Mini - 174

Na het eten ruimden we samen de keuken even op. Joline giebelde: “Nu moeten we het tóch zelf doen… Je hulpje-in-de-huishouding Jolientje is er niet aan toegekomen. Rotkind.” “Niet zo boos zijn op dat meisje, schat. Wellicht heeft ze andere kwaliteiten.” Een ondeugende blik was het antwoord, met de woorden. “Zeker. Ze kan goed zuigen.” Ik schoot in de lach. “Kom hier maffe tut!” Ik trok Joline naar me toe en omhelsde haar. “Je hebt een heerlijk gevoel voor humor, schat.” Even stonden we te zoenen, toen maakte Joline zich los. “Kom, lekkere vent. Wat gaan we doen vanmiddag?”
Ik dacht even na. “Hebben we genoeg in huis voor het bezoek morgen? Volgens mij moeten we nog oliebollen hebben. Die ga ik zo meteen wel even halen. En nog wat knabbels voor bij de champagne.” Er trok een lachje over Joline’s gezicht. “Waar denk jij aan, mooie vrouw?” Ze gniffelde. “Ik zat me af te vragen of ik niet beter mee kon gaan. Voor hetzelfde geld loop je wéér tegen een vrouw aan die je mee naar huis wil nemen voor een kopje koffie.” Ik trok een strak gezicht. “Dan doe ik meteen mijn meer dan perfecte imitatie van een ijsberg, mevrouw. ‘Kees de ongenaakbare’. Hij die de polen laat bibberen van de kou. Don’t worry; koffie drink ik hier, in Malden of Gorinchem. En thee in Berg en Dal, speciaal voor Rob.”
Ze schoot in de lach. “Ik zie het voor me. Vlierbesmeuk zeker… Dan wordt je meteen van het balkon afgemieterd.” Haar gezicht werd peinzend. “Rob… Zou hij al een beslissing genomen hebben over Neddrill?” Ik dacht ook even na. “Waarom bel je hem niet? Als bezorgde teamleider Backoffice van Developing Technics of als nieuwsgierig zusje, net hoe het uitkomt…” Ze knikte. “Je hebt gelijk. Ze hebben er lang genoeg over kunnen denken.”

Even later klonk de stem van Rob. “Hee zus! Hoe is het in het diepe zuiden?” “Nog steeds wit, broertje. En zo te zien gaat dat de eerste tijd niet veranderen. Ik heb hier een prachtig uitzicht.” De stem van Melissa klonk. “Oh? Staat Kees in z’n nakie voor je?” Joline schoot in de lach en ik riep: “Dank je wel voor het compliment, zus!” We geinden nog even met elkaar, maar toen werd Joline serieus.
“Rob… Heb jij nog nagedacht over Neddrill?” Het was even stil. “Wij hebben sámen nagedacht, zus. Ongeveer één nanoseconde. En toen schudden we simultaan onze hoofden. Ik heb de firma gisteren netjes gebeld dat ik geen belangstelling had.” Ik stak mijn duim op. “Er staat hier iemand breed te grijnzen, Rob.” “Dat zal jij niet zijn zussie… Jij grijnst niet, jij lacht liefjes.” “Soms, Rob. Soms…” “Maar nu ik jullie toch aan de lijn heb, jongens: ik heb een serieuze vraag aan Kees.” Joline gaf mij de telefoon in handen.
“Brand los Rob.” Het was even stil en toen zei hij: “Hoe zou jij er tegenover staan als ik permanent bij de Piraten blijf?” Ik fronsde en zei aarzelend: “Zoals je weet heb ik een prima plaatsvervanger, Rob.” “Dat weet ik Kees. En ik wil Henk echt niet wegjagen. Maar ik zou de plek die ik nu heb wel willen houden. Bevalt me prima.” “Je beseft dat je dat 400 euro netto in de maand scheelt?” Er klonk een bevestigende ‘hum’. “Dat zal me een zorg zijn, Kees. Ik heb een aardig spaarpotje opgebouwd in de loop van mijn varende loopbaan, daar kan ik wel mee vooruit. Maar het bevalt me prima als piraat, zeker samen met Henry.”
Ik dacht even na. “Rob, besef goed dat je niet altijd klussen krijgt op schepen. Soms is het ook gewoon een routineklus op de wal. En het contract met Damen is niet voor eeuwig. En bovendien: Ik ben niet de enige die er iets over te zeggen heeft; je zult ook rekening met André en Miranda moeten houden.” “Dat begrijp ik Kees. Maar je lult er omheen, vriend. Ik vroeg je hoe JIJ er tegenover stond. Geef daar eens antwoord op.” Hij klonk serieus.
“Rob, je bent vakman, kan goed met de rest opschieten en…”
Hij onderbrak me. “Kees, je lult er wéér omheen! Vind jij het geen bezwaar als je zwager in jouw team zit? Eerlijk en recht voor z’n raap, meneer Jonkman!” “Nee Rob, ik vind dat geen bezwaar, integendeel. Je past bij de piraten. Als jij het met André, Miranda en Theo kan plooien: welkom!” “Nu staat er hier eentje te grijnzen, Kees!” hoorde ik Melissa roepen en Joline en ik schoten in de lach. “Ik ga André eens bellen, Kees.” “Nee, dat doe je niet, vriend. André zit samen met Marion in een of ander Centre Parc-huisje. Die twee hebben ook recht op hun privé-momentjes. En Miranda zit vast aan de thee op dit tijdstip. Ik stel voor dat je dit volgende week met hen bespreekt. En als jullie het eens zijn, samen naar Theo gaan, oké?”
Er klonk een brom. “Het liefst had ik het meteen geregeld, Kees.” “Snap ik, Rob, maar de rest heeft ook recht op een ongestoorde vakantie. En die rooie duivel ook. Nog een paar dagen op je handen zitten makker. Daarna kan je los gaan.” “Dat doet hij vrij regelmatig, broertje!” “Achgut… Héél vervelend voor je, Melissa. Ik heb medelijden met je.” Er klonk een giebel als antwoord en toen weer de stem van Rob. “Kees, dank je wel. Goed om even te sparren. Doen jullie het rustig aan met Oud en Nieuw?”
Ik grinnikte. “Nee. We krijgen morgen bezoek. Waarschijnlijk klinkt er morgenavond vuurwerk op de slaapbank.” Het was even stil. “Henry en An komen bij jullie oud en nieuw vieren?” “Jij mag nooit meer raden, vriend.” Hij lachte. “Ik ben wel benieuwd naar dat vuurwerk… Gaan jullie kijken?” Na nog wat gekkigheden sloten we het gesprek af en keek ik Joline aan.

