Mijn Klasgenoot Rein - 2

Na de grote snelle verandering van die zomer ging het proces van lichamelijke ontwikkeling bij Rein door, maar veel langzamer. Gedurende het schooljaar bleef hij gestaag groeien, zowel in de lengte als in de breedte. Meer dan een jaar later, we zaten inmiddels in de vierde klas en waren zestien, zaten Rein en ik tijdens een tussenuur weer eens samen op een muurtje. Dat was al lang niet meer voorgekomen. Meestal waren we met een groepje. Nu hij alleen met me was, was hij een ander soort gesprekspartner dan in de groep. Serieuzer vooral. Hij zei: “Zeg het maar als je het een stomme vraag vind hè, maar ik moet hem toch eens aan je stellen.. Iedereen wil de vraag ook stellen denk ik, maar ze durven niet. Als je ons bijna naakt ziet hè.. word je dan wel eens geil?”

Ik was lang stil. Wat moest ik hier op antwoorden? Ik was bang dat het eerlijke antwoord wel eens schadelijk zou kunnen zijn voor onze vriendschap. Maar ik gaf het tóch: “Ja, soms wel, bij sommigen van jullie.”

“Ook van mij?”

Oei; glad ijs. “Kom op, eerlijk zeggen, maakt mij niet uit hoor,” drong hij aan.

“Ja, ook van jou, eerlijk gezegd. Steeds meer, in elk geval. Omdat je ook steeds eh.. Nouja.. Steeds groter en breder geworden bent zeg maar. Vorig jaar lette ik nog niet zo op je, maar je lichaam wordt echt steeds eh.. Nou, het wordt steeds moeilijker om het te negeren.” Ik voelde het schaamrood mijn gezicht bedekken.

“Haha, dacht ik al. Je kijkt soms nogal duidelijk naar me in de kleedkamer.”

“O, eh.. Ja, sorry.. Ik probeer me echt in te houden.”

“Maakt me niks uit hoor. Ik vat het op als een compliment. Kijk maar als je zin hebt, haha.” Hij gaf me een zachte schouderduw.

“Hoe vaak zit je eigenlijk in de sportschool?” probeerde ik het onderwerp een beetje te verschuiven. Dat lukte.

“Eerlijk gezegd.. niet zo vaak hoor. Ik doe er wel eens pocherig over, maar het is hoogstens één keer per week. Vaker schijnt ook niet zo gezond te zijn als je pas 16 bent zoals ik.”

“Nou, dan vind ik dat je veel effect bereikt.”

“Tja, ik ook eigenlijk. Blijkbaar krijg ik gewoon makkelijk spieren. Pure mazzel.”

Nog dat schooljaar zou er heel veel veranderd zijn. Dan zouden we naast elkaar liggen, na een bloedhete middag. Maar nu kon geen van ons beide dat vermoeden. Rein was voor mij in de eerste plaats een vriend, en oké, soms was hij ook mijn lustobject. Verder wilde ik zelf ook wel eens proberen of ik wat gespierder kon worden. Ik had zeker geen slecht lijf, maar het was wel wat dun, vond ik. Dus vroeg ik hem of ik eens mee mocht naar zijn gym. Rein had intussen nog geen idee van de ontdekking die hij zou gaan doen over zichzelf, en vond het prima om me eens mee te nemen.

Twee weken later kwam het ervan. Hij maakte me wegwijs op verschillende apparaten, en het beviel me wel. Niet dat ik snel gespierd werd; mijn aanleg was duidelijk minder dan die van Rein. Maar na een paar maanden zag ik toch duidelijk verschil. Belangrijker was dat de kracht die ik erbij kreeg ervoor zorgde dat ik hardere groundstrokes kon slaan op de tennisbaan. Nog belangrijker was dat ik begon te houden van het spelletje van mezelf een uitdaging stellen op wat voor fitnesstoestel dan ook. En het belangrijkste was misschien wel dat ik die tijd doorbracht in het gezelschap van Rein. Ik was zeker niet verliefd op hem, maar vond hem wel leuk en vooral lekker. Eén minpuntje voor mij als homo: we douchten nooit in de sportschool. Hij deed dat niet, en het zou vreemd zijn als ik het zou voorstellen. Ik zag hem daar dus nooit naakt. Maar ja.. ik zag hem wel hijgend en zwetend, met een T-shirt of tanktop tegen zijn natte lijf geplakt. Een ontzettend geile aanblik. Dus dat was al een cadeautje op zich. Buiten natuurlijk dat wekelijkse moment in het kleedlokaal na de gymles.

