ik hoop het wel, maar hij was naar Engeland, misschien heeft hij iets opgevangen en komt hij voorlopig niet terug. Ik hoop hem nooit meer te hoeven zien, ook al is hij nu op de vlucht San, zegt Anke, zijn straf ontloopt hij niet. Is het misschien nu niet, is het misschien volgende maand, volgend jaar, wie weet, maar zijn straf zal hij krijgen. Ik denk het ook Ank, ik denk het ook.

Na het eten zitten Sandra weer gelukzalig naar haar sleutelhanger te kijken als er een zuster binnenkomt die Anke gelijk herkent. Marleen, roept ze uit hoe gaat het met je? Marleen totaal verrast Anke te zien, wetend dat zij één van de slachtoffers is die is vastgehouden komt op haar afgelopen, dat kan ik beter aan jou vragen Anke. Met mij gaat het uitstekend, antwoord ze glimlachend, mijn knapperd heeft me gevonden, dus met mij gaat het goed. En met de kleine, vraagt Marleen, gaat daar ook alles goed mee? Anke kijkt Marleen niet begrijpend aan, welke kleine zegt ze opnieuw? Ehh, ik dacht dat je het al wist, dat ik wat wist Marleen? Kom op, nu kan je het me net zo goed zeggen, zegt Anke. Ook Sandra zit met gespitste oren te luisteren. Zij mag het ook horen, als ze Marleen naar Sandra ziet kijken. Nou Anke, om het dat maar te zeggen, in je dossier staat dat je drie weken zwanger bent. Wat zeg je, zwanger ik? Dat kan helemaal niet, ik slik de pil. Toch is het zo, de kaart aan het voeteinde van haar bed pakkend overhandigd ze deze aan Anke, nu kan Anke het met eigen ogen lezen. Anke is plus/minus drie weken zwanger. Joris komt terug de kamer ingelopen op de voet gevolgd door Janneke en Nick, haar verschrikte gezicht, maakt hem gelijk ongerust, op haar aflopend vraagt hij; Anke wat is er aan de hand? Wij…ehh…jij…ik…ben zwanger roept ze uit, al drie weken. Ja, geweldig hé Anke, jij en ik wij krijgen een kindje. Joris dat kan helemaal niet, je bent mijn neef. Joris gaat bij Anke op het bed zitten, Anke ik moet je nog iets vertellen. Verbaasd kijkt ze hem aan, wat moet je mij nog meer vertellen Joris? Aangezien Janneke en Nick het al weten, hoeven zij niet weg te gaan, biologisch gezien, Anke, ben je geen familie van ons. Wat zeg je, geen familie, maar hoe kan dat dan. Joris begint te vertellen, wat hem ook is verteld en Anke hoort het met grote verbazing aan, dus Ben is mijn vader helemaal niet? Jawel, Ben is wel je vader hij heeft je opgevoed, maar biologisch gezien, niet nee. Hoe kan dat dan, want twee jaar geleden, met die crash van het vliegtuig toen bleek mama zwanger te zijn, van wie was ze zwanger dan? Van Ben, antwoord Joris, nu begrijp ik er helemaal niks meer van, Joris neemt haar handen in de zijne en probeert het opnieuw, rustig legt hij uit hoe het zit. Eindelijk begrijpt ze het, maar mijn echte biologische vader, leeft hij nog? Dat weet ik niet, het zou kunnen, maar destijds wilde hij na je geboorte niks meer van je weten, het was voor hem te pijnlijk. Ja, zegt Anke, dat kan ik me wel indenken ja. Haar handen op haar buik leggend, kijkt ze Joris aan, dus wij zijn zwanger? Ja, wij zijn inderdaad zwanger, zijn hand over de hare heen leggend zegt ze zachtjes, ik wil het houden Joris. Joris springt van het bed en maakt een vreugde dansje, hij is zo blij met haar antwoord, hier had hij op gehoopt. Nick en Janneke, maar ook Sandra zijn de eerste die hen feliciteren. Op school zal er wel gepraat worden als ze in het openbaar zullen gaan zoenen, maar alles kunnen ze nu uitleggen. De anderen weten zij dit? Nee, antwoord Joris, wel dat je biologisch geen familie bent, maar nee niet dat je zwanger bent. Anke, Tricia en John zijn ook zwanger. Wat zeg je nu, ook? Ja Anke, ook Nick en Janneke horen dit nieuwtje voor het eerst. Het komt door het plateau zeggen Anke en Janneke gelijktijdig. Nu begrijp ik wat ze bedoelen met ein wunder, daar is ons kindje verwekt Joris, op dat moment, ik weet het zeker roept Anke, verheugd uit. In de gang is de opgewonden toestand van Anke te horen en snel komt Marleen de kamer weer ingelopen, met haar wijsvingertje oprichtend zegt ze streng; dames jullie moeten jullie eigen rustig houden, niet teveel opwinding. Ja, mama Marleen, antwoorden Sandra en Anke gelijktijdig. Toch voelen beiden zich vermoeid, Nick en Joris zien het aan de dames, wij geven jullie even een paar uurtjes rust, wij zijn gewoon in het ziekenhuis. Janneke blijft echter zitten bij de dames tot deze alle twee onder zeil zijn, dan pas verlaat zij ook de kamer.

