De Nieuwe Uitdaging

1)
De heer Terburg, gedelegeerd bestuurder van de ‘NV Terburg Huishoudelektro,’ liep voor Carl uit tussen de glanzende mahoniehouten panelen die links en rechts de wanden van de brede gang sierden. De lange brede gang waar alle kantoren van het kaderpersoneel en de directie op uit kwamen. Eén keer eerder, nu alweer bijna vier jaar geleden, was Carl hier geweest voor een ultiem sollicitatiegesprek met de personeelsdirecteur. Verder dan de vergaderzaal op de benedenverdieping was hij sindsdien niet meer geraakt. Het echte zenuwcentrum van het bedrijf was nu eenmaal taboe voor de mensen uit de lagere echelons. Vandaag zou dat veranderen. Voortaan maakte hij deel uit van het kader en zou hij zijn eigen vaste stek hebben op deze gang.
Bij de deur van het hoekkantoor, helemaal achteraan in de gang, bleef meneer Terburg staan. “Ik denk dat jij best een beetje trots mag zijn op jezelf, Carl. Je hebt hard gewerkt om hier te geraken. Nooit eerder in het bestaan van dit bedrijf heeft een regiomanager zulke uitstekende positieve cijfers kunnen voorleggenen. De nieuwe uitdaging die nu op je wacht, lijkt me dan ook een terechte beloning.”
Carl dankte de grote baas met een warme glimlach, waarna zijn blik op de fonkelnieuwe glimmende koperplaat naast de deur viel. ‘Carl Dictus’ las hij, ‘Algemeen Distributie Manager.’ Op zijn drieëndertigste was hij het jongste kaderlid ooit. Sommigen leden van het directiecomité hadden geopperd dat hij nauwelijks ervaring had. Toch kon niemand voorbij aan het feit dat hij erin geslaagd was om een nooit geziene omzetstijging te realiseren in de achtenveertig vestigingen van de noordelijke regio. Daarnaast was het hem gelukt om, zonder echte problemen met zijn ondergeschikten, een aanzienlijk bedrag te besparen op de werkingskosten, zoals die door zijn voorganger waren begroot. Zelfs de vakbonden had hij te vriend weten te houden, iets wat in deze woelige sociale tijden in andere delen van het land veel minder was gelukt. Toen Felix Dewitte besloot om met pensioen te gaan en het bedrijf ervoor koos om een vervanger uit eigen rangen te benoemen, was men telkens opnieuw bij Carl uitgekomen. Hij had niet eens moeten solliciteren voor zijn nieuwe baan, het was voor de volle honderd procent een promotie.

Meneer Terburg opende de deur en liet Carl voorgaan. “Ze is er blijkbaar nog niet,” zei hij, “maar dit is het kantoor van mevrouw Scholten. Zij was sinds een aantal jaren de administratieve steun en toeverlaat van Felix. Normaal gezien wordt zij vanaf nu jouw assistente, tenzij u liever iemand anders verkiest.”
”Mevrouw Scholten kent allicht haar taak, dus dat zal wel goed zitten, meneer Terburg. Ik ben niet van plan om veel te veranderen totdat ik ben ingewerkt, zodat ik kan inschatten of eventuele wijzigingen nodig en gerechtvaardigd zijn.”
”Dat lijkt me de juiste instelling, Carl. Trouwens, laat die ‘meneer’ nu maar varen. Noem me vanaf nu gerust Jos. Hierboven noemen we elkaar allemaal bij de voornaam.”
Carl aarzelde even. “Oké, Jos,” zei hij toen, “maar heb wat dat betreft wel een beetje geduld met me. Oude gewoonten zijn soms moeilijk af te leren.”
De veel oudere Jos, kleinzoon van stichter Willem Theodoor Terburg, glimlachte om het directe antwoord van zijn nieuwe rechtstreekse ondergeschikte. Voor Jos was Carl al van in het begin de eerste keuze. Het bedrijf had behoefte aan nieuw bloed en deze jongeheer Dictus beloofde wat dat betreft een schot in de roos te zullen worden.
Jos opende de volgende deur en overhandigde de sleutel aan Carl. De nieuwe distributiemanager kon zijn ogen niet geloven. De mahoniehouten lambrisering was ook hier terug te vinden maar dan in een veel luxueuzere uitvoering, met veel snijwerk en sierlijsten. De bordeauxrode vloerbedekking contrasteerde prachtig met de laaghangende goudkleurige draperieën van de grote hoekramen. Het grandioos groot en massief eiken bureaumeubel, met de bijhorende lederen bureaustoelen, was de absolute blikvanger. Toch bleef er nog voldoende ruimte voor een minder prominente vergadertafel met vier bijpassende stoelen en een ruime driezitsbank bij het raam, met dressoir en salontafel.
Jos keek geamuseerd toe terwijl Carl schijnbaar rustig en onbewogen een verkennend rondje maakte in wat vanaf nu zijn kantoor was. Hij mocht dan wel jong zijn, het leek erop alsof hij hier thuishoorde. De grote donkerharige dertiger was perfect gekleed. In zijn donkergrijs maatpak met lichtblauw overhemd en een fleurige stropdas paste hij helemaal in dit interieur.
Jos zag het als een gunstig voorteken.

”Het spijt me verschrikkelijk dat ik uitgerekend vandaag vast moest zitten in het verkeer,” klonk een warme, vrouwelijke stem vanuit de deuropening. Vanzelf draaiden de beide mannen hun hoofd in haar richting. Carls hart klopte tot in zijn keel bij het aanschouwen van zoveel vrouwelijke perfectie. Terwijl ze met uitgestoken hand op hem toe kwam gelopen, deed Carl datgene wat volgens bepaalde pseudo-wetenschappelijke studies elke zichzelf respecterende man om de zesentwintig seconden behoort te doen. Carl dacht aan seks.

"Goedemorgen meneer Dictus, ik ben Sonja, Sonja Scholten."
De knappe vrouw die met uitgestoken hand naar hem toe kwam lopen, deed hem denken aan een iets oudere versie van Nikki Reed in de film 'Twilight'. Met haar schoonheid en natuurlijke uitstraling was ze allicht in staat om menige man het hoofd op hol te brengen.
Terwijl hij haar de hand schudde, dwong Carl zichzelf om zich op haar ogen te concentreren, hoewel zijn hersenen nog bezig waren met de compositie die ze de voorbije vijf seconden hadden geregistreerd.
Hij dacht dat mevrouw Scholten ietsje ouder was dan hij, ergens halverwege de dertig. Afgaande op zijn eigen lengte schatte hij haar een meter zeventig en zo’n vijfenzestig kilo. Echt slank kon je haar niet noemen, maar daar stond tegenover dat alles aan haar figuur prachtig in verhouding was. Zelfs haar kledij klopte perfect. Een hagelwitte zijden bloes met een bescheiden v-hals accentueerde haar fraaie ronde borsten. De zwarte kokerrok die een flink stuk boven de knie bleef, sloot als een tweede huid om haar taille, zodat haar ronde heupen sierlijk deinden bij elke stap die ze zette. De hoge pumps om haar vrij kleine voeten waren daar allicht niet vreemd aan. Tegelijkertijd gaven die glimmende schoentjes haar in kleurloze nylons verpakte onderbenen alle aandacht die ze verdienden. Haar huid had een licht zuiders tintje. Het gaf haar ovale gezicht in combinatie met haar volle sensuele lippen en haar saffierblauwe ogen een warme en hartelijke uitstraling. Haar kastanjebruine haren, die ze droeg in een modern puntig kapsel, kwamen net niet tot op haar schouders en de schuine pony, die lichtjes afhing in de richting van haar rechter oog, stond haar geweldig.
”Leuk om u eindelijk eens te ontmoeten, mevrouw Scholten,” zei Carl, in de hoop dat zijn stem niet zou overslaan. Here jezus, wat zag zijn secretaresse er schitterend uit!
“Het genoegen is wederzijds,” antwoordde ze met een charmante glimlach, waarna ze ogenschijnlijk moeiteloos naar een zakelijke toon overging. “Meneer Dictus, om half twee vanmiddag heb ik wat ruimte in mijn agenda vrijgehouden om enkele zaken met u door te nemen. Het lijkt me handig dat ik weet wat u van mij verwacht en omgekeerd. Past dat voor u?”
“Jazeker. Ik kijk er al naar uit, mevrouw Scholten.”
“Mooi zo, dat is dan geregeld. Dan laat ik de heren nu maar.”
De ogen van beide mannen waren op Sonja’s ronde kont gericht toen ze heupwiegend het kantoor verliet. Zwijgend keken ze haar na tot de deur achter haar in het slot viel. Het was Jos die als eerste het woord nam.
“Verrek man, die meid ziet er nog beter uit dan toen ze tien jaar geleden hier kwam werken. Wat een stoot zeg!”
Het gezicht van de gedelegeerd bestuurder liep rood aan op het moment dat hij besefte wat hij zojuist had gezegd. Een dergelijke seksistische uitspraak kon echt niet door de beugel voor iemand in zijn positie.
Carl grinnikte. “Wat je zei blijft binnen deze muren, Jos. Daar kun je op rekenen.”
“Bedankt, Carl. Jij bent een kerel naar mijn hart, dat weet ik nu al.”
“Dank voor het vertrouwen, Jos. Ik zal er alles aan doen om dat niet te beschamen.”
“Daar ga ik van uit, beste kerel. Ik laat je nu maar. Tot over een kwartiertje in de directiekamer voor de wekelijkse kaderbespreking.”

2)
De grote baas van de ‘NV Terburg Huishoudelektro’ was amper de deur uit toen twee arbeiders van een verhuisdienst binnenkwamen, op de voet gevolgd door mevrouw Scholten.
“Meneer Dictus, stoort het u dat deze heren de dozen met de documenten uit uw vorige kantoor nu afleveren?”
“Nee hoor. Laat ze alles maar naast de vergadertafel neerzetten. Sorteren en opbergen zal voor straks zijn want ik moet zo naar de kaderbespreking toe.”
“Dat kunt u met een gerust hart aan mij overlaten,” klonk het vastberaden. “Ik zal uw documenten op de meest logische manier invoegen in het klassement van uw voorganger. Meneer Dewitte had wat dat betreft een beetje een ongewone logica maar dat leg ik straks wel uit, zodat u alles terug kunt vinden.”
“Dank u wel, mevrouw Scholten. Wat zou ik zonder u moeten beginnen?”
“Niets te danken, meneer. Het maakt gewoon deel uit van mijn taak als uw secretaresse. Zal ik zo meteen IT ook maar contacteren? Zij moeten uw computer nog opnieuw vrijgeven en herinstellen.”
”Ja, doe dat ook maar als u het niet erg vindt.”

”Nee, meneer Willemse, u bent het die het niet begrijpt,” hoorde Carl haar aan de telefoon zeggen toen hij, op weg naar de vergadering, aan haar bureau voorbij liep. “Het gaat hier wel om de computer van de nieuwe Algemene Distributie Manager. Ik sta erop dat u dit uiterlijk tegen vanmiddag in orde brengt. U kunt er maar beter voor zorgen dat ik straks niet terug moet bellen, anders zal het uw beste dag niet zijn.”
In de deuropening draaide Carl zich nog even om naar zijn secretaresse. Met zijn duim omhoog maakte hij duidelijk dat hij haar aanpak waardeerde. Haar glimlach gaf aan dat ze zijn gebaar interpreteerde zoals hij het bedoelde. Iets in de houding van mevrouw Scholten zei Carl dat ze er al lang van uitging dat terugbellen niet nodig zou zijn.

Toen Carl na de lunch zijn kantoor weer binnenkwam, was mevrouw Scholten bezig met het opruimen van de lege kartonnen dozen.
Bent u nu al klaar?” vroeg hij.
“Ja. Ik heb tijdens de middagpauze maar even doorgewerkt. Opgeruimd staat netjes, nietwaar?”
“Als ik dat had geweten dan was ik u komen helpen. Dank u wel, mevrouw Scholten.”
“Niets te danken, meneer.Trouwens, die van IT zijn ook al langs geweest zodat uw computer klaar is voor gebruik. Hoe eerder hoe beter, dacht ik zo. Pas als alles in orde is, kunt u zich concentreren op het inwerken in uw nieuwe job.”
“Het zal inderdaad nodig zijn dat ik me heel snel inwerk.”
“Oei,” zei de hulpvaardige secretaresse. De diepe zucht die haar nieuwe baas op zijn woorden liet volgen, was haar niet ontgaan. “Problemen?”

De ernstige blik waarmee hij haar secondenlang aankeek, bracht haar in twijfel. Zou hij vinden dat ze haar boekje te buiten ging met die spontane vraag? Als dat zo was, dan kon ze zich beter maar meteen verontschuldigen in plaats van op een mogelijke terechtwijzing te wachten.
“Het spijt me, meneer Dictus. Het zijn mijn zaken niet.”
“Misschien wel, misschien niet,” zei Carl vaag, terwijl hij peinzend in zijn bureaustoel plaatsnam.
Sonja wachtte gespannen af tot haar baas de stilte zou verbreken.
“Mevrouw Scholten,” zei hij uiteindelijk, “mag ik u eigenlijk vertrouwen?”
Zo’n directe vraag had ze in de zes jaar dat ze voor Felix Dewitte werkte nooit gekregen. Hoewel hij haar ermee wist te verrassen, had ze toch vrijwel direct een reactie klaar.
“Al zeg ik het zelf, het antwoord is volmondig ja. De volgende vraag is of u het wel aandurft om mij te vertrouwen?”
Nu was het Carls beurt om verrast te zijn. Zijn nieuwe secretaresse kaatste de bal netjes terug, en eigenlijk beviel hem dat wel.
“U had geen beter antwoord kunnen geven, mevrouw Scholten,” zei hij glimlachend. “Ik waag het erop, maar eerst zou ik graag iets met u willen afspreken. Ik zou het waarderen als u mij met onmiddellijke ingang Carl noemt. Morgenvroeg op de afdelingsvergadering zal ik hetzelfde verzoek doen aan alle chefs.”
“Een goed idee, Carl,” antwoordde ze, “zeker als ik erop mag rekenen dat jij me vanaf nu Sonja noemt.”
“Afgesproken, Sonja. Zal ik dan nu maar to the point komen?”

In de volgende minuten vertelde Carl zijn assistente wat hem boven het hoofd hing. Tijdens de voorafgaande gesprekken had men er tegen hem met geen woord over gerept, maar nu hij eenmaal in functie was, had men hem al op de eerste vergadering met een deadline opgezadeld. Over precies een half jaar werd van hem een ingrijpende reorganisatieplanning verwacht, gestoeld op twee grote pijlers. In de eerste plaats moest de werking van het magazijn geoptimaliseerd worden en de loonkost naar omlaag. Daarnaast moest de uitlevering naar de honderd veertig verkooppunten efficiënter en goedkoper. Een buitenlandse concurrent probeerde al maanden met allerlei scherpe acties voet aan de grond te krijgen, waardoor het meer dan ooit noodzakelijk was om de prijzen naar de consument toe zo laag mogelijk te houden. Het was duidelijk dat men van hem een uiterst gedetailleerd en ambitieus plan verwachtte. Het was hem niet met zoveel woorden gezegd, maar de goedkeuring van dat plan door de directieraad zou bepalend zijn voor zijn definitieve benoeming.
“Als mijn voorstellen niet aanvaard worden,” besloot hij, “dan mag ik opkrassen.”
“Oh jee,” zei Sonja, die met meer dan gewone aandacht zijn uiteenzetting had gevolgd. “Ik kan nauwelijks geloven dat meneer Terburg jou zo onder druk zet. Uitgerekend hij heeft zijn nek voor je uitgestoken. Jij was zijn eerste keuze, dat weet iedereen.”
“Het was niet Jos Terburg die met die deadline op de proppen kwam. Ik had eerder het idee dat hij Meyer, Van Camp en Pasmans liet begaan omwille van de lieve vrede in de directiekamer. De oudjes binnen het directiecomité hebben blijkbaar moeite met mijn leeftijd. Terburg mag dan heel wat te zeggen hebben, zeker wat de dagelijkse leiding betreft, maar hij heeft de touwtjes niet alleen in handen. Dat weet jij vast ook wel.”
“Dat wel, Carl, maar dan nog! Hoe kun jij jezelf in hemelsnaam rustig inwerken als vanaf dag één de hakbijl boven je hoofd hangt?”
“Ach, Sonja, het is nu eenmaal zo. Voor mij is dat een reden te meer om ervoor te zorgen dat ik zo snel mogelijk ingewerkt ben. Heb jij al iets kunnen voorbereiden waarmee ik vooruit kan?”
“Jazeker, een heleboel zelfs. Als we daar nu aan beginnen dan geraken we er vandaag nog wel doorheen. Ik ben zo vrij geweest om een agenda op te maken en een overzicht samen te stellen, zodat we zeker niets over het hoofd zien. Volgens mijn planning zullen we ongeveer twee uur nodig hebben, waarna ik nog een kwartiertje heb voorzien voor eventuele bijkomende vragen of opmerkingen. Ik stel voor dat we het onszelf gemakkelijk maken op de bank. Alles wat we nodig hebben, ligt op en onder het salontafeltje al klaar.
Carl keek haar enkele seconden na vooraleer hij opstond. Wie werkt er hier voor wie, vroeg hij zich een ogenblik af. Toch leek het hem beter om die gedachte maar niet uit te spreken.

Terwijl ze naast elkaar op de driezitsbank zaten, vloog Sonja door haar agenda. Zoveel efficiëntie had Carl nog nooit meegemaakt. Ze ging bijzonder grondig tewerk en al gauw was hij ervan overtuigd dat er werkelijk niets aan haar aandacht ontsnapt was toen ze haar overzicht opstelde. De zorg om de figuurlijke hakbijl verdween al snel naar de achtergrond, al kwam dat niet alleen door Sonja’s goed gevulde agenda. God zij dank hield zijn assistente zich strak aan het door haarzelf opgestelde schema. Met haar borsten, haar billen en haar helderblauwe ogen voortdurend wisselend in zijn gezichtsveld werd het tegelijkertijd voor Carl een heuse les in zelfdiscipline. Zelfs het leesbrilletje dat laag op haar neus stond, en waarover Sonja hem meermaals aankeek als ze tegen hem sprak, vond Carl ontzettend sexy. Desondanks lukte het hem redelijk om zijn aandacht bij de aangeboden materie te houden. Toen ze hem tot slot nog een aantal dingen op de computer had getoond, zat Carl dan ook nauwelijks nog met vragen.
“Nogmaals bedankt, Sonja,” zei hij toen ze opstond. “Ik verheug me alvast op onze vruchtbare samenwerking en ik weet nu al zeker dat ik bij jou in zeer bekwame handen ben.”
Als Sonja had geweten dat haar nieuwe baas zich tegelijkertijd afvroeg hoe die bekwame handen van haar zouden aanvoelen op dat ene bewuste plekje van zijn lichaam waar het al de hele namiddag onrustig was, én waar al zolang geen vrouwenhand meer was geweest, dan zou ze allicht net ietsje minder heupwiegend zijn kantoor hebben verlaten.