Twee maanden later: het was begin april, en er was een schoolfeest. Ik ging daar altijd naartoe, eigenlijk vooral omdat iedereen er naartoe ging. Echt boeiend vond ik het echter niet. En dus spendeerde ik tijdens zulke feesten een flink deel van de avond buiten. Voor de frisse lucht, en omdat daar de leuke gesprekken ontstonden, met andere mensen die het feestje binnen niet interessant vonden.

Die dag was er nog een andere reden om af en toe naar buiten te gaan: Wouter en ik hadden een fles Wodka verborgen bij het muurtje dat ons schoolplein scheidde van het kantoor dat ernaast lag. Wij twee wisten dat, en zijn vriendin Sasha (ook een jaargenoot). Terwijl we de deur van de school scherp in de gaten hielden (er werd gesurveilleerd), schonken we wodka in onze drie plastic bekers. Het was eigenlijk niet de bedoeling dat meer mensen hierin betrokken raakten. Daar zou alleen maar gedoe van komen. Dus toen Rein onze kant op kwam, riep Wouter: “Even in gesprek! Zie je zo binnen!” Het had geen zin. Rein kwam op ons af, en zei: “Dit moeten jullie toch verder weg doen hoor. Is best makkelijk om te zien wat je doet. En geef mij ook wat, dan lul ik niks verder.”

Duidelijk. We verlieten met de fles het schoolplein. Met z’n vieren nu. Iets verderop zei ik wat iedereen dacht: “Eigenlijk is er geen bal aan daar. Matige muziek, en veel te druk.”

“Inderdaad”, zei Sasha, “dus waarom gaan we dan toch steeds?”

We besloten om naar het park te gaan. Dat lag vlakbij. Tijdens de paar minuten die we erover deden om een leeg bankje te vinden, liepen Sasha en Wouter voorop. Ze letten niet echt op. Sinds twee weken waren ze een setje, en ze hadden nauwelijks oog voor iets anders dan elkaar. Drunk on love. Of zoiets. Rein en ik liepen er achteraan, en wij hadden de fles wodka, die we om beurten aan onze mond zetten. Er was niet veel voor nodig om ons flink aangeschoten te krijgen. Drunk on alcohol dus.

Al snel wist ik niet meer precies hoe dingen zich voltrokken. In elk geval hadden we een tijdje op een bankje gezeten. Wouter woonde vlakbij. Dat, in combinatie met hun beider geilheid, was ongetwijfeld de reden dat hij en Sasha al snel verdwenen. Dus zaten Rein en ik samen op dat bankje. Wouter had terwijl hij wegliep nog tegen me geroepen: “Niet Rein aanranden hè!” Begeleidt met een bulderende lach. Ik grinnikte. Ik was ook helemaal niet bezig met Rein. Vond het leuk dat hij er was, maar ik was vooral druk met de vraag: hoe dronken ben ik al geworden van die wodka? Voel ik al iets? En wat dan precies? Ik had nog niet veel ervaring met dronkenschap. Rein zei iets tegen me, dat ik niet precies registreerde. Ik keek naar de sterren. Die waren mooi.

“Ik hoop dat je me gelooft als ik zeg dat ik dit absoluut niet wist van mezelf, tot twee maanden geleden”, zei Rein.

“Wat precies?”

“Wat? Heb je me net niet gehoord?”

“Nee. Wat zei je dan?”

“Godverdomme, dus nu moet dat twéé keer?!? Jezus, let eens op man!” Ik keek hem verschrikt aan. Zijn blik was ongebruikelijk fel. En het was duidelijk dat hij naar woorden zocht. Shit, ik was door de wodka even weggedreven blijkbaar. Ik zei: “Sorry, sorry, ik lette even niet op. Wat zei je?”

Hij haalde adem. Maar zei niets. Ik was intussen niet helder genoeg om de situatie te taxeren. Achteraf had ik kunnen weten wat hij wilde zeggen. Hij zei het niet nog een keer. In plaats daarvan boog hij naar me toe, en zoende hij me op mijn wang. Kort, maar overtuigend. “Dat zei ik dus”. Ik was verbijsterd. Dus kon ik niets uitbrengen. Ik zoende in plaats daarvan terug, terwijl de vragen zich in een razend tempo opstapelden in mijn hoofd, waarin mede door de alcohol eigenlijk geen plaats was voor vragen. Ik kon slechts meegaan in waar hij aan begonnen was. We zoenden. Ik proefde zijn volle lippen, die smaakten naar wodka en cola. Intussen legde ik een hand tegen zijn zij. Toen verschoof ik die hand naar zijn borst. Eindelijk kon ik zijn borstkas voelen. Zijn tepel was hard. Niet verwonderlijk; het was hartstikke koud, en we zaten hier beiden zonder jas. Maar wat was hij warm.

