MILF Blues

Soms dringt het leven van iemand die je helemaal niet kent zo plots in je eigen leven binnen dat het er deel van gaat uitmaken. Het wordt even tastbaar en is even aanwezig als het bestaan van je geliefden, van je familie en je vrienden. Dat is mij een aantal jaren geleden overkomen op een banale en toevallige manier. Toen ik op een ochtend in mijn auto wilde stappen, zag ik een pakje papier liggen voor een van de voorwielen. Nu ben ik niet zo nieuwsgierig dat ik me buk voor alles wat ik op de grond zie liggen. Maar omdat het op het eerste zicht op een pakje brieven leek, boog ik me voorover. Het waren inderdaad drie witte enveloppen die met een elastiekje werden samengehouden. Op iedere envelop was een postzegel geplakt, die nog niet was afgestempeld. De brieven moesten dus nog verstuurd worden, maar er stond geen adres en evenmin een afzender op. De enveloppen waren nog niet dichtgemaakt. Ik stapte in mijn wagen en begon te lezen. Drie uur later zat ik nog steeds in mijn wagen voor me uit te staren. Mijn telefoon had zeker tien keer gerinkeld en ik had het dubbel aantal sms’jes ontvangen van mijn collega’s die me vroegen waar ik bleef.

Wat kan ik zeggen over de brieven? Het zijn drie onaffe brieven, geschreven in hetzelfde handschrift. Ze zijn schokkend en onfatsoenlijk. Maar ook doodeerlijk en openhartig. Ze bevatten de wanhopige en pijnlijke biecht van een vrouw aan haar man, haar dochter en haar minnaar die het vriendje van haar dochter was. Of ik die biecht openbaar mocht maken? Ik weet het niet. Ik heb er lang over nagedacht. Ik weet het nog steeds niet. Niemand is verplicht om deze brieven te lezen. Gevoelige zielen stoppen best nu. Er zijn prettigere en meer opwindende verhalen op deze site te lezen. Ik spreek geen oordeel uit. Dat zou te gemakkelijk zijn.

Misschien zijn de brieven een waarschuwing? Misschien gewoon een constatering dat ook dit kan gebeuren? We zijn mensen en ons vlees is zwak. Maar wat zegt dat? Om alle mogelijke herkenning te vermijden, heb ik de namen veranderd. De vrouw noem ik Greta, haar man Georges, haar dochter Ella en haar minnaar, het vriendje van haar dochter, noem ik Michael. Ik heb hier en daar enkele passages geschrapt die me te persoonlijk leken. Die heb ik aangeduid met (...). Er zijn ook enkele passages die ik niet kon ontcijferen omdat de inkt uitgelopen was. Door de tranen van Greta? Ook die passages duid ik aan. Ik wil zo eerlijk mogelijk diet verhaal vertellen.

De brieven waren duidelijk bedoeld als afscheidsbrieven. Ik durf me niet voorstellen wat er nadien is gebeurd. Maar het feit dat de brieven niet voltooid zijn en dus niet zijn verstuurd, geeft toch wat hoop. Misschien heeft Greta ze op een avond uit haar auto gezwierd terwijl ze door mijn straat reed en zijn ze zo bij mij terechtgekomen? Wie zal het zeggen?

