Anne's Verleden - 5

De slang in mijn neus en de naald in mijn arm deden pijn. Mijn keel brandde en mijn oogleden wogen naar mijn gevoel 10 kilo per stuk. Op de momenten dat ik niet wegzonk in de diepte, probeerde ik grip te krijgen op de realiteit. Hoe harder ik probeerde, hoe groter de stress werd in mijn lichaam. Snelle harde piepjes achter me zorgden ervoor dat er binnen korte tijd mensen om me heen stonden, dat de naald in mijn arm bewoog of dat ik de zachte stem van Marloes hoorde. Zachtjes sprak ze lieve woorden tegen me en soms zong ze zelfs voor me. Ik moest wel dromen, want de laatste keer dat Marloes had gezongen, was jaren geleden. Ik begreep wel dat ik in een ziekenhuis lag, maar ik begreep niet waarom. Het laatste beeld dat ik had was van een duistere kamer met schimmen en ik voelde dat er meer moest zijn, maar ik kon er niet bij. Ik had geen idee meer van dagen of waren het maar een paar minuten. Ik wist alleen maar wat ik voelde. Ik voelde een duisternis in mijn lichaam en zwarte donkere plek die mij al heel lang achtervolgde. Maar ik voelde ook de aanwezigheid van mijn geliefden. De zachte hand van Marloes op mijn wang, haar geur en haar zachte lippen op de mijne. Ik hoorde de stem van mijn tante en ook die van mijn moeder. Ik wist dat ik niet alleen was, maar ik voelde me eenzamer dan ooit. Gevangen in een droom, in afwachting om te ontwaken.

Het duurde nog een paar dagen voordat ik niet zoveel kalmerende middelen meer toegediend kreeg en de piepjes achter me regelmatiger bleven. Ik raakte het verdoofde gevoel in mijn ledematen ook een beetje kwijt en mijn oogleden waren niet meer zo zwaar, maar de duisternis bleef. Elke keer als ik mijn ogen open deed zag ik Marloes naast het bed zitten. Meestal met haar studieboeken of half in slaap met haar hoofd op mijn benen. Met mijn hand gleed ik zachtjes naar haar toe en streelde haar haren. Verschrikt keek ze op en de blijdschap en angst spatte van haar gezicht. Ik liet mijn hand op haar hoofd liggen en zo viel ik weer weg de duisternis in.

Langzaam begon mijn lichaam de normale functies weer over te nemen. De irritante slang kon uit mijn neus en ik at weer kleine beetjes zelf. Ik protesteerde wel tegen de zusters die me kwamen wassen. Ik wilde niet dat ze alles van mij zagen, terwijl ze me al die tijd waarschijnlijk elke dag al hadden gewassen. Marloes kwam zo vaak mogelijk en als ze er was voelde ik me blij. Ze zat te leren of met haar walkman op naar muziek te luisteren. Als ik wakker was vertelde ze me over haar lessen en over dagelijkse dingen. De dokter kwam dagelijks langs tijdens de ronde en was tevreden met mijn herstel, maar waar ik van aan het herstellen was wist ik niet. Niemand leek te willen vertellen wat er aan de hand was met me. Ze deden alsof het me niet aanging en de duisternis in mijn hart nam het vaak over van mijn verstand, zoals de sirenes die Odysseus verlokte zijn boot tegen de rotsen te varen. Het was pas na een tijdje dat ik merkte dat ik niet op een gewone ziekenhuis afdeling lag, maar op de psychiatrische afdeling.

