Mini - 156

In Malden aangekomen was het ondertussen bijna vier uur en troffen we Tony en Rob al lezend aan. “En? Zijn jullie er een beetje uit gekomen? Wat moois gekocht?” Ze keken ons aan en Joline knikte. “Ja. Twee mooie ringen gekocht.” Ze pakte haar telefoon en zocht een afbeelding ervan. Rob knikte. “Mooi.”
Tony keek ons aan. “Dat is nogal conservatief, jongelui…” Joline ging bij Rob op schoot zitten en gaf een zoen op zijn kruin. “Mijn lieve papa zei een waar woord toen we weggingen: ‘Ringen moeten een leven lang mee.’ De verkoper begon ook meteen over ringen ‘die in de mode waren’, maar daar hebben we hem snel van bekeerd. Dank je wel papa.” Ze gaf een volgende zoen op zijn wang en hij glimlachte. Tony keek mij aan. “Van jou had ik wel zoiets verwacht, Kees. Maar van onze soms recalcitrante dochter…” Ik grinnikte. “Laten we het er op houden dat ik af en toe goeie invloed op haar kan uitoefenen. Meer zeg ik er veiligheidshalve maar niet over.”
Een lange, donkere blik van Joline was mijn beloning en toen zei ze glimlachend: “Over vijftig jaar hopen we die ringen nog steeds te dragen, Ma. En dan heb ik geen zin om voor schut te lopen met een ring die op enig moment ‘in de mode’ was.” Tony knikte. “Jullie hebben gelijk. Wij zijn ook voor simpele ringen gegaan.”

Ze stond op. “Gefeliciteerd. Allebei. Kom Rob, dit is een knuffel waard.” Ze voegde de daad bij het woord en omhelste Joline. Rob sloeg zijn armen om mij heen. “Ik weet dat je goed voor haar zult zorgen, Kees. Maar het is moeilijk voor een vader om z’n dochtertje weg te geven.” Ik keek hem aan. “Dank voor het vertrouwen… Pa.” Hij gniffelde. “Blij dat me geen ‘schoonpa’ noemt…”
Hij liet me los en Joline vloog in z’n armen. “Gefeliciteerd moppie…” Ze knuffelden elkaar en ik ving een blik van Tony op. “Kom hier Kees.” Ik sloeg mijn armen om haar heen. “Dank je wel, Ma. Voor jullie dochter.” Ik voelde een zoen op mijn wang. “Ze is bij jou veilig, Kees. In meerdere opzichten. Vanaf de eerste dag dat ik jullie samen zag, wist ik dat al.”
Ik zoende haar. “We hebben nog een kleinigheidje voor jullie. Eén moment.” Ik liep de keuken in en pakte een van de bossen rozen. “Voor jullie, ter gelegenheid van deze dag. Voor Karel en Chantal ligt er ook een bos in de keuken, die krijgen ze straks.” Wéér kregen we zoenen. “Ik hoop dat Rob en Ton niet óók… Dan komen we vazen tekort.” Tony giebelde. “Mijn zussies moeten nog anderhalf jaar blokken, Tony. Dan zijn schokkende zaken als verloven of trouwen hinderlijke onderbrekingen van de studie.”

Joline glimlachte. “Overigens… Nu we het toch over trouwen hebben… Wij hebben nóg een leuke mededeling…” Rob trok een wenkbrauw op en Tony keek plotseling waakzaam. “Nee Ma, ik ben niet zwanger”, zei Joline met een gemeen lachje. Tony gromde. “Tutje. Vertel op!”
“Wij trouwen niet alleen. Deze week hebben we aan Fred, Kees z’n buddy en zijn vriendin Wilma gevraagd of zij sámen met ons willen trouwen.” We keken in twee stomverbaaasde gezichten en ik legde uit hoe we daarop gekomen waren. “Fred… Dat is toch die reus die nu IT-er bij jullie bedrijf is?” Ik knikte. “Mijn buddy uit Oirschot en Afghanistan. Ik stel voor dat ze binnenkort ook eens deze kant uit komen, dan kunnen jullie hen ook leren kennen.” Joline knikte. “Ja, dat moet zeer zeker. Bereid je voor op een avond met veel grappen, want als die heren eenmaal bij elkaar zijn…” “Vlak de dames samen ook niet uit”, vulde ik aan.
Tony en Rob stonden hoofdschuddend naar ons te kijken. “Dit is wel héél apart jongelui.” Joline giechelde. “We hebben wel afgesproken dat we aparte bruidssuites reserveren… Tot dat moment doen we alles samen.”
Tony blééf haar hoofd schudden. “Jongens… Waarom? Trouwen doe je met elkaar. Jullie dag. Die deel je niet. Niet met je vrienden, ook al zijn het nog zulke goeie vrienden…”
Ik hoefde geen antwoord te geven. Dat deed Joline voor mij. “Ma: Fred en Kees zijn niet voor niets buddies, Ma. Ze hebben in Afghanistan elkaars leven gered. Ik hoorde die verhalen een paar weken geleden voor het eerst en ik schok me kapot. ‘Bloedbroeders’ is misschien wel de juiste omschrijving. Heus, dit is goed. Voor de volle honderd procent.” Rob knikte langzaam, maar Tony keek nog steeds twijfelend.

Ik besloot de botte bijl te hanteren. “Tony, als Fred er niet geweest was, had je nooit van Kees Jonkman gehoord. Je had me misschien heel even op het Journaal gezien. In een kist liggend, als gesneuvelde militair in Afghanistan en tijdens de koffie het misschien even over me gehad. ‘Ja, zielig voor zo’n jonge jongen. Hoe oud? Twintig jaar nog maar? Maar ja, hij heeft er zelf voor gekozen…’ Om vervolgens over te gaan tot de orde van de dag…” Tony werd bleek en ik ging verder. “Fred heeft mij behoed voor het slikken van Taliban-lood. En ik heb voorkomen dat hij over een brug zou lopen waar een IED onder verstopt zat. Dat doet iets met je. Vandaar dat wij, Jo, Fred, Wilma en ik het er over eens zijn: wij trouwen samen.”

