Bakkersjongen - 26

Allereerst wil ik de velen bedanken die een reactie hebben achtergelaten op het laatste verhaal of in de mailbox. Dat betekent heel veel voor me. En ik zal uitleggen waarom. Natuurlijk snap ik dat ik vooral moet gaan schrijven vanuit mijzelf en dan ook het beste op papier weet te zetten. Ik moet me niet leiden door het publiek. Je kan immers niet iedereen tevreden houden op die manier. Toch wil ik juist die reacties van jullie. Puur omdat ik niets anders heb. Ik schrijf al een paar jaar en doe dat al die tijd stiekem. Niemand weet dat ik schrijf en ik heb ook nog nooit iets aan iemand laten lezen. Vandaar dat ik die feedback zo graag wil. In de tussentijd zijn er al een aantal geweest die mij ook tips hebben gegeven op het gebied van het schrijven zelf en ik durf ook wel te zeggen dat ik een eind ben gekomen sinds ik begonnen ben. Maar het kan altijd beter.

Op het gebied van dit verhaal zou ik ook graag wat meer terugkoppeling willen. Wat is wel leuk en wat niet, en het liefst met een goeie reden erbij? Waarom? Omdat ik al jaren het idee heb om een verhaal te schrijven wat een bepaald persoon volgt gedurende een langere periode. Een soort dagboek, maar dan niet per dag... In dit geval is dat Jens. Hij moet zich ontwikkelen en zijn leven is de belangrijkste factor in het verhaal. Dat zijn leven met name om mooie meiden draait komt goed uit voor de site. Het is gebaseerd op persoonlijke ervaringen. Van mijzelf maar ook van anderen. Hierbij is het verhaal dan ook nog niet klaar. De avonturen met Tessa, Manon en Juul kunnen gezien worden als het eerste deel. Daarmee is het nog niet klaar wat betreft die personages. Maar zoals het soms in het leven gaat, zie je iemand soms elke dag, en daarna een paar maanden niet meer. Zoiets probeer ik te creëren. Een vleugje realisme is de uitdaging. Tips of hints zijn dan ook zeer welkom. Wellicht ben ik ergens iets vergeten. Dat is niet erg, want dan komt dat ergens nog wel een keer terug. Net zoals in het leven vergeten we allemaal wel eens iets of iemand.

Tot slot wil ik jullie vragen geduld op te brengen voor het verdere verloop van het verhaal. Ik ben onlangs getrouwd en woon nu ook samen. Aangezien ik dit geheim wil houden, heb ik niet zo veel tijd om te schrijven, alles door te lezen, en de delen te plaatsen. Dit was aanvankelijk de reden waarom ik wilde stoppen. Maar ik kwam er al snel achter dat ik niet kan stoppen. Het is te leuk en dit verhaal is nog lang niet uit. Er staat nog een hoop te gebeuren en hopelijk blijf het voor iedereen leuk om te lezen.

Dus mocht je wat kwijt willen, hier op de site, of in een mailtje (al reageer ik niet altijd even vlug(of vaak in zoiets als dit)) doe dat dan vooral. Ik lees echt alles.

Met de vriendelijke groet,

Jefferson

Na een koude winter en een nat begin van de lente begon het weer eindelijk wat aangenamer te worden. We zaten in mei en het Zeeuwse toeristenseizoen begon voor mijn ouders dit jaar al vroeg, en eigenlijk pas echt voor het eerst. Naast hun gebruikelijke werkzaamheden hadden ze dit jaar iets extra’s erbij gepakt; Een idee waar ze al vaker mee gespeeld hadden en wat ik altijd had aangemoedigd. Grote delen van het land werden niet het hele jaar door gebruikt. En zo hadden ze dit jaar eindelijk kunnen regelen dat ze wat van die grond mochten gebruiken om er een camping van te maken. Drie plekken voor de gast om te bepalen wat ze er neerzetten, één nieuwe stacaravan en onze eigen oude caravan die vanaf dat moment ook als ‘stacaravan’ fungeerde. Armoedig was het niet, minimaal wel. Maar ik vond het een top idee. Ik wist hoe moeilijk ze het soms hadden om alles rond te krijgen. En aangezien mijn ouders zelf vaak op campings te vinden waren, hadden ze wel wat ervaringen en ideeën om het allemaal te laten werken. En ik hielp graag mee waar ik kon. Ik zag het als m’n plicht nu ik weer thuis woonde en mijn ouders geen andere vorm van betaling accepteerde.