Nadat ik weer gewoon aanspreekbaar was kwam er iemand met me praten. Het bleek een psychiater te zijn en eindelijk kreeg ik te horen wat er aan de hand was. Ik had een totale zenuwinzinking gehad, het nieuws sloeg in als een bom. De arts legde me wel uit wat er was gebeurt, maar ik luisterde niet meer. Ik wilde dat die man verdween en dat ik eindelijk eens wakker werd uit de droom waar ik al zo lang in gevangen zat. Ik vind nog maar flarden van het gesprek op zoals, opname, vriendin, met je ouders, maar echt bevatten wat er gezegd werd kon ik niet. Toen Marloes ’s avonds kwam viel het haar op dat ik alleen maar stil was en had gehuild. Ik was wakker, maar ik wist niet meer wat ik moest denken of zeggen. Ik wilde haar zoveel vragen, wat was waar, wat was niet waar. Zachtjes pakte ze mijn hand vast en streelde met haar duim over de rug van mijn hand. Ze legde haar hoofd op mijn schouder en kuste mijn wang. Zo zaten we tot mijn tante en Marion binnen kwamen. Mijn tante die meestal de leiding nam kwam aan de andere kant naast me zitten en zei:”Het is tijd dat we echt praten, maar we zullen dat doen met begeleiding van een psycholoog”. Sullig knikte ik, want tot meer was ik niet in staat.

Na diverse sessies met de psycholoog van de afdeling begon ik een beetje inzicht te krijgen in mijn eigen gesteldheid. Alle signalen die mijn lichaam en hersenen al die tijd hadden afgegeven had ik categorisch genegeerd. In plaats van te praten over wat ik voelde en wat er met mij gebeurde had ik besloten dat het niet belangrijk was. Toen Marloes de hulp van mijn tante had ingeroepen in een poging onze problemen aan te pakken, was alles tegelijk ingestort. Het was dus geen droom geweest. Maar waarom was Marloes dan elke dag bij me en zat ze aan mijn bed of ik nu sliep of niet? Marloes vertelde me dat ze ontzettend veel van me hield, maar dat ze het niet meer aan kon zien hoe haar keuzes mij kapot maakte. Samen met mijn tante en Marion had ze een oplossing proberen te zoeken, maar toen liep alles mis. “Ik ben nog nooit zo bang geweest als de afgelopen weken Anne”. Mijn totale inzinking had haar wel heel erg aan het denken gezet en met de ondersteuning van mijn tante had ze de stap gezet om ook voor zichzelf hulp te zoeken. “Kom je naast me in bed liggen?” vroeg ik haar midden in haar verhaal. Ik had er enorme behoefte aan haar te voelen. “Schuif dan eens op”. Terwijl ik een stukje opschoof, deed Marloes haar spijkerbroek en sweater uit. Wat was ze toch mooi en voor het eerst voelde ik weer een steek van opwinding door me heen gaan. Ik schrok er een beetje van en toen Marloes naast me kroop moest ze lachen om de blosjes op mijn wangen. “geilerd” fluisterde ze in mijn oor en ze gaf me een kus op mijn wang. De geur van haar lichaam was zo vertrouwd en toen ze haar arm onder mijn nek door liet glijden voelde het zo vertrouwd mijn hoofd op haar schouder te leggen. “gaat het nu wel goed met jou?” vroeg ik haar. Ik wilde wel graag weten waar ze nu precies hulp bij had gezocht. “Het gaat een stuk beter met me liefje. Ik weet niet of je het allemaal wil horen, vertel het me maar als je er aan toe bent.” Ze had gelijk, ik was er nog niet aan toe om het te horen. Ik wilde veel liever tegen haar aan liggen en haar geur opsnuiven. Zachtjes liet ik mijn vingers over haar buik dansen en ze trok haar buikspieren samen om me te plagen. Langzaam liet ik mijn vingers lager zakken, onder het elastiek van haar slipje. “Anne, je maakt me geil, we kunnen hier niet zomaar liggen seksen”. Het kon me niet veel schelen waar we waren. Iedereen had me al naakt en hulpeloos gezien, nu wilde ik gewoon mijn instincten volgen. Ik smoorde elk protest van Marloes met een innige tongzoen en al snel lagen we in het redelijk smalle bed wild te zoenen. Marloes haar handen wreven heerlijk over mijn tepels en mijn handen gleden van haar rug naar haar billen. Ze had haar been tussen de mijne gelegd en wild reden we tegen elkaar op. Met veel gepruts lukte het me om haar en mij van ons slipje te ontdoen en met onze druipnatte kutjes gleden we over elkaars been. Marloes duwde me op mijn rug en kwam boven op tussen mijn benen liggen. Ik sloeg mijn benen om haar rug en ze duwde en draaide met haar heupen om haar kutje tegen die van mij te schuiven. Ik voelde het orgasme aan komen, maar ik wilde het uitstellen. Ik duwde haar van me af en draaide haar op haar rug. Onder de deken kroop ik naar beneden en begroef mijn gezicht tussen haar benen. Giechelend hield ze de deken omhoog. “wat ben je toch een ondeugend meisje” kreunde ze, maar ze sloeg ook totaal geen acht meer op de omgeving. Wat rook ze lekker en wat had ik dit gemist. Langzaam duwde ik twee vingers in haar grotje en met mijn tong bewerkte ik haar klitje. “Ik ga komen, koooomen” hijgde ze en terwijl ik stevig doorlikte en vingerde, trok zij snel een kussen over haar hoofd, om niet de hele afdeling mee te laten genieten van haar orgasme. Lachend kuste ik me een weg omhoog over haar lichaam en languit ging ik op haar liggen. Marloes keek me lachend aan en gaf me een hete tongzoen. De smaak van haar eigen geil en de opwinding die door mijn lichaam raasde zorgde ervoor dat ze snel weer in actie kwam en met haar hand tussen onze lichamen in vingerde ze me in hoog tempo naar een orgasme. Op het moment dat ik klaar kwam duwde ze snel haar mond op die van mij om me een diepe hete tongzoen te geven. Uitgeput lag ik in haar armen en ik keek haar liefdevol aan “Ik leef weer” fluisterde ik in haar oor. Halfnaakt en moe vielen we in slaap.

