Mini - 84

De volgende ochtend begon met Joline’s favoriete ochtendsport: een halfuurtje zwemmen. Ondanks mijn protesten nog vóór de koffie. “Niet zeuren Kees; eerst sporten, dan pas eten.” Terwijl ze haar bikini aantrok, keek ze me spottend aan toen ik mopperde over het ‘strenge regime van commandant Backoffice’.
“Vriendje van me: ik heb uit betrouwbare bron gehoord dat jij op je missie in Afghanistan je groep óók in alle vroegte afbeulde met een rondje Kamp Holland. Vóór het ontbijt. Dus: stop met miepen en trek je zwembroek aan.”
Ik trok haar aan een bikinibandje naar me toe. “Lieve schat: Afghanistan had zo z’n nadelen, maar één ding stelde ik bijzonder op prijs: er was daar geen zwembad.” Ik trok haar tegen me aan. “Maar helaas ook geen zeemeerminnen zoals jij…” Ik kuste haar en streelde haar billen. “Kees! Láát dat! Laat me los en trek je zwembroek aan, anders kun je een oplawieper krijgen!” Ik hield mijn handen beschermend voor mijn oren. “Olala… La kenau Hollandais…” Ze bromde. “Schiet nou maar op, straks is het water koud!”

Kortom: even later trokken we weer een halfuurtje braaf onze baantjes. De rest van de campinggasten lieten zich niet zien. Nou ja, het was dan ook half acht ’s morgens. Na de douche en het ontbijt bogen we ons over de kaart. We besloten dat de volgende stop Caen was. “Eerst de stad een beetje verkennen en misschien wat shoppen.” Joline keek ondeugend. “Morgen naar het grote museum daar. Daar kunnen ook tips opdoen voor mooie of interessante plekken.” Ik knikte. “Goed plan. Zo ver is het niet; vanmiddag tijd genoeg om wat boodschapjes te doen en de stad te bekijken.” “Sowieso wil ik Le Chateau de Caen bekijken, Kees. De kasteeltuin schijnt de moeite waarde te zijn.” Ik keek op m’n mobiel. “Dat komt goed uit, schat, want daar is een grote parkeerplaats vlakbij. Dan zetten we daar de camper neer. En na het kasteel gaan we de stad in.”

Even later vertrokken we. Joline reed en ik had dus even de tijd om een list te verzinnen om haar een tijdje alleen te laten. Want Caen zou de plaats worden waar ik de grootste kans om een mooie ketting te kopen. Een krap uurtje later reden we Caen in. Ik bood aan om het stuur over te nemen, maar Joline weigerde. “Als jij mijn tweede paar ogen bent Kees, loods ik deze bak wel door de stad hoor.” Het tweede paar ogen was hard nodig; het verkeersgedrag was weliswaar iets minder lomp dan in Parijs, maar het was druk. En met name fietsers hadden de gewoonte om op de meest onverwachte momenten rare fratsen uit te halen. Kortom: ook de bijrijder moest aan het werk. Met een paar keren claxonneren maar zonder schade zette Joline de camper op de parkeerplaats bij het kasteel.

“Zo. En nu wil ik een grote bak koffie en een enorm compliment voor mijn rijstijl. Beiden van mijn geliefde.” Ze keek verwachtingsvol en ik boog me naar haar toe en zei: “Je bent een uiterst bekwaam chauffeur met dit bakbeest, liefje van me. Wil je koffie?” Ik gaf haar een zoen en toen we elkaar loslieten zei ze spottend: “Goh, wát een spontaan compliment…” Ik keek nors, liet haar los en zei korzelig: “Tja, als jij me niet eens de kans geeft om met een spontaan compliment te komen…” Ik draaide mijn stoel om en zei kort: “Ik ga koffie maken.” Ik liep naar buiten om de gasfles open te draaien.
Toen ik weer naar binnenliep stond Joline voor mijn neus. “Kees, binnenkomen en de deur dichtdoen.” Ze keek serieus. Met de deur dicht trok ze me naar zich toe omhelsde me. “Sorry”, hoorde ik zachtjes naast me, “het was niet mijn bedoeling om je op die manier te plagen. Ik was trots op mezelf maar vergat even dat jij ook best gespannen was.” Ik trok haar tegen me aan. “Dit is een prima manier om even te ontspannen. Sorry schat, ik was te lichtgeraakt. Ook gespannen van het verkeer hier. Maar je hebt je prima door deze stad gewurmd. Ik ben trots op je en je Pa en Ma zouden dat ook zijn. En nu ga ik een lekker bakje koffie maken.” Ze likte even over mijn lippen en ik zag weer pretlichtjes in haar ogen.
“Vanavond goedmaaksex?” Ik zuchtte. “Alwéér sex? Ik val nog af deze vakantie…” Ze gaf me een stomp. “Stel je niet aan, mannetje. En nu: tempo met die koffie.”

