Drie Gratiën Van Lesbos

Dit is een verhaal uit mijn jeugd. Ik woonde in Griekenland op het vasteland. Als kind ging ik met ons gezin in de zomer naar een huisje op het eiland Lesbos, wat voor mij vakantie was maar niet voor de rest van ons gezin; zij gingen werken voor de toeristen.

Vlak in de buurt was een veld wilde bloemen, wat een sprookjesachtig gezicht was als de maan erboven stond te schijnen. Het was dè ontmoetingsplek voor verliefde stelletjes die elkaar soms letterlijk op de lip zaten als de zwoele nacht zinderde van bloemengeur.

Op een van die prachtige nachten werd ik gewekt door een vreemd geluid. Het klonk als muziek, maar het was geen bouzouki of zo. Het leek meer op een harp. Er werd ook heel mooi bij gezongen. Ik hield ook toen al van muziek en vond het prachtig. Het leek wel engelenzang.

Ik was ook heel nieuwsgierig, zo klein als ik was, en sloop in mijn pyjama naar buiten. De volle maan stond boven het eiland, zodat ik goed kon zien waar ik liep. Zonder te weten waarom, ging ik recht op het geluid af dat de windstille nacht helemaal leek te vullen. Opeens ontvouwde zich voor mijn verbaasde kinderogen een wonderbaarlijk schouwspel. Boven het eindeloze bloementapijt hing een nevelbank, waarin drie schimmen ronddansten. Ik had nog weinig ervaring met vrouwelijk schoon maar kon wel zien dat het hele mooie meisjes waren. Ze waren helemaal naakt, en hadden geweldig lang haar, de een goudblond, de ander gitzwart en de derde knalrood, waar ze met sierlijke gebaren hun vingers doorheen lieten glijden. Onbewust betoverden ze mij met wondermooi, driestemmig gezang.

Hun spel, dans of wat ik in mijn naïviteit ook maar dacht dat ze deden werd steeds wilder. Ze wrongen zich in de fraaiste bochten en kronkelden steeds dichter om elkaar heen, waarbij hun haar steeds meer ineenvlocht totdat het hun lichamen omgaf als een laaiend vuur. Ze grepen elkaar vast, raakten elkaar overal aan; kennelijk als gevolg daarvan ging het gezang gepaard met gezucht van inspanning, pijn misschien. Tenslotte ontaardde het in ritmisch gegil dat galmde door de nacht. Ik wist absoluut niet wat ik ervan moest denken maar op een of andere manier vond ik het bijzonder fascinerend.

Opeens doken ze met een luide kreet onder in de bloemenzee. Waren ze van mij geschrokken? Ik keek om me heen, maar zag niemand. Ik liep terug naar het huisje waar iedereen nog in diepe rust was. Ik kroop ongemerkt weer in mijn bed maar kon nauwelijks slapen door dromen die ik niet kon duiden maar waar ik ongelooflijk van genoot. Ik heb niemand ooit iets van mijn nachtelijke uitstapje verteld.

De volgende dag was ik bang dat ik toch gezien of gehoord was en durfde ik bijna niet op te staan. Wat ik had gezien bleef me die hele zomer achtervolgen op een manier die zowel verwarrend als bijzonder prettig was: overal zag ik mooie meisjes, zowel inheemsen als toeristen in alle geuren en kleuren, over het eiland lopen, langs het strand flaneren en in zee zwemmen. Als ze op een terras door mijn familieleden werden bediend lachten ze allemaal naar mij - dat dacht ik tenminste. Overal waar ze mij zagen klonken hun vrolijke kreten, dag en nacht, waardoor mijn fantasie zo werd geprikkeld dat ik vanzelf mijn eigen jonge lichaam begon te ontdekken. Heel langzaam ging ik iets begrijpen van het overduidelijke plezier van die drie meisjes. Ik voelde dat het lekker was om naakt te zijn, en mezelf aan te raken, eerst maakte het niet uit waar maar gaandeweg ontdekte ik een paar plekjes die er wat dat betreft duidelijk uitsprongen.