3)
De volgende ochtend was de eerste vergadering met zijn directe ondergeschikten vooral een kennismakingsronde die voor het overgrote deel verliep zoals Carl zich dat vooraf had voorgesteld. Vier van de vijf leidinggevenden, voor wat de dagelijkse werking van het magazijn betrof, waren min of meer van zijn leeftijd. Met die vier was de begroeting bijzonder hartelijk geweest en van hen kreeg hij een spontane uiteenzetting van de werking van hun afdeling. Hij zag het als een teken dat men hem accepteerde als nieuwe baas en met hen voorzag hij dan ook geen problemen voor waar het een vlotte samenwerking betrof. Wim Opdebeeck van Goederenontvangst was echter een ander verhaal. De voorstelling van zijn afdeling was bijzonder summier, even slap en terughoudend als de eerste handdruk die Carl met hem uitwisselde. De grijzende vijftiger had zichtbaar moeite met een veel jongere overste en leek niet zomaar bereid om zich loyaal op te stellen. Bij elke vraag die Carl stelde kreeg hij wel een antwoord, maar dan nog leek het er sterk op dat hij het achterste van zijn tong niet wilde laten zien. Ook tijdens de beknopte uiteenzetting die Carl gaf over de op stapel staande reorganisatieplannen en de open manier waarop hij daarover met hen wilde communiceren, hield de man zich opvallend op de vlakte. Wim Opdebeeck maakte op hem een indruk van iemand die altijd wel een of ander geheim met zich meedroeg. Uiteraard zei een eerste indruk niet alles, maar toch had Carl het gevoel dat het een hele toer zou zijn om van de chef Goederenontvangst een loyale ploegspeler te maken.

Toen hij rond tien uur zijn kantoor weer binnenkwam, werd zijn blik als het ware naar Sonja’s fraaie ronde billen toe gezogen. Zijn secretaresse stond diep voorover gebogen en was bezig met het verplaatsen van een grote plantenbak. Geamuseerd bleef Carl toekijken. Wellicht was het een behoorlijk zware onderneming voor een vrouw want ze had het nodig gevonden om haar hoge hakken uit te doen. Op haar kousenvoeten en met inzet van al haar kracht, waarbij de vorm van een strak gemodelleerd slipje zich duidelijk aftekende in haar pantalon, rolde de plantenbak uiteindelijk toch tot vlak naast zijn bureau, waar ze hem wilde hebben. Ze deed een paar passen achteruit en met haar handen op haar heupen bekeek ze het resultaat van haar inspanning.
“Hé, Carl,” zei Sonja toen ze zich omdraaide. Ze leek nauwelijks verbaasd dat ze hem in de deuropening zag staan, en al helemaal niet beschaamd. Volkomen op haar gemak wurmde ze haar voeten terug in haar pumps. Carl was minder op zijn gemak. Ergens voelde hij zich betrapt.
“Waaraan heb ik dat groen te danken, Sonja?” vroeg hij daarom maar snel.
“Dat is een traditie hier. Een nieuwe baas, een nieuwe plantenbak. Hij is zojuist afgeleverd. Staat hij daar goed?”
“Ja hoor, daar kan ik wel mee leven.”
De rest van de dag besteedde Carl aan het bekijken en vergelijken van de cijfers van zijn voorganger. Telkens wanneer zijn blik op de groene oase naast zijn bureau viel, zag hij Sonja’s ronde billen weer voor zich. Het was een beeld dat hij keer op keer moest verdringen, waarbij hij zichzelf even vaak gelukkig prees dat zijn bevallige secretaresse op geen enkel moment een zinspeling maakte op het feit dat hij haar had staan begapen.

De daaropvolgende nacht sliep hij, tegen zijn gewoonte in, heel onrustig. Het werd een lange nacht van afwisselend wakker liggen en toch weer wegdromen. Spannende dromen, waarin een vrouw met kastanjebruine lokken, helderblauwe ogen en met een modieus slipje onder een strak zittende pantalon altijd weer de hoofdrol opeiste. Telkens hij uit zo’n droom ontwaakte zat hij opgescheept met een haast pijnlijk aanvoelende kanjer van een erectie. Rond de klok van drie uur hield Carl het niet langer uit en gaf hij toe aan wat de natuur hem opdrong. Voor het eerst in jaren sloeg hij de hand aan zichzelf en met de fraaie vormen van zijn bevallige secretaresse op zijn netvlies gebrand, rukte hij zichzelf naar een even intens als bevrijdend hoogtepunt. Het hielp, want de rest van de nacht sliep hij aan één stuk door.

4)
De overgang voor wat betrof de leiding van het magazijn verliep vrijwel naadloos. Al gauw was Sonja voor Carl van onschatbare waarde. Ze werd als het ware zijn ogen en zijn oren. Bovendien bleek ze ergens een zesde zintuig te hebben voor het opvangen van geruchten of gemor van het personeel, waardoor het hem mogelijk was om problemen de kop in te drukken, lang voor ze gingen escaleren. Sonja was verstandig en loyaal. Ze behoedde hem ervoor dat hij nooit blind en eenzijdig een beslissing nam, door er altijd voor te zorgen dat hij eerst ook de andere kant van het verhaal kende.
Na verloop van tijd vertrouwde Carl haar blindelings. Hij kon haar alles vertellen zonder dat er ook maar iets van die informatie uitlekte. Anderzijds was ze niet bang om suggesties te doen of een advies aan te reiken, waardoor hun samenwerking alsmaar hechter werd. Naar buiten toe was en bleef Carl de baas die de eindverantwoordelijkheid droeg. In de beslotenheid van hun kantoor handelden ze echter veeleer als een goed op elkaar ingespeeld team.

Naarmate de maanden verstreken, kwam Carl ook wat meer te weten over haar privé-leven. Sonja was zesendertig, al jaren gescheiden en eigenaar van een loft in de binnenstad. Na haar middelbare studies had ze nog een drie jaar durende opleiding management gevolgd en zich daarna beetje bij beetje omhoog gewerkt op de administratieve ladder van het bedrijfsleven.
Carl vond haar nog altijd even mooi en sexy als op de dag dat hij haar voor het eerst ontmoette, maar intussen was er zoveel meer aan haar wat hem uitermate beviel. Hij respecteerde haar om haar intelligentie en gezond verstand. Hij waardeerde haar om haar loyaliteit, haar warme persoonlijkheid en haar zacht karakter. Als hij naar haar keek, dan zag hij haar voor vijfennegentig procent als een goede en betrouwbare collega. Als een makker die mee voorop ging in de strijd voor wat betrof het uitwerken van zijn reorganisatieplannen en het halen van zijn deadline.
En de ander vijf procent dan? Tsja… de momenten dat hij het zichzelf toestond waren zeldzaam, maar heel af en toe durfde hij wel eens te dagdromen over romantische uitstapjes met haar. Een enkele keer had hij zelfs overwogen om haar het hof te maken. Sonja Scholten was zondermeer het type vrouw waarnaar hij al zijn hele leven op zoek was, maar om hun professionele relatie niet te schaden leek het hem allesbehalve verstandig om haar avances te maken. Hij wist trouwens helemaal niet hoe ze daarop zou reageren. Stel dat hij het wel deed en ze zou hem afwijzen, wat dan?
Waar hij niet bepaald trots op was, maar wat hij zichzelf desondanks wel toestond, dat was dat Sonja in geval van hoge nood zijn vaste bron van inspiratie was tijdens zijn steeds frequenter voorkomende nachtelijke sessies met de rechterhand. Maar goed dat zijn professionele steun en toeverlaat daar totaal geen weet van had, anders zou hij zich allicht doodschamen.

5)
Het was al na vijf uur op de vrijdagmiddag die voorafging aan de maandagochtend waarop Carl zijn reorganisatieplannen moest indienen, toen er zacht op de deur van zijn kantoor werd geklopt. Sonja kwam binnen. Haar anders zo mooie gezicht stond op onweer.
“Carl,” sprak ze met omfloerste stem, “ik denk dat we een heel groot probleem hebben.”
Zonder haar gebruikelijke, vriendelijke begroeting kwam Sonja naderbij en nam plaats in de bureaustoel tegenover hem. Ze legde haar ene been gekruist over het andere, waarbij de korte rok die ze droeg nog hoger opschoof, zodat hij een flink stuk van haar fraaie dijbeen te zien kreeg. Zelfs een stukje donkere boord van de zelfophoudend nylonkous was eventjes zichtbaar.
Mijn god, schoot het door Carl heen, ze heeft er geen idee van wat voor invloed ze op me heeft. Om een reden die alleen mannen eigen is, legde hij zelf onder het bureau zijn benen ook maar over elkaar, terwijl hij zichzelf dwong om zich op haar gezicht te concentreren. Haar gelaatstrekken lieten het ergste vermoeden.

”Een heel groot probleem, Sonja?” vroeg hij zo vriendelijk mogelijk, “hoezo?”
“Dit hier.” Het bundeltje papieren dat zijn assistente in de hand hield legde ze voor hem op het bureau. “Er is maandag nog een tweede presentatie van een reorganisatieplan op de agenda geplaatst.”
“Wat?” Carls mond viel open. “Wij hebben maanden aan ons plan en de presentatie daarvan gewerkt,” sprak hij opgewonden. “Hoe bedoel je, een andere presentatie? Van wie?”
“Van Wim Opdebeeck. Voor zover ik het al kon inkijken, heeft hij onze ideeën grotendeels overgenomen maar daar nog een paar drastische en op het eerste gezicht kostenbesparende maatregelen aan toegevoegd. Met de steun van Meyer, Pasmans en Van Camp is het hem gelukt om de presentatie van zijn plan op de agenda van de directieraad te krijgen. Aangezien er drie leden zijn die een agendawijziging steunen, kan Terburg dat niet weigeren, dat weet je. Zodra jij klaar bent met jouw presentatie, is hij aan de beurt.”
“Wel verdomme! De onderkruiper!” In een woest gebaar beukte Carl zijn vuist op het bureaublad. “Ik bel die smeerlap meteen op. Hij moet onmiddellijk naar hier komen. Ik zal hem eens zeggen wat ik vind van dat soort praktijken!”
“Carl!” Sonja leunde voorover en nog voor hij de hoorn van de telefoon had kunnen lichten, lag haar hand al bovenop de zijne. “Dat heeft geen zin. Alsjeblief, blijf kalm en laat Opdebeeck vooral niet merken dat wij ook maar iets van zijn plan afweten.”

Haar rustige toon werkte kalmerend. De storm in zijn hoofd ging weer enigszins liggen, ook al omdat iets hem zei dat Sonja hierover al had kunnen nadenken en wellicht al op een oplossing zat te broeden. Met zijn louter primaire reactie schoten ze niets op, hij was zich ervan bewust dat hij die moest bijstellen.
“Het is me gelukt om een kopie van Opdebeecks plan in handen te krijgen.”
Zijn voorgevoel had hem niet bedrogen en dus was Carl niet echt verbaasd. Toch stelde hij de vraag die zich aan hem opdrong. “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?”
“Dat wil je niet weten. Laten we het er maar op houden dat iemand mij nog een wederdienst verschuldigd was. Wat hier voor je ligt,” zei Sonja, wijzend naar het papierbundeltje, “dat is de beknopte inhoud. Het volledige plan van Opdebeeck heb ik digitaal gekopieerd en naar mijn privé mailadres gestuurd.”
“Sonja…! Je beseft toch wel wat een groot risico je daarmee neemt? Als dat uitkomt, dan lig je eruit.”
“Dat weet ik, maar van jou zal niemand het te weten komen, denk ik.”
“Natuurlijk niet!”
“Dat dacht ik al en daarom ga ik me daarover geen zorgen maken. Bovendien weet ik wel zeker dat ik hier plaats moet ruimen als die onderkruiper van Goederenontvangst op jouw plaats komt te zitten. Hij heeft het me nooit vergeven dat ik destijds voor deze job de voorkeur kreeg op zijn dochter.” Ze boog naar hem toe en sprak verder op samenzweerderige toon. “Het is verdomd goed, dat plan van Opdebeeck. Als jij dat van ons maandag goedgekeurd wilt krijgen, Carl, dan zullen we met iets beters moeten komen.”

Carl begon door de pagina’s heen te bladeren. Bij elk blad dat hij omsloeg, leken zijn ogen groter te worden en zijn hart sloeg haast op hol. Sonja had gelijk. Overschot van gelijk. Carl voelde zich op een laffe manier verraden door zijn ondergeschikte.
“Waarom, Sonja? Waarom ploft die onderkruiper me juist nu het mes in de rug? En dan nog wel voor een groot deel met mijn eigen ideeën? Ik kan me wel voor het hoofd slaan. Die hufter moet elke dinsdagochtend op de afdelingsvergadering inwendig nogal hebben zitten grinniken. Ik koos ervoor om alle details en alle vorderingen open en eerlijk met mijn chefs te bespreken, maar dat blijkt achteraf een enorme blunder te zijn.”
“Het waarom begreep ik eerst ook niet,” antwoordde Sonja, waarmee ze handig zijn laatste opmerking over die zogenaamde blunder ontweek, “tot diegene die mij inzage gaf in dat plan me vertelde dat Opdebeeck destijds solliciteerde naar de job van Distributiemanager. Hij ruikt zijn kans, Carl. Wim Opdebeeck wil jouw baan alsnog inpikken.”
“Wat een rotstreek!”
“Ja, zeg dat wel. Dank zij hem kunnen we opnieuw beginnen.”
“Sonja… het is niet mogelijk om alles tegen maandagmorgen over te doen. Zelfs al werk ik het hele weekend dag en nacht, dan nog zou ik alleen maar een papieren model hebben. De grafische dienst werkt niet in het weekend en zonder een degelijke presentatie sta ik nergens.”
“Een port-folio zal niet lukken, maar wat dacht je van een powerpoint presentatie? Het is een hobby van me, dus dat kun je gerust aan mij overlaten. Niet alles moet opnieuw, Carl, en als we allebei dit weekend doorwerken, moet het gewoon lukken.”
“Sonja, ik waardeer jouw aanbod enorm maar dat kan ik niet van je vragen.”
“Vraag het dan niet. Wat mij betreft moeten we het gewoon doen. Ik ben niet van plan om mijn baas te laten afgaan, alleen maar omdat een van zijn medewerkers achter zijn rug om de boel belazerd heeft. Als Opdebeeck een manier kon vinden om kosten te besparen binnen ons plan, dan vinden wij die ook in het zijne.”
Carl keek zijn secretaresse diep in de ogen en las daarin hoezeer ze meende wat ze zei. Het was ontroerend om te zien hoeveel vertrouwen ze naar hem toe uitstraalde. Hij kon haar wel zoenen. “Sonja, wat zou ik zijn zonder jou?”
“Ik ga je de kans niet geven om dat uit te zoeken,” zei ze glimlachend. Ze pakte een van zijn visitekaartjes en krabbelde snel wat gegevens op de achterkant. “Dit is mijn adres en mijn telefoonnummer. Als jij broodjes meebrengt, dan zorg ik voor de koffie. Ik verwacht je tegen zeven uur. Oké?”
Dankbaar om zoveel vertrouwen en vastberadenheid keek Carl haar na toen ze zijn kantoor verliet. Hij prees zich gelukkig dat hij op zijn eerste werkdag hier tegen Jos Terburg gezegd had dat mevrouw Scholten kon aanblijven als zijn secretaresse. Het was met ruime voorsprong de beste beslissing die hij in het laatste halfjaar genomen had.

6)
Het scheelde niet veel of Carl dacht dat hij op de verkeerde etage had aangebeld, zo anders zag Sonja eruit toen ze deur voor hem opende. Ze droeg een strakke zwarte jeans met daarboven een kort lavendelkleurig truitje met v-hals. Haar haren waren strak naar achter gekamd, waar ze werden samengehouden door een grote verticale klem. Alleen die speelse pony, die haar overigens ook nu heel goed stond, deed denken aan haar gebruikelijke kapsel. Zonder haar hoge pumps leek ze ronduit klein, hoewel ze dat zeker niet was.
“Perfect,” zei Sonja op haar vertrouwde vriendelijke toon, toen hij de zak met broodjes omhoog hield. “Kom binnen.”
Haar loft zag er zondermeer schitterend uit. De dikke muren uit rode baksteen, de witgelakte metalen steunbalken en de originele gepolijste vloerplanken zorgden ervoor dat het industrieel verleden van het gebouw bewaard was gebleven. De zware eiken meubelen en ook het enorme witlederen hoeksalon kwamen in dit kader helemaal tot hun recht. Het gaf de grote ruimte iets behaaglijks, waardoor Carl er zich direct op zijn gemak voelde. Een blik op de ook al ruime inloopkeuken volstond om te weten dat Sonja’s woonst met alle denkbaar moderne comfort was uitgerust.
Met een kopje koffie dat zij hem net had aangereikt, in de hand, liep hij achter haar aan naar het gedeelte van de grote leefruimte dat dienst deed als bureel. Het enorme raam, dat vanaf de vloer tot aan het plafond reikte, zorgde voor heel veel lichtinval. Daarnaast bood het bij valavond vanaf vier hoog een prachtig zicht op de recent opgesmukte en smaakvol verlichte smalle straatjes van de binnenstad.
Het contrast van Sonja’s honk met zijn eigen bescheiden driekamerflatje was enorm. Carl kon niet anders dan haar complimenteren met haar prachtige loft. Zijn woorden waren oprecht en kwamen uit het hart. Het leverde hem een warme glimlach op.

