Tre Systrar (drie Zussen) - 56

In de tussentijd is er niet heel spannends gebeurd, hoewel het soms wel behoorlijk onrustig was in de slaapkamers. Jensa heeft geen enkele nacht in haar eigen slaapkamer geslapen en ze heeft iedere nacht wel seks met Jörg gehad. Toch blijft er iets door haar heen spoken, als ze een verdieping lager hoort, als Roald seks heeft met zijn vrouwen. Vanaf het moment dat ze Roald van dichtbij gezien heeft, droomt ze van hem. En dat vindt ze eigenlijk wel vervelend, want ze is ook hartstikke verliefd op Jörg. Maar ze kan de dromen over Roald niet verklaren.

Uiteindelijk is het Jörg, die haar aanspreekt over haar gepraat in haar dromen, waarin ze Roalds naam noemt.

‘Jensa, waarom zeg je Roalds naam als je slaapt?’

Jensa bloost behoorlijk en durft niets te zeggen. Maar als Jörg boos begint te worden, geeft ze toe.

‘Ik weet het ook niet. Het is niet zo, dat ik iets met hem wil, maar hij heeft zoiets speciaals over zich. Ik weet niet hoe ik dat moet verklaren. Hij blijft maar terugkomen in mijn dromen, maar eigenlijk wil ik alleen maar over jou dromen, Jörg!’

Ze begint te huilen, en Jörg troost haar. ‘Stil maar, Jensa. Ik heb dat ook. Gek genoeg droom ik ook over hem. Ik zie hem nog steeds zijn vrouw neuken in het bos en daar word ik dan weer heel erg geil van.’

‘Dus je bent niet boos op me, omdat ik zijn naam noem in mijn slaap?’

‘Nee, ik wil alleen maar dat je eerlijk bent. Maar als je zou willen, zou je best eens met hem naar bed mogen.’

Jensa schrikt van de reactie van Jörg. Dat had ze helemaal niet van hem verwacht.

‘Hoe bedoel je dat, Jörg?’

‘Ik weet dat het gek klinkt, maar als je naar bed zou gaan met Roald, zou ik dat niet erg vinden. Maar ook alleen hem. Om de een of andere manier voelt dat gewoon goed. En misschien kan ik dan wel wat leren, als ik hem met jou seks zie hebben.’

Jensa kan haar oren niet geloven. ‘Meen je dat nou echt?’

Jörg knikt. ‘Ja, dat meen ik.’

Jensa kijkt Jörg aan en zegt: ‘En misschien kunnen Ester, Ingrid en Ada jou ook nog wel wat dingen leren!’

‘Ja, alsof die met mij naar bed zouden gaan!’

‘Waarom niet? Denk je echt, dat ze dat niet zouden willen doen?’

‘Ik ben nog zo jong en zij zijn een stuk ouder!’

‘En van Roald met mij vind je dat niet zo erg? Die is zelfs nog ouder!’

Daar kan Jörg niets tegenin brengen. Jensa zegt: ‘Ik vind dat als ik seks met Roald zou mogen hebben, dat jij ook met hun seks zou mogen hebben, Jörg. Dat zou niet meer als eerlijk zijn.’

Jörg denkt even na en zegt dan: ‘Goed, maar ook alleen met hun. We gaan hier geen gewoonte van maken, Jensa!’

Jensa geeft Jörg een kus en zegt: ‘Goed, afgesproken. Maar door er nu zo over te praten, begin ik wel geil te worden…’

Jörg geeft antwoord door zijn handen tussen haar benen te leggen. Jensa heeft niet te veel gezegd. Hoewel het vroeg in de morgen is, weerhoudt het hun niet om de dag te beginnen met lekkere seks. En daarbij vertrekken ze vanmiddag ook met Roald naar Nederland, waar ze gaan meedoen aan de run-bike-run wedstrijd. Ze hoeven nog niet vroeg op te staan en hebben alleen een lange rit voor de boeg.

Roald is al een tijdje op en hoort dan op de bovenverdieping wat gehijg en gekreun. Hij glimlacht een keer en gaat verder met het inpakken van de spullen voor de kleine vakantie in de auto. Hij heeft nog iets nodig, wat op zolder ligt. Jensa en Jörg zijn dan al weer lang en breed uit geneukt, en Jensa komt net uit de badkamer, als Roald de trap op komt lopen.

Jensa heeft niet veel meer aan, dan haar Eva-kleed, want ze had Roald niet aan horen komen. Ze verschiet zich rot en probeert maar naaktheid te verbergen, maar Roald heeft al alles gezien. Hij zegt doodleuk: ‘En? Was het lekker met Jörg?’

Jensa bloost nu flink en weet zich geen houding te geven.

‘Maak je maar geen zorgen, we zijn hier wel wat gewend, Jensa. En je hoeft je ook helemaal niet te schamen voor je lichaam, je ziet er erg mooi uit!’

Jensa bloost nu nog harder. Maar Roald doet net of er niets aan de hand is. Hij zegt: ‘Ik moet boven nog wat koffers pakken. Zou je me kunnen helpen die naar beneden te brengen, Jensa? Dan hoef ik niet zo vaak naar beneden.’

‘Dat is goed, maar dan moet ik me wel even wat aankleden. Zo kan ik toch niet komen helpen, of wel?’

‘Voor mij hoef je het niet te doen, het uitzicht is werkelijk uitstekend!’

Nu moet Jensa lachen. ‘Dat zou je wel willen! Niets daarvan!’

Roald lacht. ‘Dat is misschien toch maar beter, anders krijg ik dadelijk nog ruzie met mijn vrouwen!’

Jensa lacht ook en loopt naar haar slaapkamer, waar ze een korte rok aantrekt en een strak shirtje. Verder niets, geen bh en ook geen slipje. Dan loopt ze achter Roald aan, naar de zolder. Roald heeft al snel de koffers gevonden, die hij nodig heeft. Hij geeft er eentje aan Jensa, die de koffer wat onhandig aanneemt, en dan struikelt over haar eigen voeten. Dat was wel een beetje opzet, want ze wil de aandacht van Roald trekken. Die had ze zo ook al gehad, maar nu ze tegen hem aanvalt, krijgt Roald een heel goed zicht op haar borsten.

Roald zou zomaar gebruik kunnen maken van de situatie, maar dat doet hij niet. Ook al heeft hij met zijn vrouwen besproken, dat een avontuurtje met Jensa zou kunnen gebeuren, het wil nog niet zeggen, dat hij dan ook iedere gelegenheid aangrijpt om het te laten gebeuren. Bovendien heeft hij heel goed in de gaten, dat Jensa zich expres tegen hem liet vallen.

Roald was het al opgevallen, dat ze onder haar kleding geen ondergoed droeg. Dus wist hij al, dat dit zou gaan gebeuren. En daarbij zou hij nooit seks hebben met een andere vrouw, zonder dat er een van zijn vrouwen daarbij zou zijn. Daarvoor houdt hij te veel van zijn vrouwen. Dus helpt hij keurig netjes Jensa weer overeind, die een hele beste poging doet om Roald te versieren. Roald moet glimlachen om de poging, die wel heel doorzichtig was. Maar hij doet net alsof hij het niet gemerkt heeft.

Jensa is wat teleurgesteld dat Roald niet op haar avances ingaat, dus ze doet er een schepje bovenop.

‘Roald? Meende je wat je net zei? Vind je me echt mooi?’

‘Jazeker, Jensa. Je bent een hele mooie meid, Jörg heeft echt geluk met je.’

‘En als Jörg er nu niet was geweest, zou je me dan willen zoenen?’

Roald kijkt Jensa met zijn ogen stevig aan.

‘Kijk, Jensa. Ik ben een getrouwde man, niet met een, maar met drie vrouwen, waar ik heel veel van houd. En daarbij is er een heel groot leeftijdsverschil. Heel misschien, als zij er niet zouden zijn en Jörg ook niet, dan zou ik je best wel een zoen willen geven, maar nu niet.’

Jensa knikt. Ze snapt het, maar is wel teleurgesteld. Roald ziet haar teleurstelling en zegt: ‘En daarbij heb ik een belofte aan mijn vrouwen gemaakt, dat ik nooit een andere vrouw zou zoenen, als ze er niet bij zouden zijn. Het is namelijk niet zo, dat ik nooit seks met andere vrouwen heb, maar alleen niet als ze er niet bij zijn.’

Jensa kijkt verbaasd op en zegt: ‘Hé? Ik dacht dat je wel genoeg had met je vrouwen alleen!’

Roald lacht en zegt: ‘In principe is dat ook wel zo, maar seks is veel te leuk om het alleen maar met een of drie personen te doen. Je kan zoveel van anderen leren, en dat kan je weer bij je eigen geliefden toepassen. Zo verbreedt je je eigen horizon, maar ook die van je geliefde.’

Jena kijkt Roald nog verbaasder aan. Nu begrijpt ze het helemaal niet meer. Opeens valt het kwartje en zegt ze: ‘Dus als een van je vrouwen erbij zou zijn, zou je me wel willen zoenen?’

‘Ja, natuurlijk! Ik zou gek zijn, als ik zo’n gelegenheid zou laten liggen.’

‘En dat vinden je vrouwen dan ook niet erg?’

‘Nee, want ik laat ze natuurlijk ook dezelfde vrijheid. Waarom zou ik meer vrijheid moeten krijgen als hun? Dat zou niet eerlijk zijn! In een goede relatie gaat het ook eerlijkheid en goede afspraken. Het is een kwestie van geven en nemen. Je kunt van niemand verlangen, dat ze 100% trouw zijn aan hun geliefden. Al zijn ze dat misschien wel lichamelijk, geestelijk is er altijd wel iets dat begint te knagen. En dan is het vuur en de passie weg uit de relatie.’

Jensa knikt en zegt: ‘Ik denk dat ik wel begrijp, wat je bedoelt. Als ik naar mijn oom en tante kijk, die zijn al een hele tijd met elkaar getrouwd, maar lijken heel ongelukkig met elkaar. Ze mopperen alleen maar op elkaar en slapen al jaren apart van elkaar. Ik zou zoiets nooit kunnen! Ik zou allang zijn weggegaan!’

Roald knikt. ‘Dat bedoel ik nou! Als je elkaar net wat meer vrijheid geeft, en ook eens seks met een ander hebt, dan kun je toch nog veel van elkaar houden, of niet dan? Maar het maakt wel je seksleven een stuk spannender! Maar je moet natuurlijk ook weer niet overdrijven, dat is ook weer niet goed. Maar op zijn tijd eens wat anders, dat kan best goed doen.’

Jensa glimlacht. ‘Ja, ik denk dat je gelijk hebt.’ Dan begint ze te lachen en zegt: ‘Ik denk dat mijn vader en moeder dat ook wel eens doen. Ze gaan regelmatig op bezoek bij Freya en Leif, de ouders van Jörg. Ze komen dan altijd heel laat thuis en de dagen erna zijn ze altijd heel verliefd op elkaar.’

Roald lacht. ‘Dat zou best wel eens kunnen, Jensa. En waarom ook niet? Zijn ze er ongelukkiger door geworden? En de ouders van Jörg lijken me ook erg gelukkig met elkaar, of niet dan?’

