Mini - 82

Na het ontbijt pakte ik de rugzak. “Mevrouw… Wat zou u ervan zeggen als ik u uitnodig samen met mij een wandeling te maken. Lekker de Franse natuur verkennen, misschien een chateau bezoeken om een wijntje te proeven, als de baron en de barones ons daartoe in de gelegenheid stellen?”
Joline knipoogde. “Die Franse natuur zegt me niet zoveel. De Nederlandse natuur daarentegen…Die wil ik wel weer eens bekijken en ondergaan!” We kleedden ons aan. Spijkerbroek, T-shirt, trui. Stevige schoenen. Een halfuur later gingen we op pad. Bij de receptie kocht ik een wandelkaart van de omgeving en op mijn vraag of het chateau bewoond was antwoordde de eigenaar van de camping bevestigend. Het bleek dat het chateau eigendom was van een stichting die de oude Franse landhuizen en kastelen voor het nageslacht wilde behouden. Wié er woonden wist hij echter niet, wél dat het chateau soms opgesteld was voor het publiek.

Samen stippelden we een route van zo’n 15 kilometer uit en we gingen op weg. De eerste kilometer was vrij saai, langs een provinciale weg. Daarna konden we het bos in en werden door stilte omgeven. Behalve wat vogels en het ruisen van de wind door de bomen hoorden we vrijwel niets. En het was ideaal wandelweer: een graad of achttien, in het bos vrijwel windstil en droog. Na een kilometer of zes gelopen te hebben, kwamen we aan de rand van een braakliggende akker. Er had graan opgestaan, maar daarvan restten nu alleen de stoppels. In het midden van de akker een heuvel met daarop een bosje.

Ik keek Joline aan. “Gaan we een stukje stoppels lopen? Dan rusten we op dat heuveltje, eten en drinken daar wat en waarschijnlijk hebben we een mooi uitzicht.” Ze knikte en we liepen naar boven. Stiekem was het best wel steil. Eenmaal boven gekomen bleek het bosje de ruïne van een huis te bevatten. Althans: de fundamenten stonden er nog, nu behoorlijk overwoekerd door planten en bomen. Ik schatte dat dit huis al minstens twintig jaar gesloopt was. Met wat moeite maakte ik een stukje gras vrij van puin, legde de handdoeken er op en konden we zitten.
Het uitzicht was mooi. In de verte konden we de kerktoren van Brionne zien en iets verder naar rechts stak de toren van het chateau boven de bomen uit. Rustig dronken we de koffie en aten ons brood. Ik pakte mijn camera en maakte wat foto’s van de omgeving. Toen ik me omdraaide lag Joline op het gras en keek me aan. “Kees… kom eens hier naast me liggen.” Nadat ik wat foto’s van haar gemaakt had, gehoorzaamde ik en Joline kroop tegen me aan. “Even lekker met jou knuffelen.” Ze trok mijn hoofd naar zich toe en fluisterde: “Ik heb wel een grote mond, maar om hier zo in de vrije natuur te liggen wippen… Nee, daar ben ik denk nog een te preutse Hollandse tut voor. Maar ik wil wel lekker met je zoenen.” “Heb ik absoluut geen bezwaar tegen, mevrouw…” Ik streelde haar heerlijke lichaam. Toen ik onder haar truitje haar borsten ging verwennen zuchtte ze. “Lekker… Je bent een lieve minnaar. Zelfs in de vrije natuur.”

Ze keek me aan en glimlachte. “Maar Kees, ik denk dat ik nog steeds een te degelijke muts ben… Vanavond gaan we ‘all the way’, goed? Hier voel ik me niet op m’n gemak, ondanks dat het heerlijk is wat je doet…” Ze trok me naar zich toe en zei zachtjes: “Ik voel bepaalde lichaamsdelen bij jou de kop opsteken…” Ik gniffelde en streelde een tepel over haar BH. “Dat voel ik bij jou ook, schoonheid.” Ze trok een schuldbewust gezicht. “Betrapt…” Daarna trok ze mijn hand onder haar trui vandaan. “Kom, vriendje van me, laat mijn hormonen even tot rust komen, anders moet ik de rest van de wandeling met een doorweekte broek lopen. En daar heb ik geen zin in. Vanavond gaan we heerlijk vrijen in de camper. Is bovendien een wat fijnere ondergrond!”
Ze kwam overeind en tastte in haar rug. “Ik lag precies op een stuk steen, verdorie!” Ik grinnikte. “Voordeel van pubers: die boeit dat niet zo erg. Een dusdanig hoog testosteronniveau dat alle pijnprikkels worden uitgeschakeld.” Ze kneep ik mijn neus. “Ik heb van alles Kees, maar geen hoog testosteronniveau. Jij wellicht, maar bij vrouwen werkt dat nét iets anders.” We dronken nog een beker koffie en toen hees ik Joline overeind.

