Een Beeldschone Huisgenote - 9

Haar zachte lippen drukten tegen de mijne. Haar handen hielden mijn wangen vast, alsof ze bang was dat ik ging terugtrekken. Mijn armen stonden strak langs mijn lichaam. Ik was verbijsterd. Ik stond stokstijf stil, verroerde geen enkele spier. Mijn ogen knipperden niet eens. Zelfs mijn lippen bewogen niet. Het leek alsof Mandy een standbeeld aan het zoenen was. Ik was te verbaasd. Alleen mijn zintuigen werkten uitstekend. Ik voelde haar zachte lippen. Ze rook heerlijk zoals altijd. Ze had nog altijd dezelfde parfum op. Ik zag dat ze haar ogen gesloten hield. Ze was nog altijd mooi. Zo te zien genoot ze, ik eigenlijk niet, ik was te verbaasd. Ik beantwoordde de kus ook niet.

Na een paar tellen liet Mandy mij los en keek me met haar prachtige, bruine ogen indringend aan. Ik kreeg zelfs kippenvel van haar blik. Daarna lachte ze liefjes.
‘’Ik overval je een beetje, hè?’’
Ik kon nog steeds geen woord uitbrengen. Het leek alsof mijn stembanden ergens aan de andere kant van de wereld lagen. Ik was nog steeds een standbeeld, alleen knipperde ik wel weer, omdat mijn ogen te droog werden.
Mandy moest even gniffelen, pakte mijn hand en trok me mee naar de woonkamer. Ze ging snel naar de keuken.

Mijn hersenen deden pijn van een overvloed aan gedachten: Mandy was terug! Ze kuste mij zelfs! Was zij verliefd op mij? Maar hoe kon dat nou? We hadden elkaar bijna drie maanden niet gezien. Hoe kon zij nou gevoelens krijgen als we elkaar zo’n tijd niet gezien hebben? Ik had mijn best moeten doen om haar uit mijn kop te krijgen. En nu was Mandy gewoon terug, hier in huis! Ik snapte er niks van. Volgens Anna was zij heel gelukkig met Edwin. Anna zei letterlijk tegen me: Mandy is echt in de wolken met hem. En nu kuste ze me gewoon.

Mijn gedachten vlogen weg toen Mandy terugkwam in de woonkamer. Ze had twee glazen water gepakt en gaf me een glas. Ik besefte nu pas dat mijn keel kurkdroog was en nam een flinke slok water en wachtte met spanning af. Ik had nog altijd geen woord tegen haar gezegd. Mandy zette het glas op de tafel. Ze oogde kalm maar wel een beetje nerveus. Ze draaide zich naar me toe en pakte mijn hand op.
‘’Danny, sorry voor net. Ik liet je even goed schrikken, hè? Zeg iets alsjeblieft.’’ Ze keek een beetje ongerust, omdat ik nog altijd geen woord zei.
Opeens had ik mijn stembanden weer gevonden.
‘’Ja, je overvalt mij nogal. Ik was even uit het veld geslagen.’’ Ik moest even glimlachen. Mandy ook. ‘’Sorry… ik moet je iets vertellen.’’ Ze haalde even diep adem. ‘’Ik… ik denk dat… dat ik verliefd op je ben, Danny.’’ Ze was zowat verlegen. Dat had ik nog nooit gezien van haar.
Ik knipperde even met mijn ogen. Hoorde ik het goed? Of lag het aan mijn gehoorapparaat? Nee, ik wist zeker dat ik het goed gehoord had. Mijn maag deed zeer van de kriebels. Ik kon mijn oren niet geloven. Ze was verliefd op mij. EINDELIJK!

‘’Danny?’’ Ik schrok wakker, ik was weer even weg.
‘’Oh, sorry… ik… euhm…’’ Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen. Het duurde te lang om de juiste woorden te verzinnen.
‘’Danny? Heb je nog gevoelens voor mij?’’ vroeg Mandy op een zachte toon, alsof ze nerveus was.
‘’Ja, ik heb nog altijd gevoelens voor je. Eigenlijk altijd gehad.’’
Ze glimlachte blij.
‘’Dacht ik al. Ik wist het allang dat je verliefd op me was. Je durfde het alleen niet te zeggen.’’
Ik werd een beetje rood.
‘’En je hebt zelfs gehuild.’’
Wat? Anna was dus haar belofte niet nagekomen.
Mandy zag mijn blik. ‘’Niet boos zijn op Anna. Ze heeft het vandaag pas verteld. Kwam per ongeluk uit haar mond.’’
Ik snapte er niets van. Dus was Mandy opeens verliefd op me omdat ik gehuild had?
‘’Oké, geen probleem. Maar ben je nu verliefd op mij omdat ik gehuild heb?’’
Ze moest hardop lachen. ‘’Nee!’’
Ik vervolgde: ‘’Ik dacht dat je heel gelukkig was met Edwin? Dat hoorde ik van Anna.’’
‘’Ja, dat was ik ook. Of beter gezegd, dat dacht ik.’’
Ik snapte er nu helemaal niks meer van. Ze zag mijn verwarde blik.
‘’Danny, laat mij het eerst even uitleggen. Wil je mij alsjeblieft niet in de rede vallen, oké?’’
Ik knikte en nam een flinke slok water.
Dat deed Mandy ook. Ze ging goed zitten en keek me aan. Ze haalde eens diep adem en schraapte haar keel. Ze begon te vertellen.



