Aangenaam Verrast Door Robert - 28

Geert-Jan kreeg een tikje tegen zijn hoofd van zijn moeder, en zij ging weer naar beneden waar de andere waren.
Toen hun moeder weg was, bedankte zich Iris en zei, ‘lief van jou om me te verdedigen’.
‘Het is maar goed dat ze niet weet, dat ik er voor heb gezorgd dat de andere ook toples zijn gaan zonnen’.
De tijd verstreek, maar het was wel saai het enige wat je zag was water rond om je.
Oké, soms kwam er een jachtje voorbij gevaren, en ook zag je wel eens een eilandje in de verte.
Het viel ons wel op dat de mensen op de jachtjes, of toples of geheel bloot waren.
En vooral de kinderen die aan boord waren, de meeste waren kompleet naakt.
Iris zei, ‘zie je wat ik bedoel, kinderen lopen het liefst in hun blootje’.
‘Op een naturistenpark is het soms wel anders hoor, zo gauw er haartjes gaan groeien, krijgen ze vaak last van schaamte’. ‘En dan bedekken ze hun blootheid, maar na een jaar of twee zijn de meeste er overheen’, zei Willem.
Robert bevestigde dit en zei, ‘gelukkig hebben wij dat nooit gehad, dat komt neem ik aan doordat we thuis ook zoveel mogelijk naakt lopen’.
‘En wat zeggen jullie buren daar van?’ wilde Geert-Jan weten.
‘Wij hebben het geluk dat we een tuin hebben met zwembad, en rondom de tuin zijn dicht begroeide struiken’.
‘En is er dus geen mogelijkheid om de tuin in te kijken, wij kunnen doen en laten wat we willen’.
‘Trouwens zou er iemand zijn die toch een gaatje vindt om te kijken, dan denken we er gewoon niet aan’.
‘Nee, dat klopt’, zei Willem, ‘wij nodigen hun toch niet uit om te komen kijken’.
‘Onze tuin is ons heiligdom, of te wel ons eigen paradijsje’, lachte hij.
Geert-Jan vroeg, ‘en jullie lopen daar dus meestal naakt rond, mits het weer het toe laat natuurlijk?’
‘Zo is het wij zijn zo opgevoed, dat er geen enkele deur op slot gaat bij ons in huis’, zei ik. ‘In huis lopen we zo hoe zo altijd naakt rond, ook de badkamerdeur staat altijd open’.
‘Of onze ouders nu in de badkamer zijn, of dat wij ons aan het douchen zijn, het maakt niets uit de deur blijft altijd open’.
‘Wij hebben wel afgesproken dat als er iemand een vriendje of klasgenoot mee naar huis neemt, dit wel moet worden bekend gemaakt’.
‘Dan zijn we netjes gekleed, maar het gebeurt wel eens dat er iemand is die dat vergeet, hé Willem!’
Tijdens het gesprek, kregen we ineens te horen via de intercom dat we Bastia over enkele minuten zouden bereiken.
Iedereen werd verzocht om de hutten te verlaten, de sleutels konden we op de deur laten steken.
We liepen snel naar onze hutten, en grepen onze spullen bij elkaar.
Nadat alles weer in onze reistassen was gedaan, liepen we naar boven.
Ik ging nog even naar het dek, en nam enkele foto’s van de aankomst in Bastia.
Het was ten slotte de eerste keer dat we daar voet aan de grond gingen zetten.
En ik dacht “onze ouders thuis willen dit natuurlijk ook zien”.
Nadat ik klaar was met de opnames, snelde ik zo snel mogelijk terug naar de andere.
Ik drong me tussen de mensen door en zei, ‘sorry, maar ik hoor bij hun’.
Dit zei ik natuurlijk in mijn beste, Duits en Frans.
Robert zei, ‘ik wist niet dat jij zo goed Frans spreekt, ik weet wel dat je goed bent in het Duits’.
