Liam - 3

Het eerste gedeelte van dit deel zien we door de ogen van Brent. Dit stuk is cursief geschreven. Als de tekst weer normaal geschreven is zijn we terug in de beleving van Liam.

Langzaam ontwaakte ik uit een diepe slaap. Doordat de gordijnen niet dicht waren gegaan afgelopen nacht scheen de zon door de openslaande deuren recht in mijn gezicht. Mijn ogen hield ik dicht. Wat was er ook alweer gebeurt afgelopen avond? Ik wist het me niet meer precies te herinneren. Er was drank, teveel drank. Ik voelde nu pas de bonkende hoofdpijn, de kater was er al. De droom was veel scherper dan de herinnering aan gisteravond. De droom over Eva en ik. De droom leek wel levensecht.
Uiteindelijk opende ik mijn ogen, langzaam, om ze te laten wennen aan het licht. Liam lag naast mij nog te slapen. Ik stond op het punt om Liam wakker te maken toen ik het zag. ‘What de fuck!’, zei ik hard, veel harder dan bedoelt. In mijn haast om uit bed te komen, in combinatie met de kater, viel ik er meer uit dan dat ik opstond. Zo snel als ik kon rende ik naar mijn badkamer, direct naast mijn slaapkamer. Met een klap sloeg ik de deur achter me dicht. Fuck, hoe kon dit nou gebeurt zijn? Verbijsterd keek ik naar mijn buik in de spiegel. Het waren onmiskenbaar de sporen van zaad. Fuck! De droom over Eva was ook zo realistisch... Maar fuck, een natte droom terwijl ik naast mijn beste vriend lag te slapen. Ik kon alleen maar hopen dat Liam er niks van had meegekregen. Hoofdschuddend zette ik de douche aan en ging onder het nog koude water staan. Misschien dat dit mijn kater zou verminderen, straks nog maar een paracetamol innemen, of twee...

Ik schrok wakker toen ik ‘what de fuck’ naast me hoorde roepen. Mijn ogen vlogen open, het zonlicht prikte in mijn ogen waardoor ik ze gelijk weer dicht deed. Naast me hoorde ik Brent half uit bed vallen. Toen de badkamerdeur met een klap dicht sloeg was ik eindelijk in staat om mijn ogen open te doen. De herinneringen aan afgelopen avond en nacht kwamen terug. Ik voelde mijn hartslag versnellen bij het idee dat Brent misschien doorhad wat zich afgelopen nacht afgespeeld had. De herinnering van zijn harde lul in mijn hand zorgde dat mijn eigen lul weer begon te groeien. Snel stond ik op en deed mijn kleren aan. Toen ik klaar was zwaaide de badkamerdeur open. Brent stond naakt in de deuropening. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was liep hij naar zijn kast, pakte er een boxer uit en trok hem aan. Ik volgde hem met mijn ogen. ‘Pff, ik heb een koppijn, niet normaal.’ Mijn hersenen maakten overuren. Hij zei niks? ‘Dat kan ik me voorstellen na al die alcohol van gisteravond. Waarom maakte je zo’n herrie net toen je uit bed kwam?’ In een fractie van een seconde zag ik zijn lichaam verstijven, om vervolgens weer te ontspannen. ‘Ehhh... Ja, ik had zo’n koppijn en het idee dat ik moest overgeven dus ik rende naar de wc.’ Als ik de waarheid niet had geweten had ik hem misschien nog geloofd ook. Omdat ik niet wist wat ik moest doen haalde ik mijn schouders maar op.
Eenmaal beneden werden we begroet door Rory en Denise. ‘Zo dan slaapkoppen, eindelijk wakker?’ Rory zijn stralende lach begroette ons terwijl hij ons onderzoekend, bijna achterdochtig aankeek. ‘Toch niet door het bed gezakt hoop ik?’ ‘Alleen Brent, vannacht al toen hij zich letterlijk op het bed liet vallen met al die drank in zijn lichaam’, we lachten allemaal. Toch had ik het idee dat Rory achterdochtig bleef kijken.
Denise had er in ieder geval geen last van, ze praatte aan een stuk door, zoals gewoonlijk.
Rory bleef maar vragen stellen over hoe het kon dat we niet eerder wakker geworden waren. Oke, het was 2 uur in de middag maar zo raar is dat toch niet? Ik was gewoon moe en Brent was waarschijnlijk zo lang out vanwege de alcohol, het was toch niets raars? Dat zij al om 10 uur wakker waren konden wij ook niks aan doen. Brent was zich nergens van bewust en was weer zijn zelfverzekerde zelf. Ik kon me niet voorstellen dat hij zich iets kon herinneren van wat er echt gebeurt was.