Mandy was net verhuisd. In de eerste week waren ze dolgelukkig met het feit dat ze echt samen woonden.
Mandy was dolblij. Ze had dit huis altijd mooi gevonden. Ze konden niet van elkaar afblijven en belandden vaak in bed. Ze genoot altijd van de seks met Edwin. Hij was goed in bed. Mandy had niks te klagen. Hij was teder en lief.
De weken daarop ging het alleen maar beter. Edwin verwende haar veel, was altijd lief. Ze had eindelijk een gevoel van liefde dat ze nog nooit had gevoeld bij vorige vriendjes. Dat besefte ze toen pas. Ze hoefde ook bijna niets te betalen. Ze wilde per se wel. Maar Edwin vertelde tegen haar dat ze eerst moest sparen voor een auto, dan pas mocht ze kosten meebetalen. Edwin had een goedbetaalde baan. Dat vond Mandy zo lief van hem, dat ze bijna elke dag seks hadden. Ze had hem op allerlei manieren verleid.
Ze gingen ook regelmatig op stap, gezellig romantisch uit eten en samen wandelen. Mandy had hiervan allemaal genoten.
Na een anderhalve maand had ze al voldoende geld om een leuke auto te kopen. Ze had al spaargeld, nu had ze genoeg. Ze kocht een kleine Golf. Niet echt een mooie auto, maar ze had ten minste een auto. Ze was er erg blij mee. Ze kon eindelijk met de auto naar haar ouders. Edwin kon ook opschieten met Mandy’s vriendinnen. Volgens Mandy mochten ze hem ook. Ze waren in ieder geval blij dat het geen arrogante kwal was.
Maar ergens begin november voelde Mandy toch dat ze iets miste. Zij wist niet wat het was. Edwin was nog altijd aardig en lief tegen haar. De seks was nog steeds prima. Ze had eigenlijk niks te klagen. Maar toch miste ze iets. Alleen wist zij niet wat het was. Ze had niks gezegd tegen Edwin. Ze durfde het niet. Ze probeerde dat gevoel te negeren en te vergeten. Maar het werd alleen maar erger. Soms werd Mandy er helemaal gek van. Edwin merkte ook dat Mandy’s gedrag veranderd was. Ze bleef maar liegen dat er niks aan de hand was. De weken daarop bleef dat gevoel. Ze werd wanhopiger.
Vandaag in de ochtend was Mandy het echt helemaal zat en belde Lotte op. Edwin was al naar zijn werk gegaan. Mandy ging naar Lottes huis.

Bij Lotte thuis waren Anna, Elise en Kelly ook.
Mandy ging op een stoel zitten. Ze was in de war, dat zag Lotte meteen.
‘’Wat is er, Mandy? Je ziet er verward uit.’’
Mandy barstte ineens hard in tranen uit. Lotte schrok en omhelsde Mandy meteen. Elise legde troostend haar hand op Mandy’s benen. Kelly ging snel een glas water halen.
Mandy bleef snikken.
‘’Wat is er nou, liefje?’’ vroeg Anna bezorgd.
‘’Ik… ik weet het niet…’’ snikte Mandy tussendoor.
‘’Wat weet je niet?’’ vroeg Elise langzaam en bleef over Mandy’s been wrijven.
Ze wachtten geduldig op Mandy tot ze klaar was met snikken. Kelly gaf haar een glas water.
Mandy nam een flinke slok en droogde haar tranen.
‘’Ik weet het niet…. Ik mis iets. Ik voel iets dat ik iets mis. Maar ik weet niet wat. Edwin is heel lief voor me. Over seks heb ik niks te klagen. Ik ben wel gelukkig met Edwin. Maar het lijkt alsof dat niet genoeg is. Ik weet het niet.’’ Mandy snikte een klein beetje. De vriendinnen van Mandy keken elkaar aan. Anna glimlachte. Mandy keek verbaasd.
‘’Wat Anna?’’ vroeg Mandy direct.
Anna glimlachte door. ‘’Ik denk dat ik het wel weet.’’
Mandy keek nog verbaasder. ‘’Wat?’’
‘’Je mist iemand.’’ De andere vriendinnen knikten gretig.
Mandy was even in de war. ‘’Iemand? Mis ik iemand? Ik volg het even niet.’’
‘’Danny,’’ zei Anna kalm.
Opeens rees een warm gevoel door Mandy’s lichaam. Haar maag begon zachtjes te kriebelen.
De vriendinnen zagen het.
‘’Je mist Danny!’’ zei Lotte.
‘’Ja, we kunnen het zien,’’ beaamde Kelly.
‘’Maar… ik ben met Edwin… ik heb Danny al maanden niet gezien. Ik...’’ Mandy kwam er niet verder uit. Ze was totaal in de war. Maar ze kreeg weer een warm gevoel toen ze ‘Danny’ zei.
Elise zei dan: “Denk even niet aan Edwin. Denk nu aan Danny, en vertel ons wat je voelt.’’
Mandy dacht aan Danny. Hoe zij Danny voor de eerste keer ontmoette. Hoe verlegen hij was. Hoe lief en behulpzaam hij was, hoe het gezellig was met hem samen te eten. Het was altijd gezellig met Danny erbij. Ook al zei hij soms bijna niets. Toch voelde zij altijd zijn aanwezigheid. Zijn humor vond ze ook altijd leuk, zeker met haar vriendinnen erbij.
Mandy besefte nu pas dat zij hem inderdaad miste. Ze zuchtte diep.
Lotte merkte op. ‘’En?’’
‘’Ja, ik denk inderdaad dat ik hem mis,’ fluisterde Mandy. ‘’Wat moet ik nou doen?’’
Anna reageerde meteen: ‘’Dat lijkt mij wel duidelijk, toch?’’ Ze keek naar haar vriendinnen. Die knikten.
Mandy keek hen vragend aan.
‘’Dat weet je best! Dump Edwin en ga terug naar Danny!” antwoordde Elise, ietsje te enthousiast. De andere vriendinnen moesten even giechelen om Elises enthousiasme.