Ook op andere gebieden leerde ik bij, zoals op het terrein van de klassieke oudheid. Mijn vriendjes op school hadden soms hun eigen ideeën bij al die verhalen over goden, godinnen, muzen en helden. Op zekere dag ging de les over de Drie Gratiën, de dochters van Zeus aan wie op Lesbos ooit een tempel was gewijd. Er zouden tijdens volle maannachten Dionysische offers zijn opgedragen. Volgens mijn klasgenootjes ging het er daarbij ruig aan toe; ze fantaseerden over complete orgieën, waarbij de meisjes van het eiland hun eigen en elkaars lichaam inwijdden voor de ogen van de jongens, door wie ze vervolgens werden ontmaagd. Toen de Griekse beschaving door de Romeinse werd overschaduwd raakte de tempel in verval, maar tussen de ruïnes zou sindsdien een bloemenveld zijn ontstaan rondom de bron van een riviertje dat ontsprong uit het rijkelijk vergoten lichaamsvocht. Dit was voor mijn vriendjes aanleiding voor plagerij naar mij toe, ze waren op sexueel gebied veel actiever dan ik. Ze probeerden me wijs te maken dat dergelijke rituelen zich ook nu nog op Lesbos afspeelden en raadden me aan daar ook maar eens mijn licht op te steken. Ik nam het verhaal niet al te serieus, maar op een of andere manier intrigeerde het me toch omdat ik me het bewuste bloemenveld immers heel goed wist te herinneren.

Door een speling van het lot kwam ik pas jaren later weer op Lesbos, toen ik na mijn schooltijd voor het eerst alleen op vakantie ging. Ik was het hele verhaal over de zogenaamde orgieën intussen glad vergeten; mijn sexualiteit was nog steeds zo pril als een pas geplante boom.

Ik genoot met volle teugen, Lesbos is een mooi eiland met goede voorzieningen maar je kunt er ook prachtige wandeltochten maken door de ‘binnenlanden’. Dus liep ik bijna dagelijks door een rotsachtig bos met een rugzak vol leeftocht die ik had meegekregen uit de voortreffelijke keuken van het hotel. Het was heel warm, zelfs in de schaduw, maar wel op een aangename manier. Ik zoog mijn longen vol bedwelmende bloemengeur, luisterde naar de vogels, het altijd aanwezige ruisen van de zee…

Wandelend langs een klaterende, kristalheldere beek had ik net het laatste fruit uit mijn lunchpakket soldaat gemaakt, toen ik opeens een geluid hoorde dat een vroege herinnering bij me opriep. Ik moest even nadenken voor ik het kon thuisbrengen, maar toen wist ik het weer: het was dezelfde mysterieuze muziek als van de drie mooie meisjes boven het bloemenveld. Het had op mij dezelfde uitwerking als toen, als kind, alleen kon ik nu wel ‘duiden’ wat ik voelde… en ik gaf me er onvoorwaardelijk aan over.

Het was nog stil op het eiland, het toeristenseizoen was nog niet echt begonnen. Ik legde mijn rugzak op een rots aan de oever, en kleedde me uit. Helemaal. Het water was ijskoud toen het zich om mijn voeten sloot, maar het zonlicht streelde mijn lichaam met een koesterend warme sluier. Mijn vingertoppen dwaalden naar plekjes die alleen ik kon vinden, en intussen kwam het gezang steeds dichterbij, het vulde opnieuw de hele wereld. Mijn erectie tintelde in mijn handen, mijn onderbuik werd zo licht dat ik dacht dat ik begon te zweven. Ik zonk op mijn knieën, en liet voor het eerst mijn hete orgasme stromen, even onstuimig als de koele beek. Die begon te sissen, te stomen, te koken. De stroom werd steeds sterker, zowel binnenin mij als om me heen; het water steeg me tot de lippen maar ik kon met geen mogelijkheid weerstand bieden aan het zalige gevoel. Het hele bos, het hele eiland ging erin ten onder en ik verdronk in een draaikolk van gouden, gitzwarte en knalrode golven.

Het duurde even voor ik besefte dat het geen water was dat me verzwolg, maar een soort engelenhaar, te midden waarvan drie gedaanten ronddansten, gewichtloos en sierlijk als vogels in de lucht of vissen onder water. Ze waren zo doorzichtig als zeepbellen, hun bevallige rondingen, vrouwelijke vormen en lenige ledematen glansden in alle kleuren van de regenboog. Even teder als de zonnestralen en de zomerwind werd mijn lichaam gestreeld door vingertoppen die niet van mij waren. Ik wist niet of mijn ogen open of dicht waren, of ik waakte of droomde, zag of hallucineerde… mijn huid sidderde van top tot teen toen er lippen kwamen, lieve woordjes lispelende tongen, tepels die mijn wangen kietelden terwijl ik tussen kreunende borsten heen en weer werd gerold… drie naveltjes lonkten, zes billen deinden in het zwoele, magische ritme van een woordloos lied van steeds luidere zuchten… en toen ik klaarkwam gilden drie ijle stemmen in volmaakte harmonie met mijn jonge bariton mee. Ik had geen enkel besef van tijd meer, voelde me één met het universum dat me in zich opnam.

