Mini - 138

Toen ik wakker werd, baadde ik in het zweet. Het lampje op Joline’s nachtkastje was aan en Joline zat over me heen gebogen en schudde aan m’n schouder. “Kees… Wakker worden, schatje.” Duf keek ik haar aan. “Hé? Wat is er?” “Je lag vreselijk te woelen en te schoppen… Gaat ’t wel?”
Ik kwam overeind. “Gétver… ik stink.” Mijn T-shirt was doorweekt en ik trok mijn neus op. Langzaam kwamen flarden van een droom voorbij. “Ik geloof dat gisteravond iets te heftig was, schat.” Joline knikte. “Dat geloof ik ook… Sorry daarvoor.” Ik schudde mijn hoofd. “Kon jij niks aan doen... Hoe laat is het?” “Kwart voor twaalf. We liggen er net twee uur in.” “Verdomme. Lang geleden dat ik zoiets had.”

Ik keek haar aan. “Ik ga eerst even mezelf afspoelen. Volgens mij ruik je me nog als ik buiten sta. Báh!” Joline glimlachte. “Je bent inderdaad niet helemaal fris. Ga jij maar even douchen, dan verschoon ik het bed even. Want jouw helft is ook doorweekt.” Ik liep naar de douche en sprong er onder. Koud. Heerlijk. De vieze lucht van me afspoelen. Ik zeepte me grondig in en spoelde me wat warmer af. Toen ik me afdroogde merkte ik ook een smerige smaak in mijn mond op. Oké… ook even tanden poetsen, dus.
Stukjes droom kwamen terug. Zomers die met een mes op me afkwam… En ik kon niets doen, probeerde mijn pistool te trekken, maar ik had geen pistool. En ze kwam steeds dichterbij… Ik schudde mijn hoofd en moest lachen. Natuurlijk, het was de combinatie van Bosnië en de huidige dreiging die me parten speelde. Hoe raar zit de menselijk geest in elkaar… Ik spoelde mijn mond en dronk nog een glas water.

Opgefrist liep ik de slaapkamer weer in. “Zo. Volgens mij ben ik weer fris en fruitig.” Joline legde nét de laatste hand aan het bed. Ze keek op. “Je ziet er in ieder geval beter uit dan zonet…” Ze zoende me. “En je ruikt beter, liefje. Kom, lekker bij je eigen vriendinnetje.” Ze sloeg het bed voor me open. “Er in jij.” Ze kwam naast me liggen en keek naar me. “Mag ik vragen waar je over droomde, Kees?”
“Zomers die met een mes op me af kwam. En ik had geen pistool. Kon niks.” Joline’s ogen werden vochtig. “En dat heb ik allemaal veroorzaakt… Sorry…” Ik trok haar naar me toe. “Lieverd, je kon het niet weten. Er zijn maar heel weinig mensen die zich dit incident kunnen herinneren. Ik heb dit al die jaren héél diep begraven. Misschien dezelfde fout als Fred gemaakt: niet over lullen, het leven gaat door. Tóch een exploderende snelkookpan misschien…” Ik veegde haar ogen af.
“Maar gelukkig heb ik een hele lieve, begrijpende vriendin, die me wakker maakt.” Joline schokschouderde en snifte: “Dezelfde vriendin die dit hele verhaal oprakelt met een stom voorstel…” Ik trok haar tegen me aan. “Liefje nogmaals: jij kon het niet weten. Ik heb de grootste fout gemaakt: door m’n kop hierover te houden.” Ik keek haar aan. “Kom. Liggen jij, lekker tegen me aan, dan gaan we weer slapen.” Joline zei: “Even wachten, Kees… Even een plens water in m’n gezicht gooien.”

Ze stapte het bed uit en ik keek haar na. Ze had nog steeds dat sexy onderjurkje aan en een mooie panty. Toen ze weer terugkwam glimlachte ze me lief toe ze in bed stapte. Ik rook haar parfum. “Ik ben blij dat de liefste en mooiste vrouw van heel Nederland bij mij in bed stapt.” Ze leunde over me heen. “En diezelfde vrouw is af en toe een stomme muts.” Ik glimlachte. “Misschien. Maar dat neem ik op de koop toe. Want ze is ook mijn soulmate. Iemand waarmee ik oud wil worden. En ik heb haar niet voor niets ten huwelijk gevraagd.”

Twee zachte lippen kwamen op de mijne. Even lagen we heel zachtjes en intiem te zoenen, toen trok ze zich iets terug. “Kees… Mag ik met je vrijen? Heel lief en zachtjes? Jou verwennen?” Haar ogen glansden. “Jolientje… Ik zou nu niets liever willen dan lief met jou te vrijen. Ik hou van je…” Ze zoende me weer. “Lieve Kees. Laat mij m’n gang maar gaan. Geniet van me…” Ze trapte het dekbed omlaag en ging omgekeerd naast me liggen. Ik keek recht tegen de zoom van haar onderjurkje aan en wist dat daar achter haar mooie poesje verborgen was. “Doe maar wat je fijn vind… Dan ga ik jou verwennen.” Haar stem was zacht. Ik voelde haar handen mijn boxer omlaag trekken en even later gleed mijn paal in haar mond. Ik trok haar jurkje omhoog en streelde haar mooie benen. Joline spreidde haar benen en beetje en zei zachtjes: “Toe maar… Streel me maar en geniet. Ik geniet van jou.” Langzaam gleden mijn handen over de warme nylon stof. Steeds verder naar boven, tot ik bij haar poesje kwam. Tegelijk voelde ik haar tong om mijn paal cirkelen; ze pijpte me niet, ze liefkoosde me, speelde met alle lekkere plekjes en liet me genieten.
“Joline… Dit duurt niet lang…” Ze liet mijn paal even los. “Laat het lekker komen, schatje. Ik wil jou verwennen… Laten weten dat ik van je hou…” Ze giechelde héél even. “Tot in Huize Levensavond…” Ik schoot in de lach. “Weet waar je aan begint, dame.” Ze kwam overeind en keek me aan. Haar ogen stonden vastbesloten. “Dat wéét ik, Kees. En daarom doe ik dit. Voor jou, mijn eigen ridder. En nu niet meer kletsen, maar genieten van je meisje.”

