Mini - 88

Na de koffie ging Joline koken. “Jij hebt je werk vandaag al gedaan, Kees!”, zei ze lief. Melissa hielp haar, zodat Rob en ik even konden kletsen. Ik vroeg hem naar zijn toekomstplannen.
“Tja…”, was het bedachtzame antwoord, “daar hebben wij de afgelopen weken ook over nagedacht. We zijn er nog niet uit, Kees, op één ding na: Mel moet gewoon haar studie kunnen afmaken. Daarna een baan zoeken. Dat schijnt niet zo moeilijk te zijn; in het vakgebied van de meiden is werk zat, zelfs in Wageningen.
En dan zal ik eraan moeten geloven: de zee vaarwel zeggen en een baantje aan de wal zoeken.” Hij lachte schamper. “Technisch medewerker op een elektriciteitscentrale of zo… Veel collega’s eindigen op die manier.”

Ik keek hem aan; hij keek somber. “Zo te zien is dat geen toekomst waar jij gelukkig van wordt, vriend.” Hij knikte. “Nee, maar aan de andere kant: ik wil Mel niet om de paar weken als onbestorven weduwe in de steek laten. En bovendien…” hij keek naar de open deur van de camper en vervolgde: “… kan ik ook niet zolang zonder die rooie feeks!”
“Dát hoorde ik, meneer Boogers!” Melissa stak haar hoofd om de deur, lachte en gaf hem een luchtkusje. Rob en ik grinnikten. “Met de oortjes van mijn zussen is niks mis, Rob, hou daar rekening mee. Die draken horen alles wat ze willen horen.”
Melissa keek wéér om de deur. “Die hoorde ik óók, Kees… Moet ik je vanavond in het zwembadje verzuipen?” “Daar moet een vent voor komen, zusje… Geen gevulde koek!” Ze keek me wat langer aan. “Dáár ga je spijt van krijgen, broertje. Samen met mijn machinekamerbaas en met jouw liefje zal ik je straks eens een lesje leren.” '
Rob schudde het hoofd. “No way milady. Ik ga je niet helpen om je eigen broer te molesteren. Dat doe je maar lekker zelf.” En uit de camper kwam een kreet van Joline. “En ik help ook niet! Wil nog een beetje genieten van zijn bezemsteel!” Ik grijnsde. “Je hoort het, zus. You’re on your own now. En Claar is er ook niet om je te helpen, dus…” Ze stak haar tong uit. “Wacht maar broertje…Overigens is het eten over een kwartiertje klaar.” “Oké zussie. Wij gaan even de camping verkennen.”

Ik stond op en pakte Rob bij een arm. “Kom, even lopen zonder oortjes in de omgeving.” Hij keek me verwonderd aan. “Wat…?” “Niet lullen, meekomen.” We liepen richting zwembad en onderweg vroeg ik hem: “Wat is jouw specialisme, Rob? Waar ben jij echt goed in?” Hij keek even voor zich uit.
“Kijk, ik word betaald als machinist. Hou me voornamelijk bezig met de motoren van mijn bootje: de hoofdmotor, de motor van de boegschroef en een aantal generatoren. Maar waar mijn liefde écht ligt: de elektrische installaties. Het is dat ik niet bevoegd ben om er aan te sleutelen, maar anders zou ik heel graag een aantal wijzigingen in de elektrotechnische installatie van mijn bootje doorvoeren.
Ik heb het voorgesteld aan de rederij, het zou het leven van de opvarenden een stuk aangenamer maken, maar die bureauhengsten wilden er niet aan. “Misschien bij een volgend schip, meneer Boogers…” Nou, dan weet ik het wel. Verdwijnt in een bureaula van een of andere financiële goeroe voor wie het pontje over de Maas bij Megen al te spannend is of rechtstreeks in de versnipperaar… Verdomme.”

Ik keek hem aan. “Weet jij bij welk bedrijf ik werk?” Hij fronste. “Jullie ontwerpen toch zaken voor de offshore?” “Klopt. Vooral elektrotechnische zaken. Recent een opdracht gekregen ter waarde van 40 miljoen, voor een paar Engelse boorplatforms. Mijn team in nu bezig met het uitwerken van een mogelijk samenwerkingsverband tussen Damen en DT voor de elektrische installatie aan boord van een paar patrouilleschepen van de Marine van Maleisië. Jouw specialisme, vriend. Voel je waar ik heen wil?”

