Herinneringen - 2

Dank voor de reacties op mijn eerste verhaal. De weg naar volwassenheid is een ontdekkingsreis. Een reis die ik door deze verhalen met jullie deel. Veel plezier met deel 2

De dag na mijn eerste ontmoeting met Luuk was er óók een om niet te vergeten. Ik was al vroeg op school en in de klas wist Luuk een plaats naast mij te bemachtigen. Voor hem was ik die belangrijke vriend uit de stad geworden. Hij keek echt tegen mij op. Niet dat ik dat erg vond, zelfs heel interessant.

We kregen die ochtend geschiedenis en taal. Geschiedenis was nog wel leuk, maar met taal waren ze nog niet zover als dat ik in Amsterdam gekomen was. Voor mij veel herhaling dus. Ik verveelde mij een beetje.

Losse tafeltjes en stoeltjes kenden we niet. Wel schoolbanken. Een bankje voor twee personen, met daaraan vast een soort bureautje.

Luuk en ik hadden allebei onze korte broek aan. Ik merkte dat Luuk steeds dichter bij me kwam zitten en uiteindelijk kwamen onze benen tegen elkaar. Dat voelde prettig. Hij draaide zich naar me toe. “Het was leuk gister.” Ik knikte.

De klas was ingespannen bezig met voltooid verleden tijd en zo. Ik pakte een balpen en tekende een vogel op mijn hand. Het was best een aardige tekening. Simpel, maar toch echt een vogel. Luuk keek bewonderend naar mijn tekenkunst. Waarom weet ik niet, maar hij pakte mijn hand en gaf een kus op de tekening. Ik keek hem verbaast aan. Hij gaf me een knipoog. Dat gaf me een idee.

Ik ging iets naar achteren zitten en deed de broekspijp van mijn toch al korte broekje iets verder omhoog. Daar tekende ik een nieuw vogeltje. Luuk keek aandachtig. Toen de tekening klaar was liet hij zijn pen expres vallen. Hij bukte zich met zijn hoofd tussen ons in en gaf nu het vogeltje op mijn been een kusje. Ik was daar nog nooit gekust. Ik vond het reuze spannend en ook een lekker gevoel. Na het kusje gaf hij er een klein likje overheen. Dat kriebelde prettig. Grijnzend kwam hij weer overeind.

Zijn onderdanigheid beviel me wel. Zou hij verder durven gaan? Ik deed mijn benen iets wijder en friemelde mijn piemel door de broekspijp heen. Voorzichtig tekende ik een blauw rondje er op. Nu grijnsde ik naar Luuk. Wéér liet hij zijn pen vallen. Diep zuchtend bukte hij zich opnieuw. En hij deed het. Hij gaf een kusje op mijn piemel gevolgd door een likje. En wederom keek hij mij glimlachend aan.

“Hou je pen eens goed vast Luuk”, zei de meester. De hele klas moest lachen. Niet dat ze iets gezien hadden. Dat niet.

Door de actie van Luuk was mijn piemel wel hard geworden en stak nog steeds door de broekspijp naar buiten. Terwijl hij net deed alsof hij aan zijn opgaaf werkte had Luuk bijzonder veel aandacht voor mij vriendje van beneden.

Even later stootte hij mij aan en knikte naar beneden. Hij was hem gelukt om zijn piemel ook stijf te krijgen en liet hem door zijn broekspijp naar buiten steken. Met mijn hand voelde ik er aan. En hij aan de mijne. De klas had niets in de gaten. Het was een heerlijk gevoel. We hadden zeker een kwartier aan elkaars piemel gevoeld toen de bel ging. Vlug het zaakje weer in de broek. Tas pakken en naar huis.

Dit keer het huis van Luuk.

De moeder van Luuk was net zo hartelijk als die van mij. Er stonden twee grote glazen ranja klaar.

“Zo, dus jij bent Gijs van de villa. Luuk heeft er veel over verteld gisteren bij het eten.” Ik was even bang dat hij ook verteld had dat we in ons blootje gezeten hadden, maar gelukkig was dat niet zo.