Haar gezicht was één groot vraagteken. “Weer iets geks over vuurwerk, Henry en Angelique… Kees: vertel!” Ik zoende haar. “Toen Henry, na die klus op het booreiland, afscheid van ons nam, zei ik dat hij kalm aan moest doen met vuurwerk. Hij stapte uit en zei als afscheid, door de open deur: ‘Met An in bed komt het vuurwerk vanzelf…’ Toen gooide hij de deur dicht. Dat dus…”
“Mánnen! Allemaal viezerikken!” Joline snoof. “Ja schat. En jij bent een net meisje, hoor.” Ze bromde. “Als je dat maar weet!” “Ik heb zin om die mooie benen van dit nette meisje te voelen. Nú.” Ik ging op de bank zitten en trok haar op schoot met haar rok omhoog. “Lekkere benen heb jij… Daar wil ik eens van genieten.” Ik streelde haar benen even en betastte haar slipje. “Je bent een lekker meisje, Joline.” Ik kuste haar poesje, over haar slipje heen.

“Vanavond wil ik het hier eens aan een diepgaand onderzoek onderwerpen. Heb ik zin in.” Er klonk een lachje boven me. “Kees… Waarom vanavond pas?” Ik keek Joline aan. “Omdat ik er de tijd voor wil nemen, lieve schat. Ja, een vluggertje is lekker, maar daarmee zou ik je tekort doen.” Ze keek serieus. “Lief. Als je me nu zou willen bespringen, mag dat ook, hoor. Dat was de afspraak toch? Zou ik geen bezwaar tegen maken, meneer Jonkman.” Ik trok haar tegen me aan. “Liefste, ik wil sámen met jou genieten. Helemaal van elkaar zijn. Niet alleen maar even mijn hormonen bevredigen en dan weer door. Vanavond, schat…” Ze glimlachte. “Je blijft een romantische dwaas, Kees. En daarom hou ik van je. En nu mijn bovenbenen zoenen. En strelen.” Ik gehoorzaamde. "Geniet maar even van de geur die ze in flesjes zouden moeten doen.” Ik hoorde haar giechelen. “Allemaal kopen…”
Ze duwde mijn hoofd tussen haar benen, tegen haar slipje aan en boven me hoorde ik: “Dat voelt prima. Ga ik straks van genieten.” Ik kwam onder haar rok vandaan en keek Joline aan. “Ik ook schat. Met volle teugen, dat weet ik zeker.” We knuffelden nog even, en toen werd Joline praktisch. “Gaan we nog even boodschappen doen? We moeten nu iets extra’s in huis halen voor die twee vuurwerkfanaten.” Ik grinnikte. “Wil je samen gaan? Gezellig. Gaan we ook even langs de oliebollenkraam.”

Joline keek zuinig. “Die vette ballen? Kun je toch beter zelf maken, Kees…” Ik schudde mijn hoofd. “Als die kraam dezelfde is als vorig jaar is er niks mis met hun oliebollen of appelflappen, schat. Die waren prima te eten, ook volgens mijn lieve zussen. En die zijn ook best kritisch; ze kennen dezelfde oliebollen als ik: die van Ma.” Joline haalde haar schouders op. “Oké. Scheelt in ieder geval vetlucht in huis. Ik trek wel even wat warmers aan.” Even later liepen we richting supermarkt. “En wat zullen we morgen eten, Kees?” “Aardappelschotel á la Tony. En op nieuwjaarsdag bruine bonensoep.” Joline trok een wenkbrauw op. “Waarom dat?” “Dat heeft te maken met een soepele doorstroming van het spijsverteringsstelsel, schat. Compenseert het vet van de oliebollen een beetje. Voor de biologische details verwijs ik je door naar Claar en Mel, maar al met al is het een nogal onfris verhaal. Als de dames in kleuren en met name geuren gaan vertellen wat zich rondom oud en nieuw in je maag-darm-kanaal afspeelt… Toen ze dat vorig jaar aan mij vertelden had ik ten minste even geen honger meer.”