Het was alleen niet zo fijn om op deze leeftijd weer bij je ouders in te trekken, zelfs wat beschamend. Het had ook niet gehoeven, maar het was stiekem ook wel even fijn om in zo’n veilige omgeving te verkeren zonder de drukte of de eenzaamheid. Ik was nog een paar dagen in Amsterdam gebleven na het vertrek van Manon in de hoop dat ze misschien wel terug wilde komen. Maar dat gebeurde niet. Dat stak en toen wist ik zeker dat ik daar weg moest. Alles herinnerde me aan die twee meiden. En het was ook goed zo. Het einde was fijn en voelde ergens ook als een opluchting. Dat ik graag verder wilde vanaf daar was logisch, maar ik vergat dan ook snel hoe moeilijk het tot dat moment geweest was.

En in Zeeland pikte ik het leven dan ook weer snel op. Ik werkte drie dagen bij een strandtent in de buurt van Haamstede, hielp de rest van de week mijn ouders op de boerderij, en in m’n vrije tijd zocht ik het strand, de fietspaden of wat oude vrienden op. Ook was ik weer regelmatig in de sportschool te vinden. Ik was sinds m’n pubertijd niet meer zo lang alleen geweest, al was het maar een paar weken. Elke keer als ik single raakte, kwam daar automatisch een abonnementje van de sportschool bij. Ik dacht dat ik dat nodig had om een nieuw meisje te vinden. Een beetje simpel, maar goed, het was ook wel lekker om de tijd hiervoor te hebben. Het Zeeuwse leven deed me goed en ik kwam er langzaam achter hoe ontzettend ik dit gemist had. Het woeste van Zeeland stond me gewoon goed. De wind, de zilte geuren, het wilde landschap en de uitgedunde dorpen lagen me allemaal prima. Ondanks de drukte op de boerderij met alles wat al liep en nog begon te lopen, vond ik hier mijn rust en kon ik rustig verder gaan. Het enige wat ik miste was wat vrouwelijk gezelschap. Ik had gehoopt op wat meer afleiding in die vorm. Het duurde niet lang voordat de meivakantie begon, en voordat ik het wist, kreeg ik weer als vanouds gezelschap van Bertine die elke dag in de stallen te vinden was en mij vanaf daar met alles hielp. Ze was nog maar een meisje, maar het was toch iets…

Ik hoopte gegroeid uit Amsterdam gekomen te zijn. Al moest ik nu een paar stapjes terug doen op andere vlakken, deed ik m’n uiterste best alles te onthouden wat ik geleerd had van Manon en Tessa, en de manier waarop dat allemaal geëindigd was. Ik had er een hoop wijze lessen uit kunnen trekken. Maar wat ik echt niet moest vergeten, was hoe fijn het was om de touwtjes in handen te nemen. Ik was niet perse het passieve type maar al helemaal niet het ondernemende. En Manons woorden dat ik meer moest ondernemen, zouden mij nooit meer verlaten. Niet dat ik al wat had ondernomen. Maar zeker op dat gebied keek ik anders tegen het leven aan. Liefde en seks waren maar vage concepten geworden. Ik had meer ontdekt dan misschien wel goed voor me zou zijn. In de stallen kreeg ik weer het wel en wee mee van de talloze paardenmeisjes die mij toch echt wel te jong waren nu, maar toch liep ik daar als oudere jongen tussen en voelde ik de talloze ogen naar me omkijken, waarvan sommigen heus wel bij knappe meiden behoorden. Het deed me denken aan vroeger. Toen dacht ik niet na. Toen zei ik een meisje dat ik haar knap vond, en als ze mij met een beetje geluk ook knap vond, kwam er nog een zoen uit voort ook. Ik kon me dat nu haast niet meer voorstellen. Ik had toch wel wat fijne tijden gekend hier en ik hoopte dat weer te mogen meebeleven, maar dan wel vanuit een volwassener perspectief. En daar moest ik dan maar een beetje assertiviteit voor gaan tonen.

