Roos Gechanteerd - 4

De serie over Roos en haar chanteur gaat verder. Het vorige deel was wat korter en eenzijdiger maar ik hoop met dit hoofdstukje weer een goed beeld te geven van de wisselwerking tussen de twee. Ik heb trouwens hier een probleempje met reageren op mijn eigen verhalen dus vandaar dat ik niet heb kunnen beantwoorden aan de reacties die gegeven zijn. Ik blijf het proberen en ik wil langs deze weg iedereen die gereageerd en gestemd heeft van harte bedanken. Het is heel motiverend om te blijven schrijven en ik probeer feedback zo goed mogelijk mee te nemen. Dank jullie wel voor de support en veel leesplezier!

Deel IV: "Over het randje"

Ik zie dat Roos begint te wankelen. Ze zit nu al zeker een uur op haar knieën en ze moet even rust krijgen of in elk geval haar knieën niet meer belasten. “Wil je even van je knieën af, sletje?” Ze kijkt opgelucht, “Graag meneer, dank u wel.” “Daarvoor moet je wel eerst nog even moeite doen.” Ik maak de ketting van haar halsband los uit de haak in de muur. “Volg me en blijf op je knieën, teefje.” Met een rukje aan de ketting begin ik haar richting de slaapkamer te trekken. Ze heeft pijnlijke, rode knietjes en doordat haar handen nog met de boeien op haar rug zitten heeft ze moeite om me te volgen. Maar ze heeft geen medelijden verdiend. Ik hou de ketting strak en nog geen twee meter van de muur verliest ze haar evenwicht en valt voorover op de vloer. Ik zucht geërgerd, “Jezus, domme kut, kan je me niet eens volgen?” Met een snelle stap ben ik bij haar en ik kan me niet inhouden om te lachen. Ze ligt op haar buik, haar handjes hopeloos op haar rug vast, haar hoofd heeft ze naar de zijkant gedraaid zodat haar wang op de vloer ligt, ze kijkt met een geschrokken, verongelijkte uitdrukking op haar gezicht naar me op en haar beentjes spartelen een beetje heen en weer in een poging overeind te komen, wat net een klein beetje lukt. Ik zet mijn ene voet vlak voor haar gezicht en de andere nonchalant op haar rug, haar weer op de grond drukkend. “Blijf daar, dat is de perfecte plek voor een lage teef als jij..” Ze kijkt me vernietigend aan maar zegt niks. “Denk je dat je weer gewoon normaal kan volgen, dom hoertje?” Roos zegt niks dus ik druk iets harder met mijn schoen op haar rug. “Auw! Ja meneer,” zegt ze snel. Ik blijf de druk op haar rug uitoefenen. “Heel goed, nu je excuses aanbieden omdat je zo dom was.” Roos lijdt pijn dus ze vergeet hooghartig te zijn ondanks dat ze dat nu wel zou willen, haar trots is te lang gekrenkt. “Auw, het spijt me meneer dat ik te dom was om u gewoon te volgen, auw, vergeeft u mij alstublieft.” “Nou vooruit,” grom ik, “schiet op en ga terug op je knieën.” Ze begint weer te spartelen in een poging om overeind te komen. Maar dat is vrijwel onmogelijk vanuit haar positie. Dat kan alleen maar door zichzelf heel veel pijn te doen. Ze probeert haar pijnlijke knie onder haar lichaam te krijgen en na een paar pogingen lukt dat eindelijk met één been. Haar kontje steekt verleidelijk omhoog en ik kan het niet laten. Ik geef een harde klap op dat perfecte kontje. De pets klinkt door de kamer en met een gil valt ze terug op haar buik. “Schiet op, waardeloos kreng, dit duurt veel te lang!” Ik hoor een snik. “Het lukt niet meneer., het spijt me, ik ben echt dom.” Ik zucht en grijp haar hardhandig bij haar haar. Ze geeft een nieuwe harde gil als ik haar aan alleen haar haar omhoog trek en terug op haar knieën zet. Ik geef nog een klap tegen haar wang: “Denk een beetje aan de buren, verdomme, niet iedereen hoeft je gejammer te horen.” Ze kijkt me met tranen in haar ogen aan, “S-sorry meneer,” fluistert ze. Ik besluit nog een zetje na te geven: “Goed idee was dat chatten hé, domme hoer.”

