Mini - 5

De rest van de week ging gelukkig snel voorbij. Het was druk en ik moest hard werken om alles op tijd geregeld te hebben. Een telefoontje op dinsdagavond laat, na de loopgroep. We spraken af dat we op woensdagavond ‘nog even de achterbank van mijn auto moesten testen’. Niet op de parkeerplaats bij het kantoorgebouw, maar op een landweggetje iets buiten Gorinchem.

Op woensdagavond werkte ik met een deel van Team Drie over. Om negen uur stuurde ik hen naar huis, werkte zelf nog een uurtje door en ging ‘toevallig’ vlak voor tienen het pand uit. Even later sloot Joline af en ze reed achter me aan naar de afgesproken plek. Daar stapte ze achterin de Volvo.
“Zo ridder… wat had u in gedachten?” Haar ogen glommen toen ik naast haar kwam zitten. “Nou Freule… ik was van plan u een teder nachtzoentje te geven en u dan weer te verzoeken om in uw eigen voertuig te stappen. Dan kunnen we beiden op tijd naar bed om morgen weer fruitig aan de slag te gaan!”
Joline was het hier duidelijk niet mee eens. Ze leunde tegen het portier, legde haar benen weer over de mijne en zei: “Nee ridder, daar doe ik het niet voor. Ik heb de hele avond al naar je verlangd. Toen ik om negen uur jouw collega’s weg zag gaan, heb ik er over gedacht om naar je kantoor te gaan en je daar te verleiden; er was toch niemand meer in het gebouw… Maar het risico om betrapt te worden was me net iets te groot, zelfs om negen uur ’s avonds! Dus dat mag je nu goedmaken!”

Haar handen streelden mijn gezicht en trokken me naar haar toe. “Kees… Zoen me! Ik verlang naar je!” Onze lippen raakten elkaar. Eerst zacht en teder maar steeds intenser. Haar tong kwam weer naar buiten en speelde met mijn lippen. Ik beantwoordde haar onuitgesproken vraag en likte met mijn tong over haar lippen en even later over haar tong. Haar ademhaling versnelde toen ik voorzichtig haar borsten streelde. “Lekker!” was haar fluisterend commentaar. Ze trok een been op en legde die tegen mijn borst. “Streel mijn benen… Dat vind ik zo fijn!”
Ik keek haar aan. Ik het schemerdonker van de auto zag ik dat ze knikte toen ik mijn hand op een knie legde. Zij legde haar hand op de mijne en trok hem verder omhoog. “Toe maar! Helemaal van jou!” Langzaam streelde ik haar benen, vanaf haar knie naar boven. Steeds verwachtte ik haar hand om me tegen te houden, maar die kwam niet. Ze had haar ogen gesloten; haar ademhaling ging steeds sneller.
“Streel maar lekker tussen mijn benen, lieverd… Ik wil jouw handen daar voelen!” Ik voelde de rand van haar slipje en ze hield me nog steeds niet tegen. Voorzichtig streelde ik langs de rand van het dunne stukje lingerie, nog steeds terughoudend.
Dat duurde Joline blijkbaar te lang; ze pakte mijn hand en legde die op haar poesje. “Dáár moet je zijn! Ik wil je voelen! Streel me daar… lekker zachtjes met die warme handen van je.” Ze duwde haar bekken iets naar boven en genoot. Ik ook! Ik voelde haar warme heuveltje onder mijn vingers en betastte haar meest intieme plekje.
Ik kuste haar opgetrokken knie, die vlak onder mijn gezicht lag en kon zó onder haar rokje kijken. “Je bent een heerlijke vrouw, Joline…” Ze keek me stralend aan. “En jij een heerlijke minnaar, Kees. Zelfs op de achterbank van een auto…” Ze giechelde. “Moet je al een puistje uitknijpen?” Ik schudde mijn hoofd. “Wat ben je toch een slecht mens. Refereren aan een ondoordachte opmerking van mij, midden in een heerlijke vrijpartij. Mijn bezemsteel is meteen gekrompen!”
Haar blik werd nu uitdagend. “Daar geloof ik niets van.” Haar hand gleed zachtjes over mijn benen naar boven tot ze mijn paal voelde. Ze bleef me aankijken en kneedde me zachtjes. “Jij jokt, ridder. En deze heks heeft daar bepaalde straffen voor…” Ze bleef strelen terwijl ze me aankeek. Uiteindelijk pakte ik haar hand en legde die iets verder omlaag. “Joline, ik vind het heerlijk wat je doet, maar… écht, daar weet ik een betere plek voor. Kun je nog 24 uur geduld hebben?”
Ze kwam overeind en kuste me. “Je bent lief. Ja, ik heb geduld. Maar niet te lang, want dan wil ik je in me voelen. Ik verlang naar je!” Ik kuste haar terug. “En ik naar jou, lieverd. Ik wil niets liever dan heerlijk met jou naar bed; mijn prachtige vriendin helemaal bevredigen. Maar liever niet hier. Vind je dat erg?” Ze schudde het hoofd. “Ik wil het ook helemaal perfect maken. Voor jou, voor mij… En dat gaat hier niet lukken, want ik begin last van mijn rug te krijgen!” Ze trok een grimas en ik trok haar een stukje overeind. “Tja, dáár heb je natuurlijk geen last van als je allebei achttien bent… Die pubers zijn nog lenig. Wij zijn al wat ouder.”
Ze gaf me een vriendschappelijke stomp. “Jij misschien, maar ik ben een jonge blom. In de bloei van m’n leven. Begrepen?” Ik knikte lachend. “Ja hoor. Je bent achttien, maar wel met een jaar of vijf ervaring. Nou goed?” Ze knuffelde me nog even. “Ik zal hieraan denken als ik straks in m’n bedje lig. Lekker fantaseren hoe wij morgenavond gaan vrijen. En nu, ridder, ga ik uw koets verlaten en stap ik over in mijn eigen voertuig. ten slotte moet ik nog een uur rijden en heb ik morgen ook dagdienst, net als jij! Maar morgenavond…” Ze kuste me lang. “Ik hou van je, Joline. En ik verlang naar morgenavond. Rij veilig! En bel me even als je thuis bent!”

