Mini - 161

De volgende ochtend, terwijl we onderweg naar Gorinchem waren, zei Joline: “ Kees, we moeten vandaag aan Fred vragen wanneer we in Rhenen welkom zijn. Dan kunnen we met hen spijkers met koppen slaan.” Ik knikte. “Ja. Overigens heb ik vorige week al wel met de gemeente Heumen gebeld; volgens degene die ik aan de lijn kreeg was het geen probleem dat er plotseling twee bruidsparen voor de balie staan. Het was nog rustig op 1 Juni. Maar Fred en Wilma moeten uiteraard nog wel in ondertrouw gaan… Dat mogen ze zelf regelen.” Joline knikte en ik klopte op haar knie.
“He meisje… heb je er een beetje zin in?” Ze keek me aan. “Wat dacht je zelf? Je weet dat ik de kans op een feestje nooit voorbij laat gaan. En een feestje waarbij ikzelf de hoofdrol speel al helemaal niet!” “Mooi. En wil je die hoofdrol ook wel delen met Wilma, Fred en mij?” Ik keek even opzij in twee lachende ogen. Ze zei niets, maar haar blik zei me genoeg. Ik knipoogde.

“Kees, het wordt een prachtig feest, dat weet ik zeker. Alleen… waar gaan wij onze huwelijksnacht doorbrengen? Of mag ik dat niet vragen?” Ik krabde op mijn achterhoofd. “Heb ik nog niet over nagedacht, schat. Een ding weet ik zeker: niet in een gelegenheid waar men kersen op schaaltjes appelmoes serveert. We gaan samen wat moois uitzoeken, oke?” Joline knikte. “Maar niet te ver van Malden vandaan; de dag er na gaan we op huwelijksreis!” “ Hmmm… Ja, en dat is best vermoeiend, schat. Elke avond die steuntjes uitdraaien…” Ze giebelde. “Daar zijn accuboormachines voor uitgevonden, meneertje. En bovendien: we zijn van niemand afhankelijk tijdens onze huwelijksreis; we slapen desnoods schandalig lang uit, gaan dan naar Malden, kletsen daar nog even na, klimmen in de camper en rijden weg. En desnoods zetten we de camper na 10 kilometer rijden op een camping neer, draaien de steuntjes uit en gaan verder met datgeen waar we ’s morgens mee begonnen waren.” Ze keek ondeugend en giebelde. Ik moest ook grinniken. “Dat zijn wel heel aanlokkelijke vooruitzichten, mevrouw mijn aanstaande bruid…”

Even later reden we Gorinchem binnen. “Zo. Nu nog een dagje pubers temmen, Kees.” Joline keek grimmig. “Eens kijken of Meike me vanavond nog steeds een ‘golddigger’ noemt. Ik vraag me trouwens af waarom, maar dat zal ik haar wel op de vrouw af vragen.”
Even later liepen we het gebouw binnen en bij de koffiehoek kletsten we nog even met de daar aanwezigen. Frits kwam binnen met zijn lroost; jonge Freek zei opgewekt: “Goedemorgen!”, Meike zei niets, en wierp een schichtige blik op Fred. Die negeerde haar, totdat hij richting Backoffice ging. “Ga je mee, jongedame?” Denise en Gonnie liepen meteen mee, en Joline, na mij een knipoog gegeven te hebben, ook. Mooi; Fred dekte zich meteen in door geen moment met Meike alleen te zijn.