De elementen bedaarden pas toen mijn orgasme langzaam tot rust kwam. Ik opende mijn ogen en was weer alleen, of nog steeds alleen. Het was inmiddels gaan schemeren, wat daar nooit lang duurt dus toen ik me had aangekleed - ik had geen handdoek bij me maar droogde snel in de warme wind - moest ik bijna op de tast terug naar mijn appartement.

De meisjes onder de weinige andere vakantiegangers waren de volgende dag mooier dan ooit. Ze zullen vast gedacht hebben dat ik een zielenpoot was. En waarschijnlijk hadden ze nog gelijk ook. Het leek wel of er steeds meer bijkwamen, overal waar ik was, waren zij en ik bekeek ze allemaal met een blik van: ben jij er een? Of jij, heb jij mijn hoofd op hol gebracht? Ik stroopte het hele eiland af, op zoek naar de engelen die me de hemel hadden laten zien. Ik popelde, nee, smachtte naar vrouwelijk schoon. Maar ondanks het ruime aanbod van open bloesjes, bikini’s waaruit deinende borsten puilden, gracieus stappende eindeloze benen en wiegende heupen in minuscule broekjes die door uitdagende strikjes bijeen werden gehouden, durfde ik op geen van al die schoonheden af te stappen, laat staan ze aan te spreken. Mijn strooptocht voerde me ook langs de beek van de vorige dag, ik verdwaalde bijna in het bos maar hoe ik ook zocht, deze keer was en bleef ik alleen.

En zo kwam de laatste avond van mijn vakantie. Ik besloot wat vertier te zoeken in een klein eettentje dat me was aanbevolen door een receptioniste, die een vriendin had die er als serveerster werkte. Het duurde even voordat ik het had gevonden, want het was zo’n piepklein etablissement dat er zegge en schrijve één tafeltje stond. De chef-kok verwelkomde me hoogstpersoonlijk en uiterst vriendelijk, maar verdween toen naar achter en ik heb hem niet meer teruggezien.

Waarom er toen geen alarmbellen zijn gaan rinkelen, begrijp ik nog steeds niet. Dit kon nooit een rendabel bedrijf zijn. De bediening was echter uitstekend, en werd verzorgd door drie beeldjes van serveersters die werkelijk het vuur uit hun blote voeten renden. De eerste was goudblond, de tweede had gitzwart haar en de derde vlammend rood, samengebonden in een sierlijke staart die bij alle drie bijna tot op de grond reikte.

Op de menukaart las ik onder de kop ‘Dionysische Specialiteit van het Huis’ een niet nader toegelicht regeltje: ‘Drie Gratiën van Lesbos‘. Mij werd desgevraagd uitgelegd dat het een wisselend, voordelig verrassingsmenu was waar in ieder geval rode wijn als aperitief, bier bij de hoofdschotel, en zwarte koffie na werd geserveerd. Dat leek me wel spannend, en ik plaatste mijn bestelling.

En spannend was het zeker. Nog voordat er iets op tafel stond staken de serveerstertjes hun gastvrijheid niet onder stoelen of banken. Het leek wel of ik hun eerste klant was sinds jaren. Ze hadden zich inmiddels verkleed en droegen glanzende zijden jurkjes in de kleur van hun haar; ze waren prachtig opgemaakt en draaiden op opzwepende muziek als danseressen om me heen. Ze lachten me verleidelijk toe, en gunden me inkijkjes in hun jurkjes die alleen met een strik net onder hun borsten waren samengebonden. Of was dat gezichtsbedrog, een bijwerking van het gerecht dat in de keuken werd bereid, waarvan de geuren me wel heel bijzonder voorkwamen? Het had in ieder geval tot gevolg dat ik niet in de gaten had dat ze me aan mijn stoel vastbonden, met een soort van autogordels die ik niet had gezien toen ik plaatsnam. Het kwam op een of andere manier niet in me op te informeren wat de bedoeling was. Was ik daar te verlegen voor, te onnozel misschien?