Jensa knikt. Dan zegt ze: ‘Ik denk dat ik dat later ook zou willen met Jörg. Ik denk dat je gelijk hebt, het doorbreekt de sleur die onherroepelijk komt. Een nichtje van me is nu enkele jaren getrouwd en ik kan al merken, dat het minder goed tussen haar en haar man gaat. Het is niet zo, dat ze niet meer van elkaar houden, maar ze lijken minder verliefd op elkaar.’

‘Juist, je hebt het begrepen. Om te voorkomen, dat je in een sleur raakt, zorg je ervoor, dat het leven spannend blijft. Maar ik moet er wel bijzeggen: Zoiets kun je alleen in je relatie doen, als je het ook allebei eens bent, dat je soms de seks buiten je geliefde gaat zoeken. Ik, Ester, Ingrid en Ada hebben ervoor gekozen om heel eerlijk erover te zijn, en alleen seks met anderen te hebben, als ze er zelf ook bij zijn.

Gelukkig hebben we vrienden, die er net zo over denken, dus er is echt geen gebrek aan aandacht voor mijn vrouwen. En als het met hun is, hoef ik er zelf niet eens bij te zijn. Ik vertrouw ze helemaal en maak me dan ook geen enkele zorgen. Maar tot nu toe is het nog nooit gebeurd, zonder dat ik ervan wist.’

Jensa glimlacht. ‘Ik vraag me alleen af, hoe je het volhoudt om al je vrouwen tevreden te stellen. Dat houdt toch niemand vol!’

‘Ik wel! Vraag het ze maar, ze zullen je wel over me vertellen, daar maak ik me geen zorgen over. Ik heb zo mijn manieren om ze alle drie tevreden te kunnen houden!’

Jensa begint nu wel heel nieuwsgierig te worden, maar Roald breekt het gesprek af door de andere twee koffers te pakken en naar beneden te lopen. Jensa volgt hem dan, maar haar interesse is gewekt.

Roald glimlacht heimelijk, want dit was precies zijn bedoeling. Hij weet nu dat Jensa wel interesse heeft om met hem seks te hebben, en ze is er meer dan klaar voor. Nu moet Roald alleen nog even Jörg peilen, of die er ook voor open staat. Maar dat kan hij veel beter overlaten aan zijn vrouwen. Die zijn daar zeer geraffineerd in. En nu hij Jensa een kleine inblik in zijn seksleven heeft gegeven, weet Roald bijna zeker, dat Jensa er wel iets over zegt tegen Jörg.

Ze komen samen onder in de kamer aan, als Ester de slaapkamer uit komt.

‘Ah, je hebt de koffers al van zolder gehaald? Komt goed uit, ik wilde ze net gaan halen!’

‘Jensa heeft me even geholpen dragen. Wil je ze in de slaapkamer hebben?’

‘Ja, maar geef ze maar hier, je wilt zeker nog even een stuk rennen. Ingrid staat al te wachten. Misschien kan Jensa me even helpen met de koffers inpakken?’

Jensa knikt en zegt: ‘Ja, graag. Ik heb anders toch niet veel te doen. Mijn koffers zijn nog gepakt, ik hoef alleen maar een paar kleren er weer in te doen.’

‘Nou, dat zou erg aardig van je zijn. Kunnen we even lekker samen kletsen, terwijl we de koffers pakken.’

Ze lopen samen de slaapkamer in, terwijl Roald naar de keuken loopt, waar Ingrid al op hem staat te wachten. Samen gaan ze op pad voor hun training.

‘Gaat Ester niet mee, Roald? Ik dacht dat ze zich ging klaarmaken om te trainen.’

‘Nee, ze ging liever nog de koffers pakken en Ada was bezig de kinderen te verzorgen. En Jensa is nu Ester aan het helpen.’

‘Aha. En? Hoe ga je het aanpakken met haar?’

‘Daar hoef ik maar weinig voor te doen, Ingrid. Ze heeft me zich al praktisch aangeboden, zonder dat ik er echt iets voor hoefde te doen. Maar dat wilde ik niet. Allereerst heb ik een belofte aan jullie gedaan en daar wil ik me ook echt aan houden. En daarnaast wilde ik ook geen misbruik van haar maken. Maar ze heeft wel een gelijksoortige gedachte over hoe een relatie moet lopen. En Freya en Leif zijn ook heel wat meer in onze richting, dan we dachten.’

‘Hoe bedoel je, Roald? Rommelen die ook met anderen?’

‘Ja, met de ouders van Jensa, ten minste dat vermoedt Jensa. En als ik nu even terugdenk zou dat best wel eens kunnen. Maar zeker weten doe ik het natuurlijk niet.’

Ingrid lacht. ‘Als jij ook maar een vermoeden hebt, dat het zo is, dan is het waarschijnlijk ook wel zo, Roald! Je hebt daar een goede neus voor!’

Roald lacht en ze beginnen met rennen. Ze zijn al een eindje onderweg, als de telefoon van Roald overgaat. Omdat Roald zijn oortjes in heeft, neemt hij meteen op.

‘Roald de Vries, met wie spreek ik?’

‘Oh, met Leo. We hebben een probleem bij de productie. Een van de productierobots heeft een ernstig defect en bij de reparatie is iemand gewond geraakt. Je moet onmiddellijk komen!’

‘Ow, ik ben aan het rennen, maar ik bel meteen Ada even op, dat ze me even komt oppikken, ik kom zo snel mogelijk!’

‘Dat zou fijn zijn, want het is echt serieus. De politie en de ambulance zijn ook al onderweg, je weet de procedures zelf ook wel.’

‘Ja, en het is maar goed dat die er zijn. Wie is er gewond geraakt en hoe ernstig is het?’

‘Het is Jeffrey Jodhov, de elektricien. Schijnbaar is er een hoogspanningskabel bloot komen liggen en hij heeft een flinke optater gekregen. Hij is bij bewustzijn, maar zijn hartslag is onrustig.’

‘Dat klinkt serieus, Leo! Ik kom zo snel mogelijk!’

Roald hangt op en belt meteen naar Ada. ‘Ada, met Roald. Kun je meteen komen en me oppikken? Ik ben in de buurt van Geir Dolmannen, daar kun je me oppikken. Neem wat kleren voor me mee, we moeten naar het bedrijf. Er is een fors ongeluk gebeurd en er is iemand serieus gewond geraakt. Ik moet daar naar toe.’

‘Ow! Is het heel erg?’

‘Ik weet het nog niet. Leo belde me net en hij zei me, dat de hartslag onrustig was. En ik ga echt niet weg, als ik niet weet hoe het met hem gaat en hoe het heeft kunnen gebeuren.’

‘Ik kom er onmiddellijk aan, Roald. Ik zal Ester wel zeggen wat er gebeurd is.’

Roald hangt op en zegt dan tegen Ingrid, die hem vragend aankijkt: ‘Er is een ongeluk op het werk gebeurd en ik moet er meteen naar toe. Zeker nu er een gewonde is gevallen. Hij leeft, maar het gaat schijnbaar niet erg goed met hem.’

‘Dan moet je zeker gaan, Roald! We kunnen later ook wel vertrekken.’

‘Ik hoop dat het nog allemaal kan, Ingrid. De politie komt onderzoek doen, en ik hoop dat ik nog weg kan.’

‘Denk je dat het zo lang gaat duren?’

‘Ik durf er nog niets over te zeggen. Ga jij maar naar huis, en ga gewoon verder met pakken. Ik laat nog wel weten of ik mee kan gaan.’

Ze geven elkaar nog een zoen, en Ingrid rent dan op huis aan. Roald rent dan nog wat verder, naar de plaats waar Ada hem zal komen oppikken. Bij de afgesproken plaats rust Roald even uit en trekt zijn shirt uit om zijn lichaam af te drogen. Net dan komt Ada in haar auto aanrijden. Ze moet even diep ademhalen als ze zijn zweterige torso ziet. Die is in de loop van de afgelopen twee jaar behoorlijk stevig en gespierd geworden, zeer tot tevredenheid van zijn vrouwen. Hij begint er steeds meer sexy uit te zien, en Ada moet altijd even adem happen als ze hem zo ziet. Maar ze herpakt zich snel, want ze beseft dat dit geen tijd is om aan zulke dingen te denken.

Ze zet de wagen stil bij Roald en stapt uit. Ze heeft een handdoek voor hem mee genomen en wat kleren. Roald kleedt zich ongegeneerd buiten om. Het deert hem niet, dat een voorbijganger hem in zijn nakie zou kunnen zien. Snel heeft hij zijn kleren gewisseld en stapt hij bij Ada in de auto. Ada schudt haar hoofd en zegt: ‘Eigenlijk zou je je moeten schamen, Roald! Je zomaar op straat omkleden en in je nakie staan!’

‘Ik geloof niet dat jij het heel erg vond, Ada… Ik zag je wel even op je lippen bijten!’

Ada lacht. ‘Ik wist wel, dat je dat zou zien! Zoiets ontgaat jou ook nooit, of wel?’

‘Echt niet! Als het om jullie gaat, wil ik geen moment missen, Ada. Dat zou je nu toch wel moeten weten, of niet?’

Ada glimlacht. Ze rijden voort en dan zegt Ada: ‘Wat is er nou precies gebeurd, Roald?’

Roald vertelt aan Ada wat hij weet, zodat Ada ook kan inspringen op de situatie. Daarna belt Roald met Henk en vertelt hem wat er gebeurd is. Maar Leo blijkt ook Henk gebeld te hebben, maar Henk is wel blij, dat Roald dat ook heeft gedaan.

‘Ik kom wat later even kijken, Roald. Er is nu toch niets wat ik kan doen, maar ik wil wel mijn betrokkenheid tonen. En misschien dat ik daarna even bij zijn familie langs ga.’

‘Die zullen wel in het ziekenhuis zijn, Henk. Jeffrey zou worden opgehaald met een ambulance. Ik hoop dat het goed met hem gaat. En ik wil ook weten hoe dit heeft kunnen gebeuren. Niet alleen voor Jeffrey, maar ook van de rest van het personeel en onze klanten. Want dit zijn dezelfde robots, als die we aan onze klanten verkopen!’

‘Ja, dat was ik me ook al aan het bedenken, Roald. Zorg dat het goed uitgezocht wordt en biedt alle medewerking aan de politie. Ik wil dat dit opgelost wordt!’

‘Anders ik wel, Henk! Maar ik laat je meer weten, zodra ik ook wat meer weet.’

‘Is goed, we houden contact en wellicht zien we elkaar later nog wel.’

‘We zien wel. Maar ik denk dat ik mijn vakantie toch iets zal moeten uitstellen.’

‘Niets daarvan. Je blijft geen moment langer dan echt nodig is. Desnoods kom ik de taken even waarnemen. Je hebt zo lang voor die wedstrijd getraind, dat ga je nu niet afzeggen. Bovendien heb je daar ook een afspraak staan met een klant van ons!’

‘Ja, maar ik kan nu toch niet zomaar op vakantie gaan!’

‘Dat kun je wel! Ik wil dat je je alles geeft in die wedstrijd. Voor jezelf, je vrouwen en je kinderen. Maar ook voor je collega’s en natuurlijk ook voor Jeffrey!’

