Een Tweeling, Eefje En Nick

Eefje veegde de condens met de achterzijde van haar vingers van de spiegel. Kleine waterdruppeltjes kringelden naar beneden langs het oppervlak dat direct weer opnieuw besloeg. Nogmaals veegde ze het weg en zag zichzelf.

Ze zag het meisje dat de wereld zag als die naar haar keek. Het meisje dat de vertrouwenspersoon van school zag wanneer ze op gesprek moest komen. Het meisje dat haar familie zag op haar verjaardag. Het meisje van bijna zeventien met de vurige bruine ogen. Aan de buitenkant zag zij ook niets ongewoons. En evenmin kon ze daardoor de vertrouwenspersoon, haar familie of wie dan ook kwalijk nemen dat zij de onrust aan de binnenkant niet opmerkten.

Vanaf de buitenkant bezien was zij het bedeesde meisje dat tot zes jaar geleden aan tien vingers genoeg had om haar leeftijd duidelijk te maken. Het rustige meisje, soms verlegen, maar meestal duidelijk aanwezig. Het meisje dat tot haar zestiende precies was geweest wat ze vanaf die leeftijd niet meer was: uitgelaten, opgewekt en extravert.

Want vanaf haar zestiende was dat veranderd. En telkens als iemand daar een opmerking over maakte, had ze nadrukkelijk niet naar haar vader gekeken. Terwijl ze wist dat hij wel naar háár keek.

Ze misten de kuiltjes in haar wangen als ze lachte. Dat hadden ze vaak gezegd. En op die momenten voelde Eefje wat ze ook op die momenten met haar vader voelde: dat ze mensen teleurstelde wanneer haar lichaam niet ten dienste werd gesteld van hun verwachtingen. Hoewel de verwachting van kuiltjes in haar wangen tijdens het lachen verder natuurlijk op geen enkele manier te vergelijken was met de verwachtingen van pap.

“Papa,” fluisterde ze in de spiegel. Ze keek hoe haar kleine lippen bewogen en de spiegel vlak voor haar mond even besloeg.

Hoe lang had ze hem al niet meer zo genoemd zonder zijn nadrukkelijke wens? Ze kon het zich moeilijk herinneren. Het was waarschijnlijk al bijna een jaar.

Ze twijfelde over haar gevoel, wat er was gebeurd en in hoeverre zij daarvoor verantwoordelijk was. Maar op een dag als vandaag wilde ze niet aan haar aandeel denken.

De onrust aan de binnenkant was die dag groter dan die ooit was geweest. Het voelde als een wond. En het had haar weinig verbaasd als het letsel ervan door haar huid langzaamaan zichtbaar begon te worden. Zo zichtbaar dat de juffrouw, haar familie of wie dan ook die zou gaan zien. Dat ze zouden zien dat er iets loos was. Niet van buiten, maar van binnen.

Soms hoopte ze dat dat zou gebeuren en fantaseerde ze over wat ze dan los zou kunnen laten. Waarschijnlijk zo goed als niets. Ze zou dan zeggen dat ze ook niet wist wat de oorzaak was en dat zouden die mensen dan enkel nog meer verontrustend vinden. Omdat ze dachten dat dat erger was dan de eigenlijke reden. Ze zouden haar naar therapeuten sturen, dat begreep ze heel goed. En tegen die therapeuten zou ze niets anders kunnen zeggen dan dat ze niet wist waarom ze zich zo voelde. Dus zag ze geen andere mogelijkheid dan haar mond te houden Dan eenzaam te lijden en zich te schikken naar haar lot. In de wetenschap dat ze voelde dat de tijd op begon te raken en dat er een moment zou komen dat het zich schikken naar dat lot niet langer op zou wegen tegen wat ze met zich meedroeg.

Ze sprak niet of nauwelijks meer af met vriendinnen. Ging met steeds minder plezier naar school. Werd vaker en vaker verzwolgen door de eenzaamheid en eentonigheid van haar bestaan. Waarbij de enige duidelijke onderbrekingen van die eentonigheid juist de dingen waren die haar eenzaamheid en ellendigheid veroorzaakten.

Of ze zelf een rol had in de totstandkoming van die eenzaamheid en ellendigheid? Ze wist het zelf ook niet. Ze was er nog niet uit. Haar eigen gedachten waren de afgelopen jaren voor haar net zo raadselachtig als die van een vreemde.

Ze was pas bijna zeventien en kende misschien het woord vicieus niet eens, maar als er ooit een vicieuze cirkel had bestaan, was dat wel in het leven van Eefje.

Ze nam de douchekop uit de houder en draaide de kraan open.

Het water sproeide eerst met een flauwe boog en daarna met een krachtige straal tegen de tegelwand van de douche. Ze keek naar de waterstraal, ging met haar hand door het warme water en voelde aan de tegels. Ze zette een stap uit de douche. Haar blik ging van de waterstraal tegen de muur richting de spiegel. Richting het toilet en richting de toiletartikelen en handdoeken die netjes lagen opgevouwen in het mahoniehouten badkamermeubel.