Die middag hielpen we Brent nog met het opruimen van wat rotzooi in de tuin, voornamelijk lege flessen en bekers. Daarna besloten we om naar huis te gaan. Mijn ouders hadden al geappt wanneer ik weer naar huis zou komen. Die avond belde Eva nog om te vragen hoe het was gegaan met Brent. Natuurlijk vertelde ik haar niet wat er die nacht gebeurd was. Toen ik in bed lag schaamde ik me ervoor. Toch kreeg ik van de herinnering meteen weer een stijve. Mijn handen gleden over mijn lichaam. Ik masseerde mijn tepels en gleed via mijn buik af naar mijn stijve. Met de herinnering van Brent in mijn geheugen trok ik me af naar een heerlijk hoogtepunt waarna ik in slaap viel.
De weken die daarop volgden gebeurde er niet heel veel interessants. Ik merkte wel dat ik meer dan normaal met Rory begon om te gaan en dat ik dat eigenlijk wel fijn vond. Ik vond het een soort van lastig om op normale voet door te gaan met Brent omdat ik me schuldig voelde. Rory zorgde ervoor dat er wat afwisseling was tussen Brent en hem. Daarnaast was het gewoon een hele leuke, knappe en spontane jongen. Dat wist ik allemaal al omdat ik al veel met hem omging maar het kwam nu nog nadrukkelijker naar voren.

Woensdagmorgen hadden we het eerste uur Engels. Brent en ik zaten op onze vaste plekken achterin. Rory en Michael waren er nog niet, wat van Michael niet bijzonder was maar van Rory wel. Hij was altijd ruim voor de laatste bel binnen. Op het moment dat de bel klonk schoot Michael naar binnen, ‘zo ben weer precies op tijd’. Hij had meteen de lachers op zijn hand. Ik vroeg me echt af hoe hij het deed, alsof hij op de gang stond te wachten of zo. Hij keek verbaasd naar de twee lege stoelen, verbaasd omdat de stoel naast hem altijd bezet was. Als er al iemand ziek was werd dat voor schooltijd wel geappt. Dit keer was er niets gebeurd. ‘Weten jullie iets van Rory?’ Michael keek ons vragend aan, waarop Brent en ik allebei zeiden niets te weten.

Drie minuten later kwam Rory alsnog binnen. Een rood hoofd, hij ging snel zitten. Toen onze docent vroeg waarom hij te laat was mompelde hij ‘sorry, verslapen’. Na het eerste lesuur zag ik Denise aan Rory zijn arm trekken. Vlak daarna kwamen ze bij het tweede lesuur weer binnen. Rory kwam naast mij zitten. ‘Zo, door je wekker heen geslapen?’
‘Nou, soort van, ik drukte een keer teveel op snooze omdat ik niet op wilde staan. Had gewoon geen zin om weer een dag met jullie opgescheept te zitten.’ Hij lachte. Ik gaf hem een stomp en lachte mee.

‘Hé, kijk uit hè’, Brent keek Rory dreigend aan. ‘Als je niet met ons opgescheept wil zitten kan je altijd nog terug naar de havo, of wij sturen je terug.’ Bij die laatste woorden knipoogde Brent naar Rory, waarop we alle vier lachten.
Donderdagochtend opende ik mijn locker om een aantal boeken uit mijn tas in de locker te leggen en een ander boek te pakken. Mijn oog viel op een rode envelop die vlak bij de rand van mijn locker lag. Vreemd, die was niet van mij. Ik wisselde de boeken en pakte de envelop mee. Brent zijn locker was 3 rijen verder en zag de envelop. ‘Wat is dat?’ Ik keek hem aan. ‘Geen idee, ik vond het net in mijn locker. Brent kwam aanlopen. ‘Nou jouw naam staat erop. Maar het open.’ Eva drong zich tussen Brent en mij in. ‘Wat staan jullie hier nou te smoezen met zijn tweeën? Ooh een kaart?!’ Ze riep het uit, volgens mij hoorde iedereen in een straal van 100 meter het. ‘Ja, een kaart, bedankt dat de hele school het nu weet.’ Ik stopte de kaart in mijn tas en wilde naar de les lopen maar Eva hielt me tegen. ‘Hoho meneertje, ik wil weten wat erin staat.’ Ik lachte en duwde haar aan de kant. ‘Als jij het weet weet iedereen het straks.’
‘Nee, dat is niet waar. Ik ben heel goed in jouw geheimen bewaren en dat weet je.’ Ik voelde mezelf rood worden en keek haar boos aan.
‘Ik weet niet waar dit over gaat maar blijkbaar maak ik ook geen deel meer uit van het gesprek’, Brent liep lachend weg. ‘Als je een geheime aanbidder hebt dan hoor ik het wel.’ Ik zag Eva nog wat wilde zeggen maar keek haar waarschuwend aan. ‘Je hebt nu wel weer genoeg gezegd vandaag.’ Daarna liep ik weg.
De hele dag waren mijn gedachten bij de kaart. Hij moest er al sinds gisteren in liggen. Sinds gisterochtend was ik niet meer in mijn locker geweest, toen lag die er nog niet. Vanochtend was het zo vroeg dat de hele school nog verlaten was... Wie zou mij een kaart sturen? Wie was het? Het was nog lang geen Valentijnsdag, het was net oktober. Waarom nu een kaart?

