De Gezusters Santegoed - 8

Na het eten loop ik met mijn vrienden, en mijn schoonbroer even naar de schuur. Ze willen de zeldzame wagen van Daan even zien. Het is dan ook niet vreemd, dat veel van mijn vrienden ook helemaal bezeten zijn van oude wagens.

Als we terugkomen, zie ik iemand komen aanrijden op een fiets. Ik herken hem meteen, het is Kurt.
Ik loop hem tegemoet.

‘Hey Kurt! Wat leuk om je weer eens te zien!’

‘Ja, ik dacht dat ik een keer op bezoek wilde komen. En het is nu toch je verjaardag? Dat meende ik me te herinneren.’

‘Dat klopt! Kom en ga er lekker gezellig bij zitten.’

Hij glimlacht wat zenuwachtig. Schijnbaar heeft hij niet gerekend op zo’n flink bezoekersaantal. Maar hij loopt met me mee.

Ik weet dat de meeste hem niet of niet goed kennen en ik zeg: ‘Even voorstellen allemaal. Sommigen zullen Kurt wel kennen, anderen nog niet. Dit is Kurt Janszen en hij is een hele oude vriend van me.’

Kurt wordt vriendelijk begroet en gaat naast mijn moeder zitten. Die kent hem nog heel goed van vroeger. Ze is al snel met hem in gesprek.

‘Dat is een tijdje geleden, dat ik je gezien heb? Hoe oud was je toen? Zestien?’

Kurt knikt. ‘Ja, toen gingen we naar andere scholen, en zijn John en ik een beetje uit elkaar gegroeid.’

‘Ja, dat dacht ik al. Hij had het laatst nog over je. Je hebt op zijn werk gesolliciteerd?’

Hij knikt. ‘Ja, ik zocht werk, en John zei me, dat ik misschien wel kans maakte. Het is nu even afwachten. Ik heb in ieder geval nog niets terug gehoord.’

‘En wat heb je al die tijd gedaan?’

Kurt zwijgt in alle toonaarden. Het is duidelijk, dat hij zich schaamt voor zijn verleden. Voor mij is het echter een teken, dat hij ook daadwerkelijk een punt wil zetten, achter zijn slechte verleden. Ik zeg daarom ook tegen mijn moeder, maar luid genoeg, dat iedereen het kan horen: ‘Kurt is helaas het slechte pad op gegaan, mam. Hij is nu weer vrij, en wil nu het rechte pad bewandelen. Alleen schaamt hij zich voor zijn verleden, en dat kan ik wel begrijpen.’

Mijn moeder kijkt verrast. Maar ze voelt de hartelijkheid in mijn stem, en ook het vertrouwen, dat ik in Kurt stel.

Ze kijkt Kurt, die nu flink bloost, even aan en glimlacht. ‘Tja, iedereen kan wel eens fouten maken. Dus je probeert nu uit de problemen te blijven?’

Kurt knikt. ‘Dat is wel de bedoeling. Maar gemakkelijk is dat niet. Je hebt meteen een stempel als crimineel op je staan, en dan heeft iedereen wel een oordeel voor je klaar.’

Mijn moeder kijkt glimlachend naar mij. ‘Maar John niet. Ik durf te wedden, dat hij je zonder te twijfelen zou willen helpen.’

Kurt glimlacht. ‘Ja, dat heeft hij al gedaan, door me te zeggen, dat er werk was bij hem op het werk. Maar het is niet gemakkelijk om werk te vinden. Maar ik doe er echt alles aan om nu eerlijk mijn geld te verdienen. Op het moment werk ik in een kas. Dat is hard werken, voor maar weinig geld. Maar ik zou liever weer gaan doen, wat ik van tevoren ook altijd gedaan heb, en dat is vrachtwagen rijden. Maar ze staan niet echt te springen om iemand met een strafblad.’

Mijn moeder glimlacht weer. ‘Ik weet zeker, als John een goed woordje voor je doet, dat je heus wel bij zijn werk aan de slag kan.’

En dat is precies dat kleine beetje, wat mijn vrienden nodig hebben om Kurt ook te accepteren. Het gesprek gaat dan al snel over muziek, en Kurt blijkt wel eenzelfde muzieksmaak te hebben, als mij en ook mijn vrienden. We zijn idolaat van de jaren zestig en zeventig muziek. En als Gerard dan vertelt, dat hij in een band speelt, die rockmuziek uit die tijd speelt, is het hek van de dam.

Kurt vraagt: ‘En zijn jullie dan een beetje goed? Ik heb jullie nog nooit ergens zien spelen!’

Ik antwoord: ‘Ze kunnen het best goed, maar ze spelen vooral op besloten feesten en soms op een braderie of zo. En natuurlijk op de automeetings. Daar trekken ze altijd wel flink bekijks met hun muziek.’

Kurt is meteen nieuwsgierig. ‘Worden jullie dan gevraagd of zo?’

Gerard lacht. ‘Ben je gek? We nemen gewoon onze spullen mee, en richten daar een tribune in. En het is gewoon fantastisch om te zien, hoe dan spontaan mensen beginnen te dansen en mee te zingen! Maar de laatste keer hadden ze er schijnbaar wel op gehoopt, dat we zouden spelen, want er lag een dansvloer bij onze tenten. Dat was ook niet meer dan wat planken, maar er werd toch gretig gebruik van gemaakt. We zoeken alleen nog iemand, die gitaar kan spelen. Ik kan wel gitaarspelen, maar ik ben ook de zanger. En allebei, dat gaat me niet zo goed af. Verder zijn we wel goed bezet.’

Kurt verrast hem door te zeggen: ‘Nou, ik kan wel een potje gitaarspelen. Dus als je nog iemand zoekt, ik hou me aanbevolen!’

Gerard kijkt verrast. ‘Kun je gitaarspelen? Man, dan moet je toch even blijven! Straks komen mijn andere vrienden ook, die zitten in de band. Alleen Helmut, die is al naar huis. Misschien kun je dan een demo geven?’

Kurt bloost ineens en zegt: ‘Dat zou ik wel willen doen, maar ik heb op het moment geen gitaar meer. Ik heb alles moeten verkopen om mijn schulden te kunnen betalen. En voorlopig zit dat er nog niet aan. Maar ik kan goed gitaarspelen, al zeg ik het zelf!’

Gerard zegt: ‘Dat moet geen probleem zijn. Desnoods rij ik even naar huis en haal daar een van mijn gitaren. Ik wil wel eens zien, wat jij ervan kent.’

Kurt haal zijn schouders op. ‘Zeg maar wat ik moet spelen. De meeste nummers uit die tijd ken ik wel uit mijn hoofd, dat is ook mijn lieveling genre.’

Gerard denkt even na en vraagt dan aan mij: ‘John, ik heb een ideetje. Wat zou je ervan denken, als we hier vanmiddag met de band even zouden spelen? Dan kan ik gelijk Kurt even uittesten, en dan kunnen we ook even het programma bespreken.’

Hij geeft me een knipoog, en ik begrijp meteen wat hij bedoelt. ‘Hmm, een leuk idee! Maar dan moet je Sander en Wilbert wel even opbellen. Alleen jammer dat Helmut er niet bij kan zijn. Maar misschien dat Dean wel even wil inspringen? Je weet dat hij ook wel een beetje kan drummen.’

‘Goed idee! Laten we Helmut vandaag maar even niet bellen. Dat zou te veel van het goede zijn!’

Dan draait hij zich om naar Dean en vraagt hem: ‘Dean, jij speelt toch ook drums?’

Dean knikt. ‘Ja, dat klopt. Dat doe ik samen met wat collega’s. Hoezo?’

‘Zou je zin hebben om straks even met ons mee te doen? Helmut is er niet, en we zouden graag Kurt even willen testen, of hij werkelijk zo goed is, als hij zegt. En dan hebben we leuke livemuziek erbij!’

‘O, geen probleem. Ik ben altijd wel in voor een potje drummen!’

Gerard pakt dan zijn telefoon en belt zijn vriend Sander op. Hij vertelt hem, dat hij misschien een gitarist gevonden heeft, en dat ze die meteen op mijn verjaardag willen testen. Sander is meteen daarvoor te porren, en als Gerard Wilbert belt, dan vindt die het ook wel leuk om te spelen.

‘Dat is dan geregeld, John! Livemuziek op je eigen verjaardag!’

‘Nou, dat is anders toch ook een leuke verrassing! Zullen we anders even wat pallets pakken, zodat jullie die als podium kunnen gebruiken? En ik heb ook nog ergens wat grote houten platen liggen. Die wil ik de volgende keer meenemen, als we weer een meeting hebben. Dat zou een verrassing voor jullie moeten zijn, maar goed.’

‘Wat? Heb je dat voor ons geregeld? Klasse, man!’

‘Ach, een kleinigheidje! Ik heb een stuk of zestien pallets en wat bouwplaat, meer is het niet.’

‘Maar toch! Dan staat alles van de grond, en je weet hoe gevoelig onze apparatuur is.’

‘Daarom ook. Kom, dan gaan we dat vast opbouwen, en wat stroomkabels leggen. Dan kunnen jullie straks zo jullie spullen er neerzetten, en spelen!’

We staan op en ik wenk Kurt ook mee, die deze kans gretig aangrijpt. En het is me al meteen duidelijk, dat Kurt zich echt niet schuwt om flink aan te pakken. En dat ziet ook Gerard, die me een goedkeurend knikje geeft. Ik weet dan al, dat het wel goed zit. Als Kurt ten minste waar kan maken, wat hij zegt.

We zijn al snel klaar en niet veel later komen Gerards vrienden eraan rijden met hun aanhanger. Ik ken Sander en Wilbert wel, maar ook weer niet zo heel goed. Doorgaans zien we elkaar op de meetings, hoewel ze hier wel in de buurt wonen. Ik ben eigenlijk alleen maar beter bevriend met Gerard.
We begroeten ze eerst hartelijk, en ik sta erop, dat ze eerst wat drinken en een stuk vlaai eten, voordat ze hun spullen gaan opbouwen. Want ze hebben al meteen zin om te gaan spelen. Gerard en zijn vrienden spelen vooral om de passie voor muziek, niet om het geld, wat ze ermee kunnen verdienen. Ze maken dan ook kennis met Kurt, die er reuze zin in lijkt te hebben. En na een korte pauze beginnen ze dan toch hun spullen uit te laden. En dat is nogal wat. Ze zijn aangenaam verrast door het kleine podium, dat we hebben gebouwd, en dat nemen ze dan ook meteen in gebruik. Na een kleine aanpassing, om het drumstel wat hoger te zetten, op verzoek van Dean, beginnen ze hun instrumenten op de juiste plaatsen neer te zetten.

Kurt helpt ze daarmee, en hij lijkt toch wel te weten wat hij doet. En dat valt ook meteen de rest van de band op. Daarmee heeft hij al meteen punten gescoord. En als ze eenmaal klaar zijn, bewondert Kurt de verzameling gitaren, die Gerard altijd met zich meesjouwt.

‘Jullie hebben verdomd leuk materiaal! Helemaal niets mis mee! Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, toen Gerard me zei, dat jullie alleen voor de hobby speelden.’

‘Nou ja, we hebben sommige dingen heel goedkoop kunnen kopen. Het zal wel allemaal niet geheel legaal verkregen zijn, van degene, van wie we het gekocht hebben, maar we zijn er toch wel blij mee.’

‘Laat me raden, jullie zijn bij Crazy Mike geweest?’

‘Ken je hem?’

‘Veel te goed. Ik was er regelmatig. En eerlijk gezegd hoop ik er helemaal nooit meer te komen. Niet omdat ik Mike niet mag, maar vanwege het milieu waar hij zich in begeeft. Daar wil ik nooit meer naar terug!’

Het is dan Wilbert en Sander meteen duidelijk, dat Kurt een verleden heeft. Sander vraagt dan op de man af:
‘Heb je vroeger dan gestolen?’

Kurt knikt. ‘Daar heb ik nu spijt van. Maar toen was ik nog onder de invloed van een groep. En toen ik gepakt werd en een tijdje in de bak heb gezeten, was het voor mij wel duidelijk, dat ik mijn leven anders moest gaan oppakken. En daarmee ben ik nu dan bezig. En ik zeg het jullie maar meteen, zodat jullie me meteen kunnen zeggen, of jullie überhaupt met me verder willen.’

Sander zegt: ‘Gerard zei ons, dat je gitaar kon spelen. Laat me liever eerst iets horen, voordat ik dan een oordeel vel.’

‘Wat moet ik spelen? Ik ken een hoop liedjes uit mijn hoofd. Het is alleen wel even geleden.’

‘Hoelang heb je al niet meer gespeeld?’

‘Nu ongeveer negen maanden. Ik heb een half jaar gezeten, en toen moest ik nog de boetes betalen. Die waren ook niet mals, dus heb ik alles wat ik nog bezat verkocht. Ik heb nu een kleine flat, en daar staat niet veel meer in, dan een bed, tafel, wat stoelen en een televisie. Een telefoon heb ik niet eens, dat kan ik niet betalen. Ik wil nu eerst van mijn schulden af zijn, en dan kijk ik wel weer of ik me een gitaar kan veroorloven. Maar eerst de belangrijkste dingen, dan het plezier.’

‘Zo mag ik dat horen. Hier, pak vast. Misschien moet je hem nog even op jouw voorkeuren afstemmen, Kurt.’

Kurt neemt de gitaar van Gerard aan, en begint de gitaar te testen. Gerard heeft al meteen gezien, Kurt weet in ieder geval, wat hij moet doen.

Dan zegt hij tegen Kurt: ‘Speel maar gewoon wat. Maakt niet uit, wat. En als het wat is, dan springen we vanzelf in.’

