Mini - 17

De dinsdag en de woensdag verliepen op het werk zonder noemenswaardige incidenten. Mevrouw Zomers hield zich gedeisd en ik moest hard aan het werk. Wel belde ik woensdags met m’n ouwe dienstmaat Fred. Die werkte nu bij een inlichtingen-eenheid van Defensie. Aan hem vroeg ik of hij meer gegevens van Ray Holtinge kon opzoeken. Rond elf uur kreeg ik een telefoontje terug: de mobiele telefoon van meneer Holtinge was al onderwerp van aandacht van de politie en inlichtingendiensten.

Ik kreeg (uiterst illegaal!) een link waarop ik kon zien waar de telefoon van meneer was én alle plaatsen die hij had bezocht sinds de breuk met Joline. Tot mijn geruststelling kwam hij niet dichter bij Gorinchem dan 20 kilometer. En al helemaal niet in de buurt van Veldhoven. Wél had zijn telefoon een aantal keren contact gemaakt met een netwerk bij Joline’s woning. De laatste keer notabene de vrijdag dat wij elkaar voor het eerst hadden gesproken. Gelukkig overdag, toen ze niet thuis was. Wel een teken dat hij nog steeds op jacht was.

Tijdens de pauze zei ik dat tegen Joline. Ze schrok behoorlijk. “Lieverd, je bent nu veilig. Er is geen link tussen jou en mij, en de enige dag dat je nog in Ter Aar bent is aanstaande zaterdag.”Joline zweeg een tijdje, tot we bijna terug waren bij het kantoor. Toen draaide ze zich naar me toe. “Weer een reden om dankbaar te zijn dat wij elkaar hebben ontmoet… Wat moet ik zonder jou?” Ik grinnikte. “Niet vrijen, dat is wel duidelijk. Kom, aan ’t werk jij! Representatief zijn en koffie schenken voor Zomers…AU, verdomme!” Ze trapte expres op mijn voet en keek me met een donkere blik aan. “Gaan we het gezellig houden vandaag?”

De middag ging vlot voorbij; een nieuw project stond in de startblokken en ik moest mijn team indelen en de mannen informeren wat er op stapel stond. Om half vijf deed ik de deur achter me dicht, pikte Joline op en samen reden we naar huis. Rond half acht zou het bezoek komen: Rob, Tony en Ton Boogers, mijn ouders en de tweeling. We aten snel, maakten de hapjes klaar, zetten koffie en drankjes klaar om ons vervolgens te verkleden. Klokslag half acht stond Ton voor de deur, twee minuten later gevolgd door zowel de Boogers- als de Jonkmanclan. Die hadden samen in de lift gestaan, zich pas bewust van de identiteit van de anderen toen ze in de gang op de negende verdieping allemaal één kant op liepen. Dit leidde tot grote hilariteit bij de deur; toen ik opendeed schudden de twee familie’s net elkaars handen. Bengel was er ook bij en schoot meteen naar binnen toen zij Joline zag.

“Nou, ik hoef jullie niet meer aan elkaar voor te stellen, zie ik wel…” Joline en ik moesten vreselijk lachen. Rob en Tony Boogers begroetten Ton, die al binnen was, met knuffels en een handdruk. Mijn pa en ma en de zusjes kenden Ton uiteraard nog niet, dus die moest ook geïntroduceerd worden. Ik lette vanaf de zijlijn even op de reactie van de tweeling op Ton z’n verschijning. Melissa was haar melige zelf, Clara daarentegen reageerde vrij teruggetrokken en stug. Al snel zaten we in een grote kring op het terras. Het was er prima weer voor; overdag was het warm geweest.

Tijdens de koffie vroeg Rob me: “Zeg Kees, nu moet je me toch eens vertellen: hoe kom jij als relatieve starter op de woningmarkt nou aan zo’n schitterend penthouse?” “Nou Rob … Als je dit ‘schitterende penthouse’ drie jaar geleden had gezien, had je er nog geen stuiver voor gegeven…” Ik vertelde wat de renovatie had ingehouden en eindigde met: “Anderhalf jaar duurde dit project, waarvan ik het eerste jaar in mijn studeerkamer heb geleefd en in de hal heb geslapen. De andere ruimten waren nog niet bewoonbaar. Maar langzaam maar zeker werd het wat. Kortom: bloed, zweet en tranen, maar het resultaat is naar mijn zin.” “En ook naar de mijne” merkte Joline droog op. “De eerste keer dat ik hier kwam schrok ik me wezenloos. Ik dacht in een ‘aardig flatje’ terecht te komen; dat pakte iets anders uit. Mijn ridder op het witte paard bleek in een heuse kasteeltoren te resideren.”

