Aangenaam Verrast Door Robert - 21

Nadat we afscheid hadden genomen, gingen we naar beneden.
Beneden troffen we nog de ouders van Karel aan, ook die wensten ons een plezierige vakantie en ze vonden het aardig dat we nog even naar hun welzijn informeerden.
We liepen behoorlijk snel naar mijn ouderlijk huis terug, er was toch wel een beetje spanning in ons.
Het was ten slotte onze eerste vakantie, die we samen zouden gaan beleven ( en vooral samen in een tent ) en ver weg van onze ouders.
Toen we thuis waren liepen we gelijk door naar de woonkamer, daar brachten we verslag uit bij mijn ouders.
We vertelde hun alles tot in de puntjes, ook dat ze nog niet goed konden lopen.
Het gesprek werd verstoord door een hoop gestommel op de trap, Robert ging meteen pols hoogte nemen in de gang.
Daar zag hij hoe Pieter met een weekend tas de trap af kwam, de tas was schijnbaar behoorlijk zwaar.
Pieter kon hem maar met moeite tillen, daarom liep Robert snel naar hem toe om te helpen.
‘Tjonge, wat neem je allemaal mee?’ vroeg Robert toen hij de tas overnam van Pieter.
‘Och, niet zo veel hoor, over het algemeen zitten er boeken in’, zei hij.
‘Weet je, ik ben nu al aan het genieten, straks lig ik op het strand met mijn billen bloot en kan heerlijk lezen in de zon’.
Robert gaf Pieter een tikje op zijn blote billen en zei, ‘vergeet dadelijk niet om wat aan te trekken, of was je van plan om nu al in je blootje te gaan lopen’.
‘Als dat zou kunnen, lever nu als morgen pas’, zei hij.
Robert zette de tas in de keuken, ze liepen samen door naar de woonkamer.
Daar werden ze door ons met verwonderde blikken bekeken, toen Robert dat zag zei hij, ‘het was niets hoor, Pieter heeft alleen de halve boekenkast ingepakt’.
‘En nu is zijn tas natuurlijk veel te zwaar voor hem, het zou me niets verwonderen als hij zijn zwembroek is vergeten’.
‘Zwembroek?’ vroeg hij, we gaan toch in een naturistenkamp, of zie ik dat verkeerd?
‘Nee, dat klopt wel, maar heel Corsica is geen naturisteneiland hoor’.
‘Als we een uitstapje maken, kan het zijn dat we toch even een zwembroekje aan moeten doen’, zei Robert.
‘Oei, daar heb ik niet aan gedacht’, zei hij en rende gelijk naar boven.
Wij keken ons glimlachend aan, en Robert zei, ‘ik had nooit gedacht dat Pieter zo’n fanatieke naaktloper zou worden’.
‘Wij ook niet, zeiden we bijna in koor’.
Robert zei ‘Hij vertelde net dat hij het liefst nu gelijk naakt, in de wagen zou stappen’.
Lachend voegde hij er aan toe, ‘maar dat heb ik hem toch uit het hoofd kunnen zetten’.
‘Zeg Robert, douchen we hier nog eerst of straks bij jullie thuis?’ vroeg ik hem.
‘Nee, laten we dat maar bij ons doen, misschien hebben we nog tijd om even te zwemmen’.
‘En dan moeten we daarna toch weer douchen’, zei Hij.
‘Oké, laten we dan maar naar boven gaan, en de andere helft van de boekenkast halen’, zei ik.
Robert fronste zijn wenkbrauwen en zei, ‘jij toch niet hé, hoop ik!’
‘Nee, lachte ik zo gek ben ik niet hoor’.
Mijn ouders moesten om mijn opmerking en Robert zijn reactie hierop lachen, en ze schudde met hun hoofden.
We liepen naar boven om mijn spullen te halen, Robert nam een tas en de tweede droeg ik zelf naar beneden.
Hij keek wel wat vreemd omdat ik twee tassen had, maar nadat ik hem vertelde dat er ook spullen van Pieter in zaten was hij tevreden.
Op het laatste moment vroeg pa, ‘heb jij ook het tentje bij je, Ron?’
‘Shit, die ben ik vergeten, hij ligt wel klaar maar vergeten mee naar beneden te nemen’, zei ik.
Snel liep Robert naar boven, en kwam met het tentje op zijn rug terug.
We bedankte mijn vader dat hij daaraan had gedacht.
In de keuken stonde nu drie tassen en het tentje, pa zei, ‘kom jongens dan breng ik jullie even naar Robert zijn huis’.
Robert zijn fiets kan wel zolang in de schuur blijven staan, totdat jullie weer thuis zijn.
Ma zei, ‘Pieter en nu gauw naar boven en kleed je aan, je zou geloof ik werkelijk in je nakie in stappen’.
