Mini - 35

Toen we wakker werden was het alweer maandagmorgen half zes. Toen Joline haar BH aandeed kon ik het niet laten: ik ging achter haar staan en streelde haar borsten. “Ahhh, Kees, da’s gemeen. Zo kan ik me niet rustig aankleden!”

Maar in plaats dat ze me afweerde legde ze haar handen op de mijne. Ik streelde haar tepels die in razend tempo hard werden. Joline keek me over haar schouder aan. “Kees… Ik heb zin in een vluggertje… Dan nemen we wel wat broodjes mee in de auto… Neuk me, Kees!”

Ze wreef haar billen en voelde mijn paal hard tegen zich aan. Ze trok me mee naar het bed, liet haar slipje langs haar benen glijden en ging op haar knieën zitten. “Kom, neem me! Lekker achterlangs, dan voel ik je diep in me!” Ze boog zich naar voren; haar haren vielen langs haar hoofd.

“Neuk me hard… Ik heb er zo’n zin in! In één keer diep in m’n poesje… Ik ben geil en kletsnat!” Ik ging achter haar staan en liet mijn pik een paar keer langs haar lipjes glijden. Joline kreunde. “Kees….! Toe nou! Neem me! Neu…” Verder kwam ze niet, want ik greep haar heupen, drong in haar en trok haar zo dicht mogelijk tegen me aan. “JA! Lekker diep! Neuk me hard en snel!”

Ze hijgde, drukte zich tegen me aan zodat ik nog dieper in haar kon komen. Plotseling gilde ze. “AUWWwww… Ohhh…Je zat tegen mijn baarmoedermond aan… Wat diep… Lekker… Doe nog eens…” Ik trok haar hard tegen me aan,greep haar borsten en kneep in haar tepels. Joline hield haar adem in, zat even helemaal stil en explodeerde toen!

Ze begon hevig naar voren en naar achteren te gaan en telkens ging ik heel diep in haar. Het duurde niet lang of haar orgasme kwam: ze boog zich diep voorover, hijgde hevig en toe voelde ik haar poesje hard knijpen en pulseren. Ze werd nog natter dan ze al was; haar geil droop langs haar benen omlaag. “Spuit in me, Kees! Geef me je zaad… Diep in me… Alles! Neuk je meisje en spuit haar vol!” Ik trok haar tegen me aan, en ging met diepe stoten in haar tekeer.

Joline hijgde: “Ben ik zo lekker? Voel je mijn natte poesje lekker om je harde pik heen knijpen? Zo mag je me de hele dag wel verwennen… Ik ben verslaafd aan jouw heerlijke paal, Kees… Voel m’n borsten, speel met mijn harde tepels en kom lekker diep in me klaar!” Ik greep haar tepels en kneedde ze tussen duim en vingers. Dat vond Joline ook heerlijk: Ze drukte haar billen weer naar achteren en weer raakte ik haar baarmoedermond. “AUW…. Heerlijk diep… Ik wil vanavond ... wéér zo door ... Ahhhh... jou verwend worden! Hard en diep! Vanavond ben ik helemaal van jou… Gaan we er een lekker kletsnat feestje van maaa…”

Verder praatte ze niet, want ze kwam voor de tweede keer hard klaar en meteen er achteraan kwam ik. Harde stralen zaad pompte ik diep in haar. Ze gilde toen ze het voelde. “JAAAHHH… lekker in me spuiten, Kees! Spuit me helemaal vol, lekker warm…”

Een minuut later zakten we even op bed. Het hele feestje had nog geen tien minuten geduurd. Ze keek me aan. “Wat is dit lekker… We gaan de wekker elke dag om vijf uur zetten! En dan, voor we gaan aankleden een heerlijk geil halfuurtje met elkaar beleven… Lijkt je dat wat?” Ik lachte. “En jij vervolgens de hele dag met een druipend poesje rondlopen?” Ze schudde het hoofd. “Daar hebben ze maandverband voor uitgevonden, lekkere vent…” Ze kuste me. “Je bent lekker! En vanavond doen we het nog eens over, en dan uitgebreider. Maar nu: héél rap onder de douche, brood smeren en aankleden… Over een kwartier moeten we weg!”

Twintig minuten later reden we weg bij de flat. Alsof er niets gebeurd was zat Joline als de ‘koele, correcte receptioniste’ naast me. Maar als ik opzij keek onderschepte ze mijn blik, lachte ondeugend en trok haar zwarte rokje tot halverwege haar bovenbenen op. Daaronder zag ik een sexy nylon zwart onderjurkje.

