Land Van Mijn Moeder - 2

Ik neem afscheid van Hana. Het meisje geeft mij nog een kus. Ik pak de eerste metro terug naar Shinjuku en het Park Hyatt. Voordat ik naar mijn kamer ga, pak ik de lift naar helemaal boven. Vanaf hier is het uitzicht echt bijzonder. Het Park Hyatt is het hoogste gebouw in de wijk. Terug op mijn kamer neem ik de tijd om mijn koffer fatsoenlijk uit te pakken. Ik pak mijn laptop erbij en stuur een berichtje naar mijn werk, zodat ze weten dat ik ben aangekomen. Ook schrijf ik dat ik al kennis heb gemaakt met meneer Satou en dat ik morgen een diner heb met de directie van onze eventuele nieuwe zakenpartner. Natuurlijk laat ik ook mijn moeder weten dat ik veilig ben aangekomen en dat Tokyo een leuke stad is. In Nederland is het nu half negen in de ochtend, dus zullen beide berichten wel meteen gelezen worden.

Ik besluit om vandaag niet meer de stad in te gaan en in het hotel te dineren. Ze hebben een gevarieerd menu. Ik houd het op westerse kost. Ik ben nog lang genoeg in Japan en er is nog voldoende gelegenheid om specifieke Japanse producten te eten. Het hotel is geboekt als logies en ontbijt, dus reken ik de maaltijd af. Het bonnetje moet ik natuurlijk bewaren, want dat kan ik bij thuiskomst weer declareren. Dat is het voordeel van een zakenreis. Na het eten merk ik dat ik nog moet acclimatiseren. Ik word weer moe, maar ga toch nog wat drinken in de lounge. Ik vecht tegen de vermoeidheid, maar probeer het zo lang mogelijk vol te houden. Toch lig ik om tien uur in mijn bed. Hana verschijnt ongevraagd nog in mijn gedachten, maar voor kwart over tien ben ik echt vertrokken.

Zo tegen half acht word ik wakker. Iets meer dan negen uur slaap heeft mij goed gedaan. In ieder geval zit ik nu helemaal in het Japanse ritme. Morgen kan ik echt aan het werk. Vandaag moet ik dus nog zien door te komen. Eerst maar eens gebruik maken van die moderne douche. Vervolgens scheren en tanden poetsen. Ik heb meer dan genoeg kleren meegenomen, dus trek ik schone zomerse kleding aan. Het ontbijt is ook gevarieerd. Ik neem gestoomde rijst en miso soep. Daarbij neem ik ook tamayagoyaki, nori met soja saus en tsukemono. Het is lekker, maar ergens valt het toch tegen. Ik heb het idee dat het bij mijn familie in Otaru nog beter smaakt. Het mag de pret echter niet drukken.

Na het ontbijt neem ik de metro weer naar hartje centrum. De winkels zijn hier op zondag gewoon open. Ik ben niet op zoek naar iets speciaals. Voor mijzelf koop ik een groot aantal Manga’s om eventueel wat dode momenten door te komen. Ook vind ik wat te gekke T-shirts. Voor mijn moeder koop ik badolie van Tokyo Tower en een Japanse thee mok. Daar ga ik haar heel blij mee maken. Ook Voor mijzelf koop ik van Tokyo Tower een fles heerlijk geurende massage olie. Verder wil ik nog wat kopen voor meneer Satou, en als hij getrouwd is, tevens voor zijn vrouw. Ik ben mij niet zeker dat het gepast is om een cadeau te geven als dank voor de gastvrijheid, maar ik kan mij altijd verschuilen achter het feit dat ik een westerling ben. Daarbij ben ik niet van plan om al mijn kaarten vanavond al op tafel te gooien. Dus praat ik dan geen Japans.

