Jongens Hormonen - 41

Zaterdagochtend. Op aanwijzen van Kamal naait ma drie lange sterke linnen stroken.. Dat moesten onze worsteltenues worden. En ja, tegen tien uur waren ze klaar.
- Gaan proberen ?
- Graag.
Doch hoe moest zo’n lap stof gewikkeld en geknoopt worden om stevig aan je lichaam vast te zitten?
- Doe kleren uit, stelde Kamal voor.
En meteen trok hij zelf zijn kleren uit. Allemaal ! In de aanwezigheid van pa en ma. Zonder enige schaamte. Zo natuurlijk als hij was. Pa en ma bekeken hem. Glimlachten.
- Allé, jij ook !
Dus ik ook mijn kleren uit. Allemaal.
Natuurlijk zagen pa en ma mij af en toe naakt. In de gang naar de badkamer, of in de badkamer. Doch, we stonden hier nu in de keuken, gewoon midden de voormiddag.
Kamal begon een van de lappen aan mijn lichaam te knopen. Pa keek toe hoe dat moest. Kamal gaf uitleg. Tussen mijn benen, achteraan even ophouden, rond mijn lichaam, lap vooraan ertussen duwen, vast knopen, achteraan vast knopen. Het zat inderdaad stevig. Vooraan bedekte de lap mijn edele delen, achteraan zat die tussen zijn bolle billen. Ik bekeek me in de spiegel. Ik dacht aan een Japanese suomoworstelaar.
Pa begon nu Kamals doek om zijn lichaam te knopen. Ik keek toe en hielp.

Daar stonden we, Kamal en ik.
- Nu vechten !
Naar buiten op het grasveld.
Het werd een verwoed gevecht. Natuurlijk moest ik het onderspit delven. Doch Kamal gaf me raad.

- Zeg ma, die derde lap ?
- Haha… strraks zal Serge wel eens langs komen, zeker ?

Na de middag kwam Serge. Kleren uit. Zoveel had hij er nu ook niet aan. Een broekje, slipje en sandaaltjes. Kamal bond hem de lap stof aan.
Is me dat een namiddag geworden ! De ouders van Serge kwamen ook kijken.
Kamal was natuurlijk niet te kloppen. Doch aan Serge en mij gaf hij tientallen raadgevingen. Toonde hoe we ons moesten houden wanneer de andere de bovenhand kreeg. Toonde welke grepen we moesten uitvoeren om de bovenhand te krijgen. Omdat het grasveld wat te hard was, vochten de verder op het stukje losse aarde er naast. Natuurlijk dat we er na korte tijd nogal vuil uitzagen.

Tegen half vijf hielden we op.
- Een douche ? stelde ik voor..
- No.. Nee… In India, vechters worden schoon gespoten !
- Met een waterslang of zo ?
- Yes.. Ja…
Kamal wees naar de tuinslang.
- That’s very good !
Hup, lendenlap uit en poedelnaakt – de ouders waren toen reeds lang naar binnen - elkaar afspuiten. Serge mikte daarbij de keiharde waterstraal vlak op mijn piemel en zakje.
- Hoelang kun je het uithouden ? lachte hij.
Kamal ging achter mij staan en hield mijn handen achter mijn rug vast. En die waterstraal op mijn balletjes ! Amaai. Niet uit te houden. En ik hield het ook niet lang uit. Ik verloor potverdorie mijn zaad ! Kamal en Serge schaterlachten.
Aankleden. De worstelpartij was over.

Maandag. Prachtig weer. In korte broek met de fiets naar school. Waar wij een broek droegen met de pijpen tot bijna aan de knieën – ik vervloekte die afgrijselijke wangedrochten – had Kamal een vlamrood broekje aangetrokken, dat amper tot halfweg zijn lange dijen reikte. En daarbij droeg hij een felgekleurd hemdje, geel en groen en blauw. Prachtig ! Op school troepten de meisjes rond hem. Ja, Kamal wist hoe hij maagdenhartjes voor zich moest winnen.