Roos kan haar tranen niet meer inhouden na die laatste opmerking. Haar emoties schieten al de hele dag alle kanten op: irritatie, angst, opluchting, verdriet, blijdschap, trots, geilheid, nog meer angst, teleurstelling, ze heeft alles al gevoeld. Net was zo blij dat ze het goed deed, nu voelt ze zich weer ellendig en vernederd. Haar hele lichaam doet pijn en toen ze net op de grond lag had ze liever gehad dat hij haar had vermoord dan haar zo te vernederen als hij deed. Ze is nu boos op hem, nog een emotie, maar ze is machteloos om hem iets te doen dus maakt de boosheid plaats voor verdriet. Zacht snikkend volgt ze hem de laatste meters naar zijn slaapkamer. Hij laat haar voor het bed zitten en hij rommelt buiten haar zicht wat in een kast. Vervolgens komt hij achter haar staan. Ze voelt hoe hij zijn arm om haar keel legt en zachtjes druk uitoefent. Ze kan wel gewoon ademen maar toch voelt het alsof hij haar kan laten stikken als hij dat wil. “Ik ga zo meteen je handen los maken,” zegt hij zachtjes in haar oor, “maar je houdt je handen op je rug, als je ze beweegt dan trek ik mijn arm strak en wurg je ter plekke, heb je dat heel goed begrepen, sletje?” Bij het woord 'sletje' komt de opstandigheid in haar op, ze is geen slet meer, ze wil naar huis! Toch antwoord ze fluisterend: “Ja meneer, begrepen.” Ze houdt haar adem in als ze voelt dat hij aan haar boeien zit. Meteen zodra de druk van haar armen gaat spant ze heel haar lichaam aan om overeind te komen en de man die haar zo heeft gekweld te lijf te gaan. Roos is razend en ze gaat hém eens een lesje leren! Maar haar lichaam werkt niet mee, haar benen doen niks hoewel ze op probeert te staan. Haar armen bewegen wel naar voren maar ver komt ze niet. De arm om haar nek trekt zich krachtig naar achteren en de stalen halsband maakt het nog erger. Roos krijgt geen adem en ze wordt meteen duizelig. Haar armen vallen krachteloos naast haar lichaam en even is ze doodsbang, banger dan ze de hele dag is geweest, ze is letterlijk ‘doodsbang.’

Ik druk precies op haar halsslagaderen, dit tien a twintig seconden volhouden is genoeg om iedereen buiten westen te krijgen omdat de hersenen geen bloed meer krijgen. Maar het is niet nodig zo ver te gaan. Ik had verwacht dat ze boos zou zijn en iets zou proberen. Dit soort opstandigheid komt vaak voor bij subs en het komt meer als een impulsieve handeling vanwege alle gevoelens die machteloosheid oproepen, dan dat ze een Dom echt iets aan willen doen. Toch kunnen mensen elkaar op deze manier verwonden en zeker in het geval van Roos -die niet vrijwillig machteloos is- had ik me hierop voorbereid. Ze hangt nu slap tegen me aan en ik verlicht de druk op haar keel iets, “Gedraag je verdomme,” sis ik, “kan je normaal doen slet?” Roos kan niet knikken en nauwelijks praten, “Ja meneer,” komt er met het piepstemmetje van iemand die gewurgd wordt uit haar. “Handen op je rug.” Ik voel dat ze gehoorzaamt en ik laat haar weer ademen. Licht rochelend en hoestend zuigt ze lucht in haar longen. “Wat zei ik nou, dom kreng? Ik zei toch dat ik je zou wurgen..” Roos zit nog hoestend en hijgend op haar knieën en is niet in staat om te antwoorden. “Nu zal ik je moeten straffen sletje, het is niet anders..” Met een brekend stemmetje komt er antwoord: “Ik weet niet wat ik deed meneer, ik wilde.. Ik wilde..” Ze maakt haar zin niet af. “Wat wilde je?” vraag ik terwijl ik nog steeds achter haar sta. Ze aarzelt even. “Ik wilde u vermoorden geloof ik,” fluistert ze dan met verbazing in haar stem. De eerlijkheid en verbazing ontroeren me enigszins. Ze lijkt echt geschrokken te zijn. Ik laat mijn hand van haar schouder naar beneden zakken, tussen haar borsten door naar haar buik en ik druk haar zachtjes tegen me aan in een omhelzing. “Dat snap ik ergens wel, meisje,” zeg ik tegen haar, “je hebt al heel veel doorstaan en dit is nogal een achtbaan voor je.” Ze drukt haar gezicht tegen mijn arm, haar wangen zijn nat van de tranen. Snikkend rust ze tegen me aan, “Het spijt me zo, meneer,” huilt ze, “dit is mijn eigen schuld en ik wil u niet echt vermoorden, ik weet niet waar dit vandaan kwam.” Ik zeg even niks maar laat haar huilen. Dan maak ik me los uit haar greep en ga voor haar op m’n hurken zodat ik haar kan aankijken. “Ik snap het, echt,” zeg ik, “en het is niet erg.” Ze kijkt met grote betraande ogen in mijn ogen. De combinatie van dat betraande gezichtje, compleet met de letters en pijlen die daar nog altijd staan is onbeschrijfelijk lekker. “Maar je zal begrijpen dat ik je hiervoor wel ga straffen, sletje..” Ze kijkt naar beneden, “Ja meneer, dat begrijp ik, dank u wel.”