Gedurende mijn verhaal voelde ik mezelf verstrakken. Joline sloeg een arm om me heen en Tony bleef me aankijken. Langzaam ging ze zitten. “Kees, kan jij gedachten lezen? Wat jij net zei… Ik heb het inderdaad een keer vrijwel letterlijk zo gedacht. Misschien zelfs wel gezegd. Nú pas dringt het tot me door wat zoiets inhoudt… Sorry!”

Ze stond op en omhelsde me wéér. Ik voelde tranen op haar wangen en streelde haar haren. “Hé lieverd… Ook ik moet m’n excuses maken voor mijn botheid. Heb ik je zó aan het schrikken gemaakt?” Ze schudde haar hoofd en zei gesmoord: “Nee. Je hebt me de ogen geopend. En dat was even heftig.” Ze deed een pas achteruit en keek me aan. “En ik schrok van de blik in jouw ogen. Meestal slaan mensen hun ogen neer als ik ze aankijk; jij nu net niet. Je knipperde niet eens. Er stond plotseling iemand anders voor me dan mijn normaal zo lieve schoonzoon.” Joline zei zachtjes: “En ook van die versie van Kees hou ik, Ma.” Moeder keek naar dochter. En knikte. “Dat snap ik nu helemaal, Jolientje. En nu moet ik even naar de keuken. Bloemen in het water zetten en m’n gezicht afspoelen.” Ze verdween en Rob keek me aan.

“Het gebeurt slechts héél zelden dat iemand mijn echtgenote aan het janken krijgt, Kees. Je boodschap kwam over.” “Sorry dat het zo bot ging, Rob.” Hij knikte. “Sommige dingen… Hier in Nederland heb je geen flauw benul.” Tony kwam terug en keek me aan. “Sans rancune, Kees?” Ik pakte haar hand, trok haar naar me toe en gaf haar een zoen. “Ik hou van je, lieve schoonmoeder.” Ze keek me aan en ik knipoogde. “Je bent af en toe een rotzak, Kees Jonkman…” Ze lachte.

“En nu ga ik koken, want over een half uurtje staat de rest van de meute hier op de stoep. En als ik nu niet begin, is de goulash niet op tijd klaar… En goulash voor tien personen is een beste klus. Jo, kun jij helpen met aardappels schillen?” Joline knikte en ik bood aan om het vlees en de uien te snijden en een mooie salade te maken. “En gaan er nog mensen weg vanavond?” Tony schudde haar hoofd. “Iedereen blijft slapen. Ruimte genoeg. Hoezo, Kees?” “Dan weet ik wat het dessert wordt vanavond…”
Rob gniffelde. “Jij wilt ons al beschonken hebben voor we beginnen te dansen?” Ik knikte. “Dat valt mijn gestoethaspel ten minste niet zo op.” Joline kneep in mijn achterwerk. “Jij stoethaspelt niet, vriendje van me. Jij doet vanavond stinkend je best, denk daar goed aan!” Ik schoot in de lach en Joline en Tony keken me vragend aan.
Hikkend zei ik: “Mijn stinkende best doen… Gaat wel lukken na twee borden goulash…” Joline zuchtte en Tony keek dreigend. “Ik had gelijk net. Je bent een rotzak.” Nog nagrinnikend zei ik: “Volgens mij hadden we, de avond van Rob z’n verhuizing óók zo’n dispuutje. En dat eindigde met een pijnlijk oor van Ton…” “Kun jij ook krijgen hoor, als je daar trek in hebt!” Tony deed een stap in mijn richting en ik dook weg. Met een tevreden lachje keek ze me aan. “Ik zie dat mijn oorvijgen nog steeds indruk maken. Mooi. Dat doet me deugd.” Het vlees en de uien verdwenen ondertussen in de snelkookpan en Tony was in de weer met kruiden. Rob liep even de keuken in. “Het ruikt hier weer heerlijk,schat…” Tony wees op Joline en mij. “Zij helpen ook mee, Rob.” Hij knikte. “Oké… vervang ‘schat’ door ‘dochterlief’ en ‘vriendje van’ en iedereen is tevreden.”

Joline keek mij aan. “Wij moeten nóg iets vragen, Kees…” Ik dacht even na, maar kon er niet opkomen. Rob keek ons aan. “Willen jullie de camper weer hebben? Da’s fris hoor, met deze temperaturen…” Joline stond op en omhelsde haar vader. “Nee, lief vadertje van me, met deze temperaturen heb ik daar niet zo’n zin in…” Rob keek me aan. “Kijk, zo word ik hier dus verleid. Bereid je er maar op voor; als je dochters krijgt, ben je als vader de sigaar.”
Plotseling viel bij mij het kwartje. “Even wachten Jolien… Dan ga ik even bij Tony om d’r hals hangen.” Die keek plotseling bijzonder wantrouwend. “Niks ervan. Ik sta te koken. Vertellen jullie maar wat je op je hart hebt.” Ze keek me aan. “En zonder inleidend geslijm, meneerJonkman!” “Joline is daar beter in, schoonheid…” Ze onderbrak me bits. “Ik zei: ‘Zónder inleidend geslijm’! Vertel!”
Joline keek hen aan. “Jullie hebben ons, Rob, Ton en mij vaak genoeg aangeboden om onze bruiloften hier te vieren. Geldt dat aanbod nog steeds?” Tony knikte. “Ja natuurlijk, schat. We hebben de ruimte en je hebt gezien hoe ons zilveren huwelijksfeest gevierd is. Wij zouden het heerlijk vinden!” Ik zei aarzelend: “Het wordt dan wel een dubbele bruiloft, hé… Kan dat?”
Rob keek me aan. “Kees, op ons zilveren huwelijksfeest hadden we meer dan 160 gasten. En er was ruimte genoeg. Partytenten in de tuin, gasten in de garage, dansen in de kelder… Gewoon doen!”
Tony knikte. “Zeker weten! En met jouw buddy erbij… Kunnen we die ten minste eens goed uithoren wat voor vent onze schoonzoon in feite is!” Ze knipoogde en ik knipoogde terug. “Dat mag hoor…”, zei ik. “Wij hebben dan al ‘Ja, ik wil!’ tegen elkaar gezegd, dus…”

