Harem - 4

Op de automatische piloot zwem ik slag na slag, baantje na baantje. Tellen en niet nadenken. Adem in, adem uit. Hoewel ik letterlijk en figuurlijk leeg ben blijft het malen in mijn hoofd. ‘je moet de dingen nemen zoals ze zijn’ is me vaker verteld, maar ik vind het moeilijk om dat te accepteren. Twee slagen, versnellen, ademhalen en keren. Afzet, vier, vijf beenslagen en doorbreken. De volgende baan. Ik ben de tel kwijt; heb ik er nog vijftig of tweeënvijftig gehad?. Vijftig besluit ik. Nog tien te gaan.

Na de doucheseks waren we gaan slapen. Zonder woorden zijn we in slaap gevallen. Joon-Suns hoofd op mijn schouder, mijn arm om haar heen geslagen. Midden in de nacht maakte ze me wakker. Ze had mijn pik in haar mond en ik was al stijf. Orale seks, zonder een woord te zeggen. Bij mij duurde het langer maar Joon-Sun was niet van plan om het er na haar derde orgasme bij te laten. Uiteindelijk kwam ik ook. Een lange sperma tongzoen volgde waarna ze zich zonder een woord te zeggen op haar zij draaide en weer ging slapen. Het kostte me meer dan een paar minuten om ook weer in slaap te vallen. Het voelde niet fijn. Er was iets gebeurd en ik wist niet wat. Het was niet seks uit liefde of uit geilheid. Ik weet niet wat haar bedoeling was.

Vanochtend werd ik wakker in een leeg bed. Ze was niet beneden en eerst dacht ik dat ze terug naar de boven boerderij was gegaan. Toen ik op mijn telefoon keek zag ik haar berichtje. ‘Sorry. Ik ben naar João’. Dat was alles.
Kut! Gedachteloos zwem ik door, ik ben de tel alweer kwijt. Het ritme van zwemslagen, uitademen en weer inademen zorgen er in ieder geval voor dat mijn hoofd leger raakt. Het vervelende gevoel verdwijnt ook een beetje. Ik weet dat Joon-Sun onvoorspelbaar is maar reken er ook op dat ik snel weer van haar hoor. Toch?
Vanuit mijn ooghoek kijk op de klok. Ik ben al drie kwartier aan het zwemmen. Normaal pak ik ongeveer twintig minuten voor anderhalve kilometer dus zal ik er nu wel drie hebben gezwommen. Als ik op de kant sta voel ik mijn schouders en armen branden. Manu, de badmeester kijkt me verwonderd aan; ‘heb je een nieuw doel?’ vraagt hij terwijl hij een kop koffie voor me klaar zet. Ik schud met mijn hoofd; ‘ik kon me niet concentreren, raakte de tel kwijt.’ Ik haal mijn schouders op ‘dus begon ik steeds maar opnieuw’ Manu kijkt me serieus aan. ‘Maak je je zorgen?’ vraagt hij. ‘Hoezo zou ik me zorgen maken?’ vraag ik verbaasd. Manu is normaal niet zo spraakzaam en zeker niet zo persoonlijk naar mij. ‘Kom als je omgekleed bent even in mijn kantoortje’ zegt hij en loopt naar binnen.

Manu’s kantoortje is gewoon de badmeesterpost met daarin bureau en een paar mappen. Er staan twee oude stoelen. Ik ga op de ene die nog vrij is zitten. Manu kijkt even naar buiten. Er zijn nog maar drie mensen baantjes aan het trekken. Het is nog vroeg. De echte drukte zal pas over een paar uurtjes beginnen, denk ik.

‘Wat is jouw probleem met de burgemeester?’ valt Manu met de deur in huis. Ik kijk hem verbaasd aan. ‘ik heb geen probleem met de burgemeester. De burgemeester heeft een probleem met mij lijkt het wel. Ik krijg niks met hem geregeld en het lijkt alsof ik voor elke vergunning drie keer zo hard mijn best moet doen. Het is gewoon een lastige man. Denk ik.’ Ik kijk Manu aan ‘waarom denk je dat ik een probleem heb?’
‘Dat de burgemeester een hekel aan jou heeft weet het hele dorp… behalve jij dan, denk ik, als ik jou zo hoor.’ Ik val stil bij zijn woorden. Ik heb nooit gedacht dat er iets persoonlijks achter zit, behalve dan misschien dat ik niet ‘oorspronkelijk’ uit het dorp kom. ‘Weet je van de geschiedenis tussen jouw oom en zijn moeder?’ Verbaasd schud ik ontkennend. Manu kijkt me doordringend aan. ‘De burgemeester is een haatdragende man. Dat je niets van deze geschiedenis weet…..’ hij schraapt zijn keel. ‘de moeder van de burgemeester had een affaire met jouw oom. Toen haar man, zijn vader, overleed kwam hun relatie meer in het openbaar en leek het er zelfs even op dat de weduwe met je oom zou gaan trouwen. Het was een serieuze relatie en hoewel de zoon de relatie niet zag zitten zette zijn moeder door. Echter, jouw oom werd ziek en kwam te overlijden.’ Hij kijkt me aan om te kijken of ik hem kan volgen. ‘Na het overlijden van jouw oom rekende hij er op dat zijn moeder in het testament zou staan en alles aan zijn moeder toegewezen zou worden. Er was echter geen testament en jij was de enige erfgenaam. Dat was nogal een shock omdat niemand wist van de zoon van zijn broer.’