Joline keek afkeurend. “Ik zal het ze niet vragen. Wil nog een tijdje genieten van m’n chef-kok.” Ondertussen waren we bij de supermarkt aangekomen. Eenmaal binnen zette ik de nodige dingen in het karretje: hacheevlees, gehakt, uien, aardappels, sla, een blik bruine bonen, boullion, wat knabbels, melk en koekjes. Bij de slijterij kocht ik een fles champagne. Iets verderop was een Blokker. Ik vroeg Joline even te wachten en kwam terug met een aantal A3- en A4-fotolijsten, een pak fotopapier en een pak ‘sterretjes’. Joline had grote vraagtekens in haar ogen. “Wat doe jij nou, gek?” Ik boog me naar haar toe en fluisterde: “Dit pakje sterretjes leggen we op de bank, vlak voor ze gaan slapen. Stel dat het vuurwerk van Angelique weigert, komt Henry tóch nog aan z’n trekken…” Joline proestte het uit. “Idioot. Weet wat je doet; An is in staat om het bij ons naar binnen te gooien.” “Nou, dan zie jij sterretjes zónder dat ik in actie hoef te komen, schat. Is voor mij ook wel eens ontspannend…”
Een lange, boze blik was haar reactie. “Kom, oliebollen kopen en appelflappen!” We kochten een grote zak. “Eentje nu alvast proeven, schat. Dan weet je hoe ze smaken.” Staand voor de kraam aten we er eentje op. Joline deed een paar stappen richting de kraam en trok de aandacht van de man en vrouw die stonden te bakken en te verkopen. “Mijn vriend heeft niets teveel gezegd! Jullie oliebollen zijn heerlijk!” Ze lachten. “Dank je wel! We doen ons best. Fijne jaarwisseling!” Met een zwaai liepen we richting huis.

“Waarvoor heb je die fotolijsten gekocht?” “Voor in de hal, schat. Om de zoveel tijd vervang ik een paar foto’s. Maar ik wil er nu een paar bij ophangen van onze vakantie en eentje van die kerstfoto’s uit Malden.” Joline knikte. “Goed plan. En die oliebollen zijn écht lekker, Kees. Ik weet niet of ik er af kan blijven vanavond.” “Nou, dan koop je er morgen toch wéér zestien? Dan vertel ik het volgende week wel aan Mariëtte…” “Etterbakje.” Joline snoof. “En als Mariëtte er niet op reageert, doet je looptrainer het volgende week vrijdag wel. Zwemmen is goed om af te vallen, dus dan wordt het stukje zwemmen volgende week wat langer.” “Je weet wat er dan gebeurt, hé? Dan haal ik je in en verzuip je!” “Dat doe jij niet met je chef-kok, Joline. Je bent veel te veel aan hem gehecht.” Ze mompelde wat. “Zeg dat nog eens?” “Je hebt verdorie nog gelijk ook”, klonk het zachtjes. Ik trok haar naar me toe. “Je bent een lekkere blonde mopperkont. En ik hou van je.” Ze keek me aan. “En ik van jou, ijsberg.”

We lachten samen even. “Kom, nog even doorlopen door deze witte wereld, dan maar ik een lekkere mok warme chocolademelk. Hebben we wel verdiend na deze expeditie.” Thuisgekomen haalde ik de post uit de brievenbus en stapten we de lift en even later het appartement in. De boodschappen gingen in de kast, de vriezer en de koelkast, de lijsten en het fotopapier richting studeerkamer. Daarna maakte ik chocolademelk. Joline was ondertussen in de slaapkamer verdwenen. “Schat! Warme chocomel!” “Ik kom er aan”, was het antwoord. Tik, tik, tik… Hakjes klonken en Joline kwam weer binnen. In een rode jurk: slank over haar bovenlichaam, wijder bij het rokdeel. “Je ziet er weer heerlijk uit, schoonheid.” Ze lachte lief, draaide een snelle pirouette, zodat haar rok uitwoei. “Mooie dansbenen, mevrouw…”Ze liep naar de bank en zette één voet er op. Ze zong zachtjes. “Oh, kom maar eens kijken…”
Ik schoot in de lach. “Ik weet al wat ik in jouw schoentje vind, lieverd. Hele mooie voetjes.” Ik streelde haar been even en keek onder haar jurk. “Ohlala madame… Een dun Frans slipje… Dat moet ik even inspecteren…” Ik streelde langzaam over de dunne stof, terwijl ik Joline even aankeek. Toen zei ik: “Schat, dit is heerlijk. Je bent een prachtige vrouw. En ik wil de hele dag naar je kijken en er naar verlangen dat ik jou vreselijk ga verwennen. Vanavond. Dan nemen we er lekker de tijd voor, maken we het romantisch. Onze eigen oudjaarsavond, waarin we filosofisch terugkijken op het jaar, oké?” Ze glimlachte. “Lief. Ik ga zorgen dat je vanavond helemaal in de steming bent, Kees.Maar nu eerst chocolademelk. Lekker warm.”

Ze ging naast me op de bank zitten en warmde haar handen aan de mok. Langzaam genoten we van de warme drank. “Ik ga nog even studeren op de bugel, schoonheid. Voor dat optreden van Wendy in Januari.” Joline knikte. “Is goed. Dan zorg ik dat het huis nog een beetje aan kant is, zodat we dat niet morgenochtend hoeven te doen.” Ze giechelde. “Kunnen we lekker uitslapen. Zullen we nodig hebben…” Ik kuste haar. “Lekker. Ik zie er naar uit.” Ze knikte. “Dat is goed. En nu: oefenen meneertje. Anders maak je een zootje van het optreden van Wendy en dan gaat Greet over de huppel.” Ik keek gespeeld bang. “Dat wil ik niet meemaken! Ik ben al weg…” Even later was ik de loopjes van Scarlatti aan het instuderen. Dat vereiste behoorijk wat vingervlugheid, maar dat had ik al gemerkt toen ik dit stuk een paar weken terug voor de eerste keer speelde. Nou ja, warme handen scheelt de helft; de andere helft is grondig instuderen en zorgen dat de bewegingen in je ‘haptisch geheugen’ zitten, oftewel dat je het zo vaak gedaan hebt dat het automatisme is geworden.
Na een uurtje spelen maakte ik de bugel schoon en ruimde de studeerkamer op. Oud papier ging in een doos, ik hanteerde de stofzuiger even en haalde een doekje over de computer en het toetsenbord. Ook weer netjes… Even later zat ik samen met Joline de foto’s uit te zoeken die we in de hal wilden hebben. Een paar foto’s uit Frankrijk: met Rob en Mel op het strand in Normandië, Joline die net een duik nam van de hoge duikplank op de camping bij Caen, waar ik haar ten huwelijk had gevraagd. Ze was nét gesprongen, had nog weinig vaart en ‘hing’ in de lucht, haar armen uitgespreid, haar benen kaarsrecht gestrekt, haar blonde paardenstaart strak naar achteren. En zij was messcherp, achtergrond wat vager.