Roos zit verward op de grond. Haar hele lichaam doet pijn maar ze voelt het nauwelijks. Ze kan niet begrijpen waar die impuls vandaan kwam. Het werd echt zwart voor haar ogen en ze had hem iets aangedaan als ze de kans had. Deze man, die haar weliswaar hiertoe dwingt maar die haar ook geduldig belangrijke lessen leert. En dat ze hiertoe gedwongen wordt heeft ze helemaal aan zichzelf te danken, dat weet ze inmiddels wel zeker. Hij is opgestaan en is bezig met de dekens van zijn bed te halen. Hij zei dat hij haar zou straffen en zij bedankte hem hiervoor. Ze zei het in een opwelling maar eigenlijk is ze hem echt dankbaar. Ze voelt zich zo slecht dat ze hem iets wilde aandoen dat ze heel graag boete wil doen om dat goed te maken. En hij knuffelde haar! In plaats van haar meteen gruwelijk hard te straffen gaf hij haar eerst een moment om te huilen. Ze heeft nog nooit bij iemand gehuild, niet sinds ze geen kind meer is. Zelfs haar vriendje heeft haar nooit zien huilen. Maar deze man, die haar nota bene dwingt en chanteert, heeft haar geknuffeld en ze heeft tegen hem aan zitten huilen. Nu is dat al verwarrend, het meest verwarrende is echter dat ze zich nog nooit zo veilig heeft gevoeld..

Ik ben inmiddels weer achter haar komen staan. “Ik ga je overeind helpen sletje,” zeg ik, “steun op mij en laat me je omdraaien. Je benen gaan heel veel pijn doen omdat je al zo lang op je knieën hebt gezeten. Ik til je op en ga je op het bed zetten, probeer zelf niet te veel op je benen te steunen want dat doet pijn.” “Ja meneer,” prevelt Roos. Ik sla m’n armen om haar heen en til haar overeind. Ze laat een langgerekte kreun horen “Ahhhaauuw.” Ze steunt tegen me aan en ik leg haar zachtjes op bed, “Goed zo meisje,” fluister ik, “dit was het pijnlijkste.” Ze ligt languit voor me en staart met een pijnlijke blik naar het plafond. Haar knieën zijn vuurrood en compleet afgevlakt vanwege de vloer. Ik pak een tas met spullen uit de kast en gooi de inhoud aan de kant van haar hoofd op de grond. “Het doet pijn, meneer,” zegt Roosje met een jammerend stemmetje. Ik kom naast haar zitten en steek een sigaret op. “Dat weet ik, kutje,” zeg ik nonchalant, “wat wil je daarmee zeggen?” “Eh, niks meneer.” Ik glimlach, “Tja, ik ben het inmiddels wel van je gewend dat je domme dingen zegt. Maar goed, ik zal je even laten bijkomen, ten minste, tot ik mijn sigaret op heb.” Roos draait haar hoofd naar me toe en glimlacht dankbaar. “Dank u wel, meneer.” Ze strekt haar arm uit en haar hand streelt even langs mijn onderrug.

Na een paar minuten kom ik overeind. Ik draai haar een kwartslag zodat ze dwars op het bed ligt. Ik ga boven op haar zitten, met mijn knieën aan weerszijden van haar hoofd en ik leg mijn slappe pik tegen haar lippen. Onmiddellijk opent ze haar mondje en zuigt mijn pik naar binnen. Ik druk haar hoofd in het matras en druk m’n hele pik in haar mond terwijl hij langzaam begint te groeien. Mijn eikel komt steeds dieper en begint haar hele mondje te vullen. Ik kreun zachtjes als ik hem langs haar huig voel glijden. Ze maakt een kokhalzend geluidje als ik haar keel binnen dring. Ze spartelt een keer en wil me weg duwen. Ik pak haar beide polsen, druk ze in het matras terwijl ik op haar neerkijk. Het uitzicht is heerlijk. Heel m'n pik zit in haar keel. Ze is al zeker tien seconden een kokhalsreflex aan het onderdrukken terwijl ze in ademnood komt en machteloos is daar iets aan te veranderen. Als haar oogjes weg beginnen te draaien trek ik mezelf wat terug en met een rochelend geluid zuigt ze lucht in haar longen. Ik begin rustig haar mondje te neuken en pak haar linker pols.