Joline vulde aan: “En over de camper gesproken… Die zouden we na het feest héél graag mee willen nemen. Onze huwelijksreis willen we in Noorwegen doorbrengen. Drie weken. Mag dat óók?” Rob keek Tony aan. “Hadden wij plannen voor Mei of Juni?” Tony knikte. “Ja, die hadden we, weet je nog? Uithijgen van een bruiloft…” Ze keek ons lachend aan.
“Jongens, het ding staat er. Mei en Juni zijn voor ons drukke maanden, dat weet je, Jolien. Dus…” Rob vulde aan: “En ik heb gezien dat jullie er goed voor zorgen. Hij kwam schoner terug dan toen jullie ‘m meenamen.” Joline vloog haar ouders weer om de hals en ik volgde, zij het iets minder onstuimig. Daarna zei Tony: “En mij nu met rust laten; ik ben aan het koken!” Joline was ondertussen klaar met aardappels schillen, sneed ze, waste ze en gooide ze in de snelkookpan. “Nog niet op het vuur zetten, dochterlief. Over tien minuten pas. Dan zijn ze tegelijk met het vlees klaar.” “Is goed Ma… Wat voor groenten had je erbij gewild?” “Kees zou sla maken en dan appelmoes erbij... In feite geen groente, maar vooruit... Er staan twee potten in de kast.” “Ik ga dan ook wel op zoek naar een blik fruitcocktail…”, zei Joline ondeugend.
“Je doet maar wat je niet laten kan! Rotkind!” snauwde Tony. Ik waste mijn handen. “Kom schat. Laat je arme moedertje met rust. Wij gaan de tafel dekken. Húp, uit de keuken!” Terwijl we daar aan bezig waren ging de bel van de poort en even later stonden mijn Pa en Ma in de kamer. Ook zij kregen een bos rozen en bewonderden even de plaatjes van de ringen. Rob, Mel, Ton en Claar kwamen een kwartiertje later. Toen we aan tafel zaten vlogen de gevatte opmerkingen als vanouds over en weer en was het gezellig.

Tony temperde de eetlust van ons door te zeggen dat we vanavond hard aan de gang gingen. “Dus stouw jezelf niet helemaal vol, want daar krijg je spijt van!” Rob junior keek teleurgesteld. “Maar Ma… Je hebt potverdomme goulash gemaakt! Die kun je toch niet laten staan?” Joline en ik keken hem aan. Beiden vijf vingers in de lucht, één vinger omlaag. “Krijg de hik, verdorie…”
“Dat zijn er tien, Rob. Nú, of ik verklap het aan Mariëtte!” Joline keek streng. Rob mopperde nog wat, maar stond op en drukte zich braaf tien keer op. Claar, Ton, Pa en Ma zaten ons aan te kijken en ik legde de afspraak binnen DT over krachttermen uit. “Hmmm…. Als ik die ga invoeren bij mijn compagnie, liggen ze de helft van de dag in de voorligsteun”, zei Ton. Claar keek hem aan. “Jij kunt er af en toe ook wat van, hoor…” “Dat is functioneel, schat. Soms moet ik jou aansporen om iets te doen… Tja, en een krachtterm helpt daar wel eens bij.”
Pa vulde hem droogjes aan. “Ik zal maar niet vragen bij welke gelegenheden jij mijn oudste dochter moet aansporen om ‘iets te doen’, Ton…” Ton grinnikte. “Ik zal één ding verklappen, Karel: in bed is dat tot nu toe niet voorgekomen en...” Péts!

Clara had uitgehaald en Ton zat met een rood oor. “Ben je helemaal betoeterd, luitenant? Mijn reputatie bij mijn ouders en aanstaande schoonouders even naar de bliksem helpen… Dat je dat in een camper ergens in Duitsland doet, met een paar neuten op, of in een appartement in Veldhoven is tot dáár aan toe, maar niet in dit gezelschap, denk daar goed aan!”
Ze grinnikte gemeen en draaide zich naar Joline om. “Dank je wel voor de training, Jo.” Ton gromde. “Ik ga wel voor een medicijn naar je zus toe.” Melissa keek hem arrogant aan. “Vergeet dat maar, aanstaande zwager. Hoewel… Dat ‘aanstaande’ begin ik te betwijfelen. Ik ga geen zoentjes op de au-plaats geven als jij mijn lieve zus, tevens beste vriendin voor joker zet. Het enige wat je dan kunt krijgen is net zo’n pets, maar dan op je andere oor. Dan ben je weer in evenwicht.”
“Kees, help! Die twee draken spannen samen tegen mij!” Ik haalde m’n schouders op. “Eigen schuld, makker. Ik heb ondertussen geleerd dat je geen seksistische grappen moet uithalen met de dames aan deze tafel, want dat doet pijn. Maar ja… Ik heb natuurlijk al veel langer een relatie dan jij… Ooit leer je dat nog wel eens.”
Hij keek vuil. “Lekker dan. Fijne zwager ben je.” Joline lachte liefjes. “Ton, als ik jou was, zou ik geen goulash meer eten. In ieder geval niet hier. Elke keer krijg je klappen…”

Tony nam de leiding weer op zich. “Als die twee elkaar nu een zoentje geven en ‘sorry’ tegen elkaar zeggen… Dan is de sfeer hier aan tafel ook weer gered en kunnen we zo meteen lekker gaan dansen.”
Ton boog zich naar Claar. “Vriendjes?” Clara keek hem aan met een hooghartige blik. “Nee meneer. Eerst je exuses maken. Daarna ga ik er eens over denken.” Hij werd rood. “Verdomme, Claar…” Hij was even stil en keek haar aan. “Oké, jij je zin. Sorry dat ik je voor paal zette zojuist.” Clara glimlachte. “Goed zo, vriendje van me. Overigens is het fysiek wat moeilijk om een dame ‘voor paal te zetten’, maar dat zijn details.”