Joline keek me aan toen ik die foto selecteerde om te printen. “Dat is op het randje, meneer Jonkman! Het is dat ik een degelijk badpak aanheb, anders was deze foto niet geprint!” Ik keek haar aan. “Lieve schat, met deze foto haal ik de eerste prijs bij World Pressfoto. ‘De vliegende feeks van Gorinchem in Frankrijk’. Het is dat ik geen persfotograaf ben, maar anders…” Ze legde haar hand op mijn schouder. “Het is een schitterende foto, schat.” “Van een prachtige vrouw. Een vrouw die ik een uurtje later zou vragen om met me te trouwen. Na een ijskoude douche…” Ik grinnikte en Joline knikte. “Tja… In een ouwe spijkerbroek en een trui die betere tijden had gekend. Dwaas.” Ze gaf me een zoen.
Een van de foto’s van Kerst in Malden: de familie’s Boogers en Jonkman in nette kerstoutfit werd ook geprint. “Die wil ik in de kamer hebben hangen, Kees. Onze beide families.” Ik knikte. “Goed plan.” Even leek ze te aarzelen, maar toen zei ze beslist: “En ik wil een foto van Fred, Wilma en ons in de kamer, Kees. Die laatste van de serie, waar we alle vier op lachen.” Ik keek haar aan: ze meende het. “Schat, dat vind ik een heel goed idee… Ik zou er zelf niet op gekomen zijn. Lief van je.” Ze keek vastbesloten. “Fred en Wilma zijn me heel lief geworden in die korte tijd. Als we getrouwd zijn, vervangen we die foto wel door een plaatje waarin we alle vier in trouwkleding staan, oké?” Ik knikte “Lijkt me een goed plan. Kom, ik ga die printer eens aan het werk zetten.”

Ze legde haar hand weer op mijn schouder. “Nog niet, Kees.” Ze keek me serieus aan. “Heb jij nog foto’s van Bosnië of Afghanistan waar je zelf op staat?” Ik knikte. “Ja, die heb ik. Maar…” Ze keek me aan. “Laat zien, Kees.” Ik selecteerde de fotomap het mapje ‘Missies’ en opende het. “Laat me even kijken, schat…” Ik stond op en Joline ging op de stoel zitten en scrolde door de foto’s heen. Ik keek over haar schouder mee en in die paar minuten trok er een wereld van herinneringen aan me voorbij. Lollige foto’s uit Bosnië, foto’s van mijn YPR, van de groep, van het ‘doorzagen’ van de missietijd, maar ook een aantal foto’s uit Sarajevo. Van de bekende punten in de stad, zoals de fontein in de oude Moslimwijk, maar ook foto’s van de opleiding tot scherpschutter op Camp Butmir, naast het vliegveld. Inclusief de foto waarop ik trots met de Accuracy voor de borst voor het hoofdkwartier van SFOR stond, nadat ik geslaagd was voor de opleiding tot scherpschutter.
In het mapje ‘Afghanistan’ wéér een wereld aan herinneringen: Het vliegveld van Tarin Koht, met een groot Amerikans transportviegtuig wat landde met een enorme stofwolk achter zich aan, foto’s van mijn slaapcabine, van mijn groep tijdens een patrouille… In een apart mapje de foto’s van het afscheid van Peter: een foto waarop ik op de bugel stond te blazen terwijl de kist van Peter voor me langs reed. Een moment waarop ik het héél moeilijk had om zuiver te spelen. Ik had die foto’s al die jaren vermeden. En een foto van Peter en mij, waarop we samen hardliepen.

Ik moest een aantal keren heel diep ademhalen. Joline keek me aan. “Kees… Wil je deze twee ook printen? Jiij op de bugel en die waarop je met Peter samen aan het lopen bent? Op A4-formaat?” Twee diepblauwe ogen keken me indringend aan. “Oef… Schat ik weet niet of…” Ze knikte vastbesloten. “Deze foto’s typeren jou veel meer dan die stoere foto’s met je geweer.” Ik knikte. “Ik wil ze wel printen, maar dan hangen ze naast elkaar. Ze horen onlosmakelijk bij elkaar. En waar wil je ze ophangen?” “In de hal. Zodat je nog eens op een rustig moment de hal in kan lopen en je maatje in de ogen kan kijken.” Zwijgend zette ik de printer aan het werk. Toen de foto’s droog waren zetten we ze in de lijsten. Ik boorde wat gaatjes in de muur van de kamer en hing daar de foto’s op van een duikende Joline, Fred, Wilma Joline en mezelf en de familiefoto. De andere foto’s gingen naar de hal; de foto’s uit Afghanistan naast elkaar. Met de armen om elkaar bekeken we het resultaat en we waren beiden tevreden. Ook met de foto’s in de kamer. “An en Henry schrikken zich morgen kapot van de foto van Fred, Wilma en ons…” We grinnikten samen. “En nu duik ik nog even de garage in, schat. Ook daar een beetje opruimen en spullen wegdoen. Dat is er de laatste tijd bij ingeschoten.” Joline knikte. “Prima. Dan ga ik nog lekker een beetje op Internet snuffelen. Je weet nooit wat je nog tegenkomt. Bel maar als je bijna klaar bent, dan maak ik wat te drinken.”

