Mini - 94

De vogende ochtend werd ik om half acht gewekt door een wiebelende camper. Joline was opgestaan en liep al in het keukentje heen en weer… in trainingspak. “Goedemorgen, sportieveling. Zo te zien heb je er zin in.” Ze draaide zich om.
“Ook goeiemorgen, luilak. En wat is ‘zin’? Ik heb van Pa geleerd dat je dingen waar je tegenop ziet het best zo snel mogelijk moet doen, dan is het ten minste achter de rug. Dus: een bakje koffie, een broodje en dan rennen. Kunnen we daarna rustig douchen en écht gaan ontbijten.”

Even later kwam ze met koffie en een broodje naar het bed en zaten we tegen elkaar geleund te genieten. “Kees…?” Ik keek haar aan. “Wat vond jij van mijn voorstel gisteravond? Over vastbinden en zo? De laatste keer reageerde je daar nogal heftig op.” Ik dacht even na. “Lieverd, als dat een van jou onvervulde wensen is… Wil ik best meewerken om die wens te vervullen. En als het wederzijds bevalt…”
Haar ogen glinsterden en ik kuste haar. “Op één voorwaarde: we spreken een stopwoord af. Als het te heftig wordt, voor een van ons tweeën, net zo goed voor mij, dan zegt diegene het stopwoord en stoppen we. Deal?” Joline knikte. “Deal.”

Ze keek ondeugend. “Geldt dat stopwoord ook voor lopen?” Ik zuchtte. “Zóóó jammer dit...” Met de koffie op kleedde ik me ook aan. Het was fris buiten, maar niet koud, dus een korte broek en T-shirt volstond. “Ik word tijdens het lopen wel warm”, zei ik, toen Joline naar me keek. “Als jij voor me loopt in deze outfit, word ik ook wel warm, Kees…”
Ik grinnikte. We sloten de camper af en liepen in een rustige dribbel naar het begin van het parcours. Met gekleurde paaltjes stonden de routes aangegeven: groen voor de drie, oranje voor de zes en rood voor de twaalf kilometer. Ik keek Joline aan. “Groen, oranje of rood?” Ze keek uitdagend terug. “Oranje. Wat kan mij het ook schelen.” Ik tilde haar op. “Je bent een bikkel. Kom, kalm aan beginnen, de eerste kilometer is de warming-up.”

We startten in een kalme looppas, een tempo wat ik uren kon volhouden zonder echt moe te worden. En dat bleek voor Joline ook zo te zijn: ze liep ontspannen naast me, sierlijk en licht. Na een kilometer ging de route helling op. Ondanks dat we nu warm waren, hield ik hetzelfde tempo aan om niet te veel te forceren. “Hé Kees, ik ben nu wel opgewarmd hoor… Je mag wat sneller!” “Nee schat. We lopen nog steeds helling op. Niet veel, maar als je nu gaat versnellen, loop je jezelf kapot. Kalm aan, dan hou je het lang vol. De laatste kilometer persen we er wel een sprintje uit. Voorlopig dit tempo aanhouden, ook helling af.”
Verder kletsten we niet zo veel. We genoten van de natuur: de bomen waren hier al meer verkleurd dan aan de kust; herfsttinten vierden hoogtij. Op één punt stopten we even: bovenaan een helling met een prachtig uitzicht over de omgeving. Ik trok Joline even tegen me aan. “Dit is genieten… Jammer dat ik m’n camera niet bij me heb.” Ze keek me aan. “We zien het nú toch? Al die lui die meer met hun camera voor hun gezicht lopen dan dat ze daadwerkelijk kijken… Ik heb ze nooit begrepen. Kom, we gaan verder, anders koelen we af.”