Mandy zuchtte weer diep. Ze was even aan het nadenken. Ze miste hem inderdaad. Elke keer als Mandy aan Danny dacht, voelde ze een fijn gevoel dat ze niet bij Edwin had gevoeld.
‘’Zou Danny nog gevoelens hebben voor mij? Ik heb hem zomaar in de steek gelaten,’’ zei Mandy bedachtzaam.
Anna antwoordde: ‘’Ja, dat weet ik wel zeker. Ik ben bij hem een paar keer langs geweest. Hij mist je echt. Dat kon ik meteen aan hem zien.”
Mandy keek Anna hoopvol aan.
‘’En hij heeft zelfs een keer gehuild,’’ flapte Anna eruit zonder na te denken. Daarna sloeg ze meteen haar hand voor haar mond. ‘’Oeps. Ik had hem beloofd om niks te zeggen.’’
Mandy keek geschrokken. ‘’Gehuild? Waarom?’’
‘’Is dat niet een beetje domme vraag? Natuurlijk vanwege jou!’’ antwoordde Anna.
De andere vriendinnen keken Anna verbaasd aan. Ze wisten het ook niet.
‘’Arme Danny,’’ mompelde Lotte zacht.
Mandy zat even in haar eigen gedachtenwereld.

Mandy stond plotseling op. Haar vriendinnen keken op.
‘’Ja, jullie hebben gelijk. Ik wil Danny terug! Ik ga het vanmiddag Edwin vertellen. Hopelijk is hij niet boos. Ik ben bang van wel. Alleen hoop ik dat hij het wel begrijpt. Ik kan niet honderd procent liefde geven aan Edwin. Dan verdient hij een andere vrouw die Edwin alles kan geven. Dat kan ik niet. Dat besef ik nu,’’ zei Mandy.
Haar vriendinnen knikten goedkeurend.

Mandy ging weer naar huis. Het duurde een eeuwigheid voordat Edwin terugkwam van het werk. Ze was bang, doodsbang. Ze ijsbeerde bijna de hele middag door de woonkamer, denkend hoe ze het hem het beste kon uitleggen. Ze voelde zich schuldig tegenover hem. Mandy had wel al de meeste spullen ingepakt. Uiteindelijk kwam Edwin thuis. Mandy zat doodsbenauwd op de bank. Edwin kwam naast haar zitten. Hij zag al meteen dat er iets was. Ze vertelde alles tegen hem. Hoe meer ze vertelde, hoe bozer Edwin werd. Hij was heel erg teleurgesteld. Mandy bleef maar uitleggen, hopend dat hij het uiteindelijk zou begrijpen. Maar toen ze uiteindelijk alles verteld had, was Edwin nog altijd boos. Ze huilde. Edwin wilde weten wat hij verkeerd deed. Ze vertelde dat het niet aan hem lag. Hij was niet blij en wilde haar niet meer zien. Snikkend pakte Mandy de laatste spullen. Toen ze bij de voordeur was, bleef ze zeggen dat haar speet, maar Edwin reageerde niet en keek niet naar haar. Hij schreeuwde dat ze weg moest. Mandy verliet snikkend zijn huis.
Ze reed weg en parkeerde ergens in Utrecht zodat ze eerst kon uithuilen. Na een tijdje was ze uitgehuild en zat bijna een uur lang na te denken. Ze friste zich een beetje op en startte de auto weer en reed naar Danny’s huis...

Mandy was klaar met haar verhaal. Ze nam een slokje water, had dorst gekregen van het vertellen van haar lange verhaal.
Ik stond met open mond te luisteren. Ik had elk woord kunnen verstaan. Ik had even medelijden met haar, dat ze het moeilijk had.
‘’Wauw, ik… ik weet niet wat ik moet zeggen,’’ stamelde ik.
Mandy glimlachte lief. ‘’Of je met mij wil verder gaan.’’ Ze duimde stiekem, hopend dat ik wel wilde.
Ik glimlachte. ‘’Natuurlijk wil ik heel graag. Je moest eens weten hoe moeilijk ik het had. Ik kreeg je verdomme niet uit mijn kop. Ik werd er helemaal gek van! Ik heb veel overgewerkt en trainde vier of vijf keer per week, allemaal pogingen om jou uit mijn kop te krijgen. Dat ging verdorie moeilijk. Je bent degene die goed begrijpt wie ik ben, zeker dat ik slechtziend en slechthorend ben. Ik hoef bij jou eigenlijk nooit te vragen om hulp. En je…’’ ik haalde diep adem. ‘’Je bent beeldschoon. Ik vind je ogen schitterend. Jouw glimlach maakt mij altijd vrolijk. Je lichaam ziet er prachtig uit. Je tie… ehh… laat maar. Kortom: je bent gewoon een geweldige vrouw, een droom voor elke man op aarde. Maar dat is niet alles. Het belangrijkste is je innerlijk. Je bent heel lief. En hebt een leuk gevoel voor humor. Een gezellig mens. En vooral heel behulpzaam. Je staat voor iedereen klaar. En je neemt dingen ook serieus als het moet. Ik vind het altijd fijn als ik bij jou ben. Ik kan mezelf zijn als ik bij jou ben. Toen je weg was voelde ik me echt eenzaam, terwijl ik al jaren makkelijk alleen kon zijn. Ik miste je hier elke dag. Ik gaf mijzelf constant de schuld omdat ik niks ondernomen had. Ik voelde me een slappeling.’’