Ik ging naar mijn bureau en startte de computer. Frits kwam binnen en sloot de deur achter zich. “Kees, sorry voor het gedrag van m’n dochter gisteren…” Ik keek hem aan. “Verkeerde adres makker. Als je excuses wilt maken moet je op het backoffice zijn.” Hij keek peinzend. “Weet je: ze is altijd mijn prinsesje geweest. Gisteren gemerkt wat dat voor gevolgen had… het krengetje!” Ik trok een stoel bij. “Zitten. We hebben hier een paar goeie gedragstherapeuten, Frits. Weet je wat er vandaag gaat gebeuren met Meike?” Hij schudde zijn hoofd. “Nee. Maar ik heb Joline vrij spel gegeven om haar onder de duim te houden.”
Ik grinnikte. “Meike gaat zo meteen kennis maken met therapeut van Laar. Samen met Fred het dak op en dingen doen. En nee, ze gaat niet aangelijnd aan de gevel hangen, daar is ze te jong voor, maar ze gaat Fred helpen om onze schotels opnieuw in te regelen. Daar is het prima weer voor.” Hij keek naar buiten: een mix van regen en natte sneeuw sloeg met vlagen tegen de ruiten.
“Een uurtje, Frits. Daarna is ze waarschijnlijk genezen. En Joline gaat mee. Fred is geen seconde met haar alleen.” Hij knikte bedachtzaam. “Aan de ene kant heb ik medelijden met haar, aan de andere kant: misschien wel eens goed voor haar. Voor Marion heeft het in ieder geval prima uitgepakt.” Ik knikte. “En daarom, als Fred het goed vindt, zou ze eens met Marion moeten gaan praten. Zij is ervaringsdeskundige, zeg maar. Ideetje van Joline en Fred.” Hij knikte langzaam. “En wat moet ik doen?”
Ik keek hem recht aan. “Uithuilbureau spelen. Ze mag best tegen jouw brede schouders uithuilen, maar pas als jullie in de auto zitten. Laat haar maar ervaren dat ze op jou terug mag vallen als ze in de shit zit. Daar zijn vaders voor. Maar vertel haar ook dat haar gedrag van de afgelopen dagen niet bepaald helpt om in de wereld vooruit te komen.”

Hij keek me aan. “Kees, ik ben er de laatste maanden achter gekomen dat ik soms behoorlijk verkeerd bezig ben geweest. Ik heb, toen jij en Joline nog geen relatie hadden…” Ik onderbrak hem snel. “een paar keer pogingen gedaan om Joline te versieren.” Hij werd rood en ik vervolgde: “Dat heeft Joline me verteld. Ze vond je ‘een engerd’. Haar letterlijke woorden. Ze was er heel snel achter dat je getrouwd was en kinderen had. Maar nadat wij een relatie kregen heb je dat nooit meer gedaan; sterker nog: je hebt geholpen toen we Zoomers even moesten overtuigen met betrekking tot de stage-beoordeling van Angelique, je bent meegegaan naar Veldhoven om een klootzakje ervan te overtuigen dat hij Kees en Joline met rust moest laten en bent voor de rest een prima collega gebleken, in je werk, maar ook richting Jo. Zij heeft het nooit meer over je in die bewoordingen. Je bent gewoon een van de piraten.”
Hij bleef me aankijken, vol verbazing. “En jij wist dat?” Ik knikte. “Ja. En ik wist zeker dat jij je houding richting Joline meteen zou veranderen zodra je wist dat wij een relatie hadden. En dat heb je gedaan, en daar ben ik blij om. En Joline ook.”
Hij zuchtte. “Ik kon mezelf wel een klap voor m’n kop geven toen jullie een relatie begonnen. Daarna een week lopen denken en vervolgens met m’n vrouw gepraat. Sinds die tijd zijn we een stuk naar elkaar toe gegroeid. Hebben weer gesprekken, in plaats dat we alleen maar over pietluttige dingen praten. De situatie van Andre, voordat hij Marion leerde kennen, heeft me ook…”
Een klop op de deur onderbrak hem. “Ja?” Henk stak zijn hoofd om de deur. “Sorry… Kees, kun je zo meteen even komen? Mail van Damen.” Ik knikte. “ We komen zo, Henk. Thanks.”
De deur ging weer dicht. Ik boog me voorover. “Frits, een paar dingen: a: ik ben formeel nog geen ervaringsdeskundige, maar één ding weet ik ondertussen wel: doe dingen samen met je vrouw. Deel haar hobby’s en vraag of zij ook belangstelling wil hebben in jouw hobby’s. Ik hou van klassieke muziek, zoals je weet. Met name Bach en Händel. Voor Joline tot voor kort een gesloten boek. Nu begint ze het te waarderen.
ZIJ is helemaal verslingerd aan Latin-american dansen. Ik had het diploma Houten Klaas. Maar we zitten nu samen op dansles. Heeft zij niet nodig, maar ik wel.
En verdomme, Frits: ik vind het leuk! En dat is niet alleen omdat ik samen met Joline dans of omdat we op onze bruiloft de dans moeten openen. Het ís leuk.
Het volgende punt: laat Meike aan Fred over. Die weet feilloos tot hoever hij kan gaan. Enfin, dat hebben we met Marion gezien. En Joline is er bij als ze het dak opgaan. Haar eigen voorstel. En jij moet vanmiddag in de auto of thuis een behoorlijk aantal papieren zakdoekjes paraat hebben voor je dochter. Denk ik. En nu eruit; We kunnen Damen niet zo lang laten wachten. Ik ben verdomme elektrotechnisch ingenieur, geen huwelijkstherapeut of kinderpsycholoog.”

