Ware Liefde - 19

To my true love.

19.

Hijgend laat ik me met een plof achterover op de bank vallen en lach. "Volgens mij zijn we de rest van het weekend zo uitgeteld dat het hele romantische weekend idee niet door kan gaan."
Rose grinnikt en kust mijn buik.
"Heb je er al over na gedacht? Een kleintje, hier in dat platte, zachte buikje van je?"
"Nou, dan is hij niet zo plat meer hoor."
"Dus je doet het?"
"Rose...", kreun ik en trek haar omhoog. "Je hebt het vannacht pas voorgesteld en je weet wat mijn twijfels zijn. We hebben vier dochters, waarvan er drie nog steeds afhankelijk zijn van ons. Waarom nog één? Het leeftijdverschil met Sara alleen al zou veel te groot zijn."
"Waarom? Wat maakt dat uit? Ik heb nooit een broertje of zusje gehad. Ik had gewild dat mijn broer of zus veertien jaar ouder was. Dan had ik er tenminste één."
"O, ga nou niet weer die kaart spelen. Je bent zielig, wil je dat horen? Jaylynn klaagt nu al dat ze nooit met Sara kan spelen, omdat zij altijd weg is en haar niet leuk vindt. Hoe denk je dat het bij een vijfde kind zal zijn?"
"Dat is opvoeding, liefste."
"Dus we hebben het bij de rest niet goed gedaan dan?"
Rose zucht. "Dat zeg ik toch niet..."
"Laat maar. Ik wil geen ruzie nu, niet in dit weekend. We hebben eens een keer geen kinderen, laten we het er dan ook niet méér over hebben dan nodig is, oké?"
Tegelijk met haar antwoord gaat mijn mobiel af. Ik pak hem om het gesprek weg te drukken, als ik in een flits "mam" zie staan.
"Wat is er aan de hand?", vraag ik gelijk bezorgd, omdat ik weet dat ze alleen zullen bellen als er echt iets mis is.
"Het is Jaylynn. Ze is ontroostbaar. We hebben geen idee wat er aan de hand is, ze wil ook niet praten."
"Geef haar eens aan de telefoon", zeg ik en ga overeind zitten. Ik duw Rose van me af en trek mijn jurkje over mijn hoofd. Het voelt niet fijn om naakt te telefoneren. Ook al ziet niemand het.
Ik hoor het gebrul van mijn kleine meid en maak me zorgen. Wat heeft ze ineens? Het is helemaal geen huilebalk.
"Hé, kleine meid van me", zeg ik zachtjes als ik aan het geruis hoor dat zij de telefoon heeft.
"M-m-mama", snikt ze en begint nog harder te huilen. Het gaat door merg en been. Het is als een schreeuw om hulp. Er ligt een zekere angst in haar stem.
"We komen naar je toe. Hou nog even vol", zeg ik en ben ondertussen al bezig om mijn schoenen aan te trekken. Rose is inmiddels ook klaar en staat al met de autosleutels te zwaaien.
Ik houd Jaylynn aan de lijn en blijf tegen haar praten. "We komen er aan, liefje, rustig maar. Kalm en haal adem. Ga even bij oma op schoot zitten of kruip tegen Kate aan", zeg ik.
"N-n-nee", huilt ze.
Eindelijk zijn we er. Ik hang op, ga de auto uit en ren bijna naar de voordeur. Heather doet open, haar gezicht staat zorgelijk.
"Jaylynn", roep ik om te laten weten dat we er zijn.
Ik hoor haar roepen om ons en ga naar de woonkamer, waar ze als een klein hoopje in elkaar gedoken op de bank zit, de telefoon nog in haar kleine knuistje.
"Hé, meisje", zegt Rose zachtjes en tilt haar op. Ze gaat met haar op schoot zitten en ze krult zich zowaar nog verder op. Ze laat de telefoon vallen en klemt haar vuistjes aan Rose' jurk vast.
"Niet weg gaan", huilt ze.
Ik kijk Rose aan en zie dat ook zij er niets van begrijpt.
Sussend wiegt ze haar heen en weer, terwijl ik haar hoofd streel.
Langzaam kalmeert ze, happend naar adem en wrijvend in haar ogen van vermoeidheid.
"Vertel nu eens rustig wat er is. Wij zijn hier en er kan niets gebeuren", zegt Rose in haar haren, terwijl ze haar dochter kust.
"Jullie waren weg en dus konden de monsters mij meenemen", zegt ze zachtjes en veegt haar tranen weg. Nog steeds houdt ze Rose angstvallig vast.
"Had je een nare droom?", vraag ik. Ik vind het vreemd. Jaylynn heeft wel vaker nachtmerries, maar ze is nog nooit zo overstuur geweest. Zelfs niet als ze gevallen was. Dit is de eerste keer dat we haar zo zien.
"Nee, geen droom. Boven zijn ze, de monsters. Kate zei dat."
Het begint me ergens te dagen. Het zal toch niet... Ik kijk naar Kate, die schuldbewust naar haar vingers staart
"Naar de gang. Nu", zeg ik tegen haar en kijk toe hoe ze sloffend naar de gang loopt en op de trap gaat zitten.
"Vertel eens wat Kate zei", zegt Rose.
"Ik werd hier bij oma wakker en ik wist niet waar ik was en Kate zei dat jullie mij hier wilden laten voor altijd, omdat jullie mij niet meer lief vinden. En toen zei ze dat de monsters onder mijn bed wel een lekker hapje lusten van mij en er niemand is die mij veilig maakt", snikt ze opnieuw.
Ik voel mijn bloed koken. Dit is toch niet te geloven...
"Hé, Jaylynn", zegt Rose en tilt haar hoofd op. "Mama en ik laten jou nooit in de steek! Nooit. Dat beloven we. Jouw oma's zouden dat ook nooit goed vinden", zegt ze en ik zie Heather geschrokken knikken.
"Dus jullie vinden me niet stout?"
"Nee, meisje. Jij bent het liefste, schattigste en mooiste meisje op de hele wereld. Niemand kan jou vervangen en we zullen je ook nooit alleen laten. Dat beloven we", vul ik Rose aan.
"En we zullen de monsters onder je bed verjagen, dan kan jij rustig slapen zonder bang te zijn. Oké?"
"Mag ik mee naar huis?", fluistert ze.
Nou is het goed mis. Jaylynn wil nooit naar huis als ze bij oma is. Altijd met tegenzin. Dat zij dit zegt...
Woedend sta ik op en loop naar de gang. Zorgvuldig sluit ik de deur, zodat Jaylynn dit niet hoort wat ik nu ga doen.
"Staan", zeg ik tegen Kate en kijk haar kwaad aan. "Wat haal jij je in je hoofd, dametje?"
Ze haalt haar schouders op.
"Jij gaat nu verdorie praten tegen mij en anders is het afgelopen met al je privileges. Je bent te ver gegaan nu, Katherine. Jaylynn is nog heel klein en geloofd ieder woord dat jij haar zegt. Heb je enig idee wat je haar hebt aangedaan nu? Ze is doodsbang, Kate. Dit kan je niet maken. Waar heeft ze dit aan te danken?"
"Ze is irritant."
"Ze is helemaal niet irritant, ze is vijf jaar! Jij was net zo erg toen jij vijf was. Je was ook bang voor monsters en hebt dagenlang bij ons in bed geslapen, omdat je bang voor spoken was. Je mag dit niet doen. En dan zeggen dat wij haar niet meer willen. Hoe háál je het in je hoofd? Weet je wat, geen genade meer. Je hebt straf. En goed. Geen afspraakjes, geen leuke uitjes, geen computer. Je mag dit weekend nog bij oma blijven, maar daarna is het over met de pret. Heb je mijn begrepen?"