Even later zaten we tegenover elkaar, een dampende beker koffie voor ons met een paar stukken stokbrood met kaas en ham, in de oven even warmgemaakt. “Jij wil het kasteel gaan bekijken, schat?” Ze knikte. “En daarna de stad in. Cultuur snuiven.” Ik vulde aan: “En niet te vergeten: Franse haute couture natuurlijk…” Joline keek me geringschattend aan. “Waar jij OOK lol van hebt, meneer Jonkman.” Een uurtje later liepen we door de kasteeltuin, maar daar was weinig bijzonders te zien. We besloten om de stad in te lopen; het centrum van de stad was een kwartiertje lopen. Joline keek veel in etalages van modezaken; ik hield mijn ogen open voor winkels met het opschrift ‘Bijoutier’. Ik zag er twee die er veelbelovend uitzagen. Bij één juwelier zat een wat oudere man in de deuropening de voorbijgangers te bekijken. Ook Joline kreeg zijn onverdeelde belangstelling. Inwendig moest ik lachen. Als ik daar naar binnen zou gaan, zou de man zich haar wel herinneren… Nu Joline nog ergens zien kwijt te raken zonder dat ze lont rook…

Dat laatste loste zich even later spontaan op: we passeerden een modewarenhuis, waar ze naar binnen wilde. “Dit kan wel even gaan duren, Kees…” Ik lachte. “Dat vreesde ik al. Als jij nu eens lekker hier naar binnengaat; ik heb een paar honderd meter terug een boekenzaak gezien. En als we dan over een uurtje elkaar weer zien op dat terrasje aan de overkant…” Ik wees. Joline knikte. “Goed plan!” Ze giebelde. “Zouden ze ook bezorgen bij een camper op het parkeerterrein bij het chateau?” Ik schudde mijn hoofd. “Slecht mens. Hup, naar binnen jij, korte, frivole franse jurkjes en lingerie passen. En vergeet de ultra dunne nylons niet.” Het kwam me op een verwijtende blik te staan. “Je bent een sexbeest, Kees.” Ze gaf me een zoen en verdween naar binnen.

Opgelucht liep ik een paar honderd meter terug naar de eerste juwelier en ik bekeek de etalage. Nee, dat zag er niet veelbelovend uit. Op naar de volgende. Ik moest me even goed oriënteren voordat ik die gevonden had. Een vrij klein pand tussen twee grote kantoren. De man zat nog steeds voor de deur. “Bonjour monsieur…” Toen ik uitlegde wat ik wilde hebben begon hij te lachen. “Cette grande femme blonde? Un moment, s’il vous plait.” Hij kwam terug met een catalogus en legde uit dat hij, behalve bij vaste klanten, eerst foto’s liet zien. Daarna zou hij het gevraagde uit de kluis halen. Prima…
Ik bladerde de catalogus door. Gelukkig foto’s schaal 1 op 1. Ik twijfelde tussen twee gouden halskettingen: de ene bestond uit gladde schakels, de ander was een soort in elkaar gevlochten vlakke band. Ik liet hem een paar van de foto’s zien die ik in het eerste weekend in Veldhoven van Joline had gemaakt. Hij was vrij beslist en raadde me het vlakke collier aan. Dat zou beter staan bij Joline’s blanke huid en blonde haar. Ik knikte. Ik vond dat collier ook mooier. Hij noemde de prijs. Ruim twaalfhonderd euro… Ik haalde mijn schouders op en zei: “Certaines femmes sont inestimables…” wat een lachbui opleverde.

