Een Hele Lange Reis... - 2

Mijn voorbereiding was alles behalve vlekkeloos. Zo stond de camper nog niet eens voor de deur. Ik kende via-via iemand die werkte voor een camperbedrijf en die zei me dat als ik vroeg in het seizoen kwam, ik nog genoeg keuze had, en dat alle campers die hij had zo goed als rijklaar waren. Ik wist niet precies waar ik zou belanden, maar toen we de zondag, een dag voor vertrek, aankwamen bij het bedrijf, had ik me lichtelijk verkeken op waar ik dacht terecht zou te komen. Een bestemming was er overigens nog steeds niet ook. Ik had het wat naïeve maar in mijn hoofd ook zo fantastisch romantische idee dat we gewoon een kant zouden oprijden en we wel zien waar we uitkomen. De meiden wisten nog van niets. Die hadden zich niet eens afgevraagd waarom er nog geen camper voor de deur stond. En dus zaten ze enigszins wat geïrriteerd achter in de auto toen ik ze vroeg mee te komen kijken. Er moest überhaupt iemand terug rijden met onze eigen auto, dus een keuze hadden ze niet. En dan bedoel ik voornamelijk Amanda, die als enige een rijbewijs had, en als enige nog niet altijd zin had in dit alles. Julianne liep al wel goed warm. Zij had wel zin, maar spiegelde zich ook nog vaak aan haar oudere zus. Haar oudere zus had niet veel moeite gedaan om zich aan te kleden. Een vorm van protest denk ik. Maar aangezien ik niet de typische vader was, stoorde ik me hier niet aan. Haar keuze om een truitje aan te trekken zo kort, dat iedere keer dat als ze haar arm iets optrok, haar borsten bijna zichtbaar er onderuit floepten, lag mij wel. Wetende dat ze mij toch naakt gezien heeft, hoe triest de omstandigheden ook waren, had mij verder van het idee af gedreven dat ik gewoon haar vader moest zijn en niet meer dan dat. Julianne had zich wel normaal gekleed, maar elke keer als ik hun zonnebadend in de tuin aantrof bleef het beeld van hun in bikini gehulde lichamen me altijd nog even bij. Tenzij ze dan iets aantrokken wat nog uitdagender was, zoals Amanda nu gedaan had dus. Ik zuchtte er om in eerste instantie, waarop zij mij ook wel had aangekeken met een schuldige blik, maar vervolgens kon ik in de auto m’n ogen haast niet van de achteruitkijkspiegel afhouden. Waar ze op enig moment ook in terug keek, terwijl ze met 1 hand over haar achterhoofd wreef, en ze daarbij dus het truitje iets lichtte… Het voelde bijna als normaal. Het leek een flirt. En erg vond ik het niet. Al keek ik wel snel weg natuurlijk, waarna ik even later alweer terug keek en haar met een wat verborgen lach naar buiten zag kijken. En dan kwam ergens toch weer een stemmetje in me op die me zei dat dit toch niet juist was. Maar ondertussen was ik gewoon doorgereden, en stond ik nu met hun aan m’n zijde in een gigantische hal, waar misschien wel een honderd campers stonden. En niet alleen dat. Ik had het van te voren misschien even op moeten zoeken. Maar ik was al lang blij dat ik niet ergens in een rottend schuurtje stond bij een of andere vage boer, die nog wat verhuurde. Nee, het was echt prachtig om te zien. En het rook zo… camper-achtig. Of weet ik veel… Stonden ook veel caravans en tenten en alles omtrent outdoor was hier wel te vinden. En er was geen hond. Hier en daar in de verte een ouder stelletje. Ik vroeg mijn dochters in de buurt te blijven terwijl ik mijn vage kennis begon op te zoeken. Ondertussen zag ik het al voor me. Ik was nooit het type voor een camper, en vond het zelfs eerder sullig. Maar ik zag mezelf wel zitten in zo’n enorme camper. De prijzen varieerde nogal tot ver boven het budget, en de droom zwakte dan ook al stilletjes af. Het werd waarschijnlijk een ouder model… Zo’n oud hippiebusje vond ik ook wel wat hebben, eerlijk gezegd. Ik vond mijn mannetje overigens niet. Hij bleek hier niet meer te werken zelfs. En ik kreeg een gevoel hierbij, waartoe ik mij naar begon te voelen. Ik ging de meiden teleurstellen, als dit zo door zou gaan.
