Gastvrouwen In Huis - 16

Ik werd wakker van een trap tegen mijn schenen. En die kwam nogal hard aan. “AU! Welke eikel…” Ik kwam overeind in een donkere kamer en een lichaam naast me wat hevig bewoog. “NEE! GA WEG, KLOOTZAK!!!” gilde Cora. Bowy begon te grommen en ik schudde haar ruw wakker. “Cora! Wakker worden, ik ben bij je. Alles is goed…” Ik sprong uit bed, deed het licht aan en kroop weer naast haar.

“Hé… Ben je er weer? Je had een nachtmerrie… En een behoorlijk enge ook...” Ze keek nog steeds een beetje verdwaasd. “Ja, nogal… Ik droomde dat ex-vriendje hier lag en probeerde hem uit m’n bed te trappen.” “Dat is je bijna gelukt. Je trapte keihard tegen mijn schenen en het scheelde niet veel of Bowy had m’n kuiten te grazen genomen. Die begon meteen te grommen toen jij zo gilde.”

Ze stak haar hand uit naar de hond. “Kom maar Bowy. Brave hond hoor,niks aan de hand. En je hoeft Rick niet in zijn benen te bijten.” “Bedankt voor deze voorspraak. Ik hoop dat hij het ook snapt”, bromde ik.

Toen ging de deur open en Margriet stak haar hoofd om de hoek. “We hoorden je gillen, meisje… Wat is er aan de hand?” Cora lachte mat. “Nachtmerrie. Ik dacht dat Gerard naast me lag en probeerde hem het bed uit te werken.” Margriet keek ons onderzoekend aan. “Rick?” “Ik werd wakker van een trap van deze leuke dame naast me, terwijl ze keihard riep dat er een klootzak weg moest gaan. Gelukkig herhaalde ze dat niet meer toen ze eenmaal wakker was…”

Cora zoende me snel. “Nee, zeker weten van niet. Jij blijft mooi hier.”

Margriet ging even op het bed bij Cora zitten. “Is er écht niets aan de hand?” Cora sloeg haar armen om haar moeder heen. “Nee moeder. Alleen maar een bijzonder nare droom.” Margriet gaf een kus op haar haren. “Dan is het goed, meisje. Lekker weer gaan slapen allebei.” Ze woelde ook door mijn haren, stond toen op en liep naar de deur. Vlak voordat ze de deur dicht deed hoorden we een plagend: “Of juist niet natuurlijk…”

Ik keek op de wekker. Half vijf. “Kom, lekkere slaapkop… We hebben nog een paar uurtjes om de goede raad van je moeder op te volgen.” Cora keek me aan en begon langzaam te glimlachen. “Wélke goede raad, Rick? De eerste of de laatste?” Ze trok zich tegen me aan. “Zal ik jou eens wakker houden, vriendje van me? Om te voorkomen dat jij een nachtmerrie krijgt, zeg maar?” Ze kuste me. “Ik zou zeggen: doe eens een poging. Ben wel benieuwd welke technieken je daarvoor gaat gebruiken.” Cora stond op. “Deze technieken, meneer…”

Ze trok langzaam haar nachtpon uit en stond toen helemaal naakt naast me. “Ik wil je nu in me. Gisteravond was je vreselijk lief en heb je me heerlijk verwend, maar nu is het jouw beurt.” Ze ging op me zitten, haar poesje boven mijn pik en schoof voorzichtig naar voren en naar achteren. “Dit is een heerlijk gevoel, Rick… Jouw harde pik over mijn lipjes… zo kom ik heel snel in de stemming!”

“Anders ik wel Coortje… Je zit me vreselijk te verwennen zo!” Even later voelde ik dat ze vochtig werd en haar bewegingen werden sneller. “Rick… Wil je in me komen? Ik ben er helemaal klaar voor… Ik wil je… ahhh…. Diep in me laten …. spuiten!” Mijn rationele kant kwam weer even boven. “Kan je… ik bedoel… moet ik niet een condoom…”

Ze schudde haar hoofd. “Hoeft niet. Pil. En ik heb een cyclus die geen dag afwijkt.” Ze keek me glimlachend aan. “Het kan veilig, Rick. Je wordt geen papa." Ze giebelde. "Althans: vandaag niet.” De giebel ging over in een brede glimlach. “Kóm! Ik wil je in me voelen!”