Pieter kreeg een kleurtje en ging snel naar boven, nog geen vijf minuten later kwam hij gekleed naar beneden.
We stapte in onze wagen en reden naar Robert zijn ouders, daar werden we hartelijk verwelkomd door hun.
Robert zijn vader zei, ‘dat komt goed uit dat jullie er bij zijn, zo komt ten minste het vlees ook op.
Het was nog vroeg, en zo konden we nog lekker barbecueën.
Nadat we de tassen van onze wagen in het Toyota busje van Robert zijn moeder hadden geladen, konden we nog een verfrissende duik nemen in het zwembad.
Terwijl we in het zwembad speelde, zaten mijn en Robert zijn ouders rond de barbecue, zelf Robert zijn oma en opa waren er.
Ze zouden Mark gelijk mee naar hun huis nemen, zodat we niet extra op en neer moesten rijden.
Wij zagen hoe mijn vader zijn beurs trok, en geld aanbood aan Robert zijn vader.
Maar deze nam het niet aan en zei, ‘het is Willem zijn wens, dat Pieter mee gaat dus gaat het op onze rekening’.
Daar waren mijn ouders even stil van, en ma zei, ‘dat gaat toch niet’.
‘Jawel hoor, anders zou Mark mee zijn gegaan, en Pieter zal echt niet meer eten dan hij’, zei de oma.
‘Die eet bij ons natuurlijk voor niets mee, zo kunnen onze kinderen Pieter in leven houden’.
Ze waren overdonderd en bedankte zich bij oma en opa en natuurlijk bij de ouders van Robert.
Robert zijn vader riep dat we konden aanvallen, het vlees was gaar genoeg.
Na het eten sprongen we weer het water in, maar na een half uurtje riep Mark zijn oma dat het tijd werd om naar huis te gaan.
Mark moest zijn spullen halen en zich aankleden, dit deed hij niet echt graag maar gaf wel gehoor aan zijn opdracht.
Bij het afscheid nemen, liet hij een traantje de vrije loop.
Hij vroeg, ‘brengen jullie iets moois voor me mee van Corsica?’
Mark zijn ouders beloofde het, en vroegen, ‘wat wil jij dan hebben?’
Hierop zei hij, ‘dat wat ik het vorig jaar niet meer kreeg van jullie’.
Zijn ouders fronsten hun wenkbrauwen, en keken hem vragend aan.
Nou zei Mark, ‘die huilende vlieger, waar je mee kan stunten, die wilde ik graag hebben maar het vakantiegeld van mij was al op’.
‘Dat jij dat nog weet?, maar we brengen er jou eentje mee hoor’, dat is beloofd.
Robert drukte Mark stevig tegen zich aan en zei, ‘als zij het vergeten dan denken Ron en ik er wel aan hoor’.
Ook ik drukte hem en zei, ‘beloofd is beloofd Mark, we helpen je ouders er wel aan denken hoor jongen, jij krijgt jou vlieger, dat is zeker’.
Mark draaide zich half om naar zijn oma en zei, ‘kom maar we kunnen nu gaan oma, ik krijg mijn vlieger hoe dan ook’.
Oma kneep Mark zachtjes in zijn wang en zei, ‘jij bent echt een schat jongen, en wij zullen jou eens echt gaan verwennen’.
Daarop zei Mark zijn moeder, ‘dat hadden we ook niet anders verwacht’.
Ze liepen mee tot aan de poort, verder gingen ze niet omdat ze geen kleren aanhadden.
Bij de poort zagen ze dat er een politie wagen de oprit op reed.
Oma en opa gingen verder naar hun auto, en reden naar hun huis.
De agenten stapte uit, en kwamen mee de tuin in.
Ze keken natuurlijk wel vreemd op dat we naakt waren, maar we hadden geen tijd meer om ons te bedekken.
Ze liepen meteen door naar het zwembad, waar ze ons zagen rond zwemmen.
Een agent sprak ons aan, en vroeg of we even uit het water konden komen, ze hadden nog een paar vragen aan ons.
De eerste vraag was, we hebben jullie voetsporen gevonden op het plaats van delict, hoe komt dat.
De tweede vraag was, hebben jullie echt niets gemerkt of gezien gisteren.
Wij voelden ons echt niet op ons gemak voor de agenten, we hielden onze handen voor onze piemels en hadden een kleurtje op de wangen.
Een van de agenten zei, ‘wat jullie hier doen gaat ons niets aan, we zijn wel wat gewend bij ons op het bureau’.
Dit was wel een geruststelling voor ons, en Robert zei hun, net zoals we tegen Karel hadden gezegd over die actie van de schoenenzaak met hun speciale aanbieding.