Even later reden we samen weg; op een T-splitsing moest ik rechtaf en zij links. Met een knipper van de alarmlichten namen we afscheid. Om half twaalf was ik thuis. Ik had net een kop chocolademelk ingeschonken toen de telefoon ging. “Hoi lieverd, met je heks. Ik ben veilig thuisgekomen, hoor. En nu ga ik even uitzoeken wat ik meeneem morgen en dan lekker naar bed. Dank je wel voor vanavond!” “Hmmm…. Ik ben héél benieuwd wat jij morgen allemaal meeneemt. Ik denk dat ik dat eens aan een diepgaand onderzoek ga onderwerpen!” Ze lachte. “Is goed… Met name dat ‘diepgaand’ lijkt me wel prettig. Morgen nog even zien door te komen en dan…” “…lekker een lang weekend samen! Ik heb er zin in! Welterusten…” “Slaap lekker, ridder!” En ze verbrak de verbinding. Ik zat nog even op het terras na te genieten en ging toen maar naar bed. Het duurde niet lang of ik sliep. Een lange dag met een heel prettig einde…

Gelukkig had mijn team donderdagochtend alles ingeleverd en doorgesproken. De opdrachtgever was tevreden en de hardwarejongens konden aan de slag. Om twaalf uur bedankte ik het team voor hun grote inzet van de afgelopen weken en stuurde hen naar huis met de boodschap dat ze weekend moesten gaan vieren. Om kwart voor vier deed ook ik mijn bureau op slot en wenste de nog aanwezige collega-teamleiders een goed weekend toe. In de hal van het gebouw, pal voor de desk waar Joline zat, kwam ik een andere teamleider tegen.
“Ga je nu al naar huis? Het is nog niet eens vier uur!” Hij keek me wat verwijtend aan. “Klaas, deze week en de vorige heb ik bijna elke dag overgewerkt tot een uur of tien. Mijn team drie avonden tot negen uur. ’s Avonds welteverstaan. Als jij denkt dat ik of wie dan ook van mijn team de kantjes er af loopt, loop even naar de baas en vertel hem dat die lapzwans van een Kees er nu al tussenuit gaat en Team Drie al vanaf twaalf uur losbandig weekend aan het vieren is!”
De laatste zin kwam er nogal kortaf uit. “Sorry hoor… Neem me vooral niet kwalijk… Wist niet dat je kwaad werd.”
Ik keek hem recht aan. “Ik ben niet kwaad. ‘Teleurgesteld’ is meer de juiste term. In een collega teamleider die elke dag exact om 08:25 binnenkomt en exact om 17:05 dit pand verlaat, terwijl hij zijn team regelmatig laat overwerken. En vervolgens mij verwijtend aankijkt als ik na twee weken van zestig uur elk het pand een uurtje eerder verlaat. Denk daar het weekend maar eens over na. Au revoir!”
Ik voelde de ogen van de aanwezigen in m’n rug branden, dus maakte ik rechtsomkeert en marcheerde door de hal alsof ik op het exercitieterrein liep. Uit m’n ooghoeken zag ik Joline kijken, maar ik groette haar bewust niet. En de overigen moesten maar denken dat ik pisnijdig was…