Ze keek nog eens naar de straal en nog eens naar het meubel.

Met een haast stiekeme beweging bewoog ze de douchekop heel kort in de richting van de spiegel.

Ze wist zelf ook niet goed waarom ze het deed, maar ze had de aandrang om het nog eens te doen.

En nog eens ging de straal vluchtig in dezelfde richting. En nog eens en nog eens, tot ze plotseling zag dat de straal tegen de badkamerspiegel uiteen spatte en een onophoudelijke vloed warm water langs het gladde oppervlak omlaag stroomde. Het overspoelde het planchet eronder. Het sleurde de beker met tandenborstels omver die in de wasbak vielen. De tubes hielden stand, maar moesten ook toegeven toen ze de douchekop dichterbij hield. De wastafel veranderde in een grote pan waarin tandenborstel- en tandpastasoep werd gemaakt. Ze lachte heel even de kuiltjes in haar wangen bij de gedachte.

Ze richtte de straal op het toilet. Het deksel maakte lawaai terwijl de waterstraal er op stuk sloeg. Het water stroomde alle kanten op en vloeide over de vloer.

Ze voelde zich schuldig over wat ze deed. Over wat ze aanrichtte. Maar het was al gebeurd. Wat nu te doen?

Heel even had ze de kraan dicht willen draaien. De handdoeken uit het mahoniehouten badkamermeubel willen pakken en alles opruimen. Ze zou de was nog kunnen doen voor pap en mam thuis waren. Maar in plaats daarvan besloot ze te doen wat in haar hoofd misschien wel de gekste keuze was.

Ze draaide de kraan volledig open en liet de straal langs de handdoeken gaan. En niet alleen langs de handdoeken, maar ook langs het meubel. Langs de cosmetica van haar moeder en zeker ook langs de scheerartikelen van haar vader. Langs de toiletrollen op de standaard die ontzettend veel water opnamen, maar niet uit elkaar vielen zoals ze had verwacht. Ieder hoekje, ieder kiertje en ieder gaatje werd overspoeld door de door haar veroorzaakte vloedgolf. Het gaf haar voldoening. Een soort van kick. Ze was de onheilsbrenger. Zij bracht de zondvloed naar de badkamer. En de badkamer kon niet anders dan lijdzaam toestaan wat zij hem aan wilde doen. Ze kon doen wat ze wilde. Ze voelde een haast onbeheersbaar enthousiasme. Enthousiasme door het gevoel dat ze het had verpest en dat daardoor niets nu nog uitmaakte.

Ze voelde acceptatie. Acceptatie van de puinhoop die het water aanrichtte. Ze accepteerde de toiletrollen. Ze accepteerde dat de handdoeken nat waren. En als ze dan toch zo ver was gegaan, maakte de rest ook niet meer uit. Als iets al stuk is en niet meer gerepareerd kan worden, dan kun je maar beter plezier beleven aan de lol die je met de wrakstukken nog kunt beleven.

Ze had kuiltjes in haar wangen gelachen bij de realisatie dat zij de badkamer was. Zij was stuk en kon niet meer gerepareerd worden. Het enige waar ze zich aan vast kon houden, was het feit dat het niet meer uitmaakte. Of ze nu krankzinnige dingen zou gaan doen of niet: ze was tóch al stuk. De handdoeken waren al nat.

Eefje had zich niet afgevraagd of ze die middag op de badkamer haar verstand had verloren. En had ze dat wel gedaan, dan was het antwoord geweest: een deel.

Ze had de douchekraan opengedraaid en was er klaar voor om alles te laten overlopen.

Ze accepteerde de afgelopen maanden.

Hij was een kwartier geleden de kiosk binnengegaan. Hij had een onlogische route door het zaakje afgelegd. Langs de pennen, stiften, grote gekleurde kartonnen vellen, paperclips, nietmachines en vrouwenlectuur. Alsof de vrouw achter de toonbank zou denken, als hij even later bij de mannenbladen stond: “oh wat een onschuldige jongen. Hij staat nu dan wel bij de naaktbladen, maar dat is vast toeval, want zojuist stond hij nog bij de paperclips.”

Hij hield zichzelf voor de gek, maar door er zo min mogelijk aan te denken, leek de vrouw achter de toonbank niet te bestaan en was zijn reputatie ongeschonden.

Het prettige aan de kiosk was dat het hoekje waarin de bladen stonden waar hij voor kwam, vrij goed was afgeschermd. Hij kon niet worden gezien door de vrouw achter de toonbank. Behalve dan via de ronde spiegel in de hoek van de zaak, maar die hing vast te ver bij het vrouwtje vandaan om hem goed te kunnen bekijken.

Hij had eerst twee populairwetenschappelijke bladen gepakt en die doorgebladerd zonder die te lezen. Daarna had hij zich uitgestrekt en had hij een glossy uit het bovenste schap genomen.

