Jongens Hormonen - 64

[I]Rik verblijft als AFS-student in Darwin, Australië. Met 11 november is hij enkele dagen in Townsville waar hij de 11-novemberherdenking mee maakt.[/i]

Woensdag. In de voormiddag trok ik elk lesuur naar een andere klas om te vertellen over de Westhoek, over The Ypern Salient, over de Anzac-strijders die sneuvelden in de modder van Passendale. . Ik toonde een Power Pointpresentatie en gaf uitleg. De leerlingen luisterden met meer dan gespannen aandacht. Ook de leraars. Voor hen moest ik een soort wereldwonder zijn, zo iemand van hun leeftijd die daar midden dat slagveld woonde, er elke dag mee geconfronteerd werd.

In de namiddag was er geen les. Mee met Nathan naar het strand. Zonnebaden. Luieren. Wat zwemmen in het prachtige water. Kennis maken met andere jongeren. Vertellen en babbelen.
Er was ook een jongen die ik in de voormiddag in een van de klassen gezien had. Hij was er blijkbaar met zijn pa en met nog een andere jongen,misschien zijn broer. Ik merkte hoe hij aan de volwassene iets zegde en dan in mijn richting wees. De oudere man stond op en kwam tot bij mij.
- Bonjour…
- Bonjour…
De man sprak Frans. Hij vroeg of ik echt uit de streek Ieper kwam. Hijzelf kwam uit Lille, Rijsel. Ja, dat was in de Eerste Wereldoorlog ook frontgebied. Aan twintig was hij naar Townsville komen wonen en gehuwd met een Australische. Hij was lid van een vereniging van kleinkinderen van oudstrijders. De grootvader van zijn vrouw had ook in de Westhoek gevochten. En of ik misschien die avond mee wilde met hem naar de bijeenkomst van die vereniging. Als het wat later werd, dan kon ik bij hem blijven overnachten en zou hij me ’s anderendaags met zijn zonen naar school brengen. Die andere jongen was zijn tweede zoon, Leon, zestien. De oudste heette François – franser kon gewoon niet.
Nathan vond het goed dat ik meeging.

