De Anticlimax - 2

Matthias zat een beetje in het zelfde schuitje als ik. Zijn ouders waren ook gescheiden en hij had ook een stiefzus. Hij woonde bij zijn vader. Een aardige man. Iedereen vond hem aardig. Dat moest ook wel. Een hippe en vlotte man die er anders alles aan deed zodat je hem wel aardig vond. Gewoon chill. Zijn vader was ook alweer hertrouwd. En laat ik het voorzichtig zeggen; maar waar Jelle een enkele reden had om zich vaak bij mij thuis te melden, had hij er twee om zich minstens zo vaak bij Matthias te melden. En dan liet ik mijn buurmeisje even buiten schot.

Ik weet niet goed wat het is, maar hij keek nauwelijks naar meisjes van onze leeftijd. Al waren ze maar twee jaar ouder, dan nog vond hij dat honderd keer beter dan een van de meisjes uit onze klas. En ik had echt wel heel wat mooie meisjes in m’n klas zitten. Genoeg. Waarvan ik er een al uitvoerig had beschreven. En ik vond onze lerares aardrijkskunde ook lekker. En ja, mijn stiefzus was ook lekker. Maar bij hem was het anders. Hij ging er ook actief achterna. Hij schaamde zich niet, en maakte optimaal gebruik van zijn nog schattige status als zestienjarige. En dat vond ik erg bewonderingswaardig. Ik keek wel een beetje tegen hem op.

De ouders van Matthias hadden ons namelijk gevraagd om te helpen met verhuizen. Ze bleven gelukkig in de buurt, maar naar huis fietsen met Matthias werd toch een andere ervaring. Ze verhuisden naar de stad aan de andere kant van de rivier aan de andere kant van het andere dorp. Om het even makkelijk te zeggen; ik moest een heel stuk fietsen om daar te komen. Wat ik natuurlijk maar al te graag deed. Op een iets wat frisse, maar zonovergoten dag fietste ik dan eerst naar zijn oude adres waar ik nog wat kon helpen, maar niet veel, en vervolgens naar het nieuwe adres, waar Jelle ook al was. Daar waren we met z’n vieren hard aan het werk. Ik was ergens wel blij dat de moeder en zus van Matthias er niet waren, want nu kon Jelle zich gewoon op het werk richten. Hij was al vaker liever lui dan moe. En nu ging het gewoon lekker. Het was op een zaterdag en ik wilde vanmiddag nog een tocht maken, dus wilde ook niet hier heel de dag aan kwijt zijn. En er werd ook hard gelachen. Matthias leek totaal niet op z’n vader. Ja, qua uiterlijk misschien wel. Zijn vader had ook donker haar, bijna zwart, en wat aan de langere kant. Een vol kapsel. Ik vond hem altijd wel stoer. In tegenstelling tot de ouders van Jelle, die ik wel als ijzig kon omschrijven, had Matthias hele leuke ouders.

Nu dan. Zijn stiefmoeder was ook een heel fijn mens. Los van haar uiterlijk, waar ik straks vast nog even op terugkom, mocht ik haar hier nog treffen. Een hele hippe vrouw. Superaardig ook, en echt altijd. En ik weet niet alle details wat betreft zijn vader en zijn echte moeder, maar ik had wel het idee dat zijn vader nu beter af was. En dat hij er dan ook een lekkere zus bijkreeg, was natuurlijk iets waar ik alles vanaf wist.

,,Zo, jongens. Hard aan het werk?’’ hoorden we van beneden komen toen we op zolder bezig waren met zonnepanelen alvast naar boven sjouwen. Haar stem klonk overheerlijk en was zeer welkom. Jelle straalde meteen en keek ons dan ook echt zonder schaamte aan op een manier waar alweer uit bleek hoe erg hij op dit moment heeft zitten wachten. Matthias schudde nog wel met zijn hoofd, maar ook hij zou vast vaak genoeg iets over zijn nieuwe moeder gedacht hebben, wat niet kon. Jelle was ons voor toen ze ons naar beneden riep voor een verfrissing. Ik werd altijd wel een beetje verlegen van haar. Alies was haar naam, maar we noemden haar nog braaf Matthias’ moeder.

Beneden in de tuin stond ze glazen in te schenken in een zomerse jurk die zeker bij het weer paste. Zeker hier uit de wind. Met weelderige rode bloemen op een witte stof die strak op haar lichaam stond van haar schouders tot aan haar knieën. Ze kon best wat tuttig ogen. Maar dat was alleen op het eerste gezicht. Een gezicht wat altijd straalde. Altijd. Ik was dan wel niet zo geobsedeerd door oudere vrouwen als Jelle, maar ik durfde wel te zeggen dat dit misschien wel de mooiste vrouw op aarde was. Ze was ergens in de veertig ondertussen, maar je zou het niet zeggen. Niet zoals ze deed, zoals ze eruit zag, en zeker niet zoals ze er soms bijliep. Een prachtplaatje. Lang golvend haar van donkere aard, mooie diepe bruine ogen, en natuurlijk die lach. En die borsten… man, die vrouw had echt borsten. Ik weet niet hoe ze het deed, en hoefde dat ook echt niet te weten, maar ze had het voor elkaar gekregen om als moeder op die leeftijd nog een zeer begerig lustobject te zijn voor in ieder geval twee van de drie jongens hier die voor haar stonden.

Jelle kon heerlijk bijdehand doen, en Alies kon dan heerlijk doen alsof hij dat niet deed. Maar altijd als Jelle dan even wegkeek, na een lichtelijk ongepaste opmerking over haar verschijning, keek ze altijd even snel naar ons en gaf ze ons een glimlach en draaide ze even met haar ogen. Jelle deed zo zijn best dat het ook haar zelf zeker opviel, en dat ze het zelfs nodig vond dit feit aan ons te willen blijken. Maar het was allemaal onschuldig. ,,Is Martina niet mee?’’ vroeg zijn vader die iets later de tuin in kwam gelopen, en het foute geflirt van Jelle weer eens was ontgaan. Daar zorgde Jelle altijd wel voor. Maar hij stapte naar zijn vrouw en gaf die een kus op haar mond, en Jelle kon dit niet zo goed hebben, en was daarna altijd een stuk stiller. Alsof hij elke keer weer dacht serieus een kans te maken.

Martina was de stiefzus van Matthias. Of misschien wel ‘zusje’. Ze was meer van onze leeftijd, en niet beduidend ouder zoals Remy dat wel was in vergelijking met ons. Martina was meer een droom voor mij, waar Alies dat voor Jelle is. Ze leek totaal niet op haar moeder. Niet qua uiterlijk. Maar ze waren dus wezen sporten, en dat verklaarde misschien ook wel waarom Alies er nog zo fenomenaal uitzag. Niet dat alle vrouwen van boven de dertig er niet meer mooi uit kunnen zien, maar voor mij was dat gewoon nog heel oud en heel ver weg. En dan leek het heel bijzonder. En zo zag ik haar dan ook. Als een zeer bijzondere vrouw.

Martina, die ik later nog wel trof, toen ik net op m’n fiets stapte, had mooi licht blond haar. Echt compleet tegenovergesteld met ook haar blauwe ogen, de wat lichtere huid met een paar net zo lichte sproetjes en het eerder wat iele lichaam waar ook nog niet echt borsten op te vinden waren. Een mooie kont had ze wel. Net als haar moeder… Ik vond het altijd grappig dat ik er zo weinig moeite mee had in het fantaseren over bepaalde vrouwen, die ik soms toch best wel goed kende na verloop van tijd, maar dat bijvoorbeeld mijn eigen stiefzus nog wat gevoelig blijft liggen. Zelfs na wat ze onlangs geflikt had… Ik en Martina konden het ook best goed met elkaar vinden. Ze zat niet bij ons op school, maar hier in de stad. En misschien dat ze een niveau hoger zat, maar wel in het zelfde jaar. Wij waren overigens jongens van de HAVO, voor dat ik het vergeet. En ik dacht vaak genoeg haar een keer beter te willen leren kennen. En dat ik haar dan een keertje mee uit zou nemen. Ik dacht ook wel hele andere dingen over haar, maar omdat ze toch een soort van familie is van Matthias, zou ik haar altijd goed behandelen, hield ik mezelf voor. Maar dat deed ik zelfs als ik over fantaseerde. Niet dat ik een ander meisje slecht zou behandelen, maar ik stelde me voor nog eens extra joviaal te zijn tegenover dit blonde meisje. Maar juist omdat ze de stiefzus van Matthias is, zou ik haar niet mee uitvragen. Ik weet immers zelf hoe het is als je denkt een vriend te hebben, die alleen voor je zus komt.

