Mini - 31

Ton zei: “Even kijken of er op het vliegveld nog wat te doen is.” “Vliegveld?” vroeg Claar verwonderd. Ton knikte. “Zweefvliegveld. Ik stond vroeger uren langs het hek te kijken. En ik vind het nog steeds mooi om te zien.”

We liepen in oostelijke richting en Ton, Rob en Joline vertelden over de bijzonderheden van het bos en welk kattekwaad ze ooit waar hadden uitgehaald.Best wel onverwacht stonden we voor een open stuk heide, waar een aantal zweefvliegtuigen stonden.

“Dat dacht ik al…” zei Ton. “De wind komt uit het zuid-oosten, dus moeten ze hier wel opstijgen.” Een van de zwevers werd juist vastgemaakt en vertrok even later: een kort stukje rijden en daarna steil omhoog aan de lierkabel. We hoorden de wind over de vliegels gieren. Hoog boven ons legde de vlieger de kist horizontaal en de kabel viel, met een kleine parachute er aan. Het geluid van de wind over de vleugels hield na een paar seconden op en de kist begon rondjes te draaien.

“Die zoekt nu thermiek of hij zit al in een thermiekbel, om hoger en verder te komen. Veel zweefvliegers letten op roofvogels. Ook die zoeken de thermiek op. Het is niet vreemd dat een zweefkist simultaan rondjes draait met een buizerd of, in Amerika, met een adelaar of zo.” Een volgend vliegtuig werd aangehaakt en steeg ook op. Daarna was het even rustig.

“Ik denk dat er zo meteen een paar gaan landen”, zei Joline. En jawel: een minuut later gleed er een schaduw over ons heen en honderd meter verder zette een vlieger zijn kist aan de grond. “Als er verder geen kisten meer landen, dan gaat die trekker de kabels bij de lier ophalen, hierheen trekken en kunnen de volgende kisten gestart worden. Best intensief, maar mooi om te zien.” Ton was een enthousiast verteller en Clara en ik vroegen veel terwijl we keken naar de bedrijvigheid op het veld.

Rob en Mel zonderden zich een beetje af en stonden een aantal meters verderop ogenschijnlijk naar de bedrijvigheid op het vliegveld te kijken. Af en toe keek ik even; ze stonden rustig en zachtjes te praten, hun ogen op het veld gericht.

Na een half uurtje gingen we rustig terug richting Malden. Ton en Claar voorop, Joline en ik er achteraan en Rob en Mel sloten de rij. Bengel rende van de een naar de ander, sleepte met takken en had het reuze naar de zin. “Die zal straks wel voor pampus liggen”, zei Joline, “tenminste… als ze haar eten op heeft. Vóór het eten blijft ze actief. Heeft ze haar brokken eenmaal binnen, dan hoor je ‘plof’ en ligt mevrouw ergens te slapen. Meestal op een plek waar ze vreselijk in de weg ligt.”

Ton keek om. “Van wie zou ze dát nou hebben?” Joline lachte. “Oh, je bedoelt die vakantie in de Ardennen?” Hij knikte en begon weer te vertellen. “We waren een jaar of vier geleden op vakantie in de Ardennen. Een soort survival: Rob, Jo en ik. Elkaar beter leren kennen en zo. Een week lang hiken van de ene naar de andere camping. Enfin, op een dag waren we op onze bestemming aangekomen.

Ik zette de tent op, Joline had die dag afwasbeurt en Rob zou koken. Nou ja… Koken... Je kunt weinig verpesten aan een blik Suzi-Wan. Enfin we gaan eten, en na het eten gingen we even ‘uitbuiken’, oftewel een zachte steen uitzoeken, rugzak achter je neerzetten, zitten en even de maaltijd laten zakken. Tot zover niks nieuws. Maar Jo had haar plekje voor de ingang van de tent uitgezocht en was daar binnen no-time in slaap gevallen. Mevrouw blokkeerde de ingang compleet. Het kostte aardig wat moeite om haar wakker en daar weg te krijgen… Zo doet Bengel dus ook, als ze gegeten heeft.”

Joline trok een pruillipje. “En daarna moest ik nog afwassen ook… Stelletje bruten! Het was een zware, maar vreselijk leuke vakantie… Achteraf. Toen de blaren genezen en m’n rug hersteld was.” Ze lachte. “De nachten waren het zwaarst. We sliepen in één tent, en ik lag altijd in het midden. Ik moest er nog wel eens uit ’s nachts, en dan hoefde ik niet over de twee heren heen te klauteren. Dus dan lig je als 19-jarige meid tussen twee kerels, die beiden het certificaat ‘Motorkettingzaag met eervolle vermelding’ aan de muur hebben hangen… En daar begonnen ze mee zodra hun hoofd het kussen raakte! Oh, wat heb ik genoten van mijn eigen bedje en mijn eigen kamer toen we weer thuis waren!”

“En van je eigen teddybeer natuurlijk…” vulde ik droog aan. Ik keek in twee boze blauwe ogen. “Kees Jonkman! Je bent af en toe een vreselijke rotzak!”