Dus, monsieur Lecompte voerde Nathan en mij tot bij ons huis, ik kleedde me snel om, een zoen van Margret, en ik mee naar de wijk Kirwan, zo’n tien kilometer vanwaar Nathan woonde. Een meer dan behoorlijke woning, twee verdiepingen. Een vriendelijke vrouw begroette me. En… Drie meisjes en nog een jongen ! Amaai, zes kinderen ! Benjamin was echt de jongste. Twaalf jaar of zo iets. Tof kereltje met lachend gezicht en een bos blond krullend haar.
Tegen zeven uur trokken we naar de zaal waar de familieleden van de oudstrijders hun bijeenkomst hielden. Ik werd voorgesteld aan de voorzitster van de vereniging. Deze stelde me bij het begin van de bijeenkomst voor aan de bijna vijftig aanwezigen. En ik moest natuurlijk vertellen over de Ypern Salient, waar ik dicht bij woonde. Een echtpaar was enkele jaren voordien in België geweest en hadden de Last Post bij gewoond onder de Menin Gate. Ze hadden er de naam van hun grootvader gevonden.
Na de bijeenkomst mee naar het huis van monsieur Lecompte. Nog wat drinken en wat babbelen en tegen elf uur naar bed. Ik zou de kamer delen met François. Leuk, een groot tweepersoonsbed. Op de kamer,uitkleden tot op slip. François bekeek me.
- Heb je een pyjama mee ?
- Nee… ik slaap thuis naakt. Ik zal mijn slip aan houden.
- Ik slaap in mijn boxer.
Samen onder het lichte laken. Nog wat babbelen. Ik voelde de blote dij van François tegen die van mij. Het gaf een opwindend gevoel. En dat gevoel groeide nog aan wanneer François een hand op mijn dij legde. En het werd nog erger wanneer die hand wat omhoog schoof over mijn dij.
Ik keek François aan. hij glimlachte. Ik legde ook een hand op een dij van hem. Zo lagen we daar een minuut. Twee minuten ? Zij hand schoof omhoog. Mijn hand schoof over zijn dij omhoog. Mijn vingers voelden zijn boxer. Ik sidderde even wanneer zijn hand aan mijn slipje voelde. Mijn vingers zochten het midden van zijn boxer.Onze handen voelden aan de bobbel in ons slipje en boxer. We glimlachten naar elkaar. Zijn hand kneep even dicht. Mijn hand volgde zijn voorbeeld. Ik strekte me helemaal. François duwde het laken van ons af. Zijn boxer bolde helemaal omhoog. Mijn slipje bolde ook vooraan. François kneep in die bobbel. Mijn hand kneep in zijn bobbel. François zijn hand duwde de boord van mijn slipje naar beneden. Mijn bobbel wipte er uit. De hand van François omklemde mijn lul.Mijn hand duwde de boord van zijn boxer naar omlaag. Mijn hand omklemde de stijve paal die eruit floepte.
Zo lagen we daar. Onze hand omklemde een stijve lul, een lul die nog stijver werd, die nog groeide..
François wipte uit het bed en stroopte zijn boxer helemaal naar beneden, stapte er uit. Dan grepen zijn handen de boord van mijn slipje en sleurden het van me af. François wipte opnieuw in het bed en ging over me heen liggen, zijn lul vlak boven mijn mond, zijn mond boven mijn lul. Mijn ogen zagen het anusgaatje en er onder de bengelende ballenzak. Ik voelde hoe François mijn lul in zijn mond nam. Mijn vingers leidden de lul van François naar mijn mond. Likken, zuigen, het lichte zuur van een penis smaken, het opwindende gevoel van lippen omheen mijn penis voelen. Ik schrok even wanneer de hand van François mijn ballenzak betastte. François schudde even wanneer een vinger van mij in zijn anusgaatje voelde. Ik sloeg mijn benen omhoog, sloeg ze omheen het lichaam van François. Zo lag ik met open kontgat. François vingerde mij. François zoog mij. François vingers kneedden mijn ballen. Ik trilde helemaal. Ik schoot mijn zaad. François zoog en likte en zoog en likte.François schoof van me af. Zijn lul was als een vervaarlijk zwaard.
François duwde me op mijn rug. Zijn handen duwden mijn benen omhoog, over mij heen. François knielde voor mij, boog over mij, perste zijn spermaspuit in mijn anus. Mijn handen klauwden in het laken onder mij. François wipte op en neer, op en neer, en telkens stootte zijn keiharde lul tegen mijn darmen. François hijgde sneller en sneller, bewoog rapper en rapper. François ledigde zijn zaadreservoir in mijn darmen.
François bleef nog een hele tijd over mij heen liggen. We kusten elkaar in de hals. Nee, niet op de mond.
We sliepen naast elkaar, naakt.
We hadden de hele tijd geen woord gezegd. Nee, niets. Wat was er dat François had aangezet om mij te pijpen en te neuken ? Was er iets in mij dat anderen aantrok om seks met mij te hebben ? En waarom genoot ik er steeds opnieuw van ? Waarom ? Was ik anders dan de anderen ? Was ik homo ? Of toch niet ? Wat ?

Donderdagochtend wakker worden.
- Merci, Rik, merci.
François lachte zijn tanden bloot.
- Het was heerlijk !
Na het ontbijt voerde monsieur Lecompte zijn zonen en mij naar school.
- Hoe was het ? vroeg Nathan.
- Heerlijk, antwoordde ik.
Nathan lachte. Hij snapte onmiddellijk wat ik bedoelde.
Die donderdag was mijn laatste lesdag op deze school. Nu ja, lesdag. Ik trok nog naar enkele klassen om over elf november en de Eerste Wereldoorlog te vertellen. En in de namiddag werd ik verwacht in de kazerne van Gerald. Ik trok er met de bus naartoe.