Dinsdag. Turnles. Omkleden. Slipje aanhouden en turnbroekje aantrekken. De jongens keken natuurlijk naar de Indiër. Zo’n ferme borst ! En buikspieren zeg ! Meneer Dewulf – onze turnleraar – moest natuurlijk ook een en ander vragen aan mijn broer. En Kamal toonde enkele staaltjes van zijn kunnen. Touwklimmen, met enkel gebruik maken van zijn handen, benen horizontaal gestrekt. Handenlopen. Als een jong aapje liep hij doorheen de turnzaal, tot groot jolijt van de klaskameraden en van meneer Dewulf. En… ik had het hem nog niet zien doen, yoga-houding.
Dan natuurlijk een echte les, met oefeningen voor iedereen. Na de les, tijdens het omkleden, vroeg meneer Dewulf of Kamal ook aan Thais worstelen deed. Kamal legde uit dat er een verschil was tussen Thais and Indian wrestling, en dat er zelfs verschillen waren tussen de streken in India zelf.
- And ik and Rik, we do wrestling…
De sloeber ! Moest hij dat nu wel vertellen ?
- Met ook zo’n band tussen de benen ? vroeg meneer Dewulf.
- Of course…
- Dan moet je dit maar eens in een van de volgende lessen demonstreren…. Vroeger heb ik ook nog geworsteld.
- Yes, we do, antwoordde Kamal.
Lap ! Daar had je het !

De week daarop, zwemmen. Ik had Kamal verwittigd dat de jongens zeker naar zijn piemel zouden kijken, benieuwd hoe die er uit zag. Ja, ik zag die piemel elke dag, twee keren. En af en toe smaakte ik ook die piemel, wanneer ik ‘s avonds in bed mijn broer afzoog en hij mij zoog. .
Dinsdag. Tweede lesuur. Met de hele klas naar het zwembad. Twee kleedruimtes, een voor de jongens en een voor de meisjes. Naar binnen. Jasje uit, schoenen en sokken uit, hemd uit. Broek uit. Slipje uit. Alle jongensogen op Kamal gericht. Daar stond hij, in al zijn naakte schoonheid. Het merendeel van de jongens legde eerst hun zwemslipje klaar, vooraleer hun gewone slip uit te trekken. Kamal niet. Die stond daar poedelnaakt, en zocht zijn zwemslip in zijn sporttas. En dan keerde hij zich met zijn gezicht naar de anderen om zijn zwemslipje aan te trekken. Een echte showman. En hij genoot er nog van ook !
Kamal had gekozen voor een felrood zwemslipje. Amaai, was me dat wat toen hij uit de kleedkamer kwam, even onder de verplichte douche stond en zich dan naar de boord van het zwembad begaf. De meisjes ! Amaai zeg ! Alle ogen op hem gericht. En vooral op de voorkant van zijn slipje, waar duidelijk een ferme bobbel zat. Wat moesten de meisjes zich daarbij voorstellen ?
Meneer Dewulf gaf kort uitleg over wat er te doen stond.
- You.. understand ?
- Yes, ja meneer.
Ik wist hoe Kamal zich in het water bewoog. Niemand van ons deed beter. Meneer Dewulf was vol bewondering. En stelde Kamal als voorbeeld en liet hem enkele zaken voor tonen : duiken, onder water zwemmen…
Les voleindigd. Terug naar de kleedkamer. Zwemslip uit. Afdrogen. Kamal in zijn meest natuurlijke kledij. Meneer Dewulf kwam binnen. Het merendeel van de jongens ging met hun gezicht naar de muur staan. Onze Indiër echter niet. Stond die daar niet gewoon met meneer Dewulf te praten, zo maar, poedelnaakt bij de leraar ! Zonder enige schroom, zonder enige schaamte. Zo natuurlijk als hij maar natuurlijk kon zijn. Tot grote verwondering en bewondering van de andere jongens, die zich wel nog ene beetje schaamden tegenover onze turnleraar.

Ja, mijn Indiase broer had in geen tijd alle aandacht op zich getrokken. Tijdens de lessen. Op de speelplaats. Bij het turnen en zwemmen.Ik was echt trots op hem. En ik alleen had hem voor mij alleen. Bij mij thuis. ’s Avonds in bed. Nee, we trokken niet elke avond af. Tweemaal per week. Doch dan genoten we er immens van.

- Kan jij voetballen ?
Na de les Frans had meneer Vervaecke Kamal en mij bij zich geroepen. Ja, Kamal had in Mumbai ook gevoetbald. Ja, hij kon wel met de bal overweg.
Dus, woensdag om twee uur trok Kamal mee naar de training van de collegeploeg. De andere jongens keken natuurlijk naar hem op. De manier waarop hij zich inzette, de opdrachten uitvoerde. Springen, lopen, spurten, ruglig, buiklig. Hij genoot er van ! Echt.
En dan natuurlijk, het douchen na de training. Alle ogen naar de naakte Indiër. En weer stond hij daar zo natuurlijk als hij maar kon, ongekunsteld, vrij van alle schroom of valse schaamte. De jongere voetballers kwamen ook binnen. Ja, ook zij douchten naakt. Geen probleem. Doch hun ogen genoten ook van het mooie lichaam van Kamal. Hoeveel van die gasten zouden er niet gefantaseerd hebben, ‘ avonds in bed, terwijl ze zich aftrokken ?

