De Rooie - 1

Al sinds een aantal jaar begin ik de dag met een wandeling. Niet helemaal waar, ik rijd eerst een stukje met de auto naar de Leemkuil, parkeer mijn auto daar en loop dan door het prachtige Mariënbosch. Een gedeelte van mijn stad, die begin twintigste eeuw nog net gered werd uit handen van een projectontwikkelaar, die het grootste deel al voorzien had van de mooiste villa’s. Met veel dank aan het inzicht van onze toenmalige stadsbestuurders, nu meer dan 100 jaar geleden, want er wordt nu veel gewandeld hier.

Ik ben er meestal al wanneer het er net licht is. In de zomer al gauw rond een uur of zeven, in de winter wat later.
Ik loop twee rondjes, meestal rechtsom. Ik geniet van de bomen, vooral die prachtige kolossale beuken, de rododendrons en ik beken het eerlijk. Ik geniet ook van de sportieve studentes die hier te vinden zijn. Aan de rand van dit bos, ligt de Mariënbosch, wat in de jaren dertig van de vorige eeuw nog een meisjes internaat was, zijn nu studenten gehuisvest. Ik kan er wel van genieten, wanneer die jonge meiden in strakke pakjes me voorbij komen rennen.

Een half jaar geleden zag ik er twee vaker voorbij komen. Na een tijdje begon ik een patroon te herkennen en op de maandag, woensdag en de vrijdag, even voor half acht kwam ik steeds dezelfde meiden tegen. Ik had al snel twee bijnamen voor ze: de ‘mooie’ en de ‘rooie’. Ze renden in dezelfde richting als ik, waardoor ik slechts hun achterkant zag.
Die ‘mooie’ meid, blond haar in een paardenstaart ging als een hinde de heuvel op. En iets later zwoegde de ‘rooie’ mij voorbij, achter haar vriendin aan. In het vlakke deel en de afdaling kwamen ze dan weer bij elkaar.

Ik besloot al snel op deze dagen mijn ronde in tegengestelde richting te lopen, zodat ik de snoetjes van die meiden eens kon zien, en ze kon begroeten, want ze waren me zo voorbij.
De ‘mooie’, reageerde niet of amper op mijn groet, maar de ‘rooie’, niet alleen haar haar was rood, want na een training had ze een vuurrode kop van de inspanning, die ‘rooie’ dus, die groette me altijd met een glimlach terug.

Ik moest mijn mening over wat mooi was bijstellen.
Die ‘mooie’ was echt heel knap, maar was ook ongenaakbaar, een verwend nest eigenlijk. Wellicht een tikkeltje arrogant. Zo leek het, althans. Ik vond haar ook te mager. Kon amper borsten en billen bij haar ontdekken. Ze was wel een atleet, zo makkelijk als zij die heuvel op ging. Om jaloers op te worden.

Die ‘rooie’, zag er zeker niet slecht uit, maar had de training wel nodig anders zou ze snel uitdijen. Geen hinde, zoals ze liep, maar meer een werkpaard.
Ik had daar wel bewondering voor, die energie die zij in haar training stopte om toch vooral fit te blijven.
Ik kon niet zeggen fit en slank, want ze had wel een mooi wat voller figuur.

Ik mag graag wat vlees vasthouden, als ik een vrouw bemin. Of ze grote borsten had kon ik niet zien, de sport bh zat zo strak, dat het zicht op haar borsten werd ontnomen.
Soms liepen ze alleen, waarschijnlijk had de ander dan college of was elders, maar vrijwel altijd liepen ze samen.
En als ik dan mijn twee rondjes gelopen had in tegengestelde richting, dan waren ze me minstens acht keer tegen gekomen. En altijd die herkenning en die glimlach van de ‘rooie’, en dat in de verte kijkende van die ‘mooie’, die ik daardoor steeds minder mooi vond worden.