‘We zien wel, Henk! Wie weet valt het wel mee. En dat weet ik pas, als ik het met eigen ogen zie.’

‘We praten er later nog wel over, Roald. Hou me op de hoogte!’

‘Doe ik! En we zijn er al bijna, dus ik ga nu hangen!’

‘Tot later, Roald!’

‘Tot later!’

Roald hangt op en even later rijdt Ada het parkeerterrein van het bedrijf op. Daar staan een hoop politieauto’s en er staan enkele agenten op wacht. Ze laten Roald door en binnen wordt Roald op de hoogte gebracht van de situatie. Gelukkig blijken de verwondingen bij Jeffrey reuze mee te vallen, ze zijn relatief licht. Maar toch heeft hij een flinke brandwond en moet hij een paar dagen ter observatie in het ziekenhuis blijven.

Roald is blij, dat de verwondingen relatief meevallen, want hij is echt begaan met zijn personeel. Hij kent ieder personeelslid persoonlijk en weet ook de achtergronden van hun familieleven. Als hij dan ook nog even met Jeffrey gesproken heeft over hoe het gebeurd is, en hoe het met hem gaat, is hij al een stuk geruster.

De politie verhoort hem ook nog, Roald is immers de verantwoordelijke in het bedrijf. Maar Roald heeft er echt alles aan gedaan, dat het werken in dit bedrijf zo veilig mogelijk gebeurd. En omdat ook alles vastgelegd is, het onderhoud, de frequentie van het onderhoud, de werkzaamheden en het logboek van alle inspecties, valt hem maar bitter weinig aan te rekenen. De politie is zelfs onder de indruk van alle zelf opgelegde veiligheidsregels, die vele malen strenger zijn, dan voorgeschreven.

De collega’s van Jeffrey hebben inmiddels al uitgevonden, waardoor het ongeluk kon gebeuren. Een hoogspanningskabel is bloot komen liggen tussen de bewegelijke delen van de robot. Daardoor kon er stroom lekken op de behuizing van de robot, en die had Jeffrey aangeraakt om de serviceluikjes te openen. Jeffrey was niets te verwijten, en eveneens had het iemand kunnen zien bij de inspecties.

Roald laat dan ook meteen alles andere robots nakijken, of daar hetzelfde euvel zou kunnen voorkomen. En na enkele uren komt er een onthutsend antwoord: Van de 8 robots die ze gecontroleerd hebben, zijn er bij 6 robots de kabels beschadigd. Daarop laat Roald de hele productie stil leggen en verordonneerd dat ze naar een oplossing moeten gaan zoeken. Elke collega helpt nu mee om een oplossing voor het probleem. En al snel wordt de precieze oorzaak gevonden. Een scherpe rand aan een stuk metaal, dat de kabels moet geleiden, zorgt voor de beschadigingen aan de kabels. Voor de ingenieus is het dan een koud kunstje om het probleem te verhelpen, ook al kost het ze een hoop tijd om een goed ontwerp te maken en de nieuwe onderdelen te maken.

Het is dan ook al diep in de nacht, als ze de eerste test met de nieuwe onderdelen gaan doen. Als de test vlekkeloos verloopt, haalt Roald opgelucht adem. Al die tijd heeft hij onder flinke druk gestaan en nu valt hem een flinke last van zijn schouders. Hij belt meteen naar Henk, die heb gezegd heeft meteen te bellen als de test gelukt was. En samen met Henk overlegt hij over wat de volgende stappen zijn. Daar zijn ze het al snel over eens. Aangezien dit een ontwerpfout is, moeten alle robots van dit model die ze gemaakt hebben, worden aangepast. Gelukkig zijn het geen enorme aantallen, en de onderdelen zijn gelukkig niet al te duur, maar het zal toch een hoop geld gaan kosten. Maar dat hebben Roald en Henk er wel voor over. De veiligheid staat voorop, en daar willen ze absoluut niet aan torsen.

Vroeg in de morgen is Roald eindelijk klaar met zijn werk. Hij is doodmoe, en valt bijna om van de slaap. Ada is al die tijd bij hem gebleven, maar heeft wel wat geslapen. Ze brengt hem terug naar huis.

Ingrid en Ester zijn, in samenspraak met Roald en Ada, al vertrokken naar Nederland, dus ze komen in een nagenoeg leeg huis aan, hoewel, Jörg en Jensa zijn achtergebleven. Dat was zo afgesproken en dat vonden ze ook niet zo heel erg. Het gaf Jörg en Jensa gelegenheid eens goed met elkaar te praten.

Want ondanks dat ze elkaar al heel lang en goed kennen, bleken er nog een hoop dingen, waarvan ze van elkaar niets wisten. Het was ermee begonnen, dat Jensa aan Jörg voorlegde, wat ze met Roald heeft besproken. De ideeën, die Roald haar geopperd heeft, staan haar heel erg aan, en ze heeft geprobeerd Jörg daarin mee te krijgen. Dat is gelukt, maar het heeft haar wel een hoop overredingskracht gekost. En Jörg heeft op zijn beurt enkele van zijn fantasieën aan Jensa kenbaar gemaakt. En dat was voor Jensa even slikken, dat had ze niet van Jörg verwacht. Maar samen hebben ze al snel beseft, als ze hun relatie goed willen laten werken, dat ze moeten geven, in plaats van nemen.

En nadat ze allebei hebben toegegeven, zijn ze een heel stuk nader tot elkaar gekomen. Jensa hoopt dan ook, dat het ook gaat werken. En ze kan niet wachten om het tegen Roald te vertellen. Maar als ze ziet hoe moe en afgepeigerd Roald is, besluit ze dat het best wel even kan wachten.

Roald ploft met kleren nog aan in bed, en nog voordat Ada iets kan zeggen, slaapt hij al. Het is de eerste keer, dat Ada Roald zo moe heeft gezien. Zelfs toen hij zo ziek was, was hij nog nooit zo moe. Ze helpt hem dan met zijn kleren uit te trekken, maar het lukt niet erg. Roald helpt niet bepaald mee en Ada wil hem zo toch ook niet laten liggen.

Uiteindelijk besluit ze Jörg en Jensa te vragen haar mee te helpen. Die zijn al snel bereid om mee te helpen. Ze hebben uiteraard wel iets meegekregen van de problemen op het werk, en vooral Jörg voelt zich betrokken bij dat probleem. De stage heeft hem behoorlijk wat gedaan, en daarom gaat de situatie hem ook aan het hart.

Samen helpen ze Ada om Roald zijn kleren uit te trekken. Met de hulp van Jörg en Jensa lukt het Ada vrij gemakkelijk om Roald zijn kleren uit te trekken. Roald krijgt van dat alles helemaal niets mee, hij slaapt overal doorheen. Als Jensa Roald dan alleen maar in zijn onderbroek ziet, moet ze wel even blozen. Ada ziet het en moet glimlachen. Ze zegt tegen haar: ‘Hij ziet er goed uit, of niet, Jensa?’

Jensa moet nog harder blozen en Ada begint te lachen. ‘Je hoeft je niet te schamen, Jensa. Ik vind het niet erg als je naar hem kijkt. Dat is heel natuurlijk en bovendien zijn er maar weinig mannen te vinden, die zo sexy zijn als Roald!’

Nu moet Jensa een beetje glimlachen. ‘Nou ja, ik heb nog nooit eerder een vreemde man ontmoet, die zo naakt voor me ligt. Maar hij ziet er inderdaad heel erg lekker uit!’

Ada lacht en zegt tegen Jörg: ‘Nou, Jörg! Dan weet je wat je te doen staat, als je Jensa tevreden wilt houden!’

Jörg moet lachen en zegt: ‘Ik ben al heel goed bezig. Ik ben dan nog wel niet zo gespierd als Roald, maar ik vind dat ik er best wel mag zijn, of niet, Jensa?’

Jensa knikt en zegt: ‘Ja, Jörg is ook al best gespierd, Ada! Wil je het een keer zien?’

Ada is een beetje verrast, maar stemt toe. Het kan toch immers geen kwaad alleen maar te kijken.

Jörg trekt zonder schaamte zijn shirt uit, en toont dan zijn torso. Daar is al een sixpack op te zien, en Jörg mag inderdaad heel erg trots op zichzelf zijn. Voor zo’n jonge man ziet hij er inderdaad niet verkeerd uit.

‘Nou, Jörg! Dat ziet er inderdaad niet zo verkeerd uit! En je zou er nog beter uitzien, als je je nog wat beter zou kleden en misschien zou een ander kapsel ook niet verkeerd zijn.’

Jensa knikt instemmend en zegt: ‘Dat zou inderdaad nog wel beter kunnen, maar ik weet dat Jörg dat nog niet kan betalen. Zo goed verdienen ze bij hem thuis nu ook weer niet. Maar een ander kapsel zou hem zeker goed doen.’

Jörg is een beetje verrast door de uitspraken van de vrouwen. ‘Denken jullie echt, dat ik er dan wat beter uit zou zien?’

Ada knikt en zegt: ‘Ja, maar je moet zelf kiezen wat je leuk staat. Maar als ik een tip mocht geven, dan zou ik alleen de zijkanten van je hoofd laten opscheren. Je hebt eigenlijk best mooi haar en het zou zonde zijn om dat allemaal weg te scheren.’

Jensa knikt. ‘Ja, dat lijkt me je ook wel goed staan! Dat moet je doen, Jörg!’

Jörg twijfelt en zegt: ‘Ik weet het nog niet. Ik slaap er nog eerst een nachtje over.’

Ada zegt: ‘Als je wilt, kan ik een vriendin van me bellen, die is kapster. ten minste, dat heeft ze ooit geleerd en ze doet dat nog steeds voor vrienden. Ze kan je het kapsel maken, zoals je maar wilt.’

Jörg bekijkt zichzelf in de spiegel en zegt: ‘Nou ja, mijn haren zijn toch al wat lang, dus mijn haren laten knippen kan geen kwaad. En als ik dan toch bezig ben, kan ik misschien met haar overleggen, wat me goed zou staan.’

‘Zal ik haar dan even bellen?’

‘Als je dat zou willen doen? Maar moeten we dan niet naar Nederland? Ik bedoel, die wedstrijd is over 4 dagen!’

‘Maak je daarover maar geen zorgen, Jörg. We gaan niet met de auto naar Nederland, maar met het vliegtuig. De baas van Roald heeft ervoor gezorgd dat we met het vliegtuig naar Nederland kunnen. En ook voor jullie heeft hij tickets geregeld. Daar weet Roald nu nog wel niets van, maar hij krijgt het omdat hij het probleem op het bedrijf zo goed en zo snel heeft opgelost. En daarbij vindt Henk ook, dat Roald die wedstrijd in alle rust moet kunnen beginnen.’

Jörg knikt en zegt: ‘Ik heb altijd gedacht, dat een directeur nooit niet zo veel deed. Maar nu ik Roald aan het werk heb gezien, weet ik wel beter! Ik snap niet, hoe hij dat allemaal voor elkaar krijgt en dan ook nog eens genoeg tijd lijkt te hebben voor iedereen die hem wil spreken!’