Ze rolde op haar rug en trok me mee. “Hier jij en laat me je voelen!” Ik keek haar van vlakbij aan. “Weet je het zeker?” Ze knikte, trok me tegen zich aan en zei maar één woord, heel zachtjes in mijn oor: “Kóm…” Ze pakte mijn inmiddels keiharde pik en leidde die richting haar poesje. “Ik zal zorgen dat je niet verdwaald…” Er klonk een lief, plagend ondertoontje in haar stem door. Twee seconden later had ik hele andere dingen om te overdenken. Ik voelde haar warme, natte poesje om mijn eikel. En een warme meisjesstem in mijn oor, die zei: “Dit is heerlijk… Je doet het zo langzaam… Kom maar dieper, liefste. Ik wil je in me voelen, van elke millimeter genieten!”

Ik ging heel langzaam dieper, bang om haar pijn te doen. Ik keek in haar ogen, beducht op een teken van ongemak, maar ze straalden! “Zo fijn…” Haar woorden waren niet meer dan een zucht, maar ze stelden me gerust. Cora sloeg haar armen om me heen en tuitte haar lippen. “Kus me…”

Onze lippen raakten elkaar zachtjes en meteen voelde ik haar tong in mijn mond. Ik liet me zachtjes op haar zakken en voelde haar poesje knijpen. Even haalde ze haar lippen van de mijne. “Doé het Rick! Neuk me… Laat me je voelen…” Ik kwam iets omhoog, toen weer rustig omlaag. En weer… en weer…

Cora hijgde: “Ja… Lekker… Ik voel je diep in me… Je laat me zo genieten…” Plotseling verkrampte ze en trok me dicht tegen zich aan. “Ik… Ik ga zo meteen komen, Rickie! Nu sneller… Dat is heerlijk…” Weer voelde ik haar poesje knijpen; elk plooitje gleed langs mijn eikel en veroorzaakte een heerlijk gevoel.

“Ik hou het zo niet lang uit,Cora… Je laat me vreselijk genieten…” Ze antwoordde door te zeggen: “Kóm maar lekker klaar! Ik wil voelen hoe je in me spuit!” Ze wreef met haar benen tegen de mijne aan, haar handen gleden over mijn rug, naar mijn billen en ik kneedde een warme, stevige borst. En ik zoende haar. Nu niet meer zachtjes, maar hevig, onze tongen in haar mond, elkaar zoekend, plagend, likkend…

En toen gingen de sluizen open: “Ik kom, schat… Lekker in jouw geile poesje spuiten! Heerlijk!” Ze sloeg haar benen om me heen en bij de eerste straal schokte ze. “Rick! Ik voel je! Heerlijk! Spuit maar lekker in mijn…” Verder kwam ze niet: Ze ademde in en verkrampte. Ik zat klemvast in haar poesje en tussen haar benen, kon geen kant meer uit. Cora schokte en een heftig “Oeoeoeahhhh….” klonk. Mijn tweede en derde straal waren net zo hard als de eerste en ik genoot. Haar poesje ontspande zich even en spande toen weer aan en ik voelde dat ze steeds natter werd.

Een enorme loomheid kwam opzetten. Ik zakte langzaam en voorzichtig op haar en werd ontvangen met een lange, intieme kus. “Blijf nog even in me, schatje…” Ik wilde niet anders; mijn pik bleef hard. “Ben ik niet te zwaar voor je?” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Ik kan wel wat hebben, hoor.” Een lief lachje volgde. “Judo, weet je nog?” Ik kuste haar neus. “Oh ja, dat was ik vergeten…” Ze kneep even met haar bekkenbodemspieren. “Ik help je wel herinneren, schurk.”

Even bleven we zo liggen, Zachtjes zoenen, strelen… “Rick… Jij blijft hard! Dat is lekker…” Ik knikte. “Vind je het gek, met zo’n lief en mooi meisje vlak bij me?” Ze kreunde zachtjes. “Voor mij is dat ook heerlijk… Ik blijf je in me voelen… Even stil blijven liggen… genieten…” De volgende minuten zeiden we niets, maar streelden we elkaar alleen maar. Tot Cora op een gegeven moment diep zuchtte. “Rick, het is heerlijk, maar ik begin last van m’n benen te krijgen…”