Twee maanden geleden, het was eind augustus, kwam ik die ‘rooie’ nog eens alleen tegen, vlakbij de speeltuin, waar ik mijn auto geparkeerd had. Ik wierp nog een laatste verlangende blik op haar, toen ze in eens pardoes onderuit ging en behoorlijk hard tegen de grond sloeg.
Ik nam even de tijd of ze zich weer herpakte, maar ze greep naar haar knie en zag dat ze niet meer zelf zou kunnen opstaan. Ik hoorde haar vloeken en liep op haar af.

Bloed. Dat was wat ik zag, een bloedende knie, niet door een schaafwond, maar door een behoorlijke jaap in haar knie. Ze was heel ongelukkig op een glasscherf terechtgekomen en het zag er niet goed uit.
Ik boog me over haar heen en adviseerde haar te blijven liggen, om te kijken of pezen of spieren beschadigd waren.
Ik had nog een schone zakdoek bij me en probeerde de wond enigszins te verzorgen, maar het bleef bloeden.
Ik had echter niet de indruk dat het meer was dan een behoorlijk diepe, dat wel, snee, maar gelukkig geen spierbeschadiging.

“Dat wordt hechten” zei ik na het korte onderzoek.

“Het gaat wel weer”, zei ze en probeerde met mijn steun overeind te komen.

“ik breng je wel even thuis”

En ik wees haar op mijn auto. Het feit dat we elkaar de afgelopen maanden heel vaak zagen, maakte dat ze mijn hulp aanvaardde. Bij de auto aangekomen was de zakdoek inmiddels rood en ik stelde voor meteen langs de eerste hulp te rijden, zodat het gehecht kon worden.
Van protest was geen sprake, ze was erg aangeslagen, en van die ‘rooie’ kop, kenmerkend voor haar inspanning was helemaal niks over. Ze had een wit snoetje en ook de vermoeidheid veroorzaakte dat ze stond te trillen op haar benen.
Ik gaf haar een zoet snoepje, die ik voor mijn kleinzoon in de auto bewaar, en waardoor hij graag met me mee gaat. Zo’n lief manneke samen met opa naar de speeltuin. Altijd een feest. Enfin, dit was geen feest, maar de zoetigheid, gaf haar wat energie.

“Dank u wel meneer, ik heet Karin, overigens!”

“Erik, is mijn naam. Geen probleem”

De bloeding leek gestopt te zijn, maar om een groot litteken te voorkomen, schatte ik dat minstens 5 hechtingen noodzakelijk zouden zijn.

Ik parkeerde de auto bij spoedeisende hulp, pakte een rolstoel, hielp haar in de stoel en meldde me bij de balie. We moesten rekenen op een half uurtje, voor de dokter zou komen. Uiteindelijk was het nog geen 15 minuten, voor de arts de wond ontsmette, verdoofde en de eerste van 7 hechtingen plaatste.
In de rolstoel bracht ik haar naar de auto en naar haar studentenhuis. Daar werd ze door een andere bewoner naar haar kamer gebracht. Ze bedankte me hartelijk en ik wenste haar succes met het herstel.

De weken vlogen voorbij, en die ‘mooie’ kwam ik weer vrijwel alle keren op haar hardloopdagen tegen. Een praatje met haar aanknopen lukte niet, waardoor ik geen idee had hoe het met Karin was. Ik wist nu in ieder geval haar naam. Als ze me een keer tegemoet zou rennen, dan zou ik het vanzelf zien. Ik was er van overtuigd dat ze me wel zou herkennen.
En dat gebeurde dan ook.

Eind oktober, net voor de klok verzet werd, kwam ik haar rond 8 uur in de morgen tegen. Ze lachte me al van een afstand toe en stopte net voor me.

