Korfbal - 40

We sliepen een gat in de dag. Ik werd langzaam wakker en had veel tijd nodig om mezelf in de juiste tijd en op de juiste plaats te stellen. Doordat ik een klein beetje bewoog, werd Iris ook wakker. Haar jurk zat nog steeds op veel plaatsen aan haar lichaam vastgeplakt door de tape.
Ik keek naar mezelf en zag dat ik mijn pak vandaag niet weer aan zou hoeven trekken: het was verkreukeld en zat vol met vlekken.

Iris opende lodderig haar ogen en moest eerst een paar keer knipperen voordat ze mij scherp kon zien. Daarna trok er een tevreden glimlach over haar gezicht. We knuffelden, zoenden en genoten van elkaars lichaam. Voor de verandering eens op een tedere manier.

Toen we ons klaar maakten om uit het bed te rollen, werd er zacht geklopt en Alicia kwam binnen. Ze had een uniform van het hotel aan en ze vroeg heel netjes of ze iets voor ons kon betekenen. We snapten het niet helemaal, maar met twinkelende oogjes vertelde ze, dat ze al een paar uur bezig was met stagelopen en dat ze vandaag de roomservice moest doen.
Iris en ik openden onze armen en we deden een groepsknuffel. Alicia zei: “Het ging er gisteren heet aan toe hè? Wow, wat hebben we veel geld binnengehaald!”
“Heb je al gehoord hoeveel?”
“Ik stond bij de hotelmanager toen hij klaar was met tellen en als ik het Spaans goed gehoord heb, dan was het ongeveer vier miljoen dollar”.

Daar waren we stil van, want dat zou betekenen, dat we nu al de financiering voor De Amer rond zouden hebben. Dat was nog eens lekker wakker worden!
Alicia herhaalde haar vraag en we bestelden een ontbijt. Daarbij zei Alicia, dat ze het op de kamer kon komen brengen, maar we waren ook welkom in de ontbijtkamer, die speciaal voor onze groep was ingericht.
We kozen voor het laatste, maar wilden eerst nog wel even douchen. Dat duurde niet heel lang en we trokken allebei alleen maar een badjas aan. De vieze kleren gooiden we aan de kant: die zouden wel door iemand worden opgeruimd.

We gingen naar de ontbijtruimte en daar troffen we Sharita, Jack, Fred en Otje aan. Jack zag er uitgerust uit, maar Otje zag er extreem moe uit.
We praatten bij en Jack vertelde schuchter dat hij met de oudere vrouw bijna een uur aan het neuken was geweest. Hij was talloze keren klaargekomen en de vrouw was heel lief voor hem geweest. Hij had heel veel uitleg van de vrouw gekregen en ze hadden heerlijk van elkaar genoten. Jack begon te twijfelen over zichzelf en zijn geaardheid. Wat was hij nou? Man? Vrouw? Gay? Bi?
We spraken er even over door en staken hem een hart onder de riem. We hoopten dat hij snel meer duidelijkheid voor zichzelf zou hebben.
Fred en de voetbaltrainer hadden enorm van elkaar genoten. Nadat ze elkaar gepijpt hadden, hadden ze elkaar afwisselend in hun kontjes genaaid. Fred gebaarde, dat zijn kontje nog steeds wat pijnlijk voelde, maar hij dacht dat het aarsje van de trainer heel erg pijnlijk zou zijn, want hij had echt heel hard en veel in het kontje geragd.
Toen was Otje aan de beurt om te vertellen. Zij was op een gegeven moment in een afwerkkamertje beland en daar was ze heel lang niet uitgekomen. Talloze mannen hadden haar geneukt in kutje en kontje. Een vrouw had haar gevingerd, terwijl ze intiem aan het zoenen waren geweest. Ze had geen idee hoeveel keer ze klaargekomen was, maar ze had echt alle remmen losgegooid!
Sharita vertelde hoe ze na de heftige befpartij door Roxan op tafel klaargekomen was en dat ze daarna met trillende benen naar bed gegaan was. Ze had zo lang droog gestaan, dat ze helemaal total loss was geweest!

