Mini - 169

Dinsdagochtend. Ik werd wakker en toen ik m’n ogen open deed was het eerste wat ik zag de rij knuffels boven Joline haar bed. Een blik op de wekker: 08:45. Een blik opzij: de achterzijde van een hoofd met een blonde bos haar, half verscholen onder het dekbed.
Héél voorzichtig glipte ik het bed uit, richting toilet en douche. Plassen, scheren, douchen, afdrogen en aankleden. Ik sloop de kamer uit, naar beneden. De enige die ook wakker was, was Bengel; die was duidelijk blij om iemand te zien die haar eruit liet. Samen liepen we de tuin in en het beest dolde even door de sneeuw. Daarna stoof ze het bos in om op ‘haar eigen plekje’ haar behoefte te doen.
Toen ze terugkwam had ik een paar sneeuwballen klaar, waar ze achteraan rende. Elke keer stomverbaasd dat die bal plotseling weg was. Maar Bengel was geen domme hond; na drie sneeuwballen hield ze het voor gezien en bleef naast me lopen. Ze rende niet meer achter een sneeuwbal aan. Totdat ik een gewoon balletje pakte; dáár stoof ze wel weer achteraan en kwam het balletje keurig terugbrengen. En als ik het balletje van haar had overgenomen stond ze, afwachtend kwispelend, voor me. Als het te lang duurde voordat ik gooide, begon ze te blaffen. Dat deden we een paar keer, toen was ze de belangstelling voor het gewone balletje ook kwijt en liep ze naar de keukendeur. Mevrouw wilde duidelijk aan het ontbijt.

Ik deed de deur open en Bengel stoof naar binnen… op Rob Sr af, die net de keuken in kwam. Bengel sprong tegen hem, zodat Rob meteen een paar kletsnatte en gore hondenpoot-afdrukken op zijn pyjama had. “Fijn, Bengel… heb ik weer. Spring lekker tegen Kees aan, dom beest!” Hij keek een beetje verwijtend naar mij. “Als je nog eens wat weet…”
“Bengel, kóm! Wil je brokken?” Meteen kwam het beest naar me toe en ging kwispelend naast zijn bak zitten. Even later was hij lekker aan het eten en kon ik een bakje thee voor Joline en mezelf maken. “Zóóó… Jij verleent service! Zo maar thee op bed serveren voor mijn dochter? Goed bezig!” Ik knikte. “Tja, voor je zoons doe ik het niet. Volgens mij krijg ik bij één zoon het kopje vliegend retour…” Rob grijnsde. “Het is de moeite van het proberen waard, natuurlijk…”
We ginnegapten samen. “Goed idee! Ik doe het gewoon! Maak ik wel 6 bakken thee. Even kijken wat de reactie is… Hebben jullie ook vlierbesthee? Een collega van Rob drinkt dat, en hij noemde dat een paar weken geleden ‘vlierbesmeuk’. Terwijl hij een uiterst smerig gezicht trok.” Rob trok een doos uit de kast. “Even zoeken hoor… Yep! Hier, vlierbesthee. Ik hoop alleen dat je een goeie ziektekostenverzekering hebt.” Grinnikend maakte ik zes koppen thee klaar en liep naar boven.
Ik klopte aan bij Ton en Claar. Een slaperig “Ja?” was de reactie en ik deed de deur open. “Goedemorgen lieve zus en beste zwager. Een kopje thee om mee wakker te worden?” Claar ging rechtop zitten. “Dat is lief, Kees. Waaraan hebben we dit te danken?” Ik knipoogde. “Wacht en luister goed wat er gebeurt als ik bij Mel en Rob aankom met een kopje thee. En speciaal voor Rob: vlierbesthee.”
Ton kwam ook overeind. “Gatverdamme Kees, dat spul drink ik zelfs niet. Is niet te pruimen. En uitgerekend daarmee wil je bij Rob aankomen? Ik hoop dat je je hardloopschoenen aan hebt…” Hij gniffelde. “Laat de deur maar open!”
Ik liep Joliens kamer binnen, zette twee kopjes op het nachtkastje. “Hé Sneeuwwitje. Hier is een van je zeven dwergen met een bakje thee.” Joline draaide zich naar me om. “Lekker Kees. Dank je wel.” Ze zag het blad met nog twee kopjes. “Wie ga jij nog meer thee brengen?” Ik gniffelde. “Rob en Mel. En speciaal voor Rob: vlierbesthee.” Joline keek twijfelend. “Rob was gisteren nogal positief over jou. Ik vrees dat dat over vijf minuten afgelopen is.” “Ik laat de deur wel open. Kun je meegenieten, schat.”

Ik gaf haar nog een zoen, pakte het dienblad op en liep naar de kamer van Rob. “Binnen…” klonk het antwoord na een paar klopjes. “Goedemorgen mevrouw. Een kopje thee om de dag mee te beginnen.” Mel deed haar ogen open. “Lekker Kees!” “Gelukkig heeft hij ditmaal gewone kleren aan in plaats van zo’n zuid-Duits jurkje van Joline”, gromde Rob. “Zo’n jurkje draag ik alleen maar als ik koffie op bed breng, beste zwager…” Hij kwam overeind en keek meteen wantrouwend. “OH? En wat heb jij dan…” Hij rook. “JONKMAN! Flikker op met die vlierbesmeuk en kom terug met een bak beschaafde koffie! Als je je huwelijksgereedschap ten minste nog als zodanig wil gebruiken! Donder op met die zooi!”

Uit twee andere kamers kwam een lachsalvo en even later kwam Rob Sr. binnen met een mok met koffie. “Hier zoontje. Een bakje asfalt volgens jouw recept. Om je liefje en je aanstaande zwager te beschermen.” Junior gromde. “Dank je wel, Pa.” En met een blik op mij: “Ik denk dat ik aan Miranda ga vragen of ik vervroegd naar haar team kan terugkeren.” Ik lachte. “Miranda drinkt dit drankje elke dag, weet je nog? Geniet er van, Robbie Boogers…” “Hé, da’s mijn tekst, Kees!” Mel keek me verwijtend aan. “En nou opgedonderd! Ik moet hier wat nazorg plegen bij mijn ex-machinist en daar heb ik jou niet nodig. En mijn lieve aanstaande schoonpa ook niet. En sluit de deur achter jullie!”

