Mini - 154

Ik zuchtte en Joline keek me aan. “Zal ik…?” Ik knikte en Joline begon te vertellen. Af en toe kwam er een vraag tussendoor, maar grotendeels zaten Rob en Tony aandachtig te luisteren. Tot Joline na een kwartier afsloot met: “…en na een bedankje van de officier van Justitie konden we vertrekken…” “Poeh! Dat is me nogal een verhaal, jongelui. En nu?” Ik grinnikte. “Nu willen we in feite het advies van onze directeur op gaan volgen: een normaal leven leiden, trouwen en kindertjes krijgen…”
Tony schoot in de lach. “Verstandige directeur hebben jullie… Rob, schenk nog eens in…” Rob stond hoofdschuddend op. “En ik maar denken dat ik een opwindende jeugd had gehad…”
Toen hij weer zat keek hij me aan. “Kees, ik heb je al een keer gewaarschuwd, dat doe ik niet nog eens, maar…” “Ik weet ’t Rob. Maar wat had jij gedaan in mijn plaats? Als je zussen zo ongeveer ontvoerd worden? Als je een doodsbedreiging in je brievenbus krijgt of gewapende inbrekers in je huis?” Het was even stil. “Ik denk hetzelfde als jij. Waarschijnlijk met minder effect, maar in ieder geval een poging tot…”
Tony gromde. “En ik had naast je gestaan. Met m’n keukenmessen. En Bengel ook. ” Joline gniffelde. “Dan zou ik bijna medelijden krijgen…” Rob keek haar aan. “Sprak de jongedame die een inbreker neerschoot… Waar kwam jouw schot terecht?” Joline keek naar mij. “Vertel jij het maar. Mij geloven ze waarschijnlijk toch niet.” “Exact waar we op getraind hadden: precies tussen de ogen, op de neuswortel. Perfect schot, gezien de omstandigheden.”

Rob floot zachtjes. “En waar is hij nu?” Ik haalde mijn schouders op. “Boeit dat? Of in het ziekenhuis onder bewaking, of in het Huis van Bewaring. In ieder geval ga ik ‘m volgende week zien; dan moet hij voorkomen voor de incidenten in Wageningen. Ik ga naar de zitting.” Tony humde. “Zou je dat wel doen? Wie weet gaat hij wéér door het lint.” Ik haalde m’n schouders op. “Lang leve de parketwachters… Die houden ‘m wel in bedwang. En als hij door het lint gaat in de rechtbank: het zal zijn zaak geen goed doen.”
Het was even stil en we genoten van onze wijn. Tony keek naar Joline. “Jij zit ergens op te broeden, dochtertje. Vertel!” Joline grinnikte. “Heel iets anders, ma. Jij zou morgen dansles geven aan Kees. Heb je er bezwaar tegen als er nog een aantal leden van de familie Jonkman les krijgen? En je eigen zoons?” Tony lachte breed. “Claar en Mel? Ons hele sextet compleet? Oh jongens, dat is leuk! Dan ga ik morgenochtend de danszaal klaarmaken!”

Joline bleef gniffelen, en ik begon argwaan te krijgen. “Jij lacht mij veel te geniepig, dame! Jij houdt iets achter!” Ze lachte nu voluit. “Ik heb je ouders ook gevraagd, schat…” Ik zat stuk. “Wát? Mijn pa en ma? Karel Jonkman, houten Klaas met eervolle vermelding?”
Tony schoot nu ook in de lach. “Is het zó erg?” Ik keek haar aan. “Waar denk je dat ik souplesse op de dansvloer vandaan heb?” Ik wendde me tot Joline. “Wanneer heb jij dit geregeld, dame?” Ze giechelde. “Vanmiddag heb ik Chantal gebeld… Die was dol-enthousiast. Ze zou Karel wel overhalen door te zeggen dat hij op de bruiloft met de bruid moest dansen, zei ze.”
Rob zei droogjes: “Ja, dan zou ik ook meteen op dansles gaan… En ik heb straks een dubbele reden... mijn aanstaande schoondochters...”
Péts!
Rob Sr. greep naar z’n oor en Tony keek met een tevreden trek rond haar mond hoe haar echtgenoot over zijn oor wreef. “Zo. Die heb je verdiend. Je bent een naar, vunzig en smerig mannetje, Rob Bogers senior. Jezelf een beetje lekker zitten maken met het vooruitzicht om straks te dansen met je lieve, jonge en onschuldige aanstaande schoondochtertjes…”
Joline en ik proestten het uit. “Ja, zeker dat ‘onschuldige’… Dat herken ik wel in mijn schattige schoonzusjes…”, hikte Joline. “Net zo onschuldig als twee hongerige boa constrictors met een lintworm…”, vulde ik aan.
Rob keek me aan. “En jij helpt me niet eens als ik afgetuigd wordt door mijn bloedeigen echtgenote? Ik hou het nog even in beraad of ik jou wel als schoonzoon wil hebben, denk ik…”
Joline stond langzaam op en ging vlak voor hem staan. “Jij houdt he-le-maal niks in beraad, vadertje van me. Ten eerste bepaal ik lekker zelf met wie ik ga trouwen. Daar heb jij niks meer over te zeggen. En ten tweede: als jij rot-opmerkingen gaat maken of mijn schoonzusjes loop je het risico om niet alleen door je bloedeigen echtgenote afgetuigd te worden, maar ook door mij. En als finishing touch gaat Kees dan ook nog even tekeer. En waarschijnlijk je eigen zoons ook nog, als er nog iets van je overgebleven is. Is dat duidelijk?”

