Ik Zag Hem - 13

Hijgend en zwetend van ons eerst seksavontuur gingen naast elkaar liggen en weer vonden onze lippen elkaar, zachtjes en teder. De smaak van zaad vermengde zich en we merkten dat we hetzelfde proefden. Ons zaad smaakte hetzelfde. Dat gaf een gevoel van verbondenheid. De beide jonge mannen kropen dicht tegen elkaar aan en deden het dekbed over hen heen. Hun huid nam het zweet op. Zo lagen ze dicht tegen elkaar aan, zonder wat te zeggen. Beiden met hun eigen gedachten. Nagenietend van hun heftige vrijpartij. Mijmerend hoe dit verder moest.

Ik was helemaal uitgeblust. Ik was klaar gekomen vanuit mijn tenen. Al mijn poriën die open stonden om Roeland te ervaren sloten zich weer. Zijn warme lijf lag vergenoegd tegen me aan. Op dit moment was iets zeggen zinloos. Woorden zouden alleen maar afbreuk doen van het moment. Heerlijk behaaglijk en lekker knus tegen elkaar aan, ieder met zijn eigen klaargekomen gevoel zakten we in slaap.

‘Roeland….. David, hebben jullie zin in koffie? Boven of beneden? ’
Die plotselinge uitroep van Esther bracht ons weer met beide benen op de wereld. Geschrokken keken we elkaar aan. Ik keek op de klok. We hadden zeker een uur geslapen. Roeland vloog over me heen het bed uit naar de dichte deur toe. Hij deed de deur op een kiertje en riep: ‘Doe maar vast in, we komen er aan.’
Ik moest lachen. Daar stond hij bij de deur. Naakt. Zijn prachtige lijf, in vol ornaat. Ik fluisterde, zodat alleen hij het kon horen: ‘Wat ben je mooi.’
Hij liep naar me toe, sloeg het dekbed terug en gaf een kus op mijn nu slappe pik en daarna op mijn mond.
‘Jij ook en je was mirakels lekker. Man wat heb ik genoten. Het was voor mij de eerste keer en ik hoop dat er nog vele keren zullen volgen.’
Hij keek me heel kort indringend aan, m.a.w. Jij toch ook?

Dat zette me plotsklaps weer met beide benen op de grond. Dat was het doel van mijn komst. We zouden samen gaan praten. En wat deden we?
Vrijen en nu moesten we naar zus lief om koffie te drinken.

Roeland deed snel zijn kleren aan en gooide die van mij naar mij toe. ‘Kom man, opschieten. Esther wacht met de koffie. Ik zet even mijn pc aan. Dat is een goede smoes. Esther is altijd heel nieuwsgierig en beter een goede smoes dan geen antwoord.’

Ik kleedde me aan en fatsoeneerde mijn haar. In de tussentijd was de pc al opgestart en het spel aangezet. Roeland keek me aan en glimlachte. Hij sloeg de armen om me heen en drukke me stijf tegen zich aan. Alsof hij me nooit meer los wilde laten.
‘Kom, anders wordt mijn zus ongeduldig.’
Beneden stond de koffie al ingeschonken.
‘Zwart met suiker, als ik het goed heb onthouden.’ zei Esther toen we aan de tafel zaten. En met opgetrokken wenkbrauwen naar Roeland:
‘Waarom zijn de gordijnen nog dicht op je kamer terwijl je bezoek hebt?’
Ik voelde een blos op mijn wangen komen, maar Roeland had snel zijn antwoord klaar. En met een stoïcijns gezicht zei hij: ‘Ik heb David mijn nieuwe game laten zien van de vliegtuig simulator.’ Dat is veel echter als het niet zo licht is, dan is het net of je echt meevliegt.’
‘Was zeker wel spannend’.
‘Hoezo?’
‘Jullie zien er aardig verhit uit. Typisch jongens om zo in het spel op te gaan. Zaten jullie samen in jouw cockpit?’
‘Ja, hoezo?’
‘Nou, zo maar, gezellig.’ En ze keek van mij naar Roeland en weer terug. Ik roerde aandachtig in mijn koffie. Waar wilde ze naar toe? Had ze iets in de gaten. Hadden wij ons op een of andere manier verraden. Had zij net als Erik bepaalde signalen opgevangen? Even het onderwerp over een andere boeg gooien.

