De Gezusters Santegoed - 3

Voordat jullie te hard gaan juichen om alweer een nieuw hoofdstuk, moet ik jullie vertellen, dat het hierna minstens tweeënhalve week zal duren, voordat het volgende hoofdstuk komt. Dit vanwege mijn vakantie. Dit geldt voor zowel de verhalen Charlotte, als De zusjes Santegoed. Maar geen zorgen, na mijn vakantie ga ik weer gewoon door met beide series.

De volgende morgen gaan Joris en ik direct na het ontbijt aan de slag, we willen de remleidingen nog afkrijgen, voordat we naar de kerk gaan. En dat lukt ons ook nog. We wassen ons en kleden ons snel om, om vervolgens op Daan te wachten.
Het is maar goed, dat ik Daan heb opgebeld. Want hij had er al helemaal niet meer aan gedacht. Hij komt net op tijd, en samen lopen we naar de kerk. Ik zie Daan me smerig aankijken, alsof ik degene ben, die hem dit heeft aangepraat. En dat is eigenlijk ook wel zo, maar het is ook zijn eigen schuld.
Maar hij draagt het manmoedig, en murmelt maar wat mee tijdens de mis, zeer tot genoegen van Melissa en Chantal. Na de mis lopen we weer op huis aan, terwijl de dames doorlopen naar het station. Joris vond het ook wel best komisch, dat Daan zo gek deed in de mis, maar zegt wel tegen hem: ‘Misschien is het een goed idee om je kennis van het Schrift weer wat op te vijzelen, Daan. Ik heb zo’n idee, dat dit nog niet de laatste keer is geweest, dat je naar de kerk geweest bent.’
Daan mompelt: ‘Wat je allemaal niet doet voor een leuke meid! Het moet niet gekker worden!’
Ik sla hem lachend op zijn schouder en zeg: ‘Kom op, zo erg was het nu ook weer niet! Het kan niet zo erg zijn, als toen in Johnnisberg.’

Daan kijkt me woedend aan. ‘Nee, maar ik zal ook nooit vergeten, wat je me daar geflikt hebt!’
Joris kijkt hem vragend aan en zegt: ‘Wat is er toen gebeurd?’
‘Dat kun je beter aan John vragen.’
‘Ach, het was maar een klein geintje. Mijnheer hier maakte er alleen iets groots van!’
‘Een klein geintje, John? Je hebt me verdorie kaal geschoren, terwijl ik sliep!’
Joris lacht. ‘Echt? Dat meen je niet! Maar ik heb zoiets vroeger ook wel eens gedaan, dus zo erg is het nu ook weer niet!’
‘Ook niet, als hij je maar voor de helft scheert, en je eigenlijk lange haren hebt, tot over je schouders?’

Joris lacht hard.
Ik zeg: ‘En tot mijn verweer moet ik zeggen, dat de batterijen van de tondeuse op waren. Ik was net nieuwe aan het halen, om het werk af te maken.’
‘Maar waarom heb je hem kaal geschoren?’
‘Oh, dat weet Daan heel goed. Hij had een weddenschap verloren, en de tegenprestatie was, dat hij zich kaal moest scheren. En dat stelde hij steeds maar uit. Dus ik vond wel, dat ik mijn beloning wel mocht innen.’

Daan moet nu toch ook een beetje lachen. ‘Oké, dat is waar. Maar het was toch eeuwig zonde van die mooie lange haren!’
Joris schudt zijn hoofd. ‘Ik krijg de indruk, dat John een beetje een duiveltje is.’
‘Oh, dat lijkt alleen maar zo. Daan kan er net zo goed wat van. Hij is alleen wat subtieler. De klootzak had me een alarminstallatie ingebouwd, terwijl ik dat niet wist. En ik kreeg dat stom ding ook nog niet uit. Dus ik moest met gillende alarmsirene naar de garage, om dat ding uit te krijgen. Niet echt leuk. Onderweg ook nog aangehouden door de politie, maar ze begrepen al heel goed, dat me een poets gebakken was.’
‘Pff, dan deed ik vroeger toch heel wat onschuldigere dingen.’

We komen dan alweer thuis aan, en ik vraag aan Daan: ‘Help je me nog even mee de remmen te doen? De leidingen zijn vervangen, maar ik moet ze nog even aansluiten en ontluchten.’
‘Heb je ook de voorremmen gedaan?’
‘Natuurlijk, als ik dan toch bezig ben, dan ook maar meteen goed. En maar goed, dat je me eraan herinnerde ook meteen de remslangen te vervangen.’
‘Goed, ik help je nog wel even mee. Ik wil niet, dat Joris dadelijk nog een ongeluk krijgt, want dan sta ik er heel slecht op bij Melissa!’
Omdat Daan nu ook nog meehelpt, zijn we lekker snel klaar met de auto. We slaan de lunch even over, omdat we bijna klaar zijn, maar zo rond twee uur zijn we dan toch echt helemaal klaar. Dan maak ik me een snelle lunch klaar, en praten nog even wat na.

Joris vraagt aan Daan: ‘Wat ben je nu van plan met die roestige wagen, die je daar hebt staan. Dat is toch je nieuwe wagen?’
Daan knikt. ‘Ja, dat is mijn nieuwe wagen. Het is een Cadillac Eldorado Brougham Convertible uit 1957. Daar zijn er niet meer zoveel van, zeker niet in die uitvoering. En hij lijkt heel erg roestig, maar ik denk dat de basis nog wel goed is. Maar ik weet nog niet, of ik hem volledig ga restaureren. Hij mag wel ietsjes opvallender worden. Niet heel gek, maar gewoon een paar mooie wielen, wat dieper naar de grond, en mooie lak. En misschien nog een opgeknapt interieur, maar daar twijfel ik nog even over, omdat dat juist zo speciaal is aan die Brougham. Maar aan de andere kant, er zijn er niet veel meer van en origineel gerestaureerd zijn ze een vermogen waard. Maar ik heb de tijd hiervoor, ik heb nog een andere Cadillac. Een Cadillac Deville uit 1968, ook een cabrio.’

‘Toe maar! Mijnheer heeft gewoon twee Cadillacs!’
Daan glimlacht. ‘Drie werd me echt te veel, Joris. Bovendien kosten ze niet meer zo veel, als je ze eenmaal hebt, en ze zelf kunt onderhouden. En ik moet zeggen, dat ik met die Deville veel geluk heb gehad. Hij kwam uit een erfenis, en ze vroegen mij of ik er geen interesse in had. Ik bood een redelijk bedrag, maar het was nog steeds heel erg goedkoop voor die wagen. En toen had ik plotseling twee Cadillacs. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar ik kon er niet mee zitten.’
‘Dat kan ik me voorstellen. Maar waar haal je dat geld vandaan?’

‘Ik ben net als John vrijgezel, of ja, dat was ik. En tot voor twee jaar woonde ik ook nog eens thuis. Dus ik had wel wat geld kunnen sparen. Maar mijn ouders vonden het wel goed geweest, toen ik me die tweede Cadillac kocht. Nu had ik mezelf net al een huisje gekocht, gewoon een heel eenvoudig en klein huisje, midden in Susteren. Groot genoeg voor mij, ik kan het gemakkelijk zelf bijhouden. Niet zoals het huis van John.’
‘Ik begrijp, wat je bedoelt, maar ik had het me erger voorgesteld. Zeker toen ik zag, hoe groot zijn huis eigenlijk is.’

‘Ach, John is wel oké. Ik neem mijn petje af, voor wat hij allemaal doet. ’s Morgens om zeven uur staat hij als eerste op zijn werk, en vertrekt meestal pas na vijf uur. Dan moet hij nog goed een half uur rijden, voordat hij thuis is. Dan kan hij zijn eten gaan klaarmaken en dan nog wat huishoudelijke taken. Maar je kunt komen, wanneer je wilt, het is nooit echt een rotzooi. Natuurlijk is er altijd wel wat op te merken, maar toch! En dan sport hij ook nog twee keer in de week, en in het weekend is hij regelmatig in de kantine van de sportvelden te vinden, als vrijwilliger wel te verstaan.
Heel soms begeleidt hij zijn trainer van de sportschool, als die wedstrijden heeft. Dus John heeft best een druk leven.
Dan heb ik het een heel stuk gemakkelijker. Ik werk vijf minuten fietsen van mijn woning, ik kan tussen de middag thuis eten, boodschappen doen, en alles wat John ook nog eens ’s avonds moet doen. Dus ik ben al ruimschoots klaar met alles te doen, als John nog thuis moet komen.’

We praten nog wat verder, tot om drie uur plots mijn telefoon gaat. Het is Chantal.
‘Hoi, John! Met Chantal! Kun je ons even ophalen? Mam heeft haar enkel lichtjes verzwikt, en nu loopt ze wat moeilijk.’
Ik kijk verbaasd en zeg: ‘Oké, waar zijn jullie nu?’
‘We zijn nog op het Outlet. Kun je snel komen, alsjeblieft!’
Chantal vraagt het me op een toon, die me doet vermoeden, dat ze wat gedronken heeft.
‘Ik ben al bijna onderweg. Ik bel je wel even, als ik er ben.’

Ik hang op en zeg: ‘Dat was Chantal. Jolien heeft haar enkel lichtjes verzwikt, en ze vroegen me om hun op te halen. Maar ik heb het idee, dat de dames een beetje diep in het glaasje hebben gekregen, ze waren nogal vrolijk.’

Joris kijkt verbaasd. ‘Hoezo? Dat zijn toch winkels?’
Ik lach en zeg: ‘Dat klopt, maar in sommige winkels krijg je champagne aangeboden om de klanten te lokken.’
‘Ow, nu begrijp ik het wel. Oei oei, dan ben ik benieuwd wat me zo’n dagje shoppen gaat kosten. Het zal daar wel niet echt goedkoop zijn.’
‘Nee, dat is het ook niet. Maar voor wat ze verkopen, kun je daar best hele goede koopjes doen. Er wordt veel merkkleding verkocht tegen best lage prijzen. En als je genoegen neemt met een wat ouder model, kan daar best wel eens wat korting op zitten.’

Joris zegt: ‘Zal ik ze anders even ophalen?’
Daan krijgt opeens een idee. ‘Wat als wij drie met onze wagens ze zouden ophalen?’
Daan kijkt met pretoogjes en zegt: ‘Dat is nog eens een goed idee. Waar staat dan jouw andere Cadillac, Daan?’
‘O, die staat in de ruimte achter de schuur. Die moet ik toch even daaruit halen.’
Michel zegt dan: ‘En wat moet ik dan doen?’
Joris zegt: ‘Je mag kiezen, bij wie je meerijdt.’
‘Dan rijd ik wel met jou mee, pap. Ik wil wel eens weten, hoe fijn je wagen rijdt!’

We staan meteen op en lopen naar de schuur. Daar schuif ik twee enorme schuifdeuren opzij, en daar komen nog enkele wagens tevoorschijn. Die zijn niet van mij, maar van enkele bekenden, die hun wagen bij mij stallen. Daar krijg ik dan stallingsgeld voor. Ze staan netjes afgedekt met doeken, en Daan trekt een doek van een van de wagens af. Een mooie blauwe Cadillac Deville komt tevoorschijn.