Ze haalt haar schouders op.
Kwaad pak ik haar kin vast en dwing haar om me in mijn ogen te kijken. "Heb je dat begrepen, Katherine?"
Ik gebruik haar volledige naam alleen als ik ontzettend boos op haar ben. Het maakt normaal gesproken ook indruk op haar, maar nu...
Ze kijkt me kil aan en knikt. Het versteent mijn hart, maar ik laat het niet merken. Daar heb ik het nog wel over.
"Ga maar naar boven en in bed liggen. Oma zal zo nog wel even komen kijken bij je."
"Doei", zegt ze kwaad en stampt naar boven. Zuchtend laat ik me tegen de trapleuning vallen en verberg mijn gezicht in mijn handen. Wat is er toch met dat kind... Ik geloof niet dat wij nu nog de oorzaak zijn. Er is iets met haar aan de hand, maar ik heb geen idee wat.
Het maakt me banger dan ik had gedacht. Wat als er iemand anders in het spel is? Iemand op school... een ouder persoon...?
Ze is een draak, maar wel mijn dochter. Niets of niemand hoeft ook maar te proberen om haar pijn te doen, dan heb je problemen.
Ik ga naar de kamer en zie Tirza vragend naar me kijken. Ik glimlach weemoedig en ga naast haar zitten. Ze slaat haar armen beschermend om me heen en fluistert dat zij wel eens met Kate zal gaan praten dit weekend. Dankbaar glimlach ik naar haar en kijk naar Jaylynn, die op Rose' schoot in slaap is gevallen.
Mijn kleine prinsesje. De angst die ze maar een paar minuten heeft moeten doorstaan heeft haar geveld.
"Wat gebeurde er precies?", vraagt Rose aan haar moeder.
"Jay lag al zeker twee uur in bed, Kate net een half uur, toen we Jaylynn hoorden huilen. Ik vond het vreemd en ben gaan kijken. Ze lag helemaal in een hoekje gekropen, verstijfd en bevend van angst. Ze gilde zelfs even toen ik mijn hand op haar arm legde. Ze was echt goed bang. Ik heb haar mee naar beneden genomen en Kate ook, omdat ze zich zorgen maakte om haar zusje."
"Om haar eigen hagje zul je bedoelen", zegt Rose hoofdschuddend.
"Ja, achteraf gezien. We zullen met haar praten. Misschien krijgen wij wat los uit haar."
"Dank je, mama. We nemen Jaylynn mee naar huis voor vannacht. Haar kennende staan we morgen vroeg weer op de stoep, met een springende dochter naast ons."
Heather en Tirza lachen. "Daar zijn we niet bang voor."
We nemen afscheid en rijden naar huis. We zwijgen de hele weg.
"Kom, lekker slapen moppie", fluister ik als ik Jaylynn uit de auto til. Haar armpjes vouwen om mijn nek en ze slaapt verder.
Ze is nog in haar pyjama dus ik kan haar zo in haar bed leggen.
"Mama?", fluistert ze.
"Ja, schat."
"Blijf je bij me? Ik ben een beetje bang."
Ik ga op mijn knieën bij haar bed zitten, streel haar warme hoofd en neurie een liedje. Al snel is ze weer terug in dromenland en ga ik naar beneden.
Ik ga naast Rose zitten en staar naar de muur.
"Gaat het?", vraagt ze zachtjes.
Ik schud mijn hoofd en voel hoe ze naar me toe schuift en haar armen om me heen slaat. Haar lippen drukken tegen mijn slaap en ik laat mijn hoofd tegen het hare rusten.
"Wat is er toch aan de hand met Kate?"
"Ik weet het niet, liefje. Ze is altijd al een eigenzinnig kind geweest, maar dit is wel erg extreem. Wat heb je tegen haar gezegd op de gang?"
"Dat ze Jaylynn bang heeft gemaakt, omdat zij ieder woord geloofd die Kate haar verteld. En dat ze straf heeft. Geen afspraakjes, geen leuke uitstapjes, geen computer."
"Voor hoe lang?"
"Zo lang als wij het nodig vinden."
"Wat zei ze er op?"
"Niets. Ze keek me alleen kil aan. Ze was kil, Rose. Niets in haar herken ik als onze kleine Kate. Wat is er met haar gebeurd? Zelfs haar volle naam zeggen deed haar niets", zeg ik en barst in tranen uit. Ik voel me hopeloos. Wat hebben we niet goed gedaan in haar opvoeding?
"Sst", sust Rose me en wiegt me heen en weer. "Het is vast gewoon een periode. We hebben niets verkeerd gedaan."
Ik zucht en laat me tegen haar aan hangen. Opgekruld lig ik tegen haar aan, haar armen strak om me heen gevouwen, mijn hoofd op haar schouder en haar neus in mijn haren. Ik weet dat ik altijd de steun van mijn vrouw zal hebben en het sterkt me weer wat aan. We staan hier in ieder geval niet alleen in.
"Hoe laat is het eigenlijk?", vraag ik.
"Half twaalf."
"Jemig, dan lagen de kinderen ook niet vroeg in bed", zucht ik en hoor Rose lachen.
"Je kent mijn moeder toch. Alles om ze te verwennen... Ze haalt in wat ze mij niet heeft kunnen gevem vroeger."
"Dat heeft ze al dubbel en dwars in gehaald na alles wat ze voor ons gedaan heeft. Tirza net zo."
"Ik weet het, maar ze blijft zich schuldig voelen dat ze nooit verder gezocht heeft naar mij."
"Dat zal waarschijnlijk ook nooit ophouden. Ze is een moeder."
Rose zucht en kust me. "Zullen we gaan slapen? De vermoeidheid slaat toe."
"Ja, goed. We moeten morgen toch weer op tijd opstaan en weg, want onze kleine meid wil terug naar oma, let maar op."
We lachen, sluiten alles af en gaan naar boven.
"Getsie, nu hebben we helemaal niet gedouched na onze... tja, stomende activiteiten", zegt Rose en doet alsof ze stinkt.
"Jij ruikt lekker", gniffel ik en druk mezelf tegen haar aan.
"O, liefje van me, je maakt me alweer geil. We lijken wel een stel tieners die het voor het eerst doen."
"Ik vind het niet erg", zeg ik met een engelen gezicht en zie haar stralen. Ik word week op mijn benen en laat me op bed zakken. Ze knielt voor me neer en rust met haar armen op mijn knieën, starend in mijn ogen.
"Caithlynn, je moet eens weten wat er nu door me heen gaat, liefje. Er is niemand op deze aardbol waar ik op dit moment liever bij wil zijn dan bij jou. Je bent mijn hele wereld... wat zeg ik: mijn zon, maan en sterren, alles."
Ik smelt en laat me van het bed af glijden, vlak voor haar.
Mijn handen omvatten haar fijne gezichtje. "Het is dat we al getrouwd zijn, anders had ik je opnieuw gevraagd om je opnieuw te beloven en te vertellen wat ik voel voor jou en dat ik voor altijd bij je blijf."
We omhelzen elkaar en uiteindelijk laat Rose me los. "Kom, slapen. Ik ben dood op."
"Ja, je hebt tenslotte niet meer iedere dag zo'n hete seks met je vrouw", grinnik ik en kruip tegen haar aan onder de lakens.
Elkaar strelend en koesterend vallen we uiteindelijk in slaap.

"Mama, mama, mama", word ik wakker. Even ben ik terug in de tijd, terug naar Sara die als baby om onze naam riep bij het wakker worden.