Ze kuste hem. Daarna stak ze met een ondeugend gezicht een hand op en wees ze met de andere hand naar beneden. "Pardon?" zei Ton. "Nú, luitenant. Ik ga die regel ook bij ons invoeren." Ton liet zich mopperend uit zijn stoel zakken en drukte zich op. "Pfoe! Da's afzien na die goulash..." Daarna knuffelde Clara hem weer. Wij zaten het even aan te kijken. “Nou, als hier elke klap zo eindigt… Doe mij er ook maar een paar dan!” Rob Jr. keek rond. Tony trok een wenkbrauw op. “Nou, Robbie Bogers, die klap kun je krijgen hoor, maar dat voor dat gezoen erna moet je niet bij mij zijn!” “En ook niet bij mij!”, vulde Joline aan. “En ik heb hier m’n handen vol aan”, zei Clara tussen twee zoenen door. Rob wendde zich tot Mel, die breed lachtend naast hem zat, één hand al geheven. “Nou? Andere kandidaten, of moet ik het maar weer doen?” Rob bromde. “Laat die klap maar zitten, ik zoen je zó wel…”
Een snel zoentje van Melissa volgde. “De rest komt tijdens het dansen wel…” Ze giebelde. “Of daarna… In bed.” Rob keek verongelijkt. “Oh? De dames mogen blijkbaar wel onze reputatie naar de gallemiezen helpen, maar wij niet die van hen? Ik ga m’n beklag doen! Ergens. Ik weet nog niet waar, maar er zal vast wel iemand zijn die dit ook heel gemeen vindt.”
Tony keek hem aan. “Ik weet er wel een. Woont tijdelijk in het Witte Huis in Washington D.C. Trump heet hij.” Rob trok een smerig gezicht. “Die idioot verdient de lucht die hij inademt niet eens. Nog meer fijne ideeën, Ma?” Ze knikte. “Ja. Jij bent toch de koffie-adict in dit huis? Mooi. Ga Kees maar helpen met de Irish Coffee, dan ruimen wij ondertussen de tafel een beetje af.” Grinnikend stonden Rob en ik op en verdwenen in de keuken.

En tien minuten later stonden er tien Irish Coffee’s op tafel en was het gedurende een tijdje vrij stil. Met alle glazen leeg keek Tony rond. “Zo, dames en heren… Ik stel voor dat degenen die zich nog moeten omkleden voor de dansles dat nu even gaan doen; over een kwartiertje verwacht ik iedereen beneden in de kelder.” Haar ogen fonkelden. “En netjes, denk eraan!” Tot mijn verbazing trok Joline me overeind. “Kom ridder. Wij gaan ons even omkleden.” Ik protesteerde. “Maar wij zijn toch al netjes aangekleed?” “Niet zeuren Kees, mee jij.” Op de trap zei ze: “Ik heb wat extra mooie danskleren voor jou en mij meegenomen in mijn rolkoffer…” Toen ze die uitpakte zag ik mijn ‘mafiabaas-tenue’ tevoorschijn komen, compleet met vlinderdas. “Aantrekken. Ik wil trots zijn op mijn verloofde.”
Ik keek haar aan. “Heks. En jij dan?” Ze legde mijn pak op het bed en deed nog een greep in haar weekendtas. De lange jurk kwam tevoorschijn die ze gedragen had tijdens haar Bachelor-feest. Ondeugend zei ze: “Dit is een hele multifunctionele jurk. Je kan ermee dansen…” Ze dempte haar stem, “…Maar ook heerlijk in vrijen!” Een knipoog volgde. “Kom. Omkleden en optutten. En jij moet je nog even scheren. Ik wil een gladde kin tegen me aan vanavond.”
Een kwartiertje later liepen we Joline’s kamer uit: Zij in een prachtige jurk en mooi opgemaakt. Haar blonde haren in één dikke, lange vlecht die voorbij haar borsten hing… ik in een nette witte broek, donkerblauw overhemd, vlinderdas en lichtgrijs colbert met veteranenspeld er op. “Zo… Eens kijken hoe die andere dwazen zich hebben opgedoft…”
Op de benedenverdieping kwamen we Mel en Rob tegen. Mel in de jurk die ze ook in Wageningen aan had gehad, Rob in een strak donkerblauw kostuum. “Zussie… Je ziet eruit om op te vreten!” Rob glimlachte. Joline wees naar mij. “Dat vond hij ook al. Ik ben maar gauw naar beneden gevlucht voor hij me zou bespringen…” Ik maakte Mel een compliment; zij zag er óók prachtig uit. De combinatie van de kleur van haar jurk en haar lange, loshangende rossige haar was perfect. Op de stap hoorden we gestommel en Clara en Ton kwamen binnen. Clara had een mintgroene jurk aan, haar haren ook in een vlecht en Ton was in zijn galatenue. Hij lachte toen hij Joline's jurk zag. "Hé daar is mijn date-voor-één-avond! Dat hadden we vijf jaar geleden niet gedacht hé Jo?..." Joline lachte. "Nee. en toen was je nog cadet. Nu ben je een hele stoere luitenant." Ik trok een wenkbrauw op. “Hoezo dit pak, luitenant?” Hij wees op Claar. “Mevrouw wilde dat ik dit aantrok. Nou, dan doe je dat maar…”

Hij grinnikte. “Ma kent dit pak nog niet. Die schrikt zich een rolberoerte…En ik wil eens kijken of ze zien dat ik bevorderd ben. Heb ik ze nog niet verteld.” Joline moest lachen. “Dan is Kees ten minste niet de enige met een homopropellor. Is hij ook weer eens blij…” “En wát?” vroeg Mel. Ik wees op de vlinderdas. “Bijnaam voor dit ding.” Ze proestte het uit. “Kom lui, naar beneden. Strauss wacht op ons!”