‘Zo, dat is mijn tweede Cadillac. Hoog tijd, dat ik hiermee weer ga rijden. Maar daar moet ik eigenlijk eens de versnellingsbak van laten reviseren, die heeft zijn beste tijd gehad. En dat is eigenlijk ook de reden, waarom ik er zo weinig mee rijd. Maar nu zal ik er wel aan moeten. Bovendien heb ik nu ook even het geld om het te laten doen. Maar voor een kort ritje zal het wel geen kwaad kunnen.’

Daan gaat achter het stuur zitten en zet de wagen op contact. De motor springt meteen grommend aan. Daan glimlacht tevreden. Hij rijdt dan de wagen naar buiten heen, en we rijden dan meteen naar Roermond, waar de dames naar toe zijn gegaan. Onderweg zie ik goed, dat Daan duidelijk wat problemen heeft met zijn wagen. En als we van de snelweg af zijn, zet hij dan ook meteen zijn wagen in de eerste gelegenheid neer, waar hij veilig kan stoppen.

We stoppen achter hem en ik vraag: ‘Problemen, Daan?’
Daan stapt uit en zegt: ‘Ja, zoals ik al verwacht had, de versnellingsbak. De omvormer werd te heet, dus ik moet de wagen even laten afkoelen. Daarna gaat het wel weer. Zouden jullie het erg vinden om straks rustiger naar huis te rijden? Zo rond de negentig? Dat kan de bak nog wel goed trekken, maar als ik terug ben, zal ik meteen aan de bak moeten om die versnellingsbak eruit te halen. Maar goed, dat ik vakantie heb.’’

Een paar minuten later kunnen we weer verder, en dat gaat gelukkig zonder problemen. De dames zijn aangenaam verrast, als we met drie Cadillacs komen aanzetten om ze op te halen.
‘Wat een leuk idee om ons zo af te halen! Maar waarom komt die andere Cadillac vandaan?’, vraagt Jolien aan haar man.

‘Daan blijkt gewoon nog een Cadillac te bezitten, Jolien. Alleen is die technisch niet helemaal in orde. De versnellingsbak van die wagen is versleten, daarom rijdt hij er niet zo veel in. Onderweg had hij ook al een probleem, maar hij denkt wel weer thuis ermee te kunnen komen.’

‘O, maar hoe dan ook, wel een hele leuke verrassing! En hoe rijdt de wagen nu?’
‘Fantastisch. Kom er maar lekker in zitten, dan rijden we terug naar Echt.’
Melissa gaat bij Daan in de auto zitten. Ze vraagt aan hem: ‘Is deze van jou, Daan?’

Daan glimlacht. ‘Ja, ik heb er twee. Deze heb ik al een tijdje, ooit gekocht uit een erfenis. Maar er mankeert nog wel een en ander aan. De versnellingsbak is erg slecht, en John mag er nog eens zijn kunsten op uit laten, hij is hier en daar nogal roestig. Maar hij is gekeurd, verzekering is betaald, dus ik mag er mee rijden. Nu alleen hopen, dat ik ook weer terug kan komen, want net gaf hij al kuren. Ik zal de versnellingsbak moeten laten reviseren of vervangen door een andere.’

‘Ik vind deze wagen anders ook wel heel erg mooi, Daan. Ik vind de blauwe kleur en het witte interieur wel leuk bij elkaar passen.’
Daan glimlacht. ‘Dan wordt het hoog tijd, dat ik wat meer werk ga maken van deze wagen, Melissa. Voordat ik aan de andere kan beginnen, daar gaat toch nog wat tijd in zitten, omdat ik nog wat onderdelen voor die wagen moet zoeken. En ik wil in de tussentijd nog wel gewoon Cadillac kunnen rijden.’

‘Denk je, dat je deze wagen al klaar hebt, als je mij volgende week komt bezoeken? Je hebt me beloofd om te komen!’

Daan denkt even na. ‘Als ik de komende week in de schuur van John mag sleutelen, dan lukt me dat wel. Ik weet nog ergens een versnellingsbak te koop, die is nog in orde. En dan kan ik deze versnellingsbak laten reviseren.’
‘Dat kost toch veel geld, Daan? Heb je zoveel geld?’
‘Rijk ben ik niet, maar dit kan ik nog wel betalen, Melissa. Maak je maar geen zorgen. En dan heb ik ook nog wel genoeg geld om jou te komen bezoeken en zelfs om daar een tijdje te blijven. Ik heb drie weken vakantie, dus dat komt wel goed. En om die versnellingsbak te vervangen heb ik maar twee dagen nodig, Melissa.’
‘Dus je komt nog volgende week?’
‘Misschien, dat kan ik nog niet beloven. Maar ik beloof je wel, dat ik in ieder geval volgend weekend al in Kampen ben.’

Melissa geeft hem blij een zoen. ‘Dat zou ik echt heel erg leuk vinden, Daan! Gaan we dan ook ritjes maken in deze wagen?’
Daan glimlacht. ‘Natuurlijk! En ik heb altijd al eens de Friese meren willen bezoeken, dat kan prima vanaf Kampen.’

Chantal is al bij mij in de auto gestapt. Ze is ook aangenaam verrast. ‘Erg leuk en origineel idee om ons zo op te halen. Is die andere Cadillac van Daan?’
‘Ja, maar er mankeert een en ander aan, daarom rijdt hij er niet veel in. Ik hoop maar voor hem, dat hij ermee thuis komt, want hij had al een probleem onderweg. Maar Daan kennende heeft hij die wagen wel snel gemaakt.’

‘Dat is ook wel een leuke wagen. Maar ik vind die van jou mooier.’
Ik lach en geef haar nog een zoen. Joris begint dan te rijden, en ik laat Daan tussen ons in rijden, om bij mogelijke problemen beter in te kunnen grijpen. Maar gelukkig gaat de terugreis zonder problemen, dat wil zeggen, tot recht voor mijn huis. Als we de zijstraat inrijden, waar mijn huis aan ligt, weigert de versnellingsbak van Daans wagen iedere dienst. Lachend rij ik naast Daan en zeg: ‘Jammer, Daan. Bijna gered!’

Daan haalt zijn schouders op. ‘Ik had het kunnen verwachten. Maar ja, ik zal Rico eens opbellen, ik meen dat die nog een goede bak had liggen. En dan laat ik deze versnellingsbak reviseren. Kun je me even wat gereedschap halen? Ik zal de aandrijfas even los moeten halen, anders krijgen we hem echt niet meer van de plaats.’

Ik knik, en laat Melissa even instappen om haar thuis te brengen en rijd dan verder. Ik heb wel een idee, wat Daan allemaal nodig heeft. Ik gooi dat in mijn andere auto, dat is voor mij handiger. Dan breng ik het gereedschap naar Daan toe, en help hem dan zijn wagen weer mobiel te krijgen. Een kwartier later is het klusje al geklaard, en kan ik Daans wagen afslepen naar mijn schuur. Ik vraag Daan: ‘Wanneer wil je aan die versnellingsbak gaan beginnen?’

‘Liefst komende week al meteen, John, als je dat niet erg vindt.’
‘Nee, maar je weet wel, dat ik niet graag heb, dat je hier in je eentje sleutelt. Vraag Stefan anders even, of hij je wil helpen. Die versnellingsbak is toch een zwaar ding!’
‘Dat is goed, John. Ik doe dat ook liever niet alleen, en ik weet toevallig, dat hij vakantie heeft. En ik heb nog wel een gunst van hem tegoed. Ik rij nu meteen naar hem toe, dus het kan al zijn, dat we al meteen gaan beginnen.’
‘Dat is goed. Zet je wel weer het alarm op de schuur, als jullie weer naar huis gaan?’

‘Uiteraard! En zorg jij in de tussentijd goed voor mijn meisje?’
‘Ik zal proberen haar niet meer te kussen.’
Daan lacht en geeft me een stomp op mijn arm. ‘Je hebt meer dan genoeg aan Chantal, laat Melissa maar voor mij over.’

We lopen terug naar het huis, waar Daan afscheid neemt van de familie Santegoed en in het bijzonder van Melissa. Dan rijdt hij weg, uitgezwaaid door Melissa.

Als Daan weg is, zucht ze een keer diep. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Denk je, dat Daan zich aan zijn belofte houdt, John? Hij had me beloofd om me te komen opzoeken in Kampen. Maar eerst wilde hij zijn wagen klaar hebben.’

Ik glimlach naar de roodharige schoonheid. ‘Als Daan zegt, dat hij je komt opzoeken, dan doet hij dat ook. Daan is iemand van zijn woord. En dat is maar goed ook, want dan zou hij al lang geen vriend meer van me zijn. Ik houd niet van mensen, die zich niet aan hun woord houden.’
‘En denk je, dat hij zijn wagen dan nog op tijd klaar krijgt?’

Weer glimlach ik. ‘Dat moet wel lukken, Melissa. Hij gaat een vriend van ons vragen om hem te helpen, want het vervangen van een versnellingsbak is niet eenvoudig, en die bak is ook best zwaar. Dat kan hij niet zonder hulp. En hij mag van mij best de schuur gebruiken, maar dan mag hij niet alleen sleutelen.’

Melissa knikt. Ik zie dat het huilen haar nader staat, dan het lachen. Ik geef haar een knuffel en zeg: ‘Maak je maar geen zorgen over Daan, Melissa. Ik ken hem al geruime tijd, en we hebben ook al een en ander meegemaakt. Normaal zit hij meer bij mij thuis, dan bij hem zelf. Dus ik ken hem wel een beetje, en ik zal je zeggen, dat ik hem nog nooit eerder zo verliefd heb gezien.’

Melissa glimlacht. ‘Denk je echt?’
‘Dat weet ik honderd procent zeker, Melissa. Bovendien ben je echt zijn droomvrouw, ik ken zijn voorkeuren maar al te goed. Als hij ergens op kickt, dan is het op echte roodharigen, eigenlijk net als ik.’

Melissa lacht nu weer een beetje. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Chantal heeft haar haren geverfd, wist je dat?’
‘Dat dacht ik al, maar ik vind het wel leuk, dat ze er toch een rossige tint erin heeft laten zitten.’
Melissa lacht nu weer. ‘Je hebt het goed van haar te pakken, John. Je straalt helemaal als je over haar praat.’

Ik lach ook. ‘Hoor wie het zegt, Melissa. Je stond net bijna te janken, omdat Daan wegreed.’
Ze lacht nu hardop. Dan kijkt ze me aan. ‘Bedankt, John. Dat had ik echt even nodig.’
‘Kom, we gaan naar binnen. Ik heb wel zin in een kop koffie.’