“Kom lieverd. We zijn nu bijna halverwege; we lopen nu richting dat chateau en van daaruit weer richting camping.” Het volgende halve uurtje was redelijk inspannend. Het terrein bleek behoorlijk geaccidenteerd te zijn en het pad werd weinig gebruikt; het was op sommige plaatsen compleet overwoekerd door bramen en andere stekeldingen. Ik haalde mijn kapmes uit de rugzak en moest het ding soms als snoeischaar gebruiken. Uiteindelijk stonden we vrij onverwacht voor het chateau. Joline lachte. “Toch net een sprookje, Kees? Eerst je door een hele brede doornenhaag worstelen om uiteindelijk uit te komen bij het kasteel van Doornroosje…”

We keken naar het bouwwerk. Een verdedigingstoren die uit de middeleeuwen leek te komen, met eraan vastgebouw een woonkasteel van latere datum. Aan de achterzijde een mooi rosarium. Joline wees. “Volgens mij heeft de slotgracht doorgelopen, helemaal om dat kasteel heen. Maar is die bij waar nu dat rosarium is, gedempt. En op de plaats van de vroegere slotgracht heeft men dat rosarium aangelegd. Handig, want daar zal water genoeg in de grond zitten.” We liepen langzaam om het kasteel heen in de hoop ergens naar binnen te kunnen, maar alles was dicht.

“Jammer… Geen spelletjes in de slaapkamer van de baron.” Joline keek teleurgesteld. “Geen schone slaapster bevrijden. Of ondeugende dingen op zolder doen, op de slaapkamer van de vier jonge dienstmeisjes…” gniffelde ik. Ze keek me aan. “Viér jonge dienstmeisjes? Je bent een bluffer, Kees Jonkman. Met twee jonge meiden op schoot had je al een kop als een brandweerauto; vier kun je niet eens aan. Vertel eens: hoe oud waren Clara en Melissa toen jij met hen zat te tongzoenen in een obscuur kroegje in Eindhoven?” Ik moest even denken. “Ze zaten toen in de vijfde klas, dus ze zullen… zestien, misschien zeventien geweest zijn. Ik was nét begonnen met studeren.” Joline keek gespeeld verontwaardigd. “Smeerlap. Zitten klefbekken met twee onschuldige meisjes van zeventien. En nog wel je zussen ook. Schaam je!” “Hoho, lieve schat. Zij begonnen met mij te zoenen! Althans: Melissa ging zitten zoenen en Claar hing om m'n nek en fluisterde in mijn oor: ‘Meedoen! Anders raken we die mede-studenten van je niet meer kwijt!’ En even later wisselden de krengetjes om. Tja, en toen heb ik me maar opgeofferd. Alles voor de deugdzaamheid van mijn zusjes natuurlijk…” Ik keek Joline aan. “Die avond wél gemerkt dat mijn lieve zusjes heel wat meer praktijk-ervaring met tongzoenen hadden dan ik. Dit ondanks hun nog jeugdige leeftijd… Ik heb er wel wat van opgestoken.”

Ik keek ondeugend en Joline gniffelde. “Die lessen heb je dan wel goed onthouden, meneertje.” Ze knuffelde me. “En daar heb ik weer plezier van. Maar goed: geen gerotzooi met vier jonge dienstmeisjes op zolder van dit mooie chateau. Kom, laten we verder gaan, want…” Ze dempte haar stem “… ik heb zin om met jou te ‘rotzooien’ in de camper. Vanmiddag nog!” “Olala, madame… Vous êtes très tentant…” Joline keek me even vragend aan. “U bent wel heel verleidelijk…” vertaalde ik maar even. Ze schoot in de lach. “Ja. Dat ben ik, want ik wil je. Punt.” We liepen door. Joline zette de pas er in, tot we weer bij het riviertje kwamen. Op de heenweg waren we eroverheen gegaan bij een bruggetje, nu liep het pad dood tegen het water aan om aan de overkant verder te gaan. Een aantal grote stenen lagen in het water om als oversteekplaats te dienen. Sommigen boven water, maar duidelijk spekglad, met mos er overheen, sommigen nog onder water.