Ik ben al half uit bed als ik me bedenk dat Sara inmiddels veertien is en dat het Jaylynn is die om één van ons roept.
"Sst", fluister ik als ik haar kamer op kom, omdat Rose nog ligt te slapen. Ik ben altijd de lichte slaper geweest en daardoor de pineut.
"Mama", snikt Jaylynn.
"Hé, meisje toch, wat is er toch met je", zeg ik bezorgd.
"Ik heb geplast", snikt ze.
Nu pas dringt de penetrante geur van urine bij me binnen. Ik zucht, sla de deken terug en zie een grote natte plek in haar bed.
"Het geeft niet, lieverd. Ga maar even andere kleren aan trekken dan zorg ik voor je bed."
Gehoorzaam doet ze haar zeiknatte pyjamabroek en onderbroek uit en zoekt een paar nieuwe uit de kast, terwijl ik haar bedje verschoon.
Ze is al een paar jaar zindelijk... Het zal wel gewoon een ongelukje zijn geweest.
"Gaat het weer?", vraag ik als ze weer in een schoon bed ligt.
Ze knikt, maar houd mijn hand net iets te stevig vast.
"Wat is er, Jaylynn?"
"Ik ben nog steeds bang, mammie... de monsters onder mijn bed grommen", fluistert ze.
Alsof het mogelijk is spits ik mijn oren om te luisteren naar wat zij hoort, maar behalve haar scherpe ademhaling hoor ik niets.
"Hoor je dat, mama? Daar was het weer!"
Nu hoorde ik inderdaad iets. Het was alsof er nog iemand in de kamer ademt. Mijn gezonde verstand zegt dat het gewoon iets anders is, maar toch krijg ik kippenvel op mijn armen en rug. Ik kijk rond, controleer de ramen en haar kast, maar natuurlijk is er niets. Er is vast een andere verklaring voor en ik laat me nu beïnvloeden door mijn vijfjarige dochter die overal bang voor is.
"Ga maar weer lekker slapen. Ik heb de monsters weg gejaagd en ze komen niet meer terug, oké?"
"Oké, mama, slaap lekker", zegt ze en draait zich op haar zij. Volgens mij slaapt ze al weer voor ik de kamer uit ben.
Doodmoe ga ik in mijn eigen bed liggen en val in slaap.

"Mama", fluistert iemand naast mijn oor. "Mama"
Ik schiet overeind en kijk gedesoriënteerd rond, tot ik Jaylynn naast me zie staan.
"Jaylynn! Wat is er nou?", vraag ik iets te gefrustreerd en zie haar lip trillen.
"Sorry, kom hier." Ik til haar op mijn bed, leg haar onder de dekens en vraag wat er is.
"Ze zijn er weer. Je hebt ze niet goed weg gejaagd!", fluistert ze en haar kleine vingers omklemmen mijn pyjama.
"Blijf maar hier vannacht", zucht ik en wieg haar in slaap.
Natuurlijk kan ik nu weer niet slapen en lig te woelen. Waarom is ze nou ineens zo bang? Zou dat komen door Kate? Natuurlijk komt het door Kate. Het is begonnen vanaf deze avond, toch?
Het zal wel tijd nodig hebben voor ze weer normaal kan slapen.
Ik zie de uren voorbij tikken en ga uiteindelijk maar naar beneden om wat te drinken en tv te kijken.
Met een glas wijn op de bank zapp ik langs de ene na de andere slechte porno reclame.
Zuchtend sta ik op en zoek één van onze DVD's uit om die dan maar te kijken.
Als ik me uiteindelijk genesteld heb slaat de vermoeidheid toe. Als een blok val ik op de bank in slaap, de tv nog aan.

"Liefje", fluistert Rose en schud me zachtjes wakker.
Ik geeuw, wrijf in mijn ogen en kreun. Mijn nek is zo stijf dat ik mijn hoofd niet meer kan draaien. "Au", kreun ik en draai heel langzaam mijn hoofd naar haar toe.
"Waarom lig je ook hier, lieveling?"
"Jaylynn", kreun ik en kom langzaam overeind. Ze schuift achter me en haar slanke, maar o zo geniepige vingers knijpen genadeloos in mijn pijnlijke spieren.
"Au, doe een beetje rustig met me, wil je? Ik wil nog langer genieten van die spieren", mopper ik.
Rose grinnikt en knijpt nog eens extra hard. Ik pets haar op haar been en krijg een kus in mijn nek als verontschuldiging.
"Zo, en waarom heeft Jaylynn mijn lieve vrouw uit bed gebonjourd?"
"Ze had in haar bed geplast van angst. Ik dacht... Nou ja, en toen stond ze een paar uur later aan mijn bed omdat de monsters nog steeds niet weg waren. Ja, toen kon ik niet meer slapen hoor."
"Ik dacht...", vraagt ze.
"Ik dacht serieus dat ik wat hoorde, Rose. Maar mijn dochter zit me gewoon gek te maken midden in de nacht."
"Wat hoorde je dan?", vraagt ze zonder enig spoor van spot in haar stem.
"Het was alsof er nog iemand in de kamer was die ademde. Ik kreeg er kippenvel van."
"Nou, het zal inderdaad niets zijn geweest", zegt Rose, maar ik voel haar huiveren achter me.
"Mag ik weer naar oma?", vraagt Jaylynn die naar beneden komt.
We lachen. Goh... Wat kennen we haar goed.
"Ja, mama gaat je zo brengen", zeg ik. Ik denk dat het verstandig is als ik een warme douche ga nemen, voor mijn arme nekspieren.
Rose begrijpt het en staat op om onze kleine prinses weg te brengen. Met een laatste kus is het hele huis weer stil.
Neuriënd ga ik naar boven, zet de douche aan en zet mezelf onder de hete stralen. Heerlijk, dat warme water over mijn huid. Ik voel mijn spieren gelijk verzachten.
Als ik de douche uit zet, verstijf ik. Wat was dat? Ergens klonk een knal. Van het slaan van een deur of zo iets.
"Rose?", roep ik, maar krijg geen antwoord.
Zo snel als ik kan ga ik naar de badkamerdeur, trek hem dicht en draai hem op slot. Mijn ademhaling is gejaagd en ik moet even diep in en uit ademen om niet te gaan hyperventileren.
Oké, waarom ben ik nu zo bang? Misschien was het gewoon de wind die met de deuren speelde. Dat gebeurd wel vaker...
Vannacht. Ik weet dat het de oorzaak is. Dat geluid bij Jaylynn op haar kamer... Ik kan het niet thuisbrengen. Ik trek mijn badjas aan, maak de deur weer open en sluip naar haar kamer toe. Met een zwaai gooi ik de deur open... maar er is niets te zien.
Ik controleer de ramen, maar die zijn allemaal dicht, net als die van de andere kinderen.
Oké, nu begin je paranoïde te worden, denk ik en zucht diep. Ik dwing mezelf om me gewoon aan te gaan kleden en naar beneden te gaan om te ontbijten.
Toch ben ik opgelucht als ik de sleutel in het slot hoor en Rose binnen komt. Ze ziet de opluchting op mijn gezicht en ik vertel haar het hele verhaal.
Ze grinnikt. "Je hebt je gewoon laten beïnvloeden door een vijf-jarige."
"Ja, lach jij maar. Het was toch echt niet zo leuk net", zeg ik met een pruillipje.
"Och, kom hier", zegt ze, slaat haar armen om me heen en trekt met haar tanden aan mijn lip. We raken verwikkeld in een zoen vol liefde en passie.
