De Spanning Ten Top - 7

Ik weet niet hoelang ik buiten bewustzijn ben geweest, maar toen ik bijkwam was de lucht aangenaam koel en hoorde ik een regelmatig gepiep, als van een machine. Met de nodige moeite kreeg ik mijn zware oogleden open, en ook mijn lichaam voelde loodzwaar aan. Ik draaide mijn hoofd net op tijd om in mijn ooghoek iemand te zien bewegen.

'Ze is wakker!' riep iemand uit. Ik knipperde enkele keren kort na elkaar met mijn ogen, in een poging om weer klaar te zien. En toen ik daarin slaagde, zag ik boven mij het lachende gezicht van mijn man, dat baadde in de zonneschijn. Waar kwam die vandaan? Zag ik daar in de verte een raam …?

'Waar ben ik?' kraste ik. Hij legde zijn hand in de mijne en kneep er zacht en kalmerend in.

'In het ziekenhuis,' begon Francis. 'Je bent flauwgevallen bij een of ander tankstation.'

'Hoe is dat zo gekomen?' vroeg ik.

'Er was sprake van een zonnesteek. Van uitdrogingsverschijnselen, ook,' antwoordde Francis.

'Je moet je vochtvoorraad absoluut op peil houden, mams. Dat is op dit moment echt cruciaal,' sjirpte Kiona. Ik tuurde voor me uit, naar het eind van mijn ziekbed, en bij mijn voeten stond mijn dochter, die veel weg had van de dochter die ik mijn hele leven had gekend, en dus níét op de slet leek die ik eerder had gezien, toen ze …

Plots, in één klap, kwam het me allemaal weer voor de geest. Alle herinneringen, de beelden, de geluiden … ze troffen me als een loeiharde stomp in de maag, en ik kon mijn bezorgdheid en mijn onrust niet verbergen toen ik hen beiden − de schuldigen − aankeek.

'Wat scheelt er?' vroeg hij toen hij zag hoe mijn blik was veranderd. Echter, hij vertoonde geen tekenen van schuldbewustzijn, liet op geen enkele manier blijken dat hij iets had misdaan. Hij leek ook hoegenaamd niet argwanend; eigenlijk deed hij alsof er helemaal níéts was voorgevallen.

'Um, niets. Niets,' antwoordde ik.

'Weet je, je hebt geluk gehad dat iemand die daar was gestopt om te tanken je heeft zien liggen en de hulpdiensten heeft gewaarschuwd. Mocht dat niet zijn gebeurd, dan had je wellicht veel langer tegen de vlakte gelegen … en met deze hitte kon dat wel eens kwalijk zijn geweest,' zei Francis.

'Hoelang ben ik bewusteloos geweest?' vroeg ik.

'Wel, het is nu zaterdagavond, dus niet al te lang. Een paar uur. Toen je nog van de wereld was hebben ze je meteen aan het vochtinfuus gehangen, en dat zou moeten volstaan om je er weer helemaal bovenop te helpen,' zei Francis geruststellend.

'Kies de volgende keer een fijnere plek uit om te zonnen,' grapte Kiona, die zachtjes met haar hand op mijn voet klopte, schijnbaar liefdevol. Ik dwong mezelf om naar haar te glimlachen.

'Kiona …' begon ik, terwijl ik mijn emoties in bedwang probeerde te houden. 'Zou ik je vader even onder vier ogen kunnen spreken?'

Kiona keek helemaal niet vreemd op van dat verzoek, maakte net als haar vader allerminst een wantrouwige indruk. In plaats daarvan gaf ze simpelweg de kamerbrede glimlach ten beste die we zo goed kenden.

'Mij best,' antwoordde ze. 'Kan ik ondertussen even de benen strekken. Wie weet kom ik wel een knappe dokter tegen voor wie ik op slag in zwijm val,' zei ze met opgetrokken wenkbrauwen zonder haar vader aan te kijken, maar die kon een glimlach niet kon onderdrukken. Ze liep de kamer uit, zodat mijn man en ik alleen achterbleven. Hij draaide zich om en keek op me neer, met een liefdevolle glimlach op zijn gelaat. Toen kneep hij me weer in mijn hand.

'Vertel eens. Wat is er nu eigenlijk gebeurd?' vroeg hij, maar ik was niet van plan om daarop te antwoorden.

'Hoe is je gesprek met Kiona verlopen?' vroeg ik bruusk, zonder omwegen, terwijl ik hem strak aankeek om zijn reactie te kunnen peilen. Maar hij was kennelijk compleet verrast.

'Oh, uhm, wel …' begon hij, en hij haalde zijn schouders op. 'Het ging prima, in feite. Was in een oogwenk voorbij. Toegegeven, ik vond het gênant om te doen, maar toch heb ik haar vanmorgen aangesproken, en het onderwerp bij haar aangekaart. We hebben alles rustig doorgepraat, zij heeft gezegd dat ze gewoon graag flirterig uit de hoek komt, en ze heeft beloofd dat ze zich voortaan wat meer gaat beheersen.' Hij hoefde niet na te denken over zijn antwoord, het kwam heel natuurlijk, zonder haperingen of aarzelingen. Niets wees erop dat hij iets voor me achterhield.

'En daarmee was de kous af?' vroeg ik scherp, maar hij leek niet bang dat ik iets wist wat het daglicht niet verdragen kon.

'Inderdaad − ik vond het niet nodig om haar te straffen, Jenny. Onze dochter is gewoon wat al te gek op jongens, meer is er echt niet aan,' antwoordde Francis. Ik deed er het zwijgen toe, keek hem taxerend aan. Uit hoegenaamd níéts bleek dat hij me stond voor te liegen. Als ik niet beter had geweten, dan had ik er geen seconde aan getwijfeld dat hij de waarheid sprak. Als ik niet gezien had wat ik had gezien, zou ik niet de minste argwaan koesteren. 'Maar zeg eens − wat is jou nu feitelijk overkomen? Wat deed je daar bij dat tankstation? Ik dacht dat je het hele weekend bij je broer zou blijven?'

'Oh, uh, ik was op weg terug naar huis. De elektriciteit daar was uitgevallen,' antwoordde ik.