Het laatste deel van de route was pittig. Steile hellinkjes omhoog, even steil omlaag… Moeilijk om daar een stabiel tempo te lopen. Het laatste stuk, op de weg naar de camping, liep rustig omlaag. “Oké, schat. Hier even alles uit de kast halen en volgas tot de camping.” Joline sprintte er vandoor. Zoals gewoonlijk duurde het bij mij wat langer voordat ik op tempo was en samen kwamen we bij de poort uit.
“Zo meneertje… Had ik je toch bijna te pakken. Als dit stuk iets korter was geweest had je me niet ingehaald.” Met haar handen op haar knieën keek Joline me triomfantelijk aan. “Je bent een bikkel, schoonheid. Ik denk dat je dit drie maanden geleden niet met hetzelfde gemak had gelopen.” Ze knikte. “Nee. Dankzij de beul van Veldhoven…”
Ze kwam overeind en kuste me. En fluisterde in mijn oor: “Die tevens mijn Michelin-kok is en privé-minnaar. En waar ik héél blij mee ben.” Ze liet me los met een brede glimlach. Toen pakte ze mijn hand. “Kom. Lekker ontbijten en douchen.” Er zaten nog twee koppen koffie in de thermoskan. De broodjes gingen even in de oven met wat kaas ertussen en bezweet zaten we lekker te eten.

“Waar gaan we vandaag heen, Kees?” “Nou, we kunnen doorrijden naar de camping die ons oorspronkelijke doel was, maar da’s een camping met weinig faciliteiten. Iets meer naar het noorden, richting Luxemburg-stad is een grotere camping. Met … jawel mevrouw: een overdekt zwembad! Wat dacht u daarvan? Scheelt hooguit een halfuurtje sturen. Doen?” Joline lachte. “Ja! Meteen. Wél lichaamsbeweging, geen zweet. Ideaal.” “Nou…. ‘meteen’ lijkt me geen fijn plan. Laten we eerst even douchen, schat. Anders wordt de lucht in deze camper wel héél erg dik.”
Ze trok een gezicht. “Gétver, Kees.” Ik keek haar aan. “Hoezo ‘gétver’? Het kan nog veel erger. Ooit wel eens met 120 bezwete kerels in een hokje van 30 bij 30 meter gestaan?” Joline schudde haar hofd. “Nee. En het lijkt me niks. Al dat testosteron…” Ik sloot haar in m’n armen. “Heb ik ook schat. Niks mis mee.” Ze trok haar neus op toen ik een arm omhoog stak. “Ik wist niet dat testosteron zó smerig stonk. Pak een handdoek, Kees Jonkman, schoon ondergoed en je trainingspak en ga als de bliksem douchen. En scheren. En aftershave opdoen. Véél aftershave.”

Ze probeerde los te komen, maar ik hield haar vast. Langzaam trok ik de rits van haar trainingsjasje omlaag. Het shirt er onder was doorweekt. “Ahum… en jij beweert dat ik stink? Mijn T-shirt en short zijn ten minste nog blootgesteld geweest aan de frisse buitenucht, dame.” Ze keek me aan. “Kees, het is voor een dame uiterst ongemakkelijk als je alleen in T-shirt loopt. Dan vliegen je borsten zo op en neer. Ja, zelfs die kleintjes van mij. En over mijn benen: ik heb je al vaker gezegd dat die geen openbaar kunstbezit zijn. Jij mag ze zien, helemaal, maar de rest van de mensheid: nee. Terwij dat ze verpakt zijn in charmante kledij en ondersteund worden door modieuze schoenen met hakjes.”
Ze haalde haar neus op. “En nu héél snel dat trainingsjasje dicht, meneer. Ik ruik mezelf en ik word daar niet vrolijk van! Douchen!”

Een half uurtje later liepen we weer terug naar de camper en begon ik met de maatregelen voor vertrek. Joline liep naar de receptie om te betalen. Nog een kop koffie zetten en we waren weer op weg. Na twee uur rijden werd het terrein heuvelachtiger en het weer slechter. De ruitenwissers stonden in de snelste stand en nóg konden ze het water niet compleet wegwerken. Op sommige plaatsen was er sprake van heuse aqua-planing. “Zou je niet even stoppen, Kees? Ik vind dit niet zo fijn rijden…” Ik knikte “Ik ook niet. Kun je even een zijweggetje opzoeken waar we kunnen staan?”Joline keek op haar telefoon. “Drie kilometer, splitsing na een haarspeldbocht. Daar linksaf. Twee kilometer verder is zo te zien een parkeerplaats.” En dat klopte.