Opwinding was op zich nog ver te zoeken verder. De camping liep niet bepaald storm. Vorige week hadden we een campertje gehad met een ouder Deens stel. hartstikke aardige mensen hoor, maar meer ook niet. De paardenmeisjes konden mij eigenlijk niet boeien en wat betreft leveranciers, of mensen van de hulpboerderij, zat er ook vrij weinig tussen, en geen stagiaires in de vakantie. Ik had wat leuke collega’s in de strandtent, maar die waren ook nog vrij jong. Ik wilde liever geen twintigjarigen meer. Makkelijk gezegd. In de sportschool kwam nog wel eens wat leuks voorbij gelopen, maar daar had ik absoluut niet de ballen voor om daar ook maar iets mee te doen. Het was gek en wennen. Enkel Bertine boeide me ergens nog wel. Zij was nu zeventien geworden. En natuurlijk was dat veel te jong, maar ik vond het leuk om te zien hoe zij opgroeide en zich bezig begon te houden met de dingen die mij ook bezig hielden op die leeftijd. Ze was eerder m’n kleine zusje, en dat wilde ik zo houden ook. Maar als ik eerlijk ben, droogde ze ondertussen al aardig op, en werd de jonge brunette steeds meer een welkome verschijning. Ze kreeg ook steeds vaker een nog grotere mond en alhoewel ze nooit schold of vloekte, werd ze ook door mijn ouders zo nu en dan als brutaal bestempeld. Het was nog zacht uitgedrukt. Ik kon er alleen maar om lachen. Ik vond het fascinerend dat zij uit een streng reformatorisch gezin kwam, en zich nu ontpopte als een mooie meid die duidelijk veel meer in haar mars had. Haar worsteling viel me echter wel op.

Het leukst vond ik nog wel dat ze regelmatig naar me toe kwam voor advies. Blijkbaar had ik de indruk op haar gewekt van een hoop dingen verstand te hebben. Zeker haar vragen over het leven, haar geloof en wat wel en niet belangrijk was op deze aardkloot, boeide me eindeloos. Niet dat ik de antwoorden had, maar elke dag hadden we wel even zo’n momentje waarop ze dan kort wilde filosoferen. Bertine was geen domme boerenmeid. Enkel haar naam nog deed je doen vermoeden dat ze Zeeuws was en van een bepaalde afkomst. Ze was overduidelijk op zoek naar allerlei antwoorden, en ik probeerde te helpen door haar gewoon simpele dingetjes terug te vragen. Toen ze me vroeg of ik in God geloofde, bijvoorbeeld, en ik haar zei dat niet te doen, vroeg ze me in wat dan wel. Dan kon ik haar simpel uitleggen dat ik nergens in geloofde, ook niet in evolutietheorieën, aliens, of wat dan ook. Want deed het er nou echt toe? Alsof ze water zag branden. En dat terwijl ik me juist simpel opstelde. Ik zei haar gewoon dat het me wel interesseerde, maar dat ik me eigenlijk nooit afvroeg waar we vandaan kwamen en wat ons doel op deze aardkloot dan wel niet was. Daar kon ze niet bij. En met dat ik het zei, voelde ik me juist een beetje dom. En dan kwam ze er later weer op terug, en zag je de acceptatie. Mensen konden anders denken. Iets waar zij steeds vaker achter kwam. En dat vond ik mooi om te zien. Ik schatte haar vele malen intelligenter vergelijken met mij, maar toch zag ze me als een bepaald voorbeeld voor haar, en dat vond ik ergens wel vleiend.

Toch was het ook een moeilijk kind. Juist door die afkomst. Je zag haar overduidelijk worstelen. Het verschil tussen de wereld waarin ze was opgegroeid en de wereld waarin ze straks moest gaan leven was enorm. Zeker op het gebied van liefde had ze het ontzettend moeilijk. Eigenlijk kon dat ook niet. Over seks begon ze nooit. Want dat kon echt niet. En als ik haar plaagde met of ze al een vriendje had, werd ze meestal boos. Het leek me lastig voor haar. En waar ik kon, probeerde ik haar wel een beetje te sturen. Ik wilde me absoluut niet met haar leven bemoeien, maar vond dat ze op dit gebied wel een beetje tekort werd gedaan door nergens wat van te weten, en er zelf wel strenge overtuigingen aan over te houden. Dit kwam pas echt aan het licht, met de komst van nieuwe gasten op de camping.

