Mini - 58

De zaterdag begon vroeg. Om 07:00 zaten Joline en ik al te ontbijten en om half acht zaten we in de auto. Tijdens de rit keek ik opzij; Joline zat naast me met een glimlach om haar mond. En vijf minuten later was die glimlach nog steeds aanwezig. “Hé schoonheid, vanwaar die lach op je toet?”

Ze keek opzij. “Wat denk je? Ik zit nog na te genieten van een heerlijke avond… En niet alleen van jouw bezemsteel, maar ook van een momentje “andere Kees”. Een Kees die zomaar in mijn haar staat te janken.” Ik dacht even na. “Bij jou kan dat. Voel ik me veilig om me te laten gaan. Er zijn weinig mensen bij wie ik dat kan. Jij, Ma en Fred.” Haar antwoord was veelzeggend. “Hmmmm….. Dan ben ik in ieder geval in goed gezelschap. Ben ik blij om.”

Ik grinnikte. “Ik zal jullie binnenkort voorzien van een grootverpakking Kleenex. Zullen jullie nodig hebben.” Een pets op m’n knie was mijn beloning. “Kees Jonkman! Ik dacht dat we een gesprek voerden over een serieus onderwerp! En jij moet er weer een geintje over maken…”

“Dat is één van de methodes om hiermee om te gaan schat. Van de twee keren dat ik samen met Fred heb staan janken, hebben we één keer afgesloten met een avond flink doorzakken. Dat was toen we samen het graf bezochten van mijn loopmaatje op de erebegraafplaats in Loenen. De andere keer kon niet; toen zaten we nog in Afghanistan, drooggelegd.” Ze keek me ernstig aan. “Ik wil samen met jou dan nog een keer het graf van jouw loopmaatje bezoeken.” Ik knikte. “Lijkt me een goed plan. Maar dan gaat die verpakking Kleenex wel mee.”

Daarna was het vrij stil in de auto, tot we in Malden aankwamen. Rob, Ton, Melissa en Clara waren daar al, maar tot onze verrassing troffen we daar ook Pa en Ma aan. “Tja… we hebben onze aanstaande schoondochter helpen verhuizen,” zei Pa droog, “dan moet je ook meehelpen met je aanstaande schoonzoon, anders krijg je scheve gezichten, nietwaar?” Melissa gniffelde. “Ik heb ze heel lief gevraagd of ze mee wilden helpen. Als ze het niet zouden doen, zou ik ze net zo onderuithalen als Rob.”

Pa keek me aan. “Tja, wat moet je dan?” “Retorische vraag, Pa. Tenminste… Zolang Mel in de buurt is.” Tony had de koffie klaar staan en we verdeelden de taken tijdens het nuttigen hiervan. Ton had een bestelbus gehuurd en Pa had een boedelbak achter zijn auto gehangen. Als eerste zou de bestelbus met meubels en grote zaken worden beladen, daarna de boedelbak. Dan zou het hele spul richting Berg en Dal gereden worden en voor de eventueel overgebleven spullen zou de boedelbak nog een keer rijden.

Het grootste deel van Rob z’n inventaris stond al gereed in de garage: de bestelwagen hoefde alleen achteruit er in te rijden en we konden zijn meubels snel inladen. De boedelbak ging even snel en twee uur later stonden we in Berg en Dal. Rob z’n flat keek uit over de Ooijpolder. “Zo, jij woont hier niet verkeerd, broertje…” zei Joline, toen ze in de huiskamer stond. Melissa stond stralend om zich heen te kijken. “Mooi hé? Bijna net zo’n mooie flat als Kees. Lekker ruim, mooi uitzicht en op de bovenste verdieping. En een mooie omgeving. Alleen is de populatie hier een tikje bejaard. Over het algemeen is hier het aantal senioren vrij hoog.”