Met een zucht zette ik de motor af en draaide me naar Joline. “Poeh… In de Ardennen rijden is leuk. Als het mooi weer is. Nu word je er alleen maar bijzonder moe van.” Ze glimlachte. “Je deed ’t best aardig, Kees. En nu koffie en een paar boterhammen.” Tijdens het eten keek Joline me iets te vaak aan. Een twijfelende blik op haar gezicht: ‘Doe ik het of doe ik het niet?’ Ik besteedde er bewust geen aandacht aan. Als ze iets wilde, zou ze daar wel mee komen. Na vijf minuten of na een paar dagen. Na het eten zetten we het spul in het gootsteentje en keek ik nog even in de navigatie. “We kunnen kiezen, schat: of terug naar de secundaire weg en binnendoor naar de camping, of iets verder rijden, maar dan hebben we de snelweg. Kies maar.”

Ze kwam naast me zitten en sloeg haar arm om me heen. “Kees… Ik heb nóg een alternatief…” Ik keek haar aan. “Dus daar was je op aan het broeden tijdens het eten.” Ze knikte. “Hoever is het vanaf hier naar Veldhoven?” Ik keek vragend. “Ik wil het liefste terug naar huis. Met de camper is leuk, en ik heb genoten, maar…” Ze keek omlaag, ten teken dat ze ergens mee zat. “Joline, zeg wat je op je hart hebt. Geen omwegen graag.”

Ze keek me aan. “Voordat jij naar Maleisië gaat, wil ik nog een paar dagen met jou thuis doorbrengen! Geen gekke dingen, niet rijden, gewoon lekker dicht tegen elkaar op de bank zitten, van elkaar genieten, ’s avond heerlijk vrijen in ons eigen bed…” Ze keek me nu recht aan “Kees: wil je me die dagen geven?” Ik keek in twee vragende, blauwe ogen. “Schat, als jij dat wilt, doen we dat. Het is nu…iets over elf. Ik zal de navigatie eens vragen hoe laat we in Veldhoven kunnen zijn. Want je argument over ’s avonds heerlijk vrijen in ons eigen bed klonk wel héél aanlokkelijk…”
Ik lachte, en gelukkig lachte ze mee. Ik tikte “thuis” in en even later kwam het antwoord: ruim 300 kilometer. Ik keek Joline aan. “Doen of een tussenstop in Limburg?” Ze bloosde. “Naar huis, Kees. Ik beloof je dat ik heel lief voor je zal zijn als we thuis zijn.” Ik gniffelde zachtjes en Joline keek me wantrouwend aan. “Jij zit op één van je smerige plannetjes te broeden, meneer Jonkman. Vertel op!” Ik lachte haar nu uit. “Als we een beetje doorrijden en niet teveel tijd verspillen aan boodschappen doen en zo, kunnen we nog een stukje lopen onder leiding van Linda.” Ze keek me lang en zwijgend aan en zei toen: “Rotzak. Pestkop. Lompe hork. Zak hooi. Ik praat niet meer met je.”

Ze draaide haar stoel en ging demonstratief met haar armen over elkaar zitten mokken. Ik ging achter haar staan en streelde haar schouders. “Vooruit, vanavond krijg je dispensatie. ten slotte hebben we vanmorgen al gelopen. Zal ik dit vehikel dan maar aanslingeren en in Noordelijke richting verplaatsen?” Joline legde haar handen op de mijne. “Ja. Maar niet voordat ik je heb gezoend. Kom hier!” Ze lachte en trok me tegen zich aan. “Dank je wel, dat je je vakantie afbreekt vanwege die rare nukken van je vriendinnetje…”