Even oude kleren aan en tien minuten later was ik bezig in de garage. Terwijl ik wat kasten uitzocht gingen mijn gedachten naar Peter. Mijn ‘mentor’ in Afghanistan. Slechts 37 jaar geworden, uit het leven gerukt door een stomme, ongeleide 107mm raket van de Taliban, afgeschoten vanuit een schuilplaats ergens in de heuvels rond Tarin Koht. En wellicht was de inslag gezien door zo’n jochie op Spotters Peak, die daarna juichend meldde dat het een voltreffer was: midden in het kamp van die ongelovigen.
Een paar dagen na het afscheid van Peter kwam er een melding dat er waarschijnlijk weer spotters zaten op Spotters Peak. Mijn peloton moest erop af; vanaf het punt waar we uit de voertuigen sprongen tot op het aangegeven coordinaat had ik gerend, zo graag wilde ik zo’n klootzak te grazen nemen. Uiteindelijk vonden we niets, behalve een stuk camouflagenet en een aantal verse voetafdrukken. Later kreeg ik van de luit te horen dat ik het rustiger aan moest doen; de rest van het peloton had behoorlijk moeite gehad om me bij te houden. “Geen éénmansacties Kees! Ik heb er geen zin in dat ook jij voortijdig in een houten kist vertrekt!” En ’s avonds, tijdens een rondje lopen over het kamp kreeg ik ook nog een keer ongezouten op m’n flikker van Fred. Dat maakte nog de meeste indruk. Hij vloekte me compleet stijf. Tja… Wéér een gebeurtenis waardoor we onlosmakelijk met elkaar verbonden waren. Fred mócht me uitvloeken. Van iemand anders had ik het nooit gepikt. Enfin…

Al nadenkend ruimde ik de garage op. Tot slot maakte ik beide auto’s aan de binnenkant schoon en toen belde ik Joline. “Als je zo meteen iets warms te drinken hebt schat, zou ik dat bijzonder waarderen.” “Ik zal het personeel aan ’t werk zetten!” Hopla, vuilniszakken dichtmaken, stofzuigerreservoir legen en ik kon naar boven. “Zo. Er is weer iets meer ruimte in de garage. We kunnen er weer logé’s laten slapen, mocht dat nodig zijn.” Joline keek geringschattend. “Dan moeten we wel heel veel logé’s hebben, Kees.” “Ach, er komt vast nog wel een vrijgezellenfeest binnenkort. Altijd makkelijk…”
Er klonk een gedecideerd: “Niks ervan! Ik wi geen vrijgezellenfeest hier. Meestal mondt dat uit in een enorme bende. En wie kan de rotzooi op gaan ruimen? Heb ik geen zin in! Je huurt maar een kroeg af voor je vrijgezellenfeest, meneer Jonkman, denk daar goed aan! En nu: koffie. Daarna douchen en omkleden. Je stinkt naar zweet en hebt werkkleren aan. Daar wordt dit meisje niet bepaald opgewonden van en volgens mij lag dat wel in de bedoeling vanavond. Ik wil met een nette kerel dansen.” Ik keek op. “Dansen? Dat stond niet in mijn planning, schat.” Joline lachte zachtjes. “Maar wel in de mijne. We hebben twee weken geen dansles; zo’n amateur als jij is dan meteen uit de routine. Bovendien kun je dan genieten van mijn fraaie benen als je me pirouettes laat draaien. Kom jij ook van in de stemming voor de dingen die na het dansen gebeuren. En als jij gaat douchen, ga ik koken. Iets lichts, want morgen zitten we aan de goulash en vette oliebollen.” Ik zuchtte. “Ja schat. Tuurlijk schat.”

Ik kreeg een kussen tegen m’n hoofd. “Eikel...” Anderhalf uur later stonden we de tafel op te ruimen en de afwasmachine te vullen. Joline had een paar broodjes gezond gemaakt met een groentensoep erbij. “Straks, als we nog wat drinken, snij ik nog wel wat kaas. Maar zo meteen eerst dansen. Algemene herhaling, inclusief Sirtaki, Chacha, Rumba en walsen. En denk er aan: niet goed is opnieuw.” Ik moest lachen, met name om haar gezicht bij de laatste uitspraak: ze probeerde streng te kijken, maar het lukte niet echt. “Goed, mooie dansmevrouw. Ik zal mijn best doen om u gracieus de zaal door te smijten… ehh… leiden.”