“Kom naast me liggen, liefje. Ik wil je zoenen als ik klaar kom.” Joline draaide zich weer om. Ik keek haar aan en kuste haar langzaam en aandachtig. Haar tong kwam me tegemoet, haar warme benen begonnen mijn paal te strelen. “Dit hou ik niet lang vol, schat…”, fluisterde ik. “Is ook niet de bedoeling. De bedoeling is dat je lekker geniet van je meisje. Streel me, voel me, kus me… Allemaal voor jou!” Ik wreef me tegen haar aan, voelde haar sexy lichaam tegen me aan terwijl Joline me kuste, haar tong in mijn mond. Ik streelde haar heerlijke lange benen en … Ik kwam klaar! Ik trok haar tegen me aan en spoot tegen haar warme buik. “Ohhh…. Jolientje… Zo lekker…” Ze bleef me kussen en strelen tot ik een beetje uitgeraasd was. “Allemaal voor jou, Kees…” Haar ogen glimlachten en ik kuste haar weer. “Dank je wel schat. Jij laat me telkens genieten.” “Kan je nu weer slapen, denk je?” Ik knikte. “Ja. Nu lekker wegdommelen…” “Mooi zo.” Ze pakte een handdoek en propte die tussen ons in. “Morgenochtend wel even douchen. Heb ik nu geen zin in…” “Goed plan schat… Welterusten.” Ik kuste haar. “Welterusten lieve Kees. Lekker slapen nu.” “Gaat lukken, met zo’n mooie en lieve vrouw naast me.” Even later zakte ik weg, mijn hand tussen Joline’s warme benen, haar hand op de mijne. Heerlijk…

Maar: de wekker maakte een einde aan de rust. Joline reikte over me heen en gaf het ding een dreun. En mij vervolgens een zachte zoen. Ik keek in twee vrolijke ogen. “Goedemorgen Kees… Ik begrijp nu wat Wilma moet doormaken!” Ik keek haar aan en schraapte mijn keel. “Was het zó erg?” “Nou, laat ik het zo stellen: Als jij op de Oirschotse Heide had geslapen, waren alle bomen nu omgezaagd. Sjongejonge…” Ze knuffelde me even. “Maar ik ben er blij mee. Je snurkte heel regelmatig; teken dat je vast sliep.” “Ja, dat geloof ik ook wel… Alleen mijn keel is schuurpapier. Doet gewoon pijn.” Ze trok me overeind. “Kom. We gaan even douchen. Er ligt nog een handdoekje in bed; volgens mij hebben we gisteravond ook nog wat leuks gedaan..” Ze knipoogde.

Tijdens het eten hadden we het over mijn nachtmerrie. “Als dit vaker voorkomt, Kees, moet jij ook maar eens richting het Veteraneninstituut. Ze hebben Fred prima geholpen; wellicht is het ook jouw beurt.” Ze keek me vragend aan. “Zijn er nog meer van dit soort incidenten geweest, Kees? Dingen waar jij compleet van ondersteboven bent geweest en die je verdrongen hebt?” Ik schudde mijn hoofd. “In Bosnië niet. Dit was het dieptepunt. In Afghanistan… De dood van Peter. Heb ik niet verdrongen, integendeel; ik heb een dag lopen vloeken, schelden en tieren, totdat ik door de GV-er gevraagd werd om op de bugel te spelen tijdens zijn ramp-ceremony. Hij wist dat ik speelde; ik had tijdens de 4 mei-herdenking gespeeld, een aantal weken daarvoor.”

Joline keek vragend. “Help me even… GV-er?” “Geestelijk verzorger. De dominee. Goeie vent; geen vreselijke hemelbestormer, maar iemand die duidelijk wist hoe het er aan toe ging. Voordat hij ging studeren, was hij dienstplichtig sergeant geweest, ook bij de Infanterie. Hij heeft me er doorheen gesleurd, me bij m’n vodden gepakt en weer op m’n poten gezet. En na de ceremonie heb ik, samen met Fred en een paar collega’s van Peter z’n compagnie, bij hem een potje zitten janken. En daarna stampte hij ons eruit. ‘Vooruit, naar buiten! Op patrouille. Dingen doen. Als jullie blijven janken, heeft de Taliban gewonnen.’ Zoals ik al zei: een goeie vent, die begreep waar het om ging."

Ik keek Joline aan. “En hij heeft verdorie wéér gelijk, Joline. Ik ga naar buiten. Dingen doen. Als wij hier binnen blijven zitten afwachten tot Zomers en consorten aanvallen, hebben ze al gewonnen. Ik ga straks eens de bestanden van Fred nakijken. En als het om Zomers gaat, vraag ik of Angelique er naar wil kijken. Als het aan mij ligt, gaat mevrouw Zomers haar toga uittrekken.” Ze knikte. “Lijkt mij een goed plan, Kees. We laten niet met ons sollen.”
Een uur later stonden we koffie te drinken in Gorinchem. Ik vroeg aan Angelique of ze om tien uur even tijd voor me had. Ze keek vragend. “Zomers? Hoe is jullie bezoekje daar verlopen?” “Vertel ik straks wel.” Ze knikte. “Weet je… Ik ga zo meteen even naar voren; Tineke is receptioniste vandaag. Die heeft ruim twee jaar bij Zomers gewerkt. Weet waarschijnlijk veel meer dan ik en kan Zomers d’r bloed ook wel drinken. Eens even bij haar m’n licht opsteken…” Ik stak een duim op. “Tóp! We zien elkaar straks.”
De bespreking met Team 3 ging vlot; we steggelden nog even over wie wanneer zou overwerken, maar dat was vlot opgelost. Iedereen werkte in ieder geval 1 dag over, en niemand zou ’s avonds alleen zitten. “Da’s ook veiliger voor de receptionistes”, zei Rob met een schuine blik naar mij, waarop de rest in de lach schoot. “En bedankt vriend. Ik hou ook van jou.”