Ada glimlacht. ‘Ja, Roald werkt erg hard. Dat doet hij voor mij, en mijn zussen en onze kinderen. Maar ook voor al het personeel.

Op de manier, waarop hij werkt, krijgt hij zoveel meer gedaan van hun, dan iemand voor mogelijk zou houden. Dat kon je vandaag heel goed zien. Er zijn mensen teruggekomen van huis om mee te helpen het probleem te verhelpen. Zonder dat Roald ze dat gevraagd heeft. Iedereen is heel erg begaan met het bedrijf, en de drijvende kracht is echt Roald. Zonder hem zou het nu niet zijn, wat het nu is.

Maar het komt ook door Roald zelf. Hij is gewoon zo, lief, behulpzaam en heel eerlijk. Hij verzwijgt nooit een geheim voor ons. En evenmin doet hij dat voor zijn personeel. Hoewel hij ook heel goed weet wat hij wel en niet mag en kan zeggen.’

‘Vertelt hij echt alles?’, vraagt Jensa.

Ada glimlacht en zegt: ‘Ja, echt alles. Ik weet wat er gisterenmorgen gebeurd is, Jensa. Weet Jörg het ook al?’

Jensa knikt, maar bloost hevig. ‘Het spijt me wel, dat ik me zo aan hem opgedrongen. Het gebeurde gewoon, ik weet ook niet waarom.’

Ada glimlacht en zegt: ‘En heb je het ook al tegen Jörg verteld, Jensa?’

Jensa knikt. ‘Ja, ik besefte me, dat als we een toekomst samen willen hebben, dat we overal eerlijk in moeten zijn. En omdat we afgelopen avond helemaal alleen waren, hebben we eens goed met elkaar gepraat. Nu weten we een hoop meer van elkaar af, dan eerst en dat is goed geweest.’

‘Nou, dan is het toch ergens goed voor geweest, of niet dan? En je hoeft je niet te verontschuldigen naar mij of Roald. We hadden al lang over jullie gepraat. Je moet weten, dat Roald een soort radar voor sommige dingen heeft. Vooral als het over seks gaat. En als je ooit iets wilt leren over seks, dan moet je bij Roald zijn.

Hij kan echt dingen doen, die je verstand te boven gaan. Hij kan je binnen enkele tellen klaar laten komen, met je kleren nog aan. Ook jij, Jörg! Dat heeft hij ooit geleerd van zijn Chinese buurman. Het is een soort geheime techniek, die hij niet aan iedereen mag leren, maar sommige dingen mag hij je wel leren. En als je dat eenmaal kunt, dan verzeker ik je, dat je de beste seks hebt, die je je maar kunt indenken.’

Jensa zegt: ‘Is hij dan zo goed?’

Ada knikt. ‘Ik heb in mijn leven al heel wat mannen versleten, maar ze kunnen niet eens in de schaduw van zijn kleine teen staan. Roald is met afstand de beste minnaar van alle mannen, die ik ooit heb gekend. En geloof me, dat zijn er heel wat! En daar zitten zelfs porno-acteurs bij!’

Jensa en Jörg kijken met grote ogen en Jensa zegt: ‘Heeft hij dan zo’n grote piemel?’

Ada lacht. ‘Zoiets noem je toch geen piemel, Jensa. Noem dat ding gewoon bij zijn naam, pik of lul, wat je liever hebt. Ik zeg meestal liever pik. Maar Roald heeft helemaal niet zo’n grote pik. Hij is wel behoorlijk dik, maar groot is hij niet. Maar de lengte is niet belangrijk, maar wat je ermee doet!’

Jensa knikt en zegt: ‘Ik heb geen idee, ik heb alleen nog maar Jörg als vriendje gehad en hij is ook de enige, waarmee ik seks heb gehad.’

Ada kijkt Jörg aan en zegt: ‘En jij, Jörg? Heb jij al wat meer ervaring?’

‘Niet echt. Ik heb wel eens gezoend voordat Jensa mijn vriendinnetje was, maar meer ook niet.’

Ada kijkt Jensa aan en zegt: ‘Kan hij een beetje zoenen?’

‘Het gaat, maar ik ben er geen expert in.’

‘Zou hij het eens bij mij mogen testen?’

Jensa glimlacht en zegt: ‘Van mij wel, maar hij zal zelf moeten willen.’

Jörg moet nu even hevig blozen en de beide vrouwen schieten in de lach. Daarop wil Jörg zich niet laten kennen en zegt: ‘Nou ja, waarom ook niet? Ik wil wel eens weten of ik goed kan zoenen!’

Ada kijkt even verbaasd, want ze had het niet echt verwacht. Maar ze loopt recht op hem af en pakt hem beet. Langzaam laat ze haar lippen die van hem naderen, en dan neemt Jörg zelf het initiatief in de hand. Als een volleerd zoener begint hij haar te zoenen. En schijnbaar levert hij behoorlijk werk af, want de zoen duurt nogal even. Als hij haar los laat, moet Ada even diep adem halen.

Ze moet dan even lichtjes lachen en zegt: ‘Nou, Jensa! Zoenen kan hij wel! Daar doet hij niet veel onder bij Roald! Dus wat dat betreft zit je al niet slecht bij hem!’

Jörg straalt van trots en zegt dan tegen Jensa: ‘En nu zou je eigenlijk Ada moeten zoenen om te kijken of je net zo goed kunt zoenen als zij!’

Jörg verwachtte van Jensa niet dat ze het ook echt zou doen, maar aangezien hij tegen Jensa had gezegd, dat hij wel eens twee zoenende vrouwen zou willen zien, doet Jensa er niet moeilijk over om hem een fantasie te laten vervullen. Ze loopt recht op Ada af en begint haar vol passie te zoenen. De ogen van Jörg vallen bijna uit zijn kop, en Ada is best wel even verrast door Jensa.

En Jensa kan behoorlijk goed zoenen, bijna net zo goed als haar zussen en Roald. Ze weet zich zelfs bijna geen houding te geven, als Jensa haar eindelijk loslaat.

‘Wow, Jensa! En je hebt alleen nog maar met Jörg gezoend? Nou, in dat geval ben je een echt natuurtalent!’

Jensa glimlacht breed. ‘Nou ja, ik doe maar zoals ik ook graag met Jörg zoen. Dat is voor mij niets apart!’

‘Nou, je bent zeker zo goed als mijn zussen en je doet ook weinig onder voor Roald! Je hebt me best verrast!’

Jensa kijkt blij en zegt: ‘Nou, bedankt! Leuk om te weten, dat ik dat ook goed kan!’

Jörg zegt: ‘En wie kon er nu het beste zoenen?’

‘Dat is moeilijk te zeggen, Jörg. Een man zoent toch weer anders dan een vrouw. Je hebt zeker talent en met wat meer oefening zou je zeker nog beter worden. En Jensa hoeft niet meer te leren, ze heeft het al van nature. Dus op dit moment is ze de betere, maar het scheelt niet veel.’

Jörg kijkt even wat teleurgesteld, maar Ada zegt: ‘Trek het je niet zo aan, Jörg. Jij kunt weer dingen, die wij niet kunnen. En omgekeerd is dat ook zo. Dat is toch wat het vrijen zo leuk maakt, of niet dan?’

Jörg trekt weer een grote glimlach op zijn gezicht. Maar door al dat gezoen, begint hij wel een beetje geil te worden, en hij probeert Ada op het bed te trekken. Maar Ada heeft zijn plannetje door en zegt: ‘O nee, mijnheertje! Dat gaan we dus mooi niet doen. Roald heeft dringend nachtrust nodig en ik ga hem echt niet wakker maken. En daarnaast, als we dat ooit zouden gaan doen, wil ik wel, dat Roald erbij is en ook wakker is.’

En daar is Jensa het ook wel mee eens. ‘Ja, Jörg! Dat zou niet netjes zijn ten opzichte van Roald! Een beetje respect mag je wel voor hem opbrengen.’

Jörg kijkt schudbewust en zegt: ‘Sorry, ik bedoelde niet onrespectvol te zijn, want als ik voor iemand respect heb, dan is het Roald wel, en voor jullie heb ik ook een diep respect!’

Ada knikt goedkeurend en zegt: ‘Dat is al beter. Ik zeg niet, dat er niets zal gebeuren, maar bij seks is het altijd belangrijk, dat het van twee kanten komt.’

Jörg knikt, als teken, dat hij het begrijpt. Ada staat op en zegt: ‘Kom, we laten Roald nog even wat slapen. En ik ga zo ook nog even wat slapen, ik heb maar een beetje meer geslapen, dan Roald.’

De twee tieners lopen met Ada mee, en Ada vertelt hun wat er precies gebeurd is op het werk. Daarna gaat Ada ook nog even naar bed, en de twee tieners gaan nog wat wandelen langs het meer. Een 4 uur later zijn ze weer terug, en is Roald ook weer wakker. En dat is maar goed ook, want over drie uur moeten ze in het vliegtuig zitten en ze moeten nog een heel stuk rijden naar het vliegveld. Roald rijdt het hele stuk, wat harder dan toegestaan, maar ze komen zonder problemen aan op het vliegveld, en zijn ruimschoots op tijd om in te checken.

Een paar uur later komen ze dan ook al aan in Nederland op het vliegveld. Voor Roald en Ada is dit niet meer apart, die hebben ze al vaker gedaan. Maar voor Jörg en Jensa ligt dat anders. Ze hadden nog nooit met een vliegtuig gevlogen en in Nederland waren ze nog nooit geweest. De eerste reactie van Jensa is: ‘Hier lijkt alles zo vlak! Is dat normaal hier in Nederland?’

Roald lacht. ‘Ja, dat is heel normaal. Er zijn hier geen bergen en heuvels. In het zuiden van het land zijn wel wat heuvels, maar de rest van het land is vooral vlak. Daar zie je vooral veel weilanden en akkers. En hier en daar wat kleine bossen.’

Jörg en Jensa kijken hun ogen uit, als ze met de huurauto door Nederland rijden.

‘Zijn de mensen hier altijd zo gehaast, Roald?’

‘Ja, dat kun je wel stellen, Jörg. We zijn een heel productief land en we leven van de handel. Dat zorgt ervoor dat we van nature heel erg actief zijn.’

Opeens rijden ze langs een veld met tulpen en Jensa roept verrukt: ‘Kijk, Jörg! Dat zijn tulpen! Kijk eens hoeveel het er zijn!’

Roald glimlacht en zegt: ‘Dat is nog maar een klein veldje, Jensa. Overmorgen gaan we naar het noorden van het land, daar heb je ontzettend grote bloemvelden. Dan zal je pas echt veel tulpen en narcissen zien!’

Een goed uur later rijden ze het dorpje in, waar Roald de vakantieboerderij gehuurd heeft. Als ze aankomen, liggen Ester en Ingrid al in de zon te genieten. Ze worden hartelijk verwelkomd en ze worden ook meteen op de hoogte gebracht over het laatste nieuws op Roalds werk. En dan kunnen Roald en Ada nog eens wat beter uitrusten. Roald valt al snel in slaap op zijn ligstoel, wat hem wel gegund wordt na het zware werk van vorige dag.