EERSTE BRIEF: brief van Greta aan haar dochter Ella

Ella, mijn liefste schat,

hoe moet ik beginnen? Ik weet zelfs niet of ik nog het recht heb om je mijn schat te noemen! Wil jij nog dat ik je zo noem? Mag ik nog je moeder zijn? Ik begrijp niet hoe ik je dit heb kunnen aandoen! Jij bent het liefste wat ik op de hele wereld heb. Ik heb je negen maanden gedragen en zestien jaar lang dag in dag uit alleen maar aan je toekomstig geluk gedacht. Alles had ik voor je over. Dat dacht ik toch. Nu moet ik tot mijn diepste schaamte bekennen dat ik je grootste rivaal ben geworden. Hoe is het zover kunnen komen? Mijn hart is gebroken. Wat is er van mij geworden? Hoe kan ik het je uitleggen? Kan ik het wel uitleggen? Misschien kan ik alleen maar zeggen dat ik ooit was zoals jij nu bent. Wild. Onbezonnen. Op zoek naar avontuur. Nieuwsgierig naar mannen. Ik was uitgeraasd toen ik je vader leerde kennen. Dat dacht ik toch. Tot je die avond voor het eerst met Michael op bezoek kwam. Je vader had jullie binnengelaten en was dan naar zijn werkkamer gegaan. Jullie waren alleen. Of dat dachten jullie. Ik kon jullie zien vanop de trap. Ik zag hoe hij onmiddellijk naar je borsten greep en zijn hand tussen je dijen schoof. Ik hoorde je zuchten en kreunen. Ik wilde vanaf dan maar één ding meer: jouw plaats innemen en voelen hoe zijn handen mijn tieten grijpen en mijn kut strelen. Vergeef me, liefste meisje, voor mij afschuwelijke verlangen. Dat verlangen heeft alles stuk gemaakt. En toch is er niks wat ik er tegen kan doen. En ik wil er ook niks tegen doen. Het is het sterkste en het diepste wat ik ooit gevoeld heb.

Jaloers zijn op je eigen dochter, op haar jeugd, op haar relatie. Welke moeder doet zoiets? Ben ik niet meer normaal? Ben ik waanzinnig? Zeg het mij! Red me hieruit! (onleesbare tekst) De schaamte die ik voel als ik jaloers naar je kijk, is zo diep als de afgrond van de hel. Het idee dat hij ook in jouw kutje zat, er aan likte, er in vingerde, er in klaarkwam, maakte me ziek van nijd. (onleesbare tekst)

Aan jou gaf ik de raad jezelf niet te snel aan hem te geven, om hard-to-get te spelen, om een ijskoningin te zijn. Zelf heb ik me tegenover hem als een hoer gedragen! Ik heb me nooit zo voor je vader gekleed als ik voor hem deed. Ik ben naar sexshops gegaan om latex en lingerie te kopen en heb naar porno gekeken omdat ik zijn milf wilde zijn. Zijn cougar. Zijn fucking hot mature! Ik heb hem alles toegestaan. Hij mocht alles bij mij. Ook dingen die bij jou gelukkig niet mochten. Vooral die dingen. Ik gaf hem alles omdat ik hem wilde hebben. Ik gaf hem wat ik jou verbood hem te geven.

Hoe ik met hem afsprak en waar ik hem dan ontmoette, is een lang en schandelijk verhaal dat ik niet graag vertel. (...)

Ik wil mijn ziel tot op de bodem leegmaken. Ik wil alles wat ik gedaan, gezegd en gevoeld heb, uitkotsen. Ik wil ziek worden. Ik wil alles uitzweten. Opbiechten. Uitwissen. Wegspoelen. Mijn hart is een riool. Hoe kan ik het zuiveren?

Ik weet niet waarom ik je dit allemaal zo brutaal vertel, mijn lieve schat. Misschien omdat ik niet meer tot je kan spreken als moeder? Die naam verdien ik niet meer. Als moeder moet ik zwijgen. Ik ben je rivale nu, niets anders.

TWEEDE BRIEF: brief van Greta aan haar man Georges

Lieve Georges,

Ach, wat kan ik zeggen? Georges, je bent zo lief, zo zacht. Zo’n heerlijk leven had ik met jou. Alles was helder en aangenaam. Aan tafel, in de sofa, in bed. Als je in me gleed en mijn borsten kuste en streelde, was ik als een kalme zee, langzaam wiegend op de rustige golfslag van je heupen. Het voelde zo goed, zo herkenbaar. Het was thuis komen. Het was genieten van het windstille oppervlak van de zee. Jarenlang heb ik gedacht dat dit het was. Deze rust. Deze kalmte. Ik heb lang niet begrepen waarom mannen of vrouwen omwille van seks hun partner in de steek lieten.