Tony gniffelde. “Hier heb ik niets meer aan toe te voegen, Jolientje…” Ze gaven elkaar een ‘high five’. “Bottomline van dit hele verhaal is dus dat Dansschool Boogers morgenavond vanaf een uur of acht geopend is. Met negen cursisten en een hele strenge docente, denk daar goed aan!”
“Doet de docente ook aan verzoeknummers?” vroeg ik. Tony keek me aan. “Dat ligt eraan… Bach staat niet op mijn dans-playlist.”
Ik keek onschuldig. “Nee, maar pa en zoon Strauss toch wel? En de Radetskimars toch zeer zeker?”
Joline begon zachtjes te giechelen en Tony keek mij strak aan. “Ik ben zeer goed op de hoogte van de bijnaam van dit fraaie stukje muziek, Kees. Haal je geen gekke gedachten in je hoofd, anders loop je er morgenavond net zo bij als mijn geliefde echtgenoot!”
Ik keek teleurgesteld. “Hé wat jammer nou… Daar had ik me zo op verheugd…” Tony’s ogen waren blauwe lasers geworden. “Als de ‘Tiet-en Kontenwals’ ten gehore wordt gebracht, dans je maar met je eigen vriendinnetje, vriend. Je bent best wel een aardige knul, maar je blijft, net als mijn zoons, bij mij van genoemde lichaamsdelen af. D’r is er maar één die daar aan mag komen. Af en toe. En die zit dáár, met pijn aan z’n oor.” Ze wees naar Rob Sr en ik grinnikte.

“Het was te proberen. Maar verdorie Tony… wat lijk jij op Joline als je mij op m’n nummer zet…” Nu giechelde Tony. “Ja, je ondergaat dat nu natuurlijk dagelijks, hé? Arme kerel… Ik krijg bijna medelijden met je. Bijna.”

Ik keek naar Rob senior. “We mogen ook niks meer als man zijnde hé? Waar is de tijd gebleven dat er ’s Zondags in de kerk gepreekt werd over de tekst van de apostel Paulus: “Vrouwen, weest uw mannen onderdanig…” “Die tijd heb jij niet eens meegemaakt, Kees Jonkman. Toen was je waarschijnlijk nog vloeibaar. Dus: lul niet.”
Joline’s stem klonk bits en Tony vervolgde: “Ik heb van mijn grootvader gehoord hoe in Rusland die letterlijke tekst misbruikt werd, vriend…” Haar ogen stonden serieus. “En in een paar plaatsen in Nederland wordt dit ook nog onderwezen. En volgens mij ben jij in landen geweest waar dit soort teksten tot op de dag van vandaag gepraktiseerd worden. Oké, ze kwamen waarschijnlijk uit een ander Boek, maar de strekking was hetzelfde en de uitvoering wellicht nog een graadje erger. Om een verstandige vrouw te citeren: Lul niet.”

