Bakkersjongen - 32

Ik had haar ruim een halfjaar niet meer gezien of gesproken. Dat gold voor alles en iedereen die ik in dat halve jaar had achtergelaten om te gaan werken in Frankrijk. Ik wilde weg. Ik ging het toch niet oplossen, dus dan is het makkelijk om ergens anders opnieuw te beginnen. Sinds m’n zestiende sta ik al op allerlei vacature sites ingeschreven. Dit omdat ik nooit deed waar ik voor heb willen leren en m’n ogen gewoon graag openhield. Ik had elk jaar rond dezelfde tijd de kans om in het buitenland te gaan werken. Dan zochten ze op vakantieparken waar veel Nederlanders kwamen, Nederlands sprekend personeel. Vaak in Frankrijk, nooit nam ik het serieus. Maar nu kon het wel een keer, ik heb het ook altijd heel verleidelijk gevonden. Ik kon een aardig woordje Frans, wat niemand van mij zou zeggen, en zo bracht ik de laatste maanden door in de Languedoc op een Europese camping waar ik deels in het restaurant stond, en allerlei werkzaamheden verrichtte op het park zelf. Leuk. En even dacht ik dat ik hier een nieuw bestaan kon gaan opbouwen. Ik maakte al snel wat vrienden, had wat leuke meisjes leren kennen, maar daar zat niets serieus tussen. En desondanks dat ik m’n werk goed deed, ik ook wel even uitzicht had op meer, werd er uiteindelijk besloten geen verlenging te geven. Het seizoen was voorbij, ik mocht het volgend jaar nog een keer proberen.

Ik had de zomer in Nederland gemist, net als zoveel meer. Met het weinige geld keerde ik terug, op zoek naar een nieuw bestaan, achtervolgd door het afgelopen jaar wat ik nog steeds moeilijk kon loslaten. Ondertussen woonde ik bij oude kennissen van m’n ouders in de buurt van Ede. Veel christelijker kon het niet. Maar het waren aardige mensen. Daarom hadden ze me ook onderdak geboden. Toen ik klein was kwam ik hier vaak met m’n ouders. Hun kinderen waren van mijn leeftijd. En desondanks dat ik thuis nog steeds niet welkom was, was ik dat hier wel. Een mooie oude boerderij waar ik eten kon halen als ik wilde. Zelf woonde ik in het tuinhuisje ietsjes verderop van de oprit, helemaal achter in de tuin. Hier hadden hun kinderen zelf nog even gewoond, voordat ze het huis echt zouden verlaten. Ze hadden geld over, zal ik maar zeggen. Al spaarde ik wekelijks een bedrag bij elkaar om ze te geven, het moment dat ik wat anders gevonden had. Ik probeerde sober te leven, zoals ik dat altijd gedaan heb. Al waren de omstandigheden hier wel een stukje beter. Ze hadden goed geboerd. Daar kon ik nog wat van leren. Het was hier dat ik weer langzaam contact kreeg met Tessa, nadat er voor m’n gevoel jaren voorbij waren gegaan en ik was bang dat ik haar niet meer zou herkennen. Maar ik was nog banger dat ze mij niet meer zou herkennen. Achteraf was de terugkeer naar Zeeland een dieptepunt geweest, en dat heeft ze nog net gezien. Ik schaamde me al die tijd enorm en durfde nauwelijks te reageren elke keer als ze wat gestuurd had.