Natural Beauties stond er op de voorkant en een rondborstige meid zonder bovenkleding van rond de twintig keek hem verleidelijk aan. Hij keek naar haar roze tepels en sloeg het tijdschrift open.

Het was een blad zoals hij dat het liefste had: geen gedoe, geen reclame en geen interviews die toch niemand leest. Gewoon bladzij na bladzij blote meiden.

Zijn handen trilden en hij was ontzettend zenuwachtig. Hij keek in de spiegel en zag dat de vrouw nog altijd achter de toonbank stond.

De schuifdeuren van de winkel gingen open, een vrouw van middelbare leeftijd schuifelde langs hem en hij verstopte Natural Beauties onder zijn twee andere tijdschriften.

Het voelde alsof hij iets deed dat niet mocht. En eigenlijk wist hij ook niet eens of de vrouw aan de toonbank dit soort artikelen wilde verkopen aan een joch van net zestien. Hij wist niet eens of ze het mócht.

Na Natural Beauties bladerde hij ook nog door Young Teens en bekeek de talloze blote meisjes die onmogelijk veel ouder konden zijn dan hij. De gedachte dat al die meiden net als hij ergens op school zouden zitten en een leven zouden hebben net als hij, maakte het voor hem extra spannend.

Hij schoof Young Teens onder Natural Beauties en die weer onder de wetenschapsbladen.

Zijn handen trilden en hij wierp een zenuwachtige blik in de ronde spiegel. Zou hij naar de toonbank durven? Zou hij durven afrekenen bij de verveelde vrouw achter de toonbank? Zou ze kijken naar welke bladeren ze aansloeg op de kassa?

Hij vermande zich, na zichzelf drie keer moed in te hebben gesproken, liep naar de toonbank en legde zijn stapeltje voor zich neer. Tot zijn afgrijzen schoof de tuttige vrouw de tijdschriften van elkaar en sloeg ze een voor een aan op de kassa aan de hand van de streepjescode, maar pas nadat ze ze had omgedraaid, de voorkant naar boven.

Ze had hem aangekeken, een afkeurend geluid gemaakt met haar tong en hem nog eens aangekeken. Voor een moment dacht hij dat ze hem zou zeggen dat hij de magazines niet mee zou krijgen. Dat ze het niet kies vond, al die meisjes zo bloot in een boekje. Hij zag aan haar dat ze dacht dat het fout was en hem verantwoordelijk hield voor al het mogelijke leed dat achter zo'n blootblad schuil ging.

Uiteindelijk viel de beslissing in zijn voordeel uit en opgelucht keek hij toe hoe ze de tijdschriften in een papieren zak verpakte en er een plakbandje omheen deed.

Een minuut later liep hij met een triomfantelijk gevoel door de winkelstraat. En een gevoel van relevantie. Alsof hij een directe betaling had gedaan die ervoor had gezorgd dat die meisjes van zijn leeftijd zich uit hadden moeten kleden..

Hij voelde zich ontzettend dapper dat hij het gedurfd had, hoewel er niets dappers aan was geweest.

Het voelde als een overwinning.

Iedere dag had hij nu de beschikking over de heerlijke blote meiden uit het magazine. Hij hoefde de boekjes maar onder zijn matras vandaan te halen – want daar verborg hij ze – of ze toonden hem hun borstjes weer.

En hoewel hij in de veronderstelling was dat de plek onder het matras een uitstekende verstopplek was, was het nog geen drie weken later dat hij er zeker van was dat iemand ze had gevonden. Ze lagen niet langer zoals hij ze had achter gelaten.

Hij was ontzettend geschrokken geweest. Had zich misschien ook wel geschaamd.

En hij zou zich die dag nog lang hebben herinnerd als de dag dat hij betrapt was met zijn vieze boekjes, als zijn zus die dag niet iets heel geks had gedaan.

Ze waren ontzettend boos geweest. Zowel haar pap als mam. Maar vooral mam. Ergens begreep ze wel dat haar vader zich wat meer op de vlakte hield. En ergens vond ze het ontzettend laf.

Ze hadden de badkamer aangetroffen zoals ze die had achtergelaten: als een waterballet.

Haar moeder had maar al te duidelijk gemaakt dat ze er met haar verstand niet bij kon waarom haar dochter zoiets zou doen. Dat ze het een gestoorde streek vond. En dat het helemaal niets voor haar was.

In die twee laatste dingen had ze gelijk. Het was een gestoorde streek en nog nooit had ze iets gedaan dat reden gaf om dit van haar te verwachten.

Als ze op dat moment nog kon vertrouwen op haar gevoel, dan kon het haar niets schelen. En de schuld? Die lag vooral bij de man die zijzelf zoveel jaar geleden had uitgekozen. De hand voor een deel in eigen boezem steken, daar dacht ze nog niet eens aan.

Ze had geen idee of haar moeder pap niet had gegeven wat hij nodig had gehad, of dat haar vader dit altijd al had gewild, maar het er pas recentelijk uit was gekomen. En het waterballet was een logische wraak geweest op hetgeen was gebeurd.