Ik hoor dat ze al weer begint te hijgen en lach. "Jij krijgt hier ook geen genoeg van, hè?"
"O, reken maar van niet", gromt ze, duwt me achterover op de keukentafel en stort zich op me. Ik heb een kort rokje aan, dus ze kan hem zo omhoog schuiven. Haar vingers schuiven mijn slipje opzij en ze drukt haar mond op mijn kutje.
Ik krom mijn rug en kreun van de heerlijke sensatie die door me heen trekt.
Haar tong flits over mijn klitje, in mijn gaatje, over mijn klitje. Net als ik voel dat ik ga komen stopt ze, schuift mijn slipje en rok weer recht en loopt heupwiegend naar de woonkamer.
"Pestkop", roep ik en blijf nahijgend op de tafel liggen.
Ik hoor haar ergens lachen en sta zuchtend op. Die krijgt ze terug, reken maar.
"We gaan shoppen vandaag", zegt ze als ik de woonkamer ook binnen kom. Ze heeft haar tas al gepakt en staat op mij te wachten. Ik doe gemakkelijke schoenen aan en volg haar naar buiten, waar we in de auto stappen en wegrijden.

De hele dag is het weer eens lekker, ouderwets shoppen in onze oude woonplaats. En natuurlijk kan een bezoekje aan mijn broertje niet uitblijven.
"Hé, zussie! Wat doe jij nou hier?", roept John verrukt als we binnen lopen. Zijn vaste klanten kennen ons inmiddels en begroeten ons vrolijk.
We worden omhelst door Anne en John en vertellen dat we hebben gewinkeld. "En nu willen jullie zeker lekker eten?"
"Helemaal goed geraden", knipoogt Rose.
"Mams! Wat doen jullie nou hier?", horen we Sara achter ons vragen. Haar toon is zowel nieuwsgierig als verwijtend.
"Ook leuk om jou te zien, lieverd", lacht Rose en omhelst haar dochter die niet goed weet welke houding ze moet aannemen tegenover Micah en nog twee kinderen die ik herken als een vriendje en vriendinnetje van hem.
"We willen gewoon wat eten", leg ik uit.
"Moet dat hier?"
"Nou, zeg. Het is wel mijn broertje, ja", zeg ik en trek waarschuwend een wenkbrauw op.
Ze zucht en richt zich weer op Micah, met rollende ogen. We doen maar net of we dat niet gezien hebben en gaan aan een tafel zitten. Ons favoriete plekje is helaas al ingenomen. Maar ach, weer eens wat verandering kan geen kwaad.
We hebben zo wel stiekem zicht op Sara.
Ik glimlach als ik haar zie smoezen met haar groepje en denk terug aan mijn jeugd. Ik was altijd zo blij als mijn vader en moeder me naar de bioscoop lieten gaan met mijn groepje vrienden. We dronken dan altijd nog een cola na afloop en dat was echt een feestje.
Ik kan me goed voorstellen hoe onafhankelijk en groot ze zich nu moet voelen. Helaas komt ze er nog wel achter dat het leven heel wat erger kan zijn, al heeft ze dat natuurlijk al meegemaakt als baby en peuter. Het liefst had ik haar voor goed op haar kamer opgesloten en haar niet meer laten gaan, maar wat schiet ik daar mee op... Een kind die ons haat, die geïsoleerd is en niet weet hoe de wereld werkt.. en wat als wij er niet meer zijn? Dan moet ze dan nog alles ontdekken. Nee, laat het maar zo gaan, dan kunnen we haar tenminste nog helpen waar het nodig is.
Mijn kleine poppetje...
Ze lijkt precies op Rose zoals ze daar zit. Haar twinkelende, blauwe ogen, haar blonde krullende haren... Die lach op haar gezicht. Het is alsof Rose terug in de tijd is gegaan.
"Ze is mooi, hè?", fluistert Rose als ze me vertederd ziet kijken.
Ik knik en strijk een krul achter haar oor. "Ze lijkt als twee druppels water op je."
Anne, die inmiddels in functie gestegen is van serveerster naar manager van de zaak (ra-ra hoe kan dat toch) komt naar ons toe om ons nog eens te bedienen, als in vroegere tijden.
"Wat worden ze groot, hè?", zucht ze en glimlacht naar haar zoon, die hetzelfde reageert als Sara.
We lachen en knikken. "Vreselijk. Maar ja, wat doe je er aan."
"Ik heb zin in je", fluistert Rose zachtjes. Ik voel hoe mijn wangen beginnen te gloeien en Rose lacht me uit. "Wat schattig."
Ik kijk haar boos aan en ze lacht nog harder. Haar hand ligt onder de tafel op mijn knie en streelt met haar duim over de binnenkant van mijn been.
"Je bent me nog steeds wat verschuldigd", zeg ik quasi verontwaardigd.
"Hoezo?"
"Hóézo? Hallo, jij duwt me vanmorgen bijna over het randje en stopt dan! Vervolgens doe je hetzelfde in de lingerie zaak en de C&A... Pestkop! Ik ben botergeil door jou en dan zeg je "Ik heb zin in je." Ja, ik ook in jou, maar dat had je vast nog niet door."
Rose schatert. "Zo heerlijk om jou te plagen."
"Niet heerlijk, ik hunker naar je", zeg ik sipjes.
"Dan is de ontlading des te groter", knipoogt ze.
Ik kan mijn glimlach niet meer onderdrukken en kan me nog net op tijd inhouden met een vulgaire opmerking, als Anne met onze borden aan komt lopen.
"Pizza, heerlijk!", zegt Rose en klapt in haar handen. Ik moet lachen. Mijn gekke vrouw...
De tonijn op mijn pizza laat me watertanden en uitgehongerd val ik aan. Lekker! Toch is mijn aandacht er niet helemaal bij. Ik vraag me af of Heather en Tirza al met Kate hebben gepraat.
"Zullen we maar naar huis gaan? Ik zie aan je dat het niet goed met je gaat...", fluistert Rose als ik halverwege ben.
Ik knik. We laten de pizza in dozen doen en nemen afscheid van iedereen.
"Wat is er ineens?"
"Kate."
"O, lieverd... Ze draait echt wel bij. Ik denk dat ze gewoon last heeft van hormonen ofzo."
"Nu al? Ze is pas tien!"
"Ja, ik weet het ook niet. We komen er wel achter."
Zwijgend rijden we naar huis.
Rose maakt de deur open, zet de pizza's in de koelkast, terwijl ik naar boven ga om het bad vol te laten lopen. Ik heb zin om met haar in bad te gaan, dat is echt al te lang geleden.
Terwijl het water stroomt ga ik naar onze slaapkamer. Halverwege de gang blijf ik geschrokken staan. Ik zag wat bewegen in de kamer van Jaylynn. Ik blijf vesteend staan, even niet wetend wat te doen. Opnieuw zie ik iets bewegen en krijg bijna een hartverzakking van angst.
Plots zie ik waar ik zo van schrok: Het gordijn van Jaylynn waait door de wind ver naar binnen. Het bolt op en zakt dan weer in elkaar.
Ik grinnik om mezelf. "Angsthaas. Rose heb jij het raam van Jaylynn open gelaten?", roep ik naar beneden.
"Nee, ik heb ze nog gecontroleerd voor we weg gingen", roept ze terug.
In één klap is het terug. Ik begin te beven en roep om haar. Ze komt onder aan de trap, kijkt bezorgd omhoog en ziet me met grote ogen kijken, zwaar ademend.
"Schat, wat is er?", vraagt ze en komt naar boven.