'Bij ons ook, vrees ik,' begon Francis. 'Dus als ik het goed begrijp, was je op de terugweg, ben je gestopt om te tanken en ben je toen van je stokje gegaan?'

'Uh … ja, zo ongeveer,' loog ik. Wacht eens even? Wat als het wérkelijk zo was gegaan? Wat als ik gewoon bij dat tankstation was gestopt toen ik naar huis reed, en daar zó zwaar bevangen ben geraakt door de loden hitte dat ik … dat ik me van alles ben gaan verbeelden? Wat als mijn fantasie me in het ootje had genomen? Dan had datgene wat gebeurd was, wat ik had gezien … misschien nooit plaatsgevonden?

Francis en Kiona wekten hoe dan ook geenszins de indruk dat er iets aan de hand was. Het zag er bepaald niet naar uit dat die twee net gevreeën hadden. Hádden ze dat wel gedaan? Hoe onwaarschijnlijk ook, ik moest de mogelijkheid overwegen dat er zich tussen hen niets had voorgedaan. Of eerder: wílde dat overwegen. Maar het had allemaal zo levendig geleken, zo écht … Als ik al mijn ervaringen met hen beiden op een rijtje zette, alles opsomde wat ik van hen afwist, viel het feit dat ze elkaar geneukt hadden wel héél erg uit de toon. Het 'paste' niet bij hen, het klopte van geen kanten. Daar stond dan weer tegenover dat wat ik had gezien zó specifiek was …

Het wás gebeurd, dat kon gewoonweg niet anders − toch? Hoe grénzeloos naïef zou het zijn om het bewijsmateriaal te negeren dat ik met mijn eigen ogen had geregistreerd en daarna in mijn geest had opgeslagen? En als het inderdaad waar was, betekende dat dat mijn leven zoals ik het had gekend ten einde was. Want hoe kon ik in vredesnaam verder met hen samenleven in de wetenschap dat ze het zo wanstaltig bruin hadden gebakken? Het verstandigst leek het om stante pede mijn biezen te pakken, en zoveel mogelijk afstand tussen mij en deze twee zondaars te scheppen, om aan hun verdorvenheid te ontkomen. Maar wat moest ik dán? Waar kon ik dan naartoe? Hoe kon ik aan anderen uitleggen wat er speelde? Wat moest ik zeggen tegen mijn vrienden, mijn familie …? Eén ding stond vast: ik kon niet gewoon naar de politie bellen en vertellen wat ik had gezien. Dat kón ik simpelweg niet. De sociale gevolgen zouden niet te overzien zijn; de schaamte, de achterklap, de scheve blikken … nee, dat zou ik niet aankunnen, en hoezeer ze ook uit de bocht waren gegaan, dat kon ik ze echt niet aandoen. Hoe vreemd het ook mocht klinken, het zat niet in mij om hen net zozeer te kwetsen als zij mij hadden gekwetst. En daar kwam uiteraard nog bij dat ik niets kon bewijzen. Het was mijn woord tegen dat van hen. Als ik nu de politie opbelde, zou dat op zich al volstaan om mijn leven finaal te verwoesten. Dit zou sowieso uitmonden in totale chaos, wát ik ook ondernam, hóé ik de zaken ook aanpakte.

Maar wat als er niets van aan was? Wat als het niet meer dan een hersenspinsel was? Wat als ik door de verzengende hitte een klap van de molen had gekregen? Wat als dit niet meer behelsde dan een diepgewortelde angst die aan de oppervlakte kwam? De angst, gevoed en in stand gehouden door het gevoel dat ik niet goed genoeg was voor mijn echtgenoot, hem niet waard was, om hem aan een andere vrouw te verliezen, een die jonger was, en knapper om te zien? En in mijn hoofd had ik mijn dochter in dat plaatje ingepast. Die beantwoordde immers aan alle criteria: ze was zéker weten mooier dan ik, had fraaier haar, veel en veel dikkere tieten, en een stel billen om duimen en vingers bij af te likken. Met haar lichaam wist ze alle mannen het hoofd op hol te brengen, terwijl mijn lijf er misschien nog net mee door kon, maar in elk geval te lijden had gehad onder de tand des tijds.

Mijn man was bijzónder aantrekkelijk, daarvan was ik me terdege bewust, net als van het feit dat hij die uitwerking ook op ándere vrouwen had. En als hij daarvoor te porren was geweest, had hij moeiteloos een andere vrouw in zijn bed kunnen krijgen − gewoon een keertje heel diep in haar ogen kijken, meer had hij volgens mij niet hoeven te doen. Al die jaren lang had ik me angstvallig aan hem vastgeklampt, en mijn bezorgdheid had onderhand allicht penibele proporties aangenomen.

Als het echt gebeurd was, zou mijn leven helemaal overhoop worden gehaald. Maar … in het tegenovergestelde geval zou mijn leven gewoon kunnen doorgaan, zou er niets veranderen. Het enige wat nog aan deze episode zou herinneren, waren alle dingen die ik me had ingebeeld − de beelden, de geluiden, de geuren. Die stonden voor eeuwig in mijn geheugen gegrift.

Dat Francis en Kiona seks zouden hebben gehad was eigenlijk te gék voor woorden als ik naging wat ik van hen wist − zelfs als ik er maar aan dácht overviel me al een gevoel van ongeloof. Het zou zowaar logischer zijn dat er niets aan de hand was, dat ik de hele toestand bij elkaar had gefantaseerd. En eerlijk gezegd gaf ik zelf ook de voorkeur aan die optie − mijn leven zou zóveel gemakkelijker zijn, mijn toekomst zoveel rooskleuriger. Al wat me dan nog te doen zou staan, was het onzalige tafereel waar ik getuige van was geweest een plaats te geven, het desnoods te verdringen, en op te vatten als de hallucinatie die het was geweest. Als een koortsdroom zoals ik die nog nooit had meegemaakt, en hopelijk ook nooit meer zou meemaken.

'Wat schéélt er toch?' vroeg Francis, met een blik in zijn ogen die overliep van liefde en bekommernis. Áls hij stond te liegen, had hij acteur moeten worden, want hij was volstrekt geloofwaardig. Óf hij kon theater spelen als de beste, óf hij had waarachtig niets mispeuterd.

