Ja Meneer - 2

De volgende dag word ik weer ruw wakkergemaakt door het alarm van mijn telefoon. Maar dit keer ben ik in één keer klaarwakker.

Snel pak ik mijn telefoon en kijk bij mijn Whatsapp berichten, het gesprek met meneer Draalstra van gisteren staat erin, het was dus geen droom. Vandaag in een string naar school, voor veel meiden is dit de normaalste zaak van de wereld, maar ik draag ze bijna nooit. En daar komt nog eens bij dat een docent het nu van mij geëist heeft.

Ik sta trillend onder de douche, terwijl het water toch echt warm genoeg is. Ik vraag me af waarom het zoveel met mij doet, hij kan het toch niet zien. En daarbij, hij kan me echt niks maken als ik het niet doe. Waarom zou ik het doen? En dan weet ik waarom: ik wil het. Ik wil graag naar hem luisteren. De gedachte schokt me.

Nog voordat mijn moeder één keer op de deur kan bonzen ben ik alweer onder de douche vandaan. In mijn kledingla zoek ik naar een string, ik vind er eentje, een simpele zwarte, niks bijzonder. Deze besluit ik aan te trekken. Als ik de string over mijn heupen naar boven trek voel ik de stof tussen mijn billen kruipen. Ik trek weer hetzelfde jurkje aan.

Als ik beneden kom kijkt mijn moeder me verbaasd aan. Zo, jij bent vroeg! Zegt ze. Ik bloos een beetje en verzin een smoes dat ik al vroeg wakker was en niet meer in slaap kon komen.

Na het ontbijt loop ik naar de schuur, daar staat mijn fiets, met een geplakte band. Ik stap op en voel de string nu extra goed zitten als mijn billen het zadel raken. Als ik begin te trappen voel ik bij elke trap het dunne stof tussen mijn billen. Na een paar kilometer merk ik dat ik opgewonden ben en als ik bij school aankom ben ik ronduit geil.

De eerste twee uur heb ik natuurkunde van de saaiste docent ooit, dus daar zakt het gevoel weer een beetje. Maar niet helemaal. want ik weet dat ik het derde en vierde uur weer wiskunde heb, van meneer Draalstra.

Met knikkende knieën loop ik het lokaal binnen en groet hem zoals altijd bij binnenkomst. Hij kijkt even nonchalant over zijn bril heen en geeft me een klein knikje. Ik pak mijn boek uit mijn tas, mijn schrift, mijn etui en... niet mijn rekenmachine. Oh shit, die ben ik vergeten in mijn tas te stoppen vanochtend. Nouja, misschien hebben we die niet eens nodig.

Het eerste half uur staat meneer Draalstra uit te leggen over normale verdelingen of zo. Ik kan mijn gedachte er niet goed bijhouden, het helpt ook niet dat ik de indruk heb dat hij me vaker dan normaal aankijk. Dan moeten we opdrachten gaan maken.

Ik steek mijn vinger op en zeg dat ik mijn rekenmachine vergeten ben. Een frons verschijnt op zijn gezicht en ik krimp bijna zichtbaar ineen.

Dat is niet zo slim Liza, zegt hij, waarbij hij de nadruk legt op mijn naam. Hij vervolgt: gebruik deze les de rekenmachine op je telefoon dan maar, maar denk eraan, alleen daarvoor gebruiken! Ik knik en pak mijn tas om mijn telefoon te pakken.

Dan zegt hij op een strenge toon: Goed, Liza? Weer de nadruk op mijn naam.

Ik word rood en antwoord: Ja meneer.

De vragen die ik moet maken dansen voor mijn ogen, ik kan me niet concentreren. Ik voel de string tussen mijn billen en ik kan voelen dat er een natte vlek zit aan de voorkant. Na 15 minuten ben ik toch begonnen aan een vraag en midden in een berekening verschijnt er een berichtje op mijn telefoon, het is meneer Draalstra.

Hij: En?

Ik voel me vuurrood worden, en ik kijk op van mijn mobiel. Recht in zijn ogen. Hij kijkt me streng aan. Ik knik heel voorzichtig en dan sla ik mijn ogen neer en doe net alsof ik bezig ben met mijn opdrachten. Weer een berichtje.

Hij: Zien

Wil hij nou echt dat ik mijn jurkje optrek, midden in de klas? Ik zit vooraan, dus niemand zou het zien, behalve hij. Maar ik ben toch niet gek? Ik durf niet eens meer op te kijken, met mijn blik op mijn mobiel die op tafel ligt schud ik heel licht mijn hoofd. Binnen een paar seconde verschijnt er een nieuw berichtje.

Hij: ZIEN!

Mijn hand verdwijnt toch onder de tafel en langzaam, stukje voor stukje trek ik mijn jurkje omhoog. Zo rustig dat niemand anders in de klas het zou zien. Ik voel de stof over mijn knieën glijden, deze heb ik stijf tegen elkaar aan. Nog een stukje hoger trek ik mijn jurkje op, tot halverwege mijn bovenbenen. Nieuw bericht:

Hij: Benen uit elkaar.

Mijn hart bonkt in mijn keel, waarom doe ik dit? Hij kan me toch niks maken hier in de klas? Mijn knieën blijven tegen elkaar aan. Op mijn scherm verschijnt het volgende bericht.

Hij: Laatste kans Liza.

Maar ik durf en wil het niet, mijn knieën hou ik stijf tegen elkaar aan. Dan klinkt opeens zijn stem door het lokaal: Liza, ik kan duidelijk zien dat je op Whatsapp zit, wat had ik nou gezegd? Blijf jij maar even zitten zo in de pauze!