Ik had haar nog wel even een sms’je gestuurd met haar verjaardag. Daar begon het weer mee. Toen zat ik midden in m’n Franse periode. Daar reageerde ze kort op met een simpel bedankje. Dan bleef het weer een tijd stil. Waarom ik haar feliciteerde, was achteraf duidelijk. Op het moment niet zo, en dat was toen ook niet erg. Ik was haar gaan missen. Steeds meer. En nu was het contact weer heel stilletjes terug in m’n leven geslopen. En dan begon ik haar alleen maar nog meer te missen. Die tijd was al lang voorbij en alles wat toen gebeurd is, sloeg nu nergens meer op. Ik was niet eens meer boos dat ze me had bedrogen. Ik had mezelf misschien wel wijs gemaakt dat dat m’n eigen schuld was, als het niet echt zo is. Het duurde niet heel lang voordat ze me zei mij ook te missen. Meer dan ik dacht, als ik haar moest geloven. Ik geloofde het niet. Na m’n misstappen, vooral die met Juul, geloofde ik niet dat ik gemist werd. Zelfs m’n ouders misten me niet, dus waarom Tessa wel. Juist na alles had ze weinig reden mij nog te missen. Dat dacht ik dan. Ik had Tessa nooit meer goed gesproken. Die kans had ze me in eerste instantie niet gegeven, maar daarna lag het vooral aan m’n zelf. Ik had best wel even wat van me kunnen laten horen, als ik dat wilde. En daar zat het hem ook wel een beetje in. Ik was moe geworden van alles. Nog voordat ze vreemd was gegaan, was ik al moe geworden. Niet zozeer van haar, maar meer van ons. Hoe wij leefden, en hoe wij met elkaar omgingen, vooral naar die derde toe, dat was niet gezond. Daar werd een mens moe van. Had ik dat toen maar door. Ik dacht er nog aan toen Tessa me vroeg of we niet weer een keer konden afspreken. Dit na een maand waarin we ondertussen dagelijks contact hadden. We hadden nog niet gebeld. Allemaal via berichtjes zover. Ik wilde haar heel graag zien. Ik hoopte zelfs dat het nog goed zou komen. Maar waarom was het ooit fout gegaan, en zal dat dan niet weer gebeuren? We waren niet verder dan toen. Ik vond het eng, maar ondertussen raakte ik elke keer weer zo blij als ik zag dat ze me wat gestuurd had. Was ik dan nog steeds verliefd op haar? Dat moest haast wel. Tessa was niet zomaar een meisje, anders was ik haar al wel vergeten. Ze was niet zoals haar voorgangers.

Ik zei Alfons en Dirkje gedag en dat ik waarschijnlijk pas laat thuis kom vanavond, mochten ze zich afvragen wie er nog zo laat op het erf rondsloop.

,,Zo, je ziet er netjes uit.’’ werd me medegedeeld. Ik had m’n beste gedaan.

,,Dankje.’’ liet ik voorzichtig uit. Ik wilde de twee graag zeggen dat ik op weg was naar m’n verloren liefde, het ze toeschreeuwen zelfs, zo enthousiast had ik mezelf gemaakt. Maar ik deed het maar niet. Alfons en Dirkje waren beiden al gepensioneerd. Ze hadden het een stuk beter gedaan dan mijn eigen ouders. Deze boerderij was ook van top tot teen gerenoveerd, en ze hebben er ook nooit letterlijk geboerd. Hij was aannemer geweest en heeft nog een tijdje op een ministerie gewerkt, en zij was vanaf begin af aan al ambtenaar hier in de gemeente. Het waren geen boeren, maar hele degelijke mensen die heus wel wisten dat mijn ouders een goede reden gehad moeten hebben om mij er uit te schoppen, maar me toch toelieten. Ik heb gejankt toen ze me zeiden dat ik hier mocht blijven. Want ik kon niet weer Juul in Amsterdam gaan lastig vallen en wist zo gauw niet iets anders te verzinnen waar ik welkom was. De wanhoop nabij geweest. Vroeger waren ze ook altijd heel aardig voor mij, heb hier wel eens gelogeerd toen ik klein was. Zelfs hadden ze twee dochters, één ouder dan mij en één jonger, en dat klikte altijd heel goed. Maar het was hier geen Zeeland. Misschien wel beter ook. Mijn ouders waren veel geharder, en hier was alles een stuk rustiger.