Er viel een stilte. Ik stond even te kijken van mijn openheid.
Mandy staarde me met open mond aan. ’’Wauw Danny. Wat zeg je dat mooi.’’
Toen boog ze zich langzaam naar me toe en kuste me zachtjes. Ik kuste dit keer wel terug. Wel een beetje onwennig. ten slotte had ik haar nog nooit echt gezoend. Mijn hart bonsde zo hard tegen mijn ribben dat het een beetje zeer deed. Ik legde mijn hand voorzichtig op haar been. We kusten kort, voor mij leek het wel urenlang. Toen verbrak Mandy onze kus en keken we elkaar verliefd aan. Wat voelde het geweldig om verliefd te worden. Mijn maag deed zeer van de kriebels.
‘’Kan ik hier blijven slapen? Of is het beetje te snel?’’

Nu pas drong het door dat ik eigenlijk aan mijn project moest werken. Ik had maar weinig tijd. Ik keek sip naar Mandy. Ik vertelde het alles aan haar.
Ze keek geschrokken. ‘’Oei, dat is niet best. Je hebt dus nog tot vrijdag?’’
Ik knikte. ‘’Ik wil je niet weghebben hoor. Maar het lijkt me wel beter zo. Anders kan ik niet geconcentreerd werken. Ik moet zoveel doen. Sorry.’’
Ze reageerde meteen: ‘’Nee, ik snap het heel goed. Ik vertrek meteen. Ik bel zo meteen mijn ouders wel op. Of anders ga ik naar een van mijn vriendinnen.’’
Mandy stond op. Ik was niet echt blij mee. Maar ik had geen keus. Ze zag het en glimlachte lief. ‘’Zorg dat je je project af krijgt. Ik kom zaterdag wel, oké? Als je niet op tijd klaar bent met je project kom ik pas zondag. Dan heb je een goede motivatie om het werk wel af te krijgen.’’ Ze keek me plagerig aan.
Ik grijnsde. Dat vond ik wel een goed idee. Ik liep met haar mee naar de deur. Ze pakte haar jas en we stonden daar even stil. Ik wist even niet of ik haar moest kussen. Ik durfde het nog steeds niet echt. Mandy glimlachte.
‘’Je durft het nog niet, hè?’’
Mijn oren werden rood. ‘’Ik… sorry,’’ stamelde ik.
Ze pakte me en kuste me zacht. ‘’Tot zaterdag of zondag.’’
Ze vertrok. Ik bleef eventjes dromerig bij de deur staan.

Vrolijk huppelde ik naar mijn kamer en ging op mijn bureaustoel zitten. Ik balde mijn vuisten en sloeg zachtjes op het bureau van opwinding.
Mandy was verliefd op mij! OP MIJ! Ik had het geflikt! Nou ja, ik had eigenlijk bijna niks gedaan. Ik moest even grinniken. Ik kon nog niet beginnen met mijn project want ik was te blij. Na een half uur ging ik uiteindelijk werken. Na een paar tellen was ik alweer geconcentreerd aan het werk. Ik werkte tot vier uur in de nacht. Ik checkte mijn telefoon nog even voordat ik naar bed ging. Geen reactie. Vreemd, vond ik. Misschien wilde ze mij niet storen. Schouderophalend viel ik meteen in slaap.

Met heel veel moeite werd ik wakker door de wekker. Ik had maar vier uurtjes geslapen. Slaperig kleedde ik me aan en maakte een ontbijt klaar. Op het werk was ik weer volledig geconcentreerd. Ook sloeg ik pauzes over. Chantal en Leo protesteerden wel, maar ik wilde het per se dit project afmaken. Ik was van plan om dit project wat uitgebreider uit te werken, dat kostte me wel meer werk. Maar ik was vastberaden.
Na het werk holde ik snel naar de supermarkt en kocht drie kant en klaar maaltijden. Niet echt lekker, maar wel veel tijdbesparend. Thuis gooide ik het eten in de magnetron. Na een paar minuten was het eten klaar en nam ik het mee naar mijn kamer. Ik ging weer aan het werk en at tussendoor mijn maaltijd op. Ik werkte dit keer tot half vijf in de nacht. Toen ik eenmaal op bed lag, was ik meteen vertrokken in mijn slaap.

Het was woensdag. Ook vandaag werd ik erg moeilijk wakker. Op de badkamer schrok ik van mezelf toen ik in de spiegel keek. Ik had rood gezwollen ogen. Ik haalde mijn schouders op. Ik moest nog altijd genoeg te doen. Toen ik op het werk kwam, nam Leo mij apart. Hij zag mijn gezwollen ogen.
‘’Danny, dit is niet normaal. Dit is niet gezond! Hoe laat ben je naar bed gegaan eigenlijk?’’ vroeg Leo bezorgd.
‘’Half vijf,’’ zei ik kalm.
Hij keek me met grote ogen aan. ‘’Je bent gek! Dat moet je niet doen. Ga vandaag eerder naar bed!’’
Ik schudde mijn hoofd. ‘’Nee, ik moet nog een hoop doen en ik heb tot vrijdagmiddag de tijd. Sorry, kan ik weer verder werken?’’
Ik wachtte niet op Leo’s antwoord en ging weer achter mijn bureau zitten.
Weer thuisgekomen was ik al gauw achter de laptop te vinden. Ik merkte niet eens dat Iris thuis was.
Veel te druk had ik het. Ik had even twijfels of ik het wel zou redden. Maar de gedachte dat Mandy zaterdag zou komen als ik het wel redde, gaf me weer moed. Het was alweer vijf uur voordat ik het wist. Ik schrok toen ik de wekker zag. Ik dook meteen in bed en viel vrijwel meteen weer in slaap.