“Die hou ik aan, Kees… Denk daar vandaag maar af en toe aan…” Ik legde een hand op haar been. “Je bent een heerlijke sexy vrouw. Misschien neem ik vandaag een paar uurtjes eerder vrij en ontvoer ik je naar huis!” Ze schudde haar hoofd. “Gaat niet lukken, meneer. Om vijf uur ben ik helemaal tot je beschikking, niet eerder. Tot die tijd mag je alleen maar raden óf ik wel een slipje draag en zo ja: welke kleur het slipje heeft…”

Ik keek haar even aan. “Dame: je vráágt er om dat ik op de eerste de beste parkeerplaats de auto aan de kant zet en op verkenning ga naar het hoe en waarom van jouw slipje en eventueel andere stukken lingerie.”

Joline giechelde. “Hoewel het idee me wel aanstaat, gaan we dat niet doen. Anders komen we niet op tijd in Gorinchem aan en gaan onze reputaties naar de bliksem. Doorrijden dus meneer. ten slotte wil ik een goeie indruk maken op degene bij wie ik vandaag wellicht een sollicitatiegesprek heb.”

Ik gromde. “Heb ik weer… Zit er een knappe vrouw naast me die me op zit te geilen met haar sexy lingerie, geeft ze me geen kans om die aan een nader onderzoek te onderwerpen. Verdorie. Als je die lingerie maar niet als ‘onderhandelingstechniek’ in je gesprek met Theo gebruikt, dame!” Ze giechelde kort.

“Je brengt me op ideeën… Nee, jij mag mij vanavond onderwerpen, meneertje. Ga er maar eens over denken hoe je dat wilt gaan doen.” Ze glimlachte verleidelijk en trok plagend haar rok nog een stukje omhoog.

“Vooruit… Je mag nog even van me genieten. Tot vlak bij de parkeerplaats, daarna gaat m’n rok onherroepelijk omlaag. Jouw collega’s, hoe sympathiek ook, mogen hier niet van genieten.” We waren nog tien minuten van Gorinchem vandaan. Die tien minuten kwamen de verkeersveiligheid op het traject Deil – Gorinchem niet ten goede.

Te vaak zat ik opzij te kijken naar die heerlijke, lange benen naast me en de brede glimlach op het gezicht van Joline. Toen we de afslag naderden, schoof ze haar rok gedecideerd omlaag en zei: “Poesje gezien, rokje omlaag!” Ik protesteerde.

“Ik heb nog helemaal geen poesje gezien!” Ze keek me spottend aan. “Oh jawel meneertje… Ruim een uur geleden! En je hebt er ruimschoots gebruik van gemaakt… Niet zeuren, aan ’t werk jij!”

Op de parkeerplaats gaven we elkaar een wat langere zoen dan de werkdagen daarvoor. Joline sloeg haar armen om m’n nek en fluisterde: “Vanavond… Ben ik helemaal van jou, Kees!” En tik op de auto liet ons schrikken. Met een brede grijns op zijn gezicht liep Henk langs. Joline werd rood.

“Hé, beter nu dan een paar weken geleden, schat!” stelde ik haar gerust. “Ja. En beter Henk dan Frits…” mopperde ze. We stapten uit en na een kop ochtendkoffie gingen we aan het werk: Joline met Angelique in de hal, achter hun desk, ik richting mijn bureau en vervolgens naar de groepsruimte voor de maandagochtendmeeting.

Henk was daar nog alleen, toen ik binnenstapte. “Jammer hé, dat de optie ‘getint glas’ bij de aanschaf van je auto net iets boven het budget was…” Hij grinnikte gemeen en ik lachte terug. “Als jij nou gewoon vijf minuten later was gekomen, waren de ramen ten minste beslagen geweest… Een beetje plaatsvervanger had daarop gewacht!”

De dag ging snel voorbij, want we hadden het druk. ’s Morgens moest ik elektrische schema’s nakijken en tekeningen maken hoe de diverse componenten het meest efficiënt op een bepaald boorplatform geplaatst konden worden, ’s middags na de lunchwandeling hadden we de vergadering met de teamleiders.