“Zullen we eerst aanvallen op die broodjes of knabbelen we wat terwijl we werken?” vroeg Sonja.
Soms houdt een vraag het gewenste antwoord in. Carl koos dus voor de tweede optie, waarna ze hem voorstelde om de grote eetkamertafel tot bij haar bureau te schuiven, zodat ze meer werkruimte zouden hebben. Met Sonja’s laptop op een centrale plaats lagen tafel en bureau al snel boordevol documenten, berekeningen en afbeeldingen, netjes gerangschikt naar de volgorde van Opdebeecks plan. Het bood hun de kans om goed te kunnen vergelijken, herberekenen en bediscussiëren.
Een lege broodjeszak en twee potten koffie later keek Carl Sonja enigszins opgelucht aan.
“Eén ding is me alvast duidelijk, ons plan is veel minder ingrijpend voor het personeel. Dat van Opdebeeck mag dan wel goedkoper zijn, maar met al die te verwachten ontslagen wordt het een sociaal drama. Mensen vervangen door machines, dat is zijn uitgangspunt. Je zult de vakbonden straks tekeer zien gaan.”
“Dat zal de aandeelhouders amper een zorg zijn, Carl. Die kijken in de eerste plaats naar de cijfers,” speelde Sonja advocaat van de duivel. “Het plan van Opdebeeck betekent minder kosten en meer winst voor hen. Je kunt er gif op innemen welke keuze ze zullen maken. We moeten een oplossing vinden om de kosten van het onze naar beneden te krijgen.”
Om haar woorden te onderstrepen, leunde Sonja voorover met de bedoeling om hem nogmaals een paar cruciale cijfers aan te wijzen. Carl hoorde haar wel maar zag de cijfers niet. Zijn blik werd als vanzelf naar Sonja’s loshangende truitje toe gezogen, waarbinnen boven de cup van haar roze bh de aanzet van haar ronde borst te zien was. De mooie welving leek zacht als fluweel en had hetzelfde licht zuiders tintje als de rest van haar huid.
Gedurende een seconde of twee dacht Carl dat ze hem met opzet die inkijk gunde. Hij wist dat ze zijn onverholen stelende blik had gezien en toch deed ze niet de minste moeite om haar truitje wat strakker aan te spannen. Carl dwong zichzelf om zijn blik af te wenden. Eventjes gaan zitten leek hem de beste manier maar omdat Sonja meteen daarna weer overeind kwam, bracht dat weinig soelaas. Met haar armen uitgestrekt boven haar hoofd rekte ze zich uit, waarbij het korte truitje mee naar omhoog schoof. Het aanschouwen van een mooi stukje platte buik was al evenmin bevorderlijk voor zijn gemoedsrust. Toen hem tegelijk ook nog eens de lust bekroop om haar navel te zoenen, wist hij het wel. Als hij zichzelf in de hand wilde houden, dan kon hij maar beter weggaan.
“Weet je, Sonja, het is al half twaalf,” zei Carl terwijl hij opstond. We hebben allebei een lange zware dag gehad. Wat zou je ervan denken als we het voor vanavond hierbij laten en morgenvroeg de draad weer oppakken?”
“Ik denk dat je gelijk hebt,” zei ze geeuwend. “Met een frisse kijk op de zaak zien we misschien dingen die we nu over het hoofd zien.”

Nu het besluit om te stoppen eenmaal genomen was, leek het alsof Sonja niet langer in staat was om de opkomende vaak te onderdrukken. Een nieuwe, veel diepere geeuw deed Carl beseffen dat zijn grote steun en toeverlaat op het punt stond om rechtopstaand in slaap te vallen. Even speelde hij met de gedachte om haar in zijn armen te nemen en haar naar bed te dragen. Waarop hij het baseerde, daar kon Carl niet echt de vinger op leggen, maar toch had hij het idee dat Sonja niet al te veel moeite zou doen om hem dat te beletten. Of er dan echter van slapen veel in huis zou komen, dat was nog maar de vraag. Nee, het was beter om naar huis te rijden nu hij zichzelf nog in de hand had en dus nam hij maar snel afscheid.
Onderweg liet hij de hele avond in gedachten nog eens de revue passeren. Puur zakelijk gezien was het geen succes geworden. Tot hiertoe waren ze zo goed als niets opgeschoten en dat was een tegenvaller. Als hij echter dat zakelijke buiten beschouwing liet, overheerste het gevoel dat hij een heerlijke avond achter de rug had in het gezelschap van een fantastische vrouw, en dat terwijl ze eigenlijk alleen maar gewerkt hadden. Natuurlijk waren er die enkele spannende momenten geweest waarin hij zichzelf tot de orde had moeten roepen, maar wat hem nu bezighield had met lust of begeerte niets te maken. De tedere gevoelens voor Sonja Scholten die hem overspoelden, neigden zo sterk naar houden van, dat het hem niet lukte om ze te negeren. Nieuw waren dat soort gevoelens niet, maar na vanavond leken ze sterker dan ooit. Alleen de timing kwam hem slecht uit. Door de grote uitdaging die de rest van het weekend nog op hen wachtte, was het absoluut het moment niet om uit te zoeken of hij een kans maakte bij Sonja.

Tegen de tijd dat hij zijn wagen de straat naar zijn appartement instuurde, had Carl al lang het besluit genomen om zichzelf dadelijk nog een sterk slaapmutsje in te schenken en een heerlijk warm bad te nemen. Even later, loom achterover liggend in het hete sop, kwam de gedachte aan de voorbije avond alweer in hem op, waarbij de hartverwarmende en tedere gevoelens in de richting van zijn knappe secretaresse al snel weer de hoofdtoon voerden. Toen hij daarbij ook weer terugdacht aan het moment waarop Sonja hem een inkijk gunde in haar truitje en hij zich tegelijk moeiteloos haar mooie ronde globes en de duidelijke aftekening van haar tepels voor de geest kon halen, ruimden die liefdevolle gevoelens al gauw plaats voor een veel lichamelijker verlangen. Ondanks het hete badwater begon zijn pik zich te roeren.
Oh nee! berispte hij zichzelf, niet alweer! De herinnering aan eerdere deugddoende doe het zelf sessies met Sonja’s fraaie figuur als bron van inspiratie had echter een omgekeerd effect, waardoor zijn lid vrijwel meteen tot volle wasdom kwam. Het koste Carl moeite om aan de verleiding te weerstaan en in een poging om de toenemende lustgevoelens onder controle te krijgen, duwde hij zichzelf op en zette zich op de rand van het bad. Haastig graaide hij naar de fles badschuim en spoot een flinke toef van het geurige goedje over de gehele lengte van zijn kloppende pik. Het effect van de koele brij op de warme huid van zijn mannelijk orgaan had aanvankelijk de gewenste uitwerking. Het zette hem er toe aan om gelijk ook maar een flinke klodder badschuim in de palm van zijn hand te spuiten en daarmee zijn tintelende ballen in te smeren. Een verkeerde keuze, zo bleek al snel. De als ontspannend bedoelde massage van zijn scrotum deed zijn pik direct weer groeien. Niet toegeven aan dat gevoel van heet verlangen was niet langer een optie en vooraleer Carl het goed en wel realiseerde, gleed zijn hand in een sloom gebaar vanaf zijn ballen over de volle lengte van zijn penis, helemaal tot bij het half ontblote deel van zijn eikel. De zachte uitwerking van de zeep op zijn geslacht was zo sensationeel dat hij zich onwillekeurig afvroeg of het even heerlijk zou aanvoelen als het niet zijn hand maar Sonja’s poesje was dat zich over zijn pik bewoog. Vanaf dan was er geen houden meer aan. Begeleid door de fantasiebeelden in zijn hoofd rukte hij zichzelf in sneltreinvaart naar een bevrijdend hoogtepunt. Een zachte kreun ontsnapte aan zijn mond toen hij het stuwende gevoel in zijn ballen herkende. Snel liet hij zich weer in het bad glijden. Terwijl het warme water vanzelf de grote hoeveelheid badschuim van zijn pik spoelde, vertrouwde hij kreunend van genot de vrucht van een hele avond latent aanwezige seksuele spanning aan het badwater toe.
Carls genot was echter van korte duur. Nauwelijks had hij zijn laatste straal geloosd toen een gevoel van schuld hem overviel. Alweer was hij er niet in geslaagd om als een volwassen man om te gaan met zijn verlangens naar zijn bevallige secretaresse en dat zat hem best wel hoog. Wat zou Sonja van hem denken als ze wist dat de gevoelens van lust en verlangen die haar figuur bij hem opriep, hem de laatste tijd telkens opnieuw dingen deed doen die hij sinds zijn puberteit nooit meer had gedaan. Hij zou zich doodschamen. Als Carl echter op dat moment in Sonja’s kamer had kunnen kijken, dan zouden zijn gevoelens van schaamte hem allicht niet de halve nacht wakker hebben gehouden.

7)
Sonja schrok wakker, al wist ze niet meteen waardoor. Ze zette zich rechtop en meteen besefte ze dat ze niet eens de moeite genomen had om onder de lakens te kruipen. Vermoeid als ze was, had ze alleen haar bovenkleding uitgetrokken, waarna ze zich in haar ondergoed bovenop de sprei had laten vallen. Ze moest direct ingedommeld zijn, zelfs zonder de moeite te nemen om het licht uit te doen. Een blik op de klok volstond dat ze nauwelijks een uur geslapen kon hebben. Wat had haar uit haar slaap gehaald? Van de kou kon het niet zijn. Ze had het helemaal niet koud. Onderzoekend liet ze haar blik verder de kamer afdwalen, tot haar oog op de kleerkast viel. De grote spiegeldeuren stonden op een kiertje… net als in haar droom. Het was een droom die haar uit haar slaap had gehaald. Een knotsgekke droom zelfs, waarin Carl vanuit de kleerkast stond toe te kijken, terwijl zij zichzelf op het bed lag te masturberen.
Met een zucht liet Sonja zicht terug op haar buik op het bed vallen. Het moet echt niet gekker meer worden met me, bedacht ze. Natuurlijk had ze voor vanavond in tijden geen mannelijk bezoek ontvangen, maar om daar nu gelijk een erotische droom rond te hebben, dat ging toch echt wel ver. Was haar verlangen naar een man plots zo groot dat ze in haar onderbewustzijn dingen ging beleven waar ze zich in realiteit voor zou schamen? Nu wist ze al wel langer dat de dagdagelijkse nabijheid van haar directe overste meer bij haar opriep dan strikt genomen tussen baas en secretaresse was toegestaan. Ze vond Carl knap, intelligent en charmant. Als Sonja eerlijk was met zichzelf dan kon ze niet anders dan toegeven dat ze al een hele tijd stiekem verliefd was op Carl. Ze had dat echter altijd zorgvuldig achter de façade van hun professionele omgang verborgen weten te houden. Voor zover ze kon inschatten voelde Carl niets voor haar. Natuurlijk had ze de voorbije maanden wel wat nieuwsgierige blikken van hem opgevangen. Zelfs vanavond nog had ze op een bepaald moment gezien hoe zijn ogen op haar borsten gericht waren, maar dat hoefde verder niets te betekenen. Elke man zou immers zo reageren als een behoorlijk goed ontwikkeld borstenpaar voor zijn ogen bungelde. Op geen enkel moment had Carl laten uitschijnen dat hij meer in haar zag dan een bekwame secretaresse op wie hij durfde rekenen en die hij vertrouwde. Nee, de band tussen hen was louter professioneel. Wellicht zou Carl zelfs om haar lachen als hij weet had van haar liefdevolle gevoelens voor hem.

Om te ontsnappen aan haar verwarrende gedachtegang begroef Sonja haar gezicht diep in het hoofdkussen. Tegelijk liet ze de beelden uit haar droom weer in haar hoofd toe. Verrassend scherpe beelden waren het, want haast elke opeenvolgende handeling uit haar droom kon ze zich zo voor de geest halen.
De gedachte aan hoe ze zich zou voelen als Carl niet naar huis was gegaan, maar daadwerkelijk vanuit de kast had staan toekijken terwijl ze dit alles écht voor hem zou showen, deed haar schrikken. Sonja voelde hoe het schaamrood haar naar de wangen steeg, maar evengoed voelde ze tegelijkertijd iets geheel anders. Ze voelde de opkomende stuwing in haar borsten en haar gevoelige tepels priemden zich in de zachte stof van haar bh. Ze geraakte warempel opgewonden van die terugblik op die vreemde droom.
Sonja draaide haar hoofd in de richting van de kleerkast en schrok zowaar van de opgewonden blik die haar spiegelbeeld haar toewierp. Het bracht haar op een stout idee. Maar… zou ze het durven? Zou ze het aandurven om haar opwindende droom na te spelen en net te doen alsof Carl toekeek? Haar verstand zei ‘nee,’ haar lichaam schreeuwde ‘ja.’ Nog minstens een volle minuut lag Sonja in tweestrijd met zichzelf maar dan gaf ze toe. Ach, waarom ook niet? Niemand kon haar zien en niemand zou het ooit weten. De roep van haar lichaam om op zoek te gaan naar het toppunt van vrouwelijk genot werd met de seconde sterker. Het was dan ook al zolang geleden.

Sonja drukte zich een beetje op en tuurde een tijdlang naar haar spiegelbeeld. Ze gunde zich de tijd om zich in haar fantasie in te leven en haar ogen de ogen van Carl te laten worden.
“Kijk maar lekker toe, lieverd,” mompelde ze tegen de denkbeeldige ogen van haar knappe baas, “kijk toe en zie hoe jouw secretaresse zich helemaal aan je bloot geeft.”
Vervolgens draaide ze zich op haar zij en schoof een hand in de cup van haar linkerborst. Haar rechterhand schoot ter hulp en trok het lapje stof omlaag, waarna ze haar borst vol omvatte en zachtjes begon te strelen en te kneden. Af en toe onderbrak ze haar streling om flink aan haar tepel te plukken. In de spiegel was goed te zien hoe als gevolg daarvan haar borst tot een flink uit de kluiten gewassen peer vervormd werd, om meteen als ze haar harde nippeltje weer losliet terug te keren naar de natuurlijke ronde vorm.
Zodra Sonja dacht dat haar fantasie Carl dit zo langzaamaan wel gezien moest hebben, rolde ze met een zucht op haar buik. Ze liet haar linkerhand onder haar buik door tot bij haar schoot glijden. Vlak voor haar hand tussen haar dijen verdween was nog net te zien hoe twee vingers zich kromden. Haar arm lag stil op het bed maar de subtiele deining van haar heupen liet er geen twijfel over bestaan waar die vingers mee bezig waren. Zeker voor Sonja niet. De streling van haar tintelende schaamlippen, zelfs door de dunnen stof van haar slipje heen, voelde zo heerlijk aan dat ze onwillekeurig haar gezicht weer in het hoofdkussen duwde. Pas als een eerste kreuntje aan haar lippen ontsnapte, werd ze zich weer bewust van dat Carl in haar fantasie naar haar keek en dus draaide ze haar hoofd weer richting spiegel. Terwijl ze haar bekken nog steeds ingetogen op en neer bleef bewegen, kon ze op haar vingertoppen voelen hoe haar broekje langzaam nat werd.
“Hmm,” knorde ze, nauwelijks hoorbaar. Dit ging lekker en bovendien was het mooi om in de spiegel te zien hoe erotische geladen de subtiel golvende beweging van haar heupen wel was.
Zou Carl hiervan al opgewonden raken als hij haar zo bezig zag? Sonja dacht van wel, al kon het uiteraard altijd nog beter.

Intussen was Sonja zodanig opgewonden dat ze elke schroom moeiteloos liet varen. Ze trok haar knieën op zodat haar kontje vanzelf omhoog werd geduwd. Ze schoof haar beide duimen achter de elastische boord en het volgende moment gleed het kleine broekje van haar billen. Ze moest zichzelf even heen en weer kantelen om het slipje helemaal van haar benen te schuiven. Gedurende een kort moment, voor ze zich weer op haar buik liet vallen, was in de spiegel het netjes getrimde, donkere driehoekje dons van haar schaamhaar te zien. Dan liet ze haar handen langzaam over haar rug naar boven glijden. In geen tijd had ze het haakje van haar bh los en in een vloeiende beweging haalde ze ook het laatste stukje textiel onder haar bovenlijf vandaan.
Doelbewust schoof ze de rechterhand onder haar lijf omlaag en het geile trekje om haar mond verraadde de heerlijk hete sensatie op het moment waarop twee vingers moeiteloos haar kletsnatte schacht binnendrongen.
“Oooh…” hijgde ze verhit als diezelfde vingers pulserend een aanvang maakten met de aloude neukweging. “Ooooooh…. pffff.”
Al gauw bracht ze de vingers van haar linkerhand in haar mond en maakte ze vochtig. Ook die hand gleed daarna ook onder haar buik. Haar rechterarm was in de spiegel nog steeds niet te zien, maar aan de beweging van haar linkerpols viel makkelijk af te leiden hoe het in haar schoot gesteld was met de taakverdeling tussen de beide handen.
“Hmm…” kreunde ze opnieuw. Wat was dit heerlijk en wat had ze zichzelf dit genot lang ontzegd… veel te lang.

Sonja’s ademhaling verzwaarde. Ze keek nog wel in de richting van de spiegel maar haar blik werd troebel. Het lukte haar voorlopig niet langer om haar fantasie levendig te houden omdat al haar aandacht nu opgeëist werd door de aanzwellende vloedgolf in haar schoot. Steunend op haar knieën duwde ze haar bekken van het bed op. Haar linkerhand bleef haar klit bespelen, doch haar rechterhand ging nu achterlangs en opnieuw liet ze haar vingers haar smachtende vrouwelijkheid binnenglijden.
Zodra het haar lukte om toch weer in de spiegel te kijken, zag Sonja hoe ze met haar heupen vanzelf de rustig deinende beweging weer had ingezet, netjes in het ritme van haar pompende vingers. Ze schrok haast van het verwrongen geile trekje om de mond van haar spiegelbeeld, maar ze was intussen zover gevorderd dat ze zich daarover geen zorgen wilde of kon maken. Ze wist dat ze nu zo dicht tegen haar hoogtepunt aanzat dat ze niet anders kon dan er vol voor gaan.
“Aaaah… aaiie!” Een geile kreetje ontsnapte haar als ze het ritme van haar heupstoten flink opvoerde, waarbij tegelijkertijd haar erecte tepels heerlijk lekker over de intussen wanordelijke bedsprei schuurden.
Sonja moest zichzelf nu echt dwingen om te blijven kijken. Daardoor zag ze nu ook wat de opwinding die ze al een tijdje voelde met haar deed. Haar gezicht was helemaal rood aangelopen en de onnatuurlijke geile grijns om haar mond verraadden haar genot. Oh mijn god, schoot haar plots te binnen, wat als Carl haar zo zou zien… Wat als haar knappe baas, opgewonden door het geile showtje dat ze voor hem opvoerde, nu de kastdeuren open zou duwen en tot bij haar zou komen om het van haar over te nemen? Zou ze hem afweren? Allicht niet… Nee, hij zou juist heel erg welkom zijn in haar bed… Die gedachte joeg haar helemaal over het randje. “Aa…aaaahhh.” Sonja wist dat ze ging komen en sperde de ogen wijdopen. Ze verstijfde toen een eerste heet scheutje zich vanuit haar schoot doorheen haar hele lijf verspreidde. Plots was ze alle controle over haar lichaam kwijt. Bij de volgende ontzettende hete scheut sidderde en schokte haar hele onderlijf oncontroleerbaar heftig. Iets wat zich enkele seconden later nog eens flink herhaalde, waarna Sonja zich uitgeput maar voldaan op het bed liet vallen.
“Waauw, Carl,” fluisterde ze nahijgend. Ze wierp haar spiegelbeeld een knipoog toe. Het was een knipoog naar haar denkbeeldig aanwezige baas. “Dat… dat was heftig…”
Nagenietend gunde Sonja zichzelf de tijd om weer helemaal tot rust te komen. Pas toen ze het koud kreeg, stond ze op om snel een nachtkleedje uit de kast te pakken en aan te trekken. Eigenlijk zou ze de douche in moeten maar daar had ze nu even geen zin in. Ze schoof onder het deksel en enkele minuten later was ze al in een diepe, droomloze slaap.


