Mini - 70

Toen we in de auto zaten zei Joline vanuit het niets: “Vanavond wil ik sex met jou. Hele hete, stomende sex. Vanavond ben je van mij.” Ik keek haar verbaasd aan. “Vanwaar deze hartewens?” “Omdat ik zeker wil weten dat je bij me blijft…”
Ze keek omlaag, teken dat ze zich ergens voor schaamde of ergens mee zat. Ik hield mijn mond, maar draaide bij de eerste beste gelegenheid van de snelweg af. Even later stonden we op een landweggetje stil. “Joline, zeg eens… Er is iets.”
Ze keek me aan, haar ogen waren rood. “Ik was zó jaloers op jullie toen jullie terugkwamen! Claar, Mel en jij hebben dezelfde passie: muziek! En daar kunnen jullie helemaal in opgaan. Sterker nog: jullie maken zelf mooie muziek! Toen ik je zag spelen op dat filmpje van Mel en toen ze erover vertelde klonk er zo’n trots in haar stem… Ik was stikjaloers! Kees… Jouw zussen zijn stapel op je. Heb je dat niet door?”

Ik keek haar strak aan. “Net als Ton en Rob stapelgek op jou zijn, ben ik stapelgek op mijn zussen. En iedereen die hen iets aan wil doen vind mij tegenover zich. En dat heb ik al een paar keer laten zien, weet je nog? Maar dat geldt net zo goed voor Ton en Rob tegenover jou. Weet je nog wat Ton tegen me zei toen ik hem voor de eerste keer over Holtinge inlichtte? ‘Kees, de eerste die aan mijn zusje komt is zo goed als dood.’ Jouw broers houden net zoveel van jou als ik van m’n zussen.
En ja, wij hebben nu muziek als grootste gemene deler. Eindelijk. We zijn pas een paar jaar geleden begonnen om samen te spelen. Toen we nog op school zaten noemde ik het vioolspel van de meiden ‘kattengejammer’ en als ik op de bugel speelde noemden zei dat ‘macho getoeter’. Nu spelen we samen. Met Pa en Ma erbij vormen we een leuk amateurclubje. Kunnen we elkaars instrumenten waarderen en ervan genieten. Zijn we héél zuinig op. En zo hebben jullie vast óók dingen die je samen leuk vind om te doen.”

Joline knikte. “Wij hebben vroeger veel samen gedanst, onder leiding van Ma, die was daar een kei in. In de kelder. De laatste jaren steeds minder: Rob zat intern op de zeevaartschool op Terschelling, Ton zat intern op de KMA en ik studeerde in Utrecht. We zagen elkaar niet zoveel meer, alleen in de weekeinden.”
Ik boog me naar haar toe. “Joline Bogers, kijk me aan: ik hou van mijn zussen, ik ben hartstikke stapeldol op die meiden. Maar op een hele andere manier als dat ik van jou hou, wil je dat nooit vergeten?” Ik maakte nu geen grappen, Joline zat best wel in de put: haar ogen waren vochtig. “Ze waren zó trots op je, Kees… dat voelde ik en het deed me gewoon pijn van jaloersheid. En ik voelde me gewoon stom. Stom dat ik niet kon waarderen wat je deed… Dat ik als een luie trut in m’n nest bleef liggen.”

Ze snikte nu. “Jolien: wij, jij en ik, waarderen elkaar om hele andere dingen. De manier waarop we in het leven staan, hoe we met elkaar omgaan, elkaars vakmanschap, hoewel ik weinig van jouw vak snap en jij van het mijne… We hebben vaak aan een half woord genoeg om elkaar te begrijpen. Je bent een hele intelligente vrouw, dat heb ik je al vaker gezegd. Je hebt lef. Hebt humor. En je bent prachtig om te zien en heerlijk om mee te vrijen. En wij moeten blijven werken aan onze relatie: ik zal me meer jouw interesses moeten verdiepen en jij in de mijne. We zijn nog niet een keer bij die dansschool wezen kijken. Vond ik prima, want ik heb weinig met dansen. Toch gaan we het doen; het is jouw passie, daar moet ik me verdiepen. Dáár lopen namelijk de meeste relaties op stuk: ‘Oh, we geven elkaar de vrijheid’ is dan het excuus, maar in feite is het ongeïnteresseerdheid in de dingen die de ander leuk vindt. Hij gaat vissen, zij kijkt naar GTST. Samen dingen doen is op een gegeven moment niet leuk meer. Kortom: we moeten ons best doen voor elkaar; want alleen stomende sex is te weinig om een relatie levend te houden. Daarom ben ik heel blij dat je dit nu opbiecht; het opent me de ogen.”

Ik trok haar naar me toe, voor het eerst sinds dat we stilstonden. “Geloof je me, Joline Boogers, als ik je zeg dat ik van jou houd en dat ik samen met jou oud wil worden?” Ze keek me aan, haar ogen nog steeds vochtig. En ze knikte! Een pak viel van mijn hart. “Kus me, Kees…” Ik sloeg mijn armen om haar heen, trok haar naar me toe en kuste haar zachtjes. Geen erotische tongzoen, maar een hele zachte kus. Lippen die elkaar streelden, gedeelde adem… “Dank je wel, Joline.” Ze keek me aan. “Jij óók dank je wel, Kees. Mag ik vanavond met je naar bed? Ik wil ‘onze liefde vieren’ zoals je dat zo mooi zei.”
Ik knikte. “Ik zie er naar uit, schat.” Ze keek serieus. “En zo meteen bel ik Mel en Claar op om mijn excuses te maken, dat ik zo jaloers op hen was.” “Nee, dat ga je niet doen schat. Ze zouden er niets van begrijpen. Je mag ze bellen om ze te vertellen dat je van ze houdt en dat je hebt genoten van dit weekend. Ik keek haar streng aan. “En dat is een opdracht, meisje Boogers!” Ze gaf me weer een zoen, maar nu een andere. Haar tong gleed eerst over en daarna tussen mijn lippen. “Ik ga jou vanavond eens een paar opdrachten geven, meneer Jonkman. In bed. En nu: rijden met deze tobbe. Rap naar Veldhoven!” Ik startte, reed achteruit en draaide even later de snelweg weer op. Naast me kijkend zag ik een lachje om haar mondhoeken. Heel wat beter dan dat sippe hoofd van een half uur daarvoor.

Nog tijdens de rit pakte Joline haar telefoon. “Mel? Met Jo. Luister … Nee, ik heb niks vergeten. Ik wilde jullie even zeggen dat ik genoten heb van dit weekend samen met jullie. Jullie zijn een stel heerlijke zussen.” Ze luisterde even en kreeg een rood hoofd. “Dank je wel. Wil je dat nog een keer herhalen? Ik zit in de auto, Kees rijdt, dus zet ik de telefoon even op de speaker.” Ze drukte een knop in. “Ga je gang, Mel, hij luistert mee.” “Hoi Kees… Ik zei net tegen Joline dat ze een schat van een zus is. En Claar, hier naast me, knikt heftig dat ze het ermee eens is.” We maakten nog even gekheid tot Mel zei dat ze bij hun flat waren aangekomen. “We gaan uitpakken jongens… En uithijgen van een heerlijk weekend. Tot ziens!”
“En… blij?” Joline knikte. “Schatten zijn het. En ook wij moeten opruimen, voordat we …” Ze keek me aan en knipoogde.

Eenmaal thuis pakten we de spullen uit en ruimden op wat opgeruimd kon worden. De tent hing ik te drogen op het balkon; dat kon nog mooi even in de middagzon, daarna zette ik koffie. Joline vulde ondertussen de wasmachine. “Weet je dat er nog steeds modder uit die kleren komt, Kees? Dat kan zo niet in de wasmachine. Ik gooi de hele handel eerst in bad!” “Weet je zeker dat we dat bad vanavond niet nodig hebben?” Het was even stil. “Ja! Dat weet ik zeker. Hooguit de douche…” Ze giechelde even. “Wil jij niet op de zaken vooruit lopen?”
Ik keek even om de hoek van de badkamer. “Anticiperen is ook een goeie eigenschap van mij, dame…” Ze gaf me een luchtkusje. “Heb je de koffie al geanticipeerd? Dan gaan we daar eerst van genieten. Ben ik wel aan toe, een bakje espresso uit eigen tuin…” Eenmaal op de bank, lekker tegen elkaar aan vroeg ik: Zo… En wat had jij voor opdrachten voor mij?”
Joline telde op haar vingers.
“Eén: jij gaat zo meteen een uurtje achter je computer zitten en de dingen voor morgen voorbereiden die je wilt voorbereiden.
Twee: als dat klaar is, ga je je even douchen en goed scheren. Ik voel stoppels en ruik zweet.
Drie: daarna ga je genieten van het door mij bereidde diner.
Vier: vervolgens ga je met mij mee naar deze bank en ga je alle opdrachten uitvoeren die ik je geef.
Vijf, maar die is facultatief: gaan we samen nog even onder de douche.
Zes: je kruipt daarna lekker tegen je opdrachtgeefster aan om haar warm te houden en je valt, met haar ineengestrengeld, in slaap tot morgenochtend half zes.
Heb je dat allemaal onthouden? Nee? Oké dan nu nog een keer: werken, douchen, scheren, dineren, opwarmen op de bank gevolgd door een vrijpartij op een plaats naar mijn keuze, douchen, slapen.”

