Jongens Hormonen - 72

Wakker worden. Mijn bedgenoot lag op zijn rug te slapen. Hij leek meer op een dode dan op… Hé, potverdorie, zijn penis stond kaarsrecht, de eikel helemaal bloot. Ik keek er als versteend naar. Wat een kanjer van een spermaspuit ! Zou ik ? Durfde ik ?
Nee, ik durfde niet. Ik had teveel eerbied voor die Mexicaanse jongen. Een volwassen kerel, met eigen ideeën.
Rios roerde even. Ontwaakte uit zijn dromen.
- Goeie morgen…
- Buenos dias.
- Goed geslapen ?
- En of.
Mijn bedgenoot ging rechtop zitten.
- O….
Hij bekeek zijn erectie.
- I need to go to the toilet.
- Yes, Boy..
- Sorry…
Rios verdween. Ik hoorde hem hijgen en zuchten. Miljaard, waarom mocht ik niet…
Hij kwam terug de slaapkamer binnen.
- It’s oke…
Hij lachte zijn sneeuwwitte tanden bloot. Ik had een stijve gekregen.
Samen op de badkamer. Praten. Lachen.

Het werd een zware dag. Bezoeken en bezoeken en zien en bezichtigen. Sydney, bijna vijf miljoen inwoners. Het begon met een vaartrip doorheen de kronkelige inham die als een veelkoppige draak diep de omgeving in haar klauwen hield. De grootste natuurlijke haven ter wereld en met tientallen prachtige stranden.
Bezoek aan de Sydney Fish Market, en daarna gaan eten in een visrestaurant.
- Hoi Jürgen,hoe gaat het ?
- Goed, boy…
- En met Dieter ?
- Goed…
Meer niet.

In de namiddag bezoek aan het wereldberoemde Opera House, dat als een driedubbele schelp aan de ingang van de haven ligt. We kwamen ogen te kort om de pracht en praal van dit vrij jonge gebouw te bekijken ! De immense Concerthal, het Opera Theatre… Mens, mens, mens… Prachtig, mooi, immens ! Bijwonen van repetities in de diverse lokalen. Wat een ervaring !
’s Avonds in het hotel een diner in aanwezigheid van de plaatselijke notabelen. De premier van het district was aanwezig, samen met een van de locale mayors of presidents. Ze gaven elk een speech, vol lof over de stad en de streek. Het was tegen middernacht wanneer we naar de kamers trokken.
- Oef, zuchtte Rios.
- Oef, beaamde ik hem.
Uitkleden. Naakt naast elkaar op het bed gaan liggen. Mijn ogen zochten zijn piemel. Waarom ? Waarom zocht ik steeds maar naar blote penissen ? Waarom wond dit me op ? Ik kreeg een erectie. Rios zag het.
- Ben je geil ?
- Ja…Jij hebt een prachtig lichaam.
- Dank je. Maakt dit je geil ?
- Ja. Hebben alle Mexicanen zo’n mooi lichaam ?
- Nee, niet allen. Sommigen wel.
- Jij hebt wel succes bij de meisjes ?
- Ja… Ja, zeker.
We lachten.
- En soms seks met een meisje ?
- Nee… enkel strelen en zoenen. Meer niet.
- Nooit een meisje naakt gezien ?
- Nee… Ja, wel eens een kind of zo, maar een meisje van mijn leeftijd ? Nee.
- En toon jij je naakt aan anderen ?
- Nee.
- En verlang je er soms naar een andere naakt te zien ?
- Eigenlijk niet. Thuis zijn we nudist. Enkel twee kameraden weten dit.
- En ben je dan ook naakt bij hen ?
- Soms. als we samen slapen.
- En heb je dan ook seks met elkaar ?
- Nee. Nooit.
Hij keek me aan.
- En dan heb je nog nooit sperma van een andere gezien ?
- Nee, nooit. We hebben daar geen nood aan. We slapen samen, naakt. We vechten al eens in bed. Maar nooit raken we elkaars penis of scrotum aan. Nee.
- En bij de zwemles op school of als je gaat zwemmen, nooit een andere naakt gezien ?
- Op school heeft elk zijn eigen kleedkabientje. Als we zwemmen in de natuur, en we kleden ons om, dan keren we met onze rug naar elkaar. Elk houdt zijn lichaam voor zich;
- Wij douchen samen naakt.
- In sommige regio’s bij ons ook. Waar ik woon niet. Kinderen tot zes, zeven spelen al eens in hun blootje. Oudere jongens en meisjes niet.
Rios vertelde dat allemaal zo gewoon. Nee, hij had er absoluut geen nood aan seks te hebben met een andere. Jammer voor mij. En toch, ik bewonderde hem. Ik vond het al meer dan leuk zo naast hem te mogen liggen en dat hij zich absoluut niet schaamde tegenover mij. Wat een kerel !