‘Och, ik doe mijn best om me verstaanbaar te maken’.
Het afsluitlint werd weggehaald, en wij mochten naar de auto’s gaan.
Tijdens het varen is het namelijk verboden om het parkeerdek te betreden.
Bij onze wagens namen we afscheid van elkaar, en wenste elkaar een mooie vakantie toe. Terwijl we onze spullen inladen, meerde de veerboot aan.
Het toeval wilde dat wij achter elkaar de veerboot konden verlaten.
Oom Harry reed voorop, en vermeed de viaducten die maar een doorgang hebben van drie meter vijfenzestig.
Willem zei, ‘pa, wij zijn toch niet te hoog, waarom rijdt U dan niet gewoon rechtdoor?’
‘Ik vind het gewoon leuker dat fa. de Wilde achter ons aan blijft rijden’.
‘En zij kunnen niet onder de viaducten door met hun caravan’.
‘Je weet toch nog wel, hoe vorig jaar die Belg bijna vast zat onder het eerste viaduct?’
Ze begonnen alle te lachen, Pieter en ik lachte mee.
Ofschoon we het niet hadden gezien konden we ons wel voorstellen wat dat voor een opstopping was geweest.
Tante Els zei, ‘gelukkig kwam hij er nog op tijd achter, want anders was hun vakantie al vroeg afgelopen’. Toen we een stuk van Bastia weg waren, zette oom Harry de airco uit en draaide het raam open.
Hij zei, ‘moeten jullie eens horen hoe de krekels tsjilpen, nu weet ik dat het echt vakantie is’.
Na een goed uurtje, reden we de parkeerplaats op van de laatste supermarkt voor ons park.
Hier halen we altijd de boodschappen, legde Robert ons uit.
Tot onze verbazing, reden ook fa. de Wilde de parkeerplaats op.
Nadat we waren uit gestapt vroeg Robert, ‘ook boodschappen doen?’
‘Dat was wel onze bedoeling, trouwens nog bedankt Harry ik was zo onder het viaduct gereden’.
‘Dat die Francoise ook zo dom kunnen zijn, om zulke lage viaducten te plaatsen op de aan en af route van de veerboot’.
‘Dat hebben wij ook al vaker tegen elkaar gezegd’, zei tante Els.
Gezamenlijk gingen we de winkel in, en kochten het hoog nodige.
Fa. de Wilde waren eerder klaar dan wij, stonden buiten op ons te wachten.
Wij deden onze spullen in de auto, en reden samen verder.
Een kwartier later draaide oom Harry een landweg op, we deden onze ramen open en zwaaide naar hun als laatste.
Maar tot onze verbazing volgde ze ons, Robert keek zijn vader aan en vroeg, ‘hoezo komen ze achter ons aan?’
‘Heb ik dat dan niet verteld, ze willen ons park komen bezichtigen?’ Hij wende zich weer lachend tot zijn vrouw en zei, ‘volgens mij word ik nu echt oud’.
Wij wisten al van vorige jaren, dat als wij op het park aan kwamen de receptie dicht was.
En daar hun veerboot pas om acht uur vertrok, hadden ze besloten om een kijkje te komen nemen op ons park.
Dit was tijdens de overvaart besproken, terwijl wij op het zonnedek waren.
Het zou een verrassing zijn voor hun kinderen. Dus toen ze achterons aan bleven rijden had Geert-Jan verbaasd gevraagd, ‘wat doet U nu pa, wij moeten toch rechtdoor gaan?’
Toen pas had hij van hun besluit verteld.
Toen de stof weg was stapte we allen uit, dit duurde wel even omdat het een zandweg was.
Willem zei, ‘kom dan laat ik jullie ons strand zien’.
Geert-Jan en Iris keken hun ouders vragend aan?