Een lange zoen volgde. “Ik hou van je, schat. Dát is de enige reden. En dat gaan we de aankomende dagen een paar keer vieren, zeker weten!” Joline knikte. “In onze geluiddichte slaapkamer…” Ze knipoogde. “Kom, chauffeur, gas op de lollie en op de snelweg wil ik het best even van je overnemen. Hier, op die binnenweggetjes nog even niet.” Even later waren we weer op weg. Na een halfuur reden we op de E25.
Bij Bastogne nam Joline het stuur over. Vlak voor Luik vroeg ik of ik haar af moest lossen; Luik bleef nu eenmaal een lastige stad om langs of doorheen te rijden, maar een vastbesloten “Nee, hoeft niet!” was haar reactie. En een half uur later reden we door de nieuwe tunnel van Maasticht. Na Maastricht, bij “Maastricht-Aachen Airport' stopten we voor een vers broodje en een kop koffie, daarna loste ik haar weer af.

“De laatste loodjes, Kees! Zo meteen lekker thuis!” En rond vier uur stopte ik de camper voor de flat. “Zo, mevrouw… Lekker thuis, waar je Douwe Egberts drinkt.” Ze boog zich naar me toe. “Dank je wel, lieverd. Je krijgt er geen spijt van…” Ik keek in twee glanzende ogen en zoende haar. “Kom, tóch nog even wat lichaamsbeweging: de camper uitladen en uitmesten. Ik wil hem morgen netjes in Malden afleveren!”
Het volgende uur waren we even druk: Eerst de familie Kamer op de hoogte brengen dat we weer terug waren, toen onze bagage naar boven brengen, alle potten, pannen en serviesgoed door de afwasmachine jagen, de camper netjes zuigen en schoonmaken; het was bijna zes uur toen we klaar waren. “Morgen de camper alleen nog even door de wasstraat halen. Er zit op het industrieterrein een wasstraat voor trucks, daar kan deze jongen ook doorheen. En nog even motorolie, koelvloeistof, ruitenwisservloeistof peilen en indien nodig bijvullen. En een hele dikke bos bloemen en een enorme doos bonbons voor je ouders meenemen!”

Joline knikte. “Ik bel ze wel even, wanneer we welkom zijn. Maar nu meneer: wat gaan we eten? Ik heb trek. Wat heeft mijn één-sterrenkok op het menu staan?” Ik keek sip. “Niet gek veel keuze, freule. We hebben de koelkast redelijk leeg gemaakt en in de voorraadkast zit ook niet zoveel. Als ik nu even boodschappen ga doen, maak jij dan een bakje koffie?” Joline knikte. “Deal!” Ik liep de deur uit, naar de supermarkt. Melk, boter, brood, eieren, sla…
Maar wat zou ik als warm eten kiezen? Al lopend kwam ik langs het rek met oosterse gerechten. Pontificaal, op ooghoogte, stonden blikken Suzi Wan. Ik pakte grijnzend een blik er uit. Nou ja, daar moest natuurijk nog wel wat bij; Suzi Wan rechtstreeks uit het blik is niet te vreten. Een paar stokjes diepvries-sateh, een potje atjar, wat kroepoek, uitjes, prei, sla, eieren, een dessert… Kortom: even later had ik de ingrediënten voor een bescheiden rijsttafel in m’n karretje zitten.
Zwaar bepakt liep ik weer de flat in. Geen Joline in de kamer. “Ik ben er weer!” “Ik kom zó… Nog even wat opruimen!” was het antwoord. Dat kwam goed uit: ik borg alle ‘extraatjes’ snel op en zette alleen brood, boter, melk en het blik Suzi Wan pontificaal op de bar van de keuken. Even later ging de slaapkamerdeur open en liep Joline de kamer in. “Holy moly…” Haar zwarte jurkje wat ze droeg tijdens de fotosessie in ons eerste weekend, een mooie panty er onder, zwarte pumps met hoge hakken en… haar collier om. “Voor mijn vent, die eerder naar huis reed omdat zijn vriendinnetje dat wilde….”