In die vergadering kondigde Theo de voorgenomen uitbreiding aan en hoe hij dat gestalte wilde geven. Tevens zei hij dat er een ‘backoffice’ zou komen. Een zucht van opluchting klonk. “Gelukkig… Zijn we ten minste van een aantal randzaken af en hoeven we daar geen tijd meer aan te verbranden.” Klaas slaakte een zucht van opluchting. Een van de andere collega’s merkte op: “Theo, ik hoop één ding: hou de organisatie zo plat mogelijk. Hoe groter een bedrijf, hoe meer lagen en des te trager de communicatie en de slagkracht.

Theo knikte. “Het ligt in mijn bedoeling om de organisatie op meerdere gebieden ‘zo plat mogelijk’ te houden.” Hij kon een klein glimlachje niet bedwingen en héél even raakten zijn ogen de mijne. Rotzak…

“Oh, Kees… Kun jij Henk even hierheen halen?” Ik gniffelde. “Met genoegen…” Ik liep Theo’s bureau uit en rende de gang door en stoof de groepsruimte in. “Henk, alles laten vallen; mee naar Theo’s bureau! Nu!” Henk keek me aan en stond op. “Waar is de brand?” “Nu mee! Tempo!” Ik liep snel voor hem uit, maar Henk liet zich niet opjagen. Hij bleef de Henk die hij was: de rustige en nuchtere Noordeling.

Ik deed de deur open. “Ha, Henk, kom binnen en ga zitten!” Theo had een extra stoel bij de tafel neergezet. “We hebben even jouw expertise nodig…” Hij knikte. “Ik dacht al zoiets, maar wil je tegen die Opperpiraat hier vertellen dat hij me voortaan iets minder woest uit m’n werk wil halen? Ik dacht op z’n minst dat er ergens kortsluiting was of zo…”

Theo lachte. “Weet je… Die Opperpiraat heeft volgende week helemaal niks meer over je te vertellen… Met ingang van volgende week zit jij elke maandagmiddag hier aan tafel, als je wilt. Ik vraag je bij deze of jij de teamleider wilt worden van een nieuw op te richten team.” Henk keek vragend naar mij en ik knikte. “Henk, ik laat je niet graag gaan, maar ik heb er vertrouwen in dat je het kunt.”

Hij keek vervolgens naar Theo en schudde zijn hoofd. “Theo, ik vind het bijzonder fijn dat je me dit vraagt, en dat je vertrouwen in me stelt, maar mijn antwoord is: nee. De prijs die ik daarvoor moet betalen is me te hoog. Ik blijf bij het Piratenteam.” Mijn mond viel open. “Henk, dat méén je niet!”

Hij knikte. “Ik meen het wél, Kees. Theo: ik heb het vreselijk naar m’n zin in team drie als tweede man. Als ik teamleider zou worden, zou je een goeie technicus kwijtraken en een slechte teamleider terugkrijgen. Dank voor het compliment en het vertrouwen, maar mijn besluit staat vast.”

Theo schakelde zoals gewoonlijk snel. “Henk, ik respecteer je besluit, maar… neem het mee naar huis, praat er over met je vrouw en met Kees en laat me eind van deze week weten wat je definitieve besluit is.”

Hij schudde weer zijn hoofd. “Nee Theo, dit besluit staat vast. Mijn echtgenote zei een paar weken terug, na die gezellige avond bij Kees thuis: ‘Nu snap ik waarom je tegenwoordig zo vrolijk thuiskomt uit je werk. Leuke club!’ Bij die club wil ik blijven werken. Misschien dat ik er over een paar jaar anders over denk, maar nu niet.” Theo knikte. “Oké Henk, ik respecteer je besluit. Mocht er over een tijdje nog een vacature voor teamleider zijn, sta jij met stip op plaats één. Dank je wel. Voor je eerlijkheid.”

Henk ging de deur uit en Theo keek me aan. “Nou, lekker dan, meneer Jonkman… Ik zit nu met een probleem. Moet ik er eens over denken hoe we dat gaat oplossen. Een nieuw team, maar voorlopig zonder teamleider. U wordt bedankt!” Ik hief m’n handen op. “Sorry, maar deze reactie had ik absoluut niet verwacht…” Klaas draaide zich naar me om. “De reactie van Henk kun je als groot compliment in je zak steken, meneer de Opperpiraat.” Theo knikte “Klaas heeft helemaal gelijk, Kees.” Even later ging de vergadering verder over de lopende projecten, zoals te doen gebruikelijk. En om vier uur waren we klaar.