Even later had ik een kop koffie voor me en liep hij naar achteren. Tegelijk met hem kwam een nogal stevig uitziende man naar voren die bij de deur postvatte. Duidelijk een beveiliger of bodyguard. In ieder geval een duidelijk signaal dat je hier geen grappen moest uithalen. Prima. De eigenaar liet me het collier zien en ik floot. Bijna een centimeter breed, hele dicht in elkaar verweven schakels. Hij liet me zien hoe de sluiting werkte en keek me toen vragend aan. Ik knikte en zei dat hij het collier mooi in moest pakken. Gelukkig was het dusdanig flexibel dat het in een niet al te groot doosje paste. Ik pakte mijn creditcard en even later was ik twaalfhonderd euro armer. In gedachten haalde ik mijn schouders op. Het doosje ging in mijn binnenzak en ik liep de zaak uit. Ruilen was binnen een maand mogelijk. Nou ja, ik was toch van plan Joline ergens in Frankrijk ten huwelijk te vragen. Als de ketting niet stond, of ze zei ‘nee’… Ik onderbrak m’n gedachten. Joline zou geen ‘nee’ zeggen, dat wist ik ondertussen zeker.

Met een grote grijns op m’n gezicht liep ik door. Ik liep een boekenzaak in en snuffelde wat rond. Voor de vorm kocht ik een Engels boek over de ontstaansgeschiedenis van de bugel. Ik moest toch wát kopen, anders zou Joline lont ruiken. En ik wist niet of ik daartegen bestand zou zijn… Ik was op tijd bij het terrasje en exact een uur nadat we uit elkaar waren gegaan kwam Joline het modehuis uitlopen, twee tassen bij zich. “Jij bent goed bezig, mevrouw. Precies op het uur! Complimenten.” Ze gniffelde. “Ik zal niet verklappen dat ik daarbinnen ruim drie kwartier op een stoeltje me heb zitten vervelen.” We gingen zitten. “Volgens mij jok jij de hele wereld bij elkaar Jolien. Ik geloof er niets van dat jij de inhoud van die twee tassen binnen een kwartier bij elkaar heb gesprokkeld… Laat maar eens zien wat er in zit!”

Ze trok de tassen snel buiten mijn bereik. “No way. De inhoud van deze tassen wordt slechts spaarzaam aan intiem lamp- of maanlicht blootgesteld. En aan een uiterst select gezelschap. Mijn nieuwe garderobe wordt niet midden in een drukke Franse stad op een terrasje uitgestald, denk daar goed aan. En wat heb jij gekocht?” Ik liet haar het boek over de geschiedenis van de bugel zien. “Is dat alles? Heb je dáár een uur over gedaan?” “Nou ja, ik moest eerst een fatsoenlijke boekwinkel zien te vinden, en vervolgens de afdeling ‘Internationaal’. Dat kostte wat tijd. En hier liep ik op het laatste moment tegenaan…”

Ik voelde mijn hoofd warm worden. Joline keek me onderzoekend aan en bromde wantrouwend.
“Nou ja, ik zal eerlijk zijn: ik heb me natuurlijk ook vergaapt aan het vrouwelijk publiek hier op de promenade…” Gelukkig liepen er inderdaad redelijk wat dames te flaneren. Ze snoof en keek rond. “Niet jouw type, Kees Jonkman. Minstens vijftien centimeter te kort, drinken hun koffie sterk, zwart en zonder suiker en houden geen van allen van koud douchen. En de meesten dragen broeken of rokken die in de categorie ‘te lang!’ vallen.” Ik legde mijn hand op de hare. “Klopt, schat. En daarom zit ik nu ook hier…”