Rob keek me aan. “Ik heb een vermoeden… ga door!” “Wij zijn bezig om DT uit te breiden met een extra ontwerpteam. De teamleider hebben we al: een voormalig collega-docent van de TU Eindhoven, Miranda. Die begint per 1 december. Elk team moet één man aan het nieuw te vormen team afstaan. Met uitzondering van mijn team, want de baas heeft in al zijn wijsheid besloten om mijn team intact te laten. Waarschijnlijk omdat al mijn Piraten te eigenwijs zijn…”
Hij trok een wenkbrauw op. “Volgens mij heb ik iets anders van Joline gehoord… Ga door!” Ik keek hem aan. “Als jij nu eens gaat solliciteren op de job van plaatsvervanger in dat nieuwe team. Gewoon een open sollicitatie naar Theo, onze directeur.
Je mag schrijven dat ik je getipt heb; daar komt hij toch snel genoeg achter. Ik garandeer je een uiterst interessante job, met een techneut als directeur, dus geen ‘fucking manager’, leuke collega’s, een teamleider die ‘out of the box’ kan denken, prima arbeidsvoorwaarden en goeie koffie.
En af en toe wat dagen op zee, hetzij in de offshore, hetzij aan boord van een of andere schuit. En een uitstekende, inspirerende werksfeer. Het enige wat minder is, is een hoofd BackOffice die nogal lastig in de omgang kan zijn. Ik koop haar meestal om met een paar nieuwe schoenen, leuke lingerie of een etentje; en als dat niet helpt een knallende vrijpartij. Maar of jou dat lukt…”

Rob grinnikte. “Als die lastig is, dreig ik gewoon een paar voorvalletjes uit haar jeugd te openbaren. Maar…”, hij keek me aan, “Méén je dat?” Ik knikte kort. “Rob, wij zitten om personeel verlegen. Goeie ingenieurs die uit de praktijk komen. Dát is de kracht van DT: zo’n 90% van onze ontwerpers komt uit de nautische praktijk. De overige 10% is ondertussen dusdanig vaak op zee geweest dat ook zij feilloos weten waar het om gaat. Ik ben er daar één van.”
“Verdorie, Kees… Je geeft me stof tot nadenken… En hoe hou ik dit voor me? Mel heeft zo meteen onmiddellijk door dat er wat is. En anders Jolien wel.” Ik haalde m’n schouders op. “Gewoon… Vertellen. Niet moeilijk over doen.” Ik keek op m’n horloge. “Kom, we gaan terug. Anders krijgen we gelazer met de meiden.” Rob knikte. “En krijg ik weer een paar ijskompressen op m’n knie. Of ergens anders.”

Even later stonden we buiten de camper, precies op tijd om mee te helpen met het dekken van de tafel. Joline en Melissa hadden hun best gedaan: gebakken aardappelen, doperwten en appelmoes, en een gehaktbal. Als dessert een puddinkje uit de koeling van de supermarkt. Tijdens het eten zeiden we niet zoveel; iedereen zat met zijn gedachten blijkbaar nog elders. Na het eten gingen Rob en ik afwassen; Mel en Joline zouden ondertussen koffie maken. “Daarna gaan we nog even zwemmen, heren!” klonk de waarschuwende stem van Melissa.
Toen we terugkwamen zaten beide dames voor de camper; beiden een badjas aan. “Wij zijn er al klaar voor, mannen! Kom, koffiedrinken, daarna lekker zwemmen.” We ruimden de afwas even op, trokken onze zwembroeken aan en schoven toen aan.
Joline schonk de koffie in, keek mij even aan en zei: “Cornelis Jonkman…” Ze zweeg even. Melissa nam het over. “Robbie Boogers…” Wij keken elkaar aan en schoten in de lach.
Melissa wees beschuldigend naar Rob. “Jij houdt iets voor me achter, vriendje van me. Daar hou ik niet van!” Rob schudde zijn hoofd. “Nee schat, ik heb geen ketting voor je gekocht…” Joline en ik gniffelden.
Rob vervolgde: “Maar ik heb wél iets om over na te denken…”

In het kort vertelde hij van ons gesprek bij het zwembad. Melissa’s ogen werden groot. “Zou je dat willen?” “Wíllen? Schat, het is een gouden kans. Een job aan de wal, zodat jij niet de helft van de tijd alleen thuis zit, maar af en toe wél een paar dagen op zee. En bij een bedrijf waar volgens Kees heel fijn werken is…” Hij zweeg even. “… op een hoofd BackOffice na. Die heeft als bijnaam ‘de blonde feeks van Gorinchem’. Maar die tem ik wel.”
Joline snoof nadrukkelijk en Melissa keek mij aan. “Ga jij van DT een familiebedrijf maken, Kees?” Ik lachte lief naar haar. “Hoezo? Wil je ook solliciteren dan? Ik weet niet of DT emplooi heeft voor jouw vakgebied, zussie…” Joline maakte een verstandige opmerking. “Jongelui, hier moeten jullie samen uitkomen. Als jullie info willen: prima, maar júllie moeten het eens worden of Rob gaat solliciteren of niet. En tot overmaat van ramp: de komende dagen kunnen jullie dit niet in bed bespreken. Wij horen álles!” Ze giebelde.