Mam had geroepen dat ze naar haar kamer moest. Heel even had ze er over gedacht niet te gehoorzamen, maar toen haar vader het gebod van zijn vrouw bekrachtigde, was ze zwijgend naar naar kamer vertrokken. De deur had ze zo hard ze maar kon dichtgeslagen.

Die hele avond had ze ze beneden horen praten. Ze wist zeker dat haar moeder door de kamer zou lopen te ijsberen, haar handen in het haar, filosoferend over het hoe en waarom van zo'n onverklaarbare actie van haar doorgaans zo voorspelbare tienerdochter. En haar vader zou schijnheilig aan de eettafel hebben gezeten en gezegd dat hij het ook niet begreep, maar vast iets eenmaligs was.

Ze was niet naar beneden geroepen voor het avondeten en ze had ook geen honger gehad.

En hoewel ze aanvankelijk haar voldoening haalde uit de woede die ze bij haar ouders had gecreëerd, begon ze met het verstrijken van de uren zich te ergeren aan het feit dat zij naar haar kamer verbannen was. Ze wond zich meer en meer op over het feit dat haar vader met een eenvoudige bekentenis klaarheid zou kunnen scheppen. Dat haar moeder na één zin begrip voor haar zou hebben. Maar het feit dat er niemand naar boven kwam, niemand naar haar kamer kwam, maakte haar duidelijk dat haar vader niets zag in open kaart spelen.

En ze wist dat hij dat ook helemaal niet kon. Openheid was voor hem geen optie. Net zoals het dat voor haar niet was.

Ze was op haar bed gesprongen, was tegen de muur gekropen en had haar benen opgetrokken. Ze had haar ogen tot spleetjes geknepen van woede en snakte naar een mogelijkheid om die te kanaliseren. Het maakte niet uit hoe, als ze maar het idee terug kon krijgen controle te hebben.

En toen ze de deur van de woonkamer open hoorde gaan en voetstappen op de trap hoorde, wist ze dat zich mogelijk een kans zou aandienen.

Ze had haar oren gespitst en het geluid gehoord van schoenen over de overloop. Schoenen die werden uitgeschopt. Gevloek over natte voeten door haar waterballet. Tandenpoetsen en ten slotte de deur van de slaapkamer van haar broertje die werd dichtgedaan.

Hij had zijn matras opgetild en bezorgd naar de twee boekjes gekeken. Zeker weten dat hij die niet zo had achtergelaten. Maar zijn ouders hadden er niets over gezegd. Was het vanwege het voorval in de badkamer? Vonden ze het zo gênant dat ze er liever niets over zeiden? Of begrepen ze dat hij als zestienjarige ook behoeftes had? Ze wisten wellicht ook wel dat hij nog nooit iets met een meisje had gedaan. Zelfs niet zoenen. Niet dat de wil er niet was: hij wilde juist niets liever. Hij had het idee enorm toe te zijn aan seks, hoewel hij geen idee had hoe hij het aan zou moeten pakken als hij de kans zou krijgen.

Zijn hoofd wilde, maar stiekem wist hij ook wel dat hij zowel de aantrekkingskracht als het zelfvertrouwen ontbeerde.

Even had hij getwijfeld om de boekjes te pakken, maar toen hij de klink van zijn slaapkamerdeur naar beneden had horen gaan, had hij verschrikt het matras losgelaten.

Eefje was net op tijd naar binnen geglipt om het matras met een doffe bons op de lattenboden terecht te zien komen. Hij had zich ontzettend betrapt gevoeld en was automatisch op het matras gaan zitten, alsof hij daarmee wilde voorkomen dat ze zou kijken wat hij er zojuist onder had verborgen. Ze glimlachte alsof ze hem door had en plotseling schoot door zijn hoofd dat het mogelijk niet hun ouders, maar zijn zusje was geweest die weet had van de boekjes. Hij slikte terwijl ze de slaapkamerdeur zachtjes achter zich dicht deed en met haar rug tegen de deur leunde. Haar slanke armen achter haar rug.

Ze zei niets en glimlachte enkel maar. Het maakte hem ongemakkelijk.

Zijn allereerste herinneringen waren aan zijn zus en dit was de eerste keer dat hij zich niet op zijn gemak voelde bij haar. Ze waren zelfs gelijktijdig uit de baarmoeder gekomen. Of nouja, hij technisch gezien net vóór middernacht en zij net erna. Strikt genomen was ze dus zijn jongere zusje. En omdat ze altijd een kop kleiner was geweest dan hij, had hij haar het grootste deel van zijn jeugd ook zo gezien gezien. Maar vanaf haar elfde of twaalfde was Eefjes lichaam gaan veranderen en was hem ieder jaar duidelijker geworden dat ze hem eigenlijk vóór was.

Ze leunde nog altijd meewarig glimlachend tegen zijn slaapkamerdeur. Ze had haar rechtervoet tegen de deur geplaatst, waardoor haar slanke knietje naar voren stak. Hij zag toen pas dat ze een wijd slaapshirt droeg dat tot halverwege haar blote bovenbenen reikte. Ze ging met haar hand door haar donkerblonde haar.