“Nou Joline”, merkte Melissa op, “die kasteeltoren kennen wij nog als ‘onverklaarbaar bewoonde woning’. Een jaar geleden logeerden Clara en ik hier een weekend. Sliepen in de woonkamer. En toen begon het ’s nachts een partij te onweren en te regenen… In no-time stond de vloer blank, onze luchtbedden dreven zo ongeveer de keuken in. En tot overmaat van ramp sloeg de bliksem hierboven in, op het lifthuisje. Ik ben nog nooit zo snel m’n bed uitgegaan en naar de studeerkamer gerend, samen met Clara. Daar waren ten minste gewone ramen en een stuk minder herrie. En wat denk je? Meneer Kees lag gewoon te maffen. Alsof er niks aan de hand was. We hebben onze luchtbedden naast zijn bed neergelegd en probeerden bibberend van schrik weer te slapen. Weinig kans: we hebben een half uur daverend onweer moeten doorstaan voordat het een beetje rustig werd in de atmosfeer. En Kees lag de hele tijd een compleet regenwoud om te zagen. En toen het onweer weggetrokken was, en we net sliepen, moest meneer hier naar de WC, stond op en brak bijna z’n nek over ons. Wij wéér wakker, nu van negentig kilo boze broer die over ons heen viel en een stel knetterende militaire vloeken en blauwe plekken…”

Ik moest lachen. “Ja, dan moet je ook vertellen wat er daarna gebeurde, Melissa…” Ze keek me wat sip aan. “Hmmm… Uiteindelijk eindigde het er mee dat Claar en ik in Kees’ z’n bed gingen liggen en Kees op een luchtbed op de grond. Wij lagen nog steeds te bibberen van de schrik.” “Nou ja”, zei Joline, “dan hadden jullie ieder geval de ruimte, op een bed van een meter tachtig breed.” Melissa schudde haar hoofd. “Niks ervan… Dat tweepersoonsbed heeft hij pas een paar maanden. Voor die tijd sliep hij in een gewoon éénpersoons bedje. En daar moesten wij ons inproppen. Elke keer als één van ons zich wilde omdraaien, flikkerde de ander het bed bijna uit. En ja, we zijn eeneiige tweelingen, maar synchroonslapen hebben we nog niet geleerd… Is zo ongeveer de langste nacht van ons leven geweest.” Ik vond het tijd om in te grijpen. “Ho dames… Jullie wilden zélf in mijn bedje, dus niet miepen. Uiteindelijk heb ik uit puur mededogen met mijn zusjes een tweepersoons bed gekocht.” “Ja, en daar hebben we exact nul nachten plezier van gehad”, mopperde Clara. “Nee, maar ik al een aantal nachten wel, dus heeft ‘ie het niet voor niets gekocht. Dank jullie wel voor de voorbereiding, lieve schatten!” Joline lachte breed.

Rob zei droogjes: “Sommige zaken hoef ik, als vader zijnde, niet te weten, lieve dochter…” Joline keek hem aan en zei liefjes: “Oh? En wie o wie gaf mij afgelopen donderdagavond zo ongeveer de opdracht om met Kees mee terug te rijden naar Veldhoven? Volgens mij was jij dat, Pa… En zeg nou niet dat je dacht dat ik braaf in de logeerkamer zou gaan slapen, want dan ga ik je voortaan Pinokkio noemen.” De rest moest lachen en Tony riep: “Touché, Joline!” Ik zat tijdens deze conversatie af en toe naar Ton te kijken. Zijn bulderende lach had ik nog niet gehoord. Hij zat wat achteraan, een beetje in de schaduw. Wáár hij exact naar keek, kon ik niet zien, maar zijn hoofd wees in de richting van Clara. En Claar was ook verdacht stil... Hmmm...