Ik drukte me op en gleed uit haar. “Dat willen we niet. Die mooie benen van jou wil ik geen pijn doen.” Ze ademde opgelucht. “Je bent heerlijk. Dank je wel, liefje.” Ze pakte haar nachtpon en hield die tussen haar benen. “Even naar het toilet, anders lig ik in een kletsnat bed.” Toen ze terugkwam ging ik. Ook even wassen, wel zo hygiënisch. Toen ik het bed instapte trok ze me naar zich toe. “Dank je wel, schat. Je hebt me heerlijk laten genieten. Zo lief…” Ze keek me ondeugend aan. “Allemaal van je zussen geleerd?” Ik schoot in de lach. “Niet alles. Ik heb ook nog wat zelfstudie gedaan. Achter de computer…” Ze grinnikte. “Dan heb je goed opgelet. Maar ik ga je zussen straks bedanken dat ze je zo goed hebben opgeleid.” Ik zoende haar neus. “Dat is goed. Het zijn schatten. Ga maar even met ze praten als ik een blokje om ben. Wie weet hoor je nog wat nieuws over je vriendje.”

Ze keek héél uitdagend. “Doe ik! Ik ga ze compleet uithoren over jou!” “Ik weet niet of ze mogen praten over hun leerlingen, boefje.” Ze gaf me een zoen. “Als ze dat niet mogen, pas ik wel wat judo-trucs toe. Wedden dat ze kunnen praten als Brugman?” “Je bent een gemene judo-feeks, Cora Amelink. Maar nu gaan we nog even slapen. Het is tien over vijf; we hebben nog bijna twee uur voor de wekker gaat. Tenzij dat jij weer plannen voor nare dromen hebt; dan ruil ik even van plaats met Bowy.”

Ze schoot in de lach. “Écht niet. Bowy blijft mooi op zijn kleedje en jij bij mij.” Toen de hond zijn naam hoorde stond hij op en legde zijn kop op het bed. "Ja, 't goed Bowy. Braaf. Ga maar weer lekker liggen. Doen wij ook." Even hoorden we hem nog kwispelen: zijn staart sloeg tegen een kastje, daarna werd het stil naast het bed. Cora draaide zich half op me. “Dank je wel Rick. Je bent een hele lieve minnaar. Zal ik ook doorgeven aan je zussen.” Een likje met haar tong over mijn lippen volgde. “En nu nog even lekker slapen.” Ik draaide me om en ze kroelde tegen mijn rug aan. “Lekker warm…” Even later was het weer stil op de slaapkamer.

En om zeven uur begon er weer muziek te spelen uit Cora’s wekkerradio. Nog voor ik goed wakker was, voelde ik een tong over m’n gezicht: Bowy vroeg om aandacht. “Hé gekke hond… je moet aan de andere kant van het bed zijn met je gelebber.”

Ik draaide me om naar Cora. “Goedemorgen mooie dame… Heeft u nu wel lekker kunnen slapen, ook al was het kort?” Weer een tong, maar nu over mijn lippen. En daarna een zachte stem die zei: “Heerlijk. Helaas niet zo lang, maar ja: dat is de prijs die je moet betalen voor een heerlijke vrijpartij in het holst van de nacht. Goeiemorgen Rickie…”

Even lagen we te knuffelen, toen trapte ze het dekbed van ons af. “Kom, eruit. Anders krijgen we een hondenrevolutie of moeder komt ons er uit sleuren. Beiden wil je niet.” De ochtend verliep kalm. Ontbijten, een lange wandeling met de honden, vervolgens om half tien even wat drinken, samen met Margriet.

Toen ze de kopjes op tafel zetten zei ze: “Ik wilde het aan het ontbijt niet vragen, maar Coor: heb jij vaker van dit soort nachtmerries de laatste tijd?” Cora schudde haar hoofd. “Nee. Dit was de eerste. Ik droomde dat Gerard plotseling naast me lag en wilde vrijen. Nou ja… vrijen… op zijn manier dan.” Ze kleurde even. “ Kwam altijd op een snelle wip neer. De wensen en behoeftes van ondergetekende waren niet belangrijk. En recent heb ik geleerd dat het ook anders kan…” Ze keek me aan. Margriet knipoogde. “ Da’s goed om te horen, liefje. En wat gaan jullie de rest van de dag doen? Naar Rick z’n zussen begreep ik, maar…?”