Ze bleef me even strak aankijken met haar blauwe ogen. “Meneer Jonkman, jij houdt iets voor mij achter. En daar houd ik niet van. Kom op, voor de draad ermee!” Ik schudde mijn hoofd. “Ja, ik hou iets voor je achter en nee, dat is niet levensbedreigend. Jij houdt jouw meest recente aankopen voor mij achter, dan heb ik ook toch wel recht op mijn kleine geheimpjes? Je komt er snel genoeg achter, schat.” Haar ogen bleven me aankijken. “Ik vertrouw je, Kees. Maar als ik er achter kom dat dat vertrouwen beschaamd wordt, stuur ik mijn moeder op je af. En mijn broers. En je eigen zussen. En Angelique. En Fred. En alle piraten. Met de opdracht om je héél langzaam te pletter te slaan. En ik zal ernaast staan en met genoegen toekijken…” Haar ogen lachten gelukkig weer. “Kom, bestel eens wat te drinken. Voor mij een café au lait.”

Met de koffie voor ons pakte ik de kaart van de stad en de omgeving. Eerst keken we waar het grote museum was, toen zochten we een camping in de omgeving. Dat lukte aardig: een grote camping op anderhalve kilometer afstand, compleet met zwembad. “Nou, dat kan niet meer stuk voor jou…” Joline lachte. “Zijn er ook foto’s van dat zwembad?” Ik scrollde verder en uiteindelijk bleek het om een volwassen 25-meterbad te gaan. “Het wordt steeds mooier”, zei Joline, “we eindigen in een van de grootste zwembaden ter wereld: de noord-Atlantische Oceaan!” Ik keek haar aan. “Hou je er rekening mee dat dát zwembad niet verwarmd is en dat er ook bijzonder weinig badmeesters langs de kant staat?” “Onzin, Kees. Het is wél verwarmd… Door de zon.” Ze keek weer ondeugend. “En… Wedden dat, als ik in spring, er plotseling héél veel potentiële badmeesters klaar staan om me te redden?” Ik gromde zachtjes. “Feeks. Mee jij, naar de camper. Dan zal ik je even overtuigen dat die badmeesters helemaal niks bij jou te zoeken hebben.” Ze gniffelde. “Jaloers hé? Jij wél kijken naar al het moois hier op straat en ik mag geen fantasiën hebben over knappe badmeesters… Oh, wat zijn we weer vrouw-vriendelijk vandaag. Ga maar afrekenen, dan gaan we naar de camper, mag jij het laatste stukje sturen en gaan we daarna lekker zwemmen en dan eten koken.”

Even later liepen we dezelfde route terug en natuurlijk langs de juwelier. Ik had het té laat in de gaten; de man zat weer voor z’n zaak. Hij zag ons aankomen en lachte al van een afstandje. “Bonjour Madame, bonjour Monsieur…” Ik bromde zo onverschillig mogelijk een nét nog beleefd “Bonjour” en wilde doorlopen. Maar Joline’s aandacht werd getrokken door de etalage. “Mooi spul hebben ze hier, Kees…” Ik wilde wéér doorlopen, maar daar was ze het niet mee eens. “Wacht nou even! Ik wil hier even kijken!” De eigenaar hielp ook al niet mee: die begon in rap Frans een verhaal tegen Joline en loodste haar de winkel in. Verdorie! Ik ging achter Joline staan en probeerde de man in gebarentaal uit te leggen dat hij vooral zijn mond moest houden over mijn bezoek eerder die middag. De rotzak deed of hij mij niet zag en ratelde maar door.
En ondanks Joline’s aversie tegen de Franse taal kon ze hem aardig verstaan en begon ze een gesprek met hem, mij soms vragend om een woord te vertalen. Na een paar minuten pakte hij dezelfde catalogus als eerder die middag en begon een uitgebreide uiteg over diverse colliers en wat goed bij haar zou passen. Ik stond op hete kolen! En jawel: na een paar minuten kwam ook hét collier langs en begon de man uitgebreide uitleg hoe mooi het haar wel zou staan. Ik kon ‘m wel villen! Joline keek zeer geínteresseerd naar de foto en toen naar mij. “Wat denk je schat…? Zou hij mij staan? Zal ik hem vragen of hij ‘m op wil halen?”