De rode wijn werd me voorgezet door de roodharige schone, waarbij ze een acrobatisch soloballet uitvoerde waar niet alleen mijn mond, maar ook haar rode jurk bij openviel. Als een vurige tornado zwierde ze rond, en ze gebruikte mijn tafeltje als attribuut. Ze kleedde zich nog net niet uit, maar haar optreden liet verder niets te raden – of te wensen – over.

Toen haar dans ten einde was, keek ze me nog even mysterieus over haar schouder aan, voordat ze met afgemeten passen terugschreed naar achter. Intussen liet ik me de wijn goed smaken. Het ‘gerecht’ liet echter op zich wachten; pas toen het bier van de tweede gang werd opgediend begon ik te vermoeden dat dat slechts bestond in het genot van de verrukkelijke lichamen van de serveersters. Mijn situatie werd me steeds duidelijker: het ‘eettentje’ was niets anders dan een obscure nachtclub, waarvan ik op dat moment de enige klant was.

Het gouden bier werd geserveerd door goudblonde ‘nummer twee’. Zij ging weer wat verder in haar ‘presentatie’: ze droeg na een oogverblindende stripshow nog slechts een gouden, uitdagend kanten setje, en liet haar borsten zo vlak voor mijn gezicht heen en weer wiebelen dat ik geil werd van haar sensuele parfum.

Bij de koffie was de bediening topless. Gracieus draaiend en wentelend liet de zwarte schone haar staart als een slang om haar lichaam kronkelen, en ik kon met mijn tong net niet bij de tepels die ze me beurtelings als likeurbonbons voorhield. Heupwiegend likte ze lonkend langs haar lippen, en ondanks dat ik vastzat, werd ik zo wild dat ik mijn tafel omver stootte.

Tenslotte kwamen ze alle drie terug, helemaal naakt en met hun haar in ijle sluiers om hun lichamen gedrapeerd. Beschenen door duizelingwekkende discolampen zweefden ze door de damp die het etablissement intussen vulde met wat op bloemengeur leek maar beslist iets heel anders was. Mijn hoofd tolde, er klonk wondermooie harpmuziek, en – was de drank ook naar mijn hoofd gestegen? – om mij heen dansten niet drie maar een almaar groeiende menigte naakte meisjes met elkaar, aan elkaar en door elkaar, borsten, billen, armen, benen, alles deinde en wiebelde en zwierde en draaide in het rond, steeds sneller en sneller; ze begonnen te zingen, prachtig driestemmig, maar ik kon de tekst van hun lied niet verstaan, het was wel Grieks maar ik kon de woorden niet onderscheiden in de mist van rood, goud en zwart engelenhaar waarachter alles schuilging. Even hoorde ik nog de stem van de chef-kok die Dionysos aanriep en in een homerisch gelach uitbarstte, voordat ik mijn bewustzijn verloor.

Ik kwam bij, languit liggend op een bed, maar dat stond niet in mijn appartement. Ik voelde de wind langs mijn lichaam strijken, en rook de bedwelmende bloemengeur die ik herkende uit mijn kindertijd. Ver weg hoorde ik het ruisen van wat eerst op de beek leek maar bij nader inzien de zee bleek. Boven mij scheen de volle maan tussen talloze sterren. Toen besefte ik dat ik naakt was, en aan handen en voeten lag vastgebonden met de lakens van mijn bed. Ik kon me onmogelijk bevrijden maar de kneveling was niet pijnlijk.

Ik was ook niet alleen. Met langzame, statige passen cirkelden drie gestalten om me heen, terwijl ze een soort spreekkoor mompelden. De duisternis was niet diep, en ik zag dat het de drie meisjes waren die me hadden verleid in het ‘eettentje‘. Toen ze zagen dat ik wakker was kwamen ze dichter om me heen staan, en ik keek bewonderend naar ze op. Hun lichamen waren mooier dan ooit, ze waren nog steeds naakt en zo doorschijnend als zeepbellen. Hun lange haar danste in de wind.