Hij stond op en ik ook. “Je mag dan ingenieur zijn, meneer Jonkman, maar op die andere vakgebieden zou je waarschijnlijk ook geen gek figuur slaan…” Hij greep mijn hand. “Kees: dank je wel. Je bent een goeie vent.” “Wij zijn een team, Frits. Piraten laten elkaar niet vallen. Jullie hebben mij ook geholpen tijdens dat akkefietje toen we dat klootzakje in Veldhoven moesten opjagen. In de kou, op je vrije avond…”
Hij grinnikte. “Altijd een mooi verhaal om aan vrienden te vertellen, Kees.” We liepen de groepsruimte in, hij draaide zich om wees grijnzend naar de grond. "Tien keer, Kees... twee keer 'verdomme'..." Ik gromde en drukte me tien keer op. "Ik ga jou nog eens helpen..."

“Zo heren… En wat heeft Damen te miepen?” Even later zaten Henk, Henry, Rob en ik weer over tekeningen gebogen. Om twaalf uur gingen we lopen; het was nog steeds rotweer. Waterkoud, windkracht 5 a 6, met vlagen natte sneeuw. Fred liet zich afzakken en sprak Joline aan. “Na het lopen aan we het dak op, Joline. Heb jij geschikte kleren bij je?” Ze knikte. “Ik ben er helemaal klaar voor… Meike niet, volgens mij.” Ik keek naar de groep die voor ons liep. Meike liep samen met haar broer; spijkerbroek, windjack, capuchon over haar hoofd. Joline grinnikte. “De dame heeft zich naar de laatste mode gekleed; grote scheuren in haar broek bij de knieën. Daar gaat ze spijt van krijgen, denk ik.”
Fred haalde zijn schouders op. “Haar probleem. Vanochtend viel ze weer uit tegen Denise. Tijd voor een lesje nederigheid.” Joline keek hem lief glimlachend aan. “Verdorie Fred… Sta ik toch nog met jou te kleumen op het dak van DT…”
Hij grinnikte. “Ja. Ondanks dat jij dat niet nodig hebt. Je kunt ook gewoon binnen blijven zitten, hoor. Dan neem ik Kees wel mee.” Joline schudde haar hoofd. “Om de bliksem niet. De redenen waarom ik mee ga, zijn nog steeds valide. Dan maar even afzien. Maar ik beloof je: ik zal niets laten merken. Kou is emotie en zo, weet je nog?” “Je bent een bikkel, dame. Maar dat wist ik al, toen ik hoorde dat je met deze piraat in zee gegaan was.”