Kurt knikt, en begint te spelen. Eerst nog wat onwennig, waarbij hij wel enkele foutjes maakt, maar dan krijgt hij weer het juiste gevoel. En hij geeft me daar toch een solo weg! Gerard, Sander en Wilbert staan er met open mond bij te kijken. Ze kijken elkaar een ogenblik aan, en dat is genoeg.

Ze kennen het lied meer dan goed genoeg, het is een van hun lievelingsliedjes. All along the watchtower klinkt over het erf. Gerard mag dan misschien niet de stem van Jimmy Hendrix hebben, maar dat maakt hij meer dan goed met zijn passie en enthousiasme. Dean speelde gewoon mee, en heeft er flink plezier in.

Als het liedje voorbij is, kijken ze elkaar aan. Een grote grijns op ieders gezicht vertelt meer dan duizend woorden. Gerard zegt dan toch: ‘Hey, Kurt! Wat kun jij waanzinnig gitaar spelen! Ik zou zeggen, welkom bij the Crazy Horses!’

‘Dus ik mag meedoen? Gaaf! Maar ik heb nog wel geen eigen gitaar!’

‘Geen probleem, Kurt. Je mag die wel zolang van me lenen, totdat je er zelf een kunt aanschaffen. Maar dan wel een van je eigen verdiende geld!’

‘Waar zie je me voor aan, Gerard? Ik wil voortaan alleen nog maar iets kopen, waarvoor ik hard hem moeten werken. Ik zal nog ongeveer een half jaar moeten bikkelen, dan hoop ik er ongeveer weer bovenop te zijn.’

Sander zegt dan meteen: ‘En Dean was anders ook niet zo slecht! Ik vond hem zelfs beter, dan Helmut!’

Dean zegt: ‘Voordat jullie me gaan inlijven, ik ben nu alleen maar even de vervanger voor Helmut. Ik heb mijn eigen band. Maar bedankt voor het compliment!’

Chantal komt naar voren en loopt direct op Gerard af, en fluistert wat in zijn oor. Gerard kijkt verbaasd en knikt.
‘Jongens, we hebben al meteen een verzoek van de vriendin van John! Naar het schijnt, begeeft John zich tegenwoordig niet alleen op vrijersvoeten, maar heft ook regelmatig zijn beentjes van de vloer. En dat willen we natuurlijk wel eens zien! Have you ever seen the rain, een maatje rustiger dan normaal, zodat John het ook een beetje kan bijhouden.’

Chantal komt glimlachend op me af, en ik accepteer haar uitnodiging om te gaan dansen met een grote glimlach. Ik vind het helemaal niet eens erg, dat ik nu voor het blok gezet word. Dansen met Chantal is voor mij een feest. En ik wil wel eens laten zien, wat ik intussen geleerd heb. En gelukkig gaat het me al vrij goed af, ten minste voor mijn doen.
Gerard en zijn band plakken er gelijk nog een paar nummers aan vast, nu in een wat steviger tempo, gewoon om te kijken of ik dat ook aankan. Maar ik heb nu de basis wel onder de knie, en daarmee laat ik me niet gek maken. Om na afloop van de muziek een applaus te krijgen, van de band!
Lachend maak ik een buiging en geef dan ook een applaus voor de band. Lachend gaan we weer allemaal zitten.

Gerard zegt: ‘Nou, John! Je hebt het al goed in je beentjes! Heel wat anders, dan de laatste keer, dat ik je heb zien dansen! En nu heb je daarvoor niet eens drank nodig!’

‘Dat geloof ik meteen, maar ik heb al flink geoefend! Chantal en ik oefenen nu iedere dag een keer. Want op de bruiloft van haar broer wil ik toch wel een beetje voor de dag komen.’

‘Nou, je hoeft je echt niet meer te schamen, John! Petje af! Je kan nog wel duidelijk zien, dat je een beginneling bent, maar je doet het echt niet slecht. Ga zo door, zou ik zeggen!’

‘Dat zal ik zeker doen, Gerard. Maar wat vond je nu van Kurt?’

‘In een woord: Fantastisch! Hij hoeft zich amper in te spelen, hij kent het meeste al! Zeg Kurt, waar heb je dat allemaal geleerd? Je wist ook al hoe je moest omgaan met al die spullen.’

Kurt glimlacht. ‘Ik heb een tijdje als roadie gewerkt, en met sommige heel goede gitaristen gespeeld, achter de bühne. Ze gaven me goede tips, en vonden dat ik wel talent had. Maar echt in een band spelen, dat heb ik nog nooit gedaan. Wel heb ik vaak genoeg met een video op youtube meegespeeld. Daardoor ken ik ook zoveel liedjes uit mijn hoofd.
Ik hoef maar een liedje te horen, en dan probeer ik het na te spelen. Ik was eigenlijk bezig om te leren van bladmuziek, toen ik tijdelijk onvrijwillig in een ander hotel moest overnachten.’

Gerard lacht. ‘Oké, dat begrijp ik. Maar wil je nu zeggen, dat je dat allemaal geleerd hebt, zonder iemand erbij?’

Kurt knikt. ‘Ja, gewoon een gitaar gekocht, en begonnen.’

‘Nou, dan ben ik nog meer onder de indruk, Kurt! Wat voor genres speel je nog meer?’

‘Voornamelijk blues, rock, maar ook wel klassiek. Dat doet het altijd goed rond kampvuren.’

‘En kun je toevallig ook nog een beetje zingen?’

‘Rond die kampvuren heb ik altijd wel gezongen. Geen idee, of dat wel goed was. Ik deed maar gewoon wat.’

‘Kom, bewijzen!’

‘Heb je toevallig een akoestische gitaar?’

‘Is de paus rooms? Natuurlijk heb ik die!’

Gerard staat op en komt even later terug met een andere gitaar. Kurt neemt die aan. Dan zegt hij: ‘Wat dachten jullie van Brown Eyed Girl? Gaat prima op zo’n gitaar.’

‘Jouw podium!’

Kurt blijkt inderdaad heel wat meer in huis te hebben, en speelt zo enkele liedjes, zonder enige problemen. Hij heeft een prettige stem, maar is duidelijk beter met de gitaar.

Gerard zegt dan tegen hem: ‘Kurt, kerel! Waar heb je al die tijd gezeten? Maar je gaat dan toch wel mee met ons naar Zweden? Dat is de grootste automeeting van Europa! We zouden daar compleet de show stelen!’

‘Maar ik heb geen wagen en geen gitaar!’

‘Zit daar nou eens niet over in. Daar is heus een mouw aan te passen. We hebben heus wel eens vaker iemand meegenomen, die geen auto had. Die is overigens daarna wel meteen fanaat geworden, maar dat is een andere zaak.’

Hij kijkt lachend naar mij. Kurt twijfelt.

‘Heel erg bedankt voor het aanbod, jongens. Maar zoals ik al zei, ik wil eerst uit de schulden zijn. En dan wil ik wel eens kijken of ik dan mee kan gaan. Het zou niet juist zijn, als ik voor mijn gevoel er nog niet aan toe ben om me met andere dingen in te laten. Ik wil best meespelen in de band, helemaal geen probleem, maar om al meteen naar Zweden te gaan, terwijl ik me dat nog niet kan veroorloven, dat gaat me even te ver. Dat moeten jullie even begrijpen.’

‘Natuurlijk, maar die meeting is nog even weg, dat duurt nog bijna een jaar.’

‘O, in dat geval heb ik dus nog even de tijd om te besluiten of ik mee wil. Als het dan kan, graag, maar tot dan moet ik helaas bedanken.’

‘Dat is heel fair van je. Goed, het aanbod staat. Sander, hebben we nog een jas in de aanhanger liggen?’

‘Ja, ik denk het wel. Wil je hem die al meteen geven?’

‘Als hem die past, dan wel. Anders laten we die nog een maken.’

Sander knikt en loopt naar de aanhanger heen. Hij komt terug met een jas, waar op de achterkant in het groot hun logo is geborduurd. Hij geeft de jas aan Kurt en zegt: ‘Hier, pas deze eens aan. Die kon je wel eens passen.’

Kurt kijkt verrast. Dankbaar neemt hij de jas aan en past hem aan. En hij is blij, dat het de juiste maat is. Er loopt een traan van dankbaarheid over zijn wangen. Dit doet hem echt heel erg veel. En hij schaamt zich er helemaal niet voor.

‘Ik weet niet, wat ik zeggen moet! Ik kan niet zeggen, hoeveel dit voor mij betekent. Ik kwam hier in een poging een oude vriendschap nieuw leven te blazen, en nu ben ik opeens lid van een band, en jullie nemen me op zonder vragen te stellen. Alsof ik opeens al een vriend van jullie ben. Dat is natuurlijk nog niet zo, maar ik zal er alles aan doen, om te bewijzen, dat ik jullie vriendschap waard ben!’

Gerard moet ook even een traan wegpinken en zegt dan: ‘Nou, je hebt in ieder geval bewezen muzikaal te zijn, een goede voorwaarde om in een band te spelen. En het feit, dat John je lijkt te vertrouwen, dat is genoeg voor ons. Een vriend van John, dat is ook een vriend van ons. Niet waar, jongens?’

‘Zo is het, Gerard! Je bent in ieder geval eerlijk, en dat stellen we op prijs. En daarnaast kun je verdomd een goed potje gitaar spelen! Ik zie de komende tijd met plezier tegemoet!’

Er komen dan wat meer vrienden van me opdraven, die allemaal komen om me te feliciteren. Sommige van hen kennen Kurt nog wel van vroeger, maar zeggen er niets van. Maar met de muziek van de band, en Kurts eigen humor verwerft hij al snel een plekje tussen mijn vriendengroep. Hij is dan een van de laatste, die weer op huis aan gaat. Hij helpt me zelfs nog mee om op te ruimen. En terwijl hij dat doet, geeft hij me geheel onverwachts een knuffel.

‘John, bedankt! Bedankt, dat je met niet hebt weggestuurd en dat je me hier hebt laten blijven.’

‘Ach, dat is toch niets! Bovendien heb ik helemaal niets hoeven doen. Je hebt jezelf nu nieuwe vrienden gemaakt. Helemaal alleen. Je kunt trots zijn op jezelf. En bewijs ze nu ook maar eens, dat je hun vriendschap waard bent!’

‘Dat zal ik zeker doen, John. Daar hoef je niet aan te twijfelen. Maar ik ben vanmiddag niet helemaal eerlijk geweest. Ik had gezegd, dat ik nog niets terug gehoord had van je werk, maar dat is niet zo. Ze hebben me gezegd, dat ze nog contact met me zouden opnemen. Ze wilden eerst wat meer van me weten. En meestal is dat geen goed nieuws voor mij.’

‘Wacht toch maar even af. Heb je gezegd, dat je mij kent?’

‘Ja, ik heb ze verteld, dat jij me hierop attent gemaakt hebt.’

‘Dan heb je grote kans, dat ze afwachten, tot ik weer terug ben. Ik heb nu nog vakantie, en ze zullen me wel niet willen storen tijdens mijn vakantie. Maar ik zal ze maandag wel even bellen. Misschien kan ik je dan wat meer vertellen.’

‘Dat zou erg fijn zijn. Ik heb echt beter werk nodig. Hoe eerder ik van mijn schuld af ben, hoe beter het is. Ik wil gewoon weer mijn leven kunnen oppakken, zonder dat mijn verleden me de hele tijd zal achtervolgen. Dat zal het toch wel doen, maar ik wil er niet de hele tijd aan herinnerd worden.’

‘Ze zullen me misschien vragen, of ik weet waarvoor je hebt vastgezeten. Wil je dat aan me vertellen?’

‘Aan jou durf ik het wel te vertellen. Ze hebben me gepakt, toen ik een vrachtje vervoerde, dat het daglicht niet kon zien. Geen idee, wat het was, maar voordat ik het wist, zat ik al in de bak, was ik mijn baan kwijt, en eigenlijk alles. Zelfs mijn vriendin was ik kwijt.’

‘Dat is heftig, man!’

‘Dat was het ook. En ik ben nog steeds niet uit die hel. Daarom wil ik ook van die schulden af zijn, want dan kan ik het allemaal weer vergeten. En misschien dat ik dan weer een poging kan doen om Miranda weer voor me terug te winnen. Ik weet dat ze nog steeds vrijgezel is, al heb ik haar niet meer gezien.’

‘Je gaat dat wel halen, Kurt. Daar ben ik van overtuigd.’

Kurt kijkt me dankbaar aan. Dan zegt hij: ‘Ik moest maar weer eens naar huis heen gaan. Ik ben al veel langer gebleven, dan ik bedoeld had.’

Ik zeg dan tegen Kurt: ‘Wat heb je maandagavond te doen?’

‘Hoezo?’

‘Mondje dicht, Chantal mag dat nog niet weten. Gerard en de band en ik en Daan gaan oefenen om een kleine voorstelling te doen tijdens de bruiloft van Chantals broer. En aangezien je nu lid bent van de band, hoor jij er ook bij te zijn!’

Kurt lacht. ‘Dat wil ik voor geen goud ter wereld missen!’

‘Maar mondje dicht naar Chantal. Het moet een verrassing worden.’

‘Dat komt wel goed. Nou, ik ben er weg van. Ik hoop wel, dat ik niet val, want ik heb er toch wel een paar op!’

‘Veilig thuis dan!’

En even later zijn Chantal en ik de enigste, die nog wakker in huis zijn. De radio staat nog aan, en ik hoor de muziek. Glimlachend kijk ik naar Chantal en zeg: ‘Mevrouw Santegoed? Zou ik deze dans van u mogen?’