Iris vroeg waar Roxan was en Otje vertelde, dat de grote blondine al bijtijds naar beneden gegaan was, omdat ze de stages van de tieners goed wilde organiseren en zelf een stevige workout wilde doen. Daarom was Alicia nu al aan het serveren en was Kyara aan het opschrijven welke opvallende gedragingen ze gisteren had meegemaakt en waarom mensen zich waarschijnlijk zo hadden gedragen.

De deur ging met een zwaai open en Carlos kwam binnen, op de voet gevolgd door een grijnzende Miss Cat. Carlos sloeg met op mijn schouder en zei: “Zo, langslaper…. Op deze manier word je nooit een succesvol zakenman!”
Ik lachte en zei: “Dat hoeft ook niet, maar volgens mij liepen de zaken gisteren wel heel erg succesvol!”
Hij knikte enthousiast en zei: “Ik had verwacht dat ik er zelf nog wat geld bij zou moeten leggen om de opbrengst nog wat te verhogen. Ik wilde namelijk een extreem hoge opbrengst halen, zodat de kranten er vandaag veel over zouden schrijven. En, dat is gelukt!
Mijn naam staat in bijna alle kranten en er wordt zelfs al gerept over het feit dat ik zaken doe in Nederland”.

“Tof! Maar, waarom wilde je graag naamsbekendheid? Je bent toch al bekend hier?”
“Ja, maar ik heb aan het eind van de middag een bespreking met vertegenwoordigers van het parlement om wat extra zaken te gaan doen in Panama en dan helpt dit echt heel erg!”
Ik glimlachte en bedacht dat hij waarschijnlijk een veel sterkere onderhandelingspositie had gekregen, waardoor hij de kosten van het feest en ook de investering voor De Amer er direct uit zou hebben! Wat een wereld…”
Carlos zei: “Geld is geen probleem meer voor jullie plannen in Nederland. Wat nog wel moet gebeuren is dat je alles op een rijtje zet voor een mooi huwelijk. Daar gaat Miss Cat jullie bij helpen. Ik ga me voorbereiden op de bespreking van vanmiddag. Je mag alles aan mijn PA vragen. Ze helpt jullie overal mee. Dat geldt trouwens voor alle groepsleden en niet alleen voor Mark hoor!”

“Komt in orde”, zei ik. “Wanneer zien we je weer?”
“Waarschijnlijk woensdag of donderdag. Woensdag is de preparty voor de meerdaagse viering van het 500-jarig bestaan van de stad Panama. Dan is er vuurwerk en zo. Het is voor mij een ideale mogelijkheid om eventueel nog wat mensen over de streep te trekken om de deal rond te krijgen”.
Mijn beeld van altijd feestende managers veranderde wel. Zakendoen was een complexe mix van paaien, geven en nemen. Zelfs op een seksfeest als gisteren was Carlos dus nog met zakendoen bezig geweest.

“Tot later”, zwaaide Carlos en hij vertrok. Miss Cat bleef achter. Ze ging aan de ontbijttafel zitten en legde haar tablet neer. We waren allemaal stil. Jack schoof op zijn stoel heen en weer en Miss Cat zag het vermakelijk aan. Jack durfde haar niet aan te spreken.
Zijn moeder Sharita zat zich op te vreten, dat hij zo verlegen was en popelde om iets te zeggen, maar ze hield haar mond.
Uiteindelijk kwam er schuchter uit zijn mond: “Mag ik iets vragen, Miss Cat?”
Kortaf, maar niet onvriendelijk antwoordde ze: “Zeker, dat hoorde je net”.

Diepe ademteug.
Aarzeling.
“Ik zou graag naar Guna Yala willen gaan om daar met de lokale bevolking te praten en te weten te komen hoe zij leven”.
“Dat kan. Wanneer wil je gaan?”
“Geen idee?”
“Zeg het maar. Er staat een limo voor de deur, die je in een kwartier naar een helikopter kan brengen en een half uur later ben je bij Guna Yala. Maar, relevanter is, waarom je daar nu echt heen wil”.

Weer een ademteug en aarzeling. Met een vlugge blik naar zijn moeder zei hij: “Ik worstel met mijn eigen ik en ik heb gehoord dat de Guna indianen geen twee, maar drie geslachten kennen, namelijk: mannen, vrouwen en omeggid. Die laatste is, voor zover ik gelezen heb, het best te vergelijken met een jongen die zich eigenlijk meisje voelt en liefst ook meisjes dingen doet. De Guna indianen zouden die mensen volledig accepteren”.