Ik koop vier geur kaarsen. Japanners hebben iets met het getal vier. Ik laat het heel netjes inpakken. Dat is dan wel weer heel belangrijk, weet ik. Zolang het maar geen wit papier is. Ik moet er aan denken dat ik het cadeau pas geef als ik weer weg ga, gewoon omdat het zo hoort. Na de lunch ga ik terug naar het hotel. De Manga’s komen meteen goed van pas. Ik fris mij nog wat op en trek een pak aan. Natuurlijk worstel ik weer eens met mijn stropdas, maar uiteindelijk zit dat rotding goed. Ik zorg dat ik op tijd in de lobby ben, zodat Satou niet hoeft te wachten. Hij is ook ruim op tijd en begroet mij met een knikje en een hand. Ik ben ten slotte die westerling. We rijden in noordwestelijke richting en arriveren in de wijk Hanno, aan de rand van Tokyo. Satou heeft een redelijk grote woning. In de verlaagde entree trek ik op verzoek sloffen aan. Ik was al voorbereid en had naar Japans gebruik instappers aangetrokken. Mijn tas met het cadeau hang ik aan de kapstok. Er is inderdaad een mevrouw Satou. Ze komt aangesneld als ze ons hoort binnenkomen. Ik word welkom geheten en mevrouw Satou wordt mij voorgesteld als Aya. Satou Aya heeft een mooi gezicht. Ze draagt voor de gelegenheid een kimono, waardoor ik haar figuur niet goed kan beoordelen. Aya buigt diep ten teken van begroeting. Ik krijg geen hand. Mooi, zo hoort het ook. Ze spreekt net als haar man goed en verstaanbaar Engels. Dat scheelt alweer.

Aya loopt naar de open keuken en gaat verder met koken. Satou en ik gaan naar de ruime woonkamer. Hoewel er al een gedekte tafel klaar staat, blijven we staan. De geur uit de keuken doet het beste vermoeden. Het wordt mij duidelijk waarom we blijven staan. Op deze manier is het prettiger om de nieuwe gasten te begroeten. Satou en zijn vrouw snellen naar de voordeur als de bel gaat, zodat ze de gasten op de juiste wijze kunnen ontvangen. Als eerste word ik voorgesteld aan meneer Rin en zijn vrouw Yuki. Na het uitwisselen van de businesskaarten weet ik de voornaam van Rin. Hij heet Ishiro. Net als Satou is hij onderdirecteur. Rin Ishiro is een gezette man. Zeg maar gerust dik. Hij heeft zo’n typisch Japans hoofd dat gecast kan worden als wrede kampdirecteur in een oorlogsfilm. Rin Yuki is daarentegen ‘gewoon’ slank. Ze draagt een uitbundige smaragdgroene jurk, duidelijk bedoelt om op speciale gelegenheden te dragen. Het inpalmen van een belangrijke toekomstige zakenpartner is dus een speciale gelegenheid. Yuki is niet bijzonder knap, maar ook niet echt lelijk. Een beetje de doorsnee Japanse vrouw. Vervolgens arriveren Kishida Jiro en zijn vrouw Kishida Nori. Meneer Kishida is lang en slank. Zijn vrouw is voor een Japanse ook behoorlijk lang. Ze heeft een van nature vrolijk en knap gezicht, maar ze heeft de haren geverfd in een lelijke kleur bruin. Veel Japanse vrouwen doen dat om er meer westers uit te zien, maar persoonlijk vind ik dat erg lelijk. De natuurlijk zwarte kleur staat naar mijn mening veel beter. De combinatie met haar schreeuwerige gele jurk maakt het geheel ook niet beter. Meneer Kishida is overigens ook een onderdirecteur.

Als laatste arriveert meneer Maeda en zijn vrouw Ai. Zijn voornemen straalt een natuurlijk gezag uit, waardoor ik meteen door heb dat hij de directeur is. Ook is hij een stuk ouder dan de anderen. Zijn vrouw is net als haar man al grijs. Ze draagt een ingetogen rode jurk, die past bij de positie als vrouw van de baas. Ai spreek overigens geen woord Engels. Dat van Rin Yuki is erg slecht en haar man is bijna niet te verstaan. Met de anderen is redelijk goed te communiceren. Het is mij al snel duidelijk dat Aya en Yuki goede vriendinnen zijn. Je merkt dat ze een goede band met elkaar hebben. Eindelijk kunnen we aan tafel. Of aan twee tafels eigenlijk. Het ziet er naar uit dat door het aantal gasten er een extra tafel aangeschoven is. Over de tafelschikking zal vast en zeker nagedacht zijn. Ik zit aan de kop van de tafel als eregast. Rechts naast mij zit Meneer Maeda en zijn vrouw. Dan meneer Kishida en zijn vrouw sluit de rij. Links van mij zit meneer Satou al de gastheer. Niet toevallig zit hij tegenover zijn baas. Dan komt meneer Rin en zijn vrouw. Mevrouw Satou sluit de rij en zit dus naast haar vriendin. Op die plek kan ze gemakkelijk naar de keuken.