8)
Zoals meestal op zaterdagmorgen werd Carl al heel vroeg gewekt door de irriterende geluiden die gepaard gingen met het opstellen van de wekelijkse markt, beneden in zijn straat. Heel vaak was dat een bron van ergernis omdat het hem niet lukte om daar doorheen te slapen maar ditmaal niet. Het kwam hem zelfs heel goed uit. Na een verkwikkende douche en de daaraan gekoppelde scheerbeurt was hij zowaar een van de eerste bezoekers. Zoals verwacht vond hij bij de bakkerskraam de nodige ovenverse croissants en koffiekoeken. Wat verderop kocht hij een bescheiden voorraad fruit, vier eitjes en een grote fles vergeperst sinaasappelsap. Met die ingrediënten voor een smakelijk ontbijt op de achterbank ging hij snel daarna op weg naar Sonja.
Nadat hij had aangebeld duurde het een tijdje voor de deur openging, maar wat hij toen te zien kreeg was het wachten meer dan waard. Zoals Sonja tegenover hem stond, met slaperige ogen, een warrige bos haar rond haar lieftallige gezicht, en gehuld in een kort turkoois nachtkleedje, was ze zonder twijfel de mooiste vrouw die hij ooit had gezien. Mijn hemel, dacht hij vertederd, wat een feest moet het zijn om naast zo’n vrouw te mogen ontwaken.
“Goedemorgen, Sonja,” zei hij dan ook monter.
“Wat?… nu al? Hoe laat is het?”
Carl kon het niet laten. Met twee vingers veegde hij de verwilderde pony voor haar ogen weg. “Wakker worden, slaapkop,” zei hij lachend. “Het is al half acht. Ik heb wat te eten meegebracht. Als jij me toont waar ik een pan kan vinden om de eitjes in te koken, dan zorg ik voor het ontbijt terwijl jij je aankleed.”
Met een kort knikje gaf Sonja aan dat ze daarmee instemde, waarna ze de deur verder opende om Carl binnen te laten. Vanuit de keuken keek hij haar na toen ze heupwiegend in de richting van de badkamer liep.
“Als je hulp nodig hebt om je rug te wassen, dan roep je maar.” Het ontsnapte hem zonder nadenken.
Sonja mompelde iets onverstaanbaars, maar het begeleidende handgebaar volstond om te weten dat hij daar beslist niet op hoefde te rekenen. Hij had niet anders verwacht. Haar reactie zorgde er echter wel voor dat hij vrolijk fluitend een deuntje inzette terwijl hij met de voorbereiding van het ontbijt begon. Het voelde heerlijk aan om de zorgen rond dat reorganisatieplan nog eventjes voor zich uit te kunnen schuiven.
Toen Sonja terugkwam zag ze er alweer verrassend anders uit. In een donkerblauwe korte broek en een hagelwit T-shirt leek het alsof ze op het punt stond om te gaan sporten. Een even wit haarlint, korte sokjes en sportschoenen maakten dat beeld compleet. Ook het minimale gebruik van make-up beviel Carl wel. Hij vond haar er bijzonder jong en fris uit zien.
Hij reikte haar een mok koffie aan en na een flinke slok van het zwarte brouwsel genomen te hebben, moest haar eerst iets van het hart.
“Ik dacht dat het niet nodig zou zijn om de wekker te zetten, Carl. Ik heb me verslapen. Het spijt me.”
“Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen. Voor zover ik me herinner, hadden we geen uur afgesproken. Ik was degene die bij het krieken van de dag aan jouw deur stond. Die excuses zij dus niet nodig. Zullen we dan nu maar aan tafel gaan?”

De hele ochtend ging op aan het herzien van citaten, het nakijken en vergelijken van ramingen, het controleren van berekeningen, en het nalezen van alle randinformatie die binnen het reorganisatieplan van Wim Opdebeeck ook maar enigszins van belang konden zijn. Het liep al tegen de middag aan toen ze zich door het hele plan heen hadden gewerkt. Meer dan enkele pietluttige details die voor verbetering vatbaar waren hadden ze echter nog steeds niet gevonden. Het waren slechts kleine dingen waarop wel wat bespaard kon worden maar die geen wezenlijk verschil zouden uitmaken. Het was om moedeloos van te worden en dat gaven ze naar elkaar ook toe. Er zou niets anders opzitten dan nogmaals van voren af aan te beginnen.
“Ik geef het niet graag toe,” zei Carl met een zucht, “maar jij had gisteren een overschot van gelijk. Als je het sociale aspect buiten beschouwing laat, dan is dit een verdomd sterk reorganisatieplan. Dat volautomatische stapelsysteem met die computergestuurde heftrucks is peperduur maar op termijn betaalt het zichzelf wel terug.”
“Ja,” antwoordde Sonja. “Daarmee heeft Opdebeeck een heel sterk punt. Ik kom niet zo vaak in het magazijn, maar als ik bijvoorbeeld zie hoe de ene heftruckchauffeur de droogkasten vijf hoog stapelt, terwijl zijn collega ze in de rij daarnaast weer omlaag haalt om ze klaar te zetten voor transport, dan moet je echt geen econoom zijn om te beseffen wat voor een gigantisch verlies van tijd en geld dat op jaarbasis moet betekenen. In ons plan hebben we daar te weinig rekening mee gehouden, Carl. Daar hadden we…”
“Sonja!” Carls stem klonk zo luid dat ze een ogenblik dacht dat hij haar een verwijt maakte. Toen ze haar leidinggevende echter direct daarop zag opspringen van blijdschap, stelde dat haar meteen weer gerust.
“Sonja!” herhaalde hij iets minder luid. “Je bent een engel! Dat is het! Kom hier jij!”
In werkelijkheid was hij het die met enkele grote passen tot bij haar kwam. Hij tilde haar van de stoel alsof ze een ons woog. Met zijn verbouwereerde assistente in zijn armen begon hij om zijn as te draaien, zo snel dat Sonja er duizelig van werd.
“Carl, hou op,” smeekte ze, niet begrijpend waaraan ze dit euforisch rondedansje had verdiend. “Alsjeblief, zet me neer.”
Hij zette haar met beide voeten op de grond, maar wel pas nadat ze haar smeekbede tot driemaal toe had herhaald en dan nog leek zijn euforische bui niet over. Voor ze besefte wat er gebeurde, lagen zijn handen op haar schouders en kreeg ze een ongelooflijke smakkerd op haar voorhoofd.
“Bedankt, lieve Sonja. Jij hebt zojuist mijn baan gered.”
“Onze banen, Carl,” reageerde ze met een vleugje ongeloof in haar stem. Zijn enthousiasme was hartverwarmend, maar waarop het gebaseerd was, dat bleef voor haar alsnog een raadsel.
“Mag ik zelf misschien ook weten hoe ik dat voor elkaar heb gekregen?”
“Alles plat, Sonja. Gedaan met stapelen.” Het vertrouwen in een goede afloop klonk duidelijk door in Carls woorden.

Terwijl Carl ruim de tijd nam om zijn assistente deelgenoot te maken van het redelijk revolutionaire idee waar hij dank zij haar laatste opmerking op gekomen was, voelde Sonja haar eigen enthousiasme ook weer toenemen. Het nieuwe idee van haar baas was simpel en geniaal tegelijk. Kort samengevat kwam het erop neer dat er flink zou worden bijgebouwd. Dat kon probleemloos gebeuren op het stuk weiland van anderhalf hectare dat Jos Terburg zes jaar geleden bij de gemeente had bedongen in ruil voor het afstaan van een stuk grond voor de aanleg van een verbindingsweg naar de toenmalige uitbreiding van de industriezone. Dat weiland werd sindsdien verhuurd aan een landbouwer, maar die huurpacht was elk kwartaal opzegbaar, wist Carl.
Met anderhalf hectare extra magazijnvloer zou dat door Opdebeeck geplande peperdure automatische stapelsysteem en het daarbij horende prijzige onderhoudscontract compleet overbodig zijn. Met enkel nog een beperkte hoeveelheid stapelrekken voor de kleinere huishoudtoestellen in het bestaande magazijn, zou zelfs het huidige heftruckbestand drastisch kunnen worden teruggeschroefd. Uiteraard zouden er dan wel elektrisch aangedreven orderpikkers in de plaats moeten komen, maar de kostprijs van die door iedereen makkelijk te besturen kleinere toestellen was slechts een fractie van wat een heftruck inclusief chauffeur kostte.
Door aan de kant van die verbindingsweg twaalf nieuwe dokshelters met hydraulisch gestuurde laadkleppen te voorzien, kon de te rijden afstand tussen los en laadkades aanzienlijk worden ingekort in vergelijking met de huidige situatie, wat meteen ook een extra besparing betekende.
Nog terwijl hij sprak, had Carl een eerste summiere schets klaar van hoe hij het nieuwe magazijn zag. Het volstond om ook zijn secretaresse een duidelijk beeld te geven van zijn plannen. Hoewel ze Carls enthousiasme deelde, meende ze toch te moeten opmerken dat bouwen ook geld zou kosten.
“Dat besef ik wel, Sonja, maar als eenmaal dat magazijn er staat, zijn de kosten gemaakt. Het onderhoud van zo’n gebouw kost slechts een fractie van wat het onderhoud van dat automatische stapelsysteem zou kosten. Ik zie echter wel een gigantisch probleem. Het is weekend. Hoe geraken we in godsnaam tegen maandagmorgen aan een realistische raming van de bouwkosten?”
“Laat dat maar aan mij over, Carl,” reageerde Sonja alert. “Als jij nu direct een meer uitgewerkt plannetje maakt, dan bel ik intussen mijn schoonbroer. Hij is bouwkundig ingenieur bij een industriële bouwonderneming. Driekwart van zijn tijd besteed hij aan het opmaken van offertes, heb ik onlangs opgevangen. Als iemand ons kan helpen, dan is hij het wel.”

Carl ging meteen aan de slag met het tekenprogramma op Sonja’s laptop, terwijl zij haar schoonbroer belde. Mark, zoals de man in kwestie bleek te heten, was niet zomaar bereid om een vrije dag op te offeren voor zijn schoonzus. Carl hoorde zijn secretaresse bijna smekend zeggen dat haar job ervan afhing, maar ook dat maakte blijkbaar maar weinig indruk.
“Luister, Mark,” herkende Carl het hem intussen vertrouwde, dwingende toontje van zijn assistente, “het weekend mag voor jou dan wel heilig zijn, maar nood breekt wet. Toen Annie vorig jaar plotseling moest opgenomen worden met een acute darmontsteking heb ik jullie tweeling het hele weekend opgevangen. Voor zover ik me herinner, heb jij toen ook niet gevraagd of ik al andere plannen had. Mijn baas en ik hebben jouw hulp heel hard nodig. Als je het niet doet, dan staan we maandag allebei op straat. Wil jij dat op je geweten? Een kleine tegenprestatie, Mark, meer vraag ik niet van je.”
Het hielp. Sonja kreeg haar zin, want weldra hoorde Carl hoe ze afspraken dat ze zo snel mogelijk het plannetje zou doormailen, waarna ze zei dat ze haar baas zou laten bellen om, waar nodig, bijkomende inlichtingen te verstrekken.
Drie kwartier later had Carl Sonja’s schoonbroer aan de lijn. De waslijst vragen die Mark had leek eindeloos, maar daar was Carl niet rouwig om. Er waren nog heel wat details die om aandacht vroegen. Evenveel dingen waar hij niet bij stil had gestaan, maar die een professional direct opvielen. Tegen de tijd dat ze hun gesprek beëindigden was Carl er al lang van overtuigd dat het wel goed zou komen met die voorlopige kostenberekening van de nieuwbouw.

Sonja begon alvast aan de powerpoint presentatie met het gedeelte van hun plan dat ongewijzigd bleef. Carl, die intussen zijn eigen laptop er ook maar had bijgehaald, belde zowat het hele land rond, daarbij dankbaar gebruik makend van de contacten die hij had overgehouden aan zijn tijd als manager bij een supermarktketen. Het loonde, want twee uur later had hij richtprijzen voor orderpikkers, laadkleppen, enzovoorts. Hij herberekende de personeelsinzet en kwam tot de vaststelling dat naakte ontslagen niet nodig zouden zijn. Hoogstens enkele interim contracten zouden niet verlengd kunnen worden. Het aantal overuren zou ook aanzienlijk dalen, maar daar stond tegenover dat dit reorganisatieplan beslist geen sociaal bloedbad zou worden.
Rond zes uur kwam het verlossende mailtje van Mark binnen. De prachtige computersimulatie van de nieuwbouw die er ongevraagd bij zat, kon zo in de presentatie worden ingebracht. Ze werkten hard. Ze controleerden en hercontroleerden alle cijfers tot ze honderd procent zeker waren dat alles klopte. Sonja’s powerpoint presentatie was een waar kunstwerk. De cijfers en het begeleidende commentaar dat Carl op papier had, waren duidelijk en verhelderend. Het allerbelangrijkste was echter dat ze, op langere termijn bekeken, in staat waren om ruim onder de prijs van Opdebeeck te blijven.

9)
Het liep al tegen half negen toen het tweetal zich vermoeid op de bank neerzette. Ze waren zozeer opgegaan in hun werk dat ze geen enkele keer pauze hadden genomen en dat liet zich nu wel voelen.
“Sonja, zal ik je mee uit eten nemen om te vieren dat het ons gelukt is?” vroeg Carl enthousiast.
“O, wat aardig van je,” zei ze enigszins aarzelend, “maar liever niet vanavond, Carl. Ik ben eerlijk gezegd te moe om mezelf nu nog een beetje toonbaar te maken. Ik heb nog kaas en wijn in huis, als je daarmee ook tevreden bent? Vieren kunnen we feitelijk na de vergadering van maandag pas.”
Eigenlijk had hij er zelf ook niet zoveel zin in om nu nog uit eten te gaan en daarom ging hij maar wat graag op haar voorstel in. Sonja trippelde naar de keuken en niet veel later kwam ze terug met een goed gevulde kaasschotel, wat druiven en een fles rode Bordeaux. Carl opende de wijnfles en schonk twee glazen in.
“Op een winnend team, Sonja,” zei hij terwijl hij haar een glas aanreikte. “Ik ben zo blij dat ik jou aan mijn kant heb. Zonder jouw fantastische hulp was het me nooit gelukt.”
Het was voor het eerst dat hij haar lichtjes zag blozen. In gedachten sprak hij de wens uit dat hij nog veel van die momenten zou mogen beleven. Dat rode kleurtje stond haar geweldig. Het maakte haar gezicht nog mooier dan het al was. Ze klonken en dronken van de wijn, waarna ze zich tegoed deden aan de kaas en de druiven.

Aanvankelijk babbelden ze nog wat na, maar al vrij snel viel het gesprek stil. De stress van de laatste dagen eiste haar tol en de wijn deed de rest. Dit is heerlijk dacht Carl, terwijl hij met zijn hoofd achterover leunde tegen de rug van de bank. Naar opzij kijkend zag hij dat Sonja zijn voorbeeld had gevolgd. Met de ogen gesloten lag ze in precies dezelfde houding als hij. Voor de zoveelste keer gleed zijn blik als vanzelf over haar hele lichaam en opnieuw werd hij haast bedwelmd door haar schoonheid. Wat een droomvrouw… zijn droomvrouw.
Omdat Sonja de ogen gesloten hield, durfde hij het aan om zijn dij die paar centimeters naar de hare te laten overbruggen. Ze deed geen enkele moeite om het subtiele contact weer te verbreken. Hij meende zelfs heel even iets van een glimlach om haar mond gezien te hebben.
Dit is lekker comfortabel, dacht Carl. Terwijl hij de ogen ook maar sloot, corrigeerde hij zichzelf. Comfortabel was immers een te zwakke uitdrukking voor hoe hij zich nu voelde. Dit was gewoon perfect!