Ze glimlacht en volgt me mee naar binnen. Daar heeft Chantal al koffie gezet, en Jolien heeft een zakje met ijs op haar enkel. Ik vraag aan Jolien: ‘En? Hoe erg is het?’
Ze glimlacht. ‘Gelukkig valt het wel mee, John. Maar bedankt dat je er naar vraagt. Ik zal wel even rustig aan moeten doen, maar de zwelling is niet al te erg. Morgen ga ik even naar de huisarts, en dan weet ik meer. Maar zelf verwacht ik, dat het wel zal meevallen.’

Melissa vraagt dan aan haar moeder: ‘Mam, zal ik jullie koffers dan maar inpakken? Dan hoef je niet naar boven te lopen met die enkel van je.’
‘Dank je, Melissa. Dat zou inderdaad wel fijn zijn.’
Chantal zegt: ‘Ik help je wel even, Melissa. En dan halen we ook meteen het beddengoed eraf en doen het nog vlug even in de wasmachine. Dan is het straks al klaar en kan het drogen op zolder.’

Ik blijf achter met Joris en Jolien. Joris zegt: ‘John, ik kan je echt niet genoeg bedanken voor alles wat je gedaan hebt. Je hebt er voor gezorgd, dat ik mijn droom in vervulling kon laten gaan, je hebt zelfs mijn wagen gerepareerd, en ons heel gastvrij onthaald. Ik weet niet, hoe ik dat ooit goed kan maken!’

‘Hmm, misschien is er wel iets. Ik weet dat Chantal nog even vakantie heeft, en ik krijg na komende week ook vakantie, nog twee weken. Ik zou het fijn vinden, als jullie ons zouden toestaan, dat Chantal dan die tijd hier doorbrengt.’

‘Helemaal alleen hier?’
‘Nee, we zijn dan niet alleen. Mijn zus en haar gezin wil ik vragen om te komen logeren. Dat kan nu weer, de logeerkamers zijn nu weer vrij. Dus helemaal alleen zullen we niet zijn.’
Joris kijkt Jolien aan. ‘Wat zeg jij ervan, Jolien?’

‘Ja, maar wat kan ik ervan zeggen, Joris? Ze is volwassen, en ook al zouden we het niet goedkeuren, ik weet niet of we haar nog tegen zouden kunnen houden. We zullen erop moeten vertrouwen, dat John een keurige jongeman is. Tot nu toe geeft hij me die indruk wel, maar ik zeg wel, dat ik er niet helemaal blij mee ben.’

Ik kijk haar aan en zeg: ‘Vanwege uw geloof?’
‘Deels. Maar het is ook, dat we je nog maar zo kort kennen. Zou je het erg vinden, als we die beslissing nog even uitstellen tot halverwege de week? Ik neem aan, dat je nog wel een paar keren op bezoek komt? Dan kunnen we elkaar nog wat beter leren kennen. Ik ben gewoon zuinig op mijn dochters, en ze kunnen hun maagdelijkheid maar eens geven.’

Ik glimlach. ‘Natuurlijk kan dat even wachten. En ik heb volledig begrip voor uw standpunt. En het is echt niet mijn intentie om meteen het bed in te duiken met Chantal. Ze heeft me zelf al te kennen gegeven, dat ze dat niet wil, hoewel ze wel enkele interessante ideetjes had om onze relatie leuk te houden.’

‘Dat vind ik heel keurig van je, John. Ik ben blij, dat je in ieder geval een echte keurige man lijkt. Maar het is ook niet, dat ik er wat op tegen heb, dat je een klein beetje verder gaat, dan alleen kussen. Dat deden wij vroeger ook, dus waarom zou ik er dan een probleem van maken als mijn kinderen zoiets ook doen.’

Ik val haar in de reden. ‘Alleen geen seks voor het huwelijk, ik weet het. Ik ken uw en haar standpunten. Als man zijnde, vind ik dat natuurlijk wel jammer, maar daar heb ik wel respect voor. Ik zal mezelf een beetje meer moeten beheersen.
Maar neem het me niet kwalijk, als het uiteindelijk niet zal lukken. Ik zal me zo lang mogelijk proberen te beheersen, echt dat beloof ik, maar ik kan u niet beloven, dat het me zal lukken. Mocht Chantal zich namelijk ook niet kunnen beheersen, dan kan ik u namelijk niets meer beloven. Maar tot tijd zal ik mijn best doen om me te beheersen.’

Jolien glimlacht. ‘Nou, je bent op zijn minst heel erg eerlijk. En je hebt ook gelijk, soms is de verleiding gewoon te groot, en ik moet er inderdaad ook rekening mee houden, dat ook Chantal voor de verleiding kan bezwijken. Het is goed, dat je me er even aan herinnert. En mocht het dan toch gebeuren, dan neem ik je niets kwalijk, ik zou enkel teleurgesteld zijn.’

Joris knikt. ‘Dat ben ik wel met Jolien eens. Maar jullie zijn allebei volwassen, dus wat hebben wij er eigenlijk nog over te vertellen, John. Maar ik heb een goed gevoel bij jullie twee.’

‘Dank je. En hoe voelen jullie je over Melissa en Daan?’
‘Daan is wel oké, maar hem kennen we wat minder goed. Maar ik hoorde, dat we nog, dat we gelegenheid genoeg krijgen om hem beter te leren kennen, hij zou ons komen opzoeken?’
‘Ja, maar hij wil eerst zijn wagen repareren, dat begrijp ik wel. Maar hij heeft nu drie weken vakantie, en ik weet dat hij het aan Melissa beloofd heeft. En als Daan iets belooft, dan komt hij zijn belofte na, dat verzeker ik jullie.’

‘We zullen het wel zien, John. Maar ik geloof wel, dat Daan als een blok voor Melissa is gevallen, of niet?’
‘Ik ken Daan nu toch al heel wat jaren, maar ik heb hem nog nooit zo gezien. In zijn ogen is Melissa de absolute droomvrouw. Ze is mooi, en wat Daan juist heel erg in haar aantrekt, ze heeft rood haar. En daarnaast is ze gewoon een hele leuke meid. Dus ik kan me heel erg goed voorstellen, dat hij als een blok voor haar viel.’

‘Dus je denkt, dat Daan het wel een beetje serieus voorheeft met Melissa?’
‘Hmm, zoals ik hem ken, wel. Hij is een beetje zoals ik, we doen geen loze beloftes, die we niet kunnen houden. En ik heb hem nog nooit eerder zo snel ondersteboven gezien van een vrouw. Ik durf er rustig geld op te zetten, dat Daan dit heel serieus gaat nemen.’
‘Dat stelt me dan wel iets gerust.’

Joris fluistert dan iets in het oor van Jolien. Ze zegt iets terug en Joris knikt dan.
Joris zegt dan: ‘Over volgende week praten we dan nog, maar ik wil je wel iets bieden, waarmee we tonen, dat we jou en ook Chantal vertrouwen om geen gekke dingen te doen.’
‘En dat is?’

‘Je hoeft maandag toch pas later te beginnen? Als ik me niet vergis, is Hoogers pas ’s middags open?’
‘Dat klopt. Eigenlijk hoef ik pas morgen weer terug naar Kampen.’

‘Wat zou je ervan denken, als Chantal nog een nachtje hier blijft en jullie morgen samen terug naar Kampen komen?’
Ik kijk verrast. ‘Wow, die zag ik niet aankomen. Als Chantal dat ook wil, graag! En ik beloof u, dat we uw vertrouwen niet zullen beschamen.’
Joris glimlacht. ‘Daar heb ik ook alle vertrouwen in, John. Zie het maar als een soort test.’
‘Ik begrijp het. Nou, bedankt voor uw vertrouwen!’

Joris glimlacht breed. ‘Wacht, dan roep ik Chantal even.’
Hij gaat onder aan de trap staan en roept Chantal. Ze komt vrijwel meteen naar beneden.
‘Wat is er, pap?’
‘Wij en John hadden het er net over, dat je volgend weekend met John mee moet, om te gaan kijken naar die kamer bij zijn oom. Nu had John ons gevraagd, of je dan niet wat langer mocht blijven. Ik weet dat je volwassen bent, en je eigen beslissingen mag en kunt nemen, maar we vonden, dat jullie daarvoor eigenlijk nog wat te kort bij elkaar zijn. Daarom komt John de komende week wat meer op bezoek, en ik denk niet, dat je het heel erg zult vinden, of wel?’

Chantal kijkt verbaasd, maar schudt nee. ‘Nee, dat zal ik juist fijn vinden.’
‘Goed, dat dacht ik al. Maar we hebben wel vertrouwen in John, en hebben hem iets aangeboden, en natuurlijk moet jij het daarmee ook eens zijn. Wat zou je ervan denken, als je morgenvroeg met John meerijdt naar Kampen? John hoeft morgenmiddag pas te werken. En als dat goed gaat, willen we misschien toch wel praten of je dan samen met John bij hem thuis vakantie mag vieren.’

De mond van Chantal valt blij verrast open. ‘Echt? Vinden jullie dat echt goed? O ja, dat wil ik wel! En ik beloof jullie, dat we geen gekke dingen gaan doen.’
Joris glimlacht. Dan kijkt Chantal mij aan en knuffelt ze me flink. Ze geeft me een zoen. ‘Dus ik mag vanavond helemaal alleen met jou hier blijven?’

‘Ja, helemaal alleen, hoewel we best nog wel eens bezoek kunnen krijgen van Daan en Stefan, een andere vriend van mij. Die gaan meteen beginnen om die versnellingsbak uit te bouwen, zodat Daan er straks mee naar Kampen kan rijden.’
‘Ja, daar had Melissa me al over verteld. Ze willen dagtochtjes gaan maken vanuit Kampen. Melissa ziet het al helemaal voor zich.’

‘Dat geloof ik. Maar wat vind je van mijn idee om volgende week samen met mij hier vakantie te vieren? Dan bel ik mijn zus op, dat ze met haar gezin hier komt logeren, in plaats dat ze een vakantiehuisje moet boeken. Dan kun je haar en haar man ook beter leren kennen.’
Ze kijkt me verrast aan. ‘Dat zou ik ook wel fijn vinden.’

Ze kijkt dan haar ouders aan. ‘Vinden jullie dat dan goed?’
‘We willen erover praten, als jullie morgen terugkomen. Zie het maar als een soort test.’
Chantal knikt. Dan juicht ze: ‘Yes! Hier ben ik zo blij mee! Bedankt, mam! Bedankt, pap!’

Ze omhelst haar ouders, die nu ook glimlachen. Dan geeft Chantal me nog een zoen, voordat ze naar boven snelt om het haar zus te vertellen.
‘Ik geloof dat jullie Chantal en mij zojuist heel erg blij hebben gemaakt.’

Joris lacht. ‘Dat geloof ik ook. Zo vaak krijg ik niet van zulke enthousiaste omhelzingen van haar. Maar we mogen ook blij zijn, dat onze kinderen nog zo goed naar ons luisteren, ondanks ze reeds volwassen zijn. We beseffen heel goed, dat dit tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend is, zelfs niet in onze regio.’