Grinnikend liep ik naar Joline. “Zo. Iemand is dit huis is ten minste wakker geworden.” Joline schudde haar hoofd. “En jij zegt dat ik slecht ben? Rotzakje…” Ik ging op bed zitten. “Hoi schat. Heb jij lekker geslapen?” Ze knikte. “Ja, heerlijk.” Ze giechelde even en zei heel zachtjes en ondeugend: “…ook al miste ik vannacht iemand tegen me aan met een sexy nachtponnetje…” Ik zuchtte. “Ik vrees dat dat de aankomende nachten ook zo is, schoonheid. Wen er maar aan.” Ze trok me naast zich. “Het zal afzien zijn, maar goed… Ik doe het er maar mee.” Een zoen volgde. “Zeker weten schat. Je doet het er maar mee. Met mij.”
Wéér een zoen en heel zachtjes de woorden: “Ja. Lekker.” Even knuffelden we, toen gingen we rechtop zitten en dronken onze thee. “Kom, mooie dame. Ik zal je niet zo ruw wekken als Clara gisteren, maar het resultaat is hetzelfde: er uit, aankleden en naar beneden. Lekker ontbijten.”

Een half uur later zaten we met z’n allen rond de eettafel, Rob met z’n eigen kopje vergif voor zich. Toen ik daar een opmerking over maakte, keken twee paar ogen nogal verwijtend; een paar blauw, een paar groen. “Je krijgt ‘m ooit terug, Kees. Teamleider of niet. Vlierbesthee… Hoe háál je het in je hoofd…” Melissa vulde aan: “Is dat je dank nadat mijn vriendje je zo uit de nesten heeft gehaald? Fijne vent ben jij, Kees Jonkm…” Verder kwam ze niet; mijn telefoon ging over. Marion.
“Sorry mensen…” Ik stond op en liep naar de gang. “Hoi Marion, zeg het maar…” “Hallo Kees. Ik kreeg net een telefoontje van een of andere vent die me helemaal de huid vol vloekte. Hij was bij Neddrill op staande voet ontslagen omdat jij allerlei verhalen over hem had rondgestrooid. Ik kon er geen woord tussen krijgen, dus op een gegeven moment heb ik opgehangen. Wie is die vent, Kees?” Ik keek grimmig. “Heb je zijn nummer, Marion?” “Ja natuurlijk…” “Mooi. Geef me dat eens, dan zal ik meneer eens bellen. Is die helemaal besodemieterd…” Ze gaf me het nummer. “Mooi, dank je wel. Je zult van hem geen last meer hebben, dat verzeker ik je.” Ze snoof. “Heb ik sowieso niet, Kees. Ik heb z’n nummer geblokkeerd. Ik laat me niet voor rotte vis uitmaken en DT of jij al helemaal niet.” “Helemaal top, dame. Vraag maar aan je eigen piraat wat hij weet over de voormalig projectmanager patrouilleschepen bij Damen. Daarna weet je genoeg.” “Zal ik doen Kees. Laat je niet gek maken hé?” Ik grinnikte. “Echt niet. Sterkte de laatste paar dagen als plaatsvervanger van Theo!” Ze giechelde. “Dank je wel. Ik hoop dat ’t rustig blijft.”

We verbraken de verbinding en ik stond even na te denken. Nu bellen? Nee. Dan zou wellicht de goede sfeer verziekt worden. Dit vuiltje knapte ik in Veldhoven wel op. Ik liep terug en Rob keek me aan. “Paniek?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee hoor. Iemand die ooit bij Neddril werkte, probeerde bij Marion verhaal te halen. Los ik in Veldhoven wel op.” Hij bleef kijken. “Je vriendje de inkoper?” Ik knikte en Rob haalde zijn schouders op. “Laat die vent in z’n eigen sop gaarkoken. Prutser.”
We aten verder en Tony vroeg naar de plannen voor de rest van de vakantie. Claar en Mel moesten nog een aantal onderzoeksresultaten uitwerken en verslagen schrijven, Ton moest een aantal oefeningen voorbereiden en Rob jr. had in Berg en Dal nog een aantal klussen liggen. Pa en Ma gingen een aantal bezoeken afleggen en Rob en Tony moesten ook nog dingen doen voor hun werk. Ik keek Joline aan. “Zo, dan hebben wij het maar lekker rustig schat…” Ze snoof. “Wat je rustig noemt, Kees. Volgens mij is het nooit rustig als Fred en jij bij elkaar zijn. Bovendien moeten we een bruiloft voorbereiden, weet je nog? Dat is serieus werk!” “Vast. En daar heb jij natuurlijk veel ervaring mee, dochterlief?” Tony’s stem klonk spottend en Joline stak haar tong uit.