Mocht je je afvragen of Martina dan wel die tweede reden was voor Jelle, ondanks dat ze van onze leeftijd is, is het antwoord simpel: ja. Martina oogde wel ouder. Ze gedroeg zich ouder. Dat was niet echt zo, maar ze had duidelijk gewoontes die bij de stad hoorden, terwijl wij toch meer van het dorp waren. En daardoor was Martina altijd iets cooler in onze ogen. Zoals dat ze bijvoorbeeld naar de sportschool ging. Het slaat misschien nergens op, maar wij keken daardoor een beetje tegen haar op. Maar in alle eerlijkheid gedroeg Martina zich nooit alsof ze beter was. Ze had een betere relatie met Matthias dan ik had met Remy. Daar was ik best wel jaloers op. Maar ook dat was wellicht aan de dubbelzinnige kant. Zij en Alies kwam hier overigens vandaan, en hebben maar een jaar op het dorp bij Matthias en zijn vader gewoond. Maar in dat ene jaar had Martina misschien toch een beetje nuchterheid opgestoken.

Maar ik trof Martina net toen ik weg wilde fietsen. Ze kwam aangelopen in haar yogabroek en strakke shirtje en had een sporttas over haar schouder hangen. Best wel stoer. Totdat ze lachte en mij herkende, ondanks dat ik een grote bril op had en een helm. Ik was wel op de racefiets gekomen, natuurlijk. In een klein rugzakje nam ik dan altijd, naast wat eten en drinken, ook een korte broek mee, zodat ik niet voor schut liep in m’n pakje als dat niet hoefde. Zoals vandaag. Die trok ik dan gewoon over m’n fietsbroek heen en onder m’n wielershirt had ik vaak ook gewoon een normaal shirtje aan. Maar niet nu Martina net kwam aangelopen. Jelle was gelukkig binnen gebleven en die zou worden thuis gebracht. Alies had een oudere MiniCooper, die helemaal opgeknapt was, en hij hoopte vast op een ritje van haar. Wist nu al dat dat niet zou gaan gebeuren. Maar ik en Martina, dat was interessanter. Ze lachte altijd naar me. Echt altijd. Vandaar ook dat ik vaak over haar dacht. Haar lach was ook heerlijk. En die zag ik voor mijn gevoel soms toch echt te weinig. Helemaal enthousiast kwam ze een praatje maken en ik trok weer tactisch mijn been op als verstopplek terwijl ik voorover hing op m’n stuur, waar ik m’n schouders aanspande en net iets breder probeerde te ogen, en hoorde haar aan. Door m’n bril kon ik haar zonder zorgen bekijken, al moest ik me alsnog niet te veel laten meeslepen. Ik moest nog wel kunnen fietsen straks.

Verassend genoeg vertelde ze me dat ze een racefiets had gekocht, ook een ‘’oud ding’’ zoals zij het noemde. Dat vond ik leuk om te horen, en waar ik normaal gesproken wat meer moeite had om tegen haar te blijven praten, ging ik er nu wel vol op in. Ik vroeg haar allemaal dingen over de fiets die zei als ‘’te technisch’’ ervaarde en lachend zei ze me dan dat ze er niet zo veel verstand van had. ,,Maar je mag hem wel zien.’’ zei ze me dan. Een tekst die ik mijn hoofd al zo vaak zelf had gezegd tegen zoveel meiden... Ook tegen haar… Maar dat was gekkigheid, waar ik toch wel even om moest glimlachen, en ze leek dat te realiseren; Dat het wellicht ook anders opgevat kon worden. En dus sloeg ik haar aanbod nu snel af, want ik begon dingen te verzinnen waardoor ik helemaal niet meer kon afstappen. ,,Volgende keer. Heb helaas een beetje haast, sorry.’’ loog ik dan met volle overtuiging en deed haar doen geloven alsof ik het echt druk had, en dan nog wel tegen m’n zin in ook. En dus vond ze het ook niet erg. ,,Leuk, kunnen we een stukje gaan fietsen.’’ putte ze nog zacht en hoopvol uit. Ik werd er verlegen van. Pas op de weg naar huis, die ik gelijk omzette in een flinke omweg, realiseerde ik me hoe graag ik wel niet met haar zou willen fietsen. Ja, echt fietsen. Dat ik die andere dingen dan ook vroeg of laat wil, leek me vanzelfsprekend, maar naast haar kende ik niet echt goed meisjes, die ook nog eens sportief waren. Ik had ook geen vrienden die dit deden verder, maar dat hoefde ook niet. Maar samen fietsen met een meisje was in mijn wereld een droom. Heerlijk door de polders in de zon met het mooie weer. En dan even uitrusten ergens onder wat bomen of achter wat struiken aan de rivier waar dan hele andere dingen gebeurden. Ik weet niet of dit aan mij lag, of dat dit typisch iets is voor wielrenners met een lichte obsessie naar vrouwen, maar dat was toch echt de droom, zodra ik op de fiets een mooi meisje zag, dichtbij of ver weg.

Een droom die misschien voor het eerst in me tot leven kwam toen ik op een mooie dag werd aangesproken door een meisje op een racefiets bij een stoplicht. Een meisje wat nu weer een ander gezicht had. Mijn ritje werd korter hierdoor, en ik zonderde me thuis dan ook snel af, waar ik toch het rijk voor me alleen had.

Dat was gevaarlijk. Dan hield ik er soms andere bezigheden op na, waar ik me niet perse voor schaamde, maar wat ik tegelijkertijd toch een beetje moeilijk vind om toe te geven. Maar iedereen deed het. Op school werden daar in de kleedkamer voor gym hele gesprekken over gevoerd. Gek, maar het gebeurde. En was het minder gek. Maar het werd me ook niet moeilijk gemaakt. M’n ouders waren nooit thuis, en m’n stiefzus, die toch niet naar me omkeek, was lekker genoeg om me aan te sporen, en afwezig genoeg om me toch niet te kunnen verstoren. Het hoorde er bij. Ik schaamde me niet, maar ik deed het ook niet met trots natuurlijk. Ik had liever dat iemand anders het voor me deed. En ik wist ook niet of ik het te veel deed. Ik wist niet eens dat zoiets simpels, zo veel vragen en twijfel kon oproepen. Ik deed het elke ochtend. Dat hoorde bij het wakker worden. Een soort ritueel om de dag mee te beginnen. Ik zette m’n wekker zelfs wat vroeger zodat ik nog lekker kon fantaseren. Ik moest wel altijd de tijd nemen om eerst even lekker te fantaseren, wilde ik er ook echt van genieten. Ik wist ook niet of dit normaal was, maar zo maar even trekken, was vaak niet bevredigend. En als ik dan in de middag alleen thuis was, of me alleen genoeg waande, had ik vaak overdag al het een en ander gezien, en in het vervolg het een en ander verzonnen, dat het dan wel wat sneller kon met wat genot erbij. En of dat normaal was, wist ik ook niet. We hadden het er dan wel onderling over, maar nooit zo ver in de diepte. Dat wilde ik ook niet weten van een ander. Jelle had wel eens gezegd dat het helpt als je niet kan slapen. Een keer gedaan. Ik sliep niet meer. Juist niet. Werd er juist klaarwakker van. Misschien dat het me daarom zo fijn was in de ochtend. Het had iets fascinerends. Het wat toch iets waar je je wel voor moest schamen, in wezen.