Aya zet de eerste gerechten op tafel en flessen met water en sake. Het is gebruikelijk om niet bij jezelf in te schenken, maar bij de andere tafelgasten. Ik doe maar even of ik dat niet begrijp. Nieuwsgierig wordt naar mij gekeken om als eerste wat eten op te scheppen. Deze keer laat ik mij niet kennen. Aya wil net vragen of ik liever een vork wil hebben, maar dan neem ik, de stokjes handig hanterend, wat eten op mijn bord. Ik complimenteer haar. Het is gemeend, want het is echt lekker. De anderen beginnen nu ook met eten. Aya weet te managen dat ze nog meer gerechten kookt, ze die aan tafel ook op eet en blijft op de hoogte van het gesprek. Maeda is geïnteresseerd in mij en Europa. Af en toe vertaalt hij wat voor zijn vrouw. Met hem en Satou ben ik het meeste in gesprek. Aan de andere kant van de tafel gaat het gesprek van Engels naar Japans en weer terug. Dat komt natuurlijk omdat Yuki slecht Engels verstaat.

Na een tijdje hoor ik dat aan diezelfde kant wat typische grappen over Europeanen worden gemaakt. In het Japans natuurlijk. Ze weten dan ook niet dat ik het kan verstaan. Ik probeer het te negeren en concentreer mij op het gesprek met Maeda en Satou. De grappen worden echter steeds vervelender. Vooral Rin weet geen maat meer te houden. Zijn vrouw Yuki lacht als goede echtgenote als hardste om de steeds beledigendere ‘grappen.’ Aya probeert Rin voorzichtig op zijn gedrag aan te spreken. Dat heeft helaas het tegenovergestelde tot gevolg.
“Moet je die gast zien zitten. Ik wed dat hij niet eens een vrouw kan bevredigen. En dat moet met ons onderhandelen. Daar gaan we mooi van profiteren.” Nu ben ik het zat. Heel onbeleefd onderbreek ik Maeda midden in een zin en sta ik op. Alle ogen zijn ineens op mij gericht. Het was niet de bedoeling, maar ik ga over op het Japans.
“Als dit is hoe u over mij en Europeanen denkt, dan kan ik beter gaan. Ik denk dat het weinig zin heeft om te onderhandelen met mensen die geen respect voor mij hebben. Ik had gedacht dat Japan een gastvrij land was, maar daar heb ik mij blijkbaar in vergist. Ik ga nu, zodat ik mijn terugvlucht om kan boeken. Blijkbaar hoef ik niet langer in Japan te blijven.”

Ik zie de schrik in hun ogen. Alleen Maeda lijkt uiterlijk onaangedaan door mijn opmerking. Ik loop weg richting de uitgang. Satou en Aya volgen mij. Bij de voordeur stop ik. Satou verontschuldigt zich. Daarbij buigt hij diep uit schaamte. Aya buigt nog dieper. Zij voelen dat ze tekort zijn geschoten als mijn gastheren. Ik buig terug richting Aya.
“Aan jou lag het niet. Dankjewel voor het gastvrije ontvangst en het overheerlijke eten. Jammer dat ik daar niet vaker van kan genieten.” Ik haal het cadeau uit de tas en geef het aan haar.
“Een klein gebaar om mijn dankbaarheid te tonen voor deze avond,” zeg ik. Ze neemt het met nog een diepe buiging aan en haast zich dan weg. Satou smeekt mij nederig om te blijven. Dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Ik trek mijn schoenen aan. Aya is terug met een klein pakje. Ze biedt het mij met nog een diepe buiging aan. Ik bedank haar en verlaat de woning. Satou biedt mij nog aan om mij terug naar het hotel te brengen. Ik weet dat ik hem beledig door dat aanbod af te slaan, maar daar kan ik even niet mee zitten. Ik ben pislink.