Ze kuste me en streelde onder mijn kin. “Ja, ik voel écht stoppels… Die moeten er af anders komen er allemaal ladders in mijn panty…” Ze lachte ondeugend. “Kom ik met mijn stoppels tegen uw panty, mevrouw? Oh, wat opwindend…” Joline schudde haar hoofd. “Als jij die stoppels laat zitten, kom je niet in de buurt van mijn panty, jongeman. Dus scheer je maar goed!” We dronken langzaam onze koffie op en toen zei Joline beslist:

“Hop. Opdracht één uitvoeren: werken voor DT! Naar je werkkamer en waag het niet er van af te komen voor ik je roep!” “Dan wil ik eerst een motivatieknuffel. Anders ga ik niet.” Ze glimlachte. “Vooruit… Ik ben soepel vandaag.” Ze trok me naar zich toe en omhelsde me. Ik streelde haar lange blonde haren zachtjes. “Ik hou van jou, Jolien.” Een zachte hand streelde mijn nek. Een hand die langzaam naar mijn hals gleed. “Kees… ik hou van jou. Méér dan ik ooit dacht van iemand te kunnen houden.” Even zaten we zo, totdat haar hand me losliet. We keken elkaar aan; haar ogen waren vol beloften. Ze kuste me zachtjes en maakte zich van me los. “Ik baal ervan, maar het moet toch: aan het werk, meneer. Over anderhalf uur is het eten klaar. Over een uur ga je douchen. Ik leg wel kleren voor je klaar.” Ik stond op en ze gaf me een tik op mijn billen. “Hóp!”

Met een knipoog verdween ik in de studeerkamer en verdiepte me in motor- en generatorspecificaties. Het bleek het één of het ander: óf de motoren en generatoren van die patrouilleschepen moest zwaarder worden (én de machinekamer dus groter, én zwaarder uitgevoerde systemen) óf de scheepjes moesten een andere bewapening voeren. Een tussenweg was er niet. Met mijn tekenprogramma maakte ik een ruwe schets van de consequenties. Het schip moest een meter langer en de machinekamer zelfs 1,2 meter breder en 50 cm hoger worden…
Dat zou het hele ontwerp beïnvloeden. Oké, dat kon ik goed onderbouwen, dus ik voegde de tekening toe aan mijn map in het DT-account. Na vijftig minuten sloot ik de computer af en liep de kamer in. Joline was nergens te bekennen, maar er stonden een paar pannen op een laag pitje. En het rook goed. Ik liep de slaapkamer binnen. Joline stond in ochtendjas voor haar kledingkast met een frons op haar voorhoofd. “Jij loopt voor op schema, meneer Jonkman…”
Ik lachte. “Ik heb keihard gewerkt, Freule. Mag ik nu even douchen en scheren?” Ze knikte. “Vooruit dan maar. Maar niet binnen drie minuten hier weer staan; een Freule heeft tijd nodig om zich op te tutten.” Ik wees naar haar kast. “Ze heeft voornamelijk tijd nodig om te beslissen wat ze aan wil trekken. Keuzes, keuzes, keuzes… Oh, wat is het leven toch moeilijk. Zeker met drie volle garderobekasten!” Ze glimlachte. “Klopt… En ik heb een veeleisende minnaar die ik niet wil teleurstellen. En nou hup, de badkamer in, ridder. En op z’n vroegst er over een kwartier weer uitkomen.”
Ik stal nog een zoentje en deed de badkamerdeur achter me dicht. “Jouw garderobe ligt hier straks op bed!” hoorde ik Joline roepen. “Oké schat… ben benieuwd!” Rustig kleedde ik me uit en ging onder de douche. Tijd genoeg. Even genieten van lekker warm water en de laatste moddersporen wegwerken. Zowaar kwam er nog wat zwarte troep uit m’n haar. Dat zal voor Joline niet anders geweest zijn… Zij zat écht onder en haar haren waren een stuk langer.
Grinnikend aan de herinnering waste ik m’n haar, om de douchebeurt uiteindelijk te besluiten met een koude stortbui. Na het afdrogen ging een nieuw scheermesje in de houder en haalde ik zorgvuldig het mesje over mijn gezicht. Toen ik klaar was, keek ik op m’n horloge: 17 minuten. Naakt liep ik de slaapkamer in. Joline’s parfum was duidelijk aanwezig en ik snoof het op. Op het bed lag een broek, ‘lumberjack-shirt’ en een paar sokken. Geen onderbroek, geen T-shirt. Oké… Mevrouw was iets van plan. Nou ja, dat wist ik al.
Mijn paal had ondertussen gereageerd op de geur van Joline’s parfum en richtte zich al een beetje op. Toch raar, hoe dat menselijk lichaam werkt: je neus vangt een geur op, je hersenen associëren dat met sex en sturen meteen een lading bloed naar de penis. Maar goed dat ik niet in parfumfabriek werkte… Met die gedachte liep ik de kamer in. En wat ik daar zag, bracht de bloedsomloop richting penis ook niet tot rust: Joline zat op de bank; iets meer opgemaakt dan normaal, met felrode lippen, blauwe oogschaduw, haar haren in een losse staart. Een transparant zwarte blouse aan, een BHtje er onder, een kort wit plissérokje, dunne, lichtbruine glanspanty en zwarte lakschoentjes met hoge hakken. De geur van haar parfum was in de kamer nadrukkelijk aanwezig.

“Zo meneer, dat ziet er lekker stoer uit… Kom eens bij uw freule…” Ze stak haar hand naar me uit en trok me naast zich op de bank. “Ik ga deze stoere bink eens onderwerpen. En misbruiken.” Haar mond was vlakbij mijn oor en ik voelde haar tong even in mijn oor likken. “Jij bent van mij, meneertje. En dat zul je vanavond merken…” Ze pakte een van mijn handen en legde die tussen haar benen. Tegelijk trok ze mijn mond naar de hare en zoende me. Zo zaten we een paar minuten te vrijen, toen ging het keukenwekkertje. Beiden slaakten we een zucht.
Joline stond als eerste op. “Kom… lekker eten. Anders heb ik voor niks staan zwoegen.” Ze trok me overeind. Even later, aan tafel vroeg ik: “En wat bent u vanavond van plan, lieve Freule?” “Dat ‘lieve’ zou ik voorlopig nog even achterwege laten, ridder. Ik vraag me af of u dat aan het eind van de avond nog steeds zegt.” Ze keek me ondeugend aan. “En bevalt de maaltijd u?” Ik knikte. Joline had aardappeltjes in bouillon gekookt, met een klein stukje vlees, verse doperwten en een salade. Smaakte prima, en dat zei ik dan ook. “Wil je wel ruimte voor het dessert overhouden?” Ik knikte. “Dank voor de waarschuwing!” Aan het dessert had ze ook de nodige aandacht besteed. Warme gele vanillepudding, besjes erop en een slinger slagroom. Het contrast tussen de wat zure besjes en de zoete pudding was lekker. “U mag vaker een dessert maken, Freule… Dit was heerlijk!” Ze glimlachte. “Morgen is er ook nog een portie pudding. Maar die is koud en daar maak ik een andere variatie van. Is óók lekker.”
Met het toetje op boog ze zich naar me toe. “Maak jij koffie? Dan ruim ik de vaat even op.” Ik kuste haar en knikte. “En dan, lieve Freule?” Ze lachte mysterieus. “Dat zul je wel merken, ridder…” Even later zaten we op de bank koffie te drinken. Ik was toch wel benieuwd wat Joline voor me in petto had. We kletsten wat over het weekend en toen de koffie op was bekeken we de foto’s op het beeldscherm van de computer. Rob had zijn foto’s gemaild. We lachten ons te pletter om de modderfoto’s; we stonden er met z’n zessen fraai op. “Herr Schmitt heeft wel z’n best gedaan…” Joline giechelde. “Ja. Met name op de foto’s van Mel en Claar in de blubber, de ouwe snoepert.” Ik klikte een andere foto aan. “Maar deze is leuk: met z’n zessen naast de camper in beschaafd tenue…” Joline knikte. “Deze moeten we maar eens groot laten afdrukken voor beide pa’s en ma’s.” Ze keek me aan. “En nu, ridder: de computer uit. Loop je veiligheidsrondje en kom dan melden bij je Freule in de slaapkamer.” Haar ogen schitterden. “Aye-aye madam.”