Dus ik was lekker bezig. Dacht aan Alies en aan Martina. En ook aan Remy en aan Milene… Want ik dreef altijd wel een beetje af in gedachten. Begon dan met wat vers lag, en ging dan langzaam naar wat ik herkende. Over Remy fantaseren vond ik niet meer zo moeilijk. Maar wat wel moeilijk lag, was dat meisje wat ik elke minuut van m’n leven sinds een paar weken uit m’n gedachten wilde verbannen. En over haar dacht ik toch ook wel heel veel nog. Ook op zo’n moment. Maar dan wilde ik ook wel eens slap worden, als de geile gedachtes vervormden naar zorg en verdriet. Dit leek me ook niet helemaal normaal. Maar vandaag ging het lekker. Ik was alleen thuis, dacht volop aan die mooie en lekkere Martina en hoe ze mij met haar mond bevredigde na een lekker stukje fietsen, en was bijna daar op het punt dat ik weer door kon met het normale saaie leven buiten m’n fantasie om. Bijna… Want, misschien denk je: is dit nou zo boeiend? En dan zou ik heel eerlijk antwoorden van niet. Er was niets boeiend aan een puber zoals ik, die na een spannende dag, wat spanning van zichzelf aftrok. Zeker niet als die alleen thuis is. Maar in dat laatste had ik me vergist…

,,Oh mijn god!’’ hoorde ik opeens hard. Die tekst had zo in m’n fantasie gepast, maar dan wel op een andere toon. Met grote ogen keek ik naar de deur, die ik open had laten staan, want ik was toch alleen thuis, en zag daar met minstens zo grote en geschokte ogen Remy staan. ,,Smeerlap!’’ riep ze dan boos en ze liep gelijk door. Ik trok toen pas de dekens over me heen, en bleef doodstil liggen. Misschien had ze niets gezien, dacht ik dan nog… Maar ik wist ook niet wat nu te doen. Ik maakte het in ieder geval niet af. Ik had haar helemaal niet gehoord. Nu hadden we wel een vrij nieuw huis, wat wel goed geïsoleerd was en zo, maar ik had haar niet eens van haar kamer horen komen, waar ik nu wel geluid van haar televisie hoorde. M’n hart bonkte zo hard. Ik was ook zo ver weg in m’n eigen wereld, en niet dat ik heel veel lawaai maak als ik bezig ben, helemaal niet zelfs, maar mijn gehijg en zacht gekreun was voor haar ook niet hoorbaar geweest, als het goed is. Maar ik had m’n deur open laten staan. Dat wat ik altijd doe als ik alleen thuis ben. Voelde dan veel vrijer en dus veel beter. Maar nu voelde ik me helemaal niet beter. Kut zelfs…

Met een rood hoofd stond ik even voor de spiegel en trok snel een andere broek aan. Ik had m’n wielerbroekje nog aan, en ook al was ik niet hard meer nu, leek het me niet verstandig Remy op te zoeken in die outfit. Want ik had besloten Remy maar meteen te confronteren. Anders zou ze straks helemaal niet meer tegen me praten. ,,Oh, mijn god, nee, ga weg.’’ hoorde ik echter meteen al toen ik naar beneden gelopen was, haar achterna. Ik voelde me zo klein. Ik wist ook niet wat ik moest zeggen. Moest ik m’n excuses aanbieden misschien? Of juist doen alsof het heel normaal was? Ik keek haar niet aan. Ze liep naar de keuken en alleen mijn blik volgde haar. ,,Niets zeggen, okay?’’ zei ik dan maar zachtjes. ,,Zeggen?’’ vroeg ze dan nog fel. ,,Tegen wie moet ik dit zeggen dan? Tegen pap en mam?!’’ en ze reageerde echt veel te heftig voor zoiets onbenulligs. ,,Jezus, Remy, doe ff’ rustig man.’’ zei ik daarna wat droger en directer. Als ze zo ging doen, ging ik me ook niet schamen. Zoveel stelde het nu ook weer niet voor.

,,Jezus. Bor!’’ zei ze dan gemeen en aapte me een beetje na. ,,Hoe zou jij het vinden?’’ vroeg ze me dan bot. Ik schoot daarop een beetje in de lach. En dat kon ze niet waarderen. ,,Ik zou m’n mond houden en blijven kijken.’’ giechelde ik dan een beetje stom, en nu was echt alle schaamte weg. Ik zei het ook meer om te pesten, en meende het niet zo zeer. Ook al lag er wel een kern van waarheid in, natuurlijk. ,,Nee, idioot.’’ zei ze toen boos. ,,Ik maak een move op je, daarna laat je echt dagen niets van je horen en kijk je me amper aan, en dan doe je zelf je ding terwijl ik thuis ben?’’ en ze werd onnavolgbaar voor me. Waar had ze het over? Ik keek haar dan ook met vreemde ogen aan. ,,Ik dacht dat je me lekker vond.’’ zei ze dan opeens zacht, en ze keek ook weg. ,,Wat?’’ vroeg ik dan alleen dom. ,,Je wilde het zelf toch niet.’’ voegde ik er dan wel minder dom aan toe. Ze zuchtte en draaide met haar ogen. ,,Ik wilde je uitlokken.’’ gaf ze dan zomaar toe. ,,Ho, wacht even. Dit… wat?!’’ en ik begon het wel te snappen, maar kon het niet geloven. ,,Ik ben je broertje.’’ zei ik haar dan streng. ,,Nauwelijks.’’ merkte ze dan alleen op, en ik voelde haar wel op dit gebied. ,,Maar… wil je… waarom???’’ vroeg ik haar daarna met te weinig woorden, maar ze wist natuurlijk precies wat ik bedoelde. ,,Heb jij dat niet dan?’’ vroeg ze me daarna meer ingetogen. ,,Ja, natuurlijk! Maar ik ben zestien. En jij bent in mijn ogen een fuckin’ godin.’’ liet ik toen ook maar zomaar los. ,,Meisjes horen niet op jongere jongens te vallen. Zeker niet op jongere stiefbroertjes.’’ en ik klonk zowaar wijs en verstandig, en dus niet als een jonger broertje realiseerde ik me…

,,Weet ik wel…’’ jammerde ze dan een beetje. Ik wist zelf niet waarom ik dit tegen hield. Het was niet slim van ons om dit tegen elkaar toe te geven, wat we nu toch wel weer hadden gedaan. Nog steeds kon ik het echter niet helemaal geloven. ,,Maar snap je me dan?’’ vroeg ze juist op dat moment. ,,Nee.’’ zei ik dan alleen nuchter, maar niet wetende wat ik nog moest snappen. ,,Is toch niet leuk als jij er voor kiest het zelf te doen, in plaats van naar mij te komen.’’ putte ze dan ontmoedigd uit, en ik zag ook dat ze zich nu begon te schamen. Ik viel stil. Veel duidelijker kon ze het me niet meer vertellen. ,,Ben je nou serieus? Of zit je me te fucken?’’ ,,Nee…’’ zuchtte ze meteen. Maar daarna schoot ze ook voorzichtig in de lach. ,,Ik wil je juist ‘’fucken’’.’’ en ze liet op toch nog een duidelijkere manier blijken wat ze wilde. M’n mond viel letterlijk open en ik keek naar haar. Ze stond daar zonder zelfvertrouwen, maar met een kleine wulpse lach op haar gezicht. Zo kende ik haar helemaal niet. Natuurlijk twijfelde ik wel aan dit, en of ze dit echt meende en of ze zelfs dit wel echt gezegd heeft nu! ,,Ik weet dat het niet hoort, maar denk jij daar niet aan dan? Het is een soort van spannend, toch? Stiefzus met jonger stiefbroertje… toch? Of ben ik gewoon zo fout?’’ uitte ze dan openhartig, maar zeer stil en verlegen. Ik kreeg het alleen maar warmen en krabbelde met en vinger langs m’n hals terwijl ik naar haar keek. ,,Ik wilde je eerst gewoon troosten. Na dat van die Elise. Maar het is een beetje blijven hangen. Wilde het nooit toegeven, maar ik denk hier al best lang over na.’’ ging ze dan ook gewoon door. Hier leerde ik op een mooie manier dat het soms beter is gewoon even niets te zeggen. In het vervolg hoorde ik namelijk alles wat ik wilde horen, en wat ik in zoverre nooit had kunnen verzinnen of fantaseren.