Ik keek naar hem op en glimlachte.

'Niets,' antwoordde ik. 'Helemaal niets.'

Hij glimlachte terug, boog zich naar me toe en kuste me. En in zijn kus voelde ik onmiskenbaar zijn liefde voor mij.

Op dat moment ging de deur open en kwam Kiona terug naar binnen.

'En, een knapperd tegen het lijf gelopen?' vroeg ik, waarop ze grijnslachte.

'Nee, helaas,' antwoordde ze geveinsd droevig. 'Maar als je hier nog enkele dagen langer blijft, neemt de kans op succes natuurlijk toe …'

'Wel, je moeder mag naar alle waarschijnlijkheid morgen al naar huis, dus zoveel tijd heb je niet meer,' onderbrak Francis hun conversatie.

'Ach, verdorie nog aan toe,' zei ze, terwijl ze gefrustreerd met haar vingers knipte.

Mijn man en dochter bleven me nog een hele tijd gezelschap houden, er werd gegrapt en gegrold dat het een lieve lust was. Als bij toverslag vormden we weer een hecht gezin. Wat ik eerder meende te hebben gezien was niet meer dan een vage herinnering. En op dát ogenblik zag ik in dat ik me schromelijk had vergist toen ik mijn man had opgedragen om die spanning tussen Kiona en hem uit hun systeem te krijgen. Het was ík geweest die het uit mijn systeem had moeten krijgen, iets waar alle angsten die ik had uitgestaan, het gevoel dat ik tekortschoot, deze hele ervaring me toe in staat hadden gesteld. En nu ik van dat probleem af was, had ik alles van mijn harde schijf gewist en kon ik alles achter me laten. Ik kon het vergeten, me eroverheen zetten, en mijn oude leven hernemen. Alles was goed gekomen.

Ja, ik was danig in mijn nopjes.

++++++++++++++++++

(epiloog)

Alles was weer normaal, en daar was ik zielsgelukkig om.

Ik besefte nu dat de waanvoorstelling die ik mijzelf had gemaakt van de verhouding tussen Francis en Kiona gestoeld was op mijn eigen issues en angsten. En aangezien ik dat denkbeeld zelf in het leven had geroepen, was ik ook degene die het weer moest vernietigen. Dus zwoer ik om van nu af aan alles dat de alarmbellen in mijn hoofd weer deed afgaan eenvoudigweg te negeren, en het af te doen als klinkklare nonsens die zijn oorsprong vond in mijn persoonlijke complexen. Iedere opflakkering van dat denkpatroon moest meteen in de kiem worden gesmoord.

Dus negeerde ik alles wat ook maar enigszins onbetamelijk was, ook al viel me dat niet altijd makkelijk − en kon ik me soms niet van de indruk ontdoen dat ik mezelf voor de gek hield. Ik minimaliseerde de subtiele veranderingen die ik bij mijn man waarnam, en slaagde er met veel moeite in te doen alsof ik de veel meer in het oog springende evoluties die bij mijn dochter plaatsgrepen niet zag.

Kiona was echt helemaal opgebloeid, tot volle wasdom gekomen − ze was niet langer het tamme, volgzame meisje dat we zo lang in ons midden hadden gehad, maar was een sterke jongedame geworden met een eigen wil, een transformatie die haar vader erg toejuichte. Telkens als ze zich ietwat … vrouwelijker kleedde en zich in strakker zittende outfits hulde, wat trouwens steeds vaker voorkwam, was hij er als de kippen bij om haar complimentjes te maken. Hij deed geen enkele inspanning om zijn goedkeuring te verbergen, sprak luidkeels zijn bewondering uit, en liet zich van tijd tot tijd zelfs op een ironisch lokfluitje betrappen. En Kiona? Die liep door het huis als een krolse poes, rondwaggelend op de nieuwe hooggehakte slippers die ze van haar vader cadeau had gekregen, en showde apetrots de ene fonkelnieuwe outfit na de andere alvorens met haar vriendinnen op stap te gaan. Ze maakte er een erezaak van om als een volleerd model te poseren voor haar vader, en voorwaar, op een keer ontlokte ze hem deze boude uitspraak, die de facto niet minder aan mij dan aan haar was gericht:

'Wanneer is onze dochter zo'n verdómd geil loeder geworden?'

Ik negeerde het volkomen, liet me er niet door alarmeren.

Dit soort opmerkingen werd schering en inslag. Op een keer kwam ze naar beneden met een nieuw topje aan, een paars topje dat extreem diep was uitgesneden en zo onvoorstelbaar strak om haar bovenlichaam zat dat het er wel op geschilderd leek. Het scheelde echt geen háár of haar joekels van borsten rolden er gewoon finaal uit. Kiona keek ons stralend aan en vroeg wat we ervan vonden. Even bleef het stil, maar toen kon Francis zich niet meer bedwingen.

'Je tieten lijken ronduit gigántisch in dat topje!' riep hij uit, duidelijk razend enthousiast.

'Te gek, hè?' zei ze meisjesachtig, dolblij om zijn reactie. 'Toen ik het paste in de kledingzaak zei de verkoopster ook al hoe verdraaid lekker ik eruitzag! Ik heb het ding onmiddellijk gekocht! Mijn god, ik kan niet wachten om te horen wat mijn vriendinnen ervan vinden!'

'Hun ogen zullen uit hun kassen rollen, denk ik,' lachte Francis. 'Maar wat ik me nu wel afvraag: kan ik jou eigenlijk nog wel mijn kleine prinsesje noemen?'

Daarop kon Kiona een boosaardige grijns niet onderdrukken.

De garderobe van onze dochter bleef evolueren, en ze begon de grenzen van het toelaatbare af te tasten, te testen hoe ver ze kon gaan. De kleren die ze aantrok werden steeds sexyer en gewaagder, tot op het punt dat ik me afvroeg in wat voor winkel ze die spullen zelfs maar had kunnen kopen. Op een avond kwam ze de trap af en zoog ze mijn blik en die van haar vader ogenblikkelijk naar zich toe, als een krachtige magneet.

Ze zag er gewoonweg ránzig uit.