Ze liep weg en ik keek haar na. Haar lange benen verleidelijk onder haar korte rokje, haar mooie heupen wiegend en haar blonde staart zwaaiend over haar zwarte bloesje… Wát een vrouw… Even later klopte ik op de slaapkamerdeur. “Kom maar binnen ridder…” Het was schemerdonker. Joline had de zonwering laten zakken, iets wat ik normaal nooit deed. Twee bedlampjes naast ons bed verspreidden een zacht licht. Ze klopte op het bed. “Hier komen jij en naast me komen liggen.” Ik gehoorzaamde maar al te graag.

Ze keek me aan. “Warm me op, ridder. Warm me op tot ik heet ben. Je weet zelf wel hoe.” Ze ging op haar buik liggen, haar handen onder haar hoofd, haar lange benen iets gespreid. Langzaam begon ik haar rug te strelen: op en neer, vlak langs haar ruggegraat. Even later haar hals; ik haalde haar haren uit haar hals, likte een oorlelletje en zoog er even later op. Ik zag dat ze kippenvel op haar armen kreeg en streelde ze even. Ik kwam overeind en ging op haar bovenbenen zitten, één been aan elke kant. Zo kon ik prima haar rug strelen met af en toe een uitstapje naar haar billen, nog netjes over haar rokje.
Telkens als ik dat deed bromde Joline; een teken dat ze het lekker vond. “Mijn benen, ridder. Streel mijn benen. Helemaal, van onder naar boven…” Ik schoof naar onderen, tilde een van haar voeten op en begon haar voet te strelen. Even later de andere. En weer wat later langzaam omhoog, richting haar knieholten. Ze begon met haar heupen heen en weer te schuiven en haar ademhaling versnelde. “Kun u dit wel waarderen Freule?” Een lage brom was haar antwoord, gevolgd door: “Doorgaan… en héél langzaam naar boven. Als je te snel gaat moet je weer terug naar mijn voeten.”
Ik probeerde me te beheersen door héél langzaam haar bovenbenen te strelen. Joline was echter onverbiddelijk. “Te vlug. Terug!” Ze boog haar knieën, zodat haar voeten weer voor mijn gezicht waren. Ik masseerde haar tenen en genoot van het uitzicht wat ze me gaf: twee prachtige, lange benen in een sexy panty, die iets uit elkaar lagen.
Een kort wit plooirokje wat nét haar billen bedekte. Haar doorschijnende zwarte blouse, met de contouren van haar BH er onder en een prachtige blonde staart er overheen. Ik zoog op haar tenen en streelde en masseerde haar voeten terwijl ik naar haar keek. Mijn paal was keihard en ik verlangde ernaar om haar poesje te strelen, maar ik wilde Joline’s genot zo lang mogelijk laten duren. Mijn beurt kwam nog wel…
“U mag nu wel iets omhoog, ridder… tot en met m’n kieholten. Niet verder!” Langzaam streelde ik haar kuiten op en neer en eindelijk weer bij haar knieholten. Joline begon wéér te hijgen en met haar heupen te draaien. Ze spreidde haar benen en ik kroop er tussen. “Streel tussen mijn billen… Over mijn rokje!” Zachtjes gehoorzaamde ik haar en haar bewegingen werden intenser. Ik trok haar rokje iets op: haar panty zat strak om haar billen en verdween in de duisternis tussen haar benen. Ik rook Joline nu ook: de combinatie van haar eigen lucht en haar parfum was heerlijk.

Ze begon nu ongegeneerd heen en weer te schuiven op bed en hijgde: “Kees… Je hand nú tussen m’n benen! Grijp me op m’n hete…” Ze aarzelde nog steeds als ze voor de eerste keer geile taal wilde gebruiken. “… op m’n hete kut! Bevredig me! Nú!” Met mijn benen duwde ik de hare nog wat verder uit elkaar en ik legde mijn hand onder haar poesje. Ze wreef zich er tegenaan en ik voelde hoe nat ze was. “Voel me! Betast me! Ik wil lekker klaar komen op je hand!” Ik besloot haar uit te dagen. “Zo kan ik er niet goed bij, Freule. Op je knieën, met je benen zo wijd mogelijk!”
Ze gromde weer, maar trok haar benen op, spreidde ze en lag zo voor me. Toen greep ik haar tussen haar benen en ze reageerde meteen. “Ohhhh…. Harder! Betast mijn natte poes…” Ze kronkelde tegen mijn hand aan. Met de andere hand greep ik naar haar linkerborst en kneep hard in haar tepel. Ze gilde! “AUW!... Ohhh… Lekker… Knijp in mijn tepels, sla op mijn hete kut… Ik wil klaarkomen! Nú!”
Ik kneep nog een keer en tikte op haar kletsnnatte, druipende poesje. Joline kwám klaar. Schokkend lag ze voor me en haar geil droop uit haar panty. Even bleef ze liggen, mijn hand op haar panty, de andere hand nu zachtjes over haar tepel strelend. “Even rustig aan, Kees… Even bijkomen…” Ze zakte hijgend op bed. “Blijf mijn poesje strelen, Kees… zachtjes. En maak mijn panty open! Ik wil je zo meteen in me voelen… Diep in me!” Ik trok haar panty kapot. Haar lipjes waren dik, haar poesje stond een beetje open.

Joline tastte naast zich op de grond naast het bed. Toen haar hand weer in zicht kwam, had ze de tube glijmiddel vast. “Smeer m’n sterretje in, Kees… Ik wil je weer van achteren voelen!” Ze draaide haar hoofd zover mogelijk om en keek me aan. “Jouw harde paal in mijn sterretje…”
Ik smeerde haar sterretje in en daarna deed ik mijn broek uit en smeerde mijn paal met de glibberige substantie. Langzaam gleed mijn duim in haar gaatje en Joline kreunde. “Lekker… Ga eens lekker op en neer… Steeds iets dieper... Kom in me, Kees! Ik wil jouw harde paal in me voelen! Naai me! Naai me…” Ze aarzelde weer. “Naai me in mijn lekkere kontje! Ik wil genieten!”
Ze bood zichzelf aan: haar benen wijd en haar sterretje een beetje open. Ik zette mijn paal tegen haar opening en zette druk. Joline ontspande. Langzaam gleed ik in haar, steeds een klein stukje verder. Ze hijgde. “Ohhh… Zo lekker…. Neuk me nu! Diep er in en dan er weer bijna uit! Neem me!” Ik pakte haar heupen en trok haar tegen me aan. Ze was warm,glad en nauw. Ik voelde haar helemaal om mijn paal heen. Ik gleed een stukje terug en stootte weer toe. Joline hijgde. “Lekker… Lekker geil… Ik ga zo wéér klaarkomen, schat, ik voel het, ik…AHHHH! Neuk me! Hard en diep! Spuit in me!”
Ik ging weer een stukje terug en stootte weer toe. Terug en weer diep er in. Joline bokte onder me. “Toe dan Kees… Lekker spuiten, lekker klaarkomen… Ik kom achter elkaar klaar…” Ze tilde haar bovenlichaam op en ik greep beide borsten en kneep er in. “Geile meid, je maakt me helemaal gek…” Nog één keer stootte ik diep in haar en toen kon ik het niet tegenhouden: Achter elkaar spoot ik dikke stralen in haar warme lichaam.