In de auto kreeg ik een SMS'je van Joline. “Au… die kwam aan!” Ik antwoordde met een smiley en een hartje. Terwijl ik verzenden drukte realiseerde ik me dat dit de eerste keer was dat ik dat teken gebruikte. “Sentimentele idioot!” gromde ik breed grijnzend tegen mezelf. Vlak bij huis kocht ik een grote bos bloemen en een mega doos chocola. De bloemen zette ik in een mooie vaas, de doos legde ik op tafel. Daarna zette ik de Senseo gereed en sprong nog snel onder de douche. Ik kleedde me netjes aan: Lichtblauw kostuum, wit overhemd, stropdas, zwarte schoenen. De flat was schoon en opgeruimd, dankzij mijn schoonmaakactie afgelopen zaterdag, de koffie stond klaar… Let the weekend start!

En dat begon om kwart over zes met een telefoontje. “Ik sta beneden! Waar moet ik de auto laten?” “Hoi! In box 43… die tover ik zo meteen open. Ik heb mijn auto er nog niet ingezet, je hebt dus de ruimte. De deur gaat achter de auto vanzelf dicht en op slot. In de box doorlopen, de binnendeur door. Dan sta je in de hal bij de liften. De 9e verdieping moet je hebben.” Joline antwoordde niet meer. Ik zag haar auto de garage inrijden en op de monitor van de bewakingscamera zag ik haar uitstappen. Ze nam een weekendtas en een rolkoffer mee.

Ik liep naar de lift. In de hal was het stil. Nou ja, dat was het hier altijd, want er waren maar twee appartementen op deze verdieping. Toen de liftdeuren opengingen stond ze daar: afwachtend, een kleur op haar wangen. “Welkom, welkom Freule. Mag ik u voorgaan naar mijn nederige stulpje?” Ik nam de tassen van haar over en liep voor haar uit, de glazen gang door naar mijn voordeur. Het getik van haar hakjes klonk als muziek in mijn oren. De deur stond open.
“Gaat u binnen, Freule… Mag ik uw jas aannemen?” Ik deed de deur achter ons dicht en keek haar aan. Haar gezicht was één groot vraagteken. “Woon jij… woon jij hiér?” Ik knikte. Ze deed bijna automatisch haar jas en vest uit en keek de ruime hal rond. Die was bijna even groot als haar woonkamer. Behalve een roestvaststalen kapstok die ik zelf had gelast, een antieke dekenkist van een rommelmarkt hingen er een aantal vergrotingen van foto’s aan de muren; voornamelijk mooie uitzichten uit diverse landen. Ze keek wat langer naar een foto van een sleepboot op volle zee. En zodoende kon ik haar even op mijn gemak bekijken: witte blouse, zwarte kokerrok tot (helaas) over haar knieën, pumps, haar honingblonde haren weer in een strakke staart… Kortom: de representatief uitziende receptioniste. Toonbeeld van efficiëntie.
“Kom… de hal heb je nu wel gezien, laten we naar binnen gaan. Wil je koffie?” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Ik wil jou eerst!” Ze liep naar me toe en omhelsde me. Haar ogen waren, dankzij haar naaldhakken, op dezelfde hoogte als de mijne, haar mond ook. Ze zoende me subtiel op m’n mond, haar tong even tegen mijn lippen.
“Oh, wat duurde deze week lang! Maar nu zijn we het hele weekend bij elkaar! Laten we er een feestje van maken!” Ze trok me tegen zich aan. Ik voelde haar borsten tegen de mijne, de geur van haar parfum kwam in mijn neus. Ik kuste haar in haar blote hals. “Ik ben zó blij dat je er bent… Kom mee!”
Ik pakte haar hand en opende de kamerdeur. De ruimte verraste haar duidelijk: ze sloeg een hand voor haar mond en bleef in de deuropening staan. “Wat móói!!! Wat een ruimte! Wat een uitzicht! Ik dacht dat jij een leuke flat had, maar dit is… dit is een penthouse!” Ik knikte. “Zo werd het inderdaad aangeprezen in de prospectus van de makelaar. Ik ben blij dat de man niet gelogen heeft. Koffie?” Ze knikte en liep het terras op.