En hoewel ik de laatste tijd mijn uiterste best had gedaan om me wat soepeler op te stellen voor wat haar kledingstijl betrof, en haar meer ruimte te gunnen om zichzelf uit te drukken, móést ik in dezen gewoon tussenbeide komen. Per slot van rekening was ik nog steeds haar moeder, en geen enkele zichzelf respecterende moeder zou tolereren dat haar dochter met zulke kleren aan de deur uit ging.

Ze droeg een onmógelijk nauwsluitende jeans, die strak als kleeffolie om haar heupen en benen hing − hoe ze zich erin had weten te wurmen was me een raadsel. Het was zo'n exemplaar dat al vol scheuren had gezeten toen ze het op de kop tikte, en haar gave, gebronsde huid puilde door de openingen heen naar buiten. Die 'japen' gaapten over de hele lengte van de broek, zowel voor- als achteraan − waar ze tot vlak onder haar kont doorliepen. Aan haar voeten droeg Kiona een chic, duur uitziend paar stiletto's, die net als de jeans haar billen enorm flatteerden, aangezien ze ervoor zorgden dat haar kont automatisch een heel eind naar achteren uitstak als ze erop liep. Haar bovenlichaam stak dan weer in een zwart tubetopje dat van wel héél dunne stof was gemaakt en over haar borsten heen gesmolten leek − van een beha was geen spoor te bekennen. Bij het lopen wiebelden en stuiterden haar tieten alle kanten op, en haar tepels tekenden zich duidelijk af in de stof, die retestrak om haar borsten heen spande. Haar decolleté was echt duizelingwekkend diep, en het topje was ook hopeloos te kort, zodat haar vlakke, afgetrainde middenrif onbedekt bleef. Aan de achterzijde waren daardoor ook de twee touwtjes van haar string zichtbaar, die boven de zoom van haar broek uit kwamen en breed over haar heupen uitwaaierden, en daarbij een kánjer van een whale-tail vormden waar echt niemand naast zou kunnen kijken.

Kortom, ze zag eruit als een hoer die om clientèle verlegen zat.

Dus nam ik mijn verantwoordelijkheid. Dit was me een brug te ver, mijn dochter moest zich eerst fatsoeneren voor ze het huis uit mocht.

'Jij gaat iets anders aantrekken, nu direct!' zei ik op gebiedende toon. 'Wat moet dít in hemelsnaam voorstellen?' Ik had het idee dat ze wel hóórde wat ik zei, maar mijn kritiek leek haar niet in het minst te raken. Langzaam draaide ze zich naar haar vader.

'Wat denk jij, paps? Heb jij het ook niet zo begrepen op de outfit die ik heb samengesteld?' vroeg ze zachtjes, terwijl ze naar haar vader toe liep. Die zat achterovergeleund op de bank, met zijn blik strak op zijn dochter gericht. Hij verroerde zich niet, zijn mond hing een beetje open, en zijn gelaatsuitdrukking had veel weg van die van een sfinx. Hoogstens zag hij er een tikje … gespannen uit. 'Volgens mij valt dit nog wel mee,' betoogde Kiona. 'Waarom zou een meisje zich niet sexy mogen uitdossen als ze daar zin in heeft? Zie ik er dan niet … appetijtelijk uit?'

Ze maakte een elegante pirouette en presenteerde haar achterwerk aan Francis, waarbij ze hem zwoel over haar schouder aankeek en afwisselend van het ene been op het andere hupte, om eerst haar ene bil en dan weer haar andere zijn richting uit te steken. Ondertussen haakte ze haar duimen achter de touwtjes van haar string. Toen ze zich weer naar hem had omgedraaid, leunde ze naar voren, legde haar handen aan weerszijden van zijn hoofd en pakte de rugleuning van de bank vast. Terwijl ze zich vooroverboog, drópen haar tieten haast uit haar topje, en ze schudde ze lichtjes van links naar rechts.

Francis was duidelijk in verlegenheid gebracht. Hij leek slecht op zijn gemak, kreeg geen woord over zijn lippen, liet zelfs na om met zijn ogen te knipperen. Tegelijk had hij ook een vreemde, onnatuurlijke zitpositie aangenomen − een gevolg van het feit dat zijn spijkerbroek plots onaangenaam strak leek te zitten in het kruis?

'Welaan, paps. Zeg jij het maar − kan dit niet door de beugel?' vroeg ze, haar stem een schor gefluister. Ze staarden elkaar onafgebroken in de ogen terwijl ze op zijn antwoord wachtte. Er viel een lange stilte, en waar ik mezelf voorheen zou hebben wijsgemaakt dat die stilte ból stond van de seksuele spanning, wist ik nu gelukkig beter en bleef ik er veel rustiger onder. Er was hoegenaamd geen reden tot ongerustheid. 'Ik geloof niet dat jij iets tegen deze outfit hebt, of wel soms, paps?'

'Nee,' kraste hij ten slotte.

'Wat?' reageerde ik stomverbaasd. Hoe kon Francis in dezen haar kant kiezen? Ze zag eruit als een ordinaire snol! Hoe kón hij daar geen bezwaar tegen hebben?

'Jij hebt er dus niets op tegen dat ik er zo bij loop?' vroeg ze.

'Nee,' bevestigde hij, tot mijn grote ontsteltenis. Ze schreed tergend langzaam de kamer uit, trots als een pauw, met een duivelse grijns op haar gelaat. Toen ze weg was, keek ik Francis aan. Ik zei niets, maar mijn blik vol ongeloof sprak boekdelen.

'Wat?' vroeg hij op hoge toon. 'Haar lichaam is gemáákt voor dat soort van outfits! Bovendien is ze een volwassen vrouw, en als dusdanig mag ze zélf bepalen hoe ze gekleed gaat − wij hebben daar geen zeggenschap meer over, Jenny.'

Vooraleer ik hem van repliek kon dienen, stak Kiona haar hoofd terug om de deurpost.

'Oh, paps, kan ik een lift krijgen?' vroeg ze.

'Vanzelf!' antwoordde hij, en hij sprong overeind als was hij door een wesp gestoken. Ze was nog nauwelijks uitgesproken of hij ging haar al voor naar de auto.