Miss Cat dacht even na en zei: “Ik stel voor dat jij hier met Roxan een mooie stageopdracht van maakt, voor zover je die nog niet hebt. In de tussentijd ga ik aan de slag om iets voor je te regelen, want het lijkt mij het beste dat je daar dan een paar dagen blijft en dat er iemand is die de lokale Guna taal kan vertalen, zodat je begrijpt wat ze zeggen”.
Jack knikte enthousiast en Miss Cat begon fanatiek op haar tablet te tikken en Roxan kwam al snel binnen, want ze was door het alwetende personeel ingeseind. Roxan had een mapje meegenomen en een aantekenblok met pennen.
Ze plofte neer en zei zonder verdere inleiding: “Ik wil mee, want ik wil die gemeenschap ook graag zien”. Zonder op te kijken, humde Miss Cat een bevestiging en iedereen bleef stil om haar niet te storen.

Uiteindelijk keek ze op en zei: “Ik heb iemand gevonden die als tolk mee kan gaan naar een eiland, waar een paar families wonen. Daar leven ook een aantal omeggids. Er is daar een soort gastenverblijf waar wel vaker studenten slapen. Je slaapt in een hangmat en wordt opgegeten door muggen, dus daar tegen moet je iets meenemen. Er wordt op dit moment een tas met kleding en andere zaken voor jou klaargezet. Voor Roxan zijn ze net pas begonnen, maar ook voor jou zal alles wel vlugger klaar zijn.
Dan staat ook de limo klaar die jullie naar de helikopter brengt, waarna jullie naar het eiland vliegen. Jullie komen op vrijdag weer terug. Je hoeft geen telefoon mee te nemen, want er is daar geen dekking: bellen werkt daar gewoon niet.
Was dit het zo?”

Iedereen stond perplex door de enorme punctualiteit waarmee Miss Cat dit even regelde. Jack was sprakeloos en stak zijn duim omhoog. Roxan vroeg: moeten we nog een cadeautje meenemen of zo?”
“Goed idee. Ik zal wel iets in jullie tassen laten stoppen”.

Kort daarna werd zacht op de deur geklopt en Alicia meldde dat de tassen klaar stonden en dat de limo stond te wachten. Jack keek naar zijn moeder en ze gingen beide staan. Ze knuffelden even en ik zag dat Sharita een paar traantjes weg moest pinken. Ik hoorde haar fluisteren, dat ze enorm trots was op Jack, omdat hij dit allemaal zelf had bedacht en ze hoopte dat hij er veel van zou leren.
Roxan knuffelde iedereen even en ging voorop naar de limousine, waar de tassen al in waren gepakt.
We zwaaiden hen uit en we verbaasden ons er over hoe makkelijk dit alles geregeld werd!

Over regelen gesproken: Iris en ik liepen nog steeds in de badjas rond en dat was voor dit luxe hotel wel “een beetje” underdressed… Alicia kwam naar ons toe en nam ons mee naar één van de afwerkkamertjes die we gisteren gebruikt hadden, maar waar nu een complete garderobe was uitgestald. Ze zei: “Je mag kiezen wat je wilt. Alles is jullie eigen maat. Als er iets niet bij zit, dan kan je het zeggen en dan wordt het geregeld”.
We keken verbaasd van de enorme hoeveelheid kleding naar het glunderende gezicht van Alicia. Zachtjes zei ze: “Ik moet doen alsof ik jullie niet ken, maar ik kan jullie zeggen dat voor iedereen een dergelijke kledingkamer is. Het hotel is niet erg groot, dus als deze ruimtes voor iets anders nodig zijn, ruimt het personeel het even op. Het is echt bizar hoever de service gaat!”

Ik knikte en zei: “Ik moet me sterk vergissen, maar ik vermoed dat al deze kleding meegenomen wordt naar Nederland, want overal zit een label in met onze naam erop”.
Alicia knikte en zei: “Over vijf minuten is de weddingplanner in de ontbijtzaal. Zal ik jullie helpen met aankleden?”
Iris grinnikte en zei: “Doe maar niet, want dan hebben we aan vijf minuten niet genoeg!” We proestten het uit.
Ik vroeg: “Hoe weet je dat trouwens allemaal, wat je net vertelde?”
Ze tikte even op haar oor en zei: “iedereen heeft een oortje in” en met een knipoog ging Alicia weer weg om haar werk te doen.