Ik wijs naar Jaylynn's raam.
"Hmm... dat is vreemd. Misschien zat hij niet goed dicht", zegt ze aarzelend, maar ik hoor de onzekerheid in haar stem.
"Niet weer, alsjeblieft", fluister ik wanhopig.
"Nee, het zal wat anders zijn", zegt ze stellig, loopt de kamer binnen, trekt het raam dicht en controleert drie keer of hij ook echt dicht zit. Gelijk doorzoekt ze Jaylynn's kamer om er zeker van te zijn dat er echt niets of niemand is.
"All clear. Ik denk dat het raam gewoon niet goed dicht zat", zegt ze en kijkt me aan.
Plots beginnen we te schateren. "Je had ons moeten zien, helemaal angstig van een wapperend gordijn", lacht ze.
Lachend laat ik me op ons bed vallen en trek haar op me om haar vervolgens vol overgave te zoenen. Alle geilheid van het net-niet-komen komt er uit en wild zoenen we.
Ergens in de verte hoor ik gekletter van water op steen en denk aan het bad dat we dadelijk nemen.
Wacht even... Water op stéén?
"Shit", roep ik, duw Rose van me af en sprint naar de badkamer. Kreunend laat ik me op mijn knieën zakken, zo in het water dat uit de badkuip op de vloer stroomt.
"Doe de kraan dan uit", roept Rose, sprint er naar toe en draait hem dicht. De stop zet ze open en langzaam stopt het water met over de rand lopen.
"Nou, het gaat ons wel goed af vandaag, niet?", vraagt ze.
Ik knik en bekijk de schade. De hele vloer is zeiknat.
"We zijn het verleerd geloof ik, alleen zijn en romantisch doen", zeg ik.
"Nee, joh. We waren gewoon afgeleid door een gordijn", zegt ze en ziet de humor er geloof ik wel van in. Lachend gooit ze de handdoeken op de grond en begint de vloer te dweilen.
"Laten we maar gewoon gaan douchen", opper ik. "Ik vergeet altijd dat dit bad drie keer zo snel vol is als in het oude huis. Daar had ik nog minstens een half uur voor ik in bad kon, hier is het nog geen tien minuten."
"Het geeft niet, schatje. We dweilen het op en niemand die het ziet."
"Nou, ik hoop maar dat het niet gaat lekken dan..."
"Ik weet in ieder geval iets dat wel gaat lekken dadelijk", zegt ze met een geile blik in haar ogen.
"Dat zal best", zeg ik glimlachend en ze gaat verder met dweilen. Ik pak een van de zeiknatte handdoeken, loop voorzichtig naar haar toe en knijp de handdoek boven haar uit.
Ze gilt, springt overeind, valt bijna achterover en kijkt me verbouwereerd aan.
"Ik ook", zeg ik droog.
"Trut", roept ze lachend, grijpt ook een handdoek en wil die om mij heen slaan.
"O, nee", roep ik en spring weg.
"O, ja", lacht ze, maakt en schijn beweging en doet het daar achter aan écht. De natte handdoek ligt om mijn schouders en ik voel het water door mijn shirt heen komen.
"Jij", lach ik, zet de douche aan en loop naar haar toe.
"Nee", gilt ze als ik haar vastpak en naar de douche trek.
Ik lach terwijl ze uit alle macht probeert tegen de stribbelen, maar het is nat en glad en het lukt allemaal niet zoals hij dat zou willen. Met een laatste ruk aan haar arm staat ze met kleren en al onder de stromende douche. Ze lijkt net een verzopen kat. Haar make-up loopt in straaltjes over haar wangen, haar kleding plakt om haar lichaam en ze staat stom verbaasd naar me te kijken.
Ik schater het uit en voor ik het door heb sta ik er ook ineens onder.
"Wat doe je", roep ik en ook Rose schatert.
"Lekker, hè?", lacht ze.
"Ik krijg jou nog wel!"
"Dat wil ik nog wel eens zien", zegt ze uitdagend.
Ik kijk haar aan en daar is het weer. Dat statische, die aantrekkingskracht die niemand zou kunnen weerstaan.
Hongerig vallen we elkaar om de hals. Onze monden versmelten tot één geheel van lippen, tanden en tongen.
Ik bijt in haar lippen en tong, verken haar mond alsof ik dat nog nooit gedaan heb en ga helemaal in haar op. Ik voel haar handen over mijn hele lichaam, strelend, knedend, knijpend.
"Doe. Die. Kleren. Uit", hijg ik tussen de zoenen door.
Gewillig beantwoord ze mijn verzoek en begint aan mijn kletstnatte kleding te trekken. Ik steek mijn armen omhoog en terwijl ze mijn shirt over mijn armen en hoofd naar boven trekt, hapt ze toe op mijn tepels, door mijn bh heen. Daar sta ik dan, onder de douche in zeiknatte kleding, mijn armen omhoog en gevangen in een plakkerig shirt en mijn vrouw die zuigt aan mijn harde tepels.
"O, Roosje... Zo lekker", kreun ik en hoor haar lachen als ze haar mond van mijn borsten haalt. Waarschijnlijk ziet het er komisch uit hoe ik er bij sta.
Ze trekt mijn shirt uit en we vallen elkaar weer om de hals. Mijn handen strelen door haar natte haren, vegen de plukken uit haar gezicht.
Langzaam wurmen we ons uit de overige kleding, tot we helemaal naakt tegen elkaar aan staan. Stapje voor stapje duwt Rose me dichter naar de muur, tot ik het koude steen tegen mijn rug aan voel.
"Koud", ril ik.
"Sst", zegt ze geil en trekt met haar tanden aan mijn onderlip. Ik kus haar en voel hoe haar hand langzaam afzakt naar mijn buik. Ze streelt me en zakt langzaam verder en verder af, terwijl onze monden opnieuw versmolten zijn.
Haar vingers zoeken de weg naar mijn knopje. Ik kreun als ze die gevonden heeft en laat me even door mijn benen zakken. Ze legt haar arm om me heen en houd me zo overeind.
Plots zet ze de aanval in. Ze vingert me snel en hartstochtelijk. Ze raakt ieder gevoelig plekje die ik heb. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet en kan alleen nog maar kreunen en haar naam schreeuwen.
"Ik hou van je", fluistert ze in mijn oor en sabbelt op mijn oorlelletje.
Het is te veel.
Met een luide schreeuw kom ik klaar. Alles in mijn lijf verkrampt, laat me trillen op mijn benen. Ik voel niets meer, alleen nog dat heerlijke gevoel dat door mijn lijf giert.
Als ik mijn ogen weer open zit ik gek genoeg op de douchevloer. Rose ziet me verbaasd kijken en zegt: "Je zakte door je benen. Ik kan je wel even houden, maar dit duurde te lang."
Ik glimlach naar haar, te vermoeid om iets te zeggen.
Ze zet de douche uit en wil zich af gaan drogen, maar ik grijp haar hand en houd haar tegen. "Jij nog", fluister ik.
"Nee, lief, je bent moe."
"Kom", fluister ik en trek haar naar me toe.
Ik weet dat ze zich niet zal verzetten, ik zie hoe haar kutje glinstert van haar eigen geil.
Op mijn beurt duw ik haar tegen de muur, steek mijn handen omhoog en kneed haar heerlijke borsten in mijn handen.
Mijn mond maakt een nat spoor van haar navel naar beneden, op haar venusheuvel en lager. Mijn tong glijd tussen haar lippen door. Ze is echt heel erg nat.