-
,,Deze anders? Of die dan?’’ We liepen met z’n drieën door de hal. Er was wel personeel, maar ik wist het even niet meer. Julianne wel. Ze wees de 1 na de ander aan. ,,Het maakt toch niet uit welke, als we maar gaan.’’ Had ze gedreven gezegd. Had ze een punt wel. Ik zag een oud Volkswagen busje staan. Waar je dan een camper van kon maken. Of dat was het dan natuurlijk al. Maar met zo’n tent ding op het dak. Zoals je ziet, heb ik er de ballen verstand van. ,,Anders kijken jullie even of je nog wat nodig hebt voor in de tent?’’ Droeg ik ze dan maar op. Met de tent kamperen hadden we vaker gedaan, en dat vonden de 2 ook wel echt leuk. Het zat Amanda meer dwars dat het met mij moest, anders zat ze ergens anders wel in een tentje überhaupt. Ik sprak maar iemand aan en maakte de jongeman duidelijk dat ik niet wist waar ik moest zijn. Er volgde een kort en vriendelijk gesprekje, en hij kon me wel verder helpen. Pas toen we gestoord werden door een jonge meid met donker haar wat eindigde in blond net boven haar kont, was ik weer terug bij af. De jongen had geen oog meer voor mij. ,,Sorry hoor, maar ik kon geen prijs vinden van deze lamp?’’ Vroeg het jonge meisje dan. ,,Jezus, wie ben jij dan wel?’’ Zei de jongeman daarop tot mijn verbazing, en nam nauwelijks nog een blad voor de mond. Het meisje lachte er om. Ik niet. ,,Mijn dochter.’’ Zei ik dan ook streng, waardoor beiden even mij verschrikt aankeken. ,,Sorry, maar is hier ook iemand die z’n werk serieus neemt? Anders wil ik ook wel even met de manager spreken.’’ Sprak ik dan rustig maar autoritair door, alsof ik nu wel wist waar ik het over had. Ik wilde hem gewoon even laten schrikken. ,,Oh, sorry meneer, ik… pak de catalogus even er bij…’’ Slikte hij dan en zoefde daarna weg. Ik ben niet iemand die zomaar over me heen laat lopen. ,,Pap, moest dat nou?’’ werd me dan lief toegelachen. ,,Vond je hem dan leuk al?’’ Vroeg ik nog verbaast, maar hield het luchtig. ,,Nee, maar dit is zielig.’’ Zei ze dan zachtjes. Ze was de goedheid zelve. De dingen die hij over haar dacht waren ongetwijfeld niet zielig. ,,Prijs staat overigens gewoon op de onderkant, schatje.’’ Zei ik haar dan nog en stuurde haar weer terug, voordat de jongen terugkwam. Iedereen had weleens een dom momentje. Ook Julianne. En 2 tellen later zag ik Amanda die zich door een andere medewerker een caravan in liet begeleiden wat verder achter in de hal… En nu werd ik toch weer een beetje kwaad… ik stormde dan ook zo de caravan binnen. Amanda keek me verschrikt aan. Ik had wel verwacht dat ze aan het rotzooien waren, eerlijk gezegd, maar dat bleek niet zo te zijn. ,,Wat?’’ vroeg ze enkel verontwaardigd en liep weer naar buiten. ,,Alles goed, meneer?’’ Werd mij dan nog gevraagd. En ik kon daar geen antwoord op geven. Ik volgde Amanda dan maar naar buiten. ,,Dus elke keer als ik met een jongen praat, kan ik jou verwachten?’’ Vroeg ze me daar nog wat ontdaan. ,,Worden leuken weken dan zo…’’ Mopperde ze door. ,,Nee, sorry.’’ Zei ik dan al snel. ,,Julianne werd ook visueel betast net, en daar heb ik het gewoon niet zo op.’’ En dan Maakte Amanda zich opeens wel zorgen. Als ze aan haar zusje komen, is het een ander verhaal. Maar daar ging het natuurlijk niet om. Ik nam haar even apart nog. ,,Het is niet dat ik het jullie niet gun, maar jullie zijn wel m’n dochters. En het doet al zeer om jullie er zo bij te zien lopen. Ik bedoel, het kan toch wel wat minder?’’ Vroeg ik ze dan voorzichtig. Ze siste naar me en keek weer verontwaardigd weg. ,,Ten eerste; we zijn je dochters niet. We zijn je niets verschuldigd en jij ons ook niets, okay?’’ Kwam er toen heel venijnig uit en ik schrok hier echt van. Het deed wel pijn. Het was geen nieuws verder, maar de manier waarop ze dit zomaar zei, deed me doen vermoeden dat ze dit misschien al wel een paar jaar heeft willen zeggen tegen mij. Ik slikte dan ook, en deed zelfs een stapje terug. Daardoor viel zij zelf ook even stil. Alsof ze er zelf van schrok. ,,Nee, zo bedoel ik het niet.’’ Zei ze dan ook snel. Maar dat was een leugen. En dus te laat. ,,Nee, je hebt gelijk.’’ Zei ik dan rustig en keek haar niet aan. ,,Laten we maar gaan.’’ Stelde ik daarna voor. Het was klaar. ,,Nee, wacht nou.’’ Probeerde ze daarna nog. ,,Nee, het is klaar.’’ Zei ik haar toen streng en liep door. ,,Juul! We gaan.’’ Julianne stond weer met een jongen te praten, en ik was in staat om met dingen te gaan gooien. Dat was hoorbaar in m’n stem. Ze haastte zich dan ook snel naar ons toe. ,,Wat is er? Heb je al…?’’ ,,Nee.’’ Zei ik dan nors, en keek ook haar niet aan. ,,Amanda mag naar Griekenland, en jij mag ook met je vriendinnen als je wilt.’’ Zei ik dan kwaad en liep de parkeerplaats op terwijl de 2 in de deur bleven staan met elke een andere vorm van verbazing op hun gezicht. ,,Wat heb je gedaan?’’ Vroeg Julianne dan kwaad maar beheerst aan Amanda, die niets zei. ,,Wacht nou. Ik wil helemaal niet alleen op vakantie.’’ En Julianne kwam naar me toe gerend, en trok me aan m’n arm. ,,Alsjeblieft.’’ Fluisterde ze toen smekend. ,,We moeten samen blijven. Ik wil niet… nog iemand verliezen.’’ En haar gefluister veranderde in zacht gesnik. Ogen vol tranen. ,,Misschien ga ik wel op kamers. En Amanda op haar zelf… *wat voor beiden gevallen de eerste keer was dat ik dit hoorde, en begon dan ook enigszins verbaast te kijken* …en zien we elkaar straks nooit meer.’’ Ging ze door. Ik schudde m’n hoofd ,,Het gaat niet. Ik was al gewaarschuwd, en ik zie het niet meer gebeuren.’’ Zei ik dan rustig terug. Amanda stond roerloos op de achtergrond als een standbeeld. ,,Wat bedoel je?’’ Vroeg Julianne nog. ,,Ik kan het niet uitleggen.’’ Zei ik dan maar snel. Omdat ik het niet durfde. Ik durfde ze niet te zeggen dat iedereen dacht dat dit fout zou gaan, en ik en Victoria zeker om de reden die zo voor de hand lag, maar die hun niet zagen. In ieder geval wist ik zeker dat Julianne het niet wist, of zou zien. Amanda werd langzaam een verhaal apart. ,,Nee, we gaan gewoon.’’ Zei Julianne dan boos en ze liep zo weer die enorme zaak binnen voorbij haar zus die ze niet eens een blik waardig gaf. Julianne kon wel mooi en jong en naïef zijn. Maar een eigen karakter had ze ook.