Op vrijdag trok ik naar de Townsville State High School. De directeur daar had over mij gehoord en vond het meer dan interessant of ik ook op zijn school – in het kader van de 11- november-vieringen - over de Ypern Salient kon vertellen. Hij verwelkomde me hartelijk en leidde me meteen naar de leraarskamer. In enkele woorden legde de directeur uit wie ik was en wat ik daar die dag kwam doen.
Het werd een drukke doch ook leuke dag. De leerlingen waren vol aandacht en stelden menige vraag. Ze vonden het enorm leuk dat ik daar woonde waar bijna honderd jaar geleden gevochten werd op leven en dood.
’s Middags zat ik aan tafel bij de leraars. En ook daar een spervuur van vragen over de streek Ieper en het front. ’s Avonds bedankte de directeur met een leuk embleem van de school.
Vrijdagavond lekker uitrusten bij Gerald, Margret en Nathan. Een uur skypen met pa en ma. Vertellen over wat ik allemaal gedaan had en nog te doen had daar in Townsville. Ma glunderde en bedankte Gerald en Margret voor de manier waarop ik bij hen verzorgd en vertroeteld werd. Even lachen.
Het pakket bekijken dat pa naar Townsville opgestuurd had. Een prachtige PP-presentatie over de Ypern Salient, toen en nu.Naar bed. Nathan en ik naakt bij elkaar. Nathan kreeg een erectie. Zomaar. Een uitnodiging tot meer. Over elkaar heen gaan liggen. Elkaar zuigen en likken. In elkaars mond spuiten. Slikken. Genieten.
Slapen.

Zaterdag. De hele voormiddag op stap met Gerald en Nathan.
Tegen negen uur naar de City Mayor. Een vrouw. God, hoe is haar naam ook weer? Nu, dit doet er niet toe. Afspraken maken voor zondag 11 november, voor de herdenkingsplechtigheid voor de Eerste Wereldoorlog. Het zou de eerste keer zijn dat er een echte Belg aanwezig zou zijn. Wat een eer voor Townsville. Amaai, ik een simpele student. Het feit dat ik uit het oorlogsgebied kwam, voor hen was dit een enorm belangrijk feit.
Daarna naar de kazerne. Een kleine luchtmachtkazerne. Ik vertelde aan de aanwezige soldaten over de streek Ieper en toonde de PP-presentatie die ik de avond voordien ontvangen had. Meer dan aandachtige toehoorders en een resem vragen. Bedanking door de sympatieke kolonel. En ik kreeg een prachtige militaire – een echte Anzac – hoed.
- En morgen draag je die met fierheid, zegde hij erbij.
En… hij plaatste er een klein mooi Belgische vlagje op.
Ik zwol van trots.

Na de middag gingen Nathan en ik wat zwemmen en zonnen aan de kust. Veel volk. Ook twee leerlingen uit de klas. Lekker liggen tateren en genieten van de natuur.
’s Avonds thuis wat tv kijken en… verlangen naar huis. Skypen met pa en ma. Ja, een beetje heimwee. Verteld over wat op zondag zou gebeuren, het Australische 11- novemberfeest.

In bed nog een uur liggen vertellen met Nathan. Beiden poedelnaakt op het laken. Nee, geen seks. Nee, absoluut niet. Gewoon gezellig samen liggen en genieten van elkaars aanwezigheid. Zou dat iets met liefde te maken hebben? Kunnen genieten van elkaars aanwezig zijn, weten dat de andere er is.

Zondagochtend. Op om zeven uur. Douchen, Nathan en ik samen. Aankleden.
Lekker ontbijt. Gerald was al vertrokken naar de kazerne. De militairen zouden een voorname rol spelen bij de herdenking vandaag. Tegen tien uur vertrokken Margret en Nathan en ik naar de Belgian Gardens, waar de plechtigheid zou doorgaan. Ik had mijn kaki trekkerspak aan en droeg met fierheid de prachtige Anzac-hoed die ik van de kolonel gekregen had, met de Austrlaische vlag een Belgische vlagje erop en ernaast een kleine Vlaamse Leeuw met rode tong en bloedende klauwen. We liepen even over het grote zeer verzorgde burgerlijk kerkhof en over het militaire kerkhof, met enkel gesneuvelden uit de Tweede Wereldoorlog.
Er was een kleine tribune opgeslagen aan de ingang van het kerkhof. Geleidelijk aan arriveerden de gasten. Diverse verenigingen vormden een erehaag. Van de chef van de organisatie kregen wij een plaats op de eerste rij van de tribune. Ook de mayor kwam er en nog diverse belangrijke personen. En ook de regio-mayor, je zou kunnen zeggen een soort gouverneur. Die reikte me zeer hartelijk de hand.
- Nice to see you.