Dit was precíés het soort sociale dynamiek, het soort wisselwerking tussen hen beiden dat me nog niet zo lang geleden tot op de rand van een zenuwinzinking zou hebben gebracht. Maar nu wist ik dat ik me er gewoonweg niets van moest aantrekken. Francis had overschot van gelijk. Ze had het recht verworven om zich zo uitdagend te kleden, en daar diende ik me bij neer te leggen. Er was niets mis met haar kledingkeuze. Helemaal niets …

In de loop van de zomer waagde Kiona zich steeds verder, werd ze steeds stoutmoediger bij het selecteren van haar outfits. Soms was ze zó kortgerokt dat ik me weifelend afvroeg of ze niet abusievelijk een ceintuur had gekocht in plaats van een rok, op andere keren verscheen ze in topjes die haar borsten zó waanzinnig goed deden uitkomen dat ik haar ervan verdacht dat ze ze op maat had laten maken − of eerder expres een drietal maten te klein. En meestal vond ze het niet nodig om zich tot het een dan wel het ander te beperken, en combineerde ze dergelijke items. Ze droeg uitsluitend nog strings die steevast fotogeniek boven haar broek of rok uit kwamen, en leek plotseling allergisch te zijn geworden voor beha's. Tegen het einde van de zomer merkte ik zelfs amper nog hoe haar tieten ongeremd in het rond wipten en deinden, en hoe haar stijve tepels tegen de stof van haar topjes aan schuurden − zó gewend was ik eraan geraakt.

Maar ja, Francis zag daar allemaal geen been in, dus zag ik dat evenmin. Het had absolúút geen zin om de zaken buiten proportie te blazen, om van een mug een olifant te maken − daar had ik me vroeger al veel te vaak aan bezondigd, met alle rampzalige gevolgen van dien. Neen, die fout zou ik nooit meer maken.

Op een dag kwam ze terug thuis van de gym toen Francis net met het avondeten in de weer was. Ze had een heerlijk strakke, stretchy legging aan, en terwijl ik in de woonkamer tv zat te kijken, hoorde ik wat ze tegen elkaar zeiden.

'En, goed getraind?' vroeg Francis.

'Wat denk je zelf?' vroeg ze terug, waarna ze zich omdraaide, haar handen op haar heupen legde en haar bovenlichaam een fractie naar voren boog, zodat haar billen haar vaders kant op wezen. 'Hoe ziet mijn kont eruit?'

Kiona's gedurfde reactie bracht me behoorlijk van mijn stuk, en Francis had ze zo te zien al evenmin zien aankomen, want hij stond als aan de grond genageld en deed alleen maar zijn mond open en dicht, als een vis op het droge. Ik wilde haar net terechtwijzen toen ze zelfvoldaan monkelend het volgende zei:

'Dat lijkt me duidelijk.'

Net op het moment dat ze die woorden uitsprak, werd ze bijna overstemd door de tv, waarop een oorlogsfilm bezig was. Maar ik durf te zwéren dat ik haar nog dit hoorde toevoegen: 'Die blik ken ik maar al te goed. Da's je "als je mijn dochter niet was geweest, dan had ik me al lang vergrepen aan die billen van je"-blik, of niet soms?'

'Uh … hehe,' lachte Francis ongemakkelijk, en Kiona proestte het uit.

Ik had haar vast verkeerd verstaan.

Hoezeer ik haar ook tegemoet trachtte te komen, uiteindelijk kwam het moment toch dat ik mij niet langer wist in te houden, dat ik niet anders meer kón dan mijn onvrede kenbaar te maken. Francis en ik waren net in de tuin, de planten water aan het geven, toen ik eventjes naar binnen kwam om beschutting te zoeken voor de hitte. Ik zette koers naar de koelkast, maar vlak voor ik daar arriveerde kwam Kiona de keuken binnen slenteren, sneed me de pas af en trok de ijskast open − ze had me niet eens gezíén. En terwijl ik achter haar stond te wachten, stond zij op haar dooie gemakje voor de geopende koelkast en stuiterde op en neer op haar hakken terwijl ze zich neuriënd afvroeg wat ze zou gaan drinken. Normaal gezien zou ik het daarvan op mijn heupen hebben gekregen, maar in plaats daarvan nam ik met stijgende verbazing haar outfit van de dag in me op.

Ik wíst al dat ze helemaal weg was van kort afgesneden denimshorts die pijnlijk strak om haar kont knelden, maar dit exemplaar had ik haar nog nooit zien dragen − en het sloeg me met verstomming. 'Kort' kon je dit shortje niet meer noemen, 'ranzig' was een beter woord. Niet minder dan de hélft van elk van haar billen hing onder de gerafelde rand van de pijpen uit, en terwijl ze op en neer hipte op haar hakjes trilden haar kontwangen als twee kwabben drilpudding. Ik bestudeerde het vlees van haar billen, dat glad was, en volmaakt egaal gebruind, en keek gebiologeerd toe hoe de twee helften van haar kont elk op precies de juiste manier uitstulpten, en hoe ze soepeltjes en zonder lelijke plooinaden overgingen in de achterkant van haar dijen. De spijkerstof klampte zich aan beide billen vast alsof haar leven ervan afhing, waardoor iedereen de perfecte appelvorm van haar kont kon bewonderen, net als de geprononceerde spleet waardoor die in tweeën werd gekliefd.

Boven dat lachwekkende excuus voor een short kwam een stringetje uit dat niet breder dan flosdraad kon zijn geweest. Het ding zat er echt alleen maar voor de sier, zó petieterig was het. Waarschijnlijk zat het oncomfortabel diep tussen haar billen gespannen, want de touwtjes van de string bevonden zich op hun hoogste punt zowat op haar heupen.

En alsof dat allemaal nog niet heftig genoeg was, had ze ook nog eens een flinterdun wit topje aangetrokken dat die naam nauwelijks waard was. Het niemendalletje speelde het al amper klaar om haar borsten te bevatten, laat staan de rest van haar bovenlichaam. Het ding was krankzinnig diep uitgesneden, en tegelijk veel te kort om haar vlakke, gespierde buik aan het zicht te onttrekken. Als ik zag hoe diep de smalle spaghettibandjes in het vlees van haar schouders sneden terwijl ze haar immense boezem torsten en hoe strak het topje om haar lijf heen gegoten zat, vreesde ik dat het arme ding ieder moment onder al die belasting kon bezwijken en finaal zou scheuren zodra ze haar tieten ook maar een klein beetje durfde te bewegen.