En om tien kwamen Angelique, Tineke en Joline mijn bureau binnen. An met een stapel papieren, Tineke ook. “Dag dames… Tineke, ik neem aan dat je van An hebt gehoord waar het over gaat? Jij hebt wat meer ervaring bij Zomers; hoe gaat deze fijne dame over het algemeen te werk?” Haar verhaal kwam grotendeels overeen met het verhaal van Angelique: dreigen met een brief, dan de zogenaamde deurwaarder en als dat niet hielp het namaak incassobureau. “Maar kijk uit, Kees… Ze heeft met meerdere van dat soort figuren een zakenrelatie.” Ze gaf me een paar A-4tjes. “Dit zijn wat bureau’s waar mevrouw zaken mee deed. Sommige legaal die zijn groen geaccentueerd, sommigen zo illegaal als het maar kan. Die zijn rood. De ‘deurwaarder’ was in alle illegale gevallen dezelfde.” “Mooi, dank je wel… An, hoe gaan wij verder? Joline en ik zijn vrijdag even bij mevrouw op bezoek geweest, hebben jouw briefje overhandigd en haar verteld dat wij geen millimeter wijken. Vervolgens heb ik haar een beetje over mijn verleden verteld en haar beloofd dat, als er lui bij ons binnenkomen zonder toestemming dat ze hun volgende maaltijd uit een rietje eten. En dat wij vervolgens op zoek gaan naar de opdrachtgever.”
“Dat zal een lekker gesprekje geweest zijn, Kees…” Ik knikte. “Voor ons wel. Waarschijnlijk denkt Zomers er anders over, maar dat zal me jeuken.” Angelique zocht even haar papieren en schetste ons de juridische weg die we zouden kunnen bewandelen als de ‘deurwaarder’ of het ‘incassobureau’ aan de deur zouden staan. Ze besloot met: “Denk er aan: zolang ze zich niet met geweld toegang proberen te verlenen tot jullie huis of geweld gebruiken tegen jullie zelf…” Ik knikte. “Duidelijk. Heb ik ervaring mee, An. Maar als ze wél geweld gebruiken? Als ze bijvoorbeeld onze voordeur inrammen en binnen komen?”

Angelique keek twijfelend. “Daar is wel jurisprudentie over, maar die nogal verschillend. Belangrijkste is dat je onmiddellijk 112 belt en vervolgens afwacht. Als je 112 niét belt, maar eigen rechter gaat spelen, ben je de klos.” “En als je 112 belt en in de tussentijd vallen ze met geweld binnen, dan mag je jezelf en je huis verdedigen.” “Dank je, An voor je advies. We gaan zien hoe het loopt en handelen naar bevinden.” Tineke keek ons aan. “Jullie hebben wel in een wespennest geroerd, zeg…” “Ja. Als mijn zussen zo ongeveer ontvoerd worden door een paar lieden die al verdacht werden van verkrachting… Ja, dan ga ik in dat wespennest roeren. En mijn zwagers ook. Net zolang tot alle wespen ervan doordrongen zijn dat de familie Jonkman nogal koppig is.” “En vergeet de familie Boogers niet, Kees…” Joline lachte lief. “Dat wist Kees al lang, Jo.” Angelique lachte net zo lief terug.
“Hé dames... Voordat jullie hier weer een vrouwenpact sluiten… Om twaalf uur gaan we rennen.” “Pfffft… Ik ben blij dat ik gewoon receptioniste ben en niet bij DT werk. Drie keer in de week rennen in je middagpauze… Ik moet er niet aan denken!” Tineke keek afkeurend en Joline grinnikte. “We zullen, als we terugkomen, een rondje om de desk rennen. Kun je van onze zweetlucht genieten!” An en Tineke verdwenen en ik keek Joline aan. “Wij gaan samen overwerken, schatje. Woensdag ben ik de klos. Ik wil niet dat jij alleen thuis zit.” Joline knikte. “Dat hadden we toch al afgesproken? Dan ga ik wat calculatie doen en, als dat klaar is, nog even studeren.” “Prima, dame. Deal. En voor nu moet je me excuseren; deze jongen heeft nog wat tekenwerk op de plank liggen wat af moet.” Joline trok een pruillipje. “Het is oneerijk verdeeld. Jij verdient je geld met tekenen en ik met rekenen. Wat heb ik fout gedaan?” Ik deed een stap in haar richting en zei zachtjes: “Wil je een eerlijk of een diplomatiek antwoord?” Ze stak haar tong uit. “Tot straks, Kees. Lekker tekenen…”

Om tien voor twaalf sloeg ik mijn werk op, stak mijn hoofd om de hoek van de groepsruimte. “Heren…” Er klonken een paar demonstratieve zuchten. “Ja hoor, het is weer zover… Onze fitnessbeul moet weer zo nodig…” Fred deed het rustig aan met het rondje rennen. “Ik heb er geen zin in dat we blessures krijgen, mensen. Kalm aan. Als het weer boven nul is, compenseren Kees en ik het wel weer.” Na het douchen en de lunch ging iedereen weer aan het werk en om half vijf sloot ik m’n computer af. Rob en Henry bleven overwerken.

“Kees… Pas goed op.” Rob keek me aan en ik knikte. Op weg naar huis vertelde ik dat aan Joline en ze knikte. “Rob maakt zich best ongerust. Heeft zelfs aangeboden om deze week hier te slapen…” Ik keek verrast. “Oh? Waarom zegt die knuppel dat dan niet tegen mij?” “Ik wilde het er eerst met jou over hebben, schatje…Wist niet of je het op prijs zou stellen.” Joline keek me lief aan. “Ik vind het prima. Niet alleen vanwege de eventuele dingen die Zomers wil gaan uithalen, maar het is ook nog eens gezellig. Ik begin Rob steeds meer te waarderen. Niet alleen technisch een enorme aanwinst, maar het ook een fijne vent.”
Joline giechelde. “Dat is standaard in de familie Boogers. Wist je dat nog niet?” Ik wilde een snedig antwoord geven, maar deed het niet. In plaats daarvan legde ik mijn hand op Joline haar knie. “Ja, dat wist ik. Al even lang als ik jou ken, schat. En dat heb je gisteravond wéér bewezen. En vannacht ook, voordat je daar naar vraagt.” Het was even stil. “Dank je wel, Kees”, klonk het zachtjes. “App Rob maar dat hij vanaf morgen welkom is. En als hij Mel een avondje wil zien, mag ze ook naar Veldhoven komen.” Joline pakte haar telefoon en begon knoppen te bonken.