Na nog een kop koffie namen we afscheid en met een goed gevoel reden we weg. Rond twaalf uur waren we thuis. “Héhé.. Dat was me het weekend weer wel”, zuchtte Joline, toen we de auto uitstapten. Ik liep even naar de brievenbus; behalve een wat verlate kerstkaart zat er weinig belangrijks in. Eenmaal boven gekomen pakten we de weekendtassen uit en gooiden in de was wat in de was moest. Ik keek de bugel nog een keertje na en samen ruimden we het appartement nog wat op. Daarna was het tijd voor een paar boterhammen. Tijdens het eten keek Joline me aan. “Wat wil je gaan doen met je Neddrill-vriendje, Kees?” “Daar heb ik nog niet over nagedacht. Aan de ene kant wil ik hem even de huid volvloeken, aan de andere kant… ik kan ‘m ook in z’n sop laten gaarkoken. Wil in feite helemaal geen energie aan die vent besteden. Marion heeft haar telefoon voor die vent geblokkeerd, dus die heeft er geen last meer van. Aan de andere kant…”
Ik dacht even na. “Wát ‘aan de andere kant’, Kees?” “Aan de andere kant wil ik dat Neddrill het verhaal ook van mijn kant hoort. Ik ga Hessel eens bellen met de vraag wie ik moet benaderen om mijn verhaal kwijt te kunnen.” Ze knikte. “Goed plan. zo meteen doen.” Na het eten belde ik Hessel. Met gebruikelijke herrie op de achtergrond hoorde ik “Hessel speaking…”
“Hoi Hessel, Kees Jonkman hier. Even een stukje after-sales: hoe gaat het op de 24?” “Hé Kees! Hier gaat ’t prima! We zitten ondertussen al 50 meter dieper, zonder problemen. Complimenten aan jullie twee techneuten! Generator draait als een tierelier, we hebben 24/7 een mannetje in de generatorruimte zitten, maar die valt bijna in slaap… Om de twee uur noteren we alle parameters van het ding, maar die zijn zo stabiel als wat. Geen rare temperatuurschommelingen, toerental blijft keurig op peil, output is stabiel… Als we het ding geel schilderen en we zetten er ‘Catarpillar’ op zouden we het bijna zelf gaan geloven. Dus mij hoor je niet klagen.”
Ik lachte. “Goed om te horen, Hessel. De rekening volgt, maar dat is niet jouw probleem. Hé, waar ik ook voor bel: jullie hoofd inkoop heeft vanochtend getracht contact op te nemen met mijn directeur. Hij kreeg onze receptioniste aan de telefoon, want onze directeur is op wintersport en heeft zijn telefoon naar haar doorgeschakeld. Jullie hoofd inkoop heeft de arme meid helemaal verrot gescholden, zodanig dat zij de verbinding heeft verbroken. Ik wil daarover een klacht indienen, want dit accepteer ik niet. Ook niet van een hoofd inkoop van een klant.”
“Even wachten Kees. Hij wás ons hoofd inkoop. Is gisteren op staande voet ontslagen, nadat er nog wat andere dingen boven water kwamen. Onder andere waarom hij bij Damen ontslagen is. Zo’n gast wil Neddrill niet als werknemer.”
Ik floot. “Da’s goed om te horen Hessel. Maar ondanks dat: graag wil ik van jou naam en telefoonnummer van degene onder wie hij werkte. Dan kan ik mijn verhaal even kwijt.” “Wacht even Kees, dat zoek ik even op… Momentje, blijf even hangen.” Ik hoorde een wachtmuziekje en een minuut later meldde hij zich weer. “Heb je pen en papier bij de hand?” Ik bromde. “De naam is Hans Gort, manager commerce. En zijn telefoonnummer…” Hij noemde een nummer en ik noteerde het.
“Is hij bereikbaar, Hessel? Ik wil niemand in z’n vakantie storen…” Een lach klonk. “Nee, dat doen wij wel! Hij is gewoon aan het werk, Kees. Een uurtje geleden had ik ‘m aan de telefoon.” “Oké, dank je wel. Dan ga ik ‘m zo meteen bellen.” “Graag gedaan Kees. En nogmaals: dank voor jullie snelle hulp!” “Daar worden we goed voor betaald, Hessel. See you!” Ik hing op.

“Zo. Nu is het officieel: meneer de voormalig hoofd inkoop van Neddrill is gisteren op staande voet ontslagen. Ik ga een telefoontje doen naar hun commercieel manager, schat.” Joline knikte. “En daarna gaan wij even ontspannen, Kees. Een stukje lopen; even het hoofd leegmaken in de frisse buitenlucht.” Ik knikte. “Goed plan!”
Ik toetste het nummer in wat Hessel me gegeven had. “Hans Gort, goedemiddag.” “Goedemiddag meneer Gort, u spreekt met Kees Jonkman van Developing Technics.” “Meneer Jonkman, wat kan ik voor u betekenen?” “Meneer, ik heb zojuist voor een stukje after sales gebeld met Hessel op de 24. Even navragen of de generator op de 24 nog steeds goed werkt. En passant vertelde hij dat jullie voormalig hoofd inkoop op staande voet ontslagen is. En daar wilde ik het even met u over hebben.”
Het was even stil. “Meneer Jonkman, het is niet gebruikelijk dat met externe partijen over ons personeel gesproken wordt.” “Dat begrijp ik volkomen meneer Gort, maar als ik het goed begrepen heb is meneer ondertussen ex-personeel. En heeft meneer vanochtend onze receptioniste via de telefoon de huid vol gescholden omdat hij door toedoen van Developing Technics is ontslagen. En aangezien ik daar een rol in heb gespeeld, wil ik het daar even over hebben en mijn versie van het verhaal vertellen, als dat mag.” “Oké… Brandt los, meneer Jonkman.”

Kort en zakelijk vertelde ik mijn bevindingen op de Neddrill 24. “…en pas na een losse opmerking van Hessel hoorde ik de naam van uw voormalig Hoofd Inkoop. Toen gingen bij mij alle sirenes af, meneer. Ik heb ondertussen wat ervaring opgedaan met deze man, bij Damen.” Er klonk een zucht over de telefoon. “Ik heb vanochtend een halfuurtje met de technisch directeur van Damen aan de telefoon gezeten, Kees. Ook dat deel van het verhaal is mij bekend.” “Oké, dan hoeven we daar niet verder over uit te wijden, meneer. Ik wilde alleen maar dat u het plaatje compleet hebt. Ik heb geen belangstelling over het hoe en waarom meneer exact ontslagen is. Ik denk dat ik dat wel kan invullen. Dank voor uw luisterend oor en uw tijd.”