Ik zat gespannen in de trein naar Amsterdam. We hadden daar afgesproken. Ik heb niet gezegd waar ik heb uitgehangen en ook niet waar ik nu woonde. Ik wist ook niet of zij al iets nieuws had gevonden of nog thuis woonde. Ondanks dat we elkaar, voor mijn gevoel, zoveel berichtjes toestuurden, kwam dat nooit ter spraken. Ik was doodsbang dat ze een ander had, en dat ze met hem dan zou samenwonen. Ook daarover hebben we het nooit heel duidelijk gehad. Eigenlijk hebben we het over helemaal niets gehad. ‘Hoi’ en ‘hoe is het?’, meer was het vaak niet. Wel hadden we gezegd dat we elkaar misten. Daardoor dacht ik er al te zijn, en vergat hoe stroef de berichtgeving soms verliep en dat ik vaak ook lang moest wachten op een antwoord. Zo zakte de moed me heel langzaam weer in de schoenen. Ik zat mezelf maar gek te maken, mezelf alvast een beetje in te dekken. Ik had hier de tijd voor, want de reis duurde wel even. En ik was ook nog vroeg en moest ruim een uur wachten op haar in een café wat zij had voorgesteld, en waar ik nog nooit geweest was. Het was hip en om mij heen alleen maar studenten. Ik zag haar hier zo tussen zitten. Maar voorlopig zat ik nog alleen.

Ik had een overhemd aangetrokken. Dat deed ik nagenoeg nooit. Effen zwart met nette bruine schoenen onder een niet kapotte spijkerbroek. M’n haar was ondertussen ook iets langer en had een voorzichtig baartje laten staan met bijpassende snor. Wat dat betreft was ik wel wat veranderd. Ik was ook ietsjes afgevallen. Ik had geen vaste baan, en probeerde in m’n vrijetijd vooral te sporten. Daarnaast was het werk in Frankrijk zwaar en dat heeft me op fysiek gebied ook flink gevormd. En desondanks dat ik zelf vond dat ik er misschien wel iets op vooruit was gegaan, kon ik me alleen maar inbeelden dat Tessa er anders over moest denken. Zij heb ik nog gezien op haar profielfoto. Dat van mij was een foto van m’n oude racefiets tegen een houten schuur. Ik was geworden waar ik zo lang bang voor was geweest: een hipster… En daar hielden we niet van.

Ik vroeg me af hoe Tessa zich zou kleden. In het begin had ze zich nog wel netjes voor me gemaakt, maar toen ze bij me inwoonde, nam ze steeds vaker genoegen met een simpele oude trainingsbroek en een eenvoudig shirtje. Dat stond haar vaak nog beter dan iets nets. Toen wist ik dat ze zich thuis voelde en dat ze aan mij deze kant kon laten zien. Ergens hoopte ik dan ook dat ze er onwijs slonzig bij zou lopen op haar mooie manier. Dan wist ik zeker dat ze niet veranderd was en dat ze nog hetzelfde over mij dacht. En toch was ik blij om te zien dat ze wel haar best gedaan had. Dat betekende ook iets. Ik zat bij het raam en ze kwam opeens voorbij gelopen. Buiten was het alweer wat frisser en ze droeg nog dezelfde jas. Ik herkende haar gympen en haar slanke benen in blauwe jeans. Ze zag me niet meteen. Pas toen ze binnenstapte en ze even rond keek. Ik keek haar direct aan en stak maar m’n hand op toen ze me dacht te zien. Ik zag dat ze nerveus was. Maar met een voorzichtige glimlach kwam ze m’n kant op gelopen. Ze maakte haar jas los, en ging zitten. Dat ze hem niet uitdeed, baarde me meteen al wat zorgen.

,,Hey…’’ zei ze ook alleen. Niet dat ik wist wat ik moest zeggen.

,,Het is lang geleden.’’ verzon ik maar.

,,Ja, zeg dat.’’ Ze keek naar beneden en deed toen toch haar jas uit. Ik keek al die tijd naar haar gezicht. Dat was nog steeds hetzelfde. Dat prachtige lieve gezichtje met die paar haast onzichtbare sproetjes, de ringentjes in haar oren, de donkere ogen, en de lieve lach toen ze me zag kijken, was ook nog hetzelfde.

,,Draag je nou een beugel?’’ vroeg ik haar wel als eerste. Ze drukte meteen haar lippen op elkaar.

,,Ja, maar ik schaam me er een beetje voor.’’ liet ze zachtjes los. Dat hoefde niet. Tessa had geen scheef gebit, maar wel een lichte overbeet. Ik vond dat altijd wel geil.

,,Nee, staat je wel goed.’’ maakte ik er maar van. Gewoon zo’n plaatjes beugel, daar was niets mis mee. En het stond haar ook echt best wel goed. Hier moest ze om lachen en zo kon ze het ook niet meer verbergen. Er werd gelijk al gelachen, dat was een goed teken.