Carl wilde zich behaaglijk uitrekken toen hij de volgende ochtend ontwaakte maar iets onbekends, iets wat warm en zacht om hem heen gewikkeld leek, verhinderde dat. Gedurende enkele seconden kneep hij zijn ogen stijf dicht, ook al omdat hij zich niet direct kon herinneren waar hij zich bevond. Zijn geheugen liet hem echter niet al te lang in de steek en vrij snel kon hij zich alle gebeurtenissen van zaterdag weer voor de geest halen. Het laatste wat hij zich van de vorige avond herinnerde was een lekkere fles wijn en een bijzonder relaxed gevoel. Toen hij een nieuwe poging deed om zich uit te rekken, bewoog de slapende figuur naast hem gewoon mee.
“Oh shit,” mompelde hij toen de realiteit tot hem doordrong. Het besef dat hij op Sonja’s brede bank lag, nota bene met haar in zijn armen, deed hem de ogen wijd open sperren. Het was vast nog erg vroeg in de ochtend want het was nog halfdonker, waardoor hij een beetje tijd nodig om zijn ogen te laten wennen aan het schemerduister. Zodra Carl voldoende kon zien, ontsnapte hem een zucht van verlichting. Goddank, ze waren allebei nog volledig gekleed. Meer dan waarschijnlijk zou er niets gebeurd zijn waar hij zich voor zou moeten schamen. Stel je voor zeg…

Zijn kuise gedachtegang werd abrupt afgebroken toen hij zich een beetje verlegde om de opkomende rugpijn te verdringen. Bij die beweging schoof Sonja’s been tussen zijn dijen naar boven, tot tegen zijn ‘ochtendhoutje.’ Tegelijkertijd slingerde ze haar arm nog wat verder rond zijn nek, waardoor haar borsten strak tegen hem aan kwamen te liggen. Terwijl Sonja in haar slaap zachtjes kreunde, was Carl nu wel helemaal klaarwakker. Zelfs door haar T-shirt en zijn overhemd heen was de zachte indruk van haar malse rondingen op zijn borstkas ronduit adembenemend. Zijn ogen, die intussen volledig aan de flauwe schemering waren aangepast, volgden gretig de fraaie lijn van haar figuur.
Bijna automatisch streelde hij haar kastanjebruine haren. Carl wist niet dat het haar van een vrouw zo zacht kon zijn. Haar halflange lokken leken wel van fluweel.
Omdat Sonja niet bewoog en door alles heen leek te slapen, durfde hij het aan om zijn hand omlaag te bewegen. In een zacht strelend gebaar liet hij ze langzaam langs haar rug afdalen tot op het verrassend warme stukje blote huid vlak boven haar heup. Toen zijn hand even later nog wat verder omlaag ging, en zijn vingers doorheen Sonja’s sportbroekje moeiteloos de stevigheid van haar ronde dij konden voelen, kreeg Carl het plots Spaans benauwd. Hij realiseerde zich dat hij haar beter van zich af kon duwen. Als hij dat nu niet deed, dan was de kans heel groot dat hij de controle over zichzelf zou verliezen.

Een flauw zuchtje ontsnapte aan Sonja’s lippen en meteen daarna boog ze haar gezicht schuin naar boven, in de richting van het zijne. Carls gedachten betreffende zelfcontrole smolten bij die aanblik weg als sneeuw voor de zon. Het was alsof er een engel in zijn armen lag te slapen, zo mooi was ze. In plaats van haar van zich af te duwen, boog hij naar haar toe om een zacht en vluchtig kusje op haar lippen te drukken. Omdat Sonja nauwelijks bewoog, durfde hij het aan om haar nog eens te kussen. Ditmaal minder zacht en ook veel langer, alsof hij wachtte op een reactie.
Niets is heerlijker dan gewekt te worden door een lekkere zoen, moet Sonja gedacht hebben, want nog half slaperig begon ze hem terug te kussen. De manier waarop hun lippen elkaar vonden, voelde zo vanzelfsprekend en natuurlijk aan dat Sonja verbazend snel net zo klaarwakker was als Carl. Na minuten van zacht verkennen en speels proeven, was zij het die het initiatief nam tot een volgende stap. Terwijl ze Carl spontaan meenam in een intense en opwindende zoen, gleden haar vingers al gauw verkennend tussen de geopende knoopjes van zijn hemd. Geen haar op Carls hoofd die er aan dacht om achter te blijven en toen het eenmaal zover kwam dat Sonja’s T-shirt over haar hoofd gleed, was de honger naar elkaar zo groot geworden dat er al lang geen weg terug meer was.
‘Een condoom?” hijgde Carl toen het ultieme moment van samenkomen zich aankondigde. “Heb jij misschien…?”
“Nee, dat heb ik niet in huis,” was haar al even gejaagde antwoord. “Ik ben ook niet aan de pil. Mag ik erop rekenen dat je voor het zingen de kerk uitgaat?”
Carl beloofde het maar al te graag.
Wat volgde had weinig van doen met het bedrijven van de liefde. Het was eerder een stomend onderonsje van twee mooie, volwassen mensen die elkaar vertrouwden, respecteerden en zich prima voelden in elkaars gezelschap. Ook nu. Bezeten door een alsmaar toenemende hartstocht, passie en verlangen wisten ze elkaar ongelooflijk op te jutten. Zonder dat ze het elkaar hoefden te zeggen, wisten ze allebei wat er zou volgen. Een gezamenlijke zoektocht naar puur lichamelijk genot, waarbij ze allebei perfect aanvoelden dat ook de ander dit nodig had om de spanning van de laatste dagen achter zich te kunnen laten.

Carl greep haar borsten en begroef zijn hoofd tussen haar heerlijk zachte, warme bollen. Sonja’s tepels waren gezwollen en hard. Hij zoog er een tussen zijn lippen terwijl hij de andere tussen duim en wijsvinger rolde. Haar handen klauwden in zijn haren. Ze drukte zijn hoofd strak tegen haar lichaam en wulps perste ze haar schoot tegen zijn intussen behoorlijk erecte pik aan.
“Harder,” eiste Sonja, “zuig mijn tieten! Harder...!”
Carl gaf wat graag gehoor aan haar bevel en liet alle voorzichtigheid nu varen. Hij verslond haar borsten, kneedde ze zoveel ruwer en knabbelde nog harder op haar tepels.
“Ja…oh jaaa!” kirde ze uitgelaten.
Sonja’s handen daalden af tot op zijn kont en gleden van daar naar de voorkant van zijn broek. Weldra had ze de riem en de sluiting los. Met enige tegenzin liet Carl haar borsten voor wat ze waren. Hij stond op, legde zijn vingers op haar taille en stroopte haar sportbroekje en haar slip tegelijk naar omlaag. Binnen enkele seconden had hij ook zijn eigen hemd, broek en slip uit. Naakt stond hij voor Sonja, die intussen rechtop was gaan zitten. Zijn pik glom al van het voorvocht, terwijl hij keek naar haar kale poes. Een mooi getrimd driehoekje daarboven was het bewijs dat Sonja’s kastanjebruine haren absoluut naturel waren.
Carl zag hoe haar ogen de zijne opzochten. Ze glimlachte naar hem met de aantrekkingskracht van een onweerstaanbare duivelin. Ze trok haar benen op en spreidde haar dijen. Terwijl ze dat deed, legde ze haar hand om zijn pik en trok hem alzo naderbij.
“Nu, Carl,” fluisterde ze hees. “Doe het, nu…Ik heb je nodig.”
Carl wilde niets liever en knielde tussen haar benen. Nog verder duwde hij haar dijen uit elkaar en tegelijk trok hij haar kontje tot op de rand van de bank. Zodra hij zijn pik voorwaarts bewoog in de richting van haar lokkende vrouwelijkheid, was zij het die ervoor zorgde dat hij moeiteloos de weg vond, door met haar rechterhand zijn pik tussen haar lipjes te sturen. Het gevoel van die vochtige poezelige lipjes op de gevoelige huid van zijn top was zo sensationeel dat Carl zich een ogenblik de tijd gunde om van dat zalige moment te genieten.
“Kom…nu..!”gebood Sonja die vond dat haar geduld nu lang genoeg op de proef was gesteld.
Carl gehoorzaamde, en hoe. Met een enorme stuwkracht vulde hij haar in een keer helemaal.
“Hoo..!” kirde ze, verrast als ze was door de krachtdadige manier waarop hij bezit nam van haar schoot. Nog verrassender voelde het aan, en tegelijk o zo heerlijk, toen hij zich meteen weer terug trok en haar opnieuw diep penetreerde. Van de weeromstuit sloeg Sonja haar benen om Carls middel en haar handen klauwden in zijn rug, waarna het haar al gauw lukte om mee de gaan in de ritmische cadans van zijn heupslagen. Met alle kracht die ze in zich had stootte ze hem tekens weer gretig tegemoet.
Zonder dat ze het van elkaar wisten, waren ze allebei verliefd op de ander en toch had hun handelen niets te maken met het bedrijven van de liefde. Dit was neuken, puur om de seks, enkel en alleen gericht op lichamelijk genot. Carl was als een machine die zijn lans onophoudelijk op en neer beukte in de zuigende en slurpende kut van de al even machinaal opverende Sonja. Ongeremde beukende seks, rechttoe rechtaan, waarbij Carls schaambeen tegen haar klit aan kletste telkens hij zijn pik maximaal in haar heerlijk melkende kut joeg. Dat het op deze manier nooit lang kon duren wisten ze allebei, maar de climax kondigde zich nog sneller aan dan verwacht. Sonja voelde hoe Carls lichaam zich aanspande en meteen gaf ze haar eigen verzet tegen een te vroege explosie op. Sonja kromde haar rug toen ze voelde dat ze ging komen. Temidden van een eerste, onzettende hete stuip schreeuwde ze haar genot uit. Impulsief klemde ze haar benen zo strak om Carls middenrif als was het een bankschroef. Het was alsof hij op dat soort van signaal gewacht had, want twee krachtige wipstoten later trok Carl zich grommend terug. Net op tijd, want een seconde later spoot hij een eerste krachtige straal geurig sperma tussen haar borsten.

Zodra het voorbij was en ze dicht tegen elkaar aan lagen bij te komen, voelde Carl zich op zijn zachtst gezegd schuldig. Hij had zich laten meeslepen door de omstandigheden, maar het had nooit mogen gebeuren, vond hij.
Sonja was duidelijk een andere mening toegedaan. Haar eerste woorden waren in die zin veelbetekenend. “Wauw,” zei ze, nog een beetje hijgerig, “dit had ik even nodig. Ik voel me als herboren.”
Ook Carl voelde zichzelf eigenlijk opperbest maar de directheid van haar uitspraak verraste hem. Toch was dat niet zijn grootste zorg.
“Ik denk… Wat nu, Sonja? Met ons werk… ik bedoel…Sonja, dit had nooit…” Het gebeurde hem maar zelden, maar nu struikelde hij over zijn woorden.
Glimlachend om zijn gestuntel legde ze haar handen in zijn nek en trok zijn hoofd dichterbij.
“Maak je vooral geen zorgen, Carl,” fluisterde ze bij zijn oor. “Ik wilde al lang dat dit een keer zou gebeuren.”

10)
Carl had even tijd nodig om na te denken. Sonja’s verrassende woorden brachten hem uit zijn evenwicht. Hij twijfelde, draaide zich om en stond op. De draagwijdte van haar woorden inschattend, liep hij rond het salontafeltje en zette zich in de losse zetel tegenover haar. Zijn overhemd, dat hij in de gauwigheid van de vloer had opgeraapt, drapeerde hij als een breed uitwaaierende schaamlap over zijn schoot.
Carl realiseerde zich wel dat haar woorden de zijne hadden kunnen zijn en toch zaten ze hem dwars. Sonja leek hetgeen zojuist gebeurd was doodnormaal te vinden maar hem bezorgde het vooral gemengde gevoelens. Hoe heerlijk het ook geweest was om met deze prachtvrouw te vrijen, het had nooit mogen gebeuren. Hoewel ze al maanden op voet van gelijkheid met elkaar omgingen, bleef Sonja strikt genomen nog altijd zijn secretaresse. Vroeg of laat kon dat grote problemen opleveren.
God ja, hij mocht haar graag. Veel meer dan dat zelfs, hij hield van haar. Waarom voelde dit alles dan zo verkeerd aan? Was het omdat het plots opgekomen vermoeden onophoudelijk door zijn hoofd bleef spoken? Zou het kunnen zijn dat hij zich als de eerste de beste overjaarse puber in haar web had laten vangen? Hij moest het antwoord weten, anders zou hem dat dagen, zoniet weken blijven achtervolgen.

“Sonja..?” begon hij aarzelend.
“Ja?” antwoordde ze, een beetje verbaasd om zijn reactie.
“Heb jij dit… euh… bewust uitgelokt?”
“Natuurlijk niet, malle jongen. Hoe kom je daar nu bij?” Haar begeleidend glimlachje gaf aan dat ze zijn zorgelijke blik hoogst amusant vond. “Mag ik je er trouwens aan herinneren dat jij begonnen bent? Jij hebt mij wakker gekust. Ik heb alleen de geboden kans gegrepen.”
“Maar het was nooit mijn bedoeling om…”
“Dat is van geen belang, Carl. Wat er wel toe doet, is dat ik een gezonde vrouw van vlees en bloed ben. Ik heb zo mijn eigen noden. Eerlijk gezegd, had ik niet het idee dat jij het heel erg moeilijk had met sommige van die noden.”
Opnieuw wist Sonja hem te verassen met haar bijna zakelijke terugblik. Het voelde aan alsof hij ontwaakte met zijn hoofd onder een straal koud water.
“Sonja,” sprak hij langzaam, ik kan het niet helpen, maar ik blijf denken dat het geen goed idee was. Je werkt voor mij. Nee… Correctie, wij werken samen. Zo’n sterke teamspeler als jij heb ik nooit gekend. Ik mag er niet aan denken dat dit ooit tussen ons zou komen te staan.”
Opnieuw keek Sonja hem verbaasd aan. “En waarom zou een beetje seks onze samenwerking moeten verpesten? Ik wil je nergens toe dwingen hoor. Ik hou van mijn werk en ben goed in wat ik doe. Dat weet jij intussen wel. Voor mij dus geen huisje, boompje, beestje toestanden. Zoek er niet meer achter dan er is, Carl. Jij bent de beste baas die ik ooit heb gehad. Wat dat betreft zal ik je altijd respecteren. Daarnaast ben je ook een aantrekkelijke en goed gebouwde man die weet wat een vrouw als ik nodig heeft. Dit kan voor ons allebei een win/win situatie worden. Laat het gewoon gebeuren, Carl. We zien wel waar we uitkomen en je kunt in ieder geval gerust zijn. Ik ben niet op zoek naar een hagelwitte keuken met zo’n reusachtig kookeiland of naar een glimmende Mercedes met drie kinderzitjes op de achterbank.”

Carl tuimelde van de ene verbazing in de andere. Ditmaal leek er zelf een heus koud stortbad over hem heen te komen. Kende hij haar eigenlijk wel? Het door hemzelf gecreëerde ideaalbeeld van zijn droomvrouw kreeg in ieder geval een flinke deuk. Deze Sonja leek alleen te willen stoeien, zonder emotionele of materiele bagage. Gewoon op zoek naar een goed gevoel, nemen wat je kunt gebruiken in ruil voor goede seks. Dat had hij nooit achter haar gezocht.
Ook die ‘drie kinderzitjes,’ of liever het niet willen daarvan, zat hem hoog. Zelf wilde hij ooit absoluut wel kinderen maar zij koos voor haar carrière. Sonja Scholten bleek voor hem helemaal niet de droomvrouw te zijn die hij in haar zag.
Die vaststelling was zo ontnuchterend dat Carl minstens een halve minuut sprakeloos voor zich uit zat te staren. Een stil intermezzo waarvan Sonja gebruik maakte om op te staan en in al haar naakte glorie tot bij hem te komen. Anders dan hij leek ze zich nergens voor te schamen. Nu ja, puur fysiek zou Carl niets kunnen bedenken waarvoor ze zich zou moeten schamen. Haar lichaam benaderde gewoonweg de perfectie.

Eenmaal ze vlak voor hem stond boog Sonja voorover en met haar handen op zijn knieën duwde ze zijn benen uit elkaar. Voor Carl de kans kreeg om haar te doen stoppen, lag zijn overhemd al op de vloer en zat zij er geknield bovenop. Haar handen, zacht en warm, gleden vanaf zijn knieën naar de binnenkant van zijn dijen, om vandaar op te klimmen in de richting van zijn kruis. Hij wilde wel protesteren maar zij was hem voor.
“Carl, als je wilt dat ik stop, dan kun je daar maar beter héél zeker van zijn. Een aanbod als dit doe ik je heus niet elke dag.”
Wat dat aanbod inhield hoefde ze hem niet uit te leggen, omdat haar vingers zich meteen om het meest gevoelige plekje van zijn lichaam bekommerden. Carl wilde wel protesteren maar omdat Sonja haar lippen en haar tong in de strijd gooide, wist hij zich al op voorhand verloren. Zijn halfslappe lid kwam in haar mond in geen tijd weer tot leven en verbazend snel had Sonja zijn jongeheer alweer op volle sterkte. Eenmaal zover veranderde ze haar aanpak. Ze likte en sabbelde tot zijn hele staaf glom van haar speeksel. Carl had altijd geweten dat hij onderaan gevoelig was, maar zodra Sonja met haar tong aanviel op zijn ontblote top, wist hij niet wat hij voelde. Met de ogen gesloten legde hij zijn hoofd achterover op de leuning van de bank. Ondanks de ontnuchterende gedachtegang van daarnet was hij niet in staat om stroomopwaarts in te roeien tegen de vloedgolf van genot die hem overspoelde.
“Wauw, Sonja,” prevelde hij ingetogen, “dit is… fantastisch.”

Het was het soort aanmoediging dat Sonja nodig had. Ze kon het nog. Nu ze voor het eerst sinds jaren nog eens het lid van een man in de mond nam, was het heel verheugend dat Carl haar aanpak waardeerde. In een ver verleden was ze immers door haar ex man zo vaak gedwongen tot orale verwennerij dat ze door de jaren een spontane afkeer voor pijpen had ontwikkeld. Maar al te vaak had ze tegen haar zin het bescheiden pikje van haar ex in de mond moeten nemen als hij weer eens niet spontaan tot een erectie kwam. Vandaag met Carl lag dat helemaal anders. Vreemd genoeg had ze zelf het initiatief genomen, al had ze daar zeker geen spijt van. Ook niet van het feit dat ze Carls pik in de mond nam, nadat die in haar was geweest. Dat was iets wat ze bij haar ex altijd pertinent had geweigerd. Eigenlijk viel het zelfs best mee. Eenmaal ze de afkeer van de geur had overwonnen, smaakte de cocktail van hun beider lichaamssappen helemaal niet vies. Daardoor had ze niet de minste moeite om het beste van zichzelf te geven.
Nadat ze nog enkele keren zijn harde staaf van boven naar onder had gelikt, daalde Sonja verder af. Voorzichtig knabbelend trok ze met haar tanden zijn zak naar voren en nadat ze die op haar hand liet rusten, zoog ze zijn testikels tussen haar lippen. Beurtelings liet ze zijn ballen over haar tong rollen, iets wat bij Carl de koude rillingen over zijn ruggengraat deed lopen. Huiverend van genot kneep hij met beide handen in de zitting van de bank.
Sonja legde haar handen op zijn heupen, vastberaden om haar knappe overste nog meer genot te bezorgen. Ze zoog zijn pik opnieuw diep in haar mond en begon hem vol overgave te zuigen, meteen snel én diep. Carl kreunde. Als hij zichzelf nu onder controle had, dan zou hij haar vast en zeker in de mond geneukt hebben. Hij had zichzelf echter niet meer in de hand. Sonja neukte hem met haar mond en ze deed dat zo geweldig dat hij wist dat het haar moeiteloos ging lukken om hem te doen komen.
Zodra het ritme van Carl’s ademhaling drastisch veranderde, wist Sonja dat hij dicht tegen het klaarkomen aan zat. Zijn benen begonnen te rillen en ze voelde hoe de spieren in zijn lichaam zich spanden. Snel schoof ze haar handen onder zijn ballen en begon ze te masseren. Dat haalde Carl helemaal over de brug. Hij stootte zijn heupen voorwaarts in een poging om nog dieper haar mond in te komen. Op het moment dat zijn pik tegen haar keel kwam, explodeerde hij. Sonja’s zuigen en slikken hield gelijke tred met het ritme van zijn opeenvolgende lozingen en moeiteloos eigende ze zich elke druppel sperma toe die zijn kloppende pik verliet.
Het duurde nog even vooraleer Sonja zijn verslappende pik met een slurpend geluidje aan haar lippen liet ontsnappen. Terwijl ze opstond keek ze glimlachend naar haar uitgeputte baas. Als dit geen bewijs is van honderd procent teamspirit en toewijding, dan wist ze het helemaal niet meer. Op weg naar de badkamer draaide ze zich nog eenmaal om.
“Zorg jij voor de koffie terwijl ik me opfris? Dan kunnen we dadelijk samen ontbijten.”