Ieder ogenblik dat verstreek, maakte hem méér ongemakkelijk. Ongemakkelijk vanwege de boekjes onder zijn matras waar Eefje mogelijk van wist. En daar maar stond te glimlachen alsof ze twijfelde of ze hem er mee ging confronteren.

“Hoi,” had ze toen gezegd, terwijl ze hem aankeek. Was ze niet zijn zus geweest, dan zou hij hebben gezworen dat de blik die ze hem daarbij toewierp, verleidelijk was.

Hij stond op van het bed.

“Hoi,” antwoordde hij. Allang blij dat ze niet was begonnen over de boekjes.

Hij volgde haar terwijl ze zijn kamer in liep. Haar aanwezigheid had haast iets intimiderends.

Dat zat hem niet in wat ze deed, maar in haar. In haar lange benen die perfect zouden zijn als ze niet zijn zusje was. Haar mooie haar, waar hij verliefd op had kunnen worden als ze geen familie was. En haar perfecte lijfje, verborgen onder het wijde slaapshirt, dat rechtstreeks overgenomen had kunnen zijn uit een van zijn boekjes.

Vanaf het moment dat Eefjes lichaam zich was gaan ontwikkelen, was hij zich altijd pijnlijk bewust geweest van haar aantrekkelijkheid. Hij had moeite niet te kijken als ze weer eens een bikini droeg. En hij had iedere zomer nieuwsgierig uitgekeken hoe haar lichaam er dit jaar dan weer uit zou zien in haar strakke truitjes.

Ze was op haar blote voeten naar zijn houten stellingkast gelopen en had haar hand op een stuk speelgoed gelegd dat hij eigenlijk al op zijn twaalfde weg had moeten gooien. Hij geneerde zich ervoor nu de aandacht er op gericht werd. Ze keek hem aan.

“Ze zijn vet boos,” zei ze zacht zangerig, terwijl ze in de richting van de slaapkamerdeur keek.

Hij wreef ongemakkelijk met zijn handen langs de broekspijpen van zijn pyjamabroek en realiseerde zich toen pas dat hij een daadwerkelijke pyjama droeg en geneerde zich dáár weer voor.

“Het slaat ook nergens op wat je hebt gedaan,” merkte hij op.

Hij zag dat zijn knappe zus nauwelijks aandacht leek te besteden aan zijn tegenwerping en haalde haar ranke schoudertjes op terwijl ze met haar vingers langs het stuk speelgoed ging.

“Tja,” was het enige dat ze zei.

Hij volgde haar aanlokkelijke wipneusje terwijl ze de kamer rond keek.

“Doe jij nooit iets geks dan?” vroeg ze zachtjes, terwijl ze hem ineens recht aankeek. Haar ogen waren zo donkerbruin van kleur dat ze in het gedimde licht van de slaapkamer haast zwart leken.

“Tuurlijk wel!” antwoordde hij sneller dan hij eigenlijk had gewild.

Hij zag haar glimlachen op een manier die de indruk wekte dat ze zelfs in twijfel trok of hij wist wat het woord “gek” betekende.

Hij volgde haar slanke lijntje terwijl ze met een hupje op zijn bureau sprong. Ze zat voor hem, haar slanke tienerbenen bungelend in de lucht. Met haar tenen probeerde ze de grond te raken en ze lachte even toen ze zag dat het niet lukte. Wat had ze toch een mooie benen. En wat zag hij ze nu goed.

“Jij bent echt zo'n praatjesmaker,” lachte ze. Ze wreef over haar gladde bovenbenen. “Altijd ook geweest.”

Hij raakte gepikeerd door haar onnodige provocaties en voelde zich verstarren.

“Ik doe gekkere dingen dan jij!” liet hij zich ontvallen. Hij keek haar aan met de blik van een schermer die een doorzichtige wanhoopsmanoeuvre had gedaan en zijn tegenstander in de ogen keek, hopend dat deze niet toe zou slaan.

“Bluf,” glimlachte ze met één mondhoek. Hij zag de kuiltjes in haar wangen. En balde zijn vuisten van frustratie. Ze had hem altijd al goed op de kast weten te jagen.

“Hoezo bluf?” riep hij.

Eefje trok haar hoofd wat in en keek vanuit haar ooghoeken naar de slaapkamerdeur.

“Rustig,” giechelde ze. “Ze hoeven het beneden niet te horen.”

Hij haalde een keer diep adem en herhaalde zijn vraag.

Ze wiebelde met haar blote benen. Keek naar beneden en keek weer naar hem.

“Ik doe volgens mij gewoon gekkere dingen dan jij,” zei ze zacht. Ze klonk zekerder van haar zaak dan ze tot nu toe had geklonken.

In een poging haar van haar stuk te brengen, koos hij voor het offensief.

“Wat doe jij dan dat zo gek is dan?”