Maar ik wil eerlijk zijn met je Georges, mijn lieve, lieve man, vooral op dit moment van mijn biecht. Bij hem - uit respect voor jou zal ik zijn naam niet noemen - bij hem ontdekte ik de diepte. Alles wat er onder het oppervlak broeit. Hij sleurde me mee naar beneden. Naar het donkere water. Niet zomaar even kopje onder en dan weer snel terug naar boven om lucht te happen. Neen, de diepte in. Waar ik niet langer kon ademen. In elk geval niet op de normale manier. Door hem kreeg ik kieuwen en kon hij me steeds dieper naar de diepte trekken. Totdat ik niet meer naar boven kon. Totdat ik niet meer naar boven wilde. Ik heb niets meer te zoeken aan de oppervlakte bij jou. Vergeef me! (onleesbare tekst)

Ik heb bij hem dingen gevoeld waarvan ik niet wist dat een vrouw ze kon voelen. In zijn armen heb ik delen van mijn lichaam voor het eerst ontdekt. Ik wist niet dat ik ze had! Of waarvoor ik ze had! Ik weet dat deze woorden je pijn zullen doen, mijn lieve Georges! Zie ze niet als een verwijt naar jou, want ik verwijt je niets. Ze zeggen alleen iets over de wonde die hij in mij geslagen heeft. Mijn kut is een bloedende wonde en jij kan niets meer doen om dat bloeden te stelpen. Dat kan alleen hij en tegelijk maakt hij de wonde steeds groter!

Of hij me gelukkig maakt, vroeg je? Ach, lieve man, het geluk, dat was in de sofa in jouw arm liggen en naar een film kijken! Geloof me, dat was het ware geluk. Dat was het paradijs. En ik heb er zovele jaren met jou geleefd. Daaruit ben ik nu voorgoed verjaagd. Dat verdien ik. Dat ik ook jou eruit verjaagd heb, doet me meer pijn dan ik kan zeggen. (onleesbare tekst)

DERDE BRIEF: brief van Greta aan haar minnaar Michael, vriendje van haar dochter Ella

Michael,

Ik haat je nu meer dan ik je liefheb. Misschien is het verschil tussen haat en liefde nooit groot geweest in wat ik voor je voelde. Toen ik je voor het eerst thuis zag binnenwandelen, aan de hand van Ella, wist ik het. Neen ik wist niets. Ik voelde het. Maar dat was veel sterker dan weten. Er ontplofte iets in mij. Iets wat ik al jaren had onderdruk, explodeerde. En ik wil heel eerlijk zijn. Niet in mijn hart. Daar explodeerde niets. Maar in mijn onderbuik. Tussen mijn dijen. Diep in mijn kut! Daar explodeerde iets waarvan ik de omvang toen niet kon vermoeden. Je herinnert je waarschijnlijk dat ik bij onze eerste ontmoeting heel koel tegen je deed. Heel afstandelijk. Dat was uit woede. Uit woede voor wat ik in mijn lijf voelde razen en dat jouw donkere zuiderse verschijning had veroorzaakt. Nu nog haat ik dat moment.

Je hebt me als vrouw doen herleven, maar als moeder heb je me stukgemaakt. Moet ik je daar dankbaar voor zijn? Maar heb ik wel het recht om jou iets te verwijten. Je bent nauwelijks achttien. Welke schuld draag jij in dit verhaal? Geen enkele toch? Dat je snel door je knieën ging toen ik je belde voor een afspraak? Dat je nog sneller door je knieën ging toen je me zag? En dat ik al helemaal niks meer moest doen toen ik me uit kleedde op de hotelkamer? Nee, dit is allemaal mijn fout. Maar ik kon het niet helpen. Vanaf het ogenblik dat ik je zag, was ik je slavin. En wilde ik die ook zijn. En ik was bereid daar de hoogst mogelijke prijs voor te betalen. Ik weet intussen hoe hoog die prijs is… (onleesbare terkst)

Het enige wat ik verlang is bij je te zijn. Je pik diep in mij voelen. Klaarkomen op je vingers. Op je tong. Om te vergeten. Alles te vergeten. Geen verleden meer te hebben. Geen taak. Geen verantwoordelijkheid. Alleen een instrument te zijn voor jouw lust. Bespeel me zoals je wil. Neuk me totdat ik mijn naam vergeet. Spuit me in al mijn gaten vol met vergetelheid. Ik wil niet meer bestaan... (onleesbare tekst)