Na het 6e lesuur, toen we uit waren vroeg Brent of ik de kaart al bekeken had. ‘Nee, nog niet, ga hem zo maar openmaken denk ik.’ Als een van de laatsten liepen we het lokaal uit. Eva stond ons op te wachten. ‘Okee, sorry dat ik vanmorgen zo schreeuwde en daarna nog wat domme dingen zei maar ik was gewoon enthousiast.’ Verontschuldigend keek ze mij aan. Ik ben het type persoon dat niet lang boos kan blijven op mensen die ik mag dus ik omhelsde haar terwijl ik in haar oor fluisterde: ‘begin nooit meer over mijn geheim met anderen erbij en zeker niet als Brent ernaast staat’. ‘Sorry’, fluisterde ze terug. ‘Zo, nu alles weer goed is wil ik weten wat er in de kaart staat.’ Eva kijkt me afwachtend aan. ‘Oke, even weg uit de drukte en dan kijken we.’ Met zijn drieën lopen we naar buiten.
Op het plein zoeken we een lege tafel en ga zitten. Een paar tafels verderop zitten Rory en Denise. Ze zijn druk met elkaar in gesprek en lijken ons niet door te hebben. Brent, Eva en ik kijken naar de rode envelop. Hij is duidelijk voor mij want mijn naam staat er met zwarte stift opgeschreven, onmogelijk dus dat die per ongeluk in de verkeerde locker beland is. Ik maakte hem open en haalde er een kaart uit. Ik voelde mijn hartslag sneller gaan toen ik de voorkant zag. ‘Het is echt een liefdesverklaring OMG!’ Eva stuiterde bijna van de bank af van opwinding. Het was een roze kaart met grote witte letters: Every day I love you more and more and more.