Ze lachte weer heel even kuiltjes in haar glimmende wangen. Ze pakte de zoom van haar wijde slaapshirt, leunde op haar linkerbil om de rechter zijde onder zich vandaan te trekken en deed toen hetzelfde met de andere kant. Ze schoof het shirt een eindje terug.

Ze ging met haar rechterhand tussen haar gladde bovenbenen en trok haar string opzij.

De lach verdween van haar prachtige gezichtje. Ze liet haar stringetje weer los en keek hem aan met een blik die ergens leek te zeggen: zie je wel. Maar ook weer neutraal was.

Hij stond perplex. Was werkelijk zo overdonderd dat hij geen woord wist uit te brengen. Hij hapte naar adem en was volledig in de war. Maar het ergste was nog wel dat hij eigenlijk helemaal niets had gezien. Het was veel te snel gegaan en de kamer was te donker om iets te hebben kunnen waarnemen.

Maar wat, in vredesnaam, had Eefje zojuist nou toch gedaan? Ze had haar stringetje opzij gedaan. Er was geen twijfel over mogelijk. Maar hoe onmogelijk was het dat dit gebeurde? Hoe ongelooflijk spannend. Hij voelde hoe zijn benen begonnen te trillen. Nog nooit had hij het spleetje van een meisje gezien, maar nu was hij toch wel enorm dichtbij geweest.

Haar slanke beentjes gingen weer heen en weer en haar serieuze blik maakte weer plaats voor een glimlach die andermaal iets verleidelijks had.

“Zoiets zou jij nooit durven,” zei ze zachtjes, terwijl ze haar handen naast zich op het bureaublad zette en haar ranke schouders ophaalde.

Hij slikte en voelde zijn handen klam worden. Hij veegde ze af aan zijn pyjamabroek. Hij kon letterlijk geen woord uitbrengen. De woorden kwamen gewoon niet. Hij was té zeer onder de indruk. Tot hij op enig moment tot zijn verrassing zijn eigen stem hoorde.

“Wel.”

Ze leek verrast, had haar wenkbrauwen opgehaald. En hij had direct spijt van wat hij had gezegd.

Hoezo “wel”? Hij wist zelf niet eens wat hij daarmee bedoelde.

Het verleidelijke, spottende, glimlachende en verraste verdween van haar mooie gezichtje en plots leek ze begripvol, vertrouwenwekkend.

“Zou jij ook zoiets durven?” vroeg ze, terwijl ze enkele centimeters naar hem toe boog.

Hij schudde van nee, nog voor hij na had gedacht over zijn antwoord en baalde van de kinderachtige indruk die hij daardoor wekte.

Haar begripvolle blik verdween nog niet.

“Als jij het durft, laat ik ook weer wat zien,” zei ze haast fluisterend. Haar donkerbruine ogen keken hem lief aan. Maar achter de lieve façade zag hij een vurig verlangen om haar zin te krijgen.

Zijn twijfel verscheurde hem. Hij voelde een alles verzwelgend wil om méér te zien van wat hem zojuist was voorgehouden, maar hij was niet klaar om zelf wat te tonen. Nu niet, maar in het geheel misschien nog wel niet eens. Maar hij wilde haar spleetje zien. Hij moest het zien. Hij had zich nog nooit zo gevoeld.

Hij keek zijn zestienjarige zusje aan. Ze keek naar hem terug. Ze glimlachte haar lieflijkste glimlachje. De kuiltjes in haar wangen waren weer terug en zonder na te denken, met zijn verstand op nul en zijn blik op oneindig trok hij zijn pyjamabroek een eindje naar beneden en toonde haar zijn eigen geslachtsdeel. Hij wist, nee hij voelde dat hij een halve erectie had en probeerde Eefje vooral niet aan te kijken terwijl hij zich blootgaf.

Wat was dit stom om te doen in het bijzijn van zijn zus. Maar hij wilde méér.

Ze zag zijn bovenbenen letterlijk trillen en ze zag hoe hij probeerde zijn spieren aan te spannen om het onder controle te brengen, maar faalde.

Zijn penis was niet indrukwekkend, maar dan ook nog niet helemaal stijf. En ze had nog niet goed en wel kunnen kijken of hij had zijn broek alweer opgetrokken.

Ze had eigenlijk niet verwacht dat hij zo gek zou zijn, maar nu hij het wel was gebleken, wilde ze zijn hoopvolle verwachting ook waarmaken.

Ze wipte van het bureaublad en landde op haar blote voeten. Ze keek naar haar broertje die daar maar stond, met strakke schouders en een opkomende tent in zijn pyjamabroek. Ze wist dat ze eindeloos veel aantrekkelijker was dan hij, maar dat vond ze juist spanningsverhogend. Niet enkel was ze zijn zus en had ze hem iets te bieden wat hij overduidelijk maar al te graag wilde; ze was ook nog eens veel te mooi voor een joch als hij.

“Oké,” zei ze, terwijl ze een kleine stap in zijn richting deed. “Eerlijk verdiend.”