Tegen elf uur kwamen de militairen. Eerst een militair muziekkorps. In prachtige rode kostuums, met hoeden met struisvogelveren er bovenop. Landsknechttrommels, trommels, klaroenen, trompetten. Machtig. Machtig. Machtig. Daarna een compagnie soldaten van de luchtmacht, met Gerald aan de kop. Mens, zo met zijn eretekens op de borst, schoon, schoon. Margret glunderde.
De chef van de organisatie opende de plechtigheid. Hij verwelkomde de vele hoogwaardigheidsbekleders en hij vermelde mijn naam, als “a flemish boy who likes to be here, while in Ypres, who he lives, also the Last Post will sound today”. Daarna werd de Last Post geblazen door vier klaroenen. Indrukwekkend. Een minuut stilte. Toespraak door de mayor en toespraak door de regio-mayor en door de kolonel. Vervolgens de bloemenhulde. Ik had de eer om samen met de regio-mayor - hij uitgedost in een prachtig kostuum - een krans te mogen neerleggen aan de voet van het grote Cross of Rememberance. Mens, hoe werd mijn ijdelheid gevleid. Ik in mijn kaki trekkersoutfit, met die prachtige hoed op mijn hoofd, met de Belgische vlag en met de Vlaamse Leeuw. En weten dat honderden ogen naar mij keken. Is dat nu “this Flemisch boy from the Ypres Salient “? Meerde kransen werden door diverse personen neergelegd. ten slotte speelde de militaire muziekkapel eerst het Belgische volkslied – wat een eer ! – vervolgens het Britse volkslied en daarna het Australische volkslied, dat door heel wat mensen werd mee gezongen.
Plechtigheid gedaan ?
Nee.
De militaire muziekkapel begon heel zachtjes en traag, dan sneller en luider. En alle aanwezigen zongen mee. Waltzing Mathilde, het Australishe volkslied dat door de Anzac-strijders aan het front werd gezongen. Ik kreeg er bijna kippenvel van ! Echt. Als die mensen die daar samen zongen. Enig.
We gingen wat eten in een leuk restaurantje. Gerald kwam er ook. Daarna naar huis. Omkleden en dagdagelijkse kleren aan. Gerald en Margret vertrokken naar vrienden.
- Dit is onze laatste namiddag samen, zuchtte Nathan.
- Ja. Morgen terug bij dad and man.
Nathan bekeek me.
- Misschien zien we elkaar nooit meer terug ?
- Ik vrees het. Jammer.
We zaten zwijgend naast elkaar in de grote fauteuil. Nathan legde een hand op mijn blote dij. Het gaf een meer dan leuk gevoel en ik wist meteen waar hij naartoe wou.
- Willen we ?
Ik knikte.
Naar de slaapkamer. Kleren uit. Elkaar bekijken. Gewoon maar een erectie krijgen. Voelen aan elkaars stijve lul.Nathans gsm rinkelde. Hij nam op.
- Hé, Roy. Hoe gaat het ?
Nathan luisterde.
- Ik vraag het hem.
Hij duwde de gsm tegen zijn borst.
- Het is Roy. Een kameraad van mij. Hij heeft je gezien vanmorgen. Hij wil je graag eens ontmoeten. Toffe kerel.
- En ?
- Ja zeker, als hij je wil ontmoeten, dan wil hij je ook graag in je blootje zien.
Nathan lachte.
- Wat denk je ?
Ik knikte. Nathan hield terug de gsm aan zijn oor.
- Oke, wij komen er aan. Nog een half uurtje !
Nadruk op het woord ‘wij’.