Stoelen, bank en tafel gingen aan de kant en ‘Die schöne Blaue Donau’, een mooie wals klonk uit de speakers. “Even opwarmen, Kees. Niet meteen losgaan met de Sirtaki.” Ik pakte haar hand en met een arm om haar middel leidde ik haar door de kamer. Het ging steeds beter; ik leidde Joline nu, in plaats van zij mij. Met een tevreden lachje nam ze mijn handkus aan het einde van de dans in ontvangst. “Netjes, Kees. Prima tempo, je keek ontspannen en je liet me nergens struikelen. Ma zou trots op je zijn.” “Jouw Ma heeft me dan ook wat trucjes geleerd om ongevallen te voorkomen, schat. Behalve als ze in m’n kont kneep…” Joloine kneep haar ogen even samen. “Dat mag. Op onze bruiloft mag je elke dame keihard laten stuiteren als ze in je kont knijpt. Dat kontje van jou is van mij. Van niemand anders. En Ma mag je opvangen, de rest laat je gewoon op hard op haar achterwerk flikkeren, gesnopen?” Ik knikte. “Het zal me een waar genoegen zijn, mevrouw mijn aanstaande echtgenote. Ik stel dan wel voor dat er een stuk of tien ambulances klaar staan in de tuin, want met zo’n lekker kontje is de kans groot dat de dames zich massaal aan me vergrijpen…”
Ze keek me even laatdunkend aan. “Arrogante lul.” “Nee, die zit aan de voorkant, schat. Je draait de zaak weer eens om.” Een diepe zucht volgde. “Volgende dans! Latin Rumba!” Die ging een stuk sneller en aan het einde stonden we een beetje te hijgen. “Daar moeten we nog wat op oefenen. Hoewel… Ik weet niet of het verstandig is om een Latin Rumba te dansen als ik een lange, wijde bruidsjurk aan heb. Dan heb ik wel héél veel deodorant nodig…” “Anders ik wel, schoonheid. In m’n jaquet, vest en grijze streepjesbroek. En de bijbehorende hoge hoed natuurlijk.”
Weer een misprijzende blik. “Niks geen jaquet voor jou. Je bent geen pinguin. Een mooi pak met veteranenspeld. Punt. En Fred ook.” Ze schoot in de lach “Ik zie het voor me… Fred in jaquet… Nog niet misschien! Bovendien hebben verhuurbedrijven zijn maat vast niet. Kom… Volgende dans!” Ze liep naar de geluidsinstallatie en zette weer een wals op. “Dit is veel lekkerder dan Latin. Gewoon lekker rustig dansen en zorgen dat het er allemaal een beetje sierlijk uitziet.”
Ik streelde haar rug. “Dat zie jij altijd, Jolientje. En ik doe m’n best om daar een beetje bij te passen.” Een zachte zoen was haar antwoord. “Dat doe je best aardig Kees. Je hebt een steile leercurve.” Ze trok me tegen zich aan en giechelde. “En die voel ik. Kom, verder dansen.” Een uurtje later, en met een paar rustige dansen als besluit, zetten we de meubels weer op hun plaats. “Wat wilt u drinken, mevrouw?” “Geef mij maar een glas van die rode wijn. En jij ook, anders ruik ik meer Beerenburg dan je aftershave.” Ze keek waarschuwend. “Jawel Freule. Twee glazen rode wijn komen er aan. Een knabbeltje erbij? Dat hebben we wel verdiend, denk ik.” Joline knikte.

Even later zaten we samen op de bank. “En nu, lieve Freule? Gaan wij elkaar zo meteen hevig en passioneel beminnen?” Ze keek afkeurend. “Wat zijn dat voor frivole voorstellen van het personeel? Ken je plaats, James!” Ik klopte op de bank “Dit is mijn plaats, Freule. Of had u liever gehad dat ik op de grond aan uw voeten kniel? Dat kan ook, maar ik sta niet voor de gevolgen in. Zeker niet met dit fraaie jurkje wat u nu draagt.” Ze keek nuffig. “Ga jij inderdaad maar eens aan mijn voeten op de grond zitten. Even een lesje nederigheid. Dat is wel eens goed voor je, volgens meerdere mensen.” Ik ging op de grond zitten. “Zo goed, Freule?” Joline lachte liefjes. “Je leert het al. Goed zo. Hier, je wijntje.”

Ik nam een slokje en begon toen met Joline’s voeten te spelen. Ze trok ze snel terug. “Dat kietelt! Stop daarmee!” Ik ging rustig door. “Niets ervan mevrouw. Ik moest aan uw voeten zitten. Heeft u zelf gezegd. Nu niet terugkrabbelen.” Joline zuchtte. “Je luistert weer eens selectief, James. Ik zei: ‘Ga jij maar eens op de grond aan mijn voeten zitten’. Dat was een plaatsbepaling. Op de grond, in de nabijheid van mijn voeten. En niet, op de grond gezeten, aan mijn voeten frunniken.” Ik trok haar schoenen uit en streelde haar voeten. “Lieve Freule, ik ‘frunnik’ niet. Ik liefkoos uw voetjes. En als u dat niet op prijs stelt: prima, maar dan neem ik weer plaats op de bank en zoekt u het maar lekker zelf uit met uw voeten. Kiezen of delen.” Ze keek me aan. “Nou vooruit. Ga hier maar mee door. Maar denk er aan: als je kietelt, ben je nog niet jarig!” “Dat duurt sowieso nog tot April, dus daar maak ik me niet zo’n zorgen om, hoor…” Even later bromde Joline tevreden toen ik haar voet in beide handen had en langzaam streelde. “Dat is lekker Kees…”
Ze zette haar andere voet zachtjes op mijn kruis en begon mij te strelen. “En nu hoger Kees. Je weet wel waar.” Joline trok haar jurk iets omhoog. Haar knieholten waren nu bereikbaar, iets waar ik dankbaar gebruik van maakte. “Kom tussen mijn benen zitten, Kees en ga zachtjes door. Je doet dat zo lekker.”