Glimlachend pakt ze mijn hand aan, en op de zachte klanken van de muziek dansen we door de kamer. Ze hangt tegen me aan, terwijl we over de vloer schuifelen. Woorden schieten te kort voor wat we op dat moment voor elkaar voelen.

De volgende dag staat weer in teken van het afscheid van mijn zus en haar gezin. We zijn in die tijd een stuk closer met elkaar geworden. En dus valt het afscheid zwaarder dan normaal. Niemand wil gaan, maar ze moeten toch. Maar na de belofte, dat ze volgend jaar weer terug mogen komen, gaan ze toch naar huis. Het voelt even eenzaam, zo alleen met Chantal alleen. De stilte in huis is oorverdovend.
Maar veel tijd om nog wat samen te doen, dat is er ook niet. Maandag gaan we weer terug naar Kampen. Chantal heeft nog wel vakantie, maar ze moet nog wel haar spullen ophalen en verhuizen. Dus is ze nu alles aan het voorbereiden, en ze heeft aangegeven, dat even liever alleen te doen. Het geeft me tijd om even goed na te denken over de afgelopen tijd.

Ik loop naar de schuur, om mijn wagen dan maar eens na te kijken. Maar echt veel zin heb ik niet. Ik ga achter het stuur zitten en tuur door de open deur van de schuur in de verte. Daar overpeins ik de afgelopen weken.
Hoogtepunt na hoogtepunt hebben zich in korte tijd mijn leven volledig op zijn kop gezet. En dat moet ik toch even in eenzaamheid verwerken. En terwijl ik in de auto zit, merk ik niet eens, dat de deur van mijn wagen geopend wordt.

Maar ik schrik wakker, als ik opeens iemand hoor zeggen: ‘Waar denk je aan, John? Misschien aan mij?’

Geschrokken kijk ik om, want het is niet Chantal, die me dit vraagt. Tot mijn verbazing is het Marieke, die naast me zit. Ze heeft zich gisteren opvallend genoeg heel onopvallend in een hoek gezeten, aangezien Kurt op dat moment de aandacht van iedereen opslokte. Maar het was me wel duidelijk, dat ze er niet bepaald blij mee was, dat Chantal nu in mijn leven is. En ik hoef nu niet te raden, wat ze nu van plan is.

Ik zucht eens diep en zeg: ‘Verdorie, Marieke! Wat moet je hier? Moet je niet bij Joost zijn?’

‘Ik wil liever bij jou zijn, John!’

‘Ga naar huis, Marieke. Er is hier voor jou niets meer te halen. Wat we eens gehad hebben, dat is voorbij. Bovendien heb ik nu Chantal!’

‘Ze hoeft het toch niet te weten? Kom, nog een keer als afscheid!’

Ze probeert haar arm om me heen te slaan en me te kussen.

‘Nee, Marieke! En ik zeg het je niet nog een keer! Ga nu uit mijn auto, en ga naar huis! En als je je zo nog blijft gedragen, hoef je hier helemaal niet meer te komen! Heb je dat begrepen?’

Ze kijkt me aan als een gewonde kat, boosaardig en gemeen.

‘Daar ga je nog spijt van krijgen, John! Die rode slet zal je toch wel snel verlaten!’

‘Dat zijn jouw woorden, Marieke! Ik heb een hele andere mening. En wie is er hier een slet? Je weet toch nog wel, waarom we destijds gebroken hebben? Wie dook er met een andere vent in bed? Nou? En wat ik zo nog meer gehoord heb, ben je er steeds nog niet vies van! Ik heb medelijden met Joost, weet je dat? Dat is de enige reden, waarom ik je nog tolereer!’

Dat is de druppel, die de emmer doet overlopen bij Marieke, en ze slaat me hard met haar hand tegen mijn gezicht.

‘Klootzak dat je bent!’

Nijdig stapt ze uit de wagen, en loopt driftig weg en loopt daarbij bijna Chantal omver, die net de schuur binnen komt gelopen. Marieke kijkt nijdig en jaloers naar Chantal en zegt: ‘Aan de kant, slet!’

Maar Chantal is niet bang uitgevallen, en heeft wel een vermoeden, waarom Marieke zo reageert. Ik heb er al uitvoerig met haar over gepraat. Ik heb Chantal ook al verteld, over wat ik over Marieke gehoord heb.

Ze kijkt Marieke vol misachting aan en zegt: ‘Wie is er hier een slet? Wat ik van John gehoord heb, ben je echt niet vies van een slippertje! Ga alsjeblieft je eigen vent lastigvallen en laat John voortaan met rust!’

Marieke is nu echt pislink, en wil uithalen naar Chantal. Maar Chantal is er al op bedacht, en laat haar ervaring als judoka weer gelden. Voor Marieke het weet, is ze al gevloerd.

‘Als je mij wilt slaan, moet je eerder opstaan, bitch! Laat John met rust, dat is mijn vriend! En als ik je nog eens in de buurt van John zie, dan krab ik je ogen uit je kop! Hup! Wegwezen! Ik wil je hier niet meer zien!’

Marieke weet dan, dat ze verloren heeft, en verlaat dan nijdig de schuur. Ik ben dan al de auto uit gestapt en ben langs Chantal gaan staan.

Chantal zegt: ‘Wie denkt ze wel, wie ze is? Dacht ze nou werkelijk, dat ze zomaar mijn mannetje van me af kon pakken? Ik zag haar plotseling hier over het erf lopen en je schuur in lopen. En ik kwam toch maar even polshoogte nemen.’

‘Ik was blij, dat je er was, Chantal. Ze kan soms echt een bitch zijn.’

‘Dat heb ik gemerkt! Als ze hier nog eens durft te komen, dan krab ik haar ogen uit! Ik wil haar niet meer zien, John!’

‘Dat gaat ook niet meer gebeuren, reken daar maar op. Ik heb haar al vaak genoeg gezegd, dat het voorbij was. En ik had gisteren nog stille hoop, dat ze zich er eindelijk bij neergelegd had. Maar ik had beter moeten weten.’

‘Wat bezielt haar? Ik meen, dat ze getrouwd is, en kinderen heeft? Zoiets heb je me wel verteld.’

‘Dat klopt. Ik snap het zelf ook niet meer. Misschien is ze wel een beetje gestoord.’

‘Een beetje noem je dat?’

‘Oké, behoorlijk gestoord, is dat beter? Maar was je een beetje jaloers?’

Chantal glimlacht. ‘Een beetje wel. Ik had haar gisteren al in de gaten gehouden, en ik kon het gewoon niet aan, dat ze je nog probeerde te versieren, terwijl ze wist, dat jij mij nu hebt.’

‘Ze zou geen enkele kans hebben gehad, dat weet je. Maar zou je voor mij gevochten hebben?’

‘Zeker wel! Misschien niet met iedere vrouw, maar zeker wel met haar!’

Ik neem haar in mijn armen. ‘Hmm, dat vind ik op zich wel een plezierige gedachte, dat je voor me zou vechten.’

Ze kijkt schattig weg. God, wat hou ik toch van haar. Dan kijkt ze me aan en zegt: ‘Als een van je vrienden een move op mij had gedaan, had je dan ook met hem gevochten?’

Ik breng mijn lippen naar de hare, tot ik ze bijna raak. Verlangend wacht ze af, tot ik ze op de hare druk. Dan zeg ik: ‘Niemand komt aan mijn meisje, Chantal. Wij zijn gewoon voor elkaar bestemd!’

Dan kus ik haar. En ik weet, dat het nu gevaarlijk wordt, tussen ons twee. Er hangt zoveel passie en spanning tussen ons in. Lust en verlangen krijgen al snel de overhand. Hormonen nemen de controle over, en onze lippen lijken nu wel aan elkaar versmolten.

Chantal trekt mijn shirt uit, en ik knoop haar blouse los. Ik krijg de bh, die ze aanheeft, niet snel genoeg los, en met een flinke ruk trek ik de sluiting stuk. Het kan ons allebei niets schelen.

Uit eigen beweging laat ze haar bh vallen, en ik zie dan voor het eerst haar prachtige borsten. Ze zijn prachtig!
Ze huivert, als ik ze streel. Ik zie hoe haar borsten verstijven, en hoe haar tepel zich op begint te richten. Alsof het een kunstwerk is, zo mooi! Ze kreunt, als ik ze kus, en trekt me verlangend tegen haar aan.

Als ik nog twijfels had, dan zijn die nu wel verdwenen. Ik wil haar nu, en helemaal. Het kan me niet meer schelen, dat ze een gelofte heeft gedaan. En Chantal lijkt er precies hetzelfde over te denken. Ik pak haar beet met mijn handen, en til haar op.

In de schuur heb ik een behoorlijk stevige tafel staan, die ook dienst doet als werkbank, mocht dat nodig zijn. Het ding is behoorlijk smerig van olie en vet, maar dat kan ons allebei niet schelen. Chantal maakt snel het knoopje en de rits van haar rok los, en laat die op de grond vallen. Ze heeft nu alleen nog haar slipje en haar sokken aan, haar schoenen heeft ze onderweg al uitgeschopt.

Als ik haar op de tafel neerzet, geef ik haar weer een zoen, die ze me met passie beantwoordt. Intussen maakt ze de rits van mijn korte broek los, en dan ook de knoop, waardoor mijn korte broek op mijn enkels zakt. Met een handige beweging schop ik mijn broek weg.
In mijn boxershort begint iets geweldig te groeien, en dat ziet ook Chantal. Instinctief laat ze haar hand over mijn kruis glijden, en ze glimlacht als ze ziet, dat ik even huiver van genot.

Dan zegt ze me: ‘John, ik wil je. Neem me, laat me een vrouw worden!’
Even neemt mijn verstand het over en ik zeg: ‘En je gelofte dan?’
‘Maakt me niets meer uit, John! Jij bent de man voor mij. De enige man voor mij! Waarom zou ik dan nog wachten? Toe nou, ik kan echt niet meer wachten!’

Ze legt dan haar smeekbeden in een tongzoen, waar ik absoluut niet kan weerstaan. Ik geef me helemaal over aan haar wil en laat me leiden door mijn hartstocht. Teder begin ik haar slipje naar beneden te trekken, en Chantal helpt me, door even haar heupen op te tillen. Maar ze geeft me zo een mooi uitzicht op haar edele delen.
Maar ik ben wel even verrast om te zien, dat ze haar schaamstreek keurig geschoren heeft. Ze is niet helemaal kaal, een mooi klein driehoekje heeft ze laten staan, mooi rood schaamhaar, zoals een roodharige ook moet hebben. Ik kan mijn ogen er haast niet vanaf houden. Maar toch ga ik door.

Ze heeft ook nog haar benen geschoren, ze zijn super glad en heel erg zacht. Kan deze vrouw gedachten lezen? Dat is precies wat ik graag zie bij een vrouw, en ik heb het haar heel zeker niet verteld. Maar ik ben blij, dat ze het gedaan heeft, dat verhoogt alleen maar mijn lust en mijn liefde voor haar.
Ik kus haar mooie ranke benen, tot ik bij haar voeten ben. Alles lijkt wel mooi aan haar te zijn! Ik ben echt geen voeten fetisjist, maar ik kan hier amper genoeg van krijgen. Voorzichtig streel ik haar voeten, en ben verrast als ik daar een gevoelig plekje vindt, wat Chantal flink doet kreunen van genot.

Ik heb wel eens gehoord, dat sommige vrouwen kunnen klaarkomen, door hun voeten te masseren. Ik heb dat altijd afgedaan als kletspraatjes, onzinverhalen. Maar nu begin ik toch daar even aan te twijfelen. Maar dat is voor een andere keer, want ik ben er nu wel zeker van, dat die ongetwijfeld zullen volgen.

Dus richt ik mijn aandacht op iets heel anders, iets waar ik al nu enkele weken van droom. Ik wil haar kutje en haar klitje likken. Chantal kijkt me aan, als ik me voor haar positioneer. Ze is zenuwachtig, maar laat me begaan. Ze kijkt even angstig, als ik haar benen spreid en er tussen ga zitten. Geruststellend zeg ik: ‘Ik doe je geen pijn, maak je geen zorgen. En als je wilt stoppen, zeg dat gewoon. Dan stop ik meteen!’

Ze knikt, maar huivert en bijt op haar lip, als ik haar benen streel, richting haar dijen. En dan doorga naar haar kruis. De spanning valt van haar gezicht te lezen. Ik besluit het rustig aan te doen, en streel eerst haar kale schaamlippen.

Eerst reageert ze wat gespannen, maar al snel slaat dat over naar lust. Ze ontspant zich, als ze merkt, dat ik echt heel erg voorzichtig doe, en dat het gevoel helemaal niet onaangenaam is. De tintelingen, die ze nu voelt bij haar kruis, overweldigen haar. Hordes hormonen nemen bezit van haar verstand, en ze begint nu hardop te kreunen.

Ze spert even haar ogen open, als ik een vinger in haar spleetje laat glijden. Niet diep, maar genoeg om haar een kreetje van genot te laten slaken. ‘O God, ga alsjeblieft door, John! Niet stoppen!’

Ze laat zich nu opeens helemaal gaan, en ik begin haar voorzichtig te vingeren. Amper te geloven, hoe strak haar kutje om mijn vinger voelt. En ze begint al goed nat te worden. Ik laat er nog een tweede vinger in haar kutje glijden, wat met hevig gekreun goedgekeurd wordt.

Dan besluit ik, dat het eens tijd wordt, dat ze kennis gaat maken met mijn tong. Ik wil haar proeven, haar smaak de mijne laten worden. Ik ben niet de meest ervaren man op dit gebied, maar ik let wel goed op, waar Chantal allemaal op reageert.