Ik keek twijfelend. “Joline… Zou je dat wel doen? In Frankrijk?” Terwijl Joline naar mij keek gaf de man mij een stiekem lachje en een begrijpend knipoogje. Een last viel van mijn schouders: hij had het door! “Schat, als jij zo’n mooie ketting wil hebben: prima, maar koop ‘m dan in Nederland. Even op en neer naar Caen om ‘m te ruilen is nogal een onderneming…” Ze keek weer in de catalogus, spijtig kijkend en excuseerde zich tegenover de man met een rotsmoes: als we die ketting zouden kopen, zouden we een week eerder terug moeten naar Nederland. Hij knikte begripvol. En met een aantal excuses liepen we vijf minuten later de winkel uit. Ik liet Joline voorgaan, keek nog even om en zag een brede lach op het gezicht van de eigenaar. Ik knipoogde en we liepen weg. Voor mijn gevoel was ik een paar kilo afgevallen. Ik besloot om die avond Joline ten huwelijk te vragen. Dit zwaard van Damocles wilde ik niet langer boven mijn hoofd hebben. “Het was wel een heel mooi collier, Kees. In Nederland ga ik er naar op zoek…” Ze gniffelde. “Het kan er nu wel af.” Ik trok haar tegen me aan. “Met jouw riante salaris zeer zeker, schoonheid.”

Zonder verdere spannende dingen kwamen we bij de camper aan. Joline borg haar aankopen op en moest toen even naar het toilet. Meteen borg ik het doosje met het collier op in mijn weekendtas. Poeh… Een paar minuten later manoeuvreerde ik de camper verder door Caen. Het was nog steeds druk en ik had heel veel plezier van mijn twee paar ogen in de vorm van Joline. Toen we op de parkeerplaats van de volgende camping stonden had ik het zweet in m’n oksels staan. “Zo mevrouw… Ik heb nu nog meer respect voor jouw capriolen vanochtend. Dit was niet ontspannend rijden.” We schreven ons in en kregen een plaatsje aangewezen. Ditmaal redelijk vooraan en vlak naast het zwembad. Er was geen mogelijkheid om buiten de camper sexuele activiteiten te ontplooien: we stonden op een open veld.

Joline deed boodschappen in de campingwinkel. Ik borg ondertussen het kostbare doosje nog iets beter op en maakte me klaar om te gaan koken. Toen Joline terugkwam, borg ze de spullen op. “Eerst zwemmen, Kees… Ik zweet me te pletter van dat rijden door de drukte.” “Anders ik wel… Even afspoelen.” We kleedden ons om, sloten de camper af en liepen de 50 meter naar het zwembad. Er waren een paar mensen aan het spelen: een echtpaar met een paar jonge kinderen. “Eerst even douchen, schat.” Naast het zwembad was een douche en we gingen er onder staan. De kraan ging open en we schrokken: het water was steenkoud, zelfs naar mijn maatstaven.
Joline gilde. “Kees! Doe die kraan uit!” Ze sprintte onder de douche vandaan, zó het zwembad in. En ik rende haar achterna. Het lauwe water was een verademing. “Allemachtig,”mopperde Joline toen we beiden weer boven water waren, “dat was nog kouder dan in Veldhoven! Wát een rotstreek…” Joline trok me los van de kant. “Kom. Zwemmen met je luie lichaam. Kijken of je dat zweet van je afgespoeld krijgt. Minimaal twintig baantjes, meneer. In één streep, zonder te rusten. Denk maar aan Marion: niet goed is opnieuw.” Ik keek haar aan. "Aan Marion denken? Ik zwem sneller dan dat zij hard liep..." Joline grinnikte en zwom vlot weg. Ik volgde in een wat rustiger tempo. De andere gasten klommen er uit, terwijl wij bezig waren. Om de drie baantjes haalde ze me in, dan zwom ik een stukje onder water en keek naar haar. Ze had haar zwarte zwempak aan: prima combinatie met haar lange blonde haar en prachtige figuur. En die vrouw zou ik vanavond ten huwelijk vragen…
Even sloeg de twijfel toe. En wat als ze het nog niet zeker wist? Bedenktijd wilde? Of ‘nee’ zou zeggen? Het laatste kon ik me niet voorstellen. De eerste twee opties wél. Konden we dan op dezelfde manier vakantie vieren als de dagen hiervoor? Of zou er dan toch een barst in onze relatie komen? Ik schudde mijn hoofd. Kees, kom op! Joline houdt van je, dat heeft ze de afgelopen maanden elke dag bewezen. En niet alleen in bed. Ik schudde de twijfels van me af en zwom stug door.
Op een gegeven moment klom Joline op de kant, wachtte tot ik bij haar was en zei met een spottende lach: “Hoeveel baantjes moet jij nog, Kees?” “Vier, schat. Even geduld a.u.b.” Ze gniffelde triomfantelijk. “Eindelijk iets waar ik beter in ben!” Ik trok mijn baantjes verder en Joline vermaakte zich nog even op de duikplank tot ik klaar was. Toen ik het water uit wilde komen, was ze duidelijk in een ‘stoei-bui’: ze probeerde me terug het water in te duwen met de opmerking: “Jij smokkelt meneer. Jij moet nóg twee baantjes zwemmen!” Ik pakte haar bij een arm. “Als jij dat wilt… Maar dan ga je mee om te controleren!”

