Aangenaam Verrast Door Robert - 30

Ik was in het voortentje gaan staan, zo stond ik niet in de volle zon tijdens het pompen.
Robert was wat aan het rond kijken, terwijl ik met het luchtmatras bezig was.
Na ongeveer een kwartiertje zei ik, ‘voel eens Robert, is hij hard genoeg?’
Hij rolde zich op zijn rug, en keek me glimlachend aan.
Robert kwam overeind, en liep het voortentje binnen.
Hij nam mijn piemel vast en kneep er in waarop hij zei, ‘nee hoor, dat kan harder!’
‘Nee stommerik, ik bedoel het luchtmatras’.
‘O, bedoel je dat’ zei hij lachend.
‘Trouwens let je wel op de buren, stel je voor dat die zien wat jij doet’ zei ik.
Terwijl hij op zijn knieën ging zitten en aan de matras voelde zei hij, ‘daar heb ik opgelet hoor, trouwens een grapje moet toch kunnen’.
‘De matras is trouwens prima, niet te hard maar ook niet te zacht’.
‘We zullen daar heerlijk op kunnen slapen, en elkaar verwennen’, zei hij glimlachend.
Ik gaf hem een zetje, en hij viel uit het voortentje.
Op dat moment kwamen Geert-Jan en iris voorbij gelopen met hun vader ze bleven staan en Iris zei, ‘dus hier staan jullie, lekker gemakkelijk zo dicht bij het toiletgebouw’.
‘Dat klopt inderdaad, we kunnen zo vanuit de douche in bed springen’, zei Robert.
Terwijl Robert een gesprek begon met hen, schoof ik de matras in de slaaptent.
Ik rolde de onze slaapzakken uit over de matras, in het hoekje van de slaaptent bleef een plekje vrij.
Daar konden we mooi de tassen met kleren neer zetten.
Nadat ik de kussen had neer gelegd, ging ik bij hun staan en we praatten nog eventjes.
Na ongeveer een minuut of tien zei Geert-Jan dat ze moesten gaan anders werd hun moeder misschien boos.
Komen jullie straks nog even langs bij ons, dan kunnen we nog een spelletje of zo doen.
Robert keek me aan en zei, ‘dat kunnen we wel doen, jullie gaan eten en wij gaan ondertussen eerst even douchen’.
Ik stemde er mee in, vooral met het laatste wat Robert zei.
Mijn huid zag gewoon wit van het zeewater.
Zij gingen verder naar hun caravan, om te eten.
Robert vroeg aan mij toen ze weg waren, ‘zullen we de douche maar eens een bezoek gaan brengen?’
‘Shit’, zei ik, ‘mijn toilettasje staat nog in de bungalow’.
‘Dan gebruik je toch gewoon mijn spullen voor een keertje’, zei hij.
‘Nee Robert, daar gaat het niet om, in mij toiletzakje zitten de condooms en het glijmiddel’, zei ik met een knipoogje.
Er kwam een grote glimlach op zijn gezicht.
‘Dan moeten we die snel gaan halen, je weet maar nooit wanneer we die nodig hebben’, zei hij.
‘Dat is nu net wat ik bedoel en daarbij wil ik niet, dat de jongens onze spullen opnieuw gaan gebruiken’, zei ik met een glimlachje op mijn gezicht.
‘Nee, dadelijk komen wij te kort, door hen’, zei hij.
Hij stompte me tegen de schouder, en lachte.
Met de armen over elkaars schouder geslagen liepen we naar de bungalow.
Oom Harry zei, ‘ik dacht dat jullie al in bed waren?’
‘Nee, oom Harry ik was mijn toilettasje vergeten en we wilde gaan douchen’, zei ik.
‘O, ik snap het volkomen, jongen’, zei hij ook met een knipoogje.
In de bungalow, vond ik mijn zakje, maar voordat we weggingen keek ik er eerst in of het ook wel die van mij was.
Toen ik mijn spullen in de het tasje had gezien, gingen we terug naar onze tent.