Twee verdiepingen lager stonden beide ouderparen al te wachten. Beide dames óók in een mooie lange jurk, de heren in pak. Er klonken wat fluitjes toen we de kelder binnen kwamen en Tony keek naar Ton. “Wat heb jij nou aan?” Hij grijnsde. “Ik dacht dat je wel trots zou zijn op je oudste zoon…” Ze bekeek hem en knikte langzaam. “Ja. Hier kunnen we wel trots op zijn, nietwaar Rob?” Ook die knikte, maar keek ook naar Ton’s schouders. “Volgens mij heb jij iets niet verteld, luitenant.” Ton grinnikte. “Ach Pa, als ik ál mijn bevorderingen moet vieren, is het bijna elke dag feest. De bevordering van tweede naar eerste luitenant stelt niet zo veel voor, hoor. Het wordt pas een stuk interessanter als je van kapitein naar majoor wordt bevorderd.” “Nou, dat horen we tegen die tijd dan wel. Geef dan maar een knalfeest.”
Hij keek naar Claar, Mel en Joline. “Maar de dames hier… Meiden, wat zien jullie er schitterend uit!” Mijn Pa keek wat zuinigjes. “Ik heb er spijt van dat ik nooit danslessen heb gevolgd…” Joline liep op hem af. “Lieve schoonpapa, laat dit dan een motivatie zijn om vreselijk je best te doen. Als je dat niet doet, dans ik de tweede dans op onze bruiloft niet met je, denk daar goed aan!” Tony lachte. “En zo is dat! Dus, Karel…aan de bak! We beginnen simpel, met een rustige chachacha…”

Na de eerste dans tikte Joline mijn pa op z’n neus. “Volgens mij heb jij wél ergens les gehad, schoonvadertje van me…” Pa gniffelde. “Gisteravond. Van die mooie dame daar.” Hij wees op Ma, die stond te glunderen. “Was het te zien?” Tony knikte. “Zeker wel. Nog even de finesses afwerken en je kunt meedoen met ‘Heel Holland danst’. Dank je wel, Chantal.” Ze zweeg even. “Lieve mensen, ik vind wél dat we, voor we ons allemaal in het zweet gewerkt hebben, een paar foto’s moeten maken. Zo vaak zijn we niet compleet en als we wél compleet zijn zit er bijna altijd wel iemand met een poot in het verband of zo. Nu zien we er allemaal netjes uit; prima gelegenheid voor een stel mooie foto’s. Pa heeft niet voor niets z’n toestel naar beneden gezeuld, dus…”

Hij haalde zijn camera uit een hoek, compleet op statief en gaf wat aanwjzingen. We gingen in een hoek van de kelder staan waar het licht goed was en de achtergrond blauw geschilderd was. “Zo… Ik zet de tijd-ontspanner er op; als ik afdruk gaat het ding na tien seconden tien foto’s maken. Dat doen we nog een paar keer, dan zit er zeker een goeie foto tussen. Daarna wil ik foto’s maken van beide families en van alle stelletjes.” “Haast je vooral niet, Rob…”, zei mijn Pa, wat hem op een por van Ma kwam te staan. “Lafaard…”
Een kwartier later borg hij het toestel weer op. “Ik hoop dat die SD-kaart bestand is tegen alle charme die er nu op staat.” Mel zei droogjes: “Het zal wel meevallen. Jullie als kerels staan er ook op, dat compenseert wel iets.” Tony trok even aan haar haren. “Geen grappen over mijn man, over jouw sympathieke Pa, mijn zonen en mijn schoonzoon hé? Ook jij kunt een rood oor krijgen, troela!” Ze keek Tony aan. “Klopt. Maar ík loop er niet mee voor joker. Dan gaat er gewoon een pluk haar overheen. Maar als jij zó gaat beginnen: vraag maar aan je liefste zoontje hoeveel pijn het doet als je door mij onderuit gehaald wordt…”
Ton grinnikte. “Ik zou het niet weten Ma. Die rooie feeks heeft mij nog nooit onderuit gehaald.” Meissa keek hem arrogant aan. "Klep dicht, luitenant. Dat liefste zoontje ben jij niet." Ze knipoogde. "Vind ik..."