Ada is ook wel moe, maar ze kiest ervoor om lekker bij te kletsen met haar zussen en haar schoonouders, die er ook zijn. En ook haar ouders zijn er, en ze is blij ze weer te zien, hoewel die toch echt regelmatig langs komen. Als ze even de kans krijgen, komen ze een weekendje logeren bij hun kinderen. En dan genieten ze met volle teugen van hun kleinkinderen.

De vakantieboerderij beschikt ook over een zwembad en daar vermaken zich Jörg en Jensa prima. Het is meer dan duidelijk, dat ze plezier hebben, maar ook dat ze erg verliefd op elkaar zijn.

Glimlachend kijken Ada, haar zussen, haar schoonmoeder en haar moeder naar het tweetal. Ada zegt: ‘Moet je die twee toch eens kijken, het is gewoon leuk om ze zo samen te zien!’

‘Ja, het is een leuk stel. Ik hoop alleen dat jullie levensstijl ze niet als een te grote schok overvalt, Ada’, zegt haar moeder.

‘Maak je maar geen zorgen, mam. Daar hebben ze al lang kennis mee gemaakt. Je weet toch, in de buurt van Roald ontkom je daar niet aan!’

‘Ja, maar ze zijn nog zo jong! Kunnen ze dat wel aan?’

‘Ze zijn zeker nog jong, maar ze weten al best van wanten. En Roald heeft een goed gesprek met het meisje, Jensa, gehad. En ik heb gisteren nog even met Jörg gepraat. Het is duidelijk, dat ze nog wat ervaring missen en nog niet helemaal weten hoe alles precies moet, maar ze leren snel.’

Haar moeder kijkt Ada vol verwijt aan en zegt: ‘Met praten bedoel je toch ook echt praten, Ada?’

‘Hey, wat denk je wel niet van mij, mam? Natuurlijk heb ik alleen maar met ze gepraat, al moet ik wel toegeven dat ik met hun beiden gezoend heb. Maar meer ook niet. Dat liet ik niet toe.’

‘Nou ja, alleen maar zoenen is niet zo erg. Dat is nog vrij onschuldig, ten minste ten opzichte van wat jullie normaal allemaal doen?’

‘Ik weet wat je wilt zeggen, mam, maar zo erg is het bij ons nu ook weer niet. Of niet Ester?’

Ester knikt en zegt: ‘We zijn wel wat rustiger geworden, mam. Dat komt ook, doordat onze kinderen een hoop energie vragen en Roald en Ada hebben hun energie wel nodig voor hun werk. Dan ga je ’s avonds geen gekke dingen meer doen, al kan ik echt niet zeggen, dat we op seksgebied iets te kort komen. Maar het is gewoon iets minder wild geworden.’

Haar moeder glimlacht en zegt: ‘Nou ja, dat herken ik ten minste wel. Ik weet nog heel goed, hoe moe ik ’s avonds was, toen jullie kon klein waren. Van Björn hoefde ik niet te rekenen op hulp, die was ’s avonds ook uitgeteld als hij terugkwam van zijn werk. Niet dat hij me niet hielp, maar het kwam toch vaker voor, dat we vroeg in bed lagen.’

Ingrid knikt en zegt: ‘Het is zwaar om voor drie kinderen te zorgen, mam. Daar kom ik nu ook iedere dag achter, en dan helpt Ester me ook nog. Ik snap echt niet, hoe jij dat vroeger in je eentje allemaal klaar kreeg!’

‘Dat vroeg ik me dan ook wel eens af, maar dan hoefde ik alleen maar nog een keer naar jullie te kijken, en dat gaf me weer wat meer energie. Voor je kinderen doe je immers alles!’

Ineke knikt en zegt: ‘Dat ben ik met je eens, Anna! Daarvoor ben je toch ook moeder. Ik had dan maar een kind, maar ik kan niet zeggen, dat ik het minder druk had als een vriendin van me, die een tweeling had. Kleine kinderen zijn een hoop werk, dat is zeker. En daar doe je echt alles voor!’

Dan werpt Ingrid een blik op Roald en zegt: ‘Moet je daar Roald eens zien slapen. Volgens mij was hij echt heel erg moe!’

Ada zegt: ‘Dat is hij ook. Hij heeft afgelopen nacht maar 4 uur geslapen en daarvoor is hij 24 uur vol aan de gang geweest. Ik kon het zelf niet volhouden, ik ben een paar uurtjes gaan slapen, maar je kent Roald. Hij neemt geen rust, voordat het geregeld is. En over een paar dagen moet hij dan ook nog eens een wedstrijd rennen. Laat hem maar lekker slapen, Ingrid.’

‘Ik was ook niet van plan om hem wakker te maken, Ada. Had hij niet beter gewoon in bed kunnen gaan liggen?’

‘Nu krijgt hij ten minste wat zon op zich, dat zal hem goed doen, Ingrid. Alleen moeten we hem dadelijk wel insmeren, anders verbrandt hij dadelijk nog!’

Ineke zegt: ‘Zo bleek heb ik hem al lang niet meer gezien. Vroeger was hij in de zomer zelfs zo bruin, dat ze meenden dat hij een buitenlander was. Verbranden deed hij zelden.’

‘In Zweden is het in de winter gewoon niet goed te doen om veel zon te pakken, Ineke. Hier is dat wat gemakkelijker. Het is dat we dit jaar ook indoor konden trainen voor de wedstrijd, anders was Roald zeker niet goed voorbereid op deze wedstrijd en ook later als hij de Iron-man gaat doen. De afgelopen anderhalve maand hebben we een beetje buiten kunnen trainen en als we terug zijn, kunnen we het zwemmen weer buiten trainen, dan is het water warm genoeg.’

‘Dus jullie gaan het dit jaar echt doen, die Iron-man?’

‘Ja, dat is wel de bedoeling. Deze wedstrijd is een beetje om te kijken of we er wel klaar voor zijn. Nu kunnen we onze inschrijving nog veranderen, maar Roald wil per sé de volle afstand doen. Ik weet het nog niet, ik wil niets forceren voor mijn winterseizoen. Ik ga waarschijnlijk toch de halve afstand doen.’

‘Dat is evengoed nog een hele prestatie, Ingrid! Maar we komen zeker jullie aanmoedigen. Johan heeft al vrij, we hebben dan vakantie.’

‘En Björn heeft dan ook vakantie, dus wij zijn er ook! En we hebben een kleine verrassing voor jullie allemaal!’

‘Ow? Een verrassing?’

‘Ja, maar dat krijgen jullie pas later te horen. We zijn dit jaar 30 jaar getrouwd en dat willen we gepast vieren. Maar meer zeg ik nog niet!’

Ester is opgestaan om Roald even in te smeren met zonnebrandcrème, zodat hij zich niet verbrandt. Hij wordt nog niet eens wakker, als ze hem insmeert, hij slaapt erg vast.

‘Mijn God! Die krijg je met nog geen kanon wakker! Ik zag wel, dat hij moe was, maar zo moe heb ik hem al lang niet meer gezien. Weet je nog, die vakantie?’

‘Hoe kunnen we dat vergeten, Ester? Laten we hopen, dat het niet weer gebeurd!’

‘Ik denk het niet, Ineke. De situatie was toen heel anders, dan nu. Nu is hij gewoon moe, en toen lag het aan de lange periode, waarop hij zich volledig gegeven had. Hij neemt zich nu ook vaker wat rust, ook op zijn werk. Maar dat ongeluk op zijn werk was natuurlijk wel iets, waarop hij zich volledig gestort heeft, zonder aan zichzelf te denken.’

‘Ja, zo is hij wel. En dat vind ik ook een van zijn betere eigenschappen van hem.’

Ester knikt. ‘Als hij zo niet zou zijn, zou het met ons nooit zo goed werken, Ineke. Hoe zou hij anders van drie vrouwen kunnen houden en liefhebben?’

Opeens begint Ada te grijnzen en zegt: ‘Eigenlijk zou ik best wel eens willen zien, hoe Roald eruit ziet, als we hem eens opmaken met makeup. Net als een vrouw!’

Ester begint te lachen en zegt: ‘Jammer dat we niet thuis zijn, want dan hadden we hem ook meteen die jurk aan kunnen laten trekken, die we laatst op de zolder gevonden hebben.’

Ada grijnst en zegt: ‘Wie zegt dat die jurk nog thuis ligt?’

Ester kijkt verbluft en zegt: ‘Heb jij die dan meegenomen?’

‘Nee, die ligt waarschijnlijk nog in de auto bij jullie. Ik had die in een van de opbergvakken verstopt, zodat Roald het niet zou zien. Ik was al van plan daarmee een grap uit te halen. Je weet hoe vast hij kan slapen, als hij erg flink getraind heeft. Dus ik wist dat we een gelegenheid zouden krijgen om zo’n grap met hem uit te halen. Maar nu is toch ook een leuk moment?’

Ester en Ingrid beginnen te lachen. ‘Oh, wat kun jij gemeen zijn! Maar natuurlijk doen we met je mee!’

Ook Ineke en Anna willen graag meedoen. En als hun mannen daarvan lucht krijgen, helpen die ook maar wat graag mee. Ze gaan dan meteen aan de slag. Eerst haalt Ada de jurk uit de verstopplaats en laat die aan iedereen zien. Iedereen moet lachen, ook Jörg en Jensa, die zijn komen kijken. Bij de jurk zitten allerlei accessoires, zoals kettingen, een pruik, zelfs schoenen, die net ietsje te groot zijn voor Roald. Wat op zich al bijzonder is, want Roald heeft niet bepaald kleine voeten. Maar de jurk en de schoenen zijn dan ook speciaal gemaakt voor een man van zijn formaat.

Roald slaapt heel erg vast, hij merkt het niet eens, dat hij opgetild wordt, en hem de jurk aangetrokken wordt. Iedereen heeft de grootste schik in de grap en ze hopen dan ook, dat Roald nog even blijft slapen. En gelukkig voor hun, blijft hij in zijn diepe slaap. Ze beginnen dan met de make-up en laten hem er weldra uitzien als een echte vrouw. Geen overdreven make-up, maar subtiel. De gelaatstrekken van Roald helpen ook wel een beetje mee, en als ze hem dan ook nog de pruik opdoen, zou je bijna zeggen, dat hij een vrouw is. Ze moeten echt lachen om de grap en ze maken dan ook een hoop foto’s.

Dan wordt Roald wakker van al dat gelach. Hij ziet iedereen om zich heen staan en vrolijk te zien lachen. Als ze hem recht overeind zien komen, moeten ze nog harder lachen. Dan pas valt Roald het op, dat hij een pruik op heeft en dat hij nu opeens kleren aanheeft. Hij kijkt eens goed en ziet dat het een jurk is. Hij herkent de jurk meteen, en begint dan ook te lachen.

‘Zo zo! Is dit wat jullie graag doen met jullie liefhebbende en hardwerkende man, als die doodvermoeid uitrust op een welverdiende vakantie?’

‘Sorry, Roald, maar we konden deze gelegenheid niet laten liggen. Je ziet er zo mooi uit in die kleren!’

Iedereen proest het uit van het lachen en ze laten dan Roald zien, hoe ze hem hebben opgemaakt.