Wanneer het weer het een klein beetje toeliet – en in september kunnen we echt zomers weer krijgen – worstelden we tijdens het weekend, met Serge en Kamal en ik, op het stukje aarde naast het gazon. Pa had zelfs dit stukje grond wat uitgebreid. Die worstelpartijen waren een heel ritueel. Eerst elkaars lappenbroekje helpen aanbinden. Mijn ouders, en die van Serge waren het al gewoon dat we dan met zijn drieën even in ons blootje stonden en dat we elkaar achteraf afspoten met de tuinslang. Dat laatste was ook steeds een amusant moment. En die waterstraal werd elke keer op elkaars blote lul en ballen gericht. Zalig !
Ook Pierre is eens mee komen worstelen; Die stille gast was in feite niet zo stil als hij wel eens wil voorkomen.

Kamal zelf had elke zondagochtend contact met zijn ouders via Skype. En om de twee weken kwam er een zending toe voor hem, met allerlei leuke dingen en ook met typische kledij uit de streek van Mumbai, zelfs met originele worstelkledij. Leuk zeg !
Wij van onze kant stuurden ook af en toe een pakket op. Met chocolade – puur cacao – en andere dingen van bij ons. Ja, de komst van Kamal had heel wat veranderd. In ons gezin. En op school.

Eind september. Mijn Indiase AFS-broer was nu reeds zes weken wij ons. Hij had zich ondertussen helemaal aangepast aan onze manier van leven. En ook op school had hij zich goed aangepast. Hij was absoluut niet meer afhankelijk van mij. Nee. Wanneer we naar school fietsten of terugkeerden, dan reed hij niet meer dicht bij mij. Hij had al heel wat kameraden. Ook op school. En tijdens de speeltijd stond hij bij kameraden uit de klas, of bij kameraden van kameraden. Hoe zegde hij dat ook al weer ? The friends of my friends, are my friends. Dan keek hij lachend rond. Friendship, that ’s associatif….
In sommige lessen was hij een echte crack ! Vooral wiskunde en wetenschappen waren zijn sterke vakken. Uiteraard ook Engels en turnen ! En de meisjes waren van hem niet weg te slaan ! Ook bij onze voetbalploeg was hij een van de beste. Hoe kon die kerel met de bal jongleren en dribbelen ! Dan lachte zijn gehele gezicht. Hij genoot er van.

Thuis had pa van op zijn werk een aantal grote dikke stukken schuimrubber meegebracht. Die lagen op de zolder, dicht tegen elkaar. Daar konden we bij regenweer of als het kouder werd, naar hartenlust worstelen. Samen met Serge. Pierre kwam ook al eens.
Een bepaalde zondag, pa en ma waren god-ik-weet-niet-waarheen. Met Serge op de zolder. Poedelnaakt worstelen. Nee, niet naar elkaars lul of ballen grijpen. Echt worstelen. Kamal gaf Serge en mij voorbeelden, hoe we het moesten doen.
Hoe lang waren we bezig ? Ik weet niet. We verloren alle besef van tijd. En dan ging de deur open en pa verscheen. Serge en ik lagen over en onder elkaar, grepen en verdedigden ons. Spartelden onze benen in het ijle. We zagen niet onmiddellijk dat pa stond te kijken. Serge haalde het. Applaus. Van pa. Oei, was dat verschieten zeg.
- Wel, wel, lachte hij. En ma heeft al dat werk gestoken in het naaien van die worstelbanden.
Ja, wat moesten wij daarop antwoorden ! Kamal redde de situatie.
- In India, we.. wij oefen ook naakt….
- Ja, waarom niet, antwoordde pa. Jullie zijn oud genoeg om te weten wat je doet.
Tijdens het avondeten werd er nog even over gesproken.
- Ja, zegde pa, in onze tijd was naakt gewoon doodzonde.
- Echt ?
- Ja zeker ! Een bloot pietje zien of een bloot achterwerk, doodzonde.
- Allé, kom zeg, antwoordde ik.
- Maar ja… soms was het leuk om eens doodzonde te doen hé.
We lachten. Ma ook.
- Een kameraad van mij had bij het omkleden voor het voetbal gewoon ook verwisseld van slipje, en stond een ogenblik in zijn blootje. Hij moest van de turnleraar een uur lang op zijn knieën zitten ! Hij had zich onzedig gedragen.
- Ja, ging ma verder, en als wij buiten speelden en we zagen door het broekspijpje van een jongen een stukje van zijn piemel, dan riepen we dat het bliksemde.
- Ik denk, besloot pa, dat de jongeren van vandaag daar wel tegen kunnen. Op internet zien ze veel, veel ergere dingen. Ze moeten weten dat wat ze op internet te zien krijgen commerciële seks is, die niets met het werkelijke leven te maken heeft.
Pa keek mij aan.
- Wat denk je ?
Ik knikte.
Gelukkig wist pa niet wat ik soms uitspookte of liet uitspoken. Maar hij vermoedde zeker ook dat ik masturbeerde. Doch dit was toch normaal ? Of niet soms ?