Daar haalde ik de spullen eruit die ik niet direct nodig had, en legde ze in mijn weekendtas.
We namen de handdoeken en douchespullen mee, bij het toiletgebouw was het erg druk.
‘Tja, dat is het enige minpuntje wat ik vind, vijf douchecellen voor een dergelijke grote camping is te weinig’, zei Robert.
‘Dat klopt inderdaad, ze hadden beter een grote douchecel kunnen bouwen waar meerdere
mensen tegelijk kunnen douchen’, zei ik.
Wij sloten in de rij wachtende aan, voor ons stonden nog ongeveer tien mensen.
Direct voor ons stond een moeder met haar tweeling wat later bleek.
Het waren twee jongens van naar mij schatting een jaar of twaalf.
Ze hadden beiden donker bruin haar en waren heerlijk bruin, maar voor de rest verschilden ze nogal veel van elkaar.
De ene was langer dan de andere, en de andere had al wat schaamhaar terwijl de langere broer nog niets had.
Ze waren nogal druk, vandaar dat ik ze ook beter bekeek dan normaal gesproken.
Ik draaide me om naar Robert en zei, ‘denk je dat we dadelijk nog naar de caravan van hun kunnen gaan?’
‘Ja hoor, dat is geen probleem’, zei Robert en tegelijk stootte hij me aan dat ik moest op schuiven.
Een jong stelletje ging samen in een douchecel, ‘doen wij dadelijk ook maar, dan krimpt de rij wat sneller’, zei ik.
De langste van de twee zei in het Duits, ‘dat doen wij ook dadelijk, en het is nog gemakkelijk ook’.
‘Zo kunnen we elkaar de rug wassen’.
Ik draaide mijn hoofd naar Robert en vertaalde wat die jongen had gezegd.
Robert lachte naar hem en zei tegen mij, ‘hij verstaat schijnbaar goed Nederlands’.
De knaap zei, ‘dat doen wij allemaal hoor, mijn vader komt namelijk uit Nederland’.
‘Dus worden we tweetalig opgevoed, alleen het spreken wil niet echt lukken’.
Robert begon te lachend toen ik het voor hem had vertaald.
Weer kreeg ik een zetje van hem in mijn rug, ik moest weer verder lopen.
De jongen draaide zich om, zijn hand kwam hierdoor tegen mijn piemel aan.
Nadat hij de rij weer had gesloten zei hij in het Nederlands, ‘Pardon, dat was niet bedoeling’.
‘Dat geeft niets hoor, trouwens wat je net zei was wel goed Nederlands hoor’, zei ik.
Hij bedankte mij, Achter ons hadden zich ondertussen weer meerdere mensen aangesloten.
Ik keek de rij achter Robert af, en zag hoe Geert-Jan en Iris ook in de rij stonden.
Geert-Jan stak zijn hand op naar ons en zei, ‘we zien ons straks wel na het douchen’.
Robert en ik staken de duim omhoog naar hen, en wederom gaf Robert mij een zetje.
De rij voor ons werd steeds korter. Ik zei tegen hem, ‘nog een keer, en je mag vanavond niets met me doen’.
De Duitse jongen had dit schijnbaar ook verstaan, hij glimlachte naar mij.
Met toch wel een iets of wat rood hoofd, lachte ik maar terug naar hem.
Het zou niet lang meer duren, want de moeder ging een vrij gekomen douchecel binnen.
We kwamen met de jongens in gesprek, en ze stelde zich voor als Fritz en Lars beiden waren ze twee maanden geleden dertien geworden.
Ook wij stelde ons voor en Robert vroeg, ‘dus zijn jullie wel een tweeling?’
Fritz de langste van hun zei, ‘is dat dan niet te zien?’
‘Nou dat jullie broers van elkaar zijn hadden we natuurlijk gelijk gezien, en ook dat jullie qua
leeftijd niet ver uit een waren’, zei Robert.
Ik zei gelijk tegen Ron ‘Ron, wedde dat het een tweeling is!’