Ik keek in twee grimmig kijkende blauwe ogen en moest de mijne neerslaan. “Sorry Tony. Je hebt gelijk. Ja, ik heb de gevolgen van dat soort teksten gezien en was op die momenten óók witheet. Neem me niet kwalijk.” Het was even stil en ik moést het doen. Ik stond op, ging naast Tony op de bank zitten en sloeg m’n arm om haar heen. Ik zoende op haar haren. “Dank voor dit lesje, Tony…”
Ze keek op en glimlachte. “Kees, ik ben niet voor niets wie ik ben. Lui die over mij heen proberen te walsen, zijn nog niet jarig en dat komt door mijn afkomst. Ik ben een keer in Rusland geweest, na de val van de Muur… St. Petersburg. Ik had de hoop dat Rusland iets van 70 jaar communisme had geléérd... Nee dus. Al mijn hoop is toen meteen de bodem ingeslagen. Ja, aan de buitenkant ziet het er allemaal aardig uit en zo, en zolang je dicht bij de reisleider blijft lijkt er niets aan de hand. Maar zodra je je op eigen houtje door St. Petersburg beweegt… Wát een lompe klootzakken van kerels. Als Rusland Dolle Mina’s zou hebben, is er nog veel werk voor hen aan de winkel. Twee kilometer vleeskeuring op de Newsky Prospect. En drie keer zat er een vent aan me te prutsen. En drie keer kreeg betrokkene een optater... En ik maar denken dat de geboortestad van mijn voorouders nog een beetje cachet had. Vergeet het maar. Zeventig jaar Sovjet-vandalisme heeft dat grondig uitgeroeid. En wat er nog overgebleven was, is door Poetin en z’n trawanten waarschijnlijk nu ook vakkundig de grond in geboord. Ik ga nóóit meer daar naar toe.” Ze keek nu droevig.

“Je hebt er in ieder geval één mooie herinnering aan overgehouden, schat.” Rob zei het zachtjes, terwijl hij z’n hand op Tony’s schouder legde. Tony keek hem aan en knikte. Op mijn vragende blik stond ze op en liep naar de vitrinekast. Ze haalde er een ouderwets horloge uit, zo’n ding wat de heren vroeger in hun borstzak droegen met een ketting er aan.
Ze deed het deksel open en hield het onder mijn neus. Er stond een tekst. Cyrillisch schrift. Een naam? “Sorry Tony, mijn Russisch is wat roestig geworden.” Haar vingers gleden over de letters. 'Петр Дубрович, часовщик' Ze sprak de tekst ook in het Russisch uit, zonder de tekst te lezen. Daarna keek ze me aan en zei zachtjes: 'Pjotr Dubrovitch, horlogemaker'. Mijn overgrootvader, Kees. Gekocht in een onooglijk winkeltje in een zijstraatje van de Zukovskogo. Vlakbij de plaats waar het huis was van mijn overgrootvader. Gelukkig heeft mijn grootvader dit uurwerkje nog gezien. Een maand daarna stierf hij…”
Tony’s stem was nauwelijks meer te verstaan en haar vingers speelden met het horloge. Rob vervolgde: “Dit horloge is er in feite de oorzaak van dat we die Holtinge het huis uit gezet hebben. Hij kwam binnen en met z’n koffiekopje in de hand liep hij wat rond en stopte voor deze vitrine en zei: ‘Zo… Jullie trofeeënkast? Ook niet veel soeps. Voor dat klokje geeft de lommert een tientje. Als ze gul zijn…’ Dat was zijn laatste opmerking. Daarna kreeg hij van Ma te horen dat hij twintig seconden had om het huis te verlaten.” Hij wees naar Tony.

Joline was stil geworden. “Allemaal mijn schuld. Nogmaals sorry Ma…” Tony keek haar aan. “Je hebt het meer dan goedgemaakt, dochtertje van me door deze techneut hierheen te slepen…” Joline schudde haar hoofd. “Nee, Ma. Hij sleepte mij hierheen, weet je nog?” Tony keek me aan en knipoogde. “Oh ja, da’s waar ook…” Ze gniffelde. “Nou, dan heb jij wel wat krediet bij mij, Kees. Maar denk er goed aan: niet zoveel dat je de ‘Tiet-en-kontenmars’ in praktijk mag brengen!”
Ik sloeg mijn arm om haar heen. “Ik zou niet meer durven, schoonheid. Niet vanwege het verhaal wat je net vertelde, maar omdat je bij mij op een enorm voetstuk staat. Toen wij een paar maanden geleden hier buiten tien champagneglazen in de barbecue stukgooiden, vertelde je iets over je overgrootmoeder. ‘Een vrouw met ballen’, noemde je haar. Jij hebt behoorlijk wat van die genen overgenomen. En je lieve dochter overigens ook. Ik hou van jullie.”
Ik keek naar Rob. “En ik bewonder jou, dat je met deze dame in zee durfde te gaan.” Hij grijnsde. “Sorry. Het was andersom. Ze ging met mij in zee. Ik was al maanden smoorverliefd op haar. Ze zat vrijwel altijd op hetzelfde plekje in de collegezaal en ik ging daar standaard schuin achter zitten. Maar ja… durfde niets te laten merken. En op een middag, na een hoorcollege, stond ze me buiten de collegezaal op te wachten. “Rob Boogers, heb jij zin om samen met mij iets te drinken?” Ik schrok me dood. Het mooiste meisje van mijn studiejaar… Om een lang verhaal kort te maken: een dag later zat ik bij haar ouders op de bank als ‘vriend van’. En dat voelde prima.”