Joline keek me aan. “Wat doen we Kees? Schoenen uit, broek omhoog en waden of proberen we het via de stenen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, niet via die stenen. Té glad. Als je uitglijdt en je komt met je hoofd op een van de andere stenen terecht… Broek, sokken en schoenen uit en waden. Zo diep is het niet, minder dan een meter. We hebben handdoeken bij ons, dus…” Ik maakte mijn schoenen los. “Ik ga wel eerst met de rugzak, daarna kom ik terug en haal jou op, oké?” Joline knikte. “Sta ik alsnog in m’n sexy slipje in de vrije natuur…” Ik grinnikte. “Gun de vissen ook eens een leuk dagje, schat.” Ze fronsde. “Ja, of die visser die er juist aankomt als ik nét in m’n slipje sta. Dank je wel, Kees…”
Ik stond al in m’n boxer. “Geef me je broek en schoenen maar. Dan doe ik die in de rugzak, samen met mijn spul.” Ze kleedde zich uit en ik keek naar haar. “Jij hebt écht een sexy slipje aan, meisje…” Het stukje textiel was dun, en aan de zijkanten rijkelijk voorzien van kant. Ze bloosde. “Vanmorgen had ik nog het idee om je te verleiden, ergens in het bos. Maar ja… Hollandse preutsheid hé…”
Met alle kleren in de rugzak waadde ik naar de overkant. Het water was behoorlijk koud en kwam op sommige plaatsen bijna tot mijn kruis. Met de rugzak veilig en droog een de overkant waadde ik terug. Ik zag een stevige stok liggen. “Hier, neem die maar in je andere hand voor je evenwicht. Het water stroomt best snel. Kom schoonheid, leen mij uw hand, dan wagen we samen de oversteek door de Styx. Niet omkijken, anders neemt Hades u weer mee naar zijn rijk.” Joline grinnikte. “Voor een techneut ben je aardig op de hoogte van de Griekse mythologie.”
Ze stapte het water in. “Da’s koud, Kees!” Ik knikte. “Bepaalde delen van mijn anatomie zijn het met u eens, dame…” We liepen voorzichtig naar de overkant en Joline slaakte halverwege een gilletje. Toen ik naar haar keek was haar slipje kletsnat. Aan de overzijde zei ik: “Mevrouw, ik begrijp dat u opgewonden wordt van zo’n knappe vent aan uw zijde in een stoere boxer, maar dat wil niet zeggen dat u meteen uw sexy slipje kliedernat kunt maken met uw orgastische sappen.” “Zal ik jou eens verzuipen in die zogenaamde orgastische sappen, Kees Jonkman?” Ze duwde me richting het riviertje. “Verdorie, ik stapte in een diepe kuil en het water kwam tot m’n navel.” Ik grinnikte. “Daarom hebben we handdoeken en schoon ondergoed meegenomen lieve schat.”

“Nou, sta daar dan niet zo stom te ginnegappen en kom op met die handdoeken en dat droge ondergoed. Ik sta hier te vernikkelen. En kijk even of de kust veilig is, voordat ik me hier uit ga kleden.” Ik liep snel een stukje verder om te kijken. “Kleed je maar om hoor. Niks te zien.” Joline trok haar slipje uit. “Hé, kijk… Een bijna naakte maagd. Die ga ik eens bespringen…” Joline keek me aan, haar ogen spuwden vuur. “Je láát ‘t, Kees, of ik pak je bij kop en kont en smijt je in die sloot!” Ze keek naar mijn boxer. “Ach, ik zie het al: één en al bluf. Je gereedschap heeft nog te lijden van de watertemperatuur. En bovendien: maagd ben ik al een tijdje niet meer.” Ze lachte me uit en trok snel het droge slipje aan en daarna haar broek, sokken en schoenen. “Zo, nu mag jij de handdoeken gebruiken. Ik weet niet of er nog een droog plekje op te vinden is…”

Even later had ik m’n broek en schoenen ook weer aan. “Is er nog koffie over, Kees? Ik ben wel toe aan iets warms…” Ik haal de thermoskan tevoorschijn en schonk twee mokken koffie in. Naast elkaar aan de kant van het stroompje dronken we de koffie rustig op. “Lekker! Straks maar even zwemmen en douchen om op te warmen. Bah, wat was dat water koud!” Ik keek haar aan. “Begrijp ik niet. Jij bent zo’n waterrat, en nu loop je te miepen dat het water zo koud is…” Joline zei: “Als ik ga zwemmen stel ik me erop in dat het water koud is. En dan ga ik hard zwemmen om de bloedsomloop te stimuleren. Na een paar minuten heb je dan geen last meer van de kou. In zo’n riviertje heb je die kans niet en voel je de kou optrekken.” Ze keek me aan. “En helemaal als je plotseling tot je navel in het water staat… Ik moest meteen plassen!”
Ik gniffelde. “Ken je discussie in het zwembad? ‘Jongedame, wil je niet in het zwembad plassen?’ ‘Ja maar badmeester, dat doet toch iedereen?’ ‘Jawel, maar niet vanaf de hoge duikplank…’” Joline proestte het uit. “Ik zie het voor me, Kees… Gétver!” Ik deed de thermoskan en de bekers weer terug in de rugzak en haalde er nog twee broodjes uit. “Hier, eten en lopen. Je onderstel moet weer warm worden. Niet té warm natuurlijk, want anders trek je straks geen panty meer aan…” Ze keek me aan. “Bedenk jij nou maar eens wat we gaan eten vanavond, in plaats van aan sex denken. En nu: lopen!”