Lars zei, ‘dat ze ieder jaar zeven weken hier doorbrachten, dat kon omdat hun ouders leerkrachten zijn’.
Er ging weer een deur open, de jongens gingen naar binnen en Fritz zei, ‘we zien ons vast nog wel op het strand’.
Even later ging de deur van hun moeder open, en konden wij ons gaan douchen.
Wij besloten om ons snel te douchen, nadat we hadden gezien hoe lang de rij achter ons was geworden.
Maar we deden wel even elkaars rug grondig, voor de rest hielden we het netjes.
Ongeveer tegelijk met de tweeling kwamen we uit de douchecel, samen liepen we naar de plaatsen terug.
Bij onze tent namen we afscheid van elkaar, Fritz zei, ‘we zijn schijnbaar buren van elkaar’.
Hij wees naar de caravan naast ons, ten teken dat die van hen was.
Het was een grote caravan met een vaste voorbouw, maar er stond toch nog een tentje naast en daar sliepen de twee jongens in.
Hun zusjes sliepen bij hun ouders in de caravan, dat vonden hun ouders beter zo.
Lars zei lachend, ‘dus snurk niet te hard alsjeblieft, onze tenten stonden inderdaad niet ver van elkaar af’.
‘We zullen ons best doen, maar dan moeten jullie wel beloven dat jullie ook stil zullen zijn’, zei ik.
Dat deden ze zeiden zij, en met een gebruikelijke handdruk gingen ze verder.
Wij gingen de tent binnen, nadat we de handdoeken op een provisorische waslijn hadden gehangen.
Met een kleine handdoek in de hand liepen we naar de caravan van Geert-Jan en Iris, toen we aankwamen waren zij ook pas net terug van het douchen.
Wij namen een stoel en legde er onze handdoekjes in, en namen vervolgens plaats.
De vader vroeg ons, ‘willen jullie wat drinken, een glaasje fris of liever een wijntje?’
Wij keken ons elkaar verwonderd aan en ik zei, ‘doe mij maar een glaasje wijn, maar niet verder vertellen hoor!’
‘Kom nou jongens een glaasje moet toch kunnen en mogen, jullie zijn al bijna zestien’, zei hij.
‘Trouwens jullie hoeven geen meneer of mevrouw te zeggen, zeg maar oom en tante, dat is gemakkelijker’, zei Annie.
Ik zei met een glimlach, ‘ik heb nog nooit zo veel ooms en tantes gehad als dit jaar’.
Robert stootte me aan en zei, ‘Wat ben je toch een mafkees’.
We stootte de glazen tegen elkaar en zeiden, ‘proost, dat het een mooie vakantie moge worden’.
Geert-Jan kwam als eerste bij ons zitten en zei, ‘Iris heeft nog even werk, ze denkt dat de haren beter drogen als ze een handdoek om doet’.
Na ongeveer een minuut of tien kwam ze naar buiten, compleet naakt maar wel een handdoek om haar hoofd gewikkeld.
Robert floot tussen zijn tanden door en zei, ‘wauw zeg, wie komt ons daar nou gezelschap houden’.
Iedereen schoot in de lach, om deze opmerking.
Voordat ze er erg in had zei ze, ‘ik deed dit eigenlijk voor jou, maar ik was vergeten dat jij en Ron! ze braak de zin af.
Verschrikt sloeg ze haar hand voor haar mond en zei, ‘sorry, dat wilde ik echt niet’.
Uitgerekend ik deed het zolang mogelijk geheim wilde houden zei, ‘het maakt niets uit, ooit zullen ze het toch te weten komen’.
Mijn nieuwe oom en tante keken ons vragend aan en vroegen, ‘wat bedoelt ze daar mee, zijn
jullie werkelijk een paartje?’
Robert en ik gaven het aarzelend toe, even werd het stil aan de tafel.
Maar Geert-Jan doorbraak de stilte en vroeg, ‘is dat dan erg, ze zullen echt niet de enige zijn?’