Ik grinnikte. “Dat gevoel van ‘het mooiste meisje’ ken ik…” Joline humde nadrukkelijk. “En dat ‘niets durven laten merken’ waarschijnlijk ook wel meneertje! Met je, o zo correcte, ‘Een fijne avond mevrouw!’ als afscheidsgroet…” Ze snoof en ik grinnikte. “Je hebt gelijk, schat…” Joline snoof wéér. “De grootste dooddoener in de Nederlandse taal…” Tony giebelde. “Volgens mij lijken Rob en Kees wel wat op elkaar. En daar heb ik persoonlijk niks op tegen.”
“Als je ons maar niet verwisseld, schat”, zei Rob droogjes. Tony draaide zich langzaam om. “Geef me je andere oor eens, Rob Boogers…” Nu was het mijn beurt om te grinniken. “Laat dat verwisselen maar zitten, Uwe Secretia…” Tony gromde. “Jullie kerels zijn ook altijd hetzelfde, verdomme.”

“Als je bij DT gewerkt had, had je je nu vijf keer moeten opdrukken, Ma.” Joline legde het even uit en Tony keek haar uitdagend aan. “Dochtertje, ik ben ik m’n eigen huis. Als ik hier een keer een krachtterm gebruik, is er niemand die mij daarvoor ter verantwoording roept of laat opdrukken. Zelfs geen yoga-sportinstructrice.” Ze keek op haar horloge. “Maar… heren… en jongedame ook… Het is zo ongeveer bedtijd. Morgen is het weliswaar zaterdag, maar zowel Rob als ik moeten nog wat dingen doen voor ons werk. Dat doen we meestal op de vrijdagavond, maar ja…” Joline knuffelde haar. “Dan gaan die techneut en ik morgen wel even door het huis met stofzuiger en poetsdoek. Hoeven jullie dat niet te doen. En morgenavond zorgen wij voor het eten!”

Ik gaf Tony even later ook een welterustenknuffel en kreeg van Rob even een arm om mijn schouder. “Negen uur staat de tafel gedekt. Lekker slapen kinderen!” Tony’s ogen knepen zich even samen. “En niet teveel herrie maken samen…” Joline giechelde. “We zullen de steuntjes onder mijn bed uitklappen, goed? Welterusten…” Ik pakte onze weekendtassen en we liepen naar boven.
In Joline’s kamer keek ze me aan. “Wauw… wát een avond, Kees. Ook ik heb dingen gehoord die nieuw voor me zijn…” “Teken dat ze ons wel vertrouwen, liefje.” Joline knikte. Ze keek naar haar bed en giebelde. “Een van de twee heeft een tweepersoons dekbed op mijn bedje gelegd. Dat lag er eerst niet.” Ik grinnikte mee. “Ik kan me niet voorstellen dat Rob en Tony nog steeds in de veronderstelling zijn dat jij in Veldhoven op de logeerkamer slaapt, schat. Hoe dan ook: het is een lief gebaar.”
Ze keek me aan. “Een kostbare avond, Kees.” “Ja. Ik mag hen steeds meer. Je hebt schatten van ouders. En ik ga de tiet-en-konten-mars bij Tony niet misbruiken. Niet omdat ik bang ben voor een klap, maar omdat ik daarmee haar vertrouwen zou beschamen.” Joline knikte. “Lief…”
Toen gleed er een ondeugend lachjes over haar gezicht en ze pakte haar smartphone. “Wat ga jij doen?” Ze schudde haar hoofd. “Eén moment, Kees…” toen legde ze de telefoon op het nachtkastje en twee seconden later startte de Radetskymars. Ze liep glimlachend naar me toe. “Bij mij mag het wél, Kees…” Ik legde mijn handen op haar billen en trok haar tegen me aan “Je bent een maf wicht, Joline Boogers.”