Ton grijnsde. “Gelukkig… nu ben jij de klos. Meestal zei ze zoiets tegen mij…” Clara keek hem aan. “Die rol kan ik één op één overnemen, meneertje…”

Ton knuffelde haar. “Dat doe je niet, schatje, want daarvoor ben je veel te veel verkikkerd op mij. Dat heb je afgelopen zondagnacht be… Au, verdomme! Gemene trut!”

Clara was met haar hak op zijn voet gaan staan. “Tot hier, luitenant! En niet verder, ik waarschuw je!”

Ze keek hem met vuurspuwende ogen aan. Ik grinnikte. “Gelukkig… nu ben jij de klos. Meestal zei ze zoiets tegen mij… Nou ja, met een andere rang weliswaar, maar de essentie was hetzelfde en de hak ook.” Ton keek me aan. “Nogmaals: ruilen?”

Joline zei: “Onverstandig. Mijn hakken zijn nóg iets puntiger, broertje…” Tijdens dit intermezzo waren we even blijven staan. Rob en Mel waren ondertussen bijgetrokken. “Hé, wij dachten dat jullie verliefd waren… En meestal zeg je dan dingen als ‘schat’ en ‘liefje’ en zo.

Het enige wat wij opvingen was ‘rotzak’, een vloek, ‘gemene trut’ en ‘luitenant’. Als jullie mediators nodig hebben…” Rob lachte uitnodigend.

“Nee, dank je wel broer”, zei Joline, “die meditor-technieken van jou gaan meestal gepaard met een grote ringsleutel, type Lomp En Onbehouwen.” Rob keek beledigd.

“Nou ja zeg… Ik? Lomp en onbehouwen? Zusje, jij gaat klappen krijgen!”

Hij deed een uitval naar Joline, maar Melissa, vlak achter hem stond, haalde hem vakkundig onderuit en hij kwam hard met één knie op het pad neer en rolde grommend op z'n rug terwijl hij z'n knie vasthield.

“Zooo meneertje… jij dacht toch niet dat je zomaar mijn lieve aanstaande schoonzus kon gaan slaan hé?” Melissa stond naast zijn hoofd, handen in de zij, een spottende blik in haar groene ogen. Rob keek naar boven.

“Tyfus… Flikte jij dat?” Mel knikte. “Vier jaar rugby spelen wil soms wel eens handig zijn.”

“Wat ben jij een gemeen…” Hij zweeg even. “Nu we het er toch over hebben: best wel een aardig uitzicht trouwens.”

Hij keek rechtstreeks onder Melissa’s rok. Toen ze het door had, deed ze verontwaardigd een paar stappen achteruit.

“Smerig mannetje! Je laten tackelen om vervolgens onder mijn rok te gluren!” Rob kwam wat moeizaam overeind.

“Neem me niet kwalijk hoor… JIJ tackelde mij en JIJ ging naast mijn hoofd staan. Hang nou niet de vermoorde onschuld uit…” Hij deed hinkend een paar stappen. “Au, verdomme…”

Hij was écht hard onderuit gegaan.

Ton zei: “Ga jij eens even zitten, makker. Ik wil even naar die knie kijken. Doe je broek uit.” Rob keek hem aan.

“Lazer op… Dat jij en Kees verkering hebben moet je zelf weten, maar ik trek m’n broek niet uit waar die meiden bij zijn.”

“Klets niet Rob”, zei Joline, “Ik heb die benen van jou al veel vaker gezien. Uit die broek. In ieder geval je linker broekspijp.”

Mopperend ging hij langs het pad op een boomstronk zitten en haalde één been uit z’n broek.

“Mel… Jij had EHBO zei je vorige week? Kijk eens even naar die knie.”

Joline nam de leiding en Melissa pakte het zakelijk aan, zonder een spoor van spot.

“Kun je je knie eens strekken… Nu weer maximaal buigen… Pijn? Ja dat zal wel…”

Ze voelde even aan de zijkanten van Rob z’n knie. “Ik voel niks geks. Je knie heeft een opdoffer gekregen, maar er is niks gebroken, anders had je wel anders gepiept.

Het enige is een behoorlijke schaafwond op je knieschijf en ja, die doet pijn. Evenals die deuk in je ego.

Rustig naar huis lopen, niet belasten en thuis koelen. We zijn vlakbij, dus…”

Ze keek hem aan en glimlachte lief. “Kusje d’r op?”

Rob vroeg sarcastisch, terwijl hij snel zijn broek optrok: “Denk je dat ’t helpt?”

Clara giechelde. “Ik weet ’t wel zeker. De kusjes van Mel waren beroemd in hele Amersfoortse Gymnasium…”

“Nou, toe maar dan.” Maar Melissa schudde haar hoofd.

“Nee meneertje… dóór de broek heen helpt het niet. Moet rechtstreeks op de au-plaats. Omlaag die broek!”

En tot onze verwondering liet Rob zijn ene broekspijp weer zakken, terwijl hij mompelde:

“Altijd doen wat de verpleegster zegt…”

Melissa keek hem guitig aan terwijl ze een zachte zoen op de schaafwond gaf.