Maar ik wist ook niet wat te zeggen. ,,Ik weet dat het stom is.’’ zei ze toen. Toen dacht ik even dat ik te lang niets gezegd had, en dat ze nu al aan het terugkrabbelen was. ,,Maar ik wil geen vriend. En als ik een vluggertje met iemand heb, is het altijd zo… blah.’’ zoals ze het zo mooi wist te verwoorden en ze stak er ook ongeïnteresseerd haar tong er bij uit. ,,Heb liever iemand die ik ken en vertrouw en ik gewoon m’n gang mee kan gaan, zonder dat het snel moet en zo…’’ en ze schudde nu ook wat met haar hoofd en zag dat ze het wat nuchterder begon te bezien. ,,Ben je dan niet bang dat alles nog ingewikkelder word?’’ vroeg ik haar toen, in plaats van dat ik gewoon meteen akkoord ging en m’n droom zou kunnen leven… ,,Denk je dat het nog ingewikkelder kan dan?’’ vroeg ze me droogjes, en daar moest ik haar wel haar gelijk geven. ,,Okay.’’ zei ik dan alleen. ,,Okay wat?’’ vroeg ze dan alleen. ,,Okay, wat wil je dan? Hoe zie je het voor je dan?’’ vroeg ik haar en ik werd weer wat nerveus. Want ze keek me nu opeens begrijpend aan. Even zaten we een keer op dezelfde lijn. En op een hele spannende lijn nog wel.

,,Gewoon. Beetje experimenteren.’’ gaf ze dan weer wat voorzichtig toe, en ik slikte. ,,Meer dan zoenen en zo?’’ vroeg ik haar dan. ,,Ja, natuurlijk.’’ zei ze dan vlot. Onderwijl stond ze nog wel in de keuken, en ik in de woonkamer op ruime afstand. Mijn broek voelde behoorlijk strakker aan, en ik wist niet of ze doorhad hoe geil ik het al vond, dat we het hier gewoon over hadden. ,,Wanneer dan?’’ vroeg ik haar toen snel, en slikte ook meteen weer een keer. ,,Nu?’’ vroeg ze dan voorzichtig. ,,Of was je al klaar?’’ vroeg ze dan wat generend. ,,Nee.’’ zei ik meteen snel. Maar ze twijfelde toch nog. Logisch ook. Deed ik namelijk ook. Ik stapte nu ook niet op haar af om haar eens even flink op de bek te nemen en naar de grond te werken om m’n harde op te dringen. Natuurlijk niet. Ik stond daar met angst af te wachten. Zij stond daar misschien niet met angst. Ze keek wat neutraler. Een kleine glimlach op haar mond en ze leek een beetje aan het verzinnen te zijn hoe nu verder. Maar we werden gered. Een auto reed de oprit op, en alhoewel we ons rot schrokken, hadden we niets gedaan waarvoor onze ouders zich konden schamen. Nog niet dan. Maar de schrikreactie vertelde natuurlijk al wel genoeg. Want de dingen die we niet deden, speelden duidelijk wel in onze hoofden. Ik liep snel naar boven en nam een douche. Een hele koude. Het hielp niet. Nauwelijks…

Hadden mijn ouders niet thuis gekomen op dat moment, was het misschien wel heel anders gegaan. Nu ging er een tweetal dagen voorbij. We spraken elkaar niet. Ik naar school, wilde iedereen vertellen over m’n lekkere zus, maar deed dat natuurlijk niet. Ik zat gespannen in de klas, en het was Matthias zelfs opgevallen. Niet dat die ook maar kon raden wat er zich had afgespeeld. Maar ik was blijkbaar zo van slag door dit alles, dat het ook iemand anders was opgevallen. Iemand waarvan de zorgen op een bepaalde manier meer dan welkom waren, ook al zat ik totaal niet op haar te wachten. Want sinds lange tijd kreeg ik een berichtje van Elise. ,,Alles goed?’’ simpel en vooral heel erg stom. We hadden het nooit meer uitgepraat namelijk. En dan krijg je opeens dit… Ik zat hier niet op te wachten. Remy had me net hiervoor geappt met de vraag of ik wel eens gepijpt was… Ik zou kapot gaan als iemand toevallig meekeek op m’n telefoon en ik vond het ook echt heel brutaal dat Remy dit zomaar durfde te vragen over de telefoon. Beiden gaf ik op het moment geen antwoord. Ik vond Elise nog steeds heel leuk, maar als ik terug dacht aan dat moment bij haar optreden, voelde ik toch vooral pijn. En als ik nu aan Remy dacht, voelde ik iets heel anders. Iets wat veel fijner was. Spanning en iets wat toch wel verdacht veel op geilheid leek. Daar hield ik me liever meer bezig. Ik keek wel even om me heen in de klas, zoekende naar Elise, en ik zag haar bezorgd mijn kant op kijken. Dan voelde ik me zelfs schuldig. Maar het was ook zo fijn. Het idee dat ze nog aan me dacht en misschien zelfs om me is gaan geven. Wellicht uit haar eigen schuldgevoel, maar maakt dat dan uit? En ik dacht dat het verstandig zou zijn om nu gewoon een keuze te maken. Want ik had het gevoel alsof ik op een kruising in m’n leven stond. Link Remy, en rechts Elise. Links misschien wel het spannendste wat ik me kon voorstellen in het leven, maar met iemand die niet echt om me geeft verder, en rechts een leven waarin ik vooral veel verdriet en wanhoop zag, maar wat gek genoeg minstens zo aantrekkelijk leek, omdat ik daar wel het idee had dat er om me gegeven werd. Tussen mij en Remy was het puur de oppervlakte die tot de verbeelding sprak. Maar tussen mij en Elise lag het toch heel anders. Ik was haar leuk blijven vinden, en had het idee zij mij ook nog. En wat haar reden dan ook mocht zijn, maakte mij verder niet uit. De keuze lijkt op papier zo makkelijk. Dan zou je toch zo voor de lekkere en ontzettend knappe stiefzus kiezen die van alles met je wilt doen op een gebied waar je toch wel erg nieuwsgierig naar bent. Maar door beiden niet te antwoorden, nam ik geen keuze op het moment. Ik liet het liggen. Ik deed net alsof beiden me niets gevraagd hadden. Ik wist de intentie van Remy ook helemaal niet met haar vraag, en ik kon me tegelijkertijd niet voorstellen hoe Elise zou reageren als ik haar zorgen bevestigde of juist ontkende. En in zo’n geval van onzekerheid op een punt waar je al gespannen bent, leek het mij beter gewoon niet te antwoordden. Maar het nam geen enkele spanning weg.

Ik wilde het eigenlijk nog erger maken. Ik had Matthias gevraagd of die tijd had, in de hoop dat ik zijn stiefzusje kon zien. Wellicht zorgde dat dan weer voor wat afleiding. Maar dan kwam ik vast en zeker weer opgegeild thuis, en dan was Remy daar aan het wachten en zou ze het winnen. Niet dat ik dan een echte verliezer was, maar zo voelde het wel. Ik deed wat ik het best kon. Vluchten. Alleen zijn. Iedereen buiten sluiten. Dan voelde ik me fijn. Op het moment zelf dan. Ik fietste uit school een andere kant op, aangezien hij geen tijd had... Niet naar het dorp, waar ik een eventuele scootereigenares zou tegenkomen onderweg, en ook niet naar de stad met m’n beste vriend om zijn lekkere zusje te spotten. Ik fietste een stuk langs de rivier en stak die ergens na een aantal kilometer over en kwam in een polder terecht waar ik helemaal niemand kende. Ik kwam nog langs een stoplicht wat ik ondertussen wel erg goed kende, en zag dat er nog altijd niets veranderd was. Ook nu scheen de zon weer, en moest ik stoppen voor het rode licht. Maar nu kwam er geen mooi dromerig meisje op een racefiets naast me staan. Jammer, want ik had nu geen helm op, alleen een zonnebril. Ik was herkenbaar. Maar niet voor de mensen hier. Hier kende ik niemand. Hier was ik alleen, en op een dijkje aan de rivier, ter hoogte van ons eigen dorp, maar dan aan de andere kant van het water, ging ik in het gras liggen en liet ik de tijd langzaam voorbij gaan. M’n ouders waren weer niet thuis, dus hoefde ik ook niet voor het eten op tijd terug te gaan. M’n telefoon had ik uitgezet en ik sloot zelfs even m’n ogen. Aan deze kant van de rivier was het opeens een stuk vrediger. Soms was even vluchten het beste.