We praatten even over de verhuizing van Joline, en spraken af dat we zaterdag rond 10:00 in Ter Aar zouden zijn. Daarna liepen Joline en ik naar binnen, om de kopjes weg te brengen en de drankjes te halen. Met alle drank uitgedeeld tikte ik Ton op zijn schouder. “Kan ik je even apart spreken?” Hij keek me vragend aan. “Laten we even naar binnen gaan, halen we meteen de hapjes op.” We liepen de keuken in. “Ton, jouw zusje is wellicht in gevaar.” Hij fronste. “Wát?” Ik vertelde het verhaal van Ray en zijn laatste omzwervingen. Hij kneep zijn ogen kort samen. “Weet je, Kees, degene die aan m’n zusje komt heeft zijn eigen doodvonnis getekend.” Ik knikte. “Exact zo sta ik in de wedstrijd. We moeten aanstaande zaterdag onze oren en ogen goed openhouden en vooral geen sporen nalaten.”

Hij dacht even na. “Ik stel het volgende voor: ik rij zaterdag op mijn motor naar Ter Aar en apart van jullie hierheen. Ik check op eventuele achtervolgers. Als die er zijn, zijn ze er niet lang meer. Weet je welk type motor hij rijdt en heb je misschien een kenteken?” Ik gaf het aan hem. Hij grijnsde. “Een ouwe BMW 500? Die jaag ik zó van de weg.” “Kijk uit maat… Hij heeft wellicht vriendjes.” Hij keek me strak aan. “Ik ook. Als ik mijn peloton vraag om te helpen, staan er wel een aantal klaar. Ik heb de meesten in Afghanistan bij me gehad, ik ken ze. Prima kerels. Laat dat maar aan mij over. Wordt een verzetje voor ze. Dit wordt de best beveiligde verhuizing ever!” Ik gaf hem een klap op z’n schouder. “Dank je wel. Ik sta bij je in het krijt”

Hij grinnikte, keek even achterom naar het terras en boog zich naar me toe. “Je kunt je schuld meteen inlossen, vriend. Hebben jouw zussen verkering? Met name Clara.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ze hebben het hoofdstuk “vriendjes” tot nader order afgesloten, omdat dat te veel tijd kostte. Ze besteedden meer tijd aan feesten en partijen dan aan de studie. Pa en Ma hebben een aantal weken terug ‘een goed gesprek’ met hen gehad met de dreiging dat de financiéle toelage zou stoppen als hun cijfers niet als de bliksem omhoog gingen… en nu staat de studie weer op plaats één.”

Hij knikte. “Hou er rekening mee dat dat binnenkort gaat veranderen. Dáár…”, hij wees op het terras, “zit mijn vrouw. Alleen weet ze het nog niet.” “Clara?” Hij knikte. “Melissa is een leuke meid, maar Clara is… Nou ja, zij is het. Gek hé? Ze zien er exact hetzelfde uit, maar met de een is het meteen raak en de ander… Die zit erbij en kijkt ernaar. Hou het nog even voor je… Het zou fijn zijn als zij het als eerste weet.” Ik keek hem aan. “Ze weet het al. Ze is verdacht stil voor haar doen, en da’s niks voor haar. Zoals Mel nu is, lekker vrolijk en bij de hand, zo is Claar normaal ook. Maar vanavond heeft ze nog geen drie zinnen gezegd. Dat viel me al op. En als zij het weet, weet Melissa het ook. Niet dat ze met elkaar hierover praten, maar die meiden voelen elkaar feilloos aan. Telepathie, tweeling-communicatie, The Twilight-zone, you name it, maar ze kunnen zonder woorden kletsen. Ik wens je veel geluk, makker. En nu de hapjes, anders denken ze er nog iets van!” Hij wees naar de foto van Spotters Peak. “Ze kunnen altijd nog denken dat we hier Afghanistan-herinneringen op staan te halen…” Vanaf het terras kwam al een kreet van Joline. “Zeg heren, komen die hapjes nog, of moet er nog iets geslacht worden?” “Even geduld schat … de mammoet liep weg!”