Rob zei droogjes: “Ach, Jolien… Claar en Ton hoorden een paar weken terug ook álles. En wij van hen. Dat heeft ons nergens van weerhouden, hoor.” Joline stak haar neus weer in de lucht en zei: “Ik wil het niet weten. Ik ben een net meisje. En nu drinken we onze koffie op, ik heb zin in een potje zwemmen.” Tien minuten later stonden we aan de rand van het overdekte bad. Melissa liet haar badjas van zich afglijden. Ze had een strakke zwarte bikini aan, die haar prachtig stond. En dat zei ik ook: “Zus, als ik nog vrijgezel was geweest, had ik het met jou geprobeerd. Wat zie jij er schitterend uit.”
Melissa lachte. “Kijk, dát hoor ik nou graag. Een groot compliment van iemand die me niet meteen tussen de lakens wil hebben. Dank je wel, Kees.” Rob grinnikte. “Dat weet ik zo net nog niet, Mel. Vannacht lig je in hetzelfde bed als Kees.”
Achter me hoorde ik een nadrukkelijk kuchje van Joline. “Mag ik de heren erop attent maken dat IK ook in dat bed lig? En dat ik de heer Kees Jonkman absoluut geen toestemming geef om zich op erotische wijze met zijn zuster bezig te houden? Als meneer aan z’n trekken wil komen, doet hij dat maar bij mij. Duidelijk?”
Ze gniffelde en keek naar Rob. “Maar misschien komen er momenten waarop ik niet meer zo goed oplet. Die broer van me is ook wel een lekker ding…”

Ik keek van de een naar de ander. “Nou ja zeg… Ik stel voor dat we even afkoelen. De sfeer is nogal broeierig hier!” Ik pakte Joline om haar middel en sprong met haar het water in. Een moment later volgden Melissa en Rob. “Lekker warm water! Kom schatjes, lekker poedelen met jullie knappe kerels.” Het ontaardde in een lange stoeipartij. Maar goed dat andere campinggasten lekker in hun caravan bleven, want de schunnige opmerkingen waren niet van de lucht. Het was in ieder geval goed om de sfeer van de middag weg te spoelen.

Na een halfuurtje gingen we het bad uit en ploften op de strandstoelen langs de kant. “Heerlijk, jongens… Even weer terug tiener zijn…” Joline keek tevreden rond. “Lekker hé? En een testosteronbom vlakbij…” Ik grinnikte naar haar en tot mijn verbazing zei ze: “Ja. En daar ga ik me vannacht ernstig aan vergrijpen.”
Ik keek naar Rob. “Een paar weken geleden vroeg jouw broer aan mij wat ik met zijn altijd zo preutse zusje had gedaan. Ik begin me het nu ook af te vragen…”
Melissa zat ondertussen te giebelen. “Jo en ik hebben tijden het koken afgesproken dat wij ons niet zouden laten hinderen door de aanwezigheid van elkaar om leuke dingen in bed te doen. Zoals jullie vanmiddag zeiden: we zijn grote jongens en meisjes. Rob en ik hebben nog maar een paar dagen; daar gaan we van genieten.” Ze knipoogde naar mij. “Ik hoorde dat jij benieuwd was naar mijn nieuwste lingerie? Nou, die kun je vanavond bewonderen. Watch me, bro…”

Ik keek naar Rob. “Wat vind jij hiervan?” Hij grijnsde breed. “Ik heb er absoluut geen problemen mee om Mel in haar nieuwste lingerie te zien, Kees…” Ik zuchtte diep. En Rob vervolgde: “…maar ik zal mijn ogen ook openhouden als Jo in bed kruipt.” “Als Claar dit hoort, gaat ze helemaal ballistisch. Zij was altijd de zedigste van ons tweeën.” Melissa giechelde. “Ja, dan krijg je weer een schoen naar je hoofd… Kom lui, ik heb zin in een borrel. Afdrogen en richting camper.”
Ik stond op en trok Joline overeind. “Gaat u mee, Freule?” Een paar minuten later stonden we in de camper en zei Joline: “Zo. En nu uit- en aankleden. Nou heren, waar blijven jullie met je grote mond?” Rob keek mij aan en ik hem. Samen haalden we onze schouders op en kleedden ons langzaam uit. Rob deed een lapdance bij Mel en ik Joline. Overigens nog steeds in zwembroek.