“JAAAHHHH!!! Ik voel het Kees… Ik voel je lekker klaarkomen… Zóóó geil… Ik kom wéér!” Ik voelde haar lichaam verkrampen om mijn pik heen. Toen gleed ze langzaam en uitgeput naar voren. Mijn paal gleed uit haar en langzaam sloot haar sterretje zich. “Ohhh… Kees… Heerlijk! Zóó geil….” Ik streelde haar bovenbenen. “Jij bent een heerlijke minnares, Joline…” Ik zakte naast haar. Langzaam streelde ik haar en zij mij. We kusten elkaar en ik keek in haar ogen. “Heerlijk, Kees… Zó opwindend… Ik ben wel vijf keer klaargekomen…”

We lagen nog een paar minuten te knuffelen en toen kwam Joline overeind en zei: “Kom, lekkere vent van me. Even douchen en dan lekker slapen…” Ik keek haar aan. “Wat zei je?” Haar ogen keken niet-begrijpend. “Je zei: ‘lekkere vent van me…’ En dat ben ik ook. JOUW lekkere vent. Van niemand anders. Twijfel daar nooit aan, Joline Boogers.” Ik keek in twee hemelsblauwe ogen die zich langzaam met tranen vulden. Ze trok me naar zich toe en huilde even. Ik voelde haar tranen op mijn schouders. Na een paar minuten keek ze me weer aan. “Dank je wel, Kees… Voor deze heerlijke vrijpartij, maar nog meer om wat je net zei.” Ze streelde met haar lippen over de mijne. Niet meer dan een uiterst vluchtige aanraking, maar we begrepen elkaar. Zonder woorden. En een kwartier later lag ze dicht tegen me aan te slapen.


En toen… was het weer maandagmorgen en ging de wekker weer om 05:30. Na het ding een klap gegeven te hebben kwam ik langzaam overeind. Ik keek naast me. Joline lag naar mij te kijken: haar handen onder haar hoofd, haar blonde krullen uitgespreid over het kussen. “Hé mevrouw… Goeiemorgen! Zou je ook eens overeind willen komen? Het is maandag. Werk en zo…” Ze glimlachte. “Ik heb gisteravond al aardig wat werk verzet. Maar ja… Dat werd niet door Theo betaald, dus…” Ze kwam overeind. “Kom eens hier jij…”

Haar mond zocht de mijne en even zaten we lekker te zoenen. “Weet je, Kees… Gisteravond hebben we heerlijk gevreeën, maar het allermooiste was jouw opmerking. Met die in gedachten ben ik volgens mij met een hele grote glimlach om mijn mond in slaap gevallen…” Ze keek me ondeugend aan. “Ik zal je op gepaste wijze bedanken.” “Met die blik in je mooie ogen ga ik vandaag bijzonder goed opletten, Joline Boogers!” Ze trok me naar zich toe. “Doe dat maar. Let maar héél goed op. Op mij.” Ze kuste me en gaf me een tik voor mijn billen. “Kom. Koud douchen en daarna moet jij je scheren.” Een korte koude douche volgde. Met m’n nog steeds wat duffe kop trok ik uit gewoonte een spijkerbroek aan, maar werd door Joline teruggefloten.

“Kees… Volgens mij moest jij vandaag in gala verschijnen… Toch?” “Shit. Je hebt gelijk, schat.” Ze lachte. “Dat hoort een vrouw graag. Behalve dat ‘shit’ dan.” Ik trok een lange neus naar haar, maar besloot om tóch lekker in spijkerbroek, ruitjesbloes en trui te blijven lopen. “Ik kleed me in Gorinchem wel om, schat. Maar dank voor je opmerkzaamheid. Ik zou m’n pak straal zijn vergeten.” Ik pakte de kleerhanger met mijn pak erop uit de garderobekast en controleerde of het er allemaal netjes uit zag. Nette schoenen erbij... Zag er goed uit. Na een ontbijtje vertrokken we. Een uur later, in de koffiecorner in Gorinchem troffen we alleen nog maar Angelique aan. En die zei spottend: “Goh… Jullie zijn nog bij elkaar! Ik had gedacht dat zo’n weekend, met wederzijdse openbaringen van broers en zussen wel wat spanningen zou opleveren…” Ik stond op het punt om een haar een veeg uit de pan te geven, maar Joline was me voor en zei droogjes: “Zorg jij er nou maar voor dat je óók zover komt, dame…” Ze lachte er lief bij en Angelique kleurde. “Zo. Daar had je niet van terug hé? Eén – nul voor mijn schatje. Verder nog vragen, An?” “Ik zeg al niks meer…” mopperde ze. Joline legde een arm om haar heen. “Lief dat je je zorgen maakte, maar da’s niet nodig schat.” “Zorgen? Poeh, wat denken jullie wel… Echt niet! Ik was alleen bang dat er een gratis etentje samen met mijn moeder aan onze neus voorbij ging.”
Joline sprong daar meteen op in. “Nou je het daar toch over hebt… Komt aanstaande woensdag jullie uit?” “Dat moet ik even overleggen. Ik bel m’n moeder straks wel, dan horen jullie het, oké?” Joline begon zachtjes te neuriën. “Eeeeeeven aan m’n moeder vragen…” Angelique stak haar tong naar haar uit en vervolgde: “Maarre… Hoe was het weekend?” “Gezellig! Lekker met elkaar kletsen, beter leren kennen, elkaar plagen, tot en met een Bitch Mudfight aan toe!” Joline lachte. “Die twee zussen van Kees zijn minstens net zo gek als hij zelf…”
Ik keek verontwaardigd. “Nee, nou wordt ‘ie mooi! Kijk eens naar je eigen broers. Die zijn nog veel gekker. Die zijn vrijwillig, ik herhaal: vrijwillig! een relatie aangegaan met ‘die gekke zussen’ van mij. Daar moet je wel gek tot de derde macht voor zijn… Maar als de dames mij willen excuseren; ik ga mijn verdiepen in maritieme zaken.”

Even later zat ik tot over mijn oren in het werk: zaken van het voorgaande project, financiële zaken, personeelsdingen en uiteindelijk een kort mailtje van Fred met een verwijzing naar een mapje met de titel “Patrouilleschepen”. Toen ik die map opende stonden er meer dan 100 bestanden in! Fred was grondig aan het speuren geweest. Snel liep ik het door en gelukkig stonden de technische specificaties in van het 25mm wapensysteem wat de klant op zijn schepen wilde hebben. Het stroomverbruik was nog meer dan ik geschat had! Ik liep even bij hem langs. “Hé goeiemorgen makker, goeiemorgen dames… Fred, dank voor je speurwerk. Grote klasse, man!”
Hij keek me aan. “Kostte me een uurtje, Kees. En die dame hiernaast heeft me heel goed geholpen.” Hij wees naar Marion, die kleurde. “Jij ook dank je wel, Marion.” Ze keek me aan. “Kees… als jij de verschillen tussen die kanonnen moet presenteren, staat het een stuk beter als je diverse variabelen kan invoeren. Ik heb dit weekend een Excelbestandje gemaakt met formules wat je zou kunnen gebruiken…”
Ze opende Excel en Fred en ik keken met haar mee. Ze had alle bekende variabelen ingevoerd van beide wapensystemen. Door middel van de diverse parameters te varieren werden prestaties, gewicht, opgenomen elektrisch vermogen, brandstofverbruik en nog een aantal andere zaken zichtbaar gemaakt.
Fred en ik keken elkaar over haar hoofd heen aan. “Potdomme dame… Jij hebt niet stilgezeten…” Fred gromde. “Volgens mij had jij de afgelopen dagen ‘weekend’. Dat houdt in dat je leuke dingen moet doen. En niet allerlei cijfers in een Exceldocument persen. Trut. Ben je helemaal…” Ze kleurde weer. “Het is nog niet helemaal klaar. Sommige gegevens van die kanonnen of de munitie heb ik niet. Sorry.” Ik keek haar aan en zei: “Hoe lang heeft je dit gekost?” Ze dacht even na. “Inclusief het opzoeken van alle bekende gegevens: een dag… Maar het was leuk om te doen. Eindelijk iets nuttigs en iets om terug te doen voor jullie…”

Ze keek ons beiden aan. “Jullie hebben mij een trap onder m’n gat gegeven om weer eens nuttig te zijn. Dit is een stukje van mijn dank. Dit kan ik goed. Misschien wel beter dan communicatie of PR…” Fred legde een hand op haar schouder. “Jij bent goed bezig, Marion.” Ze kleurde. En ik voegde daar aan toe: “Als ik hiermee vanmiddag bij Damen kom, word ik meteen gearresteerd, opgesloten en laten ze me niet meer gaan… Verdomme. Kun je dit naar me mailen? Dan neem ik ‘m mee naar Damen vanmiddag.” Ze knikte, duidelijk dolblij.