Ik trok haar het water in en duwde haar onder. Proestend kwam ze weer boven. “Rotzak! Ik krijg je nog wel…” Ze zwom onder me door, kneep even gemeen in mijn achterwerk en ging er met een noodvaart vandoor. Ik wist dat ik haar toch niet kon inhalen, dus bleef op de kant wachten. Toen ze bij me in de buurt kwam dook ik het water in, zwom onder haar door en trok een van de bandjes van haar badpak omlaag. Toen ik boven kwam dook Joline onder en trok mijn zwembroek naar beneden. Met een ondeugend gezicht kwam ze boven. “Zal ik je hier even klaarmaken, Kees? Ach nee, doe maar niet, dan smaakt je zaad naar chloor…” Ik greep haar vast en omarmde haar. “En dan heb jij hier alsnog dat spoor van sperma achter je aan…” Ze keek me smerig aan. “Laten we maar er uit gaan. Met die vunzige ideeën van jou…” Ik gniffelde. “Héhé, ik dacht dat je het nooit zou zeggen.” We klommen het zwembad uit. Ik achter Joline aan. Ik zette nét mijn voet op de kant toen zij me er weer in duwde. “Zo, rotzak. Die had je nog tegoed.” Ik klom er weer uit en liep stoïcijns naast haar richting camper.
Vlakbij de camper pakte ik haar beet, tilde haar op en liep weer terug. “Nóg een rondje zwemmen, Kees? Is prima hoor…” Ik liep echter naar de douche naast het zwembad, bleef haar vasthouden en zette de kraan aan. “Kéés! Néé! Laat me los, etterbak!” Ze probeerde zich los te wringen, maar ik hield haar vast. Na tien seconden draaide ik de kraan dicht en herhaalde haar woorden. “Zo, rotzak. Die had je nog tegoed.” Ze keek me met vlammende ogen aan. “Hier ga je spijt van krijgen, Kees Jonkman. Hier ga je heel veel spijt van krijgen…”
Toen draaide ze zich om en dook het water weer in. “Kom je?” Ik schudde mijn hoofd en grijnsde gemeen. “Nee. Ik weet waar de wárme douches zijn…” Mopperend klom ze het zwembad uit. “De rest van de vakantie mag je celibatair doorbrengen. Ik staak. En al mijn erotische aankopen van vandaag ga ik ritueel verbranden.” Ik omarmde haar. “Volgens mij loop jij te bluffen, mevrouw Boogers. Kom, ik weet een plekje waar ze heerlijke warme douches hebben. Gelukkig gescheiden in een afdeling Dames en Heren, want anders vergrijp jij je weer aan mijn bijna goddelijk lichaam.” Ze stak haar neus in de lucht. “Poeh! Hoor wie het zegt…” Maar ze glimlachte alweer. We douchten snel, nu wél warm, en liepen daarna in badjas terug naar de camper.