,,Je haar is lang.’’ merkte zij vervolgens op. Echt lang was het niet, maar voor een jongen was het redelijk lang. ,,En je hebt een kleurtje, en een baardje.’’ Ik knikte.

,,Ja, is het wat?’’ Eigenlijk moesten we het niet over dit soort dingen hebben, maar het brak het ijs wel. We namen wat te drinken en voorzichtig vertelde ik over wat ik nu deed, waar ik nu woonde, en wat ik in de tussentijd allemaal gedaan had. Ik vertelde dat met enige terughoudendheid omdat ik nu nog het gevoel had dat Tessa daar eigenlijk bij had moeten zijn. Alleen over Frankrijk was ik wat enthousiaster. Natuurlijk was het ook duidelijk dat ik bergafwaarts was gegaan na onze breuk. En dat gold voor haar niet. Ze had ook minder te verliezen, maar ze vertelde dat ze redelijk eenvoudig naar het volgende jaar was gegaan, ze nu met een paar studievrienden samenwoonde hier in de stad en dat ze zelfs een baantje had. Niet dat Tessa zo verwend was, maar over werk zoeken had ik haar nog nooit gehoord toen ze bij mij woonde. Nu moest ze natuurlijk wel.

Wilde het goed komen tussen haar en mij, moest er nog een hoop besproken worden. Ik wist niet eens waar ik moest beginnen; Manon, haar vreemdgaan, mijn ‘vreemdgaan’, dat ze me kwam opzoeken in Zeeland, die Duitse meiden en eigenlijk alles wat daarvoor gebeurd was. Ik wist ook niet zeker of ze dat wel wilde bespreken. Het werd al snel een beetje ongemakkelijk stil. Dan keek ze me aan en ik haar. Ik wilde haar gewoon zeggen dat ik haar miste en dat ik haar ook terug wilde. Iets waar ik heel lang niet zeker van was, maar nu wist ik het zeker. Als ik me zelfs in het buitenland niet over haar heen had kunnen zetten, is het nog niet voorbij. Dat wilde ik haar zeggen. Maar ik wist niet hoe. Ik zag hier een mooie en jonge, blonde studente van 21 jaar zitten die het gewoon goed voor elkaar had. Het zou me niets verbazen dat ze hier enkel zit om het voor haar af te sluiten. Maar ook zij zei niets.

,,Woon je met dat clubje samen?’’ vroeg ik haar maar, een beetje uit het niets. Helemaal niet interessant.

,,hm-hm, ja, een paar dan. Die meiden.’’ Dat was al iets. Die jongens vertrouwde ik niet. Ik heb ook altijd gedacht dat ze met één van hen naar bed is geweest. Misschien kon ik haar dat wel gelijk vragen nu.

,,Die jongens niet…’’ maar verder kwam ik niet. Ik zuchtte even diep. ,,Heb je een vriend?’’ vroeg ik haar toen pas echt uit het niets. Ze schrok er ook een beetje van.

,,Nee, dat niet, maar…’’ Maar wat? Ze zei het me niet. Ze keek even om haar heen. ,,Dit is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen.’’ zei ze vervolgens over deze situatie. Ik hoorde alleen maar een opzet om te vertellen dat ze me na vandaag niet meer wilde zien. ,,Ik heb je zo gemist. Zo erg.’’ kwam ze echter zachtjes maar gespannen mee aan. Ze keek me ook indringend aan. ,,Ik heb alles verpest en ik haatte mezelf zolang voor dat. Iedereen verklaarde me voor gek. Het spijt me gewoon zo erg.’’ Hier verbaasde ze mij mee.

,,Het is niet jouw schuld.’’ zei ik veel te snel. ,,Het zat er misschien al wel aan te komen. Had jij het niet gedaan, dan ik wel.’’

,,Met Manon?’’ Ik slikte en knikte.

,,Dat zat er wel in.’’ biechtte ik maar op.

,,Hebben jullie nog wat gedaan?’’ vroeg ze me toen heel voorzichtig, wat me nog het meest verbaasde. Ze wist het niet eens. En ik viel stil.

,,Heeft Manon niets gezegd?’’ vroeg ik haar eerst maar. Ze haalde haar schouders op.