Op Google vind ik dat het dichtstbijzijnde metrostation tien minuten lopen is. Een taxi zal er ook niet sneller zijn, dus zet ik mijzelf in beweging. Die vervelende stropdas kan nu in ieder geval wat losser. Ik moet twee keer overstappen op een andere lijn. Daardoor duurt de reis wat langer dan met de auto. Ik kijk wel hoe het verder gaat. Misschien nemen ze nog ze contact met mij op. Zo niet schrijf ik een vernietigend rapport en zoeken ze maar een ander partner. Mocht het toch nog tot onderhandelingen komen, dan sta ik nog sterker. Lopend kom ik aan in het hotel. Tot mijn verbazing staan Rin en Yuki mij in de lobby op te wachten. Ik vermoed dat Maeda veel kwader is geworden dan hij liet merken en dat hij Rin gestuurd heeft om zich te verontschuldigen voor zijn botte gedrag. Ook denk ik dat hij mij moet overtuigen om mijn positie ten opzichte van het bedrijf te heroverwegen. Mijn ergste woede is al gezakt, dus ben ik benieuwd wat Rin te zeggen heeft. Het begint inderdaad met een nederige verontschuldiging. Met zijn dikke pens weet hij een onverwacht diepe buiging te maken. Yuki buigt nog dieper met hem mee. Hoewel Rin mij in zijn moeilijk te volgen Engels aanspreekt, antwoord ik in het Japans.

“Geef mij één goede reden dat ik nog met jullie moet onderhandelen, nadat u mij zo beledigd heeft.” Rin kan er duidelijk geen verzinnen. Hij blijft alleen maar buigen en verontschuldigt zich nogmaals.
“Als er dan toch geen reden is” zeg ik, “dan kunnen jullie beter gaan.” Harder kan ik hem niet raken. Hij staat in een openbare ruimte zijn nederigste excuses aan te bieden, en ik accepteer ze niet. De man gaat af als een baksteen. Zijn vrouw treft deze oneer net zo hard. Nu het hopeloos blijkt te zijn, gaat ze helemaal op haar knieën. Ze buigt naar voren zodat ze met haar lichaam op de vloer ligt met haar armen naar voren gestrekt. Meer nederig kan het niet, en dan ook nog midden in een hotel lobby.
“Alsjeblieft, heb genade met mijn man. Vertel ons hoe het we het goed kunnen maken.” Vreemd genoeg heeft dit onderdanige gedrag een seksuele lading. Waarschijnlijk omdat het mijn ontstane dominante positie benadrukt. Het heeft wel wat. Toch is dat niet genoeg om al toe te geven.
“U heeft wel lef om zich namens u man te verontschuldigen. Volgens mij moest u het hardste lachen om het feit dat ik geen vrouwen kan bevredigen.” Yuki begint nu zelfs te huilen.

“U heeft gelijk. Het spijt me. Zeg mij toch alsjeblieft hoe wij het goed kunnen maken. Hoe ik het goed kan maken.” Het is duidelijk dat behalve de eer, ook de baan van Rin op het spel staat. Dat betekent ook een status verlaging voor Yuki. Ineens krijg ik een idee om de impasse te doorbreken en de deur voor onderhandelingen op een kiertje te zetten.
“Als jullie denken dat ik geen vrouw kan verwennen, dan moet ik maar bewijzen dat ik dat wel kan. Als u de komende week de nachten bij mij in het hotel doorbrengt als was u mijn vrouw, dan kom ik morgen gewoon onderhandelen.”
“Dat is een oneervol voorstel,” zegt Rin geschrokken. U kunt mijn vrouw niet gebruiken als was het de uwe.” Het is hem duidelijk wat de bedoeling is. Dat bevalt hem natuurlijk niet, dat ik voor de rest van de week seks met zijn vrouw zal hebben.
“Ik denk niet dat u mij mag vertellen wat oneervol is,” kaats ik venijnig terug. “Meer kan ik niet bieden. Als u vrouw niet over een half uur op mijn kamer is, dan hoef ik niemand van u bedrijf meer te zien. Ik geef ze mijn kamernummer en loop door naar de lift.