Maandagochtend, tweede lesuur. Meneer Detillieux gaf een opdracht : elke week moet er een leerling een spreekbeurt geven, van zo’n vijftien minuten, over een onderwerp dat hem interesseert en waarvan hij denkt dat het ook de medeleerlingen zal interesseren.
- Wie bijt er de spits af, en begint volgende week ?
Even stilte. Dan stak Lindsay haar hand omhoog.
- Jij, Lindsay ?
Ze knikte.
- Oke… en waarover ?
- Daar moet ik nog even over nadenken, meneer.
De week daarop. Lindsay aan de beurt. Ze gaf een prachtige spreekbeurt over haar reis tijdens de vakantie naar de streek van Florence. Iedereen zat geboeid te luisteren. Die Lindsay, die kende er iets van en ze sprak vrij vlot. Felicitaties van de leraar.
- En wie volgende week ?
Ja, wie volgende week ?
Kamal stak zijn hand op.
- Jij, Kamal ?
- Ja, meneer.
- En waarover zul je het hebben ?
- Rabindranath, meneer.
- Dat is Indisch voor… ?
- Dat, ik vertel het volgende week, meneer…
We lachten. Die Kamal toch !

Thuis zat Kamal op de laptop. Zocht. Nam notities.
- Kan ik helpen ? vroeg ik.
- Nee… Laat mij doen. Dank.
Maandag. Tweede lesuur. Kamal stond voor de klas. Geen zweem van zenuwen. Zijn donkere gezicht onder die zwarte haarkuif lachte ons tegen.
- Vlaams vriend…. Meneer…
Hij keek even rond.
- … vandaag, ik spreek over Rabindranath Tagore.
Even stilte.
En dan een woordenvloed, nu eens vlot, dan wat hortend, over de grote Indiase schrijver en dichter Tagore. Iedereen luisterde met open mond. Kamal toverde af en toe een wijsheid van Tagore uit zijn mouw. Het kwartuur was voorbij. Kamal was nog niet klaar. Een half uur duurde het. Het verveelde niet. Ik ontdekte in mijn AFS-broer eigenschappen die ik tot dan toe niet gezien had. Met wat een overtuiging sprak Kamal ! Over zijn land, over de grootste dichter uit India. Kamal straalde helemaal. Mens, wat een inzet, wat een kracht ging er van hem uit. En dit na amper zes weken in Vlaanderen te verblijven !
- Ik eindig… met Tagore zelf… een spreuk.
Kamal haalde een papiertje uit zijn zak.
“Ik sliep, en droomde dat het leven vreugde was; ik ontwaakte en zag: het leven is plicht; ik werkte en zie: de plicht is vreugde!”

Kamal zweeg. Er barste een applaus los. Iedereen stond op. Kamal glunderde. Meneer Detillieux vond niet onmiddellijk woorden om mijn Indiase broer te loven.
- Proficiat, man, een driedubbele proficiat.
Meneer Detillieux ging naast Kamal staan. Klopte hem op de schouders.
- En.. alleen gemaakt ?
- Yes… ja meneer.
- Geen hulp van… van Rik ?
- No.. nee, meneer. Helemaal alleen.
Deze voordracht van Kamal bereikte blijkbaar de leraarskamer. Enkele leraars wensten hem proficiat.

’s Avonds lagen Kamal en ik naast elkaar. Onze naakte dijen raakten elkaar. Een hand zocht naar mijn penis. Vingers voelden aan mijn ballen. Kamal ging over me heen liggen. Zijn lippen schoven over mijn stijve lul. Ik spoot mijn zaad in zijn mond. Hij slikte en likte.
- Thanks, zegde hij. We need to sleep now.