Ik koos een dunne pantalon met nette schoenen en een zomerse blouse met korte mouwen. Iris koos een speels zomerjurkje. Daaronder deed ze pumps met hoge hakken. Killing voor op het strand natuurlijk, maar dat was in geen velden of wegen te bekennen.
Toen we klaar waren, kusten we elkaar, knuffelden even en gingen naar de ontbijtkamer.

Tot onze opperste verbazing was van het ontbijt helemaal niets meer te bekennen. We waren hooguit 20 minuten weggeweest en we kwamen in een bruidsmodezaak binnen!
Diverse poppen met prachtige trouwjurken en ook nog een paar kostuums stonden er. Rode en witte rozen in grote vazen en een rustiek pianomuziekje op de achtergrond.
Het leek wel alsof we in een toneelstuk speelden. We waren de hoofdrolspelers en we kenden het script niet, maar iedereen om ons heen kende dat wel. Het was wel wennen, maar ik vond het echt wel een verademing om eventjes de teugels niet in handen te hebben.

Er waren een man en een vrouw aanwezig. Ik vroeg aan Iris waar de briefjes waren, waar we gisteren al wat op hadden gebrainstormd. De vrouw opende een map en legde ze op tafel. Het werd me steeds duidelijker, dat we niet over handelingen hoefden na te denken: dat deden anderen veel beter en sneller. We hoefden alleen onze visie en gedachten maar uit te spreken.
Ik deelde mijn constatering met Iris, die even knikte. Ze herkende het ook.

De vrouw legde uit wat de bedoeling was van dit moment. We zouden eerst de planning van de dag doornemen, daarna de gasten, daarna de kleding en ten slotte de aankleding.
Deze dame wist exact wat er gedaan moest worden: ze had het draaiboek eigenlijk al in haar hoofd. Ze hoefde het eigenlijk alleen nog maar aan ons te vertellen…

We wisten eigenlijk niet eens welke dag we zouden trouwen en toen we dat hardop afvroegen, zei de vrouw: “Jullie trouwen aanstaande zondag. Tot en met zaterdag is namelijk de viering van het 500-jarig bestaan van Panama Stad en we willen natuurlijk niet dat die viering jullie huwelijk overschaduwt”.
Ik moest mijn lachen inhouden, maar de vrouw was bloedserieus. Ik bedacht dat Carlos ook hier weer een reclamestunt uit wilde halen en ik bedacht dat hij het waarschijnlijk ook nog voor elkaar zou krijgen dat leveranciers dingen sponsorden, in ruil voor wat naamsbekendheid.

De planning werd als volgt:
10:00 aankomst bij de kerk voor voltrekking van het huwelijk door de burgemeester en de bisschop
12:00 tot 15:00 hapjes eten met daggasten, even rusten
15:30 foto’s maken in stadsjungle, oude stad en ruïnes.
17:30 tot 19:00: huwelijkstaart aansnijden en aperitiefjes
20:00 tot 21:30 uitgebreid diner
Daarna: dansen en feest vieren.

We praatten over de planning door en we waren verbaasd dat zowel de burgemeester als de bisschop kwamen. De man keek op en zei voor het eerst iets. Hij meldde: “Zij waren gisteren allebei onder de gasten van de vrijwilligersbijeenkomst. Ze willen dit huwelijksfeest echt niet missen. Ze hebben er middels een cheque zelfs voor betaald om te mogen komen”.
Het lukte om niet met open mond te kijken: een burgemeester die betaalt om een koppel te trouwen? Iris haalde haar schouders op en we lieten ons e.e.a. vertellen over de fotolocaties. Er werden een aantal prachtige plaatjes getoond en ik projecteerde ons er in mijn hoofd bij. Ik stelde me voor, dat het makkelijk te doen zou zijn om een stel statiefoto’s te maken en die er in te Photoshoppen. Ik zei dat en meldde gelijk dat ik dat niet wilde. De vrouw knikte en zei: “We zullen alleen een paar storende foutjes retoucheren”. Ik knikte en bedacht dat elke foto dus uiterst nauwkeurig bewerkt zou worden tot het perfecte plaatje.