‘Jullie hebben je kinderen gewoon goed en streng opgevoed. Daar is helemaal niets mis mee. Mochten Chantal en ik ooit kinderen krijgen, dan hoop ik, dat ze ook zo goed naar me luisteren.’
Jolien lacht. ‘Nou, dat met goed luisteren valt toch echt best wel mee, John. En geloof me, zowel Chantal als Melissa zijn echt geen engeltjes. Daar kom je nog wel achter.’

We horen dan gestommel vanaf de trap. Melissa en Chantal komen met de koffers naar beneden. Melissa vraagt meteen aan haar ouders: ‘Pap? Mam? Als Chantal naar hier heen mag, zou ik dan ook volgende week naar hier mogen komen? Dan hoeft Daan niet helemaal naar Kampen te komen!’

Jolien kijkt Melissa aan en zegt: ‘Nee, daar komt niets van in. Ik heb er niets op tegen, dat Daan op bezoek komt, maar jij gaat niet naar Echt. John heeft bovendien ook geen logeerkamer meer vrij, als zijn zus op bezoek komt. En we vinden Daan echt wel een leuke man, maar we willen hem toch nog wat beter kennen, voordat we je toestaan alleen met hem op vakantie te gaan.’

Melissa zegt dan teleurgesteld: ‘Ik mag ook nooit niets van jullie! En Chantal wel!’
‘En Chantal is vierentwintig, en jij bent drie jaar jonger. Ik wil niet zeggen, dat je niet volwassen bent, maar je woont nog wel thuis, dus heb je maar te luisteren. En als Daan komt, vinden we het heus niet erg, dat je met hem dagtochtjes gaat maken, zolang je ’s avonds maar weer thuis bent. Je kent de regels van het huis.’
Melissa knikt, maar vraagt wel: ‘En als jullie straks Daan wat beter kennen, mag het dan misschien wel een keer?’

‘Dan willen we er wel een keer over praten, Melissa. Maar nu is het nog te snel voor jou. Begrijp ons niet verkeerd, we hebben alleen maar het beste met je voor, Melissa. We doen dit echt niet om je te pesten of te benadelen.’

‘Maar waarom mag Chantal dan wel naar Echt?’
‘Ze moet zaterdag gaan kijken naar die kamer bij Maastricht, en we kennen John nu inmiddels al iets beter. Maar het is ook nog niet gezegd, dat ze ook volgende week naar John heen mag, of in ieder geval niet voor de geplande tijd. Ook John moeten we nog net iets beter leren kennen. Jullie moeten toch nog even wat geduld opbrengen.’

Melissa is het er duidelijk nog niet helemaal mee eens, maar ze is verstandig genoeg om er niets meer over te zeggen. Ze kent haar ouders goed genoeg, dat als ze verder zeurt, ze alleen maar tegengewerkt wordt. Ze brengt dan de koffers naar de auto, en Chantal loopt met haar mee.
Als ze buiten zijn, zeg ik: ‘Zijn jullie niet wat heel streng voor haar? Begrijp mij dan ook niet verkeerd, maar ik zou mijn ouders op die leeftijd behoorlijk weerwoord hebben gegeven.’

‘Ik begrijp wel, waarom je dat vindt, maar ze heeft het met haar vorige vriendje ook al eens zo gedaan, en dat willen we nu voorkomen. We nemen al een risico met jou en Chantal, maar jij laat ten minste een goede indruk op ons achter. Daan ook wel, maar je moet begrijpen, waarom we zo handelen.’
Ik knik. ‘Ik begrijp het wel, maar vraag me alleen af, of het niet wat overdreven is. Maar dat zijn ook jullie zaken, daar wil ik me verder niet mee bemoeien. Ik wil alleen maar mijn visie erover geven, dat is alles. Jullie kennen mijn principes, ik kan niet echt onrecht zien, en ik ben van mening, dat Melissa niet helemaal ongelijk heeft, maar jullie hebben met de situatie van haar vorige vriendje ook wel een recht van spreken. Daarom spreek ik jullie er ook even op aan.’

‘Oké, dat is fair. En misschien heb je ook wel een beetje gelijk. Ik denk dat we vanavond maar eens goed met elkaar moesten gaan praten. Misschien dat ze het dan beter begrijpt.’
‘Nou, dan voel ik me al iets beter.’

We lopen naar buiten, waarbij we Jolien even helpen door haar op ons te laten leunen. We zetten haar in de auto, en terwijl Joris om de wagen heen loopt, neemt hij me nog even apart.

Hij zegt glimlachend: ‘Ik bewonder je lef, door zojuist tegen Jolien in te gaan. En ik denk ook wel, dat je gelijk hebt, dat we wel wat streng zijn, en daar zal ik ook wel met Jolien over praten. Maar Jolien is dat soort tegenspraak niet echt gewend, dus pas daar in het vervolg wel mee op. Nu heb je nog het voordeel, dat ze je nog geweldig vindt, maar dat voordeel kun je snel verspelen.’

‘Bedankt voor de waarschuwing. Ik zal het ter harte nemen. Goede reis, en tot morgen. Bel me op, als er iets niet goed gaat onderweg, dan komen we meteen. En ik hoor het ook graag, als alles goed gaat.’
‘Geen zorgen, dat zal ik doen. Maar ik maak me geen zorgen, die wagen is goed. Daar ben ik vast van overtuigd.’

‘Daar ben ik ook van overtuigd, maar we kunnen altijd iets over het hoofd hebben gezien, Joris. Het is een oude auto, dus met zulke dingen moet je rekening houden.’
‘Ik weet het, maar ik blijf gewoon positief. Ach, ik meen nu nog steeds dat ik droom, maar het is nu echt waar. Ik heb een echte Cadillac, en ook nog eens een hele mooie. Nogmaals bedankt, John!’

‘Ach, het is niets. Maar goede reis, en tot morgen!’
Joris glimlacht en stapt dan in. Ik zwaai nog even naar Michel en Melissa en roep: ‘Tot morgen!’

Chantal zwaait ook uitbundig naar haar ouders, broer en zus. Joris geeft dan gas, en met een licht geblubber van de grote V8 motor rijdt de wagen weg. Ik sla mijn arm om het middel van Chantal, en ze doet hetzelfde bij mij.
We zwaaien tot ze uit beeld zijn, en dan kijk ik Chantal aan. Ik zie dat ze het toch een beetje moeilijk heeft om zonder haar familie hier te blijven.
‘Gaat het een beetje?’

Ze glimlacht. ‘Het gaat alweer. Het was toch lastiger, dan ik me dacht. Ik heb me er ook niet echt op kunnen voorbereiden. Maar ik snap nog niet, dat je mijn ouders zover hebt gekregen om dit toe te staan. Zelfs Johan hebben ze nooit toegestaan te overnachten bij zijn vriendin, toen hij nog zo oud was als ik.’
‘Hmm, misschien beginnen je ouders in te zien, dat ze het uiteindelijk toch niet kunnen tegenhouden, Chantal. Hun kinderen zijn al volwassen, en ze zullen binnen niet al te lange tijd het nest verlaten. En Johan is de eerste, die dat moest doorstaan. Michel zal het wel al iets gemakkelijker hebben gehad.’
‘Dat klopt, maar hij heeft ook nog niet zo heel erg lang een vriendin. Misschien net een jaar.’
‘En jij bent ook maar een jaar jonger dan Michel, dat scheelt ook weer.’

Ze leunt wat tegen me aan en zegt: ‘Maar ook weer niet te jong, dat ik niet meer bij je pas.’
Ik kijk haar even aan. ‘Waarom zeg je dat?’
‘Tja, er zit toch wel acht jaar verschil in, tussen mij en jou, John. Als je echt wat had gekregen met Melissa, dan zou ze elf jaar jonger zijn geweest!’
Ik lach hardop. ‘Dus met andere woorden, je vindt me een oude vent?’

En tegelijk kietel ik haar. Ze vlucht weg uit mijn greep, terwijl ze giechelt. Terwijl ze wegrent, roept ze: ‘Ik denk, dat je gewoon een oude vent bent, die geilt op jonge meisjes!’
Geschokt, maar lachend kijk ik haar aan, dan ga ik haar achterna. ‘Wacht maar! Dan ga je straks met de billen bloot!’
‘Pff, alsof zo’n oude vent me nog te pakken kan krijgen!’

Ze rent snel naar binnen toe en draait de deur op slot. Lachend staat ze achter de deur. Ze denkt, dat ze me nu buitengesloten heeft, maar ik ken mijn huis veel beter. Aan de zijkant heb ik een grote schuifpui, en ik weet dat die deur niet op slot is. Die heb ik straks nog open gehad om het huis te laten luchten. Chantal zou die deur nog kunnen afsluiten aan de binnenkant, maar daar heeft ze niet aan gedacht. En voordat ze in de gaten krijgt, dat ik daar naar binnen wil, is het al te laat. Ik heb dan de deur al open en ben al binnen.
Nu staat ze nog in het gangetje van de achterbouw en zit ze in de val. Ze kan geen kant meer op, en ze kijkt me glimlachend aan.

‘Dus ik was een oude vent, die op jonge meisjes geilt? Ik denk eerder, dat jij een jonge dame bent, die het op oudere mannen voorzien heeft.’
Chantal lacht, met fonkelende ogen. ‘Hmm, dat zou natuurlijk ook wel kunnen. Nu ik erover nadenk, zou dat best wel eens kunnen, John. Ken je toevallig een oudere man, die goed in de slappe was zit? Want dan kan ik daar eens proberen!’

‘Nee, maar ik ken wel iemand, die dolgraag die mooie lippen van jou eens zou willen kussen.’
Ze kijkt me grijnzend aan. ‘Daar doe ik het ook voor. Ken ik die man?’
‘Misschien? Hij schijnt hier in Echt te wonen, rijdt in een grote Cadillac, en is naar verluidt heel erg verliefd op een donkerrood harig meisje, namens Chantal. Ken je die toevallig?’

Chantal glimlacht. ‘Dat meisje ken ik wel. En die man, is die zo rond de een meter negentig lang en fors en gespierd gebouwd?’
‘Dat zou wel eens kunnen.’
‘Die man zou ik best wel eens een kusje willen geven, als hij dat ook wil.’

Glimlachend loop ik op haar af en duw haar zachtjes tegen de muur. Chantal glimlacht en sluit haar ogen, als ik mijn lippen haar mond nader. Ik geef haar een tedere, maar stevige zoen. Ze zoent me stevig terug, terwijl ze haar handen over mijn borstkas laat glijden. Het doet me naar meer verlangen, en ik til haar dan plotseling op. Ze gilt even, maar als ze merkt, dat ik haar niet laat vallen, houdt ze zich stevig aan me vast. Ik draag haar naar de bank in de kamer en leg haar daar neer. En dan buig ik me over haar heen en geef haar nu een nieuwe zoen. Deze zoen is dwingender, en meer gepassioneerd. Chantal klaagt niet, en doet gewoon met me mee.
Ze wil dit zelf ook, dat kan ik aan alles merken. Ze dringt haar lichaam echt stevig aan me op, wat me doet verlangen naar meer. Ik laat mijn handen over haar rug glijden, en dan naar haar borsten. Ik verwacht, dat ze me zal tegenhouden, maar in plaats daarvan begint ze te kreunen.
‘Ja, ga verder!’, moedigt ze me aan. Een beetje een schril contrast met het brave meisje, dat ze is met haar ouders in de buurt. Dat geeft me de moed om wat verder te gaan. Ik laat haar mooie zoete lippen voor wat ze zijn, en geef haar dan kusjes in haar nek, om steeds dieper naar beneden te gaan.
En terwijl ik dat doe, streel ik liefkozend haar borsten. Ik voel ze verstijven onder mijn handen. Chantal liet het echt niet onberoerd. ‘God, wat voelt dit goed!’, kreunt ze. Ze drukt zich nog harder tegen me aan. Ze wil meer, veel meer. Haar lichaam schreeuwt om lichaamscontact. En ik weet zeker, dat ik op dit moment alles met haar zou kunnen doen, maar dan herinner ik me de belofte aan haar ouders. Geen seks voor het huwelijk, maar wel voelen.