Ik moest even grinniken. “Is bij mij ook zo, hoor. Joline haalt de gemiddelde leeftijd in Veldhoven ook duidelijk omlaag. “Oh gut… meneer gaat zijn vier jaar voorsprong qua leeftijd even uittekenen. Wees blij dat je zo’n jonge blom als vriendin hebt, meneertje.” Ze lachte me uit. “Ja hoor, ik ben daar héél blij mee. Dan heb ik straks in het bejaardentehuis iemand die m’n rolstoel kan duwen.” Een uitgestoken tong was haar reactie, gevolgd door: “Kom op, ouwe zak. Sjouwen met je luie lichaam!”

Het uurtje daarna stond in het teken van sjouwen en schuiven. Toen de keukeninventaris was uitgepakt, begon Melissa meteen koffie te maken, die we lekker opdronken. Met de bus leeg reed Rob terug naar het verhuurbedrijf; de boedelbak moest nog een rit maken. “We lunchen in Malden!” riep hij, voordat hij vertrok. In Malden stond er een uitgebreide lunch al klaar; Tony had behoorlijk haar best gedaan. “Jullie motortjes moeten blijvend draaien; hard werken is goed eten.”

Eenmaal in de eetkamer, om de grote tafel, snoof Tony een paar keer demonstratief. “Het ruikt hier wel behoorlijk naar zweet, heren…” “Er zijn hier dames die daar vreselijk opgewonden van worden, lieve schoonmoeder. Tenminste: dat beweren ze zelf. Voor meer bijzonderheden verwijs ik u graag naar uw bloedeigen dochter.” Joline zuchtte. “Wil mijn Opperpiraat geen bedrijfsgeheimen van Developing Technics op straat smijten? Als Hoofd Backoffice, tevens belast met safety vind ik daar wat van!” Melissa gniffelde. “Oei Kees, jij hebt een probleem, geloof ik…” Ik schudde m’n hoofd. “Nee hoor. Maar ze mag het zelf uitleggen.”

Gniffelend beschreef Joline de activiteiten van Fred en onze korte conversatie van vrijdag vlak voor vertrek uit Gorinchem. Ze besloot droogjes: “Nou, en toen hebben we maar gedaan of Kees ook bezweet was…”

Mijn Pa keek verwachtingsvol naar Ma. “Ik hoor net dat ik vanmiddag keihard aan het werk ga, Chantal. Ma keek laatdunkend terug. “Niet alle vrouwen reageren zo actief op endorfinen, Karel. De meeste vrouwen zijn er meer van gecharmeerd als hun vent lekker schoon naast ze in bed ligt. Liefst met een lekkere aftershave.”

Rob senior grijnsde. “Gelukkig maar. Als ik elke keer dat ik bezweet thuis was gekomen, besprongen was door mijn geliefde echtgenote, had ik binnen een jaar een flatje gekocht. Met hooguit één geranium op het balkon. Van plastic. Zien jullie die tuin daar? Daar liggen aardig wat zweetdruppels van mij.”

Joline, die naast hem zat, aaide hem over zijn kalende hoofd. “Daarom hou ik ook zoveel van je, Papa.” Ze vervolgde ondeugend: “Maar ook weer niet zóveel…” Tony zuchtte. “Wordt het niet eens tijd dat jullie opduvelen richting Berg en Dal, stelletje oversexte pubers? Ik dacht dat ik jullie netjes had opgevoed.”

“Eerst eten, Ma”, zei Ton, “anders draait mijn motortje niet zo soepel.” “Zal ik je even doorsmeren, beste broer?” zei Rob, “Een beetje zware stookolie doet wonderen tegen obstipatie…” “Als jij persé je nieuwe tapijtje bruin wilt hebben, moet je dat vooral doen, beste broer.” Ton z’n lach dreunde door de eetkamer.