Tien minuten later liepen we de gang van DT weer in. Angelique en Marion liepen naar de receptie. “Zooo…”, riep Angelique. “Lekker de verwarming op standje ‘jungle’ zetten en opdrogen! Ben ik wel aan toe!” Meteen daarna baste Fred: “Meike, je mag je jas aanhouden. Je gaat met mij mee naar boven; mij helpen met het updaten van de schotels op het dak.” Het meisje keek hem aan. “Op het dak? Echt niet! In dit weer? Doe het lekker zelf…” Fred keek haar alleen maar aan en zei rustig: “Ik heb twee paar extra handen nodig. De andere handen zijn van mevrouw Boogers, die gaat ook mee. Als je nog ergens extra kleren hebt, zou ik die maar heel snel aantrekken. Over twee minuten ben je bij de lift.”
Hij draaide zich om. Meike keek ronduit paniekerig en schoot de groepsruimte van de piraten in. “Pa! Pa! Ik moet met meneer van Laar het dak op, zegt hij. Doe er iets aan!” Frits keek haar aan. “ Als meneer van Laar jou daarbij nodig heeft, ga je gewoon mee, jongedame. Zonder gezeik. Je wordt er goed voor betaald, dus niet miepen. Meneer van Laar zal je geen dingen opdragen die gevaarlijk zijn, dus… En nu wegwezen, want ik ben aan het werk.”
Ik had het tafereeltje vanuit de deur bekeken en maakte ruimte voor haar, toen ze richting Backoffice rende. Ook bij Joline ving ze blijkbaar bot; even later hoorde ik ze richting lift lopen, terwijl Fred haar nogal kortaf uitleg gaf. Frits keek me met een klein glimlachje aan. “Sergeant-majoor van Laar in de bocht…” Anderhalf uur later keek Joline om de deur van m’n bureau heen. “We zijn er weer!” Buiten het zicht van de gang stak ze een duim op.
Oke, de tijd boven was blijkbaar nuttig besteed.

Een minuut later klonk de bas van Fred. “Niet zeuren, juffie. Opzuipen dat spul; je lichaam heeft het nodig. Morgen mag je weer gaan lijnen om al die calorieën er af te krijgen. Bovendien ren je morgen weer met ons mee in de middagpauze. Meneer Jonkman is morgen de trainer, dus maak je borst maar nat. Maar nu moet je energie terugkrijgen en weer warm worden.” Ik ging niet naar het backoffice toe; Fred en Joline rooiden het wel. Frits bleef ook bij de Piraten. Marion stak wél even haar hoofd om de hoek van mijn deur. "Ik kreeg net de deja-vu, Kees..."
Zonder op te kijken zei ik: "Ik ook... Lekker gevoel hé?"
Het was even stil en toe volgde er een hartgrondig en vinnig: "Rotzak!"

En om half vijf haalde ik Joline op. “Kom schat. We hebben het er op zitten voor vandaag. Mee naar huis, lekker in een heet bad. Heeft een hoofd Backoffice ook recht op.” We keken nog even in het Backoffice en groetten de dames en Fred. Ik ving een glimp van Meike op: ze zag er niet uit. Broek onder de modder, zwarte nagels, gore schoenen… Die had het behoorlijk voor haar kiezen gehad. Eenmaal in de auto was het in de bebouwde kom nog even stil.

Op de snelweg vroeg ik aan Joline: “En?” Ze zweeg nog even en zei toen: “Ik heb nog veel meer respect voor Fred dan ik al had, Kees. Wat is die vent goed… We kwamen boven op het dak en het eerste wat Meike wilde doen was omdraaien en naar beneden gaan. Hij stond in de open deur en zei alleen maar: “Als je langs me heen komt, mag je naar beneden. Je krijgt drie pogingen. Lukt dat niet, dan blijf je hier en helpt ons mee. Na poging één zag ze van verdere pogingen af; ze kwam niet eens in de buurt van de deur. Enfin, na een uitleg van Fred begonnen we te werken; Fred aan de schotel, ik gaf hem gereedschap aan en Meike moest commando’s intikken op Fred z’n laptop. En daar maakte ze meteen een potje van, want de schotel begon plotseling te draaien.
Fred vroeg haar wat ze aan het doen was en toen zei mevrouw doodleuk: “Je denkt toch zeker niet dat ik jullie ga helpen he? Je zoekt het maar uit.” Toen legde Fred zijn gereedschap neer, ging zitten en zei rustig: “Oh, da’s prima hoor. Even lekker uitrusten van de stress op kantoor en genieten van het uitzicht. Maar wij gaan hier niet eerder weg dan dat dit klusje af is.” Vervolgens doet hij z’n gereedschapskist dicht, trekt mij in de luwte van het lifthuisje, komt naast me zitten en start een gesprek over koetjes en kalfjes.
Wij zaten nog enigszins uit de wind; Meike had nergens beschutting. En ze had niet echt winddichte kleren aan. Enfin, na tien minuten begon ze te janken dat ze het zo koud had en dat ze naar beneden wilde. En toen heb ik haar verteld dat ze, dankzij haar koppigheid, nu stond te blauwbekken…” Ze gniffelde gemeen. “En er achteraan gezegd dat ik het wel gewend was, dat ik wel vaker en langer in de kou had gezeten…”
Vijf minuten daarna zei de juffrouw dat ze wel mee wilde werken. En vervolgens werd ze nog een aantal keren door Fred keihard uitgevloekt omdat ze met haar koude vingers natuurlijk niet exact de juiste commando’s intypte. Jij hebt een leuke vocabulaire op het gebied van militaire uitdrukkingen, die van Fred is een paar maatjes groter. Als Mariëtte op het dak aanwezig was geweest had Fred constant in de voorligsteun gelegen.
Het gemopper van Fred resulteerde in een huilbui, gevolgd door het commando: “Doorwerken met je luie kadaver! Janken en snotteren doe je maar in je eigen tijd. Of op school. Op je telefoon ben je toch zo’n held? Dan hier ook!”