Ik voelde dat ik rood werd. Ik maakte de kaart open. Brent en Eva waren zo nieuwsgierig dat ik zelf moeite moest doen om te lezen wat er stond:
‘Lieve Liam,
ruim een jaar ken ik je nu, bijna een jaar ben ik verliefd op je. De laatste tijd worden mijn gevoelens nog veel sterker.
Omdat het moeilijk is om dit face to face tegen je te zeggen stuur ik je deze kaart.
Ik wil in het echt tegen je kunnen zeggen dat je zo ontzettend knap, lief en leuk bent. Als je deze woorden uit mijn mond wilt horen, ontmoet me dan, vrijdagavond om 20:00 uur bij de fontein in het park.’
‘Ooooh want ROMANTISCH dit’, Eva keek me aan. Een rode blos op haar wangen van opwinding. Brent keek me lachend aan, ‘gefeliciteerd man, een aanbidder’. Zelf las ik de kaart nog een keer. Allerlei emoties vochten om de overhand. Ik legde de kaart op de tafel en keek Brent aan. ‘Dankje Brent. Ik moet alleen echt even iets met alleen Eva bespreken. Ik hoop niet dat je dat erg vindt?’
‘Nee, tuurlijk niet, ga jij maar effe een tactiek voor je chick verzinnen met een andere vrouw.’ Hij lachte, ‘app maar wanneer je besloten hebt wat je morgen aantrekt naar je date’. Hij stond op, zwaaide naar Rory en Denise, die ons nu duidelijk wel in de gaten hadden. Denise zwaaide enthousiast terug, Rory leek een beetje afwezig maar stak toch zijn hand op.
Ik keek Eva aan. ‘Ik kan niet gaan.’ Verbaasd keek ze me aan. ‘Hallo, je kunt wel gaan, je moet ook gaan. Dit is gewoon een liefdesverklaring, dan kan je niet zeggen dat je niet gaat, dat kan echt niet.’
‘De kans is supergroot dat het een meisje is en dan moet ik haar teleurstellen op dat moment. Dan kan ik beter niet komen.’
Hoofdschuddend keek Eva me aan. ‘Het hoeft niet persé een meisje te zijn en al is het wel een meisje dan kan je niet na zo’n lieve kaart zeggen dat je niet gaat.’ Eva las de kaart nog een keer, hardop aan me voor. ‘Knap, lief en leuk, allemaal waar, als je ten minste gaat morgenavond. Als jij niet gaat dan ga ik, ik zweer het je.’
‘Als ik ga moet ik iemand teleurstellen en dat wil ik niet.’
Eva zuchtte. ‘Oke, laten we eerst een kijken wie het kunnen zijn. Er staat dat die persoon je nu ruim een jaar kent. En dat de gevoelens de laatste tijd veel sterker zijn geworden. Wie ken je een jaar en zit op deze school?’
Ik dacht na maar wist het niet. ‘Hallo Liam, wie kan het zijn? Wat zijn je ideeën?’
‘Ik weet het niet Eva, ik weet niet wie het is. Misschien iemand die van de HAVO is gekomen? Dan blijven er nog steeds een stuk of 30 over. Ik weet niet wat ik moet doen.’ Ik pakte de kaart van de tafel, deed hem terug in de envelop, stopte hem in mijn tas en stond op. ‘Ik ga er thuis nog over nadenken, tot morgen.’ Ik hoorde Eva zuchten maar besteedde er geen aandacht aan. Ik liep naar de fietsenstalling, pakte mijn fiets en wilde opstappen om weg te gaan. ‘Liam, wacht!’ Ik keek om. Het was Denise, ze kwam snel naar me toegelopen maar toen leek het alsof ze niet goed wist wat ze moest zeggen. ‘Wat... Wat was er aan de hand net tussen jou en Eva?’ Ik besloot het haar te vertellen. Ik pakte de kaart uit mijn tas en gaf hem aan haar. Ze las hem aandachtig en gaf hem toen terug. ‘Wauw, het is echt een mooie boodschap maar hoe kan je hier ruzie over maken?’ ‘Eva wil dat ik morgenavond ga maar ik wil niet gaan.’ Denise keek me onderzoekend aan en fronste toen. ‘Hoe kan je nou niet gaan? Iemand heeft een kaart voor je gekocht, geschreven, de moeite gedaan om hem in je locker te doen, dan moet je wel gaan. Je kan het toch niet negeren?’

’S avonds in bed kon ik aan niks anders denken. Brent, Eva en Denise, alle drie vonden ze dat ik moest gaan. Zelf wist ik het niet. Brent en Denise dachten natuurlijk allebei dat ik hetero was dus ik snapte dat zij vonden dat ik moest gaan. Maar Eva vond het ook. Woelend lag ik nog een paar uur wakker. Maar toen ik in slaap viel had ik een beslissing gemaakt.
De volgende ochtend fietste ik naar school. Alsof ze me op stond te wachten stond Eva bij de fietsenstalling. Ze liep meteen naar me toe en deed haar mond al open om weer wat te zeggen maar ik was haar voor. ‘Ja, ik ga er vanavond heen oke.’ Haar mond klapte weer dicht. Ze begon te glimlachen en gaf me een knuffel. ‘Goed dat je gaat, iedereen die zoiets voor je maakt verdiend het dat je komt, zelfs als het nooit wat zal worden.’ Daar had ze gelijk in en dat was ook mijn conclusie gisteravond.
Rory bleek niet op school te zijn. Hij appte dat hij ziek was. Brent wist niet dat ik ermee geworsteld had of ik wel of niet wilde gaan dus hij was ook niet verrast toen ik zei dat ik ging. In de kleine pauze zei ik tegen Denise dat ik zou gaan. Er brak een glimlach door op haar gezicht. ‘De enige goede beslissing.’ Ze gaf me een knuffel. Ik kon het niet laten om haar te confronteren. ‘Gisteren zei je dat iemand de moeite had gedaan om de kaart in mijn locker te leggen maar ik dat je dat niet verteld. Hoe wist je dat hij in mijn locker lag?’ Ik zag dat ze schrok, ’ik dacht het gewoon omdat die persoon hem duidelijk niet aan je gegeven had en je hem op school had.’ Ik dacht er verder niet over na... Verder wist niemand van de kaart, dus hoefde ik verder tegen niemand wat te zeggen.
Ondanks dat school maar tot 13:00 uur duurde vandaag ging de dag langzaam. Na de succeswensen van Brent en Eva, en nadat ik 10x gezegd had dat ik meteen zou appen ging ik naar huis. De rest van de dag ging zo mogelijk nog langzamer. Na het avondeten kleedde ik me om. Als ik dan toch ging kon ik maar beter zorgen dat ik goed uitzag. Ik haalde een blauwe skinny jeans met scheuren uit de kast en trok een strak, wit overhemd aan. Een zwartleren jas maakte het geheel af. Ik zei tegen mijn ouders dat ik nog even naar Brent ging en stapte op de fiets.
Binnen 10 minuten was ik bij het park. Ik zette mijn fiets tegen een toegangshek en liep het park in. Het was 19:54, vrij vroeg maar ik had hard gefietst. Ondanks dat het al half oktober was was het lekker weer, ongeveer 15 graden. De ondergaande zon scheen op het pad dat naar de fontein leidde. De bomen waren al behoorlijk bruin en met iedere windvlaag vlogen er een aantal bladeren naar beneden. Ik kwam op het pleintje in het midden van het park. De fontein spoot zijn water omhoog. Het was rustig, er liepen slechts een paar mensen op het pleintje en ook op de grote paden was het rustig. Gespannen liep ik naar de fontein en ging op de rand zitten. Ik keek naar de zon die langzaam zakte, zo diep in gedachten dat ik niet doorhad dat er iemand naar mij toe kwam lopen.
‘Hey Liam!’ Verschrikt keek ik op. Rory stond ineens voor me. Verbaasd keek ik hem aan. Mijn ogen gleden in minder dan een seconde over zijn lichaam. Zijn mooie zwarte krullen, een glimlach om zijn lippen. Net als ik had hij een overhemd aan, net zo zwart als zijn krullen. Door mijn verbazing wist ik niet wat ik moest zeggen dus zei ik niets.
‘Ik twijfelde of je wel zou komen maar blijkbaar heeft Denise je toch overgehaald. Ze had me gelukkig al geappt.’ Verbaasd en ongelovig keek ik Rory aan. ‘Heb jij die