-
En wij bleven daar nog even staan. Ik keek naar haar en zij naar mij. Ik liep maar op haar af uiteindelijk. Ik wreef even aan m’n voorhoofd. ,,Je hebt gelijk. Ik ben jullie vader niet. En dat maakt dit moeilijker. Maar ik doe dit nog voor haar dan.’’ Lulde ik maar slap en ongeloofwaardig. ,,Hoelang denk je al aan me?’’ Vroeg ze toen gemeen toen ik haar voorbij wilde lopen, en ze keek me plots scherp aan. ,,Of aan haar? Of aan ons beiden zeker? Nu mam weg is heb je ruimbaan.’’ Zei ze dan zomaar, en ze hield dus ook niet op. ,,Ben je helemaal gek geworden?’’ vroeg ik haar rustig en met kalmte, maar mijn stem spuwde vuur op deze manier. Ze keek dan ook weg. ,,Ik ga wel samen met haar dan.’’ Zei ik en wilde haar hier achterlaten. ,,Je denkt toch niet dat ik een dronken oude man met mijn zusje op stap laat gaan?’’ Vroeg ze toen ook, wat ontzettend zeer deed om te horen. Al had ze misschien wel een punt. Maar ik heb me jaren lang hun vader gevoeld. En voor Julianne was ik dat nog steeds, denk ik. Kijk, Amanda wist ik al wel, dat ze me niet als haar vader zag. Nooit. Maar waar dit dan opeens zo vandaan kwam? En ze hield dan ook niet op. En het voelde hoe dan ook als een dolk in mijn rug. ,,De hele reis zit je naar ons te kijken. Laat staan als we straks 6 weken samen zijn. Ik voel me gewoon niet veilig.’’ En ze ging zelfs een stap verder. Ze overdreef ontzettend. Ik verachtte haar op dit moment even kort. ,,Je bent gewoon een hoer voor aandacht. Kijk naar jezelf. En doe niet nu alsof je het vervelend vind dat ik naar je kijk, want…’’ En ik realiseerde me nu opeens wat ik gezegd had, en maakte die zin niet af. Ze gniffelde er gemeen om. ,,Ik wist het.’’ Zei ze dan alleen, maar ik wist dat dit harder bij haar was aangekomen, dan ze nu liet merken. Dat had ze laten zien in een kort momentje tussen onze woorden in, waarin haar ogen heel kort op radeloos stonden. Ik had bevestigd dat ik nu echt haar vader niet was. Als ik naast mezelf nu ook al Amanda niet meer voor de gek kon houden, hield het toch wel heel snel op zo. ,,Ga je zus halen. Ik ga wel alleen. Iedereen blij.’’ Droeg ik haar toen op, en ze luisterde zowaar. Ze kreeg haar zin dan ook. Ik wachtte in de auto. Het duurde eeuwen voor m’n gevoel, maar uiteindelijk kwam ze terug. Maar alleen. ,,Ze komt niet.’’ Zei ze dan. Ik had de deur open gelaten want het was bloedje heet in de auto. ,,Ze zegt dat ze het niet erg vind.’’ Amanda kwam steeds verwaander over. ,,Wat niet?’’ vroeg ik nog, en door haar duivelse lach kwam ik er achter dat ze alles gewoon gezegd heeft tegen Julianne. ,,Dat je op haar geilt…’’ lispelde ze dan ook. Ik kon haar wel wat aandoen, en het scheelde niet veel of deed dat ook… ,,Je hebt je zin al.’’ Zei ik echter alleen. En negeerde haar daarna, en pakte m’n telefoon erbij en ging een spelletje spelen. En zoals verwacht wist ze niet hoe ze hier op moest reageren. ,,En nu?’’ vroeg ze dan ook niet veel later. ,,Wat?’’ vroeg ik dan spelende onwetende. ,,Nou, ga je…?’’ ,,Nee, jullie zijn volwassen en zelfstandig, en blijkbaar weet je het allemaal veel beter dus… succes. Ik rij over 5 minuten weg, en ik zie wel of jullie achterin zitten of niet.’’ Dit ergerde haar natuurlijk tot op het bot, en ze droop weer af naar binnen. En 5 minuten later… reed ik dan ook alleen weg. Ze konden stikken. Met name Amanda. Maar eerlijk gezegd durfde ik Julianne niet onder ogen te zien nu ze het wist. Als Amanda dan eerlijk was geweest, want dat is ook nog maar de vraag. Zonder schuldgevoel zat ik dan thuis te chillen, en voelde ik me zowaar vrij. Waarom moeilijk, als het ook makkelijk kan, dacht ik nu nog. De schuld komt later wel. Ik was ook niet door ze gebeld, en dacht dan ook dat iedereen er vrede mee had. Ik was dan ook wel verbaast toen ik in het begin van de avond de contouren van een ouderwets busje zag voorrijden, en daar niet veel later heel enthousiast en tevreden Julianne uitkwam stappen met Amanda achter het stuur. Dat was gedurfd. Van beiden. ,,Alles goed met Victoria?’’ Vroeg Julianne dan alleen. En ik knikte maar onverschillig, en lichtelijk verward. Toen Amanda later grijnzend de camper verliet en mij voorbij liep, wist ik dat ze helemaal niets gezegd had tegen Julianne. Dat ze zelfs een smoesje verzonnen had waarom ik er vandoor ging. Maar hoe zij precies aan die camper waren gekomen, was nog wel een vraag.