Ik liep terug naar m’n bureau en hoorde lawaai uit de groepsruimte komen; de Piraten kwamen binnen. Om acht uur haalde ik nog een kop koffie en liep de groepsruimte binnen. “Goedemorgen stelletje zeerovers… Hebben jullie het strenge bewind van Henk overleeft?” Frits grinnikte. “We hebben hem vrijdag z’n zweepje afgenomen. Toen hield hij zich koest en hebben wij natuurlijk feestgevierd. Als de kat van huis is…”
We gingen zitten en ik startte de bespreking met een update van mijn bevindingen over de patrouilleschepen en de stunt van Marion. We verdeelden nog wat taken en iedereen kon vervolgens aan de slag. En kon ik verder met mijn PowerPoint.
Rond tien uur was er even tijd voor koffie en om half twaalf gingen we de lunchwandeling maken. Het regende behoorlijk en een paar Piraten wilden binnenblijven. Maar daar stak Fred een stokje voor. “Zijn we plotseling watjes geworden? Mooi-weer-piraten? Als onze medewerkster Communicatie nat gaat worden, worden jullie zeer zeker nat. Jassen aan, over twee minuten buiten! Degene die binnenblijft noemen we voortaan “schuimpje”, begrepen?” Terwijl we naar buiten liepen mopperde Frits: “Gloeiendegloeiende… Kees weet wel wie hij binnenhaalt… DT wordt op deze manier een dependance van het Korps Commandotroepen!” Angelique lachte hem uit. “Kom op Frits. Je smelt niet van een beetje regen, hoor.”
Hij keek haar aan. “Jij hebt makkelijk praten… met je paraplu!” Ze glimlachte liefjes. “Ja. En die ga ik zo meteen delen met iemand anders.” Buiten gekomen stak ze haar paraplu op en greep Henry bij z’n arm. “Hier komen jij.” Henry kreeg een kop als een boei, maar schoof dicht tegen haar aan en zei zachtjes: “Dank je wel.” Toen wendde hij zich tot de rest van het gezelschap en zei wat harder: “Dames en heren: dit weekend zijn Angelique en ik tot de conclusie gekomen dat wij complementair aan elkaar zijn. Synergie viert hoogtij. Eén en één is drie zogezegd.” Hij grijnsde verlegen. Angelique zuchtte. “Het mag iets romantischer, schat. Niet alles is samen te vatten in rekenkundige formules. Voor de niet-rekenkundigen onder ons: we zijn straalverliefd op elkaar.” Ze keek met een schuin oog naar Henry. “En overigens: dat één en één is drie hoeft voorlopig nog niet al te letterlijk worden opgevat.”
Ze trok Henry naar zich toe en gaf hem een lange kus. Er werd gefloten en gejoeld. Een voor een feliciteerden we hen. Ik keek Angelique aan. “Zo dame… Binnenkort dus een weekendje weg met de broer en zus van Piraat Henry? En daarna behoefte aan nazorg?” “Hebben Joline en jij nazorg nodig, Kees? Nee? Dat dacht ik al. Wel een vraag: mag Henry a.s. woensdag meekomen? Dan hoef jij ons ook niet thuis te brengen: wij halen m’n moeder met Henry z’n auto, rijden hierheen en Henry levert ons weer thuis af en rijdt dan door naar z’n eigen flat.”
Ik knikte. “Natuurlijk! Leuk! We gooien wel een extra kroket in het vet!” Ze trok haar neus op. “Kroket? Vet? Ik dacht dat jij ons op een culinair hoogstandje zou trakteren…” Ik grinnikte. “Wacht jij maar af...” Ik hoorde Joline tegen Henry zeggen: “Hou je er wel rekening mee dat alles wat je vanaf nu zegt tegen je kan en zal gebruikt worden? Dat is in een gewone relatie al zo, maar volgend jaar is ze meester in de rechten. Dan telt het dubbel.” Henry zei rustig: “Dan gaat ze gewoon over de knie, hoor…” Joline schoot in de lach. “Bluf, meneertje!”

We liepen verder, het bekende rondje: een stukje industrieterrein, daarna open weiland, en weer terug de betonzee in. Eenmaal terug kleedde ik me om in pak, beveiligde de presentatie en de spreadsheet met een programma wat ik van Fred had gekregen en zette het geheel op een USB-stick. Daarna liep ik naar Theo. “Ik ben er klaar voor. Hoe laat wil je weg?” Hij keek op z’n horloge. “Vijf minuten. En ik heb nog niet eens gegeten, en niks bij me, verdomme!” “Regel ik wel…” Ik stak de gang over. “Angelique, kun jij voor onze geliefde directeur twee broodjes kaas en een broodje ham halen boven? Zet maar op zijn rekening. Hij kreeg weer eens geen lunchpakketje mee van z’n echtgenote.”
“Geef haar eens ongelijk… Zou ik ook niet doen!” Er kwam een brul uit de directieruimte. “Hé mevrouw Jacobs, dat hoorde ik toevallig! Kijk uit jij!” Grinnikend liep ze de hal in, naar boven.

“Kees, wil jij rijden? Dan kan ik rustig eten.” Ik knikte en antwoorde met het butler-accent: “Natuurlijk meneer. Zal ik de auto alvast voorrijden meneer? Dan wordt uw kostuum ten minste niet zo nat, meneer…” Theo keek me aan. “Neem een ander in de maling… Schiet op!” Vijf minuten later reden we richting Damen. “Ik ben blij dat je aan boord bent, Kees. Ik denk dat die lui van Damen weinig kennis hebben van wapensystemen. Misschien moet jij wel mee om de klant te overtuigen…” Ik grinnikte. “Ik heb dit beestje al eens bij de staart gehad, Theo. Ook bij Damen. Soortgelijk project, wat uiteindelijk niet doorging vanwege de onmogelijke eisen van de klant. Toen werd ik ook opgevoerd als ‘wapensysteemdeskundige’. Nou ja, uiteindelijk heb ik er wel een uitstekende stagebeoordeling aan overgehouden, en een paar leuke flessen…”
Theo gromde. “Jaja… Eerst over opslag beginnen en nu weer over ’leuke flessen’… ” Ik keek hem grijnzend aan. “Dan stap ik toch gewoon over?” Hij wierp me een veelbetekenende blik toe en zei heel zachtjes: “Meneer Jonkman, ook u kunt te ver gaan. Als jij je heil elders gaat zoeken: oké, daar kan ik mee leven. Tegenwoordig struikel je over de ingenieurs en jij bent soms een regelrechte pain-in-the-ass. Maar ik ben banger dat je Joline en Fred meeneemt. En dan krijg ik thuis ongenadig op m’n flikker…” Op dat moment reden we het terrein van Damen op en zei ik zachtjes: “Hou dat laatste beeld vooral vast, Theo. Visualiseer dat heel goed. En doe er vooral álles aan om dát te voorkomen…” Hij schoot in de lach. “Rotzak!”

Allebei lachend liepen we de receptie binnen, waar we werden verwacht. Even later zaten we in een presentatieruimte. De commercieel directeur was even aanwezig, maar moest snel weg. “Mijn beurt komt nog wel. Zorgen jullie er maar voor dat het hele verhaal technisch op de rails komt.” De projectmanager en technisch directeur bleven zitten. Na een voorstelrondje kreeg ik van Theo het woord. Ik schetste de praktische problemen waar de bouwers tegenaan zouden lopen: een te kleine machinekamer voor een schip wat heel veel power zou moeten genereren. Een en ander onderbouwde ik met een korte powerpoint. Ik besloot mijn relaas met “Stelt u zich voor: u vaart met volle kracht op zee en komt een opponent tegen. U maakt zich gereed voor gevecht en het wapensysteem wordt gestart. Zodra die knop wordt omgezet, ziet u uw snelheid teruglopen met 10 knopen. Reden? Uw wapensysteem slurpt 25 procent van het vermogen op. Vrij storend, niet?” Vervolgens vergeleek ik beide wapensystemen met elkaar. Ik zette de spreadsheet van Marion op het scherm en voerde wat variabelen in om het gezelschap zelf de conclusie te laten trekken. Er vielen wat monden open. Ook van Theo.