Ze schrikt even, als ze mijn tong tegen haar klitje voelt, maar ontspant weer gelijk. Maar dat duurt niet lang, want plotseling, zonder aankondiging, komt ze hevig klaar. Haar handen grijpen flink in de tafel, terwijl haar rug kromt van genot. Ik raak heel kort even in paniek, zo hevig heb ik een vrouw nog nooit zien klaarkomen.

Dan ontspant haar lichaam zich, en valt bijna als een vaatdoek neer. Maar ze herpakt haar krachten weer snel, en kijkt me met een gezicht vol extase aan. Ze trekt me omhoog, en omarmt me. Maar daarmee brengt ze me wel een probleem, want mijn pik is nu behoorlijk stijf en ontploft zowat! En die schuurt nu tegen haar kutje aan. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Doe het, John! Neuk me, en maak me jouw vrouw!’

Ik ben verbijsterd, en reageer niet meteen. Dan zeg ik: ‘Weet je het zeker? Want als we dit doen, is er geen weg meer terug!’

Ze antwoordt met haar hand, die mijn pik naar haar kutje leidt. Ze kijkt me vol lust en geiligheid aan. Dan slaat ze haar benen om mijn heupen heen, en drukt op die manier mijn eikel tegen haar kutje. Ik hoef niet meer te twijfelen, ze wil dit echt zelf, ik dwing haar nergens toe.

Ik druk dan zelf door en ik mag dan voor het eerst haar warme heerlijkheid om mijn pik voelen. Maar wat is ze krap! Maar het kan Chantal niet snel genoeg gaan, ze klemt haar benen steviger om me heen, en ik glijd steeds dieper in haar kutje. Dan stuit ik op wat weerstand en ik zeg: ‘Nu kan het misschien wat pijn doen.’

Ze knikt, en ik geef haar nog een vlugge zoen op haar lippen. En nog voordat ze zich schrap kan zetten, druk ik dan hard door haar vliesje heen. Ik zie haar even van de pijn vertrekken, maar ze zet zelf door, ze beweegt haar heupen en zet zelf het ritme in, om mijn pik steeds dieper in haar kutje te krijgen. Ik duw dan mijn pik steeds dieper in haar en begin haar dan met lange trage slagen te neuken. Chantal kreunt nu flink, en roept: ‘God, wat is dit lekker! Ga door! Harder!’

Ik voldoe graag aan haar wens, want ik kan dit echt niet heel erg lang volhouden. Ik voer het tempo dan flink op, en laat mijn pik hard in haar kutje beuken. Mijn ballen kletsen lekker tegen haar kontje, en niet veel later voel ik mijn orgasme aankomen.

Maar Chantal is me net voor. Als ze voor de tweede keer klaarkomt, klemt ze zich stevig aan me vast, terwijl haar kutje mijn pik flink melkt. En dat is te veel voor mij. Met een harde kreun kom ik dan in haar klaar. Straal na straal spuit ik in haar maagdelijke baarmoeder en dan laat ik me hijgend op haar vallen.

Chantal laat voldaan haar handen over mijn rug glijden, terwijl ze nog hijgt van de inspanning. Ik weet, dat ik zwaar ben, en wil dan van haar af rollen.
‘Nee, blijf zo even liggen! Dat voelt zo fijn!’

Ik voldoen glimlachend aan haar verzoek. We gunnen ons wat tijd om op adem te komen. Dan begint mijn pik toch wel te verschrompelen, en dan trek ik me terug uit haar kutje. Een golfje zaad en wat bloed lekt uit haar gapende kutje.

Chantal moet even hard lachen.

Ik kijk verbaasd en zeg: ‘Wat is er? Waarom moet je lachen?’

‘Omdat ik een weddenschap met Melissa verloren heb. We hadden gewed, wie het langste zou volhouden. En ik meende werkelijk, dat ik dit gemakkelijk ging volhouden. Maar ja, ik heb verloren! Maar ik vind het niet erg! Maar ik begrijp nu heel goed, waarom zoveel meisjes geen weerstand kunnen bieden, aan iets, dat zo lekker is als dit!’

‘Ik ben blij, dat je het zo fijn vond. Maar wat was dat zojuist, van maak me jouw vrouw?’

Chantal gaat overeind zitten en zegt: ‘Weet je, ik heb altijd gedroomd, dat de man, die me zou ontmaagden, dat die ook de man zou worden, met wie ik zou trouwen. En ik weet, dat het nog wat vroeg is, om daar over te praten, maar ik zou het helemaal niet erg vinden, als je me zou vragen. Daarom vroeg ik je ook, om me jouw vrouw te laten maken.’

‘Aha, op die manier. En ja, het is inderdaad wel wat vroeg om te gaan praten over trouwen en zo. Ik hou van je, maar zover zijn we nog niet. Maar wat nu?’

Ze kijkt me aan en zegt: ‘Wat dacht je ervan, als we deze smerige tafel eens gingen verruilen voor je bed?’

‘Hmm, heb je nu al zin in meer?’

‘Absoluut! Maar ik wil ook leren, hoe ik je kan verwennen. Nu we dit gedaan hebben, wil ik alles leren!’

‘Zullen we dan maar eerst even onze kleren bij elkaar zoeken? Of was je van plan in je nakie over het erf te lopen?’

‘Hmm, dat zullen we maar niet doen. Je zal net zien, dan komt er iemand op bezoek!’

We kleden ons snel aan, en Chantal moet dan nog even vlug naar de wc. We willen dan naar boven gaan, als dan plotseling de Volvo van Daan het erf opgereden komt. Melissa, Daan en Renn stappen uit, en komen naar binnen. Chantal is wat teleurgesteld, maar doet net alsof er niets aan de hand is, als Melissa binnenkomt.

Melissa vraagt: ‘Alles al opgeruimd?’

‘O ja, Kurt heeft gisteren nog mee geholpen met opruimen. Dus vanmorgen hoefden we alleen maar even de stoelen nog in de schuur te zetten, en we waren al klaar!’

‘Aardige gast, die Kurt. Ik mag hem wel! Maar Chantal, kan ik je even spreken? Ik moet even onder vier ogen met je spreken.’

‘Uhm, natuurlijk! Kom, we gaan wel even naar boven.’

Ik kijk Daan verbaasd aan. ‘Is er iets aan de hand?’

Daan schudt zijn hoofd. ‘Nee, niets serieus. Of ja. Toch wel. Afgelopen nacht is er wel iets gebeurd. Ach, het was toch wel een keer gebeurd.’

‘O, jullie hebben…’

Daan knikt. ‘Ik had wat gedronken, en liep wat onvast.’

Ik lach. ‘Onvast noemt hij dat! Je kon nog amper op je benen staan!’

‘Hmm, zo erg was het ook weer niet. Of in ieder geval niet afgelopen nacht. Op de slaapkamer wilde ze me helpen met uitkleden, omdat ik het niet voor elkaar kreeg om mijn leren laarzen uit te doen. Ze hielp me, maar het ging zo moeilijk, dat ze op me ging zitten. En toen kwam van het een, het ander. En voordat we het wisten, had ik haar ontmaagd!’

‘Oei, dat zal Jolien niet graag willen horen!’

‘Ze zal me levend villen! Pff, en dan moet ik Melissa ook nog naar huis brengen, dat had ik Jolien beloofd.’

‘Dan mag ze haar fileermessen wel heel goed gaan slijpen, Daan. Ik zit in hetzelfde schuitje.’

Daan kijkt me geschokt aan. ‘Uhm, bedoel je, dat je het met Chantal gedaan hebt? Zeg maar als verjaardagscadeautje?’

‘Dan moet het toch wel een verlaat cadeau zijn geweest. Maar jullie hadden geen kwartier eerder moeten komen, want dan had je ons in vol ornaat betrapt!’

Daan kijkt me geschokt met open mond aan. ‘Wat? Zojuist? Op klaarlichte dag?’

Ik knik. ‘Het gebeurde gewoon. En het is gekomen, omdat opeens Marieke hier voor mijn neus verscheen. Ze wilde zich aan me opdringen!’

‘Pff, die heeft lef zeg! Wat denkt die zich wel niet?’

‘Ik heb haar nu gezegd, dat ze kan oprotten. En ik denk ook niet, dat ze zo snel terug zal komen. Ze was pislink, toen ze weg liep. Maar toen kwam ze Chantal tegen. Marieke begon haar uit te schelden voor slet en wilde haar aanvallen. Maar Chantal heeft judo gedaan, en had Marieke gevloerd, voordat ze met haar ogen kon knipperen. En ze heeft haar met niet mis te verstane woorden duidelijk gemaakt, dat ze van mij af moet blijven!’

‘Wow, dus ze hebben zowat om je gevochten? Cool man!’

‘Op dat moment vond ik het niet cool, maar ik was wel blij, dat ze bereid was om me te vechten. Het gevoel, dat er dan door je heen gaat, ik kan het amper omschrijven! En toen ze me vroeg, of ik ook voor haar zou willen vechten, als iemand haar lastig zou vallen, kon ik niet ontkennen, dat ik dat waarschijnlijk zou doen.
Misschien had ik haar die kus niet moeten geven, want nu heeft ze haar gelofte gebroken. Maar ze heeft geen spijt, en lijkt er nu amper genoeg van te krijgen. Als jullie niet gekomen waren, zouden we waarschijnlijk nu boven in bed liggen te rampetampen!’

Daan lacht. ‘Ze zijn echt zussen van elkaar! Melissa kan er ook al geen genoeg meer van krijgen. Maar ze wilde per sé even hier langs. Iets met een belofte of zo? Ze wilde in ieder geval dringend met Chantal praten.’

Opeens horen we gelach van boven, van de twee meiden. Ik zeg: ‘Volgens mij weten ze nu ook van elkaar, dat ze hun gelofte gebroken hebben.’

Daan knikt. ‘Daar lijkt het nu wel op.’

Enkele ogenblikken komen Chantal en Melissa naar beneden gestormd, en rennen naar ons toe. Om ons vervolgens flink te zoenen.

Lachend houd ik Chantal in mijn armen en vraag: ‘Wow, waarvan opeens deze spontane actie?’

‘Schijnbaar heb ik de weddenschap met Melissa toch gewonnen. Maar omdat ik mijn gelofte ook gebroken heb, vond ik, dat we allebei verloren hebben. Of gewonnen, het is maar hoe je het bekijkt! We hadden gewed om sieraden, die we van onze oma hebben gekregen. Ik heb een groene halsketting, van jade. En Melissa heeft een mooi rode polsketting van bloedkoralen. En die hebben we zojuist geruild.’

Ik lach. ‘Dus de zusjes Santegoed zijn weer tevreden?’

Ze knikken allebei tegelijk. ‘Dat moeten we eigenlijk wel vieren, vinden jullie niet? Wat dachten jullie ervan om samen uit te gaan eten?’

Chantal kijkt me aan en zegt: ‘Nou, ik heb er wel wat gemengde gevoelens bij, John. Ik en ook Melissa hebben immers onze gelofte gebroken. Of dat nu iets is, wat je moet vieren?’

‘Laten we dan vieren, dat jullie nu tot de grote club van ontmaagden horen. En als je niet uit wil gaan eten, dan heb ik ook nog wel een fles goede champagne staan. En dan laten we een pizza bezorgen.’

‘Champagne, dat vind ik wel een goed idee. Maar pizza en champagne? John, je hebt ook nog een hoop over van je verjaardag. Stokbrood, kaasjes, salades, nog diverse soorten gerookte vis. Maak die eerst op. Zonde als je dat allemaal weg moet gooien. En daar past de champagne ook veel beter bij…’

Daan knikt. ‘Daar ben ik het ook wel mee eens. Wat jij, Melissa?’

Melissa knikt.

Ik zeg dan: ‘Goed, dan gaan we dat doen. Maar dan ga ik eerst de champagne koud zetten, want die ligt nu nog in de kelder. Dan kunnen we in de tussentijd de hapjes weer op tafel zetten.’

Ik loop de kelder in, waar ik de champagne in de champagnekoeler zet, die ik ooit eens heb gekregen als relatiegeschenk. Dan wordt die ook eens gebruikt. Een flinke lading ijsklontjes zorgt voor de koeling van de champagne, en die neem ik dan mee naar boven. Chantal en Melissa zijn druk bezig alle hapjes op tafel te zetten, terwijl Daan de tafel dekt.

Renn is al voorzien van wat brokken en een bakje met water. Maar Daan heeft haar nu voor de voorzichtigheid wel met een riem vastgebonden. Hij heeft geen zin om de hele tijd achter haar aan te moeten rennen.
Nadat de champagne een half uur in de koeler heeft gestaan, kijk ik of het al koud genoeg is om te drinken, maar helaas gaat het zo snel niet. Toch schud ik de glazen vol, omdat ik een toost wil uitbrengen.
Ik geef iedereen een glas en hef dan het glas.

‘Op die liefdes die we koesteren en op de geloftes die gebroken zijn. En moge er nog vele heftige nachten volgen!’

Chantal en Melissa moeten giechelen op mijn toost, maar ze stoten wel aan op de toost.

‘Proost!’

Daan zegt dan: ‘En op de vele lange jaren, die we met onze liefde zullen doorbrengen!’

‘Daar proost ik graag op! Proost!’

‘En ik ook!’
‘En ik ook!’

We laten de glazen klinken, en drinken van de half lauwe champagne. Die smaakt desondanks toch nog goed, en we gaan dan aan tafel zitten, om ons tegoed te doen aan de hapjes. De fles champagne is sneller leeg, dan ik dacht, maar het is maar goed, dat ik de andere fles champagne, die ik nog in de kelder had staan, maar alvast in de diepvriezer had gedaan. Als ik die eruit haal, is die wel lekker koel. En dat doet de sfeer alleen maar goed.