En ze ging met haar beide duimen aan weerszijden van haar smalle heupjes onder het elastiek van haar stringetje en schoof die naar beneden. Verder en verder, tot ze hem los kon laten en hij vanzelf tot op haar enkels gleed. Ze trok haar slaapshirt een eindje omhoog, tot vlak boven haar navel. Zijn mond hing letterlijk open.

Daar stond ze voor hem. Ze hield haar witte shirt omhoog en stond hem toe delen van haar lichaam te bekijken die hij sinds zijn vroege kindertijd niet meer had gezien. Die voor zover hij wist niemand ooit nog had gezien. Zijn bijna zeventienjarige zusje hield haar slaapshirt op en toonde hem haar spleetje.

Haar glanzende buikje vanaf haar mooie navel naar beneden was slank, strak. Het liep feilloos af en ging met een perfecte boog over in de eerste venusheuvel die hij in zijn leven zag. Écht zag.

Ze was kaal. Geschoren dus, beredeneerde hij.

Ze had een mooi spleetje. Het gladde, frisse spleetje paste volledig bij hoe knap zijn zus verder was. Verfijnd, meisjesachtig, maar interessant op het erotische af.

Hij realiseerde zich dat zijn mond open hing en herstelde dat zo gauw hij het door had.

Hij moest zich vermannen. Hij moest niet laten merken wat dit met hem deed. Wat deed ze überhaupt? Waarom deed ze dit? Waar was ze mee bezig? Zo haar blote kutje aan hem tonen. Zijn zus. Het was ongehoord. Het was ongepast. En het hoorde niet. Het hoorde zó níét.

En toch bleef hij stiekem kijken. Hij wilde doen alsof hij zijn gezicht afwendde. Alsof hij had geconstateerd dat ze naakt was en nu over moest gaan tot de orde van de dag. Alsof ze hem zojuist had laten zien dat ze tien vingers had. Alsof er niets vreemds was aan wat er op dat moment in zijn slaapkamer gebeurde.

Maar hij kon zijn blik niet afwenden. Niet écht. En ergens raakte hij doordrongen van de kansen die dit bood. De mogelijkheden, de rijkdom.

Zijn zusje die dit liet zien? Want kon er dan nog meer? Wat zijn de mogelijkheden als naaktheid tussen een broer en zus tot de mogelijkheden behoort? Dit was geen meisje uit een boekje waarvoor hij hoefde te betalen. Dit was geen meisje op school waarvoor hij moeite moest doen in de wetenschap dat zij hem toch nooit zou zien staan. Dit was geen vriendinnetje dat hem ieder moment de zak kon geven. Dit was zijn zusje! Zij waren al onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het was geen keuze dat ze samen waren. Zij waren zowel voorbestemd, als op elkaar aangewezen als elkaars steun en toeverlaat. Toch?

Maar hoe kon zijn zusje, zijn prachtig mooie donkerogige, bruinharige, slanke zusje, dit doen? Hoe hoort een jongen hierop te reageren? Een jongen van zestien. Een jongen die ook nog eens haar broer is.

Ze was haar shirt op blijven houden en hij was tot zijn eigen verbazing in kleermakerszit op de grond gaan zitten. Hij had haar horen gniffelen. Het was niet méér geweest dan hoorbaar uitademen via haar neusje.

Hij wilde doen voorkomen alsof hij daar gewoon ging zitten. Alsof dat iets was dat hij nu eenmaal iedere avond deed. En dat zijn zusje daar nu stond, met haar kutje bloot en haar slaapshirt omhoog tot haar navel, dat was dan maar zo. Dat mocht zijn routine om midden in de slaapkamer in kleermakerszit te gaan zitten vooral niet doorkruisen.

Maar hij hield zichzelf voor de gek. Hij kon zich niet voorstellen dat zijn wanhopige act om casual over te komen door Eefje geloofd werd.

Ze bleef haar shirt ophouden. En hij keek schichtig omhoog. Hij zag haar gladde spleetje en keek direct geschrokken weer weg.

Nogmaals het gniffelen door haar neusje. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar wiebelen met haar slanke heupjes.

“Hoezo had ze zich geschoren?” flitste door zijn hoofd. “Eefje heeft geen vriendje. Voor wie dan?”

Zijn achting van haar en bewondering voor haar meisjesachtige schoonheid nam hand over hand toe, terwijl hij zichzelf schaamde voor zijn eigen praktisch ongeschoren semi-erectie in zijn pyjamabroek. Hij voelde zich een barbaar.

En de zestienjarige barbaar voelde de schreeuwerige, niet te negeren spanning in zijn onderbuik weer opbouwen. In rap tempo klom die naar boven, als een stel handen dat zich vastgrijpt aan zijn darmen en zich een weg omhoog klauwt, door zijn buik, vastklampend aan zijn slokdarm.

“Wat kon het nou voor kwaad om te kijken? Even te kijken en wat hij zag in te prenten in zijn geheugen. Kijken was niet verboden. Het kon ook toeval zijn dat hij zijn gezicht oprichtte.”