Wat gefrustreerd slaak ik een zucht. Wat zou ik graag verder gaan met deze prachtige godin hier op de bank! En daarmee is het momentum vervlogen. Ze kijkt me glimlachend aan. Ze zegt: ‘Mijn ouders hebben je laten beloven, dat je geen seks met me zou hebben, is het niet?’
Ik knik.
Ze lacht zachtjes. ‘Dan is het maar goed, dat jij je daar wel aan gehouden hebt, John. Want ik was het helemaal vergeten.’
‘Wrijf het er nog maar eens harder in, Chantal. Ik zit hier met een stijve, en ik mag er niets mee doen!’
Nu is het Chantal, die hard lacht. ‘En ik dan? Je moest eens weten hoe nat mijn slipje is! Is er echt geen oplossing, zodat we toch aan onze trekken komen, maar geen seks met elkaar hebben?’

Ze kijkt me met begerige ogen aan. Het laat me een blos op mijn gezicht verschijnen. Ik had helemaal geen rekening gehouden, dat zij misschien ook wel eens opgewonden kon zijn. En dat maakte me nog geiler, dan ik al was.

Opeens krijgt Chantal een geniale ingeving. ‘John? Als we onszelf nu bevredigen, en we dan naar elkaar kijken? Dan komen we toch aan elkaars trekken, zonder dat we echt seks met elkaar hebben.’
Dat is inderdaad een goed compromis, maar natuurlijk komt het niet in de buurt van het echte werk. Maar ik stem wel toe, al was het maar om de druk op mijn pik te verlichten.
‘Maar dan moeten we wel elkaars lichamen aan elkaar laten zien, naakt wel te verstaan. Dat is dan niet zondig in jouw ogen?’

‘Misschien wel een beetje, maar we raken elkaar dan niet aan, dus technisch gezien hebben we dan geen seks met elkaar.’
Ik zie in haar ogen, dat ze dit wel graag wil. Ik twijfel nog even, omdat ik echt niet weet, of ik me dan nog wel zo goed kan beheersen. Maar Chantal wacht mijn antwoord niet af. Ze trekt haar shirtje over haar hoofd en staat dan plots met haar bovenlijf bloot, al worden haar borsten nog wel bedekt door haar bh.
‘Nu jij, John!’
Ik glimlach. Ik trek mijn shirt ook over mijn hoofd, en Chantal kan nu mijn borstkas zien. Ik zie haar verlekkerd naar me kijken. Ik zeg dan: ‘Eigenlijk is het niet eerlijk, ik heb al een compleet ontbloot bovenlijf, en jij hebt nog steeds je bh aan.’
‘Ik kan er toch niets aan doen, dat ik dat ding nodig heb, of wel? Liever had ik er ook geen aan, maar om zonder te lopen, dat is ook niet altijd fijn.’

Ik antwoord lachend: ‘Nou, van mij hoef je echt geen bh aan. Ik denk dat je hele mooie en stevige borsten hebt.’
Ze glimlacht. ‘Vind je ze niet te klein?’
‘Van wat ik net heb mogen voelen, zijn ze perfect. Ik heb liever een handvol stevige borsten, dan hangtieten.’

Chantal lacht hard. ‘Oh, dus deze voldoen wel aan je verwachtingen? Zal ik ze dan maar aan je laten zien?’
Ik knik haastig, en Chantal maakt met zichtbaar plezier haar bh los. Ze laat hem op de grond vallen en kijkt me dat wat verlegen aan, terwijl ze met haar armen nog wat onwennig haar borsten bedekt. Dan kijkt ze me uitdagend aan en zegt: ‘Dan hoop ik maar, dat je pik straks lekker hard is. Ik wil wel eens zien, hoe jij klaarkomt. Ik heb dat nog nooit gezien.’

‘Als je wilt, dat mijn pik lekker stijf is, dan moet je je armen voor je borsten weghalen. Ik weet heel zeker, dat mijn pik dan nog stijver wordt, dan hij nu al is.’
Ze wil haar armen weghalen, maar ik zeg dan plots: ‘Zou ik zo een foto van je mogen maken? Zoals je nu daar staat, met je armen voor je borsten.’
Ze twijfelt even en zegt: ‘En die foto is alleen voor jou?’
‘Ik zal hem nooit naar iemand anders sturen, als je dat bedoelt. Maar misschien laat ik hem wel eens aan mijn beste vrienden zien. We laten elkaar wel eens vaker licht intieme foto’s van elkaars vriendinnen zien. En ik ben altijd degene, die bijna nooit iets kan laten zien.’

Ze lacht. ‘Nou goed dan. Maar verder mag er niets bloots op staan. Ik wil niet, dat je mijn borsten aan iemand anders laat zien!’
‘Dat beloof ik! En als je de foto niet mooi vindt, dan wis ik hem weer.’
Dan knikt ze. Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en maak dan een foto van Chantal. Ik heb wel een aantal pogingen nodig, maar uiteindelijk slaag ik er toch in een best aardige foto van haar te maken. De rest verwijder ik weer, en ik laat dan de foto aan Chantal zien. De foto is echt prachtig. Ze kijkt recht in de camera met haar prachtige groene ogen en ze heeft een prachtige glimlach op haar gezicht. De foto straalt schoonheid en onschuld uit.

Chantal is verrast door de mooie foto. ‘O, dat is eigenlijk best wel mooi! Goed, die mag je wel aan je vrienden laten zien.’
Dan zegt ze: ‘Mag ik dan ook een foto van jou maken? Net zoals jij bij mij gedaan hebt?’
Ik knik, waarom ook niet. Ze pakt haar telefoon en maakt dan een foto. En dan nog een, en nog een. Ik begin te lachen en zeg: ‘Zo is het wel genoeg geweest. Ik mocht ook maar een foto van jou houden, dus mag ik nu ook de beste eruit kiezen.’

Ze glimlacht en geeft me haar telefoon. Ik zie, dat ze al meer foto’s van mij gemaakt heeft, terwijl ik bezig was met de wagen van Joris. Ik kan me alleen niet herinneren, wanneer ze dat dan gedaan heeft. Maar dan beperk ik me tot de foto’s die ze zojuist heeft gemaakt. Ze zijn alle drie wel mooi, en ik twijfel tussen twee foto’s. Dan krijg ik een leuke ingeving, en stel een foto in mijn profiel van mijn telefoonnummer. Als ik haar zou bellen, krijgt ze die foto op haar scherm te zien. Die foto verplaats ik dan ook naar een andere map, zodat er bij haar normale foto’s maar een foto overblijft.’

Ik geef haar de telefoon terug. ‘Je hebt nog wel meer foto’s van me gemaakt. Wanneer heb je dat gedaan?’
‘Ik ben af en toe komen kijken, en ik kon het niet laten om foto’s van je te maken. Vind je het erg?’
‘Ben je gek! Ik vind het wel leuk!’

Ze glimlacht. Dan kijkt ze, welke foto ik haar heb overgelaten. Die kan wel haar goedkeuring krijgen. Ik zeg glimlachend: ‘Zo, nu hebben we allebei een leuke foto van elkaar, maar ik moet zeggen, dat je zonder bh er nog veel mooier uitziet!’

Ze kijkt geschokt naar beneden. Ze heeft er helemaal niet meer aan gedacht om haar borsten te bedekken. Dat had ik al meteen in de gaten, maar heb natuurlijk niets gezegd.

‘Smeerlap! En dan zeg je niets?’
‘Natuurlijk niet! Je hoeft je echt niet voor niemand te schamen! Ze zien er prachtig uit! Ik heb er echt geen probleem mee, dat je borsten nu naakt zijn!’

Chantal lacht. ‘Dat geloof ik wel! Nou ja, er zijn ergere dingen, en ik heb naar je wasbordje kunnen kijken, dus daarmee staan we wel quitte. Maar gaan we nog door?’
De spanning is er echter nu wel vanaf, en hoewel ik haar graag best wel eens naakt zou willen zien, wil ik dat moment voor een beter geschikt moment bewaren.
‘Misschien later. De spanning is nu wel een beetje weg, denk je niet?’
Ze knikt. ‘Misschien ook maar beter. Want ik vind het toch moeilijk mezelf te beheersen, als ik je zo zie.’

Ik lach. ‘En je moeder dacht nog wel, dat jij niet het probleem zou zijn!’
Chantal moet nu hard lachen. ‘Ahum, soms denkt ze echt nog, dat we heel onschuldig zijn. Nou, ik heb nieuws voor haar, dat ben ik echt niet! Het is al lastig genoeg om mezelf te ontplooien in de cultuur, waar ik me thuis in bevind. Niet dat ik het erg vind, maar ik heb inmiddels ook ervaren, dat het ook anders kan. Daarom wil ik ook naar Maastricht op het conservatorium, dat is verder weg van thuis.’

‘En niet zozeer vanwege de opleiding?’
‘Dat natuurlijk ook, maar dat zou ik ook elders kunnen krijgen. Maar dat ga ik mijn vader en moeder niet vertellen!’

Ik kijk verbaasd. Ze is nu alweer heel anders, dan met haar ouders erbij. Wat meer rebels, en dat bevalt me wel. Ze ziet me naar haar kijken en zegt: ‘Waar denk je aan?’
‘Nu je ouders weg zijn, ben je wat vrijer, wat meer rebels. En dat bevalt me wel.’

Chantal lacht. ‘Wen er maar vast aan, John. Dit is zoals ik werkelijk ben, als ik me comfortabel en op mijn gemak voel.’
‘Dus met andere woorden, hier voel je je goed?’
Ze knikt. Ze wil nog wat zeggen, maar dan klinkt er een rommelend geluid uit haar maag.

Ik lach en zeg: ‘Dat klinkt alsof er iemand honger heeft.’
Ze kijkt me verontschuldigend aan. ‘We hebben vanmiddag niet veel gegeten, eerder wat te veel gedronken.’
‘Dat kon ik wel merken, Chantal. Maar goed, dan zal ik eens voor de verandering zorgen voor het eten.’
Chantal kijkt verrast. ‘Ga jij voor me koken? Dat wil ik zien!’