Op mijn kamer pak ik het cadeautje van Aya uit. Het is een mooie, zo te zien kostbare pen. Na zo’n twintig minuten wordt er zachtjes op de deur geklopt. Blijkbaar had het echtpaar Rin geen half uur nodig om en beslissing te maken. Yuki buigt diep als ik de deur open maak. Ik laat haar binnen. Ze ziet dat ik sloffen aan heb en trekt er dus ook een paar aan voordat ze verder loopt.
Opnieuw buigt ze diep en blijft nu in die positie staan. Ze spreekt terwijl ze naar de vloer blijft staren.
“Mijn man vindt het goed dat ik de nacht met u doorbreng, maar niet alsof ik u vrouw ben. Nederig vraag ik dan ook dat ik geen geslachtsgemeenschap met u hoef te hebben.” Ze begrijpt het nog steeds niet.
“Dan ga maar weer naar je man.” Zeg ik. “Dat is niet de voorwaarde.” Opnieuw gaat ze helemaal languit op de vloer. Het is echt opwindend om te zien. Ik zou haar ter plekke in deze positie kunnen neuken. Maar dat is niet wat ik met Yuki van plan ben.
“Heb genade meneer. Ik kan niet aan uw wensen voldoen. Dan onteer ik mijn man.” Ook van haar tranen ben ik niet onder de indruk. Het is het een of het ander. Ze onteert haar man door met mij het bed te delen, of haar man wordt onteerd door een degradatie of zelfs een ontslag.
“Het gaat volgens mijn voorwaarden, of je kunt gaan. Volgens mij was ik heel duidelijk. Maak je keuze. Blijf alsof was je mijn vrouw of ga terug naar je man. De gevolgen zijn dan voor hem.” Na een paar hevige snikken hoor ik haar zachtjes zeggen dat ze blijft. Mooi. Ze heeft een afweging gemaakt, die niet strookt met de afspraak die ze heeft met haar man. Ook ik zou denk ik in haar plaats dezelfde keuze hebben gemaakt. Van deze schande hoeft niemand wat te weten. Een degradatie of ontslag zal voor het leven een schande blijven.

Ik gebied Yuki op te staan en geef haar een zakdoek, zodat ze haar tranen weg kan vegen. Ze kan beter maar meteen door de zure appel heen bijten.
“Kom, we gaan douchen.” Schoorvoetend loopt Yuki mee naar de badkamer. Ik kleed mij uit. Yuki wendt haar gezicht af, om mij niet naakt te hoeven zien.
“Douchen met kleren gaat niet,” zeg ik. “Kom. Kleed je uit.” Ze twijfelt nog even, maar trekt dan langzaam die uitbundige groene jurk uit. Het duurt mij te lang. Ik help haar met het onderhemd. Als ik naar haar panty reik, komt Yuki wel snel in actie. Ze is waarschijnlijk bang dat ik de panty stuk maak. Ze draait zich om en trekt de panty uit. Ik kijk naar haar dertien in een dozijn billen. Mooi, maar niet bijzonder. Ik ben dan ook geen echte billen man. Ik maak het haakje van haar groene bh los. Ze pakt deze vast, zodat deze niet naar beneden valt. Voorzichtig draai ik Yuki aan haar schouder weer naar mij toe. Ze kijkt beschaamd naar beneden. Ik wring de bh uit haar handen. Ze bedekt haar borsten meteen met haar handen. Met licht dwang haal ik ze daar weg. Een stel onverwacht grote tieten komt tevoorschijn. Die had ze knap verborgen gehouden onder die lelijke jurk.

Yuki kijkt naar de douchecel. Dat is echter niet wat ik in gedachten heb. Ik wil meer traditioneel Japans douchen. Ik zet een krukje in het bad en vraag Yuki of ze daar op wil gaan zitten. Dat doet ze, terwijl ze opnieuw haar borsten bedekt met haar armen. Ik maak de kraan van het bad open en wacht tot het water de goede temperatuur heeft. Met een glas laat ik wat water over de rug van ‘mijn’ vrouw lopen. Dan zeep ik haar schouders en rug al masserend in. Met weer een glas water spoel ik in een aantal keren de zeep weg. Ik vraag haar te gaan staan. Nu zeep ik haar kont in. Haar billen masseer ik iets intensiever. Yuki geeft geen kik. Ik spoel de zeep weer weg. Ik laat Yuki zich omdraaien. Wederom moet ik haar armen voor haar borsten weghalen. Ze blijft nu wel met haar armen naast haar lichaam staan. Ik zeep nu eerst de armen in en spoel ze af. Dan is haar buik aan de beurt en aansluitend zeep ik haar grote borsten in. Ik kneed daarbij stevig. Yuki staart in het oneindige, om zich af te sluiten van de werkelijkheid. Met mijn handpalmen wrijf ik ook over haar tepels. Ze worden daardoor iets groter, zonder een erotisch effect op Yuki te hebben. Ik spoel de zeep weer weg. Als laatste zeep ik haar poesje in. De zeep schuimt hevig in de rijkelijke inktzwarte schaamharen. Ik masseer haar vulva, zonder haar te vingeren. Yuki sluit zich nog steeds af en reageer niet. Ik spoel haar poesje schoon met water.