De hal uitlopend zien ze David en Mieke hen tegemoet lopen, gaat alles goed hier, Joris ziet zijn moeder en omhelst haar, ze wil het houden mama, roept hij blij uit. Mieke had inmiddels van haar man vernomen dat Anke drie weken zwanger was, het schijnt je zus ook, zegt ze lachend tegen hem, ja mama ik weet het. Ik word een hele jonge oma, haar zoon een kus gevend op beide wangen zegt ze; gefeliciteerd mijn zoon. Kan ze bezoek ontvangen nu? Nee, eventjes niet antwoord Janneke, beiden zijn net ingeslapen, wij wilden hen rust geven tot 15:00 uur en dan weer terug kijken. Dan wachten we gewoon David, de gezondheid van de dames, staat voorop. Met zijn allen lopen ze richting het restaurant, een bak koffie bestellend, zien ze dat Joris volop loopt te glunderen, Mieke en David kijken elkaar aan, dit gaat een geweldige tijd worden.

Tegen 15:00 is het een drukte van jewelste op de kamer van Anke en Sandra, Anke deelt aan iedereen de sleutelhangers uit, met Joris heeft ze snel van gedachten gewisseld, de cupido hanger die eigenlijk voor beiden voor hun was bedoeld, geven ze aan Petra en Don, omdat zij er gewoon bij horen. Wel leuk voor jullie, dat jullie nu ook gewoon intiem in het openbaar kunnen zijn, zegt Petra, op school zullen ze er wel hun vraagtekens bij zetten, maar ach wij weten hoe het zit en dat is toch het belangrijkste. Dat ben ik helemaal met je eens, Petra zegt Joris. Joris, heeft Petra een beetje zitten opserveren, de gedachten die door hem heen schieten zijn verwarrend, maar Petra heeft dezelfde bloedgroep als Anke, zou het misschien kunnen zijn, dat Petra misschien het zusje is van Anke. De dames, hun vrijheid gunnend wenkt hij zijn vader en loopt met hem de gang op. Pap, zegt hij, het is misschien een gekke gedachte, maar die arts vertelde dat de bloedgroep van Anke, niet zoveel voorkomt, Petra heeft heel toevallig dezelfde bloedgroep, zou het dan niet ook heel toevallig zijn, dat Petra misschien het halfzusje is van Anke? Joris, jongen, wat haal jij je toch allemaal in je hoofd? Pap, kijk nou als je hen ziet van een afstandje, ze lijken wel een beetje op elkaar? David kijkt met een scherpe blik eerst naar Anke en vervolgens naar Petra, de gelijkenis, de zelfde handelingen die ze maken, komen wel behoorlijk overeen met elkaar, weer naar zijn zoon kijkend zegt hij; misschien Joris, heb je nog wel gelijk ook. Petra ziet hoe Joris en zijn vader, haar op een bepaalde manier aankijken, het zal toch niet denkt ze, het zal toch niet dat hun precies hetzelfde denken als ik. Op de beide mannen aflopend, vraagt ze hen, denken jullie misschien dat Anke mijn halfzusje is? Joris denkt dat, antwoord David, maar zo te zien jij ook? Ja, antwoord Petra, die gedachte is inderdaad bij mij opgekomen, aangezien we dezelfde bloedgroep hebben en dit niet zo vaak voorkomt. Petra, vraagt David, hoe heet je vader? Stef, mijn vaders voornaam is Stef afgekort van Stefan. Heb je een foto van hem toevallig bij je? Ja, antwoord Petra, die heb ik toevallig bij mij, het kamertje terug inlopend, pakt ze haar tas van de tafel en loopt vervolgens terug naar de gang. De foto overhandigend aan David pakt hij deze van haar aan. Dan bezwijkt David, de foto in zijn hand is inderdaad van Stefan, de goede vriend van Ben die altijd jaren bij hen over de vloer kwam, leeft hij nog, vraagt hij nadat hij is bijgekomen? Mieke die haar man onderuit heeft zien gaan, snelt naar de gang, David, wat is er met je? De foto is zijn handen overhandigend aan zijn vrouw, ziet zij nu ook Stefan, de Stefan die altijd bij de broers regelmatig over de vloer kwam, die zij ook regelmatig heeft gezien. Is dat jou vader, vraagt ze aan Petra. Ja, antwoord het meisje zacht, dan zijn zij, wijzend van Anke, naar Petra. Halfzusjes mama, zij zijn halfzusjes. Nu iedereen er toch is, kunnen we het misschien maar gelijk vertellen. De kamer terug binnengaand, kijkt Anke naar Joris en vervolgens naar Petra. Lieve Anke, zegt hij zacht, Petra is je halfzusje. Anke opent haar armen, Petra stevig omhelzend fluistert ze in haar oor, niemand mag het verder nog weten, maar bij deze wordt je tante. Nog steviger pakt Petra, Anke beet, erop lettend dat haar buik niet in de verdrukking komt. Kees komt overeind, knuffelt Petra en zegt, welkom in de familie kind.