kaart gestuurd?’ Ineens keek hij vertwijfeld en onzeker naar de grond. ‘Ja, ik heb je die kaart gestuurd... Sorry als je er niks van wilt weten maar ik kan mijn gevoelens voor je niet langer voor me houden, ik moest het je wel vertellen. Daarom bedacht ik die kaart. Ik hoop niet dat je me haat omdat ik gay ben en verliefd, verliefd op jou.’ Nog steeds verbaasd keek ik hem aan. Ik stond op van de fontein. ‘Natuurlijk haat ik je niet. Ik ben alleen heel erg verbaasd.’
Rory keek omhoog, recht in mijn ogen. ‘Dus je bent niet boos?’
‘Nee, alleen verbaasd. Ik heb je gewoon nog nooit op die manier bekeken. Als knappe gayboy bedoel ik.’ Het was eruit voordat ik er erg in had. Rory keek me met grote ogen aan. ‘Wat bedoel je?’
‘Uhm...’ Allerlei gevoelens schoten door me heen maar ik moest eerlijk zijn, ik wilde eerlijk zijn. ‘Ja, ik ben ook gay Rory...’
‘Sorry Liam, maar nu ik dit weet kan ik me niet bedwingen.’ Hij legde een hand zachtjes in mijn nek, en kwam met zijn gezicht steeds dichterbij. Zonder dat ik het echt doorhad sloot ik mijn ogen. Iets later voelde ik hoe Rory zijn lippen de mijne raakten. Als vanzelf opende onze monden zich en vonden onze tongen elkaar. Voor het eerst werd ik gezoend, door een jongen nog wel! Ik voelde een warm gevoel zich door mijn lichaam verspreiden en sloeg mijn armen om Rory heen. Zijn lippen waren zacht en warm. Onze tongen draaiden zachtjes om elkaar heen.
Ik weet niet hoe lang we daar zoenden maar toen we ons los maakten van elkaar was het park helemaal leeggelopen. Rory glimlachte. ‘Dit ging beter dan dat ik had durven dromen. Ik wist oprecht niet hoe je zou reageren.’
Ik glimlachte ook. ‘Heel eerlijk gezegd wist ik dat ook niet.’ We lachten allebei, verlegen. Het viel me nu pas op hoe schattig Rory eruit zag als hij verlegen glimlachte.
We spraken af dat we elkaar zondag zouden zien. Ik moest even mijn gedachten ordenen en wist niet zo goed wat ik nu met mezelf en al mijn gevoelens aan moest. Was ik verliefd op Rory? Ik was toch verliefd op Brent
Eenmaal thuis vertrok ik meteen naar mijn kamer. In bed viel ik al snel in een onrustige slaap. Ik droomde over Brent, over Rory en werd die nacht meerdere keren wakker voordat ik in een diepe slaap belandde.