Ook vertelde hij dat we op het trimparkoers waren geweest, maar dat ons echt niets vreemds was opgevallen. Ze zeiden, ‘dat hebben we ook vernomen van de slachtoffers, maar we wilde het toch even uit jullie eigen mond horen’.
Ze namen afscheid van ons, en verlieten de tuin.
Robert zijn ouders begrepen er maar niets van, maar na onze uitleg was alles duidelijk voor hen.
Ze vonden het natuurlijk erg voor de jongens, maar waren ook blij dat ons niets was gebeurd.
‘Maar kom jongens, het word echt tijd dat jullie gaan slapen, morgen is het vroeg dag’, zei oom Harry.
Tijdens het afdrogen zei oom Harry tegen Pieter, ‘dat hij ook hun kon aan spreken met oom Harry en tante Els’.
Pieter was door het dolle heen, en bedankte oom Harry en tante Els door hun te drukken.
Hij zei,’dat had ik al gehoopt, om steeds maar weer meneer en mevrouw te zeggen, daar had hij al tegen op gekeken’. Oom en tante gaven ons een zoen op het voorhoofd, en wensten ons een goeie nachtrust toe.
Nadat we samen het zwembad hadden afgedekt, en de tuin hadden opgeruimd gingen we naar onze kamers.
Pieter sliep vannacht bij Willem op de kamer, en ik natuurlijk bij Robert.
Robert en ik wilde snel zijn om als eerste te kunnen douchen, maar we liepen Willem en Pieter tegen het lijf toen we de badkamer binnen wilde gaan.
Robert stelde voor dat hun een vol bad zouden nemen, zodat we sneller klaar waren.
Terwijl het bad vol liep, stonden we nog even na te praten wat de agenten nu eigenlijk van ons wilde weten.
Willem had niet mee gekregen wat ze wilde, omdat hij met Pieter nog in het zwembad waren.
Robert vertelde hem wat onze buurjongen en zijn neefje was overkomen, en wel in kleur en geur zoals men dat zo leuk zegt.
Toen het bad vol genoeg was gingen ze in bad, en wij konden ons gaan douchen.
Wij moesten wel wachten, want het bad nam al het warm wat er kwam in beslag. En wij zouden dus koud moeten douchen, daar hadden we dus echt geen zin in.
Stel je eens voor hoe klein onze piemels zouden worden van het koude water, dat konden we dus niet laten gebeuren.
Ofschoon het nog tamelijk vroeg was, besloten Robert en ik na het douchen om gelijk braaf te gaan slapen en wel met de handjes boven het laken.
Pieter en Willem waren een andere mening toegedaan, we hoorde hoe ze aan het stoeien waren.
Maar dat duurde niet lang, want tante Els kwam naar boven en riep hun tot orden.
Toen het eindelijk stil was in hun kamer, hoorde we hoe zij weer naar beneden ging.
Wij vielen daarna dan ook meteen in slaap, natuurlijk pas nadat we ons een heerlijke tongzoen hadden gegeven.
De volgende morgen wekte Tante Els Pieter en Willem, oom Harry nam onze kamer voor zijn rekening.
Toen we eindelijk echt wakker waren keek ik op de klok die naast onze foto stond, het was pas drie uur.
Na ons te hebben gewassen liepen we naar beneden voor het ontbijt, we waren al bijna klaar toen Pieter en Willem de keuken binnen kwamen.
Tante Els zei, ‘dat krijg je als jullie niet naar ons luisteren, nu zijn jullie nog niet eens goed wakker’.
Oom Harry zei, ‘dat heeft wel een voordeel, wij zullen weinig of geen last van hun hebben onderweg’.
Na het ontbijt pakken we verder de wagen in, oom Harry had een keukentrapje naast de wagen geplaatst zodat hij beter bij het imperiaal kon komen waar een kist bovenop zat.
Daar het al echt zwoel warm was, en er nog nergens licht brandde bij de buren.
Besloten we om ons pas aan te kleden nadat we klaar waren, dat was natuurlijk vol in de zin van Pieter.
Toen we klaar waren liepen we naar boven om ons aan te kleden, wij waren al snel klaar.
T-shirt, sportbroek en sandalen aan en we waren klaar, de ouders van Robert hadden meer tijd nodig.
Om precies half vijf vertrokken we, Robert zijn ouders zaten natuurlijk voorin, daarachter zaten Pieter en Willem en tot slot kwamen wij.
Achter ons waren de spullen die we eventueel onder weg nodig hadden geplaatst, de minder belangrijke spullen waren in de doodskist ( zoals ik die dingen altijd noemde ) gedaan.
Onderweg werd het al snel warm in de wagen, ook al stond de airco aan.
We begonnen ons dan ook al snel te ontkleden, met ontbloot bovenlijf zaten we in de wagen.
Pieter lag met zijn hoofd op Willems schouder en sliep, ook die sliep als een roos.