Roos voelt zich weer machteloos. Hij was even zo lief voor haar en nu heeft ze zijn pik weer zo diep in haar mond dat het pijn doet. Ze is moe, alle indrukken van vandaag, alle pijn, ze wil nog maar één ding: dat hij klaarkomt, aan haar -nu inmiddels- kurkdroge kutje voelt en haar laat gaan. Maar hij pakt haar pols. Wat gaat hij doen? En wat zijn al die spullen die bij haar hoofd liggen? Ze wil kijken maar dat gaat niet met die pik in haar mond. Haar kaken doen pijn, zeker omdat ze zich extra concentreert op haar tanden uit de buurt van de in haar keel schuivende pik te houden en ze voelt hoe er weer kwijl uit haar mondhoeken langs haar wangen loopt. Ze voelt zich vies dus ze probeert aan iets anders te denken. Hij trekt haar pols schuin boven haar hoofd en ze voelt hem iets doen bij de ring aan haar polsboei. Als hij haar los laat en haar rechter pols pakt merkt ze dat ze haar linker arm niet terug kan trekken. Ze zit vast aan het bed. Vrijwel meteen merkt ze hetzelfde bij haar rechter hand. Roos wordt bang. Ze hoopte dat ze bijna klaar zou zijn. Hij trekt zijn pik terug, kijkt haar aan en slaat haar met zijn harde pik in haar gezicht. Waarom doet hij dat nou? Kan hij niet zien dat ze haar lesje al lang heeft geleerd? Nu zitten heel haar wangen weer onder een verse laag van haar eigen kwijl. Hij zegt niks maar draait zich om. Ze kijkt tegen zijn kont aan en dat beeld maakt dat ze haar ogen sluit. Dat kan ze er niet meer bij hebben. In het donker van haar gesloten oogleden voelt ze hoe hij met zijn eikel opnieuw haar mond open forceert en in deze positie haar mond begint te neuken. Ze weet niet waarom maar hij komt nu nog dieper. De tranen springen haar in de ogen en het kwijl vloeit nu rijkelijk uit haar mond. Ze voelt hem bij haar voeten. Hij doet iets om haar enkels, ze herkend het gevoel van haar handen. Hij gaat me compleet vastbinden, denkt ze in paniek. Ze wil niet meer, ze is klaar en ze spartelt met haar voeten om het te verhinderen.

Door de positie waarin ik nu zit kan ik haar mondje nog dieper nemen. Toch ben ik verrast door de plotselinge beweging in haar benen. Ze mist mijn hoofd op een haar na en als reactie laat ik mijn pik met mijn volle gewicht in haar keel neerkomen terwijl ik haar beide benen stevig in het matras druk. Dacht ze net ademnood te hebben ervaren, nu weet ze pas echt wat dat is en ze spartelt hevig met haar hele lichaam om onder me vandaan te komen. Vruchteloos natuurlijk, ik heb haar handen echt wel stevig vastgebonden en haar benen kunnen niet op tegen mijn gewicht wat ze in het matras drukt. Om nog maar te zwijgen over hoe ze energie verliest omdat ze niet kan ademen. “Gedraag je verdomme, waardeloze zaadbak!” roep ik hard, “je bent machteloos, accepteer het.” Ik voel de kracht uit haar beenspieren verdwijnen en ik gun haar een paar centimeter ruimte in haar mondje. Nog steeds niet genoeg om te ademen maar nu voelt ze niet meer de druk van mijn volle gewicht op haar. Langzaam keert de ontspanning terug in haar lichaam en kan ik haar benen iets los laten. Ik geef haar nu ademruimte, wat ze kreunend en snikkend benut. “Doe dit nog één keer en je gaat alsnog op internet! Dat zou zonde zijn van alles wat je al doorstaan hebt. Duidelijk, domme hoer?!” Ze schreeuwt het antwoord bijna van wanhoop: “Duidelijk meneer!” Ik reageer niet meer maar begin opnieuw de leren polsboeien -die nu enkelboeien worden- om haar enkels te doen. Ze blijft stil liggen en ik kan zonder moeite haar linker been in de hoek van het bed vast binden. Ik stap van het bed af en trek terwijl ik naast het bed sta haar rechter been zo ver mogelijk in de hoek, voor ik ook haar ook die laatste bewegingsruimte afneem. Tevreden kijk ik op haar neer. “Zo sletje,” zeg ik met een sadistische glimlach, “nu heb ik wel een dilemma, want als ik je moet straffen voor je actie van net, is dat wel heel lastig dat ik je daarvoor niet kan aanraken volgens de originele afspraak die we hadden.”




chrasH040, januari 2020