“Ik wil die meiden trakteren op een lekker luxe ontbijt op bed. We springen zo meteen op de fiets, rijden langs de warme bakker voor wat lekkere broodjes en gaan dan door naar huis. Daar koffie zetten, broodjes nog even opwarmen en het geheel feestelijk opdienen. Hebben ze wel verdiend denk ik, na een lange avond hard werken.” Margriet schoot in de lach. “Ja, waarschijnlijk wel. En de rest van de dag?”

Ik haalde mijn schouders op. “ Cora ons huis laten zien, kletsen met m’n zussen, het gras moet gemaaid worden…” “ Ik bel wel of we hier komen slapen of dat we bij Rick slapen, moeder.” “ Da’s goed meisje, ik hoor het wel. Graag wel morgenmiddag vóór drie uur thuis zijn, dan moet ik weg; dan komen de hondjes voor jouw of jullie rekening, oké?” Cora knikte. “Is goed. Dan ben ik morgen rond twee uur hier. Of Rick meekomt, hangt van zijn plannen af.” “En van die van m’n zussen. Hoor je straks.”

Margriet knikte. “Oké. En op het gevaar af dat ik me met m’n eigen zaken moet bemoeien: hoe was het gisteravond?” Ik keek naar Cora. “Jouw beurt, dame.” Ze giechelde. “Wil je ook nog een verslagje van vanochtend heel vroeg?” Ze sloeg een arm om me heen. “Deze jongeman heeft bewezen dat er ook nog mannen zijn die heel lief zijn voor hun meisje. En de tijd nemen. Moeder, ik heb nog nooit zo genoten als gisteravond.” Ze glimlachte ondeugend. “En vanochtend vroeg.” Margriet keek me aan. “Da’s goed om te horen, Rick.” Ik vond dat een grapje nu wel kon. “Cora gaat m’n zussen uitgebreid bedanken voor hun lessen, Margriet.”

Ze schoot in de lach. “Ik ben benieuwd hoe dat in z’n werk gaat. Maar Rick: dank je wel dat je mijn dochter weer lekker in haar vel laat zitten.” Ze omhelsde me kort. “Het is dan ook een héél lekker velletje, Margriet…” Ze keek me kort aan. “Je bent een ondeugd, Rick Anderson. Maar jongelui: jullie moeten warme broodjes halen. Wegwezen!”

Na een stop bij de bakker reden we de A2 over en ik wees Cora op ons huis. “Ik ben bijna nooit aan deze kant van de snelweg geweest, Rick. Het ligt mooi daar, zo tegen het bos aan.” “We zijn ook heel blij dat er konden blijven wonen. Eén van de dingen die mijn vader wél goed gedaan heeft, is het huis verbouwen. Hij heeft er zelf weinig plezier van gehad; een jaar nadat het klaar was, kwam Ma achter zijn affaire en is hij de deur uit getrapt. Maar nu even geen ouwe koeien uit de sloot halen; we gaan mijn lieve, hardwerkende zusjes verrassen!”

We liepen zachtjes naar binnen; Er was nog geen teken van leven, behalve twee gebruikte wijnglazen op het aanrecht en een halve fles rosé in de koelkast. “Aha, die hebben ze in ieder geval gevonden.” Koffie zetten, broodjes in de oven… Cora smeerde een paar beschuitjes en ik maakte roerei. Na een kwartier was het ontbijt klaar.

“Zal ik maar even hier blijven, Rick? Een beetje raar om op bed kennis te maken…” Ik grijnsde gemeen. “Daar zullen zij wel ervaring mee hebben, liefje…” Cora proestte het uit. “Ja, vast. Maar ik blijf liever even beneden, als je het niet erg vindt.” Ik knikte. “Is goed. Maar ik zal wel vermelden dat de helft van dit kostelijk ontbijt voor jouw rekening komt.” Ik liep de trap op en klopte op de deur van de meidenkamer.

“Dames… uw ontbijtje, geserveerd door jullie meest favoriete broer…En mede bereid door het liefste meisje uit Born.” “Kom maar binnen Rick! En heb je je liefje bij je?” Ik deed de deur open. Twee warrige hoofden kwamen boven het dekbed uit. “Mijn liefje wacht beneden totdat jullie je een beetje hebben opgetut, meiden. Geniet nu eerst maar van dit ontbijtje. Een beetje rap, anders zijn de broodjes, het ei en de koffie koud.” Ik zette het blad op bed. “Ik hoor wel wanneer we welkom zijn.” “We komen er na het ontbijt wel uit, Rick. Even douchen en dan zien we jullie wel op het terras, oké?” Ik knikte. “Prima. Wij zetten de tuinstoelen wel klaar. Tot zo.”