“Zullen we onze jas gaan halen?” vroeg Rein.

“Ja, en dan?”

“Slapen. Ergens. Jij woont dichterbij.”

“Slapen?”

“Ja, hou eens op. Je bent dronkener dan ik hè? Dit is wel even genoeg voor vanavond. Jij hebt een groot bed toch?”

Hij had gelijk. Blijkbaar hebben we onze jas gehaald, blijkbaar zijn we veilig naar mijn huis gefietst, blijkbaar hebben we mijn ouders niet wakker gemaakt bij het naar boven gaan. Ik was te dronken om het me allemaal te herinneren, toen ik de volgende ochtend wakker werd. Ik lag zoals altijd half op mijn zij, half op mijn buik. Anders dan anders was dat er een arm op mijn rug lag. Binnen een fractie van een seconde had ik door wie dat was, en genoot ik er van.

Rein’s adem stokte even, een paar minuten nadat ik wakker was geworden. Hij ontwaakte ook. Zijn arm verdween niet van mijn rug. In plaats daarvan kneep hij zachtjes in mijn zij, en trok me iets dichter naar hem toe. Ik had de tijd gehad om te bedenken wat ik wilde zeggen. Zonder me naar hem toe te draaien zei ik: “Goeiemorgen. Ik snap geloof ik nu pas wat er gisteravond gebeurde. Dus.. Dat was een coming-out, hè?

Hij greep me vast. “Zoiets, ja. Ik weet het nog niet precies hoor. In ieder geval vind ik het leuk met jou.”

“Geen labels, zeker?”

“Nee, nog even niet.”

"Sorry van gisteravond.. Ik was niet zo scherp."

"Geeft niet."

We spraken verder niet. De wekker voor mijn gezicht vertelde ‘7.09’. Het was dan ook nog maar half licht buiten. En het was zaterdag, dus mijn ouders zouden nog wel even blijven slapen. Ik voelde Rein’s hand tegen mijn borst, en ik voelde een tepel tegen mijn rug. Nu realiseerde ik me pas écht dat we beiden naakt waren. En dat mijn pik keihard was. Maar ik moest ook heel nodig plassen.

“Heel lekker, maar laat me maar even los; ik moet naar de wc.”

“Haha, net zo stijf als ik zeker?”

Dat moest ik natuurlijk checken. Ik had zijn pik nog nooit gezien, maar nu greep ik achter me, en meteen had ik een keiharde paal in mijn hand. Rein kreunde, maar ik ging niet verder. Ik had de zijne gevoeld, en een moment later kon hij de mijne zien, toen ik uit bed sprong. Staand met mijn rug naar mijn bed probeerde ik uit alle macht aan andere dingen te denken, zodat mijn pik zou verslappen. Ik voelde hoe Rein naar me keek. Het lukte me uiteindelijk om met een grotendeels slappe piemel naar de badkamer te gaan en te plassen. Toen ik weer mijn kamer binnenkwam, grijnsde Rein me toe. Hij zag me voor het eerst ‘full frontal’. Weliswaar schaars belicht, maar toch. Toen ik weer in bed was gekropen, en me door hem liet omhelzen, fluisterde hij in mijn oor: “Je weet het natuurlijk al, maar je hebt een grote piemel. Had ik ook al gezien in de kleedkamer. Aan de bobbel in je boxer.” Ik grinnikte. Ja, ik ben goed bedeeld daar beneden, zowel in slappe als in stijve toestand; dat wist ik inderdaad al. En ik was dus niet de enige geweest die goed keek, in die kleedkamer. Rein kuste mijn nek, en we dommelden weer half in slaap.

De uren daarna genoten we van elkaar, zonder verder iets te doen. We lagen dicht tegen elkaar aan, meestal met hem als de ‘buitenste lepel’, maar soms ook andersom. Het zou die dag niet tot seks komen; dat wisten we allebei. Sowieso zouden we nog even geheim houden wat er eigenlijk speelde. “Ja, Rein had geen zin om helemaal naar zijn huis te fietsen, dus is maar hier gecrasht. Wel zo makkelijk,” vertelde ik mijn ouders. Heel plausibel.