Het was een stel uit Duitsland. Ook mijn ouders hadden wel even gek opgekeken, maar mij hoorde je niet klagen. Ik was ook wel wat gewend ondertussen. Eerst gingen we er vanuit dat het gewoon vriendinnen waren, maar je voelt hem al aankomen, dit waren lovers. En daar was helemaal niets mis mee. Niet in mijn beleving. Het waren beide ontzettend knappe meiden die bij mij meteen op de fantasie begonnen te spelen. Zo had ik toch mijn opwinding gevonden. Zonder opwinding geen leven. Maar toen Bertine erachter kwam, moest ik haar toch even tot de orde roepen. Want in haar beleving was hier natuurlijk van alles mis mee. En dat ging vanaf begin af aan gelijk zo ver dat ik haar dingen hoorde zeggen, die ik zelf nooit had kunnen verzinnen. Nu wist ik wel dat het haar zo geleerd was, maar dan nog. Ze keek ze ook niet aan. Iets wat ik heel ver vond gaan. Ik vind dat je iedereen in zijn waarde moet laten, wat je afkomst ook is, maar dan verwacht ik wel hetzelfde terug. En Bertine reageerde denigrerend naar deze twee meiden toe. Niet dat ze ook maar even kennis had gemaakt, niet dat die meiden dagelijks bij ons waren. Nee, helemaal niet. Eigenlijk deden ze er verder helemaal niet toe. Maar het feit dat Bertine zo gemeen en vals werd, puur omdat die twee meiden elkaar lief hadden, vond ik zo naar. Het was maar goed dat ze niet wist wat zich allemaal had afgespeeld in Amsterdam…

En ik deed, misschien wel een beetje expres, dan extra vriendelijk tegen ze, als ze wel even in beeld waren. Al had ik daar geen extra reden voor nodig. Deze Duitse dames waren echt van de buitencategorie. En het idee dat die samen het bed deelden, gaf mij alle motivatie om ze zo nu en dan op te zoeken en ze even te begroeten of te vragen of alles naar wens was. En dat kon Bertine dan totaal niet hebben. Zoals gezegd, was ze niet dom. En ze had ook wel door dat ik deze meiden aantrekkelijk moest vinden. En ik bespeurde dan ook wel wat jaloezie in haar. Het nuchtere Zeeuwse meisje met de grote mond deed altijd haar best hard over te komen, maar zowaar had ik haar op een zwakte betrapt. Het gaf niets. Ik begreep het ook wel. Maar toen ik haar er direct naar vroeg, werd ze nog stugger en nog stelliger.

,,Alleen maar omdat ik zie dat jij je anders gedraagt, wil nog niet zeggen dat het mij wat doet.’’ kwam ze dan onder andere stellig mee aan. Ik kon er alleen maar om lachen. Ik had helemaal niets gezegd in dit geval, maar haar gewoon op een bepaalde nukkige manier aangekeken toen ze geërgerd liep te zuchten met dat ze dames zag. En zelf kwam ze dan met dit weerwoord waarmee ze misschien wel meer mee verklapte dan ze had gewild. Maar ik deed alsof ik het niet gehoord had.

,,Ze zijn best aardig hoor.’’ zei ik dan nonchalant wat haar natuurlijk alleen maar kon irriteren. Dit waren natuurlijk niet de eerste Duitsers in Zeeland... Over het algemeen vriendelijke mensen waar we hier al vroeg mee in contact komen tijdens het opgroeien. Dat gold niet voor lesbische stellen. Wel vriendelijk, maar voor veel mensen hier nog iets vreemds.

En zo dus ook voor iemand als Bertine. En het kon haar dan ook zwaar irriteren. Zo zwaar zelfs dat ze een dag wegbleef. Ik vond dat natuurlijk overdreven en toen ik haar de volgende dag zag, sprak ik haar daar ook op aan. Het kwam nu in de buurt van arrogantie. En dat stond haar voor geen meter. Tot mijn verbazing kwam ze met excuses. En zei ze me daarna er niet veel meer over kwijt te willen en dat ze gewoon een beetje in de war was. Daar kon ik wel begrip voor tonen.