‘Hoe was het in het bos?’
‘Heerlijk David. Rijd jij ook paard? Ik meen dat ik bij jullie wel een paard in de wei heb zien staan, maar ik heb jou er nog nooit op zien zitten.’
‘Nee, dat laat ik liever aan mijn zusje over. Die is dol op paard rijden.’
‘Wat hoorde ik van Kitty?’ Ik keek Esther verbaasd aan. Wat voor een roddels zou die tante nu weer verspreid hebben.
‘Is je verkering uit?’
‘Ja. Hoezo? Wat gaat haar dat aan?’ zei ik een beetje geprikkeld.
‘Nou, dat zag je gister wel. Zij dacht nog een kansje te maken.’
‘Nou echt niet.’
‘Groot gelijk. Zij is ook helemaal geen type voor jou. Wat vind jij Roeland!’
‘Dat vind ik ook. David valt niet op zulke trutjes. Hij valt meer op sportieve types.’
Ik dronk snel mijn koffie op. De grond werd me te heet onder de voeten.
‘Ik moest maar weer eens gaan. Ze zullen thuis wel denken waar die jongen blijft.’ en in één ruk door: ’bedankt voor de koffie Esther.’
En weg was ik.

Roeland liep grinnikend achter me aan. ‘Wat heb ik je gezegd? Nieuwsgierige zus.’
Bij mijn fiets bleven we staan.
‘Nu hebben we nog niet gepraat.’ zei ik en keek hem aan.
‘Nee, dat klopt. Maar wat we wel gedaan hebben vond ik veel fijner.’
Ik lachte. ‘Je hebt gelijk. Ik heb ook heerlijk van het sportieve type genoten.’
‘Maar wat spreken we af?’
‘Kom vanmiddag bij me, dan gaan we naar de plas en neem dan je zwemspullen mee. We zeggen dat we gaan zwemmen en dan zoeken we een rustig plekje om te praten.’
‘Goed idee.’
We spraken een tijd af en ik zwaaide nog een keer. Vanmiddag moest het er toch dan maar van komen. Ik kon Roeland niet in het ongewisse laten. Dat was niet eerlijk. Maar ik moest ook eerlijk tegen mezelf zijn.

‘Net op tijd.’ zei mijn moeder. ‘We gaan zo eten. Roep jij Erik even? Die zit al een hele tijd op jouw pc te werken. Zeg maar dat we over tien minuten aan tafel gaan.’
Ik ging naar boven.
‘En?’ Erik keek me met een belangstellende blik aan. ‘Hebben jullie een goed gesprek gehad?’
Ik schudde mijn hoofd en vertelde hem wat er deze morgen gebeurd was. En ook wat Esther had gezegd.
‘Twijfel je dan nog aan jezelf?’
Een heftige emotie die mijn tweestrijd weerspiegelde kwam aan de oppervlakte. Ik knikte en de tranen stonden in mijn ogen. Ik kon niets zeggen. Erik stond op en sloeg de armen om me heen.’ ‘Arme jongen, is het nu zo moeilijk om te erkennen dat je van jongens houdt?’
Ik knikte en verborg mijn gezicht in zijn hals. De vertrouwde lucht maakte me rustig.
‘En wat is nu de volgende stap? Want het is nu wel duidelijk dat jij aan zet bent.’
‘We gaan vanmiddag naar de plas zwemmen. Maar we zoeken een plekje waar we samen ongestoord kunnen praten.’
‘Heel goed, maar één ding.’ Hij pakte me bij mijn kin en keek me diep in de ogen. ‘Nu eerst praten en dan vrijen. Anders komt er weer niets van.’
Door mijn tranen heen lachte ik. Hij had gelijk. ‘Maar wat is dat moeilijk als iets nog maar zo pas bij je is gekomen om dan stelling te nemen.’
‘Je hoeft geen stelling te nemen. Als je dat niet kunt, doe dat dan ook niet. Maar David jongen, wees wel eerlijk. Zowel naar Roeland als naar jezelf. En eerlijk gezegd: Hoeveel bewijs wil je nog hebben dat je van hem houdt? En dat het een jongen is? Voilà, het zij zo.
En nu mee naar beneden. Anders krijgen we moppers van je moeder.’
Hij gaf me een kus en samen gingen we de trap af.