Het huis van Luuk was veel kleiner maar wel gezellig.

“Hallo, ik ben Elske.” Een meisje kwam de kamer binnen.

Luuk stootte me aan. “Dat is mijn grote zus. Nou groot, wel ouder. Ze zit in de zesde klas. Volgend jaar gaat ze naar de middelbare.”

Ze was dus een jaar ouder dan Luuk en ik. Blond haar in een paardenstaart en niet veel groter dan wij. Ik gaf haar een hand. Ze had net zo een leuke glimlach als Luuk.

“Hoi, kom je de boomhut van Luuk en mij bekijken?” Boomhut, ik wist van geen boomhut maar was wel nieuwsgierig. Luuk en Elske namen me mee naar buiten. Hun huis was dan wel niet zo groot, een grote tuin hadden ze wel. Achterin de tuin stond een grote boom en daarin was een hut gemaakt. Luuk en Elske klommen in de touwladder naar boven.

“Kom ook maar naar boven”. Elske keek me lachend aan. “Er passen gemakkelijk drie kinderen in.” Ik klom naar boven. In de bodem van de hut zat een groot luik. Ik kroop naar binnen en het luik werd gesloten. Het was een mooie hut. Inderdaad groot.

“Hier slapen we soms ook in.” Luuk keek me trots aan. De wanden waren van hout, het dak van golfplaat. Een klein raampje zorgde voor wat daglicht.

We gingen op de vloer zitten en Elske nam een soort ganzenbord van een plank. Met dobbelstenen en pionnen. “Laten we een spel spelen.”

Ik was een beetje teleurgesteld. Ik zou toch met Luuk gaan spelen? Luuk dacht er blijkbaar anders over want hij zette het bord klaar voor gebruik. Er stonden heel wat vakjes op het bord en ook vakjes waar het woordje ‘opdracht’ in stond.

“Als je met je pion op zo een vakje komt, moeten de anderen een opdracht aan je geven.” Elske glimlachte geheimzinnig.

Ik nam de dobbelstenen en gooide zes punten. Het zesde vakje was veilig. Ik verplaatste mijn pion. “Wat heb jij nou op je hand?”, vroeg Elske.

“Een vogel”, riep Luuk meteen. “Hij kan goed tekenen hè?”

Elske nam mijn hand en keek er aandachtig naar. “Best knap.”

“Hij heeft ergens anders ook nog een vogeltje.” Luuk knipoogde naar me. Ik keek hem een beetje boos aan. Dat was toch niet iets om aan je zusje te vertellen.

“Waar dan?”, vroeg Elske.

“Dat zeg ik niet.” Ik sloeg mijn ogen neer en concentreerde me op het spel.

We speelden verder. Elske kwam ook op een vrije plek, maar Luuk gooide 8 punten en dat betekende een opdracht. Elske mocht het eerst zeggen.

“Je moet mij een kusje geven”. Luuk vond dat geen probleem en gaf zijn zus een kus op de wang.

“Nu moet jij hem een opdracht geven Gijs.” Ze veegde haar wang schoon. Ik wist even niet wat ik moest zeggen. “Eh, je moet je shirt uitdoen.” Luuk deed meteen wat hem opgedragen had en zat even later met ontbloot bovenlijf.

“Mooi hoor”, grijnsde Elske. We dobbelden verder. Ik was even later de klos.

Elske keek me lachend aan. “Nu moet je mij een kusje geven.” In plaats van op haar wang gaf ik een kus op haar lippen. Dat had ze niet verwacht. Ze kreeg een rode kleur. “En wat voor opdracht geef jij Luuk?”, stamelde ze.

“Hij moet zijn ander getekende vogeltje laten zien.”

Ik probeerde zo goed en kwaad als het kon mijn broekspijp omhoog te doen, maar hier in de boomhut ging dat niet zo gemakkelijk.

Luuk werd een beetje ongeduldig. “Doe gewoon je broek omlaag.”