Zonder te eten en zonder te buurten kwam ik thuis en verstopte ik me in de schuur waar ik m’n telefoon weer aanzette. Ik had aardig wat berichtjes gemist. Niet alleen van Elise en Remy. Ook Matthias had nog een keer z’n zorgen geuit. Maar zelfs dan kon het me niet boeien. Ik had namelijk een berichtje van Martina gekregen. ,,Hey sorry.’’ begon het. ,,Ik heb je nummer van Matthias.’’ volgde er. ,,Doe je aan skaten?’’ vroeg ze me daarna enkel, en ik was aangenaam verrast. Door zowel het feit dat ze m’n nummer gevraagd had als wel door de vraag zelf. ,,Nee, sorry. Ben heel instabiel.’’ knipoogde ik dan maar terug en voegde er verder niets aan toe. Een beetje stom misschien, maar ik had eerst nog twee andere problemen op te lossen. Problemen die ik nu graag wilde oplossen, omdat ik daarna voor m’n gevoel verder kon met een ander, waarvan ik nu wist dat ze misschien toch wel meer interesse toonde dan ik durfde te hopen. Ik zag de vraag van Martina als een opzetje voor een afspraakje. Zoals ze ook gezegd had samen te willen gaan fietsen.

,,We kunnen toch vrienden zijn. Ik vind het niet leuk je zo te zien.’’ hoorde ik haar voorzichtig zeggen. Ik had Elise een berichtje gestuurd met de vraag of ze wilde afspreken. Die avond nog. Het was veel te laat voor een doordeweekse dag, maar ze was toch gekomen. We liepen tussen de weilanden over de zanderige paadjes en er hing zeker spanning in de lucht. Voelbare spanning. Het was windstil en nog steeds heel erg warm. De lucht was helder en de hele omgeving deed me denken aan de avond waarop alles nog zo mooi leek. Ook nu liepen we daar weer, en stopten we bij een stukje hek in het kleine stukje niemandsland. Ik vond het fijn dat ik ook zo dicht bij huis een plek had waar je het idee had dat je helemaal alleen kon zijn. Al moest het dan wel donker zijn voordat het hier die plek werd. Ze wilde vrienden zijn… Ik vond het grappig. Ik was dan wel gespannen en minder gelukkig in het algemeen, de laatste tijd. Maar dat kwam vooral door Remy na wat ze dit weekend tegen me gezegd had. En niet zozeer door Elise en wat ze me geflikt had. Maar zij dacht van wel. Dat vond ik dus grappig. Ik vond het ook arrogant, maar tegelijkertijd kon ik het haar niet kwalijk nemen. Natuurlijk kwam het hard aan. ,,Vrienden?’’ vroeg ik haar toen, rustig en kalm. Ze humde van dat ze zoiets wel zag zitten. ,,En dat vind je vriend niet erg? Dat je om blijft gaan met iemand waar je nog niet zo lang geleden mee gezoend hebt. Iemand die je ‘’echt heel leuk’’ vond.’’ en ik was opeens al een stuk minder rustig in m’n woordelijke uiting. Ik citeerde haar zelfs met een licht pestend stemmetje. Ze keek me dan ook nors aan, waar ze net nog zo haar best deed om lief te zijn. Want, ja, ik was de gene die zielig moest zijn. Maar nu was zij zielig. Doordat ze zich nu realiseerde dat dit natuurlijk niet kon. Ze leefde in haar eigen wereld, wat vast fijn was, maar hoe kon ze nou denken dat ik het al vergeten was?

Ze bleef zwijgen. Ik keek haar wel aan. Ik zag iets wat op wanhoop leek. Ze wilde misschien wel wat zeggen, maar het gebeurde gewoon niet. Ik wilde eigenlijk helemaal niet toegeven dat dit me nog zoveel dwars zat. Ik wilde gewoon stoer zijn en doen alsof het me niet boeide. Verder gaan. Maar dat ging natuurlijk niet zomaar. Nee, natuurlijk niet… ,,Leuk je weer gesproken te hebben.’’ zei ik toen wat doods en wilde haar hier zomaar achter laten. Ik had hier helemaal geen zin. Tot aan onze afspraak had ik heel wat af geappt met Martina, en blijkbaar vond ik dat veel leuker en interessanter dan Elise hier met die kleine hoop die ik nog had dat het goed zou komen. Ik liep dan ook weg. ,,Wacht nou even.’’ probeerde ze toen nog wel, en ik bleef dan ook even staan. Dichterbij kwam ze niet. ,,Je snapt het niet.’’ klonk er toen zieligjes. Ik kon zo kwaad worden, maar deed het niet. Ik schudde met m’n hoofd. Want een uitleg volgde nog steeds niet. Wat kon er in hemelsnaam nou zo moeilijk aan dit alles zijn, dat ik het niet zou kunnen snappen? Ik draaide me furieus om. M’n ogen stonden hard, maar m’n stem wist ik nog rustig te houden. ,,Ik snap het wel. Ik ben niets. Een jochie. Die alleen om fietsen geeft. Wat moet je daar nu mee?’’ vroeg ik haar cynisch. ,,Niets dus. Ik ben dan ook te dom voor je uitleg.’’ en m’n stem sloeg nu wel even over. Heel even maar. Ze schudde haar hoofd en ik zag dat ze het moeilijk kreeg. Ze hield het nog net droog, denk ik. Maar ik ging daar niet intrappen. ,,Elise, ik geloofde je. Toen je me zei dat je me leuk vond en dat je om me gaf. Ik ken je verder nauwelijks, maar ik geloofde je ten minste. En dat heb ik nog niet eerder kunnen zeggen van een meisje.’’ sprak ik me toen duidelijk uit en ik maakte zichtbaar indruk op haar. Ze slikte en keek weg. Ik en Elise hebben al vanaf de basisschool bij elkaar in de klas gezeten, maar pas sinds zij een scooter had gekregen, leerde ik haar echt een beetje kennen. Hiervoor was ze gewoon een te mooi meisje. Een te talentvol meisje waar het succes in zekere mate al vanaf droop. Nu was ze dat niet meer. Nu was ze gewoon een meisje. Eentje die ook gemeen kon zijn, die niets zeker wist, en waarvoor ik opeens geen gouden toekomst voor in het verschiet zag liggen. Ze was niet bijzonder. Niet zoals ze daar nu stond na een simpele poging om mij nog even aan het lijntje te houden. Want zo voelde het natuurlijk wel.

Het probleem was bij deze opgelost, hoopte ik. Ik zei haar mij met rust te laten, tenzij ze me serieus nam. Daar wist ze ook geen antwoord op te geven, en ook al deed het zeer, liet ik haar daarna wel echt achter. Ze had me, denk ik, onderschat. Ik had altijd moeite om met meisjes te praten en daardoor kwam ik onzeker over. Was ik ook. Maar dit liet ik niet zomaar gebeuren. En nu had ze misschien wel een kant gezien van mij die ze nog niet kende. Net als dat ik van haar een kant had gezien, die ik niet alleen kende, maar liever ook niet gezien had. En ik kon me zo voorstellen dat zij er hetzelfde overdacht. Ik was niet bepaald aardig geweest, want dat was ook niet de bedoeling. Wat haar bedoelingen waren, is me nog altijd een raadsel, maar het was opgelost. Ik was klaar met haar. Durfde ik wel te geloven. Al twijfelde ik nog er over om terug te lopen, en toen ik thuis was haar meteen te appen met dat ik best wel vrienden wilde zijn. Heel zwak. Bijna heel zwak. Want ik deed het niet. Ik kende dit verhaal al, en zag de bui dan ook al hangen. Als ik over haar heen wilde komen, moest ik door. Ik had al zo vaak gehoord dat een nieuw meisje, het oude deed doen vergeten. En daar geloofde ik ook echt heilig in. Ik was natuurlijk wel vaker verliefd geweest al, en daar maakte ik nooit werk van, wat daarom dan ook altijd eindigde in wat onrust op persoonlijk gebied. Zoals iedereen dat heeft als je dat ene leuke meisje opeens met een andere jongen ziet, bijvoorbeeld. En dat voelde kut totdat je opeens een ander meisje leuk begon te vinden. Alleen vond ik nu al een nieuw meisje leuk. Maar kon ik Elise nog niet vergeten. We hadden immers gekust. En gezoend! Ik was dan ook bang dat ik hier wat meer moeite mee zou krijgen en ik wist niet zeker dat een potentieel nieuw vriendinnetje, in de vorm van Matthias’ stiefzusje, wel de oplossing zou zijn…

En dan was er nog dat andere meisje wat ik ook niet zomaar zou vergeten. Ik zag haar elke dag wel een keer. Daar zorgde ik wel voor. Ik bespiedde haar nog altijd graag als ze in de tuin lag. Maar zij was toch wel een heel ander verhaal. Ze had me willen troosten met seks. Even lomp gezegd, maar daar kwam het wel op neer. En toen ze me betrapt had op een trekpartij voelde ze zich zelfs beledigd dat ik niet naar haar toe kwam voor m’n behoefte… om vervolgens voor te stellen zo nu en dan wat te willen experimenteren. Er was zoveel fout aan deze situatie. En hoe fouter ik dacht alles te bevinden, hoe meer ik er over nadacht en over begon te fantaseren. Ik kon makkelijk tegen Remy zeggen het gewoon niet te willen. Ze kon me niet dwingen. Daar was ze het type niet voor, denk ik. Maar de hele situatie en de manier waarop ik naar haar keek en over haar dacht, was het geen wat me dwong het toch te willen.