Het is al donker, als we moe beginnen te worden. De alcohol zorgt ervoor, dat Melissa en Daan niet meer naar huis kunnen rijden, dus ik laat ze overnachten in de logeerkamer. Zelf gaan Chantal en ik in mijn slaapkamer liggen. Maar voor ons beiden is het moeilijk om in slaap te raken.

We liggen al een tijdje in bed, als ik plotseling Chantal hoor huilen. Ik draai me naar haar toe en vraag: ‘Huil je? Wat is er, Chantal?’

Ze schudt haar hoofd. ‘Er is niets, John. Ga maar slapen.’

‘Er is wel wat, Chantal. Anders zou je niet huilen. Kom, je kunt me wel vertrouwen. Of vertrouw je me niet?’

‘Jawel, maar je zou het niet begrijpen?’

Dan gaat er me een lichtje branden.

‘En waarom zou ik niet begrijpen, dat je verdrietig bent, dat je je gelofte niet hebt stand gehouden?’

Ze kijkt me verbaasd aan.

‘Hoe weet jij dat?’

‘Zo moeilijk was dat niet. Je wilde al niet, dat we het niet heel uitbundig gingen vieren, en nu huil je. Chantal, ik geef heel veel om je. Meer dan ik je ooit in woorden kan vertellen. Als je verdriet hebt, dan wil ik dat met je delen. Ook als je moet lachen. Of je boos bent. Ik wil dat weten. Dan kan ik er voor je zijn, en misschien kan ik je helpen. Misschien ook niet, maar dan zal ik mijn best doen om je te troosten. Ik hou van je, en ik zal alles voor je doen!’

Ze glimlacht door haar tranen heen. ‘John, ik huil niet, omdat ik niet blij ben, dat je mijn eerste was. Ik ben eerder boos op mezelf. Omdat ik de gelofte, die ik gedaan heb, niet heb kunnen houden. Dat maakt me zwak. Ik heb gefaald voor God!’

Ik neem haar in mijn armen en veeg haar tranen weg.

‘Luister eens hier, Chantal! Ik denk niet, dat God minder van je houdt, ook al heb je je gelofte niet kunnen houden. Ik ben van mening, dat die gelofte ervoor is, dat je je lichaam niet te snel aan iedere man geeft.’

‘Maar we zijn pas bij elkaar! Ik heb me veel te snel aan jou gegeven!’

Ze huilt nu nog harder.

‘Zo bedoel ik dat niet. De gelofte is er, om je aan de juiste man te geven. Niet iedere man. Als je zeker in je hart weet, dat ik de juiste man voor je ben, dan heb je niets fout gedaan. Dan heb je de juiste keuze gemaakt. En aan mij zal het niet liggen, dat mijn liefde voor jou ooit zal vervagen. Daarvoor zal ik alles doen! Dat zweer ik met mijn hand op mijn hart!’

Chantal kijkt me met haar betraande ogen aan. ‘Denk je dat echt?’

‘Dat denk ik niet alleen, dat geloof ik, en dat weet ik zeker! Waarom zou God zo harteloos zijn, als hij zoiets moois heeft geschapen, als seks? Of wil je soms zeggen, dat je het niet fijn vond?’

‘Jawel, het was geweldig? Jij was geweldig! Maar ik voel me zo schuldig, dat ik nu alleen maar meer wil!’

Ik moet lachen. ‘Eigenlijk zou ik daar heel blij om moeten zijn, Chantal. De meeste mannen zouden een gat in de lucht springen, als ze dat van hun vriendin zouden horen! Maar gezien hoe je je nu voelt, en hoe je erover denkt, lijkt het me nu geen goed idee om daar misbruik van te maken. Kom, ga lekker tegen me aan liggen, en probeer dan wat te slapen.’

Ze knikt, maar voordat ze tegen me aan komt liggen, geeft ze me nog wel een zoen.

‘Ik hou van je, John! Met heel mijn hart!’

‘En ik hou ook van jou, Meer als van mijn leven!’

Glimlachend komt ze dan tegen me aan liggen, en ik sla mijn arm om haar heen. Chantal slaapt dan al snel in, maar voor mij duurt het toch even, voordat ik slaap kan vatten. Ik denk terug aan afgelopen middag, hoe goddelijk Chantal eruit zag, en hoe fantastisch het voelde seks met haar te hebben. En ik besef me dan, dat ik nooit iemand vinden zal, met wie ik deze gevoelens ooit zou kunnen overtreffen. En met die gedachten val ik dan glimlachend in slaap.

Ik word weer wakker, als ik beweging in bed voel. Chantal probeert onder mijn arm uit te komen, zonder me wakker te maken. Dat heeft ze nu toch gedaan en ze verontschuldigt zich bij mij.

‘O, sorry! Ik wilde je niet wakker maken.’

‘Geeft niets. Maar wat ben jij vroeg wakker?’

‘Ik moet naar de wc!’

Glimlachend loopt ze weg, en ik ga rechtop zitten in bed. Opeens krijg ik een ingeving. Ik sta open loop naar een van de kasten in de slaapkamer. Daar heb ik een kleine kluis in zitten, waar ik wat waardevolle spullen in bewaar. Ik maak de kluis open, en haal er een doosje uit. Ik maak het open en streel de inhoud. Het is een gouden ketting, die ik van mijn oma heb gekregen. Er hangt een medaillon aan. De foto, die er eens in heeft gezeten, is bijna vergaan, helemaal vergeeld. Ik weet dat het een foto is van mijn overgrootvader. Dat heeft ze me ooit verteld. Maar de foto zegt me niet zo heel veel, maar wel de woorden van mijn oma, toen ze me dit gaf. Ik moest dit geven, aan de vrouw, aan wie ik mijn hart onvoorwaardelijk zou schenken.

Uit een andere lade haal ik een pasfoto, die heb ik pas nog laten maken om mijn rijbewijs te verlengen. En met een schaartje knip ik de pasfoto op maat, zodat die in het medaillon past. Ik ben nog maar net klaar, als Chantal weer de slaapkamer binnenkomt. Ze ziet me langs het bed staan, en bij de kast.

‘Waarom ben je opgestaan, John? Het is nog erg vroeg!’

‘Kom eens hier, Chantal. Ik wil je wat laten zien.’

Ze komt naar me toe en ik sla een arm om haar heen. Op mijn kamer heb ik enkele oude familiefoto’s hangen. Ik wijs naar een foto en zeg: ‘Zie je die foto? Dat is mijn oma, toen ze verloofd was.’

Chantal bekijkt de oude foto. ‘Je oma was heel erg mooi! Hoe oud was ze toen?’

‘Dat weet ik niet. Maar als ik zo moet schatten van de foto, dan zal ze zo rond de twee-, drieëntwintig zijn geweest.’

‘En wie is dat?’

‘Dat is mijn opa. Hij was een hele aardige man. Helaas veel te vroeg overleden, net als mijn vader. Hij heeft dit huis gebouwd.’

‘Dus dit huis is toch al een aantal jaren oud?’

Ik knik. ‘Net na de oorlog is dit gebouwd. En kort daarna zijn ze getrouwd. Zie je op die foto, die ketting en dat medaillon?’

Chantal knikt. ‘Dat is een familie-erfstuk. Mijn oma heeft het gekregen van zijn oma. En ik heb het weer gekregen van mijn oma. En ik moest het geven, aan de vrouw, aan wie ik mijn hart onvoorwaardelijk zou schenken. En ik denk, dat jij die vrouw bent, Chantal.’

Ze kijkt me geschokt aan, terwijl ik de ketting tevoorschijn haal.

‘John, ik weet niet wat ik moet zeggen!’

Ik glimlach en zeg: ‘Chantal, ik vraag je nog niet om met me te trouwen, daarvoor kennen we elkaar nog veel te kort. Maar ik vraag je wel, of je je hart ook onvoorwaardelijk aan mij wilt schenken. Als je dat wil doen, dan mag ik je deze ketting geven.’

Chantal moet even slikken. ‘Wow, dat is nogal een serieuze vraag, zo midden in de nacht! Maar daar hoef ik niet lang over na te denken, John! Ja, ik schenk je onvoorwaardelijk mijn hart! Ik wist al, dat je de ware was, op het moment, dat we elkaar voor het eerst kusten. En toen we afgelopen middag seks hadden, hoefde ik niet te twijfelen, of je wel de juiste man was. Ik wist het gewoon. En je hebt gelijk, die gelofte is er, om je alleen aan de juiste man te geven. Daar ben ik nu ook van overtuigd!’

Ik hang dan de ketting om haar hals. Er rolt een traan over haar wang. De ketting is vrij lang, en ze bekijkt het medaillon. Ze maakt het open en ziet er mijn foto in zitten.

‘O, je hebt er een foto van jezelf in gedaan! Wanneer heb je dat gedaan?’

‘Zojuist, toen jij naar de wc was. Ik had hier nog een pasfoto liggen.’

Ze geeft me enthousiast een zoen.

‘Wat ben je toch ontzettend lief! Ik hou van je, John! Ik voel me nu zo gelukkig!’

Ze is er duidelijk blij mee, en er lijkt een last mee van haar schouders te vallen. Even hoop ik nog, dat ze me verleidt tot wat nachtelijke activiteiten, maar ik wil mijn geschenk aan haar ook niet bezoedelen met iets, waar ze juist het even moeilijk mee had. We gaan weer in bed liggen, waarbij ze nu wel dichter tegen me aan komt liggen. We vallen weer snel in slaap.

En dan gaat onverbiddelijk de wekker weer. Ik sta meteen op, en maakt alvast koffie en zet het ontbijt klaar, ook voor Melissa en Daan. In de tussentijd is Chantal al klaar met douchen, en kan ik me snel even opfrissen. Als er dan nog geen teken van Melissa en Daan te ontdekken is, klop ik eens hard op deur van de logeerkamer. En dat heeft resultaat. Melissa steekt slaperig haar hoofd uit de deur.

‘Man, het is pas half acht! We hoeven toch nog lang niet weg?’

‘Maar wij wel! En ik heb geen zin om straks ook nog op jullie te moeten wachten! Hup, uit de veren! Het ontbijt staat al klaar en er is verse koffie.’

Melissa kreunt even, en gaapt dan flink. Dan loopt ze naar de douche en zegt: ‘Mag ik wat van je douchegel gebruiken?’

‘Chantal heeft haar douchegel er nog staan. Of douche je je graag met mannengeurtjes?’

‘Ha ha, dan vind ik het wel. De handdoeken liggen nog op dezelfde plaats?’

‘Daar is niets aan veranderd. Zal ik eens proberen of ik Daan wakker krijg?’

‘Doe je best. Die kun je echt niet wakker krijgen. Die slaapt nog, al laat je een bom naast zijn hoofd ontploffen!’

‘Je moet de juiste trucjes kennen, Melissa. Die heb ik zo wakker!’

Melissa loopt even terug. Ze wil wel eens zien, hoe ik Daan wakker krijg. Ik ken Daan al veel langer, dan vandaag. Ik loop even naar beneden, en haal daar een plantenspuit, waar ik de bladeren van mijn kamerplanten mee vochtig maak. Ik weet, dat Daan het haat om zijn gezicht met dat ding nat te maken.
Melissa kijkt verbaasd, als ik met die plantenspuit aan kom zetten. Dan loop ik naar het bed, waar Daan nog steeds in diepe slaap zit.

Of dat is maar schijn. Ik zeg tegen Daan: ‘Kom je vrijwillig in bed, of heb je liever een douche in bed?’

Hij geeft meteen reactie. Hij gooit meteen zijn dekens van het bed en rent het bed uit.
‘Weg met die plantenspuit! Je weet, dat ik daarvan niet houd!’

‘Natuurlijk weet ik dat! Waarom denk je, dat ik er hier mee sta? Hup, opstaan met die luie reet van je!’

Melissa kijkt met open mond. ‘Hoe wist je, dat hij niet echt meer sliep?’

‘Ik ken Daan al veel langer. Hij kan echt doen, alsof hij slaapt. Maar mij kan hij niet meer voor de gek houden! Bovendien zag ik hem loeren, toen jij hier in de deuropening stond.’

‘Maar waarom die plantenspuit?’

‘O, simpel! Daar heeft mijnheer een gruwelijke hekel aan. Dat moet je ’s morgens niet bij hem doen, dan kan hij echt lastig worden. Ik heb al eens een flinke knal tegen mijn harses gehad, omdat ik dat eens bij hem deed. Maar hij weet ook, dat ik het keer op keer doe, als hij zijn bed uit moet.’

Daan moppert: ‘Laat me dan ook liggen?’

‘Geen denken aan. Anders lig je nog tot twaalf uur op bed. Dat ga je maar mooi thuis doen, dan breng ik je meisje wel naar huis!’

‘En dat geloof jij! Er is maar een iemand, die Melissa naar huis heen brengt, en dat ben ik!’

‘Dus?’

Daan gromt wat en zegt: ‘Is de koffie al klaar?’

‘Die staat klaar, als je beneden komt.’

Ik loop naar beneden en Chantal vraagt me: ‘Wat was dat net?’

‘O, ik heb de tortelduifjes net wakker gemaakt. Melissa ging nog wel, maar Daan kan ’s morgens een behoorlijk ochtendhumeur hebben. Maar ik heb zo mijn trucjes om hem toch zijn bed uit te krijgen.’

Ik schud dan alvast een grote mok koffie in voor Daan, die even later als een halve zombie de keuken komt binnengestrompeld. Zonder iets te zeggen, pakt hij de mok, en neemt een flinke slok.

‘Ohh, daar wordt een mens wakker van!’

