De Uitkeuring

Op m’n 18e werd ik opgeroepen voor de keuring voor Militaire dienst. Ik was daar best bezorgd over. Ik zag me al staan met meerdere naakte jongens op een rij, waarbij ik dan ongetwijfeld een stijve zou hebben gekregen.

Die gedachte bleek ongegrond, want zo verliep die keuring helemaal niet. Er was wat dat betreft slechts één arts die even in m’n onderbroek voelde, wat opschreef en klaar.

Wat er tijdens het vervullen van m’n dienstplicht gebeurde kunnen jullie lezen in het betreffende verhaal, maar de uitkeuring is een verhaal apart.

Ik wist eigenlijk helemaal niet dat er zoiets als een uitkeuring bestond. Daar werd ik niet alleen door m’n commandant op gewezen, maar ook door m’n collega-militairen. Door die laatsten werd ik gewaarschuwd voor de arts die de keuring uit zou voeren. Dat zou namelijk een homo zijn die al meerdere jongens onzedelijk had betast. Nou leek me dat nogal sterk, want als dat zo was dan zou die man toch allang op non-actief zijn gesteld en bovendien, wat is onzedelijk: een arts moet nu eenmaal z’n patiënt aanraken, dat is z’n werk. Bovendien, al zou die man homo zijn, dan zou ik het echt geen probleem vinden, maar dat zei ik mijn militaire vrienden natuurlijk niet.

Ik kreeg de wildste verhalen te horen. Niet dat de jongens het zelf hadden meegemaakt, zeiden ze, maar via via hadden ze gehoord wat die man dan allemaal zou doen. Hij zou je langer dan nodig was naakt laten zijn, je veel te lang en intiem bekijken. Eén jongen was door hem afgerukt, een ander gepijpt en weer een ander had een prostaat onderzoek moeten ondergaan, maar voelde zich eigenlijk gewoon gevingerd. Ten slotte zouden er zelfs een paar door hem zijn geneukt.

Ik zou het wel zien.

De dag waarop de keuring zou plaatsvinden was meteen m’n laatste dag in Militaire dienst, als ik door die uitkeuring heenkwam tenminste.

Ik klopte aan bij de hospik en een erg prettig ogende verpleger deed open. Het bleek om een stagiair te gaan. Die jongen had ik nog niet eerder gezien en ik vond het ineens jammer dat dit m’n laatste dag was, terwijl ik tijden naar deze dag had uitgezien.

De verpleger zei dat ik me uit kon kleden tot op m’n onderbroek en daarna op de behandeltafel kon gaan liggen. Ik ging maar op m’n rug liggen en vervolgens kwam de arts binnen. Hij begon met de vraag of ik bezwaar had als zijn stagiair af en toe binnen zou lopen. Hij was hier om te leren en ik zou hem en de arts daarmee een dienst bewijzen. Op het gevaar af dat ik een ongewilde stijve zou krijgen met dat lekkere assistentje in de buurt, gaf ik aan geen bezwaar te hebben.

Daarna begon de arts met wat algemene vragen, wat specifiekere etc. en vervolgens startte hij met de gebruikelijke zaken, zoals voelen, kloppen, longen luisteren, pols opnemen en de befaamde herniatest. Ondertussen was de stagiair binnengelopen en dat was nou net op het verkeerde moment. Want die herniatest, voor diegenen die dat niet weten, is het kuchje naar de zijkant terwijl de arts aan je ballen voelt.

De dokter nam er ruim de tijd voor en ik begon geloof te hechten aan de verhalen over hem, maar het kon natuurlijk ook zijn dat hij met mij als levend model les aan het geven was, want dezelfde behandeling moest ik vervolgens nogmaals ondergaan, maar nu uitgevoerd door de stagiair. En wat ik al vreesde, gebeurde natuurlijk: ik kreeg een joekel van een paal terwijl die knul m’n ballen bevoelde. We schaamden ons beiden kapot en liepen rood aan.

Al met al duurde dit onderdeel van de les nog geruime tijd, omdat de assistent het niet meteen ‘in de vingers’ had. Expres? Het wond hem namelijk ook op, zag ik.

Toen ze eindelijk uitgebald waren, was m’n prostaat aan de beurt en dat onderzoek werd overgelaten aan de assistent, omdat de dokter even in z’n boeken moest duiken. Lekkere dokter dacht ik nog, als hij z’n boeken nodig heeft voor zo’n routine-onderzoekje.

De verpleger was ondertussen aan wat hopeloze pogingen begonnen om met z’n gehandschoende vinger in m’n hol te komen. Ik zei hem dat het met wat zalf ofzo vast beter zou gaan. Hij zocht en vond vaseline en dat hielp. Hij schoof bij me naar binnen en draaide alle kanten op. Hij vond geen prostaat, maar ik vond het wel lekker. Hij staakte z’n gefinger en schreef toch wat op. Ik ging op m’n rug liggen, trok m’n benen op en bevoelde m’n prostaat zelf. “Kom hier met die vinger” zei ik en we schoven samen naar de door hem gezochte plek. “Voel je ‘m nu?” vroeg ik. Hij bloosde en knikte.

“Mooi, ga nu dan maar ff lekker door, want dit voelt heerlijk”, zei ik en door z’n dunne witte broek heen pakte ik hem in z’n kruis, waar een heerlijk zaakje hing en daarna vrij vlot stond. Ik werkte z’n broek naar beneden en rukte hem en mezelf tot een heerlijk hoogtepunt. Best spannend met die dokter in de aangrenzende kamer.

We waren net klaar en schoon toen de dokter weer binnenkwam. Hij keek serieus en zei dat er iets niet klopte, maar hij was niet zeker geweest van z’n zaak en wilde dat in de boeken even checken. Ongerust vroeg ik wat er mis was. Hij zei dat het wellicht een beetje genant was, maar het ging om m’n ballen. Die zouden te klein zijn voor een knul van mijn leeftijd. Daarbij had hij nog wat andere symptomen gezien, die zouden duiden op een tamelijk zeldzaam syndroom. Niets ernstigs, maar wel iets dat behandeling nodig had. De dokter zou m’n huisarts inlichten.

Deze militaire dokter was de enige van een lange rij collega’s voor hem die dit had opgemerkt. Als de anderen beter hadden opgelet was me een hoop ellende bespaard gebleven als puber. Van de arsten na hem, moest 90 % de boeken induiken om, zelfs na het noemen van de naam van het syndroom, te kijken wat het was.

Sinds Militaire dienst gebruik ik een medicijn dat toevoegt wat m’n lichaam zelf niet aanmaakt.

Homo of niet (lekker belangrijk); deze arts heeft ervoor gezorgd dat m’n zelfvertrouwen flink werd opgekrikt en ik me niet meer hoef te schamen voor mijn edele delen. Daarnaast heeft hij allerlei mogelijke kwalen op latere leeftijd voorkomen. Het medicijn heeft wel een nadeel; je wordt er ongelofelijk geil van, maar dat kan natuurlijk ook een voordeel zijn.

P.S. Niet al mijn verhalen zijn (helemaal) waargebeurd, maar dit verhaal wél.

Als je info wilt over dat syndroom mail me dan, dan vertel ik je meer.

Zichtbare symptomen: kleine ballen dus en weinig tot geen baardgroei.

Herken je dit bij jezelf, dan moet je echt ff naar de dokter. Hoe eerder je met medicijnen start, hoe beter. Zeker als je een zwaar minderwaardigheidscomplex wilt voorkomen, zoals ik dat in m’n pubertijd heb meegemaakt.