Iris vroeg naar de huwelijkstaart en de vrouw legde uit, dat ze op basis van het aantal te verwachten gasten gedurende de dag en de avond een taart zouden maken. Ze vroeg af of daar nog speciale wensen voor waren.
Ik keek Iris aan en lachte ondeugend. Ik zei: “Zullen we er als thema ‘vlinders’ van maken?”
“Hoezo?” vroeg Iris oprecht verbaasd.
“Nou, ik wil heel graag wat kinky elementen inbouwen en jouw opengesperde kutje lijkt wel op de vleugels van een vlinder”.
Ik zei het in het Nederlands tegen Iris en ik merkte dat de man direct begon te hoesten. Hij moest zichzelf duidelijk een houding geven. Het viel Iris ook op en ik vroeg: “Verstaan jullie Nederlands, of wordt het voor jullie vertaald via een oortje?”
De vrouw tikte tegen haar oor en de man zei: “We krijgen een integrale vertaling van alles, want voor jullie moet alles perfect gaan”.
Ik knikte en zei: “Dan zullen wij onder elkaar Nederlands praten”.
“Prima, meneer”

Ik zei: “Vlinders dus”. De man en vrouw knikten en ik vroeg: “Moeten jullie nog foto’s van het kutje van Iris maken?”
Ze keken even naar elkaar en ik begreep al gelijk dat ze die al lang hadden. We hadden echt geen enkele privacy meer.
Het feest zou opgeluisterd worden met een live band, die lokale muziek zou spelen en verder zou het feest redelijk sober worden: het zou vooral gebruikt worden om te netwerken.

Daarna bogen we ons over de gastenlijst. De weddingplanners gaven aan, dat er uit Panama zelf een aantal mensen zouden komen. Ook Carlos zou komen, inclusief zijn zonen en aanhang. Die aanhang hadden we al gezien, maar het zou me verbazen als het dezelfde dames zouden zijn als vorige maand in Nederland. Deze keer zouden de eega’s waarschijnlijk meekomen!
Iris en ik wilden mijn broer en zijn vrouw met hun drie kinderen, haar zus Georgina met Dirk en natuurlijk ook Bart, Claudia en Elize over laten komen. Ook Sasha en Henk wilden we er graag bij hebben.

We waren even stil en dachten na. Ik merkte dat Iris in zichzelf zat. Ze leek iets niet te willen zeggen.
Ik legde mijn hand op de hare en vroeg: “Wat is er, meisje?”
“Mijn moeder woont in Wit-Rusland, maar ik heb haar al meer dan 20 jaar niet gezien. Het zou kunnen dat ze niet meer leeft, maar als ze nog leeft, zou ik heel graag hebben dat ze ook komt. Georgina heeft haar alleen maar als klein meisje gezien en Kyara heeft haar grootmoeder nog nooit gezien”.
Ik bedacht dat ik er dus ook een schoonmoeder bij kreeg… Ik had veel aan zien komen, maar deze niet! Ik zei: “Tuurlijk moet zij er bij zijn, maar waar is ze nu? Wat weet je van haar?”
“Ze woont als het goed is vlakbij of in de stad Brest. Ze is misschien wel hertrouwd, maar dat weet ik niet. Ze is jarig op 14 augustus en haar naam is Tanja”.
De man tikte een paar keer op zijn oor en hij glimlachte: “Ik hoor net dat er wat mensen aan de andere kant van de wereld gaan zoeken naar je moeder”.
Iris moest huilen en ik troostte haar. Het was mooi om deze jarenlange last van haar schouders mee te helpen dragen. We knuffelden en de weddingplanners wachtten geduldig.

Toen Iris weer rustig was, vroeg ik aan de weddingplanner hoeveel gasten er te verwachten waren. Ze zei: “Dat weet ik echt niet, maar ik verwacht dat er ruim 200 mensen zullen komen”.
Ik deed een snel optelsommetje en bedacht dat onze eigen kern maar ongeveer 10% was van het geheel. De rest was ten behoeve van Carlos en zijn zakelijk inzicht.