Na een uurtje waren we het eens: de Maleisische Marine moest ervan overtuigd worden dat hun eisen niet realistisch waren. De technisch directeur zei: “Meneer Jonkman, wij gaan die besprekingen met Maleisië in, maar we willen u er dan bij hebben. U kent het klappen van de zweep en bovendien bent u ervaringsdeskundige als het gaat om bewapening. Theo, mogen wij meneer Jonkman over een paar weken een week van je lenen? Dan gaat er een kleine delegatie van ons naar Kuala Lumpur om een en ander te bespreken.”
Theo wist feilloos hoe ik in de wedstrijd stond. Hij wees naar mij. “Heren, dáár zit degene aan wie u dat moet vragen. Als hij akkoord gaat, mogen jullie hem een weekje lenen.” Drie hoofden draaiden mijn kant uit. “Meneer Jonkman?” Ik knikte. “Als ik de data weet, kan ik thuis overleggen. Eerder krijgt u van mij geen uitsluitsel.” “Houdt rekening met de 2e week van November. Reserveweek: 4e week.” Het antwoord kwam van de projectmanager. “Roger, daar kan ik wat mee. Morgen voor 08:00 krijgt u van mij uitsluitsel.”

De projectmanager sloeg op tafel. “Mooi. Mag ik beide heren uitnodigen om met mij mee te gaan voor rondje over de werf? Dan weten jullie wat we doen en voor wie.” Inwendig moest ik grinniken. Ik kende deze man niet, werkte blijkbaar nog niet zo lang bij het bedrijf. Geen typische “Damen-man”. Te veel stropdas, te weinig eelt op z’n handen. Dat bleek toen we onze veiligheidskleding aan moesten doen; Theo en ik hadden onze veiligheidsschoenen mee; hij moest ze nog passen.
We liepen eerst langs de haven. Daar lagen wat casco’s van slepers. Toen naar de ontwerpruimte. Daar had ik ook twee maanden doorgebracht. Om me heen kijkend zag ik een paar bekende gezichten, maar men was verdiept in zijn werk. En achter uit de ruimte kwam een bekende stem. “KEES!! Allemachtig man, leef jij ook nog? Wat doe jij hier?” Mijn ouwe stagebegeleider Allard, een van de hoofdontwerpers, rende zijn kantoor uit en gaf me een harde hand. “Allard, ouwe reus… Hoe is het met jou?” Hij keek gespeeld sip. “Wil je een eerlijk of een diplomatiek antwoord, Kees? Maar… Wat doe jij hier? Ben je blijven zitten op de TU en kom je weer stagelopen?”
Ik grinnikte. “Nee vriend. Ik ben gevraagd om jullie uit de brand te helpen met die patrouilleboten voor Maleisië.” Hij keek me aan. “De jongeling is een man geworden… Nee, dat was je al toen je hier stage liep. Verdorie man, als dat zou kunnen… Ik krijg nachtmerries van die krengen. Klant wil een schaap wat negen poten heeft. En elke dag komt er wel een poot bij. Vanochtend weer een mail met ‘aanvullende specificaties’, oftewel: we willen meer hebben voor hetzelfde geld. Hoe verzinnen ze het, verdomme. Nog even en ze willen de bewapening van USS Missouri op een scheepje van 35 meter lang. Mafketels.” De projectleider keek zwáár afkeurend. “Allard, zo praat je niet over een potentiële klant. Zeker niet waar derden bij zijn.”
Allard keek hem nijdig aan. “Derden? Dérden?? Kees heeft hier verdomme een jaar of vier geleden stage gelopen. Een aantal van de aanbevelingen uit zijn stageverslag gebruiken we nog steeds in onze ontwerpen en daar verdienen we goed geld mee, meneer. We hadden hem na zijn diploma-uitreiking meteen hier moeten opsluiten met een vorstelijk salaris, verdomme…” Hij was écht nijdig.
Ik stopte hem. “Hé meneer de voormalig stagebegeleider: ten eerste werk ik bij een hartstikke leuk bedrijf. Dat moét ik wel zeggen, want anders krijg ik straks klappen van mijn directeur die nu staat naast me staat.
Theo, dit is Allard, Allard dit is Theo, directeur van Developing Technics. En ten tweede: als ik bij jullie was gaan werken, was de kans aanmerkelijk minder geweest dat ik de knapste en liefste vrouw van het noordelijk halfrond was tegengekomen.” Ik dacht even na. “Maar jij bent betrokken bij die patrouilleschepen voor Maleisië?” Allard knikte. “Als 1e ingenieur. Technisch verantwoordelijk.”

Ik begon te glunderen en keek met een scheef oog naar Theo. “Dat maakt het stuk aantrekkelijker om hen te ondersteunen...” Theo beantwoordde mijn blik met een sceptisch “Hou jij rekening met de ‘Blonde feeks van Gorinchem’, Kees?” “Mijn probleem, Theo. Niet het jouwe.” Hij bromde. “Jaja…” Ik wisselde nog wat gekkigheid uit met Allard, terwijl de projectmanager er een beetje verloren bijstond. Uiteindelijk liepen we door. “ Meneer Jonkman, is deze rondleiding wel nodig? U schijnt het bedrijf goed te kennen…” Ik keek de projectleider aan. “ Ik heb hier zes heerlijke stagemaanden doorgebracht als 4e jaars student aan de TU Eindhoven. Werkweken van 60 of 70 uur, maar elke seconde met plezier. En ik ben in elk hoekje van het bedrijf geweest, met uitzondering van het toilet van de directie.
Op de ontwerpafdeling, maar ik heb hier ook leren lassen. En dan bedoel ik niet het bakken-en-braden wat hobbylassers doen, maar écht lassen. M’n handen smerig maken en vrijdagsmiddags in een gore overall een biertje-uit-de-fles drinken met de lassers. Daar wil ik nog wel even langs als het kan.”
Hij keek zuinig. “Prima, maar als u de weg weet, heeft u mij niet meer nodig. Dan ga ik wel naar kantoor. Als u zich bij de receptie afmeld wanneer u weggaat…” Hij gaf ons een hand en verdween.

We liepen naar buiten, richting productiehal. Buiten keek Theo me aan en zei zachtjes: “Heb jij ook de neiging om je handen te willen wassen? Gadverdamme, wat een gladjakker. Ik durf te wedden dat hij nog nooit in de productiehal is geweest…” Ik grinnikte. “Blijkbaar is ook Damen niet ontkomen aan dit soort types. De pest voor een bedrijf.” Theo knikte. “ Juist. Kees, als jij me ooit op dit soort gedrag betrapt, geef me een enorme trap onder m’n hol, zodat ik weer met beide benen op de grond kom.” Ik grinnikte. “ Met heel veel genoegen, meneer de directeur. Of ik huur je echtgenote in. Of m’n zus Melissa. Die is verdedigster bij een rugbyteam. Bijnaam: “De rooie duivel”. Of Fred natuurlijk…”
Na een bijzonder gezellig kwartiertje ouwe koeien uit de sloot halen bij de lassers liepen we terug naar de receptie en meldden ons af. In de auto vroeg Theo: “Zo, nu even onder elkaar en van man tot man…: Hoe denk je er over, Kees?”
“Theo, dit is een klus waar ik dolgraag m’n tanden in wil zetten. Ik ken Allard. Vakman. Wij zitten op één lijn. Maar eerst fiat van Joline krijgen.” Ik keek hem grijnzend aan. “Je weet hoe het werkt.” Een grommend geluid was de reactie. “Als Joline akkoord geeft, Theo, wil ik een overleg met die projectmanager en Allard. Ik voel aan m’n water dat meneer de projectmanager wel en Allard niet naar Maleisië gaat. En meneer de projectmanager gaat daar waarschijnlijk ‘hoeren, snoeren en taxirijden’ zoals we dat bij Defensie betitelen. Feestvieren. Snoepreisje. Want hij heeft geen zak verstand van schepen, dat heb ik al gemerkt. En van bewapening nog minder. En als Allard niet meegaat, stap ik niet aan boord. Ik vertrouw die glibber niet zo.”
Theo zei zachtjes: “Helaas, maar waar: je zult in de toekomst meer met dat soort types te maken krijgen, Kees. Managers die de begrippen ‘bout’ en ‘moer’ nog steeds door elkaar halen. Daarom, en daarom alleen wil ik DT zou plat mogelijk houden. Ik heb mazzel; ik ben techneut en heb een paar goede commerciële vriendjes en een echtgenote die op dat gebied briljant is. In feite is Gertie de commercieel directeur van DT en ben ik slechts een technische trekpop.”
Ik gniffelde. “Theo, hou je er rekening mee dat mijn vriendinnetje ook zo’n economische type is? Als Joline dit hoort, krijg je een dodelijke blik uit die hemelsblauwe ogen toegeworpen.” “Daarom moet je ook je grote bek over dit gesprek houden, Kees.”