Ze keek naar de bloembakken, vervolgens naar het uitzicht en toen weer vanaf het terras de kamer in. “En mooi ingericht… Zelf gedaan?” “Een beetje van mezelf en een beetje van m’n vader. Hij is binnenhuisarchitect, en ik heb wel wat genen van hem overgenomen, denk ik.” Ik pakte de bloemen uit de vaas en liep naar haar toe.
“Joline, ik heb hier nul komma nul ervaring in, maar… Ik ben blij dat je er bent en ik hoop dat je je hier thuis zult voelen. Alsjeblieft.” Ze begroef haar gezicht tussen de bloemen en keek me toen aan. “Ik had me voorbereid op een “mannenflat”: zakelijk, technisch, misschien wat kil, met stoere foto’s aan de muur maar geen planten… En dan kom je hier terecht: een prachtig ingericht, licht penthouse met heel veel planten in huis en op het terras, schitterende foto’s aan de muren en krijg je nog bloemen op de koop toe. Wat heb jij nog meer voor verrassingen in petto?”
Ik grinnikte. “De eerste ligt op tafel.” Ze zette de bloemen in de vaas op tafel, pakte de doos chocola op. “Zwak punt gevonden…” Haar ogen lachten. Toen legde ze de doos neer. “Maar ik wil me eerst even opfrissen en verkleden, voordat we aan de koffie beginnen. Waar kan ik dat doen?” Ik ging haar voor naar een van de logeerkamers. “Hier kun je je rustig opfrissen: deze deur is van de logeer-badkamer. Handdoeken, shampoo enzovoorts liggen in die kast.” Ik liep de hal in en pakte haar tassen. “Alsjeblieft. Ik neem aan dat je die nodig hebt?” Ze knikte. “Nu wel even hier, maar straks wil ik ze toch in jouw slaapkamer… Laat me jouw slaapkamer eens zien!” Ze sprong op en neer als een jong meisje. Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Nog niet. Straks. First things first… Ook ik ben zenuwachtig.” Daarmee sloot ik de deur. “Heksentenue?” hoorde ik haar door de deur roepen. Ik grinnikte. “Graag! Je bezemsteel staat hier!” “Die pak ik straks wel!” Ik schudde m’n hoofd. Lekker ding…

Het omkleden duurde wat langer dan ik gedacht had. Na twintig minuten was Joline nog niet uit de logeerkamer. Ik klopte maar eens op de deur. “Hallo Freule… kan ik de koffie al aanzetten of moet ik nog even wachten?” “Wacht nog maar even met aanzetten, James!” En meteen ging de deur open en stond ze vlak voor me.
Een heel andere Joline dan de receptioniste! Haar haren los en krullend om haar hoofd, mooi maar bescheiden opgemaakt, een rode blouse met een diep decolleté, een wijde witte plooirok die haar knieën vrij hield, een mooie lichtbruine panty en tot slot open schoentjes met hoge hakjes. “Ik denk dat de koffie beter even kan wachten…” zei ze zachtjes terwijl ze een stap naar me toe deed.
Meteen sloeg ze haar armen om mijn nek en drukte ze haar mond op de mijne. Haar tong gleed over mijn lippen; de mijne ontmoette die van haar halverwege. Zo stonden we een tijd te zoenen en elkaar te strelen, tot ze me losliet en me guitig aankeek.
“Ik denk dat ik mijn bezem gevonden heb…” Ze wreef met haar heupen tegen de mijne. Ik gaf een tik op haar billen. “Je bent een valse heks. Dat vereist straf en ik ben de rechter.” “Ik ben niet zo gek op rechters”, fluisterde ze in mijn oor, “ik heb liever ingenieurs die goed met een bezem om kunnen gaan.”
Ik maakte me los. “Lieve Joline, ik weet niet of ik goed … of ik goed in bed ben. Het is voor mij de eerste keer. Wie weet ben ik een vreselijke teleurstelling voor je en doe ik dingen die jij niet prettig vindt.”
Ze schudde haar hoofd. “Kees, maak je daarover geen zorgen. Ik hou van jou, jij houdt van mij, we doen het lekker rustig aan en zien wel waar we eindigen. Als het vannacht bij lekker knuffelen blijft is het goed. Wordt het een wilde nacht en zijn we daar allebei blij mee, is het ook goed. Kom, zet de koffie aan, dan beginnen we daarmee.”