Cora vond het ook een goed plan. “Laat me in de tussentijd jullie huis eens zien, Rick!” “Alleen de benedenverdieping en de kelder, schatje. Boven nog even niet; daar rennen de dames nu in hun niemendalletjes rond. Eerst de kelder maar…” We liepen de trap af, naar beneden. “Een van de voordelen van aan deze kant van de A2 wonen is het feit dat je hier hoger zit. Dus zit er een kelder onder het hele huis. Scheelt ruimte. En als het écht warm is, kun je hier prima slapen. Ik wel ten minste. En trainen kan hier ook prima: we hebben hier een paar fitnessapparaten staan. Heb ik de laatste twee jaar veel gebruikt om m’n conditie wat op te krikken. En Ma, Annet en Gonnie gebruiken zo ook af en toe.”

Vervolgens gingen naar buiten, de tuin in. “Sorry, geen weitje achter de schuur. Maar wel een groot grasveld náást de schuur. En een terras waar je ongestoord kan zitten; als er iemand het pad naar ons huis op loopt of rijdt activeert hij een bewegingsmelder. Dan gaat hier een zoemer af en weet je dat er iemand aankomt. Anders staat betrokkene aan de voordeur aan te bellen tot hij of zij een ons weegt; hier hoor je dat niet. Cora stond rond te kijken. “Jullie wonen hier ook mooi, Rick…” Ik sloeg mijn arm om haar heen. “Jullie toch ook?” Ze knikte. “Ja, dat wel, maar wij hebben geen bos naast het huis.” Ons huis staat ingeklemd tussen de weg en het kanaal. Ik wil straks wel even met jou door het bos lopen. Is dat goed?”

Ik grinnikte. “En dan een comfortabel, twee kontjes hoog stukje gras opzoeken om daar…” Verder kwam ik niet; Cora gaf me een stomp. “Rótzak!” “Goed zo, Cora! Bijt maar van je af, dat is de enige manier om ons kleine broertje eronder te houden!” We draaiden ons om en keken tegen twee lachende zussen aan. In spijkerbroek, T-shirt, op slippers. Haren in een mooie staart en een beetje opgemaakt. “Zo, dat ziet er beter uit dan toen jullie nog in bed lagen, dames…”

“Er zijn lui die het niet met je eens zijn, Rick…” merkte Gonnie droogjes op en Cora schoot in de lach. “Hoi! Ik ben Cora.” “Dat dachten we al. Welkom! Normaal is dat een tekst van onze moeder, maar ja, die zit in de USA. Daarom nemen wij de honneurs maar waar. Ik ben Gonnie en dit is mijn zus Annet. En naast je staat ons kleine broertje Rick. Heb je al kennis met hem gemaakt? Best een aardig jong. Breng onder andere lekkere ontbijtjes op bed…” Cora was niet voor één gat te vangen. Ze gaf beide zussen een hand en zei toen: “Is dat alles? Ontbijtjes op bed brengen? Volgens mij doet hij nog veel leukere dingen. In bed. Heb ik vannacht gemerkt…”

Gon en An schoten in de lach. “Daar willen we natuurlijk alles van weten… Onder het genot van een kopje thee.” Met een kop thee voor ons zaten we even later op het terras. Even was het stil, toen zei Cora: “Ik wil jullie nog bedanken voor de wijze, zusterlijke lessen die jullie aan Rick hebben gegeven…” Even zweeg ze en ging toen, met een ondeugende blik op haar gezicht door. “Ik heb er vannacht héél veel plezier van gehad.”