“Nog heel erg bedankt van laatst, meneer”

Ze vertelde dat de genezing langer geduurd had dan ze verwacht had door een ontsteking, ze had al een paar keer eerder gelopen, maar op een vlak parcours en ze liep nu voor het eerst weer haar rondje in het bos. Ze vroeg waar ik woonde, want ze had de zakdoek nog en die lag inmiddels klaar, die wilde ze bij me komen afgeven. Ik gaf haar mijn adres en ze vertelde dat ze de dag er na even zou komen.

Woensdag is de oppasdag van mijn vrouw bij mijn kleindochter, en mijn vrouw is dan altijd al voor het eten richting Amsterdam, waar mijn dochter met haar man en twee kinderen woont. Die dinsdag zou ik alleen thuis zijn. Ik vond dat helemaal niet erg, want inmiddels had ik wel gezien dat Karin behalve een ‘rooie’, ook een mooie meid was. En zonder mijn vrouw zou alle aandacht naar mij gaan, terecht natuurlijk, al had ik mijn vrouw wel verteld dat ik een redder in nood was geweest.

“Is zeker een hele mooie meid”, had ze gezegd.

Tsjaa, zo is mijn vrouw. Altijd een beetje achterdochtig. Ik weet zeker dat ik een minder aantrekkelijke meid of een man ook geholpen zou hebben.
Als iemand kermend van de pijn op de grond ligt, dan help je toch! Enfin, ik sta positief in het leven, en het leven is goed voor mij, dan mag ik ook wel iets voor een ander doen, toch?

Om vier uur ging de bel, precies het tijdstip dat ze bij de tweede passage naar me geroepen had. Ik maakte open en daar stond ze met een prachtige bos met bloemen. Een cadeau, waar je ook mij blij mee krijgt. Ik kreeg ze met twee heerlijke zoenen en de zakdoek en zette ze vast in een vaas.

Ik bood koffie aan, waar ze wel zin in had en begeleide haar naar de woonkamer. En daar zaten we dan. Geïnteresseerd keek ze naar de inrichting en foto’s die aan de muren hingen. Foto’s van mijn kinderen en kleinkinderen en van bergtochten onder andere in Nieuw Zeeland. En zo raakten we wat aan de praat. Ze was gekleed in een spijkerbroek, die best wel strak zat en een trui. Ik vermoedde dat ze door het niet kunnen rennen wel wat zwaarder was geworden.

Ze vertelde dat de infectie de wond er niet mooier op gemaakt had en ik vroeg of ik het litteken mocht zien. Daarop begon ze haar broekpijp omhoog te rollen, met het idee dat ze daarmee de knie wel vrij zou kunnen krijgen. Een kansloze missie: als dat al ooit gelukt was met die broek, dan had haar vriendin hem moeten dragen. Voor haar was dat onmogelijk. Toen ze mijn teleurstelling zag, zei ze, “ach wat maakt het ook uit” en stond op, maakte de knoopjes los en liet haar broek zakken tot over de knie.

Ze droeg een wit onderbroekje, die nauwelijks afstak bij haar verder geheel blanke huid. Ik denk dat ze werkelijk geen enkele vorm van pigment had. Dat beetje dat ze had, zat geconcentreerd op haar huid, als sproeten. Zeg maar eerder sproetjes, want in haar gezicht stond het best fraai en kleurde mooi bij haar haar. Haar benen waren in ieder geval blank. Witter dan dat kun je ze niet krijgen.

Op haar knie zag ik een rood litteken. Die zag er opvallend en helaas voor Karin best lelijk uit.

“Lelijk, hè”

Zei ze overbodig. Ja ik kon hier weinig tegen inbrengen.

“Behandel je het” vroeg ik.

Ze keek me verbaasd aan.
Ik liep naar boven en pakte een flesje siliconengel van Scarban. Mijn vrouw had het flesje een tijdje geleden gekocht en gebruikt voor een litteken en het effect was erg groot geweest.