Het was simpelweg van het goede te veel.

'Kiona …' begon ik. Ze draaide zich bliksemsnel naar me om, en de ergernis was van haar gezicht af te lezen − als had ze op deze confrontatie geanticipeerd.

'Ja, wat?' snauwde ze, kennelijk niet in de stemming voor een onderonsje met mij.

'Hoe je erbij loopt …' begon ik, en ik gebaarde met mijn hand naar haar outfit. 'Je dacht toch heus niet dat je zo de straat op mag, wel?'

'Wat?' hield ze zich van den domme. 'Ik zie niet in wat hier mis mee is.'

'Kiona, letterlijk álles hangt eruit! Je borsten, je buik, je billen …' zei ik lachend. 'Je lijkt wel een goedkope slet!'

'NIET WAAR!' riep ze uit, duidelijk erg gepikeerd, waarna ze de deur van de ijskast met een luide klap dichtsloeg. 'Mams, dit is een doodnormale outfit. Je zou écht eens moeten zien hoe mijn vriendinnen eruitzien als we 's avonds gaan stappen! Dán zou je pas een rolberoerte krijgen! Jezus, wat ben jij me toch een antiek geval …'

'Hoe kúnnen die meiden in godsnaam nog schaarser gekleed zijn dan jij nu bent? Je hebt al nauwelijks iets van textiel aan je lijf!' ging ik tegen haar in. Uitgerekend op dat ogenblik gleed de glazen deur die naar de tuin leidde open.

'Paps, mams maakt weer haar beklag over mijn kleren,' zei ze zeurderig. Francis had haar de laatste tijd ook haar zin laten doen, meer nog dan ik, maar zelfs hij zou ditmaal mijn kant kiezen. Zelfs hij zou moeten toegeven dat ik een punt had.

'Jenny!' riep hij me toe terwijl hij naar ons toe liep. 'Waar ben je in vredesnaam mee bezig?' Ik schudde verbijsterd het hoofd.

'Huh?' reageerde ik ongelovig.

'Waarom blijf je deze kwestie oprakelen, Jenny? We hebben het hier al over gehad!' zei Francis ferm.

'Francis, hoe kun je haar nu nog verdedigen? Ben je ziende blind of zo? Kijk eens hoe je dochter eruitziet!' wierp ik tegen.

'Mams, gewoon het feit dat ik dikkere tieten en een rondere kont heb geeft je nog niet het recht om me de les te lezen telkens als je daar toevallig zin in hebt,' zei Kiona. Ik had haar nog nooit zo tegen me horen praten, en eerlijk gezegd kwamen haar harde woorden flink aan. Ik stond daar met mijn mond vol tanden, keek naar Francis, in de hoop dat die mij alsnog te hulp zou schieten − maar hij leek nog steeds kwaad op me. Nee, van hem hoefde ik geen steun te verwachten − zo te zien vond hij het prima dat Kiona me op mijn plaats had gezet.

'Daar gáát het niet om, Kiona. Het is gewoon …' begon ik, eindelijk weer in staat om iets te zeggen.

'Belachelijk,' maakte Francis mijn zin af. 'Je commentaar is belachelijk, Jenny. Onze dochter is een prácht van een vrouw, en in deze outfit ziet ze er alleen maar beter uit − je zou verdorie tróts moeten zijn dat je zo'n aantrekkelijke dochter hebt! Maar nee, jij moet haar natuurlijk weer omlaag halen, en problemen zien die er helemaal niet zijn!'

'Francis, ik …' onderbrak ik hem.

'Laat me dit voor eens en voor altijd uitklaren,' praatte hij dwars door me heen. 'Van nu af aan mag onze dochter alles dragen wat ze maar wil. Ze is nu een volwassen vrouw.'

'Francis!' riep ik uit. Ik kon mijn oren niet geloven!

'Néé, Jenny! Zo zit het. In mijn huis heeft mijn dochter de vrijheid om de kleren te dragen waar ze zich lekker in voelt, en om trots te zijn op haar eigen lichaam. Als ze de godganse dag in een microscopisch kleine bikini wil rondlopen, dan is dat zo. Ik heb het recht niet om haar dat pleziertje te ontzeggen, en jij ook niet!' stelde Francis.

'Van mij mag ze óók trots zijn, maar er zijn grenzen,' zei ik, maar geen van beiden luisterde nog naar mij. Francis stond zich zichtbaar op te winden, en Kiona wierp haar vader smeulende, opgewonden blikken toe.

'Jenny …' begon Francis. 'Wanneer ga je dit eindelijk eens loslaten? Die ellendige idee-fixe over Kiona? Je hebt dit véél te ver gedreven, en en passant heb je jezelf én mij compleet voor schut gezet. Het wordt tijd dat je je pogingen om haar naar jouw persoonlijke wens te kneden staakt, en dat je haar leert te waarderen voor wie ze werkelijk is − een fantástische jonge vrouw. Houd op met haar koste wat het kost onder de knoet te willen houden en toon eindelijk eens wat respéct voor haar! Respect voor de keuzes die ze maakt, respect voor de kleren die ze draagt. Bereid je er maar op voor dat ze nooit ofte nimmer nog naar je pijpen zal dansen. En het allerbelangrijkste: besef dat dit hele gedoe nooit over háár ging − nee, het ging aldoor over jóú. Hoelang zijn wij nu eigenlijk al samen, schat? Is het niet godgeklaagd dat er na al die tijd nog steeds geen vertrouwen is? Je gelooft niet in mij, en ook niet in Kiona. En daar heb ik het eerlijk gezegd bijzónder moeilijk mee, Jenny.'