Eindelijk brak dan toch de dag aan dat ik naar huis mocht. Ik slikte ondertussen diverse soorten medicatie en ik had drie keer per week intensieve therapie. Marloes en mijn tante kwamen me ophalen, want ik zou voorlopig toch weer bij mijn tante gaan wonen. Marloes bleef op onze etage en Marion, ach, Marion was overal waar ze wilde zijn. Marloes en ik waren geen stelletje meer, maar we konden ook niet zonder elkaar. Het gebeurde dan ook dat ik regelmatig thuis sliep, bij Marloes. Zij had geleerd haar zucht naar pijn en overheersing te doseren en door mijn inzinking was ze ook niet zo veel meer naar clubs geweest. Ze voelde zich vrijer dan ooit en samen hadden we eindelijk weer plezier. Met ondersteuning van therapieën leerde ik omgaan met de signalen in mijn lichaam en ook leerde ik omgaan met de extreme sensitiviteit van mijn lichaam. Nooit wilde ik meer zo’n inzinking meemaken en ik ging veel beter voor mezelf zorgen. Langzaam aan lukte het me weer zelfstanding te wonen, samen met Marloes.

Mijn opleiding en werk waren totaal ondergeschikt geraakt en toen ik weer probeerde de draad op te pakken, merkte ik dat ik het echt niet meer wilde. Mijn toekomst begon nu en ik had een harde leerschool betaald voor het negeren van de signalen. Ik schreef me in bij het arbeidsbureau en volgde diverse oriënterende cursussen. Tijdens een traject voor jongeren, want ik was pas 21 jaar, kwam ik in contact met een stageconsulent van het grafisch lyceum en uit diverse test bleek dat ik enorme aanleg had voor zowel techniek als management. Ik schreef me in bij het Grafisch Lyceum in Rotterdam en begon het nieuwe schooljaar met een nieuwe opleiding. Tijdens het nieuwe schooljaar moest Marloes stages gaan lopen en ik was veel heen en weer aan het pendelen tussen Rotterdam en Den Haag. We waren meer met elkaar verbonden dan ooit, maar we wistendat we allebei echt op eigen benen moesten gaan staan. Marloes hield de etage aan in Den haag en ik zocht een kamer in Rotterdam. Naast school moest ik wel werken om de huur te kunnen betalen, maar mijn vader betaalde mee. Ze hadden liever gezien dat ik naar het Grafisch lyceum in Amsterdam ging, maar ik vond het fijn om in een stad te zijn waar ik geen enkele binding mee had. Mijn therapieën die ik nog 1 keer per twee weken volgden werden voortgezet in Rotterdam en zo begon er een nieuwe fase in mijn leven.