Clara kwam de kamer binnen. “Kan ik iets meenemen?” Ton keek haar aan. “Ja, graag… deze schaal. Alsjeblieft.” Claar pakte de schaal van Ton over. Óf Ton liet ‘m te vroeg los of Clara had ‘m nog niet helemaal goed vast, in ieder geval was het resultaat een vloer vol hapjes. “Ohhh…. Wat stom van me!” Voor Bengel was het één groot feest. Zodra de schaal gevallen was, schoot ze naar binnen en begon op te vreten wat er lag. Clara bloosde en Ton schutterde ook. “Sorry… Mijn fout!” Ik pakte de andere schaal en mopperde: “Ik zal deze zelf wel in veiligheid brengen zus. Kun jij Ton even helpen met opruimen?” Ze keek me kort aan. “Zal wel moeten hé?”

Ze bukte zich en pakte de schaal, samen met Ton. Ton trok Bengel weg, maar kreeg een grom en opgetrokken lippen als reactie. Clara had wel succes. “Bengel! Zit! Stay!” Tot Ton z’n verbazing gehoorzaamde de hond meteen, ging netjes zitten en bleef waar ze was. “Kijk Ton, dát leren ze je niet op de KMA…” “Duhh! Dit is gewoon een samenzwering. Vrouwen onder elkaar. ‘Kijk ons de mannen eens niet nodig hebben.’ Maar Clara: ik vind het netjes dat je Bengel zo onder appél hebt.” Clara keek op en glimlachte liefjes. “Sorry. Verkeerd gegokt… Ik ben Melissa.” Ton keek haar strak aan, zijn ogen vlamden. “Je kunt vast heel veel mensen daarmee belazeren, Clara… maar probeer dat trucje nooit meer met mij!”

Ze kreeg een kop als een boei en boog zich richting hapjes. Oei… die had het écht te pakken… Ik liet hun maar even alleen. Rob liep naar binnen om Bengel te halen. Die zat nog steeds netjes op haar plaats, de blik strak op Clara gericht.

Eenmaal weer in de kring ging ik naast Melissa zitten. Die keek me kort aan, boog zich naar me toe en zei zachtjes: “Claar voor de bijl?” Ik knikte en zij knipoogde. “Dacht ik al.” Behalve het vallen van de schaal en de commando’s aan Bengel was het incident vrijwel onopgemerkt voorbij gegaan. Toen Ton en Clara weer aanschoven zaten ze plotseling naast elkaar; Joline had naast Ton gezeten, maar had nu Clara’s stoel ingepikt om met mijn moeder te praten. Zij had het dus ook door… Rond een uur of elf nam het hele gezelschap afscheid met de belofte om zaterdag rond 10:00 in Ter Aar te zijn. Ton zei bij het afscheid: “Ik bel je.”

Eenmaal weer binnen, met de deur dicht, keek Joline me aan. “Zo, ouwe koppelaar… Biecht maar eens op!” Ik keek zo onschuldig mogelijk. “Ik? Een koppelaar? Wie had het hier afgelopen weekend over de optie mijn zussen – jouw broers? En wie wisselde zo onschuldig van stoel zodat Clara en Ton wel naast elkaar moésten gaan zitten? Nou?” Joline keek me aan. “Gaat het iets worden tussen Ton en Clara?” Ik hoefde geen seconde te denken. “Het hoeft niks meer te worden. Het ís er al. Die twee zijn helemaal… Nou ja, wat wij ook zijn, dus. Vlak voor het incident met die schaal zei Ton tegen me: ‘Daar zit mijn vrouw. Ze weet het alleen nog niet.’ Een minuut later, toen die schaal viel, wist ze het. Ton liet haar ongezouten weten dat ze het “je hebt de verkeerde tweelingzus voor je”-trucje niet op hem moest uitproberen. Ze kreeg een héle boze luitenantsblik toegeworpen en vervolgens kreeg ze een kop als een boei. En Melissa weet het ook. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat we er officieel iets over horen. Hoe dan ook: het is de schaal hapjes wel waard.” “Ja, dat vond Bengel ook”, lachte Joline. Kom, even het spul opruimen, daarna lekker naar bed!”