Ik kijk haar uitdagend aan. ‘Dacht je nou werkelijk, dat ik helemaal niet kan koken? Hoe heb ik me dan al die jaren kunnen redden? Je kunt toch niet echt zeggen, dat ik mager ben!’
Chantal lacht. ‘Nee, dat bedoel ik niet. Ik geloof best, dat je wel een en ander kunt klaarmaken, maar of het ook echt lekker is?’

‘Aha, ik zie het al. Omdat ik nauwelijks gebruik maak van mijn keuken, kan ik dus ook meteen niet goed koken? Nou, dan zal ik je wel even laten verrassen. Ik heb nog wel wat troeven in mijn mouw! Zeg maar eens, wat kan ik voor je klaarmaken?’
Ze denkt even na. ‘Eens kijken wat je nog allemaal hebt. We hebben helemaal niets uit de vriezer gehaald, omdat we er eerst vanuit gingen, dat we vanavond bij ons thuis zouden eten.’

Ik vraag: ‘Lust je pasta? Ik denk, dat ik daarvoor nog wel alle ingrediënten hier heb liggen.’
‘Ja, dat is ook goed. Dan ben ik wel eens benieuwd, wat je voor me klaarmaakt!’
‘Oké, dat is dan geregeld. Dus vanaf dit moment is de keuken voor jou even verboden terrein.’

Ik trek mijn shirt weer aan, en Chantal doet hetzelfde. Ze zegt: ‘Zal ik anders die bloezen voor je strijken? Mam had die gewassen, maar wist niet hoe je ze gestreken wilde hebben.’

‘O, dat zou fijn zijn. Dan kan ik die morgen weer meenemen om aan te trekken. Die heb ik nodig voor op het werk. En ik strijk ze meestal sportief.’
‘Zo doe ik het ook voor pap. Goed, dan ga ik daaraan beginnen.’

Ik ga dan meteen aan de slag in de keuken. Ik ben blij, dat ze mij pasta laat klaarmaken. Ik kan wel een beetje koken en dat smaakt ook niet slecht, maar de enige gerechten, waar ik echt goed in ben, dat zijn pasta’s. Dat eet ik vaak, zeker na het sporten en dan in flinke porties. Ik weet best wel, waarom ik zo fors ben…

Maar nu maak ik dezelfde portie klaar, die ik anders helemaal alleen zou eten, maar die gaan we nu met 2 personen eten. Ik heb vandaag geen echt inspannende werkzaamheden gedaan, dus grote porties zijn voor mij nu niet nodig. Het is alleen even zoeken, waar nu alles staat. Want doordat Jolien met haar dochters mijn keuken even heeft overgenomen, heeft alles net een wat andere plaats. Maar ik vind toch alles snel terug, en ga aan de slag. Dan besef ik me, dat ik niet weet of ze wel lust, wat ik klaar wil maken. Ik roep onder aan de trap: ‘Lust je eigenlijk ook wel vis?’

Chantal roept naar onder: ‘Ja, lekker! Dat is geen probleem.’
‘Oké, dat wilde ik even weten, anders had ik wat anders klaar moeten maken.’

Ik ga dan meteen weer aan de slag. Het wordt dus pasta met tonijn. Ik heb het allemaal nog liggen, en ik ben ook wel blij, dat Jolien gisteren nog wat verse basilicum heeft overgehouden. Dat heb ik wel nodig bij dat gerecht. En in de vriezer heb ik nog wat bevroren groenten liggen. Dat is vers ingevroren, en eenmaal verwerkt in een gerecht haast niet te onderscheiden van vers. Het duurt niet heel lang, voordat er heerlijke dampen uit de keuken komen.
Chantal komt naar beneden, en zegt: ‘Dat ruikt lekker! Wat ben je klaar aan het maken?’
Ik draai me om en zeg: ‘Dat gaat je nog niets aan. En nu, hup de keuken uit! Dek de tafel maar vast op! Het is al bijna klaar!’

Lachend loopt ze de keuken uit. ‘Dat moet ik morgen mam vertellen. Dat gelooft ze me nooit!’
Ze begint dan de tafel te dekken, maar komt plotseling weer de keuken in, gewapend met haar telefoon. Ze maakt een foto van me, terwijl ik aan het fornuis sta. Ik schud lachend mijn hoofd, en laat haar maar begaan.

Dan trek ik nog even een fles wijn open, want dat hoort er eigenlijk wel bij. Ik doe nog even een klein scheutje van de zoete witte wijn bij de pastasaus, en zet dan de fles op tafel. Chantal maakt van de gelegenheid gebruik om even te proeven.
‘Hmm, dat is best wel lekker!’

Ik ga achter haar staan en fluister dan in haar oor: ‘Had ik je eigenlijk al eens gezegd, dat je even niet in de keuken mocht komen?’
Chantal lacht. ‘Ik wilde alleen maar even weten, of je me niet gaat vergiftigen!’
‘Dus ook nog eens de kok beledigen?’

Ik kietel haar dan plotseling in haar zij, en ze gilt het even uit. ‘John, laat dat! Daar kan ik echt niet tegen!’
‘Dan moet je ook maar niet in de keuken komen, als ik er bezig ben. Eigen schuld!’

Lachend loopt ze weer de keuken uit. Ik maak dan de saus af, en giet ook de pasta af. Precies goed. Nog even droog laten koken, en dan doe ik alles in een grote schaal.
Chantal kijkt met grote ogen naar de enorme schaal, die ik naar de tafel breng.
‘Moeten we dat allemaal opeten? Pff, ik heb wel honger, maar zoveel nu ook weer niet!’
‘Zoveel is dat toch niet? Dat eet ik soms wel alleen op, als ik terugkom van het sporten. Maar dan heb ik ’s morgens gegeten, de rest van de dag niet.’

Chantal kijkt me geschokt aan. ‘Zoveel? Geen wonder, dat je zo fors bent!’
‘Zoveel eet ik ook alleen maar, als ik gesport heb. Dat heb ik dan ook nodig, om mijn lichaam goed te laten herstellen. Normaal eet ik zoveel niet, en doe ik de restanten gewoon in de vriezer. Die kan ik dan opwarmen, voor als ik eens wat minder tijd heb.’

Chantal schudt lachend haar hoofd. ‘Ik kan het al horen, echt wat je zou verwachten van een vrijgezel!’
‘Tja, je moet soms creatief zijn, als je wat minder tijd hebt. En het gaat prima, dus waarom zou ik het niet doen?’
‘Nou, dan laat ik maar eens proeven, of het ook lekker samen smaakt. Het voorproefje was in ieder geval niet slecht!’

Ik laat haar dan eerst opscheppen, terwijl ik de glazen volschenk. Dan schep ik mezelf ook een portie op. Mijn portie is flink groter, dan die van Chantal. Ze maakt meteen een foto van ons eten en stuurt die door naar haar zus. Ze krijgt meteen reactie. ‘Pff, geen wonder, waarom John zo fors is!’

Ze laat me de reactie van Melissa zien. Dan zegt ze: ‘Nou, dan zullen we maar eens gaan kijken, of dit een beetje smaakt!’
Ik hef de glazen en zeg: ‘Dan proost ik op ons twee, en dat we dit nog lang samen mogen doen.’
Chantal glimlacht aller lieflijkst. Ze neemt een slokje, en drinkt met smaak aan de wijn.

‘Hmm, die is ook wel lekker. Nu eens proeven of je ook wel zo goed kan koken!’
Ze prikt wat pasta en tonijn aan haar vork en proeft. Ze kijkt verrast.
‘Ik moet toegeven, ik had er eerst wat twijfels over, maar dit is echt heel erg lekker!’
‘Dank je. Maar ik moet ook zeggen, dat ik blij ben, dat je me niets anders hebt klaar laten maken. Het is niet, dat ik niet kan koken, maar sommige gerechten gaan me beduidend minder goed af.
Laat ik het maar zo stellen. Pasta’s kan ik echter wel goed maken. Als ik meer tijd had gehad, dan had ik Cannelloni klaargemaakt. Maar daarvoor had ik ook niet alles in huis. Of lasagne, dat had ook nog gekund.’

‘Heb je nog meer van die verborgen talenten?’
Lachend zeg ik: ‘Jawel, maar die kan ik nog niet aan je laten zien. Het schijnt, dat we daarvoor eerst getrouwd moeten zijn!’
Chantal lacht. ‘Buiten dat dan. Bah, kun je echt daar alleen maar aan denken?’
‘Als man denk je daar altijd wel aan. En zeker als die tegenover een mooie vrouw zit.’

Chantal bloost licht en kijkt naar haar eten. Ze prikt nog wat pasta aan haar vork. Voordat ze die in haar mond stopt, zegt ze: ‘Dat is erg aardig van je om dat te zeggen, maar ik moet nog wel heel erg wennen aan je directheid. Bij ons thuis zijn ze zo direct niet. En ze zullen lang niet altijd zo eerlijk en open zijn, als jij dat bent!’

‘Dat weet ik al. Dat zegt mijn collega me ook altijd. En ook op mijn normale werk vinden ze ook wel, dat ik soms wel heel erg direct ben. Maar ik ben liever altijd eerlijk. Dan kijken ze maar even raar aan, maar ze weten wel meteen waar ze aan toe zijn.’
‘Dat is waar, en dat is ook een van de dingen, die ik wel leuk aan je vind. Maar ik moet er evengoed wel even aan wennen.’
Dan stopt ze de vork in haar mond, en proeft nog eens goed.
‘Dit is echt heel erg lekker, John. Maar ik proef iets, wat ik nog niet goed thuis kan brengen.’
Ik glimlach. ‘Knap van je, dat je dat eruit haalt. De meesten proeven het niet eens. Het is kaneel, en dat gebruik ik al heel vroeg in het recept. Het maakt de uitjes wat zoeter en smaakvoller.’
‘Ja, dat is het! Kaneel! Ik wist niet, dat je kaneel kon gebruiken bij pasta. Weer wat geleerd!’

Ze neemt nog een hap, als ze dan een berichtje op haar telefoon krijgt. Het is van Melissa.
‘En? Ben je al vergiftigd?’
Ze laat me het berichtje zien en stuurt dan terug: ‘Ik leef nog, maar ben oprecht verrast! John heeft me een heerlijke pasta klaargemaakt, en dat is me toch echt lekker!’
‘Oh, jij hebt ook altijd geluk! Maar ik gun het je wel!’

Ik vraag aan Chantal: ‘Vraag haar eens, hoe de reis verloopt.’
Chantal knikt en stuurt Melissa mijn vraag.
‘Ontzettend goed. Ondanks dat het dertig graden is, zitten we hier lekker koel, en de wagen rijdt alsof je over de wolken rijdt! Pap en mam zijn helemaal in de wolken!’
Ik glimlach. Ik ben oprecht blij, dat de thuisreis voor hun goed verloopt. Chantal legt dan haar telefoon weg, en gaat verder met eten. We praten nog na over hun shoppingdagje. En natuurlijk praten we ook nog even over Daan.
Chantal vertelt me, dat Melissa en haar moeder erg hadden moeten lachen over Daan in de kerk. Het was dan ook meer dan duidelijk, dat hij er zich nogal ongemakkelijk voelde. Chantal zegt: ‘Maar ik vond het wel dapper van hem, dat hij toch gekomen is. Ik denk dat veel mannen zoiets niet gedurfd hadden.’