Anderhalf uur later kwamen we weer bij de camping. Joline schopte haar schoenen en sokken uit, haalde haar badpak van de waslijn en liep de camper in. “En nu weer even lekker zwemmen. ten minste water met een normale temperatuur… Ja, jij ook meneer.” We kleedden ons uit. Toen we beiden naakt waren pakte ik haar beide handen en trok haar op bed. “En nu: hier jij! Ik wil je!” Joline slaakte wéér een gilletje. Ik legde haar op bed, duwde haar benen uit elkaar en kuste haar poesje. “Ik zal je poesje even opwarmen… Ze probeerde zich los te maken, maar ik hield haar stevig vast, haar armen naast haar lichaam. “Hier blijven jij. Ik zal je poesje nóg eens kletsnat maken…” Geen inleiding: ik ging meteen op mijn doel af en likte haar poesje van onder tot boven. Joline rilde toen ik met mijn tong naar binnen ging. Ze ontspande haar armen, ik liet ze los en streelde haar borsten. Een goedkeurend ‘Hmmmm’ was het gevolg en ik kneep zachtjes in beide tepels terwijl ik haar poesje likte. Joline spreidde haar benen en trok haar lipjes uit elkaar. “Lik me in mijn kutje, Kees… Warm me daar maar op.” Ze giechelde. “Dan kan ik je vervolgens verzuipen in mijn orgastische sappen…”

Ik keek omhoog in twee ogen vol pretlichtjes. Ze duwde mijn hoofd terug. “Likken jij! Doe je plicht!” Ik likte haar klit en ging langzaam met een vinger in haar. Die vinger ging op zoek naar haar G-spot. Toen ik het sponsachtige plekje gevonden had, kwam er een tweede vinger bij en met m’n tong verwende ik haar klit. Joline hijgde en bromde nu. “Sneller! Vinger me sneller! En harder! Ik… kóóóómmmm….” Ze schokte hevig en werd natter. Ik trok haar omhoog en draaide haar om tot ze op haar knieën zat. Zette mijn paal tegen haar natte poesje en drong in één keer bij haar binnen. Een lange, lage kreun was haar reactie. “Zó hard… Ohhh…. Neuk me! Spuit in me, Kees… Ik … wil…” Meer zei ze niet; haar poesje trok samen en ze kwam wéér klaar. En twee seconden daarna ik. “Ik voel het Kees! Lekker! Geef het me! Alles…” “Je krijgt alles wat ik heb, Jolientje…” Na even zo gelegen te hebben, ontspande Joline en zakte uitgeput op bed. Ik ging naast haar liggen en samen hijgden we even uit. Na een paar minuten keek ze me aan. “Kees… Je hebt me bijna verkracht… Ik was er helemaal niet op voorbereid, maar toen je mijn handen beetpakte en vasthield ging er een knop in m’n hoofd om en werd ik vreselijk geil. Het was héérlijk!”

Ze kuste me langdurig. “Dank je wel, lieve schat… Ik wil nog steeds een keer door jou vastgebonden worden. Lijkt me vreselijk opwindend.” Ik knipoogde. “Dat zullen we maar niet hier in de camper doen… Het bed thuis is daar veel geschikter voor.” Ze lachte. “Dat lijkt me ook… En nu moet ik even naar het toilet, daarna gaan we even zwemmen.” En ze giebelde als een puber. “Ik hoop dat ik niet te traceren ben aan een breed spoor van sperma wat ik in mijn kielzog achterlaat…” Ik moest ook grinniken. “Ach schat, laat de andere dames ook eens lol hebben van mijn zaad…” Een bijna dodelijke blik was mijn beloning en ze gromde: “Jouw zaad is van mij, vriendje. En van niemand anders, onthoud dat goed…” Een kwartier later lagen we in het zwembad.