Ze glimlachte en sloeg haar armen om me heen. “Ik zei toch dat je er geen spijt van zou krijgen?” Ze kuste me. “Dank je wel voor het veilig thui….” Verder kwam ze niet. “WAT IS DÁT, Kees Jonkman? Suzi Wan? Ben je helemaal gek geworden? Is dat de inspiratie van mijn Michelin-kok?” Ze keek me furieus aan. “Ik wist dat het niet zo forissant in de horeca was, maar Suzi Wan?” Ik lachte haar uit.
“Zal deze Michelin-kok jou eens even bewijzen dat je zelfs met de meest elementaire ingrediënten, zoals een blik droge rijst met een beetje groenten best wel een smakelijke maaltijd kunt bereiden? En wil je dus als de bliksem ophouden met miepen?” Ze bromde. “Als jij een snelle hap wil, kun je beter naar cafetaria “Kleffe Hennie’ om de hoek gaan voor een portie frites en een paar frikadellen. Men zegt dat er in frikadellen hersens verwerkt zitten; dat zou voor jou een goeie aanvulling zijn!”

Ik pakte haar hand en leidde haar naar de bank. “Ga jij nou maar lekker zitten… Glaasje wijn misschien? Dan gaat deze keukenprins eens even kijken wat hij samen met Suzi kan uitspoken.” "Doe maar. want ik had nog geen koffie gemaakt. Overigens: ik heb Ma gebeld. Vanaf één uur 's middags zijn we welkom." Ik trok een fles wijn open en schonk twee glazen in. Samen zaten we op de bank. “Proost, lieverd. Dank je wel voor een hele fijne vakantie.” Ik kuste Joline en die kuste me terug. “Gezondheid, idioot. Hoewel ik me dat afvraag met dat blik op de bar.” We zaten even naast elkaar te genieten. Van elkaar en van de wijn. “Kees… Ik wil vanavond lekker romantisch met je naar bed. Lekker rustig van elkaar genieten, elkaar liefkozen en lekker naast elkaar in slaap vallen.” Ik bromde. “Goed plan. Ik heb niet zo’n zin om vanavond vreselijk geil tekeer te gaan. Lekker rustig en romantisch lijkt me wel wat. Zeker nadat ik wild tekeer ben gegaan met Suzi Wan. Want dát is me toch een tijgerin…”

Ik kreeg een por. “Ik ontbijt met tijgerinnen, vriendje van me. Ik vreet ze op, denk daar goed aan.” “Mooi. Dan ga ik nu met Suzi tekeer.” Ik gaf Joline nog een zoentje op haar neus en wilde naar de keuken gaan, maar ze hield me vast. “Hier jij. Jij denkt toch niet dat je na één luchtig zoentje op mijn neus meteen met een andere vrouw tekeer kan gaan, hé? Zitten en iets erotischer zoenen graag!” Ik keek Joline diep in haar ogen. “Dat, lieve aanstaande bruid, zijn opdrachten die ik graag hoor…”
“Mooi. Als je ze dan eens uit ging voeren, zou ik dat bijzonder waarderen”, klonk het nogal narrig. Maar haar ogen lachten. Ik ging naast Joline zitten en trok haar op mijn schoot. “Lekker krengetje van me…” Ik kuste haar en even later gleden onze tongen over elkaar heen. Ze kreunde toen ik over haar jurk heen haar tepels begon te strelen. Ik voelde ze hard worden en speelde er mee. Ik voelde geen BH onder haar jurk. Joline begon zwaarder te ademen. En nog meer toen één hand over haar lange benen gleed. Ik duwde mijn hand tussen haar benen en streelde haar dijen. Haar ademhaling ging nóg sneller, en ze opende haar benen verder. “Kees… Kleed me uit! Neem me mee naar bed en laat me je voelen! Je maakt me zó geil…” Ze keek me aan, stond op en trok de rits van haar jurkje omlaag. Het kledingstuk viel ruisend op de grond, en Joline stond voor me: op haar pumps, met als enige kledingstukken haar nylons.