Oom Gerard zei, ‘nee, natuurlijk is dat niet erg, alleen hadden we dit niet van hen verwacht’.
‘Wij hebben er dan ook niet zo op gelet, ofschoon Annie gisterenavond nog zei dat ze haar bedenkingen had over Robert en Ron’.
Ze zei, ‘die twee zijn niet uit elkaar te krijgen, waar de ene is daar is de andere niet ver weg’.
‘Ik zou bijna zeggen dat het meer is als een goede vriendschap’.
Maar ik zei tegen haar, ‘dat verbeeld jij je maar, ze zijn gewoon echte vrienden van elkaar’.
‘En nu heeft ze dan toch gelijk gekregen met haar vermoeden, misschien hebben vrouwen daar een andere kijk op dan wij mannen’, zei hij.
Annie vroeg, ‘maar waarom aarzelden jullie net met het toe geven?’
Ik zei, ‘wij wilde het zolang mogelijk stil houden, en zeker bij ons thuis in het dorp!’
‘O, maar daar hoeven jullie niet over in te zitten, wij vertellen niets, iedereen moet zelf weten wat hij of zij doet’, zei tante Annie.
‘Wie zijn wij, dat we daar over kunnen of mogen oordelen?’
‘Jullie hebben er toch niet voor gekozen, dat zit nu eenmaal gewoon in jullie’.
Iris en Geert-Jan knikten met hun hoofden, ‘zo is het van ons krijgt niemand wat te horen over jullie geaardheid, dit is iets tussen jullie’, zei Iris.
‘Zolang jij je maar niet verspreekt hé Iris’, zei Geert-Jan lachend.
Er werd weer door iedereen gelachen vooral, doordat Iris toen zij zich met een licht kleurtje verontschuldigde, en zei, ‘nou ja zeg, iedereen kan zich toch wel eens verspreken’.
De tijd verging, en het begon al te schemeren.
Nadat wij ons glas wijn uit hadden namen we afscheid met de woorden, ‘wij moeten nu echt gaan, en in de bungalow de zaklamp nog ophalen’.
Wij wenste elkaar een goedenacht toe, en gingen nog even bij Robert zijn ouders aan om die belangrijke zaklamp op te halen.
Pieter en Willem lagen al in bed toen we daar aan kwamen, maar sliepen nog niet.
Robert zijn vader keek ons verwonderd aan en zei, ‘zo stelletje nachtbrakers, nog steeds niet in bed!’
‘Nee hoor, wij hebben nog even na het douchen bij fa. de Wilde gezeten’, zei Robert.
‘En nu komen we de vergeten zaklamp ophalen, stelt U eens voor dat we vannacht naar de W.C moeten en hebben geen licht bij ons’.
‘Ja, ja ik zie het al voor me, maar nu wordt het echt tijd om het bed op te zoeken hoor’, zei oom Harry.
Wij gingen naar binnen, en zochten naar onze zaklamp.
Maar die was niet zo snel te vinden dus stak ik mijn hoofd naar buiten en vroeg aan Robert zijn ouders, ‘weten jullie waar die lamp kan zijn?’
Tante Els zei, ‘kijk maar eens bij de jongens in de kamer, ze slapen vast nog niet’.
Hierop trok Robert de deur van hun slaapkamer open, en zag hoe Pieter aan het lezen was met onze lamp.
Willem en Pieter schrokken van Robert.
Van schrik liet Pieter de lamp vallen, maar Robert was snel genoeg om hem op te vangen.
Ondertussen was ik ook hun kamer binnen gekomen, en zag hoe ze beiden naakt boven op de lakens lagen.
Om de beurt gaven we hen een nachtzoentje op hun wang, en wensten hen een goede nachtrust toe.
Buiten drukte we Robert zijn ouders nog even de hand, en gingen naar onze tent terug.
In de tent smeten we onze handdoekjes in de hoek, en gingen vervolgens moe op bed liggen.
We begonnen ons gelijk te zoenen, onze handen gleden over elkaars lichamen.