Tony gniffelde. “Rood krengetje... En nu de volgende dans, mensen… Weer een chacha, maar nu in wisseldans. De heren mogen de andere heren aantikken en wisselen.” Joline gleed in m’n armen en ik keek haar aan. Ze straalde. Ik zoende haar kort. “Hé mooie mevrouw… Dit is helemaal jouw ding hé?” Ze knikte. “Héérlijk! En in goed gezelschap.” Ik knikte. “Maar ik ga je zo toch inwisselen voor een van de andere dames, schat.” Ze knikte. “Is goed hoor…” Ik tikte mijn Pa op z’n schouder. “Mag ik met jouw mooie echtgenote dansen, Pa?” Hij grinnikte. “Lijkt me een goede ruil.”
Joline lachte breed en ze dansten samen verder. Ik keek Ma aan. “En? Leuk zo?” Ze glimlachte. “Ja, heerlijk. Pa mopperde gisteren behoorlijk, maar hij heeft het nu naar z’n zin. Nadat ik hem twee uur heb afgeknepen… Maar jij doet het ook niet slecht, zoontje van me.” Ik wees op Joline. “Strenge dansjuffrouw. En we zitten sinds vier weken op dansles. Voor Jo niet nodig, voor mij wel. En weet je Ma… Ik vind het leuk! En sinds vorige week doen Claar, Mel, Rob en Ton ook mee.”
Ze keek me aan. “Jullie worden écht een sextet hé?” Ik knikte. “We hebben ondertussen samen wat dingen meegemaakt, Ma. Ik kan me geen betere zwagers wensen. Met Ton heb ik via Afghanistan een prima band; we weten van elkaar wat het is om voor je klep geschoten te worden. Rob heb ik bij DT pas goed leren kennen: prima techneut, maar ook een fijne collega. En die twee draken heb ik de laatste tijd ook op een andere manier leren kennen. Schatten zijn het.” Ma knikte. “Jullie zijn een mooi stel met z’n zessen.” Ze keek me, al dansend, recht in de ogen.
“Kees… Je wilt niet weten hoe blij wij, je Pa en ik, zijn met jullie partners. We hebben, ook de laatste jaren, ons best zorgen over jullie gemaakt. Over jou, dat je zo eenzelvig was en over de meiden dat die flierefluitend door het leven gingen en telkens met andere vriendjes thuiskwamen. Of juist niet thuiskwamen…” Ik knipoogde. “Ik hield, ook van een afstandje, mijn lieve zusjes ook wel een beetje in de gaten, hoor… Maar nu ga ik je verlaten; dit is ten slotte een wisseldans!”
Ik tikte Ton op z’n schouder die met Tony aan het dansen was. “Mag deze beginneling even met de dansdocente dansen?” Hij knikte en zwierde in één beweging naar Ma. Tony keek me aan toen ik netjes haar hand pakte en mijn andere hand in haar zij legde. “Laat maar eens zien wat mijn dochtertje je geleerd heeft, Kees…”
We dansten tot het nummer afgelopen was en ik begeleidde haar netjes naar Rob Sr. “Niet verkeerd, Kees. Nog even op de finesses letten en je bent klaar om het bruiloftsbal te openen.” Ik boog. “Uit uw mond is dat een groot compliment, dame.” Tony tikte op mijn neus. “Denk maar niet dat je van me af bent, vriendje…”
De volgende dans was een Engelse wals die ik met Joline danste. En de dansen daarna wisselden de dames en heren regelmatig van partner, totdat Tony zei: “Zo. Nu even lekker zitten en wat drinken. Over een half uurtje gaan we verder.” We gingen weer naar boven en als vanouds werd er om de grote huiskamertafel lekker geplaagd.

Na de pauze begon Tony écht even met lesgeven. Samen met Rob Sr. zwierde ze de kelder door, al aanwijzingen gevend, die wij vervolgens moesten opvolgen. En als het ergens niet naar haar zin ging, nam ze de stuntelige leerling even persoonlijk onder handen. Mijn pa en ik waren dus nogal vaak slachtoffer, maar soms ook Mel en Claar. Na een uurtje keek ze rond. “Zo. Jullie hebben nu kennisgemaakt met Dansschool Boogers, inclusief strenge dansmevrouw. Dansschool Boogers heeft een traditie: ergens tijdens de les wordt de Radetskymars gespeeld. Het leek me wel leuk om ‘m nu als afsluiting te draaien. Maar we draaien hem twee keer; de ene keer ‘gewoon’, de tweede keer als wisseldans.”
Haar ogen flikkerden even. “En de eerste de beste die de bijnaam van deze mars in praktijk gaat brengen, krijgt er spijt van!” Joline veegde opgelucht over haar voorhoofd. “Poeh… Eindelijk!” Ik bromde: “Kom hier, tutje. Ik bescherm je wel tegen die lompe broers van je.” Even later zwierden we door de kelder en Joline fluisterde ondeugend in m’n oor: “Wat doe jij straks met Ma, Kees?” “He-le-maal niks, schoonheid. Ik zag haar ogen net; die meent het.” Ze giechelde. “Pas jij maar op. Ze zou je kunnen verrassen…”
Toen de dans voor de tweede keer begon, danste ik eerst met Claar en toen met Ma. Ik hoopte al dat Tony mij zou overslaan, maar ze tikte Ma af. “Mag ik je knappe zoon even lenen?” Ma gleed in de armen van Rob Jr. en ik danste met Tony.
Tijdens de dans gleed de hand die eerst op mijn rug lag, langzaam naar beneden. Ik keek haar aan, maar ze deed alsof ze gek was en danste net als voorheen: ogenschijnlijk moeiteloos de bewegingen en passen makend, maar ondertussen alle kanten opkijkend naar iemand die een misstap maakte. Uiteindelijk lag haar hand vlak boven mijn billen en ik besloot dat het wel genoeg was geweest. Ik trok haar tijdens het maken van een draai naar me toe en fluisterde in haar oor:
“Lieve schoonmoeder, denk er aan: degenen die mij proberen te piepelen krijgen daar vroeg of laat spijt van. Meestal vroeg.” Ze nam iets meer afstand en keek me guitig aan. “Volgens Joline heb jij een lekker kontje. Die uitspraak moet ik, als moeder van de bruid, natuurlijk wel even verifiëren…” “Ik zal straks m’n broek uittrekken, als je dat wilt. Maar nu als de bliksem dat handje terug naar waar het hoort, of je krijgt er spijt van!” Ze lachte en fluisterde in mijn oor: “Bluf, Kees Jonkman.”
En een seconde daarna kneep ze gemeen in m’n billen… Meteen daarna haakte ik haar pootje en viel ze achterover op de grond. Natuurlijk vind ik haar op, maar ze kwam stevig op haar billen terecht. Ik ging naast haar zitten en hielp haar overeind. “Sorry! Sorry, schoonheid! Geen pijn gedaan, hoop ik? Je ging iets te snel voor deze amateur…” Joline hielp mee om Tony in een stoel te zetten. Terwijl ze dat deed flitsten haar ogen onderzoekend over de mijne. Ton zette de muziek uit en Mel kwam even kijken. “Niks gebroken hoop ik?”