We kwamen bij het onderdeel kleding. De man richtte zich tot mij en zei: “Hier in Panama is de kleding van een man volstrekt onbelangrijk. Pas door Spaanse invloeden zijn er wat gebruiken ingesleten. Ik stel voor dat Mark in de ochtend en middag een lichtgrijs kostuum draagt en in de avond een zwarte tuxedo, oftewel een smoking, waarvan het jasje lange slippen heeft.
Voor de vrouw is het heel anders. Daarvoor zijn er veel keuzes te maken. Welke ideeën heeft u zelf?”

Ik bedacht dat ik het wel irritant vond, dat ik van mijn eigen kleding niets mocht zeggen. Toch deed ik het en zei: “Grijs is nogal kleurloos, dus dan wil ik graag een zalmkleurig overhemd”.
Mijn wens werd genoteerd, maar ik was er niet gerust op, dat het ook zo zou worden geregeld.
Ik keek naar Iris en ze haalde diep adem, terwijl ze naar de jurken keek die in de ruimte stonden, maar ze zei niets.
Ze twijfelde.
Ik legde mijn hand weer op de hare. Ze keek me aan. Ik zei: “Zeg wat je denkt”.

“Ik kan niet kiezen”, zei ze.
“Welke vind je mooi?”
“Allemaal…”

Ik zei: “We mogen alles vragen. Toch?”
“Ja, maar…”
“Ja. Zal ik een voorstel doen?”
“Ik weet niet of ik dat kan aanhoren…”

“In de ochtend heb je een traditioneel Panamese trouwjurk aan. Tijdens het foto’s maken een Europees aandoende glamourjurk, die je in de loop van de avond geleidelijk uitpelt tot een monsterlijk geil, doorzichtig speelpakje”.
“Dat kan je toch niet vragen!?”
“We mogen alles vragen”.

We keken naar de weddingplanner en die zei niets. Iris keek naar mij en ik haalde mijn schouders op. Iris zuchtte en zei: “Okay, dat zou perfect bij ons passen, maar kan dat allemaal wel in die paar dagen geregeld worden?”
“Dat is niet ons probleem: dat is voor anderen om te realiseren”.

“Okay, dan wil ik een traditionele Panamese jurk van satijn. Hij moet bezet zijn met diamanten, robijnen, parels en andere dure stenen die ik niet eens ken. Er moeten stiksels in de vorm van vlinders opzitten van gouddraad. Alles moet er traditioneel uitzien, maar ondertussen exorbitant duur zijn. Carlos wil een publiciteitsstunt en dan gaat hij hem krijgen ook”.
Iris had een verbeten blik op haar gezicht. Niet negatief gericht, maar dit was een zeldzaam moment dat ze alle schroom van zich afzette en echt haar hart opende.
“Ik wil van die haarstukken, zoals daar bij die pop. Puur goud met parels. Het liefst zou ik de parels zelf nog opduiken!”

De weddingplanner stak haar hand op en zei: “Wilt u ze zelf opduiken?”
Iris schrok van de onderbreking en zei: “Ja, dat zou ik echt wel willen ja. Ik kan best goed duiken”.
“Er zijn hier in Panama een aantal eilanden waar parels in de koraalriffen groeien. Daar kan op parels gedoken worden”.
“Dat lijkt me leuk. Kan dat vandaag nog?”
“Ik denk het wel. Het wordt nu even uitgezocht”
“Fijn, lijkt me echt leuk!”
“Maar, u weet, dat er niet met flessen gedoken mag worden? De flessen zouden namelijk het koraal kunnen beschadigen”.
“Des te beter!”, zei Iris vol energie. “Ik heb alleen maar een duikbril nodig en flippers”.
De weddingplanner dacht er het hare van, maar ik vermoedde dat er ondertussen in de catacomben van het hotel heel veel geregeld werd.
Ik zei: “Ik wil dan ook mee en Kyara moet dan ook mee. Ik zal niet duiken, maar Kyara natuurlijk wel”.
Iris knikte en zei dat ze dat wel het leukste zou vinden.

De weddingplanner luisterde even en zei: “Je moet echt diep duiken en heel lang je adem in kunnen houden”.
“Komt goed. Ik heb daar al best veel voor geoefend”.
“Okay, dan gaan we straks met de heli naar de Pearl Islands. Daar kunnen we duiken in het koraal”.