Hun vader zei, ‘gaan jullie maar, we zien ons dadelijk wel op het strand’. ‘Maar denk er aan niet de zee in hoor, neem maar een handdoek mee voor het geval dat het in eens vloed wordt’, zei hun moeder.
Snel grepen ze een handdoek en we renden naar het strand, Robert wist nog de kortste weg daarheen.
Op het strand trokken we snel onze kleren uit, en namen we een heerlijke duik in de zee.
Een al wat ouder echtpaar dat het zag zeiden tegen elkaar, ‘het zijn net de kleinkinderen van ons, toen zij voor het eerst hier kwamen’.
Robert zijn ouders lieten ondertussen het park aan de ouders van Iris en Geert-Jan zien.
Na ongeveer een uur te hebben rond gelopen kwamen ze ook op het strand terecht.
Ze zwaaide dat we moesten komen, wij liepen naar hun toe en Iris vroeg, ‘moeten we al gaan?’
‘Nee, meisje maar wij kregen honger, en vroegen ons af of jullie ook zin in eten hadden?’
Wij wilden hier wat eten in het strandrestaurant, ‘ja, lekker pa’, zei Geert-Jan.
Hij en zijn zusje wilde zich aankleden, maar Willem zei, ‘dat is niet nodig, een handdoek is hier voldoende’.
Ze keken Robert en Willem verwonderd aan, en vervolgens hun ouders.
Robert zei, ‘van de volwassenen word eigenlijk verwacht dat ze iets omslaan tijdens het eten’. ‘Maar wij mogen gerust naakt plaats nemen, mits we een handdoek op de stoel leggen’.
Toen ze dat hoorden lieten ze hun kleren weer vallen, en raapte alleen hun handdoek op.
Wij deden het zelfde, en liepen met alleen een handdoek in de hand achter de volwassene aan.
Oom Harry en Tante Els werden hartelijk begroet door Werner en Colet, dat zijn de bezitters van het restaurant.
Hierna werden Willem en Robert begroet met drie kusjes op hun wangen, Willem werd zelfs omhoog getild en gedrukt.
Daarna waren de andere aan de beurt, ieder kreeg netjes een hand van hun.
Er werden drie tafels tegen elkaar aan gezet, Colet kwam even later met de menukaarten aan.
Terwijl we in de kaart keken werd de tafel verder gedekt, Werner vroeg wat we wilde drinken en liep met de bestelling naar de bar.
Felix de vakantie hulp zag Robert en zijn familie zitten, en kwam meteen naar hun toe.
Natuurlijk werden de ouders het eerst begroet, daarna kwam Willem.
Robert stond op toen hij aan de beurt was, Felix omarmde hem en drukte Robert stevig tegen zich aan.
Felix was een knaap van ongeveer negentien jaar, en was zeer blij om hem weer terug te zien.
Robert wees naar mij en met een knipoogje zei hij, ‘dit is mijn vriend Ron’.
Toen werd Pieter voor gesteld als mijn broertje, en tevens het vriendje van Willem.
Nadat we de bestelling hadden opgegeven, genoten we van het mooie uitzicht over het strand en de zee.
Oom Harry stond op en liep op een tafeltje af, daar zaten de receptionist en receptioniste.
Hij begroette hun met een handdruk, en zei iets wat voor ons onverstaanbaar was.
Nadat ze beide met hun hoofd ja hadden geknikt, kwam oom Harry lachend terug naar onze tafel gelopen.
Toen hij weer op de stoel zat fluisterde hij wat in het oor van Iris zijn vader, deze glimlachte even naar zijn vrouw.
Ook zij begon te glimlachen, en keek blij naar hun kroost.
Die hadden niets in de gaten, ze zaten vol aandacht naar het strand te kijken.
Robert en ik wel, we keken oom Harry vragend aan.
Maar die zei niets, hij legde alleen zijn vinger op de mond, en knikte naar Iris en haar broer.
Na het eten zeiden ze dat het tijd werd dat we onze kleren moesten gaan inzamelen.