Dan kijkt hij Chantal aan en zegt: ‘Goedemorgen, Chantal!’

Hij kijkt mij aan en zegt: ‘Klootzak!’

Ik lach en zeg: ‘Ook goede klootzak, Daan.’

Hij moet lachen. ‘De volgende keer vraag je gewoon of ik op wil staan, John! Je weet, dat ik dat haat!’

‘Dat weet ik, maar nu weet Melissa ook, hoe ze je wakker kan krijgen.’

‘Ik zal haar dat dan meteen afleren! Bah, hoe ben je ooit op het idee gekomen?’

‘Gewoon, we moesten weg, en jij was amper wakker te krijgen. En die plantenspuit was het enige, wat ik op dat moment bij de hand had. En daar reageerde je meteen op.’

‘Je wordt bedankt! Ik zal Chantal ook wel eens een en ander vertellen, over dingen, die jij absoluut niet leuk vindt.’

‘Ga je gang! Ik heb geen geheimen voor haar, Daan. Ze mag het gerust van me weten. Maar er is niet zo veel, waarmee je me kunt sarren.’

‘Dat is ook weer waar. Soms ben je gewoon onuitstaanbaar, vooral ’s morgens vroeg!’

Hij neemt nog een slok van zijn koffie, en zegt: ‘Ik ga kijken of Melissa al klaar is. Ik kan wel een douche gebruiken. Ik denk, dat ik eerst even flink koud water over me heen laat vallen. Eens kijken, of ik dan wakker word.’

Hij loopt dan naar boven heen, en even later komt Melissa naar beneden. Chantal en ik zijn dan al klaar met ontbijten, want we hebben nog wel een en ander te doen. Maar we nemen even wat tijd, zodat Melissa niet in haar eentje hoeft te ontbijten. En dan ziet Melissa de ketting en medaillon, die ik aan Chantal gegeven heb.

‘Wat heb je daar? Die heb ik nog niet eerder gezien!’

‘Dat heeft John me gegeven. Het is een medaillon, met zijn foto erin.’

‘Mag ik even kijken? Die ziet er anders mooi uit! Die moet je mam laten zien! Misschien kan ze zoiets namaken voor in haar winkel.’

Chantal toont trots de ketting en het medaillon.

‘Dat ziet er oud uit! Maar wel ontzettend mooi! Dat kan geen goedkoop ding zijn, want het is helemaal van goud!’

‘John zegt, dat het nog van zijn oma is geweest.’

Ik verbeter haar. ‘Het is nog ouder, Chantal. Het is nog van mijn overgrootmoeder geweest. Ze heeft het gekregen van mijn overgrootmoeder, toen ze zich verloofd hadden. Ik schat dat het nu ongeveer honderd jaar oud is. Heel precies weet ik het niet.’

‘Wow, dus daar moet je wel heel zuinig op zijn, Chantal! Maar waarom heb je dat van hem gekregen, als het zo oud en kostbaar is?’

‘Omdat we heel erg veel van elkaar houden. En ik denk ook, omdat hij aanvoelde, dat ik het er even heel erg moeilijk mee had, dat ik mijn gelofte gebroken heb.’

Ik knik. ‘Dat klopt precies. Ik zag, dat ze het er moeilijk mee had, en ik wilde niet, dat ze een slecht gevoel kreeg. Bovendien zijn mijn gevoelens voor Chantal heel erg sterk. Maar ik vond het te vroeg om die andere vraag te stellen, daarvoor kennen we elkaar te kort.’

Chantal glimlacht. ‘Hij vroeg me om mijn hart onvoorwaardelijk aan hem te schenken. Nou, daar hoefde ik niet lang over na te denken, Melissa. Je weet hoe verliefd ik op hem ben.’

Melissa knikt en omhelst Chantal. Dan omhelst ze mij ook en zegt: ‘Nou, je wil het geen verloving noemen, maar dan noem ik het maar een miniverloving. Gefeliciteerd!’

‘Dank je. Ik ben er heel erg blij mee. En hoe voel jij je, nu je je gelofte niet hebt kunnen houden?’

‘Hmm, ik zit er niet zo mee. Ik begrijp helemaal niet, waarom ik die ooit gedaan heb. Alsof ik zelf niet kan oppassen aan wie ik me geef. Pap en mam moesten eens weten, dat ik al aan de pil ben.’

Chantal kijkt geschokt. ‘Ben je aan de pil?’

‘Natuurlijk! Ik ben niet zo stom en naïef, dat ik niet vooruit kijk, en weet dat het zou kunnen gebeuren? Daarvoor heb ik de afgelopen weken al te veel slapeloze nachten gehad. En natuurlijk, het zou fijn zijn geweest, als ik het had volgehouden, maar dat is niet zo. Maar heb je dan geen voorzorgsmaatregelen genomen?’

Chantal schudt haar hoofd. ‘Ik had echt gedacht, dat ik het vol zou houden. Maar ik moet over een paar dagen ongesteld raken, dus ik maak me wat minder zorgen.’

Daar schrik ik anders wel even van. Daar heb ik helemaal niet aan gedacht. Chantal heeft het gemerkt, maar zegt niets. Dan komt Daan naar beneden, en hij eet een paar broodjes, drinkt zijn koude koffie op en neemt dan afscheid. Hij moet ook nog wat dingen doet, voordat hij Melissa weg gaat brengen naar haar huis. We spreken af, dat we om één uur ’s middags zullen aanrijden.

Enkele uren later komt Daan met zijn Volvo het erf op gereden, en stap ik in mijn oude SUV. Nu ik een hele tijd in de Cadillac heb gereden, kan ik nu wel merken, dat deze wagen hard aan het verslijten is. Maar ik maak me nog geen zorgen, dat deze wagen me in de steek zal laten.

Gezamenlijk rijden we richting het noorden. De stemming is lichtelijk bedrukt. Chantal heeft niet heel veel zin om naar huis te gaan. Ze kijkt er zelfs tegenop, en ik kan wel begrijpen waarom. Maar uiteindelijk komen we in Kampen aan. Jolien begroet ons hartelijk, maar ze merkt meteen, dat er iets aan de hand is.

Ze kijkt Chantal aan en zegt: ‘Er is iets. Kom op, vertel het me!’

Chantal begint te huilen, waardoor Jolien mij aankijkt. ‘Wat is er gebeurd, John?’

‘Datgene, waar je ongetwijfeld al schrik voor had.’

Jolien knikt. ‘Dat had ik al verwacht.’

Dan pakt ze Chantal bij haar schouders en dwingt Chantal om haar aan te kijken.

‘Hey, Chantal! Het is niet erg! Het is heel moeilijk om die gelofte te houden, als je gevoelens voor elkaar zo sterk zijn. En zal ik je eens een geheimpje verklappen? Je vader en ik konden die gelofte ook niet houden. Maar we hielden zoveel van elkaar, dat het helemaal niet erg was. Dus laat ik je nu vragen, hou je van John?’

Chantal knikt door haar tranen heen. ‘Ja, mam! Ik hou heel erg veel van hem. Zoveel, dat ik al opzie, tegen de eenzame nachten, als ik alleen achter moet blijven in Maastricht.’

‘Maar in de weekenden kun je toch bij hem blijven?’

‘En jullie dan?’

‘Je zult heus wel tijd vinden om ons te komen bezoeken. Chantal, je moet niet de hele tijd aan ons denken. Je bent volwassen, zelfstandig, dat heb je al bewezen, en je hebt nu iemand, met wie je wel een toekomst zou willen opbouwen. Dat is nu belangrijk! En ben maar niet bang, je zal ons echt niet vergeten! En ik denk ook niet, dat John je zal verbieden om ons te komen opzoeken. Ik denk eerder, dat jullie ons samen komen bezoeken, of heb ik dat mis, John?’

‘Natuurlijk zal ik Chantal regelmatig naar hier brengen. Maar Chantal, heb je niet, dat je je moeder moet laten zien?’

Jolien kijkt verbaasd. Chantal droogt eerst haar tranen, en haalt dan het kettinkje met het medaillon tevoorschijn. Jolien kijkt met open mond.

‘Zo, dat is al een oud medaillon! Heb je die van John gekregen?’

Chantal knikt. ‘Die is nog van zijn overgrootmoeder geweest. Die heeft het aan zijn oma gegeven, en John heeft die weer van zijn moeder gekregen. Hij moest hem aan de vrouw geven, aan wie hij zijn hart onvoorwaardelijk zou geven. En in ruil daarvoor moest ik hem beloven, dat ik hetzelfde doe.’

‘Dat is nogal een belofte! Hoe voel je je daardoor?’

‘Ik ben zo blij! En eigenlijk is het ook een grote opluchting, vanwege mijn gelofte. Daardoor vond ik het minder erg, om mijn maagdelijkheid te verliezen.’

‘Nou, dan weet ik in ieder geval dus wel, dat het met jullie wel goed zit. Kom, droog je tranen en vertel me over je week bij John!’

Chantal glimlacht weer. Ze maakt zich vlug weer toonbaar, en komt dan aan tafel zitten, waar ik, Daan en Melissa ook al zijn gaan zitten. Melissa heeft het hoogste woord, ze vertelt in het honderd uit over de tijd, die ze samen met Daan heeft gehad. Chantal krijgt amper te tijd om wat over haar tijd te vertellen. Jolien grijpt in, door Chantal direct te vragen, en zo krijgt Chantal eindelijk de kans om haar verhaal te doen.

Ik luister nieuwsgierig toe, want ik ben wel nieuwsgierig hoe Chantal het heeft ervaren. Maar haar verhaal is precies zo, als ze het tegen mij verteld heeft en wat ik zelf meegekregen had.

Jolien zegt: ‘Dus de moeder van John is heel erg aardig, en ook zijn zus en haar man?’

‘Ja, en de oom van John, en de tante van John, Karel en Mia, dat zijn hele leuke mensen. Wel al behoorlijk oud en ze spreken behoorlijk in dialect, maar ik kan ze goed verstaan.’

Jolien lacht. ‘Ach, geef het even tijd, dan kun jij ook zo praten. En ik geloof al, dat je al een beetje zangerig praat, net als John doet.’

Chantal bloost. Jolien zegt: ‘Het lijkt erop, als ik jou wil zien, dat ik je vader moet overreden om naar het zuiden te rijden. Maar ik denk niet, dat hij het een probleem vindt. We hebben afgelopen weekend een hele tank leeggereden. Wat is dat toch zalig rijden! Nu begin ik te begrijpen, waarom hij zo graag zo’n auto wilde hebben. We voelen ons opeens weer jong!’

Chantal lacht. ‘Ga je nu ook weer kleding aantrekken uit die tijd? John heeft nu zo’n jas voor zijn verjaardag gekregen. Die staat hem heel erg goed!’

‘Nee, dat zullen we maar laten. Daarvoor zijn we veel te oud. Maar heb je geen foto van hem, met die jas aan?’

‘Jawel, wacht ik zoek hem even op.’

Ze laat dan de foto zien, die ze van me heeft gemaakt. ‘Zo, John! Dat staat je inderdaad heel erg goed. Maar misschien toch maar een paar pondjes verliezen? Want veel zwaarder moet je niet worden!’

Ik lach. ‘De vakanties zijn weer bijna voorbij, dus dat zal wel goed komen. En bovendien moet ik de komende weken flink trainen. Ik moet mijn trainer helpen met het voorbereiden voor zijn wedstrijden. Daarvoor ben ik de komende weken wel zoet mee. Het zal nog moeilijk genoeg worden om tijd te vinden om Chantal te helpen en te bezoeken.’

‘Ik weet zeker, dat je wel tijd zal vinden. O, ik moest je van Henk nog bedanken voor de goede tip. Jij zou dan wel weten, waarover het gaat.’

Ik knik. ‘Ja, ik kon hem helpen met iets, wat hij aan het zoeken was. Ik ben blij, dat het hem gelukt is.’

‘Wat is het?’

‘Dat kan ik niet zeggen, want dat is een verrassing!’

‘Oké, dan wachten we het af. We zullen het wel te horen of te zien krijgen.’

‘Dat denk ik wel. Maar ik heb ook nog goed nieuws voor Helen en Johan. Er komen nog een aantal leden van onze club naar deze kant. Genoeg om hun grootouders en de broers en zussen van Helen in te vervoeren.’

‘Ohh, dat vind ik aardig! Komen ze helemaal uit het zuiden naar hier?’

‘Ja, ik heb ze wel een beetje moeten paaien, dat ze ook mochten blijven op het feest. Dat had ik al met Henk afgesproken. Want Helen zou graag dan ook auto’s voor de rest van de familie willen hebben. Ik denk dat haar wens nu wel in vervulling is gegaan.’

‘Weet ze dat al?’

‘Nog niet. Ik hoopte, dat ik haar dat vanavond kon vertellen.’

‘Ze komt zeker. Joris is nu, samen met Henk en Johan, al spullen naar hun huisje aan het verhuizen. Het begint nu wel heel erg dichtbij te komen. Ze hebben er nu ook al een nacht geslapen.’

Chantal kijkt geschokt. ‘En eerst mocht Helen niet eens een nacht hier blijven slapen? En nu mogen ze wel daar slapen?’

Jolien glimlacht. ‘Wat ze daar doen, dat is hun zaak. Maar hier in huis slapen jullie alleen. Dat wil ik gewoon niet hebben. En bovendien, wat kan ik hun nog verbieden? Zeker nadat we jullie hebben toegestaan naar Limburg bij jullie vriendjes te blijven?’

‘Dat is ook weer zo. Dus John mag vanavond niet blijven slapen?’

‘Nee, je kent de regels. Maar blijf je vanavond dan wel slapen? Ik dacht, dat je weer met hem terug ging, en ook in Zwolle nog je spullen ging ophalen?’