Tony schudde haar hoofd en begon plotseling hard te lachen. “Nee hoor… behalve mijn ego. Kees had me al liefjes gewaarschuwd dat ik geen grappen moest uithalen, maar ja, met zo’n lekker kontje vlakbij… Dus ik bracht de bijnaam van de Radetskymars in praktijk op zijn billen en een kwart seconde later had hij me gevloerd. Verdorie.”
Ik grijnsde gemeen. “Wij van Jonkman zijn aardig goed in het onderuithalen van ego’s, lieve schoonmama. Dat hebben we al bewezen op de dag dat Mel en Rob verkering kregen, net demonstreerde Claar het ook nog eens… Tja, dan kan ik notuurlijk niet achterblijven hé?” Tony kwam overeind, trok me naar zich toe en gaf me een zoen. “Jij bent aangenomen als schoonzoon. Er zijn er maar weinig die me zó op m’n nummer kunnen zetten.” We lachten allemaal en ik kuste haar terug.
“Voortaan eerst toestemming vragen aan de Blonde Feeks van Gorinchem, lieverd. Anders moet ik het later bezuren.” Joline giechelde. “Bij deze verleend, Ma. Je mag hem temmen.” En met een gemeen lachje op haar gezicht: “Is wel eens goed voor hem…” Tony knipoogde. “Dank je wel, dochtertje.” Ze keek rond. “Goed mensen… bijna twee uur gedanst! En wat ik zag, was niet verkeerd. Zeker niet. Dat belooft wat op de bruiloften die komen! En nu naar boven, nog even wat drinken. Degenen die dan naar bed willen, zijn daarna verexcuseerd.” In de huiskamer werd nog een glas wijn ingeschonken en kwam er nog wat kaas op tafel; daarna gingen beide ouderparen naar boven. “Morgen om tien uur staat het ontbijt klaar, mensen. Welterusten.”

De deur ging achter hen dicht en Joline wipte bij me op schoot. “Zó, meneer Jonkman… Wij moeten eens een hartig woordje met elkaar spreken. Mijn arme moedertje op de grond flikkeren? Je moest je schamen. In feite zouden mijn grote broers je nu in elkaar moeten timmeren, maar om een of andere reden vertikken ze dat. Ik zit me nog te bedenken op een passende straf.”
“Straf? Jouw vriendje komt op deze manier in aanmerking voor de Militaire Willemsorde. Ik denk dat dit de eerste keer sinds jáááren is dat Ma zó op haar nummer gezet is.” Ton gniffelde. “Maar je deed het op een hele nette manier, Kees. Door haar zelf te laten kiezen of het een ongelukje was of opzet. Complimenten!”
“Ik kon haar toch moeilijk ongezouten op haar donder geven? Tony is een schat van een vrouw. En de appel valt niet ver van de boom… Mijn schatje hier heeft behoorlijk wat chromosomen van haar geërfd.” Die opmerking werd beloond met een lieve zoen. Mel vroeg giechelend: “En welke chromosomen hebben jullie eigenlijk van Tony geërfd, heren Boogers? Wij hebben daar nog niet zoveel van gezien…” Rob zei droogjes: “Dat klopt schat. Ze hadden alles voor Jo opgespaard. Wij zijn natuurlijk maar watjes. Presteren niks. Een beetje plaatsvervanger zijn bij een clubje infanterozen of tekenen in een of ander bureau in Gorinchem. Absoluut niet te vergelijk met de Commandant van Backoffice DT, die dagelijks haar handen vol heeft aan het in bedwang houden van een stuk of vijf dames en 110 kilo woest informatica-vlees.”
“Binnenkort zes dames, Rob. In het nieuwe jaar komt er een vrouwelijke KAM-coördinator bij. En daarom gaat deze dame nu ook haar bedje in. Nog één weekje DT en dan anderhalve week vakantie. Met Balou in bed en, als hij lief is, deze meneer.” Ze aaide over mijn hoofd. “Kom Kees, we gaan naar bed.” Ik keek haar aan. “Ik mis twee woorden, schat…” Joline keek me niet-begrijpend aan. “De woorden ‘met elkaar’, schatje.”
Een diepe zucht was haar reactie en ze trok me overeind. “Je hoeft niet alles met je zussen te delen. En ik niet met m’n broers. Húp, naar boven jij! Welterusten allemaal…” Ik knipoogde naar de achterblijvers. “Slaap lekker meiden. En jongens.”

Eenmaal in Joline’s slaapkamer omhelsde ze mij. “Jij hebt écht lef, Kees. Om mijn moeder zo te grazen te nemen…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Ik wist dat ze iets van plan was en tijdens het dansen had ik haar al gewaarschuwd. Ik verdenk haar ervan dat ze dit deed als ‘testcase’. Eens kijken hoe die brave Kees reageert als schoonmama een geintje met hem uithaalt. Nou, daar is ze nu achtergekomen. Wij zijn aardig aan elkaar gewaagd, denk ik.”
Joline knikte. “Dat weet ik wel zeker, vriendje van me. Iemand anders had ze helemaal stijf gevloekt. Desnoods in het Russisch, met een paar klappen erbij…” Ze kuste me. “En ja, ik heb behoorlijk wat DNA van m’n moeder geërfd, dus kijk jij maar uit.”
Ik grinnikte. “Eén ding gaat bij jou ten minste niet gebeuren: je zult me nooit in het Russisch uitvloeken. Daarvoor is je talenknobbel te klein…” Een lange, boze blik was mijn beloning. “Je doet het wéér hé? Me exact raken op een van m’n zwakke punten. Diep in je hart ben je gewoon een enorme rotzak, Kees Jonkman. En schiet op, help me even met de rits van deze jurk.” Met alle soorten van genoegen, schoonheid…” Even later gleed de jurk met een ruisend geluid van haar lichaam op de grond en kon ik niets anders dan zachtjes fluiten. Joline stond voor me in een dunne, hemelsblauwe BH, een bijpassend slipje, nylons en op hoge hakken. Een flauwe glimlach op haar mond. En uit die mond kwam de volgende tekst: “Jij ook uitkleden Kees. Vanavond wil ik met jou de liefde vieren. Helemaal. Hier, op mijn oude bedje, waar ik heel veel nachten naar jou verlangd heb, ook al wist ik je naam nog niet.”