Roald kan er wel mee lachen. Hij zegt: ‘Wacht maar, dit krijgen jullie echt nog wel eens terug!’

Ester lacht en zegt: ‘Ik verheug me er nu al op, Roald! Want zoals dit, dat kun je echt niet meer overtreffen!’

‘Wacht maar af!’

Dan ziet Roald de pumps staan, die bij de jurk horen. Hij pakt ze en trekt ze aan. Iedereen moet nog harder lachen, als hij probeert op de pumps te lopen.

‘Dat hoef je niet echt te doen, Roald! Ze horen er wel bij, maar straks breek je je benen nog!’

‘Pff, als jullie me dan toch eens willen zien als vrouw, dan ook alles! En nou laat me maar eens kijken, wat jullie eigenlijk van me gemaakt hebben!’

Lachend gaan ze Roald voor naar de slaapkamer, waar op de kasten een grote spiegel gemonteerd is.

Roald kan er hartelijk om lachen. Zijn moeder zegt: ‘Kom, dan help ik je weer uit je jurk!’

Maar Roald weigert. ‘Als ze me zo graag eens als vrouw willen zien, dan moeten ze er ook van genieten ook, mam! Bovendien, ik vind het wel komisch. Zulke grappen zijn altijd goed. En het had veel erger gekund, of niet dan?’

‘Maar dan willen we natuurlijk wel wat foto’s maken. Zo’n foto krijg ik nooit weer. Zeker nu ik de dochter heb gekregen, die ik nooit heb gehad!’

Roald lacht. ‘Kom mam! Moet ik je haar even doen?’

Zijn moeder lacht. ‘Nee, daar blijf je netjes vanaf!’

Lachend lopen ze weer naar buiten, waar ze eerst nog enkele leuke foto’s van elkaar maken. Dan gaan ze op het terras zitten, waar ze zich een lekkere witte wijn inschenken, en daar in de zon van genieten.

Dan komt er een auto het erf op gereden. Het blijken Arnold en Martine te zijn, de man en vrouw, die Roald hebben uitgenodigd om mee te doen met de Run-Bike-Run wedstrijd. Roald herkent ze meteen en zegt tegen de rest: ‘Zouden jullie me herkennen, als jullie me zo zouden zien?’

Ingrid zegt: ‘Van dichtbij wel, maar van iets verder weg zou ik je echt niet herkennen, Roald. Hoezo?’

‘Zullen we dan een grap uithalen met Arnold en Martine? Zij zullen me zeker niet zo snel herkennen, als jullie dat doen. Zeg maar dat ik een nichtje van hem ben, die op bezoek is.’

Iedereen stemt in met de grap en ze doen mee. Roald gaat nu even Paulien heten, en vanwege zijn stem zeggen ze, dat hij eerst Paul heeft geheten, maar na zijn operatie Paulien heet. Ze hebben de grootste lol, als Arnold en Martine het terras op komen gelopen.

Ze begroeten Arnold en Martine enthousiast, en bieden hun ook een stoel aan.

‘Zo, wat een drukte hier! We dachten, we komen even op bezoek, en dan zou ik meteen met Roald even het programma van de wedstrijd met hem doornemen. Maar is hij er niet?’

‘Nee, hij is nog even naar de winkel. Onze kinderen hadden nog luiers nodig, die hadden we niet genoeg bij. Hij is zo terug. Maar laat ik je even voorstellen aan onze gasten. Dit zijn Jörg en Jensa, Jörg doet mee met de wedstrijd, hij is degene, waar Roald nog voor gebeld had en Jensa is zijn vriendinnetje. En dit is Paulien, een nicht van Roald.’

Arnold en Martine begroeten de gasten, waarbij het meteen opvalt, dat Paulien nogal een zware stem heeft.

‘Nogal een zware stem voor een vrouw!’

Roald moet echt zijn best doen om niet in de lach te schieten en Ingrid schiet hem te hulp.

‘Nou ja, eerst was Paulien ook geen vrouw, maar een man. Hij heeft nog niet zo heel lang geleden zijn eerste operatie gehad. Zijn stem moet nog wat vrouwelijker klinken, niet waar, Paulien?’

Roald kan bijna niet meer van het lachen, en zegt: ‘Ja, ik hoop dat de medicijnen snel aanslaan.’

Maar dan kan hij niet meer van het lachen. Hij ligt echt dubbel van het lachen, en Arnold en Martine snappen er niets van. Dan zegt Roald met horten en stoten: ‘Sorry, Arnold en Martine. Dit is een grap. Ik ben Roald.

Mijn vrouwen vonden het nodig een grap met me uit te halen, en toen jullie eraan kwamen gereden, vond ik het te zonde om er niet meer uit te halen.’

Arnold en Martine kijken eerst even geschokt, maar moeten dan ook hartelijk lachen. ‘Ben jij dat echt, Roald? Ik had het echt wel geloofd, dat verhaal van die operatie.’

Arnold moet hard lachen. ‘Dat is nogal eens een echte grap, Roald! Maar hoe komen ze er in Godsnaam bij?’

‘Ach, we hadden laatst op zolder deze jurk gevonden, en we zagen toen al meteen, dat die eigenlijk voor een man was gemaakt. Kijk maar naar de accessoires en de schoenen. Waar vind je damesschoenen in maat 46? En schijnbaar vonden ze het wel grappig genoeg om het hier naartoe mee te nemen en dan een grap met me uit te halen.’

‘De grap is in ieder geval heel erg geslaagd en je schijnt het zelf nogal sportief op te pakken.’

‘Ach, ik zie de humor er wel van in, en ik weet nu al hoe ik ze dat ga terug betalen.’

Arnold lacht. ‘Ja, dat is de andere kant van een grap uithalen. Je kan het terug verwachten.’

Martine zegt: ‘Maar ik moet wel zeggen, dat ze je wel keurig netjes hebben opgemaakt, Roald! Ze hadden er ook voor kunnen kiezen je als een travestiet op te maken!’

‘Dat is ook weer zo. Het is weer eens een andere ervaring! Alleen moet ik nu nog zien, dat ik die make-up er weer allemaal afkrijg. Maar ik weet dat de dames meer dan genoeg bij hebben om dat voor elkaar te krijgen.’

Ester zegt: ‘Kom maar mee, Roald. Dan zal ik je wel even helpen met afschminken. En dan kun je je ook weer even gepast kleden.’

‘Ja, graag! De grap heeft nu wel lang genoeg geduurd.’

Maar voordat het zover komt, rijdt er een bestelwagentje van een koerier het erf op. Een jongeman stapt uit en loopt achterom, waar hij mensen heeft gezien.

Hij klopt netjes op de deur van het terras en zegt: ‘Hallo, ik zoek een Roald de Vries. Ik heb een spoedpakket voor hem.’

Roald staat op en zegt: ‘Dat ben ik.’

De koerier kijkt verbaasd en zegt: ‘Oké, kunt u zich legitimeren?’

‘Natuurlijk. Ester, liefje. Zou je even mijn paspoort willen pakken?’

Ester glimlacht en haalt zijn paspoort even.

Roald zegt: ‘U moet mijn uiterlijk even vergeven. Mijn vrouw en haar zussen hebben gemeend een grap met me uit te moeten halen, terwijl ik sliep.’

De koerier moet lachen en zegt: ‘Nou, dan hebben ze goed werk afgeleverd! Ik vond het al vreemd, dat u zo’n zware stem had voor een vrouw!’

Roald lacht mee en zegt: ‘Vertrouw nooit een vrouw, dat zie je nou wel weer!’

Dat levert hem joelende geluiden op van de aanwezige vrouwen. Ester komt dan terug met het paspoort van Roald en Roald doet voor de volledigheid ook nog zijn pruik af.

‘Ik geloof je, man! Als ik dit aan mijn collega’s vertel, geloven ze me nooit!’

‘Nou, dan maak je er toch een foto van! Kom, geef me je telefoon en mijn vrouw maakt wel een foto van ons twee!’

Dat laat de koerier zich geen tweede keer zeggen en Ester maakt enkele foto’s van de beiden. Dan overhandigt de koerier een envelop aan Roald en loopt lachend weg.

Roald maakt de envelop open en zegt: ‘Er zit een brief en een dvd in.’

Roald leest de brief en ziet dat die van Selma is. Ze schrijft dat de dvd een eerste opzet is van de documentaire, die ze over hem gemaakt hebben. Als hij dit goed vindt, dan kunnen ze verder met monteren gaan. Uiteindelijk krijgt hij dan ook de uiteindelijke versie te zien, die dan wordt uitgezonden op televisie.

Ingrid zegt: ‘Dat hebben ze snel gedaan, Roald. Kleed je maar snel om, ik wil best zien wat ze er van gemaakt hebben.’

Roald en Ester lopen snel naar hun slaapkamer, waar Ester Roald helpt met afschminken en omkleden. Een klein kwartier later komen ze terug en iedereen zit dan al binnen bij de televisie, waar de dvd al in de speler zit. Maar ze hebben netje op Roald en Ester gewacht, zodat iedereen gezamenlijk de documentaire kan zien.

Roald drukt op afspelen en de film begint.

Het is een alleraardigste documentaire. Het geeft de dagelijkse beslommeringen van Roalds uitzonderlijke gezin weer. En ook de opnames op het werk geven een vrij accuraat beeld van hoe het er werkelijk aan toe gaat op het bedrijf, zonder al te veel geheimen prijs te geven. Iedereen is best wel onder de indruk van de documentaire, die toch wel bijna een uur duurt. Na de film geeft Selma als journalist nog wat commentaar op haar tijd met Roald. Ze heeft vooral lovende woorden over Roald. Ze zegt ook iets over zijn huwelijk met de drie zussen.

‘Ik ben van nature als religieus opgevoed, zoals wel meer mensen in ons land. We kennen enkel een verbintenis met een vrouw en een man. Toen ik gevraagd werd om een documentaire te maken over dit gezin, stond me dat eerst wat tegen, het is niet echt normaal, dat een man met drie vrouwen getrouwd is.

Maar nadat ik deze mensen heb leren kennen, begreep ik al snel, dat dit een uitzondering is, en dat het eigenlijk in dit geval helemaal niet zo exceptioneel is. Want zoals ze het zelf ook zeggen, voor hun voelt het niet anders dan een gewone relatie en een gewoon huwelijk. Doordat de vrouwen waarmee Roald gehuwd zijn, een eeneiige drieling is, draagt bij aan dat beeld. Zoals u kon zien, ze zien er echt gelijk uit, en ik had zelf de grootste moeite om ze uit elkaar te houden. Maar ze houden evenveel van hun man, en dat is omgekeerd ook. Hij ziet ze als een geheel, en dat klopt ook wel. Zou hij maar een van hun gehuwd hebben, dan zou er iets missen. Ik ben nog steeds geen voorstander van polygamie, maar in dit geval kan ik het wel goedkeuren.

En mocht u geloven, dat dit alles gespeeld is, ik kan uit eigen ervaring vertellen, dat het niet zo is. Ik heb zelden een man ontmoet met zo’n charisma en zo’n passie voor alles wat hij doet. En dat is echt enorm aanstekelijk. Ik heb gezien hoe hij zijn werknemers begeleid in moeilijke tijden, en hoe hij met hun mee juicht in goede tijden.