Ik wist niet wat te zeggen, en was helemaal kapot van de manier waarop Francis me de mantel had uitgeveegd. Ik had verwacht dat hij zich aan mijn zijde zou scharen, maar in plaats daarvan had hij het voor Kiona opgenomen. Haar kon ik uiteindelijk niet veel meer verwijten dan dat ze zich wat al te luchtig had gekleed. Ik kon ergens wel begrijpen dat ze er niet over te spreken was hoe ik haar elke keer weer op andere gedachten probeerde te brengen zodra ze ook maar een streepje blote huid liet zien. En ook al trachtte ik mezelf er constant van te overtuigen dat er niets vreemds gaande was, voor Francis was het zonneklaar dat ik deze bladzijde nog lang niet had omgeslagen. Ik háátte het gewoon als hij Kiona zo sexy gekleed zag, zo simpel was het eigenlijk. Ik werd onrustig bij de gedachte dat er dag in dag uit iemand met zó'n kathedraal van een lichaam door het blikveld van mijn man dartelde. Ik kon me nog steeds niet van de indruk ontdoen dat er iets aan de hand was, maar afgaande op hun ergernis en frustratie was dat absoluut niet het geval, en waren ze het kótsbeu dat ik er telkens weer over begon. Geen van beiden vond dat er iets mis was, dus misschien was ik inderdaad degene die hallucineerde. Misschien was ik inderdaad spijkers op laag water aan het zoeken.

'Ik … het spijt me, mensen,' liet ik me vermurwen. 'Sorry, Kiona.'

Een fractie van een seconde lang flitste iets over Kiona's gezicht, een uitdrukking die ik niet goed kon plaatsen, maar wat het ook was, het verdween even snel als het was gekomen. Daarna glimlachte ze lichtjes, ten teken dat ze mijn excuses aanvaardde. Francis glimlachte ook, tevreden dat ik mijn ongelijk had toegegeven.

Ik zou me nooit meer zo aanstellen, hield ik mezelf voor. Ik zou nooit meer klagen over hoe ze gekleed ging, want daarmee joeg ik hen toch alleen maar tegen mij in het harnas. Dit thema lag duidelijk heel gevoelig bij hen allebei, en ze waren het spúúgzat om het er met mij over te moeten hebben. Hoorndol had ik ze gemaakt, en door hun negatieve feedback was ik mij merkwaardig klein gaan voelen, alsof ik niet meer dan iets smerigs onder hun schoenzolen was, alsof ik een zottin was die rijp was voor de psychiatrie. Nooit zou ik mezelf nog in die positie manoeuvreren, nooit zou ik nog toelaten dat mijn eigen onvolkomenheden mijn perceptie van de realiteit vertekenden. Dat nóóit meer.

Ik zou me gedragen.

Waarschijnlijk had ik van nature gewoon vieze gedachten. Ja, dat moest het zijn. Feitelijk mocht ik van geluk spreken dat ik al met zoveel had weten weg te komen. Maar mijn geest bleef vrolijk de vunzigst mogelijke interpretaties fabriceren van de meest normale, alledaagse dingen, en ik moest de hele tijd vol aan de bak om mezelf voor die onzin af te sluiten en mijn mentale gezondheid te beschermen.

Zo was er die keer dat Kiona cupcakes aan het maken was om te verkopen voor het goede doel. Ze stond net met een lepel in het deeg te roeren toen ze in de keuken het gezelschap kreeg van Francis, die aan het avondeten wou beginnen. Ondertussen zat ik in de huiskamer een boek te lezen, en ik durf te zwéren dat ik Kiona op een gegeven moment dit hoorde zeggen:

'Paps, ik zit helemaal onder. Zou je het beslag van mijn tepels willen likken?'

'Tuurlijk, schat,' antwoordde hij.

Ik sprong zo snel als ik kon overeind en stampte naar de keuken, waar ik bijna tegen hen aanbotste − ze stonden een eindje van elkaar af, en Francis had beslag aan zijn lippen hangen.

'Wat zei je net tegen je vader?' vroeg ik aan Kiona.

'Ik zei: "zou je het beslag van mijn lepel willen likken?",' antwoordde ze, terwijl ze met de lepel schudde die ze in haar hand had.

'Oh …' zei ik, en ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Waarom bleef dit soort absurditeiten bij me opkomen? Waaróm toch? Ik draaide me om, slenterde terug naar de bank en ging er gemakshalve maar van uit dat het streepje vocht dat ik in haar adembenemend diepe decolleté had zien glinsteren zweet was.

Kiona hield er ook een steeds drukker sociaal leven opna. Het kwam vaker en vaker voor dat ik van mijn werk thuiskwam en nog net een van haar vriendinnen zag vertrekken, zoals Karin − zo dacht ik toch dat ze heette −, of Tessa, of die andere meid … euh, Sanne, die met het vuurrode haar en het reusachtige paar borsten. Zelfs die Britney over wie ze nog niet zo lang geleden tegen ons had staan roddelen kwam geregeld bij ons over de vloer, en net als de anderen ging ze er steeds vandoor toevallig op het ogenblik dat ik thuis arriveerde. Opvallend daarbij was dat Kiona hen nog het liefst leek uit te nodigen op de dagen dat ik pas laat klaar was met werken.

Maar daar was niets vreemds aan, toch?

En dan waren er nog andere zaken die me opvielen, kleine dingetjes. Kiona deed de laatste tijd niets liever dan met ons de hort op te gaan, of alleen met haar vader. Daarbij ging ze soms wel érg dicht naast Francis lopen, haakte ze haar arm liefdevol in de zijne en perste haar lijf knus tegen dat van hem aan. Ze maakte er geen geheim van dat ze erg close met hem was geworden.

Dat was een goede zaak, nee?

En telkens als we uit gingen eten, haastte ze zich om aan tafel de plaats naast hem te kunnen innemen. Tijdens het eten vlogen de grapjes dan tussen hen over en weer, en wisselden ze stiekeme blikken, alsof zij van iets op de hoogte waren dat ik niet wist. Die indruk had ik eigenlijk al een hele tijd, ook thuis, en ik had voortdurend het idee dat ik hen ergens bij stoorde. Op restaurant zei Kiona ook dingen die me de wenkbrauwen deden fronsen; zo was ze eens het menu aan het doornemen en zei toen: 'Ik heb zin in iets lekker … groots.' En ze was uit het niets met haar linkerhand beginnen te eten, terwijl ze daar voordien steevast haar réchterhand voor gebruikte − het leek wel of die laatste nu ergens anders mee in de weer was, met iets wat ik niet kon zien.

Niets om me ongerust over te maken.