‘Daar kon je wel eens gelijk in hebben, Chantal. Oh, voordat ik het vergeet: Een tip aan Melissa. Daan kan echt absoluut niet koken. Hij kan zich in leven houden, en daarmee is het wel gezegd. Als er iemand geen benul heeft van koken, dan is Daan het wel. Normaal eet hij hoofdzakelijk magnetronmaaltijden.’

Chantal trekt een vies gezicht. ‘En dan lacht hij jou uit, omdat je je keuken niet zo veel gebruikt?’
Ik lach. ‘Hij lacht me uit, omdat ik zo’n grote keuken heb, maar hem niet helemaal gebruik. Zijn keuken is maar klein. Zijn gaspit gebruikt hij wel, om eieren te bakken. Dat lukt nog net. Een afwasmachine kun je tevergeefs zoeken, heeft hij ook niet nodig, want hij kookt toch nooit. Dat beetje aan afwas kan hij goed zelf doen. En een magnetron om zijn eten op te warmen. En als hij even kan, eet hij bij zijn ouders. Of bij mij, als we hier aan het sleutelen zijn. En dat gebeurt ook regelmatig.’

‘Aha, ik zal het wel doorspelen aan Melissa. Later, maar nu nog niet. Laat ze zich nu nog maar even op die roze wolk zweven.’
Ik knik. Dan vraag ik: ‘En jij, zit jij ook nog op een roze wolk?’

‘Ja, echt wel! Soms moet ik me echt eens knijpen om me te overtuigen, dat het echt is!’
‘Gelukkig, dan ben ik niet de enige, die me zo voelt.’
Chantal lacht. ‘Heb jij dat dan ook?’
‘Natuurlijk! Denk je dat alleen maar vrouwen op een roze wolk kunnen zitten?’

En daarmee is de toon wel gezet voor de rest van de avond. We praten over allerlei dingen, terwijl we lekker van het eten genieten. De fles wijn is ook al snel leeg. Als ik een nieuwe fles wijn ga halen, kijkt Chantal geschokt naar de schaal, waar de pasta in heeft gezeten. Die is leeg. En het is echt niet zo, dat ik nog zoveel heb opgeschept. Chantal heeft zich nog een tweede keer en ook nog een derde keer opgeschept en de restanten heb ik dan maar op mijn bord gedaan.

Ze zegt: ‘Hebben we echt die hele schaal pasta leeggegeten?’
Ik lach. ‘Ja, en schijnbaar was het lekker. Je hebt in ieder geval een aantal keren opgeschept.’
‘Ik kan er niets aan doen, maar dit was gewoon lekker. Dan maar even buikpijn.’

Ze wrijft met haar hand over haar buik. Ze staat dan op en zegt: ‘Haal jij maar die fles wijn, dan ruim ik even snel op. Dan kunnen we op de bank verder praten.’
Ik haal de wijn uit de kelder, terwijl Chantal de tafel afruimt. In de keuken help ik haar nog even met de afwas, die alleen maar in de vaatwasser gezet moet worden, maar de pannen moet ik nog wel even spoelen. We gaan dan op de bank zitten, waar ik enkele kaarsen heb aangestoken.

‘Hmm, romantisch ben je ook nog!’
‘Dat valt wel mee. Die staan hier al zo lang, en nu was er eindelijk een goede gelegenheid om die eens aan te steken!’
Chantal glimlacht lieflijk. ‘Ik vind het evengoed romantisch. Je denkt er wel aan, en je doet het voor mij.’

Ze gaat gemakkelijk zitten, en leunt tegen me aan. Het is gemakkelijk om nu verliefd op haar te raken. Ze is mooi, ruikt lekker, ze is grappig en is helemaal niet dom. Terwijl we daar zo zitten, praten we over allerhande zaken. Dingen, die ons bezig houden, meningen over politiek, milieu en andere zaken. Het blijkt, dat we in grote lijnen het wel eens zijn. Er zijn maar enkele dingen, waarin we van mening verschillen, maar die wegen niet zo heel zwaar.
En hoe meer ik dingen over haar te weten kom, en zij natuurlijk ook over mij, hoe meer ik verliefd op haar word. En hoewel we nu dicht tegen elkaar aan liggen, is er nu geen sprake van seksuele spanning. Dat zou ook alleen maar afbreuk hebben gedaan aan de leuke en interessante avond, die ik met haar gehad zou hebben.
De sfeer en de setting was goed, en misschien heeft Chantal ook wel gelijk, ik voelde me wel prettig samen met haar, met dat gedempte licht en wat kaarsen erbij. Ik ben nog romantischer als ik van mezelf dacht. De avond wordt alleen op een moment verstoord, als mijn zus me belt. Ik had haar een berichtje gestuurd, dat ze volgende week ook bij mij konden logeren, als ze dat zouden willen.

En daarvoor belt ze me terug, zelfs nog laat op de avond. Dat doet ze wel vaker, het is niet de eerste keer, dat ze me wakker belt.
‘Hey, Leonie! Leuk dat je belt!’
‘Sorry, we waren naar een concert heen gegaan, en daarom kon ik niet opnemen.’
‘Geeft niets. Maar wat zeg je ervan?’
‘Heb je eindelijk je logeerkamers opgeruimd?’
‘Die zijn nu opgeruimd en gepoetst. Jullie kunnen er zo in.’
‘Nou, dan graag! We hadden wel een huisje gehuurd, maar die kunnen we nu nog afzeggen. Dat scheelt ons flink wat geld!’
‘Ach wat, jullie hebben geld genoeg!’

‘We zijn nu hard aan het sparen, voor als Dean met pensioen gaat. Dan willen we een huis laten bouwen, in de buurt van Echt, zodat ik vaker bij mam op bezoek kan gaan. Hoe gaat het met haar? Ben je er nog geweest?’
‘Nee, ik heb de hele week in Kampen gezeten, en dit weekend heb ik ook nog bezoek gehad.’
‘Ow, en ze weet dat ook?’
‘Ja, daar heb ik haar al over ingelicht. En om het goed met haar te maken ga ik zaterdag met haar naar ome Karel en tante Mia. Dan kan ze ook meteen even kennis maken met mijn vriendin Chantal.’

Leonie heeft het maar half gehoord. ‘Oh, leuk dat je haar daar weer eens naar toe neemt.’
Er valt een stilte. ‘Wat zei je net? Heb je een vriendin? Sinds wanneer dan? Ken ik haar?’
Ik lach. ‘Nee, je kent haar nog niet, en we hebben nog niet zo heel erg lang wat met elkaar. Maar dit voelt wel heel erg goed.’
‘Hoe ziet ze eruit en hoe heet ze?’

‘Ze is echt heel erg mooi, en ze heet Chantal. En voor de verdere rest moet je maar even afwachten. Een ding wil ik je nog wel vertellen. Ze heeft een zus, en Daan is daar nu ook smoorverliefd op.’
Ik hoor Leonie aan de andere kant hard lachen. ‘Wat? Daan smoorverliefd? Dan kan het niet anders, dan dat die zus van je vriendin rood haar heeft.’
Lachend bevestig ik dat. ‘Ja, ze heeft rood haar. Chantal trouwens ook, maar ze heeft haar haren donkerder geverfd.’

‘Ow, nu maak je me alleen nog maar nieuwsgieriger. Alsjeblieft, stuur me een foto van haar, anders praat ik volgende week niet meer met je!’
Ik lach. ‘Pff, alsof jij me zou kunnen negeren, nu je dit weet! Geen kans.’
‘Toe nou! Ik wil weten hoe ze eruit ziet.’

‘Goed, ik stuur je straks wel een foto. Nu even niet. We zijn nu lekker aan het bankhangen en aan het genieten van een lekker glas wijn.’
‘Is ze nu bij je? Mag ik haar dan even aan de telefoon?’
‘Absoluut niet! Ik ken je, dat wordt alleen maar gênant voor mij. Je wacht maar netjes, tot je haar mag ontmoeten.’
‘Is ze er volgende week ook?’
‘Dat weet ik nog niet. Ze wil wel, maar het is nog niet zeker, dat ze kan komen.’
‘Oh, ik zou haar anders graag een keer willen ontmoeten. Want zo vaak komt het niet voor, dat jij een vriendin hebt. En zeker geen, die je gaat voorstellen aan mam, want dan moet ze wel heel erg bijzonder zijn!’
‘Ik beloof niets, maar we gaan proberen om haar volgende week hier te laten komen. Maar ik ga ophangen, Chantal begint me te kietelen, en ik moet nodig tegenweer geven!’

‘O, zoiets kan gevaarlijk worden, John! Daar kunnen kleine kinderen van komen!’
Ik lach en zeg: ‘Maak je maar geen zorgen. Ze is erg religieus en wil absoluut geen seks voor het huwelijk. Maar ik ga nu ophangen, want ik word hier bijna dood gekieteld!’

Het is even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Wat? En jij vindt dat allemaal prima? Dan moet ik haar absoluut spreken! Een vrouw, die mijn broer zo ondersteboven van haar kan krijgen, dat is uniek!’
‘Ze is ook uniek, maar je wacht maar lekker af. Zie je volgende week wel! Doei!’

Dan druk ik het gesprek weg. Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Waarom doe je dat?’
‘Om mijn zus te plagen. Moet je nu eens opletten.’
Ik heb niets te veel gezegd. Ik krijg meteen een stormvloed aan berichtjes. Ze komen zo snel, dat ik ze amper kan lezen. Chantal zegt: ‘Hoe kan ze in godsnaam zo snel schrijven? Ik kan het amper bijhouden met lezen!’

‘Dan weet je ook, waarom ik je nog niet met haar liet praten. Ze kan soms echt een lastpak zijn op dat gebied. Ze heeft me al eens op die manier een vriendin weggejaagt, en dat wil ik jou besparen. Ze bedoelt het goed, maar kan soms ook heel erg overdreven reageren. En nu zal ik haar maar vlug een foto sturen van jou, want anders blijft ze maar bezig.’
‘Waarom maak je geen selfie van ons twee?’
‘Dat is een goed idee. Maar dan zal ik iets meer licht moeten maken, ander is de foto niet zo goed.’
Ik doe wat meer lampen aan, en maak dan een foto van ons twee. Die stuur ik door en zet erbij: ‘De groeten van Chantal’

Ik krijg meteen reactie terug. ‘O, dat is een mooie meid! Die moet je proberen te houden!’
Ik schrijf terug: ‘Ja, en dan weet je ook meteen, waarom je haar niet te spreken kreeg.’
Ik weet nu, dat ze moet lachen. Mijn zus heeft een goed gevoel voor humor.