Ik twijfelde even, maar niet lang. Ik deed mijn broekje omlaag en liet de andere tekening zien. Elske wreef er met haar vinger over. “Dat kan je er toch wel afwassen zeker?” Ze zei helemaal niks over het feit dat ik daar in mijn onderbroekje zat.

“Jawel hoor.”

“Ook die blauwe punt op je piemel?” Luuk kraaide van plezier.

Elske keek verrast op. “Wat bedoel je Luuk?” Ik voelde mij verraden.



“Hij heeft een blauwe punt op zijn piemel getekend.”

Nu was Ester geïnteresseerd. “Zozo, teken jij op je piemel. Mag ik eens kijken?”

Luuk grijnsde naar me. “Je kan het best doen hoor, ze heeft mij ook wel eens bloot gezien. Ze schrikt er niet van.”

En zo gebeurde ik dat ik voor het eerst van mijn leven mijn onderbroek uitdeed waar een meisje bij was.

Elske giechelde. “Die moet je nu ook flink wassen.”

“Hij heeft ook al spierballen”, ging Luuk verder.

“Kijken”, zei Elske meteen. Voordat ik het wist moest ik mijn shirt uitdoen en zat ik in mijn blootje.

Elske kneep in mijn spierballen. “Dat zijn al flinke hoor.”

Ik genoot. Ik genoot ervan dat ik bekeken werd. Elske wilde alles zien. Ook mijn billen werden nauwkeurig bekeken. “Mooi stevig kontje.” Haar aanrakingen zorgde ervoor dat ik opgewonden raakte en mijn piemel richtte zich op. Elske keek er aandachtig naar. “Wat wordt die groot.”

“En er zit geen bot in”, zei Luuk er achteraan. “Voel maar eens.” Voor de tweede keer in 24 uur voelde iemand aan mijn stijve piemel. Eerst Luuk en nu Elske.

“Hij heeft mij geleerd hoe die groot moet worden.” Luuk werd enthousiast. Ook hij trok zijn onderbroek uit. Hij begon stevig over zijn piemel te wrijven met het gewenste resultaat.

“Dat had ik nog nooit bij jou gezien Luuk”, zei zijn zusje terwijl ze ook aan de stijve van Luuk voelde.

“Dat hebben meisjes niet hè? Zo’n speeltje.”

Elske keek een beetje beteuterd. “Nee helaas niet. Maar ik wil ook wel tonen wat ik heb hoor.” Ze begon zich zonder schaamte uit te kleden en werd al snel de derde bloterik.

Nu was het aan Luuk en mij om haar te bekijken. Elske had nog geen borstjes. Het waren meer beginnende heuveltjes. Haar spleetje had dikke lipjes met een paar zwarte krullende haartjes erboven. We mochten het voelen. Zelfs met onze vinger er een beetje in. Machtig interessant vonden we het. We lachten wat af samen terwijl we bij elkaar overal voelden waar we konden.

“Zo kinderen, ik hoor dat jullie veel plezier hebben”, klonk de stem van Luuks moeder onder de boom. “Willen jullie nog wat limonade?”

“Lekker mam”, riep Elske terug terwijl we snel onze kleren aandeden. Even later zaten we in de keuken met een nieuw glas ranja.

We hebben de jaren daarna veel samen gespeeld. We werden dikke vrienden. Bloot-spelletjes deden we niet veel meer. Soms lieten we zien hoeveel haargroei we kregen. Elske kreeg mooie borsten die we ook mochten zien en voelen. Op mijn veertiende kreeg ik mijn voorhuid pas goed over mijn eikel. Bij Luuk was dat al eerder gebeurt.

Op mijn kamer liep ik regelmatig in mijn blootje. Ook op mijn balkon. Vandaar kon ik de mensen zien die op het dorpsplein liepen. Zij konden alleen niet zien dat ik ook bloot van onderen was. Dat was aan de ene kant spannend, maar aan de andere kant ook weer jammer. Ik wilde graag gezien worden.