-
We hadden zelf een grote oude landrover, dus Amanda was wel gewend aan het rijden in een groot voertuig. Maar ik kon me toch niet voorstellen dat hun beiden ook maar iets van waarde op zak hadden. Ik vroeg me af of hun schaarse kleding überhaupt wel zakken had… Als ze maar niets dom gedaan hadden. ,,Ik pak gelijk wat spullen in. Heb hier echt zo’n zin.’’ En Julianne verdween gelijk naar boven. Het brak m’n hart een beetje. Ik wilde dat ding namelijk gelijk terug brengen. Amanda kwam grijnzend binnen gelopen. ,,Jij hebt wat uit te leggen.’’ Sprak ik haar dan streng toe. Ze gniffelde, rolde met haar ogen, en sloeg haar haren zelfs even arrogant naar achteren. Alles wat ze kon verzinnen om mij te laten merken dat ze beter was dan mij. Ik reageerde er niet op verder. ,,Hoe kom je aan dat ding?’’ Vroeg ik haar eerst maar. ,,Gestolen.’’ Zei ze dan rustig en ongeïnteresseerd. ,,Ja, leuk. Kom op. Doe niet zo kinderachtig.’’ En ze kreeg me al een beetje kwaad. ,,Kinderachtig? Ik ben geen kind meer, hoor…’’ En ze bracht een vinger naar haar mond en porde even tegen haar volle lippen terwijl ze mij uitdagend en ondeugend aankeek. Nu rolde ik met m’n ogen. ,,Geen spelletjes. Wat heb je haar verteld?’’ En ik wees boos naar boven waar Julianne ongeveer zou moeten zijn. ,,Heb je het haar verteld of niet?’’ Vroeg ik haar dan door, terwijl ik het antwoord al wist. ,,Wat moet ik haar verteld hebben dan?’’ En ze draaide haar vinger tot vervelends toe door haar lange blonde haren. Ik zuchtte, en hield me in. Maar ik hoefde niets meer te zeggen. ,,Je hebt je zin toch. Dus laat het rusten.’’ En zonder me aan te kijken liep ze weg naar boven. Ik ging niet veel later kijken en zag de twee inpakken. Koffers vol hadden ze al. ,,Kijk! Deze is leuk, toch?’’ Waarop Amanda een nieuwe bikini liet zien aan haar jongere zusje, die meteen jaloers toekeek. ,,Dat staat je vast goed.’’ Zei ze dan ingetogen. Haar net zo goed. Ze hield het alleen nog maar voor haar lichaam, en ik zag het al voor me. Had ik wel m’n zin gekregen? Ik stond op de overloop even met m’n hand in m’n broek. Heel ongegeneerd. Ik had het niet eens door. Ze hadden het zo kunnen zien, hadden ze de gang op gelopen. Ja, ik had m’n zin misschien wel gekregen. Al kon ik maar elke dag naar ze kijken, dan was het al een groot feest. ,,Oh, fuck…’’ Schelde Julianne toen zachtjes. ,,Pap?!’’ en ze liep al op de deur af. Ik vluchtte de badkamer in en deed net alsof ik die op slot wilde draaien. ,,Ja, wat is er lieverd?’’ vroeg ik dan zachtjes terug, en ze reageerde enigszins verbaast dat ik boven was, überhaupt. ,,Oh, hier ben je al.’’ Zei ze dan ook. ,,Is het weer goed tussen jou en Victoria?’’ Vroeg ze me toen. Ik wist niet waarom ze dat scheldend leek te realiseren, maar ik wist ondertussen wel zo goed als zeker dat Amanda mij en Victoria hadden gebruikt om te verklaren waarom ik eerder weg was. ,,Ja, is de ruzie bijgelegd? Je klonk nogal ernstig op de parkeerplaats.’’ Voegde Amanda er namelijk onovertuigend aan toe, maar overtuigend genoeg voor haar jongere zusje om zich nog eens extra zorgen te maken hierover. ,,Oh, ja hoor. Was loos alarm uiteindelijk. Je weet dat ze het ook moeilijk heeft de laatste tijd.’’ Zei ik dan maar net zo onovertuigend, maar weer overtuigend genoeg voor Julianne. ,,Je had haar mee moeten vragen, joh. Zou gezellig geweest zijn.’’ Stelde ze toen nog voor, min of meer. ,,Hebben we wel een grotere camper nodig.’’ Zeurde Amanda dan nog even door en hoorde aan haar stem dat ze dat naïeve gedoe van Julianne alweer zat was. ,,Nou goed, ben blij in ieder geval. En morgen lekker op reis! Ik leg m’n koffers alvast in de bus, goed?’’ En dat was natuurlijk goed, en nam heel snel een hele koude douche en pakte zelf voor het eten ook nog even snel m’n koffers in. Ik had er 2. Hun elk 4. De bus zat al vol en de tent moest er nog in. Die kon wel op het dak dan. En de fiets achter op de deur. Even zonder gezeur waren we met z’n drieën die avond bezig om toch helemaal klaar te zijn voor morgen. Zelfs Amanda werkte mee. Julianne had brood gesmeerd voor de reis. Een korte reis. Ik had nog niet tegen ze gezegd waar we naar toe zouden gaan, maar dat wilde ik dan ook een verrassing houden. Ze hadden het wel gevraagd natuurlijk. Ik stuurde Victoria nog een berichtje dat ik morgen toch echt weg zou gaan met ze, en vroeg haar tegelijkertijd of we hierna misschien een keer een goed en eerlijk gesprek moesten hebben. Een reactie bleef nog altijd uit.