“Hohoho, wacht even meneer Jonkman… Mag ik ook nog even?” Hij grinnikte. “Allereerst dank voor jullie snelle reactie op de 24. Hessel is vol lof over DT en met name over die voormalig machinist van jullie. Als hij belangstelling heeft voor een baan op zee…” Ik grinnikte. “Ik zal het hem doorgeven meneer, maar ik vrees een negatief antwoord. Hij was tot voor kort 1e machinist aan boord van een middelgroot containerschip en is bij DT gaan werken omdat hij een relatie kreeg en niet om de paar maanden zijn geliefde in de steek wilde laten. En ik kén zijn geliefde; dat is een van mijn zussen. Maar u kunt het altijd aan hem vragen, meneer. Mag ik uw telefoonnummer aan hem doorgeven? Dat lijkt me de kortste route.”
Hij bromde. “Shit. Natuurlijk mag je mijn nummer doorgeven. Zo’n vent is voor ons goud waard. Maar bij ons zit hij ook regelmatig op zee… Nou ja, we kunnen altijd proberen. Laat ‘m mij maar bellen. En… ik vertel het toch maar: meneer de ex-hoofd inkoop is inderdaad gisteren op staande voet ontslagen. Niet alleen vanwege dat geintje met die generator, maar ook omdat we er gisteren pas achter kwamen dat hij verdachte is in een zedenzaak bij Damen. Da’s deels een fout van ons, maar meneer vertoonde bij zijn sollicitatie een redelijk recent VOG en had zijn loopbaan bij Damen maar even niet genoemd. Binnen een paar dagen na zijn ontslag bij Damen werkte hij al bij ons.”
“Meneer Gort, deze info hoef ik niet te weten; ik ben blij dat hij niet meer bij jullie werkt.” “Wij ook Kees. Dank voor jullie hulp; we zien de rekening van DT wel tegemoet. En vraag aan je aanstaande zwager of hij me wil bellen.” “Doe ik. Tot ziens!”

Ik verbrak de verbinding en keek Joline aan. “Wat was dat voor verhaal over Rob, Kees?” Ik knipoogde. “Hessel heeft blijkbaar een héééle hoge dunk van jouw oudste broer… en die doorgegeven aan het management. Ik ga Rob even bellen.” Ik voegde de daad bij het woord en hoorde even later: “Zo ouwe gifmenger, ben je wat vergeten?” Ik lachte. “Ja, je thee. Maar daar bel ik niet voor, Rob…”
Beknopt deed ik hem verslag van mijn gesprek met de man van Neddrill en gaf de boodschap door. Het was even stil. “Pfoehhh… Daar moet ik even over denken, Kees. En even ruggenspraak houden met die rooie duivel. Hoe sta jij in de wedstrijd?” “Rob, ik zal heel eerlijk zijn: ik zal al gillend balen als jij over anderhalve maand naar Miranda verdwijnt. Ik zou helemaal de smoor in hebben als je naar Neddrill gaat. En ik ben niet de enige, dat weet ik zeker. Aan de andere kant: ik denk dat Neddrill beter betaalt dan DT.” Er klonk een grom. “Dat zal me jeuken, Kees. Sommige zaken zijn niet in geld uit te drukken.”
“Jaja… zaken met rode haren en groene ogen zeker. Jullie moeten er zelf uitkomen, Rob. Ik ga geen advies geven; ben alleen doorgeefluik.” “Ja, dank je wel maat… Je zadelt ons weer met een dilemma op. Je hoort van me!” “Oké makker. Sterkte met denken en de groeten aan die rooie duivel van je!” “Die is even boodschappen doen. Anders had je wel commentaar gehoord. Doei!”
Hij verbrak de verbinding en ik keek Joline aan. “Jouw oudste broer heeft nogal wat aantrekkingskracht, schat. En niet alleen op mijn zus…” Joline keek fronsend. “Kees, ik zou het enorm jammer vinden als hij bij DT zou vertrekken.” Ik omhelsde haar. “Ik ook schat, en volgens mij heb ik ‘m dat luid en duidelijk laten merken. Maar het is zijn, correctie: het is hún beslissing. En als ze die genomen hebben horen wij het als eerste, dat weet ik zeker.” Joline knikte nadenkend. “Dat denk ik ook. En ik denk dat die beslissing in het voordeel van DT uitvalt. Wát zeg ik? Ik weet het zeker.” Ik keek twijfelend. “Bij Neddrill zal hij minder op zee zijn dan in zijn job als machinist. En het salaris in de offshore is bijzonder goed…”

Joline trok mij naar zich toe. “Meneer de teamleider: mijn aanstaande schoonzus heeft, toen wij in wufte lingerie naast elkaar in bed lagen, het een en ander verteld. Onder andere dat haar vriendje het enorm naar z’n zin heeft bij DT.” Een lieve zoen volgde. “Dus ik ben niet zo bang dat Rob voor het grote geld in de offshore gaat, schat.” Ze trok me overeind. “En nu gaan we een stukje lopen. Ik trek wat praktische kleding aan: lange broek, dikke fleecetrui, een lekkere winterjas en absoluut on-elegante moonboots. En jij trekt ook wat warms aan. Dan gaat we lekker wandelen.” Ze keek me ondeugend aan. “En wat we daarna gaan doen weet ik nog niet. Moet ik nog eens goed over denken…” “Mevrouw Boogers, u bent een heel frivole persoonlijkheid. Die blik in uw ogen belooft wat.” “Kom, gekke vent, omkleden!” Ze trok me de slaapkamer in. Tijdens het omkleden bekeek ik haar regelmatig en genoot van Joline. Toen ze haar schoenen en broek uit had gedaan, pakte ze een dikke maillot en trok die aan. “Minder charmant dat zo’n ultra-dunne panty uit Frankrijk, schatje…”
Toen ze het ding aan had keek ze naar me. “Dat zal best, lekker stuk. Maar ik heb geen zin om kou te lijden zo meteen.” Een broek volgde over de maillot, en daarover haar moonboots. Een trui over haar blouse… “Hup meneer, jij ook lekker warm aankleden!” Ik trok een gevoerde broek aan en een bodywarmer over mijn trui. M’n gevechtslaarzen volgden. “Zo… klaar.” Sleutels, telefoon… Even later liepen we de flat uit, richting bos. Het was kouder dan op zee; weerplaza gaf -5 graden aan voor Veldhoven. Op zee was het boven nul geweest. Het was stil op straat en, even later, in het bos.
“De meeste mensen zitten nu uit te buiken na twee dagen lekker eten, denk ik.” Ik trok m’n neus op. “Ja. En zitten nu te overpeinzen hoe ze al die caloriën voor de zomer weer kwijt raken… Kun je nagaan, dan moet oud en nieuw nog komen. De fitnessscholen zijn er blij mee!” “Die verdienen niet zo veel aan ons, Kees. Ja, Mariëtte, maar die wordt door Theo betaald. Voor de rest zorgen wij wel dat we ‘in shape’ blijven. Lekker rennen, lopen, dansen… Om van andere activiteiten maar te zwijgen.”
Ik trok haar tegen me aan. “Een wat voor 'shape', dame. Zelfs met een dikke maillot, broek, jas en op moonboots.” Joline keek me aan. “Dat is over een uurtje wel anders, lekkere vent. En dan gaat deze dame jou eens verwennen. En nee, dat doet ze niet op moonboots!” Ik keek in zachte, blauwe ogen en kon niet anders dan Joline kussen. “Ik heb er zin in, mooie dame.” Ze knipoogde. “Goed zo Kees. Ik ook.” Zwijgend en gearmd liepen we door, genietend van de rust, de sneeuw op de bomen en op de grond en van elkaar Rustig wandelen, elkaar wijzend op mooie dingen, af en toe een zoentje stelen... Heerlijk.