Dan ga ik op het krukje zitten en vraag Yuki mij te wassen. Dat doet ze. Eerst mijn rug. Dat wil zeggen, zonder het masseren. Dan mijn benen en vluchtig mijn billen. Ik draai mij om en ze wast mijn borst en buik. Ze spoelt alle zeep nauwkeurig weg, zoals ze dat ook bij haar eigen man zou hebben gedaan.
“Ik ben klaar meneer,” zegt ze. Ik dacht het niet.
“In de avond ben ik niet meneer, maar je man,” zeg ik. Ik wacht even tot ze reageert.
“Ja men… Uh, echtgenoot,” zegt Yuki zoals het in Japan gebruikelijk is om je partner aan te spreken.
“Vrouw, je bent nog niet klaar,” zeg ik vervolgens. Yuki weet donders goed wat ik bedoel. Toch wijs ik naar mijn kruis. Met tegenzin zeept Yuki haar hand in en begint zonder te kijken voorzichtig alles rondom mijn pik in te zepen. Ze probeert er duidelijk onderuit te komen. Dan pak ik haar hand en leg deze op mijn roede. Ik houd haar hand vast totdat ze deze zich eindelijk om mijn geslacht sluit. Voorzichtig begint ze dan toch mij penis te wassen, inclusief mijn ballen. Langzaam wordt mijn pik harder

“Klaar,” zegt Yuki opnieuw en laat mij los. Ze reikt al naar het glas om te spoelen. Ik pak meteen weer haar hand en leg deze terug op mijn geslachtsdeel.
“Vrouw, ik ben daar nog niet helemaal schoon,” zeg ik. “Ga nog maar even door.” Yuki gaat verder met mij voorzichtig te wassen. Ik leg mijn hand op die van haar, zodat ze mij pik steviger vast moet houden. Ik beweeg haar hand op en neer, zodat het eindelijk op aftrekken begint te lijken. Yuki houdt haar hand stil als ik deze los laat.
“Ga door, vrouw,” zeg ik. Na een paar seconden begint de hand weer te bewegen. Nu terwijl ze mijn harde pik stevig vast heeft. Yuki heeft dan toch toegegeven aan mijn behoefte. Met haar blik nog steeds afgewend blijft ze mij aftrekken. Haar ogen worden vochtig, maar echt huilen doet ze niet. Ik geniet nu volop van de voorhuid die telkens over mijn eikel wrijft. De stevige hand die op mijn ingezeepte stam drukt en op en neer gaat. Yuki brengt mij langzaam maar zeker naar een hoogtepunt.
“Ga, door vrouw. Je doet dit zo goed.” Ineens beweegt Yuki haar hand sneller en voel ik mijn hoogtepunt naderen. Ik kreun als ik klaarkom. Mijn sperma loopt langs mijn pik en haar hand. De hand van Yuki beweegt gewoon door.

“Dank je vrouw. Ik ben nu schoon,” zeg ik. Yuki spoelt eerst haar hand schoon en dan mijn pas klaargekomen penis. Ik droog haar af en zij mij. Dan neem ik Yuki mee naar de slaapkamer.
“Kom vrouw, we gaan naar bed.” Opnieuw is daar de twijfel.
“Man, ik heb geen nachtkleding bij me.”
“Vrouw, die heb je hier niet nodig.” Yuki kruipt naast mij in bed en slaat snel de dekens over zich hen. Ze gaat met haar rug naar mij toe liggen. Ze verstart als ik tegen haar aan kruip en een arm om haar heen sla. Ik pak één van haar borsten vast.
“Wil je dat ik geslachtsgemeenschap met je heb?” Dat is bluf, want op dit moment ben ik mij niet zeker dat ik mijn penis nog een keer omhoog krijg.
“Alsjeblieft niet,” zegt Yuki.
“Oké,” zeg ik. “Maar als je wilt dat ik aan mijn echtelijke plicht voldoe, moet je het zeggen.” Ik merk de verwarring bij Yuki, maar zeker ook opluchting. Ik wens haar een goede nachtrust. Ik pak haar nog wat steviger vast, met mijn hand nog steeds op haar borst. Ik kan niet meteen slapen. Yuki ook niet, Ze is onrustig, maar kan zich niet draaien. Dan val ik toch in slaap.