,,Die heb ik niet meer gezien of gesproken nadat ze m’n spullen op was komen halen bij jou.’’ Heel vreemd.

,,Oh, vreemd.’’ En ik maakte me ook een beetje zorgen. Ik had Manon natuurlijk ook niet meer gesproken verder. Tessa was haar ook verloren.

,,Ja, we hebben het gedaan.’’ zei ik eerlijk. ,,Dat kon ook niet anders.’’ verklaarde ik ook vrij brutaal. Maar zo heb ik er altijd over gedacht. Het was onvermijdelijk, zeker nadat Tessa was vreemdgegaan. Tessa bleef kort stil

,,Snap ik. Geeft ook niet.’’ zei ze wel, maar je voelde aan alles dat ze het verschrikkelijk vond. ,,Je verdiende ook beter dan ik.’’

,,Manon is niet beter dan jij. Niemand is dat.’’ wilde ik lief voor haar zijn. Maar dat geloofde ze niet.

,,Het was mijn fout. Ik heb je bedrogen. En ik kan met allerlei excuusjes komen, maar het verandert niets.’’ Ze klonk verslagen. Ze keek ook een beetje neerslachtig uit haar ogen.

,,Geef me een excuus, alsjeblieft.’’ ging ik er voor haar weer verrassend op in. ,,Ik heb het je nooit kwalijk genomen. Al heel snel begreep ik het. Maar als je een excuus er voor hebt, maakt dat het nog makkelijker voor mij. Ik zit hier niet om ruzie te maken, om verhaal te halen, of wat dan ook. Ik zit hier omdat ik hoop dat ik je op de een of andere manier terug kan krijgen.’’ liet ik wat gepassioneerder uit en gooide zo uit het niets bijna al m’n kaarten op tafel. ,,Om de zoveel tijd kijk ik naar je profielfoto en hoop ik dat je niet samen met een jongen staat. Ik heb zelfs Facebook aangemaakt zodat ik je in de gaten kan houden. Ik weet dat het zielig is en wanhopig, maar ik denk elke dag aan je en de fout ligt niet bij jou. De fout was al veer eerder gemaakt, en ik maakte die. Jouw ‘fout’ was slechts het gevolg.’’ Ik was niet bang om de schuld op me te nemen. Al deed ik het wel uit wanhoop. Ik snap ook wel dat ik zo eerder zielig en fout overkwam, maar zo dacht ik er over. En ik wilde gewoon eerlijk zijn tegen Tessa, die desondanks dat ze het waardeerde wel bij haar eigen verhaal bleef.

,,Nee, ik ben de fout ingegaan.’’ zei ze me nog een keer. ,,Alles daarvoor ligt ingewikkelder. Ik heb er min of meer aan meegewerkt.’’ verklaarde ze. Dat was ook zo, maar toch.

Ze keek naar de klok.

,,Ik moet zo alweer gaan.’’ zei ze wat nerveus. Zo lang zaten we hier nog niet. ,,Blijf je?’’ vroeg ze me. Ik begreep dat laatste niet meteen. ,,Ga je gelijk weer terug?’’ Ik knikte maar.

,,Ik woon hier niet meer, he.’’

,,Nee, daarom.’’ Ik volgde haar nog steeds niet. Ze deed een beetje raar. ,,Ik heb zo een afspraak. Maar vanavond heb ik nog tijd over. Of wil je me niet meer zien na dit?’’ Ze had echt totaal niets begrepen van wat ik haar verteld had. Maar net als ik nam zij ook ‘graag’ de schuld op zich. Ze was in ieder geval niet gekomen om iets af te sluiten.

,,Uhh, jah.’’ reageerde ik wat plat. ,,Het is nu drie uur, hoe laat dan?’’ Ik moest wel wat verzinnen om me bezig te houden.

,,Uhm, met eten? Ik denk tussen vijf en zes klaar te zijn.’’ Snel pende ze een adres op een servetje. ,,Als je daar vijf uur kan zijn?’’ Ze wilde echt dat ik bleef, dat merkte ik aan alles. Het gaf me een fijn en warm gevoel, meer dan ik op gehoopt had.

,,Is goed.’’ zei ik snel, en met een paar tellen had ze gehaast het pand verlaten.