Tweede dag in Sydney. Bezoek aan de Technology University en aan Palm Beach – het Saint-Tropez van Australië. En om de dag te besluiten, samen gaan zwemmen in het Olympische zwembad, waar de Nederlander Pieter van den Hoogenband in 2000 goud behaalde op de 100 meter en 200 meter vrije slag. Wat was ik trots toen ze dit vertelden. Ja, ik sprak toch ook Nederlands, hé !
En wat kon die Rios zwemmen zeg ! Een echte waterrat ! Hij glunderde.
’s Avonds vrij vroeg naar de kamers. ’s Anderendaags moesten we de vlucht nemen naar Melbourne, om zeven uur ’s ochtends, dat wil zeggen, reeds om vijf uur wakker ! Rios en ik lagen te babbelen en vertellen tot zeker een eind na middernacht. We wisselden ook onze gsmnummers uit en ons emaildres.

Het was even na de middag toen ons vliegtuig landde op Melbourne Airport. Vanuit het vliegtuigraam zagen we de prachtige Port Philip Baai, waar de stad tegenaan lag. Tussen de enkele kronkelende hoofdwegen lagen de tientallen haaks op elkaar staande straten, wat het stadspatroon een bijzondere aanblik bood. Het viel me op dat er hier niet zoveel groen te vinden was tussen de woningen. Onmiddellijk naar het luxueuse Park Royal Hotel vlak bij de luchthaven. Gelukkig konden Rios en ik opnieuw samen op dezelfde kamer. Even verfrissen en dan een eenvoudige lunch.
Tegen half vier met de bus een rondrit doorheen de miljoenenstad. Tegen zes uur terug in het hotel. Douchen. Het was een vrij warme en zwoele dag en wat verfrissing konden we goed gebruiken. Rios en ik samen in de badkamer. Nee, schamen we deden we ons absoluut niet voor elkaar. En ja, mijn ogen bekeken nog steeds het prachtige lichaam van mijn Mexicaanse kameraad. Mooi aankleden en tegen half acht naar het restaurant. Ook hier waren er plaatselijke prominenten aanwezig die elk een min of meer leuke speech afstaken. Een herinnerde aan de Olympische zomerspelen van 1956 in Melbourne. Van al de namen van fameuse atleten, kende ik er geen een. 1956 ! Amaai, lang, lang geleden.
Een uitgebreid buffet, koud, warm, drank in overvloed. En tegen middernacht naar bed. Ik was moe, dus
- Slaap wel, Rios.
- Good night, Rik.
Slapen.

’s Anderendaags werd het een regenachtige dag. Jammer. Toch bezoeken aan diverse meer dan interessante plaatsen in Melbourne. Om te beginnen de Queen Victoria Market, een immense oppervlakte, in open lucht en ook overdekt waar zowat alles te verkrijgen is. Daarna het prachtige Melbourne Aquarium met pinguins en vissen en ook slangen. Uren kijkplezier. Middagmaal in een leuk restaurantje. In de namiddag bezoek aan het Puffing Bill Railway museum met tientallen oude locomotieven en wagons. En om de dag te eindigen, bezoek aan het grote Melbourne Stadion, waar de Olympische Spelen van 1956 in hoofdzaak plaats vonden.
Laatste avond in Melbourne. Laatste avond dat ik met Rios samen was. Praten, liggend op ons bed, naast elkaar.
- Heb jij soms seks met anderen ?
Ik vertelde hem over Serge en Lieven en Kamal en… Ja, waarom vertelde ik dit allemaal ?
- Verlang jij er zo naar dat anderen jou aftrekken ?
- Ja.
- Niet bang dat ze misbruik zullen maken van jou ?
- Serge is een goeie vriend van mij. Kamal ook.
- Er zitten toch ook jongens en meisjes tussen waarmee het enkel één keer gebeurde ?
- Ja, inderdaad.
Rios keek me aan.
- Nee, Rik, hou je bij één, hoogstens twee, niet meer. Je bent toch geen straatslet ?
- Hé, nee zeg !
- En waarom dan altijd opnieuw en opnieuw en opnieuw ?
- Het is alsof ik ertoe gedwongen ben.
Rios schudde zijn hoofd.
- Nee, Rik, nee en nee en nog eens nee. Jij bent veel meer waard !
We keken elkaar aan. Rios schoof tot dicht bij mij. Hij omarmde me. Onze naakte lichamen lagen tegen elkaar gedrukt.
- Jij bent een toffe gast, Rik. Houd het zo.
- Dank je, Rios.
We sliepen in. Dicht tegen elkaar liggend. Als echte vrienden.