Aan hem zouden veel mensen een voorbeeld kunnen nemen. De warmte en de hartelijkheid, die deze man uitstraalt, is besmettelijk en dat kun je dan ook heel erg goed merken op zijn bedrijf. Ik heb echt nog nooit een bedrijf gezien, waar iedereen de hele dag lacht en waar men echt alles voor elkaar over heeft. Een probleem wordt met elkaar opgelost, daar hoeven ze geen commissie voor op te richten.

Toch is het echt niet allemaal rozengeur en maneschijn. Roald is een echt gedreven man en verwacht van iedereen ook topprestaties. Dat is terug te zien in het enorme werktempo op het bedrijf, maar ook vergt hij dat van zijn familie. Let wel, hij dwingt niemand, maar zijn invloed is zo groot, dat het wel als een druk over iedereen heen hangt. Je zegt niet snel nee tegen hem. Het is niet zo, dat niemand dat niet zou durven, maar je zou je wel schuldig voelen, als je nee tegen hem zou zeggen.

En dat is zowel een slechte als een goede eigenschap van deze man. Een man, die veel waarden hecht aan normen en waarden, eerlijkheid en gerechtigheid. Een man, die strijdt tegen het onrecht wat hem is aangedaan door malafide bosbouwbedrijven, en waarvoor hij van geen wijken weet. Want het gaat hem niet om het geld, maar om de gevolgen van de daden van de bedrijven. Hij heeft me een inblik gegeven, waarom hij nu tegen die bedrijven strijdt.

Het is meer dan alleen de natuurschade. Die wenst Roald natuurlijk hersteld te zien, dat is ook zijn goed recht. Maar hij ziet ook dat de kleinere bedrijven in de regio er schade door ondervinden. Die kunnen door zulke daden nog maar amper een boterham verdienen. En dus is het goed om te zien, dat Roald daar ook oog voor heeft.

Het heeft al als gevolg gehad, dat hij daar nu samen met de lokale bosbouwbedrijven een coöperatie is begonnen om de rest van zijn grondgebied op een verantwoorde wijze te gaan beheren. Er zijn plannen gemaakt, om het hele gebied weer naar loofbos te veranderen, zoals het oorspronkelijk eens was. Er is dan ook de hoop, dat er dan later ook weer het wild, dat daar vroeger rijkelijk voorkwam, terug zal keren.

Dat noem ik dan nog eens een nobel streven. Dit is nu een win-win situatie, waar iedereen door zal winnen. De bedrijven daar kunnen weer genoeg geld verdienen om zich daar een toekomst te garanderen, en de natuur wint er ook bij.

En wie nu denkt, dat het Roald om het geld gaat, die heeft het ook mis. Ja, hij verdient er een klein beetje geld aan, maar dat investeert hij meteen weer in de aankoop van nog meer bosgrond. Hij wil dit stukje natuurgebied veilig stellen, zodat zijn kinderen en hun nakomelingen ook nog kunnen genieten van een stuk natuur. Hij noemt het een investering in de toekomst. En dat kun je alleen maar toejuichen.

Ik kan alleen maar respect voor deze man opbrengen. Het beeld dat sommige mensen van hem willen schilderen kan ik niet onderschrijven. Nog nooit heb ik een man ontmoet, die je het gevoel geeft, je meer te willen geven, dan hij neemt.

Maar dat heeft ook een keerzijde. Maak je hem boos, dan krijg je de andere kant van hem te zien. En die kan kil, zakelijk en hard zijn. Dan kent hij geen medelijden. En zo hoort het ook te zijn. Hij is de moderne Robin Hood.

Maakt het dan nog uit, dat hij getrouwd is met drie vrouwen? Nee, in mijn ogen niet. Van zulke mannen zouden we er veel meer moeten hebben, dan zou de wereld er een stuk beter uitzien. Alhoewel we dan misschien een enorm tekort aan vrouwen zouden hebben.

Dit is Selma Rakollen voor SVT.’

Iedereen heeft sprakeloos toegekeken. Johan zegt: ‘Wow, dat was nogal eens een documentaire, Roald! En ik moet zeggen, het is allemaal ook nog eens precies zoals het werkelijk is!’

Björn is het er ook mee eens en zegt: ‘Ja, dat is precies zoals het er bij jullie aan toe gaat. Gaan ze dit echt uitzenden op de televisie?’

Roald knikt en zegt: ‘Dat is wel de bedoeling. Ik weet nog niet wanneer en hoe laat, maar dit was inderdaad niet slecht. Er zijn nog wel een paar dingen, die veranderd moeten worden, maar veel hoeven ze niet aan te passen.’

Arnold zegt: ‘Wat was dit nou voor film? Heb je een film over je leven laten maken?’

‘Nee, dit is een documentaire over mij, mijn leven en het bedrijf waar ik werk. Het is naar aanleiding van iets wat een tijdje geleden is gebeurd. Ik heb een stuk grond geruild tegen wat bos in midden Zweden. Daar had ik een bedrijf opdracht gegeven om een stuk bos te kappen, en daar ook nieuwe aanplant voor te doen. Maar ze hebben veel meer gekapt, dan was afgesproken. En ik heb daar aangifte tegen gedaan. En nu proberen ze op alle manieren me slecht te maken, zodat ik mijn aanklacht intrek. Maar ik weiger dat pertinent. Dus toen ik de kans kreeg om een soort real-life documentaire over me te laten maken, heb ik de kans aangegrepen en dit is ongeveer wat er straks op de televisie zal verschijnen.’

‘Is het dat wat we gezien hebben? Ik heb wel dat gekapt bos gezien en zo, maar ik snapte niet zo waarom dat in beeld gebracht was. Ik versta dat Zweeds niet zo goed.’

’Dat ik me wel voorstellen. Maar wat vond je er zo van?’

‘Van wat we van je meegemaakt hebben, vrij accuraat!’

‘Dat dacht ik dus ook. Ik denk dat ik mijn goedkeuring wel kan geven aan deze eerste opzet.’

‘Die mening deel ik met je. Dit is goed gedaan, Roald’, zegt Björn.

‘Ja, maar het is ook een enorm risico, dat ik ga lopen.’

‘Dat ook, maar ik denk niet dat je er heel slecht vanaf zult komen. Je zal hierdoor meer medestanders door krijgen, zeker omdat je in de documentaire goed laat zien, waarom je het doet.’

‘Daar gok ik ook op, Björn. Maar het blijft een risico. Maar aan de andere kant, zou ik het niet doen, dan zou het risico groter zijn, omdat ze de roddelpers op me afsturen. Dat zou een grotere druk brengen, dan me nu zo open en bloot vrij te geven.’

‘Daar heb je gelijk in. Je bent min of meer al publiek bekend, en dat zal nu wel een beetje toenemen. Straks krijg je nog fanmail en groupies!’

Roald lacht en zegt: ‘God, laat me dat bespaard blijven!’

Dan zegt hij: ‘Dan zal ik Selma maar opbellen, dat ze door mag gaan met de documentaire.’

Hij voegt de daad bij het woord en belt haar op.

‘Hoi Selma! Ik heb zojuist de documentaire gezien, en ik ben werkelijk onder de indruk. Het is bijna helemaal zoals ik het me voorgesteld had. Er zijn wel wat punten, die ik liever anders gezien had, maar in grote lijnen is het goed!’

‘Oh, daar ben ik blij om, Roald. En die verbeterpunten zullen wel te maken hebben met de beelden op je bedrijf en van je kinderen, of niet? Dat had me mijn producent ook al gezegd, en we zijn nu al een tweede versie aan het maken. Die is al bijna klaar, en die kom ik je even persoonlijk voorbij brengen.’

‘Ik ben in Nederland, Selma, dat weet je toch?’

‘Ja, maar we zouden ook graag nog wat beelden van je maken, terwijl je aan die wedstrijd deelneemt. Toen mijn producent daarvan hoorde, vond hij dat het erbij hoorde. En daar moet ik hem gelijk in geven. Dus we monteren de documentaire nu zo, dat we dit er zo tussen kunnen zetten, dat doen we nog terplekke en na jouw goedkeuring gaat hij naar de zendercoördinator. Hij heeft er al een plek voor ingericht, dan zou hij over twee weken op televisie zijn. En van te voren zetten we enkele interviews van je, die we tijdens de opnamen gemaakt hebben in de krant om de kijkers naar de documentaire te laten kijken.’

‘Ik vind het prima. Dus ik neem dat je er overmorgen al bent?’

‘Ja, we vertrekken nog vanavond, dus dan zouden we er moeten zijn.’

‘Fantastisch. Het zal leuk zijn om je weer te zien, Selma!’

‘Ik verheug me er ook al weer op, Roald. Tot overmorgen!’

‘Ik zie je dan!’

Roald hangt op en zegt: ‘Nou, dat is dan ook weer geregeld. Selma was zelf al tot de conclusie gekomen, dat die gedeeltes, waar ik wat veranderd wou zien, dat het niet kon. Dus ze is al bezig met een tweede montage, maar ze wil nog een nieuw gedeelte aan de documentaire toevoegen. Ze wil hier tijdens de wedstrijd komen filmen. Overmorgen is ze al hier.’

‘O? Dat is snel, dan mogen ze wel opschieten! Maar wel leuk van haar, dat ze dit er ook in gaat verwerken. Het hoort er immers bij van wie je bent. Je training is een deel van je leven, dat hoort er ook bij. En hoe kan ze beter vertolken hoe groot deel het van je leven is, door een opname van een wedstrijd er in te verwerken!’

‘Ja, daar heb je gelijk in. Maar het maakt me wel wat zenuwachtig. Als het goed is, komt het al over twee weken op televisie! En daarvoor wil ze enkele stukken in de krant plaatsen om meer kijkers te genereren.’

‘Nou, dan pakken ze het groots aan, Roald! Ik ben eens benieuwd hoe het bekeken wordt!’

‘Anders ik wel. Om mijn doel te bereiken, moet het goed bekeken worden, maar eigenlijk wil ik ook weer niet zo bekend worden.’

‘Het is het een of het ander, Roald. Allebei kan niet.’

‘Ik weet het, en dat is de prijs, die ik moet betalen. Nou ja, dan moet het maar.’

Roald vertaalt dan voor Arnold en Martine wat er allemaal gezegd is, en wat er allemaal gebeurd is in de tijd nadat ze vertrokken waren. Arnold is het er helemaal mee eens, dat Roald zulke rigoureuze stappen heeft genomen, om zijn gelijk te krijgen. Dan zegt hij: ‘Dus daarom was je zo moe? Omdat je zoveel werk had met die rechtszaak?’

‘Nee, dat had gewoon met het werk te maken. Er was een ongeluk gebeurd op het werk, en dat is net voordat ik vertrok gebeurd. Het bleek een ontwerpfout te zijn, die in veel van onze modellen terug te vinden is. We hebben daarvoor een oplossing gevonden, die we ook met terugwerkende kracht in de oudere modellen kunnen plaatsen. Voor jouw robot zal binnenkort wel een monteur langskomen, om het kosteloos te herstellen.‘

‘Wat was er dan precies gebeurd, Roald? Kun je me dat vertellen?’