En hij keek omhoog. Langs haar schattige knietjes, langs haar slanke bovenbenen. De bovenbenen van een tiener. Hij was zo dichtbij dat hij zelfs de haast onzichtbare donshaartjes op haar huid kon zien.

Verder omhoog, verder langs haar tienerbenen. En toen naar haar spleetje. Haar prachtig mooie spleetje. Wat had hij een geluk dat juist zijn zusje zo'n geweldig mooi spleetje had. Zo gaaf, zo glad. Klein, bescheiden en lief. Zo in tegenspraak met alle andere gevoelens die hij bij haar vagina had.

Ze stopte met het heupwiegen en hij keek als gehypnotiseerd naar het kale sneetje tussen de gesloten benen van zijn zusje. Ze zwegen allebei. Best een lange tijd. En al die lange tijd staarde hij naar het meest intieme deel van het lichaam van Eefje. Niet dat hij zich niet schaamde. Hij geneerde zich kapot. Hij voelde zich een vieze voyeur. Een engerd die naar zijn zusje keek op een manier die niet hoorde. Maar het was toch het meisje zelf geweest dat hierin de eerste stap had gezet?

Hij keek naar haar spleetje en raakte volledig betoverd. Hij had het gevoel voor altijd te kunnen blijven kijken. Méér dan dit hoefde hij niet meer te zien.

En toen werd hij in zijn denken gestoord door haar zachte stem.

“Waar denk je aan?”

Hij hoorde haar gniffelen. Nee, eerder giechelen. Zoals een tienermeisje giechelt wanneer ze met vriendinnen op schoolkamp in een stapelbed over jongens praat.

Hij was strak voor zich uit blijven staren. Was er zelfs iets beter voor gaan zitten.

“Nergens aan,” had hij gezegd. Hij hoorde hoe verbeten en ingehouden zijn stem klonk.

Ze zweeg.

Zij ook. Heel even. Maar toen niet meer.

“Waar kijk je naar?” vroeg ze. En ze trok haar shirt strak boven haar navel.

Hij schraapte zijn keel en schudde zijn hoofd. Zelf had hij ook geen idee waarom hij dat deed. Hij wist dat hij zo rood moest zijn als een boei.

Ze deed een stapje dichterbij. Hij schrok er ontzettend van. Als hij ook maar een handbreedte naar voren was bewogen, had zijn neus haar blote venusheuveltje geraakt. Hij blies zijn adem uit van tussen zijn lippen, alsof hij zichzelf moest kalmeren. Zij zou zijn adem in haar kruisje voelen.

Hij rook de geur van een zoet parfum dat ze vaker droeg. Het drong zijn neus binnen en zorgde voor kortsluiting in zijn hoofd.

Het spleetje van zijn zusje, op nog geen tien centimeter afstand. Ze was zo bloot. Het was ongehoord.

“Waar kijk je naar?” herhaalde ze. “Want als je niet kijkt, kan ik het net zo goed niet doen.”

Hij krabde zenuwachtig aan zijn neus.

“Rustig blijven,” hield hij zichzelf voor. “Maak hier een foto van in je geheugen en sla die met de hoogste prioriteit op.”

De dingen die hij kon doen met dit spleetje. De dingen die hij kon doen met een bloot kutje op tien centimeter van zijn gezicht. Nul ervaring, vaak genoeg over gefantaseerd. Maar nu hij een spleetje zag, gebeurde er niets. Er kón ook niets gebeuren. Het was zijn zus. Wat kon hij in deze situatie anders dan doen alsof het hem niets deed?

Hij hoorde weer haar stem.

“Vijf,” klonk die. “Vier.”

Ze liet haar shirt met haar rechterhand los en toonde vier vingers naast haar kutje.

Drie vingers, zonder dat ze iets zei. Twee vingers. Hij staarde naar haar belachelijk blote tienerkutje alsof zijn leven er van af hing.

Twee vingers. Zijn vingers klauwden zich in zijn knieën.

Eén vinger. Haar wijsvinger. Die gleed zachtjes langs haar kale lipjes, van beneden naar boven, waarna ze bukte, haar stringetje weer omhoog trok. En plotseling zag ze er weer uit als de gewone Eefje. Als het gewone meisje van bijna zeventien. Als een puber zoals alle andere.

Het was direct alsof wat er zojuist had plaatsgevonden, niet was gebeurd. Alsof het zijn eigen, perverse verzinsel was geweest.

Hij krabde gespannen in zijn nek. Ze draaide zich om en liep naar de deur. Ze leunde er tegen met haar rug, zoals ze in het begin had gedaan.

“Niet echt,” zei ze met een scheve glimlach op haar gezicht.

Hij schraapte zijn keel.

“Wat, niet echt?”

Er waren weer kuiltjes in haar wangen.

“Jij doet niet echt gekke dingen.”

Met een wijs lachje opende ze de slaapkamerdeur en trok die achter zich dicht.