,,Je snapt niet hoe wij denken.’’ had ze me nog wel gezegd. En dat klopte.

,,Ieder z’n ding.’’ zei ik echter zo neutraal als mogelijk. Ik was blij dat ze er weer was, had haar ook nodig hier. Eigenlijk werkte ze hier min of meer gratis… En dan betaalde ik haar maar in advies, of zo. Maar op dit gebied kon ik haar weinig advies geven. Zeker omdat ze er niet naar vroeg. Toch zag ik dat het haar bleef dwars zitten. ,,Als je eens met iemand over dit wilt praten, kan dat ook met mij, he.’’ bood ik haar aan het einde van die dag nog lief aan. Thuis kon ze het er niet over hebben, en ik heb haar eigenlijk nog nooit met een vriendinnetje gezien. Van wie moest ze het dan horen; de kerk? Beter van niet. Ze knikte en wuifde het alweer snel weg.

,,Hoeft niet.’’ zei ze dan alleen duidelijk. Bertine was een apart kind. Ze toonde liever niet haar zwaktes, maar onzekerder had ik maar weinig meisjes gezien. Ik maakte me zorgen.

Ik hield buiten het zien op de boerderij om vrijwel geen contact met Bertine. Dus alleen als ze bij ons bezig was. Ze had m’n nummer wel voor noodgevallen. Echter stuurde ze me geen noodgeval. Ik was aan het werk in de strandtent, waar ik in de bediening stond die avond, toen ze me een berichtje stuurde. Dat ze toch wel met wat vragen zat en of ik niet een keertje tijd voor haar had. Het was aandoenlijk. En natuurlijk had ik een keertje tijd voor haar. Echter zette ze er wat haast achter.

,,Vanmiddag?’’ vroeg ze me namelijk. Ik moest er wel om lachen. Ongeduldig als altijd. Maar het kon. Zo kwam ze me tegemoet en liepen we even over het strand en namen we niet veel later plaats onder aan de duinen. Het was lekker weer, er stond een stevige en frisse wind, en op zich was alles goed. We hadden nog geen woord gesproken over waar zij toch niets van af wist, maar toen we eenmaal zaten, kwam het vanzelf. Al nam ze een omweg.

,,Ben je niet meer samen met dan blonde meisje?’’ vroeg ze me eerst nog. Ik was al een tijdje terug en waarschijnlijk wist ze het al wel. Ik had er nauwelijks een woord over gezegd, het enkel even kort met m’n ouders erover gehad. Ik vond het ook irritant dat ze er naar vroeg.

,,Nee, niet meer.’’ antwoordde ik rustig en keek uit over het strand voor me.

,,Vond je haar niet meer leuk?’’ ging ze dan door. Veel te nieuwsgierig. Maar dat paste haar ook wel.

,,Jawel.’’ hield ik het kort.

,,Maar zij jou niet meer?’’ Ik zuchtte even geërgerd. Ik wist hier eigenlijk niet het antwoord op.

,,Weet ik niet.’’ zei ik dan ook. ,,Het is gebeurd en dus is het goed.’’ gaf ik haar nog vaag mee. Ik ging maar niet zeggen dat Tessa vreemd was gegaan, dat valt vast niet goed. En in meer gedoe had ik eigenlijk niet zo’n zin. Ik was ook moe. Ik was er vanochtend al vroeg uit om de dieren te voeren en had een pittige dienst achter de rug. Ik liet me dan ook al snel achterover in het zand vallen terwijl zij met rechte rug naast me bleef zitten.

,,Oh, okay. Lekker duidelijk.’’ liet ze nog beledigd uit, waar ik dan wel om moest lachen. Alsof ze het me kwalijk nam haar geen duidelijk antwoord te verschaffen over iets wat haar toch niets aanging. Ze had het goed bedoeld.

,,Maar vertel, waar wilde je het over hebben?’’ vroeg ik haar dan maar. Zowaar viel ze een keertje stil. Even geen grote mond. Ze kon overigens erg ingetogen zijn. Zeker als we één op één aan het praten waren. Maar nu viel ze echt stil. Dan keek ze even zorgwekkend over het strand heen, fronsend en starend met haar donkere ogen en zuchtte ze ongeduldig.