Een uurtje later liepen we het appartement binnen. “Zo. Schoenen uit, jassen uit en genieten van de warmte, schat.” Joline knikte. “En van een kop warme chocola. Dáár heb ik nu zin in.” Ik keek haar aan. “De eerste keer dat je hier warme chocomel dronk was ook na een wandelingetje, schat. Wil je dezelfde behandeling als toen?” Ze schoot in de lach. “Oh, ons eerste ‘boze directeur en stoute meisje-spelletje’, na die kletsnatte wandeling op de Oirschotse Heide…” Ze liep op me af. “Nee, Kees. We drinken lekker warme chocomel, kleden ons daarna om en gaan dan lekkere spelletjes spelen. Met elkaar. Telefoon uit, intercom uit… We zijn niet thuis.” Ze zoende me langzaam en aandachtig. Een tik op mijn billen volgde. “Húp, naar de keuken jij. Chocomel maken!” Ik grinnikte. “Of wil je vlierbesthee?” “Ga zo door Kees, en je haalt het bejaardentehuis niet. En al helemaal niet samen met mij.” “Bluf, Jolientje…”
Ik knipoogde en Joline deed hetzelfde terug. Vijf minuten daarna stond de warme drank op tafel en zaten wij op de bank. “Wat wil je met die ex-inkoper van Neddrill doen, Kees?” Ik haalde m’n schouders op. “Niks. Tenzij dat hij doorgaat met ons lastig vallen, dan laat ik wel even kennismaken met stookruimte 13 van de hel. Damen weet wie hij is, DT en Neddrill nu ook, er hangt hem nog een proces boven z’n hoofd… De nautische wereld is niet zo groot, schat. Dáár komt hij waarschijnlijk niet meer aan de bak. En als hij straks veroordeeld wordt omdat hij medewerksters van Damen heeft aangerand of in ieder geval een poging daartoe heeft gedaan, heeft meneer een strafblad. En dus geen kans op een VOG. En dat is iets waar de meeste werkgevers tegenwoordig om vragen, zeker in managementsfuncties. Geen VOG, geen baan. Simpel. Eigen schuld, dikke bult. Ik ben klaar met die vent; ik heb andere dingen aan m’n hoofd: jou.”

Joline giechelde. “Zeker weten. Ik ga me zo meteen even lekker omkleden. Ik doe schaak-kleren aan. We gaan een potje schaken. En de verliezer moet tot morgenochtend doen wat de winnaar zegt.” Ik keek haar aan. “Jij bent een heel geniepige vrouw, Joline Boogers… Maar goed, ik neem de uitdaging aan: we gaan schaken. En ik ga je inmaken.” Ze knipoogde. “Dát… zullen we nog wel eens zien, meneer Jonkman. Dat zullen we nog wel eens zien. Zet het bord maar klaar; ik ga me omkleden. Daarna jij.” Ze glipte de slaapkamer in. Ik pakte een schaaltje met knabbels uit de kast en zette daarna het schaakbord klaar. “Kom maar, Kees”, klonk het uit de slaapkamer. Glimlachend zat Joline op bed haar schoentjes dicht te maken. “Mevrouw, ik staak. Ja, dat hoort u goed: ik staak en ik schaak niet. Ik ga de hele avond kwijlend van verlangen naar u kijken en ik leg zo meteen mijn koning demonstratief om.”
Ze had zich weer eens spannend aangekleed: een kort, simpel wit jurkje wat haar echter prachtig stond. Daaronder een witte panty en rode, open schoentjes met hakjes. Met haar schoenen vast stond ze op en pakte een rood bolero-jasje van haar stoel en trok dat aan. Toen draaide ze zich een keertje zwierig om en keek me aan. “Jij legt je koning pas om als ik je in de pan hebt gehakt, meneer. En als je zit te kwijlen, trek ik wat anders aan: spijkerbroek en slobbertrui. Omkleden, nú!” Een zoentje volgde. “En wat wil je drinken, Kees?” “Geef mij maar een Jägermeister. Heb ik ten minste een mooi excuus als ik verlies.” “Zwakkeling…” was het laatste woord voor ze de slaapkamer verliet.