Theo hield me nog even staande. “Hoe laat ga jij weg, Kees?” Ik keek hem aan. “Mijn bijrijdster is om vijf uur gereed.” Hij glimlachte. “Het zou misschien iets later kunnen worden. Over tien minuten heb ik een afspraak met haar. Zeg maar tegen haar dat ze niet teveel tegengas moet geven, wil ze op tijd naar huis kunnen.” “Ik kijk wel uit”, antwoordde ik, “dan krijg ik te horen dat ik me met m’n eigen zaakjes moet bemoeien! U regelt het maar lekker zelf, meneer de directeur! Veel sterkte!”

Lachend verliet ik zijn bureau en ging naar de groepsruimte. “Heb je het ze al verteld?” vroeg ik aan Henk, die aan z’n bureau zat te werken. Die schudde het hoofd. “Wat valt er te vertellen? Er verandert toch niets?”

Ik zuchtte. “Eigenwijs en dwars stuk vreten… Heren, allemaal even attentie… Henk is zojuist door Theo gevraagd om de teamleider te worden van een nieuw op te richten productieteam. Meneer heeft geweigerd. Zei iets dat hij het Piratenteam niet in de steek wilde laten of zo. Dus we zitten de aankomende tijd nog steeds met hem opgescheept… Hebben wij weer!”

Frits stond als eerste op. “Lul dat je bent… Je laat een prachtkans schieten!” Henk schudde zijn hoofd. “Nee. Als ik thuis kom met de mededeling dat ik Teamleider wordt, word ik neergeschoten. Door m’n eigen vrouw. Ik blijf hier, bij dit stelletje mafketels. Bovendien: dan zou Gonnie een nieuwe tekening moeten maken. Kan ik haar niet aandoen. Morgen trakteer ik op gebak, om mijn aanblijven bij het Piratenteam te vieren!”

Hoofdschuddend gingen we weer aan het werk, en ik dacht ondertussen na over een ander teamlid wat ik zou moeten afstaan aan het nieuw te vormen team. Ze zouden het misschien als een straf-overplaatsing zien… Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Om vijf uur sloot ik als laatste het bureau af. Bij Theo brandde nog licht, dus ik liep de hal in. Daar zat Angelique in haar eentje achter haar desk. “Nee, Joline is er nog niet. Had een afspraak met jouw directeur, zei ze.” Ik ging op Joline’s stoel zitten.

“Nou, dat houd ik jou maar even gezelschap! Staat je goed trouwens, dat ‘receptionisten-uniform’.”

Ze lachte. “Ik had een paar tips van Joline gekregen waar ik het beste terecht kon voor kleding. Ik moet wel zeggen: het is wennen. Ik droeg vrijwel nooit een rok of een jurk.” Ze boog zich naar me toe en giechelde: “Misschien gaat dat veranderen… Ik heb vandaag meer complimenten over mijn uiterlijk op één dag gekregen dan voorheen in een maand! Inclusief die van jou.”

“IJdeltuit. Jullie vormen een mooi span achter deze desk: een blonde feeks en een rooie duivel. Maar… hoe bevalt het je, aan deze kant van dit bureau?”

Ze lachte. “Heerlijk! Geen snauwende Zomers om me heen, een hele lieve collega die alles geduldig uitlegt wat nieuw is, en me dan lekker m’n gang laat gaan. En als ik een fout maak, er geen drama van maakt, maar alles heel tactisch oplost. En me heel efficiënt inwerkt. En de belangstelling van iedereen: men vraagt hoe het met me gaat… Dat was bij de firma Zoomers wel even anders. Ik was ‘de stagiaire’. Ze kenden niet eens mijn naam. Een aantal lui behandelden me als een slaafje. Zomers voorop!”

Ik boog me naar haar toe. “Ik mag natuurlijk niet uit de school klappen, maar Joline is ook heel blij met jou als collega. ‘Nu kan ze laten zien wat ze kan, en dat is niet mis!’, zei ze vorige week tegen me.”

Angelique kleurde. “Meen je dat?” Ik knikte. “Yes, madam. Maar dat heb je niet van mij, denk daar goed aan. Anders krijg ik weer klappen…” Ze schoot in de lach. “Ja, natuurlijk. Ik zie het helemaal voor me… Fop een ander.”