Even later klonk er een ‘pinggg’ en ze keek. “Hij antwoord: ‘top!’ en gaat Mel eens vragen.” Toen we Veldhoven binnen reden klonk er weer een ping. Joline keek. “Mel kan vanaf donderdagavond. Vrijdag heeft ze geen college. En ze vraagt of ze Claar mee mag nemen!” Ik grinnikte. “En als Claar hierheen komt, zal Ton niet op z’n flatje blijven zitten… Ik vind het prima. Dan maken we er weer een broer-en-zussen-weekend van!” Na een bezoekje aan de supermarkt reed ik de auto de garagebox in. “Even de brievenbus checken… Je weet maar nooit.” Er zaten wat folders in de brievenbus en een envelop, zonder afzender, geadresseerd aan K. Jonkman. Geen postzegel, alleen mijn naam er op.
Ik legde hem voorzichtig op de grond. “Wacht even Joline. Niet aankomen. Ik pak even mijn handschoenen.” Ik liep de garagebox in en pakte een paar latex huishoudhandschoenen, trok ze aan en liep naar buiten. “Blijf maar even binnen. Wie weet wat er in zit…” Buiten sneed ik de envelop voorzichtig open. Eén A-4tje. Ik vouwde het uit. Twee regels geprinte tekst. ‘Stop met wat je doet. Als je doorgaat met waar je mee bezig bent, maak ik je kapot.’
Ik liep naar binnen en op dat moment startte er een dikke Audi A8 en reed weg. De meeste auto’s van de bewoners kende ik wel, deze niet. Ik zag nog net de eerste letters en cijfers van zijn nummerbord: ND-338- De laatste letter kon ik niet meer zien. Ik noteerde het kenteken meteen in m’n telefoon. Werk voor Fred…

Peinzend liep ik weer naar binnen. “Iemand is mij niet zo goed gezind, schatje…” Joline wilde het briefje aanpakken, maar ik trok het weg. “Niet aankomen! Alleen lezen.” Ze las en keek me aan. “En nu, Kees?” Ik keek grimmig. “Tijd om onze relaties met de KMar eens aan te spreken, schat. We hebben in Soesterberg wat vriendjes. En ik wil dat Fred het kenteken natrekt van die auto die net wegreed. Volgens mij hoorde die hier niet. Ik heb ten minste hier nog nooit een zwarte Audi A8 gezien. Het zou me niet verwonderen als dat de pa van vriendje Floris was. Of misschien hij zelf wel, in de auto van pa…” Joline keek ongerust. “Dan weet hij waar wij wonen…” Ik haalde mijn schouders op. “Dat wist hij waarschijnlijk al lang. Verandert niets aan de situatie. Kom, we gaan naar boven. Lekker eten.”
In de lift keek ze me aan. “Hoe kan jij zo rustig blijven? Het komt nu wel héél dichtbij…” Ik keek grimmig. “Ja. En mensen die dichtbij komen, maken fouten, omdat ze denken onkwetsbaar te zijn. Degene die dit epistel heeft opgesteld en geprint, heeft hoop ik, een paar fouten gemaakt. Misschien vingerafdrukken achtergelaten, de inkt kan geanalyseerd worden, misschien kan men het type printer vaststellen… En als de papa van Floris een zwarte Audi A8 heeft, hangt hij. Ik zet de aardappels zo meteen op… Daarna ga ik Fred bellen.” We liepen naar binnen en ik stopte de envelop en het A-4tje in een plastic insteekhoes en legde die op mijn bureau. Zo, morgen meenemen. Toen begon ik met het eten klaar te maken. Met de aardappels in de snelkookpan, belde ik Fred.

Toen hij opnam was zijn eerste zin: “Did the shit hit the fan?” Ik schoot in de lach. “Jij mag nooit meer raden, verdorie.” Hij gromde. “Jij belt nooit op dit tijdstip, Kees. Wat is er aan de hand?” Ik vertelde het in het kort. “Kun jij een incompleet kenteken natrekken als ik ook het type auto heb?” Een kort lachje klonk. “Geef maar wat je hebt, maat…” “Oké. Zwarte Audi A8 sedan, kenteken ND-338-nog wat. De laatste letter heb ik niet. Ik heb het vermoeden wie de eigenaar is.” Een grom klonk. “De pa van je vriendje? Als je vijf minuten geduld hebt…Wacht maar, ik mail je wel. En met een beetje mazzel kan ik zien waar hij geweest is, want ik heb z’n telefoonnummer… Dat duurt iets langer. Oh, en Wilma zit te seinen dat ze wil eten.” “Doe dat maar eerst makker. Ik wil geen ruzie met jouw vriendin.” “Dank je wel, Kees! Ik ook niet met jou”, hoorde ik in de verte. “Nou je hoort het… Eet smakelijk makker.” “Jullie ook. Je hoort van me.”

Ik hing op, keek Joline aan en zei: “Zo, dat was één. De ander komt na het eten wel: onze vriend luitenant Marsman van de KMar.” “Waarvoor heb je die nodig, Kees?” “Onderzoek naar het vriendelijk briefje. Vingerafdrukken, type printer, inkt, soort enveloppe… Ik weet niet of de KMar dat soort ambachtelijk recherchewerk nog bedrijft, maar zo ja…”
We gingen verder met het eten en even later zaten we aan de bar te genieten van aardappelen, een lapje varkensvlees en worteltjes. En koffie na. Tijdens de koffie ging de telefoon. Fred z’n bas klonk meteen. “Hé maat… Je had bijna bingo. Ja, de auto staat op naam van de pa van je vriendje, maar hij werd gereden door je vriendje zelf. Pa was thuis, en heeft met zoonlief gebeld terwijl hij stond te posten voor jouw flat. En… houd er ernstig rekening mee dat je binnenkort bezoek krijgt. Zoonlief gaf wat details door van de hal van jullie appartementencomplex: soort sloten en deuren. Tevens riep hij iets over noodtrappen die wellicht bruikbaar waren.”
Joline gromde en Fred vervolgde: "En hij bevestigde dat jij de brief gelezen hebt. Letterlijke tekst: ‘Ik zie hem… En een vriendinnetje waarschijnlijk… Hij loopt nu naar buiten.. maakt de envelop open en leest.’ Ik heb een opname gemaakt van dat gesprek als je er prijs op stelt.” Ik dacht even na. “Ja, ik stel het wel op prijs, maar in een rechtszaal mag je het niet gebruiken. In ieder geval: als we dit laten horen is de eerste vraag die de (hele dure) advocaat van de tegenpartij stelt: ‘Vertelt u eens… hoe bent u aan deze opname gekomen, meneer?’ En daar heb ik geen zin in. Fred, ik ga die envelop laten onderzoeken door de KMar. Daar heb ik nog wat vriendjes. Als zij een link hebben met papa, dán hangt hij.”
“Oké Kees. Moet ik je vriendjes of zijn papa nog in de gaten houden voor je? Dat is een kwestie van op wat knopjes drukken en de techniek doet de rest… Dan kunnen Wilma en ik ondertussen gaan douchen…” Ik hoorde Wilma op de achtergrond lachen. “Mocht je willen, Fredje!” Ik grinnikte. “Als je hem in de gaten wil houden… Graag. En ik hoor net dat er vanavond niet gedouched wordt.” “Hmmm… Geen commentaar. We zien elkaar morgen weer, Kees.” “Is goed maat. Dank je wel.”