Donderdag was hetzelfde liedje als de vorige dagen. Alleen waren mijn ogen nog erger gezwollen en zag ik er doodmoe uit. Mijn collega’s maakten zich zorgen om me maar ze begrepen het wel. Mijn baas kwam ook langs om even te kijken. Hij schrok ook toen hij mij zag. Hij was er niet echt blij mee, maar toen ik mijn werk aan hem liet zien, was hij blij verrast. Hij had niet verwacht dat ik zo ver was gekomen.
Weer thuis gekomen ging ik direct weer aan het werk. Ik had een thermoskan met koffie meegenomen naar mijn kamer. Het schoot al op, maar ik moest nog wel genoeg doen. Ik besloot om de hele nacht op te blijven. Ik vocht tegen mijn slaap. Maar met de koffie ging het een stuk gemakkelijker.
Ik was zo druk bezig dat ik niet eens doorhad dat het buiten al wat lichter geworden was. Geschrokken keek ik op de klok. Het was acht uur. Ik ging snel douchen.

Op het werk had ik nog zeven uur voordat ik naar mijn baas moest. Ik vermoedde dat het wel ging lukken. Ik werkte zo snel als het kon.
Toen de klok drie uur aangaf was ik klaar. Alleen wilde ik alles nog controleren of het allemaal goed was. Ik controleerde alles wel twee keer. Ik was ervan overtuigd dat er geen fouten inzaten.
Half vier was ik echt helemaal klaar.
‘’Hoppa! Ik heb het geflikt!‘’ brulde ik hard. Het geschreeuw galmde door het kantoor heen. Mijn collega’s schrokken zich een ongeluk.
‘’Doe eens effe rustig, wil je? Ik schrok me kapot man!’’ riep Jeffrey uit. Zijn hand lag op zijn borst, voelend hoe snel zijn hart klopte.
Ik grijnsde breed.
‘’Het is dus gelukt?’’ vroeg Chantal. Ook zij moest bijkomen van de schrik.
‘’Yep,’’ zei ik met nog altijd een grijns op mijn kop.
Mijn collega’s feliciteerden me. Leo controleerde mijn project even snel voor de zekerheid. Hij was zeer tevreden en gaf me een schouderklopje. ‘’Petje af, Danny!’’

Met een voldaan gevoel liep ik naar het kantoor van Jan en klopte eerst netjes. Ik ging binnen. De klanten waren er al. Ze schrokken eerst toen ze mij zagen. Mijn gezicht zag er zo doodmoe uit.
Ik verontschuldigde mij en legde ze het uit. Ze begrepen het en keken me nieuwsgierig aan.
Ik plofte met een doffe dreun op de stoel en gaf mijn papieren aan de klanten. Ze lazen gretig de papieren. Ik wachtte geduldig af. Aan de blik van mijn baas te zien was hij bloednerveus. Ik gaf hem een geruststellend knikje.
Na een tijdje reageerden de klanten enthousiast. Ze waren dolblij. En ook verrast dat het nog beter uitgewerkt was dan vorige keer. Ze konden niet geloven dat het mij gelukt was in zo’n korte tijd. Ik vertelde hen wat ik allemaal gedaan had.
Ze bedankten me uitbundig. Ik bood nogmaals excuses aan voor mijn fout. Ze wuifden dat weg, ze waren allang weer blij. De man gaf me een honderd eurobiljet als fooi. Ik wilde het niet aannemen, maar de man stond erop. Uiteindelijk nam ik het aan en gaf ze een hand. Jan liet ze even uit.

Jan kwam weer binnen en keek heel blij.
‘’Dat was fantastisch werk, Danny! Ongelooflijk dat je het geflikt hebt!’’ Hij pakte zijn portemonnee en haalde er twee biljetten van honderd euro uit en gaf die aan mij. Ik wuifde ze weg. ‘’Nee, ik wil het niet, ik heb een fout gemaakt. Het is mijn eigen schuld. En ik heb al honderd euro gekregen van de man. ’’
Maar Jan liet zich niet kennen. ‘’Kom nou, neem het aan. Anders doe ik ze in de versnipperaar!’’ Dat vond ik wel zonde. Lachend nam ik het geld aan.
Jan liep even mee naar mijn kantoor.
‘’Chantal? Kan je hem naar huis brengen? Daarna mag je ook gelijk weekend vieren. Deze gestoorde gek heeft slaap nodig,’’ riep Jan vrolijk.
De mannen kreunden. Leo zei: ‘’Dat is niet eerlijk! Waarom mag ik hem niet brengen? Ik ben immers zijn persoonlijke begeleider!’’
‘’Niet miepen jij. Chantal woont het dichtst bij Danny’s huis. Dus zij mag hem brengen,’’ lachte Jan.
Chantal zat breed te grijnzen en ruimde haar spullen op. Jan wendde zich tot mij. ‘’Goed werk, Danny, Ga maar lekker slapen. Maandag mag je pas na de lunchpauze komen.’’ Hij verdween weer..
Ik volgde Chantal naar haar auto. Toen ik in de auto zat, stuurde ik een bericht naar Mandy, dat het mij gelukt was.
Alleen vond ik het vreemd dat Mandy al een hele week geen bericht had gestuurd. Misschien wilde ze me niet storen. Maar ze kon toch wel een berichtje sturen?
Chantal liep even mee naar boven, ik bedankte haar en ging eindelijk heerlijk languit op bed liggen. Met mijn kleren aan viel ik in een diepe slaap.