Ik stuurde de auto een parkeerhaven in en zette de motor uit. Ik wilde dit gesprek goed voeren, en niet de ene hersencel met autorijden bezig laten zijn en de ander met een gesprek over bedrijfsvoering.
“Theo, ik ben om een paar redenen bij DT komen werken. De opdrachten waar wij ons mee bezig houden: technisch boeiend en zeer afwisselend. Het werk zelf: een team smeden, de ene dag binnen zitten en bureaustoel-uren maken, de volgende ergens buiten in de zeikregen staan. Maar bovenal: het absolute gebrek aan ‘managertypes’ zoals we er vandaag een gezien hebben. Zoals je het nu hebt georganiseerd, met een backoffice wat ons ontlast, is prima. En mede daarom, Theo, vloekte ik Marion twee weken geleden zo hartgrondig uit… Gelukkig is ze als een blad aan de boom omgedraaid; die spreadsheet met variabelen heeft zij dit weekend in elkaar gezet én alle variabelen ingevoerd. Is ze, vrijwillig, een dag aan kwijt geweest. Laat haar dat even merken, alsjeblieft.”
Theo keek me aan. “Wauw… Ik zat te kwijlen tijdens jouw verhaal, man. Maar dat komt dus bij haar vandaan? Ik knikte. ”Ze kan duidelijk iets meer dan alleen met haar tieten zwaaien… Misschien is PR of communicatie wel compleet de verkeerde richting voor haar en moeten we haar óf aan Joline óf aan Fred knopen.
Maar goed, terug naar organisatieleer: Hou DT plat, Theo. Anders worden we op een gegeven moment overspoeld door glibberige managers zoals we er vandaag eentje gezien hebben.” Hij leunde achterover. “Dat is wel een interessant lesje bedrijfskunde, meneer Jonkman… De vraag is alleen: kan DT zich dat veroorloven? Kunnen we die platte organisatie blijven die we nu zijn? DT bestaat dit jaar vijf jaar. De komende vijf jaren zijn cruciaal: de overgang van pioniersfase naar stabilisatiefase. In die periode struikelt 25 procent van de bedrijven. Redenen: de ‘overhead’ neemt de macht over; kost teveel en levert te weinig op.
Ons backoffice is nu nog magertjes gevuld, maar binnenkort start onze KAM-coördinator. Daarna komen er nog wat functionarissen bij.
Kortom: wij gaan meer overhead krijgen. Dat moet, want ik wil geen dure ingenieurs-uren aan secundaire zaken besteden. De ontwerpteams regelen zichzelf wel; ik heb aan jullie nog het minste werk. Dat wil ik bij het back-office ook zo zien. Vraag is alleen: hoe regel ik dat in?
De volgende vraag is: tot hoever willen we groeien? DT heeft nu een uitstekende naam. We leveren prima werk, leveren snel en hebben goede service. Maar: we zijn beperkt door gebrek aan mankracht. Mensen maken soms weken van zestig uur. Dat kan incidenteel, maar moet geen gewoonte worden. Dan heb ik lui met een burn-out. Daardoor dreigen we opdrachten te missen…” Hij keek peinzend voor zich uit.

“Theo, heb jij aandeelhouders in je nek hijgen die op dikke winstuitkeringen zitten te wachten?” Hij schudde zijn hoofd. “Het grootste kapitaal komt bij mij en Gertie vandaan.” Hij grinnikte. “Ik heb één ding goed gedaan in m’n leven: een rijke vrouw getrouwd. Wij hebben 70 procent van het bedrijf in handen. De overige 30 procent is eigendom van een paar investeerders en twee banken. De investeerders zijn goede vrienden van me, onder andere de pa van Marion, en die hou ik tevreden met een bescheiden, maar steeds groeiende winstuitkering. Met een van de banken heb ik langlopende afspraken, en de andere bank…” Hij gniffelde.
“De manager waarmee ik zaken deed belde me vorige week op. Had gehoord dat we een order van veertig miljoen hadden binnengesleept. Hij verwachtte dat zijn filiaal een substantieel grotere winstuitkering zou gaan ontvangen… Ik heb me meteen laten doorverbinden met zijn directeur en de brave borst verteld dat ik in één klap van zijn lening af wil. De man wist niet wat hem overkwam. Dezelfde avond hebben Gertie en ik papieren in orde gemaakt, de volgende dag zat ik bij de bank. Twintigduizend excuses natuurlijk, de manager zou een reprimande krijgen en of ik als-je-blieft zou willen blijven… Ik heb alleen maar gezegd: “U kunt hier tekenen, meneer. Dan zijn we van elkaar af.” Een uur later zat ik bij een andere bank. En die was heel blij.”
Ik knikte. “ Ik ben geen econoom, Theo. Ik heb gezond boeren verstand van economie. Wil je economisch sparren, heb je je hoofd Backoffice. Zij schijnt ervoor gestudeerd te worden. Het lijkt me wel een aardige om Joline en Gertie eens samen te laten nadenken. En je hebt ook nog een bijna afgestudeerd juriste voor je werken… Wellicht ook iemand om ook eens te raadplegen. Hoewel zij misschien nu iets anders aan haar hoofd heeft.”

Theo keek me aan. “Angelique? Wat is er met haar aan de hand?” Ik grinnikte. “Geen paniek… Piraat Henry drukte het vrij technisch uit: Wij zijn complementair aan elkaar. Synergie en zo. Een en een is drie. Vervolgens vatte Angelique zijn betoog samen met een lange zoen.” Theo zuchtte. “Verdomme, ik dacht dat ik een technisch bedrijf leidde. Nu lijkt het meer op een relatiebemiddelingsbureau of een dating-site. Weer twee om te feliciteren.”
“Hé meneer de directeur, jij had toch in een of ander suf managementboek gelezen dat het welzijn van personeel ten goede kwam aan de productie? Nou dan…” Hij ging rechtop zitten. “Meneer Jonkman, het was een genoegen om even met je te sparren. Zo af en toe doe ik dat met een van mijn teamleiders, en daar komen frisse ideeën uit. Binnenkort maar eens samen met commandant Backoffice, mijn echtgenote en mijn receptioniste kletsen. Schijnt ook heel leerzaam te zijn.” Hij gaf me een stomp.

“En nou rijden meneer. We moeten vanmiddag nog een stukje productie maken. Oh ja: stop zo meteen even bij het winkelcentrum. Even een bos bloemen kopen voor mijn lieve receptioniste. ‘Investeren in personeel’ heet dat volgens datzelfde suffe managementboek.” “Jij bent goed bezig Theo. Precies dit soort dingen zijn redenen om bij DT te blijven…” Hij grinnikte. “Wou je ook bloemen? Prima, da’s in ieder geval goedkoper dan ‘een paar mooie flessen’…”
“Solliciteert meneer mijn directeur naar een wandeling richting DT? Volgens mijn routeplanner is dat nog… 4,3 kilometer. Ga je niet fijn vinden op je goeie schoenen.” Grinnikend als kwajongens reden we verder.

We stapten uit bij het winkelcentrum. “Loop jij mee, Kees?” Ik knikte. “Misschien moet ik ook maar eens een bloemetje meenemen. En nee, ik heb niks goed te maken. Dit om allerlei belangstellende vragen van mijn directeur voor te zijn.” Theo kocht een bos gemengde bloemen (“Ik kan moeilijk met rozen aankomen!”) en ik kocht een grote plant voor Joline’s kantoor.
In tegenstelling tot wat ik gedacht had, was daar nog weinig groen te bespeuren; het was een vrij zakelijk kantoor, met als enige persoonlijke noot de tekening van Joline als piraat en onze foto op het balkon. Ook kocht ik volgende doos bonbons. Theo keek er met een schuin oog naar. “Misschien wel een goed idee, hoewel chocola natuurlijk heel slecht is…”
Ik keek hem aan. “”Hoezo slecht? Echt niet. Chocola wordt gemaakt van cacaobonen. Bonen zijn groenten. Een ander ingrediënt is suikerbiet. Bieten zijn groenten. Groenten zijn gezond. Conclusie: chocola is gezond.” Theo glimlachte. “Kun je dat even wetenschappelijk onderbouwen, Kees? Liefst met een mooie spreadsheet... Als ik hiermee thuiskom, begint mijn lieve echtgenote meteen te mopperen dat ik te weinig sport.”
“Oh, ik ken dat. In zo’n geval neem ik Joline altijd even mee naar de Cooperbaan. Daarna is ze meestal vrij stilletjes…” Theo’s glimlach werd breder. “Want??? Klop jij haar dan zó genadeloos?”
“Nou, kloppen is een groot woord. Haar persoonlijk record staat op 3050 meter, een paar weken terug. Het mijne op 3450, drie jaar geleden gehaald. Een paar maanden terug nog eens op volle kracht gelopen en toen was het 3350. Dus ja, ik word ouder.”
“Volgens mij ga ik Gertie niet zover krijgen. Een potje squash oké, maar dan is de derde helft minstens net zo belangrijk. Maar ‘dom lopen’ heeft ze een bloedhekel aan.” Ondertussen waren we weer bij de auto en reden we weg. “Laat haar maar eens met Joline gaan praten over dat ‘domme lopen’.” Ik grinnkte. “Of met Marion…”