Robert keek over zijn schouder en zag dat de tafel van de bieden receptionisten leeg was.
We stonden op en zeiden, ‘we nemen de kortere weg wel naar de receptie’.
Op het strand raapte we onze kleren bijeen, en stopte deze in onze handdoeken.
Met de handdoeken over de schouder liepen we naar de uitgang.
We kwamen langs het terrasje, daar zagen we de ouders van Robert en Geert-Jan zitten.
En gingen aan een tafel naast hen zitten, wij kregen een glas sinas en de ouders zaten aan de rosé.
Het gesprek wat ze voerden ging in het Duits, aandachtig luisterde ik wat er werd besproken.
Opeens hoorde ik hoe Helga een van de receptionisten vroeg, ‘dus jullie willen ook hier de vakantie doorbrengen?’ Mijn mond viel open toen ik dat hoorde.
Geert-Jan zag dat en vroeg me, ‘waar hebben ze het over?’
‘Stil even, maar wat ik te horen kreeg zullen jullie dit niet erg vinden’, zei ik
‘Nou dat komt goed uit, een Duits echtpaar heeft gisteren gebeld dat ze niet konden komen door familie omstandigheden’.
‘Dus we hebben nog een mooi plaatsje voor jullie caravan vrij, maar jullie hebben er wel veel zon hoor’.
‘Dat is niet erg, ik sta zo wie zo niet graag onder bomen’, zei Gerard.
Oom Harry en tante Els wisten hun naam al, ze hadden zich voorgesteld als Gerard en Annie.
Nadat de formulieren waren in gevuld kregen Robert zijn ouders de sleutel, en kwamen de ouders van Geert-Jan en Iris naar onze tafel gelopen.
Ze legde een hand bij hun op de schouders, de vader begon een gesprek met de kinderen.
‘Sorry, jonge heer en dame, maar we hopen er goed aan te doen’.
‘Ook onze excuses dat we het jullie niet hebben gevraagd, maar nadat we jullie op het strand hebben gezien! dachten we het juiste te hebben gedaan, wij blijven hier op het park voor de rest van onze vakantie’.
De kinderen vlogen hun ouders om de hals, de stoelen waarop ze hadden gezeten vielen om.
‘Rustig aan, ik moet de voortent nog opbouwen, dadelijk moeten jullie dat nog doen’.
‘En als jullie daarmee klaar zijn is de vakantie al weer om’, zei hij lachend.
Robert en ik keken elkaar eens bedenkelijk aan, en dachten het zelfde bleek later.
“ hopelijk staan ze niet te dicht bij ons ”.
Maar dat bleek gelukkig niet het geval te zijn. Eerst hielpen we de wagen leeg te maken.
Ondertussen wees Helga de plaats voor de caravan aan.
Toen de wagen leeg was liepen Robert en ik met de tent op de rug naar de receptie, Helga liep met ons mee en wees ons verschillende plaatsen aan waar we konden gaan staan.
Wij zochten een plaats uit die zo ver mogelijk van Fa. de Wilde weg was. Het toeval wilde dat we wel dicht bij het toiletgebouw stonden.
Dat was natuurlijk een meevaller, we konden zo vanuit de douche de tent binnenvallen.
De tent werd opgezet en we gingen onze spullen ophalen.
Wij moesten nog ons tweepersoons luchtmatras op pompen, maar bij deze hitte besloten we dat later te doen.
We brachten onze spullen naar onze tent, of we de slaapzakken nodig zouden hebben wisten we niet.
Maar we konden er nog altijd bovenop gaan liggen, zou het te koud worden dan kropen we er alsnog in.
Maar eerst gingen we weer terug naar het strand, we hadden afgesproken dat we ons op de zelfde plek zouden treffen.
Toen we op het strand waren, zagen hoe Willem en Pieter al in de zon lagen te bakken.