En toen we klaar waren mocht ze naast me in de luwte van het lifthuisje zitten en heeft Fred haar aan haar haren uit de figuurlijke shit getrokken waar ze in zat. Inderdaad een potentiele Marion 2.0: leuk koppie en figuurtje, op school hoog op de sociale ladder vanwege mooie kleding, steeds de nieuwste telefoon en zo. Gewend om altijd haar zin te krijgen. En Fred pelde het allemaal keurig af en heeft haar een levensgrote spiegel voorgehouden. De juffrouw weet nu wat voor een trutje ze was. Morgen gaat ze met Marion praten. Opdracht van Fred. Marion weet er al van en vond het prima. Kees, nogmaals: wat een vent is die bud van jou…”

Ik grinnikte. “Waarom denk je dat wij zo goed met elkaar kunnen opschieten?” Even was het stil, tot Joline serieus zei: “Ik weet waarom, Kees. Omdat jullie elkaar blind vertrouwen.” Ik knikte. “Precies. En hoe was de juffrouw nadat Fred haar de opdracht gaf om d’r thee nu met suiker te drinken?” Joline glimlachte. “Eenmaal weer op het backoffice liet ze haar thee staan, liep naar de meiden toe en bood haar excuses aan. En toen aan Fred en aan mij. Prima. Enfin; morgen is ze nog een dag bij ons, daarna heeft iedereen vakantie. In het nieuwe jaar horen we van Frits wel hoe het gegaan is.”

Ik knikte. “Ik hoop dat de juffrouw er iets van geleerd heeft. Overigens heb ik met Frits ook een goed gesprek gehad.” Ze keek benieuwd. “Oh? Vertel!” Ik dacht even na. “Jij vond Frits een ‘engerd’, toch? Hoe is dat nu?” Het was een tijdje stil. “Nu je het zegt… Al maanden niet meer over nagedacht. Frits is ‘gewoon’ een van de Piraten. Net als Henry, Henk, of André. Ik het begin, toen ik nog receptioniste was, vond ik ‘m inderdaad eng. Een beetje glibberig. Roddelaar. Nu al lang niet meer. Gewoon, een collega. En met de ene collega heb je wat beter contact dan met de ander.”
Ik knikte. “Ook hij heeft in een spiegel gekeken schat, op de dag dat wij onze eerste zoen aan elkaar gaven in de hal van DT. En daarna is hij eens gaan nadenken, ook naar aanleiding van situatie van Andre, voor hij Marion aan de haak sloeg. Alles met positieve gevolgen voor zijn huwelijk.” Ik moest ondanks alles grinniken. “Hij kreeg een kop als een tomaat toen ik ‘m zei dat ik wist dat hij pogingen had gedaan om jou te versieren.”