Terug aankleden. Slipje, kort broekje, kleurige shirt, sandaaltjes. Naar het huis van Roy, niet ver van de jachthaven. Nathan vertelde dat Roy twintig was, sportief, die hield van pijpen en neuken. Hij had een zus van achttien of zo, een toffe meid, die graag meespeelde.
- Ga je er soms ?
- Af en toe. Zijn ouders zijn gescheiden en hij woont bij zijn pa, die bijna nooit thuis is.
Een prachtige witte villa in een doodlopende straat. Roy ontving ons hartelijk. Toffe knul in elk geval. Gebruinde huid, pikzwart haar.
- Dit is Kimberley.
Whaw, wat een meid ! Lang zwart haar, donkere ogen, lachend gezicht.
- Dat is nu die Belgische jongen, verduidelijkte Roy aan zijn zus.
Naar de living. Ik verschoot even. Er zaten nog twee meisjes.
- Vriendinnen van Kimberley.
Ik keek Nathan aan. Die kende ze blijkbaar.
- Hello !
Hij kuste ze allebei. Dat beloofde.
Roy leidde het gehele gezelschap naar de ruime veranda. Prachtige rieten zetels met veelkleurige kussens. Lekker lui zitten of liggen. De meisjes vroegen mij een en ander over België. Voor hen was dit het uiteinde van de wereld. Nu ja, dat was ook zo.
Roy was de eerste die zijn shirt uit trok. Wahw, wat een lichaam. en wat een borstspieren. Amaai zeg. Nathan trok ook zijn shirt uit. Ik volgde zijn voorbeeld. De meisjes keken me aan. Ik genoot er van bekeken te worden. Kimberley trok haar kleedje uit. Leuk behaatje en slipje. Mijn hart klopte wat sneller. De andere meisjes trokken ook hun kleedje uit. Ik genoot er van.
- Zeg jongens, dat is niet leuk hé, de meisjes in hun ondergoed en wij, hier met ons broek aan.
- Ja, maar, weerlegde Nathan, als wij ons broek uit trekken, dan hebben zijn één stuk meer aan dan wij.
- O, lachte Kimberley, dan doen wij onze beha uit.
Wij trokken onze broek uit, de meisjes hun behaatje. Drie paar leuke borstjes. Ik kreeg er een stijve van. Mijn slipje bolde flink vooruit. Ik merkte hoe de ogen van de meisjes er op vielen. En ik kon er niets aan verhelpen. Het gebeurde zo maar. Ik was een beetje opgewonden.

We zaten naast elkaar, de twee meisjes wiens naam ik me niet meer herinner, links en rechts van mij. Onze naakte dijen tegen elkaar.
Op een bepaald ogenblik legden de twee meisjes elk een arm over mijn schouder, bogen voorwaarts, keerden zich naar mij en met hun andere hand wreven ze over mijn borst. Het was zeker dertig graden binnen en toch golfde er een koude rilling door me heen. Een meisje kneep daarbij zachtjes in een tepeltje van mij. Ik ademde zwaarder. De meisjeshanden daalden over mijn borst tot op mijn buik. Een vingertje kietelde op mijn navel. Ik lachte. De meisjes keken me lachend aan, o zo onnoemlijk vriendelijk, zo.. zo… ik wist niet wat er gebeurde. Onwillekeurig liet ik me onderuit zakken. De meisjeshanden wreven over mijn slipje, over de bobbel in mijn slipje, over een bobbel die groeide.

Ik lag uitgestrekt, mijn rug op de zetel, mijn voeten vooruit op de grond. Handen schoven mijn slipje over mijn dijen en benen en voeten. Meisjeshanden voelden aan mijn penis, die keihard stond. Meisjeshanden beroerden mijn ballenzak. Ik zuchtte. Ik spoot. De meisjes juichten. Nathan en Roy werden ook betast, bepoteld, gemolken. De drie jongens waren naakt, poedelnaakt. Ik genoot er van. Echt. Nee, de meisjes deden hun slipje niet uit.Nee, de jongens betastten de meisjes niet.
Jammer.

Tegen vijf uur trokken Nathan en ik terug naar huis. Kleren uit. Elkaar pijpen en elkaar neuken. Zalig ! Heerlijk !

Maandagochtend. Afscheid nemen van Gerald en Margret. Met mijn rugzak mee naar school. Afscheid nemen van de jongens en meisjes waarmee ik een week lessen had gevolg.
De directeur bracht mij en Nathan naar de vlieghaven. Een handdruk van de directeur. Een knuffel van Nathan.
- Bye…
- Bye…

Om half zes landde het vliegtuig in Darwin. Ashley, Ted en John stonden me op te wachten. Terug thuis bij dad en mam en Ted.