“Zo, nu staan we weer quitte en mag je broek weer omhoog.” Rob keek verwonderd.

“Quitte? Hoezo?”

Melissa deed een paar stappen achteruit en zei liefjes: “Jij hebt mijn slipje gezien, ik jouw onderbroek. Dus quitte…”

Wij schoten gierend in de lach en Rob gromde iets onverstaanbaars.

“Hé zielepoot… kun je nog een stukje lopen?” Ton hielp hem opstaan. “Ik zie het al… Ik ga je denk ik maar een beetje ondersteunen.

Kom, vooruit met de geit!” Melissa liep vooruit. “Ik ga alvast wat coolpacks uit de vriezer halen!”

Ze sprintte er vandoor. Rob gromde bij de eerste stappen. “Wat een feeks! Had ze me verdorie twee keer binnen de minuut bij de veter!”

Ik liep naast ‘m. “Kijk je uit wat je zegt? Mijn zussen delen alles hé? Ook dit soort personeels-vertrouwelijke informatie!” Hij keek naar Clara. Die keek spottend terug. “Slecht voor je ego hé, onderuit gehaald te worden door een meisje… Mel heeft vier jaar lang rugby gespeeld. Verdedigster. Niet bepaald bang uitgevallen. Haar bijnaam in het team was 'De rode duivel'. Je hebt nog mazzel dat ze niet bovenop je is gaan springen..."

Rob grinnikte mat. “Nou ja, dan had ik ten minste nog iets langer onder haar rokje kunnen kijken. Voordat ik waarschijnlijk bewusteloos werd gemept.”

Een paar minuten later liepen we de tuin in, waar Mel al prinsheerlijk languit in een ligstoel lag met een gevuld glas voor zich. De wederzijdse ouders vroegen wat er aan de hand was, en Joline vertelde zakelijk dat Rob onderuit was gegaan.

Melissa stond op. “Zo, is de invalide ook ein-de-lijk gearriveerd? Gaat u maar eens even in deze stoel liggen meneer. Broek uit, lamme pootje rechtuit, dan zullen we die eens koud maken.”

Joline en ik gingen naast Rob zitten. Onder de stoel haalde Mel een koelbox tevoorschijn waar ze een paar icepacks uithaalde.

“Ton, kun jij misschien een korte broek ergens vandaan halen voor je broer? Want om nou tijdens het eten constant tegen zijn boxer aan te zitten kijken is slecht voor m'n eetlust.”

“Korte broek! Komt eraan, zuster!” Ton ging naar binnen. Rob protesteerde.”Niks broek uit. Het gaat alweer.”

Melissa keek hem strak aan. Ik kende die blik uit die groene ogen. “Jij doet wat de zuster zegt. In je machinekamer mag je misschien een hele Piet zijn, hier ben je mijn patiënt. Of wil je over vier weken als een kreupele in die machinekamer van je rondstrompelen? Lijkt me niet zo veilig als die schuit van je gaat rollen en stampen. Dan heb je twee gezonde benen hard nodig. Voor je het weet raak je bekneld tussen een zuigerveer en een bougie of hoe die dingen allemaal heten. Broek uit!”

Rob gromde. “Houdt de zuster er rekening mee dat het dan 2-1 staat in het voordeel van de zuster? Ik wil op z’n minst met gelijk spel eindigen en liefst met winst.”

Melissa ging hier niet op in, maar ondersteunde hem toen hij op zijn gewonde been moest leunen om zijn broek uit te trekken. Ton had ergens een sportbroek gewonden die Rob dankbaar aantrok.

“Zo. Zitten meneer, pootje rechtuit... kijk eens, ik heb zelfs een kussentje voor je gehaald waar je je voetje op kan leggen. De zuster zal je even professioneel inzwachtelen."

Even later zat Rob met een verband om zijn knie waar de icepacks in zaten.

“Zooo… klaar. Rustig aan vanavond en vooral geen Olympisch record hardlopen willen breken. En om de genezing te bespoedigen… kijk eens: de directie heeft al een borrel voor je ingeschonken.Service van het ziekenhuis. Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat."

Mel gaf hem het glas. “En nu, voordat je naar de whisky stinkt: sorry Rob, dat ik je zo hard onderuit haalde.”

Ze gaf Rob een zoen. Op z’n mond. Toen ging ze, enigszins blozend, aan de andere kant hem zitten.

Rob pakte het glas. “Tja, medicijnen moet je innemen, anders gaat het verplegend personeel over de jank...” Hij sloeg zijn glaasje in één keer achterover en haalde zijn schouders op. “Ik hoef toch niet meer te rijden vanavond…”

Toen draaide hij zich naar Melissa. “Zuster met de félgroene ogen en het mooie rode haar… Zullen we de strijdbijl even begraven? In ieder geval tot morgenochtend, als jullie weer vertrekken? Dan kan ik ten minste rustig van mijn borrels genieten.”

Mel klopte op zijn arm. “Is goed hoor. Maar onthoud: ik vind het leuk om iemand z’n ego onderuit te halen." Ze lachte vals. "En in jouw geval was het méér dan alleen je ego…”