’s Anderendaags naar de luchthaven. Afscheid nemen van Rios. Een stevige handdruk;
- Dank je, boy, voor jouw raad.
Thuiskomen bij mam en dad en Ted en John en Emily. Vertellen over de reis doorheen Australië. ’s Avonds skypen met pa en ma.
- Ik hoor niets meer over Serge.
- Druk aan het studeren. Het schooljaar eindigt zo.

Het schooljaar eindigt zo… Ook de tijd die ik in Australië verbleef.
Er kwam een mail van AFS.
Terugreis op donderdag 5 juli.

Ik vertelde Ted over mijn gesprekken met Rios. Ted bekeek me.
- Ja, Rik, je hebt het hier nogal bont gemaakt…
Ik knikte.
Ik heb je nooit echt goed begrepen. Je wilde altijd maar meer en meer, en steeds met anderen.
Ik knikte. Wat kon ik erop antwoorden ?

De rest van de paasvakantie verliep rustig. Naar het naturistencentrum gaan. Zwemmen of fitnessen. Praten. Skypen met het huisfront en met Kamal en met Rios. Serge kreeg ik niet te pakken. Pa zegde dat Serge naarstig aan het blokken was voor zijn examens aan de unief.

Laatste periode dat ik in Darwin school liep. Alles ging zo snel, zo rap. De dagen, de weken vlogen voorbij. Af en toe eens rukken en pijpen met Ted. Emily kwam nog een keer, nog twee keren op mijn kamer. Er was iets veranderd in mij. En eerlijk gezegd, ik verlangde naar huis.

Ik weet niet. Sinds mijn gesprekken met Rios was er inderdaad iets in mij veranderd. Ik was rustiger geworden. En dit werd nog beter na mijn weekend met de leraar wiskunde. Dat kwam zo. Daags voor Pinksteren trok ik met Ted en John naar het naturistencentrum om er te zwemmen. Mister Patterson was er ook. Wat praten aan de bar. Hij vroeg me hoe ik mijn verblijf in Darwin vond. Eerlijk zeggen wat ik er van vond. Heerlijk !
- Geen zin om morgen mee te gaan naar Southport tot maandag. Ik ga er vissen en zwemmen samen met twee neefjes van mij, de zonen van mijn oudste broer.
- Hoe oud ?
- Daylano is vijftien, Jayson zeventien.
- Ja, daar moet ik wel voor afspreken met dad en mam.
- Ik telefoneer nog vanavond.
Voor dad noch mam een probleem en dus kwam Thomas mij op Pinksteren reeds om half zes ophalen. De twee neefjes van hem vielen best mee. De kleinste een pikzwarte krullebol, die kon zo van bij de Papoea’s weggelopen zijn; de oudste eveneens pikzwart haar, doch geen krullen. De ouders van Daylano en Jayson hadden een houten chalet even buiten het kleine plaatsje, vlak aan de rivier. Het was prachtig weer – alhoewel de Australische winter met rasse schreden naderde. Dus, kleren uit en naakt het kleine bootje op en tot midden de brede rivier varen. De twee pubers waren blijkbaar ook het naakt zijn gewoon. Ik moest toch wel even kijken naar die jongste. Prachtig lijf. Er roerde iets in mij. We visten tot een stuk in de namiddag en hadden meer dan genoeg voor een leuke barbecue. Terug naar de chalet. Vuurtje stoken. Visjes roosteren. En samen voor het chalet lekker genieten van de vis en de rust en de natuur. Vertellen, lachen, genieten.
Thomas vertelde zijn twee neven dat ik aan Indisch worstelen deed. Dat wilden ze ook wel eens proberen. Een lendendoek was er niet, dan maar naakt. Elkaar vastgrijpen, trekken, duwen, sleuren, spartelen,over en onder elkaar heen liggen, lachen.
Het hele weekend samen naakt. Nee, nee, nee, er gebeurde niets op seksgebied. Niets, helemaal niets. De jongens hadden er blijkbaar geen nood aan. Ze liepen er de twee dagen lang naakt bij, en bijna zonder erectie. Zo ongekunsteld. Dat kon dus toch. Naakt samen zijn, zonder enige bijbedoeling. Ik dacht erover na. Waarom moest ik altijd naar die piemels loeren ? Waarom dacht ik altijd dat de anderen masturbeerden ? En waarom vroeg ik me steeds opnieuw af hoe dikwijls ze dat deden, en of ze het ook samen met anderen deden, en… ? Wat haperde er met mij ? En hier met Thomas en zijn twee neefjes, twee dagen samen naakt, zonder enige scrupules, zonder enige seksistische inslag, gewoon naakt zoals God ons geschapen had.Ik voelde hoe ik stilaan op mijn twee poten terecht kwam.
Het waren twee heerlijke dagen voor mij. Ik bedankte Thomas en zijn twee neven.
- Dank voor het leuke samen zijn.