,,Ik weet het gewoon niet.’’ zei ze dan weer wat harder.

,,Wat niet?’’

,,Nou, wat ik moet doen. Het is hartstikke moeilijk.’’ Ik kwam weer wat overeind en moest er wel om lachen. ,,Dan moet je niet lachen.’’ reageerde ze meteen gepikeerd.

,,Jeetje.’’ zei ik haar dan eerst plagend. ,,Op jouw leeftijd had ik het niet zo zwaar met twee meisjes die hand in had lopen.’’ sneerde ik nog na met een knipoog.

,,Ja, nou…’’ wilde ze er gelijk stellig op in gaan, maar zag toen ook wel mijn lach.

,,Wat is het probleem dan?’’ vroeg ik droog door.

,,Je weet niet hoe het is om zoals ik op te groeien.’’ liet ze uit alsof het mijn schuld was. Ik snapte het nog altijd niet, nee.

,,Dus?’’ vroeg ik dan ook. Ze zuchtte dan ontmoedigd en dook weer wat ineen.

,,Nee, laat maar.’’ wilde ze het afdoen en ze zweeg verder. Ik wilde niets forceren bij haar.

,,Mag ik?’’ vroeg ik haar wel. Ze keek me vragend aan en ik zag ook al de ergernis in haar ogen. Ik ging weer helemaal rechtovereind zitten. ,,Verbeter me maar waar nodig.’’ gaf ik haar nog mee en begon. ,,Ik zie iemand zitten die een beetje worstelt met wat ze wil en met wat ze mag.’’ begon ik als een schoolmeester te praten.

,,Stop maar.’’ zei ze dan meteen. Niet omdat ik er naast zat, maar omdat ze het niet kon hebben dat ik zo tegen haar praatte. Ze kende me. Ik kon soms bijdehand overkomen. En dat haatte ze. Ik kon haar ook geen ongelijk geven. Het sierde haar. Ik moest er ook hard om lachen.

,,Maar dat is zo, toch? Daarom wilde je toch praten?’’ vroeg ik nu maar door. ,,Terwijl; Op zoveel gebieden ben je al zoveel vrijer dan de rest van ‘jullie’, maar dit lukt je niet.’’ ging ik er wat gewaagder op in. Ze wist ook wel dat ik haar geloof wel respecteerde maar er geen voorstander van was. Bertine was voor haar doen nog vrij modern. Ik had haar nog nooit in een rok gezien, ze droeg vaak ook wel iets van make-up, en was met die grote mond van haar alles behalve dat stoffige type wat je misschien zou verwachten, als je haar nog nooit gezien had. Ze zuchtte een keer diep en gaf me toen maar gelijk, al was het met nog zoveel tegenzin. Voor haar was dit nieuw. Ik had dit echter al eerder gezien. Tijdens het opgroeien kende ik zat van dit soort mensen, jongens en meisjes, die niets mochten maar wel alles wilden zoals de andere pubers. En Bertine was geen uitzondering. Natuurlijk niet. Nu dacht zij wellicht dat ze de enige was, puur omdat er niemand uit haar omgeving over dit soort dingen durfde te praten. Dat maakte het beschamend voor haar. Met de dingen die ik heb meegemaakt en de gesprekken die ik gevoerd heb met betrekking op dit onderwerp vond ik het volkomen normaal dat ze wat kwijt wilde.

Belangrijk om te weten, was dat er ongemerkt een verandering had plaats gevonden in de relatie tussen haar en mij. Dat kwam eigenlijk met dat ze erkende dat ik die twee Duitse dames wel leuk vond. Toen was ze plots niet meer m’n kleine zusje en ik niet meer haar grote broer, als ze me al zo zag. Maar hier kwam ik nu pas achter. Want ze keek me ernstig aan en ik zag haar twijfelen.

,,Ik heb ook nog nooit een jongen gezoend.’’ zei ze me daar namelijk. Heel even had ik gedacht dat ze misschien worstelde met die twee gay meisjes omdat ze misschien zelf gay was. In mijn fantasie kon ten slotte alles. Maar dat bleek helemaal niet aan de hand te zijn. Ze was jaloers. Waarom mochten die meisjes wel liefhebben en zij niet? Ze zei het niet helemaal in die woorden, maar daar kwam het wel op neer. En daarnaast leek ze dus ook vooral jaloers te zijn dat mijn aandacht niet naar haar uitging. Toen ze me zei nog nooit een jongen gekust te hebben, troffen haar ogen mij zo direct dat ik dacht dat ik haar hier ter plekke van dat probleem moest afhelpen. Daar schrok ik een beetje van en zette ik het gesprek maar snel voort.