Chantal vraagt dan aan me: ‘Hoe is je zus eigenlijk? Je hebt me een foto van haar laten zien, maar hoe is ze zo?’
‘Leonie is echt een fantastische zus voor me geweest, en nu nog steeds. We hebben een hele goede band met elkaar, maar ze kan soms echt heel erg overdreven enthousiast reageren. Dat weet ze ook van zichzelf, en daarom rem ik haar nu ook zo af. Als je volgende week hier bent, zal ze zeker een stuk rustiger zijn, al zal ze dan nog steeds heel erg enthousiast reageren.
Waar ze dat van heeft gekregen, weten we niet, want zowel mijn vader, als mijn moeder zijn rustige mensen. Of ja, mijn vader was een rustige man. Daar heb ik ook mijn kalmte en rust van geërfd. En ook de looks, want ik lijk ook erg veel qua uiterlijk op mijn vader. Van mijn moeder heb ik mijn eerlijkheid geërfd. Ze kan ook zo enorm direct zijn. Je weet meteen of je goed bij haar in de smaak valt. Ze steekt haar mening niet onder stoelen of banken.
En mijn zus is ook precies zo. Al denk ik, dat je nu al bij voorbaat bent goedgekeurd, zonder dat ze je kent.’

‘En je oom en tante? Denk je, dat ze me die kamer zullen geven?’
‘Daar twijfel ik geen seconde aan, zeker als ze horen, dat je mijn vriendin bent, en al heel zeker als mijn moeder je ook goedgekeurd heeft.’
‘Dan begin ik toch wel een beetje zenuwachtig te worden om je moeder te gaan ontmoeten.’
‘Als je wilt, kunnen we morgenvroeg nog wel even bij haar langs gaan? Dan weet je het meteen.’
‘Nee, laat nog maar even. Dan zou ik nog zenuwachtiger worden. Volgende week heb je me waarschijnlijk al wat meer over haar verteld, dat vind ik toch net even wat prettiger.’
‘Zoals je wilt, Chantal. Het was ook alleen maar een voorstel.’

Ze gaat weer tegen me aan hangen, maar ze is duidelijk wat gespannen. Ik probeer haar gerust te stellen, door haar wat te strelen, maar voel dan haar gespannen spieren. Ik ga meteen over tot een lichte massage. Chantal reageert er meteen op.
‘Oh, dat voelt goed!’ Ze ontspant vrijwel meteen en laat haar schouders en nek maar wat graag door me masseren. Ze ontspant zelfs zo goed, dat ze zelfs in slaap valt. Ik glimlach als ze zo met haar hoofd op mijn borstkas ligt, en ze zachtjes ademhaalt. Het geeft me een overweldigend gevoel van geluk, ik zou hier uren naar kunnen kijken.
Ik manoeuvreer haar een beetje, zodat ze voor mij ook wat comfortabeler ligt, en ik ook wat beter naar haar kan kijken. Ik streel haar zachtjes door haar krullende haren, waarop ze zich wat draait in haar slaap. Ze slaapt zachtjes door. Ik kijk er nog een tijdje naar, als uiteindelijk de slaap mij ook te pakken krijgt.

Ergens diep in de nacht word ik weer wakker, van een pijnlijke en stijve nek, omdat ik nogal in een wat onnatuurlijke houding heb gelegen. Chantal slaapt nog steeds, nu duidelijk wat dieper en vaster. Het lukt me om mezelf onder haar uit te manoeuvreren, zonder dat ze wakker wordt. Op mijn tenen sluip ik even naar boven, waar ik enkele dekentjes haal, een paar kussens en keer dan weer terug naar beneden. Heel voorzichtig leg ik een kussen onder haar hoofd, en leg dan een fleecedekentje over haar heen.
Opeens praat ze wat in haar slaap, maar ik kan het niet goed verstaan. Maar ze glimlacht er wel heerlijk bij. Mijn hart smelt terplekke, ik ben voorgoed verloren.

Ik leg dan een kussen op de andere kant van de hoekbank, zodat onze hoofden vlak bij elkaar liggen. Dan leg ik me ook onder een deken, en probeer wat te slapen. Ik probeer het wel, maar ik blijf steeds maar denken aan dat heerlijke wezen, dat vlak langs me ligt. Uiteindelijk val ik toch in slaap, maar niet voordat ik de klok toch minstens een uur heb rond zien tikken. En dan ontgaat me echt alles om me heen, ik slaap dan erg diep en vast in.

Ik word weer wakker, als ik plotseling een paar lippen op de mijne voel, en als ik mijn ogen open, kijk in het stralende gezicht van Chantal.
‘Goedemorgen, liefje!’, zegt ze me. Ik rek me uit en zie dat het al behoorlijk licht is.
‘Goedemorgen, wonderschoon schepsel der natuur!’
Chantal lacht. ‘Gekkerd! Maar dankjewel!’

Ik kijk op de klok en zie dat het al half tien is. Ik ben meteen klaarwakker, want ik moet nu toch wel flink vaart maken, wil ik nog op tijd op mijn werk komen. Maar Chantal is blijkbaar al een tijdje wakker, en ze heeft al ontbijt voor me klaarstaan, zelfs mijn koffer gepakt, en de hare ook al naar beneden gebracht.
Ik kijk verbaasd en Chantal glimlacht alleen maar. ‘Kom nu eerst even maar wat eten. Je sliep zo lekker, dat ik je niet meteen wakker wilde maken.’

Nog wat slaapdronken schuif ik aan de keukentafel. Ze heeft me goede sterke koffie gezet, die kan ik nu wel even gebruiken. Ik kijk even rond. Ik zie dat afwasmachine al leeggeruimd is, en nog op een kiertje staat om te kunnen uitdampen, en zelfs de kookplaat is al gepoetst. Dan zie ik mijn koffer staan en zeg: ‘Heb jij dat vanmorgen allemaal al gedaan?’

Ze knikt vrolijk. ‘Ik was al vroeg wakker, zo rond zeven uur. Eerst was ik verbaasd, en wist even niet waar ik was, maar toen zag ik jou naast me liggen. En toen wist ik, dat je me had toegedekt en een kussen onder mijn hoofd gelegd hebt. Dat vond ik zo lief van je! Ik wilde je niet wakker maken, je sliep nog zo lekker en ik wist dat je nog niet op hoefde.
Ik heb toen eerst mijn koffer gepakt, en bedacht me, dat ik dan meteen jouw koffer zou kunnen pakken. Ik hoop dat ik het goed gedaan heb. Maar toen ik daarmee klaar was, was het nog steeds best vroeg. Ik heb me toen eerst even nog een keer lekker gedoucht, en je sliep nog steeds vast. Maar wat kun jij enorm vast slapen, zeg! Je hebt niet eens gemerkt, dat ik de vaatwasser leeggeruimd heb, de keuken helemaal gepoetst heb en de kamer gestofzuigd heb. Je sliep door alles heen!’

Ik kijk geschokt. ‘Echt waar? Ik weet dat ik vast kan slapen, maar zo vast?’
Chantal lacht. ‘Echt waar! Je hoeft je alleen nog maar even te douchen en andere kleren aantrekken, dan kunnen we zo gaan.’

Ik ben echt aangenaam verrast. Een grote, maar dankbare glimlach verschijnt over mijn gezicht. Dat had ze allemaal niet hoeven doen, maar het raakt me, dat ze het toch gedaan heeft. En mijn reactie tovert bij haar een nog grotere glimlach op haar gezicht. Ik sta op en loop naar haar toe. Dan neem ik haar in mijn armen, en geef haar een zoen, met alle liefde en passie, die ik in me heb. En ze kust me met dezelfde passie en liefde terug. Het kost me moeite om mijn lippen van de hare te rukken, en ze kreunt ook lichtjes van ongenoegen, als ik dat doe.

Ze kijkt me glimlachend aan en zegt: ‘Je kust bijna veel te lekker, het zou verboden moeten worden!’
Ik lach hard. ‘Dan zou jij, volgens mij, de hele tijd dat verbod schenden!’
Chantal lacht. ‘Dat zou wel eens kunnen zijn. Ik denk dat ik verslaafd ben geraakt aan jouw lippen!’
‘Je bent een Lippenjunkie!’
Chantal lacht met haar hoge stem. ‘Hoe verzin je het, John! Die moet ik aan Melissa vertellen!’

Ik ga weer terug zitten om mijn ontbijt op te eten, en ga me dan snel douchen. Fris geschoren en in schone kleren kom ik weer naar onderen. Daar geef ik Chantal nog een nieuwe zoen, waarbij ze haast verloren in mijn armen hangt. Ook nu kan ze er haast geen genoeg van krijgen. Maar nu kan ik mezelf wel wat gemakkelijker van haar losmaken. Het is gemakkelijk om me in haar te verliezen.

‘Ben je er klaar voor?’
Ze knikt, we pakken onze koffers, en leggen die in de auto. Ik zie dat Daan al in de schuur is, dus daar loop ik ook nog even langs. En ook de auto van Stefan staat er al. We lopen samen de schuur binnen, waar de wagen van Daan al op de brug staat. Ze onderbreken hun werkzaamheden om ons te begroeten. Stefan zegt dan meteen: ‘Dus dit is een van de dames, die jullie harten gestolen heeft?’

Ik antwoord: ‘Ja, en ze zijn ook nog verschrikkelijk gevaarlijk en aantrekkelijk.’
Stefan lacht. ‘Ik zie het. Gevaarlijk lekker en sexy. Dat moet ik je toegeven. En als die Melissa er net zo uit ziet, dan kan ik Daan ook wel begrijpen, waarom hij zowat smekend gisteravond voor mijn deur stond.’

Ik lach en zeg: ‘Zo erg zal het toch wel niet geweest zijn, Stefan. Maar het is een hele verandering.’
‘Zeg dat wel, maar het staat je wel. Je ziet er opvallend vrolijk uit.’
‘Ik voel me ook goed, Stefan. Misschien is ze wel het beste, wat me ooit overkomen is. Maar dat zal de toekomst moeten uitwijzen. We vertrekken zo weer richting noorden, ik moet vanmiddag werken.’
‘Maar zou je me dan niet even aan je vriendin voorstellen? Of ben je bang, dat je haar aan mij kwijt raakt?’

‘Pff, daar maak ik me geen zorgen om. Als jij ooit zou durven een oog op een andere vrouw te leggen, fileert Paulien je zonder verdoving!’
Stefan lacht luid. ‘Daar heb je ook een punt. Maar dan stel me voor aan je nieuwe vriendin.’

Ik stel Stefan dan voor aan Chantal, die breed glimlachend zijn smerige hand aanneemt.
Stefan grijnst en zegt: ‘Dat is een goede vrouw voor jou, John! Ze is niet bang om smerige handen te krijgen.’

Chantal antwoordt gevat: ‘Pff, het is niet, dat ik veel andere keuze had, dan je smerige handen aan te nemen. Ik prefereer toch liever schone handen.’
Daan en ik lachen, en ook Stefan kan er de lol wel van inzien. ‘Hoe dan ook, het is me bijzonder aangenaam de vrouw te leren kennen, die deze losbol kan temmen.’

We nemen dan afscheid van het tweetal en zetten dan koers richting noorden.