Iris keek opgetogen en ik zei: “Willen jullie Kyara ook even informeren?”
“Dat is al gedaan en ze wil graag mee”.

De weddingplanners schreven alles op en ik bedacht dat we nog iets niet hadden besproken, namelijk: ‘de ringen’.
Ik vroeg aan Iris of ik dat met de weddingplanners zou mogen regelen, zodat het een verrassing zou worden. Ze vond het goed en kuste me.
De weddingplanners schreven weer.

We gingen over tot de aankleding van de ruimte, maar dat was eigenlijk nutteloos… We wisten namelijk niet eens waar het gehouden zou worden. Als het zou regenen, dan zouden we niet op het dakterras kunnen komen, maar wel in de centrale overdekte hal met een aantal galerijen. Het was al snel duidelijk dat we, in dit regenklimaat met alles rekening moesten houden en dus zou alles versierd worden met rozen en tropische bloemen. Ook zouden we een vlindertuin vragen om vlinders tussen de bloemen te laten vliegen. De analogie tussen onze relatie en vlinders begon steeds meer te leven.

Uiteindelijk waren we klaar en vroeg de weddingplanner of Iris even met Kyara wilde controleren of de duikspullen allemaal gereed waren. Iris kuste me en vertrok. Daarna gingen de man en vrouw zitten en keken mij aan. Ze zeiden niets, maar wachtten af. Ik vroeg: “Wat is er? Waarom vragen jullie niets?”
De vrouw wachtte nog even en zei: “Je hebt het misschien niet in de gaten, maar je bent heel erg open in je gedrag. Daardoor weten wij, dat je iets in je schild voert ten aanzien van de ringen. Over dat stukje was je heel duidelijk en daarom wachten we nu om jouw gedachten daarover te horen”.

Ik was blij verrast door deze opmerking, maar ik had helemaal geen speciale gedachten bij ‘de ringen’. Ik wilde alleen maar het aller-, allermooiste. Niet alleen omdat Iris voor mij een enorm geschenk was, maar zeker ook omdat ik de rijkdom van Carlos optimaal wilde uitnutten!
Maar, nu ze het nu zo zei, ging ik nadenken. Ik bedacht dat ik Iris ten huwelijk had gevraagd, maar dat had natuurlijk ook impact op haar dochter: Kyara. Die twee vrouwen waren niet alleen moeder en dochter, maar ook de beste vriendinnen en als ik met Iris wilde trouwen, kreeg ik vanzelfsprekend Kyara er ook bij. Ik begon heel snel te malen en bedacht een heleboel scenario’s.
Ik haalde een paar keer vergeefs adem en uiteindelijk was ik er uit. Ik keek de triomfantelijk kijkende weddingplanner aan en zei: “Ik was me er niet van bewust, maar je vragen hebben me getriggerd. Als ik namelijk met Iris ga trouwen, dan krijg ik er een soort van dochter bij. Het bizarre is, dat ik die dochter, Kyara, al de meest afgrijselijke pijnen, maar ook extreem veel genot heb gegeven. Ze is eerder een maatje, dan een dochter of pleegdochter voor me. Daarom wil ik graag het volgende.
Tijdens de huwelijksceremonie doen we gewoon hetgeen we net hebben afgesproken. Als de ringen uitgewisseld worden, dan wil ik daarna nog een vraag stellen, namelijk of Kyara mijn levenspartner wil zijn. Ik wil dan twee identieke ringen voor mezelf en voor Kyara en voor Iris allebei ook eenzelfde soort ring: voor de vrouwen ieder één en voor mij dus twee ringen.
De ringen moeten vooral ontzettend duur zijn. Ik wind er geen doekjes om, want Carlos heeft meerdere keren gezegd dat alles betaald zou worden, dus dan hou ik hem er ook aan.
Van deze ringen wil ik voor elk een bijpassende, kleinere ring. Die moet door hun klit gaan. Deze ringetjes moeten perfect glad gepolijst zijn, zodat er niets kan schuren. Ik hoop dat we straks één of meerdere parels zullen vinden. Deze moeten aan de klitpiercing worden vastgemaakt, zodat de parel die uit de oester bevrijd is, altijd door de oester van de vrouwen wordt omringd.
Voor Kyara moet er ook een neusring worden gemaakt die identiek lijkt op haar ring. De diamanten die tijdens het dragen zichtbaar zijn, moeten flonkeren als led-lampen. Het moet voor iedereen duidelijk zijn, dat deze heerlijke vrouw ‘bezet’ is.