,,Jij bent toch ook van de seks na het huwelijk? Hoort zoenen daar dan ook niet bij?’’ vroeg ik haar wat bijdehand en brutaal maar rustig genoeg zodat ze er wel even over nadacht. Ze nam het even in overweging.

,,Nou, als ik een vriendje zou hebben, zou het wel kunnen.’’ zei ze dan voorzichtig waarbij ze haar glazige ogen even naar de hemel liet staren. Ze had het dan denk ik alleen over het zoenen.

,,Zoek dan een vriendje.’’ zei ik haar.

,,Ja, waar?’’ kwam ze dan lomp mee aan.

,,Je kerk?’’ stelde ik voor.

,,Ja, nee. Die zijn allemaal zo suf.’’ Ik moest er om lachen. ,,Ja, ik ook, wilde je zeggen?’’ En ik knikte dan ook. ,,Je bent zelf ook maar een doetje, hoor.’’ viel ze me dan gelijk aan. Ook hier knikte ik maar op. Mij kon ze niet stuk krijgen. Ik vond dit ergens zo ontzettend vermakelijk.

,,Ik denk dat het niet zo erg is dat je nog niets gedaan hebt. Je bent pas zeventien. Toch?’’ begon ik na een lange stilte waarbij enkel de wind had geraasd. ,,Straks verlang je terug naar deze tijd en dan is het zonde als je dat soort zaken al te serieus gaat nemen.’’ gaf ik als tweede reden, iets wat ik zelf ervoer. Het leek haar niet echt te kunnen deren. Zij dacht er duidelijk anders over. Ik was dan ook tien jaar ouder ondertussen en keek anders tegen de dingen aan als zij. Maar op die leeftijd had ik er net zo over gedacht. Toen wilde ik ook alles al gedaan hebben. ,,Luister, je bent een hartstikke leuke meid. Okay, af en toe een grote mond, maar er komt echt wel iemand voor je, en die gaat dat allemaal pikken.’’ lachte ik haar tegemoet ,,Je moet straks ook niet voor de eerste de beste gaan. Je bent lief en gevoelig, daar moet je mee uitkijken. Kies iemand die er voor je wil zijn.’’ gaf ik haar gemeend mee. Dat moest toch wel advies zijn waar ze iets mee zou kunnen. Even nam ze m’n woorden weer in beraad.

,,Je hebt ook wel gelijk.’’ zei ze toen en ze liet zich nu achterover vallen. Bertine was ook echt een leuke meid. Als ik tien jaar jonger was, had ik het wel geweten. Of die tien jaar jongere versie van mij de goeie jongen voor haar zou zijn geweest, is een ander verhaal.

Maar de huidige ik zou dat ook niet zijn. In al haar naïviteit had ze zich in het zand laten vallen. Of ze nu wel of niet wilde dat ik haar die eerste zoen zou geven, deed er niet toe. Zij was niet het meisje wat een jongen zou verleiden. Ze zou nog eerder ruzie zoeken. Ze had pit. Soms betrapte ik haar ook wel een beetje op jongensachtig gedrag. Ze moest vechten voor haar bestaan. Nooit letterlijk. Althans; dat idee leek ze te hebben. En toch zag ik haar juist nu als een echt meisje. Zoals ze daar lag. Ze was wat aan de magere kant, en ook wat aan de lange kant. De donkere broek liet haar slanke benen nog jong ogen. De vulling van het volwassen worden moest eigenlijk nog in heel haar lichaam komen. Wat ik wist omdat ik ongegeneerd, maar ook onbedoeld, mijn ogen over haar lichaam liet gaan. Haar haren had ze in een rommelig staartje gefrommeld en ik vond haar hals erg sexy en de rest ook. Iets wat ze misschien wel kon raden toen ik van schrik haar plots aankeek. Erg ongemakkelijk. Ze kwam dan ook weer overeind en durfde me niet aan te kijken. Ze gebruikte haar armen om zich een beetje af te schermen. Zo’n meisje was ze dus.