Achter mij hoor ik wat gegniffel en het meisje achter mij fluistert naar haar buurvrouw: haha, het braafste meisje in de klas krijgt straf van de minst strenge leraar.

Ondertussen is mijn hoofd vuurrood geworden. En ik kan alleen maar 'Ja meneer' zeggen. Ik kan niet helder nadenken, ik wil geen straf, ik heb nooit straf. Het meisje achter me had gelijk, ik ben het braafste meisje in de klas en doe altijd wat er van me gevraagd wordt op school. Langzaam duw ik mijn knieën uit elkaar, als ik dit doe voel ik dat ik drijfnat geworden ben.

Hij kan nu waarschijnlijk mijn string zien, gelukkig is hij zwart, zodat hij de natte vlek niet zo makkelijk kan zien zitten. Ik blijf zo zitten, 5 seconden gaan voorbij, 10, 15, ik word wanhopig, maar durf niet op te kijken. Dan toch een berichtje.

Hij: Te laat.

Dan gaat de bel en duw ik mijn knieën weer tegen elkaar aan en fatsoeneer mijn jurkje. Iedereen staat op, we hebben nu 10 minuutjes pauze voordat het tweede blokuur begint, dus iedereen stormt het klaslokaal uit. Ik blijf zitten, mijn hoofd gebogen met trillende handen. Als iedereen weg is doet hij de deur dicht en loopt rustig naar mijn tafel. Hij gaat er vlak voorstaan.

Kijk me eens aan Liza, zegt hij streng.

Langzaam doe ik mijn hoofd omhoog en op het allerlaatste moment gaan mijn ogen mee en ik kijk hem aan. Hij kijkt me strak aan.

Je moet wel luisteren, anders krijg je straf. Vervolgt hij op dezelfde toon.

Ja meneer, is het enige wat ik kan zeggen.

Dit is je allerlaatste waarschuwing Liza.

-Ja meneer.

En nu mijn klaslokaal uit, ga maar even pauze houden.

-Ja meneer.

Ik sta op en loop naar de deur, zijn ogen priemend in mijn rug, als ik halverwege ben zegt hij één woord: Zien.

Ik blijf aan de grond genageld staan, ik kijk vooruit, naar de gesloten deur. Ik pak de achterkant van mijn jurkje vast en trek deze op. Ik voel de jurk over mijn bovenbenen omhoog schuiven, dan over mijn billen en ik voel de koele lucht van het lokaal mijn billen strelen. Ik blijf zo staan, na 5 seconden hoor ik hem opstaan, zijn voetstappen komen steeds dichterbij en dan voel ik twee handen op mijn billen.

Hij masseert ze even en haakt dan beide duimen om mijn string en trekt hem langzaam naar beneden. Ik durf me niet te bewegen.

Stap er maar uit Liza, zegt hij. Ik doe wat hij vraagt. Even blijft het stil, dan voel ik hem opstaan. Hij gaat vlak achter me staan en ik voel spijkerstof tegen mijn billen aan, zou hij met zijn kruis tegen me aanstaan? Dan voel houdt hij de string over mijn schouder voor mijn gezicht. Aan de binnenkant is een duidelijke natte vlek te zien.

Dank je wel, je bent mijn favoriete leerling, tot straks.

Dan doet hij een stapje naar achter zodat er geen contact meer is tussen ons.

Ik laat mijn jurk los en voel hem weer naar beneden zakken. Zonder om te kijken loop ik snel het lokaal uit. In de minuten daarop loop ik doelloos door de school, zonder string, als ik even stil sta, voel ik een klein beetje vocht langs mijn bovenbenen lopen. Snel loop ik terug naar het lokaal en zonder hem aan te kijken ga ik zitten.



Het tweede uur moeten we vooral zelfstandig opdrachten maken en als we een vraag hebben, dan kan je je vinger opsteken en dan word je geholpen. Ik probeer de opdrachten te maken, maar ik kom er niet uit, elke keer als ik op mijn mobiel iets aan het uitrekenen ben, verwacht ik een berichtje van meneer Draalstra. De berichtjes blijven uit, maar mijn geilheid wordt er niet minder door.

Als ik na 30 minuten een vraag heb en mijn vinger opsteek komt hij naar me toe. Door mijn gebrek aan concentratie heb ik nog maar een paar opdrachten gemaakt en als hij dat ziet fronst hij. Iets harder dan nodig zegt hij: Je loopt achter Liza, lukt het niet zo goed?

Ik schud van nee. Hij geeft me uitleg over deze opdracht, heel kalm, alsof er niks aan de hand is. Ik hoor wat hij zegt, maar versta er geen woord van. Na de uitleg vraagt hij of ik het begrepen heb. Ik zeg: ja meneer. Dan loopt hij weg.

Aan het einde van het uur loopt meneer Draalstra nog even door de klas en vraagt aan iedereen tot hoever ze gekomen zijn. Als laatste komt hij bij mij, weer fronst hij en zegt hij hardop: waarom heb je maar zo weinig opdrachten gemaakt?

Ik lieg dat ik het niet begrepen heb.

Hij zegt: misschien kan ik je wat extra uitleg geven. Ben je uit na dit uur?

-Ja meneer.

Blijf dan maar even zitten, dan kan ik je nog wat extra uitleg geven.

-Ja meneer.

De bel gaat en iedereen loopt naar buiten. Maar ik blijf wederom achter in het lokaal. Alleen met meneer Draalstra.