Kom zei ik en ging naast haar zitten en stelde voor dat ze haar knie op mijn been zou leggen, zodat ik haar voor kon doen hoe ze het litteken moest behandelen. Terwijl ze haar been op mijn been legde wierp ik een blik op haar kruis en zag bij haar lies een paar rode haartjes. Bij mij begon iets in mijn broek te kriebelen, ik kreeg meteen een erectie.

Ik ben niet echt verwend wat seks betreft, mijn vrouw vindt het een verplicht nummertje en vindt een keer per maand al te veel, maar als compromis hebben we toch bijna wekelijks seks. Ik kom klaar, maar daar heb je het wel mee gehad. Als het te lang duurt zegt ze. “Schiet eens op”
Dus die erectie is op zich niet vreemd, maar rode haren en rood schaamhaar, daar had ik al eens over gefantaseerd.

Enfin, ik bracht wat gel aan en masseerde die zo goed als mogelijk op haar litteken. Ik bleef natuurlijk veel langer aan het masseren, dan strikt noodzakelijk, maar ja. Nu had ik dat been op schoot, en ik vond het wel zo prettig om te doen.

Inmiddels had ze zelf al gezien dat het bandje van haar broekje niet goed zat en kreeg een rood hoofd. Ook zei ze dat ze nodig moest plassen.
Ze snelde naar de gang, waar de wc is, in plaats van de broek aan te trekken, schopte ze haar schoenen en broek snel uit, want kennelijk had ze de plas al veel te lang opgehouden.

Niet lang daarna kwam ze weer naast me zitten. En verrassend, ik was eigenlijk al lang klaar, legde ze haar been weer op mijn been en kon ik een tweede keer de gel over het litteken uitsmeren.

“Dit spul heelt alle littekens” zei ik en vertelde dat ze het mee mocht nemen.

“Alle wonden?” vroeg ze. “Ook de littekens op mijn ziel?”

Ik keek haar niet begrijpend aan.

“Ach laat maar” zei ze, maar nu hield ik haar voor wie A zegt moet ook B zeggen.
En maak van je hart geen moordkuil. Dat soort dooddoeners. Het hielp in ieder geval wel.

Ze vertelde dat ze vroeger erg gepest was, voor ‘rooie’ was uitgescholden en dat ze als kind al een probleem had met haar gewicht. Het ging nu iets beter, maar ze moest er hard voor werken. In de 7 weken dat ze niet getraind had was ze vijf kilo zwaarder geworden. Het spookte weer door haar hoofd. Die strijd om de kilo’s. Ze had er een dikke huid van gekregen van het gepest, maar door het ongeluk bleek hoe dun en kwetsbaar ze kennelijk nog was.

Ik stond op en pakte haar hand en trok haar omhoog.

“Jij ziet er fantastisch uit, zoals jij bent. Je hebt prachtig haar, die rosse gloed op je hoofd, en die witte huid, met de lieftallige sproetjes. Zo ben jij. En te dik? Ach meisje, sommige komen meer aan dan andere, vergelijk niet met anderen, maar kijk hoe je er uit ziet en voor me staat een beeldschone vrouw, met de rondingen op de goede plek.”

Ik vertelde dat ik twee bijnamen bedacht had voor hen als lopers.

“Wil je weten welke namen dat waren?”

Ja, snikte ze en ik zei:

“Die ‘mooie’ en die ‘dooie’”

“En weet je welke naam voor wie is?”

Die ‘mooie’ is vast voor Saskia, snikte ze.

“Nee, haar noemde ik die ‘dooie’.
Op de eerste plaats reageert ze nooit als ik iets zeg, en op de tweede plaats is ze zo mager, dat ze bijna dood neervalt.”

“Echt ?” zei ze.

“Ja. Jij bent voor mij de ‘mooie’. En dat je nu voor jezelf de lat te hoog legt, siert je, maar die vijf kilootjes ren je er wel weer af, maar zelfs nu zie je er prachtig uit.”