Op dat moment hoorde ik bekende hakjes in de gang achter me. “Zóóóó, meneer Jonkman. Zit u de volgende receptioniste van dit pand te versieren? Is eentje niet genoeg?” Ik draaide me om. “Valt het informeren naar het welzijn van een nieuwe collega op deze werkplek al onder het kopje ‘versieren’? U bent wellicht een beetje jaloers, mevrouw Boogers? Daar heb ik een prima remedie voor… Kom hier!”

Ik trok haar naar me toe en kuste haar. “Hmmm… U heeft me nog niet overtuigd, maar ik geef u het voordeel van de twijfel. Angelique, sorry, maar ik ontvoer deze man voordat hij zich aan jou vergrijpt. Tot morgen!” “Tot morgen, stelletje dwazen!” was het antwoord.

Eenmaal in de auto vroeg Joline: “Zullen we die zoen van vanochtend even overdoen?” Ik schudde mijn hoofd. “Doe maar nie…” Verder kwam ik niet, want ze drukte haar lippen op mijn mond en haar tong naar binnen. Die tong begon meteen op zoek te gaan naar de mijne en speelde er vervolgens spelletjes mee. Toen Joline me losliet flonkerden haar ogen ondeugend. “De rest bewaren we voor straks! En nu: rijden meneer. Ik zal je niet afleiden met mijn sexy bovenbenen… Dat doe ik thuis wel!”

Ik keek haar aan. “Je onderbenen zijn net zo sexy hoor…” Ze lachte. “Dat is lief van je…” Ik startte en reed weg. Eenmaal op de snelweg vroeg ze: “En wat is er nog meer sexy aan mij, meneer Jonkman?” Ik keek even opzij. “Ik weet niet of de weg naar Veldhoven lang genoeg is om dat allemaal te beschrijven…” Ze knikte. “Je doet maar een poging. Een meisje hoort graag complimentjes.”

Ik zuchtte. “Nou, hou je vast. Wat is er sexy aan Joline Boogers? Allereerst je gedachten. Gedachten die ze af en toe uit, wanneer we aan het vrijen zijn bijvoorbeeld. Héle sexy gedachten, die mij in vuur en vlam zetten. Je hele figuur. Heerlijk lang, een slanke taille, gevolgd door mooie heupen en een lekker kontje.

Een prachtige platte buik. Mooie borsten: niet te groot en niet te klein. Héél gevoelige tepels, zeker als ze verpakt zijn in dun nylon. Een lekkere mond met een tong die geile dingen kan doen en mooie tanden en lippen. Als je lacht, gaat de zon schijnen!

Prachtig lange, goudblonde haren. Of ze lekker los om je hoofd zwieren, of in een vlecht achterop vastzitten: ze zien er altijd prachtig uit. En dan je voeten en je benen… Wat moet ik daarover zeggen? Prachtige, sierlijke voetjes, meestal mooi verpakt in schoenen met een hakje. Je benen: als Vondel ze gezien had, had hij de Gijsbrecht door de papierversnipperaar gehaald en in plaats daarvan een lofdicht op jouw benen geschreven. Waarschijnlijk avondvullend. Lang, sierlijk, sterk maar ontzettend sexy. En tussen je benen je poesje… Gevoelig, geil, kletsnat als je geil bent en warm aan de binnenkant… Heerlijk om te likken, een genot om te vingeren en te neuken…

En dan je verstand. Is ook heerlijk sexy. Jouw fantasiën zijn heerlijk om uit te voeren of om te ondergaan…Je kleding: altijd lekker vrouwelijk, zelfs als je een trainingspak draagt, en meestal zit er ergens wel een ondeugend sexy accentje aan je kleding…” Ik keek opzij. Joline zat met haar ogen dicht, een kleine glimlach op haar gezicht.

Toen ik even stil was legde ze een vinger tegen mijn mond. “Je bent lief, Kees… Wat wil je zo meteen doen met me?” Ik dacht even na. “Heel prozaïsch: eerst eten. Ik heb best trek. En daarna…” Ze legde haar hand op mijn been en kroop steeds verder naar boven. “…daarna ben ik van jou! Dan mag je weer de boze directeur zijn!” Ik pakte haar hand, die ondertussen leuke dingen in mijn kruis begon te doen, en legde die terug bij mijn knieën. “De chauffeur niet afleiden mevrouw… Het is best druk hier. Straks mag je ermee spelen. Maar over boze directeur gesproken… Heb je een goed gesprek met Theo gehad?”