Ik moest glimlachen en nam haar in mijn armen. “Ik verlang er naar, mooie vrouw.” Ik kleedde me uit, we poetsten onze tanden en toen pakte Joline me bij de hand. “Kóm…” Ze trok me op bed. Daar lagen al een paar handdoeken op. Ik keek haar aan en grinnikte. “Anticiperen was inderdaad een goede eigenschap van je…” “Niet zeuren, Kees Jonkman. Vrij met me.” Daarna gleden haar lippen over de mijne en kon ik niets meer zeggen. Joline kuste me. Eerst zachtjes en lief, maar allengs werden haar kussen vuriger. Ze drukte haar tong in mijn mond en speelde met de mijne. Ik streelde haar mooie lichaam: haar rug, haar billen, haar nek… Toen ik haar naakte bovenarmen streelde bromde ze: “Volg de bandjes van mijn BH, Kees. Streel mijn borsten… héél zachtjes.” Toen ik deed, huiverde ze. Ze drukte haar onderlichaam tegen me aan, spreidde haar benen en wreef haar slipje tegen mijn naakte benen. “Ik… ik wil…” Ze hijgde in mijn oor en ik voelde dat haar slipje al wat vochtig was. Zachtjes kneep ik in haar tepels. “Wat wil je, lekker meisje?” “Lekker klaarkomen! Lekker klaarkomen, met jou in me!” Ze trok haar slipje uit en toen mijn boxer en ging wijdbeens op me zitten.
Ik keek haar aan. “Je mag het zelf doen, schat… Hoe jij het wil.” Ze beet op haar onderlip en wipte iets omhoog. Toen pakte ze mijn harde paal en zette die tegen haar vochtige poesje aan. “Ik ga jou neuken, lekkere vent van me… Ik wil je in me voelen. Je harde pik langzaam en diep in mijn poesje voelen glijden. En van elke millimeter ga ik genieten… Ohhhh…” Ze liet zich al zakken en ik gleed langzaam in haar. Joline leunde achterover haar handen steunend op mijn benen en ze sloot haar ogen. Plotseling schokte ze hevig. “Dáár, Kees! Zo fijn…” Mijn paal zat tegen haar G-spot aan en ze ging helemaal op in haar genot. “Nog even… JA… Lekker!” Zachtjes, maar niet minder intens kwam het uit haar mond. Ik voelde haar poesje vochtig worden en samentrekken.
“Is het zo lekker, meisje?” Ze knikte, nog steeds met haar ogen dicht. “Hmmm…. Dit zou uren moeten duren… Je maakt me zo geil!” Schokkend zat ze op me en plotseling deed ze haar ogen open. “Nu in me komen, Kees! Ik… ben… er bijna… Ik wil klaarkomen als jij klaarkomt!” Ik stootte mijn heupen omhoog en Joline’s ogen werden groot. “Jaaaa…. En nu lekker diep in mijn geile poesje… Lekker klaarkomen Kees… Ik zal je helpen…”
Ze pakte haar slipje van het bed en hield dat onder mijn neus. “Ruik mijn geil, Kees! Snuif het op, geniet ervan!” De geur van haar poesje maakte dat ik meteen klaar kwam: de eerste straal spoot ik in haar terwijl Joline ook klaar aan het komen was: haar poesje werd nat en ze ging snel op en neer op mijn paal. “Spuit maar! Lekker diep in je geile meisje… Geef het allemaal maar aan Jolientje…”
De volgende stralen kwamen er snel achteraan en Joline kneep haar poesje samen; ik werd diep in haar vastgehouden. Langzaam ontspanden we ons en Joline kwam op me liggen. “Heerlijk schatje… Je hebt me heerlijk verwend.” Ze likte mijn oor en ik sloeg mijn armen om haar heen. “En jij mij, lieve schat. Ik ontplofte zo ongeveer toen ik aan je slipje rook.”
Ze giebelde zachtjes. “De geur die ze in potjes moeten doen hé? En je zou ze allemaal kopen… Ik zie een lucratief handeltje verschijnen.” Plotseling begon ze voluit te lachen. “Hihihi… Je mag ze in natura betalen, lieve Kees.” Ik knikte. “Lijkt me een goeie deal. Elk potje is een vrijpartij, oké?” Joline kwam iets overeind en keek me aan. “Zou je wel willen, geilaard.”
Ik zoende haar. “En jij ook. Durf het eens te ontkennen!” Ze bloosde. “Nee. Want dan zou ik liegen. Jij bent heerlijk om mee te vrijen. Weet precies wat ik lekker vind.” “En dat geldt omgekeerd ook, schatje…” Joline rolde van me af. “Kom eens hier met zo’n handdoekje… Even een beetje schoonpoetsen. Morgenochtend douchen we wel; nu lekker in slaap vallen, dicht tegen elkaar aan.” Even later kusten we elkaar langzaam en aandachtig. “Welterusten liefje.” “Slaap lekker Kees.” Het was even stil en toen gleed haar hand over mijn gezicht. “En morgenavond wil ik je wéér. Maar dan op onze eigen slaapkamer weer een ondeugend meisje zijn, oké?” “Daar zeg ik nooit nee tegen, meisje…” Met een gimlach viel ik even later in slaap.