Eenmaal binnen zette Joline de vloerverwarming aan. “Nu even opwarmen, Kees… Het begint buiten toch wat frisser te worden. Wil jij eens lief voor me zijn en een kop warme chocomel maken?” Ik knikte. “Dat is wel een goed idee. Even lekker warm worden. Van binnen en van buiten. Daarna ga ik koken.” Na de chocomel kleedden we ons verder aan: spijkerbroek, vrijetijds-trui. Lekker casual. Een uurtje later, na de warme maaltijd, zaten we nog even buiten te genieten van de rust. Het was stil op de camping. “Heerlijk zo, Kees. Lekker een stukje rijden, shoppen, zwemmen, stoeien, lekker eten en nu heerlijk rustig uitbuiken in de stilte. Met vlak achter ons een warme camper en een lekker bedje. Ik geniet!” Ze liet even een stilte vallen. “Ondanks het feit dat je af en toe een enorme bruut bent.” Ze leunde naar me toe. “Ga je dat over een jaar of vijftig in het bejaardentehuis ook zijn? Dan zal ik ze in ‘Huize Levensavond’ alvast waarschuwen…” Ik schoot in de lach. “Waar heb je die naam nou weer vandaan?” Ze gniffelde. “Dat was de naam van een bejaardentehuis in Berg en Dal, vlakbij de flat van Rob. Tegenwoordig heet het anders, maar die naam maakte een onuitwisbare indruk op me, toen ik daar als piepklein Jolientje eens langsreed met Pa en Ma.” Ik gnffelde nog wat na. “Ik beloof je dat ik me tijdens de bingo-avonden zal gedragen, schat.”

Ik trok haar naar me toe. “Heb je het naar je zin, zo met mij op vakantie?” Ze kuste me. “Stomme vraag, Kees. Ik geniet van elke minuut. Behalve als je me onder een ijsklontjes-douche zet…” Ik keek haar aan. “Mooi, schat. Dat is de bedoeling van deze vakantie.” Ik raapte al mijn moed bij elkaar. “Joline, ik wil je iets vragen..” Ze keek me aan. “Oh? Brand los, Kees.” Ik ging voor haar staan, zakte door één knie en pakte haar hand. “Mevrouw Boogers, we zijn alleen. Ik heb niemand bij me om je onder druk te zetten. Bij deze vraag ik je: Joline Boogers, wil jij mijn vrouw worden? En de rest van je leven, tot en met het bejaardentehuis en de daarbij behorende Bingo met mij samen optrekken als mijn echtgenote?” Ik keek naar haar: twee blauwe ogen keken ernstig naar mij. En ze knikte! “Kees Jonkman, ik zou niets liever willen dan met jou samen oud te worden. Dat wist ik al op de A27 in de buurt van Meerkerk met Bach als achtergrondmuziek. Ik wil héél graag als Mevrouw Jonkman door het leven gaan…” Ze stond op en trok me overeind. “Kom hier, Kees.” Ze omarmde me en kuste me. Héél zacht en teder. Toen liet ze los. “Was dit dat geheimpje van vanmiddag?” Ze keek ondeugend. “Niet helemaal, schat… Even wachten.” Ik ging de camper in en pakte het doosje waar het collier in zat. “Maak deze maar eens open.” Ik deed het buitenlichtje aan. “Zo, dan kun je het beter zien.” Ze ontdekte het plakkertje van de juwelier. “Hé, daar zijn we vanmiddag geweest…” Toen maakte ze het doosje open en sloeg haar hand voor haar mond. “Kéés!” Ze keek me aan. “Hoe….hoe flik jij het om dit collier te kopen terwijl je na ons bezoekje aan die juwelier steeds bij me was? Ik heb deze gezien, dat weet je, en toen zei jij nog, heel praktisch, dat het niet zo’n idee was om dit collier hier te kopen. En nu …”

“Mag ik ‘m eerst bij je omdoen, lieve schat?” Ze knikte en draaide zich om. Heel voorzichtig legde ik de ketting om haar slanke hals en maakte de sluiting dicht. Toen pakte ik haar hand, nam haar mee de camper in en zette haar voor de spiegel. Ik keek over haar schouder mee. “Volmaakt, schat. Hij staat je volmaakt.” Even streelde ze het collier, toen draaide ze zich naar me om, tranen in haar ogen. “Kees… Dank je wel. Voor dit collier, maar veel meer om het feit dat je van me houdt en dat ik jouw vrouw mag worden.” Ze sloeg haar armen om me heen en legde haar hoofd in mijn nek. Ik voelde haar zachtjes snikken. Na een minuutje maakte ze zich van me los en keek ik in een paar natgehuilde, maar schitterende blauwe ogen.