Melissa greep in. “Noch hier, noch in Berg en Dal wordt er ook maar iets met zware stookolie gedaan, heren, denk daar goed aan. De eerste de beste die daar nog een keer begint, gaat keihard gestrekt en nee, zuster Melissa gaat dan géén zoentjes op de au-plaats geven, forget it! Ook ik ga een deel van de tijd in Berg en Dal doorbrengen, en die tijd wens ik niet door te brengen in de lucht van zware diesel of de gevolgen ervan. Zijn jullie helemaal van de pot gerukt…”

“Nou, als je van de pot wordt gerukt, wil er wellicht wel eens iets op het tapijt terechtkomen, lieve aanstaande tweelingschoonzus…”, zei Ton droogjes. Tony greep wéér in. “Hallo jongelui, ik ben het eten. Zware diesel is al een geur die daar niet bij hoort, laat staan andere substanties waar jullie het over hebben. Ophouden. Eet het brood, drink je thee, koffie of melk en ga dan weer keihard aan het werk. En voor diegenen die vanmiddag bezweet terugkomen, zijn hier diverse douches ter beschikking. En in Berg en Dal ook, denk ik.”

Ma knikte. “Héhé, eindelijk eens een verstandig woord. Dank je wel Tony, ik zat me hier al plaatsvervangend te schamen voor mijn kinderen en bijna ook voor mijn aanstaande schoonkinderen.” Ton keek me aan. “Als dit de opmaat is voor ons weekend of week met z’n zessen in een camper… Nou, dat belooft nog wat!”

Ik grinnikte. “Als jij zo doorgaat, liggen wij als mannen ’s nachts buiten de camper te maffen, vriend…” Hij keek me samenzweerderig aan. “Ik denk het niet. Daarvoor heb ik hele steekhoudende argumenten. Met de nadruk op ‘steek’.” Een waarschuwende blik van Clara was voldoende om hem te laten stoppen en inwendig moest ik lachen. Die twee waren wel aan elkaar gewaagd.

Met het eten achter de kiezen laadden we de boedelbak vol met dozen en reden we weer richting Berg en Dal. Twee uur later was ook deze lading gelost. Rob Senior reed meteen weg om de boedelbak in te leveren. Joline Ton, Clara en ik hielpen nog even mee om de laatste spulletjes op hun plaats te zetten. Daarna namen we afscheid. “Veel geluk in jullie nieuwe stulpje. Maak er wat moois van!” Melissa bedankte ons met een lieve knuffel. “Tot volgende week vrijdag! Dan gaan we lekker op elkaar gepropt in een camper rijden!” Rob zei: “Dank jullie wel voor de hulp. Dat scheelt ons enorm veel gesjouw.” Ton lachte. “Compenseer dat volgend weekend maar met een mooie fles drank, als we ergens op een camping zitten, broertje.” “Zuiplap”, bitste Clara, “denk jij ooit aan iets anders dan drank, eten of wapens?” Hij omarmde haar. “Jawel hoor. Aan de enorm mooie vrouw die ik nu in mijn armen heb.” Hij zoende haar en Clara glimlachte.

“Hé vrijdozen, meekomen. Laat dit jonge stel genieten van hun douche en de rest van hun nieuwe onderkomen. met name hun bed. Daar hebben ze ons niet bij nodig. De Volvo vertrekt over drie minuten; je zorgt maar dat je er in zit.” Ik duwde hen richting deur. Joline vulde aan: “Op de achterbank van Kees z’n auto kun je ook prima vrijen. En ik ben ervaringsdeskundige.” Lachend verlieten we de flat en reden even later weg, vanaf het balkon nagewuifd door Rob en Melissa.

Eenmaal onderweg keek ik in de binnenspiegel en zag dat Clara en Ton elkaar lekker aan het knuffelen waren. “Denken jullie er aan dat de optie ‘getint glas’ nét iets te duur was voor mijn auto-budget? Ik wens niet aangehouden te worden vanwege aanstootgevende taferelen op de achterbank van mijn auto, denk daar goed om.”

En Joline deed er nog een schepje bovenop. “Oh, als jullie daar op de achterbank toevallig nog ergens een rose slipje vinden… Dat is nog van mij.” “Wááát?” Ton schoot overeind. “Ja, ik had je toch al verteld dat ik ervaringsdeskundige was? Doe nou niet alsof je niet weet wat er dan kan gebeuren…” Ze knipoogde stiekem naar me. Clara keek meteen om zich heen en begon de bank voorzichtig te onderzoeken. Ton keek me in de spiegel enigszins hulpeloos aan en ik schoot in de lach.