Theo keek me aan. “Ik heb zijdelings iets gehoord. Je hebt haar compleet gesloopt begreep ik.” “Niet zo moeilijk. Ze had een conditie als een ouwe vaatdoek. Maar daar gaat ze nu aan werken: eerst haar conditie een beetje herstellen, en dan gaat ze meelopen in het groepje wat ik dinsdagavonds train. Ze loopt nu een paar keer in de week in de middagpauze hard. En Fred loopt met haar mee. En wellicht dat Joline en ik ook een keertje meerennen.”
“Zóóó… En dat gaat dan allemaal van de baas z’n tijd af. Ik vraag me af wat die baas daarvan vindt.” Terwijl ik de auto het parkeerterrein opdraaide zei ik droog: “Volgens mij realiseerde diezelfde baas zich vijf minuten geleden nogal schuldbewust dat zijn medewerkers soms weken van 60 uren maken, zonder dat ze daarover liepen te miepen. Zélfs Marion. Die heeft die spreadsheet dit weekend in elkaar gezet, weet je nog?”
We stapten uit en hij zei, over de auto heen: “Ik vind het prima, Kees. Degenen die er belangstelling in hebben mogen best een stukkie rennen in de pauze. Daar moeten we gewoon tijd voor maken. We zitten toch al teveel op onze krent.” Ik knikte. “Dan moet je dat wel kenbaar maken, Theo…”

We liepen naar binnen. Ik trok Henry achter zijn bureau vandaan en zette hem even bij Angelique neer. Theo kwam binnen. “Ik begrijp dat jij deze knappe dame aan je piratenhaak hebt geslagen? Gefelicieerd, allebei en samen heel veel geluk!” Hij gaf hen de bos bloemen. “De verdeelsleutel mogen jullie zelf bedenken.” Angelique gniffelde. “Hij de stelen, ik de bloemen… Maar dank je wel, Theo!”
Met de plant in mijn handen liep ik door richting Joline. “Goedemiddag mevrouw… Mag ik uw bureau een beetje opfleuren met een stukje groen?” Ze keek op. “Wat lief, Kees. Ik zat er al een hele tijd over te denken om wat groens hier mee naar toe te nemen.” Ze deed de deur dicht en gaf me een zoen.
Zag toen de doos chocola. “En je hebt ook iets voor jezelf gekocht, zie ik…” Ik schudde mijn hoofd. “Wat denk jij toch slecht van me. Deze gaat mee naar huis. Vieren onze tweede set wittebroodsweken mee. En nu, mevrouw, heb ik een vraag.” Joline keek wantrouwend. “Aha. Nu komt de aap uit de mouw… Meneer komt binnen met een plant, chocola en vervolgens komt er een vraag. Vertel op!”
“Heeft u er bezwaar tegen als ik u over een paar weken een weekje alleen laat terwijl ik de beest uit ga hangen in Maleisië? Dit op uitdrukkelijk verzoek van een bekende scheepsbouwer te Gorinchem?”
Ze keek me aan. “De order is binnen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Maar Damen heeft uitdrukkelijk gevraagd of ik meeging als zij met een kleine delegatie die kant uitgaan voor technische besprekingen. Ik heb gezegd dat ik alleen ga als jij ermee accoord gaat. 2e of 4e week van November. Dus na onze vakantie.”

Ze dacht nog geen seconde na. “Doen, Kees. Geen betere dan jij. Pak de telefoon en bel ze op.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, dat doe ik lekker niet. Voor morgen 08:00 zou ik zeggen of ik wel of niet mee zou gaan; om 07:55 ga ik bellen. Anders lijkt het alsof ik wel héél happig ben. En… Ik heb nog een andere voorwaarde: dat mijn ouwe stagebegeleider Allard meegaat. Hij is eerstverantwoordelijk ingenieur van dit project. Hij en ik zitten op één lijn. Dit in tegenstelling tot de projectmanager. Als die figuur meegaat en Allard niet, bedank ik voor de eer. Wát een glibber…” Joline lachte liefjes. “Dus jij, meneer Jonkman, teamleider bij DT, een bedrijfje met welgeteld 37 medewerkers, denkt te kunnen bepalen of een van de projectmanagers van de firma Damen, een bedrijf met een aantal honderden medewerkers, wel of niet op zakenreis richting Maleisië gaat… Is dat niet een béétje arrogant?”
Ik fronsde. “Schat, ik bepaal helemaal niks bij Damen. Ik zal alleen zeggen dat dit reisje zonder Allard weinig meerwaarde heeft. En nee, Allard weet van niks, wij hebben niks samen bekokstoofd. En tot troost: Theo heeft exact dezelfde indruk van die projectmanager als ik: een glibber.” Joline keek zuinigjes. “Hmm… Je regelt het maar, meneer Jonkman. Daar blijf ik buiten.” “Dat is je geraden mevrouw. En nu, mag ik één van jou medewerkers even hartelijk bedanken voor haar werk in het weekend?”
“Dat is toegestaan, meneer. Mits u dat niet doet met hele intieme tongzoenen. Weet u wat? Ik loop wel even mee…ter controle, zeg maar.” Gniffelend opende ze de deur en we liepen naar Marion. “Dame, mag ik u, mede namens de firma Damen, hartelijk danken voor uw werk aan die spreadsheet? Er moest na mijn presentatie meteen een dweilpauze ingelast worden, want het kwijl van de heren, inclusief Theo, liep over de directietafel.” Marion werd rood. “Dank je wel, Kees…” “Ze heeft zich de hele middag zenuwachtig zitten maken of het allemaal wel goed was”, dreunde Fred, “en ik heb er nog eens naar gekeken, maar die sheet werkte feilloos. Prima werk.”
Ze draaide zich om. “Dank u wel, meneer van Laar.” Hij keek haar aan. “Zullen we maar stoppen met dat ‘ge-meneer’, Marion? Jij bent de enige die me zo aanspreekt, en in het begin was dat prima, want je was mijn waardeloze pupil en ik die klootzak van een mentor. Maar ondertussen heb je laten zien dat je wat meer kan dan miepen, piepen, janken, jengelen en je lippen stiften. Mijn voornaam is Fred. Als je me in het vervolg aanspreekt met meneer van Laar, ga ik je weer ‘juffie’ noemen, oké?”
Ik stond schuin tussen hen in en zag haar ogen nat worden. Héél zachtjes zei ze: “Dank u wel, meneer van Laar… sorry: Fred.” Hij viste een pakje papieren zakdoekjes uit een bureaula. “Graag gedaan juffie... ehh Marion. Hier, zakdoekjes. Speciaal voor jou in grootverpakking ingekocht, twee weken terug.” Ze depte haar ogen af. “Dit betekent meer voor me dan jullie denken…” Joline zei kort: Sta eens op, Marion.” Ze gaf Marion een knuffel. “Je hebt er ook hard genoeg voor gewerkt. Dank je wel.”
Joline wenkte me met haar ogen en we liepen het kantoor uit, en haar kantoor in. “Mooi. Die is op de goeie weg. En Fred houdt haar handje nog wel even vast. En nu meneer Jonkman, wegwezen uit mijn kantoor, want je houdt mij en m’n medewerkers van hun werk af. En laat die doos chocolaatjes maar hier.” Ik griste de doos van tafel. “Echt niet. Die gaat mee naar huis. Als die hier blijft is er om half vijf nog maar de helft van over…” Joline maakte een dreigend gebaar en ik verdween, met chocola, naar mijn eigen kantoor…