Ik hoor haar goedkeurend knorren en ga door. Mijn tong flitst over haar knopje. Ik sabbel, zuig en lik zo veel als ik kan. Mijn hoofd zit diep begraven in haar schoot. Ik voel hoe haar handen op mijn hoofd liggen, me dwingen om door te gaan. Niet dat ik van plan was te stoppen...
Uit het niets begint ze te schokken. "Caithlynn", gilt ze, heel hard. Ik denk dat de buren het nog konden horen.
Ik klem mijn armen om haar billen en houd haar zo een beetje overeind, tot ik helemaal klaar met haar ben. Ik drink haar sappen op, lik haar helemaal schoon tot ze kreunt dat ik op moet houden.
Uiteindelijk laat ze zich naar beneden zakken, recht in mijn armen. Ik omklem haar en houd haar stevig vast. Trillend ligt ze tegen me aan, nahijgend van haar orgasme.
"O, liefje", fluistert ze zo zacht dat ik het amper kan horen.
"Kom", zeg ik, laat haar opstaan, droog haar af en trek een negligé over haar vochtige hoofd. Slaperig gaat ze in bed liggen en fluistert dat ze van me houdt, als ik de lakens over haar heen trek.
"Slaap lekker, liefste", fluister ik, kus haar voorhoofd en ga aan de slag in de badkamer om de resten op te ruimen. De kleding gaat in de wasmand, de handdoeken erbij en ik droog de laatste plekken op de vloer.

"Wat zullen we de rest van de dag gaan doen?", vraagt Rose als we in het begin van de middag op de bank ploffen. Het huis is schoon, de was is helemaal weggewerkt, ieder plekje van ons lichaam is gevoelig door de hartstochtelijke seks...
"Ik weet niet", zeg ik en kijk haar aan.
Rose lacht. "Wij zijn erg. Hebben we eens geen kinderen..."
"Ik mis ze", fluister ik.
Ze knikt. "Ik ook. Laten we gaan." Lachend maken we ons klaar en rijden naar Heather en Tirza.
Gelijk is mijn hoofd weer bij Kate. Zullen ze weten wat er met haar is?
"Hallo, zijn jullie er nu al", vraagt Tirza verbaasd als we binnen komen.
"Ja, we konden niet meer zonder de kinderen", grinnik ik.
Ik hoor Heather lachen vanuit de woonkamer en glimlach. Het is een schat.
"Kate! Jaylynn!", roept Rose.
"Mama", horen we Jaylynn vrolijk roepen en haar rennende voetstappen op de trap.
Ze komt de keuken binnen gestormd en valt ons één voor één om de hals. "Ik heb jullie wel een beetje gemist hoor. Maar weet je, oma en ik hebben in het park gewandeld met Spooky, en we zijn naar de winkel geweest want die waren open! En we hebben tussen de middag een boterham met ei gehad. Jammie", ratelt ze.
Spooky is de hond van mijn schoonouders en Jaylynn is helemaal verknocht aan het beestje. Andersom trouwens ook.
"Nou, dat klinkt gezellig hoor. Ik denk dat we je maar hier moeten laten, of niet?", vraagt Rose en schrikt van haar eigen vraag als ze door heeft dat Jaylynn daar de vorige dag zo overstuur van was.
Blijkbaar is ze er al weer overheen, want vrolijk lachend antwoordt ze: "Dat mag wel hoor, maar oma's moeten ook weer naar school net als wij", zegt ze beslist.
Heather en Tirza lachen en knikken. "Dat klopt. Ga maar gewoon lekker met je mam's mee."
"Waar is Kate?", vraag ik.
Heather kijkt me aan en wenkt me dat ik haar moet volgen. Ik heb het gevoel dat er iets gaat komen dat ik niet zo leuk vind.
"Luister. We hebben met haar gepraat. Eerst wilde ze er niets van weten, maar na wat aanmoediging begon ze toch. Ze is jaloers, zegt ze."
"Jaloers?", vraag ik verbaasd.
"Ja. Op haar kleine zus. Ze zegt dat zij alle aandacht krijgt met haar 'kinderachtige' gedoe en dat jullie nooit meer met haar bezig zijn."
Ik kijk Heather verbaasd aan. Nee... Dat kan toch niet? Kate is mijn meisje, mijn kleine opdonder. Ik zal Jay toch nooit voortrekken... Of wel?
Heather ziet de verwarring op mijn gezicht. "Ik weet niet of het de waarheid is. Ze deed wat vaagjes naderhand, alsof ze zich schuldig voelde tegenover jullie. Caith, misschien dat je eens met haar naar een professional moet gaan. Ik weet niet wat er met haar is..."
De moed zakt me in mijn schoenen. Met mijn kind naar een zielenknijper? Het voelt alsof ik gefaald heb als moeder. Big time...
"Het is niet jouw schuld", probeert ze en omhelst me. Toch voel ik me er niet veel beter op. Is het niet mijn schuld? Wiens schuld dan wel... Er is duidelijk iets aan de hand met haar, maar ze liegt over de oorzaak. Wat kan er zo erg zijn dat ze er over moet liegen...
Ik ga de trap op, naar de logeerkamer en klop op de deur. "Katie?"
"Ga weg."
"Kate", zucht ik en open de deur.
"Ga weg", roept ze boos.
Ik negeer haar en ga de donkere slaapkamer binnen. Ik maak de gordijnen open die zij waarschijnlijk dicht gemaakt heeft en ga op haar bed zitten. Ze ligt op haar buik, met haar hoofd in haar armen gevouwen.
"Katie...", fluister ik.
"Ik zei ga weg", zegt ze kil.
"Zo praat je niet tegen me."
"Je hebt gelijk, wacht", zegt ze tot mijn verbazing, komt overeind en kijkt me aan. Mijn hart versteent. De blik in haar ogen is nog érger dan gister. Het is vol woede, kilte... Niets van mijn kleine meisje is er te zien. "Ga weg", gilt ze. Kei en kei hard.
De tranen springen in mijn ogen. Waar is mijn Kate?
Even lijkt ze ontredderd over mijn reactie en zie ik schuldgevoel over haar gezicht flitsen. Maar zo snel als het kwam, is het ook weer weg.
Rose komt boven en ziet mij in tranen en Kate kwaad.
"Nu is het genoeg. Jij zit in grote problemen, jonge dame. Wie denk je dat je bent om je zus en moeder zo veel pijn te doen? Mama is er altijd voor jou, altijd. Waar heeft ze dit aan te danken? Je bent oud genoeg om dat te begrijpen, Katherine!"
Ze krimpt in elkaar. Rose is normaal niet degene die preken geeft, dus als ze het wel doet is het goed mis. Daarbij komt dat dit niet zomaar een preek is, maar een hele, héle boze.
Kate barst in tranen uit. De eerste emotie die wat positiefs kan hebben.
Ik laat haar, sta op en ga naast Rose staan. "Vertel wat er aan de hand is met je. Dit is niet onze Kate."
"Ga weg", snikt ze.
Mijn mond valt bijna open op de vloer. Zelfs na Rose' preek blijft ze volhouden. Jemig!
"Nee, je gaat mee naar huis en daar mee klaar."
"Ga weg", gilt ze opnieuw. De tranen rollen over haar wangen en ik moet mezelf inhouden om niet te zwichten en mijn armen om haar heen te slaan.
"Kom mee", zegt Rose pisneidig en trekt haar aan haar arm omhoog.
"Nee", schreeuwt ze en rukt zich los uit Rose' greep. Opnieuw pakt Rose haar vast en wil haar mee trekken, maar ze gilt dat Rose haar los moet laten en duikt weg als ze opnieuw een poging doet om Kate mee te slepen.