Joline zwaaide één been over mijn hoofd heen. Ik ging tegen de zitting van de bank zitten. Nu had ik links en rechts een prachtig, sexy been en kon ze beiden strelen. Ik genoot er van en zo te horen Joline ook. Af en toe duwde ze haar benen tegen mijn hoofd en zoende ik haar. Heerlijk rustig elkaar liefkozen, af en toe onderbroken als Joline me mijn wijnglas of een blokje kaas aangaf. Na een tijdje zei Joline zachtjes: “Wil je naast me komen zitten, Kees? Ik wil je zoenen.” Ik kwam wat moeizaam overeind; Op de grond had ik een houten achterwerk gekregen.
Toen ik naast haar zat sloeg Joline haar armen om me heen. “Dat was zó heerlijk, schat… Jouw lekkere vingers over mijn benen en af en toe een lief zoentje. Ik heb heerlijk zitten genieten!” Ik kuste haar zachtjes. “En ik ook. Tussen de mooiste benen die ik ken zitten en die benen mocht ik ook strelen…” Ze zei niets, maar kuste mij intiem, haar tong tegen de mijne. Ik sloeg mijn arm om haar heen en zo zten we een tijdje te genieten. Niets zeggen, geen grapjes geen gevatte opmerkingen, alleen maar twee mensen tegen elkaar die vreselijk van elkaar hielden. Ik genoot van haar en, wonder boven wonder, bleek zij ook van mij te genieten.

Na een tijdje vroeg Joline: “Waar denk je aan, Kees?” “Mijn vroegere klasgenoten zouden het waarschijnlijk nooit geloofd hebben dat hun ‘klasse-nerd’ zou gaan trouwen met zo’n prachtige en slimme vrouw, schat.” Er klonk een laatdunkend geluidje. “Die voormalige klasgenoten hadden hun ogen dan blijkbaar in hun zak zitten. De dames dan.” “Joline, ik was vroeger écht een nerd, hoor. Zat liever in de boeken dan op het sportveld. Ballen waren dingen die altijd een andere kant op gingen dan waar ik ze wilde hebben. Nog steeds trouwens. Lopen, fietsen… Ja, dat kon ik wel. Maar je telde niet mee als je niet een fatsoenlijk balletje kon trappen. Als we op school met sport moesten voetballen was ik meestal ‘storend element’ in de achterhoede; de laatste verdediger voordat de keeper in actie moest komen. Voor de rest had ik weinig nut. En de jongens die goed konden voetballen hadden de wedstrijd ‘gemaakt’ als ons team won, en ik kreeg de schuld als we verloren. “Jonkman, je verdediging leek wel een vergiet!” was nog het meest vriendelijke verwijt wat ik dan te horen kreeg. Nee,voetbal is een sport die me ernstig tegenstaat. Dan honderd keer liever een stuk hardlopen of door het bos crossen op een ATB…”
Een zachte hand gleed over mijn gezicht. “Hé, sukkel… Je zit nu naast mij. De knapste vrouw van het Noordelijk Halfrond, volgens lui die er verstand van hebben. En je heb een leuke baan, je sport best aardig voor je leeftijd… Alleen zwemmen is nog een dingetje. Laat al die voormalig klasgenoten en klasgenotes allemaal het rambam krijgen.” Ze keek me aan, haar ogen lachend en ik moest ook lachen. Ze trok me stevig tegen zich aan. “Ik hou van jou, Kees Jonkman. Vergeet dat nooit.”
Ze kuste me weer. Nu vurig en sensueel. Haar handen betastten mij, haar tong gleed in mijn mond. Toen ze me losliet keek ze me aan, pakte mijn hand en zei: “Kóm!” Ze trok me overeind en mee naar de slaapkamer. Ze gooide me bijna op bed en ging op me liggen. “Ik wil je, Kees. Nú!” Joline maakte de knoopjes van mijn overhemd los. Daarna mijn broek. “Uitkleden!” Ze trok mijn schoenen en sokken uit en ik gleed uit mijn broek. Mijn overhemd werd bijna van mijn schouders gescheurd en toen duwde ze me weer achterover op bed. “Kijken! Allemaal voor jou…” Vlak voor me staand maakte ze langzaam de knoopjes van haar jurk open. Telkens kwam er een stukje huid vrij: één schouder, twee schouders… Langzaam ging haar jurk omlaag en onthulde haar dunne BHtje. Even later haar mooie platte buik, haar sierlijke heupen en toen gleed de jurk ruisend op de grond. Joline stond voor me: een prachtige, blonde vrouw in een rood BHtje en bijpassend slipje, een panty om haar heerlijke, sexy benen.

“Voor jou, Kees. Allemaal voor jou. Omdat ik van je hou. Omdat jij mijn ridder bent.” Langzaam kroop ze op bed. “En ik ga je laten genieten…” Ze wreef zich tegen me aan. “Je bent er al helemaal klaar voor, zie ik…” Haar ogen lachten lief en ik knikte. “En als jij zo doorgaat, kunnen dingen wel eens heel snel gaan, schat.” Ze likte zachtjes aan mijn oor. “Dat geeft niet… Jij hebt mij vanochtend en zonet heerlijk laten genieten. Laat je maar gaan en hou het niet tegen. Ik wil mijn lekkere ridder helemaal bevredigen. Laat mij maar.” Ze trok haar slipje uit en duwde het onder mijn neus. “Ruik eens…” Ik snoof en keek haar aan. “Heerlijk… Jouw geurtje… Maakt me vreselijk opgewonden!” Joline lachte zachtjes. “Liggen blijven jij. Ik wil paardje rijden.” Ze ging op me zitten: een been aan beide kanten, haar ogen vast op die van mij gericht. In haar panty zat al een opening; ik kon haar naakte poesje zien: een smal streepje blond schaamhaar er boven, daaronder haar lipjes: glad, al een beetje vochtig en o, zo verleidelijk.
Ze pakte mijn paal zachtjes beet en leidde die naar haar meest intieme plekje. “Ik wil je in me hebben. Helemaal in me voelen glijden. Jouw sperma in me voelen spuiten…” Terwijl ze het zei opende ze haar poesje en liet mijn paal een paar keer langs haar lipjes glijden. Ze bleef me strak aankijken en zoog haar onderlip naar binnen. “Dit is zo lekker…” Héél langzaam liet ze zich op me zakken. Ik ondersteunde haar, zodat ze niet veel kracht in haar bovenbenen hoefde te zetten. En met haar handen steunde ze op mijn borst We keken elkaar strak iin de ogen: bewust van de intimiteit van het moment. Halverwege stopte ze even en bewoog langzaam op en neer. Haar ogen werden glazig. “Ohhh… Kees, stil blijven liggen! Niet bewegen Ik... ik kóóóm...!”
Ik zei niets en deed ook niets; ik keek naar haar gezicht: helemaal in trance, genietend van het gevoel wat ik haar mocht geven. Haar ogen nu dicht, haar borsten die sneller dan normaal op en neer gingen, haar lange blonde haren die mijn borst kriebelden… Een prachtvrouw die mij uitgekozen had om haar dit gevoel te geven. Dat voelde ik ook zo, besefte ik op dat moment; ik mócht haar dat gevoel geven. Zij liet mij toe in haar aller-intiemste plekje. Ik, voormalig klasse-nerd Kees Jonkman, mocht deze prachtige vrouw beminnen. Samen met haar de liefde vieren. Niet als ‘een lekker gevoel’, maar als toppunt van intimiteit. Elkaar honderd procent vertrouwen…