Ik was die avond dan ook nog naar Remy gegaan. Ze sliep al. En ze werd wakker toen ik haar licht aandeed. Ze keek me slaperig aan en vroeg me meteen of het wel goed ging. Lief bedoeld nog. Ik schudde echter m’n hoofd en merkte dat m’n handen trilden, en voelde me ook een beetje van slag. Door dat gedoe met Elise... Ik stond hier opeens met hele andere gedachtes. De manier waarop ze vroeg of het goed ging, leek me op te breken. Ik had mezelf de laatste dagen ook zo gek zitten maken. Ze kwam overeind. Ze sliep niet in een lingeriesetje, wat ik me vaak genoeg had voorgesteld, maar waar ik nu van wist dat dit helaas geen werkelijkheid was. Gewoon een hemdje en een broekje. Saai, maar beter kon het haar niet staan. ,,Kom.’’ zei ze dan snel en ze trok haar dekens wat aan de kant, waar ze wel onder bleef liggen, en maakte ruimte voor me. Ik glimlachte kort maar beducht naar haar en nam plaats op haar bed. Ze lag achter me en om me heen en leunde op een ellenboog en vroeg me toen gewoon heel nuchter wat er was. Ik bleef zwijgen. Deze Remy vond ik leuker dan de Remy die geen interesse toonde. Leuker dan de Remy die de verkeerde interesse toonde. ,,Het is alles.’’ zei ik haar toen. ,,Elise is kut. Jij bent kut. Het leven is kut.’’ zei ik toen wat ongenuanceerd, en dat vond ze dan ook niet leuk om te horen. Ze keek me verontwaardigd aan en eiste met haar blik een uitleg. ,,Nee, ja, zo bedoel ik het niet.’’ zuchtte ik dan. ,,Ik wil je wel, maar ook niet.’’ zei ik haar dan maar, in de hoop dat ze het zou begrijpen. Haar blik veranderde in eentje met zachte ogen, dus ze begreep dit gelukkig wel. Al zei ik het nog zo minimaal. ,,En Elise dan?’’ vroeg ze toen echter eerst nieuwsgierig. ,,Ja, die vind ik nog wel leuk natuurlijk.’’ en ik verraste me een beetje met m’n openhartigheid. ,,Ze wil vrienden zijn…’’ zuchtte ik daarna wel wat meer ingetogen en zelfs Remy moest daar een beetje cynisch om lachen.

Maar dat was genoeg. Ze wilde niet meer over mij en Elise horen hierna. Misschien vond ze het niet leuk te horen dat ik zomaar zei dat ik haar nog leuk vond. ,,En wat is je probleem met mij precies?’’ vroeg ze daarna namelijk. Ja, wat denk je?’’ gniffelde ik nog retorisch. ,,Wat je wilt, kan toch niet. Ik kan niet eens geloven dat je dat wilt. Als je het nog wilt, ten minste. Ik weet niets meer zeker.’’ en bleef een beetje op dezelfde toon door fluisteren. Pap en mam waren toch niet thuis, maar de situatie en het tijdstip vroegen gewoon om gefluister. Remy fluisterde niet. Ze praatte gewoon heel zacht. Ik keek om naar haar en zag haar lief naar me glimlachen met een licht bezorgde plek. Haar hand raakte m’n rug, en troostend wreef ze er even een paar keer over. ,,Ik meende het.’’ zei ze toen wel, en haar hand verdween weer van m’n rug. We keken elkaar aan. De blikken waren op zoek. Ik wist me geen houding aan te nemen, en ik merkte dat zij dat ook niet zo goed kon nu. Ze had het weer gezegd. Terwijl ik hier, toch een beetje kwetsbaar, op de rand van haar bed zat. ,,Ik weet dat het fout is. Maar ik ije heel erg aantrekkelijk. Je lijkt geen zestien. Ouder, maar niet ouder dan mij.’’ vertelde ze dan toch wat vermoeilijkt. ,,Ik zie je graag. Ik kijk graag naar je. Ik voel me letterlijk tot je aangetrokken.’’ ging ze door en ze keek nu zelfs even weg en ik zag haar rood worden. Ik slikte en kreeg het aanzienlijk warmer. ,,Remy, ik…’’ maar verder kwam ik niet. ,,Ik weet dat je ook graag naar mij kijkt. En dan hoop ik al snel op meer.’’ zei ze toen snel. Ik liet m’n hoofd een beetje hangen. Ik raakte opgewonden van haar woorden, haar wensen…

Een stilte volgde. Een die niet ongemakkelijk was. ,,Het is al laat.’’ zei ik haar toen maar. Ik was gekomen om het te eindigen. Wat precies, wist ik niet. Maar ik zat hier en had niets beëindigd. Haar hand vond m’n been. Ik keek er naar en daarna naar haar gezicht. Ze lachte voorzichtig en het werd nog warmer. Hier leek eerder iets te gaan beginnen. ,,Ja, het is laat.’’ zei ze dan zacht. ,,We gaan slapen.’’ en lachte nog net iets liever naar me. Haar hand wreef eerder lief dan uitdagend over m’n been heen maar bevond zich toch ook gevaarlijk dichtbij iets wat nu echt ontzettend hard werd. Misschien wist ze dat wel en zei ze me daarom maar naar bed te gaan. Ze vond het zelf vast ook moeilijk. Maar toen ik wilde opstaan, pakte ze m’n hand. ,,Nee, hier.’’ zei ze dan zacht. ze kwam iets overeind en haar dekens vielen van haar borst af. Ik keek er naar. Naar hoe ze m’n had nog vasthad en naar haar borst. Ze lag er wulps bij. Ze trok aan m’n hand waardoor ik me iets naar haar toe draaide. En toen zag ze dat ik opgewonden was. Ze liet m’n hand los en wreef niet veel later een enkele keer over m’n kruis heen, en wachtte daarna simpel af.

Ik was kansloos, en zat niet veel later weer op de rand van haar bed. Ze trok me meteen naar haar toen en ik kwam op m’n rug te liggen. Ze klom meteen op me met de dekens over haar heen. Het was ontzettend warm op haar kamer, maar in al deze warmte heb ik me nog nooit zo op m’n gemak gevoeld. Ze ging rechtop zitten en keek op me neer. Haar handen vonden m’n wangen en ze wreef er met haar vingers over, knedend. Daarna keek ze naar haar buik en naar de mijne. Ze zat op m’n kruis en heel langzaam bewoog ze een keer iets naar voren en weer terug. Ik kreunde fluisterend, en ontving daarop een veelbelovende glimlach. ,,Het is goed.’’ zei ze dan, zelf nu ook fluisterend, en ik geloofde haar. Ze kwam weer dichterbij, trok de dekens over ons heen, en terwijl ze m’n gezicht vast bleef houden, kuste ze me. Het was donker onder de dekens, en ik wist niet goed waar ik moest wezen met m’n lippen, of zelfs met m’n handen. Ik lag daar maar. Kaarsrecht. En zij kuste mij maar. M’n lippen en m’n kin. M’n wangen en m’n neus. Totaal niet hoe ik het me had voorgesteld, als zij en ik ooit eens zouden kussen. Dit was veel liefdevoller dan ik met kon voorstellen.