“Opwindend…” fluisterde ik. Joline pakte mijn hand en trok me overeind. “Kom! Mee in onze geluiddichte slaapkamer. Daar wil ik gebruik van maken!” We liepen de slaapkamer in. Joline deed de deur dicht, controleerde of de ramen dicht waren en liep toen op me af. Langzaam en sensueel kleedde ze me helemaal uit; ze streelde me overal waar kledingstukken verdwenen. Even later stond ik naakt voor haar. “En nu, lieve dame?” Ze legde haar vinger op mijn kin en duwde zachtjes.
“Ga liggen, Kees. Je bent nu van mij. En geen flauwe grappen, maar nu alleen maar jij en ik. Samen.” Ik voelde het bed tegen m’n kuiten en ging zitten. “Liggen jij. Jolientje gaat eens paardje rijden.” Ik ging in het midden van het bed liggen. Ze hield haar pumps aan en kwam op me zitten, haar poesje vlak bij mijn mond. “Lik me.” Joline liet zich zakken en ik rook haar. Een mengsel van parfum en haar eigen vocht. Ik keek haar aan: twee blauwe ogen in een prachtig gezicht, omkranst door lange, blonde haren. Langzaam streelde ik haar benen en even langzaam kwam haar mooie poesje dichterbij. De eerste lik gleed langzaam over haar lipjes, van onder naar boven. Ze huiverde, maar bleef me aankijken.
“Zó opwindend…” fluisterde ze zachtjes en ik knikte. De tweede lik volgde dezelfde weg. Ik bleef even hangen bij haar clit en speelde met het kapje. Toen weer likkend omlaag. Joline sloot haar ogen. En weer omhoog, nu al spelend tussen haar lipjes, weer naar haar clit. Die was ondertussen tevoorschijn gekomen. Ik sabbelde er even zachtjes aan. “Hmmmm….”, klonk er boven me. “Doe dat eens wat harder… Zuig eens lekker aan m’n klitje en vinger me, Kees. Maak me nat!”
Langzaam likte ik weer tussen haar lipjes en proefde al een beetje van Joline’s vocht. Ze bewoog met haar heupen. “M’n clit, Kees! NU!” Ze greep me ruw in m’n haren en trok me naar zich toe. Nu zoog ik hard op haar klitje en ze begon te schudden. “JA!! Lekker. Zuig er aan, Kees!” Ze liet mijn hoofd los en greep haar tepels. Ze kneep er in, harder dan ik ooit zou durven. En nu had ik de ruimte om haar te vingeren: eerst één, toen twee en al snel drie vingers stootte ik in haar poesje. Even zoeken en ik voelde haar G-spot: toen ging Joline helemaal los. Ze kwam omhoog en liet zich op mijn vingers vallen. “Hoho, dame, even rustig… Ik lig hier ook nog…” Ze trok zich er weinig van aan, maar ging helemaal op in haar eigen genot. Tot ze klaar kwam: de sluizen gingen open, Joline schokte en sperde haar ogen open en keek me aan.
Ze hijgde: “Zo lekker, Kees… Lekker me op jou bevredigen…” Ik had nog steeds mijn vingers in haar en speelde er wat mee. Ze sperde haar ogen open. “Ik kom… wéér…. Kees… Heerlijk die vingers van je…” Haar geil droop over mijn gezicht. “Je bent een heerlijke vrouw, Jolien. Mooi, sensueel, geil…”