Zaterdag, negen uur lag ik nog te snurken. Buiten was het licht. De zon scheen fel. Alleen was het niet warm, rond de tien graden. Langzaam werd ik wakker. Geeuwend ging ik overeind zitten en wreef met mijn handen in mijn ogen. Ik had heerlijk geslapen, bijna vijftien uur lang. Wat ik als eerste dacht toen ik eenmaal goed wakker was, was Mandy. Ze zou vandaag komen! Ik zocht snel mijn telefoon op en keek of ik een bericht had gekregen. Tot mijn stomme verbazing zag ik dat ik geen enkel bericht had gekregen. Dat vond ik heel vreemd. Waarom reageerde ze niet? Ik was toch klaar met werken, had nu alle tijd voor haar. Dat hadden we toch afgesproken? Zou het iets ernstigs zijn? Nee, dan had wel een van haar vriendinnen gereageerd. Misschien wilde Mandy me verassen? Hoe laat zou ze komen?
Ik stuurde een bericht naar Mandy, vroeg hoe laat ze zou komen. Ik legde mijn telefoon weg en ging naar de badkamer. Onder de douche schoor ik mijn ballen nauwkeurig kaal. Ook aan mijn kin besteedde ik veel aandacht.

Even later was ik weer fris en fruitig. De gezwollen ogen waren gelukkig verdwenen. Slapen had me goed gedaan. Ik voelde me veel fitter en opgewekter. Fluitend liep ik naar de keuken om wat te eten. Ik checkte mijn telefoon voortdurend, hopen op een bericht van Mandy. Maar nog altijd geen reactie. Ik werd steeds ongeruster, zat te twijfelen of ik een bericht moest sturen naar de vriendinnen van Mandy, maar besloot toch om nog even te wachten. Om de tijd te doden ging ik even wat gamen.

Om één uur had ik nog steeds geen reactie van Mandy. Ik werd het zat en stuurde dus een bericht in een groepsapp. Ik staarde gespannen naar de telefoon, ik kreeg normaal gesproken bijna altijd meteen een reactie. Twee minuten later was er nog niets. Vijf minuten gingen al voorbij. Tien minuten... een half uur… ik werd wanhopiger.

Ding Dong.

Mijn telefoon viel uit mijn hand en landde met een bonk op de grond. Ik sprong geschrokken overeind. Eindelijk een deurbel. Dat moest Mandy zijn, toch? Ik verwachtte het wel. Ik raapte mijn telefoon snel op en holde haastig naar de deur. Mijn hart bonkte zo hard tegen de ribben, dat het een beetje zeer deed. Ik haalde diep adem en opende de deur.
Met grote ogen keek ik ze aan. Geen Mandy. Maar de vriendinnen van Mandy en Max, de broer van Mandy waren er. Ik keek verbaasd.
‘’Mogen we binnenkomen?’’ vroeg Max, een tikje ongerust.
Ik knikte en ging opzij.
Toen ze eenmaal binnen waren deed ik de deur snel dicht en meteen vroeg ik: ‘’Waar is Mandy? Wat is er aan de hand?’’ Mijn hart klopte in hoog tempo.
Ze keken elkaar aan. Uiteindelijk zei Lotte: ‘’Dat weten wij niet. We hoopten dat ze hier zou zijn. Niet dus.’’
Ik keek met open mond. ‘’Wat? Hoe bedoel je? Is zij spoorloos?’’ Mijn hart klopte nu nog sneller dan ooit. Ik begon bang te worden.
Max keek me aan. ‘’We hebben haar al een week niet gezien.’’
‘’We hadden Mandy afgelopen maandag voor het laatst gezien,’’ zei Kelly.
‘’Zij is misschien bij haar ouders. Dat heeft zij mij verteld,’’ zei ik.
“”Nee, daar is Mandy dus niet geweest. Wat heeft zij nog meer tegen je verteld?’’ zei Max serieus.
‘’Ze had gezegd dat ze naar haar ouders zou gaan of naar haar vriendinnen.’’
Ze keken elkaar aan, hun blikken zagen er bezorgd uit.
‘’Waar is zij dan?’’ vroeg Lotte zich af.
‘’Geen idee,’’ zei Elise.
‘’Misschien terug bij Edwin?’’ reageerde Kelly.
‘’Nee, ze heeft het uitgemaakt met hem, waarom zou ze terug willen?’’ zei Anna bedachtzaam.
‘’Nu even goed nadenken dames. Heeft Mandy wat berichtjes gestuurd naar jullie?’’ zei Max wijs.
‘’Ja, ze heeft een paar berichten gestuurd. Maar het waren korte berichtjes, dat zijn we niet gewend van Mandy. En jij, Danny?’’
‘’Sorry, ik kon jullie niet allemaal volgen. Jullie praatten te snel.’’
‘’O, sorry, heb je wel een bericht gekregen van Mandy?’’ vroeg Anna opnieuw.
‘’Geen enkel bericht, dat vond ik ook vreemd,’’ zei ik hoofdschuddend.