Ik verbrak de verbinding. “Mooi. Dat weten we ook weer. Nu Zoomers maar eens gaan bellen.” Joline trok haar wenkbrauwen op. “Zomers?” Ik knikte. “Zij is toch advocaat? Dan mag ze een boodschapje overbrengen aan papa. Met de complimenten van Kees.” Ik zocht het nummer van Zomers op en toetste het in, zonder nummerherkenning, en zette het toestel op speaker. “Zomers…” “Goede avond. U spreekt met Kees Jonkman. U mag een boodschap van mij doorgeven aan uw cliënt Floris, mevrouw.” Het was even stil. “Die is geen cliënt meer bij mij, meneer Jonkman. Ik heb de samenwerking opgezegd.” Ik grinnikte zachtjes. “O, u heeft die tienduizend euro teruggestort? Dat zal moeite gekost hebben…” Weer was het even stil. “Hoe weet…” Ik kapte haar af. “Mevrouw Zomers ik heb u al eerder verteld: u weet niet wie u tegenover u heeft. Maar goed, u heeft de samenwerking met die fijne pa van vriend Floris beëindigd? Dan neem ik aan dat uw vriendje de namaakdeurwaarder bij mij niet meer in beeld komt, noch zijn vriendjes van het eveneens namaak-incassobureau?” Het was stil. “Ik wacht op antwoord, mevrouw…” Dat kwam. Knarsetandend. “Ik heb niets meer met die zaak te maken.” “Mooi. Doet u héél verstandig aan. Natuurlijk kom ik wél bij u verhaal halen, mochten ze plotseling tóch voor de deur staan, dat begrijpt u hoop ik? Maar even iets anders. U heeft natuurlijk nog wel het telefoonnummer van de pa van Floris. Doet u mij een plezier… bel hem op en vertel hem dat ik weet dat vriend Floris vanavond een dreigbrief in mijn brievenbus heeft gestopt. En daarna in de auto van zijn pa wegreed toen ik voor het portiek van mijn appartementencomplex zijn briefje stond te lezen. En dat ik nogal boos ben geworden van dat briefje. Kortom: vertel de pa van Floris en Floris zelf maar dat ze niet met Kees Jonkman moeten gaan sollen. Verder wens ik u een fijne avond, mevrouw Zomers.”

Ik hing op. Joline keek me hoofdschuddend aan. “Over jezelf in een wespennest steken gesproken… Kees Jonkman, je bezorgt Zomers nog een hartaanval.” Ik grijnsde. “Schat, bij de Infanterie noemen ze dit “het uitlokken van vuur”. Je laat een potentieel lonend doel zien en je hoopt dat de tegenstander begint te schieten. Want dan weet je waar de tegenstander zit en schakel je hem uit. Nou, schieten gaan ze nog niet, maar een reactie gaat er komen. Ik wed dat er op dit moment een gesprekje plaatsvindt tussen Nijmegen en de woonplaats van de papa van Floris. En wie zit er als luistervink op die lijn?” Ze knikte langzaam. “Ja… en zo krijg je wel een reactie… Waarschijnlijk weer een vloekpartij, maar ach… daar moet Zomers wel tegen kunnen.” “En vanavond staan onze buksen naast ons bed en het alarm van de videobewaking aan.”

Joline knikte. “Dat lijkt me een heel goed plan. Ik ben dit gedoe behoorlijk zat, Kees.” Ik omhelsde haar. “Anders ik wel, schat. Maar soms moet je héél hard van je af bijten, anders walsen dat soort lui over je heen.”Joline keek me aan en knikte. “En nu ga ik nog een uurtje studeren. Ga jij nog maar even blazen. En om negen uur wil ik naar bedje toe. Om de een of andere reden heb ik afgelopen nacht wat minder geslapen…” Ik knikte. “Hier nog zo eentje…” Ze trok me naar zich toe. “Volgens mij vond jij het op een gegeven moment maar wát fijn dat ik je wakker maakte, meneertje. En als je dat ontkent, heb je een probleem.” Ik knuffelde haar. “Ik ontken helemaal niets. Je was een schat, vannacht. En dat ben je nog steeds. Kom, aan ’t werk jij. Ik ga blazen.” Joline verdween in de studeerkamer en ik pakte de bugel. Ik was een kwartiertje bezig, toen de telefoon ging. “Hé bud, Fred hier. Wat heb jij gedaan? Er staan een paar telefoons roodgloeiend…” Ik grinnikte. “Ik heb vuur uitgelokt, Fred. In de hoop dat lieden zich verspreken of domme dingen gaan doen.”
Het was even stil. “Nou, dat er lieden zich verspreken kun je wel stellen. Ik heb het afgelopen uurtje een aantal hele nieuwe vloeken geleerd.” “Oh? Is de pa van vriendje Floris over de jank?” Er klonk een schamper lachje. “Dat is het understatement van de eeuw, vriend. Hij is razend. Niet alleen omdat zijn trucje mislukt is, maar ook omdat jij hem een klap recht in zijn tronie hebt gegeven. En omdat zoonlief... Nou ja, dat komt zo wel. De korte samenvatting van het gesprek van Zomers met pa: Nadat Zomers jouw mededeling had overgebracht, ontplofte hij zo ongeveer. Weer 10 vloeken per strekkende meter, niet alleen tegen jou, maar ook naar Zomers. Ze werd uitgemaakt voor alles wat lelijk was…” “Dat is wel eens goed voor haar, Fred. Hebben te weinig mensen gedaan.”
Hij grinnikte. “Dat zal wel… Ik ken er in ieder geval eentje. Maar goed… dát telefoongesprek was klaar. Vervolgens belt Pa z’n lieve zoontje op en die kreeg me een partij onder uit de zak, daar lusten de honden geen brood van. Ook weer met tien vloeken per vijf seconden, afgewisseld met wat ‘lidwoorden’. En pa eindigde met de gedenkwaardige woorden:
‘Enorme oetlul dat je bent. En nu moet ik zeker weer de kastanjes voor je uit het vuur halen? Vergeet het maar, knulletje. Je brengt vanavond nog mijn auto terug. En wee je gebeente als je weer 'vergeet' te tanken, want dan breek ik je poten. Daarna verdwijn je maar. Waarheen? Het zal me een rotzorg zijn. Ik brand mijn vingers niet meer aan jouw streken. Je zoekt het maar lekker zelf uit. Je was toch zo'n grote jongen? Bewijs het maar. Ik ga geen advocaatskosten meer aan jou spenderen. De eerstkomende vier weken kom je dit huis niet meer in en je toelage stop ik per direct! Enorme druiloor dat je bent.’ En vervolgens werd de verbinding verbroken.