Ik knik begrijpend, er begint me iets te dagen. ‘De advocaat die me op de hoogte bracht van de erfenis had inderdaad gemeld dat er een claim van ‘de gemeente’ lag op de erfenis en dat deze werd aangevochten. Ik had me er toen niet zo druk over gemaakt omdat het me gewoon weinig kon schelen. Al snel was duidelijk dat de claim nergens op gestoeld was en de boerderij, het land en de banktegoeden van mijn oom aan mij toe kwamen.’ Ik kijk naar Manu. ‘De gemeente; dat was dus de zoon van de geliefde van je oom. Nu begrijp je misschien waarom deze man iets tegen je heeft. Je hebt ‘zijn’ erfenis ingepalmd.’

Even blijf ik stil en kijk naar buiten. ‘waarom vertel je me dit, Manu?’ vraag ik ‘speelt er iets dat ik moet weten?’ Manu kijkt ook naar buiten en knikt. ‘Ja’ hij draait zijn hoofd naar me toe ‘en het heeft gevolgen voor Julia.’ Zijn blik gaat weer naar buiten ‘dit is een gemeentelijk zwembad. De gemeenteraad gaat over de aanstellingen van het personeel. Uit betrouwbare bron heb ik begrepen dat jij en Julia een nogal speciale band hebben.’ Manu draait zijn hoofd opzij en kijkt me grijnzend aan ‘het hele dorp weet dat jij en Julia en nog een aantal dames een speciale band met elkaar hebben.’ Zijn blik wordt weer serieus ‘ik oordeel niet. Zeker niet als ik zie hoe blij Julia met jullie is. Maar ik vertel je dit in het belang van Julia. De burgemeester is een manipulatief mannetje. Onderschat hem niet. Als hij jou via Julia kan raken dan zal hij het niet nalaten.’
Een enorme machteloze boosheid maakt zich van me meester. Er vormt zich een ijskoude klomp in mijn buik. Alle zorgen om Joon-Sun verdwijnen naar de achtergrond. Allerlei scenario’s spelen door mijn hoofd over hoe ik hem aan zou willen pakken. Manu legt zijn hand op mijn onderarm. ‘Doe niet iets waar je niet goed over na hebt gedacht. Hij is je meestal één of meer stappen voor.’ Hij staat op. ‘Normaal bemoei ik me niet met persoonlijke vetes; maar van mijn mensen moet hij afblijven’ gromt Manu. ‘Als ik jou was zou ik aan het eind van de middag naar het strand aan het stuwmeer gaan.’ Hij kijkt me betekenisvol aan; ‘het strand waar je wel eens met Julia bent geweest’ zegt hij nadrukkelijk. Er speelt een glimlach om zijn mond. ‘Vraag me niet meer’ voegt hij eraan toe. Verward kijk ik hem aan. Maar Manu is niet van plan om nog meer te zeggen. Hij loopt langs me heen naar buiten. In de deuropening draait hij zich om; ‘ik zou niet met de auto gaan. Iedereen kent jouw auto.’

Als ik thuiskom is er een berichtje van Jacq; “ik heb Joon-Sun gesproken. Ik kom naar huis. Kun je me morgen om 11.00 uur ophalen? Kus” Het wordt steeds vreemder denk ik maar ik ben wel blij dat Jacqueline weer komt. Of moet ik me juist zorgen gaan maken? Ik reageer dat ik er zal zijn en ga aan de slag. Het dak van de lager gelegen boerderij is zo goed als klaar en ik kan nu verder met de aanbouw en het opknappen van de grond eromheen.