Een glimlach sierde haar gezichtje, haar ogen stonden blij. En ik zei: laat je eens zien.
Laat je eens helemaal zien zoals je bent. Ik nam wat afstand en ze keek me wat vreemd aan.

Ze keek naar buiten en ze zag dat er vanaf de straat geen inkijk was en trok haar trui over haar hoofd, waarna ze in haar broekje en hemdje met een diepe V hals voor me stond.

“Wouw”, kon ik niet laten te zeggen. En haar glimlach werd steeds groter.
“Je bent echt een mooie meid.”

En dat was ze ook, natuurlijk was ze iets te zwaar, maar ik kon zo haar schoonheden benoemen. En ze keek steeds blijer toen ik ze noemde:

“Op de eerste plaats jou haar, die kleur rood, daar moet menig vrouw voor naar de kapper en betalen zich vervolgens scheel om die kleur te krijgen.
Die blanke huid, met die sproetjes vind ik heel sexy
Je hebt een taille, en daarmee geef ik je meteen een kleding advies: draag vaker een rok of een jurk, je hebt wel een beetje een buik, maar je draagt naar voren en je middel is prima.

En dan je grootste USP: je hebt echte billen, als ik het met het lopen goed gezien heb, zijn ze stevig en mooi rond. Menig kerel wil die wel graag vasthouden.
Ik kan je borsten niet goed zien, maar als ik zo schat heb je een B of een C cup.
Meid, je bent prachtig!”

Ze stapte op me af en gaf me dankbaar een knuffel. Ik kon de verleiding niet weerstaan en drukte haar tegen mijn borst en met mijn handen hield ik haar middel vast.

“Heerlijk om jou zo tegen me aan te houden en je hier vast te hebben.”

Ik pakte haar gezichtje en gaf haar een zoen op haar voorhoofd. Toen drukte ik haar weer tegen me aan en mijn handen omvatten nu haar billen. Ze zuchtte er van.

“Wat ik al zei, heerlijke billen”

“U bent lief! Zo heeft nog nooit iemand tegen me gesproken”

“Och meisje”, meer kon ik niet zeggen, “en je vriendjes dan, je ouders. “

Ik voelde wat traantjes in mijn hals, en keek haar weer in de ogen.

“Je bent echt mooi!”

Ik gaf haar weer een zoen, maar nu op haar mond. Karin, drukte zich nu steviger tegen mij aan.
En we gaven elkaar weer een zoen. Haar heupen drukte nu veel zwaarder tegen mijn heupen en het kon haar niet ontgaan zijn, dat ze mijn erectie moest voelen.
Mijn handen omvatte weer haar heerlijke billen.
Met een hand gleed ik in haar broekje en streelde haar naakte billen.
Ze begon te zuchten, net als ik en bracht haar hand naar mijn kruis.

“Vindt u het lekker”

Ik keek haar aan en knik bevestigend en gaf haar een zoen. Onze monden openden zich en ik proefde haar lip en weldra ook haar tong.
Met een hand op haar bil, voelde ik met de ander onder haar hemdje en omvat een borst. Ik genoot met volle teugen van dit jonge lijf.

“Je hebt ook heerlijke borsten, schat. Wat ik al zei je bent een beauty”

Met haar hand maakte ze mijn rits open en greep mijn pik, die onder spanning in mijn onderbroek zat. Een beetje lomp was ze wel en ze merkte dat ik me pijnlijk terugtrok.

“oeps, een beetje onhandig van me”

Ik stelde voor om naar boven te gaan om meer ruimte te hebben. In een paar seconden, waren we in mijn slaapkamer en hielp ik haar uit de kleren. Ze was inderdaad rood, haar kutje werd gesierd met wat rood schaamhaar, eigenlijk iets te lang naar mijn smaak, maar door de kleur wel super aantrekkelijk.
Ik gaf haar een compliment en ze straalde weer. Ik ontkleedde me vlot en samen lagen we op bed.
Ik kuste haar hartstochtelijk, die ze net zo vol passie beantwoordde. Mijn hand vond haar vagina, die ik zachtjes streelde.
Na een tijdje gezoend te hebben vroeg ik of ik haar mocht proeven.