Joline bromde: “Het is goed voor die Piraten om af en toe eens door de mangel gehaald te worden.” Overigens heb ik met Fred de afspraak gemaakt dat wij de dag na 2e kerstdag naar Rhenen gaan." "Da's prima. Eens kijken hoe zij wonen. Ben wel benieuwd hoe hoog zij de lampen hebben hangen..." Ondertussen waren we Veldhoven genaderd. “Jij gaat zo meteen lekker badderen, meisje. Dan gaat je eigen chef kok iets te eten maken. Waar heb je trek in? Ik denk dat ik het wel weet. Rauwkost van ijsbergsla met aardbeienijs toe. Past goed bij de weersomstandigheden buiten…”
Een boze grom was het antwoord. “Het enige waar ik behoefte aan heb is een groot bord stamppot met verse worst en lekkere vette jus. En dat dat spul ritselt van de calorieën zal me een zorg zijn. Zoals Rob zegt: ‘Het motortje moet blijven draaien…’ Dus: leef je uit, als het maar veel en vet is.”
“We hebben winterpeen en uien in de koelkast. En verse worst in de vriezer. Dus het wordt hutspot. En als toetje? Irish coffee?”Joline schudde haar hoofd. “Nee. Jij gaat vanavond studeren, dat moet ik ook doen. Met Irish coffee plof ik boven m’n boeken in slaap. Doe maar gewone koffie. Maar wel een pittig bakje!” “Ik zal Rob zo meteen het recept vragen van ‘een pittig bakje’, schat.”
“Nou, doe dat maar niet. Ik wil maximaal twee uur studeren. Niet de hele nacht. Geen behoefte aan een maagzweer of geperforeerde twaalfvingerige darm.” Toen de flat binnen gingen, vroeg Joline: “Hoe laat moet jij bij Greet zijn, Kees?” “Om acht uur, schat.” “Mooi. Dan heb ik nog lekker de tijd om te badderen voor we gaan eten.”

Ze liep rechtstreeks naar de badkamer en ik de keuken in. Toen ik na een kwartiertje even in de badkamer ging kijken, lag ze heerlijk ontspannen in warm water. “Heerlijk, Kees, als je anderhalf uur hebt staan blauwbekken op een plat dak in de natte sneeuw…” “Ik ken het gevoel schatje. Over een kwartiertje is het eten klaar, dus ik kom er even bij.”
Ze gniffelde en zei met haar ‘kleine meisjes-stemmetje’: “Ik weet niet of ik nog belangstelling voor eten heb als u bij mij in bad komt, meneer…” Ik kleedde me uit. “Je zult wel moeten, meisje. Ik heb om acht uur een afspraak met wachtmeester Greet, haar neef en zijn vriendinnetje. En voor die tijd wil ik behoorlijk gegeten hebben, anders kan ik niet zo goed blazen.” Ik ging langzaam in het bad zitten, om te voorkomen dat het overliep.
“Zo. Héhé… Lekker warm, schat. Even poedelen.” “Zal ik je rug even inzepen, Kees?” Joline pakte de spons en begon mijn paal te plagen. “Jij hebt weer eens liggen slapen bij Biologie, hé meisje? M’n rug zit ergens anders.” Ze keek me aan. “Ik zal je rug vanavond een andere behandeling geven, Kees. Als je terugkomt van Greet mag je meteen doorlopen naar de slaapkamer. Maar van slapen komt dan nog even niets…”

Ik humde sarcastisch. “Bluf, Jolientje Boogers. Als ik thuiskom lig jij bewusteloos in bed, na je capriolen op het dak.” Ze keek me nadenkend aan en zei toen langzaam: “Vriend Jonkman. Als jij mij vanavond ‘bewusteloos’ op bed of op de bank aantreft, gaan er twee dingen gebeuren: één: je laat me lekker slapen en twee: op een avond naar keuze ben ik helemaal van jou. Doe ik alles voor je, wat je maar wilt. Maar ik denk dat die kans nihil is. Want ik wil vnavond met je vrijen.” Bij het tellen tikte ze op mijn neus en ik lachte haar uit. “Misschien duurt de repetitie van vanavond wel tot half twee ’s nachts, schatje…”
Ze keek boos. “Rotzak… Dat kan trouwens niet, want om half tien of tien uur moesten jullie toch stoppen? Nee vriendje, jij bent netjes om kwart over tien uiterlijk thuis.” Ze kuste me. “En nu er uit. Ik heb honger!” We droogden ons af, kleedden ons aan en zaten even later lekker te eten. Een kop koffie volgde voor de TV, waarbij we meer dan normaal belangstelling hadden voor het weerbericht. En inderdaad: de wind zou morgen uit het oosten gaan waaien en nam een flink koufront uit Rusland mee. De weerman voorspelde ‘meer dan 70% kans op een witte kerst’.