Nadat hij zich had aangekleed deed Carl wat van hem verwacht werd. Toch was het niet van harte want nu hun heftige vrijpartij helemaal achter de rug leek, kwamen de zorgen vanzelf weer terug. Tijdens het ontbijt werd er nauwelijks gesproken. Allebei worstelden ze met hun eigen gedachten. Onder de douche was Sonja namelijk tot het inzicht gekomen dat ze naar Carl toe een beeld van zichzelf had opgehangen dat helemaal niet strookte met de werkelijkheid. Zijn zwijgzaamheid was voor haar het bewijs dat ze daarin veel te ver was gegaan. Omdat ze niet zo snel wist hoe ze dat ongedaan kon maken zonder ongeloofwaardig over te komen, hield zij haar mond maar. Toen ze even later voorstelde om samen gezellig de stad in te gaan, was dat eigenlijk tegen beter weten in.
Carl bedankte beleefd voor de uitnodiging. Die middag moest hij naar zijn ouders. Hij verzon het niet, maar ‘vergat’ er wel bij te zeggen dat hij daar, net als de rest van de familie, pas tegen vijf uur in de namiddag werd verwacht. Hij wilde naar huis, zodat hij kon nadenken of en hoe hij nu verder moest met Sonja.
Het kusje op de wang bij het afscheid was vluchtig. Carl leek te aarzelen maar stapte toch over de drempel van de voordeur de centrale hal in. Na een paar passen draaide hij zich echter al om en keek haar vragend aan.
“Sonja… Heb jij écht nooit kinderen gewild?”
Zijn directe vraag verraste haar. De plotse, felle blos op haar wang verraadde haar twijfel. Zolang hij haar kende, was het nooit eerder gebeurd dat ze zolang na moest denken over een antwoord.
“Carl,” zei ze uiteindelijk, “assistente van de Distributiemanager zijn, is geen job voor een vrouw die om vier uur thuis moet zijn om de kinderen op te vangen.”
Het was een ontwijkend antwoord, maar voor hij haar dat kon zeggen, viel de deur al in het slot.

11)
Met haar rug tegen de gesloten deur aangeleund, hoorde Sonja hoe het geluid van Carls voetstappen met de seconde zwakker werd. In schril contrast met het geluid van de wegstervende voetstappen stond de alsmaar razender wordende storm in haar hoofd.
‘Stom rund!’ schold ze zichzelf uit, daarbij met de vlakke hand tegen haar voorhoofd kloppend. Zelfs op zijn directe vraag naar haar kinderwens had ze haar ware ik verloochend. Waarom had ze de man die haar hart deed overlopen van verliefdheid niet gewoon gezegd dat ze dolgraag kinderen wilde? Als het aan haar lag zelfs minstens drie.
De vraag stellen, was ze beantwoorden, wist ze. Haar hoofd woog loodzwaar als gevolg van de verwarrende gedachten. Langzaam liet ze zich naar beneden glijden, tot ze op de koude vloer zat in een poging om de storm in haar hoofd wat tot rust te laten komen. Ze had het niet aangedurfd om hem de waarheid te zeggen omdat het totaal niet paste bij het beeld dat ze van haarzelf tegenover hem had opgehangen. Ingegeven door de angst om haar ware gevoelens voor haar baas bloot te geven, had ze zich voorgedaan als een op en top carrièrevrouw, voor wie liefde en huiselijk geluk eenvoudigweg niets betekenden. Toen Carl zich schuldig leek te voelen omdat ze toegegeven hadden aan de lokroep van moeder natuur, had ze er zelfs nog een schepje bovenop gedaan. Ze huiverde toen de woorden die ze hem op dat moment toegesproken had weer in haar opkwamen
“Dit kan voor ons allebei een win/win situatie worden,” echoden de woorden in haar hoofd na. “Laat het gewoon gebeuren, Carl. We zien wel waar we uitkomen en je kunt in ieder geval gerust zijn. Ik ben niet op zoek naar een hagelwitte keuken met zo’n reusachtig kookeiland of naar een glimmende Mercedes met drie kinderzitjes op de achterbank.”
Wat had ze daar nu spijt van. Spijt ook omdat de zo duidelijk afleesbare verbazing op zijn gezicht geen belletje had doen rinkelen. Helaas was haar muntje pas gevallen nadat ze een tweede keer intiem waren geweest. Een tweede keer waartoe zij hem had verleid omdat ze geen ander antwoord wist op de teleurgestelde blik waarmee hij haar had aangekeken. Ze had een enorme vergissing begaan, wist ze nu. Carl was helemaal niet uit geweest op een moment van kortstondig genot. Altijd als hij de voorbije maanden naar haar keek, had ze het gevoel gehad dat hij haar zag als een aardig stel hersenen bovenop een goed gevulde boezem en een fraai onderstel. Wat had ze zich vergist. Voor zover ze er nog aan twijfelde dat hij veel meer in haar zag dan alleen maar een mooi lijf, was zijn laatste vraag bij het afscheid daarvan het bewijs. Maar ook die laatste kans om Carl duidelijk te maken wat voor een vrouw ze in werkelijkheid was en welke dingen er voor haar in het leven van wezenlijk belang waren, had ze verprutst door een ontwijkend antwoord te geven. Wat moest hij nu van haar denken? Door haar onverantwoord sletterig gedrag had ze hem afgeschrikt, dat was haar inmiddels wel duidelijk. Sonja durfde er niet eens aan denken hoe het nu met hen verder moest op kantoor. Ze vreesde het ergste.

Het huilen stond haar nader dan het lachen toen ze uiteindelijk opstond en op automatische piloot de sporen van een krankzinnig verlopen ochtend begon op te ruimen. Toen ze een halfuurtje later klaar was, wilde ze de PowerPoint presentatie nog een laatste keer nakijken, maar ze was er met haar hoofd niet bij. Ook het boek dat ze probeerde te lezen, kon haar aandacht niet vasthouden. Het was alsof de muren op haar afkwamen en voor het eerst sinds ze in de loft woonde, voelde ze zich er eenzaam en alleen. Het gevoel dat ze naar buiten moest om aan haar doemdenken te ontsnappen, werd steeds groter. Maar waar moest ze naartoe? Alleen de stad in zag ze niet zitten.
Naar Annie en Mark misschien? Zouden ze thuis zijn? Sonja graaide naar haar handtas en dertig seconden later vertrok er een digitaal berichtje naar haar zus. Terwijl ze op antwoord wachtte, realiseerde ze zich dat het alweer ruim een half jaar geleden was dat ze de tweeling had gezien. Axel en Alex, de oogappels van Annie en Mark zouden alweer aardig gegroeid zijn in die tussentijd. Opeens verlangde ze er enorm naar om de jongens weer eens te zien. Sonja was dan ook oprecht blij toen ze Annie’s verlossende berichtje ontving. Ze waren thuis en ze was welkom.

Onderweg bedacht ze dat ze voor Mark eigenlijk wel een cadeautje had kunnen meenemen. Dat was het minste wat ze voor hem kon doen om hem te bedanken voor het opofferen van zijn vrije zaterdagmiddag. Zijn hulp was immers van cruciaal belang geweest bij het opmaken van een objectieve kostenberekening. Ze overwoog om terug te keren en thuis de duurste fles wijn op te halen die ze in huis had, maar net op dat moment passeerde ze een drankcentrale die ook op zondag open was. Tien minuten later vervolgde ze haar weg, met op de achterbank een drie liter geschenkfles van Marks favoriete abdijbier en een viertal flesjes gekoelde Fristi voor de tweeling.

De vrolijke kinderstemmen die haar vanuit de tuin tegemoet klonken, deden Sonja maar meteen achterom lopen. Het knisperen van haar voetstappen op het grindpad werd door Axel als eerste opgemerkt.
“Tante Sonja!” Stralend van blijdschap kwam hij op haar afgerend, direct gevolg door zijn al even enthousiaste broertje. “Tante Sonja!”
“Hé jongens..!” Sonja moest zich schrap zetten om niet achterover te tuimelen onder het geweld waarmee haar vijfjarige neefjes tegen haar aan vlogen. Ze was blij dat ze de geschenkjes nog eventjes in de auto had gelaten. Meer dan waarschijnlijk zou een dergelijke stormachtige begroeting anders voor de nodige glasbreuk en de daarbij horende smurrie hebben gezorgd.
“Jongens, komen jullie even mee naar de auto,” vroeg ze, “ik heb wat lekkers bij voor jullie.”
Dat hoefde ze niet te herhalen. Zo snel als haar hoge hakken het toelieten, draafde ze weldra achter de jongens aan in de richting van het terras. De grote fles abdijbier droeg ze wijselijk zelf.
De begroeting met haar zus en schoonbroer was hartelijk, zoals vanouds. Aan niets was te merken dat ze Mark daags voordien gedwongen had om te werken. Zelfs toen Sonja erop zinspeelde en hem als dank de grote fles in zijn handen stopte, maakte Mark er zich vanaf met een simpel ‘graag gedaan.’
Terwijl de kinderen zich al gauw tegoed deden aan de lekkere, koele yoghurtdrank, haalde hun vader de kurk van de grote fles. Mark stond erop dat de dames een glas mee dronken, iets waar Sonja slechts schoorvoetend mee instemde.
“Een kleintje dan,” zei ze uiteindelijk, “ik moet straks nog rijden.”

De volgende drie kwartier stonden de kinderen centraal. Zodra er echter op grote mensen thema’s werd overgeschakeld, verslapte hun aandacht en gingen ze vanzelf weer aan het ravotten in de tuin. Voor Mark en Annie was dat het moment om bij Sonja te polsen naar de precieze toedracht van haar dringende verzoek op zaterdagmiddag.
Angstvallig bereidde Sonja zich al voor op eventuele verwijten. Dat bleek echter nergens voor nodig. Tijdens het chronologisch verslag dat ze hen gaf, waarbij ze de intieme details van die ochtend maar wijselijk oversloeg, werd ze geen enkele keer onderbroken. Ze wensten haar en haar baas integendeel alle succes toe.
Nog wat later zaten de beide zussen alleen op het terras en keken hoe Mark met Axel en Alex tikkertje speelde. Papa’s inbreng deed de jongens kraaien van de pret.
Annie,” zei Sonja, nadat ze het vertederende schouwspel een tijdje had gevolgd, “jij boft toch maar met zo’n geweldige vader voor je kinderen.”
“Dat is zeker zo,” antwoordde haar zuster, “al kan ik wel raden waaraan jij nu zit te denken.”
“Heu?” Sonja keek haar quasi verbaasd aan, want ze wist allang wat Annie bedoelde.
“Zus ik ken je toch. Jij zit je af te vragen wat voor een vader die Carl van jouw zal zijn.”
“Hij is mijn Carl niet!” reageerde Sonja kregelig. Sinds wanneer kon haar zus gedachten lezen?
“Hou een ander voor de gek, Son. Jij had jezelf daarnet moeten zien en horen, zeg. Carl denkt dit, Carl doet dat, Carl zegt… geef maar gewoon toe dat jij tot over je oren verliefd bent op die baas van je.”
Bij de norse blik die Annie toegestuurd kreeg, bereidde ze zich al voor op een ‘dat zijn jouw zaken niet’ kanonnade van haar oudere zus, maar in plaats daarvan wendde Sonja zwijgend het hoofd af. Toen ze zich toch weer naar haar toedraaide, zag Annie twee dikke tranen over Sonja’s wangen rollen.
“Ik heb het verknald, Annie.” Meer dan een fluistering was het niet, maar bij de droge snik die erop volgde, wist Sonja’s zus dat het van heel erg diep kwam.
“Son, jij en ik gaan naar binnen,” klonk Annie’s stem beslist. Tegen haar man riep ze dat ze alvast de tafel gingen dekken en dat ze wel zou roepen als ze daarmee klaar waren.
“Zo vroeg al?” riep Mark terug. Een simpel knikje van zijn eega deed hem echter begrijpen wat er aan de hand was. De zussen hadden iets te bespreken waarbij hij en de kinderen gemist konden worden.

12)
Op ongeveer hetzelfde tijdstip als waarop Sonja haar zus in vertrouwen nam, wandelde Carl de tuin van zijn ouders in, waar traditiegetrouw de door zijn vader georganiseerde jaarlijkse familiebarbecue plaats vond.
“Kijk wie we daar hebben!” klonk de luide basstem van zijn broer, die hem als eerste opmerkte. “Onze verstokte vrijgezel laat zich ook nog eens zien.”
Hij was eraan gewend geraakt dat zijn oudere broer hem zowat bij elke ontmoeting aan zijn single bestaan herinnerde, maar voor het eerst had een dergelijke zinspeling voor Carl een wrange bijsmaak. Na een hele middag dubben en afwegen wat Sonja wel of niet bedoeld kon hebben en wat dat dan voor hem inhield, had hij geen zin in de nieuwe voorraad vrijgezellengrappen die zijn broer altijd voor hem in de aanbieding leek te hebben.
“Dag Geert,” zei hij, koeler dan hij bedoelde. Om de onderzoekende blik die zijn broer hem toestuurde te ontwijken, haastte Carl zich om zijn ouders, zijn nichtjes en zijn schoonzus te begroeten. Geert was gelukkig wel zo verstandig om geen verdere vragen te stellen. De afspraak binnen de familie, dat er op verjaardagen en andere feestjes nooit over het werk werd gesproken, kwam hem ditmaal goed uit en als vanouds liet hij zich onderdompelen in het ontspannen en gezellige sfeertje dat er hing.
Het zelf ineen geknutselde toneelstukje dat zijn nichtjes van twaalf en veertien voor opa en oma opvoerden, werd het hoogtepunt van de dag. Terwijl de andere volwassenen schaterlachend het kluchtige stukje aanschouwden, worstelde Carl met zijn gevoelens. De vingers van Geerts rechterhand sloten zich om de pols van zijn vrouw en de fonkeling in hun ogen toonde aan hoe trots ze waren op hun meiden. Als hij zou trouwen met Sonja, bedacht Carl bitter, dan zou hij dit soort geluk alvast nooit mogen beleven.
Bij het afscheid kreeg Carl ongevraagd nog wat ‘wijze’ raad mee van Geert. “Blijf jij maar lekker vrijgezel,” zei hij vrolijk, terwijl hij zijn jongere broer een bemoedigende klap op de schouder gaf. “Vrouwen blijven ondoorgrondelijke wezens, Carl. Ze zeggen altijd iets anders dan hetgeen ze bedoelen.” Hoewel zijn broer het allicht als grap bedoeld had, bleven de ‘dwaze’ woorden van Geert de hele verdere avond door zijn hoofd spoken.

Toen Carl die maandagmorgen op het werk aankwam, waren de voorbehouden parkeerstroken voor bedienden en kaderpersoneel nog nagenoeg leeg. Geen wonder dat Sonja’s hagelwitte Mini, met de twee brede blauwe sierstrepen van bumper tot bumper, hem meteen opviel.
“Verdomme,” mompelde hij binnensmonds.
Hij was met opzet anderhalf uur vroeger gekomen om in alle rust zijn presentatie te kunnen voorbereiden. Dat was hem de avond voordien thuis niet gelukt. Hij had het wel geprobeerd, maar de gedachten aan Sonja en de verwarring omtrent zijn gevoelens voor haar, hadden hem veel te vaak afgeleid. Hij had gehoopt om in zijn vertrouwde werkomgeving de rust te vinden die hoognodig was om alle details van het reorganisatieplan in zijn hoofd te prenten, zodat hij eventuele bijkomende vragen kon beantwoorden en in staat was om de te verwachten bezwarende opmerkingen te pareren. Nu Sonja er al was, zag hij die hoop ik rook opgaan. Naar huis terugkeren betekende echter nog meer tijdverlies. Dus stapte hij toch maar uit, al was dat niet bepaald in een opperbest humeur.
Sonja was nergens te bekennen toen hij, op weg naar zijn kantoor, aan haar bureau voorbij liep. Zou hij zich dan toch hebben vergist? Hij had niet op het kenteken gelet. Misschien werkte hier nog wel iemand die met zo’n wagen reed.

“Goedemorgen, Carl.”
Het voorbije uur was het hem aardig gelukt om zich op zijn werk te storten maar de stem van zijn secretaresse haalde hem meteen uit zijn concentratie.
“Ook een goedemorgen,” bromde Carl, terwijl hij lichtelijk verveeld naar de stapel identieke mapjes keek die ze voor hem op het bureau legde.
“Om helemaal zeker te zijn dat er niets van ons plan nog voor de vergadering uitlekt, ben ik vanmorgen maar wat vroeger gekomen,” zei Sonja zakelijk, alsof er tussen hen nooit iets was gebeurd. “Ik ben hier destijds begonnen op de grafische dienst, dus hebben die machines daar niet al te veel geheimen voor me, snap je? Hier heb je de beknopte schriftelijke versie die je nog nodig had, eentje voor elk lid van de directieraad. Wil je even kijken of dit volstaat?”
Terwijl Carl het bovenste mapje van de stapel nam, realiseerde hij zich hoe pijnlijk het aanvoelde dat Sonja met geen woord repte over de zo uit de hand gelopen zondagochtend. Zelf was hij wel van plan geweest om dat onderwerp ter sprake te brengen, zodra hij haar zag. Nu Sonja zich weer geheel en al als zijn secretaresse gedroeg, leken alle mogelijke openingszinnen die hij had bedacht plotseling waardeloos geworden en dus liet hij het onderwerp ook maar rusten. Voor nu toch, hij had tijd nodig om na te denken.