Ze liep naar het terras en riep, weer op het toontje van de deftige freule: “En wat is er te eten, James? Ik begin trek te krijgen!” Shit… eten. Had ik totaal niet aan gedacht! “Ik zal even kijken welke inspiratie de kok heeft opgedaan vandaag, Freule!”
Terwijl de koffie doorliep, keek ik in de koelkast en vriezer. Pizza, frites, kroketten, diepvriesgroenten, karbonades, biefstukjes en ijs. In de koelkast een restje nasi van eergisteren. Geen fijn plan, weg ermee. Wel sla, da’s altijd goed. Voorraadkast: kriel-aardappelen, macaroni, spaghetti, blik- en glasgroente.
Ik pakte een schone theedoek en legde die over mijn arm. Ik liep naar haar toe en declameerde met een bekakt accent:

“Freule, U heeft u de keuze uit drie menu’s.
Het Belgische: frites, in de volksmond ook wel “patat” genoemd, met een of meerdere rundvleeskroketten, frikadellen en/of bitterballen en mayonaise, curry en uitjes naar keuze.
Het Hollandse: krielaardappeltjes, gekookt/gebakken of gegratineerd naar keuze, gecombineerd met óf boontjes, óf spinazie, óf doperwten, óf wortelen uit blik of glas. Dit gecombineerd met een klein lendenbiefstukje uit de bakpan.
De mediterrane varianten: pizza, macaroni of spaghetti, waarbij u kunt kiezen tussen de Napolitaanse variant, die redelijk mild is, of een oud Corsicaans recept waarbij assistentie van de brandweer een vereiste is.
De Indische variant is nasi, maar dat is een restje van dinsdag. Dat was gisteren nog wel te kanen, maar een aantal rijstkorrels maakte zich zojuist op om op eigen gelegenheid de koelkast uit te marcheren. Die gaan dus enkele reis biobak.
Alle variaties kunnen gecombineerd worden met een krop konijnenvoer volgens plaatselijk recept. De diverse hoofdgerechten worden vergezeld van een bijpassend drankje:
De Belgische variant met Jupiler, de Hollandse pot met Beerenburg en de Mediterrane varianten gaan vergezeld met een chanti die ik persoonliijk niet te zuipen vind zo zuur, maar ja de fles moet toch eens leeg en dan kun je het beter aan je gasten schenken dan van negen hoog naar beneden in het perkje hieronder kieperen.
En u kunt als nagerecht kiezen uit verschillende soorten ijs, koffie, diverse typen likeur en een aanzienlijk deel uit uw eigen voorraad bonbons. Waarbij ik eerlijkheidshalve de kanttekening wil maken dat het hoofdstuk “eten” in mijn voorbereidingen voor dit weekend totaal niet is meegenomen, waarvoor mijn oprechte verontschuldigingen.”

Ze schaterde van het lachen. “Typisch een man… Van alles regelen, maar niet over eten nadenken en dit vervolgens camoufleren met een bloemrijk kletsverhaal. Ik ga voor de Hollandse pot: gekookte aardappelen met spinazie en sla. Ik ben benieuwd hoe jij een lendebiefstukje kunt klaarmaken. En het nagerecht bedenk ik straks wel. En kom hier met die koffie, anders is die alsnog koud!”
“Houdt mevrouw er rekening mee dat het nog minimaal een half uur duurt voordat er geserveerd kan worden?” Ze knikte. “Ja hoor… maar er staat hier een mega-doos bonbons. Daarmee kan ik die tijd wel overbruggen, denk ik.” Ze klopte op de bankzitting naast haar. “Kom, zitten. Eerst even lekker ontspannen, want dat zijn we niet. Tenminste: ik niet en volgens mij jij ook niet.”
Ik zette de koffie op tafel en ging naast haar zitten. Ze pakte mijn hand en legde die op haar knie. “Zo, we zitten niet in een bootje, dus geniet!” Ik streelde haar benen en Joline zakte iets onderuit. “Mag ik mijn voeten op tafel leggen?”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Leg je benen maar over de mijne heen, dan kan ik er beter bij. En jij bij mij!” Ze draaide zich een kwartslag, kroop tegen me aan en legde mijn hand op haar benen. Ik rook haar parfum. Haar haren kriebelden in mijn nek, haar warme lichaam voelde heerlijk aan en ze zag er prachtig uit. Ik keek langs haar hoofd omlaag: onder haar blouse kon ik vaag de contouren van haar BHtje zien.
Ze had geen grote borsten, maar haar tepels waren als kleine heuveltjes te onderscheiden. En als ik in haar ogen keek verzoop ik weer in dat prachtige blauw… Langzaam, zonder iets te zeggen dronken we onze koffie, genietend van elkaars nabijheid.

Met de koffie op vroeg ik: “Joline, vertel eens… Wat ben jij, wie ben jij? Ik weet nog zo weinig van je…”