Maar goed, dit is nog niet het einde van deze soap; vriendje Floris belt, wat even later blijkt, zijn stiefmoeder op en klaagt zijn nood. En stiefmama is nogal een publieke figuur; staat met enige regelmaat in diverse glossy’s als ontwerpster van nogal exclusieve damesmode en soms zelfs als model. En stiefmama heeft de oplossing: hij mag voorlopig in haar werk-locatie in Driebergen slapen.
En nou komt de klapper… vervolgens zegt stiefmama: ‘Dan kunnen wij ook weer eens lekker van elkaar genieten, Floortje. Ik denk dat ik aankomende week veel in Driebergen moet werken…’ Een lekkere familie dus.” Ik schudde mijn hoofd. “Tja. Wat je met één telefoontje allemaal niet teweeg kan brengen. Kortom: zo te zien trekt pa de handen van zoonlief af en gaat stiefma een partijtje rollebollen met haar stiefzoon. Misschien kan ik daar wel wat mee, Fred.”
Hij grinnikte. “Wil je het adres van stiefmama?” Hij gaf het me en ik noteerde het. “Mooi. Misschien dat ik eens op de loer ga liggen daar. Ik ga eens kijken of ik daar ergens een watch overnight kan inrichten.” “Met deze kou? Ik wens je veel sterkte, vriend…” Ik grinnikte. “Fred van Laar, sinds dat jij op het Backoffice van DT werkt, ben je een watje geworden.” Er klonk een lage grom van de andere kant. “Kijk uit wat je zegt, vriend… Kijk uit wat je zegt… Als er geen verder geen dringend nieuws is laat ik jullie vanavond verder met rust, Kees.” “Dank je wel makker. Hebben jullie al gedouched?” Wilma’s stem klonk lachend. “Nee! Maar je brengt me wel op een idee, Kees!” “Ik hoor net dat ik moet gaan ophangen, Fred. Tot morgen en niet te lang douchen hé? Da’s waterverspilling…” “Ik hou ook van jou, maat. Ik zie je morgen.”

Hij verbrak grinnikend de verbinding en ik zakte even achterover. Oké… Zomers weg als bedreiging. De namaak-deurwaarder en zijn incasso-vriendjes waarschijnlijk ook. De papa van vriend Floris waarschijnlijk ook. Nu alleen vriendje Floris zelf en zijn lieve, o zo bekende stiefmama. Eens denken hoe ik dat zou gaan aanpakken… Ik pakte de laptop en startte Google Earth. Hmmm… Zo te zien een redelijke bungalow aan de Horstlaan. Achter het huis een soort atelier... De bungalow vrij veel ramen, ook op de eerste verdieping. Het atelier stond niet op streetview. Maar... mevrouw had waarschijnlijk een website... Bingo! En op die website pontificaal een interview met een damestijdschrift, opgenomen in het atelier. Foto's erbij... Een aantal ramen, open haard... Een paar foto's in de tuin opgenomen: grasveld, daaromheen sparrenbos. Plaats en dekking genoeg om eens een avondje te posten. Eens kijken of ik mijn oude technieken nog een beetje in praktijk kon brengen… Het enige waar ik voor op moest passen waren honden. Mensen konden me héél moeilijk ontdekken, maar je kon erop rekenen dat er in die omgeving veel waakhonden zouden zijn. Maar goed, ook daar waren middeltjes voor…

Ik zat nog even na te denken toen Joline binnenkwam. “Hé Kees ik dacht dat jij ging studeren?” “Ja, daar was ik ook mee bezig. Totdat Fred belde.” Ik praatte haar bij. Ze begon gemeen te lachen. “En mevrouw de cougar gaat dus deze week lekker van bil met stiefzoon Floris? Lekker hoor, zo’n gespierd jong blaadje als je vijf en dertig bent…” Ze keek ondeugend en ik kietelde haar. “Ik ga jou over tien jaar goed in de gaten houden, mevrouwtje…” Ze grinnikte nog wat na en vroeg toen: “En nu Kees? Wat ga je doen?” Ik keek haar aan. “Ik ga morgenavond eens een kijkje nemen in Driebergen. Geen Accuracy mee, maar m’n fototoestel. Wie weet kan ik wel interessante plaatjes schieten…” Joline keek me vragend aan. “En dan? Wat doe je daarmee?” “Opsturen naar hen alledrie: papa, stiefmama en zoonlief. Ondertekend met: ‘De groeten van Kees Jonkman’. Eens kijken hoe men reageert.”

Joline keek twijfelend. “Zou je ze niet liever achter de hand houden? Voor het geval dát?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ik zet de aanval in. Niet meer in de verdediging; ze zullen ondervinden wat het is om mensen te piepelen. Nu is het mijn beurt. Dát was precies de bedoeling van ‘vuur uitlokken’; ze hebben fouten gemaakt en daar ga ik gebruik van maken. En er gaat een mailtje achteraan: ‘Als ik nog meer last van jullie krijg, gaan deze foto’s, inclusief het hele verhaal vanaf Wageningen, richting kranten en tijdschriften.’ Ik ben er klaar mee, schat.”

Joline dacht even na, keek me toen aan en zei: “Je hebt gelijk. Tijd voor de valse havik om eens uit de kooi te komen en de kat te grijpen.” Ze zoende me. “En nu, meneer havik, is het tijd om naar bed te gaan. Het is kwart over negen; we lopen een kwartier achter op ons schema.” “Is dat hetzelfde schema als van Fred en Wilma? Dan lopen we inderdaad achter. Wilma zei twintig minuten geleden dat ze gingen douchen…”
Joline proestte het uit. “Méén je dat?” Ik knikte. “Ik vroeg aan Fred of ze al gedouched hadden. En hij had z’n telefoon op de speaker staan, want Wilma reageerde meteen met: ‘Je brengt me op ideeën, Kees!’ En vrij snel daarna hing Fred op…” Joline schudde haar hoofd. “Nog even en jullie vertellen elkaar in welke standjes… Ik wil er niet aan denken. Loop je veiligheidsrondje en daarna melden bij Jolientje in de slaapkamer!” Ik grinnikte. “Tot uw orders, Freule.”