Even later was ik ook netjes omgekleed en liep de kamer in. Een glaasje wijn en een glas Jägermeister stonden naast het bord. Joline mocht beginnen en rukte zoals gewoonlijk nogal agressief op. Ik speelde defensief; dat was me de laatste keer prima bevallen: De opstelling zo compact mogelijk houden en geen gaten laten vallen. Elk stuk minimaal door twee andere stukken beschermd laten. Laat de tegenstander er zich maar op stuk lopen… En dat lukte aardig: na een half uurtje was ik twee pionnen kwijt, maar Joline een paard, een loper en een pion. Ze speelde ernstig. Niet één keer zat ze me bewust te verleiden met haar benen: ze zat uiterst geconcentreerd aan de andere kant van het bord en reageerde nauwelijks op grapjes. Toen ik daar een opmerking over maakte, keek ze me koeltjes aan en zei: “Ik wil even bewijzen dat ik kan winnen zónder al mijn vrouwelijke charmes in de strijd te gooien, Kees.”
“Jaja. Zónder al je vrouwelijke charmes hé? In een best wel kort, sexy jurkje, zodat ik je heerlijke benen kan bewonderen. Oh, wat een gebrek aan charmes…” Ze glimlachte kort, maar concentreerde zich toen weer op het schaakbord. En na een paar minuten verzette ze een loper, die mijn koningin bedreigde. “Zo, jouw beurt.” Ik bekeek de nieuwe opstelling: ik kon de loper slaan met een toren, maar dan zou zij mijn toren pakken… Maar als ze dat deed was ze haar koningin kwijt aan een paard van mij, tenzij ze…
Of zag ik iets over het hoofd? Ik twijfelde. Doen of niet? Ik bekeek de hele opstelling nog een keer en kwam niet tot een andere conclusie. Doen! Ik pakte mijn toren en haar loper verdween van het bord. “Da’s jammer van je toren schatje…”, klonk het plagend. Ook mijn toren verdween van het bord. Maar meteen pakte ik het paard, schoof haar koningin opzij en zette het paard op die plaats. “Da’s jammer van je sexegenote, liefje…”

Ze schoot overeind. “Kút!” “Ja, dat heeft daar wel mee te maken…” Ze keek me vuil aan. “Rotzak!” “Wát nou rotzak? Daar gaat dit hele spelletje toch om? Doe nou niet alsof je er nu pas achterkomt wat schaken is, Joline Boogers. Of deed je het op school alleen maar om de bewonderende blikken van je mannelijke tegenstanders in ontvangst te nemen als je je mooie benen weer eens over elkaar sloeg?” Een priemende blik ging mijn kant uit. “Ik schaakte op school omdat het goed bleek te zijn voor je concentratievermogen, rotvent. Niet voor de bewondering van die knullen daar.” Ik knipoogde. “Ik begrijp dat mijn stoere verschijning minder goed is voor je concentratievermogen, maar doe toch nog maar een poging, schatje. Ik zal je matsen en mijn broek aanhouden. Voorlopig.” Een brom was haar reactie.
“Arrogante macho… Kun je wel? Met een paard mijn dame omver lopen? Je zou zo bij de Mobiele Eenheid dienst kunnen nemen.” Ik knikte. “Klopt. Maar dan niet bij de paarden; ik ben meer fan van het waterkanon.” Joline proestte het uit. “Nou, tot zover mijn concentratievermogen… Maar ik zal mijn huid duur verkopen, Kees Jonkman!” Ik streelde haar arm even. “Het is dan ook wel een heel lekker huidje, Jolientje… Wil je nog wat drinken? Om je verlies te compenseren, zeg maar?” Ze keek me strak aan. “Ik heb nog niet verloren, vriendje van me. Maar nog een glaasje wijn zou wel lekker zijn.” Ze knipoogde.
Even later zaten we weer over het bord gebogen en moest ik toegeven dat ze, ondanks het verlies van twee lopers, een paard, vier pionnen en haar koningin en taaie verdedigster was. Ze trok zich terug achter drie pionnen in een hoekje van het veld en verdedigde zich knap. Om die opstelling open te breken moest ik wel een loper opofferen. Nou ja… Lopers waren in mijn optiek toch wat minderwaardige stukken; konden slechts de helft van het speelveld beheersen. Even later rukte ik met drie pionnen op, gedekt door een toren en de koningin en was Joline de dekking van haar pionnen kwijt.
Haar koning werd nu alleen nog maar op afstand verdedigd door een paard en twee torens. Eén van de torens was ze daarna al vrij snel kwijt; ik zette haar koning schaak terwijl ik die toren bedreigde. Ze moest haar koning verplaatsen en ik sloeg de toren. Niet veel later haalde ik hetzelfde uit met haar andere toren. Daarna stond ze in drie zetten schaakmat door de bekende combinatie van toren en koningin die haar koning achteruit en in de hoek dreven. Met een peinzende blik legde ze haar koning om. “Je hebt mazzel gehad, Kees. Die actie met dat paard kwam als een totale verrassing.”
“Geen mazzel, schat. Ik weet dat jij nogal agressief speelt en dus zorgde ik ervoor dat al mijn stukken door minimaal twee andere stukken gedekt waren. De opstelling compact, zodat de tegenstander zich erop stuk loopt.” Ze keek bijna boos. “Jaja… En dan plotseling dat paard uit de tweede rij laten komen, verdorie. Je had me totaal verrast, rotzakje.” Ik grinnikte. “Kees Jonkman heeft meestal nog wel wat azen in z’n mouw voor zijn opponenten,dat weet je ondertussen toch wel?”

Ze keek me lang en peinzend aan. “Dat had ik inderdaad kunnen weten. Stom van me.” Toen lachte ze weer. “We zijn aardig aan elkaar gewaagd, Kees. Ook op het schaakbord. En dat is leuk.” “Kom eens naast me zitten, mooie vrouw…” Ik klopte op de bank. “Wij hadden een afspraak met betrekking tot schaken. Daarstraks zei je: ‘De verliezer moet doen wat de winnaar zegt’, weet je nog?” Ze giechelde. “Ik herinner me zoiets vaag, ja.” “Mooi. En ik ga je eraan houden, schat. Kus me en laat me voelen wat voor heerlijk meisje hier woont…” Langzaam stond ze op en rekte zich uit. En ik bekeek haar: Een prachtige lange vrouw. Slank met een prachtig figuur, die zich vlak voor mijn ogen uitrekte. Haar witte jurkje kroop iets op en liet nóg meer van haar prachtige benen zien. Toen kwam ze naast me zitten en trok me tegen zich aan. Langzaam kwamen onze monden dichter bij elkaar en na een paar eindeloos lijkende seconden gleed haar tong zachtjes over mijn lippen. Ze bromde zachtjes en trok me toen tegen zich aan.