Ik gaf een tik op haar billen. “Jaaaaa…. Dat lijkt me wel wat! In feite heb ik er spijt van dat ik een breed tweepersoonsbed gekocht heb. Dan is mijn liefje zo ver weg ’s nachts!” Eenmaal in bed kroop ze dicht tegen me aan. “Goede beslissing om vanavond de hele meute uit te nodigen. Het klikt prima tussen de families Jonkman en Boogers!” Ik bromde bevestigend. “Zeker weten… Met name tussen dochter Boogers en zoon Jonkman.” Ik zoende haar. “Hmmm… Ook tussen wat andere Jonkmans en Boogers volgens mij”, giechelde Joline. “Hoe lang zou het duren voordat…” Ik porde haar in haar zij. “Láát die twee geliefden even rustig hun hormonen op elkaar afstemmen! Daar is tijd voor nodig! Of herinner je jezelf dat niet meer?” Joline gleed bovenop me. “Ja hoor, dat herinner ik me opperbest. Daar had ik ongeveer één minuut voor nodig. In jouw auto, toen jij dat kussentje onder mijn hoofd legde, iets voorbij Meerkerk.” Ik keek haar verbluft aan. “Weet jij zelfs nog wáár dat was?” Ze gniffelde. “Ik had je toch al gezegd dat ik vrijwel de hele tijd naar je keek? En de weg Gorinchem – ter Aar kon ik ondertussen wel dromen.

Overigens voel ik dat mijn hormonen zich nu weer opperbest op de jouwe aan het afstemmen zijn, Kees Jonkman. En ik voel ook dat dat bij jou ook het geval is…” Ze trok haar korte nachtpon iets omhoog, en fluisterde: “Ik wil met je vrijen! Kom in me, knappe vent!” Ze kwam iets omhoog en trok mijn onderbroek omlaag. Ze droeg geen slipje en mijn paal gleed tussen haar benen, langs haar poesje. “Kom, zo’n lekker vluggertje! Laat me lekker klaarkomen op jouw paal… Ik wil het weer in me voelen spuiten!” Ze bewoog met haar heupen en even later gleed ik in haar. Ze ging rechtop zitten, mijn pik diep in zich en ze begon me te berijden. Ik streelde haar mooie borsten en kneep zachtjes in haar tepels. Ze keek mij aan en ik haar. Ze kneep haar ogen iets samen en ik voelde haar poesje op hetzelfde moment samentrekken. Teken dat ze bijna klaar kwam.

Toen zij omlaag kwam stootte ik omhoog en haar ogen sperden zich open. “Ohhhhh…. Lekker diep, lieverd… Doe nog eens!” Ik gromde “Jij ook! Laat je lekker op mijn pik vallen… Ik wil helemaal in je zitten als ik klaar kom!” Ze kneep nog een keer met haar poesje en haalde mij zo over de drempel. Ik pakte haar heupen, trok haar omlaag en de eerste straal zaad spoot in haar natte kut. Ik streelde kort haar klitje en dat hielp haar: met een diepe zucht, gevolgd door bijna huilende kreunen kwam Joline ook klaar! Ze liet zich daarna langzaam op me zakken en mijn hoofd werd bedolven door haar blonde haren. “Zóóóó lekker, Kees… Je maakt me helemaal gek!”

Ze keek me even ondeugend aan. “Binnenkort moeten we maar weer eens ons 'geile secretaresse en strenge baas-spelletje' spelen… Alleen dan niet in natte wandelkleding, maar dan zal ik lekkere geile lingerie dragen… En jij een net pak…” Ze likte met haar tong over mijn lippen. “Dan mag je je helemaal op mij uitleven. Me straffen. Lekker geile taal uitslaan. En kletsnatte sex hebben… Lijkt je dat wat?” Ik gromde. “Het is dat het nu al laat is, anders had je nu de opdracht gekregen om je om te kleden, geile meid!” Ze giechelde. “Wat dacht je van morgenavond? Dan moet jij morgen een net pak aantrekken, ik zal je dan lekker maken met een wat kortere rok dan normaal en dan gaan we morgenavond helemaal los! Deal?” Ik knikte. “Lijkt me een heel fijn plan. En dan gaan we voordat we thuis zijn, lekker buiten de deur eten en elkaar tijdens het eten opvrijen met voetsex!” Ze rolde van me af. “Lijkt me een heerlijk plan… Lekker elkaar opgeilen! Mijn pantyvoet onder het tafelkleed door op jouw paal… Jouw vingers onder mijn korte rokje… Ik krijg nu al zin!” En een paar minuten later waren we allebei vertrokken richting dromenland…