Het veiligheidsrondje deed ik zéér nauwkeurig, tot en met de camera op de galerij aan toe. Ik checkte het beeld; er zat een vlek op de lens. Die poetste ik nog even schoon, tot het beeld glashelder was. Deur dicht, bovenlichten controleren, ramen controleren, alarm aan… Na tien minuten liep ik de slaapkamer in. “Zo. Fort Knox is er niks bij.” Toen zag ik Joline’s buks tegen de stoel staan waar Balou op zat. Mijn buks tegen de muur, naast mijn nachtkastje, drie volle magazijnen er naast. “Als het serieus wordt Kees, wil ik geen seconde verliezen.” Ik knikte. “Gelijk heb je. Maar ik acht de kans dat er ongenode gasten richting Veldhoven komen, momenteel vrij klein. Maar goed, je weet maar nooit. Misschien dat vriendje Floris denkt een kansje te maken om bij papa in de gunst te komen…” Ik grinnikte. “Dan kan ik het zonder buks wel af.” Joline was zich tijdens dit gesprekje aan het uitkleden. Ik keek even genietend naar haar en ze mopperde: “Ga jij je tanden nu maar poetsen, Kees, in plaats van mij uit de kleren te kijken… Hóp, weg jij!”
Hoofdschuddend liep ik de badkamer in en poetste m’n tanden. Toen ik terugkwam in de slaapkamer had Joline het licht al gedimd. Aan mijn kant van het bed brandde één lampje. “Zo dame… Heb je zo’n haast om slaap te vallen?” Ik gleed onder het dekbed en hoorde naast me: “Integendeel, Kees… Kom jij eens lekker bij Jolientje…” Ik grinnikte. Als ze zó begon… Ik draaide me om. “Hier ben ik, schat.” Ik werd begroet door twee armen die me naar haar toe trokken en warme lippen. Die streelden de mijne en zeiden even later zachtjes: “Ik wil lekker met mijn ridder vrijen. Niet onder de douche, maar in ons eigen bedje.” Ze streelde mijn benen met de hare en ik voelde zacht nylon. Ze droeg een dun onderjurkje en nylons. Toen ik haar billen streelde en haar onderjurkje omhoog trok voelde ik haar naakte, stevige billen. Ze duwde één been tussen de mijne en wreef haar poesje tegen me aan.

“Jolientje… Ga jij er weer een feestje van maken?” Ze knikte. “Ja. Want morgenavond ben jij er niet. Dan lig je ergens te blauwbekken in Driebergen.En dan moet je iets hebben om aan terug te denken, schatje.” Ik omarmde haar. “Dat gaat zeker lukken… Een maand of vijf met heel veel opwindende vrijpartijen met de mooiste vrouw van het noordelijk halfrond.” Ik kuste haar en ze beantwoordde mijn zoen hevig: haar tong drong in mijn mond en speelde tikkertje met de mijne. Ik streelde haar borsten en voelde hoe haar tepels zich oprichtten. Joline kreunde zachtjes, haar tong nog in mijn mond en wreef met haar onderlichaam tegen me aan. Toen ik zachtjes in haar tepels kneep, voelde ik haar vochtig worden: een paar druppels vielen op mijn been.
“Wil je nú in me komen, Kees? Ik wil je in me voelen… Ik ben al bijna zover!” Ze ging op haar rug liggen, trok haar benen op en spreidde ze zover mogelijk. “Kom in me, geile vent…” Ze keek me aan, haar ogen warm en verlangend. Ik schopte mijn boxer uit, trok mijn t-shirt over mijn hoofd en ging tussen haar benen zitten. Joline pakte mijn paal beet. “Deze wil ik in me voelen… Lekker hard en diep en mijn kletsnatte geile kút!”

Ze keek me aan toen ze het zei. “Kees… Wil je lekker geil tegen me praten?” Ik boog me voorover. “Waar wil je mijn harde pik hebben, geile meid?” Ze pakte me beet en zette mijn paal op de ingang van haar poesje. “Lekker diep in mijn natte kut, lieverd. En ik wil dat je me alles geeft… Je warme sperma diep in me spuit… Ahhhh…. Lekker geil!” Ik drong in haar door, voelde de wanden van haar poesje wijken. “Ik ga je neuken, mooie vrouw. Lekker diep in je natte, geile poesje neuken…” Ze kreunde. “Wil je… Lekker geil tegen me praten… Vertellen wat je voelt, wat je wilt…”
Ik drong nu helemaal in haar. “Ik wil mijn harde pik diep in je kut steken. Voelen hoe warm en nat je bent… Je lekker diep neuken, zodat we samen heerlijk klaarkomen… Jouw lekkere geile lingerie tegen me aan voelen… Je kut ruiken en je tieten voelen…” Ik werd steeds geiler en Joline ook. Ze trok me tegen zich aan en fluisterde in mijn oor: “Naai je geile sletje! Spuit mijn natte kut vol! Voel mijn geile lingerie tegen je aan… Speciaal voor jou aangetrokken… Een lekker geil onderjurkje en mooie dunne nylons… Voel… je… Ohhh… Ik kom! Ik kom…. Neuk me!”
Ze verkrampte, haar spieren trokken samen en ik voelde haar poesje om mijn harde lul klemmen. Tegelijk keek ze me hijgend aan en zei: “Spuit! Spuit in… m’n….geile, natte… kút…” Ik stootte nog twee keer en toen bereikte ik het point of no return: Ik drukte mijn pik zo diep mogelijk in haar en kreunde: “Hier komt lekker geil sperma, schat…”Joline bleef me aankijken terwijl ik spoot en masseerde met haar spiertjes de laatste druppel uit mijn pik. “Oh… Wat kan jij heerlijk neuken… Ik voelde je pik dikker worden en toen…Je spoot zó hard… Heerlijk!”