“Wil je met me naar bed, Kees?”, zei ze na een lange, zachte kus. “Dat lijkt me heerlijk, Joline. Lekker met jou vrijen in ons bedje…” Ze liet me even los. “Geen speciale wensen?” Ik streelde haar. “Nee schat. Lekker met jou vrijen. Elkaar laten genieten. In elkaar opgaan, heerlijk samen klaarkomen…Dat is al speciaal genoeg. Met de liefste vrouw van Veldhoven.” Ik keek in haar ogen. “Mág ik met jou vrijen, Joline Boogers?” Ze zei niets, maar trok me tegen zich aan, haar hoofd op mijn schouder. Héél zachtjes hoorde ik in mijn oor: “Altijd, Kees. En ik zal er altijd van genieten. Kom mee.”
Ze pakte mijn hand en trok me naar de slaapkamer. “Ga liggen Kees. En geniet van wat ik met je ga doen.” Ik duwde me op bed. “Kijk naar me, Kees. ” Langzaam maakte ze haar rode jasje open en legde dat op een stoel. Toen draaide ze zich even snel om, zodat haar jurkje omhoog zwierde. Twee lange benen werden even bijna compleet zichtbaar en toen ze me aankeek een brede glimlach. “Schat, je bent prachtig…” Ik zei het zachtjes, bijna bang om de magie van het moment te verstoren. Joline boog zich over me heen. “Voor jou wil ik dat zijn, Kees.” Twee zachte lippen kwamen op de mijne en langzaam vlijde ze zich naast me. Een paar minuten lagen we stil naast elkaar, zachtjes van elkaar genietend. Toen kwam Joline overeind.
“Kijk naar me Kees.” Ze trok haar jurkje langzaam en sensueel uit. Uit haar kast haalde ze de rode jurk die ze al vaker had aangehad tijdens het vrijen. Net zo langzaam sensueel trok ze die aan. “Schat… Wat ben jij prachtig zo… Eén en al erotiek.” Ze knielde naast me op bed en begon me langzaam uit te kleden. Elk stukje vrijkomende huid streelde ze. Toen ik naakt was, boog ze zich over me heen en kuste me. “Vertrouw je me?” Ik keek haar even verwonderd aan, maar knikte toen. Een kus volgde. Toen zei ze zachtjes: “Ga op je knieën zitten. Je voeten over de zijkant van het bed. En doe je ogen dicht.” Ik gehoorzaamde.

“Ik ga je blinddoeken, Kees. Dan kun je je helemaal concentreren op hetgeen je voelt. Als je wilt dat ik stop hoef je alleen maar ‘stop’ te zeggen. Verder niets zeggen. Alleen maar voelen en genieten.” Even was het stil, toen hoorde ik een paar geluidjes: ruisen van nylon, een zachtjes hijgen van Joline. Wat ging ze doen? “Voorover buigen Kees, je armen gestrekt naast je hoofd en je hoofd op bed.” Ik voelde haar handen op mijn naakte billen: warm, strelend en liefkozend. Een hand rond mijn paal: zachtjes strelend maakte ze me weer hard. “Lekker?” hoorde ik vlak bij mijn oor en ik knikte. Toen een vinger bij mijn anus, die er langzaam omheen streelde. Een tweede vinger, nu met wat glibberigs er op. En dat glibberige spul werd op mijn ster gesmeerd!
“Joline…!!” “Sssst! Vertrouw je me?” Ik knikte. “Geef je aan me over. Ik ga je laten genieten, schatje.” Met een hand streelde ze over mijn paal, de andere hand gleed tussen mijn billen. Langzaam voelde ik een vinger in me dringen. “Ontspan Kees… Laat het over je heenkomen… Geniet ervan.” Haar stem was zacht en geruststellend.

Ik ontspande me en langzaam drong haar vinger dieper in me. “Lekker?” Ik kon niet anders dan knikken. Ze boog zich over me heen; ik voelde haar jurk over mijn rug glijden. “Ik ga jou neuken schat… Ik heb een strapless dildo in, diep in mijn poesje. Maar de andere helft is voor jou. En daarmee ga ik jou verwennen. En samen gaan we klaarkomen… Ik ga nú bij jou naar binnen, Kees. Dan voel je wat ik voel… Hoe jij mij verwend…” Ik voelde een warm, rond ding tegen mijn ster. “Ontspan, Kees. Ontspan en geniet ervan. Ik zal geen pijn doen, je bent goed ingesmeerd. En terwijl ik jou neuk, zal ik je verwennen…”
Ze intensiveerde de strelingen met haar hand om mijn paal. Die was door de schrik wat gekrompen, maar ze wist hem weer snel op sterkte te brengen. Langzaam drong de staaf in mijn anus: warm, glad en even later met een andere sensatie: het ding begon zachtjes te trillen. “Voel je dat?” Ik knikte en Joline zuchtte. “Ik ook… Heerlijk diep in mijn natte poesje… En ik ga steeds dieper, Kees…” Even later voelde ik haar liezen tegen mijn billen. “Dieper kan niet Kees… Je houdt het goed vol!”
Ze boog zich over me heen en ik voelde haar jurk tegen mijn rug. Langzaam begon ze zich terug te trekken en gleed toen weer in me. In tegenstelling tot wat ik dacht vond ik het heerlijk! “Nu neuk ik jou, Kees… Lekker geil… Ik ga het ding eens wat sneller laten bewegen, dan kom ik lekker klaar… En jij ook, denk ik.” Ze trok iets terug en daarna voelde ik de vibrator harder trillen. Haar hand om mijn paal ging nu ook sneller. “Ik ga klaarkomen, Kees… Lekker over je heenspuiten… Ahh… Zo lekker om jou nu eens te neuken!” Ze wreef haar bovenlichaam tegen me aan en trok me nu steeds sneller af. Plotseling verstarde ze, duwde zich dicht te me aan en begon te shaken.

“Ik kom, Kees! Heerlijk! Lekker over jou heen klaarkomen! Jij ook! Ik wil je sperma voelen, je harde pik voelen spuiten!” Plotseling rook ik haar geile lucht; ze drukte haar slipje onder mijn neus. “Jolien! Ik kom! Lekker klaarkomen! Jaaahhhh….” Ze bewoon de vibrator nu wild in mijn kont en ik voelde haar vocht over mijn billen. “Ik… ook… Kees… Lekker geil samen klaarkomen!” Ik spoot en voelde mijn ster samentrekken om de vibrator: Heerlijk! “Oh… Jolien, wat lekker! Blijf me neuken…Dit voelt heerlijk!"