"Kate, houd eens op. Ga met je moeders mee. Je kan hier toch niet blijven", zegt Tirza streng. Ik weet dat ze moeite heeft ermee, maar dat ze het doet voor ons.
Even is Kate uit het veld geslagen. "Fijn, dan zoek ik wel een slaapplaats. Jullie kunnen allemaal oprotten", roept ze kwaad, rukt zich los en krijgt de kans om de trap af te stormen, de keukendeur uit, de tuin door en weg is ze.
"Kate", roep ik haar na, wanhopig, bang, moedeloos.
"Kom mee", zegt Rose en trekt me mee.
"Maak je geen zorgen om Jaylynn. Desnoods blijft ze nog een nachtje hier", roept Tirza ons na.
We rennen Kate achterna, maar ze is kleiner en sneller. Nog voor we de hoek om zijn, zijn we haar kwijt.
"Kate", roep ik en we zoeken iedere straat af. Achter ieder struikje, in ieder steegje... Maar ze is weg.
"Nee", snik ik en laat me in de autostoel zakken. Ik verberg mijn hoofd in mijn handen en huil. Hoe heeft dit zo ver kunnen komen? Wat is er in godsnaam aan de hand met haar? Wanhopig zoek ik naar tekenen dat het niet goed met haar ging, maar behalve het nukkige was er niets aan de hand.
"Breath, just breath", zingt Rose zachtjes en wiegt me heen en weer. Ik voel haar schouders ook schokken, maar er valt niets te horen in haar heldere stem.
Langzaam kalmeer ik en druk een klein kusje in haar nek. "Wat nu?"
"Zoeken."
"Waar... Ze kan overal zijn."
"Laten we beginnen met bellen naar haar vriendinnetjes. Misschien is ze daar heen gegaan."
Ik pak mijn mobiel en zoek de nummers op van moeders van vriendinnen van Kate. Rose en ik bellen beiden een ander, maar hangen hetzelfde verhaal op. Kate is boos weg gegaan, we kunnen haar niet vinden en of ze daar is.
Bij beide is het antwoord: "Nee, succes met zoeken!"
We hebben er nog drie over. We bellen en krijgen hetzelfde antwoord als voorheen.
"Waar kan ze dan zijn?", vraag ik wanhopig.
"Misschien is ze naar huis gegaan", oppert Rose.
"Nee, toch... Dat kan ze toch niet helemaal lopen?"
"Waar een wil is, is een weg, liefje."
"Kom, dan gaan we snel."
We halen Jaylynn op, zeggen Heather en Tirza gedag en gaan naar huis. Onderweg houd ik mijn ogen goed open om te kijken of ik Kate ergens zie lopen. Hoe zal ze zich voelen nu? Waarschijnlijk heel eenzaam en alleen. Mijn arme, kleine meisje...
Plots begint het te regenen. "O, nee", kreunt Rose en zet de ruitenwissers aan. Het is een enorme stortbui die niemand had zien aankomen.
"Ik hoop dat ze ergens droog zit", fluister ik.
"Mama, waar is Kate?", vraagt Jaylynn achterin. Even is het stil. Ik weet niet goed wat we moeten zeggen. De waarheid? Misschien is dat niet goed voor haar...
"Kate is nog even terug naar oma gegaan. Ze wilde nog even gedag zeggen", zegt Rose uiteindelijk. Ze dacht dus hetzelfde.
Thuis gaan we naar binnen en Rose gaat gelijk naar de kamer van Kate. "Niet hier", roept ze.
De moed zakt me opnieuw in mijn schoenen. Waar is ze?
"Ik ga wel zoeken, blijf jij maar bij Jaylynn", roep ik naar boven.
"Nee, ik bel Rianne wel of ze even wil oppassen. Ik ga mee", zegt ze beslist en ik hoor haar bellen.
Nog geen vijf minuten later is onze dierbare vriendin hier en omhelst me. "Hè, meisje toch... Wat is er allemaal aan de hand?"
Ik leg haar beknopt uit waarom Kate weg is en ze spoort ons aan om snel te gaan zoeken. Het giet nog steeds buiten.
"Laten we maar gewoon rondjes door de straten rijden, misschien vinden we haar."
Stapvoets rijden we door de straten, uitkijkend naar enig teken van ons kleine meisje. We rijden en rijden en ondertussen giet het nog steeds. Alsof dat niet erg genoeg is, begint het te onweren en waaien.
"Het begint te stormen. Ik hoop dat ze binnen is", mompelt Rose en moet het stuur met twee handen vasthouden.
Plots zie ik een flits van een klein meisje met bruin haar, die verdacht veel op Kate lijkt. "Stop!", roep ik.
Rose trapt op de rem, terwijl ik al bezig ben met uit de auto klimmen. Ik hoor dat ze me volgt, dus ren snel naar de plek waar ik Kate dacht te zien. Een klein steegje door leidt ons naar een klein plantsoentje, waarschijnlijk eigendom van de bewoners van de flatten er om heen, te zien aan de spullen die er staan.
Blijkbaar heeft Kate ons niet gezien, want daar zit ze. Onder een boom, proberend te schuilen voor de storm. Natuurlijk heeft ze niet door dat je niet onder een boom moet gaan zitten met onweer, maar hier zal het wel meevallen met al die hogere gebouwen er om heen.
"Daar is ze", zeg ik tegen Rose, die al bijna halverwege is voor ik mijn zin afgemaakt heb.
"Kate", roept ze.
Kate kijkt met een ruk op, komt overeind en wil wegrennen. Maar Rose is sneller en grijpt haar bij haar arm. Door de snelheid tuimelen ze samen op de grond, waarbij Rose met haar hoofd op de grond klapt. Hierdoor verslapt ze haar greep om Kate heen, die de kans ziet om op te staan en weer weg te rennen. Dit keer ben ik haar te snel af en sla mijn armen strak om haar heen.
Ze begint te spartelen en schreeuwen, zelfs boven de harde wind uit hoor ik haar nog. "Laat me los, ik haat je! Laat me los."
De woorden treffen me nog steeds, maar ik weet dat ik haar nu moet helpen. Ze is in de war en alleen, een preek komt later wel weer.
"Rustig", fluister ik en blijf haar strak vasthouden, terwijl ze zich probeert los te wringen.
"Nee! Laat me los, ik háát jullie allebei! Laat me los!"
"Ik laat je niet los. Je kan heel har schreeuwen en worstelen, maar ik laat je niet los. Je bent mijn dochter en je bent in de war."
"Ik ben niet in de war, ik wil weg van jullie!", roept ze.
Ik snap niet wat we fout gedaan hebben. Waarom haat ze ons ineens zo erg?
Het duurt en duurt terwijl Kate zich probeert los te rukken. Gelukkig is ze nog maar een klein meisje, anders had ik haar niet gehouden.
Uiteindelijk, na heel wat tegenstribbelen, geeft ze zich over. Heel langzaam wordt het minder en staart ze voor zich uit.
Ik maak mijn greep iets losser en veeg de natte haren die wild in haar gezicht hangen weg. Zelf zijn we ook helemaal doorweekt.
"Het is al goed. Kom mee naar huis", fluister ik in haar oor en druk een kus op haar hoofd. Als een lappenpop laat ze zich optillen door mij en we gaan in de auto zitten.
"Hier, ga jij maar met haar zitten, ik rijd wel", zeg ik tegen Rose, die een flinke smak heeft gemaakt.
Zwijgend rijden we naar huis. Ik luister naar de hijgende ademhaling van mijn dochter en een weeïg gevoel maakt zich van me meester. Er is iets goed mis met haar, dat is zeker. Maar wat?