-
Ik was er al achter gekomen dat dit campertje toch iets anders in elkaar zat, dan ik verwacht had. Het was een T3. Niet zo’n heel oud ding. 1988, als ik het goed heb. Plek voor 4 personen om in te slapen. Niet nu die zo vol zat met bagage natuurlijk. Het was echt ieniemienie. Totaal niet wat ik in gedachten had, maar het moest maar. Op het dak zo’n extra grote koffer ruimte, wat tevens een slaaplek kon worden. Zoals je bij ‘echte’ campers boven de cabine een kleine ruimte had met een raampje en een gordijntje, had deze dat in de lengte boven op het dak zelf. Ik sliep graag op hoogte en dacht dat dit ook het makkelijkste zou zijn. Achterin kon je het bankje inklappen en had je nog een bed. Een piepklein keukentje en tafeltje. In principe had je alles. En wat je niet had, voorzag de camping wel. Het had wel iets. Dat wel. Met Julianne enthousiast naast me reden we richting het oosten. Ze hadden het typische ik-ga-op-vakantie outfitje aangetrokken. Julianne een zwart T-shirtje, en Amanda de witte variant. Simpel. Makkelijk. Een kort spijkerbroekje, iets te kort misschien, en sneakers. De zon scheen fel en warm en het maakte de dag perfect. De trip was perfect. Nu we echt onderweg waren, hoefde ik me niet meer af te vragen of dit wel of niet een goed idee was. Daar was het nu echt te laat voor. Amanda zat achterin. We hadden door de bagage nog maar 1 plekje daar. Met een grote zonnebril kwam ze verveeld over. Zeker met muziek in haar oren. Ze had haar handen op haar blote benen liggen, en ik had al even in de spiegel gekeken natuurlijk. En ik had niet voor niets de kaart op m’n schoot liggen, de gehele reis. Even had Amanda over haar zonnebril heen gekeken en was er dat korte momentje van ongemakkelijk contact, zoals we dat gisteren ook hadden. Maar ze gniffelde er om en daarna keek ze enkel nog naar buiten. Door de bril kon ik dan niet zien of ze mij nog in de gaten hield, en of ze zag dat ik haar dus wel in de gaten bleef houden. Ik moest gewoon niet kijken. Maar de verleiding bleek nu al te groot. Maar kijken was nog wel het minst erge. Julianne zat met een eigen kaart op schoot en verzon al allerlei landen, steden en andere locaties, die we konden gaan bezoeken. Haar enthousiasme was nog altijd even aanstekelijk. Ze had haar benen opgetrokken, en ook naar haar keek ik natuurlijk m’n ogen uit. En zij keek ook terug. Maar dan keek ze niet op dezelfde manier als Amanda. Julianne lachte dan gewoon vriendelijk, en bijna kinderlijk, en zo kon ik naar haar kijken alsof ik blij was om met m’n dochter op vakantie te gaan. Wat ik ook was. Maar wat ook maar een deel van de reden was waarom ik naar haar keek. Julianne maakte het me dan ook niet zo heel moeilijk op deze manier. Al deed ze wel een beetje moeilijk, toen ik de rijksweg afreed halverwege Brabant. Dat ding ging al niet zo hard, en erg ver waren we dan ook nog niet. Maar het was een park met tenten, caravanplaatsen en ook huisjes. Ik had deze ochtend nog een huisje geboekt dus. Voor 2 nachtjes. Dan kon ik gewoon rustig uitzoeken hoe de camper werkt met al zijn functies en een route uitstippelen, en konden de meiden gewoon lekker op de camping doen waar ze zin in hadden. Aan de rand van een bos, met een binnen- en buiten- zwembad, moest dat vast goedkomen. Maar des al niet te min, was Julianne dus niet meteen blij. ,,Maak je geen zorgen, we hebben alle tijd nog.’’ Zei ik ze maar toen we voorreden voor een kleine bungalow. ,,Hadden we net zo goed thuis kunnen blijven nog. Hebben we een groter huis en ons eigen zwembad.’’ Zeurde Amanda dan natuurlijk nog even vrolijk door. Maar daardoor sloeg Julianne dan meteen om. Altijd als Amanda een beetje moeilijk deed, terwijl ik iets goed bedoelde wat Julianne in eerste instantie ook niet leuk vond, begon ze me te steunen. Dat was vroeger al toen ik met hun moeder weleens een dagje uit organiseerde voor de familie. Amanda is dus echt nooit de makkelijkste geweest.
-
Het was nog vroeg op de dag natuurlijk. En ik stuurde de meiden op verkenning uit en om eventueel iets op te zoeken voor het eten van vanavond. Zelf lag ik dan in elke mogelijke positie in en rondom de camper met een dik pakketje naslagwerk. Ik snapte dat dak maar niet. Ik kreeg het niet los. Of het bleef aan 1 kant hangen, en wist dat niet of dat gebeurde omdat die oud was, of omdat ik het gewoon verkeerd deed. ,,Zo tarzan, gaat die lekker?’’ Hoorde ik na een tijdje Amanda dan. Er waren zo een paar uur voorbij gegaan en door de hitte had ik dus m’n shirt uitgetrokken. Niet dat ik zo behaard was, en dus vond ik het ergens wel een complimentje. ,,Ja, trek je shirt aan.’’ Zei Julianne echter gehaast, en die schaamde zich dus wel voor mij. Er liepen wat mensen voorbij die ons enkel beleefd en vriendelijk groette, maar niet in haar ogen. Zonder shirt had ik qua oppervlakte nog altijd meer kleding aan de dan de meiden. Julianne liep snel en gegeneerd door naar binnen. Ze hadden een milkshake gehaald. ,,Kunnen we vanavond wel friet halen.’’ Zei Amanda nog, die nu eens een keertje ongegeneerd naar mij keek, terwijl ze nog even nonchalant aan haar rietje lurkte. Daarna lachte ze gemeen en stapte ze op me af. ,,Zie de komende weken maar als een test. Ik wil wel zien waar je belangen liggen. En ik ga het je echt niet makkelijk maken.’’ Fluisterde ze dan zacht, en heel gemeen. Gemeend gemeen. Een beetje uit het niets ook. Maar ik was gewoon alles van gisteren alweer vergeten, klaarblijkelijk. Ze duwde het rietje dan wat verder haar mond in en tegen haar wang aan, waardoor je toch een bepaald seksueel idee kon ontwikkelen. Maar ze lachte me dan weer uit, en liep snel door naar binnen. Ik wist niet hoe ik hierop moest reageren. Ook niet hoe ik moest reageren op Julianne. Ik ging dan ook door met de camper. En als ik zelfs heel eerlijk ben, en Amanda zou dus haar best doen om het mij moeilijk te maken, wist ik niet zo zeker of ik dat ook echt erg ga vinden. Mijn goede verhoudingen met haar zijn toch al nihil. En dan wordt zo gemeen bedoeld gebaar, opeens een stuk minder gemeen. Zoals ze dan een kwartiertje later, in een oranje bikini met gele bloementjes erop, de kleine tuin rondom het huisje kwam ingelopen met een handdoek en ongegeneerd haar lichaam ten toon stelde aan mij en de zon, en iedereen die voorbij liep. Zo lekker in het gras. Ik werkte door, al zag ik het natuurlijk wel. Als dit haar manier was van mij het moeilijk maken, was het wel het minst erge wat ik kon verzinnen. Natuurlijk dreef ze me gek, maar waar ze geen rekening mee hield, was dat ik nu zat dingen te doen had, en dat ik niet zozeer alleen en vrij in huis zat met ze. Niet zoals thuis dan. Door het raampje keek ik wel, maar negeerde haar verder compleet. En dat ergerde haar dan natuurlijk weer. ,,Ik ga een jongen zoeken.’’ Ze was naar de schuifdeur gelopen waarin ik hing, en kwam me dat vertellen. ,,Nee hoor.’’ Zei ik dan droog. Ze keek even om haar heen, omdat ze niet wist waarom ik zo reageerde. ,,Als ik jou met een jongen zie, kom ik je gewoon halen. Ik ga niet moeilijk doen.’’ Zei ik dan droogjes en werkte gewoon door. Dat dak zat inderdaad vast. Ze werd kwaad. Ik zag het aan haar. Hoe haar houding veranderde. Ze kon me niet zomaar pakken. ,,Luister, lieverd. Dochter van me.’’ Zei ik dan om haar nog wat kwader te maken. Ze kon het nu krijgen ook. ,,Je hebt kans dat je alles verpest. Voor mij. Natuurlijk. Maar ook voor jezelf en voor Juul. Ik weet niet of dat het allemaal waard is voor je. Ik hou wel van een beetje spanning en voor een ruzietje hier en daar met jou, deins ik dan ook niet terug. Ik ben je vader. Of je dat nu wilt of niet. En je kan maar beter gewoon normaal doen, voordat ik pas echt ‘godverdomme’ kwaad wordt op je.’’ En toen verloor ik mezelf uiteindelijk toch nog. Maar ik hield me rustig, en verhief m’n stem geen moment. ,,Dus ik wil, en vraag het je dus niet, dat je nu naar binnen gaat, iets aantrekt waardoor niet de hele fucking camping over de heg loert, en je gedraagt zodat we allemaal een leuke tijd tegemoet kunnen gaan.’’ En echt de hele fucking camping stond over de heg te loeren, dat was geen grapje. Amanda was stil. Haar houding was nu heel onzeker. Ze trilde een beetje. En ik begreep het ergens echt wel hoor. Of dat dacht ik dan. Want het is niet makkelijk voor haar. Maar genoeg is genoeg. M’n hart bonsde in m’n keel. Ik had me echt kwaad zitten maken, en mijn rustige stem bleek het perfecte instrument te zijn om dat nu eens goed over te brengen. ,,Na dat kunstje van gisteren heb je me op scherp gezet. Ik ben altijd lief en goed voor je geweest, maar je wilt niet weten wat voor een hel ik het voor je kan maken, als je je zo blijft misdragen.’’ Zei ik haar nog nu ze bleef staan. Ik blufte maar. Ik was niet bepaald het type dat zo zou reageren namelijk. Haar ogen wendden toen af. Ze liet haar schouders wat zakken en zuchtte. Ze gaf het op. ,,Zal ik met Juul zo eten gaan halen dan?’’ Vroeg ze zelfs nog, nauwelijks hoorbaar. Ze is altijd een beetje verwend geweest en met Olga in de buurt durfde ik nooit te streng te zijn. Tot nu toe, had ik dat nog niet aangedurfd dus. Maar er waren al zo vaak momenten geweest, dat ik haar wel eens op haar plek wilde zetten. Niet omdat ik haar niet mocht, maar juist omdat ik zoveel om haar gaf. ,,Ja, goed idee. Dat zal ze leuk vinden.’’ Zei ik dan opgetogen, alsof ik net niets gezegd heb. Maar ik meende ondanks het gebluf wel alles. Er waren grenzen.
-
Amanda had haar best gedaan iets anders aan te trekken wat minder bekijks zou geven. Maar het was haar niet echt gelukt. Ik was dan ook meegelopen met friet halen om alleen al die reden. Juul liep er ook lekker bij, maar die had minder dat effect nog. Die was daar minder mee bezig. Roze stond Amanda erg goed. Zeker als het ging om een veel te strak shirtje die haar buik grotendeels bloot liet. Ze had zowaar een lange broek aangetrokken. Dat hoefde dan ook weer niet, want het was nog altijd stik heet. Snik heet. We zaten nu bij de camper op wat tuinstoeltjes terwijl de zon al onder was gegaan, en we gewoon even van de rust van het bos genoten. Julianne was aan het lezen en Amanda was met haar telefoon bezig. Mondig was ze niet meer geweest na vanmiddag. Julianne kwam nog zeggen dat ze het fijn vond hier, als een soort goedmakertje voor haar eerdere reactie, en gaf me een kus op m’n wang en ging naar bed. Ze zag er ook heel moe uit. Amanda kreeg ook een kus, en ik keek glimlachend m’n jongste dochter na, en voelde me daarna direct geroepen contact te zoeken met Amanda. Misschien moesten we nog wat uitpraten. Maar ik zat schuin achter haar, en zij had diezelfde intentie in ieder geval niet, en dus liet ik het ook maar zo. Ik zuchtte een keertje tevreden en keek naar boven naar de donkere lucht die vol met sterren stond. Ik zat met Zwitserland in m’n hoofd. Maar dat was misschien te duur. Als we aan het einde van de trip nog een aardig budget over zouden hebben, konden we altijd nog die kant op gaan. Ik ben daar geboren en heb daar ook nog wat familie. Niet dat ik daar contact mee had, maar dat kon nog wel. En misschien wel leuk voor de meiden om dat te zien. Dat ik niet alleen maar de vriend, of ex-vriend, van hun moeder ben. Maar dat ik ook een verhaal heb. Maar misschien was dat geen goed idee. Amanda legde haar telefoon neer en keek om. ,,Dit is wel fijn zo.’’ Zei ze dan zachtjes. Ze keek naar boven waar licht brandde, en zwaaide toen ook even vrolijk naar Julianne die nog even uit het raampje keek voordat ze de gordijnen dicht deed. Ze hadden elk hun eigen kamer, en ik ook. ,,Maar dat wordt wel krap.’’ Zei ze daarna en ze wees naar de camper. ,,Misschien kunnen jullie morgen de tent opzetten. Kunnen we gelijk zien of die nog heel is.’’ Want dat hadden we thuis ook niet meer gedaan. ,,Ja, goed idee.’’ Zei ze dan. En dat terwijl we samen waren. ,,En…’’ En ze twijfelde. ,,En sorry nog.’’ Zei ze dan. Ik schoot er om in de lach. ,,Het is al goed. Het is ook niet makkelijk allemaal.’’ Zei ik haar dan snel. Te snel. ,,Wat vind jij niet makkelijk dan?’’ Vroeg ze me namelijk zachtjes geïnteresseerd, lief bedoeld. En ik had maar gewoon wat gezegd. Niet dat ik niet kon antwoordden, maar wist niet zo goed of ik dat wel moest doen. En of ik dat eerlijk moest doen. Ergens moest ze toch ook weten waarom ik het moeilijk zou vinden, of zou ze zich niet zo in een ander kunnen inleven? Ze had het immers al benoemd en zelfs gebruikt. ,,Niets, laat maar.’’ Ze gniffelde er even om. Maar daarna begon ze nog zachter te praten. ,,Ik vind een hele hoop moeilijk.’’ Zei ze toen kinderlijk. ,,Ik ben er voor je, als je dat wilt.’’ Zei ik dan weer. En weer te snel. Ze lachte er al om. ,,Ik wilde eigenlijk graag voor het eerst met iemand naar bed deze vakantie.’’ Bracht ze toen voorzichtig uit. Ik trok m’n neus meteen vies op. ,,Niet zolang ik en je zusje in de buurt zijn dan.’’ Zei ik haar, en gaf toe. Ik gaf toe dat ik begreep dat ze dat wilde, en dat ze dat ook wel mocht doen van me. Ze was nu ten minste gewoon een keer eerlijk. Ze keek dan ook opgelucht. Maar ik had in haar woorden wat gemist. Op het moment zelf. ,,Als er wat is, kan je altijd met me praten. Ook al is dat misschien soms moeilijk. Ik probeer er gewoon voor jullie te zijn.’’ Gaf ik haar nog mee, zonder er al te veel nadruk op te leggen dat ik niet hun normale vader was. Ze pakte haar stoel op en kwam dicht tegenover me zitten. ,,Ik vind het eng.’’ Zei ze dan. Zo zonder moeder, dacht ik nog. ,,Iedereen zegt dat het moet en dat ik al te oud ben om maagd te zijn.’’ En nu werd wel heel erg eerlijk. Ze had gewoon nog over seks. Ik proestte dan ook even uit ongemak in schrik. Ze bood gelijk lief haar excuses daarvoor aan. ,,Nee, dat is logisch. Dat je dat eng vind. Het blijft eng. Elke eerste keer met iemand.’’ Zei ik haar dan voorzichtig. ,,Het is niet zo dat ik niet wil dat je geen seks hebt met iemand, maar je trekt op deze manier allemaal van die vieze foute types aan die alleen maar even willen neuken en meer niet.’’ Legde ik mezelf toen min of meer uit voor mijn gedrag gisteren, en kwam ook wel een beetje plat over zo. Maar ze snapte m’n punt wel door deze manier van vertellen. ,,Maar het is niet anders.’’ Zuchtte ze dan ontmoedigd. ,,Natuurlijk wel. Er zijn zat jongens die je echt willen om wie je bent. Daar ben ik van overtuigd. Iemand die voor je kan en wil zorgen. Geloof me.’’ Knipoogde ik dan naar haar. Het voelde goed dat ze zoiets intiems met me wilde bespreken en dat ik er voor haar kon zijn. Zo leek ik echt een vader voor haar. Ik had zelfs het gevoel dat ze ook echt wat aan m’n advies had. Maar dat lag toch anders… ,,Iemand zoals jij?’’ Vroeg ze me toen namelijk. Ze keek me aan. Dit had ik gemist dus. Nu niet meer. Zij zag mij dus duidelijk niet als haar vader… Ik twijfelde even of ze dit ook echt meende, of dat dit gewoon weer het werk was van haar duivelse brein en mij er weer aan het in luizen was. ,,Alsjeblieft, Amanda. Ik word moe van je spelletjes.’’ Zuchtte ik dan uiteindelijk. Ik ging er toch van uit dat ze me nog altijd dwars wilde zitten. Ze bleef stil. Ze stond op. ,,Ik maakte geen grapje. Maar blijkbaar zie je me voor iemand anders aan.’’ Zei ze dan teleurgesteld en ze wilde weglopen.
-
Maar dat ging niet zomaar. ,,Hey, kom terug.’’ Riep ik haar zachtjes toe. ,,Heb ik geen reden om je te wantrouwen dan?’’ Want daar ging het om. Ze bleef staan. ,,Na jaren onthoud je alleen dit?’’ Vroeg ze me toen. ,,Jezus, doe niet zo…’’ ,,Kinderachtig?’’ maakte ze me dan af. Ik zuchtte weer eens. ,,Hoorde je wel wat je me net vroeg? Hoorde ik je wel goed, überhaupt?’’ Vroeg ik haar toen. ,,Ja, je hoorde het goed.’’ Drong ze toen wat aan. Haar stem was laag en zacht, en kwam echt binnen. ,,Ik maakte geen grapje. Ik vind het eng, zoals ik al zei. Maar ik voel ook die druk. En als jij zelf zegt dat je beter met iemand naar bed kan gaan die lief en aardig is, dan is het toch niet zo gek, dat ik aan jou denk?’’ Bracht ze toen uit. En ze moest zo zachtjes praten om niet gehoord te worden door haar zusje of de buren. ,,Ja, dat is gek.’’ Zei ik snel. Ze schudde teleurgesteld met haar hoofd. ,,Nee, hier blijven.’’ Zei ik dan streng. ,,We lopen niet weg van ruzies.’’ Maar ik moest haar toch achterna. ,,Hoe lang denk je dat al?’’ Vroeg ik haar zachtjes. Ze stond in het kleine keukentje voor het raam in het donker. Ze keek naar buiten en draaide zich niet om. ,,Al een tijdje.’’ Zei ze alleen zachtjes. ,,Ik hoorde jou en mam altijd. En dat vond ik op den duur niet meer erg.’’ Zei ze toen voorzichtig, en ze draaide zich nu wel om. ,,Je hoorde ons?’’ Vroeg ik haar nog wel even. Ze slikte en knikte. ,,Mama was niet bepaald zachtjes.’’ Gniffelde ze toen wat verlegen. Ik probeerde Olga te vergeten, al zou ik haar nooit helemaal kunnen vergeten doordat haar dochters de mijne waren nu. Maar als er echt iets is wat ik nooit zou vergeten, was het wel iedere nacht die ik met hun moeder had mogen doorbrengen. Het vuurwerk vloog er altijd af. Niet dat we nooit dachten of we wel of niet gehoord konden worden, maar we gingen er altijd van uit van niet. Tegen beter weten in dus. Ik moest er wel om lachen. ,,Sorry daarvoor dan nog.’’ Zei ik haar voorzichtig. Ze bleef glimlachen. ,,Is het echt zo raar? Om me tot je aan getrokken te voelen?’’ Vroeg ze me toen en ze deed een stapje met elke vraag dichterbij. Ik keek even weg. ,,Nee, ik denk het niet. Maar na vanmiddag en gisteren is het wel even iets heel anders dan.’’ Zei ik haar wel. Ze lachte er om. ,,Ik probeerde me altijd maar te verzetten.’’ Gaf ze dan als reden. En dat had gekund. ,,Amanda…’’ En ik slikte even. Als man voel ik me natuurlijk tot je aangetrokken. En ook naar Juul toe. Daar kan ik niets aan doen. Maar ook ik wil dat niet. Ook ik verzette me daartegen. En met een reden. Als het uitkomt, dan…’’ ,,Maar wat als het niet uitkomt?’’ En ze onderbrak me weer. Hoopvol. Ik lachte er om, maar ze had weer een stap dichterbij gedaan en stond bijna tegen me aan. ,,Als jij het wilt. En ik ook. Wat maakt het dan nog uit?’’ Fluisterde ze dan heel voorzichtig. Haar stem gaf me rillingen over m’n rug. Ik wilde wel. Maar ik vertrouwde haar gewoon niet. Ze legde haar hand op m’n schouder en ik keek er naar in bezinning. ,,Ik wil iemand die om me geeft. Die me de tijd geeft. Die het me leert.’’ Zei ze dan snel, maar nog zachter. Ik moest er niet aan denken dat Julianne die zou horen nu. ,,Ik wil dat ook. Dat je iemand vind die je dat gunt en kan geven.’’ Ik pakte haar hand ondertussen en haalde die van m’n schouder af. ,,Maar dit gaat niet. Ik zou mezelf nog verliezen in jullie en dat gun ik niemand.’’ Legde ik mezelf dan wat mysterieus uit. Ze pakte m’n hand. Mijn hand was klam. Ik was ook erg nerveus. Een wonder dat ik me nog zo rustig had kunnen houden, en dat ik m’n hoofd er nog bij had kunnen houden met het juiste te zeggen. Maar ze pakte nu ook m’n andere hand. ,,Paul. Alsjeblieft. Ik ben soms zo onzeker. En thuis ben jij er altijd. Jij bent een van de weinige vaste factoren in m’n leven. Geef me een kans.’’ Nu begon ze eindelijk wat ongeloofwaardig te klinken. Nog voordat ik kon reageren drukte ze heel snel haar lippen tegen die van mij. Ik versteende. Het leek wel alsof er lijm op haar lippen zat want we konden elkaar daar niet meer loslaten. Uit het niets voelde ik mijn hand naar haar rug gaan en had ik haar zomaar beet en drukte ik haar nog tegen me aan ook. Want dit wilde ik gewoon te graag. Haar handen lagen niet veel later in m’n nek en onze monden begonnen te bewegen en voordat ik het wist, had ik mijn tong voorzichtig haar mond in gedrukt en beantwoordde ze dat gewillig door die daar te strelen met haar eigen tong om vervolgens ook eens op verkenning te gaan in mijn mond. Ik sloot m’n ogen en leek alles om me heen te vergeten. Zij stopte het uiteindelijk. Het duurde minuten. Ze keek me dan aan met haar grote blauwe ogen die leken te stralen in het donker, en haar lag minstens zo erg. ,,Zie je.’’ Fluisterde ze dan. ,,Dit voelt goed, toch?’’ Ik slikte en smakte even en gaf toen toe dat dit heel erg fijn was. ,,Ik voel het.’’ Durfde ze nog ondeugend te lachen en keek heel even tussen onze lichamen door. Ze stond met haar blote en strakke buik al een tijdje tegen m’n kruis aan waar niets meer vlak was. ,,En nu dan?’’ Vroeg ik haar wat onzeker. Ze lachte er nog om. ,,Ik ga even douchen en naar bed. Als ik me morgen nog zo voel, vertel ik het je meteen. En dan weet ik ook zeker dat we dit niet moeten haasten.’’ En ze klonk zo waar wijs. IK vond het jammer. Wat mij betreft zou dit het begin zijn van een mooie avond, waar zij die nu dus al eindigde. Maar ze was de verstandigste van de twee. Al twijfelde ik wel meteen. Misschien was ik tegengevallen en wilde ze er al mee nokken. Of misschien was het toch nog een spelletje van haar. Ze had in ieder geval goed m’n wereld op de kop weten te zetten. Ik lag in bed toen ik haar hoorde douchen. Ik stelde me voor hoe elke druppel haar lichaam raakte waar ik haar zou willen aanraken. Ik trok me af. Mijn kamer lag naast de badkamer, en ik voelde ontzettend schuldig. Ik maakte het ook niet af. Toen de deur open ging sprong ik snel uit bed en ontmoette ik haar nog heel even snel op de overloop. Ik was naakt. Zij had nog een handdoek om. ,,Je hebt me.’’ Zei ik haar alleen zachtjes. En we moesten zo stil zijn. Ze keek naar m’n harde en daarna pas naar mij. ,,Ik zie het.’’ Zei ze dan zachtjes, waarna ze met schaamrood wegkeek. ,,Ik hoop maar dat dit geen grap van je is, want ik kan niet meer terug, denk ik.’’ En zo hield ik het een beetje dramatisch. We hoorden geluid komen van Juuls kamer en ze drukte heel snel haar lippen nog een keer tegen die van mij. ,,We hebben het er morgen over.’’ Zei ze dan snel, en ze lachte me gemoedelijk toe, waardoor ik meteen wat minder twijfelde. ,,Wat is er?’’ Julianne trok haar deur voorzichtig open en ik stond net achter m’n eigen verscholen. ,,Niets hoor, lieverd. Ik wenste je zus nog even welterusten.’’ Zei ik dan snel en verrassend kalm. Haar zus die alleen in een handdoek op de overloop stond, en wat Julianne niet raar vond. Ik was immers haar vader…