Het is sneller vier uur geworden dan ik had verwacht en spring op mijn mountainbike. Door de brandgangen en de wandelpaden rijd ik in een klein halfuurtje naar het meer. Er staan twee auto’s met Spaans kenteken geparkeerd. Voor de rest lijkt het stil. Op het strandje liggen en jong stel met een kindje van een jaar of drie en een ouder stel. Voor de rest is het strand verlaten. Meer uit gewoonte dan dat ik er over nadenk kleed ik me uit en loop het water in. Bij de eerste slagen merk ik al dat ik vanochtend te veel heb gedaan. Mijn spieren zijn stief en pijnlijk. Ik ga over op schoolslag en voel me een oud wijf. ‘nu nog mijn kapsel droog houden’ denk ik met enige zelfspot. Ik draai op mijn rug en drijf lekker in het zonnetje. Ik hoor alleen mijn eigen ademhaling. Na een paar minuten zwem ik weer naar de kant en loop naar mijn kleren. Verdorie! Geen handdoek bij me. Ik ben er echt niet met mijn hoofd bij vandaag. Ik loop iets verder naar boven zodat ik in het gras kan zitten. Met opgetrokken knieën kijk ik over het meertje. Gelukkig hebben nog niet veel mensen dit strandje ontdekt, of willen ze het niet ontdekken omdat hier de meeste mensen bloot zijn. Nou ja, houden zo, denk ik dan maar.

In eerste instantie loopt ze langs me heen. Als ze met haar voeten in het zand staat kijkt ze om haar heen en als ze mij ziet knikt ze met haar hoofd. Ik had haar al aan haar kleren herkend; de groene rok en de witte blouse. Haar schoenen had ze al uitgetrokken en heeft ze in het zand laten vallen. Ze bukt zich om ze op te rapen en komt met haar tas en schoenen mijn kant op. ‘Bom dia’ groet ze. Ik knik ‘Bom dia’. ‘Vindt je het goed als ik bij je kom zitten?’ vraagt ze terwijl ze haar spullen al op de grond laat zakken. Ik knik.
Eerst spreidt ze een grote doek uit om daar haar handdoek op te leggen. Haar schoenen plaatst ze naast elkaar op de grond, achter het doek. Ze knoopt haar blouse open. Bedachtzaam, één voor éen. Als laatste knoopt ze de manchetknoopjes los en laat de blouse van haar schouders glijden. Ze vouwt deze zorgvuldig op. Ze laat de groene bh langs haar armen omlaag glijden en legt deze op de blouse. Haar rok wordt opgevouwen en alle kleren worden in haar tas gestopt. Ze kijkt me aan. ‘je mag wel op het doek komen zitten. Ben je je handdoek vergeten?’ ik knik maar blijf nog even zitten.

Haar lila tanga houdt ze aan als ze op de handdoek gaat zitten met haar rug naar me toe gedraaid. Ik sta op om naast haar te gaan zitten. Ik veeg de grassprieten en de paar kleine takjes van mijn billen en ga op het doek zitten. Even blijft het stil en ik merk dat het voor haar ongemakkelijk is. ‘Waarom zijn we hier, Heike?’ open ik het gesprek. Ik kijk haar van opzij aan. Heikes blik is naar voren gericht. Ze haalt diep adem en zucht; ‘ik ben er zó klaar mee’ zegt ze met een stem die veel emotie verraadt. Ze draait een kwartslag om mij beter aan te kunnen kijken. ‘ik weet niet wie ik kan vertrouwen, naar wie ik toe kan gaan en waar ik moet beginnen.’ Ik draai half op mijn zij en steun op mijn arm zodat ik haar beter aan kan kijken. Haar blik flitst even omlaag naar mijn geslacht om dan weer snel oogcontact te zoeken.

‘Waarom heb je contact met mij gezocht?’ vraag ik om haar te helpen haar gedachten te ordenen. Heike zucht weer; ‘een heel verhaal’ ze haalt diep adem ‘Zoals je waarschijnlijk weet ben ik getrouwd met de zoon van de burgemeester. Alex, de commandant van de brandweer.’ Verduidelijkt ze. ‘Mijn baan bij de gemeente heb ik o.a. te danken aan mijn schoonvader. Maar zoals je waarschijnlijk ook wel weet is nepotisme door hem tot kunst verheven. Overal waar hij invloed kan uitoefenen door familie of vrienden van, of familie van vrienden aan baantjes te helpen, zal hij het niet laten.’ Ik knik dat ik begrijp wat ze zegt dat ik dit eigenlijk wel al wist. ‘Mijn man is een kind van zijn vader. Huwelijkstrouw zegt hen niks en iedereen weet dat Alex hier maar ook in Braga er een ander op na houdt. Zijn vader is precies hetzelfde. Iedereen weet het en niemand doet er wat aan.’ Haar blik is strak en ze praat alsof ze het heeft over het kopen van een blik kattenvoer. ‘Ik wil weg bij hem’ zegt ze met grote ogen.