Het was even stil in de keuken.
‘’Zou Edwin haar ontvoerd hebben?’’ verbrak Kelly de stilte.
Mijn maag kreeg een onaangenaam gevoel. Ontvoerd?
Iedereen keek Kelly geschrokken aan.
‘’Dat kan toch? Ik zou anders niet weten waarom zij spoorloos is,’’ zei Kelly licht geïrriteerd.
Er viel weer een stilte. Iedereen was druk met zijn gedachten.
‘’We moeten controleren voor de zekerheid,’’ stelde Max voor.
‘’Moeten we de politie niet bellen?’’ vroeg Lotte met een trillende stem zich af.
‘’Dat duurt te lang, we kunnen ook zelf eerst kijken. Gewoon van afstand kijken,’’ zei Max, die er ook ongerust uitzag.
‘’Oké, dan gaan we eerst kijken. Als het niks is, dan bellen we politie wel. Mandy’s ouders maken zich ook zorgen,’’ zei Lotte.
Ze stonden op, ik stond ook op.
Max wendde zich tot mij. ‘’Je kan beter thuis blijven, Danny,’’ zei Max.
‘’Nee! Ik ga mee! Vorige keer heb ik niets ondernomen. Nú ga ik wel mee! Of is het gevaarlijk omdat ik slechtziende ben? Ze kunnen natuurlijk niks?’’ riep ik woedend.
Ze schrokken van mijn woede uitbarsting.
Anna kwam naar me toe, legde haar hand op mijn schouder, een poging om mij te kalmeren.
‘’Rustig maar, je mag mee.’’
‘’Sorry Danny, dat had ik niet zo bedoeld,’’ zei Max.
‘’Het spijt mij ook,’’ glimlachte ik.

We stonden buiten bij de auto van Max, een grote BMW. We spraken af dat we een paar straten verderop zouden parkeren en dan verder lopen.
Het was krap op de achterbank met vier personen, maar het paste. Max reed. Ik was wel benieuwd waar Edwin woonde. Het bleek helemaal aan de andere kant van Utrecht te zijn, aan de rand van de stad, waar allemaal nieuwe huizen stonden.
Max parkeerde aan de kant van de straat. We liepen verder. Anna hield mijn hand vast. Max observeerde nauwkeurig de omgeving. Hij liep voorop. We sloegen rechtsaf de straat in. Aan het eind van de straat sloegen we linksaf. Max stopte plotseling met lopen. Kelly botste bijna tegen hem op. We waren allemaal nerveus.
Max wees naar het huis, dat bijna aan het eind van de straat lag. Het achterste huis was vrij klein, waarschijnlijk bedoeld voor alleenstaanden. Maar daarnaast stond een vrij groot huis met een ruime carport. Daar woonde Edwin. De auto van Edwin stond netjes geparkeerd onder de carport.
‘’We moeten eerst kijken waar de auto van Mandy staat.’’
‘’Een witte golf, toch,’’ vroeg ik. Iedereen knikte bevestigend.
Onze hoofden bewogen heen en weer, op zoek naar een auto. Niets te vinden.
‘’Kom,’’ zei Max zacht.
We volgden hem. Max liep voorzichtig dichter naar Edwins huis. Anna’s hand trilde in mijn hand, ze was nerveus.

Toen we uiteindelijk dichtbij genoeg waren, zagen we dat alle ramen aan de voorkant van het huis dicht waren met rolluiken. We konden dus niets zien.
‘’Shit, we kunnen niet binnen kijken,’’ mompelde Max teleurgesteld.
‘’Maar het is toch wel een beetje verdacht, vinden jullie niet?’’ zei Elise.
Er klonk instemmend gemompel.
‘’En nu?’’ vroeg Lotte nerveus.
‘’Politie bellen?’’ stelde Kelly voor.
‘’Nee, dan kunnen ze niets doen. Ze mogen niet binnen komen zonder bevel,’’ zei Anna bedachtzaam.
‘’Ja maar, we moeten toch bij de politie aangeven dat Mandy spoorloos is,’’ ging Kelly verder.
‘’Dat doen we vanavond wel. Eerst proberen we vandaag zelf, oké? Als het vandaag niet lukt, gaan we naar de politie,’’ zei Max, die zijn blik op Edwins huis bleef richten.
Ik zag Kelly en Lotte even twijfelen.
‘’Max, zullen we aan de achterkant gaan kijken? Misschien zijn daar de rolluiken niet omlaag,’’ stelde ik Max voor. Hij keek vertwijfeld.
‘’Het wordt lastig, Danny. Deze straat heeft een hoge schutting om de tuinen staan. Als we in de achtertuin willen komen, moeten we wel stiekem naar binnen glippen,’’ zei Max.
‘’Dat doen we dan toch?’’ antwoordde ik zonder na te denken. De dames keken geschokt naar me. Max stond diep na te denken.
‘’Oké, we doen het, maar eerst moeten we een plan maken.’’

Na een tijdje hadden we een plan.
Ik zou met Max mee achterom gaan. Kelly en Elise gingen terug naar de auto. Ze gingen wat dichterbij parkeren, zodat we kunnen vluchten als het fout zou gaan. Anna en Lotte wachtten op ons teken. Max en ik gingen eerst checken of Mandy inderdaad thuis was. Als dat inderdaad het geval was, stuurde ik een bericht naar Lotte. Lotte en Anna zouden dan naar de voordeur gaan en aanbellen. Ze deden alsof ze op zoek naar Mandy zijn. In die tijd zouden Max en ik proberen binnen te glippen en Mandy bevrijden.