“Ik hou van je, Kees.” Ik legde een vinger op haar lippen. “Dat weet ik, schat. En ik hou vreselijk veel van jou. Meer dan ik ooit voor mogelijk hield.” Ik deed een greep op het keukenkastje, naar de rol keukenpapier. “Het is geen schone, zijden zakdoek, maar je kunt hier wel je tranen mee drogen.” Ze lachte en droogde haar ogen af. “Dank je wel. Nu voor een stukje keukenpapier.” Ze keek weer in de spiegel “Hij is prachtig,Kees…” Toen draaide ze zich om. “Je hebt nog geen antwoord gegeven op mijn vraag! Hoe heb je die ketting kunnen kopen?” “Teleporteren, schat. Oftewel in goed Nederlands: een tijdmachine.”

Ze fronsde. “Bullshit. Kees Jonkman, je belazert de kluit. Kom op, de waarheid en niets dan de waarheid.” Ik grinnikte. “Lieve schat, toen wij door de stad liepen, waren mijn zintuigen gespitst op juweliers. Ik had er twee gezien. Toen jij bezig was met je onderzoek naar de fijne Franse mode, ben ik teruggelopen. De eerste juwelier vond ik niks, bij de tweede, die aardige man, ging ik naar binnen. Ik had gezien dat hij jou op heenweg al gespot had. Toen ik hem uitlegde wat ik wilde hebben, wist hij onmiddellijk voor wie het collier bestemd was. Dat maakte het makkelijker. Ik mocht kiezen uit twee colliers. De rest paste niet bij jou, vond hij. En deze is het geworden. De andere stond twee bladzijden eerder in die catalogus en die heb jij ook gezien: een collier met fijne schakels. Ook mooi, maar deze is mooier. Dat vond ik, dat vond de juwelier en gelukkig vond jij dat ook. Maar ik moet wel zeggen dat ik peentjes stond te zweten toen hij jou zo gezellig en onderhoudend aan de praat hield. Inwendig stond ik die man te vervloeken. Uiteindelijk, toen jij de winkel uitliep en ik heel galant de deur voor je openhield, gaf hij me een knipoogje. Hij snapte het helemaal… De etter!”

Joline moest lachen. “Dus jij liep spitsroeden tijdens dat kwartiertje…” Ik knikte. “Nou en of. Ik kon die vent op dat moment wel vermoorden! Want ik weet dat ik voor jou een open boek ben… Je had op het terrasje al in de gaten dat er iets was!” Ze grinnikte. “En ik ga niet vertellen hoe ik dat zie. Noem het maar ‘automatische Kees-scan’ of zoiets. Net als jouw volautomatische heksendetectie…” Ze vloog me om de hals. “Dank je wel, lieve schat”, hoorde ik zachtjes in mijn oor. “Trek jij een fles wijn open? Dan ga ik me eens even omkleden in iets wat bij dit collier past. Want dit draag je niet bij…” Ze keek even in de spiegel… “spijkerbroek, slobbertrui en op ouwe gympen.” Ze proestte het uit en keek me aan. “Niet bepaald een outfit die bij de gelegenheid past, hé?”

Ik trok haar tegen me aan. “Het had ook een jute zak kunnen zijn, schoonheid.” Ze keek me aan. “Jute zakken zijn semi-transparant. Hetgeen wat ik straks aan heb, óók, Kees. Ik hoop dat je de steuntjes naar beneden hebt gedraaid. De achtervering zou het wel eens moeiijk kunnen hebben, vannacht…” Met die woorden draaide ze zich om naar het slaapgedeelte en trok het gordijntje achter zich dicht. “Bij de wijn hoort belegen kaas, Kees!” Ze gniffelde even. “Voordat je een paar bitterballen in de oven legt…”