Ze kuste me en keek me van vlakbij aan. “Kees… Wil je nu wél… Hier, op mijn ouwe bedje?” Samen onze liefde vieren?” Ik knikte langzaam. “Dat lijkt me heerlijk, schat. Met elkaar vrijen op de plek waar jij heel vaak heb liggen dromen…” “…van een prins op een wit paard. En die is er nu!” Haar ogen schitterden. “Kóm! Uitkleden, even snel douchen en dan…” Tien minuten later stonden we weer in de slaapkamer. Joline had een latex onderlegger vanuit Veldhoven meegenomen. “Safety first…” giechelde ze, toen ze die op bed legde.
Ze deed haar inloopkast open en verdween er in. “Eén moment, Kees!” Even later kwam ze terug: een vrijwel doorzichtige peignoir aan en nylons er onder. Ze pakte mijn hand en trok me naar het bed. “Kóm, ridder…” Op bed kroelde ze tegen me aan en zei zachtjes:
“Ik wil lekker lief met jou vrijen, Kees. Geen spelletjes, alleen maar Kees en Jolientje.” “Dat lijkt me heerlijk… En wat wil Jolientje dan precies?” Een brommetje volgde en ze legde met hand op een warm been. “Verken me, Kees. Verken me, héél langzaam en zachtjes. Alsof het de eerste keer is… Dan zal ik jou heel langzaam verkennen.”
Ik kuste haar hals. “Zal ik doen… Maar dan moet je niet te dicht tegen me aanliggen, anders voel je het uiteindelijke doel van jouw verkenningstocht al voordat je ook maar één stap gezet hebt…”

Een giebel was haar reactie en ze keek me aan. “Kus me… Zachtjes en lief.” Mijn lippen gleden over de hare. Joline zoog zachtjes aan mijn onderlip. Ik streelde haar schouders en van daaruit haar slanke hals. “Je bent mooi, Jolientje. Je bent een heel mooi meisje. Prachtig om naar te kijken en heerlijk om te strelen.” “En jij bent een heerlijke, stoere knul. Mijn knul.” Ik voelde haar hand over mijn borst en ze kroelde even met mijn borsthaar. Toen keek ze me weer aan, bijtend op haar onderlip.
“Wil je het met me doen, Kees?” Ik kuste haar weer. “Niets liever dan dat, Jolientje… Maar we zouden het toch voorzichtig aan doen?” Ze sloeg haar ogen neer. “Ik verlang naar je… Helemaal diep in me… Wil jij ook?” Ik bromde in haar hals. “Wat is dat nou voor vraag… Natuurlijk wil ik met je vrijen. Helemaal tot het eind, schatje.”
Ze legde mijn handen op haar borsten. Ik voelde haar harde tepels door haar dunne peignoir. “Voel maar! Voel hoe hard ze zijn… Héél gevoelig nu. Streel ze, knijp ze zachtjes…” Ze ging ontspannen op haar rug liggen en langzaam kuste ik haar ene borst en streelde de andere.
Joline had haar ogen dicht en lag er helemaal ontspannen bij. Ze fluisterde: “Kees… streel me maar. Overal, waar je maar wil. Je doet het zó heerlijk…” Ik besloot om het inderdaad ‘rustig aan’ te doen. Joline was nu in een passieve stemming; genoot van mijn handen en kusjes. Als ik haar nu heel erotisch zou gaan strelen, was de betovering snel voorbij. Ik bleef haar bovenlichaam strelen; afwisselend haar hals, haar oksels, armen met af en toe een klein uitstapje naar haar borsten. En ik keek naar haar lange, prachtige benen. Haar peignoir lag nét over haar poesje heen. Uiterst verleidelijk om iets verder omhoog te trekken, maar ik deed het niet. Laat haar eerst maar lekker ontspannen genieten… Zo streelde ik haar een kwartiertje. Soms klonk er een zuchtje naast me.