“En helemaal klaar voor jou… Nu is het jouw beurt, Kees. Hoe wil je me? Zeg het en ik doe het!” Ik keek haar aan. “Ik ben voor jou, Kees…” “Lieve Joline, wil je…” Verder kwam ik niet. “Commandeer me, Kees.” Haar ogen stonden smekend. “Op je knieën. Ik wil je van achteren nemen. Diep in die geile poes van je.” Ze kreunde, draaide zich van me af en ging op haar knieën zitten. “Benen uit elkaar. Zo ver mogelijk! Ik wil die geile poes van je voelen!”
Ze boog zich voorover, spreidde haar benen en zei: “Ik ben helemaal voor jou… Neem me!” Haar kutje droop nog na van haar laatste orgasme. Ik zette mijn paal voor haar poesje. “Voel je me?” Ze knikte. “Die gaat zo meteen in één keer bij je naar binnen, geil meisje. En ik wil je niet horen piepen; je hebt jezelf aan mij aangeboden.”
Ze kreunde zachtjes. “Wát zei je?” “Ja… meester.” “Goed zo. Lief zijn.” En meteen trok ik haar tegen me aan en duwde mijn harde paal naar binnen. Ze haalde diep adem van schrik. Toen ik helemaal in haar zat, kneep ik in haar beide tepels. “Je bent van mij. Ik neuk je. Ik ga je helemaal volspuiten.” Ze kreunde weer. “Ik ben uw geile sletje, meester… Uw teefje…”
Ze wiebelde met haar heupen. Ik trok me iets terug en stootte weer toe. Ze hijgde en ik voelde haar baarmoedermond. “Lekker diep, sletje van me?” Ze gromde en schokte. Ik hield het niet meer; Het gevoel van Joline’s warme poesje om mijn paal maakte me zó geil. Ik greep haar heupen en begon haar nu snel en hard te neuken.
Zij bewerkte haar borsten, kreunde, gromde en hijgde elke keer als ik diep in haar stootte. Ze tilde haar hoofd op en riep plotseling hard: “NAAI ME! Neuk je geile teefje! Spuit me vol!” Ze kneep hevig met haar kut, en ik trok mezelf diep in haar. “Hier komt het, lekker teefje van me! Ik spuit…. Je…. Helemaal…. Vol!” Ik kwam diep in haar tot ontlading en Joline gilde: “Ja, ik voel het! Lekker.. spuit dan! Nog meer! Zó dieeeep…”

Even later rolde ik van haar af en Joline rolde tegen me aan. Ze omarmde me. “U heeft uw geile sletje heerlijk verwend, meester…” Ze lachte niet, maar bleef me serieus aankijken. “Af en toe heeft dit teefje dat nodig.” Ik kuste haar. “Je bent een heerlijk teefje, Joline Boogers. Ik ga met veel genoegen nóg een keer helemaal uitwonen. Je maakt me knettergek van geilheid.” Ze kuste me. “Kees… Ik heb genoten! Ik kreeg hete kriebels in m’n buik toen je ‘teefje’ tegen me zei, en ‘sletje’ Zó geil…” Haar tong streelde de mijne en ze keek me aan.
“Ik vertrouw je, Kees. Jij zult me nooit écht pijn doen. Daarom kan ik me heerlijk jouw sletje voelen… speelbal van jou. Ik weet dat je mij altijd zult laten genieten.” Ze ging op me liggen en wreef zich tegen me aan. “Nu even douchen?”
Ik knikte. “Ja. En daarna ga ik koken. En na vanavond mag jij nooit meer iets lelijks over Suzi Wan zeggen, meisje Boogers!” Ze rolde met haar ogen. “Ik wilde dat ik dat nooit tegen jou gezegd had, over die leraar.” Ik moest lachen. “Ik ga eens wat research doen. Misschien komt hij wel op onze trouwdag.” Joline snibde: “Ja, vast. Samen met die Nederlandse lerares van Rob en Ton. Dan weet ik zeker dat Ton zich de hele avond niet laat zien…” Ik trok haar aan één hand van het bed af. “Kom. Lekker douchen. En daarna ga ik koken, trek jij een lekker sexy setje aan en gaan we heerlijk dineren. En vanavond wil ik je wéér. Ik ben verslaafd aan jou, Joline.” Ze keek me aan. “En ik aan jou, Kees.”