Ze sloeg haar warme benen om me heen en trok mijn hoofd naar zich toe. “Ik voel je pik nog steeds in me… Lekker geil… Nog even in me blijven…” “Wat dacht je dan… Dit is het lekkerste plekje van de wereld, Jolientje…” Ze tongde me weer hevig en streelde met haar benen over mijn rug. “Ik ga jou weer hard maken, Kees... Ga eens van me af.” Ik kwam overeind. Joline keek me aan. “Ga tegen het hoofdeinde van het bed zitten, Kees.” Ze kroop tussen mijn benen en, terwijl ze me aan bleef kijken, nam ze mijn paal in haar mond.
Haar tong cirkelde om mijn eikel en ze begon zachtjes te zuigen. Even liet ze los en keek me geil aan. “Ik proef mezelf. En jou. En die combinatie maakt me super geil, Kees…” Toen boog ze weer voorover en hervatte haar liefkozingen. Ze bleef me aankijken terwijl ze bezig was, en dat wond me ontzettend op. “Schat, je bent heerlijk…” Ze bromde, mijn paal in haar mond. Toen liet ze los, boog zich iets voorover en liet een grote klodder speeksel op mijn eikel vallen, die ze met haar vingers uitsmeerde. “Ik ga jou helemaal gek maken, Kees. En mezelf ook… Dit is zo geil! Lekker op je harde pik sabbelen en weten dat je zo gaat spuiten…” “Laat me jou ook verwennen, meisje… Ik wil jou ook klaar laten komen!” Ze glimlachte. “Wat denk je zelf? Ik zit hier enorm te soppen…”

Ze kwam overeind en stak haar hand uit. “Mee jij, naar de badkamer. Als ik klaarkom is de zondvloed er niks bij en moeten we op de bank slapen.” Ze legde een aantal handdoeken op de grond in de badkamer. “Zo… En nu mag je mij ook verwennen Kees… Ga liggen!” Ze kwam op mij liggen en bood me haar poesje aan. “Vinger me! Vinger me terwijl ik je pijp! En gewoon klaarkomen als je er aan toe bent… Laat het komen, Kees! Dat doe ik ook!” En meteen voelde ik haar warme lippen weer om mijn paal. Ik streelde met twee vingers voorzichtig tussen haar warme lipjes, maar dat was niet naar Joline’s zin. “Vinger me! Op m’n lekkere plekje! Diep….” Langzaam liet ik twee vingers in haar glijden en masseerde even later haar G-spot. Joline spietste zich op mijn vingers, ging snel op en neer en snoof hevig door haar neus. Even liet ze me los.
“Zo heerlijk… Niet stoppen, Kees! Eeuwig mee doorgaan ik….kom….” Ze drukte zich omlaag en schokte. “JA! JA! Lekker! Naai m’n natte kut!” En een seconde daarna spoot ze over me heen! Haar vocht liep in straaltjes uit haar openstaande poesje en ik likte haar clit tijdens haar orgasme.
En Joline liet mij niet los: ze nam mijn paal steeds dieper in haar mond, tot ik haar keel voelde. Hevig pijpte ze me en ze drukte een natte vinger tegen mijn anus. En even later er in! Toen kon ik het niet meer houden: ik voelde mijn sperma omhoog komen en op het moment dat ik spoot, trok ze haar vinger uit me. Ik dacht dat ik ontplofte. Een orgasme was nog nooit zo hevig geweest!
Na de eerste straal trok Joline zich terug en spoot ik on haar gezicht, terwijl ze me snel aftrok. “Zó geil… Jou lekker te zien spuiten… Lekker nat… Toe maar, nóg een keertje, Kees… Ik melk je helemaal leeg… Ik wil al je zaad hebben…”
“En ik jouw lekkere vocht, lekkere geile schoonheid van me…” Ik likte nog een keer tussen haar lipjes en ze schokte wéér, terwijl een nieuw straaltje vocht uit haar poesje kwam. “Lekker…” Even bleven we lekker liggen: Joline likte mijn paal en ik haar poesje zachtjes.

Na een paar minuten bromde ze: “Hé lekkere vent… Ga je mee douchen?” Ik streelde haar billen. “Die uitdrukking heeft nu een dubbele bodem gekregen hé?” Ze schoot in de lach. “Ja, dat is waar. Maar waar ik het over heb is: gewoon lekker samen onder de straal staan.” Ze kwam overeind en keek me aan. “De waterstraal dus.” Ik keek in haar gezicht. Er zaten nog een paar slierten sperma op haar neus en kin. “Zo te zien heb je net onder een straal gestaan, schatje…” Ze glimlachte lief. “Ja, en dat was heerlijk. En jij ook, als ik die grijnzende toet van jou bekijk. Kom!”

We kwamen overeind, Joline deed de douche aan en we genoten van de warme stralen. Zij zeepte mij in en ik haar en we wasten elkaars haren. Toen dat klaar was, bleven we nog even genietend staan. Joline met haar rug tegen mij aan; ik met mijn armen om haar heen, haar hoofd op mijn schouder. Ze keek me aan. “Cornelis Jonkman… Ik hou van je.” “Joline Boogers: dat is maar goed ook. En dat gevoel is honderd procent wederzijds.” We kusten elkaar. Rustig, intiem en teder.
Toen ik Joline losliet draaide ze de kraan dicht. “Zo. Lekker afdrogen en daarna in bed. Zou je wel kunnen slapen, denk je?” Ik keek haar aan. “Ik denk het wel. En zo niet maak ik je wel wakker en beginnen we voren af aan.” Ze lachte ondeugend. “Volgens mij is dat bluf, meneertje. Ik heb je helemaal leeggezogen; de medewerkers in jouw zaadfabriekjes moeten minimaal een nacht en dag overwerken, wil jij weer wat productie kunnen leveren.” Ik zuchtte overdreven. “Verdorie… Waarom hebben wij mannen niet ergens in ons lichaam een of andere opslagmogelijkheid voor sperma? Zodat je lekker veel keren achter elkaar kan klaarkomen?”

Joline begon spottend te lachen. “Dat is om ons, vrouwen, te beschermen. Anders zijn wij twentyfour-seven de sigaar.” Ik zuchtte. “Jammer…” Toen we in bed lagen, kroop ze nog even dicht tegen me aan. “Ik vond het heerlijk, Kees. Dank je wel dat me zo verwend hebt.” “Het genoegen was wederzijds, Jolientje. Ook ik heb vreselijk genoten. Toen je me aankeek terwijl je mijn paal zat te verwennen… Het meest opwindende uitzicht was er was. Jouw ogen spóten geilheid.” Ze bromde. “Zo voelde ik me ook. Eén groot gevoel van genieten van jou. Van elkaar. Van mijn eigen lichaam…” Ze kuste me. “En nu lekker slapen. Morgen moeten we er weer hard tegen aan.” “Ja. Morgenavond maar eens de zwaar gecamoufleerde papparazzo uithangen.” Ik moest grinniken.

“Wat lig jij te lachen, meneer Jonkman?”Ik hikte: “Misschien dat ik er nog wat van opsteek…” Het was even stil. “Jij ben écht slecht, Kees Jonkman. Bij jou vergeleken ben ik een heel net meisje.” Ze giechelde toen ik even in haar zij kietelde. “Welterusten schat. Lekker slapen.” “Jij ook, Kees…”Ze gaf me nog een zoentje en draaide zich om. Ik kroop tegen haar rug aan en even later was het stil op de slaapkamer.