Oom Harry die achter het stuur zat, keek eens lachend in het achteruitkijkspiegel en zei, ‘zie je Els, van die twee hebben we voorlopig geen last’.
Robert en ik lachte even, en keken weer naar buiten om te zien wat aan ons voorbij vloog.
We zaten lekker dicht tegen elkaar aan, ook al was het bloedheet in de wagen.
Ik voelde Robert zijn huid tegen die van mij aan, en halverwege Duitsland vielen ook wij in slaap.
Wij werden wakker toen de wagen bij een tankstadion stopte, verbaasd keken we rond en zagen dat we ergens in Zwitserland waren.
Robert vroeg, ‘waar zijn we nu pa, we hebben ook een hele tijd geslapen?’
Oom Harry zei, ‘god zijn dank, ik dacht al dat er wat met de wagen niet klopte’.
‘We hoorde een schurend geluid, maar dat was het gesnurk van ons kroos dat achterin lag te slapen, zei tante Els.
Robert zei, ‘ha, ha wat zijn we weer eens leuk, maar ik geloof dat het wel lekker op schiet qua verkeer bedoel ik’.
Dat kon oom Harry alleen maar beamen, ‘we zitten al halverwege Zwitserland’, zei hij.
Na het tanken reed oom Harry de parkeerplaats op, ‘zo nu eerst even pauze’.
Tante Els stapte uit en opende de achterklep van de auto, ze haalde er een thermoskan uit met koffie en een mand broodjes.
Wij liepen naar een vrije tafel, daar namen we plaats op de bankjes en aten enkele broodjes.
In plaats van koffie kregen wij ijsthee bij de broodjes, deze was nog heerlijk koud.
Voordat we verder reden kregen we opdracht om even een bezoek aan het toilet te brengen, of we nu moesten of niet dat maakte niets uit.
Tante Els zei, ‘dan gaan jullie maar vast vooruit plassen, zodat we niet extra moeten stoppen onderweg’.
Robert zei, ‘oké mam, als U denkt dat het zin heeft gaan we wel even hoor’.
Zijn vader moest even lachen, maar als tante Els hem aankeek verkneep hij zijn lach. Bij het toilet stond een rij mannen te wachten, maar die moesten schijnbaar een grootte boodschap doen.
Wij liepen voorbij aan de rij wachtende en kwamen al snel bij de pisbakken aan, daar stonden een vader met zijn zoon te plassen.
Alhoewel er eigenlijk zeker vier man konden staan, stonden ze zo dat er niemand meer bij kon.
Ik zei, ‘dat zijn zeker Duitsers, de een nog dikker dan de andere’.
‘Maar laat mij maar eens begaan’, onder het lopen haalde ik mijn piemel al uit mijn broekje.
Op mijn beste Duits zei ik, ‘pardon kunt U even opzij gaan, zodat ook wij onze behoefte kunnen doen’.
Van schrik hielden ze op met plassen, en bekeken me van top tot teen, hun ogen waren op mijn piemel gericht.
Ik zei, ‘sorry, maar ik moet echt dringend even een plasje doen’, ze gingen nu dichter bij elkaar staan en zeiden niets tegen ons.
Na hun te hebben bedankt met een vriendelijke lach, leegde ik mijn blaas.
Ook Robert kwam naast me staan, en haalde net als ik zijn piemel en zak over de rand van zijn sportbroekje.
Toen ik dat zag, aaide ik hem over zijn piemel en voelde even aan zijn zak.
De Duitsers zagen het en wisten niet hoe snel ze weg moesten komen, ik zei, ‘zo nu is er ook plaats voor jullie tweetjes’.
Pieter en Willem hadden het niet meer, van het lachen konden ze bijna niet hun plasje doen.
Toen we klaar waren liepen wij terug naar de auto, Pieter en Willem moesten nog steeds lachen om wat ik had gedaan.
Robert zijn vader vroeg, ‘wat er zo leuk was geweest?’
Willem vertelde hem wat ik had gedaan, en hoe snel de vader en zijn zoon weg waren geweest.
Hij keurde het niet goed, maar moest er wel om lachen.
Vooral toen ik had verteld dat ze door hun dikte, met hun tweeën de hele pisbak nodig hadden gehad.
Nog steeds lachend gingen nu ook hun naar het toilet, wij bleven bij de auto wachten.
Robert nam een sigaret uit het pakje van zijn vadert, en deed hem spelende wijze in de mond.
Willem zei, ‘jij durft die niet aan te steken, en op te roken’.
Hierop nam hij de aansteker en stak hem aan, hij nam een paar haaltjes en begon te hoesten als een gek.
Hij gooide de sigaret weg en zei, ‘ik heb nooit geweten wat ze daar aan vinden, het is echt vies en daarom zal ik ook nooit beginnen te roken.