Sommige veranderingen waren een stuk mínder verholen. Op een avond kwam ik thuis en ontdekte ik dat de rechterarm van mijn dochter onder de tattoos zat. Ze had kennelijk haar zinnen op een hele sleeve gezet, een die uit allerlei soorten dessins bestond, van rozen met scherpe doornen over wapenschilden tot vallende sterren, allemaal tegen een psychedelische achtergrond van geometrische patronen. Ik stond versteld, maar Francis leek juist erg opgetogen. Bewonderend liet hij zijn vingers over de lichtjes gezwollen, nog rode huid van haar arm glijden.

Ik klemde mijn tanden op elkaar.

Dat bleef ik doen toen ze in de loop van de zomer haar sleeve verder liet uitwerken, tot haar arm helemaal schuilging onder de tattoos en haar ooit zo pure, ongerepte huid permanent verminkt was. Ik vroeg ook niet hoe ze aan het geld kwam om dit of haar vele andere aankopen te kunnen betalen.

Dat zou immers al te vrijpostig zijn, niet?

Ik maakte geen bezwaar toen ze steeds minder vaak met ons naar de zondagmis ging. Ik knikte alleen maar toen Kiona me droogweg meedeelde dat ze een groot deel van haar zomervakantie in het strandhuis van haar vriendin Marie zou gaan doorbrengen, ook al wist ze maar al te goed dat ik haar daar niet bij zou kunnen vergezellen. Maar gelukkig kon haar vader dat wél.

Ik hield mezelf voor dat er niets mis was toen ik de eindeloze reeks foto's zag die Kiona gedurende haar strandvakantie op haar Instagram-profiel postte. Elke dag trok ze een nieuwe bikini aan, maar ze zaten stuk voor stuk even krap, en geen ervan was ook maar in de verste verte op de kolossale omvang van haar tieten berekend. Ze droeg ook permanent dezelfde grijns op haar gezicht, alsof ze alles had gekregen wat haar hartje begeerde, en haar getatoeëerde arm liet er geen twijfel over bestaan dat ze in een ander soort meisje aan het veranderen was − een met een scherp randje.

Ik weigerde te bedenken dat deze bijna artistieke foto's van Kiona's lichaam door haar vader werden genomen. Ik bleef er doodkalm onder dat mijn dochter zich in microbikini's hulde terwijl ze met haar vader op vakantie was. Ik liet me niet van mijn stuk brengen toen mijn dochter foto's van een of ander feestje uploadde, waar mijn man en zij omringd waren door een heleboel van haar vriendinnen die zonder uitzondering supersexy bikini's droegen, en waar mijn man zo te zien de enige bron van testosteron te midden van al dat vrouwelijke geweld was.

Gelukkig was er ook nog onze gezinsvakantie in de bergen, maar ook daar bleef ik niet van moeilijke momenten gespaard. Toen we bij een spectaculaire vallei waren aangekomen en bij de balustrade postvatten om van het panorama te genieten, ging mijn man vlak achter Kiona staan. Ze leunde naar voren over de reling en wees allerlei zaken aan die haar opvielen, maar terwijl ik mij aan al dat natuurschoon stond te vergapen, meende ik in mijn ooghoek te zien dat Francis' blik neerwaarts was gericht, en hoe hij over zijn dochters schouder recht in haar alweer bodemloze decolleté keek.

Wellicht was ik verblind door het scherpe zonlicht.

Ik keek er niet van op als Kiona haar kamer uit kwam en haar vader vroeg om haar 'ergens' mee te helpen. Ik stelde me geen vragen als Francis vervolgens voor een hele tijd in haar kamer verdween. Ik haalde alleen maar mijn schouders op wanneer ik nog net zag hoe ze elkaar loslieten telkens als ik hen per ongeluk samen in een kamer aantrof, want ze lieten zich toch nooit op iets betrappen dat écht ongepast was. Ik was me er slechts vaag van bewust dat als Francis zei dat hij ging douchen, de deur van de badkamer vervolgens steevast twéé keer open- en dichtging. Net zoals het nauwelijks tot me doordrong dat hij zich plots veel langer in die badkamer ophield.

Ik merkte het zelfs nog amper als ze samen op de bank zaten, zij op zijn schoot, onder een dekentje, terwijl we gedrieën een film op tv bekeken. Waarom ze daar zat was me niet geheel duidelijk − hoe dan ook, ze zat aldoor te kronkelen en te wriemelen, en ik vroeg me af hoe ze in hemelsnaam op die manier de film kon volgen. Toen ik vroeg hoe ze hem vond, keek ze met grote ogen aan, en zei dat ze er helemaal weg van was.

Ik hield zelfs mijn mond toen ik haar op een keer iets in haar vaders oor hoorde fluisteren in de trant van "ik kan niet wachten tot je je lul in mijn aars ramt!". Allicht had ik haar weer niet goed verstaan − ja, anders was dat niet te verklaren.

En tegen het einde van de zomer negeerde ik ook het feit dat haar buik schijnbaar een beetje bol was komen te staan. Dat was immers onmogelijk, aangezien ze altijd zo fit en afgetraind was geweest − voor de zoveelste keer had ik me op de zaken verkeken. Dat ik verscheidene malen had opgemerkt hoe Francis zijn handen op haar blote buik legde en trots glimlachte, was vast puur toeval geweest.

En toen we Kiona's spullen naar haar studentenkamer overbrachten tegen dat het academiejaar begon, vond ik het maar normaal dat Francis zich gewillig opofferde om haar zo vaak mogelijk bij de verhuizing te komen helpen. Hij was een goede vader die zijn verantwoordelijkheid niet uit de weg ging. Daar was toch niets merkwaardigs aan?

Ik ben me er terdege van bewust dat dit allemaal erg curieus en misschien zelfs zorgwekkend klinkt. En enkele maanden geleden zou ik dat ook daadwerkelijk zo hebben ervaren. Dan werpt zich de vraag op waaróm ik me het hoofd niet meer brak over dingen waar ik me vroeger gegarandeerd suf over zou hebben gepiekerd. Wel, het antwoord daarop is simpel.

Ik had die hele problematiek succesvol afgezworen. En als gevolg daarvan was mijn leven zóveel fijner geworden.

Toch?