Ze trok me staand tegen zich aan en wreef haar naakte lichaam tegen het mijne, terwijl we zoenden. Daarna gingen we de douchecel in en genoten van onze eigen masserende douche. Na het afdrogen trok Joline mijn klerenkast open en pakte er een nette broek uit en een wit overhemd. “Dit trek je aan. En sokken. Niks meer.” Ik keek haar aan. “En jij?” Ze glimlachte zachtjes. “Dat zul je wel zien als ik binnenkom, straks. Maar sexy is het zeker!” Ik kleedde me aan, gaf haar nog een zoen en toen zei ze ondeugend: “Doe Suzi de groeten. Ik ga me optutten.” En met een knipoog sloot ze de slaapkamerdeur.

Ik gooide twee eitjes voor de sla in een pan, sneed de prei, een paprika en de ui, en gooide die met wat gesneden mager spek in de bakpan. Sateh in een andere bakpan. Daarna ging het blik open en toen het vlees en de groenten lekker doorbakken waren, gooide ik de rijst erbij en deed de deksel op de pan. Laat dat maar tien minuten smoren. Ik zette de bordjes op de bar, atjar erbij, maakte de sla klaar en zette de fles wijn erbij. Nasi met wijn… Een wat vreemde combinatie, maar wél lekker. Toen klopte ik op de slaapkamerdeur.
“Mevrouw, het eten is over drie minuten gereed!” “Ik kom er aan!” Ik hoorde naaldhakjes heen en weer lopen en toen deed Joline de deur open. Ze stond in de deuropening en ik kon alleen maar kijken. Haar haren los, gezicht prachtig opgemaakt, een gladde, rode jurk en haar lange benen in een mooie rode panty. En op naaldhakken. “Ik wilde me vanavond extra mooi maken voor jou. Je hebt me zó laten genieten…”

Joline keek me aan: dankzij haar hakken waren onze ogen op gelijke hoogte. Ze trok me weer tegen zich aan. “Kees…” Verder zei ze niets, keek me aan en boog haar hoofd naar me toe. We kusten elkaar. “Ik heb je zoveel beter leren kennen, deze vakantie… Dank je wel daarvoor.” Ik streelde haar gezicht. “Dank je wel dat je van me houdt, Joline.” Ik nam haar bij de hand. “Kom. Nu iets heel platonisch: eten. Ga maar lekker zitten; je chefkok heeft weer wat lekkers gebrouwen.”
Ze keek nieuwsgierig en snoof. “Het ruikt goed. En ik heb honger!” Ik pakte de bakpan en schepte op. “De sla mag je zelf pakken.” Joline keek me aan. “Komt dit écht uit dat blik?” Ik pakte het lege blik uit de prullenbak. “Leeg. Maar… er zit nog wel wat fantasie van Kees in verwerkt, hoor.” Ze pakte haar lepel en begon te eten. “Hmmm…. Lekkere fantasie heb jij. Geef dit recept eens aan Rob. Die is in staat om zo’n blik op te warmen en dan te roepen dat hij ‘gekookt’ heeft. En hij schenkt er koffie bij, in plaats van een fatsoenlijke wijn.”

Ik grinnikte. “Als hij met Melissa trouwt, mag hij een speciale versie van Kees’ receptenboekje in ontvangst nemen. “Koken voor technici”. Met als ondertitel: “Hoe je van basale ingrediënten tóch een smakelijke maaltijd op tafel kunt zetten zonder het risico op voedselvergiftiging.” Joline schoot in de lach. “Over Rob gesproken… Morgen vertrekt hij weer. Zullen we hem zo meteen even bellen over zijn vorderingen in Gorinchem?” Ze keek op haar horloge. “Het is bijna half negen, dus de tortelduifjes zullen nog niet in bed liggen rollebollen.” Ik keek twijfelend. “Dat weet je niet, dame… Wat deden wij, een uurtje geleden?” Ze giechelde. “Maar wij zijn een hoofdstuk apart, Kees…”