,,Sorry.’’ zei ik haar snel, en bekende zo ook schuld. Het voelde ook alsof ik iets heel ergs had gedaan. Ik kneep m’n ogen dicht en krabbelde even aan m’n hoofd. ,,Laten we maar gaan.’’ zei ik haar daarna snel waar ze het mee eens was. Ik koos ervoor achter te blijven terwijl zij snel naar huis fietste. Dit was niet best. Daar lag plots niet meer m’n kleine ‘zusje’. Maar een meisje wat nieuwsgierig was en dingen wilde ontdekken. En dat meisje sprak me opeens zoveel meer aan. Maar uit haar reactie kon ik geen wederzijdse interesse ontdekken. Ik was gewoon iemand om tegen te praten voor haar, en helemaal niet die oudere jongen die ze misschien wel zag zitten… Ik voelde me dom.

Ik was bang dat ze niet meer zou komen. Maar de volgende dag dirigeerde ze me weer als vanouds terwijl ik in de tractor zat. De Duitse dames wandelden nog even voorbij en ik wuifde ze nog kort even na, al deed ik dat nu opeens met tegenzin. Ik zag Bertine ook kijken maar ze deed net alsof het haar niets meer deed. Ik vond het moeilijk. Na gisteren spookte dat jonge meisje opeens voortdurend door m’n hoofd. De hele nacht heb ik aan haar liggen denken. De slechte jongen in mij zei me ervoor te gaan. De goeie jongen zei me dat het echt niet kon. We scheelden tien jaar. En had ik mezelf niet wijs gemaakt niet meer een jong meisje te willen? Ik hoopte dat Bertine niet een vervelende jongen tegenkomt, mocht het ooit zover komen. Ik dacht die vervelende jongen niet te kunnen zijn. Ik dacht zelfs dat ze goed af was als ik haar eerste zou zijn. Enige arrogantie bleef me hier en daar wel achtervolgen. Maar toch; Ik zou lief en geduldig voor haar zijn. Er kunnen er maar weinig zeggen dat ze bijna een jaar op seks hebben moeten wachten. Geduldig zal ik zijn. En misschien… waait het wel gewoon over. Ik bevond me misschien wel in een soort persoonlijk parabellum op het gebied van de seks en de liefde. En in die armoede was zij nog de enige die me wat toe had weten te spelen, bedoeld of onbedoeld.

Feit was dat ik gehavend uit Amsterdam was terug gekomen op het gebied van de liefde. Ik had even ervaren hoe het was om alles te krijgen. En dan had ik daarna opeens niets meer. En in de schaarste van Zeeland pak je dan snel iets aan om je gedachten te verzetten. Was het niet het veel te jonge, streng gelovige tienertje, dan wel een Duits lesbisch koppel… Hoe wanhopig moet je als jongen zijn, wil je daar je zinnen op zetten? Dubbel kansloos. Ik dacht mijn leven opgepikt te hebben, maar zo ver was ik nog lang niet. Bertine deed me ergens wel aan Tessa denken; Niet alles durven, een hoop dingen nieuw, veel niet willen of kunnen of mogen. Maar Bertine hielp me niet van die gedachtes aan Tessa af. Ik wist nog altijd niet waar het bij Tessa aan had ontbroken dat het met mij niet wilde lukken maar met een ander wel. En dacht ik aan Tessa, dan dacht ik ook aan Manon. Tessa en Manon hadden net zo goed een lesbisch stel kunnen zijn, zo close waren ze geweest. Alhoewel ik het nooit gezien had, hadden die twee natuurlijk al veel samen gedaan wat ze misschien ook wel als zoverre zou classificeren. Ik had het idee dat ik wat meer moeite zou hebben om deze twee te vergeten. En natuurlijk moest ik daarvoor gewoon op zoek gaan naar nieuwe opwinding en avonturen. Maar ik had daarbij bijna gelijk al m’n relatie met Bertine op het spel gezet omdat mijn blinde arrogantie wel dacht dat ik het mannetje hier was… Zeeuwen staan juist bekend om hun nuchterheid. Daar had die rotstad me toch flink van afgeholpen.