Ze ontdeed me van m’n shirt. Ik voelde het weinige zelfvertrouwen wat ik had gekregen door haar kus, meteen wegvloeien. Ik schaamde me voor m’n naaktheid. Zelfs al was het m’n borst maar. Maar haar handen wreven over m’n lichaam en ze leek het lekker te vinden. Haar eigen blote buik kwam iets tevoorschijn onder haar hemdje en het contact tussen onze huid werkte opwekkend. Ze hijgde ook meer. En ze kuste vooral m’n mond nog. Met haar lippen en haar tong. De manier waarop ze wild haar tong in mijn mond drukte, deed me overeind komen. Het zweet stond me op m’n voorhoofd en ik wierp haar onbedoeld van me af. Iets wat verschrikte keek ze naar me, en vroeg ze me wat er was. Ik schudde met m’n hoofd en hijgde enkel hard. ,,Dit kan niet…’’ zuchtte ik dan. Ik was bang dat ze nu boos zou worden. Dat haar geduld op was. Maar in tegendeel. Ze klom meteen weer boven op me en deed haar hemdje uit. Ze droeg geen bh… ,,Soms moet je gewoon pakken wat je wilt. Niet denken aan wat een ander er van vind. Zeker niet als dit toch niet naar buiten komt, toch?’’ zei ze me dan gedreven en vroeg ze me tot slot speels. Haar borsten waren prachtig. Licht hangend, niet te groot, en haar tepels staken iets uit naar voren. Hypnotiserend. Ze drukte haar borst ook iets naar voren en pakte m’n hand en legde die in haar holle rug. ,,Maak je geen zorgen. Je grote zus zorgt wel voor je.’’ fluisterde ze toen zwoel in m’n oor en ze drukte haar lichaam tegen dat van mij aan. Ik vergat alles.

Ze was nog even opgestaan om het licht uit te doen. Ik volgde haar totdat het donker werd. Ik was meteen een stuk rustiger, en toen ze weer bij me in bed kroop, zochten mijn handen meteen haar lichaam op. Zo’n kans zou ik misschien wel nooit meer krijgen. Alleen maar omdat een nieuw meisje me misschien leuk vind, wil nog niet zeggen dat dat dan ook iets wordt. Remy had gelijk, en ik moest gewoon pakken wat ik kon krijgen. En mijn stiefzus was een van de mooiste en lekkerste meisjes die ik kende. Ik zou wel gek zijn, hier nu mee te stoppen. Ze kuste me dan ook meteen en liet zich nu door mij op haar rug leggen, waardoor ik wat meer controle had. Het zoenen was nog wel aan haar, en daar was ze ook heel goed in. Ik tongde terug, wat ik dacht te kunnen, en met elke lik die we elkaar gaven, voelde ik me nog gewilliger worden. M’n hand vond ook snel een van haar borsten en ik hoorde daar ademend op reageren, wat me wild maakte naar meer. Want ze wilde me.

We hadden geen tijdsbesef. Ik voelde me ook niet moe. Ik drukte mezelf meer tegen haar aan en ik nam het zoenen ook wat meer van haar over. Ik had niet het idee dat ik hier met m’n stiefzus lag. Dat alles deed er gewoon niet meer toe. Ik kuste haar in haar nek en hals en vond het lekker zo nu en dan m’n hand door haar zachte en lange haren te halen. Ze vond het allemaal fijn. Elke keer kreeg ik een kleine positieve reactie in de vorm van een zuchtje of kreuntje. Ik wist helemaal niet dat ik dit kon. Maar dit was nog het makkelijke gedeelte. Toen ik heel even afzakte met m’n mond naar een van haar tepels, begon ik nog goed met een kusje en een likje, maar stopte ze me toch abrupt toen ik er zacht op knabbelde. ,,Au, joh.’’ zei ze dan ook, en ze drukte me zelfs van haar vandaan. Ik schrok me rot. Ik hoorde haar al snel lachen daarna. ,,Niet bijten, gek.’’ zei ze dan nog speels, en ik voelde me knalrood worden. Maar dat kon ze toch niet zien. ,,Ik ga toch ook niet in jouw gevoelige plekjes bijten…’’ merkte ze dan op. ,,Tenzij je dat wilt natuurlijk…’’ bracht ze nog wel zwoel uit. Maar dat laatste leek ik nauwelijks te horen. ,,Sorry.’’ wist ik alleen heel snel te zeggen. ,,Ik heb nog nooit… Ik heb alleen een keer gezoend.’’ zei ik haar toen net zo snel en voelde me weer haar kleine broertje worden. ,,Weet ik. Geeft niets. Maar laat mij dan zeggen wat je moet doen.’’ opperde ze dan beheerst. Zij was volledig in controle.

Ze naderde weer. ,,We hoeven niet alles in een nacht te doen.’’ fluisterde ze zachtjes in m’n oor, wat me kippenvel gaf. ,,Dat kan ook niet…’’ haar hand vond m’n kruis en ze kneep er voorzichtig in. ,,Ik heb nog nooit zo’n grote lul gezien. Of gevoeld…’’ hijgde ze dan in m’n hals en ik kreunde een keer zwaar. ,,Als ik jou mij laat neuken, kan ik morgen niet eens meer lopen…’’ speelde ze dan door. Nu overdreef ze wellicht, maar geil vond ik haar praat wel. Ik gniffelde er om. ,,Maar ik wil zo graag.’’ zei ik haar nog wel wanhopig. ,,Geloof me, dat komt echt wel goed.’’ reageerde ze direct. ,,En misschien niet met mij, maar dan wel met een ander, Bor. Je bent meer dan je denkt.’’ en ze gooide het opeens op een andere boeg en ze liet m’n lul ook los. Onze monden vonden elkaar daarna weer en we hoefden niets meer te bespreken. Voorzichtig likte ze m’n lippen en kroop haar tong langzaam m’n mond in en bekkend kwamen we naast elkaar te liggen. Ze maakte m’n broek wel los. Ik had een spijkerbroek aan die toch wel warm was onder de dekens. Mijn handen lagen op haar buik, heup of borst, en ik wreef waar ze het toeliet en genoot van haar zachte huid. Haar contouren vond ik altijd al verleidelijk. De slanke buik, mooie bredere heupen en de mooie borsten. Ze was een droom die naast me lag. Een droom die m’n broek loskreeg en die wat wegtrok, totdat haar hand naar binnen kon en m’n harde weer begon af te tasten met nu alleen nog de stof van m’n boxershort ertussen. Dat ding begon al te spurten en terwijl we door zoenden, voelde ik haar mond optrekken in een glimlach. Het zoenen stopte absoluut niet.

Ze trok me af. Haar hand nog altijd niet in m’n broekje. De strakgespannen stof voelde lekker. Haar hand die er over heen gleed voelde nog veel beter. Ze kuste me door. Ook steeds vaker weer naar m’n nek en hals. Ze beet in m’n oor. Dat mocht wel. Dat deed ook geen zeer. Alleen m’n lelletje die het moest ontgelden, en ik vond het heerlijk. Ze kuste me misschien wel niet meer op m’n mond omdat ik moeite had terug te kussen. Haar hand gleed namelijk vloeiend op en neer over de stof heen, en alhoewel ze me niet echt beet had of stevig aftrok, gaf ik haar wel het vermoeden dat het niet heel lang meer kon duren voordat ik klaar zou komen. Haar gelebber en gekus werkte daar ook sterk aan mee. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Het opkomende orgasme voelde als nooit te voren. Ik had meteen spijt dat ik al die jaren dat ik het zelf heb gedaan, nooit naar haar was gekomen. Al die jaren dat ik over haar lag te fantaseren, terwijl ik het gewoon met haar had kunnen doen. Al ging ik er niet vanuit dat ze mij ook al zag zitten toen ik dertien was, bijvoorbeeld. Maar dat boeide niet. Het ging om het idee.