Ik knik; ‘wat heeft dat met mij te maken Heike? Of met Julia?’ ik kijk haar vragend aan. Ze blijft even stil en ik vraag nogmaals; ‘waarom zijn we hier, Heike?’

‘Omdat de maat vol is. Ze willen Julia’s contract niet verlengen. Ze willen jou op die manier raken. Net zo als jij nooit de twaalf woningen van de gemeente kunt kopen. Hij heeft jou tot zijn persoonlijke vendetta gemaakt en iedereen die iets met jou te maken heeft zal dit merken.’ Ze kijkt me aan en vraagt met haar ogen om een reactie. ‘Tot vanmorgen wist ik niet dat het iets persoonlijks was. Ik heb het verhaal van Manu gehoord maar me niet gerealiseerd wat er allemaal aan de hand is.’ Ik haal diep adem. Ik ben gefrustreerd. ‘ik ken die hele man niet en weet niets over hem, zijn familie of zijn geschiedenis.’ Heike blijft me aankijken; ‘dan wordt het tijd dat je je er wel in gaat verdiepen. Je staat met drie nul achter. Jullie staan met drie nul achter.’ Haar blik gaat omlaag ‘Nu ze ook Julia gaan gebruiken om jou te raken is er voor mij een grens overschreden. Ik wil je helpen om hem en zijn familie aan te pakken.’ Er verschijnt een geheimzinnig lachje op haar gezicht. ‘ik help me er zelf ook mee en Julia en uiteindelijk jou ook.Ik wil weg bij hem maar ik wil niet weg uit het dorp. Ik wil niet afdruipen en hem en zijn vader gunnen dat ze verder kunnen gaan met wat ze altijd doen. Ik wil….’ Ze kijkt omlaag ‘ik wil genoegdoening. Wraak denk ik, ook.’

Heike staat op en ik bekijk haar beter dan dat ik in het begin naar haar keek. Ze heeft mooie peervormige borsten. Haar tepels en tepelhoven zijn donkerbruin en wijzen iets naar buiten. Haar figuur zou ik sportief noemen. Niet afgetraind maar ook niet te zwaar. Ze trekt haar tanga omlaag. Wat meteen in het oog springt is de weelderige bos blond schaamhaar. Ze kijkt me aan alsof ze me uitdaagt om commentaar te geven maar ik houd mijn mond. Wie ben ik om iemands keuzes te beoordelen? ‘laten we in het water verder praten zegt Heike terwijl ze om zich heen kijkt. Terwijl ik opsta loopt ze voor me uit naar het water. Ze heeft een stevige kont. Haar billen bewegen lekker op en neer, haar bovenbenen en kuiten zijn gespierd en haar stappen zijn krachtig. Zonder in te houden loopt ze het water in tot een diepte waar ze niet meer kan staan. Ze kijkt niet om en begint te zwemmen in de richting van de dam. Al snel zwem ik naast haar maar na een meter of vijftig verandert ze van richting en zwemt ze in de richting van de begroeide kant. Ik begrijp waar ze naar toe wil. Tussen de struiken in voldoende ruimte om te staan of zelfs op kant te zitten maar vanaf de wal kan niemand ons zien en vanaf de overkant zul je ons ook niet zo snel zien zitten.

Ik plof als eerste met mijn billen op de begroeide kant en steek mijn hand uit om Heike gemakkelijker uit het water te laten stappen. Haar grip is stevig en als ze haar voet op de kant zet kijk ik tegen haar kruis. Haar benen en vulva zijn glad geschoren. Vanaf de bovenkant van haar klit is haar buik begroeid. Ik registreer het, verder doet het me niet zoveel.

‘Om te beginnen; je moet verhuizen’ valt ze met de deur in huis. ‘Het is nodig om het te laten werken. De partner van je Aziatische vriendin moet ook mee doen. En ik wil de finca.’ Ze kijkt me indringend aan. Ik schud met mijn hoofd. ‘De finca is geen optie. Als ik de finca niet kan krijgen heeft het hele project geen nut. De finca en de twee percelen links en rechts ernaast zijn onderdeel van het project. Je kunt kiezen uit een van de andere negen woningen. Vrije keuze.’

Heike knikt; ‘het viel te proberen’ glimlacht ze. Met zachte stem legt ze uit hoe ze denkt dat haar plan gaan werken. Het zit goed in elkaar maar is wel afhankelijk van of João mee doet en dat we ons aan het plan houden. Ik reik haar mijn hand; ‘Deal?’ ze geeft een stevige handdruk. ‘Deal!’ zegt ze.

‘Nu we om het zo maar te zeggen partners zijn, Siem. Wil je me niet even neuken?’