Thuis open ik de deur, neem Kate van Rose over en draag haar naar boven. Opnieuw ben ik blij dat ze niet al een paar jaar ouder is.
Ik kleed haar uit, draai de kraan van de douche open en zet haar er onder. Haar ogen sluiten zodra het warme water haar omhult. Ik kom bij haar staan en begin haar haren in te zepen met shampoo. Ik weet dat ze dat lekker vindt.
"Wat is er toch aan de hand met je, liefje? Ik maak me zo'n zorgen om je. Zeg ons alsjeblieft wat we fout doen... We willen het beste voor je en als we iets niet goed doen dan moet je daar over praten. Anders kunnen we het niet aanpassen voor je", fluister ik zachtjes en masseer haar.
Ik merk dat haar weerstand afbrokkelt en dat ze op het punt staat om het te vertellen.
"Zeg het maar. Niemand zal je pijn doen, hoor", zeg ik zachtjes. Blijkbaar was dat net de verkeerde zin. Ik merk ik alles in haar kleine lichaam dat ze zich weer sluit. Haar spieren verstrakken, haar houding wordt rechter...
"Ben je daar zo bang voor? Dat we je pijn zullen doen als je wat zegt?", vraag ik geschrokken. Het laatste wat ik ooit zal doen is mijn kinderen pijn doen.
Ze schudt haar hoofd langzaam, maar zegt verder ook niets. Ik geef het op voor vandaag. Voorzichtig was ik de shampoo er uit, droog haar af en help haar met haar pyjama.
"Heb je honger?", vraag ik.
Ze schudt haar hoofd en gaat in bed liggen.
Zuchtend ga ik voor haar liggen en trek haar tegen me aan. Mijn kleine Katie. Ik zou zo graag willen weten wat er nu in dat hoofdje van haar om gaat.
Ze kruipt dicht tegen me aan en sluit haar ogen. Ergens voel ik een sprankeltje hoop dat het toch niet aan ons ligt. Anders zou ze niet zo gaan liggen, toch?
Ik streel haar hoofd en wacht tot ze in slaap is gevallen voor ik naar beneden ga.
"Hoe gaat het, schat?", vraag ik aan Rose die met een cool-pack op haar hoofd naast Rianne op de bank zit.
"Hoofdpijn", zegt ze zachtjes. Ik zie dat er een pleister net boven haar slaap zit.
"Heb je je verwond?"
"Ja, klein sneetje", zegt Rianne en kijkt me bezorgd aan. "Hoe gaat het met haar?"
"Ze slaapt", zucht ik en kom aan de andere kant zitten.
"Wat is er aan de hand met haar? Zo ken ik haar niet."
"Als ik dat eens wist, Rian... Ik heb geen idee."

"Ik ben thuis", roept Julie na een klein uurtje.
Rose omhelst haar en vraagt hoe het is geweest. Ik geef haar een glimlach, maar verder niets. Ik weet niet hoe ze zich zal gedragen tegenover me. Dochters, echt waar. Soms kan je ze achter het behang plakken, al hebben we die niet.
Rose vertelt Julie in grote lijnen wat er met Kate aan de hand is. "Zal ik eens gaan praten met haar?"
"Doe nu maar niet. Ze slaapt. Maar misschien morgen, als ze weer een beetje bekomen is", zeg ik haar.
Ze kijkt me niet aan, maar knikt wel.
Zucht, de volgende. "Wat is er?"
"Niets."
"O, alsjeblieft, Julie, niet jij ook nog. Praat alsjeblieft anders worden we gek", zegt Rose zuchtend.
"Het spijt me."
"Wat spijt je?"
"Hoe ik me heb gedragen. Ik leek wel een tiener. Ik weet niet wat ik met deze gevoelens aan moet", zucht ze.
Gelijk voel ik mijn moederlijke medelijden weer opkomen en ga naast haar zitten. "Het is al goed. Je moet zelf uit gaan zoeken wat je verder wil. We kunnen je advies geven, maar de keus moet je zelf maken."
"De keus heb ik al gemaakt, maar jullie zijn het er niet mee eens."
Ik weet niet goed wat ik hier op moet antwoorden, dus ik zeg niets.
Julie kijkt me aan, haar ogen staan smekend en vol tranen van vernedering. Ik heb zo'n medelijden met haar, maar ik houd me vast aan wat ik zei. Geen seks meer met mijn kinderen. Het heeft al te veel aangericht.
"Julie, luister. Ik houd ontzettend veel van je, als mijn dochter. Rose is mijn vrouw en minnares en dat blijft ook zo. Je bent altijd welkom, je mag overal over praten met me, maar het bed delen zullen we niet meer."
Zodra het er uit is voel ik me opgelucht. Dit was de goede beslissing en diep van binnen moet Julie dat ook weten.
Ze zucht, staat op en gaat met Jessica naar boven.
"Je hebt het goed gedaan", zegt Rose zachtjes en streelt over mijn benen. Ik kijk haar aan en zie verlangen in haar ogen liggen.
"Kus", fluister ik en tuit mijn lippen. Langzaam drukt ze die van haar op die van mij en likt langs mijn lippen. Hijgend open ik mijn mond en laat haar toe.
Door alle spanningen en angsten van de afgelopen uren ben ik wel toe aan wat liefde. Haar handen strelen en kneden mijn borsten en zakken langzaam af naar mijn onderbuik. Door mijn broek heen begint ze over mijn klitje te strelen.
Ik ben binnen één seconde botergeil en helemaal nat, klaar om het genot te ontvangen in mijn schoot. Ze wrijft en duwt en kneed en ik voel het langzaam omhoog borrelen.
Nog voor ik het uit kan schreeuwen duwt ze haar lippen weer op die van mij om me te smoren, zodat niemand het hoort.
Hijgend laat ik me onderuit zakken en kom langzaam op adem.
"Zo, hé... Volgens mij had je die even nodig", fluistert Rose in mijn oor en trekt me tegen haar aan. Haar handen strelen mijn armen en hoofd, en raken iedere zenuw in mijn lijf. Het is dat ze geen vuurtje erbij houd, anders stond ik letterlijk in vuur en vlam.
"Heb je er nog eens over gedacht?", vraagt Rose. "Ik weet dat het misschien niet het goede moment is om er over te beginnen, maar iedere dag is er weer één..."
Ik zucht. "Hoe zie je het voor je. Stel we doen het en we gaan in behandeling... Dan is het kindje er misschien over een jaar... Jaylynn is dan al zes jaar, zelfs Jessica is dan al één jaar. Hoe vreemd is dat. Onze kleindochter is dan de tante van ons kind... Beetje ingewikkeld, niet?"
"Ja... Zo had ik er inderdaad nog niet over nagedacht. Maar met een beetje tekst en uitleg is dat toch ook geen probleem. Ik snap je bezwaren wel, maar aan de andere kant: Je vindt het toch geweldig, zo'n klein hummeltje? Jij bent pas één keer zwanger geweest, ik al twee keer... zo kunnen we het gelijk trekken."
Ik lach. "Jij haalt echt alles uit de kast om me over te halen, hè?"
"Als dat nodig is, ja."
"Wil je het echt zo graag?"
"Ja."
Ik zucht en overdenk het even. "Nou, vooruit dan maar."
"Yes! Ik beloof het je, liefste, je zal er geen spijt van krijgen. Geld is het niet, dat hebben we genoeg door papa's erfenis en liefde zal het kindje ook niet te kort komen. Wat heeft het nog meer nodig..."
Ik lach en kus haar. "Niets."