Zachtjes hoorde ik Melissa zeggen: “Tijd voor een vergelijkend warenonderzoek, Jo?” Die knikte. “Goed plan! Wil je dat we een en ander notuleren en opsturen naar de consumentenbond?” Rob en ik keken elkaar aan. “Wisselen!” Ik ging bij Melissa op schoot zitten en Rob bij Joline. Mel gniffelde en pakte mijn billen vast. “Ik begrijp wat je bedoelde met Kees z’n lekkere kontje…” Even later stonden we op en trokken onze zwembroeken uit. Twee lage fluitjes klonken uit de monden van de dames. Rob keek me aan. “Je begrijpt dat die opmerking over jouw ‘lekkere kontje’ op jullie bruiloft misbruikt gaat worden hé?” Ik grinnikte, terwijl ik m’n onderbroek aantrok. “Ach, zolang ik dat lekkere kontje niet publiekelijk hoef te vertonen tijdens het bruiloftsfeest… Ze geloven ons maar op ons woord.”
Even later waren we aangekleed en gingen zitten. “Zo dames. Jullie beurt. Leef je uit en maak er een mooie show van.” Melissa gaf Joline een knipoog en langzaam en verleidelijk trokken beide dames hun bikini’s uit. Met hun bikinibroekjes nog aan gaven ze ons ook een lapdance: Mel bij Rob en Joline bij mij. Rob zei droog: “Dames, als jullie zo meteen gaan wisselen, staan wij niet voor de gevolgen in.”
Mel keek hem uitdagend aan. “Misschien vinden wij dat helemaal niet zo erg, meneer Boogers…”

Maar ze wisselden gelukkig niet: Joline gaf me een zachte zoen en zei: “Ik hou van je, Kees.” Ik streelde haar heupen. “En ik van jou, beauty.” Even later trokken de dames hun broekjes uit en gingen twee identieke dunne slipjes aan. “Hé, zijn jullie in dezelfde winkel wezen winkelen?”
Joline lachte zachtjes. “Nee, IK ben gisteren wezen winkelen, heb twee van deze slipjes gekocht en Mel vond ze erg mooi, dus…” Twee identieke Bh’s volgden. “Rob, dit wordt heel gevaarlijk vannacht. Het zijn weliswaar geen tweelingen, maar we kunnen ze op de tast niet meer onderscheiden…”
Joline keek me dreigend aan. “Kees, als jij vannacht met je zus gaat flikflooien, ga je wat beleven!” Rob zei droog: “Dat klopt. Ik ben ervaringsdeskundige. En het beviel me prima.”
Mel en ik schoten in de lach en Joline keek triest naar Rob. “Zó jammer, dit… Kom Mel, we hebben de heren lang genoeg lopen verleiden; broek en trui aan en lekker wat drinken. Ben ik wel aan toe. Kees, schenk jij eens een wit wijntje in voor ons!”
Ik keek naar Rob. “En jij?” “Jägermeister. Die zag ik in de vriezer. Lekker.” Even later zaten we rond de tafel met een drankje voor ons. “Zo dames en heren… Op een goed weekend!” We hieven de glazen. “En nu gewoon lekker slap kletsen, lui. Ik ben niet in de stemming om jullie te gaan vervelen met Afghanistan-verhalen.” Joline knikte. “Is goed, Kees. We hebben geduld.”
We praatten een uur over DT, over zee, over de studie van Mel en Claar; soms bloedserieus, soms namen elkaar weer lekker op de hak. Rond een uur of tien begonnen mijn oogleden toch wat zwaar te worden. “Mensen, wat dachten jullie ervan om het achterste deel van de camper eens te gaan benutten?” Even later stonden we in het toiletgebouw onze tanden te poetsen. Netjes de dames en de heren apart.

Rob keek me aan. “Kees… We gaan vannacht geen gekke dingen doen hé?” Ik schudde mijn hoofd. “Rob, ik hou van jouw zus. Ik hou ook van die rooie duivel, maar op een hele andere manier.” Hij knikte. “Mooi. Hetzelfde hier. Zijn we het daar over eens. Wij gaan wel weer aan bakboord liggen. We hebben vorige week óók nieuwe slaapzakken gekocht die je aan elkaar kunt ritsen, dus jullie mogen de dekbedden helemaal voor jezelf hebben.”
Ik grinnikte. “Dank je wel voor dit genereuze gebaar.” Een half uurtje en een boel gestommel later lagen we in bed: de meiden in het midden. “Tenslotte moeten we voorkomen dat jullie je aan elkaar gaan vergrijpen, heren…”, giechelde Melissa. “Dan zul je me eerst in een kast moeten opsluiten zussie, zodat ik er uit kan komen. En met deze knappe dame hier tegen me aan krijg ik daar de kans niet voor…”
Joline bromde: “Mijn bezemsteel. Van niemand anders. Denk daar goed om.” Ze nestelde zich tegen me aan en zoende zachtjes. “Lekker slapen, ridder?” “Zeker weten, heks.” “En als die twee hiernaast gaan rollebollen, maak me maar wakker, dan gaan wij ook leuke dingen doen…” Ze lachte zachtjes. “Ik weet niet of ik daar wakker van word, schoonheid. Ik slaap al bijna…”