Ik kon mijn erectie niet bedwingen, en daar hadden ze kennelijk op gerekend. Ze begonnen me te strelen, eerst met hun lichaamlange haar maar daarna ook met hun vingertoppen waarvan de aanraking bijna net zo teder was. Van onder tot boven werd ik geliefkoosd, ik begon te kronkelen van genot en dat werkte blijkbaar aanstekelijk; de meisjes begonnen te giechelen, te lachen, kreetjes te slaken… waarna ze zich over me heen bogen en me ongegeneerd begonnen te pijpen, eerst beurtelings maar daarna ook tegelijk, ik voelde hun lippen, hun vingers en hun tongen met mijn genotknop spelen, en de hemel ging opnieuw open op de melodie van het driestemmige lied dat ze aanhieven. Ze kropen bij me op bed en dansten voor me, ze streelden zichzelf en kronkelden niet alleen verleidelijk over mij heen maar raakten ook onderling verwikkeld in een omhelzing, zo innig, dat ik hun lichamen niet meer afzonderlijk kon onderscheiden. Ik zag hoe ze elkaar begonnen te tongzoenen, te vingeren, te beffen, en ik begon mee te zingen, te roepen, te brullen terwijl mijn erectie zich pompend tussen hun rondingen wurmde… en tenslotte spoot mijn onhoudbare orgasme midden in de bijna vormloze zeepbellenfiguur die zachtjes over me neerstreek. De meisjes gilden het uit, steeds hoger en hoger in één volmaakt driestemmig akkoordritme; ze spreidden hun benen steeds wijder en wijder, vingen me in één deinende liefdesspagaat. Ik rukte spartelend aan mijn boeien, het bed wankelde en de zee kwam zo te horen steeds dichterbij… en net toen ik hun schaamlipjes beurtelings over mijn schacht voelde neerdalen, stortte ik met meisjes, bed en al in een eindeloos diep ravijn. Maar voordat ik dacht in zee te plonzen, werd ik wakker, badend in het zweet, naast mijn bed waar ik pardoes uit was gevallen.

Mijn erectie tintelde heerlijk in mijn handen, en bij wijze van reactie liet ik onder de douche mijn fantasie nog even de vrije loop. Er stond me op dat moment een ‘droommeisje’ zo realistisch voor de geest, dat ik niet anders kon dan me aan haar over te geven, net zo lang tot de douchegel en het warme water helemaal op waren. Ze had drie kleuren haar, haar lichaam schuimde, sopte en stoomde, ze was nat en zacht en zo licht als een zeepbelletje… ze hijgde hartstochtelijk toen ik haar befte, ze kreunde onverzadigbaar toen ze me pijpte, en ze wilde vrijen, vrijen voor drie…

Nog nahijgend van mijn ‘solovrijpartij’ kleedde ik me aan. Daarbij kwam ik tot de conclusie dat ik mijn portemonnee kwijt was. Ik zocht me kleurenblind maar het verbaasde me eigenlijk niets, ik kon er eigenlijk zelfs wel om lachen. Gelukkig had er alleen een beetje handgeld in gezeten, ik had alle andere waardevolle spullen eruit gehaald en bij de receptie in bewaring gegeven.

Toen ik eindelijk voor het ontbijt beneden kwam, lachte de receptioniste me toe op een manier die me ergens bekend voorkwam. “Heb je lekker gegeten gisteravond?” vroeg ze met een veelbetekenende knipoog.

“Heerlijk!” zei ik enthousiast, “En wat een bediening! Serveren is daar echt een kunst, het is net of je naar een galavoorstelling gaat!”

Ze bloosde zowaar, maar jammer genoeg werd ons gesprek ruw verstoord door een luide toeter: mijn vakantie was ten einde en de taxi naar het vliegveld stond al klaar. Ik nam een paar broodjes van de ontbijttafel mee, dronk de sinaasappelsap in één teug leeg en checkte uit.

Een maand later las ik in de krant een bericht over een inval in een drugspand, gevestigd in een eettentje op Lesbos. Het was aanleiding tot het oprollen van een internationale bende die zich bezighield met drugs- en vrouwenhandel. Bij de criminele activiteiten zou als dekmantel een appartementencomplex betrokken zijn, waar men zich bezighield met witwaspraktijken.

Ik ben sindsdien nooit meer op Lesbos geweest. Maar de Drie Gratiën hebben me na die eerste keer soepel en ongeschonden door mijn puberteit heen geholpen, soms afzonderlijk, soms met zijn tweetjes, soms alle drie tegelijk.