Voor Iris wil ik ook een halsband. Die moet eenmalig om gaan en niet af kunnen. Het moet een gouden choker worden, die aan de binnenkant met koningsblauw fluweel is afgewerkt, zodat de huid niet kan beschadigen. Er mogen absoluut geen naden in zitten. De zettingen zijn van goud en ik wil vijf banen van parels boven elkaar, waar tussendoor kracht gevende stenen worden gemonteerd. De parels en de stenen moeten identiek van vorm zijn. Het moet symmetrisch worden en heel erg verfijnd gemaakt zijn. Ik wil dat zelfs koninginnen jaloers worden op deze versierselen”.

De weddingplanners schreven er lustig op los tijdens mijn betoog en ik vervolgde: “Ik wil een penisring, die bestaat uit drie ringen. Een ruime ring die boven mijn balzak om mijn pik zit; een wat strakkere ring die onder mijn balzak om de stam van mijn pik gaat en een flexibele ring die om mijn ballen sluit. Alle ringen zijn ingelegd met kleine diamantjes en de plaatsen waar de ringen tegen elkaar komen moeten scharnieren. Parels moeten dienen als scharnier.
Alles moet perfect glad afgewerkt worden, zodat het dragen er van geen kwelling, maar juist een genot zal zijn”.

Nu had ik toch wel (eindelijk!) verwonderde ogen bij de beide weddingplanners. Mooi!
Ik ging door: “Mijn rechter ringvinger moet de ring van Iris dragen en mijn linker ringvinger de ring van Kyara.
Voor alle gasten en voor onszelf wil ik als gift een gouden ketting met een gouden hanger, die vier centimeter in doorsnee is. De hanger is in de vorm van een hart. Het hart wordt verticaal doorsneden, maar sluit onderaan net niet helemaal aan, zodat de beide kanten van het hart één geheel zijn. Binnen in het hart komt liggend het oneindig-teken, als zijnde een liggende acht; dit symboliseert de oneindige liefde en lust.
Daaronder, komt een klein Christuskruis over het onderste deel van de verticale streep.
Als je met wat verbeelding kijkt, dan zal je zien dat het ook op een opengesperd kutje lijkt. Op de plaats waar bij een kutje de clitoris zit, moet een klein diamantje verwerkt worden, wat net boven het oneindig teken zal zijn.
Alle gasten moeten zo’n hanger met gouden ketting krijgen en ik wil er honderd extra naar huis meenemen.
Ik zal er straks een schets van maken”.

Let op lezers:
Opmerking van de auteur: met veel dank aan de redactie van deze site is het gelukt om een afbeelding van deze hanger als avatar van mij in te stellen, zodat het duidelijker is wat er verbeeld is. Kijk op mijn auteursprofiel (bovenaan de pagina, klikken op Mijn Profiel Pagina) om een grote versie van dit ‘logo’ te laten zien. Want: één beeld zegt soms meer dan 1000 woorden.


Nu had ik het voor elkaar dat de weddingplanners mij met open mond aankeken. Ik realiseerde me ook wel, dat mijn verzoeken omtrent de juwelen qua waarde in de tonnen ging lopen en dat er ontzettend weinig tijd was om alles te gaan organiseren. Ik stelde me nu al voor dat alle juweliers, goud- en zilversmeden de komende paar dagen voor ons aan de gang zouden zijn en dat de prijzen voor goud, diamant en parels de komende dagen zouden kunnen stijgen.

Ik vroeg: “Denken jullie dat ik nog iets ben vergeten?”
Ze keken elkaar aan en zeiden: “Het lijkt prima compleet zo, maar als er nog iets is, dan horen we het graag zo snel mogelijk”.
Ik knikte en zei dat ik hen wel zou informeren. Ondertussen voelde ik de stress bij de beide weddingplanners toenemen, maar… Ik had inmiddels geleerd om dit soort zaken bij anderen te laten liggen.