Als vanouds was het reuze gezellig met Erik aan tafel. Veel herinneringen werden opgehaald. Er werd gelachen en veel gekletst.
Eriks telefoon ging. Hij nam hem op en zijn gezicht betrok.
‘Ik moet zo weg. Een collega belde me. Hij heeft een ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis. Het is niet ernstig, maar het project waar we samen aan werken mag de tijdslimiet niet overschrijden. Dus dat wordt aan ploeteren. Aan het einde van de week moet alles af en ik moet zijn pakkie an erbij nemen.’

Ik vond het jammer, maar beloofde hem van alles op de hoogte te houden.
‘Jammer.’ fluisterde hij bij het weggaan in mijn oor. ‘Ik had nog zo graag een nachtje bij je willen blijven. En wat vanmiddag aangaat. Wees eerlijk en blijf bij jezelf. Beloof je me dat?’
Ik knikte en zwaaide hem uit.
Aan het eind van ons pad kwam een fietser aan. Die zwaaide. Het was Roeland. Ik pakte mijn zwemspullen en we gingen op weg. Waar heen?
De weg naar de confrontatie, de weg van de waarheid.

Mijn moeder verwelkomde Roeland en vond het fijn dat ik zo’n leuke collega had gekregen. Ze wenste ons een fijne middag .
‘Waar zullen we heen gaan?’ begon ik.
‘Ergens waar we rustig en ongestoord kunnen praten.’
‘Dan moeten we niet naar de plas.’
‘Heb jij een idee?’
‘Ja, ik weet in de hei een kuil. Dan moeten we wel een stukje met onze fietsen sjouwen, maar daar worden we niet gestoord.’
‘Oké, doen we.’
Onderweg vertelde ik dat Erik naar huis geroepen was omdat een collega in het ziekenhuis lag. Ik vroeg nog of Esther verder nog vragen had gesteld.
‘Nee, toen jij net naar huis was, kwamen mijn ouders terug en zijn we gaan eten. Daarna ben ik naar jou toe gegaan. Hoezo?’
‘Haar toespelingen en zo… Zou ze wat in de gaten hebben?’
‘Van ons bedoel je”
‘Ja van ons.’
‘Geen idee. Als dat zo is, komt ze er wel mee. Ze kletst er dan in ieder geval niet over. Dat weet ik zeker.’

Al pratende en dwars door het struikgewas en de heide kwamen we op het plekje aan.
We legden er onze handdoeken neer en gingen er op zitten. Vlak naast elkaar.

Roeland keek me aan. Ik zag dat hij niet naar woorden hoefde te zoeken. Hij had maar één vraag waar hij antwoord op wilde hebben. Hij keek me aan met een serieuze blik, een blik die helderheid wilde.
‘David, ik houd van je. Houd je ook van mij? Zo ja, wil je dan mijn vriend zijn.’
Zo, dat kwam even heftig bij mij binnen. Zo recht voor zijn raap. En ik eerst maar denken dat we het over koetjes en kalfjes zouden hebben. Nee, dit was duidelijk. Roeland had een vraag en wilde antwoord. En dat antwoord moest ik geven.
Ik dacht aan de woorden van Erik. Wees eerlijk voor jezelf en naar hem toe.
Ik pakte zijn beide handen en ging recht tegenover hem zitten, zodat we elkaar recht in de ogen konden kijken.