Ik legde een kussen onder haar billen en likte aan de binnenkant van haar dij. Ik voelde de ontspanning bij haar, en toen ik haar lipjes raakte, hoorde ik haar diepe zuchten.
Haar kutje rook geil, ze was van haar zelf door ons voorspel al vochtig geworden. Ik likte haar lipjes, maar toen pakte ze mijn hoofd en stuurde mijn tong richting haar klitje, die ik met lange halen verwende.
Ze genoot, met volle teugen en al vlot voelde ik haar schokken en kwam ze kreunend klaar. Toen ik nog een likje gaf op haar klitje voelde ik het kloppen.

Voorzichtig, richtte ik me op, en ging op haar liggen. Mijn pik was stijf, maar was nu weer wat minder hard. Ze rolde me op mijn rug, en nam mijn pik in haar hand, met wat voorzichtige trekbewegingen kreeg ze mijn erectie weer op oorlogssterkte en begon me te pijpen.
Lang duurde het dan ook niet voor ik haar moest waarschuwen te stoppen.

Daarna was het mijn beurt haar op de rug te rollen en dook op haar, tussen haar benen.
Ik zette mijn pik tegen haar lipjes aan en voorzichtig bracht ik mijn stijve pik in haar natte en warme grotje.
Man, wat voelde dat fijn. Ik genoot met volle teugen en ook Karin had er veel plezier in.

Ze pakte mijn billen en duwde mijn geslacht zo ver als mogelijk bij haar naar binnen. Zo neukte ik haar een tijdje. Ze was heerlijk nat, en strak genoeg om veel genot te ervaren. Vervolgens trok ik me bijna helemaal terug en liet alleen de eikel nog tussen haar lipjes zitten. Weer probeerde ze me helemaal bij haar naar binnen te krijgen, maar deze keer bood ik weerstand en plaagde haar door met slechts één cm van mijn vijftien cm lange neuklat in haar te blijven.
Ze werd ongeduldig en ik gaf haar weer een heerlijke zoen. Ik bewoog slechts een klein beetje in haar, en net toen ze het niet meer verwachtte, stak ik mijn pik helemaal in haar drijfnatte grotje. Aan alles voelde ik dat ze genoot. En met haar benen omklemde ze me. Ze wilde me nu in zich houden en ik gaf haar haar zin.

Ik neukte haar diep in haar kutje en voelde dat ze weer tegen een orgasme aanzat. Mijn hand die een borst van haar omvatte, vond de tepel en ik kneep hard, waardoor ze gillend tot een orgasme kwam. Door het samentrekken van haar kutje hield ook ik het niet langer vol en spoot heerlijk in haar.
Ik geloof niet dat ik de afgelopen 10 jaar zo lekker ben klaar gekomen was.

Tevreden lagen we in elkaars armen. Ik trok snel het dekbed over ons heen zodat we warm bleven. En zo vielen we samen in slaap.
Na een uur werd Karin wakker en wekte mij met een kus. We fristen ons op, kleedden ons aan en namen afscheid. In het afscheid vertelde ik dat ik nog wel een leuke vriend voor haar wist. Ze keerde om en keek me verwachtingsvol aan.
“Mijn zoon! Hij is 27 en al twee jaar vrijgezel. Ik denk dat hij jouw beauty en brains wel kan waarderen. “
Ze wierp snel nog even een blik op de foto in de gang, mijn zoon op een snowboard, keek verlekkerd en gaf me haar nummer.

“Ik regel wel wat”, lachte ik.

Afhankelijk van de reacties ga ik er een vervolg op schrijven