Maar toen stopte ze! Ze liet me helemaal los en deed het doffe lampje naast haar bed aan. Ik hijgde hard en keek toch wat verward haar kant op. M’n pik spurtte nog wat na, maar ze was net niet lang genoeg doorgegaan om het ook af te maken. Ze lachte naar me. Uitdagend. Ze lag op haar zij, nijgende naar op haar rug, en toonde me haar heerlijke ontblote bovenlichaam. Dingen die in me opkwamen… Ze ging op haar knieën zitten. Haar blote benen waren nu ook zichtbaar. Het broekje wat kort was, leek er niet toe te doen. Ze stak haar borst weer wat uit en bleef me uitdagend aankijken. ,,Wil je komen?’’ vroeg ze me toen. Ik lag op m’n rug en had m’n hoofd al die tijd wat geheven. M’n nek verkrampte en ik knikte snel. Was ze me nou aan het plagen? ,,Beloof me dan een ding.’’ sprak ze zwoel. Ik slikte. ,,Alles.’’ moedigde haar nog aan op te schieten. Ze gniffelde er om. ,,Beloof me nooit meer het heft in eigen handen te nemen, goed?’’ zei ze dan vermoedend, en ik moest er heel even over nadenken, terwijl ik al akkoord was gegaan door weer snel en zelfs gehaast te knikken. ,,Niet meer aftrekken… tenzij het van je gevraagd wordt.’’ fluisterde ze daarna, en bevestigde ze wat ik vermoedde, en ze boog voorover. Wellicht een raar verzoek op zo’n moment, maar ik vond alles best, zolang ze niet besloot nu te stoppen.

Ik keek vervolgens tegen haar achterhoofd aan en voelde m’n pik bevrijd worden. Eerst van m’n onderbroek en daarna van de opgekropte spanning die zij er in had gestopt, nu ze zich over me heen boog. Ze had voorzichtig m’n lul gepakt, en op het moment dat ik haar adem voelde, gevolgd door een natte tong op de eikel, en zij langzaam haar hand naar boven bewoog, kwam ik al klaar. Ik hijgde hard, legde m’n handen op haar hoofd en schouders en liet me helemaal gaan. Ik voelde haar lippen kussen op de eikel en ik realiseerde me al snel dat ik in haar mond aan het klaarkomen was. M’n ogen draaiden weg en ik hijgde nog wat harder. Haar hand trok heel zachtjes op en neer en m’n eikel werd gevoeliger met de seconde. Toen ik haar ook nog hoorde slikken, was ik helemaal verloren, en kreunde ik hardop en duwde ik haar hoofd iets m’n lul op. Dat had ik nu net niet moeten doen. Niet alleen begon Remy te kokhalzen, maar ik voelde ook iets vlijmscherps langs m’n al zo gevoelige eikel gaan, waardoor we beiden van schrik elkaar loslieten.

Met haar handen voor haar mond bewoog ze zich snel de kamer uit en hoorde ik haar proesten en hoesten in de badkamer. Mijn pijn was eigenlijk gelijk alweer weg, en ik zag alleen een knalrode eikel die het zwaar te verduren heeft gehad op de beste manier mogelijk. Ik was nog even bang dat ik Remy had beledigd, of iets in die zin, maar toen ze met een heugelijke glimlach terug kwam gelopen, weer bij me in bed kwam liggen en me insloot in haar lieve en zachte armen, wist ik dat het goed was. ,,Dat was best veel.’’ merkte ze nog wel spannend op, maar ook hier lachte ze om. Zeker toen ik m’n excuses er voor aanbood. Ze kuste me op m’n mond. Iets wat ik vies dacht te vinden. Maar toen ik haar tong weer voelde, hapte ik meteen terug. Ze deed het lichtje uit, kroop bij me op schoot en hield me nog altijd stevig in haar armen. Langzaam en teder bleven we even zoenen. ,,Ik heb maar geluk met zo’n broertje.’’ zei ze tot slot, waarna ze me een kus op m’n wang gaf en me nu welterusten wenste. Ik keek even op haar digitale wekkertje en zag dat het alweer vier uur was. Het werd al bijna licht. Hier schrok ik van. Maar de relaxt zuchtende Remy die me onder de dekens trok en die haar hoofd te rusten legde op mijn borst, was meer dan genoeg om al het andere ‘belangrijke’ te doen vergeten.

M’n wekker ging gewoon om zeven uur. Die was ik vergeten uit te zetten. Kon gebeuren. Was Remy niet echt van gediend. Maar toen ze mij nerveus dat ding in m’n broekzak zag opzoeken om het zo snel als mogelijk het zwijgen op te leggen, schoot ze weer in de lach. Ik vond het heerlijk om haar aan het lachen te krijgen. Dat gebeurde eigenlijk nooit. En vooral omdat ik gewoon m’n eigen sullige zelf was. Maar ik moest er wel uit. Ik nam snel een douche en smeerde m’n brood nog, en als een zombie wilde ik naar school gaan vandaag. Ik was niet iemand die zomaar thuis bleef. Ze had me wel gevraagd nog even te blijven. Ze had vanmiddag pas college, en het was verleidelijk samen met haar wakker te worden, en had ik was haar nog wel een kus wezen geven… maar ik zat eigenlijk met iets anders in m’n achterhoofd. Want als ik vandaag niet zou opdagen, na wat zich gisterenavond had afgespeeld, zou ik bij een bepaald persoon toch weet vraagtekens oproepen. En dan had ik het over wat was gebeurd voor de intimiteit met Remy. Dit zei ik natuurlijk niet tegen Remy. Want ik dacht dus weer aan Elise. Zelfs na zo’n nacht. Al was het geen verlangen. Ik wilde me gewoon sterk houden en tonen. Dat wat niet lukte, want ik was zo ontzettend moe. Twee uurtjes slaap max.. Het telde haast niet. Ik voelde me kut, zeg. De personen op school die om me gaven, zagen dit natuurlijk. Matthias kon ik het nog wel uitleggen. ,,Gewoon slecht geslapen.’’ zei ik hem dan. Maar Elise wist meer. En tegelijkertijd te weinig. Ik voelde haar blik brandden. De hele dag door. En als ik dan even naar haar keek, keek ze ook altijd al naar mij. En ze keek nooit weg. Ik vaak wel.

Ze zocht me dan ook weer op. ,,Bor, alsjeblieft. Je ziet er echt heel slecht uit.’’ begon ze dan na school. Ik was weer een andere kant op gefietst, maar ze was me gevolgd… Ze nam wel haar moeite, dat moest ik haar wel toe geven. Maar ik zat er toch niet op te wachten. Misschien als ik zou zeggen dat ik lekker door m’n stiefzus was afgetrokken, ze wel zo erg schrikt, dat ze me nooit meer zou aanspreken. De oplossing was dan ook simpel, als ik er zo over nadacht. Maar ik wilde helemaal niet dat ze niet meer tegen me wilde praten. ,,Heb jij lekker geslapen dan na gisteren?’’ vroeg ik haar terug, en besloot nog even mee te spelen met haar idee, en deed alsof er verder niets meer gebeurd was na onze ontmoeting. ,,Nee, natuurlijk niet.’’ zei ze toen, wat me toch verbaasde. ,,Ik wil je geen pijn doen.’’ begon ze toen wat weemoedig, en ze had wel gevoel voor dramatiek. Ook zoals ze dan sprak en er moeilijk bij keek. En ik maar doorfietsen. Ik wist eigenlijk niet wat ik moest zeggen. Of wat ze nog van me wilde. ,,Wat wil je nou van me?’’ vroeg ik haar ook niet veel later, wat minder bot had gemogen. ,,Ik wil… ik wil gewoon dat je gelukkig bent.’’ kwam ze dan mee aanzetten. Ik lachte het dan ook weg. Wie dacht ze wel niet dat ze was. Alsof ze mij zo goed kende. Ze dacht van wel. ,,Laat me dan met rust. Ik ben een weg ingeslagen waar geen plek is voor jou. Sorry.’’ zei ik haar toen, met alle rust in m’n stem, en voegde nu ook een beetje mysterie aan toe aan de dramatiek die er al was. Ze snapte er dan ook helemaal niets van. Maar ze droop af. Ze remde gewoon en keerde om. Was het toch zo simpel. Ik stopte wel en keek om en zag haar weg brommen. Wellicht zag ze me nog in haar spiegeltje stoppen, maar ze werd steeds kleiner en sloeg vervolgens af uit het zicht.

Ik snapte het gewoon niet. Ik had gisteren iets gekregen waar ik al zo lang op had zitten wachten, en nu voel ik me zo… waardeloos. Als zoiets me al niet zorgeloos en gelukkig kan maken, wat dan wel?