‘Lieve Roeland. Je hoort wat ik zeg. Lieve Roeland. Ik weet dat je van me houdt en ik ben daar blij mee.’ Roeland keek me hoopvol aan.
‘Maar ik probeer mijn gevoelens op een rijtje te zetten.
Ten eerste heb je gevoelens in mij los gemaakt, die ik nog nooit voor een jongen heb gevoeld. En niet alleen voor een jongen. Voor niemand. Als je mij een paar dagen geleden gevraagd had of ik verliefd zou kunnen worden op een man was waarschijnlijk mijn antwoord nee geweest. En waarom? Omdat ik daar gewoon nooit bij nagedacht had. Ik had al vanaf jonge leeftijd verkering en dat was altijd met meisjes. Dat was echt wel leuk en best wel lekker.
Nu komt het tweede punt. Ik ben nog nooit zo lekker gekust als door jou. Door een jongen.’
Roelands ogen keken me glimlachend en begripvol aan. Hij zei niets, maar knikte me bemoedigend toe om verder te gaan met mijn verhaal.
Een derde punt is dat ik nog nooit zo hotel de botel ben geweest van iemand als van jou. Jij spookt mij de laatste paar dagen continu door de kop. Ik kan gewoon aan niets anders denken.
Een vierde punt is, dat ik nog nooit zo lekker ben klaargekomen als met jou. Ook als ik mezelf aftrek met jou in mijn gedachte bereik in grote hoogtes.
Het vijfde punt is, en dat is misschien wel het belangrijkste. Ik denk dat ik van je houd. Echt, dat ik verliefd op je ben. En nu komt maar…..’
Roeland keek me nu vertwijfeld aan. En dacht natuurlijk na al die mooie woorden komt nu de afwijzing in de vorm: Maar hoe fijn dit alles ook is, ik kies hier niet voor. Ik kies de veilige weg van huisje boompje beestje met een meisje en daar kun je ook heel gelukkig mee zijn.

Maar ik ging verder. Stevig in zijn handen knijpend, terwijl ik hem diep in de ogen bleef aankijken.
‘Roeland ik wil er voor gaan. Ik wil onze liefde een kans geven. Maar ik heb één vraag. Geef me de tijd. Geef me de tijd om aan het feit te wennen dat ik verliefd geworden ben op een jongen. Eigenlijk op een jonge man. Ik moet nog heel veel dingen voor mezelf op een rijtje zetten. Ik moet dit laten bezinken, het een plaats geven. En Roeland, dat wil ik graag samen met jou doen. En dan kom ik toch weer met mijn maar. Wanneer het blijkt dat ik me toch meer aangetrokken voel tot een vrouw, moet je me laten gaan. Hoe moeilijk het misschien voor je is. Het zal voor mij ook moeilijk zijn, omdat ik je heel lief vind en je geen pijn wil doen. Maar ik moet eerlijk naar je zijn. Nogmaals ik geef graag, met heel mijn hart onze liefde een kans. Echt waar. En op jouw vraag of ik van je houd zeg ik nu volmondig: Ja. En op de vraag of ik je vriend wil zijn zeg ik nu ook volmondig: Ja. Maar lieve Roeland. Alsjeblieft. Als je van me houdt. Geef me de tijd. En ook. Geef ons de tijd. Dat geldt natuurlijk ook voor jou. Kun je dat?’

Tranen van ontroering biggelden over de wangen van Roeland. Hij had zich goed gehouden. Hij had willen uitschreeuwen: David ik doe alles voor je als je me maar een kans geeft.
En nu na dit alles aangehoord te hebben hield hij nog meer van deze kanjer.
Roeland ging op zijn knieën voor mij zitten en omarmde me. Zo bleven we een tijdje zitten. Verder niets. De geluiden van de natuur waren ons orkestleden de winden waren de strijkers en de vogels de fluitisten. We wisten beiden het was goed zo.
Maar hoe nu verder. Hoe nu omgaan met de buitenwereld……..