‘Ja, maar ik dacht erover om misschien pas morgenvroeg te gaan. Maar je hebt gelijk, regels zijn regels.’

Ik zeg tegen Chantal: ‘Ik vind het niet erg om ’s nachts te moeten rijden. En zoveel spullen zijn het nu ook weer niet, of wel? De meubels werden toch door je vader opgehaald en naar Nijmegen gebracht, zodat Melissa geen nieuwe meubels hoefde te kopen?’

‘Dat klopt, het zijn ook alleen maar kleren, en wat kleine dingen. En ik wil hier uit mijn kamer nog wat spullen meepakken. Het scheelt, dat ik in Bemelen bij Johns oom geen meubels hoef te kopen. Alles staat er al.’

Melissa zegt: ‘En ik hoef er niet op uit, om me nieuwe meubels te kopen. Nog bedankt, Chantal!’

‘Anders had pap ze moeten verkopen. Maar hij moet ze morgen wel gaan ophalen. De nieuwe huurder wil er al in!’

Jolien zegt: ‘Daarom zijn ze nu ook al spullen aan het verhuizen, zodat Joris de aanhanger kan gebruiken om in Zwolle alles op te halen. En dan brengt hij het meteen door naar Nijmegen.’

Daan knikt. ‘Daar heeft hij me ook al voor opgebeld. Of ik hem kon helpen.’

‘Ah, dus jij bent dan in Nijmegen?’

‘Ja, ik heb het adres al. Ik moet immers ook weten, waar ik moet zijn, als ik Melissa eens wil komen opzoeken!’

Jolien lacht. ‘Zeker om nog meer stoute dingen te doen! Wat moeten we eigenlijk met jou aanvangen, Daan? Je zorgt ervoor, dat ook nog mijn laatste dochter haar maagdelijkheid verliest, en ik neem aan, dat je Melissa niet alleen voor de gezelligheid gaat opzoeken…’

‘Dat zal ik niet ontkennen. Zoals ik je al aan de telefoon verteld heb, draai ik er geen doekjes omheen. Het is gebeurd, en daar kunnen we niets meer aan veranderen. En nu het eenmaal gebeurd is, zal het zeker nog wel eens gebeuren. Maar één belofte wil ik wel stand houden, en dat is dat ik Melissa minstens eens per veertien dagen in het weekend naar huis breng. Het andere weekend zullen jullie haar toch echt moeten missen.’

‘Dat hebben we toch al zo afgesproken?’

‘Dat weet ik, maar ik wilde het nog eens uit jouw mond horen, Jolien. Niet dat je er dadelijk op terugkomt!’

Chantal en ik kijken verbaasd en Chantal vraagt aan Melissa: ‘Had je al met mam gebeld, over wat er met jou en Daan gebeurd is?’

‘Ja, natuurlijk! Jij niet dan?’

Chantal schudt haar hoofd. ‘Dat heb ik zojuist pas gedaan. Ik wilde mam eerst even zelf spreken, maar ze zei dat het goed was.’

Jolien zegt tegen Chantal: ‘Je bent altijd veel voorzichtiger geweest, dan Melissa. En eerlijk gezegd, had ik ook niet echt verwacht van Melissa, dat ze haar gelofte zou houden. Maar ook van jou had ik het niet meer verwacht. Je bent immers zo enorm verliefd op John, dat we het wel zagen aankomen. En dat medaillon bevestigt ook wel een beetje, wat we al verwachtten. Gelukkig was het nog niet meteen een aanzoek, anders zouden we wel heel kort op elkaar bruiloften krijgen van onze kinderen.’

Chantal zegt dan: ‘Vind je het dan niet erg, dat we nu opeens allemaal het huis uit gaan?’

‘Dat is wel even moeilijk, maar jullie hebben de leeftijd ervoor. Sterker nog, jullie zijn eigenlijk al wat oud, als je het landelijk gemiddelde bekijkt. Maar het hoort erbij, je kinderen worden ouder en slaan hun vleugels uit. En dan heb je het wel eens moeilijk, als het dan stiller in huis is.’

Opeens gaat de telefoon van Jolien. Ze neemt op, beantwoordt wat vragen en zegt dan: ‘Oké, dan zie ik je zo bij de winkel. Het ligt klaar, dus dat is geen probleem.’

Ze hangt op en zegt: ‘Sorry, ik moet even terug naar de winkel. Ik heb voor iemand sieraden moeten maken, en die kon het gisteren niet meer halen om het op te halen. En maandag hebben ze het nodig.’

Chantal kijkt haar moeder verbaasd aan. ‘Mam? Heb je afgelopen zondag gewerkt?’

‘Hmm, dit noem ik niet echt werken. Dit noem ik een vriendendienst. Net als John, toen die je vader hielp met zijn Cadillac. Het is voor Harm en Rachel.’

‘Ah, op die manier! Maar misschien kun je John eens meenemen. Ik weet zeker, dat hij een keer je winkel en werkplaats wil zien! Dan kan ik boven mijn spullen pakken, en hoeft John zich niet te vervelen.’

Glimlachend zeg ik: ‘Ik zou me nooit vervelen, Jolien is ook goed gezelschap! Maar dat lijkt me inderdaad wel heel erg leuk!’

‘Kom dan maar mee. Ze komen al over een half uur, dus we moeten wel een beetje opschieten.’

‘Dan nemen we maar mijn wagen, Jolien. Dan zijn we er zo!’

We rijden dan gezamenlijk naar het centrum van Kampen, waar Jolien haar winkeltje heeft. Het is niet heel erg groot, eerder klein. Maar ze maakt er ambachtelijk haar sieraden. En dat doet ze voortreffelijk. Ik ben zeer getroffen door haar vakmanschap. Ik had wat meer armbanden en broches verwacht, maar Jolien maakt ook kettingen, oorbellen en ringen. En niet alleen van zilver, maar ook van goud, en met parels en edelstenen.

‘Ik moet zeggen, dat ik diep onder de indruk ben van wat je zo allemaal maakt!’

Jolien glimlacht. ‘Dank je, maar gelukkig heb ik niet alles wat hier ligt zelf gemaakt. Ik kan het allemaal wel, maar dan zou het al snel veel te duur worden. Sieraden op maat zijn erg kostbaar. De tijd en het materiaal zorgen er wel voor, dat het zo duur wordt. Maar hier in de buurt hebben we een gilde, waar ook hobbyisten bij zijn aangesloten. Ze willen de traditionele kunst van het sieraden maken niet verloren laten gaan.

En ik bied ze een platform om hun sieraden te laten zien en ook te verkopen. Want uiteindelijk is het wel de bedoeling, dat ze gedragen worden.’

Er wordt dan op de deur geklopt. Jolien doet open, want normaal is ze ’s maandags altijd gesloten, en verwelkomt een jonge vrouw.

‘Kom binnen, Rachel. Ik heb het al klaar liggen. Wil je het nog eerst even passen, zodat je zeker weet, dat het goed zit?’

‘Ja, dat zou fijn zijn. En het spijt me echt van gisteren, maar er waren problemen op de boerderij. Een van onze koeien had last van een stuipligging bij het kalveren.’

‘Ach, dat maakt toch niet uit! Je moeder heeft me gebeld, dat je het waarschijnlijk niet zou redden. Toen ben ik maar naar huis gegaan.’

Dan ziet de vrouw mij staan. Ze vraagt aan Jolien: ‘Wat doet die man hier?’

Jolien glimlacht. ‘Dat is de vriend van Chantal. Hij wilde wel eens zien, hoe ik mijn sieraden maak. Hij was hier nog niet eerder geweest.’

‘O? Is dat de vriend van Chantal? Nou, dan heeft Chantal een knappe vent aan de haak geslagen. Moet je eens zien, hoe gespierd hij is! Maar is dat ook die man, die met Melissa heeft staan te zoenen?’

‘Ja, dat is dezelfde. Maar dat is allemaal al achter de rug, Melissa heeft nu ook een vriend, en toevallig is dat een goede vriend van John hier. Dus alles is weer normaal.’

‘Wat leuk! Maar dat wil dus zeggen, dat ze nu ook allebei verliefd zijn?’

‘Ja, en nog niet zo’n klein beetje ook! Vooral Chantal heeft het heel erg flink te pakken. Van Melissa weet ik het nog niet zo, ze is altijd wel een beetje terughoudend geweest om daarover te vertellen.’

Ik glimlach en ik zeg: ‘Nou, van wat ik gezien heb, heeft ze het ook wel flink te pakken van Daan. En dat is ook wederzijds. Ik zal me maar even voorstellen. Ik ben John Vliegers, en zoals je hoort, kom ik niet uit deze regio. Ik kom uit het zuiden, uit het plaatsje Echt.’

De vrouw glimlacht. ‘Ja, dat kun je wel horen, dat je een echte zuiderling bent. Ik ben Rachel Ravens, nog wel. Over een dag hoop ik Rachel Heergoed-Ravens te zijn.’

‘Nou, dan wens ik je alvast alle geluk toe voor de toekomst.’

‘Dank je!’

Jolien pakt dan de sieraden, die ze voor Rachel gemaakt heeft, die bestaan uit een soort borst sieraad uit verschillende zilveren platen, die gegraveerd zijn en afgezet zijn met enkele robijnen. Echt een prachtig stuk.

Rachel zegt: ‘Oh, ze zijn echt prachtig geworden, Jolien! Ze lijken echt op de stukken, die we vroeger hadden.’

‘Het was lastig om ze van foto na te maken, maar ik denk dat het inderdaad erg goed gelukt is. Jammer dat ze toen verloren zijn gegaan bij die brand.’

‘Ja, dat was echt een ramp. Wat zal vader blij zijn, als hij dit ziet! Dat wordt echt een hele verrassing voor hem. Hij weet er echt niets van!’

‘Dan heeft Annie het goed voor Willem verborgen weten te houden. Normaal is ze daar niet zo goed in.’

Rachel lacht. ‘Ze weet er dan ook niet zo heel veel vanaf. Heel bewust, want ze kan echt niets voor vader geheim houden. Vader weet wel, dat ik me sieraden door jou heb laten maken, maar weet niet wat. Moeder weet wel van mijn plan af, maar ik mocht haar niet te veel vertellen.’

Jolien doet de ketting bij Rachel om en vraagt: ‘Zit alles nu prettig? Want nu kan ik er nog wat aan doen. Het zou niet fijn zijn, als je de hele dag met die ketting moet rondlopen, terwijl het nog wat krast op je huid.’

‘Ja, ik voel een van de schakels tussen de platen lichtjes krassen.’

Jolien kijkt meteen waar Rachel wijst. ‘Ah, ik zie het al! Dat is nog een kleine braam. Dat kan ik snel verhelpen.’

Ze doet de ketting weer af en gaat naar haar werkplaats en laat mij met Rachel alleen in de winkel.

‘Dus jij bent de nieuwe vriend van Chantal? Maar hoe kom je in Godsnaam hier in het noorden terecht, als je helemaal uit het zuiden komt?’

‘Toeval. Op het bedrijf, waar ik werk, is hier in de buurt een vestiging, en daar moest ik een tijdje geleden invallen vanwege vakanties. Dus toen heb ik Chantal en Melissa ontmoet. Of ja, ik heb eerst Melissa ontmoet, en daarna pas Chantal.
Melissa overviel me een beetje, we waren een beetje aan het gekken, omdat iedereen ons hier zo aankeek. Ik zei toen, dat we maar moesten doen, alsof we zouden zoenen. Dat was ook de bedoeling, maar Melissa dacht er anders over. Nou ja, en toen ging de bal pas echt rollen. Chantal kwam meteen woedend op haar af, maar toen ze in de gaten kreeg, dat het slechts spel was, kalmeerde ze.
Alleen de dag erna, toen ik te horen kreeg, dat Melissa er flink straf voor had gekregen, kon ik dat op mijn beurt niet verkroppen. Ik ben toen naar Joris en Jolien gereden, en heb ze toen uitgelegd, wat er gebeurd is.’

Rachel kijkt geschokt. ‘Wow, jij durft nogal! Ik denk, dat iedereen hier duizend doden had gestorven, voordat ze naar Melissa’s vader en moeder zouden gaan om te gaan uitleggen, waarom ze Melissa gezoend hadden!’

‘Hmm, ik kan nu eenmaal geen onrecht zien. Zo ben ik nu eenmaal. En ik had eigenlijk twee voordelen. Een was, dat ik Joris en Jolien nog helemaal niet kende, en het andere voordeel was, dat ik in een oude Amerikaan reed, waar Joris helemaal weg van was.’

‘Aha, dus jij hebt hem aangestoken met die autogekte!’

‘Ik heb het misschien wat aangewakkerd, maar die autogekte was er toch al. Het was al een lang gekoesterde wens van Joris. En ik heb hem geholpen die wens uit te laten komen.’

‘En toen zat je natuurlijk al meteen gebeiteld. Maar ik mis nog wel, hoe jij en Chantal dan zijn samengekomen?’

‘Dat gebeurde de dag erna. Ik was aan het werk in die vestiging, en Chantal moest spullen halen voor haar baas. En daar gebeurde toen het onvermijdelijke. Een kus, en we waren allebei verloren. Natuurlijk had ik toen een probleem, want Melissa was er ook nog. Maar dat loste zich snel op, toen ze mijn vriend Daan zag, toen de hele familie Santegoed bij mij thuis kwam logeren.’

‘Ze zijn ook al bij jou thuis geweest? Het moet niet gekker worden!’

‘Dat kwam, doordat mijn vriend Daan zijn wagen verkocht, omdat hij al een andere gekocht had. En die wagen heeft Joris nu. Maar daar moest nog wat laswerk aan verricht worden, en dat deden we bij mij thuis, waar ik een loods met werkplaats heb.’