Vrijdag 22 juni, laatste schooldag. Begin wintervakantie.
Afscheid nemen van de klaskameraden, van andere kameraden, van de leraars. Pa had een hele doos met folders over de slag bij Passendale opgestuurd. Elk van de klasmakkers en van mijn leraars kreeg er een. Nog een laatste klasfoto.
Handen schudden.
Voorbij. Over.

Nog twee weken bij dad en mam en Ted en John en Emily. Nog een en ander bezoeken in Darwin en omgeving.
Valies maken.

Met zijn allen naar de luchthaven. Afscheid nemen. Ik had mijn kaki-kostuum aan en mijn Anzac-hoed met de Australische vlag er op.
Er waren tranen bij. En een harde beloften dat we elkaar zeker nog terug zouden zien.
Nog eenmaal zwaaien.
Voorbij mijn Australische avontuur.

Nee, mijn gedachten waren er niet bij in het vliegtuig. Drieëntwintig uur ! Zaventem. Landen om kwart over acht in de ochtend.
Door de douane naar de aankomsthall.
Ma kwam op me af. Drukte me dicht tegen zich aan.
- Welkom, jongen.
Tranen.
Pa drukte me dicht tegen zich aan.
Ik keek rond.
- Is Serge niet mee gekomen ?
Ma schudde haar hoofd.
- Nog aan het blokken ?
Ma schudde haar hoofd. Tranen in haar ogen.
- Wat is er ?
Pa legde zijn hand op mijn schouders.
- Het gaat niet goed met Serge.
- He… Wat ? …
- Ik ga het je nu maar zeggen. We wilden je niet ongerust maken. Serge is ziek, leukemie… het wordt fataal..
- Wat ?
Ik schreeuwde het uit. De mensen rondom ons keken ons aan.Pa knikte.
- Kom… We gaan naar huis.

Het werd een lange rit naar de Westhoek. Niemand zegde iets. Noch pa, noch ma, noch ik. Ik was met mijn gedachten bij Serge. Pa en ma waren met hun gedachten zeker bij mij.
Reden we voorbij Aalst ? En voorbij Gent ? En voorbij Kortrijk ? Ik zag niets. Ik zag – in gedachten althans, enkel Serge, die natuurkerel, die me zoveel geleerd had, waarmee ik uren en uren opgetrokken was, waarmee ik gezwommen had, gespeeld, gevochten.
Ik had zoveel verwacht van mijn thuiskomst. Pa en ma terug zien. Serge terug zien. Serge ! Hoe zou ik hem zien ? Pa noch ma zegden er nog verder iets over.

Pa reed met de auto onze oprit op. Hij had geen tijd de auto af te zetten. Ik er uit, lopend naar huis naast ons, naar het huis waar Serge woonde. Zoals altijd langs achteren binnen. Zijn ma stond in de keuken.
- Rik, riep ze.
Ze omhelsde me.
Ik hoorde een zwakke stem.
- Is Rik er ?
Ik stormde de living binnen, recht naar de grote sofa waar Serge lag. Ik stond stil.
- Rik !
- Serge !
Ik boog over het tengere lijf van mijn beste vriend, van Serge. We kusten elkaar. Hij sloeg zijn handen over mijn rug, drukte me tegen hem. Ik zakte op mijn knieën.
Hoe lang zat ik daar ? Geen besef van tijd.
Eindelijk losten we elkaar.
Ik ging naast Serge op de zetel zitten.
- Hoe gaat het, jong ?
- Niet goed.