Joline glimlachte. “Ik heb er zin in, Kees. Altijd een heel bijzonder feest, zeker als we allemaal thuis waren. En nu wordt het óók bijzonder, als ik mijn vriendje ‘live’ hoor spelen op zijn mooie bugel.” Ze knuffelde me even. “En ik weet zeker dat het mooi wordt.” “Dank je wel, schat. Ik ga m’n best doen. Maar nu moet ik gaan, anders…” Ik gaf haar nog een zoen, pakte de bugel en de muziek en ging de deur uit.
Bij de kerk aangekomen hoorde ik een bekende Christmas Carol: ‘Hark, the heaven angels sing’. Ik moest daar de bovenstem van spelen bij het laatste couplet, dus in de hal stemde ik de bugel en vlak voordat Greet een volgend couplet inzette, sloop ik de kerk binnen en zette de bovenstem in zodra zij begon. Op de begane grond kwam de bugel niet zo mooi uit als op het balkon, maar goed: traplopen en bugelspelen is geen fijne combi.
Aan het einde van het couplet klonk de stem van Greet. “Boven komen Kees. En dan nog een keer.” Grijnzend klom ik naar boven en Greet zette weer in. Wendy zong met mij de bovenstem mee. Ze had geen moeite om qua volume de bugel te evenaren… Wat een stem had die meid! Na het naspel van Greet draaide die zich op de orgelbank om.
“Zo mevrouw en meneer… Die hebben jullie alvast in the pocket! Ik heb hier niets op aan te merken!” “Een van de mooiste carols, Greet. Hoorde ik voor het eerst toen ik een ouwe zwart-wit-versie van de film “A Christmas Carol” zag. Gezongen door de King’s College Choir of Cambridge”
Ze glimlachte. “Volgens mij heb ik die ook gezien. Lang, lang geleden. Goed, dat was één. Maar we hebben nog meer te doen!” Achtereenvolgens kwamen alle liederen aan bod die we samen moesten begeleiden, met als slot ‘Rejoyce greatly, o daughter of Zion’.
Wendy’s stem was warmgezongen en ze moest van Greet nu ook alles geven. Het resultaat was een prachtige uitvoering van dit stuk, waarbij Wendy straalde terwijl ze zong. Toen we klaar waren, draaide ik me naar haar om. “Verdorie dame… als jij afgestudeerd bent, sta je op dezelfde podia als Regula Mühleman. Deze armzalige amateur is vereerd dat hij met jou samen mag spelen.”

Wendy bloosde en Hendrik kwam van de orgelbank af, omhelsde haar en fluisterde iets in haar oor. Ze gaf hem een lief zoentje terug. “Willen de tortelduifjes even stoppen met zoenen? Hendrik, voor het zelfde geld hang je tegen een verkoudheid aan en is Wendy over twee dagen te ziek om uit haar ogen te kijken…” Hij lachte. “Goede reden om haar lekker op bed te verwennen, Greet.”
Ze kneep haar ogen samen. “Als volbloed lesbiënne wil ik daar geen beeld bij hebben, jongeman.” Wendy, Hendrik en ik schoten in de lach. “Kom, naar beneden. Nog een kop koffie of thee en dan naar huis.” Beneden in de hal, rond de tafel bespraken we nog even de details voor zaterdag.
“Om drie uur hier verzamelen jongens. Dan rustig nog wat puntjes op de I zetten. Wendy: jij ontziet je stem deze dagen een beetje. Oefenen is prima, maar alleen maar voluit gaan als je warm bent. En niet te lang. En na het oefenen rijden we achter Kees aan, eten we bij hem en gaan om acht uur weer terug richting kerk. Tien uur begint de dienst.”
Ik vroeg: “Waar houden jullie van als het om eten gaat?” Men had geen speciale wensen of dingen die men niet lustte. Alleen Wendy merkte op: “Niet al te scherp koken, Kees. Dat is de pest voor m’n stem.” Ik keek haar aan. “Sinds wanneer doe je sambal door de boerenkool, Wendy? Ik kook gewoon een Hollandse pan boerenkool met worst. Een lekker puddinkje als toetje en we kunnen we tegenaan. Geen buitennissige exclusieve onzin-gerechten.” Greet keek opgelucht. “Fijn, Kees. De liflafjes komen 2e Kerstdag wel. Ik heb dit weekend 3 kerkdiensten en 2 concerten, waarvan eentje bij de Bereden Wapens. Druk zat.”