Het was een moment doodstil, toen braken de zussen in een lachbui uit. Toen ze een beetje bedaard waren, zei Annet: “Het was best wel afzien voor ons, maar ja… Je moet wat over hebben voor je familie.” Gonnie ging ‘geïnteresseerd’ naar voren zitten en zei liefjes: “Vertel eens Cora… Wat heeft hij allemaal met je gedaan? Dan weten we waar we nog wat accentjes op moeten leggen tijdens de vervolglessen…”

Nu was het Cora’s beurt om te blozen. Ze keek naar mij. “Wat moet ik hiermee?” Ik haalde mijn schouders op. “Luister liefje, nu heb je de kans om te klagen over hoe ik je tekort heb gedaan. Grijp die kans, zou ik zeggen!” Op een toon die ik uit het verleden van haar kende snauwde ze: “Aan jou heb ik ook niks, Rick Anderson!” Ik legde een hand op haar been. “Daar dacht je gisteravond en vanochtend om vijf uur héél anders over, schatje…” Twee seconden later lag ik op de grond. Pijn in m’n arm en Cora bovenop me, een knie tussen mijn schouderbladen. “Zo. Die heb je verdiend.”

An en Gon lagen dubbel van het lachen toen ik opkrabbelde. “Goed zo Cora! Kun je dat ook aan ons leren? Voor het geval we een lastige klant hebben?” “Hmm… Hebben jullie een paar jaar de tijd? Zolang heb ik er over gedaan om de zwarte band te halen.” “Hmmm…”, zei Annet, “tot die tijd doen we het maar met nagels en knietjes op bepaalde plaatsen. Werkt tot nu toe ook prima.”

Even was het stil, toen vervolgde Annet: “Cora, wat heeft Rick over de familie Anderson verteld?” Cora dacht even na. “Hij heeft verteld hoe jullie hem hebben ‘opgevangen’ toen jullie moeder aankondigde gedurende drie weken weg te zijn. En behoedt hebben voor drie weken zware detentie bij Tante Trees in Nieuw-Buinen. En dat jullie, samen met jullie moeder, vorig weekend grotendeels in en rond bed hebben doorgebracht. En hem vreselijk verwend hebben. En van jullie baan. Dat jullie vannacht rond twee uur thuis zouden komen na een lange avond als gastvrouw gewerkt te hebben. En dat jullie een stel schatten van zussen zijn…”

Ze keken naar mij. “Lief van je, Rick.” Cora ging door. En graag wil ik wat over ons gezin vertellen…” Gonnie stak haar hand op. “Even wachten, Cora. Laten we duidelijk zijn: je hoéft niets te vertellen. Via Rick weten we wat dingen. Dat kan genoeg zijn.” Cora schudde haar hoofd. “Nee. Wij gaan er thuis vanuit dat áls je mensen vertrouwt, je ze ook voor de volle honderd procent moet vertrouwen. Vijftig procent bestaat niet. Dus ik wil jullie het complete verhaal van het gezin Amelink vertellen…”

Tien minuten later was het stil op het terras. Cora had inderdaad álles verteld, maar aangevuld met wat details over haar ‘liefdesleven’ met Gerard: dat hij in bed een egoïstische eikel was die enkel aan zijn eigen plezier dacht en na een snelle wip vaak meteen verdween of, als het ’s avonds was, zich omdraaide en in slaap viel. “Gisteravond en vanochtend heb ik gemerkt wat het is om ‘compleet bevredigd’ in slaap te vallen”, besloot ze haar relaas. Gon en An keken me aan. “Goed bezig broer.” Ik wees naar Cora. “Ik kan zo’n lieve judoka toch niet onbevredigd laten? Dan eindig je naast het bed meteen knie in je rug…” Cora trok me naar zich toe en gaf me een lieve zoen. “Ik hou van je, Rickie. En sorry voor die houdgreep net.” Ze keek naar de zussen. “Sorry, maar soms wil ik die knul zoenen. Ik hou namelijk van ‘m.”

Gon stond op ging naast haar op de tuinbank zitten. “Dat mag hier.” Ze giechelde even. “En we zijn wel wat gewend, Cora. Maar even serieus: Dank voor je openheid. En je verhaal over honderd procent vertrouwen: jullie familieverhaal is hier veilig. Dat weet ik zeker en dan spreek ik ook voor Gien, onze moeder.” Cora knikte. “Dank jullie wel. Ik zal het thuis zeggen. Overigens moest ik van moeder zeggen dat wij graag met de familie van Rick zouden willen kennismaken.” Annet gniffelde. “Oh, dat lijkt me leuk! Lekker over Rick roddelen en al zijn jeugdzonden vertellen aan zijn liefje en haar familie…”

Ik gromde: “Hé zus, je kunt ook te ver gaan hé?” Ze lachte me uit. “Als jij nou het gras eens gaat maaien broertje, kletsen wij wel met Cora verder. Binnen, want dan worden we niet gestoord door die maaier.” Ik zuchtte. “Nou ja, dat gras maaien moet sowieso, want het gaat ergens vannacht regenen, hoorde ik. Dan knált het gras weer de grond uit. Coor, sorry, ik moet aan ’t werk.” Ze legde haar hand op mijn arm. “Is goed, ik vermaak me wel met die twee.” “Ja, dat zei onze klant gisteravond ook”, merkte Gonnie droogjes op.