Bladerend door de inhoud van het mapje stelde Carl vast dat hij het zelf nooit beter had gekund. De lay-out was mooi verzorgd, de inhoud beknopt maar duidelijk. Alles wat erin moest staan, stond er ook in.
“Het ziet er heel mooi uit,” zei hij, haar voor het eerst die ochtend echt aankijkend. Compleet verrast door haar voorkomen, kon hij de woorden ‘en jij ook!’ nog maar net inslikken. Sonja had zich precies zo gekleed en opgemaakt als op de dag dat hij haar voor het eerst zag. Net als toen werd hij helemaal overdonderd door haar stijlvolle verschijning. Wat zag ze er weer adembenemend mooi uit. Het duurde enkele seconden voor het tot hem doordrong dat hij haar met open mond zat aan te gapen. Als hij op tijd klaar wilde geraken met de voorbereiding van zijn presentatie, dan moest ze zo snel mogelijk zijn kantoor uit. Zoveel was zeker.
“Dankjewel, Sonja,” zei hij na eerst een keertje moeilijk geslikt te hebben. “Als het straks toch nog fout zou gaan, dan zal het alvast niet aan jou hebben gelegen. Zelf heb ik echter nog heel wat werk vooraleer ik alle details in mijn hoofd heb. Als je me nu zou willen excuseren?”
“Ik laat je zo meteen met rust, Carl, maar eerst heb ik nog iets voor je. Een ogenblik.”
Onwetend over wat Sonja nog voor hem in petto kon hebben, keek hij haar na terwijl ze zijn kantoor uit trippelde. De strak zittende zwarte rok leek haar zo typische vrouwelijke loopje nog meer te accentueren dan anders.
Toen Sonja seconden later terug binnenkwam, hield ze nogal opvallend een hand achter haar rug. Ze liep om zijn bureau heen tot ze vlak naast hem stond en haalde een bos rode rozen van achter haar rug vandaan.
“Alsjeblieft,” zei ze.
“Heu?” reageerde Carl verbouwereerd, terwijl hij in een reflex de bloemen aannam. “Van wie komen die?”
“Van mij.”
“Van jou? Waarom?”
“Oh, ik dacht dat die rozen wel leuk zouden staan op jouw bureau,” antwoordde ze zo luchtig mogelijk, terwijl ze de op voorhand gevulde vaas van achter de plantenbak vandaan haalde, zodat Carl ze in het water kon zetten.
Enigszins gerustgesteld zag ze hoe zijn blik heen en weer ging tussen haar gezicht en de bloemen. De aanpak die haar zuster haar had aangeraden, leek te zullen werken.
‘Zorg ervoor dat jij er op je paasbest uitziet en probeer hem ergens mee te verrassen, waardoor je zijn aandacht hebt bij wat je hem wil zeggen,’ galmden Annie’s woorden nog na in haar hoofd.
De verrassing was er en ze had zijn aandacht, maar nu het moment aangebroken was om haar spijt te betuigen, kreeg ze geen woord over haar lippen. Gelukkig had ze daar vooraf rekening mee gehouden, anders zou ze zich nu geen raad weten. Het was een hele opluchting toen Carl de stilte verbrak.
“Sonja, is dit niet de wereld op zijn kop? Volgens de etiquette is het de man die bloemen schenkt aan een vrouw, niet andersom.”
“Hoog tijd dat die stomme regel eens doorbroken wordt, vindt je ook niet?”
“Dat weet ik zo gauw nog niet hoor. Als een man een vrouw bloemen schenkt, dan wil hij daar iets mee uitdrukken. Soms is het zijn liefde, soms gewoon uit dankbaarheid, en soms doet hij dat omdat hij iets goed te maken heeft.”
“Ik heb iets goed te maken, Carl… Ik wil iets rechtzetten.”
“Oh ja…?” Ondanks dat hij wel enigszins kon vermoeden waar zijn secretaresse naartoe wilde, lukte het hem om enige verbazing in zijn stem te leggen. “Ik luister, Sonja.”
Hij zag hoe ze bij hem vandaan ging en nerveus in de richting van de deur bewoog. Een ogenblik dacht hij dat ze zijn kantoor zou verlaten zonder nog iets te zeggen, maar in de deuropening draaide ze zich om.
“Carl, het spijt me zo.”
“Wat spijt je? Dat we met elkaar…?”
“Nee,” onderbrak ze hem hoofdschuddend. “Dat niet. Dat was eh… heerlijk.”
Hij zag hoe ze aarzelde en hij meende een vochtige fonkeling in haar ogen te zien die er eerder niet was. “Carl,” zei ze met onvaste stem, “ik hoop dat je me vergeeft dat ik niet gewoon in je gezicht durf zeggen waar het op staat, maar ik kan het niet. Er zit een kaartje bij die bloemen. Misschien moet je dat maar eens lezen.” Het volgende moment draaide Sonja zich om en trok de deur achter zich dicht, bang als ze was dat hij anders haar tranen zou zien.

Het was voor het eerst dat hij Sonja zo emotioneel bewogen zag en enigszins beduusd bleef zijn blik eventjes op de gesloten deur gericht vooraleer hij het kaartje uit de ruiker viste en open plooide. Haar handschrift was hem na zes maanden zo vertrouwd dat hij niet de minste moeite had met lezen. De draagwijdte van haar verrassende woorden in één keer bevatten was echter iets anders en dus las hij Sonja’s tekst een tweede keer.

Carl,

Het spijt me ontzettend dat ik me zo in jou en jouw intenties heb vergist, waardoor ik je een beeld van mezelf heb geschetst dat niet klopt met de werkelijkheid. Ik mag niet van je verwachten dat je me gelooft als ik je zeg dat ik helemaal geen hardvochtige carrièrevrouw ben die haar neus ophaalt voor liefde en huiselijk geluk. Ik besef nu dat ik zwaar in de fout ging door je zoiets voor te liegen en mezelf anders voor te doen dan ik ben. Mocht je desondanks ooit overwegen om mij alsnog de kans te geven om dit goed te maken, weet dan dat ik wel dolgraag kinderen wil. Als jij echter inmiddels tot de conclusie kwam dat tussen ons vanaf nu werk en privé beter gescheiden blijven, dan zal ik dat accepteren, in de hoop dat we ook in de toekomst op een even vertrouwelijke en vriendschappelijke basis kunnen blijven samenwerken.

Sonja.

Carl staarde een tijdlang naar het beladen kaartje in zijn hand. Hij dacht terug aan de woorden van zijn broer toen die zei dat vrouwen altijd wat anders zeggen dan ze bedoelen. Hij had gelijk, dacht Carl, dit kaartje was daarvan een bewijs. Zo dwaas was Geert dus ook weer niet. De betekenis van haar woorden wierp een heel ander licht op zijn gevoelens voor haar en een mogelijke relatie. Zijn opluchting was enorm en hij voelde een grote blijheid opborrelen. Plots was Sonja Scholten wel weer de droomvrouw die hij al maanden in haar zag. Uiteraard geloofde hij haar onvoorwaardelijk, en in die overtuiging nam hij zijn besluit. Straks, na de vergadering, zou hij haar ten huwelijk vragen, precies zoals hij dat zichzelf al dagen geleden had voorgenomen. Al dat getob van de voorbije dagen was nergens voor nodig geweest.
Eerst moest hij er echter nog voor zorgen dat hun reorganisatieplan door de directieraad werd goedgekeurd. Gesterkt door een plotse, hartverwarmende gemoedsrust ging hij met hernieuwde ijver aan de slag.

13)
De beslissende vergadering was in volle gang. Voor Sonja kroop de tijd voorbij. Uiteraard was de uitkomst van de directieraad bepalend voor haar toekomst binnen het bedrijf, maar er was meer. Tot nu toe had Carl haar geen enkele reactie gegeven op haar briefje. Toen hij naar de vergadering vertrok had hij haar wel gevraagd of ze hem succes wenste, maar meer ook niet. Haast op automatische piloot was ze tot bij hem gelopen en nadat ze eerst zijn stropdas netjes recht had getrokken, had ze hem met een vluchtige kus op de wang dat succes ook toegewenst. De glimlach die Carl haar daarop toestuurde, was hartverwarmend maar tegelijk ook onvoldoende om haar onzekerheid weg te nemen. Wilde Carl met haar verder..? Ze wist het niet en dat knaagde voortdurend aan haar gemoedsrust.
Sonja probeerde wel om gewoon haar werk te doen, maar eigenlijk was de spanning te groot. Voor de zoveelste keer werd haar blik als het ware naar het glazen bureauklokje gezogen. Kwart over twaalf, zag ze. De directieraad liep uit. Al vanaf het moment dat Carl naar de vergadering vertrok, stond de deur naar de gang wagenwijd open maar nog altijd was er geen beweging te zien. Sonja had nu graag een vlieg willen zijn, zo nieuwsgierig was ze naar wat er tijdens de vergadering gebeurde. Er stond dan ook heel wat op het spel. In de eerste plaats voor Carl uiteraard, maar ook voor haar zou een beslissing in het nadeel van haar overste grote gevolgen hebben. Als de directieraad voor het plan van Opdebeeck zou kiezen, en hij de nieuwe distributiemanager werd, dan kon zij haar baan als secretaresse wel schudden. Wim Opdebeeck zou het haar nooit vergeven dat zij zich tot het uiterste had ingezet om Carls plan goedgekeurd te krijgen. Dat ze net als Carl ontslagen zou worden, dat was weinig waarschijnlijk, maar een degradatie tot receptioniste of iets dergelijks zat er dan zeker aan te komen.

Om half één klonk er eindelijk gestommel op de gang. De eerste persoon die van de vergadering terugkeerde was Wim Opdebeeck. Met gebogen hoofd slofte hij als een geslagen hond aan haar deur voorbij. Van de zelfzekerheid die de man uitstraalde toen hij een paar uur eerder in de omgekeerde richting liep, was geen spoor meer te bekennen. Dat was alvast een goed voorteken.
Met kleine tussenpozen zag ze leden van de directieraad een voor een langskomen, maar nog altijd geen Carl. Sonja kon haar nieuwsgierigheid nu helemaal niet meer bedwingen. Ze stond op, stapte tot in de deuropening en loerde de gang in. Aan het einde van de gang, voor de dubbele deur van de vergaderzaal, zag ze Carl staan glunderen, terwijl hij lachend handen schudde en schouderklopjes in ontvangst nam. Sonja was nu hélemaal overtuigd van een goede afloop. Ze ging haar kantoor weer binnen. Genietend van het gelukzalige gevoel dat haar plots overviel, durfde ze nu de deur achter zich te sluiten.

“Het is gelukt!” riep Carl toen hij tien minuten later binnenkwam. “Kom hier, Sonja, en laat me je op passende wijze bedanken. Ik weet dat ik in herhaling val, maar zonder jou was het me nooit gelukt.”
Zijn enthousiasme was oprecht en zijn lach zo breed dat Sonja zonder de minste aarzeling op hem af stormde en zich zonder nadenken door hem liet omarmen. Wat volgde was een welgemeende stevige knuffel, en na een paar zoenen over en weer tilde hij haar bij haar middel van de vloer op. Met zijn assistente in zijn sterke armen begon hij aan eenzelfde soort zwierige dans zoals hij dat twee dagen eerder ook al had gedaan. Omdat haar duizeligheid ditmaal achterwege bleef, klemde ze haar armen stevig rond zijn nek en met haar onderbenen opgetrokken, genoot ze al gauw even intens als Carl van hun spontane rondedans.
“Ik denk dat ik beter een andere keer terugkom, want hier heeft men duidelijk iets te vieren,” klonk plots een heldere mannenstem.

Jos Terburg stond hen vanuit de deuropening met een brede glimlach op zijn gezicht te bekijken. Sonja was even van haar melk nu de grote baas van de NV Terburg Huishoudelektro plots in haar kantoor stond en dat nog wel op zo’n gênant moment. Carl leek er echter totaal niet door van zijn stuk gebracht.
“Kom gerust binnen, Jos,” zei hij kalm, terwijl hij Sonja terug neerzette. “Natuurlijk hebben wij iets te vieren. Vind je het gek?”
“Nee hoor,” zei Jos met een grijnslach. “Ik weet maar al te goed dat mevrouw Scholten jou door dik en dun gesteund heeft en dat het voor een stuk haar overwinning is.”
“Zo is dat, Jos,” bevestigde Carl, terwijl in zijn ooghoek zag hoe Sonja stilletjes naast hem stond te blozen.
“Ik kom je nogmaals persoonlijk feliciteren, Carl. Daarnet voor de voltallige vergadering kon ik dat niet met zoveel woorden zeggen, maar ik wist dat ik op je kon rekenen. Ik wist dat jij je hier uit zou redden.”
“Oh ja?” reageerde Carl ongemeen scherp. “Daar heb ik vooraf niet al te veel van gemerkt. Een klein zetje in de juiste richting zou anders welkom zijn geweest.”
“Geloof het of niet, beste Carl, maar dat zetje heb ik je wel degelijk gegeven. Hoe denk je dat mevrouw Scholten aan dat plan van Opdebeeck is geraakt?”
Dat wist Carl inderdaad nog steeds niet en dus keek hij net zo lang van de een naar de ander, tot Sonja met een knikje de woorden van de grote baas bevestigde. Carls mond viel open van verbazing. “Sonja, waarom heb jij...?”
“Omdat ze dat niet mocht.” Jos Terburg brak Carls vraag af nog voor hij ze kon stellen. “Ik heb mijn secretaresse vrijdagmiddag opgedragen om, in alle discretie, jouw assistente een kopie te bezorgen van het plan van Opdebeeck. Jij begrijpt vast wel dat ik daarmee mijn boekje ver te buiten ging. Als dat uitlekte, dan kwam niet alleen jouw positie in gevaar. Mijn functioneren als algemeen bestuurder zou meteen ook in vraag gesteld worden, en terecht. Ik zou zoiets ook nooit gedaan hebben als ik niet had geweten hoe Opdebeeck op een schandelijke manier jouw ideeën inpikte. Carl, jij en ik mogen allebei onze handjes kussen dat mevrouw Scholten zo discreet en loyaal is geweest. Voor de rest vertrouwde ik voor de volle honderd procent op jouw talent en inzicht.”
“En op die van Son… mevrouw Scholten,” vulde Carl aan. In een spontaan gebaar legde hij een arm om haar schouder. “Zonder deze grote dame had ik het nooit gered, Jos.”
Glimlachend keek Jan Terburg hen een paar keer om de beurt aan, waarna hij goedkeurend knikte.
“Jullie nooit geziene samenwerking is een zegen voor ons bedrijf. Jullie vormen een fantastisch team. Maar goed, dit gezegd hebbende, wil ik een vervolg van de festiviteiten niet in de weg staan. Jullie hebben het verdiend.”
De algemeen directeur had de deurkruk al in de hand om de deur te sluiten toen Carl plots een ingeving kreeg.
“Jos?”
“Ja?”
“Kun jij ermee leven als wij twee deze namiddag vrijaf nemen? Ik heb mijn secretaresse namelijk een etentje beloofd als het goed zou aflopen.”
Jos Terburgs glimlach werd binnen twee seconden een hartelijke schaterlach. Carl en Sonja keken elkaar vragend aan, niet wetend wat er zo grappig was aan Carls vraag.
“Doen!” zei Jos, zodra hij uitgelachen was. “Absoluut doen, Carl. Geniet er maar van, allebei.”

“Ben je nu boos op me?” vroeg Sonja toen ze weer alleen waren.
“Boos? Omdat je me niet vertelde hoe jij aan die informatie kwam?
“Ja, dat bedoel ik.”
“Welnee, malle meid,” antwoordde Carl oprecht. “Waarom zou ik? Het zal best moeilijk voor je zijn geweest. Nu ik alles weet vind ik het zelfs heel knap van je dat je er onder die druk toch in geslaagd bent om het voor jezelf te houden. Je hebt juist gehandeld, Sonja, zit daar maar niet over in. Vertel me liever waar we gebleven waren voor Terburg binnenkwam.”
“Bij dat dansje.” Sonja’s antwoord werd begeleid door een ondeugende knipoog.
“Juist ja… dat doet mij er aan denken dat ik je nog helemaal niet verteld heb hoe het er op de directieraad aan toeging. Wil je het horen?”
“Ik dacht dat je het nooit zou vragen…” Meer dan belangstellend ging ze er helemaal voor zitten en spitste haar oren. “Ik ben er helemaal klaar voor!”
Uiteraard wilde Sonja zijn verhaal maar al te graag horen. Het was niet helemaal duidelijk of hij het nu bewust of onbewust deed, maar Carl stelde haar geduld nogal op de proef door een veel te grote bocht als inleiding te nemen. Uiteindelijk kwam hij toch tot hetgeen ze graag wilde weten. Naarmate zijn verhaal vorderde werd hij wel steeds enthousiaster.

14)
“Het liep perfect!” zei Carl, bijna uitgelaten. “Mijn god, Sonja, je had het gezicht van Opdebeeck moeten zien. Het was onbetaalbaar. Toen ik aan het einde van mijn uiteenzetting vroeg of er nog vragen of opmerkingen waren, bleef het muisstil. Midden die stilte keek ik Opdebeeck aan en zag hoe hij, groen van nijd, naar beneden zat te staren Meyer en Pasmans, maar vooral Van Camp, probeerden nog wel om hem met niet al te subtiele gebaren duidelijk te maken dat het zijn beurt was om het woord te nemen. De sukkel leek daardoor alleen nog verder ineen te krimpen, tot hij uiteindelijk als een geslagen hond de vergaderzaal uitvluchtte. Dat ons voorstel met twaalf stemmen tegen drie werd goedgekeurd, heeft die onderkruiper niet eens meer meegemaakt.”
Sonja glimlachte breed. “Dat betekent dat we nu écht wel alle reden hebben om te vieren.”
“Absoluut,” reageerde Carl, tamelijk droog. “Maar eerst wil ik je nog iets belangrijks vragen, Sonja. Kom eens mee.”
Enigszins verwonderd om de plotselinge ernst in zijn stem stond ze toe dat hij haar omhoog trok, en met haar hand in de zijne volgde ze hem tot in zijn kantoor. Zodra de deur dicht was, leidde hij haar tot achter zijn bureau, waar hij haar met zachte dwang liet plaatsnemen in zijn bureaustoel. Toen ze zat, viste hij een roos uit de vaas en na het natte gedeelte van de stengel te hebben afgebroken, duwde hij de bloem in haar linkerhand. Terwijl hij met twee handen haar rechterhand vast nam, knielde hij voor haar neer.
“Sonja,” sprak hij rustig en bedachtzaam, “ik heb hiermee bewust gewacht tot we zekerheid hadden over onze toekomst binnen dit bedrijf. Nu we dat achter de rug hebben, durf ik je eindelijk te bekennen hoe jij de voorbije maanden stormenderhand mijn hart hebt veroverd. Pas de laatste dagen durfde ik het aan mezelf toe te geven. Als er één vrouw op deze wereld rondloopt waar ik mijn leven mee wil delen, dan ben jij dat, Sonja Scholten… Lieve Sonja, wil je met me trouwen?”