“Laten jullie je zó makkelijk opjutten door mijn lieve meisje? Ja, wij hebben hele goeie ervaringen met de achterbank van deze auto; we hebben daar voor het eerst uitgesproken dat we smoorverliefd waren op elkaar en dat we met elkaar verder wilden. En ja, we hebben die achterbank een paar keer gebruikt voor een lekkere knuffelpartij, maar daarbij zijn geen kledingstukken uitgetrokken, hoor. Dat is wat minder handig in een parkeergarage op een zondagmiddag.” Clara keek me in de spiegel boos aan.

“Rotzak!” “Hee zussie… ik was het niet die over een rose slipje begon hé? Dat was die blonde schoonheid hier naast me.” Clara trok Joline aan haar staart. “Je bent een gemene trut.” Joline gniffelde. “Je kent me nog niet half, Claar. Ga maar eens met je vriendje praten… Misschien ben je dan voorbereid op volgend weekend. Mijn bijnaam is sinds een paar weken ‘De blonde feeks uit Gorinchem’. Had net zo goed Malden kunnen zijn, maar dat zijn bijzaken.” Er kwam een brom vanaf de achterbank. “Ik weet nog niet of ik volgende week wel mee wil…” Ton sloeg zijn arm om haar heen. “Hé vriendinnetje, ik ben gediplomeerd ‘Joline-temmer’ hoor, net als Rob. En Kees is er ook nog. Samen houden we mijn kleine zusje wel onder de duim. Bovendien gaat Mel ook mee, en jullie zijn altijd al twee handen op één buik, dus…”

Clara gniffelde al weer. “Het lijkt me een goed plan om volgend weekend één van de avonden te gebruiken voor een praatsessie: de dames apart en de heren apart. Daarna bij elkaar komen, de verhalen uitwisselen, vreselijke ruzie krijgen gevolgd door goedmaaksex.” Joline knikte. “Goed plan! Dan kunnen we ten minste er achter komen in welk opzicht de heren vreselijk hebben lopen opscheppen. Doen we!”

Ik keek Ton via de spiegel aan. “Wat vind jij ervan?” Hij hield zijn uitgestreken gezicht. “Nou, die goedmaaksex lijkt me een prima plan. De rest bijten we ons wel doorheen. En met ons drieën een paar borrels achterover slaan is natuurlijk nooit verkeerd.” De dames laven zich maar aan de sherry en dat soort laffe drankjes.”

“Jij en Rob hebben dan wel een probleem makker… Hoe houden jullie met je halfzatte hersens de beide tweelingen uit ekaar?” Clara protesteerde. “Zeg Kees… Wij zijn er ook nog hoor. Mel en ik zijn, zelfs met een paar ‘laffe drankjes’ op, best in staat om de heren van elkaar te onderscheiden.”

Ik grinnikte. “Dat zal best zusje, maar stel dat jullie het weer eens in jullie koppen krijgen om het spelletje “Nee, dat is m’n zus” te spelen… Volgens mij hebben jullie dat wel eens gedaan met een paar vorige vriendjes.” Ze kreeg een kleur, maar knikte eerlijk.

Op een vragende blik van Ton bekende ze: “Klopt. In de examenklas van de middelbare school. Mel en ik hadden allebei een ‘vriendje’. Nou ja… Mel zoende wel eens met een knul en ik deed hetzelfde met een ander. Op een schoolfuif hadden we allebei een andere jurk aan en halverwege het feest hebben we op de meidentoiletten onze jurken gewisseld. En ’s avond thuis ervaringen uitgewisseld. Die knullen hebben het nooit doorgehad en bovendien was de vriendschap van korte duur omdat wij niet zover gingen als beide knullen gewild zouden hebben.”

Ton gromde. “Dame, als ik merk dat jij en Mel dat soort spelletjes gaan spelen, hebben jullie een enorm probleem, begrepen? En denk er goed aan: ik merk het. Onmiddellijk. Ik denk dat ik je, voorafgaand aan het volgende weekend, eens enorm in één van je lekkere billen ga knijpen en je daar een joekel van een blauwe plek ga bezorgen. Voor de zekerheid.” Clara giechelde. “En jij denkt dat dat ons stopt? Dream on bro.”