Ik schoot in de lach. “De arme kerel…” “Broertje, pas op!” Gon stak haar wijsvinger waarschuwend op. “Oké, oké… Ik ga al aan ’t werk.” Ik liep naar de schuur en even later was ik bezig de zitmaaier klaar te maken: olie peilen, benzine tanken, messen nakijken… en kwam ik op een lumineus idee. Normaal maaide ik vrij methodisch: Eerst de randen van het grote gazon, daarna om de bomen die in het gras stonden heen draaien en vervolgens recht op-en-neer het grasveld in lange rechte rijen afmaaien. Dat stond netjes.

Nu was ik van plan het iets anders te doen. Ik liep naar buiten om te kijken of het kon wat ik van plan was. Ik stak een aantal houten piketten in de grond als markeringspunten en spande daar een touw tussen. Vervolgens reed ik de maaier naar buiten, het grasveld op. De messen nog omhoog; die liet ik midden op het veld zakken en reed vervolgens langzaam en nauwkeurig langs de piketten en het touw over het grasveld. Na vijf minuten had ik een keurig hart gemaaid. De piketten en het touw haalde ik weg en een wat smallere pijl maaide ik diagonaal door het hart heen. Toen zette ik de machine stil en rende naar boven. Vanaf het terras zag je het niet, maar wellicht vanaf mijn dakterras? Als het niks was, kon ik er gewoon overheen maaien…

Vanaf het dakterras zag ik echter een redelijk acceptabel hart-met-pijl in het gras. Nog even met alleen het voorste, smalle mes de letters ‘C’ en ‘R’ maaien, en dan kon Cora het bekijken. Dat was snel gebeurd en ik liep naar binnen. Daar zaten de dames gezellig te kletsen. “Cora, kom je even mee naar boven? Ik moet je wat laten zien…” Annet lachte gemeen.

“Jaja, die kennen we… Kijk uit Cora; het blijft een hitsige testosteronbom!” Ik draaide me naar haar om. “Lief zusje van me: jullie mogen ook mee, hoor. Als jullie willen.” Ze keken elkaar aan. “Nou, maak ons gek…” zei Gonnie. Ik liet Cora voorgaan en leidde haar mijn kamer in. Daar draaide ze zich om. “Is dit jouw kamer? Typisch een jongenskamer, met al die techniek hier…” Ik wenkte haar naar het dakterras. “Wauw… Mooi uitzicht hier! En je hoort zo ontzettend veel vogels…” Ze keek rond en toen viel haar blik op het gras. “RICK! Gék!”

Annet en Gonnie hoorden haar kreet en liepen ook naar buiten. “Wát…” Ze schoten simultaan in de lach toen ze het hart zagen. “Hier moeten we foto’s van hebben… voor Ma! Die ligt in een deuk als ze dit ziet!” De mobieltjes kwamen tevoorschijn en de dames gingen fotograferen. Ik niet; Cora hing om m’n nek en zoende me uitgebreid.

Toen ze me even losliet zei ze: “Je bent een mafkikker. Een hele lieve, gekke mafkikker. Als Google Earth nu overvliegt…” “Ik hou van jou, Cora Amelink. En verliefde mannen doen soms gekke dingen, dat weet je toch?” Ze keek me diep in de ogen. “Verliefde vrouwen ook, Rickie… Onthou dat goed. Héél goed.” Een kort zoentje volgde en toen maakte ik me van haar los. “Hebben jullie dat mooi gefotografeerd? Goed zo, dan haal ik nu het gummetje er overheen. Straks is het gazon weer zo strak als wat.”

Ik liep naar beneden en sprong weer op de zitmaaier. Een half uur later zag het er weer strak uit: rechte maaibanen. Ik maakte de maaier schoon en zette hem weer in de schuur. Zo, dat was dat. Eens kijken wat de rest van de dag zou brengen…