‘Ja, natuurlijk, Arnold. Er was storing aan een van onze robots. Toen onze onderhoudsmonteur er aan wilde werken, bleek er hoogspanning op de behuizing te staan. Er bleek een kabel door geschuurd door de constante bewegingen van de robot en die maakte dus contact met de behuizing. Nu was het niet zo, dat de kabel er strak tegenaan schuurde, maar wat bij ons kan gebeuren, dat kan dus overal bij onze robots gebeuren. Dus hebben we in amper 24 uur tijd voor een oplossing gezocht, die uiteindelijk ook nog veel beter werkt en voor een soepelere werking zorgt. De kabel kan nu niet meer doorschuren, en mocht hij dat toch doen, dan kan het veel minder kwaad, omdat het nu in een kunststoffen huls zit.’

‘Ow? Dat klinkt inderdaad heel erg ernstig. En ga je dat nu bij alle robots, die je verkocht hebt, vervangen? Dat gaat je nogal wat geld kosten!’

‘Ja, maar minder geld als ze me een proces aandoen vanwege een ongeluk door dit defect. Gelukkig waren uiteindelijke verwondingen voor onze monteur niet zo heel ernstig, maar dat had wel gekund. En dat willen we voorkomen, ook voor de werknemers van onze klanten.’

‘Daar heb je ook een punt. Nou, ik zie je monteur met vertrouwen tegemoet. Je robot doet het overigens heel erg prima, beter zelfs dan verwacht. We kunnen nu met gemak de productie aan, en we hebben zelfs nog wat overcapaciteit. Je hebt me een prima aanbeveling gedaan en zover ik kan beoordelen is de kwaliteit van je robot zelfs exceptioneel goed. Mijn personeel is er heel erg tevreden over en dat wil toch wel wat zeggen!’

Roald glimlacht en zegt: ‘Dat is het grootste compliment, Arnold. Als het personeel er tevreden mee is, omdat het hun werkdruk en werklast wegneemt.’

‘Dat is waar. Ze zijn nu alleen bang, dat ik hun werk door nog meer robots laat innemen. Dat zal misschien ooit eens zover komen, maar voorlopig nog niet. Eerst deze investering terug verdienen, dan kijken we wel weer verder.’

Ze praten dan nog wat verder en Arnold kan eindelijk ook vertellen waarom hij gekomen is. En als kers op de taart heeft hij nog een verrassing.

‘Nu weet je wat je allemaal te wachten staat, Roald. Maar ik heb nog iets, als je het ten minste leuk vindt. Vanavond is er een harmonieconcert en ik zou het wel leuk vinden om je daar te zien.’

Roald zegt: ‘Hoe graag ik je ook mag, maar zo’n concert is niet echt mijn ding. Ik heb zoiets al eerder gezien en het is niet mijn smaak. Maar ik weet dat mijn moeder en mijn vader het wel geweldig vinden. En misschien mijn schoonmoeder en mijn schoonvader ook.’

Ineke zegt: ‘Ja, ik zou het heel erg leuk vinden om daar naar toe te kunnen gaan. Wat jij, Anna?’

‘Wat moet ik me daarbij voorstellen, Ineke?’

‘Het is een harmonieorkest met trommels en blazers. Bij zo’n orkest wordt soms best leuke muziek gespeeld.’

‘Lijkt me leuk om eens mee te maken, wat jij, Björn?’

‘Ik wil het wel eens meemaken, Anna. Ik ben er wel voor te vinden.’

Arnold kijkt tevreden. ‘Nou, dat komt goed uit, want ik heb vier vrijkaartjes. Die had ik eigenlijk bedoeld voor Roald en zijn vrouwen, maar natuurlijk is zijn familie ook welkom!’

Hij overhandigt de kaartjes aan Ineke, die ze dankbaar aanneemt. Roald bedankt Arnold en Martine voor alles en verzekert hem, dat hij zeker nog een tegenbezoek zal doen.’

‘Daar rekenen we dan wel op, Roald! Ik heb nog een recept voor een cocktail, die naar Roald Dahl is vernoemd. Die kan ik dan klaar maken.’

‘Klinkt al goed, Arnold. En we hebben nog wat goed te maken. En je moet weten, dat mijn ouders me naar Roald Dahl vernoemd hebben.’

‘Daarom juist. Ik zag hem staan, en moest meteen aan je denken. Ik heb nog geen idee of hij goed smaakt, daar komen we dan wel achter.’

Ester lacht en zegt: ‘Ik hoor het al, we hebben een taxi nodig om weer thuis te komen…’

Martine lacht ook en zegt: ‘Dat lijkt me inderdaad een goed idee. Als ik zie wat hij zich allemaal gekocht heeft, dan is dat wel noodzakelijk. En anders blijven jullie gewoon een nachtje slapen. Ons huis is groot genoeg, jullie kunnen zelfs jullie kinderen meenemen, als jullie willen.’

Anna zegt meteen: ‘Nee, nee, niets daarvan! Ze kunnen best een nachtje zonder hun kinderen. Wij zien ze toch al veel te weinig, of niet, Ineke?’

Ineke knikt. ‘En wij nog minder dan jou, Anna! Jullie zitten om de 2-3 weken bij hun om onze kleinkinderen te bezoeken.’

‘En dat doen we maar wat graag. Ze zijn toch ook werkelijk schatjes!’

Arnold zegt: ‘Maar de honden moet je wel meenemen, Roald! We hebben ook een hond, en die zal het prachtig vinden om een dag een paar speelkameraadjes te hebben.’

‘Dan moet je nog een keer langskomen, kijken of ze elkaar liggen, Arnold.’

‘Ik moet je morgen toch nog de wedstrijdnummers komen brengen, dan breng ik Loek wel mee.’

Niet lang daarna nemen Arnold en Martine weer afscheid. Ze worden uitgezwaaid en als ze weg zijn, zegt Roald tegen Ingrid en Jörg: ‘Morgen nog een keer trainen, dat kunnen we zelfs op het wedstrijdparcours doen. Dat zei Arnold me net. We gaan het dan nog niet overdrijven, gewoon rustig aan, het parcours verkennen en dan houden we rust tot de wedstrijd. Hoe lijkt jullie dat?’

‘Lijkt me een goed plan, Roald. Ik wil zo veel mogelijk uitgerust zijn voor de wedstrijd. Nu ik hier ben, wil ik een zo goed mogelijk resultaat hebben, zodat ik een beetje weet hoe ik er komende winter voorsta. Eerst wilde ik het rustig aan doen, maar nu wil ik het uiterste eruit halen.’

‘That’s the spirit, Ingrid! Altijd voor de volle 110% gaan! Ik ga me ook niet inhouden. Na het ongeluk heb ik mezelf en ook iedereen op het werk beloofd dat ik een heel goede prestatie ga behalen. En ik doe dit niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn collega’s en natuurlijk ook voor jullie!’

Jörg zegt: ‘Dit is ook mijn eerste wedstrijd, maar ik train nog niet zo intensief als jullie. Ik ga gewoon mijn best doen, en dan zie ik wel waar ik eindig.’

Roald glimlacht. ‘Meer kun je ook niet doen, Jörg. Je moet alleen jezelf een doel geven, waar je naar toe wilt werken.’

‘Ik heb wel een tijd in mijn hoofd, waarvan ik denk dat het te halen moet zijn. En dat heb ik van laatst toen we geoefend hebben.’

‘Nou, dan heb je ook een doel. Maar wat gaan we dan nu vanmiddag doen? Ik was toch ook niet van plan om hier de hele middag te blijven hangen.’

Ineke zegt: ‘Waarom gaan jullie niet gezellig shoppen. Wij letten wel op jullie kinderen, dus je hoeft daar even niet naar om te kijken, Roald.’

En dat blijkt een heel goed idee. De vrouwen kunnen altijd wel wat kleding gebruiken, en ook Roald en Jörg kunnen dat wel gebruiken. Dus rijden ze met hun auto’s naar Amsterdam, waar ze de binnenstad onveilig maken. De dames kijken hun ogen uit in de dure merkenshops. En hoewel ze niet echt hoeven te kijken op hun geld, is veel toch te prijzig voor hun. Maar als ze dan een prachtige blouse zien, die hun echt heel prachtig staat, trekt Roald zijn creditcard om het voor ze te kopen. Maar hij moet wel lachen, als ze alle drie dezelfde blouse kopen.

Lachend zegt hij tegen Jörg en Jensa: ‘Nu hebben ze de kans om zich ieder wat anders te kopen, kopen ze nog ieder hetzelfde. Het is wat om getrouwd te zijn met een drieling! Maar eerlijk is eerlijk, die rode blouse staat hun ook werkelijk heel goed.’

Jörg en Jensa kunnen er ook wel om lachen. Jensa vindt de blouses in de winkel ook wel mooi, maar het is echt te prijzig voor haar. Wat ook begrijpelijk is, bij een prijs van €180 per blouse. Maar als ze in een rek een afgeprijsde handtas vindt, die ze ook heel erg mooi vindt, kijkt ze of ze die toch kan betalen. Maar ze heeft net niet genoeg bij.

Dat vindt Roald zonde en praat even met de verkoopster. Hij handelt er een mooie prijs uit, maar verrassing en verbazing van Jensa, koopt hij de handtas ook nog voor haar. Jensa is buiten zichzelf van vreugde en drukt hem een zoen op zijn wang, waarna ze stevig moet blozen. Roald lacht en zegt: ‘Nou, alleen daarvoor was dit het al waard, Jensa. Ik hoop dat je er blij mee bent!’

Jensa straalt en zegt: ‘Ja, ik ben er echt heel erg blij mee! Mijn vriendinnen zullen zo jaloers op me zijn! Een echte handtas van Gucci!’

Ester slaat een arm om Roald heen en zegt: ‘Dat was heel erg aardig van je, Roald. Maar hoe moet ze dat ooit weer goed maken?’

Roald kijkt haar grijnzend aan en zegt: ‘Ik denk dat ze wel een manier vindt, Ester.’

Ester lacht en zegt: ‘Ja ja, ik begrijp het al weer. Dat kon nog wel eens leuk worden.’

Jensa is dat niet ontgaan en fluistert dan bij Ester iets in haar oor. Ester kijkt even verbaasd op en zegt: ‘Oh, dat is nog eens een goed idee, Jensa. Dat moeten we gaan doen!’

Jensa kijkt blij en Roald kijkt Ester en Jensa nieuwsgierig aan. Ester zegt: ‘Nog niets verklappen, Jensa! Ik bespreek dit wel met Ada en Ingrid.’

Jensa knikt, maar geeft Roald nog wel een nieuwe zoen op zijn wang. Ze is echt heel erg blij met haar nieuwe handtas. Roald kent zijn vrouwen al goed genoeg, dat aandringen geen zin heeft, ze zouden het hem toch niet vertellen. Dat hebben ze door de tijd wel geleerd, omdat het al moeilijk genoeg is om Roald te verrassen. En bovendien vindt hij het zelf ook wel leuk om eens verrast te worden.

Ze gaan dan nog wat eten bij een klein restaurantje, om de dag te besluiten. Daarna keren ze weer terug naar hun vakantieboerderij.