Ik besloot in te grijpen. “Ton, jullie hebben volgende week de beschikking over een volautomatisch werkend Clara & Melissa identificatiesysteem. Werkt feilloos, zelfs met een paar neuten op. Het heet Kees.” Clara mopperde. “Jawel, het is weer zover… Onze degelijke broer moet zich er weer tegenaan bemoeien. Verdorie, als Mel en ik eens een lolletje willen hebben, verknal jij het weer. Saaie vent.”

Ik zei: “Lieve zus, ik heb heel veel voor jullie over, maar ik wil de goeie verhoudingen tussen de families Jonkman en Boogers niet verziekt hebben door een puberale streek van de ‘Red Twins’. Als jullie dat proberen te flikken, daalt de ziedende toorn van Kees op jullie neer, denk daar goed aan.” Ondertussen naderden we Malden. Joline voegde eraan toe: “Ik heb gisteren die ziedende toorn van Kees in actie gezien. Ik had bijna medelijden met het slachtoffer. Bijna, want de reden waarom Kees tegen haar tekeer ging gaf alle aanleiding tot een woede-aanval. Ik heb nog nooit iemand zo snel van ‘super-arrogant’ naar gewoon ‘doodsbang’ zien overschakelen…” Ze vertelde over mijn uitbrander richting Marion. Ton grinnikte. “Ik heb er beeld bij. Nog geen geluid, maar misschien komt dat nog.” Ik knikte. “Dat komt zeer zeker Ton. Als mijn zussies volgende week rare fratsen uit gaan halen.” Clara snoof. “We zullen zien, meneer Jonkman… We zullen zien!

Ik keek in m’n spiegel en lachte naar haar.

We reden even later de poort door en de helling omhoog, en ik stopte de auto op de parkeerplaats. Tony kwam ons tegemoet. “Zo… Is mijn oudste zoon een beetje gesetteld?” Joline knikte. “Yes. Die is helemaal onder de pannen. Ze moeten natuurlijk nog een boel dingen uitzoeken en op hun plaats zetten, maar daar hadden ze ons niet bij nodig. De belangrijkste zaken staan op hun plaats: keuken-inventaris, stoelen, tafels, TV en stereo en hun bed. En de douche zouden ze testen als wij weg waren.” Tony keek een beetje sip en pinkte een denkbeeldig traantje weg. “Snik… Mijn laatste kind uitgevlogen… Altijd een emotioneel moment voor een moeder…”

Ik omhelsde haar. “Kom op, lieve schoonmoeder… Niet zo piepen. Je hebt er twee schatten van schoondochters voor teruggekregen. Ik kan het weten, want ik ken ze al vanaf hun geboorte. En je hebt ook nog je meer dan ideale schoonzoon.” Ze keek me aan. “Bescheidenheid is niet één van jouw meest voor de hand liggende karaktertrekken, geloof ik hé?” We lachten even. “Goed, Chantal en ik hebben ons ondertussen uitgesloofd op de maaltijd; Rob Senior en Karel staan te douchen, als jullie dat zo ook even doen en iets schoons aantrekken, dan kunnen we over een uur aan tafel. We eten goulash.”

Ton begon te glunderen. “Goulash? Jammie!!! Dat is lang geleden. Ik trek een ruime broek aan…” Joline zei tegen me: “De goulash van mijn moeder is bijna wereldberoemd in Malden en omstreken. Ze had het een keer gemaakt voor een buurtfeest, en toevallig woont hier vlakbij een van de koks van van der Valk in Molenhoek. Die was ook aanwezig. Hij heeft mam bijna een maand gestalkt om het recept van haar te krijgen.” Ik keek naar Tony. “En… loont het de moeite om naar die vestiging van v.d. Valk te gaan?” Tony schudde haar hoofd. “In ieder geval niet voor de goulash. Da’s een recept van mijn overgrootmoeder, is van dochter op dochter overgegaan en dat wens ik niet te verkwanselen aan een restaurantketen die een kers op hun schaaltjes met appelmoes plaatst. Hoe háál je het in je hoofd… Een béétje kok proeft de ingrediënten wel. Chantal weet het recept nu ook, dus kun je het binnenkort ook in Amersfoort verwachten.”