Na een minuut pakte ik haar hand van mijn paal af. “Nu stoppen lief… Dit is nu heel gevoelig.” Langzaam kwam ze los van mijn lichaam en voelde ik de vibrator uit me glijden. “Ga maar liggen Kees. Ontspan je maar even.” Ze giechelde. “Ik weet hoe het voelt…” Ik grinnikte ook, ging languit liggen en ontspande. Joline kwam naast me liggen en deed de blinddoek af. Twee glinsterende ogen vlakbij, twee warme armen om me heen… Ik kuste haar. “Wat ben jij een heerlijke vrouw…” “Ik heb genoten, Kees. Genoten van het feit dat ik jou kon neuken, maar ook van het feit dat jij me helemaal vertrouwde en je aan me overgaf. En heerlijk klaarkwam…” Ze keek ondeugend. “En dan heb ik nog niet eens alle mogelijkheden van dit ding benut…”
Ik kuste haar. “En wat zijn die dan, mevrouw?” Ze giechelde. “Hij kan ook spuiten… Er zit een reservoir in met een pompje; op het moment dat jij dat wil gaat hij spuiten. Aan beide kanten. En dat kan best veel zijn. Ze hebben er speciale steriele vloeistof bij…” Ik keek zuinig. “Ik weet niet of…” Ze legde een vinger op mijn lippen. “Sssst. We zien wel of we die optie gaan gebruiken. Moeten we allebei willen, toch?” Ik kuste haar. “Je bent lief, mevrouw Boogers. En je hebt me heerlijk verwend. Dank je wel schat.”

Ze keek ondeugend. “En weet je waar dit ideetje vandaan kwam?” “Je hebt het gezien op youtube?” Ze schudde haar hoofd en keek me héél ondeugend aan. “Mel.” Ik schoot overeind. “Wát? Een van mijn lieve en onschuldige zusjes?” Ze schoot in de lach. “Zó onschuldig zijn die zusjes van jou niet meer, Kees. En met Mel heb ik ondertussen hele intieme gesprekken gehad. Een schat van een meid. Claar ook, maar Mel is… Nou ja, met haar ben ik nét iets meer close. Vorige week hebben we een goed gesprek gehad en van het een kwam het ander. Zij tipte me over dit ding en toen wij samen in bed lagen en Rob en jij naar dat booreiland waren hebben we het ook hierover gehad.”
Ik keek haar onderzoekend aan en ze kleurde. “Nee, we hebben het ding niet samen uitgeprobeerd schat. Want toen lag hij nog hier.” Ze dempte haar stem. “Maar Mel en ik hebben wél heerlijk met elkaar gepraat en daarna…” Ze hield haar mond. Ik vulde haar aan. “Gevreeën?” Met haar ogen neergeslagen knikte ze. Ik tilde haar kin op. “Jolientje… Vonden jullie het allebei fijn?” Ze knikte. “Heerlijk. Vrouwen weten exact wat de ander fijn vindt. Het was heel lief en teder. We hebben elkaar niet bevredigd, maar het was zo lekker om met haar te zoenen en haar te strelen… En door haar gestreeld te worden. Ik hoop dat je niet boos bent, Kees…”
Haar stem klonk aarzelend. Ik keek haar aan. “Nee. Ik ben blij voor jou dat je zo goed met Mel kan opschieten. Ik hoop dat dat ook voor Claar geldt.” “Claar is ook een schat, maar net iets anders. Iets… Hoe zeg ik dat? Ik weet het niet. Klikt op dat gebied nog niet zo goed als met Mel.” Ik kuste haar. “Wees héél voorzichtig hiermee schatje. Eén verkeerde move en we verpesten alles.”
Ze knikte zachtjes. “Het zou eeuwig zonde zijn om de vriendschap tussen ons zessen te verzieken. Dat hebben Mel en ik ook tegen elkaar uitgesproken. Maar Mel vertelde ook dat Claar en zij… Hoe zei ze dat ook alweer? ‘elkaar wat beter kenden dan zussen normaal doen’. Ja, zo zei ze dat.” Ik knikte. “Dat verwondert me niks. Die twee zijn zo close…” Ik moest grinniken en Joline keek me vragend aan.
Ik hikte: “De halve mannelijke studentenbevolking van Wageningen zou daar wel eens bij willen zijn, als die twee samen…” Ik kreeg een stomp. “Kees Jonkman! Pas op jij! Je hebt het wel over mijn twee lieve schoonzusjes!” Ik kuste haar. “Ja. Zo onschuldig als twee leeuwinnen op dieet. De kleur van de manen klopt in ieder geval. Lieverd, ik stel voor dat jullie meiden echt eens een keertje hier een weekendje met z’n drieën verblijven. Dan zoek ik m’n heil wel bij Rob en Ton. Gaan wij ‘stoere mannendingen doen’ in Berg en Dal. Lijkt me een prima locatie daarvoor. En nee, ik denk niet dat Rob, Ton en ik in één bed gaan eindigen.”

Ze schoot in de lach. “Ik wil het niet voor me zien, Kees.” Ze zoende me langdurig. “En hoe is het nu met jouw lekkere kontje?” Ik bewoog even. “Die is weer in z’n gewone doen, geloof ik. Zo dik was dat ding nu ook weer niet.” Joline giechelde. “Klopt. Ik heb af en toe ook m’n empatische buien, Kees…”
“Lief van je.” Ze kwam overeind. “Kom, lekker ding. We gaan even onder het gemalen water door, dan trekken we wat schoons aan en gaan lekker slapen, oké?” Tien minuten later lagen we onder het dekbed en ik pakte Joline’s hand. “Lieve schat…” “Hmm?” “Dank je wel dat je me zo verwend hebt. Het gevoel toen je vroeg of ik je vertrouwde… Ik kon met honderd procent zekerheid zeggen dat dat zo was.” Een lief zoentje volgde. “Ik hou van je, Kees. Dank voor je vertrouwen.” Even later voelde ik me wegzakken…