Ik knipoogde naar Hendrik en Wendy. “Had je maar een vak moeten leren, wachtmeester…” Ze keek me laatdunkend aan. “Ik denk dat ik jou tijdens het ‘festival of Carols’ een paar keer een foute inzet geef. Kijken wat je er dan van bakt. Lompe zandhaas.” We lachten. “Kom, we gaan naar huis, jongens”, zei Greet. “Nog één nachtje lekker doorslapen; morgen begint de rollercoaster die ‘Kerst’ heet.” Ik keek haar aan. “Geniet je er wel van, Greet?”

Ze knikte. “De kerkdienst op kerstavond daar geniet ik altijd van. En nu zeker, met jullie samen. Waar ik minder van geniet? Concertjes voor een Rotary of zo, waarbij je in feite alleen maar ‘wallpapermusic’ maakt. Kunnen ze net zo goed een CD opzetten… Op tweede kerstdag ’s middags mag ik zoiets doen, als laatste optreden. Helemaal geen zin in, maar ja… Het betaalt goed en er moet toch geld in het laatje komen. Dus dan trek ik maar weer wat frisse moed uit de kast en ga er weer wat leuks van maken. En nu eruit, jullie; de beheerder wil ook naar huis. Tot zaterdag, 15:00U exact hier zijn.” Met een blik op Hendrik en Wendy vulde ik aan: “En op is vijf minuten voor tijd, jongelui. Denk daar aan.” Hendrik grinnikte. “Ik heb ruime ervaring met het tijdsbesef van tante Greet, Kees…Zal wel iets met Defensie te maken hebben.” “Klopt. Hou dat dus goed in je achterhoofd, neefje van me.” Greet woelde door zijn haar.

We stapten de koude buitenlucht in. “Het wordt koud, mensen… Kees, opdracht: koop een koffer voor je bugel. Dit is de pest voor zo’n mooi instument.” Ik knikte. “Goed, wachtmeester. U heeft gelijk, wachtmeester. Zal ik doen, wachtmeester. Groeten aan de liefde van uw leven, wachtmeester.” Ze stap haar tong uit. “Lompe eikel.” "Als volbloed lesbiënne wordt u geacht van dat lichaamsdeel geen verstand van te hebben, wachtmeester."
We lachten en reden weg.
Toen ik thuis uit de lift stapte was ik heel benieuwd hoe ik Joline zou aantreffen. Héél voorzichtig en zachtjes deed ik de deur open. Onder de kamerdeur door zag ik een flauw lichtschijnsel. Even zachtjes ging de kamerdeur open: één klein lampje aan, maar geen Joline. Wel een briefje op de tafel.

‘Lieve schat, je had helemaal gelijk. Om half negen viel ik al om van de slaap. Ik lig zo meteen in bed, en hoop dat je erbij komt. Ik denk dat ik binnen een minuut helemaal bewusteloos ben, dus verwacht geen erotische prestaties van mij vannacht. De wekker staat aan, om 05:30. Morgen de laatste dag voor de kerstvakantie! Welterusten. *** Jo.’

Ik glimlachte. Die was écht wel totall loss na haar uitstapje op het dak. Die kou vrat energie. Ik kleedde me in de kamer uit, liep zachtjes de slaapkamer door naar de badkamer. Even m’n tanden poetsen. Een minuut kroop ik in bed. Geen reactie van Joline; die sliep heerlijk door. Mooi. Ik draaide me om en lag nog even te genieten van de muziek die we samen gemaakt hadden. Heerlijk om als amateurtje met drie begaafde musici mooie muziek te mogen maken…