Het liefst van al had Sonja hem haar antwoord willen toeschreeuwen maar de stortvloed aan emoties die haar overviel, leken haar mond dicht te schroeien. Ze kon ook niet verhinderen dat twee dikke tranen langs haar wangen naar beneden rolden. Tranen van geluk omdat haar knappe baas zijn vrijgezellenbestaan wilde inruilen voor een leven met haar.
In hoeverre Annie’s overtuigende woorden, het briefje en de bloemen haar hadden geholpen om Carl te doen kiezen voor een leven met haar, was iets wat ze niet kon inschatten. Het deed ook niet ter zake. De liefste en de charmantste man die ze kende, wilde haar. Dat was uiteindelijk het enige wat er echt toe deed.
De gespannen trek om zijn mond deed Sonja beseffen dat ze hem intussen onfatsoenlijk lang op haar antwoord liet wachten. Ze dwong eerst Carl en daarna zichzelf om op te staan en met haar armen losjes om zijn nek genoot ze van de manier waarop hij haar dicht tegen zich aantrok. Twee sterke handen sloten zich om haar middel. Twee handen die ze beslist nog heel dikwijls om zich heen zou voelen, tenminste als hij… Ze moest hem antwoorden, nu!
“Nee, Carl, ik kan niet met je trouwen,” zei ze zacht, terwijl ze hem tersluiks aankeek.
Ze voelde hem verstrakken, maar vooral de plotse doffe blik in zijn ogen liet blijken dat hij met een ‘nee’ als antwoord op zijn aanzoek geen rekening had gehouden.
“Maar Sonja… dat briefje… ik dacht…”
“Ik was al een keer getrouwd, Carl.” Toen ze merkte dat hij wilde protesteren, legde ze hem met een vinger op zijn mond het zwijgen op. Ze wilde dat hij eerst naar haar zou luisteren. “Misschien vindt jij zoiets niet belangrijk en hou jij er een andere mening op na, maar voor mij is een huwelijk iets sacraals en trouwt een mens in zijn of haar leven maar één keer. Mocht je er nog aan twijfelen, Carl, ik hou zielsveel van je. Als jij het ziet zitten om ook zonder dat officiële strikje van het huwelijk samen met mij een mooie toekomst op te bouwen, dan word ik heel graag de jouwe.”
Carl had enkele ogenblikken nodig om de betekenis van Sonja’s woorden tot zich te laten doordringen. Gelukkig begonnen zijn ogen al snel weer te fonkelen. “Natuurlijk heb ik daartegen geen bezwaar, lieve schat. Niemand hoeft mij te overtuigen dat jij en ik geen trouwboekje nodig hebben om samen gelukkig te worden. Dat weet ik wel zeker.”
Het volgende moment sloot hij haar opnieuw in zijn armen, waarna ze elkaar vonden in een lang uitgesponnen, liefdevolle kus. Misschien was het de wereld op zijn kop, maar na de passie en de hartstocht van daags voordien durfden ze nu eindelijk ook hun oprechte liefde voor elkaar te tonen.

“Betekent dit niet dat we nu dubbel kunnen vieren?” vroeg Sonja enkele minuten later, stralend van geluk.
“Absoluut!” reageerde Carl prompt. “Schat, ik trakteer je op de meest uitgebreide lunch die er in deze stad te vinden is.”
“Goed idee,” zei Sonja, “maar voor wat onze tweede reden betreft, heb ik een heel ander soort viering in gedachten, mijn liefste. Een ogenblikje.”
Lichtelijk verwonderd zag Carl hoe ze tot bij de deur stapte en die snel op slot draaide. Haar slinkse glimlach op het moment dat ze langs hem heen liep was hem niet ontgaan. Zou ze willen dat...? Hier… én nu..? Vooraleer Carl er toe kwam om zijn vraag uit te spreken, zag hij ze al beantwoord. Zodra Sonja terug bij zijn bureau kwam, maakte ze eerst met enkele geroutineerde handelingen het overgrote deel van het bureaublad vrij. Daarna draaide ze zich naar hem toe. Met haar billen leunend tegen het zware meubel keek ze hem met zo een ontwapenende blik aan, dat Carl leek te zullen verdrinken in haar ogen. Zover kwam het echter niet, want toen ze tergend langzaam de knoopjes van haar bloes begon los te maken, volgde hij al snel elke beweging van haar geraffineerd handelende vingers. Niet zoveel later landde haar mooie, witte bloes, na een sierlijke boog, bovenop de leuning van zijn bureaustoel.

Een warme, spontane lach kwam om Sonja’s mond toen ze zag hoe zijn blik naar haar in witte kant verpakte globes werd toe gezogen. De man die ze met hart en ziel beminde, toonde op een onverholen manier zijn bewondering voor haar lichaam. Het bezorgde Sonja een zodanige opstoot aan zelfvertrouwen, dat het als vanzelfsprekend aanvoelde dat ze hem nog meer zou tonen en tegelijk zijn geduld wat langer op de proef te stellen. Ze haakte haar vingers onder de zoom van haar rok en langzaam begon ze die naar omhoog te schuiven, tot op haar heupen. Helemaal zeker was ze er niet van, maar het leek er alvast op dat Carl’s gezicht ietsje roder aanliep bij elke centimeter in nylon verpakte dij die ze aan hem prijsgaf. Ze zag haar lieve schat zelfs enkele keren slikken toen haar deels doorzichtige slipje beetje bij beetje zichtbaar werd.
Carl wist dat ze met hem speelde en toch kreeg hij het steeds moeilijker om zichzelf in de hand te houden. Door het aanschouwen van haar kanten bh, de roomzachte stukjes blote dij boven de rand van haar nylons en haar verleidelijke zwarte stringetje was er in zijn geheugen alleen maar plaats voor de gebeurtenissen van de vorige ochtend. De herinnering daaraan maakte zijn opwinding nog groter dan ze al was en toch waagde hij het niet om de anderhalve meter die hij van haar verwijderd was te overbruggen. Instinctief voelde hij aan dat hij Sonja dit moment moest gunnen. Hij begreep dat ze er evenzeer als hij naar verlangde om hun jawoord te bevestigen op de meest intieme manier die er tussen twee geliefden denkbaar is. Door nog even geduld op te brengen zou hij voor Sonja dat moment alleen maar mooier maken en hij twijfelde er niet aan dat ze zelf wel zou aangeven wanneer ze er klaar voor was.

Intussen vond Sonja het bijna aandoenlijk om te zien hoe Carl zijn best stond te doen om zich te beheersen. Ze besloot dat ze hem zo langzaamaan wel voldoende had geplaagd. Na een sprongetje plofte ze met haar billen op de rand van Carls bureau, waarna ze hem met gekromde vinger een teken gaf dat hij naderbij kon komen.
“Eindelijk,” zei Carl met een zucht.
Zijn spontane reactie ontlokte Sonja een lach. Het belette haar echter niet om alert te blijven zodra hij bij haar was. Ze wurmde haar vingers achter zijn broeksriem en trok hem nog dichterbij, tot hij tussen haar dijen stond. Liefdevol keek ze hem aan.
“Kus me,” zei ze zacht, doch op een toon die geen tegenspraak duldde.
Carl dacht er niet eens aan om geen gehoor te geven aan haar verzoek. Teder drukte hij zijn lippen op de hare. Aangenaam verrast door Sonja’s gretigheid sloot hij haar al snel in zijn armen, waarbij hij er geen enkele moeite mee had om zich tijdens het zoenen door Sonja te laten uitkleden, zoals een kleine jongen voor het slapengaan door zijn moeder. Van dat beeld van die kleine jongen bleef echter geen spaander heel zodra Sonja achterover op zijn bureau lag en vliegensvlug het stringetje van haar benen stroopte.

Haar kleine handen klemden strak om de rand van het bureaublad op het moment dat Carl zijn passie aan haar opdrong en zij hem liefdevol ontving. Ook Carl werd overmand door liefdevolle gevoelens voor Sonja. Zijn mooie, lieve en trouwe Sonja, die in al haar natuurlijke schoonheid voor hem lag te stralen op het mahoniehouten blad van zijn bureel. Carl had geen haast en gunde zichzelf alle tijd om van dit beeld en dit heerlijke moment te genieten.
Na enige tijd was het Sonja die de aanzet gaf tot wat meer actie.
“Ik ben niet van suiker,” zei ze, spelend dat zijn aanhoudende sloomheid haar ergerde.
“Oh nee..?” reageerde Carl grinnikend. “Wat wil je dan?… Dit soms?” Nog terwijl hij sprak, greep hij Sonja stevig bij haar heupen, om precies datgene te doen wat ze van hem verwachtte.
“Ja..!” kirde Sonja, moeiteloos en golvend meegaand in het gewijzigde ritme van hun paringsdans. “Geef het me lieveling,” hijgde ze hees. “Ik ben zesendertig en net nu in mijn vruchtbare periode. We hebben geen tijd te verliezen, schat… Geef me jouw kind… ons kind…”
Sonja’s woorden maakten dat Carl zich volmaakt gelukkig voelde. Na een innige kus, waarin al zijn dankbaarheid en liefde verscholen lag, concentreerde hij zich vol overgave op het vervullen van haar en zijn grootste wens.
Nog steviger klemde hij zijn handen om haar heupen en haast dierlijk begon hij haar te neuken. Wilde ragde hij zijn pik in en uit haar, alsof hij haar probeerde te splijten. Carl keek omlaag en zag zijn natte, glimmende pik steeds sneller in haar heerlijk poes verdwijnen. Hij vond het ongelooflijk erotisch om te zien hoe Sonja’s gespannen en opgebolde onderlijf, ondanks zijn houdgreep, sierlijk meedeinde in het door hem opgelegde ritme.
Sonja’s lichaam reageerde vrijwel onmiddellijk op zijn snelle bewegingen. Weldra voelde hij haar onder hem beven. De spieren in haar kutje verkrampten en begonnen zijn pik te kneden als gek.
“Oh god,… Sonja!,” hijgde Carl op het moment dat het melkproces op gang kwam en veel sneller dan hem lief was, kon hij niet anders kon dan zijn romige lading aan haar zuigende kutje toevertrouwen.
Helemaal voldaan trok hij zich even later uit haar terug. Sonja nam de beide handen die hij naar haar uitstrekte dankbaar aan. Glimlachend liet ze zich door hem rechttrekken en liefdevol vleide ze zich tegen zijn borst aan. Het volgende moment kusten ze elkaar hartstochtelijk waarbij ze al strelend zo goed als geen plekje van elkanders lichaam onaangeroerd lieten.

Pas toen Sonja’s rechterhand zich om zijn lid sloot en haar vingers een geraffineerde massage inzetten die niet zonder gevolgen bleef, maakte Carl kreunend een einde aan hun hete kus.
“Hou op, lieve schat,” lispelde hij. “Als je zo doorgaat, dan sta ik niet in voor de gevolgen.”
Onbevangen en breed lachend keek Sonja hem aan, terwijl ze onverstoord zijn pik bleef strelen. “Ik denk dat ik wel opgewassen ben tegen dat soort gevolgen, schat… Mij ga je niet horen klagen, let maar eens op jij.”
Haar woorden hielden zoveel belofte in dat Carl zich gewillig door haar liet sturen, net zo lang tot hij met de blote billen tegen zijn bureau aanleunde. De zachte druk van haar hand op zijn borst maakte hem duidelijk dat Sonja vond dat het zijn beurt was om achterover op het bureaublad te liggen. In het vooruitzicht van wat komen ging, leek hem dat een heel aanlokkelijk idee.
“Schuif eens wat hoger, lieverd,” zei ze. Zodra hij daaraan gevolg gaf klom ook Sonja op het bureau en vleide ze zich bovenop hem. Met zijn armen strak om haar heen waren ze elkaar al gauw weer heerlijk aan het zoenen, waarbij Carl het ongelooflijk naar zijn zin had door de manier waarop Sonja, met subtiele bewegingen van haar bekken, haar nog glibberige lipjes over zijn pik liet glijden. Dit keer was het Sonja die een einde maakte aan hun kus. Met twee handen duwde ze zich op en knielde schrijlings over hem heen. Ze zette zich rechtop. Met één hand omvatte ze zijn penis en met de vingers van haar andere hand spreidde ze haar grote schaamlippen.
“Ooh…” klonk het uit haar mond op het ogenblik dat ze zich liet zakken en Carls pik moeiteloos naar binnen gleed. Voor hem voelde het aan alsof een fluwelen handschoen zich om zijn geslacht sloot en op zijn beurt kon hij een genoeglijk kreuntje niet onderdrukken. Nog eenmaal boog Sonja diep voorover voor een korte hete zoen waarna ze, met haar handen op zijn schouder steunend, zich weer rechtop zette.
“Zet je schrap, tijger,” klonk het hees, “hier gaan we.” Het volgende moment duwde ze haar bekken langzaam op, om zich meteen daarna weer helemaal op zijn lans te laten zakken. Bijtend op haar onderlip keek ze hem geil aan, terwijl ze beetje bij beetje het ritme van haar golvende heupen opvoerde. Carl zag hoe ze genoot, maar hij beslist niet minder. Tijdens het weekend had ze hem al een paar keer weten te verrassen door zo resoluut het voortouw te nemen tijdens het vrijen en dat deed ze nu weer. Sierlijk én tegelijk ook in een regelmatige cadans bereed ze hem als een heuse amazone, waarbij haar prachtige borsten heerlijk zwiepende rondjes draaiden voor zijn ogen. Wat een heerlijke vrouw om de liefde mee te bedrijven, prees hij zich gelukkig. Vrijen met Sonja was in alle opzichten een feest. Een droom die uitkwam. Carl kon zich niet inbeelden dat het ooit zou gaan vervelen, integendeel. Zeker niet toen hij merkte dat ze haar kutspiertjes in de strijd gooide. Ongelooflijk was het wat dat bij hem teweeg bracht. Dit was hemels, met voorsprong de beste seks die hij ooit had gekend. Die gedachte zette hem aan tot een tegenoffensief. Eerst zocht hij steun voor zijn voeten, zodat hij haar tegemoet kon stoten, maar daar liet hij het niet bij. Wild graaide hij naar haar borsten, wat Sonja meteen een reactieontlokte.
“Ja! “ kirde ze, “doe maar lekker hard, schat.” Carl aarzelde aanvankelijk, maar dan kneedde hij haar malse tieten op het randje van wat hij dacht dat pijnlijk zou zijn. Nog leek het haar niet genoeg want ze zette zich rechtop en met haar handen op de zijne, perste Sonja zijn vingers nog dieper in het vlees van haar malse heuvels.
“Ja,” kreunde ze opnieuw. Ze had haar ogen intussen gesloten zodat ze zich helemaal op haar steeds maar aanzwellende geile gevoel kon concentreren. “ooooh…..pff…dit is… hemels.” Woest wipte ze op zijn pik op en neer en Carl had de aanvankelijk moeite om mee te gaan in haar wulpse furie, maar het lukte hem. Met alle kracht waarover hij beschikte, stootte hij haar tegemoet. Hun lijven kletsen tegen elkaar aan, hun ademhaling werd zwaar en hijgend, terwijl ze samen in sneltreinvaart naar een hoogtepunt toe werkten. Ze jutten elkaar op met geile aanmoedigende woordjes. Ze steunden elkaar en ze wachtten op elkaar waar dat nodig was. Samen gingen ze op zoek naar datgene wat volgens seksuologen meer uitzondering is dan regel. Hun moeite was niet vergeefs en het wonder voltrok zich. Binnen één en hetzelfde uur kwamen Sonja en Carl voor de tweede keer vrijwel gelijktijdig tot een orgasme.

Toen ze nog eens een uur later gearmd tussen de muurhoge mahoniehouten panelen van de gang in de richting van de lift liepen, stierven ze bijna van de honger. Toch stond Sonja erop dat ze eerst langs haar loft zouden gaan. Met een reusachtige ladder in haar nylonkous en in die verfomfaaide rok kon ze onmogelijk mee naar een chique restaurant. Carl had er geen enkele moeite mee. Zelfs als Sonja hem gevraagd zou hebben om eerst over en weer naar Siberië te vliegen, dan nog zou hij akkoord zijn gegaan. Met de liefste en de meest loyale vrouw van de wereld aan zijn zijde, voelde Carl zich volmaakt gelukkig.
Naast hem liep Sonja minstens even gelukkig te zijn, al had zij daarvoor nog een bijzondere extra reden. Nu ja, een reden was het niet echt, eerder een zeer sterk aanvoelen. Eigenlijk wist ze niet met zekerheid of je als vrouw zoiets wel kon voelen. Ze had er nooit over nagedacht en er ook nog nooit iets overgelezen. Zelfs Annie had er toen ze zwanger geraakte van haar tweeling met geen woord over gerept. En toch…

Eenmaal in de lift legde Sonja haar hand op haar buik en genoot van de zalig warme onderhuidse gloed. Carl zag het en toen hij haar met een warme glimlach aankeek, glimlachte ze liefdevol terug. Wat haar op dat ogenblik bezighield, dat vertelde ze hem echter voorlopig liever nog niet. Stel je voor dat ze het signaal dat haar lichaam uitzond verkeerd interpreteerde…
En toch waren de signalen nauwelijks mis te verstaan. Diep van binnen voelde het aan alsof miljoenen minuscule zwemmertjes zich verdrongen om als eerste haar eitje te mogen bevruchten. Voor zichzelf was Sonja er nu al zeker van dat ze binnen enkele weken groot nieuws zou hebben voor Carl. Ze popelde alvast van ongeduld om zijn gezicht te zien op het moment waarop ze hem zou vertellen dat hun liefdesbaby zich aankondigde.