Joline keek gespeeld boos. “En ik dan? Je enige dochter?” Tony knuffelde haar. “Op je trouwdag krijg jij een nieuwe, handgeschreven versie van het familiereceptenboekje. Niet eerder. Da’s traditie.” Ze keek naar mij. “En nee, jongeman, dat is geen reden om mijn dochter hals-over-kop ten huwelijk te vragen. Je moet ook zonder goulash van haar houden.” Ik wees met mijn vinger naar Tony. “Weet je, lieve schoonmoeder, dan kun jij mijn recept voor een uiterst smakelijke lendebiefstuk voorlopig wel vergeten. Dan krijg je mijn receptenboekje pas op onze trouwdag. Da’s nog geen traditie, maar dan verklaar ik dat bij deze voor traditie.”

Joline keek twijfelend van Tony naar mij. “Tja… Dat wordt tot mijn trouwen dus naar de frietboer, Chinees of Pizza-koerier, begrijp ik. Want jullie zijn allebei natuurlijk doodsbang voor bedrijfs-spionage. En ik ben de enige die in beide keukens komt… Eerste verdachte dus. Weet je wat? Met ingang van heden onttrek ik me van welke culinaire bezigheid dan ook, of het nou koken, afwassen of afdrogen is. Ik kom niet meer in de keuken, noch in Malden, noch in Veldhoven. Basta.”

Tony en ik keken elkaar aan. “Tja… willen we dat?” We schudden beiden ons hoofd. “Weet je wat? Een goulash-recept ruilen voor het recept van een lendebiefstukje?” Ik knikte. “Goed plan!” Tony wees naar de trap. “En nu douchen! Ton en Clara zijn al naar boven. Over drie kwartier eten in fatsoenlijke kleren!” We gingen naar Jolines kamer en daar werd ik omhelst door haar. “Lieve Kees… Wat dacht je ervan om vanavond met mij een leuk spelletje te spelen? Hier? In mijn eigen bedje? Net doen of we zestien zijn of zo?” Ze giechelde zachtjes. Ik keek haar aan. “Dan moeten wel wat preventieve maatregelen nemen meisje. We kunnen moeilijk jouw bedje helemaal doorweekt achterlaten…”

Joline schudde haar hoofd. “Nee, dat kan inderdaad niet. Een beetje beschaafd houden. Maar wel spannend…” Ze knipoogde. “Kom we gaan douchen. En je hebt een primeur: je bent de eerste vent die van deze douche gebruik maakt.” “Hmm…. Leuke primeur. Dan ben ik dus ook de eerste vent die samen met deze dame van deze douche gebruik maakt?” Joline knikte. “Tenminste… Als we er samen onder passen. Dit is niet zo’n luxe douche als in Veldhoven. Maar voor een meisje alleen voldeed hij prima.”

We douchten kort en kleedden ons daarna aan: Joline in een nette donkerblauwe jurk en ik in een nette combinatie van een blauwe broek met een wit overhemd met stropdas. “Zo, héhé… Dat ziet er beter uit dan jullie verhuiskloffie.” Ma lachte ons toe vanuit de huiskamer. Pa, Ma, Tony en Rob senior zaten al met een glas voor zich op ons te wachten. Even later kwamen Ton en Clara ook beneden: ook netjes aangekleed. “Zo, die zitten al aan de borrel… En jij wilt mij ervan beschuldigen dat ik alleen maar aan sterke drank denk?” Ton keek naar Clara en die haalde haar schouders op. “Tja… je moet in de smaak vallen bij je aanstaande schoonouders. Dus, luitenant, wij doen nu gewoon mee met die borrel, of je het nu lekker vindt of niet.” Ton keek me aan. “Alles voor de liefde natuurlijk…” Ik knikte. “We hebben met je te doen hoor. Het is afzien, maar goed: het einddoel, dáár draait het om!” Even later hadden ook zij een glas voor zich en genoten we van onze aperitiefjes.