Na een kwartier was ze in slaap gevallen. Helemaal ontspannen, een klein glimlachje om haar mond, haar armen boven haar hoofd. Rustig kwam ik overeind, pakte het dekbed en legde dat over ons heen. Nee, ik had niet ‘helemaal tot het eind’ met haar gevreeën, maar dit half uurtje was onbetaalbaar. Dat iemand zich zó kan overgeven aan de ander… Ik knipte het bedlampje uit en ging liggen. Oók helemaal ontspannen. Ik voelde haar warmte tegen me aan, snoof de geur van haar parfum op en genoot ervan. Mijn liefje, tegen me aan slapend… Al luisterend naar haar regelmatige ademhaling voelde ik me ook wegzakken…

Ik werd wakker van kriebel op m’n gezicht en een zachte stem die zei: “Kees… Kees… Word eens wakker…” Toen ik m’n ogen open deed keek ik in de blauwe kijkers van Joline. Ze had het bedlampje aangedaan en boog zich over me heen. “Hé mooie slaapkop van me…” Ze lachte lief. “Ben ik dat?” Ik knikte. “Ik was je lekker lief aan het strelen en na een kwartiertje was je heerlijk in slaap gevallen. Helemaal ontspannen.”
Ze bleef glimlachen. “Wat ik er nog van meegekregen heb: het was heerlijk, Kees. Je was zo lief voor me… Daarvoor ga ik je nu belonen. Mag dat?” Ik trok haar naar me toe. “Jij mag me altijd belonen, schatje. Ik weet dat dat altijd heel bijzonder is…” Haar ogen lachten. “Voor mij ook hoor. Ik ben al een halfuurtje wakker…”
Ze kleurde een beetje. “…en heb nog even nagenoten van gisteren. Maar op een gegeven moment wilde ik jou in me voelen! En we hebben nog ruimschoots de tijd; het is nét half vier geweest.”

Ze kwam omhoog, sloeg een been over me heen en begon met haar poesje tegen mijn paal te wrijven. Dat bleef niet zonder gevolgen; binnen een paar seconden stond hij recht overeind. Joline keek er verlangend naar. “Lekker…” Toen keek ze me aan, een vinger verlegen in haar mond. “Meneer… Past dat wel in mijn lieve poesje?” Ik knipoogde. “Er is maar één manier om daar achter te komen, Jolientje…” Ze wipte omhoog, pakte mijn paal beet en zette die voor haar poesje. “Ik ga het proberen… Dit voelt in ieder geval al lekker!” Heel langzaam liet ze zich zakken.
Ik voelde dat ze al best nat was; mijn paal gleed zonder veel weerstand bij haar naar binnen. Ze steunde op haar handen, haar haren hingen om me heen en ze hijgde: “Lekker Kees… Ik voel dat je me zo lekker opvult… Jouw harde pik steeds dieper in mijn natte kut…” Ze keek me aan. “Nu geen spelletjes meer, Kees. Nu gewoon jij en ik, hier en lekker neuken! Vul me! Spuit je lekkere zaad diep in me…”
Ze kraste met haar nagels over mijn tepels en ik gromde. “Geile meid… Wil je zaad?” Ze knikte hevig. “Als je spuit, kom ik vreselijk klaar… Ik hang er al een tijdje tegenaan!” Ze wreef met haar benen tegen de mijne; ik voelde de ragfijne stof van haar nylons tegen me aan en mijn ballen begonnen te tintelen.
“Jolien!!! Ik ga komen! Lekker in je geile natte kut spuiten!” Ze boog zich voorover en fluisterde in m’n oor: “Toe maar! Lekker spuiten in mijn geile, natte kutje… Geniet van…” Ze haalde plotseling diep adem toen ik de eerste lading in haar spoot. “Kéés! Wat lekker! Ik voel je spuiten….”
Ik genoot van haar knijpende, zuigende poesje en haar tong over mijn oor, haar handen over mijn borst… Bij de derde lading voelde ik dat Joline ook klaar kwam: mijn ballen werden nat van haar vocht en schokkend voelde ik een orgasme door haar lichaam jagen. Langzaam zakte ze even later op me neer en we ontspanden.

Ik streelde haar rug. “Dank je wel, liefje…” Een tevreden brommetje was het antwoord. “Je hebt mij ook heerlijk klaar laten komen, Kees.” Zachtjes hoorde ik in mijn oor: “Nu nog even een paar uurtjes slapen? Straks douchen we wel. Dit ligt zó lekker…” Ik moest grinniken. “Dan straks geen gemiep van: ‘Zijn we zó gaan slapen Kees? Ik plak aan alle kanten!’ Denk eraan, Jolientje!” “Ja schat…Is goed schat… Welterusten schat…” Geen minuut later snurkte ze zachtjes. Héél voorzichtig rolde ik Joline van me af, trok het dekbed omhoog en kroop tegen haar rug aan. Nog even een paar uurtjes slapen…