‘Ah, wel een leuk verhaal uiteindelijk. En nu zijn jij en Chantal heel erg verliefd op elkaar?’

‘Dat kun je wel stellen. Dat gaat nog wat worden, als de vakanties eenmaal voorbij zijn. Maar Chantal gaat nu in Maastricht studeren, dat is wat dichterbij voor mij.’

‘Kijk aan. Met andere woorden, voorlopig zien we Chantal niet meer veel terug hier?’

‘Ik ben bang van niet. Maar ze moet van mij toch eens per twee weken een weekend naar huis. Ik wil niet, dat ze zo het contact met haar familie verliest.’

Jolien komt dan terug met de ketting. ‘Ah, jullie hebben al lekker zitten te kletsen?’

‘Ja, John heeft me net verteld, hoe hij en Chantal elkaar ontmoet hebben. Daar krijg je een goede schoonzoon aan, Jolien!’

‘Over John maak ik me ook geen zorgen. Hij is door en door goed. Hij wint er geen doekjes om, en is heel erg eerlijk. En wat ik allemaal van Chantal hoor, doet hij ook nog veel goede dingen bij hem in het dorp.

Het is alleen, dat hij zo ver weg woont. Ik ben bang, dat ik Chantal niet meer zo veel zal zien en ik zie haar later ook daar gaan wonen. Ze voelt zich daar al helemaal thuis. En ik zou ook geen bezwaar hebben als John ook daadwerkelijk mijn schoonzoon zou worden. Ik weet, dat ik daar in het verleden wel eens anders over dacht, maar met John heeft Chantal een schot in de roos gedaan. Ik zou me geen betere schoonzoon kunnen wensen.’

Ik bloos lichtelijk door de complimenten. Daar moet Rachel wel om lachen. Jolien doet haar dan de ketting weer om en zegt: ‘En, hoe zit het nu?’

‘Gewoon perfect! Dank je, Jolien! Maar ik moet nu echt weer op huis aan. Zie ik je morgen op de bruiloft?’

‘Natuurlijk! Je bent toch familie, of niet dan?’

Jolien pakt het sieraad dan in een doosje en geeft het aan Rachel.

Ik zeg tegen Rachel: ‘Nou, dan wens ik je morgen een prachtige dag, en wie weet zien we elkaar later nog eens een keer!’

‘Dank je. En jij ook veel geluk met Chantal. Ze verdient het om gelukkig te zijn.’

Dan neemt Rachel afscheid van Jolien en verlaat de winkel.

Ik zeg glimlachend: ‘Rachel is wel een aardige meid. Dus ze gaat morgen trouwen?’

Jolien knikt. ‘Ja, en dat zal tijd worden ook. Nog even, en dan kun je zien, dat ze zwanger is.’

‘O? Is ze al zwanger? Dat kon ik aan haar eerlijk gezegd nog niet zien!’

‘Ze is toch al bijna vijf maanden zwanger. Gelukkig is het geen moetje, voordat ze zwanger werd, had Harm haar al gevraagd, maar toch.’

‘Zo’n schande is het dan toch ook weer niet, of wel?’

‘Nee, maar ze hebben hun huwelijk al een keer uit moeten stellen. De grootmoeder van Harm stierf een paar dagen voordat ze zouden trouwen. Toen hebben ze het anderhalve maand uitgesteld, en kwam Rachel op het idee om die sieraden nog een keer na te laten maken. Enkele jaren geleden hebben ze bij haar thuis brand gehad, en is een deel van hun huis in vlammen op gegaan. En dus ook de familiesieraden.

Het enige wat ze nog hadden, waren enkele oude foto’s. Wel goede foto’s, waarop ik flink wat details kon zien. Maar het was toch moeilijk om ze na te maken. En ik heb het ook maar net kunnen halen. Afgelopen zaterdag was ik pas klaar, en afgelopen zondag heb ik ze nog wat extra opgepoetst.

Normaal doe ik dat ’s zondags nooit, maar ik weet hoeveel waarde Rachel aan die sieraden hecht. Dus heb ik aan de predikant gevraagd of het me toegestaan was om het zondag af te maken.’

‘Maar je maakt wel echt prachtige werkstukken, Jolien. Die ketting was echt prachtig! Maar ook wat je hier zo nog meer hebt liggen. Misschien dat ik je nog eens vraag om eens wat voor Chantal te maken.’

‘Dat zou ik met alle liefde willen doen. Ik meende, wat ik zojuist over jou zei, John. Je past gewoon goed bij Chantal, en daarnaast mag ik je ook graag. Je bent gewoon een goede kerel, en meer kan ik niet verlangen voor de man, van wie mijn dochter houdt.’

Ik kijk Jolien aan en zeg: ‘Nou, dat neem ik aan als een groot compliment. Maar mag ik je iets vragen? Je bent nogal van mening veranderd, sinds ik bij jullie kom. Eerst waren jullie nogal stug, maar werden al snel soepeler. Waardoor komt dan?’

Jolien glimlacht. ‘Daar heb je gelijk in. We zijn altijd zuinig geweest op onze dochters, dat ontken ik niet. Maar je kwam binnen met een glimlach en die warmte heeft ons meteen het hart veroverd. We zijn niet ongevoelig voor mensen, die niet pretenderen anders te zijn, dan ze doen voorkomen. Je bent precies, zoals je je voordoet. En ook Daan, die is precies zo. Ik heb hem nu een tijdje meegemaakt, en je hebt gelijk, toen je zei, dat jullie wel broers leken. Dat is ook echt zo. Alleen Daan heeft duidelijk de ogen van zijn moeder en het uiterlijk van zijn vader.’

‘Misschien zit er toch nog wat verre familie van mij in, Jolien. Zijn moeder is een achternicht van mijn moeder. Dus er is wel een beetje verwantschap. Susteren is niet zo heel ver weg van Echt.’

‘Hoe dan ook, met jullie heb ik geen problemen om mijn dochters aan af te staan. Jullie intenties zijn echt. En dat is waar het om gaat. Maar mag ik jou eens wat vragen?’

‘Natuurlijk! Wat wil je weten?’

‘Durf je me recht in mijn ogen aan te kijken, en me te zeggen, dat je eens mijn dochter zult huwen?’

‘Oei, een heel gevaarlijke vraag. Is het niet wat kort om daar al antwoord op te geven? Ik bedoel, we kennen elkaar zo lang nog niet! Maar ik weet wel wat je bedoelt.’

Ik kijk Jolien dan recht in haar ogen aan. ‘Ik beloof je plechtig, dat ik je dochter zal huwen. En naar mijn gevoel, hoef je daar ook geen jaren op te wachten. Maar dat kan ik je dan weer niet beloven.’

Jolien glimlacht. ‘Ik bewonder je lef, John. Niet veel mannen zouden dit durven. Maar ik geloof je. Sterker nog, ik heb zo mijn eigen mening over hoe lang het nog duurt, voordat jullie getrouwd zijn. En dat is al snel genoeg!’

‘Wie weet, Jolien. Wie weet!’

We rijden dan terug naar het huis van Jolien. Chantal is al klaar met pakken en staat me op te wachten.
‘Wat duurden jullie lang! Ik ben al lang klaar!’

‘Ik heb een goede rondleiding gehad in de winkel en werkplaats en we hebben ook nog even goed met elkaar gepraat. Ik denk dat je moeder wel heel erg tevreden over me is, dat heeft ze me zelf gezegd.’

‘Gelukkig maar, anders had ze dat maar snel moeten leren! Want ik ben ook heel erg tevreden over jou!’

Glimlachend geef ik haar een zoen. ‘En ik ben ook heel erg tevreden over jou!’

Ik help haar dan met het inladen van haar spullen, waarna Chantal tegen Jolien zegt: ‘Mam, zullen we anders even bij Johan en Helen gaan kijken, hoever ze zijn met verhuizen?’

‘Dat is een goed idee! Gaan jullie ook mee, Melissa en Daan?’

‘Natuurlijk! Ik wil wel eens zien, waar mijn toekomstige schoonbroer gaat wonen!’

We rijden dan naar hun huisje. Echt een mooi huisje, en ik kan nu wel begrijpen, waarom ze zoveel moeite daarin steken. Het ligt achteraf en heeft er een paar kleine schuren bij. We worden enthousiast begroet, en

Helen vraagt me: ‘En? Nog flink geoefend met dansen?’

‘Iedere avond een uur! En het gaat steeds beter! Zowel de foxtrot als de wals gaan nu al behoorlijk vloeiend!’

Chantal beaamt dat. ‘Ja, ik hoef niet meer bang te zijn voor mijn tenen! John pakt het echt goed op, en dat stijve is er nu ook wel een beetje van. Maar het belangrijkste van alles, hij krijgt er zelf ook plezier in! We oefenen iedere avond rond zeven uur, en dan heeft hij al alles aan de kant geschoven. Dat hoef ik hem echt niet te vragen.’

Ik glimlach. ‘Met Chantal aan mijn zijde wil ik wel tot het einde van de wereld dansen!’

Helen lacht. ‘Kijk, dat is de instelling. Je moet er ook plezier aan beleven, daar gaat het immers ook om!’

Ze geven ons dan een korte rondleiding, en tonen ons dan ook de schuur, waar ze later hun bruiloft in willen gaan vieren. Daar komen we ook Henk tegen.

Ik zeg tegen Henk: ‘Zo, dit is nog groter, dan je me verteld had! Hier kun je zelfs heel goed een bruiloft houden!’

Helen zegt dan: ‘Ja, dat weten we. Het is alleen zo jammer, dat we geen geld meer hebben voor een bandje. Want dan zouden we hier lekker kunnen dansen!’

Henk kijkt me aan en zegt: ‘Zal ik het dan toch maar verklappen?’

‘Het is jouw feestje, Henk!’

Henk kijkt zijn dochter aan en zegt: ‘Ik heb via John een bandje kunnen regelen. Ze komen hier bijna gratis spelen. Het enige wat ze verlangen, is een plaats voor hun caravan, en de kosten van de brandstof. En natuurlijk eten en drinken.’

Helen kijkt haar vader vol ongeloof aan. ‘Echt waar, pap? Dat zou geweldig zijn! Wat voor bandje is het?’

‘Ze heten de “Crazy Horses”, en ze spelen voornamelijk jaren zestig en zeventig muziek.’

Ik help Henk even en zeg: ‘Ze zijn eigenlijk meer van de rock, blues en country, maar ze spelen ook wel gewone rustige muziek. Ik vind ze best goed. En ze hebben sinds kort een nieuw bandlid erbij, die kan echt fantastisch gitaar spelen. En ze kijken er al echt naar uit om hier te komen spelen.’

‘Dat maakt me niet uit! Oh, hier ben ik toch zo blij mee!’

Ze omhelst haar vader stevig, en ze omhelst me ook en geeft me drie dikke zoenen om mijn wang.

Chantal zegt me dan: ‘Laat me raden, dat zijn Gerard, Helmut, Sander, Wilbert en nu ook nog Kurt?’
Ik knik glimlachend.

‘Aha, dan begrijp ik ook, waarom jullie soms zo geheimzinnig deden! Maar, Helen! Ik heb ze al gehoord, ze kunnen echt heel erg goed spelen. Ik heb er al met John op hun muziek gedanst.’

‘Dat mag ik hopen! En John? Op de bruiloft is het wel verplicht een keer met de bruid te dansen!’

‘Geen probleem, ik ben tegen die tijd wel genoeg voorbereid!’

Johan en Joris komen dan de schuur in gelopen.

‘Ah, hier zitten jullie! Ik dacht al, dat ik die auto’s herkende! Leuk dat jullie op bezoek zijn gekomen!’, zegt Johan. Helen rent naar hem toe en omhelst hem.

‘Johan, je gelooft nooit, wat mijn vader voor ons geregeld heeft! Hij heeft via John een band voor ons geregeld, die komen spelen op de bruiloft!’

‘Wat? Dat meen je niet! Oh, dat is echt fantastisch!’

Jolien kijkt me dan aan en zegt: ‘John, zijn dat ook dezelfde mannen, die dan met hun wagens de rest van de familie willen rondrijden?’

Ik lach. ‘Nou, dat duurde ook even, voordat je het doorhad! Ja, dat zijn dezelfde mannen. Gerard, Helmut, Sander en Wilbert hebben allemaal een eigen Cadillac. En ze hebben me toegezegd, dat ze die willen meebrengen om een hele stoet van Cadillacs te vormen voor het huwelijk van Helen en Johan.’

Helen en Johan kijken echt verrast. ‘Wow, dat is nog beter!’

Helen moet er zelfs van huilen, en ook Johan kan amper zijn tranen nog bedwingen. Hij geeft me een flinke knuffel en zegt: ‘Dank je, man! Je weet maar half, wat dit voor ons betekent! Nu kunnen we toch onze bruiloft zo houden, als we willen. Het is dan wel niet in een zaal, en allemaal niet zo luxe, maar zo zijn we niet. Dit is meer, hoe we zijn. Eenvoudig, maar we houden wel van wat sfeer.’

Helen geeft me weer een stevige knuffel. Ze huilt nog steeds van blijdschap.

Ik laat ze dan een opname zien, die ik op mijn verjaardag heb gemaakt. En daar zijn ze best wel van onder de indruk. En het doet goed om dit paar zo gelukkig te zien. Ze zijn er echt blij mee. We helpen ze dan nog mee met het uitladen van hun spullen uit de aanhanger. Ze nodigen ons dan uit om te blijven eten. Niets heel bijzonders, gewoon van de afhaalchinees, maar het gaat om het gebaar.