Ik voelde mijn ogen brandden en ik voelde een paar tranen over mijn wangen lopen. En op dat moment opende Joline haar ogen en keek me aan. “Kees… Wat is er aan de hand?” Ze kwam overeind en ik gleed uit haar. “Ik besefte net dat jij, prachtige vrouw, mij uitgekozen hebt om dit te doen. Dat ik jou mag laten genieten. Dat knalde er zojuist hard in, schat.” Ze ging op me liggen en haar lippen raakten de mijne. “Ja, ik heb jou uitgekozen. En jij mij. Jij laat mij ontzettend genieten en ik probeer iets terug te doen voor jou.” Ze kuste mijn wangen droog, legde haar hoofd op mijn schouder en fluisterde: “Jij bent straks mijn man, Kees. En die titel heb je meer dan verdiend. En ik ben apetrots als ik straks als mevrouw Jonkman-Boogers door het leven mag gaan. Boogers was al een naam waar ik trots op ben; afstammelinge van drie generaties ‘vrouwen-met-ballen’, maar de naam Jonkman zal ik ook trots gebruiken. Echtgenote van Kees Jonkman, een knappe vent met een lekker kontje. Ingenieur en opper-piraat. Persoonlijke duivel voor iedereen die het ons lastig maakt, goedgekeurd als schoonzoon door mijn ouders, hardloper en trainer, chefkok van dit etablissement, en danser met een steile leercurve.” Ze giebelde héél even. “Gelukkig is niemand volmaakt; de zwemkunst van Kees biedt nog ruimte voor verbetering.”

Toen keek ze recht in mijn ogen. “En op die Kees Jonkman was ik binnen een paar minuten straalverliefd, ergens tussen Gorinchem en Almkerk en dat is alleen maar meer geworden. Kees… Ik hou van je.” Ze kuste me langzaam en lief en keek me toen weer aan. “Twijfel daar nooit aan, Kees.” Ik kon alleen maar zeggen: “Dank je wel Joline…” Toen kwamen de tranen weer. Ik duwde mijn hoofd in haar haren; ik kon het niet helpen: de tranen bleven komen. Joline liet zich op me zakken en streelde me zachtjes. “Kees… Laat je maar gaan. Hier mag dat.” Na een paar minuten kalmeerde ik een beetje. “Sorry schat. Het werd me allemaal even teveel.” Ze keek me aan. “Hoezo sorry? Ik heb zojuist het meest intieme moment van m’n hele leven meegemaakt. Mijn aanstaande echtgenoot die zich helemaal laat gaan terwijl hij in m’n armen ligt. Kees, deze paar minuten zijn meer waard dan…”
Ze zweeg en bleef me aankijken. Langzaam streelde haar hand over mijn borst. “Kees… Wil jij nog…? Ik ben heerlijk klaargekomen, jij nog niet.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Het zou voor mij dit moment verpesten. Misschien morgenochtend; ik ben nu óp. Laten we lekker gaan slapen; volgens mij gaat dat prima lukken.” Joline knikte. “Is een goed plan. Maar dan trek ik wel een nachthemdje aan. Dit is een beetje frisjes.” “En ik loop nog even een rondje door het huis. Moet ook nog.”

Even later, na een lange nachtzoen, lagen we in het donker tegen elkaar aan. “Joline…?” “Ja schat?” “Ik ben helemaal stapelgek op je.” Een giebel klonk achter me. “Da’s toevallig… Ik ook op jou, dwaas. En nu lekker slapen. Morgen komen An en Henry en is er vuurwerk ’s avonds laat. Moeten we van genieten.” Ik schoot in de lach. “Ik betwijfel of dat genieten wederzijds is, lieverd.” Er klonk een brommetje achter me. “Als we dat nu eens simultaan doen, schat… Misschien kunnen we ze wat leren.” Ik grinnikte. “En dan hen op de eerste werkdag weer tegen het lijf lopen… ‘Hé An en Henry! Goeie vakantie gehad?’ Nee dank je wel.” “Saaie vent ben jij, Kees Jonkman”, klonk het zachtjes achter me. “Ja schat. Je hebt gelijk schat…” Een kneepje in mijn achterwerk was Joline’s reactie. Daarna was het stil op de slaapkamer.