‘’Iedereen er klaar voor?’’ vroeg Max nerveus.
Er klonken vijf ja’s uit onze monden. Max nam me mee. Kelly en Elise gingen terug naar auto. Anna en Lotte wachtten doodsbenauwd op ons teken. Max en ik liepen terug naar andere kant van de straat, sloegen linksaf de andere straat in. Na zo’n tien meter zag ik een klein pad tussen de hoge schuttingen door. We gingen het pad in en slopen voorzichtig door. Toen we eenmaal bij de deur kwamen bleven we eerst stil. Max stond te luisteren.
‘’Niks te horen,’’ zei hij bijna geluidloos. Hij keek eerst naar links en daarna naar rechts. Niemand… Max klom voorzichtig de schutting op en stak eerst voorzichtig zijn hoofd boven de schutting. Hij keek me aan en knikte. Hij klom over de schutting heen en opende de deur. Ik glipte snel naar binnen. Edwins tuin was stijlvol ingericht. Er stonden veel planten en bloemen. We schuilden achter een grote struik. Mijn hart bonkte hard in mijn keel. Bij Max ook, vermoedde ik, want hij trilde helemaal van de zenuwen. Max gebaarde me dat we dichterbij moesten gaan. Op zijn teken slopen we iets te haastig dichterbij naar de andere struik. Max wees naar de muur. Ik begreep dat daar de volgende halte was. Ik knikte. Daarna renden we geluidloos naar de muur. De ramen waren ook dicht. Maar het grote raam was niet helemaal dicht. Er was een kiertje open.
‘’Wacht jij even hier. Ik ga even door die kier kijken,’’ zei Max, ook op zachte toon. Ik knikte zenuwachtig.
Hij kroop voorzichtig naar het raam en gluurde door de kier.

Het leek eeuwig te duren. Maar al na twintig tellen kwam hij terug. Hij zag er angstig en woedend uit. Ik keek hem vragend aan. Hij knikte.
‘’Wat? Is Mandy daar binnen?” fluisterde ik. Mijn tanden klapperden van de spanning.
‘’Ja, Mandy zit vastgebonden op een stoel. Ik zag dat Edwin haar sloeg.’’
Ik keek hem met grote ogen aan, voelde woede opkomen en balde mijn vuisten.
‘’We moeten haar bevrijden!’’ zei ik iets te hard.
‘’SSSTT!’’ Max drukte zijn vinger op mijn lippen.
‘’Sorry, ik ga nu appen!’’ fluisterde ik heel zacht. Ik wilde mijn telefoon pakken, maar Max hield me tegen.
‘’Nee, we moeten eerst checken of de achterdeur open is. Dat ga ik nu checken. Wacht jij hier.’’
Max kroop geruisloos naar de achterdeur en zette zijn trillende hand op de klink. Heel langzaam duwde Max de klink omlaag. Het leek wel uren te duren voordat hij hem eindelijk helemaal omlaag duwde en trok de deur uiterst voorzichtig open. Ik zag de deur bewegen. Dus hij was niet op slot. Max liet de deur een klein beetje open en kwam terug bij me. Hij zweette behoorlijk, ademde zwaar. Hij knikte naar me.
Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn.
‘’Mandy is binnen. Zij zit vast aan een stoel. Max en ik gaan haar bevrijden. De achterdeur is open. Als ik ‘’go’’ zeg dan gaan jullie aan de deur bellen. Probeer hem zo lang mogelijk bezig te houden. Staan Elise en Kelly klaar?’’

Vijf seconden later trilde mijn telefoon.
‘’Kelly en Elise staan klaar. Anna en ik staan klaar om te gaan.’’
Ik keek nerveus naar Max. Hij was ook doodsbenauwd maar hij knikte bemoedigend.

‘’GO!”’

Max kroop naar het raam en gluurde door de kier. Ik kroop voorzichtig naar de deur.
Even later klonk een deurbel. Ik wachtte op Max.
Plotseling stond Max op en rende bijna naar de deur en opende die voorzichtig. Ik liep achter hem aan. We holden zo stil mogelijk naar de woonkamer.

Daar zat Mandy, vastgebonden op de stoel, snikkend, vol met blauwe plekken op haar armen en een op haar hoofd. Ik schrok zo erg, dat ik bijna viel. Ik was zo razend dat ik achter Edwin aan wilde gaan om hem in elkaar te slaan. Maar Max hield me tegen en gebaarde dat we Mandy snel moesten losmaken.
Met onze zweterige handen maakten we haar los. We hoorden geroezemoes in de gang bij de voordeur. Max tilde haar op.

En toen opeens hoorden we de deur dichtslaan. We schrokken en vluchtten met Mandy via de achterdeur. We maakten dit keer wel veel geluid. Ik rende achter Max aan. Bij de schuttingdeur sloegen we rechtsaf het pad op. We renden door. Ik kon alleen niet voluit rennen, bang dat ik ergens ging struikelen. Ik kende immers deze plek niet. Ik was helemaal vergeten om dit gebied eerst te verkennen.

Opeens gilde Mandy bijna de longen uit haar lijf. Ze wees met haar wijsvinger achter mij en riep: ‘’DANNY, ACHTER JE! ACHTER JE!’’
Ik keek om, het leek wel of ik in slow motion mijn hoofd draaide. Voordat ik kon kijken, zag het zwart voor mijn ogen…